#gert boon | Explore Tumblr Posts and Blogs

stefselfslagh · 5 years

Text

Dimitri Verhulst: “Ik ben een luilak: ik werk niet aan de liefde.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 8 april in De Morgen Magazine.

In zijn nieuwe roman De Pruimenpluk laat Dimitri Verhulst (46) liefde en eenzaamheid met elkaar duelleren. Het is dan ook een tweestrijd die hij maar al te goed kent. "Ik zou graag een eenzaat zijn. Maar ik vrees dat ik teveel van mensen hou."

"Mag ik roken in mijn huis?" Nog voor het retorische karakter van de vraag tot mij doordringt, heb ik al grootmoedig "Doe maar" geantwoord. Ik verwacht mij aan een grommend "Het zou er godverdomme nog aan mankeren", maar Dimitri Verhulst licht zwijgend zijn sigaret op en verdwijnt naar de keuken om een sloot koffie te brouwen.

Ik maak van mijn tijdelijk isolement gebruik om de woonkamer van Verhulst te taxeren. Ik zie een driezitter, een schilderij van Jean Rustin, een pick-up, een muur gedecoreerd met vinylplaten, en een vermoeide fauteuil die in interieurzaken het predikaat 'vintage' zou krijgen maar bij Verhulst gewoon een vermoeide fauteuil mag zijn. Zijn niét te bespeuren: kaarsjes, vaasjes, lampjes, mandjes, kussentjes en al die andere spullen waarvan Zara Home beweert dat ze onze zoektocht naar innerlijke vrede vergemakkelijken. Dimitri Verhulst prefereert een leven zonder tierelantijnen.

Ook zijn nieuwe roman verraadt zijn voorliefde voor compactheid: De Pruimenpluk - nu overal verkrijgbaar - is zo gebald als een druppel Dreft. Het boek telt 152 pagina's - "de Julian Barnes-dikte", aldus Verhulst - en dat heeft twee grote voordelen: de zinnen die de schrapzucht van de schrijver overleefden, zijn stuk voor stuk literaire lekkernijen én het lezen van De Pruimenpluk laat zich uitstekend combineren met het maken van eindeloze zomerwandelingen met uw geliefde. Of met het schofferen van onbekenden op Twitter, als dat uw ding is.

Ooit vroeg Verhulst zich af of hij zich wel een volwaardig romancier mocht noemen zolang hij geen turf van vijfhonderd pagina's had geschreven. Maar vandaag heeft hij vrede met het volume van zijn boeken. "Een pagina of hondervijftig, dat is mijn dikte. In de atletiek zou ik een achthonderdmeterloper zijn, geen marathonspecialist. Maar dat zou van mij geen minder goeie atleet maken."

Het is twee jaar geleden dat je nog een boek uitbracht. Naar Dimitri Verhulst-normen is dat een eeuwigheid. Wilde je schaarste en bijgevolg honger creëren?

"Nee. Ik ben niet mercantiel genoeg om dat soort strategieën te bedenken. Wat wél meespeelde, is dat ik mij nog eens wilde resetten naar mijn fabrieksinstellingen. Ik heb De Pruimenpluk met pen en papier geschreven. Net zoals Mevrouw Verona Daalt De Heuvel Af destijds. Als ik met een laptop werk, dansen mijn vingers over de toetsen. Dan baart de ene zin de andere en denk ik niet meer na. Dat levert soms fantastische zinnen op, maar dit keer wou ik dat hypnotiserende schrijfritme vermijden. Ik wou niet dat mijn vingers het denkwerk deden, ik wou zélf nadenken."

Het heeft er even naar uitgezien dat De Pruimenpluker nooit zou komen. "Het is gedaan met boeken schrijven", zei je twee jaar geleden.

"Ik ben een tijdje mijn geloof in de literatuur kwijtgeweest. Boeken staan al lang niet meer in het centrum van het maatschappelijke debat. Er zijn de voorbije jaren briljante romans geschreven die volstrekt onopgemerkt zijn gebleven. Ook mijn vorige boek (de poëziebundel Stoppen Met Roken In 87 Gedichten, red.) heeft in de pers nauwelijks aandacht gekregen. Ik heb er één keer iets over mogen vertellen. In Gert Late Night nog wel. Het siert Gert Verhulst dat hij meer aandacht heeft voor poëzie dan Klara. Maar ik heb mij toen toch afgevraagd: 'Is literatuur nog wel relevant?'"

En?

"Er wordt minder gelezen, dat is duidelijk. Al heb ik ondertussen wel ingezien dat de lezers die overblijven - en daar zitten nog altijd veel jonge mensen bij - bétere lezers zijn. De mensen die uit verveling boeken lazen, doden de tijd voortaan met hun smartphone. Maar de mensen die wél nog lezen, zijn geïnteresseerde lezers. Dat is een mooie compensatie voor de dalende verkoopscijfers."

