#asılan

[kamtarir]

Gece rutini

Oturduğum yerde uzun uzun düşüncelere dalıyorum, sonra birdenbire karşıma geçip acıklı acıklı kendime bakıyorum. Çiğerlerime kıpır kıpır bir acının saplandığını hissediyorum ve buna gözlerim dayanamayıp doluyor, gözyaşılarım yerle yeksan olmadan önce ruhumdan her biri bir tutam karanlığı avuçlarına gizleyip ayrılıyorlar. Ve her damla yerle buluştukça, etraf gıdım gıdım kararıyor; en nihayetinde zifiri her yeri kaplıyor ve bir süre sonra o zifiriliğin içinden bir soru yankılanıyor: "Ne zamana kadar devam ettireceksin bu işkenceyi?" Her zamanki gibi cevap yok, asılan bir surat var sadece.

[korressamm]

Gecə qulaq asılan mahnılar bir başqa düşüncələrə səbəb olur.

[sadecelere]

Beni affetme küçük kardeşim... Seni de annemi de hayallerim uğruna terk ettim ve bir hiç uğruna öleceğim.

Beni affetme çünkü gözünün ferini kimin çaldığını uzaktan çözemedim.

Beni affetme çünkü büyüyünce bu kadar güzel bir kadın olacağını bilseydim sırf sana asılan herifleri ortapedik yatak yapmak için çıkmazdım evden, kalırdım... Kalamadım.

Beni affetme Karaca, sana abilik yapmam gereken yıllarda burnun dibinde ama uzağındaydım.

Beni affetme. Affedersen uyuyamazsın çünkü sen şimdiye kadar kimseyle kırgın ayrılmadın...

~KK. Abin

[asilentvoiceq]

her yaşanan sorunun cezası ben olamam. bilmediğim bazı şeylerden , yaptığım bazı hatalardan , yaşanan sorunlardan , yapmadığım şeylerden bile bir tek ben sorumlu tutulup, cezalandırılamam. yoruldum artık tüm bunlardan. hani "her koyun kendi bacağından asılır." diye bir laf varya. yalan... herkes her şeyi yapıyor fakat asılan bir tek ben oluyorum.

[petr1chorr]

Yaxın saatlarda qardaşımın, əmim oğlunun və xalam qızının qəbul nəticələri açıqlandı. Hər üçü universitetə qəbul olub. Çoxdandır bu şad xəbəri gözləyirdik. Amma bu xəbərin bu vəziyyətdə gələcəyini heç ağlımın ucundan keçirməmişdim. Şənlik keçirəcəyimizi düşünərkən yasın ortasında qarşıladıq bu xəbəri. Sevinc və kədər qarışıq hislər keçirdim həmin an. O qədər xoşbəxt oldum ki. Canımdan dəyərlilərim bir pillə də yuxarı qalxdılar həyat nərdivanında, həm də gözəl nəticələrlə. Bir tərəfdən də kədər boğdu məni. Kaş babam da görərdi bu günü. Artıq 4 gündür bizimlə deyil. Hər dəfə soruşurdu, maraqlanırdı bu barədə. Çox heyif ki, görə bilmədi, şərik ola bilmədi bu xoş xəbərə. Çox ağladı qardaşımla əmimoğlu, hər kəsi də kövrəltdilər. Yaxınlarının üzündəki təbəssümə baxıb sevinəsən, ya qapıdan asılan yas lentinə baxıb kədərlənəsən? Atamı 20 ildir ilk dəfə babam öləndə ağlayan görmüşdüm. Atamın nəticələr açıqlandıqda otağa çəkilib gizli şəkildə ağlamasını gördüm bu gün, nənəmin babamın şəklini qucaqlayıb ağlamasını gördüm, qardaşımın, əmioğlunun hönkürtü ilə ağlamasını, əmimin sərt simasındakı kövrəkliyi, dolmuş gözlərini gördüm, bir çox kədərli sima gördüm bu gün. Mənim üçün heç unudulmayacaq bir gün idi. Yarı sevinc, yarı kədər. Yox, ən çox kədər...

