#cervexa | Explore Tumblr Posts and Blogs

aqueimada · 1 year

Text

Ida

Despedímonos, despois de 3 meses, de mala forma nunha estación de metro de Madrid, coma se nos tiveramos atopado nese lugar e me ensinara onde tiña que agardar eu polo tren que me levaría a meses de inseguridade e confusión.

Fumei varios cigarrillos mentres falaba coa miña amiga Noe, desafogando todo o que tivera gardado dentro estes últimos meses sobre unha persoa pola que sentira de máis e me deixara absolutamente rota.

- Non podo crer que me botara da súa casa. -dinlle unha calada demasiado grande ao cigarrillo, deixándome cos ollos cheos de bágoas e a voz un pouco nasal- Non podo crer que eu permitise que me tratara coma unha puta todo este tempo. Con todo o meu respecto ás putas - bebín un bo grolo de cervexa.

Noe mirábame con mágoa, sabendo perfectamente o que me pasaba e todo o que me queixara eses meses anteriores, de como esta persoa se aproveitara un pouco de min, disfrazándoo de liberdade e mente aberta. Pero tamén estaba anoxada por verme a min, quen tiña tan claro o que non quería nas persoas e que, ata ese ano, nunca estivera saíndo con ninguén, sufrir por alguén que me estaba utilizando como divertimento de verán.

- Chula, o que eu non podo crer é que el te tratara así. O mellor que te pode pasar agora é que non volva aparecer na túa vida. – bebeu cervexa, deulle a última calada ao pouco cigarro que lle quedaba e mirou a hora no teléfono – É a mesma merda de sempre pero coas uñas pintadas. – mirou para o meu cigarrillo e abaneou a miña cervexa – bueno, quédache pouco. Cando remates saimos, que quedamos dentro de 20 minutos, a ver se así te relaxas. – deume unha aperta, un bico na cabeza e foi ao baño.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoxe fai un ano dende a última vez que nos vimos. Espertei mareada e con dor de cabeza. Tomei un Enantyum coa pouca auga que quedaba nun vaso da mesiña, que levaba aproximadamente 3 días alí. O resto boteillo a unha das plantas que, en breves, sabía que ía deixar de ser verde. Xa pensei en cal sería a seguinte que mercaría para ocupar o seu lugar e seguir o ciclo.

Sentei no sofá coa fiestra aberta mentres facía o café, demasiado cargado, nunha cafeteira rota que abría e pechaba a tapa violentamente cando estaba listo, deixando a cociña chea de pingas marróns que, na escuridade desa mañá de outono, xunto co sono que aínda non deixara o meu corpo, eran invisíbeis e quedaban alí durante semanas ata que me dignaba a limpalas. Liei un cigarro, e prendino á vez que se iniciaba o televisor que nunca vía polas mañás.

- Hoxe, 23 de outubro, as m��ximas serán de 13 graos na contorna de Compostela, con – mirei o teléfono para comprobar de novo a data e xa non fun quen de escoitar máis do informe do tempo. Quedárame con que ía facer frío e pasara por min medio ano case sen me decatar.

Non recordaba nada do que pasara nos últimos 6 meses. Este era o meu primeiro momento de lucidez despois da Semana Santa. O último que recordaba totalmente lúcida foi estar ceando coas miñas amigas.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- A ver, a min cúndeme ir ao piso, bebemos un pouco de viño e cervexa que xa a temos mercada e, se vemos que temos forzas, imos por aí botarlle uns bailes á zona vella – Celia xa arrastraba un pouco as palabras e aínda non chegara o postre. Levaba dende media tarde de cañas coa súa prima que veu horas antes de Suecia por unha viaxe de negocios. – Non sei con que plan contades vós, pero a min si que me apetece ir por aí.

Noe colleu a súa copa de viño e alzouna violentamente, deixando caer unhas gotas sobre o mantel mentres Sole, con rapidez, freou a copa de derramar máis do seu contido.

- Paréceme correctísimo. A min tamén me apetece moito, o malo é que ao ser festas atoparemos a xente coñecida – miroume – ti estás ben con iso?

