Tumgik
#cruz de ferro
jkrikis · 10 months
Text
Tumblr media
camino frances / cruz de ferro
© 2023  Yiannis Krikis
46 notes · View notes
eopederson3 · 5 months
Text
Tumblr media
Autoretrato, Cruz de Ferro, León, 2001.
2 notes · View notes
feluton · 2 months
Text
Legközelebb az éghez
A Camino legmagasabb pontja 1504 méteren van León után a hegyekben. Vaskeresztnek (Cruz de Ferro/Cruz de Hierro​) hívják a helyet egy gigászi oszlopon csücsülő vaskereszt után. Elvileg semmi extra, minden hegycsúcson szokott lenni egy kereszt.
Tumblr media
Peti mondta mielőtt elindultam, hogy hozzak otthonról egy követ, mert az út egy pontján mindenki otthagyja a sajátját egy keresztnél (spoiler alert: ez az). Ennyit tudtam. Mikor összeszedtem anyáéknál a cuccokat az útra, alapból azt gondoltam, hogy majd az ő szobájából hozok valami kődarabot, de semmit sem találtam, akárhogy keresgéltem. Eléggé siettem, uh bementem gyorsan az én gyerekkorom szobájába, és felkaptam egy követ az egyik polcról (fogalmam sincs miért vagy mióta vagy minek volt ott, de egy jókora kődarab). Kicsit még vekengtem Budapest felé azon, hogy nem az ő szobájából hoztam a követ, dehát most ez lesz.
Miközben itt a Caminón meneteltem, és közeledett a kereszt, gondolkodtam, hogy vajon mit jelképez a kövem, amit ott készülök hagyni. Abban biztos voltam, hogy nem őt, és váratlanul még örültem is annak, hogy végül nem az ő szobájából hoztam a kavicsot. Otthonról hoztam, a gyerekszobámból, a szülői házból. Szinte azonnal beugrott, hogy mit szeretnék, és talán tudok is már otthagyni a kő képében: a "bosszúvágyamat".
Nem hangzik túl szépen, tudom. A szüleink sajnos szörnyen, és gyakran rettenetesen csináltak dolgokat, és ezekkel nagyban hozzájárultak ahhoz, hogy ő már nincs, és ezt megbocsátani nekik egyáltalán nem könnyű. De tény, hogy borzasztóan igyekeznek jobban csinálni. Baxottul késő, de be kell vallanom, hogy egészen jól kezd menni nekik, és ezért muszáj, hogy adjak nekik kreditet. Azt éreztem, hogy ezt a követ ott tudom hagyni, és a perzselő dühömet is képes vagyok otthagyni mellé.
Ja, elvileg ez is a story, hogy valami burdent otthagysz a keresztnél a köveden keresztül, amit végigcipeltél addig, meg hogy az emberiség united-jellegét hangsúlyozza, hogy ott együtt építünk valamit a sok mindenféle zarándokkal.
Aztán megérkeztem oda... Az a hely valójában egy temető! Szó nincs arról, hogy azok szimpla otthagyott kövek... A köveken egy-egy név, évszámok, karkötők, bezacskózott fotók, írások arról, hogy mennyire hiányzik X és Y... Sokkoló volt, reszkettem a sírástól. Mennyi pokoli fájdalom ment keresztül azon a hágón, mennyi borzasztó szenvedés! Azok a kövek és tárgyak ott nem valami magasztos hatalmas emberiséget ünneplő építmény darabjai, nem valami tehernek az otthagyásai! Azok a kövek valójában fejfák: emléket állítanak olyan embereknek, akik fájdalmasan hiányoznak másoknak. Azok a tárgyak egy-egy univerzumnyi méretű történetet próbálnak elmondani egy szóban. Döbbenetes volt, minden porcikámban éreztem azt, amiről az a hely szólt. Nem is mertem belefényképezni nagyon, olyan tiszteletlennek hatott.
Tumblr media
Sikerült otthagynom a kövemet, igyekeztem átadni magam annak az érzésnek, amit ott akartam hagyni vele.
Tumblr media
Nem néztem vissza. Nem is láttam volna semmit mondjuk, annyira tele volt a szemem könnyel.
Viszont az a kő elég nehéz volt (nem mintha lett volna ott a polcomon kisebb...), amit akkor vettem észre, amikor már percek óta nem cipeltem.
0 notes
skidar · 2 years
Photo
Tumblr media Tumblr media
Lupe scares his younger bros and pays the consequences. May or may not be based on real life events camping with my fam growing up ;)
Lil Hidden Stars fun comic ;)
60 notes · View notes
meteor-spark · 10 months
Text
Tumblr media
5 notes · View notes
kretina · 3 months
Text
Tumblr media Tumblr media
MIYA HORCHER? não! é apenas KATRINA DELA CRUZ,  ela é filha de ÉRIS do chalé TRINTA  e tem VINTE E SEIS ANOS. a tv hefesto informa no guia de programação que ela está no NÍVEL III por estar no acampamento há ONZE ANOS, sabia? e se lá estiver certo, TRINA é bastante DIVERTIDA mas também dizem que ela é MANIPULADORA  mas você sabe como é hefesto,, sempre inventando fake news pra atrair audiência.
