#bisikletim

[murekkebeboyanan]

Çocukluk hayalin nedir ne olsun isterdin

böyle pembe renkte önünde sepeti olan bir bisikletim olmasını çok istiyordum..

[aspaldiko]

Maviydi bisikletim, tıpkı Nurhayat’ın gözleri gibi!

Maviydi Bisikletim, Dinçer Sümer

[yesiliris]

Herkes ölümünü hayatı boyunca bir kere illaki düşünmüştür. Ben defalarca kez düşündüm. Bütün , hatırladığım kadarıyla, hayatımı düşündüm. Bi şarkıya sığdırmak istedim, Bi fotoğraf karesine, Bi mesaja belki de bilmiyorum.

Çocukken hatırladığım pek anım yok.

İncir ağaçları, uğurböcekleri, kırmızı bisikletim, oyuncak bebeklerim, arkadaşlarım..hepsini hatırlıyorum. Güzel anılarım var ama yaralarım da var. Her birini affettiğim ama kendi içimde hazmedemediğim yaralar,izler var.

Benim çocukluğum yaralı hâlâ ve deli gibi korkuyor.

Terk edilmiş parkta, sarı salıncakta kendini sallamaya çalışıyor hâlâ.

Biraz büyüdüm.

Aklım başıma daha çok geldi. Gördüm ve duydum. Gerçekten kaçtım. İlk şüphe tohumu 9 yaşımda düştü içime. Güvenmemem gerektiğini öğrendim. Sevgisizliğin sonuçlarının ne denli büyük olduğunu gördüm. Küçük yaşımda dedim ki;"Ben herkesi seveceğim belki o zaman onlarda sevmeyi bilir."

Çocukluğuma sözüm vardı. Sözümü tuttum. Herkesi çok sevdim.

Biraz daha büyüdüm.

Şimdi olduğum kişi oldum.

Savaştım, savaşırken sevilmemeyi öğrendim. Çabaların boşuna gittiğini, ne kadar istersek isteyelim bazı şeylerin olmadığını öğrendim.

Çok sevdim yinede.

Dostumun deyimi ile "Seninkiler seni istemediğini bas bas bağırıyor seni kullanıyorum diye"

Büyürken öğrendim. Sevginin en büyük silah olduğunu. Bu silahı karşı tarafa bizzat bizim verdiğimizi anladım.

Sonra dedim ki; "Sevsek de sevmesek de kötü olmak isteyen hep kötü oluyor."

Ve günümüzün saatiyle vazgeçtim.

Kan yok. Kelebek yok. Balık yok. Çığlık yok. Anlaşılmaya artık çalışmıyorum. Ne anlarsınız o. Ben biri işte, ben bugün son kez ölüyorum.

İyi geceler.

29 Kasım 2023

[kanlikontez]

sen işte hiç uyanmak için uyumadın biliyorum. yolunu kaybedince, tabelalardan evvel, başını kaldırıp o büyük yıldızı aramadın. sen tekerlekleri patlak bir bisikleti yokuş aşağı vurdurmadın. sakat bir at gibi vurulmadın daha on sekizinde. sevmedin o şarkıyı. sarhoş olunca telefonunu kendinden çok uzağa bırakmadın. çok uzak bir yere yürümüştük, gökte buluttan başka bir şey ve tekerlekleri patlak bir bisikletim bile yoktu. beni eve bırakmadın. bana evvela bir evmiş gibi, sonra ben o evin değerini alçaltan şu izbe kenar sokaklardanmışım gibi baktın. keşke merhemi olmayan bir yara olaydım. oysa ben bir yudum suyla hayat bulacak yaşama çaresi elde bir çiçek gibiydim belki senin yıkılmaya teşne pervazında, anladım sen hiç çocuk da olmadın.

[ay-simay]

Onun arabası var, özel ve dizel

Benim bisikletim var, güzel mi güzel...

