#c;lito

[littlepatchofhell]

I'm trying to get into Lito's headspace for writing so Imma share his playlist and maybe chat about some particularly relevant lyrics.

Lito's auditory hallucinations as he writes love letters alone in the dark

Spoilers ahead!

The songs were all chosen for their hollow sound and themes of isolation and grief. They playlist is generally split into three sections. 1) Hello darkness, my old friend. He's lived imprisoned underground for a decade or more. The rest of his family had been executed by the Empress for political reasons. With no sense of time, he clings to his last shred of sanity by concentrating all his thoughts on translating the texts given to him by Empress Vanita Mori who is the only person who knows he's alive. 2) I would not ask you where you came from. I could not ask and neither can you. His despair is interrupted when Vanita throws another man down in the dungeons with him. This stranger cannot speak any language familiar to Lito but seems to be able to read the ancient tongue which had been dead for a few hundred years. Lito falls hard for him. 3) Miss you terribly already. Miss the space between your eyelids. The stranger turns out to the lover of the very Sun himself, Helianthus, who had come to Astuvia with the sole goal of ending his eternal life. Lito does not know how to handle all of that and despairs. Some notable songs in the mix I don't know by wax tailor This song is meant to reflect how Lito thinks of the confusing and upsetting events that lead to his imprisonment. How he sits awake in the dark with the voices of his dead family interrogating him with questions he doesn't understand and can't answer.

two men in love by the irrepressible Poor Lito did not stand a chance when he met Helianthus. He goes from not seeing another human being for years to having a demigod of sex dropped into his lap. So I felt the bombastic, orchestra and the desperate vocals of this song were fitting.

small hands by keaton henson There's a point in the story when Lito has accepted the Helianthus has to die. He may not understand it or agree, but he knows there's nothing he can do to stop it. So Lito chooses to do everything he can to just be there for him in his last days and keep his grief to himself.

[sweethorizon-stories]

❀ ⋆ ―  「 @gazaardoll-and-gardenias​」 ❛ ᴄᴏɴᴛɪɴᴜᴀᴄɪᴏ́ɴ ᴅᴇ ᴀǫᴜɪ ❜

Jean se detuvo en su lugar, sintiéndose “atrapada” pues había ido a la taberna esa noche con la intención de confirmar una información y rumores con aquel que había sido su superior en el pasado pero al escuchar su saludo; no fue capaz de corregirlo.― Lo que recomendó, sempai ― Fue su respuesta, mientras se acercaba a uno de los asientos de la barra. 

Quizás con un par de minutos de descanso, podría preguntar sus dudas sin problema.

[cecexwrites]

World building Wednesday for my beloved Maite?

B A S I C S

full name: Maite Isabelle Contreras-Herrera

gender: Female

sexuality: Bi-sexual

pronouns: She/her

O T H E R S

family: Oh Maite has a massive family. So the family in Ohio includes her Mother's parents, Lito and Tati (Those are their grandparent names, their actual names are Juan and Leticia) then she has her parents Jason and Jacinta. Her four brothers, Eddie, Rocco, August and Max. Then her Aunts Tia Jimi (Jimina) and Tia Pia (Paloma). As well as Pia's 'Roommate' Jennifer, Jimi's husband Rocket (Orlando) and their two kids, Cristian and Mila. She does also have family on her father's side but they aren't nearly as close to them

birthplace: Lima, Ohio

job: Waitress at her family's Restaurant, Dulce Luna

phobias: embarrassment mostly.

guilty pleasures: Telenovelas with her Tati and Taco Bell (her family would die)

M O R A L S

morality alignment?: Chaotic good

sins - lust/greed/gluttony/sloth/pride/envy/wrath

virtues - chastity/charity/diligence/humility/kindness/patience/justice

T H I S - O R - T H A T

introvert/extrovert: A bit of both but more intro than extro

organized/disorganized: Disorganized

close minded/open-minded: Open minded

calm/anxious: anxious

disagreeable/agreeable: generally agreeable unless she doesn't like you

cautious/reckless: Cautious

patient/impatient: impatient

outspoken/reserved: both

leader/follower: follower

empathetic/unemphatic: Empathetic

optimistic/pessimistic: Mostly optimistic

traditional/modern: Modern

hard-working/lazy: Hard-working

R E L A T I O N S H I P S

otp: Maite/Sebastian

ot3: Maite/Sebastian/Santana (hot)

brotp: Maite/Santana Maite/Demi @randomestfandoms-ocs

notp: Maite/Rachel (The first time they really talk, Rachel speaks to her in that slow, overly enunciated way people do when they think you can't speak English)

[pillowenvelopchair]

List 5 things that make you happy, then put this in the askbox for the last 10 people who liked or reblogged something from you! get to know your mutuals and followers ♡♡♡

Hi hare!! Good to see you in my ask box :0)c this isn’t in any particular order lol this is just what came to my mind first

1. Drawing my oc… and by extension completing an artwork of them!! (I looove glausian blur + that comic effect added after im done with a piece)

2. OPM. I absolutely LOVE listening to Lito by Safe. It’s been my favorite OPM song ever since i first listened to it in a playlist on youtube)

3.Recently I visited my grandparents on my mom’s side too!! I love them to bits and I enjoyed cooking with my grandmother especially… I got to see my aunt again and she taught me a new thing (need to try searching tutorials for it… also forgot what it was called)

4. An online friend of mine who ive been friends with for a looong time gave me prints while I was visiting Canada for a bit!!! I need to put them up soon (this is the same person who drew rgier for me a while ago)

5. Ive been sleeping earlier now too!! Finally sleeping within the day instead of passing out at 2 or being haunted by anxiety heart palps

[pannaginip]

RG Cruz, ABS-CBN political correspondent, on Twitter @RG_Cruz12479:

Updated list of Senate Committee Chairmanships following the Leadership Change yesterday

2024 May 21

ID under the cut

Senate President: Sen. Francis "Chiz" G. Escudero

President Pro-Tempore: Sen. Jinggoy Ejercito Estrada

Majority Floor Leader: Sen. Francis "Tol" N. Tolentino

Minority Floor Leader: Sen. Aquilino "Koko" Pimentel III

Sen. Loren Legarda

Culture and the Arts

Sen. Cynthia A. Villar

Agriculture, Food and Agrarian Reform

Environment, Natural Resources and Climate Change

Sen. Manuel "Lito" M. Lapid

Games and Amusement

Sen. Francis "Chiz" G. Escudero

Higher, Technical and Vocational Education

Sen. Francis "Tol" N. Tolentino

Justice and Human Rights

Rules

Sen. Raffy T. Tulfo

Energy

Migrant Workers

Sen. Jinggoy Ejercito Estrada

Labor, Employment and Human Resources Development

National Defense and Security, Peace, Unification and Reconciliation

Sen. Robinhood C. Padilla

Constitutional Amendments and Revision of Codes

Cultural Communities and Muslim Affairs

Public Information and Mass Media

Sen. Ronald "Bato" dela Rosa

Public Order and Dangerous Drugs

Sen. Grace Poe

Economic Affairs

Public Services

Sen. Ramon Bong Revilla Jr.