! DESENVOLVIMENTO DA PERSONAGEM.
extras: reflexo e força sobre- humanos; bissexual, CONSELHEIRA DO CHALÉ DE ÉRIS; faz parte da equipe de patrulheiros e da equipe azul de luta. aniversário em 24 de outubro, do signo de escorpião; instrutora de sobrevivência em ambientes hostis.
manipulação do ódio; o usuário pode sentir e manipular todos os aspectos do ódio, de si mesmos, pessoas, animais e outras criaturas, quer aumentando, diminuindo, causando ou de outra forma canalizando o ódio, até manifestando a energia emocional ao nível físico. ao encher-se de ódio, é capaz de se fortalecer em vários aspectos. cada coisa que ele odiar será uma fonte a mais para suas capacidades e, com isso, ele se torna mais forte e mais resistente, além de obter vigor e regeneração muito maiores. katrina, também consegue transmitir o ódio através de alguns objetos, o mais costumeiro é sua guitarra; através das notas musicais, consegue expandir o ódio pelo ambiente. nova adição: katrina descobriu que quando utiliza seus poderes, uma marca fica no indivíduo, como um cartão de visita. ela consegue através dessa marca, ver o que cada pessoa fez quando sob influência do seu poder, contudo, quanto mais tempo se passa do uso, essa marca vai ficando mais fraca e perde a eficácia.
asas da discórdia (passivo): assim como sua mãe era uma deusa alada, a prole de éris terá um par de longas asas negras, reptilianas, que podem se mimetizar em uma peça de roupa assim como, em seu corpo; sendo liberta apenas diante da necessidade do portador. até o presente momento, katrina consegue apenas planar, mas possui a habilidade de voar, precisa apenas aprender. imagem de referência.
benção de nêmesis: após se vingar de alguém do seu passado, o matando em nome de um grande amor, a deusa da vingança concedeu a katrina uma benção. a semideusa se envolve em sombras e desaparece da visão, permanecendo invisível até realizar uma ação hostil e ser revelada. no entanto, a benção só funciona se caso houver uma sombra, em dias de muita claridade ou ausência de escuridão no ambiente, não consegue se camuflar.
grilhões da discórdia; um par de pulseiras com vários detalhes de caveiras e espinhos. ao comando do portador torna-se um par de correntes feitas de ouro imperial que prendem-se ao pulso de trina. costuma utilizar das correntes para atingir seus alvos ou prendê-los por um tempo junto a si, mas basicamente, as correntes têm o mesmo efeito que chicotes.
o punhal da dor (arma feita nas forjas de hefesto): é uma arma feito de ferro estígio e ao contrário dos seus grilhões, não tem imagens em sua superfície. a diferença está na bainha que usa para guardá-la, que é preta com rostos em lágrimas. update: em contato com corrente sanguínea, através da ponta do punhal um veneno é liberado; através desse veneno de cor escura, o indivíduo entra em um estado de transe, semelhante a uma tortura psicológica.
brutus, o martelo: arma feita pelos ferreiros, composta de bronze celestial. a arma é feita para ser comparada com a força bruta de katrina; quando não ativa, se transforma em um anel que fica na mão esquerda, simples, se não pela cor roxa. informações e foto do martelo aqui. eco da ruína: o martelo, vibra com uma energia sombria que ressoa com os sons da destruição. sempre que atinge um alvo (podendo ser inanimado ou orgânico, no caso pessoas) emite um eco assustador que abala os inimigos próximos, que desorienta e perturba os sentidos.
anel do desejo (item conquistado): o anel também concede habilidades de persuasão e manipulação para seu portador por 2h; o anel fica na mão direita.
diferente do que é comum acontecer, os fatos que antecederam o nascimento de katrina, em nada são baseados por amor; eles são formados por caos e discórdia, como a própria deusa. éris se mostrou intrigada por como christian (na época um chefe de estado das filipinas) era contra as suas ideias, ideias que incitavam guerra e dor. para christian, a deusa éris não passava de uma conselheira dentro do alto comando do país, em nada ela a cativava. de questionamentos aflorados, discussões que estendiam-se por todos os comandantes, em uma noite, a deusa bateu a porta do homem portando um ser em suas mãos: katrina. a verdade doeu, muito mais porque christian já tinha esposa e outros dois filhos. como poderia explicar o que acontecia? foi cogitado colocar katrina para a adoção, mas a família a recebeu, mesmo que dali há alguns anos fossem se arrepender. a personalidade caótica logo se mostrou evidente, odiava a todos, mas principalmente aos irmãos, que claramente tinha um tratamento melhor que o direcionado a ela. seus dias giravam em torno de os provocar, de os fazer chorar; mesmo mais nova, tinha a capacidade de os irritar, assim como a sua madrasta. na adolescência as coisas se tornaram ainda piores quando os poderes apareceram; katrina foi responsável por pequenos incêndios nas três escolas que passou, responsável por pequenas rebeliões na cidade e por fim, o olocausto, quando um dos irmãos tentou esfaquear a própria mãe. naquela noite, foi expulsa de casa.  foram dois anos perambulando pelas ruas, praticando pequenos delitos até que, achou escapatória quando foi alcançada por um sátiro, um que foi enviado pela própria deusa éris; ela nunca acreditou em destino, porém, em silêncio, odiou que seu caminho tivesse sido traçado daquela maneira. a estadia no acampamento se mostrou pior ainda, contudo, o lugar jamais poderia expulsá-la. se mostrou muito mais intensa, mas habilidosa; as poucas missões em que fora enviada, tivera êxito ainda que danos tenham sido causados. 
