#daar moeten we heen

[dejufuniverse]

Draaideur

Ik heb er even over na moeten denken of ik dit moest schrijven maar mijn gevoel zegt van wel dus daar gaat tie...

Na mijn scheiding heeft het negen jaar geduurd voor ik weer eens lichamelijk intiem kon zijn met een man. Helaas had deze man de gewoonte, nadat we elkaar hadden gezien, een aantal maanden niets van zich te laten horen om daarna weer aan te kloppen. Na diverse keren er iets van gezegd te hebben ging bij mij de voordeur al niet meer open. Op een gegeven moment heb ik hem geblokkeerd en kon hij niet meer mailen of bellen. Nu had hij toch weer een gaatje gevonden om mij een bericht te sturen met de boodschap toch graag contact te willen en hij wilde weten hoe het ging. Natuurlijk voelde ik al meteen aan waar hij naar toe wilde maar die kans ga ik hem niet meer geven. De manier waarop hij met mij is omgegaan verdient geen schoonheidsprijs en ik heb hem op een nette manier laten weten dat ik geen tijd en energie in zo een vorm van een contact ga stoppen. Ik heb liever mensen om mij heen met wie ik ook leuke dingen kan doen, naar een concert of ergens een hapje eten oid en dat ik mijzelf een man gun met wie ik de liefde kan vieren. Het heeft bijna een hele dag geduurd voor hij met een heel verhaal terug kwam. Hij heeft zijn kans gehad en heeft hem verprutst. Helaas Pindakaas maar mijn leven is geen draaideur waar je maar in en uit kan lopen.

De Juf

[oldsailors]

6-2 Avigliana

We aten gisterenavond in de Balkankelder, een nogal vreugdeloze bedoening. Er hingen wat mannen aan de bar en in de eetzaal zaten een moeder en dochter en een stel deelnemers aan de run. Dat waren een vader en een zoon, die graag hun verhaal met ons deelden over de aanschaf van hun auto en wat ze er allemaal voor werk aan gehad hadden.

We aten daar een snoekbaarsfilet en Rösti Bombay (u mag raden wie wat at), vooraf kregen we een bordje botersla, rauwkost en flink veel slasaus.

Ons Airbnb is een enorme zolder boven een soort van Keukenconcurrent en dat zien we terug in de keukenhoek, dat aanrecht meet toch al gauw 11 meter. Om kwart over zeven op, we ontbijten en laten twee bordjes en kopjes achter in de groot formaat afwasmachine.

We zijn een kwartiertje voor sluiting bij de start en halen de route voor vandaag op. We kiezen weer voor de korte route, nu van Basel naar Turijn. De opdrachten voor vandaag zijn: 1. Lever de langste spaghettisliert in die je kunt vinden. 2. Smelt twee ons fonduekaas op je hete motorblok en lever een filmpje in van dat proces. We kijken elkaar even aan en halen onze schouders op.

Vanaf Basel rijden we door de bergen naar Balsthal. Dan over de snelweg via Bern richting Lausanne, maar al vrij snel gaan we weer de B-wegen op. We slingeren ons door Zwisterland heen, jammer genoeg is de St. Gottharspas afgesloten en moeten we door de tunnel. Tot ons genoegen zien we ook nog wat sneeuw, oude verpieterde sneeuw weliswaar, maar toch. Vanaf de tunnel is het een lange afdaling naar Aosta en dan naar Turijn over de snelweg. Daar valt niet veel aan te beleven, behalve dat de uitlaat steeds meer lawaai gaat maken en wij steeds meer bij de groep gaan horen. Onderweg komen we voortdurend andere deelnemers tegen dienons dan begroeten met geclaxonneer en sirenes. Dan is het toch wel een beetje jammer dat wij er niks tegenover kunnen stellen.

Onze bnb bevindt zich aan een meertje bij Avigliana en de instructies zijn zo onduidelijk dat we eerst twee keer vastrijden in een soort van niemandsland. Het moet hier prachtig zijn, maar het is stikdonker, dus we krijgen er niet veel van mee.

Dat is ook wel een beetje de tragiek van deze onderneming, je zit de hele dag in de auto, je rijdt door de prachtigste landschappen, je ziet de indrukwekkendste middeleeuwse kastelen en kerken, maar er is geen tijd om iets te bekijken.

[bramsnor]

Even herinneren,

Dat we ook nog twee vogels hebben,

die aan de gezinsuitbreiding moeten wennen. Dat opnieuw los laten vliegen om Kato heen had even wat voet in de aarde, ze vond ze wel heel leuk en begreep even niet dat zij er ook bij hoorde. Maar met geduld en flink opletten gaat dat nu ook goed. Kato blijft rustig op d'r eigen veilige plekje liggen als die twee Catarientjes los vliegen.

Vandaag niet zo veel gebeurt, behalve dat Kato d’r vorige baasje op haar werkplek, geheel in stijl en begripvol is herdacht. Kato zelf heeft daar niets van meegekregen en ondergetekende ook niet, was puur voor de collega's en naaste familie.

Door een stroomstoring hier in huis liep een en ander wat anders, en Kato kon zich wel uitleven in haar waakzaamheid, en dat heeft ze dan ook uitgebuit tegenover de elektricien. 🤭

Inmiddels heb ik een stuk touw van tien meter om haar wat meer ruimte te geven op z'n tijd en dat heb ik vandaag uitgeprobeerd. Wel ze had er alle vrede mee maar maakte er niet persé extra gebruik van. Ze blijft mij gewoon volledig in de gaten houden.

Om toch even wat energie kwijt te raken heb ik Kato maar weer naast de fiets mee genomen, vindt ze echt geweldig. Lekker rennen en bij flinke snelheid ook nog naar de riem springen, geweldig! Uiteindelijk naar huis en dan lekker een slaapje, niet al te lang want de werktijd van de bazin zit er bijna op, en dan kan ze haar flink enthousiast begroeten. De vogels geven op dit moment nog even aan wanneer het tuinhek open gaat.

Inmiddels is het avond en komt straks de avond wandeling. Wij zijn super blij met deze vriendelijke aanwinst.

Bramsnor.

[ikdenkdusikbenabsurd]

Lichtjes

Soms laat ik de wereld even los. Zwevend door tijd en ruimte zie ik ons. We worden kleiner en kleiner en kleiner. Tot we slechts een klein lichtpuntje zijn in de duisternis. Maar we zijn niet alleen. Ik merk duizenden lichtpuntjes als vuurvliegjes in een moeras die erop wijzen dat we niet uniek zijn, behalve dan in onze plaats en ons moment. Ergens verdwijnt één van die lichtjes. Ik kan me enkel inbeelden wat daar is gebeurd. Een vuur gedoofd door verstikking of gebrek aan brandstof? Even later begint mijn… ons lichtje te flikkeren. Ik panikeer en begin te vallen… en te vallen… en te vallen… tot plots… BAM! Ik lig plat op de grond met het enige comfort dat ik niet verder kan vallen. Het lijkt dat ik daar wel een eeuwigheid lig. Ik denk nog dat ik er met de blauwe plekken van afkom. Maar nee, wanneer ik probeer op te staan voel ik gebroken botten in mijn benen, in mijn armen, in mijn borstkas. Gescheurde spieren in mijn nek, mijn buik en eveneens in mijn borstkas. Ik blijf liggen. Ik blijf liggen. Ik blijf liggen. Eenzaam en alleen. De open wonden veranderen in littekens. De gebroken botten worden weer heel. Ik heb slechts twee zekerheden. Ik zal nooit meer dezelfde zijn en ik zal ooit weer moeten rechtstaan of ik crepeer hier in een donkere kamer van onze makelij. Tot mijn eigen verbazing sta ik weer recht, maar alles doet pijn. Even later heb ik de donkere kamer verlaten en zit ik op een veilige plek, nog steeds alleen, maar veilig. Mankend kijk ik naar mezelf. Mijn kleren zitten vol gaten. Je afwezigheid gaat rechtstreeks door mij heen… Als een draad door een naald. Ik lap mijn kleren op met mijn eigen naald en een draad in jouw kleur. Ziedaar: een mankende lappenpop. Ik doe een harnas aan zodat ik niet meer kan wegzweven. Elke paar meter die ik afleg moet ik mij op een ander punt vasthaken. Dan, wanneer ik weer even vooruit ben en een aanhaakpunt heb gevonden, was ik plots niet meer alleen. Ik kijk op… en zie… iemand met een harnas. Mijn voeten lieten de wereld weer los maar voordat ik kon wegzweven hoorde ik: klik!. Jij haakte je aan mij vast en samen zweefden we weg. deze keer had de lucht een nieuw lichtje.

