#diyeceklerimvar

[bencokyalnizbiriyim]

~

Geçenlerde bir söze rastladım, hani bu “motivational quote” sayfaları var ya instagramda, onun Türk işi hafif duygusallı falanlı filanlılarından bir yerde. Aman ya neyse, sözde diyor ki; 

“Bir gün kıymetim bilinir diye, Bir gün emeklerim fark edilir diye, Kendini paralamayı,  Sırf bir gün değer görme için kendini feda etmeyi bırak.

Bir kere yaptığını görmeyen, bin kere yaptığını görevin zanneder.”

Şöyle bir düşününce, bu söz neredeyse bütün hayatımı, hezimetlerimi, zafer sandığım yenilgilerimi, kısacası özellikle rahatsız olduğum son on yılımı açıklıyor diyebilirim. 

Her zaman karakterimi deliler gibi savunurdum, asla ödün vermediğim şeydir. Tabi defalarca değmeyecek değerler için feda edildikten sonra. Her defasında kendi kabuğuma çekilip, daha sağlam olduğunu düşündüğüm karakterimle geri dönüyordum. Ta ki bir sonraki yenilgile koşa koşa gittiğimi görene kadar.

O kısımlar biraz derinini acıtıyor sığ kalbimin.  Konuşmaya cesaretim yok ama kendi sesimi uzun zamandır duymuyorum zaten. Belki biraz daha kaptırırsam, yazabilirim bilemiyorum.

Özünde destansı bir aşk olduğunu zanneden küçük bir kadının, büyük bir enkaz altında kaldığı klasik hikayelerden. Tabi bende arada yaşanan belirli olaylar eşliğinde bu hikayelerden henüz iki tane var.  Üçüncüsü, henüz patlamadı hayatımın orta yerinde, güncel olarak enkazdan uzak, destansı olup olmadığının sorgulandığı bir evre diyebiliriz. Her neyse, bu güncel olan için daha sonra belki bir konu açarım. Şimdi içim çok küskün.

Velhasıl-ı kelam, Kendimden öyle ödünler verdim ki, Sevdiklerim için o denli fedakarlıklar bana aslında çok da kayda değer gözükmüyordu. Fakat, insanlar şu an günümüzde, farklı bir konuda şikayet edeceğim şekilde değiştiler.

Ben göründüğü üzere ayak uyduramadım, uyduramıyorum. Ve bu yüzden, kucak dolusu yalnızlığımla buradayım.

Henüz olayları daha doyurucu şekilde sunamayacağım, içimi kusma isteğim baskın geliyor.  Bir süre daha gerek, sebebini henüz kendime sunamasam da,

Buna ihtiyacım var.