#buitenwijk

[twafordizzy]

Henri Prestes fotografeert filmisch

Henri Prestes is een Portugese kunstfotograaf gevestigd in Zuid-Europa. Geboren en getogen in Portugal, gaat zijn werk over de kortstondige aard van het geheugen, het kinderlijke wonder en de onzekerheid van het ontdekken van een onbekende wereld. Prestes’ onderwerpen, vaak obscure en schimmige figuren vastgelegd in mistige velden en verlaten buitenwijken, vertegenwoordigen de eigen gevoelens van…

[rotterdamvanalles]

De Schiedamseweg met links de Korfmakersstraat, 1959. Op de achtergrond de nieuwe flatgebouwen aan de 2e Gijsingstraat.

De Schiedamseweg is de naam van de weg die van Delfshaven naar Schiedam loopt. De Korfmakersstraat herinnert aan het korfmakersbedrijf, een van de bronnen van bestaan in het oude Delfshaven.

De vijf flatgebouwen aan het eind van de Schiedamseweg zijn het sluitstuk van de wederopbouw in Tussendijken. Het project wijkt niet alleen qua architectuur sterk af van de omringende woonwijk, maar is ook stedenbouwkundig volledig autonoom. Je krijgt het gevoel alsof je in een naoorlogse buitenwijk bent beland. Tezamen met de enkele jaren eerder gerealiseerde strook winkels vormen de flats een ensemble, dat enigszins doet denken aan de opzet van de Lijnbaan.

De woningen zijn in middelhoogbouw aan groene hoven gegroepeerd, met balkons gunstig georiënteerd op het westen. Het zijn galerijflats. Doordat de flats schuin geplaatst zijn ten opzichte van de Schiedamseweg vallen ze minder op en is de perspectivische werking versterkt.

De fotograaf is Cock Tholens en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Platform Wederopbouw Rotterdam. Lees verder op https://wederopbouwrotterdam.nl/artikelen/woningbouw-gijsinglaan

2019

[joostjongepier]

Wat?   Die Brücke von Argenteuil und die Seine (ca. 1883), Rue Halévy, Blick von einem Balkon (1877), Rue Halévy, Blick aus der achsten Etage (1878) en Paar beim Spaziergang (1881) door Gustave Caillebotte, Die Themse (1875) door Berthe Morisot, Le Havre, Sonnenuntergang am Meer (1885) door Eugène Boudin en Der hafen bei Sonnenuntergang, Opus 236 (Saint-Tropez) door Paul Signac

Waar?   Tentoonstelling Impressionismus - Die SammlungHasso Plattner in Museum Barberini, Potsdam

Wanneer?   12 augustus 2024

Behalve de Modigliani-tentoonstelling is er in Museum Barberini ook een expositie met impressionistische (en ook postimpressionistische) schilderijen uit de collectie Hasso Plattner, oprichter van het museum. Het is een indrukwekkende collectie met 114 meesterwerken van 23 kunstenaars. Met veertig werken van Claude Monet bezit Museum Barberini de grootste collectie schilderijen van deze kunstenaar buiten Frankrijk.

Ook van de, door mij bewonderde, impressionist Gustave Caillebotte (1848-1894) bevat de collectie een aantal fraaie werken. De Argenteuilbrug was herbouwd na de Frans-Duitse oorlog van 1870-1871. Het gietijzeren geheel was een product van moderne Franse techniek. Argenteuil , een geïndustrialiseerde buitenwijk van Parijs, had een grote aantrekkingskracht op kunstenaars. Ook zijn er een tweetal schilderijen van de Rue Halévy, een straat bij de Opéra Garnier. Heel fleurig is Paar beim Spaziergang met een dame en heer op de rug gezien, terwijl ze een zomers wandelingetje maken.

Bewonderaar ben ik ook van Berthe Morisot. De collectie van Hasso Plattner bevat een, voor haar doen, apart werk. Op de meeste werken die ik van haar ken, zien we vrouwen. Hier is echter geen mens te zien. Ze schilderde het werk tijdens een verblijf in Londen. Daar bestudeerde ze in de National Gallery het werk van William Turner. Het inspireerde haar tot het maken van dit schilderij van de Theems, het enige werk dat ze tijdens haar verblijf in de Engelse hoofdstad maakte.

Een, tot nu voor mij onbekende, impressionist is Eugène Boudin (1824-1898). Hij geldt als pionier van het schilderen in de open lucht. Een fraai zeestuk is Le Havre. Sonnenuntergang am Meer. Het licht van de ondergaande zon doet de contouren oplossen en strand en wolkenlucht haast versmelten tot één geheel. Alleen een dunne lichte streep vormt de horizon die beide sferen van elkaar scheidt. Het schilderij doet mij enerzijds denken aan  werk van Turner, maar roept ook associaties op met Monets Impression Soleil Levant, al is de kleurstelling van de ondergaande zon heel anders dan die van Monets opkomende zon.

Pointillisme is een techniek waarbij stippen verf ongemengd op het doek worden geplaatst. Daarbij worden complementaire kleuren naast elkaar gezet, die in het oog van de kijker tot een geheel versmelten. In het algemeen ben ik niet zo’n fan van pointillistische schilderijen. Ik vind het technisch knap, maar vaak overtuigt het resultaat me niet omdat het een te gekunstelde indruk maakt. Zoals altijd zijn er echter uitzonderingen op de regel. Zo’n uitzondering is Der Hafen bei Sonnenuntergang, Opus 236 (Saint-Tropez) van Paul Signac. Hier werkt het naast elkaar plaatsen van de complementaire kleuren violet en oranje bijzonder goed. Zo zorgen voor een warm, gouden licht zoals de laatste zonnestralen een gouden gloed over de aarde kunnen leggen.