Civil Service, Government Reorganization and Professional Regulation

Public Works

Sen. Alan Peter "Compañero" S. Cayetano

Accounts

Government Corporations and Public Enterprises

Science and Technology

Sen. Imee R. Marcos

Cooperatives

Electoral Reforms and People's Participation

Foreign Relations

Social Justice, Welfare and Rural Development

Sen. Christopher Lawrence T. Go

Health and Demography

Sports

Sen. Pia S. Cayetano

Accountability of Public Officers & Investigations (Blue Ribbon)

Sustainable Development Goals, Innovation and Futures Thinking

Sen. Mark Villar

Banks, Financial Institutions and Currencies

Trade, Commerce and Entrepreneurship

Sen. Joseph Victor G. Ejercito

Local Government

Urban Planning, Housing and Resettlement

Sen. Win Gatchalian

Basic Education

Ways and Means

Sen. Risa Hontiveros

Women, Children, Family Relations and Gender Equality

No listed Chairperson

Ethics and Privileges

Finance

Tourism

Youth

[taromilksnake]

12:01am down on myself / stressors

stressed about not loving certain students enough

not being a good enough teacher, like i’m failing the kids

not believing in the kids’ affection (“they only like me because they don’t know better”/“dave would treat them better”, etc)

feeling irritated and distrusting of lito, uncertain whether or not to bring it up

not wanting to be part of the top surgery group as an extension, disliking the language of closeness just b/c we’re all trans

worried about meowus health and age

feeling like i’m not doing enough for her, feeling guilty for putting her on a diet

feeling ungrateful for having meowu when i promised god that she is all i ever wanted (when i was 10 or something)

feeling dejected that the new teachers and i aren’t buddies

feeling replaced with kat, kami as we do not interact as much

feeling awkward around nic, alex, victoria and feeling like i’m at fault for not being a good enough teacher to “utilize” them

mosquito plant

extra couch

worried the tatami mats will be scratched or dirtied or otherwise ruined

feeling like i’ll “fail” at home decor and sewing clothes, then feeling stupid for feeling that way

feeling overwhelmed by sheer social battery/hours at work

feeling anxious about having to do work over break

anxious about picking out a bridesmaid outfit

anxious and feel like i’ll act crazy when i meet up with dean, lanchi, imaan, rachel, etc

stressed about the fire drill tomorrow morning

feeling unsupported and bitter, that my social battery is not reciprocated as julia vents/hangs out

chores

[praza-catalunya]

Pop Art, entre o consumismo e a crítica social

Despois da Segunda Guerra Mundial -e da década dos 50- a recuperación económica e social deu como froito a aparición dunhas sociedades consumistas como antes nunca houbera. Fronte á televisión, aos comercios abarrotados de produtos, a bebidas de cola, un mangado de artistas entran nesa roda. A Pop Art consume técnicas industriais, aprovéitase dese consumismo ou critica comportamentos sociais?

Lito Caramés

Lichtenstein. Grrrrrr!, 1965

Signos y Objetos: Arte Pop de la Colección Guggenheim. Museo Guggenheim

Todo o que ilustraba (Andy Warhol), champú, bixutería, barra de labios ou perfume, implicaba unha orixinalidade decorativa que destacaba moito. Os corazóns infantís e os andróxinos anxos rosas que empregaba (...) causaban unha impresión, suxestiva, que os especialistas eloxiaban. (C. Tomkins, crítico do New Yorker, 1974).

A Pop Art é un movemento artístico controvertido, que fai a súa aparición alá polos anos 60 e 70 do século pasado. E moitas son as interrogantes encol dese xeito de crear obras plásticas. Amparados nos novos sistemas industriais de reprodución de imaxes, os artistas puideron explorar con esas novas técnicas e tamén con materiais nunca empregados. Desde o cerne das sociedades de consumo, nadas despois da Segunda Guerra Mundial, os creadores semellan, nalgúns casos, criticar as realidades nas que viven. Noutras ocasións dá a impresión de que ben se acoplaron ao capitalismo salvaxe. O que si é certo é que ese sistema de reprodución masivos, provocou unha forte crise no que ata entón era exclusivo: a peza única. Agora Warhol ou Lichtenstein ou Oldenburg e moitas e moitos outros inzaban (e inzan) o mercado con “series” da mesma peza. Produción capitalista?, reacción contra o propio mercado artístico?

É habitual atopar a explicación de que a Pop Art foi unha reacción contra os chamados expresionistas abstractos (Pollock, de Kooning, Rothko, Gorky, Tobey) e as súas técnicas de action painting ou dripping, onde o lenzo é un espazo, un teatro, onde representar unha función, unha performance que nace, que se fai ao tempo que é executada. Desde hai uns anos está demostrado que a CIA e os gobernos ianquis estiveron por tras deses creadores, foron os seus mecenas: formar unha escuadra de artistas que se puidesen opoñer aos europeos, progresistas e tamén comunistas (Picasso, Matisse, etc.) nos duros tempos da Guerra Fría. (No ano 2008 o MACBA programou a potente e interesante mostra Sota la bomba. El jazz de la guerra d'imatges transatlàntica. 1946-1956 na que se reflectían moi ben os traballos artísticos e mais as diferentes situacións sociais entre Europa e os EEUU de Norteamérica).