In zinnen met de vaart van een Shinkansentrein vertelt De Pruimenpluk het verhaal van de alleenstaande Mattis, een "donker denker met een tanend geloof in zowat alles, dus ook in de liefde." Net wanneer Mattis zijn kwaliteiten als eenzaat in twijfel begint te trekken en overweegt om zijn landelijke hideaway in te ruilen voor een stek in de stad, ontmoet hij Emma, een jonge weduwe die "vergeten gevoelens in hem aanwakkert." Wat volgt, is een heerlijk verhaal over de splendeur van de liefde. En de onontkoombaarheid van de solitude.

Al na één ontmoeting is Mattis ervan overtuigd dat hij de rest van zijn leven bij Emma zal blijven. Is geloven in de eeuwigheid van een relatie een voorwaarde om er aan te beginnen?

"Niet per se. Er zijn ook mensen die zich goed voelen bij een labiel liefdesleven. Die relaties aangaan waarvan ze op voorhand weten dat ze tijdelijk zullen zijn. En dat is prima. Maar zelf blijf ik hardnekkig in de eeuwige liefde geloven. Al duurt een relatie maar één week: tijdens die week ben ik er zeker van dat ze voor altijd is. Dat blijkt dan vervolgens niét het geval te zijn - mijn liefdesleven is één groot hobbelparcours - maar so what? De kriebels die ik tijdens het gehobbel voel, zijn best prettig. En ik twijfel mezelf al mijn hele leven voorwaarts. "

In Knack verklaarde je je behoefte aan relationele afwisseling met de woorden: "Koffers van instellingskinderen worden nooit definitief neergezet."

"Mijn gebrek aan honkvastheid kan minstens voor een deel verklaard worden vanuit mijn instellingsverleden. Ik ben een man van vele sleutelbossen. Het rusteloze rondstruinen zit in mijn systeem. Dat komt ook in De Pruimenpluk aan bod. Zodra Emma bij Mattis gaat wonen en de fleecedekentjes uit de kast worden gehaald, steekt bij Mattis de angst voor amoureuze mufheid de kop op. Die vrees herken ik."

Dat de liefde nu en dan verslapt, zal niemand betwisten. Maar moet ze daarom altijd opgezegd worden? Of kan je een slabakkende relatie ook opnieuw uitvinden?

"Ik ben een luilak: ik werk niet aan de liefde. Als een relatie moeilijk wordt, maak ik mezelf nog heel even wijs dat het allemaal wel goed zal komen. Maar eigenlijk is de neergang dan al ingezet. Zoals ik Mattis in De Pruimenpluk laat zeggen: 'Je kan een relatie lijmen. Maar dan ga ik mij storen aan de naden.'"

Heb je nooit het gevoel dat je je op die manier iets ontzegt? Dat je jezelf ervan weerhoudt om een mating game-level te bereiken dat je nog niet eerder bereikt hebt?

"Misschien moet ik eens zien wat er gebeurt als ik voor een relatie knok, ja. Ik kijk er niet naar uit, maar misschien moet ik het toch eens proberen. Ik heb mijn geloof in de liefde nog niet zo lang geleden opnieuw bijeen geschraapt. Ik ben zelfs naar de tandarts geweest. Dat wil in mijn geval zeggen dat er ware liefde in het spel is." (lacht)

In De Pruimenpluk wint Mattis de liefde van Emma door haar nagedachtenis aan haar overleden man te vernietigen. Als 'een machiavellist van de liefde' doet hij haar geloven dat haar leven met hem één grote leugen was. All is fair in love and war?

"Je kan dat op twee manieren bekijken. Sommige mensen zullen Mattis een klootzak noemen omdat hij Emma berooft van haar mooie herinneringen aan Erik. Anderen zullen hem een verlosser noemen omdat hij Emma in staat stelt om zich na al die jaren eindelijk opnieuw open te stellen voor de liefde."

Om weer te "neuken als een hemeling" en te "loeien als een koe".

"Precies. De vraag is: focus je op al het moois dat Mattis Emma afpakt of op alles wat hij haar teruggeeft? In mijn boek doe ik beide: ik heb van Mattis zowel een smeerlap als een held gemaakt. Zo zijn de meeste mensen namelijk: soms sympathiek, soms antipathiek, soms allebei tegelijkertijd."

Strikt genomen hoéfde Mattis de geschiedenis van Emma en Erik niet te herschrijven. Hij had ook kunnen wachten tot Emma zou inzien dat ze in haar leven ook van twéé mannen kan houden.

"Klopt, maar dat soort geduld vergt zelfvertrouwen. En dat heeft Mattis niet. Hij vindt dat Emma zich in de liefde verslechtert door voor hem te kiezen. Dat haar herinneringen aan Erik hem degraderen. En dus ziet hij maar één optie: de dode Erik vermoorden."

Is het gebrek aan zelfvertrouwen van Mattis ook het jouwe? In Humo zei je een tijd geleden: 'Graag zien, kan ik. Maar graag gezien worden, heb ik moeten leren.'