[defietssite]

Fietsen naar het werk: De voor- en nadelen, en tips van Juf Marjan.

Steeds meer mensen kiezen ervoor om met de fiets naar hun werk te gaan. Of je nu in een drukke stad woont of in een rustige buitenwijk, fietsen biedt veel voordelen. In deze blog bespreken we de plus- en minpunten van fietsen naar het werk, welke fiets het beste bij je past, en delen we een inspirerend interview met juf Marjan, een enthousiaste fietser en onderwijzeres op een basisschool. De voordelen van fietsen naar het werk Gezondheid en fitheid Fietsen is een uitstekende manier om in beweging te blijven en je conditie te verbeteren. Regelmatig fietsen helpt bij het verbranden van calorieën, versterkt je spieren, en kan je algehele gezondheid verbeteren. Bovendien kan fietsen helpen om stress te verminderen en je mentale welzijn te verbeteren. Zoals juf Marjan zegt: "Het is heerlijk om je hoofd leeg te fietsen na een lange dag op het werk." Kostenbesparing Fietsen is een betaalbaar alternatief voor autorijden of het openbaar vervoer. Je bespaart niet alleen op brandstof- of kaartjeskosten, maar ook op parkeerkosten. Juf Marjan vertelt: "Door met de fiets naar mijn werk te gaan, bespaar ik flink op mijn reiskosten. Dat geld kan ik nu aan andere dingen besteden." Milieuvriendelijk Fietsen is een milieuvriendelijke keuze. Het vermindert je CO2-uitstoot en draagt bij aan een schonere lucht en een gezondere leefomgeving. Door te fietsen draag je actief bij aan een duurzame toekomst. Flexibiliteit en tijdwinst Met de fiets kun je vaak sneller op je bestemming komen, vooral in drukke stedelijke gebieden waar verkeer en parkeerproblemen de reistijd kunnen verlengen. Fietsen biedt je ook de flexibiliteit om te stoppen waar je wilt en nieuwe routes te verkennen. De nadelen van fietsen naar het werk Weersomstandigheden Slecht weer kan een uitdaging zijn voor fietsers. Regen, wind, en kou kunnen de fietsrit onaangenaam maken. Goede kleding en regenkleding zijn dan essentieel. Fysieke inspanning Niet iedereen voelt zich comfortabel om dagelijks lange afstanden te fietsen, vooral als je werkplek ver weg is. Voor mensen met gezondheidsproblemen of een slechte conditie kan fietsen een zware opgave zijn. Beperkte bagagecapaciteit Op een fiets kun je minder meenemen dan in een auto of met het openbaar vervoer. Dit kan lastig zijn als je bijvoorbeeld een laptoptas, sporttas, of andere spullen moet vervoeren. Een fietstas of rugzak kan hierbij helpen, maar het blijft een beperking. Welke Fiets is het Beste voor Woon-werkverkeer? Als je overweegt om met de fiets naar het werk te gaan, is het belangrijk om een fiets te kiezen die bij je past. Hier zijn enkele aanbevelingen: Stadsfiets: Ideaal voor korte afstanden in de stad. Ze zijn comfortabel, robuust en vaak uitgerust met bagagedragers voor boodschappen of tassen. Elektrische fiets (e-bike): Perfect voor langere afstanden of als je heuvelachtig terrein moet overwinnen. De trapondersteuning maakt het fietsen gemakkelijker, vooral als je niet bezweet op je werk wilt aankomen. Hybride fiets: Een combinatie van een stadsfiets en een mountainbike, geschikt voor verschillende soorten terrein en weersomstandigheden. Vouwfiets: Handig als je een deel van je reis met het openbaar vervoer moet afleggen. Ze zijn licht en gemakkelijk op te bergen. Interview met Juf Marjan: Fietsen naar het werk als levensstijl Om een beter inzicht te krijgen in de voordelen van fietsen naar het werk, spraken we met juf Marjan, een onderwijzeres op een basisschool die al jaren naar haar werk fietst en bekend is op het internet met haar blog vanjufmarjan.nl. Vraag: Waarom heb je ervoor gekozen om met de fiets naar je werk te gaan? Juf Marjan: "Ik heb altijd van fietsen gehouden, en ik merkte dat ik als ik met de auto ga, ik vaak nog in mijn hoofd bezig ben met mijn werk. daarnaast is het reizen met het openbaar vervoer in de polder geen optie. Als ik met het OV zou reizen, ben ik langer onderweg dan met de fiets!  Daarnaast vind ik het heerlijk om 's ochtends de frisse lucht in te ademen en mentaal voorbereid aan mijn werkdag te beginnen." Vraag: Wat zijn voor jou de grootste voordelen van fietsen naar het werk? Juf Marjan: "Het bespaart me veel reiskosten, wat een groot voordeel is. Maar het belangrijkste is de impact op mijn gezondheid. Ik voel me fitter en energieker sinds ik elke dag fiets. Het helpt me ook om na het werk te ontspannen. Ik noem het altijd 'mijn hoofd leeg fietsen' – het is een geweldige manier om de stress van de dag los te laten." Vraag: Heb je nog tips voor anderen die overwegen om met de fiets naar het werk te gaan? Juf Marjan: "Zorg ervoor dat je een fiets kiest die bij je past en comfortabel is voor de afstand die je moet afleggen. Goede regenkleding is ook een must. En vergeet niet te genieten van de rit. Fietsen is niet alleen een manier om van A naar B te komen, maar ook een kans om even tot jezelf te komen." Conclusie Fietsen naar het werk heeft veel voordelen: van kostenbesparing tot verbeterde gezondheid en een positieve impact op het milieu. Ondanks enkele nadelen, zoals weersomstandigheden en beperkte bagagecapaciteit, blijft het een aantrekkelijke optie voor veel mensen. Overweeg de verschillende soorten fietsen en volg het voorbeeld van juf Marjan – misschien is het tijd om je werkdag ook fietsend te beginnen! Read the full article