[keesdp]

Walvisjes kijken

In de folder staat dat het whale watching het best vanuit Husavik gedaan kan worden. Hier heb je de meeste keus als het om boten en prijzen gaat. Wij gaan voor de Andvanti, die in de folder staat met allemaal blije mensen aan boord die hetzelfde gekleed zijn. Een gefotoshopte uit het water springende walvis op de voorgrond. Het is een eikenhouten schip dat elektrisch wordt aangedreven. Dat lijkt ons het beste om de walvissen te besluipen. Je kan ook op een RIB, een Rubber Inflateble Boat met enorme buitenboord motoren, maar dat lijkt ons toch wat te koud. Dan zit je achter elkaar op een soort zadel en kan je je vasthouden aan een beugel voor je. Hoe moet je dan foto's maken heh?

We komen in Husavik aan en rijden direct door naar de haven. Wonder boven wonder vinden we daar een parkeerplekje, want er is een festival gaande in de haven met kermis en al. We zien de Andvanti werkeloos naast een kapot houten zeilschip liggen, terwijl andere boten en RIBs af en aan varen met in oliepakken gestoken walvis verwachters.

We gaan op zoek naar de kaartjesverkopers. Na een aanwijzing van een man die met 20 oliepakken op zijn rug van een boot komt, vinden we de receptie van de whale watching boven aan een stenen trap.

Bij de balie vraag ik of we kaartjes kunnen kopen voor de Andvanti. Today? vraagt ze. Ik vermoed dat ze me zo gaat uitlachen en ik zeg if possible. How many? vraagt ze. Two, zeg ik en heb het gevoel dat ze gaat zeggen kom morgen maar terug. Ze kijkt lang in haar computer en ik kan aan haar gezicht niet aflezen of ze haar best doet voor ons. 17:00 hours zegt ze plots. We moeten 20 minuten daarvoor bij de kleedruimte zijn beneden om een oliepak aan te trekken. Yvonne vraagt of we korting krijgen omdat we oud zijn. Oke, zegt ze, ik zal er 5% afhalen. Veel is het niet, maar het gaat om het idee.

Om half 5 gaan we richting kleedruimte, tussen de foodtrucks en terrasjes door. De kermis maakt een enorm lawaai. Grote boxen produceren zo'n 120 dB. Een podium wordt opgebouwd voor de live muziek vanavond.

In de kleedruimte is het druk met passende mensen. We krijgen een oliepak aangemeten. die je niet aankrijgt als je je schoenen nog aan hebt. Het is geen ski- of motorpak. Daar komen de meeste mensen pas achter als ze op een been staan te hinkelen.

Met de pakken aan begeven wij ons ongemakkelijk bewegend naar de boot. We gaan meteen naar het bovendek, omdat we vermoeden dat we van daar uit, het beste zicht hebben op die grote zeezoogdieren. Het weer is vandaag best goed voor IJslandse begrippen. Het is droog, weinig wind en net boven de 10 graden. De zee ziet er kalm uit. We passeren wat cruiseschepen en kiezen het ruime sop. Omdat we boven staan, neemt de deinig grote vormen aan als we de Atlantische Oceaan opvaren. Toch wordt er niemand zeeziek. Als je maar naar de horizon blijft kijken, en net als ik een paar biertjes op hebt, kan je niks gebeuren.

We zien de papagaaiduikers om ons heen over het water scheren. Hun vleugels kunen wel 300 keer per minuut heen en weer gaan, zodat je de vleugels bijna niet ziet. Soms zie je ze duiken, of gewoon op het water drijven.

Na 45 minuten varen neemt een jongedame het woord. Zij is onze gids en gaat ons alles vertellen over de walvissen die hier leven, maar eerst wat veiligheid instrukties voor als het mis gaat met dit volgepakte onstabiele bootje.

We turen allemaal naar de horizon om als eerste een walvis te zien spuiten. Ze spuiten wel 5 meter hoog, dus kan je ze van ver zien. De gids ziet ze natuurlijk als eerste met haar getrainde oog. Ze ziet ook meteen dat het een bultrug is. Ik zet mijn camera op sport, zodat ik vele shots achter elkaar kan maken.

Of de duvel er mee speelt, verschijnen bijna alle walvissen aan bakboord en ik sta aan stuurboord. Toch kan ik er wel een paar vastleggen, omdat de boot door de naar links verplaatsende mensen sterk overhelt, kijk ik over ze heen.

Het is adembenemend om deze 16 meter lange beesten te zien happen naar de griel en dan weer onder duikt. Als je de rug ziet krommen en daarna de staart boven water komt duikt hij of zij naar beneden om een tijdje weg te blijven.

We hebben geluk dat er twee bultruggen in onze buurt blijven om te eten. De gids raakt er ook opgewonden van, want ze zijn meestal alleen. We hebben niet zoveel geluk als de mensen die ze vanmorgen had. Toen sprongen er drie boven water. De gids weet niet waarom ze het doen, maar als er een het doet volgen er meer. Ze weet er veel van en studeerd na de zomer af op orca's.

Op de terugweg naar de haven krijgen we warme chocoladewater en kaneelbroodjes. Ze smaken goed na zo'n 3 uur op zee.

Als we de haven binnenlopen spelen ze op het podium Dancing Queen van Abba. Zo vals heb ik het nog nooit gehoord.

[devosopmaandag]

Triest, maar zacht, maar helder en intelligent

Ik begreep het zelf niet goed, maar nog voor ik goed en wel voor het eerste schilderij van de tentoonstelling stond, raakte ik al een beetje ontroerd erdoor. In stilte ontsnapte me een 'wat mooi!'. Het was misschien wel omdat het zo vol leven zat, zoveel kleuren, texturen en vormen. Ik keek en keek en liet het met grote gretigheid binnenkomen. Pas na een hele tijd zag ik de man op de weg die al dat leven binnenloopt. Maar er was natuurlijk een andere reden die me vooraf al ontvankelijk had gemaakt. We waren naar 'Van Gogh in Auvers', de tentoonstelling over de laatste twee maanden van zijn leven*. Na een verblijf in een psychiatrische kliniek in Zuid Frankrijk vertrekt hij in mei naar Auvers sur Oise, een klein dorp boven Parijs. In twee maanden tijd zal hij daar ruim honderd werken maken, hij zal een vriend vinden in de plaatselijk arts monsieur Gachet en hij zal er sterven na een poging zichzelf om het leven te brengen met een pistool.