"Ik vind het nog altijd moeilijk om liefde in ontvangst te nemen. Als een vrouw mij zegt dat ik mooi ben, krijg ik de slappe lach. 'Ga naar de oogarts', denk ik dan. Maar wat wil je? Ik ben als kind op straat gezet door mijn eigen moeder. Dat sleep je de rest van je leven met je mee. Een paar jaar geleden kreeg ik een briefje van een vroegere kleuterjuf. Ze schreef dat ze zich mij herinnerde als een lieve jongen. Ik was daar kapot van. Een lieve jongen, ik?! Heel mijn kindertijd liep ik in de weg. Overal waar ik kwam, was ik overbodig. En plots schrijft iemand: jij was een lieve jongen. Ik wist niet waar ik het had."

Heb je als schrijver even weinig zelfvertrouwen? Toen ik je daarstraks zei dat ik van je boek genoten heb, keek je me ongelovig aan.

"Op mijn zestiende was ik ervan overtuigd dat ik ooit de Nobelprijs zou winnen. Die gedachte is ver weg. De voorbije jaren heb ik mijn uitgeverij zelfs gevraagd om mijn boeken niet langer te laten meedingen naar literaire prijzen. Wie niet begint te hopen, raakt ook niet gefrustreerd."

Je hebt bestsellers op je naam staan. Je hebt de Libris Literatuurprijs gewonnen. Dat moet je zelfvertrouwen toch geruststellend vinden?

"Vergeet het. Het volstaat dat ik Earthly Powers van Anthony Burgess lees om te denken: it's a long way to Tipperary en ik zal er nooit geraken. Ik herlees momenteel Mijn Kleine Oorlog van Louis-Paul Boon. Fuck, man. Goéd dat dat is. Daar sta ik dan met mijn Pruimenplukske."

Wat een ongelijke strijd: Dimitri Verhulst versus de wereldliteratuur. Er zal op de planeet altijd wel iémand zijn die net een beter boek geschreven heeft.

"Mja. Maar mijn ambitie moet toch zijn om zelf ooit deel uit te maken van de wereld-literatuur. Al besef ik wel dat niet ik, maar de tijd daarover beslist. Op dit moment schrijft Michel Houellebecq wat mij betreft wereldliteratuur. Maar eigenlijk is het te vroeg om dat nu al te zeggen. De tijd moet nog spreken. Als het over literatuur gaat, is de geschiedenis de vakjury. (na een stilte) Voor alle duidelijkheid: ik ben blij met mezelf. Ik heb een fantastisch leven, ik doe wat ik graag doe en ik ben heel tevreden over De Pruimenpluk. Maar dat neemt niet weg dat mijn zelfvertrouwen met elk boek kleiner wordt. Wat ik trouwens allerminst een probleem vind. Als ik mensen ontmoet die veel zelfvertrouwen hebben, prijs ik me altijd gelukkig dat ik er zelf géén heb. Ik sta aan de goeie kant van de mensheid, denk ik dan. Plus: er schuilt veel humor in een minderwaardigheidscomplex." (lacht)

Ik begin te denken dat Mattis D. Hansen en Dimitri Verhulst één en dezelfde persoon zijn. "Groter dan voor genot was mijn gevoel voor zelfspot", zegt Mattis in De Pruimenpluk. Een zin die ook jou lijkt samen te vatten.

"Mizzi van der Pluijm, de vrouw die al twintig jaar mijn uitgeefster is, zei na het lezen van De Pruimenpluk: 'Ik heb het gevoel dat ik Mattis al twintig jaar ken.' Ze heeft gelijk, vrees ik."

Als Mattis zo goed op jou lijkt, spaar je jezelf niet in je boek.

"Ik zit er niks mee in om mezelf te fileren. Eerlijkheid is voor een schrijver als ik een belangrijke grondstof. Al schrijvend leer ik mezelf beter kennen. Het probleem is alleen: ik leef samen met andere mensen. En die zijn weleens ontgoocheld omdat ik tegen het papier eerlijker ben dan tegen hen. Dat heeft mij zelfs al vrienden gekost. En ik snap dat. Thuis komt er een ijsbreker aan te pas om mij aan het praten te krijgen. Maar zet mij achter een blad papier en ik ben vertrokken. Ik kan mij inbeelden dat dat frustrerend is voor de mensen met wie ik samenleef."

Gelukkig ben je een misantroop. En hoeven misantropen zich van hun naasten niet teveel aan te trekken.

"Correctie: ik zou graag een misantroop zijn. Omdat ik mij dan op mijn sterkst voel. Zeker als ik schrijf. Maar ik ben - net als Mattis - te slap in mijn mensenhaat. Ik vrees dat ik meer van mensen hou dan ik zou willen."

De Pruimenpluk speelt zich af in een afgelegen gehucht van 23 inwoners dat verdacht veel lijkt op het afgelegen gehucht van 23 inwoners waar Dimitri Verhulst een tijdlang zélf woonde: het Zweedse Stora Bogarda, een ruimtelijke onderafdeling van het dorp Härryda. Anderhalf jaar bivakkeerde Verhulst in Zweden. Een periode waarop hij terugblikt zoals Geike Arnaert op haar lidmaatschap van Hooverphonic: blij dat het voorbij is.