[peterpauldoodkorte]

Ik zag de gloed van de televisie

I Saw the TV Glow Tiener Owen (Ian Foreman) woont in een typische buitenwijk en is een eenzame, schuchtere jongen. Op een dag ontmoet hij de alternatieve tiener Maddy (Brigette Lundy-Paine). Ze vraagt hem of hij ooit de bovennatuurlijke televisieserie ��The Pink Opaque’ heeft gezien. Owen antwoordt dat hij zo laat niet mag opblijven. Samen kijken ze de serie stiekem bij Maddy. ‘The Pink Opaque’…

[peterpijls1965]

Dakloze onder een viaduct in Osaka. Slachtoffer van de Bubblegumcrisis die de Japanse economie sinds eind jaren '80 trof. Ik mocht hem fotograferen. Vervolgens stelde hij me voor aan diverse mededaklozen. Even verderop stuitte ik op een keuken in de open lucht, waar buurtbewoners soep maakten en uitdeelden aan armen. Ik werd in de buitenwijk van de stad om mijn camera een beetje lastig gevallen door de yakuza, een gedoogde misdaadorganisatie sinds de Tweede Wereldoorlog die wortels kent in rommelmarkten in Japanse steden. In de 'achterbuurt' van Osaka waar ik deze foto maakte had de yakuza de gokwereld, drugshandel en prostitutie (´vloeibare wereld´) in handen. Achteraf gezien had ik graag willen praten met de wijkbaas van de yakuza, maar twee Japanse vrienden die me vergezelden leek het beter er meteen vandoor te gaan. Zij stamden uit de gegoede middenklasse of upper ten van de stad. Nog steeds denk ik dat de plaatselijke yakuzabaas me niet had laten doodschieten als zijn mensen op straat me aan hem hadden voorgesteld. In Amsterdam kende ik destijds een yakitori-eigenaar van etentjes. Indirect was hij gelieerd aan de yakuza. Hij kon met ze in contact komen, met name in sportief verband. Ik denk dat hij geen strafblad had. Zijn restaurant liep goed.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘De poort’ van Natsume Soseki: procrastinatie voor gevorderden

De nieuwe uitgeverij Karakters — een zijproject van het gelijknamig literair platform dat gelanceerd werd in het voorjaar van 2018 — wil per jaar drie ondergesneeuwde klassiekers uit de wereldliteratuur opnieuw op de markt brengen. De eersteling van dit nobel initiatief is meteen een hoogvlieger: De poort (1910) van de Japanse gigant Natsume Soseki (1867-1916).

Soseki geldt tot op vandaag als de vader van de moderne Japanse literatuur. Ruim honderd jaar na zijn dood blijft hij bijzonder populair in eigen land, mede dankzij Haruki Murakami, die Soseki meer dan eens zijn favoriete auteur noemde en zodoende tientallen vertalingen initieerde. Het belangrijkste deel van zijn romanoeuvre schreef Soseki tussen 1905 en 1916. Zijn satirische debuutroman Ik ben een kat (1905) was een ongeziene triomf, een succes dat hij wist te verlengen met romans als Botchan (1906), De poort (1910) en Kokoro (1914).

Lethargie en verlichting

In een uitgebreid nawoord legt vertaler Luk Van Haute uit waarom De poort zo’n belangrijk werk is in het oeuvre van Soseki en geeft hij belangrijke maatschappelijke en biografische context mee over de ontstaansgeschiedenis van de roman. De poort wordt door literatuurvorsers vaak beschouwd als het slotdeel van een trilogie, met als voorgaande delen Sanshiro (1908) en Sorekara (1909), hoewel Soseki zelf nooit van een drieluik gewag heeft gemaakt. Dat de drie romans gezien worden als een geheel, ligt vooral aan het feit dat ze een aantal typische Soseki-thema’s delen: het conflict tussen plicht en verlangen, tussen individu en samenleving, tussen moderniteit en traditie, versterkt door hiermee gepaard gaande schuldgevoelens.

De poort uit de titel verwijst niet alleen naar de letterlijke ingang van een tempel, maar ook figuurlijk naar de toegang tot verlichting, de innerlijke wijsheid van satori, het ‘begrijpen’ en het ‘zien van de eigen ware aard’. Soseki verbindt bovendien op een originele manier het zenfilosofische poort-begrip met Friedrich Nietzsches ‘poort van de eeuwige wederkeer’ in Aldus sprak Zarathoestra (1883-1885). Satori is hoe dan ook de verzaligde toestand waarnaar Sosuke, de protagonist van De poort, op zoek is.

Sosuke vs. Soseki

Sosuke is een slome ambtenaar van middelbare leeftijd die in zijn studentenjaren uit liefde trouwde met Oyone. Na jaren omzwervingen hebben de twee zich gevestigd in een armoedig huurhuis in een buitenwijk van Tokio, waar ze zich wentelen in een lankmoedige en geruststellende lethargie. Soseki is een meester in het beschrijven van de lijzige alledaagsheid van het echtpaar (ik moest meer dan eens denken aan de broze inertie uit de films van Yasujiro Ozu).