Op 4 mei 1890 schrijft Vincent vanuit de kliniek in Saint Remy-de Provence aan zijn broer Theo: “Ik heb getracht geduldig te zijn, tot nu toe heb ik niemand kwaad gedaan, is het juist mij als een gevaarlijk beest te doen begeleiden? [–] Wat mij betreft, mijn geduld is op, mijn beste broer, ik kan niet meer, ik heb een verandering nodig, al zou het ten kwade zijn. [–] Daarginds zal ik buiten zijn – ik ben er zeker van dat de lust om te werken me zal verslinden en me voor de hele rest ongevoelig zal maken, en van een goed humeur.”

Met die ervaring van dat eerste schilderij ging ik van werk tot werk. Dat je dwars door alles wat over hem en zijn leven bekend is en over hem is geschreven en gespeculeerd, dwars door de 'Van Gogh Mania' heen, altijd weer geraakt kunnen worden door één enkel schilderij, is toch een zeker wonder.

Ergens aan het einde van de tentoonstelling hangt een van zijn beroemdste zelfportretten naast het portret dat hij van dokter Gachet maakte. “Ik werk aan zijn portret, de kop met de witte pet, heel blond, heel helder, de handen ook met een lichte vleeskleur, een blauw kostuum een kobaltblauwe achtergrond; hij is geleund op een rode tafel, waarop een geel boek en een digitalistakje met purperen bloemen. Het is in dezelfde geest als het zelfportret dat ik heb meegenomen toen ik naar hier ben vertrokken”, schrijft Vincent op 3 juni. Dat hij dat zelfportret uit Saint Remy mee had genomen naar Auvers raakte mij zeer, alsof de zieke Vincent mee was gereisd naar het oord dat hem moest bevrijden van zijn ziekte.

Thuisgekomen lees ik in zijn brieven. Een week na het portret van Gachet schrijft Vincent erover: 'Triest, maar zacht, maar helder en intelligent, zo zou men vele portretten moeten maken.

* de tentoonstelling 'Van Gogh in Auvers' is nog te zien tot 3 september in het Van Gogh Museum in Amsterdam.

[blemel]

Het vertrek van de mier

Een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.

‘Gezellig,’ zei de eekhoorn. ‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier. ‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’ ‘Nou ja ... een klein beetje dan.’ Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.

‘We moesten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij. ‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.

‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier. ‘Missen?’ ‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’ ‘Nee,’ zei de eekhoorn. ‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’ ‘Wat voel je dan?’ ‘Ja, daar gaat het nou om.’ ‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig. ‘Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’ ‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn . ‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’ De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.

‘Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht. ‘Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dan moeten we nog maar afwachten. Dag!’

En heel plotseling stapte hij de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken. De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen. ‘Mier,’ riep hij ‘ik mis je!’ Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen. ‘Dat kan nu nog niet!’ zei de mier. ‘Ik ben nog niet eens weg!’ ‘Maar toch is het zo!’ riep de eekhoorn. ‘Wacht nou toch even,’ klonk de stem van de mier nog uit de verte. De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger. Soms dacht hij even aan beukenotenmoes, of aan de verjaardag van de tor, die avond , maar dan miste hij de mier weer. ’s Middags hield hij het niet langer uit en ging hij naar buiten. Maar hij had nog geen 3 stappen gedaan of hij kwam de mier tegen moe, bezweet, maar tevreden.

‘Het klopt,’ zei de mier. ‘Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten.’ ‘Zie je wel,’ zei de eekhoorn. ‘Ja,’ zei de mier. En met hun armen om elkaars schouders liepen zij naar de rivier om naar het glinsteren van de golven te gaan kijken.

Het vertrek van de mier, Toon Tellegen

[veselinasboekenkast]

Bijgebleven passage

Door heel het boek heen komen er spannende en droevige passages voor. Maar voor mijn boekopdrachten moet ik 1 passage uitkiezen die ik het belangrijkste vond. En dat zal ik hier beschrijven.

Zo, dit is een passage dat ik heb gekozen. Het bevindt zich helemaal in het begin van het boek. Toen ik de passage las begreep ik de situatie niet echt, maar nu dat ik het boek uit heb gelezen kan ik deze beter begrijpen.

Hier kunnen we lezen dat de veearts Matthies dood in het rivier terug vindt. Hij roept de hele familie samen en kondigd het slechte nieuws aan. Iedereen is in shock en wilt geloven dat het een misverstand is en de veearts zich had vergist van lichaam. Je kan ook lezen dat ze zich op dat moment klaar maakten om naar bed te gaan (een gewoonlijke nachtroutine). Maar dat is het niet, hij heeft Matthies inderdaad dood terug gevonden. De hoofdpersonage is hier Jas.

Voor mijn opdracht moet ik het verhaal vertellen door de ogen van een figurant. Ik zal hier de moeder als figurant kiezen omdat ze een best belangrijke rol speelt in deze situatie.

Waarneming van de moeder volgens mij:

Ik zat net mijn dochter te verzorgen toen ik iemand hoorde schreeuwen van beneden. Het zou toch niet weer Matthies zijn die nu weer buiten wilt gaan, het is al pik donker. Ik zeg tegen Hanne: ' wacht hier effe, ik kom zo terug. Je broer wilt weer moeilijk doen.' , ik ga de trap af en zie de veearts. Ik was verbaasd, waarom is hij hier? De veearts begint te praten. Hij zegt dat hij net buiten iemand op het ijs heeft zien liggen. Hij klonk zeer ernstig, ik vond dat zeer raar omdat het al avond is en wie zou er nu willen gaan schaatsen. De veearts gaat verder en zegt dat hij denkt dat het Matthies is. Vanaf dan volgde ik niet meer, alles wat hij daarna zei was helemaal verdwenen. Ik kon het gewoon helemaal niet geloven, hoe kan dat nou. De veearts bleef maar praten, maar ik wou alleen één ding zien of Matthies daar nu echt lag. Ik besloot om samen met de hem naar buiten te gaan waar Matthies volgens hem zou hebben moeten liggen . Eenmaal buiten voel ik de wind door mijn haren. Er draait heel veel rond in mijn hoofd. Wat als Matthies echt dood is, wat moet ik verder, hoe gaat de rest van de familie reageren. Ik kijk achterom en ik zie Jas en Obbe mij achternalopen. Ik wou liever dat ze niet kwamen, maar ze hebben het recht om hun grote broer te zien. Eenmaal aangekomen doe ik mijn lamp aan en ik zie inderdaad een lichaam in het rivier liggen. Ik weet niet hoe ik moet reageren, ik hoop gewoon dat het niet Matthies is. Jas en Obbe kijken ook heel verbaast naar mij toe. Ik zeg niks. Dan zegt de veearts het. 'Jullie broer is dood.'

Zo, dit was volgens mij de waarneming van de moeder. Hopelijk vonden jullie het mooi geschreven.

Veselina☺︎

[peterpijls1965]

Een vloeistofdia schrijven

(1 september 2017)

De waarachtigheid is me lief. Daarom streef ik altijd naar waarheid en oprechtheid. Tot zover het gewichtige gelul.

Waren de mensen maar wat eerlijker. Alleen ontaardt dat al snel in onbeleefdheid. Het zijn onbeschofte tijden.

In de participatiesamenleving word je geacht het zelf te rooien, met mantelzorg van je netwerk. Dat moet je maar net hebben. Ik prijs me gelukkig met de mensen om mij heen; hun generositeit. Maar anderen staan er alleen voor en moeten leven van 5 euro per dag, want schulden.

Ik begrijp de mensen achter Breitbart. Ik kan neo-nazi’s volgen. Ik sympathiseer met white trash. Ik zou er journalistiek veldwerk naar willen doen, maar in de rolstoel kom ik niet ver. Een mens moet zijn beperkingen onder ogen zien.