"Zweden is het meest xenofobe land waar ik ooit geleefd heb. Toen ik er woonde, werd er om de haverklap ergens een moskee in de fik gestoken. En ook ik werd er gehaat. Omdat ik een buitenlander was. De Zweden hebben geen zin meer hebben om hun welvaart nog met anderen te delen. Ze plooien zich steeds meer terug op zichzelf."

En toch zien we Zweden nog altijd als het land van melk en honing en de Zweden als de meest evenwichtige mensen op de planeet. Ik ken geen politicus die niét met afgunst naar het Zweedse samenlevingsmodel verwijst.

"Ik heb daar maar één verklaring voor: de Zweden moeten een waanzinnig goed PR-bureau hebben. In The Guardian en Le Monde heb ik destijds niks gelezen over de brandstichtingen in Zweedse moskeeën. Net zoals je zelden iets hoort over de hoge zelfmoordcijfers in Zweden. Maar ik verzeker je: de Zweedse verdraagzaamheid is een fabeltje. Op elk gebied. Je moet maar eens in Zweden leven zonder lid te zijn van een fitnessclub. Daar word je genadeloos voor veroordeeld. Het is een kutland, jongen, echt. Als ik in een Zweeds café een rondje gaf - a rato van 7 euro per pint, by the way - werd ik niet alleen vreemd bekeken, er kwam ook nooit een pint terug. Ik zweer het: na mijn periode in Zweden heb ik jarenlang geen zalm meer kunnen zien."

Nu we het toch over ideale samenlevingsmodellen - of het gebrek eraan - hebben: in 2011 schreef je het voorwoord bij Hoe Durven Ze?, de politieke geloofsbelijdenis van PVDA-voorzitter Peter Mertens. Was dat een stemadvies?

"Nee. Ik bekeer me niet tot een politiek kamp. Ik heb geen zin om een ideologisch harnas aan te trekken. Maar dat neemt niet weg dat wat Peter Mertens in zijn boek schrijft relevant is. Het is inderdaad een schande dat sommige bedrijven monsterwinsten maken terwijl ze maar 400 euro belastingen betalen. Dat mag best eens gezegd worden."

Jij die in de onderbuik van Aalst bent opgegroeid: hebben columnisten zoals Mia Doornaert gelijk als ze in de nasleep van zwarte zondag schrijven dat de linkse partijen het gewone volk minachten? Dat al die stemmen voor het Vlaams Belang opgestoken middelvingers zijn van de zogenaamde proleten ter attentie van de progressieve elite?

"Ik denk dat Mia daar een punt heeft, ja. Veel mensen zijn het beu om door partijen als Groen geculpabiliseerd te worden. Vanaf volgend jaar mag ik met mijn tweedehandsdiesel niet meer in mijn eigen straat komen. Te vervuilend. Maar waarom héb ik een tweedehandsdiesel? Omdat ik geen geld heb om een nieuwe auto te kopen, tiens. Dus wie wordt door Groen gestraft? De mensen die niet kapitaalkrachtig genoeg zijn om een electrische auto te kopen. Dat is niet okee. Ik snap dus wat Mia bedoelt. En ik zal voor die uitspraak wel een paar kletsen om de oren krijgen van mijn collega's - als schrijver hoor je Mia Doornaert te haten - maar so be it. We gaan er niet komen wanneer we niet meer naar elkaar luisteren. Als Groen slim is, luisteren ze trouwens ook naar de woorden van Doornaert. (na een stilte ) Zo. Weer tien lezers kwijt. Nog wat koffie?" (lacht)

De Pruimenpluk is je eerste boek dat niet bij Atlas Contact verschijnt, maar bij uitgeverij Pluim: de nieuwe uitgeverij van Mizzi van der Pluijm. 'Wij doen aan boeken, niet aan content', schrijft ze op haar website.

"Het grote verschil tussen Atlas Contact en uitgeverij Pluim is dat Pluim twintig boeken per jaar uitgeeft en Atlas Contact vierhonderd. Met andere woorden: dat Atlas Contact zijn fonds niet kent - geen enkele uitgever kan 400 boeken per jaar lezen - en Pluim wél. Mizzi begrijpt wie ik ben. Ze kent mijn oeuvre en weet welke plaats De Pruimenpluk daarin inneemt. Dat vind ik belangrijk."

Je bent mede-aandeelhouder van uitgeverij Pluim. Met je dividend wil je noodlijdende boekhandels en armlastige auteurs steunen.

"Dat is het plan, ja. Maar over dat voorstel moet nog gestemd worden. En sowieso zullen we eerst een heleboel Pruimenplukken moeten verkopen voor we anderen kunnen helpen. Los daarvan: er zijn veel te weinig auteurs die van hun boeken kunnen leven. Ikzelf heb vorig jaar 11.000 euro verdiend. Dat heeft deels te maken met het feit dat mijn vorige boek een dichtbundel was en dat poëzie nog slechter verkoopt dan proza, maar toch. Ik word vaak een bestsellerauteur genoemd, maar dat ziet mijn bankrekening net iets anders. Het boekenvak beleeft geen hoogconjunctuur."