Oldenburg. Soft Pay-Telephone, 1963

Nestes comezos e mediados de 2024, o Museo Guggenheim de Bilbao presenta unha mostra importante: Signos y objetos. Arte Pop de la Colección Guggenheim, unha demostración do interese que tivo Salomon Guggenheim polas manifestacións deste estilo plástico. Na nómina de obras expostas é doado atopar pezas dos artistas máis significados dentro dese movemento artístico. A mostra está comisariada por Lauren Hinkson e Joan Young, comisarias do Solomon R Guggenheim Museum. Unhas das orixinalidades de Signos y objetos. Arte Pop de la Colección Guggenheim é que moitas das pezas presentadas na mostra son dos últimos anos e décadas, procurando evidenciar que a Pop Art segue viva. (A comezos dos anos 90 da centuria pasada, criticouse bastante ao concello de Barcelona por teren mercado a peza Mistos -unha xigantesca caixa de mistos que ocupa unha praza enteira- de Claes Oldenberg, por considerar que ese tipo de obras xa estaban pasadas de moda).

A Arte Pop -na súa dualidade de negocio e crítica social- tomou (con técnicas de serigrafía, fotografía, publicidade e outras) como tema das súas pezas conflitos de todo tipo: raciais, a sida, o feminismo, a guerra, a condena a morte. Ante algúns feitos da historia dos EEUU de Norteamérica algúns artistas utilizaron a arte gráfica para difundir mensaxes políticos e sociais relacionados con guerras, o terrorismo as discriminacións, etc. En 1967, Copley creou unha serigrafía coa bandeira dos EEUU en branco e negro, e a verba think (‘pensa’), que formou parte dunha carpeta con obras doutros 16 artistas para protestar contra a guerra de Vietnam. E Lichtenstein con obra gráfica, procurou fondos para causas políticas e sociais: I love Liberty (1982) foi creada para un acto organizado por People for the American Way, que defendeu os dereitos civís das mulleres, de homosexuais, dos afroamericanos, hispanos ou os sempre esquecidos, os nativos americanos. (Neses traballos que se fan en todas as manifestacións sociais da presenza de mulleres en actividades e ámbitos ata agora ignorados, a directora de cine Susanna White filmou Woman Walks Ahead (2017), que narra a aventura de Catherine Weldon (pintora) que se foi vivir a unha reserva india en Dakota para retratar e axudar ao xefe Sioux, Sitting Bull).

Warhol. Orange disaster 5, 1963

Signos y objetos. Arte Pop de la Colección Guggenheim. Artistas e identificacións

Oldenburg realized his first outdoor public monument in 1967; Placid Civic Monument took the form of a Conceptual performance/action behind the Metropolitan Museum of Art, New York, with a crew of gravediggers digging a six-by-three-foot rectangular hole in the ground. Beginning in the mid-1960s, he also proposed colossal art projects for several cities, and by 1969, his first such iconic work, Lipstick (Ascending) on Caterpillar Tracks, was installed at Yale University. Most of his large-scale projects were made with the collaboration of Coosje van Bruggen. (Museo Guggenheim, New York).

O nome Pop Art vén da abreviación de Popular Art, entendendo nesa denominación que Warhol, Lichtenstein, Oldenburg, Hamilton e compañía procuran atopar inspiración naqueles obxectos cotiás que a sociedade do consumo estaba transformando nos novos símbolos culturais. Tal é o caso de figuras políticas, carteis, embalaxes de alimentos e outros tipos de produtos de consumo popular, ferramentas de uso diario... Un exemplo: na entrada do museo Guggenheim Bilbao recibe aos visitantes unha xigantesca recreación da obra de Claes Oldenburg e mais de Coosje van Bruggen (son parella) Soft Shuttlecock (1995). A obra, de metros e metros de extensión, é a distorsión dunha peza tan popular como un volante para xogar a badmington. Neste senso, as obras de Pop Art (nas expresións de grandes dimensións que se poden atopar por moitas prazas públicas) case veñen sendo manifestacións de Land Art, pois significa unha intervención nas paisaxes naturais. (Desde hai anos Coosje van Bruggen traballa en colaboración estreita con Claes Oldenburg, o seu home, aínda que sexa máis coñecido el ca ela. O patriarcado manda).

Na controversia de se a Art Pop non pasa de ser negocio (sumarse aos produtos de consumo popular -véxanse as latas de sopas ou de xabóns que creou Warhol-) ou se acaba por ser unha forte crítica a ese consumismo, o movemento emprega a provocación como unha das súas ferramentas. Os creadores esquecen os canons de beleza clásicos (corpos femininos, escenas de contido histórico, ...) e non teñen reparos en manipular unha fotografía do dirixente chinés Mao para xogar coas cores e expresións faciais.

No mesmo senso provocador, rachador, a Pop Art o que fai moito é descontextualizar calquera obxecto de uso mesmo profesional. Varios exemplos: o emprego das técnicas e estética dos cómics ou das mesmas fotografías, tal e como fixo reiteradamente Lichtenstein. E que dicir das ferramentas (serras, martelos, enchufes, ...) que Oldenburg ciscou por parques e prazas de calquera cidade? Hai nestas descontextualizacións un vieiro que xa comezara no seu tempo o Dadaísmo? Marcel Duchamp, ese inmenso artista e xogador de xadrez, cos seus ready made, crea entre outros a famosa Fountain, que non é outra cousa ca un urinario industrial revirado e presentado como toda unha obra de arte.

Dentro das visións polémicas que rodean as creacións da Pop Art, e da provocación que semella derivarse dos traballos dos artistas, tamén ocupa o seu espazo o humor. Certamente, algunhas pezas diríase que se están a rir da Historia da Arte. Todas estas constantes aquí referidas están presentes na mostra Signos y objetos. Arte Pop de la Colección Guggenheim. A provocación chega ao feito de cuestionar o que, ata entón, era sagrado. Por exemplo: ao “copiar” obxectos populares (atopados en supermercados e outros comercios) derriban o mito do “xenio creador”, un ser superior, tocado polas musas e os deuses. Rinse dos coleccionistas de arte, a burla pasa por riba dos críticos de arte e de calquera outra categoría estética anterior; mesmo da existencia dos propios museos.

de Saint Phalle. Sin titulo, 1976

Signos y objetos. Arte Pop de la Colección Guggenheim. Andy Warhol

What’s great about this country is that America started the tradition where the richest consumers buy essentially the same things as the poorest. You can be watching TV and see Coca-Cola, and you know that the President drinks Coke, Liz Taylor drinks Coke, and just think, you can drink Coke, too. A Coke is a Coke and no amount of money can get you a better Coke than the one the bum on the corner is drinking. (Andy Warhol, recollido no portal web The Zeray Gazette –A Blog of Geek Eccentricities).

