#haring eten

[micheltaanman-blog]

Amsterdam - Typical Dutch - Haring eten

[zeenimf]

wacht fuck nee

zelf een haring eten..? best oke, beetje meh.

IEMAND ANDERS die je een haring voert....................... fuck

[elisadhondt]

Dag 4 jungle trek 2e dag

Wat rommelig geslapen, nogal hard kussen en tamelijk wat lawaai van de rivier en oerwoudgeluiden. Helena en Luckas hebben een zalige droom gehad (h wil de hare niet vertellen en l weet de zijne niet meer) Alixe niet goed geslapen, dacht dat er de hele tijd slangen te horen waren😬. Om 8u ontbijt: wij waren om tijd, de kok had wat vertraging. We hadden al de helft van t pakje koeken opgegeten toen ze af kwamen met een croque” madame”: wat gebakken brood met op een eerste laag gemalen niet gesmolten kaas en op een tweede laag omelet met tomaat en komkommer, lekker maar veel. Nog wat dieren gespot: Alixe een mini bloedzuiger tussen mijn vingers aan de ontbijtmat (waar kwam die vandaan) en Helena in onze tent (maar buiten de muskietennetten) een schorpioen van toch wel 10cm ! Gelukkig moesten we daar geen 2 e nacht slapen 🧐

Alles mee? Euh neen.. mijn mooie roze (dure)bh die op de wasdraad hing is verdwenen: gestolen door een longtail monkey of door een ranger die zijn vrouw een kado wil doen? 🤓

Om 9u30 1 uur lang klimmen, zeer steil bergop, Helena werd er depressief van met doodsgedachten 😏 en Alixe had last van wat buikkrampen maar 170m hoger bereikten we de top en werd er watermeloen uitgedeeld. Zaaaalig! Dan deel 2 :1,5uur dalen richting de rivier: spiegelglad owv de regen van de dag voordien, supersteil, gelukkig waren er wat lianen, gespannen touwen en rotantouwen om ons aan vast te klampen. Soms achteruit naar beneden: zeer inspannend maar beter voor t humeur van de kinderen: Alixe vond het leuk en Helena kon alweer wat lachen. Nog wat aapjes gezien en begeleid door T geluid van 2 black gibbons (apen, niet gezien) aangekomen aan de rivier voor zwemke, lunch en dan gekleed ( uit respect voor de lokale islamitische bevolking) in de aan elkaar geknoopte tubing boten. Rapids klasse 1 (in de winter blijkbaar Klasse 5!) en twee stuurmannen met bamboestokken. Zalige uitzichten, van kleurrijke guest houses en homestays (enkel druk in juni, juli en aug en dan leeg) , over een leguaan (kleintje), badende en etende gesluierde vrouwen, mooie loopbrugggen en gillende kinderen die zwaaiden. Zeer insta-waardig maar helaas geen gsm beschikbaar (in waterproef tas). Om 14u30 terug in de ecologde: gesloten badkamer tot groot jolijt van de meiden en zalige (hoewel koude) douche. Nu wat lezen, apero en dan chillen na t eten (even Italiaanse avond met spaghetti bologbesr en pizza met kip curry , benieuwd) in de relaxruimte en proberen opblijven voor een nieuwe medaille bij t fietsen voor de Belgen?🙏

[beelceem]