katrina tem poucos amigos, isso porque sua personalidade não a permite deixá-los longe do seu ódio, às vezes não suporta a respiração da pessoa, a fazendo colocar outrem no meio da sua confusão. 
se um dia, ousar dizer a ela que o a falta é amor…saiba que você é uma pessoa morta. 
se pensar em pisar em seu pé…saiba que é uma pessoa morta. 
odeia a tudo e a todos, parte disso, por achar que nada é interessante o bastante.
embora tenha as correntes como arma, também gosta de utilizar espadas ou adagas, estás sempre escondidas em alguma parte do seu corpo.
40 notes · View notes
tcniliang · 8 months
Text
Tumblr media
TONI LIANG, daughter of hades.
Tumblr media
JESSIE MEI LI? não! é apenas ANTOINETTE LIANG, ela é filha de HADES do chalé 13 e tem 23 ANOS. a tv hefesto informa no guia de programação que elu está no NÍVEL II por estar no acampamento há 10 ANOS, sabia? e se lá estiver certo, TONI é bastante LEAL mas também dizem que ela é METÓDICA. mas você sabe como hefesto é, sempre inventando fake news pra atrair audiência.
Tumblr media
abaixo do read more, você vai encontrar headcanons, informações sobre a arma, o poder e as habilidades, e a maldição de toni, sua biografia e conexões requeridas.
HEADCANONS,
Toni viveu até os 13 anos em um orfanato católico nos Estados Unidos. Por isso, não faz ideia de quem seja sua mãe. Escapou do orfanato quando, durante uma tempestade, causada pelo queridíssimo Zeus, foram atacados por um minotauro. Dessa forma, ela, mais um colega, também semideus, e outro morador do orfanato conseguiram escapar. Naquela mesma noite, descobriu que Bobby, o menino que os seguiu até fugir, era, na verdade, um sátiro.
Se for ser sincere, Toni não se lembra muito bem do que aconteceu naquela noite. Lembra de ver seu melhor amigo ser capturado pelo minotauro e de gritar. Foi, na verdade, o poder de Toni que os salvou. A visão do que aconteceu, de fato, ficou manchada na memória deles, desconexa, e aquela foi a primeira vez que seu poder se manifestou, embora não lembre com clareza.
Toni usa tanto os pronomes femininos quanto os neutros, sem restrição, apesar de, frequentemente, representar a feminilidade.
Tem grandes dificuldades em criar laços. Seu melhor amigo segue sendo aquele amigo do orfanato. Apesar disso, constantemente, tenta se encaixar em grupos de amizades e isso não faz dela introvertida. A verdade é que Toni é extremamente ansiosa no quesito social e isso tem suas consequências.
Durante o conflito contra Gaia, Toni fugiu com medo. Ela tentou levar seu melhor amigo junto, entretanto, ele resolveu ficar. Depois que tudo se resolveu, demorou à voltar para o Acampamento, com medo de que fosse vista como traidora. Só voltou porque às coisas na estrada estavam ficando feias e porque Sr. D chamou.
Na estrada, após a fuga, viveu como mochileira, sempre pensando no hoje. Fazia bicos em troca de comida ou algum lugar para dormir e enfrentou diversas dificuldades, nada comparado ao vivido no orfanato.
Por ter sido criada em um orfanato católico, cuidado e organizado por freiras, Toni carrega um colar em forma de cruz no pescoço e ainda não conseguiu se desfazer de hábitos, como rezar antes de dormir. No orfanato, enfrentava diversos obstáculos, por ser diferente, além de receber diversas punições tanto físicas quanto morais devido aos seus trejeitos mais rebeldes.
Seu passatempo preferido é desenhar. É constantemente vista desenhando pelos cantos, sempre com um lápis e um caderninho de anotações. Seus desenhos são, em sua maioria, inspiradas pelas visões que tem do submundo.
Tumblr media
ARMA,
Aíma, ou αίμα, é palavra em grego para sangue. O nome de sua espada de ferro estígio veio, principalmente, de seus detalhes em vermelho escarlate, como um presente de seu pai, logo no início de sua vida enquanto semideusa. Contudo, Toni percebeu que é capaz de unificar a hemocinese, a habilidade especial descoberta durante o período no Acampamento, também, com a espada.