Dentro da longa nómina de artistas que foron sobranceiros na Pop Art dos anos 60 e 70 (os pioneiros do movemento), ocupa un lugar principal a figura de Andy Warhol. A importancia de Warhol vai máis aló de ser un artista plástico. É toda unha icona do mundo artístico, da cultura Underground. Desde o seu estudo The Factory era un xamán social: intermediario entre artistas, políticos; entre homosexuais e xente do mundo cinematográfico. Xa a finais do século pasado (1996) a directora Mary Harron dirixiu o filme I Shot Andy Warhol,un canto á creatividade desta personalidade múltiple, e David Bowie, moi influenciado polo magnetismo deste creador, dedicoulle (1971) a canción Andy Warhol.

Cando Warhol era mormente deseñador gráfico para casas de moda cada vez máis prestixiosas, usou unha técnica denominada blotted line. En inglés o termo blot pode significar mancha ou manchar, mentres que blotter vén sendo o papel secante usado para a técnica da Blotted line. A técnica de reprodución consiste en copiar nun papel transparente e non absorbente e con tinta chinesa as liñas básicas dun deseño orixinal. Logo esa copia das liñas lévase a outro papel -neste caso ben poroso, para que queden así reproducidos os perfís principais. Warhol, con tal técnica que usou de estudante e ata os anos 50, desprezaba o concepto da obra orixinal, da obra única, e remitindo ao que na vida artística de Warhol será unha constante: a reprodución en serie con cores que nada teñen que ver co orixinal. Esta técnica que para algúns estudosos de Warhol foi decisiva, está na liña da calcografía ou a litografía, técnicas ben coñecidas séculos atrás. Neste vídeo é doado comprobar a efectividade de tales xeitos de traballar, entre artesáns, artísticos e industriais.

Cardenas. Green Couple, 1964

As provocacións de Warhol era practicamente constante. Nunha ocasión afirmou: O máis fermoso de Tokio é McDonald’s. O máis fermoso de de Estocolmo é McDonald’s. O máis fermoso de Florencia é McDonald’s...

Na ampla e atractiva mostra que agora presenta o Guggenheim Bilbao, Signos y objetos. Arte Pop de la Colección Guggenheim de Warhol pódese contemplar unha das súa versións que fixo da peza Electric Chair, instrumento co que moitos estados executaban a presos aló polos anos 60 e 70. Oputra provocación ou argumentos contra a pena de morte? O caso é que as versións que fixo, en diferentes dimensións e cores, deste tema foron vendidas axiña, entre finais dos 60 e comezos dos 70. E o propio Warhol manifestou ao respecto: Custa crer canta xente ten na súa casa o cadro da Electric Chair -máxime cando as cor do cadro fai xogo coas cortinas.

Silla eléctrica

As relacións da obra de Warhol coa morte ten moitas caras, unha delas é cando alude directamente ao feito de desaparecer deste mundo. Nos anos 80 Warhol chegou a confesar nunha entrevista: Decateime de que todo o que fago ten relación coa morte. Quizais por iso nos anos 60 comeza unha longa serie sobre a cadeira eléctrica (Electric Chair), serie que a The Silver Factory se encargará de reproducir e reproducir. A cadeira eléctrica que Warhol reproducirá en diversos formatos e cores, vén sendo unha cadeira eléctrica que era usada nos anos 60 e 70 no penal de Sin Sin (N. York). Na prensa novaiorquina saíron fotografías da cadeira onde serían executados, o día 13 de xaneiro de 1963, dous cidadáns norteamericanos, Julius e Ethel Rosenberg, baixo a acusación de ter pasado información sobre a bomba atómica a Rusia perante a II Guerra Mundial. Logo da execución, Warhol comeza a súa serie. Tema macabro? Como o mesmo Warhol di, sorprende que esta ampla serie teña compradores. A pop art é quen de banalizar calquera tema.

Lito Caramés

EXPOSICIÓN: Signos Y Objetos: Arte Pop De La Colección Guggenheim

Museo Guggenheim, Bilbao

ata o 15 de setembro de 2024

[cyarsk5230]

Latin hip hop

Article Talk

Language

Watch

Edit

Latin hip hop (also known as Latin rap) is hip hop music that is recorded by artists in the United States of Hispanic and Latino descent, along with Spanish-speaking countries in the Caribbean, North America, Central America, South America, and Spain.Latin hip hop

Stylistic originsHip hop

Cultural origins1970s, Bronx, New York City

Typical instrumentsTurntable, synthesizer, DAW, rapping, drum machine, sampler, drums, guitar, bass guitar, piano, beatboxing, vocals

Latino hip hop in the United StatesEdit

Latin rapEdit

In the late 1980s and early 1990s, most Latin rap came from New York and the West Coast of the United States. Due to the heaviest Puerto Rican migration to New York City in the '50s, during the 70s, the birth of hip hop involved Latinos from the Caribbean islands. DJ Kool Herc was from Jamaica. Puerto Rico loved Hip Hop from America. Among the first rappers from the island were TNT, Brewley MC and Vico C. Later generations saw talented MCs, DJs and groups emerge all over the island. And artists from this period include Daddy Yankee, Anuel AA,[1] Big Boy, Bad Bunny, MC Ceja, Noriel, Ozuna, Iann Dior, Ivy Queen, Mexicano, Chezina, Lito y Polaco, and Kool Bob Love.[2]

Mellow Man Ace was the first Latino artist to have a major bilingual single, the 1989 track "Mentirosa". This song went platinum, leading Mellow Man Ace to be described as the "Godfather of Latin rap" and inducted into the Hip Hop Hall of Fame inductee. In 1990, fellow West Coast artist Kid Frost further brought Latinos to the rap forefront with his hit song "La Raza (song)." In 1991, Kid Frost, Mellow Man, A.L.T. and several other Latin rappers formed the rap super group Latin Alliance and released a self-titled album which featured the hit "Lowrider (On the Boulevard)". A.L.T. also scored a hit later that year with his remake of the song Tequila. Cypress Hill, of which Mellow Man Ace was a member before going solo, would become the first Latino rap group to reach platinum status in 1991. The group has since continued to release other Gold and Platinum albums. Ecuadorian born rapper Gerardo received heavy rotation on video and radio for his single "Rico, Suave". While commercially watered-down, his album enjoyed a status of being one of the first mainstream Spanglish CDs on the market. Johnny J was a multi-platinum songwriter, music producer, and rapper who was perhaps best known for his production on Tupac Shakur's albums All Eyez on Me and Me Against the World.[3] He also produced the 1990 single Knockin' Boots for his classmate Candyman's album Ain't No Shame in My Game, which eventually went platinum thanks to the single.[4]