Het is warm, zo warm, dat ik even twijfel of ik mijn vestje wel aan zal laten. Ik fiets naar Barth, waar me een grote betonnen muur met een roze driehoek opvalt. Een oorlogsmonument voor slachtoffers uit een massagraf. Barth zelf is een prachtig plaatsje, met een wal eromheen. ‘Een Dammstift’ vertelt een inwoonster. ‘En er wonen vooral oude mensen’. Vandaag rijd ik naar Rügen, het grootste eiland van Duitsland. De weg ernaar toe volgt weer de Ostseeradweg. Maar het is stil onderweg. Geen fietsers. Waar zijn ze gebleven? Of hebben ze het weerbericht beter gelezen? Want inmiddels betrekt het, vallen er een paar spetters. Te weinig om heel nat van te worden, te veel om te negeren. De regenjas gaat aan. Het land is, na een wat heuvelachtiger stukje intussen heel vlak. Er doemt een fietser op, nog een paar, ik word ingehaald door twee mannen die van Travemünde naar Stralsund rijden. Dat staat op een T-shirt op hun rug. Een groepje van vier komt me tegemoet, en dat is het dan wel. Het wordt droog, windstil, de binnenzee is strak als een spiegel. Vogels, die ik eerst niet herken, blijken kraanvogels. Altijd weer fijn, die borden met uitleg. Een bakker is geen velden of wegen te bekennen. Bij een bushokje stop ik, om wat te eten. Een motorzaag verknalt de stilte. Ik hoor een donderslag, maar het is droog. Ik twijfel even, vertrek dan toch. Nog geen tweehonderd meter verder, valt er een druppel, nog een en dan komt in een klap het hemelwater omlaag. Ik trek in grote haast mijn regenjas weer aan en zoek beschutting onder een boom, om daar dan verder druipnat te worden. Hagelstenen komen omlaag, de weg verandert in een rivier. Het houdt zeker een kwartier aan. Doorweekt stap ik op, om te constateren dat er verderop nog droge stukken weg zijn. Op het verkeerde moment op de verkeerde plek, blijkbaar. Het wordt snel weer warm en ik denk al wat op te drogen, als een nieuwe bui nadert. Bij toeval kom ik bij een schuilhut, waar ook twee andere fietsers staan. Na zo’n twintig minuten houdt het regenen op en kan ik door, naar Stralsund. Mooi, ook een Hanzestad. Op het marktplein is een terras. Zekerheidshalve ga ik onder een grote parasol zitten en eet eindelijk eens ‘Matjes’. Haring, die ieder restaurant wel op de kaart heeft staan. Dan begint het weer te regenen. Enorme hoeveelheden water vallen omlaag, en deze keer houdt het aan. Ik overweeg nog naar de kerk aan de overkant te lopen, om daar wat tijd door te brengen, maar de markt oversteken is gewoon niet te doen. Uiteindelijk vlucht ik het restaurant in. De zorgzame ober adviseert me om Sanddornthee te drinken. Beetje zurig, maar inderdaad, het verkwikt wel. Na een uur zwakt de regen eindelijk af. Over mijn nog vochtige kleren trek ik nu mijn hele regenpak aan: broek, jas, sloffen, kapje over de helm, en verlaat Stralsund. Jammer van die stad, maar het is al laat en ik moet door naar Rügen. Via een brug bereik ik het eiland. Een grote tak verspert het pad. In de verte ligt Stralsund er treurig bij. De regen is nu nagenoeg opgehouden. Mijn route gaat eerst over erg slechte verharde paden, dan over onverharde stukken, met plassen waar ik doorheen moet. Een geasfalteerd pad is meer een hobbeldek, wortels van bomen steken er doorheen. Op een plek staat zoveel water, dat fietsen onmogelijk is. Ik probeer erlangs te lopen, maar evengoed reikt het water tot mijn enkels. Het is afzien. Dan, bij Bessin, verandert het wegdek, naar normaal te berijden wegdek. En dat houdt ook ineens op. Wegwerkzaamheden zonder aankondiging. Ik kom er toch. Nog een stukje over een 80 kilometerweg zonder fietspad, een heuvel op, een heuvel af. Het hotel is een soort jaren 60-relikwie, met sportzalen, zwembad, wellness en een welkomstdrankje. Mijn fiets mag overnachten in de sporthal. Wifi hebben ze niet. Het is half tien en ik kan mijn ogen niet meer open houden. Ik fietste 77 kilometer

[peterpijls1965]

Ik ben straight edge, en het zuigt

(11 april 2018)

Ik leef straight edge tegenwoordig. Dat wil zeggen: geen alcohol of drugs, geen sigaretten, matig vlees eten en geen casual seks. Straight edge is niet zozeer een principiële keuze voor me. Het is pure noodzaak. De drank, de drugs en de sigaretten verwoestten mijn gezondheid. Ik zit niet voor niets zonder benen in een rolstoel.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw bedacht de punkband Minor Threat de straight edge-houding. Voorman Ian MacKaye formuleerde in het lied Out Of Step de basisregels voor de beweging: “Don't smoke / don't drink / don't fuck / at least I can fucking think!”