Tumblr media
PODER E HABILIDADES,
Hemocinese — Toni é capaz de, não só, sentir os batimentos cardíacos de pessoas ao seu redor em um raio de 100 metros, é também capaz de controlar de controlar o sangue das pessoas, dominando suas funções motoras, sendo assim capaz de obrigá-los a fazer coisas contra sua vontade ou imobilizá-los. A partir de seu próprio sangue, Toni também é capaz de criar construtos de sangue, como ferramentas, objetos e armas. Contudo, colocar em prática todas essas habilidades deixa Toni exausta, levando, muitas vezes, à náuseas, desmaios e fadiga, além da dor de cabeça insuportável.
Além disso, possui um fato de cura acima do normal e vigor sobre-humano.
Tumblr media
MALDIÇÃO,
A maldição que Hades lhe deu como punição, Toni chama, de maneira simpática, de visões do inferno. Sem entender exatamente o gatilho, Toni é aterrorizade por visões das partes mais sombrias do Submundo. Em sonhos, também é frequentemente perseguide por esses sonhos. Normalmente, essas visões são capazes de incapacitá-la, deixando-a em tamanho estado de medo que é paralisada, além de sempre chegarem junto de algum tipo de desmaio. Em uma conversa, Hades compartilhou a ela que isso se dava ao fato de ser uma completa medrosa e ter fugido durante o conflito contra Gaia.
Tumblr media
BIOGRAFIA,
Toni sempre soube que a vida, para ela, não seria fácil. Crianças como elu não se davam bem na escola, não se davam bem em parquinhos, não se davam em lugar nenhum.
No orfanato, não era diferente. Toni era constantemente isolade de seus amigos, irmãos, como as freiras costumavam chamá-los. A ideia a incomodava, porque não os considerava irmãos, irmãos não chutavam-na de um lado para o outro como bolas de futebol, tampouco planejavam por horas a fio o que fazer para incomodá-lu. Mesmo assim, Toni sempre buscou se comportar. Aquele, que, apesar de todos os desfavores existentes em relação à Toni, se aproximou, ela defendia com unhas e dentes. Mesmo quando estavam distantes, nos horários de aulas em que separavam meninas e meninos — e Deus, como Toni odiava essa divisão —, pensava no que ele poderia estar sofrendo longe de sua divisão.
De sua mãe, sabia apenas que em algum momento ela deveria ter existido, pois crianças não nasciam do além. De seu pai, as freiras escondiam qualquer informação. Católicas a fio, jamais comentavam nada sobre o homem, resumindo-se a comentários como que Deus o tenha! Então, Toni sempre acreditou que o homem estivesse morto.
Claro, sua curiosidade em relação a eles nunca diminuiu. Perguntava sempre que a oportunidade surgia sobre o que faziam, quem era, como eram e quando a resposta não vinha do jeito que planejava se frustrava, brigava, xingava e era colocada para rezar um terço. A religiosidade do lugar não a incomodava, embora o silêncio de Deus em relação aos seus pedidos costumasse perturbar seu sono. Todas as noites, Toni orava pedindo por tranquilidade para si e para os seus, aquele menino sobre quem adorava perturbar. Até que, ao completar treze anos, algo de estranho aconteceu.
Tempestades como aquelas eram comuns na região em que o orfanato se encontrava, pelo menos, desde quando Toni se lembra enquanto gente. Contudo, numa noite, tudo pareceu desmoronar. Apesar de sempre ver coisas esquisitas, ninguém nunca acreditou no que dizia, as freiras resumiam seus desenhos à uma imaginação fértil que deveria ser cultivada. 
Mas, no escuro daquela madrugada, Toni não conseguia crer que o que via era apenas imaginação. 
A tempestade atingia os vidros do orfanato como pedras, ameaçando quebrar o local, quando encontrou com seu amigo na grande sala de estar. Escondidos, porque a madrugada, ainda que Toni se afeiçoasse tanto ao escuro, era para descansar. Escondidos, porque se as freiras os pegassem, lidariam com punições pesadas que não envolveriam apenas o terço. Violência física também era frequentemente utilizada no local. E lá estavam, horrorizados, cobertos pelo escuro, observando a figura do lado de fora do orfanato. Os olhos vermelhos da criatura observavam os dois de volta, com fome, com raiva, segundos antes de explodir a porta do orfanato em pedaços. 
Toni, se for sincera, lembra-se pouco do homem-touro de cuequinha que pegou seu colega e ergueu-no alto, pronto para destruí-lo enquanto ele gritava em pedidos de socorro. Os ventos fortes da tempestade do lado de fora traziam a chuva para dentro do prédio, molhando o chão e os móveis que se quebraram e que antes serviam de obstáculo para o bicho horrendo de pegá-los. Elu gritou, alto, estridente, em socorro, para ver se aquele pesadelo parava, entretanto, não conseguiu muito mais, antes de cair no chão, desmaiada. Quando acordou, seu único amigo estava sobre si. “Temos que fugir”, ele pediu urgentemente. No meio da noite, arrumaram pouco das tralhas que possuíam e com uma faca de cozinha cada saíram do orfanato.