In the mid-1990s, the success of LA's Cypress Hill led to additional Latin hip-hop artists finding label support. Delinquent Habits were a horn-sampling trio that found MTV support for their breakout bilingual single "Tres Delinquentes" in 1996. By the early 2000's, two Mexico-born, United States-raised Latin hip hop acts found success on major labels. LA's Akwid fused banda with hip-hop on hits like "No Hay Manera" while Milwaukee's Kinto Sol told tales of Mexican immigrant life over more minimalist beats. The genre even spawned a bicultural novelty, the Brooklyn-based crew Hip Hop Hoodíos, who fused their dual Jewish and Latino cultures on songs like "Havana Nagila" and "Raza Hoodía."

Latin rap in the East Coast and MiamiEdit

DJ Charlie Chase fused hip-hop with salsa and other music genres. Chase was the DJ for the New York hip-hop group the Cold Crush Brothers, from 1978 and through the '80s. East Coast Latin artists such as the Beatnutsemerged in the early 1990s, with New Jersey native Chino XL earning recognition for his lyricism and equal controversy for his subject matter. In 1992, Mesanjarz of Funk, led by the Spanish/English flow of Mr. Pearl, became the first Spanish rap group signed to a major label (Atlantic Records). In 1994, Platinum Producer and DJ Frankie Cutlass used his own label, Hoody Records, to produce his single “Puerto Rico” which became a classic. In the late 1990s, Puerto Rican rapper Big Punisher became the first Latino solo artist to reach platinum sales for an LP with his debut album Capital Punishment, which included hit song "Still Not a Player".

Southwest and Chicano rapEdit

Latin rap (as well as its subgenre of Chicano rap) has thrived along the West Coast, Southwest and Midwestern states with little promotion due to the large Latino populations of those regions. Jonny Z is considered to be a pioneer of Latin hip-hop, due to him being one of the first Latinos combining Spanglish lyrics with freestyle, salsa, mambo, and regional Mexican banda. He scored four Billboard Hot Dance singles between 1993 and 1997, including one of the greatest Miami bass songs of all time, "Shake Shake (Shake That Culo)". Besides bass music, he also recorded the Chicano anthem "Orale". The Oxford Encyclopedia of Latinos and Latinas in the United States Volume 2, Page 301 states: "A new style of Latina and Latino hip-hop was created in Miami and Texas by the bass rappers DJ Laz and Jonny Z, who mixed Latin styles with bass music".[5]

[life-from-the-ashes]

It's nearing the end of Pride Month, and I've decided to open up my soulmate au prompts again. I did this years ago here, but I have some new pairings in mind and even a few new soulmate aus. Next month is Camp NaNoWriMo and I'm hoping some delicious soulmate prompts will help get me out of this writing slump I've been in. I've removed any het pairings for Pride Month, but I've added some queer platonic pairings as well - cause honestly, we need some more queer platonic love and appreciation in the world.

Pairings:

(Romantic)

A - Kima/Allura (Critical Role)

B - Crowley/Aziraphale (Good Omens)

C - Tulio/Miguel (Road to El Dorado)

D - Alec/Magnus (Shadowhunters)

E - Lito/Hernando (Sense8)

(Queer Platonic)

F - Crowley & Aziraphale (Good Omens)

G - Kima & Shaun Gilmore (Critical Role)

H - Kima and Grog (Critical Role)

I - Lito/Hernando & Dani (Sense8)

J - Fjord & Beau (Critical Role)

Prompts:

1. The name of your soulmate is written somewhere on your body (at a certain age?)

2. The first words your soulmate will say to you are on your body

3. The last words your soulmate will say to you are on your body

4. Matching marks/tattoos

5. Your soulmate's thoughts appear on your arm

6. Have a telepathic/empathetic bond until you meet

7. When you share blood with your soulmate your consciousness is sent through the past to the major events that happen in your soulmate's life (based off of this amazing AtLA fic that explains it a lot better)

8. You feel each other's pain

9. Whatever you write/draw on your arm appears on your soulmate's arm

10. Other - Provide your own prompt

Happy Pride Everyone

[littlepatchofhell]

Tonight's snippet

That feeling when someone pronounces your name, not just right, but ~sexy~.

“Lito,” El’s voice cut through the chatter of botanical sciences passing through his head on its journey from his reading hand to the one that held his awl. For a moment he was caught speechless, thoughtless, suspended in the sound of it. The feeling of his own name rolling off the tongue of another person. He had always thought of his name as a thing of stone. Obvious and unchanging. Perhaps it was a hold over from the stranger’s native language or just some quality of his voice, but Lito found his name sounded completely different coming from the stranger’s mouth. The syllables were there and arranged in the right order, but they had been constructed differently. The ‘Li’ like a candle flickering to life. Fleeting, delicate. The “To” stretching on endlessly, as deep as the dark. “Lito?” El said again, voice raised slightly with concern.

[777wave]

As the next step involves the formal pen and paper session, along with photo-ops, it is hoped that this will be advantageous to the nation in the long term.

Acronym for:

EZATGCPTCRLDVPEVVGL

Embrace the Zeal, Achieve Triumphs, Generate Connections, Propel Transformation, Create Resilience, Leverage Determination, Visualize Potential, Elevate Visions and Values, Grow Limitlessly.

___

Voted Yes

E - Estrada, Jinggoy

Z - Zubiri, Migz

A - Angara, Sonny

T - Tulfo, Raffy

G - Gatchalian, Win

C - Cayetano, Alan Peter

P - Padilla, Robin

T - Tolentino, Francis

C - Cayetano, Pia

R - Revilla, Bong

L - Lapid, Lito

D - Dela Rosa, Bato

V - Villanueva, Joel

P - Poe, Grace

E - Ejercito, JV

V - Villar, Mark

V - Villar, Cynthia

G - Go, Bong

L - Legarda, Loren

___

#SkyIsTheLimit

[nstruss]

Cầu Phong TC75.80 thi công cho khung kèo thép nhẹ mái ngói

Cầu Phong TC75.80 được biết đến là một trong những bộ phận không thể thiếu trong kết cấu mái. Trong kết cấu khung kèo thép nhẹ hệ 3 lớp Cầu Phong là các thanh thép mạ có tiết diện hình C (Thanh TC), nằm giữa và đặt vuông góc với xà gồ và lito.