Mijn room mate zit te schreeuwen op het terras, niet voor het eerst. Ik moet haar decibellen verdragen. Het is een oefening in loutering en purificatie om tussen andere mentaal uitgedaagden te wonen.

Nu schakelt ze over op Maleis, want dat spreekt ze ook, met onze Indische buurman W. Tempo Doeloe.

De room mate en buurman W. zijn goede mensen, met kwetsbaarheden. Hun aanwezigheid, hoe luid soms ook, voorkomt dat ik permanent ga navelstaren. Nu zingt de room mate Lucy in the skies with diamonds. Never a dull moment in een dolhuis.

De Indische buurman had psychoses. Hij is schizofreen, net als de room mate, maar hij sprong in tegenstelling tot haar nooit uit het raam.

Met die mensen leef ik samen. Ze zijn met de andere medebewoners mijn broeders en zusters. We zijn witte engelen met een GGZ-diagnose, tevens huis-tuin-en-keuken-stigma.

Soms schrijf ik fragmentarisch en associatief, ik weet het. Ik moet schrijven om niet gek te worden. Daar heb ik de aanleg voor. Het gebeurde eerder. De waanzin moet buiten de deur gehouden worden. Daartoe moet ik uiterlijk stoicijns overleven in een gekkenhuis.

Ik klamp me vast aan het bezoek dat ik krijg. M’n life line met de buitenwereld. M’n zoon was er, zongebruind op Malta. Nu is hij met tien vrienden naar de Algarve. Ik zie de taferelen al voor me. Z’n reislust heeft hij van mij. Ik, die zo graag nog naar Jamaica zou willen.

Je moet de realiteit waarin je leeft altijd onder ogen zien, zei psychiater Van Dantzig. Dat doe ik dan ook. M’n perspectieven zijn schraal. Als freelancer lijk ik zowaar een klusje gekregen te hebben. Ik mag iets gaan doen voor een kunstgalerie. Maar de ambtenaar wierp een blik op m’n stompen en glimlachte dat mijn afstand tot de arbeidsmarkt te groot was voor sollicitatieplicht. Ze achten me kansloos. Zo ben ik opgegeven, op m’n 52ste.

Soms voel ik me menselijk afval, op de mestvaalt van de geschiedenis beland. Ik klaag niet. Ik ben niet zielig. Ik hoef geen medelijden, want dat ruikt naar minachting. Ik wil alleen van de bevoegde instanties dat ze me een beetje respectvol behandelen, gezien alles wat ik doorstond.

Ik weet niettemin best dat ik het voor een deel aan mezelf te danken heb dat ik in een rolstoel belandde. Ik leefde life tot he max. Drank, drugs, hard gaan. De resultaten zijn bekend.

Ik rouw om mijn vader. Pas een jaar na zijn overlijden kwam het bij me binnen, de crematie waar ik niet was. Ik haalde wel de rouwadvertentie. De waarachtigheid is me lief, begon ik dit blog. Het is daarom dat ik niet naar de uitvaart ging. Het kwam niet overeen met mijn geweten om te gaan. Ik moest in eenzame afzondering afscheid nemen van mijn vader, en dat proces is nog volop aan de gang. Hardcore waarachtig.

In het diepst van m’n gedachten ben ik een dromer. Invallen vervloeien in m’n hoofd, als vloeistofdia’s. Om te verhullen dat ik intrinsiek eenzaam ben, de vocale decibellen om me heen ten spijt.

Ik schrijf dit stukje met een gerenoveerd gebit. Negen kleurloze vullingen erbij. Het resultaat mag er zijn.

Zo verbrokkeld als dit stukje is, zo ben ik uit balans. Door de stress over m’n uitkering en m’n plek in de beschermde woonvorm, die over een jaar mogelijk vervalt.

Dan de huidhonger. De stagiair droeg een hotpants.

Een vloeistofdia schrijven.

[fransopdefiets]

29-8 Gränna

De afgelopen dagen waren hartstikke leuk en gezellig en ik had maar één wens, twee dagen niet op een fiets zitten en die werd vervuld. Dinsdagochtend bezochten we een van de kringloopwinkels, die hebben een inpandige cafetaria en Anton en Gunnel hebben er een vast dinsdagochtend koffieclubje. Ik kocht er een dvd met Burn after reading van de Coen brothers. Die ging in de doos met alle overtollige kleding en fietsgidsen, die ik voor 25 Euro naar huis gestuurd heb. Nou ja, naar de buren dan, die zetten hem wel bij mij neer.

Woensdagochtend gingen we met zijn drieën naar het centrum, koffie drinken bij Babette’s. Dat is een groot gebouw uit het eind 19e eeuw met een biologische bakkerij, een grote coffeeshop en een kerkzaal, die nu voor concerten en optredens wordt gebruikt. Het gebouw was ooit van de kerk en is gekocht door drie vrouwen, die de sociale functie van het gebouw wilden behouden. Dat lukte omdat een van de drie een dochter van een grote vastgoedeigenaar is.

‘s Middags aten we een warm lunchbuffet in een ander voormalig kerkgebouw, van de Stadsmissionen. We hebben deze dag zo ons steentje bijgedragen aan de instandhouding van sociale initiatieven.

Tussendoor bezocht ik snel het Östergotlandsmuseum, met een leuke expositie over thema’s in de schilderkunst en hoe die door de tijd heen uitgewerkt zijn. Er hing onder meer een prachtig schilderij van Hans Cranach waarop je Eva naar Adam ziet kijken, terwijl hij in de appel bijt.

Daarna namen Anton en ik de trein naar Norrköping, waar je mooie voorbeelden kunt zien van de herbestemming van fabrieksgebouwen. Het oude centrum bestond uit enorme fabriekscomplexen langs de rivier die nu deels een culturele en deels een commerciële bestemming hebben gekregen. Dat was meteen een goede gelegenheid om posters op te hangen om reclame te maken voor de platenbeurs die Anton organiseert.

Toen snel weer terug, een boterham gegeten en mee naar de repetitie van de band waarin Anton drummer is. Konden we gelijk een aantal platen multiplex mee terug nemen in de aanhanger, daar worden tafelbladen van gemaakt voor de kramen op de beurs.

Tussendoor heb ik het achterwiel weer eens gesteld, de riem begon weer wat losjes zitten. Ik moet dat zo ongeveer elke 1.000 km doen. Het valt me op dat het wiel nog steeds de neiging heeft om scheef te gaan staan, daar moeten ze van de winter in de werkplaats maar eens goed naar kijken.

Rond half negen vertrek ik, het was een beetje een rommelig maar hartelijk afscheid. Anton wilde nog een stukje meefietsen, maar Gunnel was niet lekker, dus hij bleef thuis. Het is altijd weer de vraag wanneer je elkaar weer ziet, daar gaan vaak jaren overheen. Het SMHI (Zweedse KNMI) heeft waarschuwingen afgegeven voor onweer, wolkbreuken en zware windstoten in de namiddag en avond. Het leek me dus verstandiger om een hutje te boeken op een camping op ongeveer 80 km hier vandaan. Dan ben ik daar hoe dan ook een beetje op tijd en veilig onder dak. Mocht ik overvallen worden door noodweer dan kan ik ook nog uitwijken naar het zomerhuis van Anton en Gunnel bij Ödeshög, maar ik ga er van uit dat dat niet nodig is.

Het fietsen gaat super in de ochtend, er staat weinig wind, het is lekker weer en de wegen zijn vlak. Om elf uur doe ik boodschappen en drink ik cappuccino in Mjölby. Om twaalf uur heb ik een tweede koffiestop met broodje in de Centralkonditori van Väderstad.