Əziz babam, bizi görürsənsə kədərlənmə. Bunların hamısı sənin çox istədiyimizdəndir. Məkanın cənnət olsun, ən qiymətlim. Biz hamımız səni çox sevirik. Özün yanımızda olmasan da, xatirələrin həmişə bizimlə olacaq. Səninlə birgə mənim uşaqlığım getdi. Sən gedən gün böyüdüm mən. Sən gedən gün bildim ölüm nədir. Çarəsizliyin ən betər halını o zaman gördüm. Canından qiymətlin gözlərinin önündə əzab çəkir, amma sən onun üçün heç nə edə bilmirsən. Gözlərinin önündə ağrı çəkərək ölür, amma sən heç nə edə bilmirsən. Çox ağırdır çox. Çarəsizlik heç bu qədər ağır gəlməmişdi mənə. Həyat heç bu qədər dəhşətli gəlməmişdi. Ölüm, necə də dəhşətli imişsən... Yaxınların yanında olduğu müddətcə ölümdən qorxmursan, amma ölüm ən əzizini apardıqda anlayırsan ölüm qədər ağırı yoxdur. Ölüm qədər amansızı, qəddarı yoxdur... 27 avqustdan bəridir gözlərim hər yerdə babamı axtarır. Elə bilirəm harasa gedib, getdiyi yerdən nə vaxtsa qayıdıb gələcək. O qədər çətindir ki, gəlməyəcəyini bilə-bilə gözləmək... Ölümündən 2 gün öncə soruşmuşdum babadan ki, ürəyi nə istəyir. "Ölmək istəyirəm" demişdi mənə. Artıq çəkdiyi ağrıya dayana bilmirdi, ölümü arzulayırdı. Ən azından artıq əzab çəkmir deyərək özümü təsəlli edirəm. Əlimdən başqa nə gəlir ki... Onsuz yediyim yemək zəhər olub boğazımdan keçmir. Onsuz gülməyi haram bilirəm özümə. Qəbullana bilmirəm gedişini. Zamanla keçməyəcək bu hiss bilirəm, amma öyrəşəcəm onu da bilirəm. Onun yoxluğuna da, ölümün acımasızlığına da, həyatın faniliyinə də...

[baybaykus]

FOSEPTİK ÇUKURUNA NEDEN CİĞER ASILIR?

Köy yerlerinde altyapı olmadığı için foseptik çukuru olur.

Yaz tatili bittiğinde, evden çıkmadan önce, aile tüm hazırlıklarını tamamlar ve en son bir kuzu ciğerini de ipe bağlayıp, tuvaletin çukurunun üzerine asardı...

Temmuz başında tekrar köye döndüğümüzde foseptik çukurunun tertemiz ve bomboş olduğunu görürdük...

Bir gün anneme sordum :

"Anne, biz neden bunu yapıyoruz ?"

O da izah etti :

" Burada asılı olan ciğere, bir müddet sonra kurtçuklar üşüşür. O kurtçuklar ciğeri yer ve çoğalırlar. Onlar çoğaldıkça ciğer azalır.

Bir gün kurtçuklar ciğeri tamamen yer bitirirler ve aşağıya düşerler. Bu sefer oradaki pislikleri yemeğe başlarlar...

Kurtçuklar yine çoğalmaya başlarlar; bu defa da oradaki pislikler azalır, gün gelir, o çukurdaki pislikleri de yer bitirirler...

Aç kalan kurtçuklar, en sonunda birbirlerini yemeğe başlarlar... Nihayet, onlar da biter ve kuyu tertemiz olur yavrum..."

Menfaat grupları arasında son yaşanan çıkar çatışmalarını gördükçe, aklıma, o evin lağım çukurunun tepesine asılan ciğer geldi...

Üzülerek söylüyorum. ama, vaziyetin aynen böyle olduğu kanısına vardım... ''

Alıntı

[kamtarir]

Gönül, aşka susayanın medresesi

Sen güneşi ol yurdumun, ben deresi

Ben aşkım

Davası uğruna üst üste 3 defa asılan Menderes'im

[esger1i]