Perceberam que estavam sendo seguidos quando já estavam longe do orfanato. Uma das crianças, uma outra, tão medrosa quanto, chamava por seus nomes, urgentemente. Ele contou que também havia visto aquilo e que ambos estavam em perigo.
A partir desse momento, uma avalanche se sucedeu. 
Ser filha de um deus grego não estava nos planos de Toni. Elu não se via pronte para largar a fé católica do dia para noite, mas em que acreditar? Quando o que ouviam da figura com chifres pequenos e pernas de bodes era tão convincente. 
Quase não conseguiram chegar ao Acampamento Meio-Sangue, como Bobby havia dito a eles naquela noite. Perseguidos por mais monstros como o famoso minotauro que haviam encontrado durante a tempestade. Essas tempestades nunca deixaram de segui-los, diga-se passagem. Deveria ser um sinal, de acordo com Bobby, mas tudo só fez sentido quando descobriu quem era seu pai. Hades. Obviamente, Zeus não era feliz com sua natureza, com sua natureza, embora Toni se julgasse alguém incapaz de atentar contra o poder do deus dos deuses. 
E, mesmo contra todas as chances, lá estavam eles, são e salvos, no Acampamento Meio-Sangue. Onde todo mundo sentia a mesma dificuldade de se encaixar. 
E tudo estava bem, não fosse Toni a fugir durante o tempestuoso momento que viveram contra Gaia. Estava assustada, aterrorizada, nunca havia vivido um momento como aquele como semideusa. Fugiu. Fugiu com o rabinho entre as pernas, uma desertora. Desapareceu da vida de todos os semideuses que conhecia, inclusive seu único e melhor amigo. Certamente, não seria vista com bons olhos. Foi Hades mesmo a puni-la. Mesmo assim, não voltaria.
Não fosse…Não fosse a tão famosa mensagem de Íris recebida. Em um passe de mágica, Dionisio a encontrou, informando todos os outros semideuses que seguiam sua própria vida do que estava acontecendo. Toni não demoraria a perceber, também. E, assim como fugiu, com o rabinho entre as pernas, voltou para o Acampamento.
Tumblr media
CONEXÕES,
(unisex ━━━ open) Apesar de ter bastante dificuldade em criar laços, com você não foi assim. Toni sentiu uma real ligação entre vocês e, apesar dos pesares, vocês sempre irão se defender.
(unisex ━━━ open ━━━ chalé de Hipnos) Suas visões acontecem, principalmente, quando vai dormir. Transformadas em pesadelos. Dessa forma, Toni recorreu à você para um auxílio em uma boa noite de sono.
(unisex ━━━ open) O primeiro grande amor de Toni foi um romance infantil, quando tinha 15 anos. Vocês se envolveram, se apaixonaram, tiveram seu primeiro beijo um com o outro, entretanto, as coisas desandaram.
(unisex ━━━ open) Traidora. É isso que você acha de Toni. Ciente de sua fuga durante o período de guerra contra Gaia, guarda bastante mágoa em relação a filha de Hades.
(unisex ━━━ open) Toni vê em você alguém em quem se inspirar, constantemente maravilhada com sua liderança natural e sua coragem. Tudo o que mais queria era ser assim e se frustra muito por não conseguir alcançar seus objetivos.
18 notes · View notes
elcitigre2021 · 4 months
Text
Tumblr media
“Eu não sou o corpo, tampouco sou a mente”.
Porque se o que me define é o corpo, sou escravo dos instintos, da genética, da energia que consumo, enfim da máquina que me carrega. E não pode ser.
Tampouco a minha mente me define, porque o que eu penso é fruto da mistura aleatória das centenas de ideias dos outros, dos valores da moda, daquilo que promove a felicidade de turno. Enfim uma ideologia não me define. Os meus circuitos elétricos, os vieses cognitivos, medos, traumas, são um reflexo da minha história, e isso é mais uma prisão da qual me emancipar.
O que define um ser humano consciente é a capacidade de pensar além da própria natureza, história, software cultural instalado na mente e atualizado nas tantas instâncias sociais no arco de uma vida, a ferro e fogo.
Não te define a cruz que pune, nem o medo dela. Te define a capacidade de entender a cruz, a dor do caminho, os tantos sentimentos e desejos herdados e auto-impostos. Te define aquilo que você vive além da máquina, da potência de cálculo, e do software cultural herdado. Consciência é lucidez, sim existe a partir do corpo e da mente, mas não se define neles.
Te define a tua capacidade de se desconstruir para resgatar a própria essência, e a partir dela deixar a alma brotar livre através de você. Porque naquilo que protege também aprisiona. Te define a construção com intenção, em busca de um sentido maior, em diálogo com o vasto silêncio.
Aqui na terra, te define o quão você consegue perdoar, amar, e viver livre das amarras para ser feliz.
2 notes · View notes
slowroadtosantiago · 1 year
Text
Day 31 - Santa Catalina to Foncebadon
Today was just over 10 miles without backpacks.