((:

🖤Güzel sabahlar 🦋🌺

[aynodndr]

Sen iki ters bir düz kırgınlıklar örerken beş numara şişle

Yumuşacık kakaolu kekler yapardı karşı evin annesi

İmrenirdim

Mutfağındaki eksik malzemeden bihaber

Tepeleme dolu kızgınlıklar yüklerdim dişlerimin arasına

Bilmezdim anne

Karşı evin babasında bitermiş iş

Bunu görmezdim

Hep başın ağrırdı

Başın, hep ağrırdı

Sırf bu yüzden bile bazı zamanlar

Seni sevmezdim

Küçüktüm anne

Bilseydim evinde su faturası ödenmemiş

Çeşmeden akmayan suya

İsyan etmezdim

Sen iki kere ikinin dört ettiğini ekmek hesabından bilirken

Mis kokulu çamaşırlar asardı karşı evin annesi

Özenirdim

Ellerindeki çamaşır suyu kokusundan rahatsız

Çocukça bir küskünlük eklerdim gecelerime

Oysa ellerin ruhuma akarmış saçlarımdan

Ömrümü tararmış titreyen parmakların

Bilmezdim anne

Büyümek denen illet dayanıncaya dek kapıma

Ellerinin ne muhteşem olduğunu bilmezdim

Küçüktüm anne

Yoksa

Gün aşırı patlayan sarı ampulü

Mumla yamayacak yüce gönlünü

Ezecek kadar ezilmezdim

Sen çalı süpürgesiyle süpürürken dış kapının ağzını

Taze boyalı saçlarını savurarak süzülürdü karşı evin annesi

Ayağında yüksek topuklu ayakkaısıyla

Düşündüm de şimdi

Ne iğreti dururdu o topukların üstünde dursan

Senin çatlamış ayakların vardı anne

Hacı Şakir kokardın en beyazından

İncecik bir yemeniyle gizlerdin

Ölünce her bir teli yılan olacak sandığın sırma saçlarını

Çok yeni anladım anne

Ağaran her saç telinden üstüme düşen payımı

Çocuktum anne

Bir bisikletim olsa bütün mutluluklar benimdi

Babam eve sarhoş gelmiş geç gelmiş

Hepsi sabah sokağa çıktığımda biterdi

Bilmezdim anne

Karşı evden arta kalan çantalar dolusu giysi

Üstümüze cuk otururken

Ruhuna azap olur akarmış

Bilmezdim benim annem gözünün yaşıyla

Her bayram arifesi

Vitrinlere bakarmış

Sen ilkokul fişlerimi kardeşimle hecelerken

Telefonu keşfetmiş karşı evin annesi

Bilsen ne cahildin ne görgüsüzdün gözümde

Yak deseler yakacağım o dakika dünyayı

Yık deseler

Ne şu eski divan kalacak

Ne çiçekli perdeler

Şimdiki aklımla ah bir sorsalar bana

Desem

O tertemiz günlerim

Hani şimdi nerdeler

Ben ay sonunu nasıl getireceğim diye

Hesaplar yaparken bir gün

Oğlum nefes nefese yararak ortalığı girdi içeri

Yumuşacık kakaolu kekler yapmış dedi karşı evin annesi

Çok geç anlıyor insan anne

İlle de kendi annesi

İlle de kendi annesi...

=Deniz İnan=

[halilbstug]

Beni merak etme baba, neyin var diye sorma bana. En derin, kabuk tutmayan yaram senken neyin var diye sorman tuz oluyor bu kanayışa. Sen varsın diyemiyorum. Yeni bir kavgayı kaldıracak sakinliğe sahip değilim artık. Aslında konu sen olunca baba, hiçbir şeye sahip değilim ben. Bir canım var o da ağlıyor senin iki gözünün önünde. Bunları görmek ne zaman nail olur sana bilmiyorum. Senin bana farkında olmadan yaptıklarını görmeni beklerken, kendimi yiyorum bana çok gördüğün her şeyin olduğu sofrada. Ben bir tek seni aşamadım baba. Kendimi bile geride bıraktım şu genç yaşımda ama seni aşamıyorum. Beynimin içindeki duvarlara çarpıp duruyor, rüyalarımda kabuslardan öteye geçemiyorsun. Gurur duymanı sağlayacak işler yapmam gereken zamanları, içimdeki seni tamir etmek için harcadım. Kendimi yaşamam gereken vakitleri, kendimi öldürmemek için sebep aramaya harcadım. On üç yaşındayken yırtık pantolonum veya tekeri patlayan bisikletim için ağlamak isterdim, bana olan davranışın için ağlamak değil. On üç yaşında kaç tane kitabım olduğunu düşünmek isterdim, kendimi senin tüfeğinle öldürmeyi değil.