Al snel blijkt dat ze hun ennui en isolement alleen aan zichzelf te danken hebben: ze trouwden zonder de toestemming van hun families — een gewaagde beslissing in een tijd waarin de meeste huwelijken gearrangeerd waren — en vluchtten uit schaamte. Bovendien verliet Oyone haar minnaar Yasui ten voordele van diens beste vriend en studiegenoot Sosuke. Oyone, die verschillende keren tevergeefs zwanger was, ziet hun kinderloosheid als een goddelijke straf.

Ondanks de duistere schaduwen uit het verleden – nog zo’n typisch Soseki-thema: een vroegere, duistere gebeurtenis achtervolgt de protagonisten in het heden – zijn de twee betrekkelijk gelukkig. Hun gezapige leven, waarin ze angstvallig elke verstoring uit de weg gaan, wordt echter overhoopgegooid wanneer Sosuke onverwacht moet instaan voor de opvoeding van zijn tien jaar jongere broer Koroku.

Na de dood van hun ouders namen een oom en een tante Koroku onder de vleugels en Sosuke stond een deel van zijn erfenis af om aan de kosten tegemoet te komen. Wanneer ook de oom sterft, vraagt Koroku zijn broer om een verdere regeling met de gehaaide tante te treffen, maar Sosuke schuift de confrontatie telkens voor zich uit. Op zoek naar een oplossing voor zijn netelige positie vlucht Sosuke naar een zenboeddhistisch klooster in de bergen.

Procrastinatie 2.0

Sosuke is een geweldig personage. Hij is de keizer van de procrastinatie en gaat prat op een traagheid waarvoor een Oblomov of Bartleby niet moet onderdoen. Soseki houdt als auteur gelijke tred met het levensritme van zijn protagonist en schrijft in een afgemeten, spaarzame stijl. Opmerkelijk zijn de vele hiaten of ellipsen in de verhaallijn. De lezer komt bijvoorbeeld niet te weten wat de band tussen Oyone en haar ex-minnaar Yasui precies is (die laatste stelt haar voor aan Sosuke als ‘mijn jongere zus’), of waarom Sosuke indertijd verplicht werd van universiteit te veranderen.

In De poort valt bijzonder veel tussen de regels te lezen. Zo schept de tante op over het fortuin dat haar zoon zal verdienen met een handel in eigentijdse oliemotoren, waardoor ze niet alleen benadrukt dat ze Sosuke geld ontzegt, maar ook dat haar zoon vooruitgang maakt in tegenstelling tot zijn neef, die klem zit in het verleden. Meermaals wordt onderstreept dat diezelfde tante er goed uitziet voor haar leeftijd (volgens Oyone omdat ze maar één kind heeft gebaard), alweer anders dan Sosuke, die telkens als oud en uitgeblust wordt afgeschilderd. Aldus zijn er tientallen subtiele ondertonen die de spanning in het huishouden bijzonder intens verbeelden.

In zijn karakterschetsen, beeldspraak of beschrijvingen weet Soseki met een minimum aan middelen een maximaal effect te sorteren. Oyone vergelijkt Sosuke in het eerste hoofdstuk bijvoorbeeld met een garnaal, waardoor de lezer meteen een beeld heeft van hoe ze naar haar man kijkt. In de wachtzaal van de tandarts wordt Sosuke dan weer diep geraakt door enkele banale versregels in een magazine dat Succes heet, terwijl hij later bladert in De gesprekken van Confucius en ‘niets toepasselijks’ vindt. Werkelijk niets is zonder betekenis: Sosuke’s woning bevindt zich in een steeg, pal onder een hoge rotswand, waar bovenop Sakai woont, zijn buurman en huisbaas, een krachtige, levenslustige en succesvolle vader — net zoals in Akira Kurosawa’s film High and low (1963) wordt de maatschappelijke positie in een letterlijk hoogteverschil vertaald.

Door de roman heen speelt Soseki een sierlijk spel met de seizoenen en maakt hij gretig gebruik van de symboliek uit de klassieke Japanse poëzie (het slotgesprek tussen Sosuke en een monnik over de Japanse struikzanger, een vogel die geldt als hét symbool van de lente, is een prachtig voorbeeld). De poort start in de herfst, kabbelt verder over een sombere winter en eindigt op een mooie lentedag. Een lyrische beschrijving van de buitentemperatuur fungeert als proloog op de rest van het hoofdstuk en zet de toon voor wat volgt. Wanneer de tante op bezoek komt, klaagt ze dat Sosuke’s kamer ‘kil’ is, om hem kort nadien de grond in te boren door hem genadeloos te wijzen op zijn mislukkingen.

Uit de vertalerslade

De poort verschijnt niet voor het eerst in het Nederlands. In 2013 bracht de eenmansuitgeverij HaEs in zijn ‘Japanse Bibliotheek’ de roman samen met Kokoro uit. Beide uitgaves zijn met de beste bedoelingen opgezet, maar hebben helaas te lijden onder een niet te ontkennen dilettantisme. Voor Van Haute reden genoeg om zich op Soseki te werpen: voor Lebowski vertaalde hij Kokoro en Ik ben een kat. Met Soseki dacht Lebowski— een uitgeverij die zich sinds Stoner profileert als de geprivilegieerde herontdekker van in de onbekendheid belande literaire grootheden — een nieuwe John Williams in het fonds te hebben. Toen Van Haute in 2015 zijn vertaling van De poort indiende, hield Lebowski echter de boot af en zag onverwacht af van verdere Soseki-uitgaves. Vijf jaar lang lag De poort stof te vangen in de vertalerslade. Gelukkig is er nu Karakters en kan deze verrassend moderne roman alsnog zijn publiek bereiken.

De poort van Natsume Soseki, Karakters 2020, vert. door Luk Van Haute, ISBN 9789460018503, 326 p.