It ended up as just me and Jane in the dorm last night, very unusual but we weren’t complaining. We woke at 7 and were on the road by half past. The morning light on the street and our albergue was lovely.
Tumblr media
It was cold walking. The temperature has fallen and we’re climbing higher. At one point a week or so ago I was thinking of getting rid of my sleeping bag as I was too hot at night but now I’m glad I didn’t.
We could see on the map that there was a village about 4K away which indicated that it had cafes or albergues so we thought we’d have breakfast there. As we approached we could see tepees where pilgrims could stay. Unfortunately when we got there nothing was open! Calamity! How would Jane manage without her coffee?
Tumblr media
There was nothing for it but to carry on, which we did until we found a picnic spot and dredged up the last of the slightly stale small pain au chocolats we had left over from the Airbnb and downed them with water.
The landscape has changed completely, we can see the mountains in the near distance and our path is flanked by some amazing colours and smells. We have lavender bushes, white broom, yellow gorse and lots of different coloured heathers, and even a few bluebells. The pine forest scent has been wonderful. As always we’ve been followed by the noise of cuckoos.
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
As we walked towards Rabanal we came across a long fence into which people had woven wooden crosses.
Tumblr media
Finally reaching Rabanal after 7 miles we had an extended coffee stop with tostada. In fact we had two coffees just to make up for earlier disappointment.
In the compound of the place we stopped were donkeys and across the road a field of long-horned cows. Rabanal village itself was very pretty with one main street winding upwards. We stopped briefly to have a look inside the church with its ornate altar piece.
Tumblr media Tumblr media
We then had 3-4 miles climbing steadily upwards. It was a lovely walk, mainly away from the roads. But the path was stony so Jane had to take extra care where she placed her feet.
Tumblr media
We thought we had left the Cymru Am Byth vandals behind but it seems that their pen having run out they bought a can of spray paint and it looks even worse than their black pen did.
Tumblr media
It wasn’t long before we reached Foncebadon, our stop for the night. The hostel is full this time, and modern inside. We did try to get two bottom bunks but weren’t allowed, so this time I’m on the top bunk. It’s a mixed room of 6 with a very swish en-suite. The only problem is that the walls are not very thick so you can hear everything and also the noise from other bathrooms. Oh well, earplugs will be in use tonight.
They did a set pilgrims’ menu so we had that for lunch. We both though the pudding was the best, it was like a deconstructed cheesecake.
It’s very windy outside so I had a shower, washed my smalls and got them and my towel on the line while Jane had a chill.
After a few hours a coffee and some delicious home made orange sponge cake was in order while we had a chat about tomorrow and what we would do when we finished in Santiago.
Tomorrow we’ll be climbing a little bit higher to the Cruz de Ferro, the cross at the highest point on the Camino. The next part down to Molinaseca will be a bit more tricky as it’s a steep scree path over 7 miles long and about 900m descent in total. We’ve both got walking poles to help us and if it gets too much for Jane then there’s a village halfway down that you can get a taxi from. However, in the past we’ve been given scare stories on previous parts of the Camino and they have all been absolutely fine. I keep telling Jane it’s like coming down Machen Mountain 3 times, we’ll be fine!
12 notes · View notes
annestravels · 1 year
Text
Days 23 & 24, Foncebadón and Ponferrada
Ears popping from altitude, I continue to work my way westward through terrain that looks to me just like the western mountains of Maine, a vast range of rolling, rounded, green, tree covered mountains.
Tumblr media
The culmination of this stage of the Camino is the Cruz de Ferro, or Iron Cross, elevation 1,520 meters and the highest point above sea level on the Camino Frances.
A replica of a structure built in the 11th century as a way finder for pilgrims , the cross sits atop a mast which is surrounded by an enormous rock pile. Many pilgrims carry a stone with them that represents a personal burden, and they leave this stone at the cross, thus abandoning their load. Others pay tribute to their children or other family members by leaving a stone behind to honor them.
Tumblr media
I am carrying a small heart shaped stone given to me by Heidi, in remembrance of sweet Tom Mac, who we lost eight months ago today. I had planned to do a shot of our favorite whiskey when I delivered the stone here - Tom and I loved to drink whiskey together - however during my ill-fated visit to Pamplona earlier in this Camino, the whiskey nip exploded in my backpack. So there were no shots of whiskey this morning.
If Tom were here, I know he would be cheering me on, and would likely be joining me in my final 100 km next week. It brings me both sadness and joy to know this stone and token of my friend, whiskey doused, will be here forever. Rest in peace dear friend.
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
4 notes · View notes
Note
List of Latino actors in Star Trek
I'm assuming that this is asking for a list of Latino actors in Star Trek, and since we're nearing the end of Hispanic Heritage Month, I compiled an incomplete list of Hispanic and Latine Actors in Star Trek.