Hakkını yiyemem, baskı ve acıyı bana o kadar sağlam işledin ki erken olgunlaşmak zorunda kaldım. Acı dediğimiz, hayatın içinden olan duygunun hatırı büyüktür bende baba. Çünkü en iyi dersleri acıdan öğreneceğimi bilirim. Ama senin verdiğin acı öğretmiyordu, parçalıyordu baba. Acının kıymetini biliyor olsam da parçalanmayı bu kadar hızlı ve keskin öğrenmek istemezdim. Ben seni kendimde aşamayacağımı gördükçe daha çok vazgeçtim. Seni tamir edemiyorum içimde, senin bana verdiğin ezilmişlik hissi sırtımda kambur. Seni affedebilmek için kalbimi kandırmaya çalışıyorum. Fakat senin dahil olduğun bir durumda başarılı olamayacağımı çoktan ezberledim. Çaresiz çırpınışlardan ibaret bunlar. Çaresiz olduğunu, çırpınırken farkediyor olmama rağmen devam ediyorum kanat çırpmaya. Sen elinde büyüttüğün kuşu tutarken öldürdün baba.

[yakazakalb]

Sevgi değer günlük;

Ben bugün bisiklet sezonunu açtım. Bisikletim beni özlemiş evet. Sabahları dağ manzarasında bisiklet gezintisi yapıp uzunca tefekkür etmek iyi gelecek gibi. teyzelerin "sen de nereden geldin buralara" diyerek garipseyen bakışları etrafında gidip gelcem artık ama yapacak bişey yok. Bugün yolun köşesinde bir teyze, ben durmuş çiçeklerin fotografını çekerken 'sen buraların yabancısı mısın', hatta -kim bu gözlerindeki yabacı- bhgg dercesine bakıyordu. Evet teyzecim evet ben bu yolların, bu mahallenin, bu şehrin dahası bu dünyanın yabancısıyım. Garib geldim garip gidiyorum ve's selam...

[cansincanimsin]

odamın balkonu olsun. balkonumda ışıklar olsun, yerde renkli minderler ve küçük bir kitaplık olsun. kedim olsun mırmır evde gezsin. pikabım olsun gün boyu plak dönsün dursun. sepetli bisikletim olsun eve dönerken bir buket çiçek koyayım sepetine.. sahile gideyim yaz akşamları. kulağımda kulaklık, kumsalda oturup gün batımını izleyeyim. motorsikletim olsun uzak mesafe yere gezmeye gideyim. üniversitede kulüplere katılayım sosyal olayım. çevremde sevilen biri olayım. arkadaşlarımla evde buluşalım saatlerce balkonumda oturup kahve içerek sohbet edelim. dertlerimizi konuşalım birbirimizden çekinmeden. gerçekten sevelim birbirimizi. sağlıklı, ciddi bir ilişkim olsun birbirimizi anlayabildiğimiz. pahalı ve gösterişli şeylerde gözümüzün olmadığı. 'gördüm de aklıma sen geldin:)' diye alınan küçük hediyeleşmelerimizin olduğu bir ilişki.. birbirimize karşı hep dürüst olduğumuz, saygı duyduğumuz, birbirimizde huzur bulduğumuz bir ilişki.. sessiz sakin, kaostan uzak, sevgi dolu bir hayat...

[muratmesutfan]

Yokuşları, virajları, aştım, bitti, hepsi geride kaldılar… Artık nefes nefese koşmuyor, tırmanmıyorum hayatı… Kafası demli, relaks bir adam değilim oysa… Ne de olsa sırada büyük final var, bahsi diğer… Sadece vitesi boşa aldım, hafif meyilli bir iniş var önümde, ara sıra frenine dokunduğum… Artık çabalamam gereken bir şeyler, -annem dışında- yok… Aşk mı, güzeldi, gelmeyişiyle bile!.. Mal-mülk, para çoğaltma hırsım hiç olmadı. Kendi evim bana saray… Bir de bisikletim var, severek kullandığım. Masrafsız fazla bakım istemez… Keşkelerimle iyikilerimi çarpıştırmıyorum nicedir… Olması ve olmaması gerekenlere itirazım da kalmadı… Tevekküle benzer bir şey mi, bilmiyorum… O "az insan çok huzur" dedikleri şeyin tam da merkezindeyim… Giderken, kalbimde tek bir ukde kalacak yine de…

Murat Mesut

[darksilviaa7]

Küçükken bir bisikletim yoktu, hiç binmedim.

[falsolu]

annemin marketten istediklerini aldıktan sonra poşeti bisikletimin sepetine koyup hızlıca eve doğru yol aldığım günleri özlüyor olmak isterdim, hiç böyle bir günüm olmadı, hiç bisikletim de olmadı. travmalarla, krizlerle, bastırılmışlık hissiyle, içimde yadsınamaz bir huzursuzlukla geçirdiğim bir çocukluğu nasıl özleyebilirim bilmiyorum. bir keresinde kardeşimin scooter'ını yokuş aşağı son sürat sürmüştüm. hem güneşin sıcaklığını hem rüzgarın serinliğini hissettiğim mükemmel bi andı. şimdi ben o an'daki küçük kız çocuğuna "özgür kız" diyorum. bi daha bu kadar özgür hisseder miyim bilemiyorum.