Die zat. Straight edgers zetten zich af tegen het overmatige drank- en druggebruik dat ze bij punkers zagen. Ze vonden dat de punk daardoor aan politieke kracht en aan ideologische waarde had ingeboet. De beweging was altijd marginaal, en is vandaag de dag vrijwel vergeten, of wordt geassocieerd met Hare Krishna of fundamentalistische christenen.

Later relativeerde Ian MacKaye de straight edge-filosofie. Iedereen moet het lekker zelf weten, zei hij in een interview.

Diep in m’n hart zou ik iedere dag een krat bier willen drinken. En een pakje sigaretten roken. Verder verlang ik naar minstens drie joints en een handjevol xtc-pillen. Veel mensen doen met me mee, maar dan echt. In het rioleringswater van grote steden worden enorme hoeveelheden harddrugs aangetroffen.

Nederland slikt, snuift, rookt en zuipt er op los.

Dat komt de georganiseerde criminaliteit ten goede, waarschuwde de politie gisteren nog. Zulks kan de mensen kennelijk weinig schelen. We zijn een hedonistische narco-staat. Straight edgers zoals ikzelf worden recht in hun gezicht uitgelachen. Mogelijk terecht. Want wat is het saai om zo sober en streng te leven.

Het gekkenhuis waar ik woon is van zichzelf tamelijk straight edge. Middelengebruik is in deze beschermde woonvorm streng verboden. Geen alcohol of drugs. Sigaretten mogen nog net. Mijn onlangs overleden buurvrouw Mia trok zich daar trouwens weinig van aan. Die zoop en blowde er iedere dag op los. Tot ze keelkanker kreeg.

Eerlijk gezegd kwam ik in m’n leven nooit andere straight edgers tegen. Ik ben met een solistische missie bezig. Ik ken wel vegetariërs en veganisten, en mensen die niet roken, drinken of blowen. Maar niemand die zichzelf straight edge noemt. Zoals gezegd: het is een marginaal gebeuren.

Ik stopte half december met roken en blowen, en hou dat vol, een terugval in maart uitgezonderd. Drinken doe ik al zes jaar niet meer. Een kwart eeuw lang was ik een functionele alcoholist. Was. Xtc heb ik al zeven jaar niet geslikt.

Niet dat het vanzelf gaat, straight edge zijn. Bijna iedere middag om 16:00 uur slaat de zucht toe. De hunkering naar alcohol, sigaretten en drugs. Dan zingt mijn innerlijke koor: hasj, coke en pillen, dat is wat wij willen. Om 18:00 uur houdt de hunkering naar middelen weer op. Dan hervat ik mijn monnikenbestaan van de rechte rand.

#straight edge #minor threat #ian mackaye

[regioonlineofficial]

Hare Majesteit Koningin Máxima brengt donderdag 15 februari een werkbezoek aan Ontmoetingswerkplaats De JoJo, een inwonersinitiatief, gerund door vrijwilligers in Sassenheim. De JoJo was in oktober 2023 één van de winnaars van een Appeltje van Oranje. Het Appeltje van Oranje is een prijs voor succesvolle sociale initiatieven die mensen betrekken bij de samenleving. Ontmoetingswerkplaats  Het werkbezoek start met een rondleiding door het pand waarin verschillende activiteiten gehuisvest zijn. Naast een Repair Café, een naaiatelier en een werkplaats waar fietsen worden opgeknapt is er ook ruimte voor een weggeefwinkel en een koffiecorner. GGZ-cliënten kunnen in de houtbewerkingsplaats terecht voor dagbesteding. Koningin Máxima praat tijdens de rondleiding met vrijwilligers over de verschillende werkzaamheden.   Bij de JoJo kan iedereen terecht voor een kop koffie, een warme maaltijd of spullen uit de weggeefwinkel. Ook kan er samen met anderen worden geklust in de werkplaats. Door samen te werken, van elkaar te leren en door elkaar te steunen wordt een veilige plek gecreëerd voor mensen die de wind mee én tegen hebben. Er komen mensen met migratieachtergronden, gezinnen die wekelijks mee eten en jongeren die nergens anders terecht kunnen. Na de rondleiding gaat Koningin Máxima in gesprek met de initiatiefnemers van De JoJo en samenwerkingspartners zoals de gemeente en de dagbesteding. Ook spreekt Koningin Máxima met bezoekers en deelnemers van de Ontmoetingswerkplaats. Zij vertellen over hun ervaringen en wat De JoJo voor hen betekent. Met de Appeltjes va Oranje bekroont het Oranje Fonds jaarlijks uitzonderlijke sociale initiatieven die ertoe doen voor mensen in de samenleving. Het thema van de Appeltjes van Oranje 2023 was ‘Bruggenbouwers in de buurt’. Koning Willem-Alexander en Koningin Maxima zijn beschermpaar van het Oranje Fonds.