Firstly, there are various main cast members:
Robert Beltran: Plays Chakotay in Voyager and Prodigy, Mexican-American
Roxann Dawson: Played B'Elanna Torres in Voyager, Puerto Rican
Zoe Saldaña: Played Nyota Uhura in the AOS films, Dominican/Puerto Rican
Wilson Cruz: Plays Hugh Culber in Discovery, Puerto Rican
Blu del Barrio: Plays Adira Tal in Discovery, Argentinian-American
Santiago Cabrera: Plays Cristóbal Ríos in Picard, Chilean
Noël Wells: Plays D'Vana Tendi in Lower Decks, part Mexican
Rylee Alazraqui: Plays Rok-Tahk in Prodigy, Argentinian-American
Melissa Navia: Plays Erica Ortegas in SNW, Columbian-American
And then there's those playing more minor roles. I mostly kept to those that played named characters.
Perry Lopez: Played Esteban Rodríguez in TOS, Puerto Rican
Ricardo Montalbán: Played Khan Noonien Singh in TOS and films, Mexican
Percy Rodríguez: Played (Commodore) Stone in TOS, Afro-Portuguese
Ned Romero: Played Krell, Anthwara, and Chakotay's grandfather in TOS, TNG, and Voyager
George de la Peña: Played Solis in TNG, Argentinian-American
Carlos Ferro: Played Dern in TNG
Cástulo Guerra: Played Mendoza in TNG, Argentinian
Frank Luz: Played Odan in TNG
Benito Martínez: Played Salazar in TNG, Guatemalan-American
Gina Ravera: Played Tyler in TNG, Puerto Rican
Marco Rodríguez: Played Paul Rice and Telle in TNG
Benita Andre: Played Anara in DS9, Guatemalan-American
Carlos Carrasco: Played D'Ghor, Bahrat, and Krole in DS9 and Voyager, Panamanian-American
Raymond Cruz: Played Vargas in DS9, Mexican-American
Bertila Damas: Played Sakonna, Three of Nine, and Marika Wilkarah in DS9 and Voyager, Cuban-American
Carlos LaCamara: Played Retaya in DS9, Cuban
F.J. Rio: Played Enrique Muñiz in DS9
Gregory Sierra: Played Entek in DS9
Daniel Zacapa: Played Henry Garcia in DS9, Honduran
Kamala Lopez: Played Tincoo in Voyager
Douglas Spain: Played young Chakotay in Voyager
Philip Anthony-Rodríguez: Played Juan in Enterprise
Michelle C. Bonilla: Played Bu'kaH in Enterprise, Chicana
Josh Cruze: Played Ramírez in Enterprise
Efrain Figueroa: Voiced universal translator in Enterprise
Hilde Garcia: Played Rossi and various background characters in Enterprise and Voyager, Cuban-American
Ricky Luna: Played Carlos in Enterprise
Ada Maris: Played Erika Hernández in Enterprise, Mexican-American
Enrique Murciano: Played Tolaris in Enterprise, Cuban-American
Marco Sanchez: Played M. Romero in Enterprise
Geno Silva: Played Vrax in Enterprise, Mexican-American
Clifton Collins Jr.: Played Ayel in the AOS films, Mexican-American
Amanda Arcuri: Played Val Sasha in Discovery, Argentinian/Italian
Ache Hernández: Played Kyheem in Discovery, Cuban
Xavier Sotelo: Played Diego Vera in Discovery
Sol Rodríguez: Played Teresa Ramírez in Picard, Argentinian
Carlos Alazraqui: Plays Les Buenamigo in Lower Decks, Argentinian-American
Gabrielle Ruiz: Plays Lemonts, Castro, and T'Lyn in Lower Decks, Mexican-American
Melissa Villaseñor: Plays Nandi in Prodigy
Carlos Albornoz: Played Buckley in SNW, Latino-Canadian
Oscar Moreno: Plays Zuniga in SNW, Columbian
14 notes · View notes
jkrikis · 10 months
Text
Tumblr media
camino frances / cruz de ferro
© 2023  Yiannis Krikis
29 notes · View notes
aprillikesthings · 2 years
Text
Middle of the night thoughts:
Can you play Pokémon Go along the Camino
Is there a gym at the Cruz de Ferro
Can I send ppl gifts from a pokestop at the Alto de Perdon
9 notes · View notes
Photo
Tumblr media
ESCRITO 4
 A obra "o anjo caído", do pintor Alexandre Cabanel, retrata de maneira assombrosamente bela, o momento em que o anjo caído se encontra no plano inferior, depois de ser expulso dos Céus, devido a sua rebelião contra Deus.          Cabanel consegue pintar algo que gera uma dualidade de sentimentos, pois nessa tela temos uma um figura bela e que, ao mesmo tempo, gera medo e desconforto ao observador.          De igual modo, como o ferro é atraído pelo imã, o olhar do anjo atrai aquele que o que observa. Tal olhar transborda, não apenas lágrimas de ódio, mas orgulho ferido, rancor, ressentimento, inveja, vingança, ódio e frustração pelos planos fracassados, e por não ter aquilo que não lhe é devido.        Peguei-me admirando o quadro por um quantidade de tempo razoável, e o olhar dele não sai da minha mente, era como se, de algum modo, eu já tivesse visto tal olhar. Lembrei-me que como figuras caídas, mesmo não querendo aceitar tal fato, possuímos a tendência de reproduzir tal olhar e sentimentos pecaminosos sobre os outros, sobre situações e sobre desejar aquilo que não nos pertence.           