Ruhu kiminsə yoxluğu ilə tərbiyələndirmək həqiqətən də çox çətindir. Hələ bu kimsə sənin həyatında mühüm yer tutursa. Yaxının, artıq keçmişinsə. Təsəvvür edin, etdiyin bəzi alışqanlığını unudursan. Yox, daha doğrusu özünü buna məcbur edirsən. Başqa seçimin də yoxdur axı onsuz da. Gündəlik etdiklərini daha etmirsən, gördüklərini daha görmürsən. Bu ailədənsə, daha çətin. Düşün, evdə bişirilən yemək, süfrədən bir boşqab azalır. Simdən asılan paltar azalır, ayaqqabı azalır, pencək azalır. Hər tezdən verdiyin salamlar belə azalır. Evə gəlib-gedən azalır, sevinc azalır, səbəb azalır. Dost azalır, gözdə düşman çoxalır. Suallar çoxalır, fəryadlar çoxalır, üsyanlar çoxalır. Və bir gecə yatağa uzanıb, ani sükutda hiss edirsən ki, "üstünü ört" deyən anan daha yoxdur. Xəstə olub yataqlara düşəndə anlayırsan ki, "əynini qalın geyin" deyən anan daha yoxdur. Yuxudan kal durursan, otağından çıxdıqda hiss edirsən ki, hər tezdən Salamını alan Atan daha yoxdur. Dərsdən evə gəldikdə evdəki sükut hər dəfə səni öldürür. Ayaqqabını soyunanda anlayırsan ki, "get çörək al" deyən anan daha yoxdur. Dümdüz, lal oturduğun gecənin üçündə anidən "qalxın yatın" deyən Atan düşər yadına. Qışqıra bilməzsən. Artıq evdəki sükutlar hər dəfəsində sənə boş-boşuna dalaşdığın qardaşını, bacını xatırlar olar. Hər çəkici əlinə vurduqda, Atan yadına düşər olar. Evə gecələr gəlmənə hərə bir söz qoşar, amma, sənin gecəyə kimi çöllərdə oturub, narahatlıq dolusu Ata zəngini gözlədiyini, bilməz onlar.

[ashabellq]

Milattan binlerce yıl önce insanların inandığı Manizm adında bir din vardı. Yaklaşık iki yüz otuz bin yıl varlığını sürdüren bu din, her şeyin ruhtan oluştuğunu savunuyordu. Etrafında gördüğün her şeyin bir ruhu olduğu düşüncesi hâkimdi. O dönem insanları da bu düşünceye dayanarak yemek veya kıyafet ihtiyaçları için öldürdükleri hayvan bedenlerini mağara duvarlarına çizmeye başladılar. Böylece tutunacak bedeni olmayan o hayvan ruhu, kendisine yeni bir sığınak bulabilecekti ve insanlara karışmayacaktı, ruhu onlardan uzak duracaktı. Zaman içinde işçilik gelişti ve bu resimler yavaş yavaş duvara asılan hayvan heykellerine, killere, tablolara oradan da sanata dönüştü. Burada gördüğün her bir kâğıt parçası, her bir kum tanesi, her bir zerre, o sanatçının ölü duygularının tek sığınağı aslında. Zihinlerinde biriken ve hareket etmelerine dâhi mâni olan o ağır duyguları öldürüp resimlerine, heykellerine aktarıyorlar.

Bu yüzden müzeler çok sevilmez mesela. Herkes kaldıramaz bu yükün ağırlığını. Saçma gelir onlara bir resime bakıp da ağlamak. Söylesene, mutlu olmayı bilmeyen insan anlar mı sanattan? Ruhunun yakarışını duyamayan insan görür mü sanatın çığlığını? Görür mü aralanan kapıları, dizilen taşları, yağan yağmurları? Kendi düşüncelerinde boğulmayan insan nasıl anlar ölü duyguları? Halbuki elini kaldırsa hepsini hissedecek. Halbuki kalbini açsa hepsini görecek. Âciz mi yapmaktan? İnsanoğlu âciz mi hissetmekten?

[insanze-24]

Vallahi şaka gibisin Fatih niye boş gereksiz insanlara okadar dil döküyorsun ki

Çevrende dünya kadın var sana asılan tut birinin elini bırak kuduran kudursun yordun bezdin beni da yeter lan yeter Ahhh Manyak şey seni 😂😂😂

Ama valla benim bi günahım yok kimseyle durduk yere dalaşmam yoruma geldi niyeti kahpelik yapmaktı bende kahpelere gömmekle mükellefim ne yapayım:)

Aman çevremde kadın felan da istemiyorum asılmasınlar onlar daha çok yoruyo beni ömrümü yediler😂 artık aha böyle topitoplara yürüyecem😁

[etaali]

Yarın Irak'taki Erbain yürüyüşü tamamlanıyor.

Bugün İran'da Devrim Meydanına asılan yeni resim...

Resimde ; Kasım Süleymani, İsmail Heniyye, Mescid-i Aksa ve Erbain yürüyüşçüleri var.