Ik merk dat ik weer in de bewoonde wereld fiets, want in Ödeshög is er ook nog een Konditori. Zo rond half vier arriveer ik op de camping, het broeierig en benauwd, ik ben benieuwd hoe laat het onweer komt.

Gefietste afstand: 84 km

Gefietste tijd: 5,5 uur

[jurjenkvanderhoek]

VERBEELDINGEN VAN WAARNEMING NAAR DE NATUUR

Kijk dan! De titel van een omvangrijke publicatie verscheen in 2020. Het bevat een ruime en representatieve inkijk op en in het oeuvre van Jacobien de Rooij vanaf 1975. Het devies is dat we moeten kijken naar deze tekeningen om ze waarneembaar te waarderen. ‘Natuurlijk’, schreef ik toen, ‘dat verdienen ze. Bekeken worden. Maar nee, ik moet zien wat ze verbeelden. Kijk dan wat de voorstelling is, roept het werk’. De Rooij laat in haar tekeningen herkenbare omgevingen ontstaan, maar niet zoals deze zichtbaar zijn voor mijn ogen. Mijn blik wordt in haar werk misleid. Het is de werkelijkheid namelijk met een toevoeging van niet realistische gedachten. Een imaginaire omgeving herinnerende aan wat gezien is.

Na het jaar van verschijnen van dat boek werd het oeuvre van De Rooij uiteraard alsmaar groter en zag de uitgever zich genoodzaakt een aangepaste versie uit te brengen. Een jaar later kwam nog eens een meer uitgebreide editie uit. Maar de uitgever realiseerde zich dat het boek alsmaar dikker en daarmee duurder werd. En was de eerste uitgave gekocht dan miste de koper de daaropvolgende nieuwere werken. Daarom is ervoor gekozen om de derde editie in de bestaande vorm te blijven herdrukken, en er een katern met meest recent werk extra aan toe te voegen. Dat katern is deel 1 van Nieuw Werk geworden, een dunner boek met tekeningen van 2022 tot 2024. Derhalve mis ik dus de werken van 2020 tot 2022. Maar ik zag de tentoonstelling in december 2023 bij Museum Galerie Heerenveen, dus ik kan mij een voorstelling maken.

"Opvallend is dat ondanks het schijnbare realisme van haar werk, ze nooit iets natekent”, lees ik in het voorwoord op ‘Nieuw Werk deel 1’. “Al haar werk is een verbeelding van de waarneming naar de natuur.” Zelf vraagt Jacobien de Rooij zich af hoe een overtuigende verbeelding te tekenen van een verbeelding van de natuur. ‘Kijk dan!’ toont sprekend dat zij hierin is geslaagd, maar dat ze iedere volgende tekening meer geloofwaardig wil neerzetten en uitwerken. In Heerenveen zag ik de diorama-reeks, een serie grootschalige tekeningen die veel weg hadden van de aloude schoolplaten van Cornelis Jetses en Marinus Koekkoek. Zij ook propten hun tekeningen vol met details, zo dat de schoolmeester zijn breedvoerige verhaal met behulp van de aanwijsstok kon illustreren. De wereld werd aanschouwelijk gemaakt, want één beeld zegt meer dan duizend woorden. Vaak werden deze platen bevolkt door bijvoorbeeld dieren en insecten die je normaal niet bij elkaar in de buurt ziet. Ze passen in een bepaalde habitat echter wel samen. Dat is wat De Rooij ook wel doet in haar werk, zij maakt van de natuur een persoonlijk systeem. Door alle waarnemingen bij elkaar te harken kan ze een samenspel van verbeeldingen maken. Een samenstelling van de zichtbare werkelijkheid, door deze te combineren met verborgen details die voor haar in gedachten meespelen. Het is zo dat het kunstenaarsoog, door jaren training van anders kijken en geconcentreerd zien, meer waarneemt dan dat het ‘gewone’ oog dat doet en kan. De kunstenaar kijkt om de waarneming heen en ontdekt een nieuwe wereld. Dat gezicht achter de werkelijkheid geeft een fris inzicht op de zichtbare realiteit.

Van dat gezicht achter de werkelijkheid ben ik toeschouwer, ik mag meekijken. In de ruit, die ik wel zie maar niet aanwezig is tussen mij en de tekening, ontwaar ik wat een reflectie van mijzelf kan zijn. Het is alsof ik in Artis achter glas de biotoop van een mij onbekende wereld bekijk. Ik ben daar, want ik spiegel in die (on)natuurlijke omgeving. Ik ben een detail, maak deel uit van de fantasie van de kunstenaar. Zij laat meer zien dan dat er in feite te zien is. En eigenlijk ook weer niet, want alles dat zij op papier zet bestaat en is, komt voor en speelt zich af. Alleen niet in de situatie zoals zij deze op papier zet. Jacobien bedriegt met haar werk mijn ogen. De tekeningen als schilderijen mystificeren mijn zien. Het is een mysterie hoe de verbeelding de aandacht zo kan concentreren op iets wat werkelijkheid lijkt maar dat niet is. Een imaginaire wereld herinnerend aan wat ik ooit in werkelijkheid eens gezien heb. In haar idee krijgt die wereld een dimensie meer. Een maat meer dan dat wat ik om mij heen zie. Denkend aan de werkelijkheid, een gedachte toevoegend.

Zo waarden die denkbeelden eerder in mij rond toen ik het werk van Jacobien de Rooij zag, gedrukt in het boek en live in de museumgalerie. En zo gaat het inzicht weer los bij de beschouwing van ‘Nieuw werk deel 1’. Het grootste part van deze uitgave wordt in beslag genomen door vogelportretten. Het was voor Jacobien een welkome afleiding van het getob met de grote tekeningen, schrijft ze in de inleiding. Maar… “Na ruim 100 tekeningen begon het getob natuurlijk ook over deze werken: of ze niet te eenvoudig waren”. Echter haar fantasie zette De Rooij weer op het juiste spoor. Ze dook onder water en creëerde het ideale sieraquarium. De vogels komen voor in haar directe omgeving, ze beschouwen mij vanaf een steunkleur in de achtergrond dromerig. Ze voelen zich niet bespied, maar observeren mij. Niet anatomisch even correct in beeld gezet, maar ook bij deze portretten geldt naar de verbeelde waarneming en niet volgens de natuurlijke werkelijkheid getekend. Ook de visportretten die uit het aquarium gezwommen lijken hebben een afwezige oogopslag. Het zijn visbeesten van de marktkraam, uit de sloot of de zee gehengeld en gezien in een waterig dierverblijf. “Het werd niet een heel grote serie, vogels blijken veelzijdiger om te tekenen.”

In de gedachte of eigenlijk de gefantaseerde, ingebeelde verbeelding – de kunstzinnige leefwereld van Jacobien de Rooij lijkt alles op wat ik eens gezien heb in mijn werkelijke wereld. Maar niets is minder waar, want het is de eigen creatie van het leven. Haar persoonlijke zicht op het zijn. Op pad door het bestaan heeft zij allerlei ervaringen opgedaan en inzichten opgeslagen. Het is een archief vol indrukken, een harde schijf met legio data. Daaruit kan ze putten, daarvan gebruik maken in de composities. Verbeeldingen naar de waarneming, afbeeldingen naar de observatie en de ervaring. Want het is niet een beeld zoals de wezenlijkheid feitelijk is, maar de beleving van het moment. Deze tellen in de tijd zijn tot een collage samengevoegd, stukjes waarneming tot een nieuwe werkelijkheid gemaakt. Deze realiteit heeft door het karakter van het gebruikte materiaal, het krijt, een surrealistische uitwerking. Of meer geeft het een dromerig beeld. Je weet dat wat je ziet niet echt is, slechts een laagje kleur op papier. Maar het maakt een levensecht droombeeld. Kijk dan!