Dinlle un bo grolo á miña copa de viño que a deixou baleira, fíxenlle un sinal ao camareiro coa copa para que ma enchese e encollinme de ombros. Noe animouse e, cando xa eu tiña a copa chea, púxose de pe co viño ao final do seu brazo estirado, cunhas pulseiras de prata que tintineaban e colgaban do seu pulso, as cales observei, impactada, polo repentino do movemento.

- Por nós! Que, aínda que este ano non estea sendo o mellor das nosas vidas, seguimos xuntas e imos facer do que queda o inicio da nosa mellor época!- Escóitase o choque das copas, o suspiro de despois de beber e as risas da conversa ata que traen a conta e marchamos ao piso.

Entramos no 4º sen ascensor que aloxaba a Celia. Vivía nunha rúa tranquiliña e apartada na zona vella. Os dous edificios que tiña parede con parede aos dous extremos do piso estaban abandonados, coma gran parte das construcións do casco histórico. O portalón da rúa estaba desgastado, a pintura verde escura caía a cachos e a fechadura daba a sensación de que algún día, Celia non ía ser quen de entrar no edificio. As escaleiras eran de madeira e unha de cada dúas estaban afundidas polo medio, con gretas e algunhas astelas que ameazaban con perforar un pe cada vez que se subían ou baixaban as escaleiras.

- Celia, como rompa unha escaleira e quede co pe atrapado, o teu caseiro déixame vivir no 3º gratis, mínimo durante un ano! – dicía sempre Sole, cada vez que íamos. Ela non tiña aínda traballo e, despois da universidade, tivo que volver vivir cos seus pais ás aforas da cidade, dende onde enviaba currículums a diario e recibía notificacións non gratas de Infojobs.

A porta do piso era de madeira escura e pesada, cunha estampa de bronce coa imaxe da Virxe debaixo da miriña. Tiña un felpudo gastado do bazar e un paraugueiro facendo esquina á dereita. A luz que iluminaba o rechán do 4º parpadeaba e isto, xunto coas ganas de mexar e as copas de máis que levaba Celia enriba, custáballe o seu atinar coa chave. Nunca nos pediu que baixásemos a voz nin que non fixésemos ruído.

- O caseiro está xordo e vive no 1º. – Ce invitounos ao piso a primeira noite que puido poñer os pés dentro. Soaba Fleetwood Mac nun pequeno altofalante portátil sobre unha caixa de cartón na que antes había unhas cantas potas e tixolas.- Atopei este piso por casualidade, un día que me perdín polas ruelas e estaba a falar por teléfono cunha inmobiliaria. Paco estaba sentado no portal e xusto colguei enfadada o teléfono diante del. Preguntoume se estaba buscando piso polo que escoitara da miña airada conversa e, ao eu responderlle afirmativamente, contoume que era o dono dese edificio completo por herdanza – fumou do seu vaper de piña colada, sentada no seu sofá verde de 5ª man que lle mercara a un amigo que se acababa de mudar fóra do país. Era o único moble que tiña no seu novo salón baleiro –. Só restaurara o 1º e o 4º andares porque eran os que estaban en mellores condicións, o resto saía moi caro, pola lei de patrimonio e todo iso. Nunca puxo ningún anuncio porque non llo quería alugar a calquera, e cando me viu sentiu que eu era a inquilina indicada. Foi o que dixo e eu o creo! – riu moi alto e bebeu.

A decoración dese piso era miscelánea e non pegaba nada con nada. O chan de madeira facía moitísimo ruído ao pisar. Ce tirou a chaqueta na entrada nunha cadeira de aceiro escura á que lle faltaba unha pata despois de mirarse no espello de marco dourado e descunchado do recibidor, prendeu un altofalante con luces vermellas que iluminaba o 2º estante da librería e puxo unha playlist de post punk a un volume indecente para as horas que eran. Sacou varios vasos grandes, xeo, viño tinto e refresco de cola e sentámonos as catro arredor dunha pequena mesa de café de madeira con lamparóns de quen sabe que.

