Gisteren huilde ik een hele therapiesessie door. Het is niet alsof ik nooit huil in therapie, maar dan vooral als het gaat over weggaanpaniek of heel kort en verstopt over iets dat toch net raakt. Ik heb in therapie nog nooit zo diep in mijn verdriet gezeten. Mijn therapeut zegt dat het oké is, dat ik het goed doe, dat het verdriet ook weleens gezien mag worden, dat ik mij ook weleens gedragen mag voelen in de plaats van werkend om het weg te stoppen. Gisteren huilde ik een therapiesessie lang en gebruikte ik zes zakdoeken en trilde en weende en snotterde ik terwijl ik vastgehouden werd, terwijl er niet weggegaan werd, terwijl alles zacht bleef, traag bleef, terwijl het mocht.
had the sudden intense need for y/n to plan actor a baby birthday party at like, a bouncy house place or one of those indoor trampoline places or something. maybe in an au where he’s on good terms with the rest of the wkm crew so he can have his friends there :’)