Resmin üzerinde şu yazıyor:

"Kudüs'ün yolu Kerbela'dan geçiyor"

[venusunruhu]

Şehit ailelerinin evine asılan TÜRK BAYRAĞI, ne zaman Boğazdaki yalılardan birine asılırsa işte o zaman aynı gemide, aynı vatanda, aynı ülkede yaşadığımızı iddia edebileceğiz!

[tefaanii]

HER KOYUN KENDİ BACAĞINDAN ASILIR…!!!!

Behlül Dânâ Hazretleri, çarşıda, pazarda halk içinde dolaşırken insanlara nasihat eder, yanlış hareketlerden sakındırmak için onları ikaz ederdi. İkazları bazı insanların damarlarına dokunuyor, gururları inciniyordu.

Bir gün, halka, doğru yolu göstermek için söylediği sözlerden rahatsız olanlar, Hârûn Reşîd’e gidip Behlül Dânâ Hazretlerini şikâyet ettiler:

“Sultanım, bizim yaptıklarımızın ona ne zararı var? Bizi kendi hâlimize bıraksın. Bizi ikaz edip durmasın. Sonra her koyun kendi bacağından asılır.”

Bu şikâyetler üzerine Hârûn Reşîd, Behlül Dânâ’yı çağırtıp halkın istediğini bildirdi. Behlül Dânâ hiç sesini çıkarmadan sarayı terk etti. Birkaç koyun alıp kesti, bacaklarından mahallenin köşe başlarına astı.

Câhil insanlar, hikmetini anlayamadıkları, sırrını çözemedikleri söz ve hareketleri gördüğü birine hemen “deli” damgası vururlar. Behlül Dânâ’nın bu hareketini de anlayamayan halk gülerek şöyle dedi:

“Deliden başka ne beklenir, yaptığı işler hep böyle zaten!”

Aradan günler geçtikçe, asılan hayvanlar kokuyor, bundan ise bütün mahalle zarar görüyordu. Bozulan etlerin kokusundan durulmaz hâle gelince, aynı şahıslar, Hârûn Reşîd’e gidip durumu anlattılar:

“Yâ Emîrü’l Mü’minîn! Behlül’ün astığı koyunların kokusundan duramıyoruz. Bizi çok rahatsız ediyor. Şuna söyleyin de, onları astığı yerden kaldırsın!”

Hârûn Reşîd, Behlül’ün böyle bir hareketi neden yaptığını merak ediyordu. Hem halkın şikâyetini bildirmek, hem de böyle yapmasının sebebini öğrenmek için Behlül Dânâ’yı saraya çağırttı. Behlül gelince, Hârûn Reşîd sordu:

“Yâ Behlül! Mahalleye astığın koyunların kokusundan halk çok rahatsız oluyor. Böyle bir şeyi neden yaptın?”

Behlül Dânâ Hazretleri şu cevabı verdi:

“Ey mü’minlerin emîri! Ben bir şey yapmadım! Sadece her koyunu kendi bacağından astım. Fakat görülüyor ki, her koyun kendi bacağından asılsa da bütün çevreyi rahatsız ediyor, herkese zarar veriyor. Bir kötünün zararı sadece kendine olmuyor, herkese zarar veriyor. İnsanların bunu anlaması için böyle yaptım. Herhalde anlamışlardır!”

Şikâyete gelenler hatâlarını anladılar. Bir daha Behlül’ün nasihat ve ikazlarına itiraz etmediler

[baybaykus]

BURADA YAZILAN Y.UNAN VAHŞETİNİ ÖNCE ERDOĞAN, SONRA DİĞER PARTİLERİN GENEL BAŞKANLARI, DAHA SONRA DA TBMM’DE Kİ 600 KİŞİ OKUYACAKLAR VE DE OKUMAYA MECBURLAR, ÇÜNKÜ MİLETÇE KENDİLERİNE EMREDİYORUZ!

Evet yazımın başlığında söylediğim üzere bu yazıyı okuduktan sonra, o akşam evlerine gittiklerinde gecenin ıssız vaktini bekleyip bir odaya çekilerek başlarını iki diz kapaklarının üzerine koyup; basit ve kısır siyâsi çekişmelerini, attıkları ikbâl taklalarını, devletimizin iç ve dış tehditlerle ne denli bir tehlike altında olduğunu düşünüp, kendilerini bir vicdan muhasebesinden geçirdikten sonra kendilerine ‘’Bizler bu halimizle, meğerse milletin sinesinde yük, sırtında kambur, beyninde ıstırap veren habis bir ur gibiymişiz de bundan bihabermişiz’’ diyerek, yaptıklarından, verdikleri zararlardan ve yüklü günahlarından dolayı tövbe edip nedamet duymalarını bekliyoruz.