Cầu Phong được liên kết với xà gồ bằng bản mã và vít tự khoan cường độ cao. Lito nằm trên cầu phong được liên kết với cầu phong bằng vít tự khoan

Cầu phong TC75.80 được làm từ thép mạ hợp kim nhôm kẽm cường độ cao G550 và AZ100 đã được kiểm nghiệm và chứng nhận về khả năng chống gỉ, trọng lượng siêu nhẹ, độ cứng an toàn cho các công trình xây dựng mái nhà

Xem thêm: https://thepmaingoi.com/cau-phong-tc75-80-khung-keo-thep-nhe-chong-gi/

[alejandrolanglois]

El Redoxon en el rock argentino

"Oye, te hacen falta vitaminas"  (Gustavo Cerati)

Siempre que se piensa en la relación entre drogas y rock and roll uno se imagina la sustancia dentro del músico, en su organismo, estimulando sus terminales nerviosas con fines diversos.

Pero qué pasa cuando la droga permanece fuera del músico, e incluso se transforma en un instrumento. Esto es lo que parece haber sucedido con el Redoxon, esa pastilla efervescente, llena de vitamina C, que en contacto con el agua produce un sonido que, al parecer, logra cautivar a los músicos.

El primer antecedente se dio en 1975, durante la grabación del disco de Porsuigieco (el supergrupo conformado por Raúl Porchetto, León Gieco y Sui Generis) en los viejos estudios Phonalex, en el Bajo Belgrano.

Refiere Porchetto que durante la grabación él estaba resfriado y le habían recomendado tomar Redoxon. Es así que instantes antes de iniciar una grabación decidió tomarse uno. Puso la pastilla adentro del vaso de agua y escuchó. Luego, acercó el vaso al micrófono y sonó "fshh, fshhh, fshhh". Les mostró a los demás el particular sonido de la pastilla y decidieron grabarlo. Bautizaron a la pista como Burbujas musicales y lo firmaron los cuatro. Así aparece en el disco.

"Yo recordaba que habíamos hecho algo con agua entre todos, pero tenía el recuerdo de que habíamos soplado los cuatro al mismo tiempo con pajitas en un vaso", evoca Nito Mestre.

Años después, el Mono Fontana (el músico argentino que más admiró Luis Alberto Spinetta) que tocaba con Pedro Aznar y Lito Epumer en el mítico Madre Atómica usaba en vivo unas pastillas de Redoxon a las que hacía efervescer en líquido cerca de un micrófono para darle un color distinto a la música del trío.

"Yo empecé a coleccionar sonidos de ambiente a los trece años. De chico ponía un grabador Sanyo en la terraza con un casette en la terraza y lo dejaba. Al final del día tenía perros, un auto paando, vecinos peleando. Después los empecé a usar con mis sintetizadores", contó alguna vez Fontana.

"Él en Madre Atómica tocaba la batería. Y me contaba que él ponía un vaso y una pastilla de Redoxon para comenzar el show, y lo escuchaba el que estaba adelante, pero a él lo motivaba eso, no le daba igual. Laburó mucho con eso, y por suerte fue cambiando la tecnología y ahora lo hace con un iPhone", comenta Florencia Ruíz, su actual socia musical.

Ya lejos de las búsquedas creativas de los setenta, hoy la relación entre música y pastillas efervescentes se puede ver en ese nuevo rubro llamado "música para relajarse" o meditar, o incluso "música para dormir" (género involuntariamente creado por Pink Floyd) algunas de cuyas piezas incluyen grabaciones de tabletas diluyéndose lentamente en agua.

Donde también se utiliza el sonido burbujeante es en las piezas de audio y video que en redes sociales buscan provocar una "Respuesta Sensorial Meridiana Autónoma" (ASMR, en inglés), que no es otra cosa que el "chucho" o escalofrío, agradable y relajante, que tenemos como respuesta a determinados estímulos visuales o auditivos.

[praza-catalunya]

A “Modernidade” plástica entre Barcelona e París

A cidade de París foi centro de atracción para artistas de moitas latitudes que procuraban na capital francesa referencias culturais e mercados. Pola súa banda, Barcelona acabou sendo un dos lugares desde onde se desprazaron pintores, escultores o deseñadores cara a meta da Ville Lumière, moitas veces en movementos pendulares, de ida e volta. Agora a Colnaghi Gallery, Londres, brinda a oportunidade de coñecer as relacións que aproximaron as dúas cidades entre 1860 e 1936. Que ofertaban os barrios de Montmartre ou Montparnasse a eses artistas mozos?

Lito Caramés

H. Anglada-Camarasa, Parisian nocturnal scene, c. 1900

Barcelona – Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity, Colnaghi Gallery

...the works in this exhibition show how Paris, with the novelty of urban life and all of the desires that it aroused in consumer society, offered them themes and possibilities to develop as artists that were impossible to find in Barcelona. These include exhibitions, salons, galleries, dealers and collectors, i.e. the art market in the narrow sense, but also new forms of visual communication: illustrated magazines, the satirical and humorous press, posters,… (Jordi Falgàs, From Barcelona to Paris, from Montmartre to Montparnasse, at catalogue).

Neste último trimestre de 2022, ano que circula entre pandemias e guerras e relevos monárquicos, a veterana Colnaghi Gallery -a galería comercial de arte máis antiga (1760)- presenta ao público londiniense unha exposición peculiar, afastada dos traballos artísticos realizados nas illas británicas: Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity. Trátase dunha interesante mostra de obras de artistas que residiron na capital catalá e que produciron as súas creacións artísticas a cabalo de dous séculos, tendo como referencia cultural a Ville Lumière.

Entre as últimas décadas da centuria de 1800 e as primeiras da seguinte -tamén entre guerras, imperialismos e revolucións culturais e artísticas- boa parte das xuventudes gravitaban entre a evanescencia preguizosa e a rebeldía que os conminaba a rachar con todas as convencións sociais. Mocidades da burguesía con inclinacións artísticas que se debatían entre a seguridade “benestant” que lles brindaba a vida familiar e os aires de modernidade, bohemios, que anhelaban para fuxir do control doméstico e dos academicismos. Aires frescos que atoparían na ciudade de París.