[keynewssuriname]

India ervaart ongekende hitte: Recordtemperatuur van 52,3 graden gemeten

Het India Meteorological Department (IMD) heeft een recordtemperatuur van 52,3 graden Celsius gemeten in de Indiase hoofdstad New Delhi. Dit zou de hoogste temperatuur ooit geregistreerd in het land zijn. De meting is zo extreem dat meteorologen twijfelen aan de betrouwbaarheid ervan. Het vorig nationaal record van 51 graden werd in 2016 gemeten in de woestijnstaat Rajasthan. Op dinsdag werd in New Delhi al een recordtemperatuur van 49,9 graden gemeten, maar dit record werd de volgende dag alweer verbroken. De grens van 50 graden werd woensdagmiddag overschreden, met een meting van 52,3 graden in de buitenwijk Mungeshpur. De meting in Mungeshpur wijkt significant af van omliggende weerstations, waar temperaturen tussen de 45,2 en 49,1 graden werden gemeten. “Dit verschil kan te wijten zijn aan een storing in de sensor”, meldt de IMD. Er is een onderzoek ingesteld naar de oorzaak van deze afwijking. Noord-India wordt al wekenlang geteisterd door een aanhoudende hittegolf. In India spreekt men van een hittegolf als de temperatuur boven de 45 graden uitkomt. De extreme hitte heeft geleid tot sluiting van scholen in verschillende steden en verhoogt het risico op zonnesteek voor mensen die buitenshuis werken. Naast de hittegolf werd India, samen met buurland Bangladesh, zondagavond getroffen door de krachtige cycloon Remal. Het dodental als gevolg van de hevige regenbuien is inmiddels opgelopen tot 65, volgens overheidsfunctionarissen. De directeur van het Bangladesh Meteorological Department verklaarde dat de cycloon een van de langste in de geschiedenis van het land was en suggereerde dat deze veroorzaakt is door klimaatverandering. Read the full article

[modernfilmcanon]

Cannes 2024 - Daily Dispatch 3

Mes amis du cinéma,

Vandaag gezien in Cannes: een dikke pad die bij het luisteren naar Yellow van Coldplay een hallucinatoir slijm afscheidt. En Franz Rogowski in een kilt. Maar dat was nog allemaal niets vergeleken bij de megalomane en incoherente janboel die Francis Ford Coppola vandaag op de Croisette presenteerde. Er waren vooral al hele kranten en tijdschriften over volgepend, maar nu was de film zelf dan eindelijk te zien: Megalopolis (11/20), de peperdure film (productiebudget wordt rond de 120 miljoen geschat) waarvoor Francis Ford Coppola zijn wijnimperium verkocht omdat niemand in Hollywood bereid was de film te financieren. Het blijkt een hyperambitieus, gezwollen drama – Shakespeare meets Cicero en Ovidius, met af en toe wat citaten van Marcus Aurelius – over de val van het Amerikaanse Rijk. Kunnen we het huidige moment in de Amerikaanse geschiedenis vergelijken met de val van het Romeinse Rijk, is de vraag die Coppola stelt. De film volgt de strijd tussen een visionaire architect (Adam Driver) die New York (hier New Rome geheten) wil verbouwen tot een utopische stad van de toekomst en de burgemeester (Giancarlo Esposito) die dat allemaal maar luchtfietserij vindt. A work of absolute madness, maar toch heb ik gefascineerd toegekeken hoe 120 miljoen dollar is opgesoupeerd aan dit tussen-kunst-en-kitsch-festijn. De ene helft van de cast gaat vol op de Monty Python toer; de andere helft staat in de Royal Shakespeare Company stand. Een maf maar toch ook wel magisch moment kwam ongeveer halverwege toen opeens een man met een microfoon op een statief de zaal inkwam en een paar vragen stelde aan Adam Driver die vanaf het scherm antwoord gaf. Voorlopig zit de film nog zonder distributeur; een goede film kun je het onmogelijk noemen, maar een belevenis was het wel.

De mooiste film van de dag zag ik met 3(!) andere bezoekers in een achteraf zaaltje in de Marché du Film: Favoriten (17/20, Marché du Film) van Ruth Beckermann, een juweel van een documentaire waarvoor een schoolklas met immigrantenkinderen in een buitenwijk van Wenen meerdere jaren gevolgd werd. Vergelijkingen met Être et Avoir, Entre Les Murs en Herr Bachmann und Seine Klasse liggen voor de hand, maar toch is dit weer een andere film, in een heel andere klas. De film is ook een hartstochtelijke ode aan het belang van goede onderwijzers. De Turks-Oostenrijkse juf llkay blijkt zo’n goede conflictbemiddelaar dat ik haar in staat acht om de oorlog in Gaza tot een einde te brengen. Ik liep naar buiten met dat prachtige gevoel dat we ‘hoop’ noemen en hoorde naast me iemand verzuchtten we dat het toch prachtig zou zijn als in Nederland eens een kabinet zou aantreden dat zich niet zou laten voorstaan op het strengste asielbeleid ooit, maar op het beste (lager) onderwijs ooit. De film was eerder dit jaar tijdens de Berlinale te zien en is aangekocht voor distributie in Nederland door Cinema Delicatessen. Allen daarheen.

Nog twee andere Gouden Palm-kandidaten gezien: het Roemeense Three Kilometres to the End of the World van Emanuel Pârvu (14/20, Competition) was zonder meer vakwerk: het schrijnende relaas van Adi, een jongen op het Roemeense platteland die zijn homoseksualiteit voor zijn ouders verborgen heeft gehouden en op een dag zwaar gehavend thuis keert nadat hij door een groep homohaters is toegetakeld. De ouders schakelen de hulp van de politie en de lokale priester in en wie de voorbije jaren wel eens een Roemeense film heeft gezien, weet dat van die autoriteiten in Roemenië weinig goeds valt te verwachten. Een bescheiden, sympathieke film, die ik echter eerder in Un Certain Regard (of in de Berlinale) dan in de hoofdcompetitie van Cannes zou hebben verwacht.