Bu yazıyı yazarken aklıma;

Afyon'da Yunan açılımı yaparak, İstiklâl Savaşı'nda Anadolu'yu kan gölüne çeviren işgâlci Y.unan askerlerini şehit ilan ederek onlar için anıt yaptıracağını söyleyen AKP’Lİ BELEDİYE BAŞKANI geldi.

Y.UNAN VAHŞETİ.

29 AĞUSTOS 2022

İlk toplu katliam Aydın'da yaşandı.

İnsanları câmiye topladılar, ateşe verdiler, 106 kişi diri diri yanarak can verdi, pencerelerin demirlerine yapışmış çocuk elleri vardı…

Son nefesini verene kadar tecavüz edilen kadınlar vardı…

Yaşadıkları vahşet nedeniyle aklını yitiren kız çocukları vardı…

Kocalarının gözleri önünde tecâvüz edilen kadınlar vardı…

Eşlerinin önünde erkeklik uzuvları kesilen, kendi erkeklik uzuvları ağızlarına sokulan erkekler vardı…

Baba ve annelerinin yanında ırzına geçildikten sonra elleri bileklerinden kesilip, cinsel organına sokulan 10 yaşında kızlar vardı…

Üç yıl iki ay sürecek işgâl kabusu, işte böyle başlamıştı. (İlçe ve köy isimlerini özellikle vermiyorum. Ama, devletin arşivlerinde ve Türk Tarih Kurumu'nun belgeli kitaplarında hepsinin tek tek listesi var.

O dönemin üzerinde 14 yıl çalıştım, bu yazıda gözlerinize inanamayarak okuyacaklarınızın fotoğrafları bile var).

Kadınları çırılçıplak sokaklarda gezdiriyorlardı…

Süngüyle öldürülenler arasında altı aylık bebekler vardı…

Bebelerini emzirmesinler diye, yeni doğum yapan annelerin meme uçlarını kesiyorlardı… Tanık anlatımları var, bebeleri damlardan atıp, aşağıda süngüyle tutuyorlardı, gözleri oyulmuş dört aylık bebek vardı, kuyuya atılmış yedi aylık bebek vardı…

Ezan okumasın diye dili kesilen müezzin vardı, kulakları kesilen, burunları kesilen, ağaçlara asılan insanlarımız vardı…

Menderes Nehri günlerce ceset aktı…

Kafaları kesip, sırıkların üstüne oturtuyor, yol kenarlarına bırakıyorlardı…

Köy meydanında pisliyor, KIÇLARINI KURAN'I KERİM SAYFALARIYLA SİLİYORLARDI…

Tahrip taburları vardı, görevleri savaşmak değildi, imha etmekti, kendilerine gururla lakap takmışlardı, “ŞEYTAN TABURU” diyorlardı…

Gazyağı ve dinamit taşıyan kamyonları vardı, Türk köylerini ateşe veriyorlardı, tulumba kullanıyorlardı, çıkardıkları yangınların daha çabuk büyümesi için, gazyağını bu tulumbalarla döküyorlardı.^..

Câmileri sadece yakmıyor, zevk için dinamitle havaya uçuruyorlardı, özellikle cmiye götürülüp tecavüz edilen kadınlar vardı…

Uşak'ı yaktılar…

Eskişehir'i yaktılar…

Kütahya'yı yaktılar…

Kuvayı Milliye, memleketi köy köy geri alırken, ağaç kovuklarında günlerce aç kalmış, titreyerek sayıklayan minicik çocuklar buluyordu. Maalesef, oracıkta hayatını kaybetmiş çocuklar da bulunuyordu…

"Bir bahçeye giremezsen, durup seyran eyleme

Bir gönül yapamazsan, yıkıp viran eyleme" diyen Yunus Emre'nin türbesini imha ettiler. Ömrü boyunca insan sevgisini anlatan o güzel insanın 600 yıl önce toprağa verildiği kabrini dinamitle havaya uçurdular, gaz döküp, toprağını bile yaktılar…

Bilecik'i adeta haritadan sildiler…

Köylerde canlı kedi bile kalmamıştı…

İnsanlarımızın cenazelerini bile ateşe veriyorlardı…

Ertuğrul Gazi Türbesi'ni moloz yığını haline getirdiler, kabire dışkılarını yaptılar…

Bursa'da, taşa vura vura öldürülmüş bir yaşında bebekler vardı…

Karınları kasaturayla boydan boya yarılmış yedi yaşında çocuklar vardı…

Cansız bedenleri tamamen çırılçıplak soyulmuş sokaklarda yatan kadınlar vardı…

Uluslararası soruşturma raporundan bir cümle vereyim:

“Ağızlarına mavzer sıkarak öldürmüşler, alınlarına bıçakla HAÇ çizmişler.”