Je lonkt dan ook steeds nadrukkelijker naar de film- en tv-wereld. Twee jaar geleden maakte je voor Canvas de documentairereeks Made In Europe en vandaag schrijf je het scenario voor een film over het leven van Emmanuelle-actrice Sylvia Kristel.

"Zoals het er nu naar uitziet, zal het Sylvia Kristel-project de vorm aannemen van een serie, niet van een langspeelfilm. Maar Michaël Roskam blijft wel de regisseur."

Welke rol heeft Sylvia Kristel in jouw leven gespeeld?

"Ik was geen jonge gastje dat zich tijdens het bekijken van Emmanuelle-films een orgasme bijeen rukte, als je dat bedoelt. (lacht) Er zijn drie redenen waarom ik over Sylvia Kristel aan het schrijven ben. Eén: ik vind haar een slechte actrice. Twee: ik vind haar lelijk. En drie: ik heb een bloedhekel aan biopics. Ik heb me, kortom, voorgenomen om het genre van de biopic opnieuw uit te vinden. Al moet ik toegeven: sinds ik mij in Sylvia Kristel verdiep, wordt ze steeds boeiender. Er valt best iets te vertellen over haar."

'Sylvia was moeilijk te vatten', zegt Sylvia Hoeks, de Nederlandse actrice die Kristel gaat spelen. Heb jij al schrijvend begrepen wie ze was?

"Ze had een uitgesproken talent voor mythomanie. De waarheid was volkomen onbelangrijk voor haar. En ondanks het feit dat ze het imago had van een wellustige seksbom, had ze in haar privéleven een bijzonder getroubleerde relatie met seks. Alle mannen wilden met haar naar bed omdat ze dachten: 'Dat is die geile neukpoes van in de cinema.' Niét dus."

En ik die nog altijd die oude beelden van Hugo Claus en Sylvia Kristel romantiseer. De eloquente schrijver en de jonge seksgodin. De erudiete man en het onschuldige meisje.

"Hugo Claus en Sylvia Kristel waren Arthur Miller en Marilyn Monroe. Maar dan in een Vlaams-Nederlandse versie. Al heeft Claus zich zijn relatie met Kristel vrij snel berouwd. Zijn huis zat altijd vol coiffeurs, nagelknippers, limousinechauffeurs en ander personeel van Sylvia Kristel. Hij kwam gewoon niet meer aan schrijven toe. Het is niet voor niks dat hij pas aan Het Verdriet van België is begonnen nadat zijn relatie met Kristel voorbij was."

Je werkt ook aan het scenario van een film die je zélf wil regisseren, las ik.

"Ik ga binnenkort een Clauske doen, ja. Ik hou er nu al rekening mee dat iedereen gaat zeggen: 'Och kijk, Verhulst denkt dat hij ook een film kan maken.' 'Wees blij dat ik geen tv-kwis presenteer', zal ik dan antwoorden." (lacht)

Waarom wil je zo graag een film maken? Kun je het verhaal dat je in je hoofd hebt niet gewoon met woorden vertellen?

"Nee, deze keer moet er beeld en muziek bij. Het is een verhaal waar ik al lang mee rondloop. En Reinier van Brummelen, de cameraman van Peter Greenaway en de man die Made In Europe heeft gedraaid, heeft me ervan overtuigd dat ik het ook zelf kan verfilmen. 'Regisseren wordt overschat', zei hij. 'Omring je met de juiste mensen en jij kan het ook.'"

Dat dat advies iets weg heeft van het 'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik zal het wel kunnen'-motto van de Zweedse Pippi Langkous laat ik maar onvermeld.

Kut-Langkous.

0 notes

sony7109162-blog · 5 years

Text

Learning Smart: Online Education a Boost to Knowledge

Online education in India has seen rapid progress in recent times. Online Education access has taken away some of the major limitations of classroom-based education, like location, accessibility, transportation and cost. These factors would hinder the process of education in a lot of ways. The concept of Smart Learning was introduced only to tackle these problems and provide one, convenient and comfortable learning. The best part about online education is that the students in India are enthusiastic about this concept and accept it. They want to prove their skills and capabilities while learning in an advanced and interactive environment, utilizing the resources available. Extramarks has made it so simple to study with its application that one can learn at their own convenience. This concept of Online education has taken away the geographical and financial barriers to receiving a quality education. Online Learning provides students with the flexibility to improve and update their skill set while studying simultaneously. This helps them in staying updated about the existing advancements and technologies and strike a balance in their hectic schedules of tuitions and tuition homework. Online education serves to be a time saving and cost-effective option for every student around. The quality of education and the overall learning experience will see tremendous improvement with Online Education and its impact. Extramarks makes it easier for students to make a schedule, access video tutorials and a lot more at any given time. The most important aspect of online education is that it has No Restrictions howsoever. Students from all backgrounds can enrol for online courses. Taking into account the talent and the population of India, Online Education has a very promising future in the country and the expectations of the students are quite high. Download the application to explore yourself. Weekly assessments enable improvement in the weak points well in time. The tiresome and boring schedule crammed up with tutions and classes would find a breath of relief. Online Education is a boon to the world of Education. It allows better understanding and gives access to the resources which one couldn't really think of in the first place. The illustrative explanations gert embedded in the minds of kids. The use of various devices to make you understand the practical application of conceptual knowledge helps in boosting the space for new ideas. Smart Learning has made the teaching-learning process way more convenient and student-centric.