Bird van Andrea Arnold (14/20, competition) liet zien dat ook fantastische filmmakers wel eens een b-kantje maken. Het kan ook zijn dat Arnold nu in die fase van haar carrière is beland waarin de regisseur (zie ook de gebroeders Dardenne) zichzelf vooral gaat herhalen. Bird neemt ons (zie ook Arnolds Fish Tank) opnieuw mee naar de marges van de Britse samenleving. Het is het verhaal van Bailey, een meisje op de rand van de puberteit dat door haar ouders aan haar lot wordt overgelaten. Haar vader (Barry Keoghan) heeft nek- en gezichtstatoeages (universeel teken van arbeidersklasse + slechte ouder) en staat op het punt te gaan trouwen met een vrouw die hij net heeft ontmoet; Baileys moeder zit in een toxische relatie met een gewelddadige man. Rondzwervend op straat ontmoet Bailey de bijzondere Bird (Franz Rogowski), waarna de film een magisch-realistische wending neemt die wel weer nieuw is in het oeuvre van Arnold, maar die niet volledig wist te overtuigen.

Tot slot in de zaal een praatje gemaakt met een man die zag dat ik deze dispatch was aan het tikken en die vroeg of ik een filmcriticus was. Nadat ik hem verteld had dat ik werkte voor het beste filmtheater van Europa, het Midden-Oosten en Afrika, vertelde hij dat hij na een aantal jaren als theaterdocent begonnen was aan een tweede carrière als acteur. Later deze week zou ik hem kunnen zien in de competitiefilm The Substance, ‘als ze me er niet uitgeknipt hebben tenminste’.

A bientôt,

Mark

[schilderkoring]

Waarom kiezen voor Schilder Barendrecht voor uw kunstcollectie?

Het selecteren van kunstwerken van Schilder Barendrecht garandeert een levendige mix van moderne stijl en klassieke elegantie. Stedelijke landschappen en de menselijke ervaring worden vastgelegd in het werk van Barendrecht, dat op elegante wijze de essentie van het moderne leven vastlegt. Elk schilderij vertoont een samensmelting van gebruiken en innovatie, waardoor het een snaar raakt met de esthetische en intellectuele gevoeligheden van de toeschouwers. De boeiende toevoegingen aan elke collectie zijn de stukken van Barendrecht, die door levendige kleuren en opvallende composities emoties opwekken en tot nadenken aanzetten. Door een kunstwerk van Schilder Barendrecht aan te schaffen, verrijkt u uw interieur en loopt u voorop in de moderne kunst.

Binnen de steeds evoluerende arena van de Nederlandse kunst zijn Ridderkerk, Rotterdam en Barendrecht onderscheiden centra van innovatie en stimulering. Met hun afzonderlijke stijlen en standpunten dragen de schilders uit deze contreien bij aan het rijke tapijtwerk van de Nederlandse creatieve geschiedenis. Laten we, om de subtiliteiten van hun kunstenaarschap te onderzoeken, de schilderscènes in Ridderkerk, Rotterdam en Barendrecht eens nader bekijken. Schilder Ridderkerk : A Peep Into Peace

Schilders die de geest van vrede en schoonheid van de natuurlijke wereld willen overbrengen, vinden vaak inspiratie in Ridderkerk, dat verscholen ligt te midden van landelijke vergezichten en rustige landschappen. Het adembenemende landschap van het gebied wordt op doek vastgelegd door schilder Ridderkerk, die een sterke band met het land heeft en een scherp oog voor detail. Kijkers worden aangemoedigd om zich onder te dompelen in vredige momenten van reflectie, waarbij elke penseelstreek een eerbied weerspiegelt voor het pittoreske platteland. Voor iedereen die ze bekijkt, bieden Ridderkerks schilderijen inspiratie en troost door te fungeren als vensters naar een wereld die niet is aangetast door de hectiek van het hedendaagse leven

Het kunstwerk dat uit Ridderkerk komt weerspiegelt de symfonie van tinten en gevoelens, waardoor verhalen ontstaan ​​die een diepe connectie maken met de toeschouwers. Schilder Ridderkerk blaast leven en warmte in landschappen en wekt met zijn genuanceerde gebruik van licht en schaduw gevoelens van verwondering en nostalgie op.Schilderwerken Ridderkerk hebben een blijvende charme die tijd en ruimte doorkruist, of het nu gaat om intieme portretten van het plattelandsleven of idyllische plattelandstaferelen. Het kopen van schilderijen van Ridderkerk is vergelijkbaar met het verwerven van een klein stukje rust: een herinnering aan de schoonheid die overal om ons heen is, maar wacht om opgemerkt te worden. Schilder Rotterdam: het stadsritme oppakken

Schilder Rotterdam werk weerspiegelt de levendige energie en de internationale geest van de stad, heel anders dan de serene omgeving van Ridderkerk. Deze schilder vult hun werk met een gevoel van energie en beweging, beeldinspiratie uit de actieve straten, iconische mijlpalen en diverse samenlevingen van Rotterdam.