Nieuwe werk deel 1. Jacobien de Rooij, tekeningen 2022-2024. Uitgeverij De Zwaluw, 2024.

[euroadventure]

Oy-Mittelberg - Zugspitze - Ehrwald - Garmisch-Partenkirchen

Woensdag 7 augustus

Vanmorgen ben ik weer vroeg wakker, de zon schijnt volop waardoor ik lekker uit mijn campertje wordt gebrand.

Na mijn ontbijt en kop koffie rij ik weer richting Oostenrijk. Ik ben al rond 9.15 bij de Tiroler Bahn een gondel die mij naar de Zugspitze brengt, de hoogste bergtop van Duitsland op 2.962 meter.

Ik koop een belachelijk duur kaartje, een ticket waarmee ik met 3 gondels en de bus terug naar het beginpunt mag. Ook zit er het museum bij die ik kan bezoeken boven op de top van de berg. Het is een ticket waarbij ik ook nog een groot stuk ga wandelen. Toch twijfel ik daarover gezien de weersvoorspelling. Wanneer ik bij het kopen van het ticket hiernaar vraag, zegt de mevrouw aan de kassa dat het pas eind van de middag rond 16 uur gaat regenen en dat de wandeling dus nog prima te doen is.

Ik stap de gondel in en eenmaal boven ben ik enorm onder de indruk van het uitzicht. Ik kan erg ver kijken en het is prachtig!

Ik sta op de top in Duitsland en op het uitkijkplatform weer in Oostenrijk 😃.

Ik loop een rondje en maak mooie foto's. Beneden zie ik ook de Eibsee die ik misschien nog wil bezoeken de komende dagen.

Vanaf de top neem ik een gondel aan de Duitse zijde naar de gletsjer. Ook hier kan ik al een beetje rondwandelen.

Ondertussen zie ik de wolken al van de Oostenrijkse zijde over de top Duitsland binnenkomen. Bij navraag bij mensen in een hut waar je iets kunt drinken wordt mij verteld dat er binnen korte tijd zware regen- en onweersbuien aankomen. Het wordt mij zoiezo afgeraden om de wandeling te doen. Niet alleen vanwege de buien, maar ook vanwege de route zelf. Die is niet te doen alleen, zelfs niet met goed weer zegt men.

Dat is natuurlijk erg jammer, maar ik ga niet iets doen wat gevaarlijk is.

Officieel mag ik met mijn ticket niet terug met de kabelbaan, maar de mensen zijn erg aardig en vinden het geen probleem. Na een tijdje bij de gletsjer rondgehangen te hebben pak ik de gondel weer terug naar de top.

Op de top zie je de onweersbuien nog sneller naderen en na een half uur, trekt het zelfs helemaal dicht!

Het is rond 12 uur wanneer ik besluit de gondel weer naar beneden te nemen. Inmiddels regent het en in de verte zie ik af en toe een flits. Eenmaal beneden lijkt het best mee te vallen, we zijn letterlijk door de wolken heen gereden!

Ik ben van plan naar Ehrwald Almbahn te rijden, zo een tien minuten verderop. Mocht het droog worden, dan kan ik daar nog een leuke wandeling maken.

Na een korte stop bij de supermarkt arriveer ik daar rond 14 uur. Het regent nog een klein beetje dus maak ik eerst een kopje koffie voor ik vertrek.

Ik heb een route naar het bergstation gevonden. Hier had ik eigenlijk moeten uitkomen wanneer ik vanmorgen bij de gletsjer was gestart met mijn wandeling. Het voordeel is dat ik naar boven kan wandelen en nog met de gondel mee naar beneden mag met mijn ticket!

De wandeling naar boven gaat over een skipiste (zonder sneeuw natuurlijk 😉) en is behoorlijk stijl! Ik kom een paar oudere mensen tegen waarvan een vrouw plots onderuit gaat. Stijl naar boven, betekent natuurlijk ook stijl naar beneden...

Eenmaal boven word ik verrast door een mooi klein meertje  de 'Almsee'. Ik blijf hier een beetje rondhangen, want nu de zon volop is gaan schijnen is het heerlijk hier.

De hutten op de bergen hier zijn echt prachtig gemaakt uit hout en verdienen een foto moment 😃.

Na de beklimming komt altijd de daling. Ik neem lekker de gondel 😉. Eenmaal beneden zoek ik een nieuwe camperplaats op. Dat is in deze omgeving nog niet zo gemakkelijk. Ik vind er een in Garmisch-Partenkirchen bij een zwembad. Ik wil onderweg nog even stoppen  bij de Eibsee, maar het is er zo druk en je moet gelijk voor een dag parkeergeld betalen. Dan kan ik beter morgen of overmorgen daar naartoe gaan.

Ik kom aan bij de camperplaats naast een zwembad. Het is niet meer dan een grote parkeerplaats, maar er staan al een stuk of 10 campers/campertjes wanneer ik arriveer. Het is dan ook geen officiële camperplaats, maar het wordt gedoogd. Het voordeel is dat ik hier bij het natuurzwembad, een duik en daarna een warme douche kan nemen. Nou ja, de duik laat ik ff zitten, maar de douche is wel top!

Eind van de avond staan er wel 30 campers op de parkeerplaats. Ik voel me hier veilig genoeg en kruip op tijd in bed.

[keesdp]

Faroer eilanden.

Na 30 uur op de boot zijn we blij land te zien. Het is al 23:30 uur, maar het is hier nog licht genoeg om de eilanden te zien als we allemaal op het dek staan te kouwkleumen. Eindelijk weer land. We gaan de trapjes af van dek 9 tot waar onze auto staat op cardeck 3. Net als alle passagiers trouwens wat een enorme drukte geeft in de stalen trappenhuizen. Als we eindelijk onze auto betreden zien we de campers om ons heen al gaan rijden. Snel starten en later de spullen opruimen dus. Het is verboden om niet op campings te overnachten, zegt de lokale overheid. Maar de camping in Tórshavn is alleen toegankelijk als je gereserveerd hebt zegt de man met de kabouterbaard bij de ingang. 50 km verderop in Vestmanna is altijd plaats zegt hij. Wij hebben geen zin om zo ver te rijden in de nacht, al is het best nog licht, en vinden een plekje bij het atletiekveld, waar mensen een wandelingetje maken op de mooie rode baan, om zo met elkaar te praten of om gezellig te keuvelen naast elkaar. 3 ronden op de baan is toch 3 x 400m vlakke weg. Zelfs mannen met een rollator doen het, alleen niet snachts. Een prima plekje zo aan de rand van de stad. We zullen hier nog 3 overnachtingen maken in deze 10 dagen. Vlak bij ons is het Nordichús, een cultureel centrum waar iedereen welkom is. Er is ook een park in Tórshavn met een mooi kunstmuseum. We genieten van beiden. We zijn van plan om alle eilanden te bezoeken die niet alleen met boot of helikopter te bereiken zijn, maar wel met tunnel of brug. Prachtige natuur vinden we op de stille wegen en weggetjes, waar altijd schapen lopen. Overal hebben we zicht op de zee en kunnen we kilometers ver kijken. De dorpjes liggen zonder uitzondering in een baai aan de zee en zijn via een weggetje langs de kust te bereiken. Meestal moet je dan hetzelfde weggetje weer terug om naar de volgende nederzetting of eiland te gaan. Er zijn een paar uitzonderingen, waar een tunnel door de berg een verbinding maakt met de andere kant van het eiland. 1 uitzondering is Eidi (waar het kunstgras voetbalveld een camping is, Wij staan in de 16), daar kan je een weggetje over de bergen nemen naar de andere kant van het eiland. Door alle wegen te nemen die er zijn, zien we heel veel van Faroer. We hebben 10 dagen, dus rijden we ze allemaal af. In Hvannasund vinden we een plekje in de haven naast de sleephelling. We gaan wat wandelen en zien een boot met mensen de trossen los gooien. Yvonne roept naar de schipper of we meekunnen. De man knikt en Yvonne zegt: maar dan moet ik eerst m'n jas halen. No, zegt de man, NOW. De treeplank is al weg en een bemanningslid wijst ons naar de achterkant van de boot waar hij een railinghek open maakt zodat wij aan boord kunnen komen. Benedendeks zit een man die kaartjes verkoopt. Je kan er ook koffie krijgen uit de automaat die ook creditcards accepteerd. Ik vraag aan de schipper waar we heen gaan. Hij noemt de eilanden die in het Noorden liggen. En gaat u daarna dan ook weer terug? Ja hoor na 2,5 uur zijn we terug. Wat een mazzel, voor het zelfde geld moesten we overnachten op één van die eilanden. Het zijn vriendelijke mensen. Als we de volgende dag de boot weer zien varen, zwaaien we naar de bemanning. Zij herkennen ons en zwaaien terug. De stuurman komt zelfs even naar buiten om te zwaaien. Het land ziet er vanaf zee heel anders uit. We besluiten meer eilanden te bezoeken die ook per ferrie te bereiken zijn, zoals Sandur in het zuiden. De ferrie gaat om de 1,5 uur en zit meestal stampvol. Op de terugweg moest er zelfs 1 auto op de kade achterblijven en konden wij als laatste mee. Het is een prachtig eiland en binnenkort per tunnel te bereiken. Het enige eiland met zandstrand, vandaar de naam. We zijn 10 dagen hier geweest en dat was prachtig. Langer hoeft echt niet, we hebben volgens mij alles gezien wat de moeite waard is. Alleen de Faroers vinden dat we ook de slachting van de grienden hadden moeten zien, Wij zijn blij deze gemist te hebben. Over cultuurshock gesproken.