Köyün ismi bizde kalsın. Şadiye, Hamide, Veliye, Macide, anneyle üç kızına tecavüz edip, öldürdüler, anne 45 yaşında, kızları 20, 15 ve 12 yaşındaydı…

Bursa hapishanesindeki tüm gayri Müslüm mahkûmları serbest bıraktılar, sonra da içindeki Türk mahkumlarla birlikte hapishaneyi ateşe verdiler…

Çanakkale'de şehitliklerimize dışkıladılar…

Kuran'ı Kerimleri parçalıyor, sayfa sayfa helâ çukurlarına atıyorlardı…

İnsanlarımız o sayfaları çıkarıyor, yıkıyor, ağlaya ağlaya toprağa gömüyordu…

Uşak'ta binden fazla insanımızı süngüyle öldürdüler. Kuyulara üst üste diri diri insan attılar. Aydın'da, tek bir kuyudan çoğunluğu çocuk ve kadın 57 insanımızın naaşı çıkarıldı…

Erkekleri köy meydanındaki çınar ağacına ayaklarından astılar ve kafa üstü durumda kurşuna dizdiler, insanlarımızın cansız bedenleri kurda kuşa yem oldu…

İngiltere konsolosu İzmir'de yaşananları Londra'ya gönderdiği raporunda yazdı:

“Yunan vahşeti korkunç, insanları câmilere toplayarak yakıyorlar’’

İnsanların eline kürek veriyor, kendi mezarlarını kazdırıyorlardı, sonra da süngüleyerek o mezarlara ittiriyorlardı. İzmir'de tanık anlatımları var, çocukların kafasına benzine bulanmış çaput bağlıyor, tutuşturuyor, çığlık çığlığa koşturarak, çırpınarak ölümlerini seyrediyorlardı…

Manisa'yı yaktılar.

18.000 binadan sadece 500'ü kaldı…

Gazeteci Falih Rıfkı gözlemlerini şöyle not almıştı:

“Hiçbir kasaba Alaşehir kadar öldürülmemiştir, tutabildikleri kadar kestiler, şu anki manzarasının öylesine bir boşluğu var ki, insana sanki asırlardan beri buraya kimse uğramamış gibi geliyor.”

Yakup Kadri'nin gözlemleri şöyleydi:

“Hendekler çürümüş ceset dolu, kokmuş cesetler yüzünden teneffüs bile edemiyoruz.”

Ruşen Eşref ise, omuhteşem kalemiyle, şahit olduğu insanlık trajedilerini şöyle tasvir etmişti:

“Aman Yarabbi… Başı yemenimsi bir şeyle şöylecene örtülü, saç örgüleri omuzlarına dökük, göğsü bağrı açık saçık; erkek, namahrem görmeden, sokak sokak yalınayak koşar gibi dolaşarak, her kucağa eğilip ‘Adilem, Adilem' diye seslenen, sonra durup cevap alacakmış gibi etrafı dinleyen, sonra yine ‘Adilem, Adilem' diye arana döğüne başka bir köşeye, başka bir yola seğirten o Ananın sesi kulaklarımdan hiç gitmeyecek.”

‘’Keşke Yunan kazansaydı’’ diyen o tarihçi bozuntusunu hastalığında ziyâret eden zat! Size soruyorum;

Bu yazıyı daha önce okumuş olsaydınız, ‘’Keşke Yunan kazansaydı’’ diyen O’ kişiyi yine de ziyârete gider miydiniz?

Orhan KILIÇOĞLU

[fener-bekcisi]

ey saçlarına ak kuşlar üşüştüren

yüzünü peçesine saklamış

ayın altında çam dalına asılan

gümüş gölgesi göle düşmüş

* Behçet Aysan

[ahivirannnnnn]

bir kurşun misali geçti ömrüm

yüreğimizde herşey varken

yara aldı bir bedene sığmayan yüreğimiz dar ağacına asılan gencligimiz gibi..🕊️