A Colnaghi Gallery presenta ao público (Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity) unha atractiva selección de 50 obras de arte -pinturas, debuxos, esculturas- pertencentes a 29 artistas que moi ben representan as xeracións que migraron de Barcelona a París. Entre os artistas cóntanse Anglada-Camarasa, Clavé, Sacharoff, Opisso, Clarà, Sunyer, Casas, Rusiñol, González, Nonell ou Gargallo.

Esta interesante proposta está organizada pola Colnaghi Gallery en colaboración directa coas galerías barcelonesas Artur Ramon e Sala Parés, tamén as dúas salas máis antigas da capital catalá. Artur Ramon Art, fundada en 1911, segue presentando ao público exposicións temporais atractivas e diversas, así como os seus traballos de anticuario. Por lo que respecta á Sala Parés, data de 1877, é a máis antiga de España, tamén en activo, como demostra o seu portal web.

A comezos deste mesmo ano houbo en Barcelona unha exposición que, por título e contido, pode ser o reverso desta que agora presenta Colnaghi: PARÍS BARCELONA. La visió femenina de la Belle Époque, a pintura das mesmas épocas e artistas vista a través das modelos que pousaron para as obras dos artistas que viaxaron a París. Outro ángulo de visión interesante. Entre as mozas que foron modelos para as obras que se exhibiron naquela mostra, atópanse algunhas mulleres que tamén se poden apreciar agora na Colnaghi Gallery: Clo-cló ou Júlia Peraire.

 M. Andreu, Le Travesti et le miroir, Paris, 1928

A Modernidade. Le Chat Noir - Els quatre Gats

L’origen dels Quatre Gats a Barcelona va tenir la influència directa de Le Chat Noir de París. En totes dues ciutats, la capital francesa i la ciutat comtal, es van succeir una sèrie de fets històrics i geopolítics que van proporcionar el sorgiment d’una generació d’artistes i intel·lectuals que van marcar el nou rumb de l’avantguarda cultural. Els artistes d’aquella generació van voler diferenciar-se dels academicismes (...) Ells van marcar el punt de partida de la renovació cultural en les dues ciutats. (Gabriel Pinós, 2019)

A capital francesa era, nas derradeiras décadas do século XIX e primeiras do XX, un foco de atracción irresistible, así como a capital cultural de Occidente. Se as exposicións universais que organizou París (entre outras, a de 1889, coa súa Tour Eiffel, a de 1900 -inaugurando a nova centuria- ou a de 1937, onde se puido visitar o famoso Pavillón da República Española) foron imáns e espellos para o seu desenvolvemento e promoción, algo similar aconteceu en Barcelona coa Exposición de 1888, promovida polo empresario ferrolán Serrano de Casanova. Ese evento abriu a cidade ao mundo, promoveu a construción de novos barrios ortogonais, ornados con edificios de estética modernista (Art nouveau o Modern Style), ou importou a corrente estética do xaponismo, moda que xa inundaba Europa. Moitos dos artistas que agora teñen creacións na mostra Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity comenzaron a súa “viaxe cara a Modernidade” precisamente a partir dese momento.

As estancias de mocidade de ambos sexos, á procura de referencias artísticas e culturais en París, eran case obrigatorias. Na maioría dos casos eran viaxes de poucos anos, anos de aprendizaxe nalgunha academia, de residencias en barrios onde la vida era barata, o que favorecía a bohemia. Las varias xeracións de artistas que viaxaron a París a finais do XIX instaláronse principalmente en Montmartre, unha vila nas aforas (norte de París) con alugueres máis accesibles ca dentro das murallas da grande urbe. Xa a comezos da nova centuria, as novas promocións (Picasso ou Modigliani, entre moitos outros), marcharon a Montparnasse. Nestas periferias de París instalábanse as mocidades de calquera latitude europea e doutros continentes. Posteriormente, la maioría de los artistas presentados na exposición que se reseña nestes parágrafos regresaban definitivamente a Barcelona e noutras moitas cidades.

Como ben explica tamén Jordi Falgàs no catálogo de Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity, o local parisiense Le Chat Noir, foi o modelo para a aparición na cidade vella de Barcelona da taberna Els Quatre Gats. Este establecemento hoteleiro, propiedade de Pere Romeu (todo un personaxe, e promotor deportivo) e promocionado polos pintores Rusiñol, Casas, Utrillo y Mir, estivo aberto seis años -entre 1897 y 1903- e foi o gran polo de atracción para os artistas noveles e un dos focos do Modernismo. O local estaba presidido por unha obra de Ramon Casas  de gran tamaño, canto á vida moderna. Entre outras actividades aquel grupo de mozos e entusiastas artistas publicaron 15 números da revista homónima: Quatre Gats.

Por Els Quatre Gats pasaron ou tomaron como lugar de referencia moita da xuventude que ía e viña de París, desde Rusiñol e Casas como grandes figuras, pasando por Picasso (que expuxo nese local por primeira vez con 17 años e creou o cartel usado como portada do menú dese establecemento), Casagemas, Gosé ou Utrillo. Outros asiduos do local foron arquitectos como Antoni Gaudí.

P. Gargallo, David, 1934 

A Modernidade. Escultores: Gargallo, Clarà, González

In staging this third exhibition in collaboration with Sala Parés and Artur Ramon, we are seeking to reconstruct the local Spanish art scene at the turn of the 20th century in Paris. Many of these artists are relatively unknown to the rest of the world, and we hope that this exhibition will help bring them to wider public recognition and restore the prestige of arguably one of the best schools of painting in Europe. (Jorge Coll, propietario e director de Colnaghi Gallery, 2022).

Entre as obras presentadas ao público británico na atractiva Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity sobresaen esculturas saídas da creación dalgúns dos grandes escultores españois da primeira metade do século XX. A atracción que a vila de París exercía sobre a xuventude con inquietudes artísticas afectaba por igual aos futuros practicantes de calquera das manifestacións plásticas. Tal é o caso de Josep Clarà, un artista que apostou polo Noucentisme e polo regreso ao clasicismo. Coherentemente, foi seguidor das propostas de Aristide Maillol (autor da famosa Mediterrània, un dos grandes escultores franceses) e amigo da bailarina Isadora Duncan, con quen compartía o seu gusto pola cultura e arte da Grecia antiga.