#smart learning

0 notes

jazzworldquest-blog · 5 years

Text

USA: New Orleans Jazz Orchestra Returns from 3-Year Recording Hiatus with "Songs: The Music of Allen Toussaint" on Storyville Records

New Orleans Jazz Orchestra

Returns from 3-Year Recording Hiatus

With "Songs: The Music of Allen Toussaint"

On Storyville Records

18-Piece Orchestra Celebrates

New Orleans Legend Toussaint

On Its First Recording Under Artistic Director

Adonis Rose,

Featuring Guest Appearances by

Dee Dee Bridgewater, Philip Manuel, Gerald French

Digital Release Set for March 29,

Physical Release April 19

CD World Premiere to Take Place on SiriusXM's

Mardi Gras Radio, March 2-5

March 1, 2019

The renowned New Orleans Jazz Orchestra reflects on the wide-ranging influence of the Big Easy's own Allen Toussaint, the legendary composer, singer, pianist, and producer, with the March 29 digital release of Songs: The Music of Allen Toussaint on Storyville Records (physical release is set for April 19). The album features six songs by Toussaint and one associated with him, as well as two original tribute pieces. It also marks the NOJO leadership debut of drummer/artistic director Adonis Rose, who assumed the mantle in 2016 to navigate the 18-piece orchestra out of the troubled waters surrounding its now-departed founder.

Toussaint, who passed away in 2015, left his deepest footprints in R&B and rock 'n' roll. However, he was also a major figure in the development of New Orleans funk; resonated in country music (by way of Glen Campbell's smash hit cover of "Southern Nights"); and, of course, was steeped in jazz. "[It] was in his blood," Rose says. "There's always some connection to jazz: When you're from New Orleans, there's no way around it."

When frequent NOJO collaborator Dee Dee Bridgewater remarked that she'd never heard a big band take on Toussaint's music, Rose was instantly inspired. "I said, 'You know what? Yes. That's a great idea. Let's dig into this and make it happen!'" he says.

L. to r.: Khari Lee (front left);1st row: Ricardo Pascal, Adonis Rose, TJ Norris, Victor Atkins.2nd row: Jeronne Ansari, Trevarri Boone, Ashlin Parker, Chris Butcher, Leon Brown, Mitch Butler.3rd row: Ed Peterson, Barney Floyd, Jonathan Bauer, Stephen Glenn.Back row: Ari Teitel (not on recording), Amina Scott (not on recording), Gerald Watkins, Alexi Marti.

The results honor not only Toussaint, but the broader musical culture of his hometown. The iconic "Working in the Coal Mine" does not feature a singer, but the band members make New Orleans shouts out of its well-known lyrics. "Southern Nights" takes on a brass-band street groove, while "Java," a Toussaint-penned 1963 instrumental hit for trumpeter Al Hirt, retains and even amplifies the original record's raucous second-line feel. New Orleanian percussionist Gerald French contributes the original "Gert Town," which he flavors with the music of Mardi Gras Indians.

Toussaint's ballads get attention, too, with help from a powerhouse set of vocalists. Bridgewater brings her vitality to the beautiful "It's Raining" and "With You in Mind," the latter in a duet performance with New Orleans vocalist Philip Manuel. The rhythm & blues staple "Ruler of My Heart" takes on new majesty at the hands of Nayo Jones, NOJO's house vocalist -- and a newly swinging energy in its second half, thanks to Rose and the orchestra.

Adonis Rose was born January 11, 1975, in New Orleans, the scion of a musical family. He began playing drums at 3 years old, following in his father and grandfather's footsteps, and as a teenager became enamored with the music of fellow New Orleanians Wynton and Branford Marsalis -- with whose father, Ellis, Adonis studied at New Orleans Center for Creative Arts (NOCCA).

Rose won a prestigious presidential scholarship to Berklee College of Music in Boston; just afterward, however, Terence Blanchard called and invited him to tour. "So two days after my high school graduation I went out on the road with Terence. That was my first gig," he recalls. He continued to get work with Betty Carter, Marlon Jordan, and the Lincoln Center Jazz Orchestra, ultimately dropping out of Berklee to go on the road and make a home in New Orleans.