Ademais do sofá verde, despois de 4 meses, Ce amañouse ben para decorar o seu piso de solteira. Agora o sofá encaixaba á perfección entre as dúas grandes fiestras con contras verdes baixo un póster vertical de David Bowie. Diante do sofá estaba a pequena mesa de madeira, rodeada tamén por dous sillóns: un amarelo con manchas marróns que atopou na rúa e outro con estampado floral rosa que atopou no trasteiro do edificio un día que Paco a chamou por se podía aproveitar algo. Na parede de diante, á esquerda da porta que da entrada ao salón, hai unha librería con algúns estantes inclinados e outros que afunden no medio. En todos había libros colocados de distinto xeito, unha figura dun gato no 3º estante e un marco de fotos cunha foto familiar no 4º. Un cactus pedía auga. Na parede da esquerda apoiábase unha mesa de escritorio cunha cadeira de mimbre na que descansaban o seu portátil e 3 plantas que no seu momento tiveran flor. Ao lado había unha lámpada de pé que iluminaba feblemente a estancia cunha luz de ton amarelo, que a facía acolledora.

Ce sacou dunha caixa do 1º estante unha vela, prendeuna, e deixouna no escritorio para dar máis luz. Abriu a fiestra e baixoulle un pouco o volume a Road to nowhere de Talking Heads para poder escoitarnos as unhas ás outras.. Eu estaba sentada no sofá amarelo, xa só me quedaba media copa e ía polo segundo cigarro. Noe estaba sentada no sofá de estampado rosa e non apartaba a vista do teléfono. Sole volveu do baño, sentou ao lado de Celia tirándose ao sofá verde, e sacou un cigarrillo industrial.

- Noe, queremos falar contigo, non co teu teléfono

- Perdón – dixo, mentres seguía escribindo e con cara de preocupación -. Faloume Carolina, acordádesvos dela? É a miña ex-compañeira de traballo, coa que fixen varios proxectos e que segue na empresa. Ao parecer non a puteaban tanto como a min. - leu a última mensaxe, escribiu un saúdo e bloqueou o móbil deixándoo enriba da mesa -. Resulta que quere quedar a falar comigo mañán dun asunto, que ao parecer non ten que ver co traballo pero que me afecta a min, e que non mo quere dicir por mensaxe, que é algo que temos que falar en persoa.

Nese momento, Sole colleu o teléfono e meteuse en Instagram.

- Ti que cres que é? – dixen eu - Pois non sei. Estará prometida? Embarazada? - Eu creo que se está tirando ao teu ex, Noe – Dixo Sole mentres miraba historias de Instagram

Todas nos xiramos cara ela, con expresión de sorpresa. Carolina e Sole foran xuntas a Vóleibol e tíñanse en mellores amigos. Xirou o móbil e ensinounos unha foto das historias para achegados na que saían os dous, Carolina e Rubén dándose un bico mentres el lle agarraba o cu a ela.

- Oh. Pois non sei por que lle da tanta importancia. Non sinto xa nada por él. – comezou a liarse un porro.

Falamos un rato de Carol e despois puxémonos a cantar un rato. Da pouca xente que pasaba pola rúa a esas horas, escoitábase un marmulo de xente que volvía á súa casa e falaba con quen a acompañaba. Eu seguía sentada no sofá con cara de poucos amigos, cada vez con menos enerxía. Estaban cantando Señoras bien das Bistecs. Noe púxose a bailar no medio da sala mentres Sole e Ce estaban nunha das fiestras, onde viron pasar a 3 rapaces, altos, máis ou menos da nosa idade e do noso rollo.

- Ei! Rapaces! – berrou Sole. Os tres buscaron a voz coa mirada. – Supoño que saídes hoxe e ides ben preparados! Subide se vos apetece, Celia estará encantada! – os rapaces miráronse entre eles.

Ce apareceu pola outra fiestra.

- Subide! Baixamos agora a abrirvos a porta – mira para min, eu aínda sentada no sillón, xa cunha cervexa na man e 4 cigarrillos apagados nunha das múltiples cunchas de vieira que facían de cinceiros. Noe seguía bailando ao son da música que saía do altofalante.

Levanteime e collín as chaves que zapateara Celia no recibidor ao entrar. Nin me mirei no espello, eu sabía que estaba despeinada e coa maquillaxe emborronada, pero eu era moi consciente e xa me daba igual. Non pretendía impresionar a ninguén aquela noite. Eu so quería beber e intentar desconectar do mundo real no que estaba sumerxida todos os días da semana. Baixei as escaleiras, no 2º piso virei un nocello e din un pinchacarneiro. Freoume a parede de pedra, escoitei un berro dunha das miñas amigas despois de que se abrise unha porta. Non contestei, levanteime e seguín baixando. Abrín a porta da rúa onde agardaban os tres chavales, que aínda falaban con Sole dende abaixo. Nin os mirei. Dixen “ola”, xireime e deixei que entraran mentres eu suxeitaba a porta. Eu seguía cun cigarrillo na man e tiña a mirada perdida. Un deles quedou mirando para min, pero eu só vía unha mancha no medio da escuridade. A luz do baixo non prendía.