Schilder Barendrecht: een combinatie van traditie en innovatie

Barendrecht, een buitenwijk van Rotterdam, verbindt heden en verleden tijdelijk als schakel tussen innovatie en maatwerk. Deze dualiteit wordt weergegeven in de schilderijen vanSchilder barendrecht , die tijdloze en relevante kunst maakt door traditionele benaderingen te combineren met moderne gevoeligheden. De schilderijen van Barendrecht stralen verfijning en elegantie uit door zijn zorgvuldige aandacht voor compositie, kleur en textuur. Hun schoonheid en diepte boeien kijkers. Of het nu gaat om het onderzoeken van landschappen, portretten of abstracte composities, de vaardigheid van Schilder Barendrecht nodigt toeschouwers uit om op een ontdekkingsreis te gaan waar creativiteit en traditie elkaar ontmoeten om iets werkelijk opmerkelijks te produceren. Een caleidoscoop van creatieve expressie, tot slot

De metropolen Ridderkerk, Rotterdam en Barendrecht zijn uitstekende voorbeelden van artistieke wijsheid op het uitgestrekte terrein van de Nederlandse schilderkunst, en ze dragen allemaal bij aan het ironische tapijt van de culturele erfenis van het land. Elke kritische kunstliefhebber kan iets vinden om van te houden en te waarderen in de kunst van Ridderkerk, Rotterdam en Barendrecht, zelfs als hij op zoek is naar enthousiasme in de stad, comfort op het platteland of een mix van traditie en vindingrijkheid.

[twafordizzy]

L.H. Ferrier beschrijft een Surinaams gevoel

bron beeld: werkgroepcaraibischeletteren.nl Begin jaren 90. In Suriname heerste angst en berusting na de coupe van Desi Bouterse. De avondklok hield niet iedereen van de straat. Ondergebracht bij een Hindoestaanse familie in een buitenwijk van Paramaribo, begon ik aan een onvergetelijke tocht door dit onmetelijke tropische land. Ik moest eraan denken toen ik de volgende alinea’s las die Leo H.…

[kinetize]

Themabeeld — © Shutterstock Een 34-jarige man die vermoedelijk meer dan 10 mensen heeft vermoord, is gearresteerd in Rwanda. Onder zijn keuken werden meerdere lichamen van prostituees teruggevonden. De politie ontdekte de misdaden nadat de man uit zijn huurwoning in Kicukiro,...

[joostjongepier]

Wat?    Fries der Lauschenden (1930-1935), Mutter und Kind (1935), Moses (1919) en Das Wiedersehen (1926) door Ernst Barlach

Waar?   Ernst Barlach Haus, Hamburg

Wanneer?    8 maart 2024

Het Jenischpark is een 42 hectare groot park in een buitenwijk van Hamburg, gelegen aan de Elbe. Het is 4 graden en dus behoorlijk koud, maar de hemel is onbewolkt en de zonnestralen maken een wandeling in dit park met een aantal oeroude bomen tot een groot genoegen. Behalve van vogeltjes wemelt het in het park op deze nog tamelijk vroege ochtend ook van de honden en hun baasjes. Ik heb de viervoeters niet geteld, maar het waren er zeker meer dan honderd. Ik heb ongeveer alle rassen en kruisingen daartussen zien langskomen. Gelukkig is het park groot en is er ruimte voor zowel de honden als voor een kunstliefhebber die nog een uur moet doorbrengen voor het museum van zijn keuze opengaat.

Want ja, hoe fraai de natuur in het park ook is, het primaire doel van mijn bezoek is natuurlijk cultuur. In het park bevinden zich maar liefst drie musea. Mijn keuze is gevallen op het Ernst Barlach Haus. Ernst Barlach (1870-1938) was een expressionistisch kunstenaar die vooral bekend is geworden voor zijn houten beelden. Daarnaast tekende hij en maakte hij bronzen beelden. De Hamburger fabrikant Hermann F. Reemtsma (1892-1961) raakte diep onder de indruk van zowel de kunstenaar als diens kunst en vanaf 1925 verzamelde hij werk van Barlach. In de Nazi-tijd werd Barlachs werk beschouwd als ‘entartet’ en uit openbare collecties verwijderd. Na de tweede wereldoorlog volgde echter al snel rehabilitatie. In 1961, een jaar na de dood van Reemtsma, werd het Ernst Barlach Haus geopend als museum .

In al het werk van Barlach staat de mens centraal. Het werk is duidelijk gebaseerd op concrete observaties van mensen, maar tegelijk geabstraheerd. De houten beelden zijn verstild. De, zojuist al genoemde, Fries der Lauschenden (Fries der luisteraars) bestaat uit negen menselijke figuren. Het werk werd aangevangen in openbare opdracht. Hij kon het echter niet afmaken omdat zijn kunst inmiddels als ‘ontaard’ werd geclassificeerd. Dat de beeldenreeks toch voltooid werd, is te danken aan Hermann Reemtsma die als privépersoon opdracht gaf het werk te voltooien.  Zo kwam de indrukwekkende beeldenrij alsnog gereed en werd op de zondag voor Advent 1935 opgeleverd.  Het is nu te zien in het museum in het Jenischpark. De reeks bestaat uit negen eikenhouten figuren: de dromer, de gelovige, de danser, de blinde, de wandelaar, de pelgrim, de gevoelige, de begenadigde en de verwachtende.

Mutter und Kind toont een vrouw met hoofddoek die geknield zit, met op haar schoot een baby. Het kindje slaapt. De moeder kijkt niet naar de kleine. Haar blik lijkt naar binnen gekeerd. Haar gezicht staat zorgelijk. Zie we een Madonna? Het is mogelijk, want religieuze thema’s zijn Barlach niet vreemd. Zie bijvoorbeeld Mozes die met de stenen tafelen in zijn hand staat. En het beeld Das Wiedersehen zou de thuiskomst van de verloren zoon uit  de parabel van Jezus kunnen verbeelden. Maar Mutter und Kind zou even gemakkelijk een vluchtelinge kunnen zijn, die met haar kind gestrand is in een vreemd land, zonder perspectief of hoop. Dat maakt het werk van Barlach wellicht zo interessant: het beeldt geen concrete individuen uit, maar menselijke figuren met een universele zeggingskracht.