In 2002, Rose became the founding drummer for the nonprofit, Grammy-winning New Orleans Jazz Orchestra (NOJO), the only institution in jazz's birthplace that is committed solely to the music's development. He maintained that position even after moving to Fort Worth, Texas, in the wake of Hurricane Katrina, where he taught at the University of Texas at Arlington and established the Fort Worth Jazz Orchestra. Rose moved back to the Crescent City in 2015, by which time NOJO was his steadiest gig -- soon to be his full-time one.

For all its uplift of Allen Toussaint and of New Orleans, Songs is also a personal triumph for Rose. Following the controversial departure of founder Irvin Mayfield from NOJO and its subsequent loss of institutional support, he set himself to the fearsome task of rebuilding the orchestra while keeping its sterling musical reputation intact. He succeeded.

"Almost all of our shows since we started back have sold out," he says. "All of the band members, every single last one of them, came back. The musicians who built this organization, put it on their backs night after night, those are the ones that are doing it again now, along with me." Songs thus stands as a monument to Rose's accomplishment.

The orchestra will be performing a CD release show at its home base, the New Orleans Jazz Market, on Fri. 3/29, with other shows at the same venue to follow on Fri. 5/3 (a tribute to Whitney Houston) and Thurs. 6/6 (a tribute to Prince). NOJO is scheduled to perform at the Exit Zero Jazz Festival, Cape May, NJ, 4/13; the New Orleans Jazz & Heritage Festival 4/28; the St. Lucia Jazz Festival 5/8-10 (the NOJO 7,with guest vocalist Ledisi); the Ascona Jazz Festival, Switzerland 6/18-30 (in various configurations); and the Detroit Jazz Festival 9/1 (with guest vocalist Dee Dee Bridgewater). NOJO will head to New York later this year for a two-night stand at Jazz at Lincoln Center's Appel Room (12/13-14, with guest vocalist René Marie). Rose, who has also recently been performing with vocalist Kurt Elling's band, is already planning future recording projects with the orchestra, including one with vocalist Ledisi and a Brazilian-themed album. "With a new recording project, touring schedule, and new leadership," says Rose, "the New Orleans Jazz Orchestra is poised for success and committed to spreading our music around the world."

Photography: Katie Sikora (orchestra), Chanelle Harris (Adonis Rose).

SONGS: The Music of Allen Toussaint

Web Site: thenojo.com

NOJO:

Adonis:

Media Contact:

Terri Hinte 510-234-8781 [email protected] terrihinte.com

via Blogger http://bit.ly/2U26QVy

0 notes

tuseriesdetv · 8 years

Text

Noticias de series de la semana: ABC renueva el TGIT

Renovaciones de series

Stan ha renovado Wolf Creek por una segunda temporada

Netflix ha renovado The OA por una segunda temporada

Netflix ha renovado Love por una tercera temporada

Showcase ha renovado Travelers por una segunda temporada

Sky 1 ha renovado Delicious por una segunda temporada

Syfy ha renovado Channel Zero por una tercera y cuarta temporada

Channel 4 ha renovado Damned por una segunda temporada

ABC ha renovado Grey's Anatomy por una decimocuarta temporada

ABC ha renovado Scandal por una séptima temporada

ABC ha renovado How to Get Away with Murder por una cuarta temporada

Cancelaciones de series

MTV ha cancelado Loosely Exactly Nicole tras su primera temporada

MTV ha cancelado Mary + Jane tras su primera temporada

Incorporaciones y fichajes de series

Annette Bening (American Beauty, The Kids Are All Right) será Kathleen Blanco, antigua gobernadora de Louisiana, en American Crime Story: Katrina.

Michael C. Hall (Dexter, Six Feet Under) y Jodi Balfour (Quarry, Bomb Girls) serán JFK y Jackie Kennedy en la segunda temporada de The Crown.

Judy Greer (The Village, Arrested Development) será recurrente en la tercera temporada de Casual interpretando a una nueva compañera de trabajo de Alex (Tommy Dewey).

Yara Martinez (Jane the Virgin, True Detective) será regular en The Tick como Ms. Lint, papel que interpreta en el piloto.

Jennifer Finnigan (Tyrant, The Bold and the Beautiful) protagonizará Salvation junto a Charlie Rowe y Jacqueline Byers. Será Grace Darrow, madre soltera y secretaria de prensa del Pentágono.

Tovah Feldshuh (The Walking Dead, Crazy Ex-Girlfriend) volverá a interpretar a Danielle Melnick, personaje de Law & Order, en un episodio de Chicago Justice, esta vez como juez y no como abogada.

Bradley Whitford (The West Wing, Transparent) será un poderoso abogado en el crossover de Chicago Justice con Chicago Fire y Chicago PD.

Chris Redd (Popstar: Never Stop Never Stopping) será regular en Disjointed como Dank, un cliente habitual del dispensario de marihuana de Ruth (Kathy Bates).

Esai Morales (NYPD Blue, Caprica) se une como recurrente a Chicago PD. Será Lugo, veterano del departamento de policía de Chicago.