Tal maneira de se enxergar, revela as tendências caídas do coração caído do ser humano, pois, de igual modo, o anjo teve a mais alta estima sobre si, rejeitou a Deus e quis fazer de si mesmo “deus”.          Porém, diferente da realidade sem esperança que satanás agora se encontra e pintada por Cabanel na sua obra, possuímos em Cristo um lugar de esperança e de libertação das tendências do nosso coração. Certa vez, aquele que foi muito amado afirmou: "Se, pois, o Filho vos libertar, verdadeiramente sereis livres".          Não apenas isso, Paulo escreve aos Filipenses que houve neles o mesmo sentimento que houve em Cristo que, embora sendo Deus, não considerou que o ser igual a Deus era algo a que devia apegar-se; mas esvaziou-se a si mesmo, vindo a ser servo, tornando-se semelhante aos homens. E, sendo encontrado em forma humana, humilhou-se a si mesmo e foi obediente até à morte, e morte de cruz!          Cristo, diferente do anjo caído, representado na tela, é o próprio Deus, porém não se apega a esse fato, torna-se humano e serve. Serve não somente operando milagres, mas sendo ele mesmo o sacrifico de libertação para humanidade, nos proporcionando assim, não somente o exemplo oposto ao do anjo caído, mas derramando em nós graça para vencermos as lutas do coração e imprimindo em nosso ser Ele mesmo.
5 notes · View notes
meteor-spark · 11 months
Text
Tumblr media
3 notes · View notes
kinkascarvalho · 2 years
Text
Tumblr media
ESPÍRITO DA CRUZ! (39)
Aprendendo Com Napoleão
””””””””˙‟‟‟‟‟‟‟‟
#REFLEXÃO Napoleão Bonaparte, exilado na ilha de Santa Helena, afirmou: “para se fundar uma religião é preciso primeiro morrer e depois ressuscitar, a primeira eu não quero, mas segunda eu não posso”. Aqui, precisamos fazer algumas considerações sobre sua fala.
Quando imperador, na crista da onda, o grande Napoleão se bastava gerindo o seu império com mão de ferro. No exílio, sem a bajulação do poder, teve todo tempo para refletir, bem como a graça de cima para ser transformado; parece que foi convertido. Mas, na sua frase, acima, não foi exato. Ninguém precisa morrer e ressuscitar para fundar uma religião. De fato, a religião é construída e exercida na força da carne do velho Adão.
Talvez Napoleão estivesse querendo dizer: para ser integrante do evangelho é precisa morrer e depois ressuscitar; é preciso que o velho Adão morra. O problema é que não quero morrer. Não quero sair do comando, não pretendo deixar de governar. Além do que, se eu morrer, não consigo retornar à vida. Eu não posso me ressuscitar.
Eu não quero morrer, mas essa é a única alternativa para uma vida nova. Sem a morte do ego na cruz, com Cristo, não há a menor possibilidade de ter vida ressurrecta. A obra do Evangelho de DEUS em favor do pecador é a morte e a ressurreição, enquanto a religião é tão-somente o esforço humano para buscar a aceitação divina.
O ego vive do egoísmo como a matriz de um vida insatisfeita e a obesidade da alma que nunca se contenta. A insatisfação é a filha primogênita desse eu insubmisso que se deleita em desprestigiar os outros para tentar projetar a sua sombra com o fogaréu das vítimas que incendeia. Logo, a alternativa da salvação é a morte desse soberbo soberano.
Sem a morte do ego não há possibilidade de vida espiritual. É por isso que, de modo insistente, Thomas Brooks súplica em oração: – “Livra-me, ó Deus, daquele homem mau – eu mesmo.” Ninguém pode, simultaneamente, chamar a atenção para si e glorificar a Deus. Ou o ego morre com Cristo ou ele se mata de tantas exigências egoístas.
O pregador americano D. L. Moody dizia de si: “tenho mais dificuldade com D. L. Moody do que com qualquer outro homem com quem já me encontrei.” E John Newton somou: “tenho lido sobre muitos papas ímpios, mas o pior papa que já encontrei é o Papa Eu.” De fato, jamais podemos nos vencer ou extinguir, mas podemos nos conformar com o molde da cruz, pois a morte de Cristo precisa ser incorporada em nosso modo de viver.
Amados, “o homem que vive por si e para si, tenderá a ser mais corrompido e mais corruptor pela companhia de “si” que ele não quer abandonar.” Mas lembre-se que o eu é ainda tão sutil, que raramente alguém percebe a sua presença. Se eu quiser ter uma biografia que não termine na frase, “aqui jaz”… esse eu tem que morrer com CRISTO, antes da minha morte física.
❤No Amor de Cristo,
4 notes · View notes