[devosopmaandag]

Cáit en Ana, Jessica en Zazie

Afgelopen week kwamen twee meisjes op mijn pad. Het eerste meisje, Cáit, was Iers en een jaar of tien, het tweede meisje is Engels en een paar jaar ouder. Haar naam is Jessica Vye. Ik schrijf over Cáit in de verleden tijd omdat ze alweer verdwenen is en ik slechts herinneringen heb aan haar. De allereerste keer dat ik haar zag, had ze zich verstopt in het hoge gras, opgekruld als een slapend hondje. Haar zussen riepen haar de hele tijd, maar ze hield zich heel lang stil. Jessica heb ik hier vlakbij me. Ze draagt een lichtgrijze jurk met lange mouwen en een opstaand kraagje dat slordig openvalt. Haar wat vlassige blonde haar is opgestoken en ze kijkt starend in de verte. Haar lippen zijn als die van een vrouw. Daar klopt helemaal niets van. De Jessica die ik voor ogen heb heeft donker haar en is nog een echt meisje, maar wel een met een lichaam waarvan de proporties niet langer kloppen. Zwijgen doet ze nooit. Als ze alleen is, kletst ze de hele tijd door in haar hoofd. Om Cáit, die de zomer doorbrengt bij een echtpaar dat een kind verloor, heb ik een aantal keren moeten huilen in de bioscoop*, om Jessica heb ik tijdens het lezen** vaak moeten lachen, al vond ik haar soms ook wat vermoeiend. Maar aan het einde van het boek liet ik ook om haar bijna een traan.

Cáit bracht een ander zwijgend meisje in herinnering, de kleine Ána in de film 'Cria Cuervos', een film van Carlos Saura uit de jaren zeventig. Ik herinner me vooral haar grote donkere ogen en haar eenzaamheid in een kil huis. Ze droeg stilte als een schaduw om zich heen. Jessica riep Zazie in herinnering, uit de roman 'Zazie in de metro' van Raymond Queneau. Zazie is even duizelingwekkend levendig als Jessica. Beiden houden ervan om te spelen met de taal, niet omdat ze zich daarvan bewust zijn, maar omdat ze spelen met alles wat ze zien en meemaken. Hun geesten werken heel snel en daarmee zorgen ze vaak voor vrolijke verwarring. Cáit en Ana, en Jessica en Zazie staan voor twee soorten meisjes: de stille en de drukke, de observerende en de initiërende. Het lijkt dat vooral meisjes zich goed lenen voor deze stereotypen in film en literatuur. Dat beweer ik natuurlijk omdat ik zelf een meisje ben. Met jongens lukt dat ook.

Ik herinner me dat we in de zesde klas van de lagere school gezamenlijk een boek lazen over twee meisjes. De ene was klein, druk en donker, de ander was langer, stil en blond. 'Precies jullie', zei de onderwijzer, en wees naar Jeannette en mij. Dat vond ik helemaal niet leuk. Ik herinner me dat ik stiekem dacht: ik wou dat ik de stille was, want dat is veel interessanter. Wat meisjes soms denken!

*'The Quiet girl' | regie: Colm Bairéad | gebaseerd op 'Foster' van Claire Keegan | de rol van Cáit: Catherine Clinch | Ierland 2022

**'Ver van Verona' | Jane Gardam | vertaling: Gerda Baardman en Kitty Pouwels | uitgeverij Cossee 2020 | oorspronkelijke verschijning 1971

[regioonlineofficial]