[actuelekamers]

Prijs: 600 per maand Kamer omsch... #Kamer #Breda #Kamer #NoordBrabant https://actuelekamers.nl/kamer-tehuur-breda-600-eur/?feed_id=52629&_unique_id=64edc60b825a6

[fransopdefiets]

2-7 Kildale

Vanaf Littletown is het ongeveer 20 minuten fietsen naar The Farmers Arms. Eerst maar een kopje huisgemaakte groentesoep (gepureerd, dus geen idee welke groenten erin zaten, de soep was wel heel groen, dus dan weet je het wel). Daarna tagliatella met paddestoelen en applecrumble met ijs toe.

Je kunt wel merken dat je noordelijker zit, want het wordt nog later donker dan bij ons en om 5 uur is het al stralend licht.

Om 9 uur op pad. Ik had wel eerder gewild maar op zondag mag je hier pas om half negen ontbijten. Ik kreeg twee croissants, gebakken eieren en tomaten met toast en yoghurt.

Eerst fiets ik een hele lange route omlaag naar de kust, alweer over een oude spoorlijn. Om op die route te komen moet ik langs een terrein met sloopcaravans. Overal liggen witte hopen plastic en oud papier. Als ik er bijna ben, verheft een van die hopen zich en heft een soort wolvengehuil aan terwijl hij mij aankijkt. Ik blijf ook staan en taxeer de situatie. Er zit een lange ketting aan dat beest, maar hoe lang precies? Er is maar een manier om daar achter te komen, ik doe een paar passen voorwaarts en het ondier komt ook in beweging. De ketting blijkt net niet lang genoeg om de hele breedte van de weg te bestrijken en ik kom er ongeschonden langs.

Koffie in Hartlepool in een pub waar iedereen al aan het bier zit om half twaalf. Als dat maar goed gaat! Het koffiesysteem is hier als volgt, je betaalt 1,50 aan de bar en daarna mag je zo vaak als je wil naar de automaat lopen en koffie pakken.

Er valt af en toe een dun buitje daarna schijnt de zon weer. Tegen de middag heb ik een gloeiende kop, de regen spoelt de zonnebrand er af!

Lunch in een pub roodbakstenen buitenwijk van Seaton Carew, naast een wedkantoor en een supermarkt. Voor een paar pond krijg je een bord met lamsvlees, gebakken en gekookte aardappelen, aardappelpuree, wortelen, wortelpuree en groene kool. Daarbovenop ligt een soort luchtig deekbaksel. En dat allemaal op één bord! Het zit hier vol met bejaarden die eens lekker betaalbaar uit eten gaan.

Ik zit driftig te rekenen. Van hier naar Kildale is nog 35-40 km waarvan 25 stijgen. En dan moet ik nog door Middlesborough. Op dit moment schiet het niet erg op, er staat een harde westenwind en ik zigzag door een eindeloze buitenwijk zonder enig zicht op groen.

Ik mopper op mezelf dat ik deze idiote route heb uitgekozen. Normaal gesproken plan ik het zo, dat ik eerst minstens een week vrij vlak fiets, voordat ik me erg moet uitsloven. Dit is wel een beetje ondoordacht allemaal. Maar zolang het gaat, gaat het.

Eerst maar naar Middlesborough en dat betekent een lange rit door industrieterreinen. Daarna de stad zelf door, en dan ga je geleidelijk klimmen. Opnieuw door eindeloze armoedige buitenwijken, met overal groepjes blowende jongens en bierdrinkers. Je zou denken dat je dan de aandacht trekt op je fiets met die felgekleurde tassen, maar niets is minder waar. Ze keuren je geen blik waardig, het is alsof je niet bestaat.

En opeens ben ik weer terug op het idyllische platteland bevindt met uitzicht op de heuvels van de North York Moors.

In Geeat Ayton fiets ik langs een hotel en ik kan het niet nalaten om te even te vragen. Maar ik heb pech, de laatste kamer is net weg. Dan maar 7 kilometer door naar de kampeerboerderij in Kildale.

Daar kom ik tegen vijven aan. Mijn heupen en knieën zijn hartstikke beurs, ik ben benieuwd hoe dat morgen aanvoelt.

Afstand: 80 kilometer

Gefietste tijd: 7 uur

[peterpijls1965]

Dakloze onder een viaduct in Osaka. Slachtoffer van de Bubblegumcrisis die de Japanse economie sinds eind jaren '80 trof. Ik werd in de buitenwijk van de stad om mijn camera een beetje lastig gevallen door de yakuza, een gedoogde misdaadorganisatie sinds de Tweede Wereldoorlog die wortels kent in rommelmarkten in Japanse steden. In de achterbuurt van Osaka waar ik deze foto maakte had de yakuza de gokwereld, drugshandel en prostitutie (´vloeibare wereld´) in handen. Achteraf gezien had ik graag willen praten met de wijkbaas van de yakuza, maar twee Japanse vrienden die me vergezelden leek het beter er meteen vandoor te gaan. Zij stamden uit de gegoede middenklasse of upper ten van de stad. Nog steeds denk ik dat de plaatselijke yakuzabaas me niet had laten doodschieten als zijn mensen op straat me aan hem hadden voorgesteld. In Amsterdam kende ik destijds een yakitori-eigenaar van etentjes. Indirect was hij gelieerd aan de yakuza. Hij kon met ze in contact komen, met name in sportief verband. Ik denk dat hij geen strafblad had. Zijn restaurant liep goed.