[uyumadan]

Tüh be. Elektrikli bisikletim 22'sinde gelir, 23'ünde de hazır tatilken çatır çutur gezerim diyordum da yağmur görünüyor

[honeybadgerx]

Bisiklete küçüklüğumden beri bayilan biriyim. Eskiden yol bisikletim vardı üniversiteye başlayınca kullanmiyorum diye satmıştım. Şimdi işe gelip giderken kullanmak için bisiklet alicam. Ama bisiklet dünyası derya deniz olduğu için şimdiden bütçemi üçe katladim. Soldakini bu hafta alıyorum galiba. Ama sağdaki hala aklımı celiyor.

[aynodndr]

Sen iki ters bir düz kırgınlıklar örerken beş numara şişle

Yumuşacık kakaolu kekler yapardı karşı evin annesi.

İmrenirdim...

Mutfağındaki eksik malzemeden bihaber

Tepeleme dolu kızgınlıklar yüklerdim dişlerimin arasına...

Bilmezdim anne,

Karşı evin babasında bitermiş iş;

Bunu görmezdim.

Hep başın ağrırdı...

Başın, hep ağrırdı...

Sırf bu yüzden bile bazı zamanlar

Seni sevmezdim.

Küçüktüm anne,

Bilseydim evinde su faturası ödenmemiş

Çeşmeden akmayan suya

İsyan etmezdim.

Sen iki kere ikinin dört ettiğini ekmek hesabından bilirken

Mis kokulu çamaşırlar asardı karşı evin annesi

Özenirdim.

Ellerindeki çamaşır suyu kokusundan rahatsız,

Çocukça bir küskünlük eklerdim gecelerime.

Oysa ellerin ruhuma akarmış saçlarımdan,

Ömrümü tararmış titreyen parmakların

Bilmezdim anne.

Büyümek denen illet dayanıncaya dek kapıma,

Ellerinin ne muhteşem olduğunu bilmezdim

Küçüktüm anne

Yoksa

Gün aşırı patlayan sarı ampulü,

Mumla yamayacak yüce gönlünü,

Ezecek kadar ezilmezdim.

Sen çalı süpürgesiyle süpürürken dış kapının ağzını,

Taze boyalı saçlarını savurarak süzülürdü karşı evin annesi...

Ayağında yüksek topuklu bir isyan

Düşündüm de şimdi

Ne iğreti dururdu o topukların üstünde dursan!

Senin çatlamış ayakların vardı anne,

Hacı Şakir kokardın en beyazından.

İncecik bir yemeniyle gizlerdin,

Ölünce her bir teli yılan olacak sandığın sırma saçlarını.

Çok yeni anladım anne,

Ağaran her saç telinden üstüme düşen payımı...

Çocuktum anne,

Bir bisikletim olsa bütün mutluluklar benimdi.

Babam eve sarhoş gelmiş geç gelmiş,

Hepsi sabah sokağa çıktığımda biterdi.

Bilmezdim anne,

Karşı evden arta kalan çantalar dolusu giysi

Üstümüze cuk otururken

Ruhuna azap olur akarmış!

Bilmezdim benim annem gözünün yaşıyla her bayram arifesi

Vitrinlere bakarmış!

Sen ilkokul fişlerimi kardeşimle hecelerken

Telefonu keşfetmiş karşı evin annesi

Bilsen ne cahildin ne görgüsüzdün gözümde

Yak deseler yakacağım o dakika dünyayı,

Yık deseler

Ne şu eski divan kalacak,

Ne çiçekli perdeler...

Şimdiki aklımla ah bir sorsalar bana

Desem

O tertemiz günlerim,

Hani şimdi neredeler?

Ben ay sonunu nasıl getireceğim, diye

Hesaplar yaparken bir gün

Oğlum nefes nefese yararak ortalığı girdi içeri...

Yumuşacık kakaolu kekler yapmış dedi karşı evin annesi!

Çok geç anlıyor insan anne,

İlle de kendi annesi...

İlle de kendi annesi...

Deniz İnan /Karşı Evin Annesi

[karanfilsblog]

Gece bana arkadaşlık eden bir bisikletim bir de şarkılarım..