Casos diferentes -o que evidencia a riqueza de obras expostas en Colnaghi- son os dos escultores Pablo Gargallo e Julio González, que foron bos amigos. Gargallo evoluciona do clasicismo a un traballo en ferro e outros metais, caracterizado pola introdución do baleiro nas súas obras. Con esa non-materia consigue establecer un dinámico diálogo entre los volumes, os materiais e aquelas partes importantes dos corpos definidos pola vacuidade. Tales capacidades son facilmente apreciables en pezas desta exposición, así como na súa obra máis coñecida: O Profeta.

Julio González está representado tamén por varias obras nas salas de Colnaghi, entre deseños e esculturas. Julio González está na nómina das persoas máis creadoras da escultura moderna. Actualmente unha exposición temporal presenta na Fundación Mapfre o proceso que seguiron González e Picasso para desmaterializar e lograr a abstracción na escultura do século XX. González presentou no Pavillón da Segunda República (París, 1937) unha das súas obras máis emblemáticas, e unha das que mellor representaba a dor pola Guerra Civil Española: Montserrat, campesiña chea de carraxe, cunha fouce e portando un fillo en brazos como se fose un escudo contra os inimigos. Afortunadamente, en Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity está presente unha creación desa serie: Petite Montserrat.

 J. González, Untitled, 1936.

A Modernidad. Pinturas e deseños

Case todas as obras presentadas en Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity foron creadas con óleos, pasteis ou lapis. E os nomes das súas autoras e autores moi coñecidos. A continuación só se mencionarán algúns, a modo de exemplo.

Da calidade artística e da integración na vida parisiense fala a pintura de Santiago Rusiñol, Erik Satie Playing the Harmonium (1891), a quen debuxou e pintou en varias ocasiones. Rusiñol foi un pintor especializado en paisaxes (Jardines de España) e un escritor prolífico. O músico Satie viviu tamén en Montmartre e alí foi amigo dos artistas bohemios de finais do XIX e cliente asiduo de Le Chat Noir. O músico tamén foi inmortalizado por Suzanne Valadon, primeiro modelo para moitos artistas e logo gran pintora.

Sorprende atopar, entre artistas hispanos, o nome de Olga Sacharoff. Sacharoff (1889-1967) é un bo exemplo das relaciones entre Barcelona e París. De orixe xeorxiano, a pintora instálase en París (como tanta xuventude) e, fuxindo da Gran Guerra acaba vivindo en Barcelona o resto dos seus días. Aquí intégrase nos círculos artísticos locais (algúns críticos afirman que é a responsable de introducir o cubismo nesta cidade). A súa pintura evoluciona cara unha figuración primitivista e naïf. As dúas pinturas desta artista presentes en Barcelona–Paris, 1860–1936 son dos anos 1915 y 1916, período no que aposta polas estéticas próximas ao cubismo.

O. Sacharoff, Retrato, c. 1915-1919

Para terminar o breve percorrido por algúns artistas e obras de Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity, cómpre mencionar a Ramon Casas, posiblemente a persoa que mellor representa as artes plásticas do Modernismo en Cataluña. Casas pasou longas temporadas en París -xunto ao seu amigo Rusiñol- para, posteriormente, instalarse en Barcelona de maneira definitiva. Acomodado á vida burguesa, e levado polas súas cualidades para o deseño e a pintura, practica todos los xéneros pictóricos e devirá un gran cartelista. As pinturas de Casas que agora presenta Colnaghi Gallery corresponden ás súas etapas de estada en París, como demostran dous dos títulos das mesmas: La Parisienne; nunha a modelo é Clo-Cló e na outra a súa musa e muller, Júlia Peraire. En 2016 celebrouse o Any Ramon Casas con estudos e exhaustivas exposicións sobre as súas creacións.

Como é bastante habitual, en Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity faltan mulleres creadoras. Só se exhiben dúas pinturas de Olga Sacharoff. Pintoras de Barcelona que foron formarse a París tamén houbo, Luisa Vidal (1876-1918), por exemplo, importante pintora do Modernismo. Para criticala os seus coetáneos dícían que os seus trazos eran demasiado duros (porque non pintaba flores?), ou que “pintaba coma un home”. Posteriormente falsificaron as súas obras e algunhas foron vendidas como pinturas de Rusiñol ou Casas.

A finais deste ano 2022 a pandemia de Covid-19 remite fronte a contendas bélicas que se empeñan en persistir. Pandemias padeceunas a humanidade sempre, ao longo dos séculos. E a arte floreceu e sobreviviu a todas esas circunstancias. A Arte cómpre para vivir. A exposición Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity é un claro exemplo de tal afirmación.

Lito Caramés

 EXPOSICIÓN: Barcelona–Paris, 1860–1936: A Journey To Modernity

Colnaghi Gallery, London

ata o 18 de novembro de 2022

R. Casas, La Parisienne (Mademoiselle “Clo-Clo”, Clotilde Pignel), 1900

[elarea]

C. S. D. San Borja

Nuevamente y gracias al aporte de Daniel “El Bombardero de la Villa” Yermolayew, se ha diseñado y añadido a la Galería Fotográfica de escudos de clubes desaparecidos el escudo del C. S. D. San Borja.

Los indispensables datos proporcionados por Gabriel Ladetto Porrini nos ilustran sobre la trayectoria de este club, proveniente de Cruz de Carrasco y fundado el 26 de febrero de 1930.

El club disputó, entre 1954 y 1969, 15 temporadas en la órbita de la A.U.F. en las Divisionales, Extra y Extra B.

De esta manera y sumando el escudo del C. A. Centella, la galería continúa albergando 87 escudos, dado que fueron eliminados los del Deutscher y el Lito, que han regresado a la competencia oficial en la Cuarta Divisional D.

[littlepatchofhell]

Character fact #3

Lito Graphia

Lito Graphia is one of few people in Astuvia who does not believe that the world grew out of the back of a giant, sleeping stag and is likely the only one in the known world who believes that it actually takes the shape of a perfect sphere.

One time, delirious with sleep deprivation in the great libraries of Folio, he made a model of this proposed "round earth" out of clay which implied that the world is actually about ten times larger than anyone's most generous estimates.

It was promptly destroyed by a cleaning lady.