[optimaaltrickspost]

Vis is niet alleen heerlijk, maar het is ook een gezonde voedselkeuze. Vis bevat belangrijke voedingsstoffen zoals hoogwaardige eiwitten en goede vetten, zoals omega-3-vetzuren. In dit artikel zullen we de voordelen van het eten van vis bespreken, evenals potentiële risico's en speciale overwegingen. Laten we in de diepte duiken en ontdekken waarom vis een essentieel onderdeel van uw dieet zou moeten zijn. De gezondheidsvoordelen van vis Omega-3 vetzuren en hartgezondheid Vis zit vol met omega-3 vetzuren, die essentieel zijn voor het behoud van een goede algemene gezondheid. Omega-3's zijn cruciaal voor de ontwikkeling van de hersenen en het zenuwstelsel, en ze kunnen ontstekingen in het lichaam verminderen. Ze zijn ook bekend om hun positieve effecten op de hartgezondheid en kunnen helpen bij het verlagen van de bloeddruk en het verlagen van het risico op hartaanvallen en beroertes. Enkele van de meest gezonde vissoorten die rijk zijn aan omega-3 vetzuren zijn: Zalm Makreel Haring Sardines Forel Visolie voordelen Visolie wordt gewonnen uit vette vissoorten en zit boordevol gezonde omega-3 vetzuren. Het regelmatig consumeren van vis of visolie supplementen kan helpen bij het verlagen van het risico op verschillende gezondheidsproblemen, zoals hartziekten, depressie, ontstekingsziekten en zelfs bepaalde vormen van kanker. Vis versus vlees Vergeleken met rood vlees biedt vis doorgaans minder verzadigd vet en cholesterol. Voor mensen die hun risico op hartziekten willen verlagen of een gezondere levensstijl willen leiden, is vis een uitstekend alternatief voor traditionele vleessoorten. Duurzame visvangst en milieu-impact Het belang van duurzame visvangst Door vis uit duurzame bronnen te kiezen, helpt u de negatieve impact op het mariene ecosysteem te beperken en gezonde vispopulaties voor toekomstige generaties te behouden. Duurzame visvangst houdt rekening met overbevissing, bijvangst en habitatbehoud. Zoek naar milieukeurmerken op verpakkingen of vraag uw plaatselijke visboer naar duurzaam gevangen vis. Milieu-impact van visconsumptie Visconsumptie kan een aanzienlijk kleinere ecologische voetafdruk hebben in vergelijking met vleesconsumptie, maar het is belangrijk op te merken dat overbevissing en schadelijke vistechnieken een negatieve invloed kunnen hebben op onze oceanen en mariene ecosystemen. Maak bewuste keuzes bij het kiezen van vis om de belasting op het milieu te verminderen. Verse vis versus ingeblikte vis Hoewel verse vis de voorkeur heeft vanwege de smaak en textuur, kan ingeblikte vis nog steeds veel gezondheidsvoordelen bieden en is het een handig, budgetvriendelijk alternatief. Zoek bij het kopen van ingeblikte vis naar opties zonder toegevoegd zout en kijk voor verantwoord gevangen keurmerken om de meest verantwoorde keuze te maken. Zeevruchten allergieën en risico's Common zeevruchten allergieën Hoewel vis veel gezondheidsvoordelen biedt, kunnen sommige mensen allergisch zijn voor zeevruchten. Mensen met een vis- of schaaldierenallergie dienen voorzichtig te zijn bij het eten van vis en andere zeevruchten en moeten mogelijk alternatieve voedselbronnen zoeken voor belangrijke voedingsstoffen. Mercury in vis Vis kan kwik bevatten, dat zich kan ophopen in het lichaam en schadelijk zijn voor de gezondheid, vooral voor zwangere vrouwen, jonge kinderen en mensen met een verminderd immuunsysteem. Het is belangrijk om vissoorten met een laag kwikgehalte te kiezen, zoals zalm, sardines en forel, en het eten van roofvissen zoals haai en zwaardvis te beperken. Risico's van overmatige visconsumptie Hoewel vis onderdeel kan zijn van een gezond dieet, is het belangrijk om het in matige hoeveelheden te consumeren. Te veel vis eten kan leiden tot een verhoogde inname van kwik en andere verontreinigende stoffen, en in sommige gevallen kan het het risico op allergieën of intoleranties verhogen. Volg de aanbevolen voedingsrichtlijnen voor visconsumptie en varieer uw dieet om een goede voedingsbalans te behouden.