“In mijn land moeten mensen naar een baan zoeken. Hier worden ze aangeboden in het gemeentehuis van gemeente De Ronde Venen. Voor werknemers is het interessant om te zien wat de kansen op de Nederlandse arbeidsmarkt zijn. Ik vond het een geweldige ervaring”, zegt Habib Alshaibani, afkomstig uit Jemen. Hij was een van de werkzoekenden die vorige week de door gemeente georganiseerde banenmarkt bezocht. Op deze tweede banenmarkt dit jaar presenteerden 22 bedrijven zich in kraampjes aan werkzoekenden. Alshaibani – die wel Nederlands spreekt, maar in het Engels beter uit de voeten kan – heeft verschillende werkgevers gesproken. Voor zijn vrouw en haar vriendinnen heeft hij contact gelegd met kledingproducent The Sew Crew. Voor zichzelf is hij het meest geïnteresseerd in Johnson. “Het is een goed bedrijf met banen voor mensen met verschillende vaardigheden. Ik heb een diploma in marketingmanagement en een masterdiploma in bedrijfskunde. Misschien kan ik op HR werken, maar project-engineer of operator is ook mogelijk. Als ik mijn inburgeringsexamen heb gehaald, neem ik contact op met Johnson.” Informeel Volgens Sandra van Reeden, medewerker personeelszaken bij Van Walraven, schuilt de kracht van de banenmarkt in de informele opzet. “Voor sommige mensen is solliciteren een drempel. Dat maakt het moeilijker voor ze om in contact te komen met werkgevers. Nu hebben ze in een ontspannen sfeer face to face contact. Via de banenmarkt spreken wij werkzoekenden waarmee we anders misschien geen contact zouden hebben.” “Als bedrijf willen we mensen in deze omgeving aan het werk helpen. En omdat we continu aan het uitbreiden zijn, zijn we ook continu op zoek naar nieuwe medewerkers. Tijdens de laatste banenmarkt hebben we met aardig wat mensen gesproken en hun gegevens opgeschreven. Met 5 daarvan praten we binnenkort op ons kantoor verder. Dan gaan we het inhoudelijk over de functie hebben. De banenmarkt is een goed initiatief. Als er weer één komt, gaan we er zeker heen.” Baliemedewerker Mo Houna houdt wellicht een baan aan het evenement over. “Ik heb 4 bedrijven gesproken, maar Isero (een technische groothandel in Mijdrecht, red.) was de interessantste. Ze hebben een vacature voor baliemedewerker en ik heb een voorgeschiedenis in dezelfde branche.” Zijn accountmanager bij de gemeente had hem al getipt. Ook had ze Isero van tevoren gemeld dat Houna een potentiële kandidaat was. “De hr-manager en iemand die al 30 jaar in dienst bij Isero was, waren op de banenmarkt. Vriendelijke mensen aan wie ik alles kon vragen wat ik wilde weten. Dan heb je meteen een beeld van het bedrijf waarmee je in zee gaat. En ze hadden voor mij ook goede vragen. We hebben meteen een afspraak gemaakt om volgende week op kantoor verder te praten.” Gemotiveerde mensen “De banenmarkt in februari was een dusdanig groot succes – we hebben er 6 medewerkers aan overgehouden – dat we weer wilden meedoen. We kunnen altijd gemotiveerde mensen gebruiken, zegt Linda Korver. Zij is manager medewerkerszaken bij Lindenhoff. In totaal kregen 12 mensen een baan dankzij de vorige banenmarkt. “Van tevoren hadden we niet de verwachting dat het nu weer zo veel nieuwe medewerkers zou opleveren. Maar al komt er uiteindelijk maar 1 nieuw personeelslid uit, is de banenmarkt al een succes wat mij betreft.” “Ook deze banenmarkt was goed opgezet en er was een prima sfeer. We hebben genoeg aanloop gehad van mensen die echt geïnteresseerd waren. Uiteindelijk hebben 6 mensen hun gegevens achtergelaten. We hebben ze al gebeld voor een afspraak. Zoals het er nu naar uitziet, kunnen daar 1 à 2 medewerkers voor de lange termijn uitkomen.” Verbinding De banenmarkt was de tweede dit jaar. Waarom heeft de gemeente vier maanden na de vorige weer een banenmarkt gehouden? Wethouder Anja Vijselaar (Economie): “Werkgevers zijn nog steeds op zoek naar personeel. En in De Ronde Venen zijn ook nog steeds werkzoekenden, al dan niet met een afstand tot de arbeidsmarkt. Als gemeente willen we zorgen voor een betere verbinding tussen beide partijen.

Daarom hebben we in juni weer een banenmarkt georganiseerd.” Diversiteit De wethouder is tevreden over het verloop van de banenmarkt. “Er zijn nog steeds veel werkgevers die enthousiast zijn en graag op de banenmarktwillen staan, zelfs iets meer dan de vorige keer. Het is ook heel laagdrempelig en zeg nou zelf, hoeveel moeite moet je als werkgever doen om de juiste werknemers te zoeken en hier staan er tientallen bij je stand. Tevens was er meer diversiteit in de bedrijven die zich presenteerden. Voor werkzoekenden is het prettig als er zo veel uiteenlopende werkgevers bij elkaar staan. De rol van intermediair tussen bedrijven en werkzoekenden willen we blijven vervullen”, zegt Vijselaar. Ze kondigt aan dat de volgende banenmarkt in september of oktober is. Deelnemende bedrijven aan de banenmarkt van de gemeente Zonnehuisgroep Amstelland, Thuiszorg De Ronde Venen, Raggers, Randstad, Johnson, Kansis, Aqua+, Reve, Lindenhoff, Vobi, Topselect Security, gemeente De Ronde Venen, P.A. van Rooijen, HGT Geveltechniek, Van Walraven, De Haan Tankstations, The Sew Crew, GSA / AFS uitzendbureau, Isero, Multifill, Ebim-Service Vinkeveen, Tempo-Team.

[veselinasboekenkast]

Samenvatting van mijn boek

Mijn beste lezers,

Ik zal proberen om een zo kort mogelijke samenvatting te schrijven zodat jullie een idee hebben over het boek.

Het boek bestaat uit 3 delen:

Deel 1

In deel 1 leren we te komen over Jas (de hoofdpersonage) en haar familie. Er waren in totaal 4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes. Ze leven samen naast een boerderij. De vader is al 3 generaties boer. Het boek begint zeer normaal, Jas wilt mee naar buiten om met haar oudere broer te gaan schaatsen, maar ze is te jong en het is koud buiten. Dus gaat haar broer Matthies alleen buiten schaatsen. Dit was natuurlijk niet een goed idee omdat hij door het ijs valt en sterft. De hele familie leidt onder deze situatie. Niemand weet hoe ze dit moeten verwerken, iedereen is in shock. Deel 1 eindigt ook met zijn begrafenis. De hele familie is daar en je kan lezen dat haar jongere zus het nog steeds niet doorheeft dat haar broer dood is.

Deel 2

Deel 2 begint precies 2 jaar na de tragedie. Dat wil zeggen dat Jas dan 12 jaar is. De hoofdstukken beginnen constant met Jas die haar moeder analyseert. Door het boek heen kan je lezen dat de moeder dunner en dunner wordt. Dat is hoe zij met rouw omgaat vertelt Jas, de vader geeft ook niet veel attentie aan zijn vrouw wat ervoor zorgt dat ze het zelf niet opmerkt. Niemand van haar familie praat met haar en omgekeerd ook. Niemand communiceert met elkaar. Hanna (haar jongere zus) is de enige waarmee ze kan praten omdat ze beide bijna even oud zijn. Ze hebben samen ook een plan bedacht dat hen naar de overkant zal brengen. De overkant is waar Matthies is en waar ze een vrolijk leven zullen leiden. Er zijn heel veel momenten in het boek dat verwijzen naar de dood van Matthies en het hoop dat hij terug zal komen. Daarnaast komt de tweede wereldoorlog ook vaak in het boek. Jas ziet altijd haar moeder met eten naar de kelder gaan. Ze denkt dus dat er Joden in de kelder schuilen, ze had daar ook op school over geleerd. Ze is toevallig ook op dezelfde dag als Hitler geboren, daarom denkt ze altijd dat ze een slecht persoon is. Het sexueledrang komt ook vaak voor in het boek, waar ze haar lichaam langzaamaan leert kennen. Samen met haar beste vriendin Belle proberen ze constant nieuwe dingen uit, dat kan je noemen als sexexperimenten. Op het einde van deel 2 komen we te weten dat alle koeien dood moeten. Ze hebben een dodelijke ziekte gekregen waardoor hun melk en vlees giftig worden. Uiteindelijk zijn ze allemaal gedood. Dit geeft natuurlijk nog een hardere klap aan de familie. Al hun inkomsten zijn zo afgenomen en ze weten ze niet hoe ze moeten overleven.

Deel 3

In deel 3 gebeurd er niet zoveel. De situatie thuis is niet verbeterd, maar ook niet verergerd. De ouders hebben nog steeds gevechten, maar het is normaal geworden. Jas en Hanna besluiten dan om nu hun Plan in actie te brengen. Ze zullen proberen om aan de overkant te geraken. De plan werkt niet uit. Ze zijn nog steeds hier. Jas probeerde haar zus in de water te gooien zodat ze ook zal verdrinken zoals haar broer en dat ze dan elkaar vinden. Hanna overleeft het en uiteindelijk komen ze achter dat dat niet de beste plan is. Aan het eind van deel 3 pleegt Jas zelf zelfmoord. Ze kan de druk niet aan, haar ouders die constant vechten, Matthies die al maar niet terugkomt, niemand waarmee ze kan praten al dat wilt ze niet meer meemaken. Zo eindigd ook het boek.

Zo dit was mijn korte samenvatting.

Veselina☺︎