- É no 4º.

Eles subiron e, mentres un deles subía rapidamente, os outros dous subían cuchicheando e xirando a cabeza de cando en vez. Eu seguía fumando e quedábame atrás. Entraron cando eu aínda non chegara ao 3º andar. Mentres escoitaba as súas presentacións con Celia volvín caer, desta vez de cara. Ía máis borracha do que pensaba. Ao escoitar o golpe, baixou Sole correndo.

- Ai chuli, estás ben? – axudoume a levantar. - Xusto saín da cociña e escoitei o golpe. Aínda non vin aos rapaces, pero Ce está encantadísima!

Subín agarrada ao seu brazo. Entramos, deixei as chaves onde as collera e pechei a porta. Fun á neveira e collín unha cervexa ao lado dun prato de arroz con polo a medio comer. Pechei, abrín o terzo cun golpe na encimeira, prendín o gas e acheguei o cigarro ao lume da cociña. Suspirei, collendo forzas para socializar forzosamente cos novos invitados e fun ao salón.

Só vía manchas de xente. O vestido azul celeste de Sole, os pantalóns fucsias de Noe e o top cruzado amarelo de Celia. Distinguín tamén un suadoiro vermello con capucha, unha camiseta verde dalgún grupo e outra negra con letras brancas dos tres homes que se uniran á festa. Estaba mareada. Collín un Ibuprofeno no escritorio, bebino xunto coa cervexa e tireime de novo no sofá amarelo.

Dende o sofá vía a cara de sedutora de Celia falando co rapaz da camiseta verde ao carón da fiestra. El estaba de espaldas e nunca lle cheguei a ver a cara. Noe levaba un bo rato preparándose unha copa e Sole entretivo aos outros dous rapaces explicándolles un xogo de beber.

- Ei! – dirixiuse a min. Xirei levemente a mirada para atender ao que me dicía e os outros dous rapaces xiráronse cara min. – Ti tamén xogas.

Achegáronse os tres cunha baralla de cartas. Os dous rapaces sentaron no sofá verde e Sole sentou no sillón de flores ao meu carón. Desta vez mirei cara os rapaces despois de incorporarme. Os dous eran altos, o da esquerda, coa camiseta negra, un pouco máis moreno e co pelo recollido nun moño que lle podería chegar ata os ombros. O do suadoiro vermello levaba o pelo rapado e unha barba duns 4 días. Ambos bebían cervexa.

Noe entrou no salón e saudou aos que estaban sentados no sofá. Mirou estrañada a un deles e achegouse a min.

- Non te soa o da dereita?. - Un pouco, pero como me pode soar calquera a estas horas. - Como es. A min sóame moito, non vai traer nada bo con el. Vou saudar ao amigo que está con Celia, que parece moi contenta.

Eu seguín xogando, fumando e bebendo de mala gana.

- Que fas ti aquí? Cando te abriron a porta non pensaches que era mellor marchar? – Noe falaba alto e seco. Celia quedou asustada. Sole xirouse rapidamente. Os rapaces do sofá miraron para min. Eu non comprendía o que sucedía. – Non tes ollos ou non os queres ter. E aínda por riba intentando tirarte a unha das súas mellores amigas. Non tes vergoña. Sorte tes que ela está xa noutro planeta e nin se deu de conta que estabas aquí. Non a pensabas saudar? - Noe, quen é? Que pasa? – Celia estaba moi confundida. Ela nunca recordaba as caras. - Celia, tes a memoria dun peixe. Menos mal que te lembras de quen te mete a lingua ata a gorxa. Non te soa de nada o seu nome?

Celia pensou un rato. A súa face tornouse sorprendida e ruborizada. Mirou para min.

- Síntoo moitísimo. – dixo.

#relato #galego

3 notes · View notes