Larenz Tate (Rescue Me, House of Lies) será recurrente en la cuarta temporada de Power como Rashad Tate, un concejal de la ciudad.

Brian d'Arcy James (Spotlight, Smash), Trieste Kelly Dunn (Blindspot, Banshee) y Elizabeth Reaser (Grey's Anatomy, Twilight) se unen a Manhunt: The Unabomber, antes conocida como Manifesto.

Tiffany Boone (The Following) y Alex R. Hibbert (Moonlight) serán Jerrika, novia de Brandon (Jason Mitchell), y Kevin, testigo de un asesinato a sus trece años, en The Chi.

Robert Wisdom (The Wire, Nashville) y Q'orianka Kilcher (The New World, Princess Ka'iulani) se unen a The Alienist. Serán Cyrus y Mary, criados de Kreizler (Daniel Brühl).

Ellie Araiza (The Bridge) se une como recurrente a Legion.

Ali Liebert (Bomb Girls, Harper's Island) será recurrente en Ten Days in the Valley como la detective Nickole Bilson.

Blair Redford (Satisfaction, Switched at Birth) es el primer fichaje del piloto sin título de X-Men para FOX. Será Sam, un nativo americano que lidera un grupo clandestino de mutantes.

Kelly McCormack (That's My DJ), Karen LeBlanc (Motive, Cracked), Ted Atherton (The Expanse) y Prince Amponsah se unen a la tercera temporada de Killjoys.

Dora Madison (Friday Night Lights), el DJ Dillon Francis, Jamar Neighbors (Keanu) y Bobby Lee (MADtv, Love) se unen a What Would Diplo Do?.

James Marsters (Buffy), Ever Carradine (Major Crimes), Annie Wersching (The Vampire Diaries), Kip Pardue (Ray Donovan), Kevin Weisman (Alias), Brigid Brannagh (Army Wives), Ryan Sands (The Wire), Angel Parker (American Crime Story), Brittany Ishibashi y James Yaegashi serán los padres de Chase (Gregg Sulkin), Carolina (Virginia Gardner), Gert (Ariela Barer), Alex (Rhenzy Feliz) y Nico (Lyrica Okano) en Runaways.

Natalie Portman, Chris Pine, Michelle Dockery, Ed Helms, Niecy Nash, Mary McCormack, Ernie Hudson, Constance Zimmer y Timothy Omundson, entre otros, participarán en la tercera temporada de Angie Tribeca.

Pósters de series

Nuevas series

Audience Network ha dado luz verde directa a Condor, adaptación en diez episodios de la película Three Days of the Condor (1975), protagonizada por Robert Redford y dirigida por Sidney Pollack. Max Irons (The White Queen, Tutankhamun) protagonizará la serie.

HBO ha encargado diez episodios de Succession, drama dirigido por Adam McKay (The Big Short) y protagonizado por Brian Cox (Troy, Braveheart) sobre una familia poderosa y también poderosamente disfuncional. Se tratarán la lealtad, los negocios familiares y el poder en el siglo XXI siguiendo a una familia con un gran imperio en los medios de comunicación. Jeremy Strong, Kieran Culkin, Sarah Snook y Alan Ruck interpretan a los hijos del patriarca. Completan el reparto Nicholas Braun (Date and Switch, Sky High), Matthew Macfadyen (Ripper Street, Spooks), Hiam Abbas (Lemon Tree, The Visitor), Rob Yang (Stockholm, Pensylvannia; ), Parker Sawyers y Peter Friedman.

Amazon ha dado luz verde directa a diez episodios del thriller criminal Too Old to Die Young, escrita, producida y dirigida por Nicolas Winding Refn (Drive, The Neon Demon) al estilo de su trilogía Pusher, que explorará los bajos fondos de Los Ángeles siguiendo el viaje existencial de ciertos personajes que pasan de asesinos a samuráis.

Discovery Channel ha encargado diez episodios de The Suck. Creada, producida y dirigida por Marshall Herskovitz y Edward Zwick (thirtysomething, Nashville, Once and Again) y basada en las memorias no publicadas de Stephen McCallister, veterano de Vietnam y antiguo ejecutivo de Greenpeace International, contará la experiencia de los americanos en la Guerra de Vietnam.

Fechas de series

SS-GB, la miniserie de BBC One adaptación de la novela, se estrena el 19 de febrero

La segunda temporada de Hand of God se estrena en Amazon el 10 de marzo

La tercera temporada de Grace and Frankie (Netflix) se estrena el 24 de marzo

La tercera temporada de Angie Tribeca se estrena en TBS el 10 de abril

Return of the Mac, antes conocida como The Joey Mac Project, se estrena en Pop el 12 de abril

La sexta temporada de Veep (HBO) se estrena el 16 de abril

The White Princess se estrena en Starz el 16 de abril

La tercera temporada de Bosch llega a Amazon el 21 de abril

Girlboss se estrena en Netflix el 21 de abril

La cuarta temporada de Silicon Valley (HBO) se estrena el 23 de abril

Dear White People se estrena en Netflix el 28 de abril