Vis en speciale voedingsbehoeften Vis en zwangerschap Vis kan een goede bron van voedingsstoffen zijn voor zwangere vrouwen, maar het is belangrijk om veilige soorten vis te kiezen en het in de juiste hoeveelheden te consumeren. Kies voor zalm, sardines, forel en andere vissoorten met een laag kwikgehalte en beperk de consumptie van grote roofvissen. Zeevruchten en cholesterol Het eten van vis is een goed alternatief voor rood vlees omdat het doorgaans minder verzadigd vet en cholesterol bevat. Als u uw cholesterolgehalte wilt verlagen of handhaven, kan het opnemen van meer vis in uw dieet gunstig zijn voor uw hartgezondheid. Dieet en voedingsrichtlijnen Een evenwichtige voeding zou een verscheidenheid aan voedingsmiddelen moeten omvatten, met inbegrip van vis voor de belangrijke voedingsstoffen die het biedt. Volg de aanbevolen voedingsrichtlijnen voor uw leeftijd en levensfase en houd rekening met uw persoonlijke voedingsbehoefte en gezondheidsdoelen. Veelgestelde vragen over vis en gezondheid Hieronder staan enkele veelgestelde vragen over vis en gezondheid, die helpen bij het vormen van een gezond dieet met vis in de hoofdrol. Kan visconsumptie helpen bij gewichtsverlies en spiervorming? Vis is rijk aan hoogwaardige eiwitten en goede vetzuren, wat kan helpen bij het behouden van spiermassa en het bevorderen van gewichtsverlies. Vis is doorgaans laag in calorieën en een uitstekende keuze voor diegenen die willen afvallen. Het belang van het kiezen van de juiste soort vis Niet alle vissoorten zijn gelijk gemaakt; sommige soorten bevatten hogere niveaus van omega-3 vetzuren en andere voedingsstoffen dan anderen. Informeer uzelf over de voedingswaarde van verschillende vissoorten en kies de beste keuzes voor uw gezondheidsbehoeften en smaakvoorkeuren. Gezondheid en voedingswaarde van ingeblikte vis Ingeblikte vis kan een handig, voedzaam en gezond alternatief zijn voor vers gevangen vis. Zoek naar ingeblikte opties zonder toegevoegd zout en let op keurmerken voor duurzaam gevangen vis om de meest verantwoorde keuze te maken. Met de juiste keuze en zorgvuldig overwegen van uw voedingsbehoeften en doelen, kan vis een gezonde, heerlijke en verantwoorde keuze zijn in uw dieet. Met deze informatie kunt u weloverwogen beslissingen nemen en genieten van de smakelijke en voedzame voordelen van het eten van vis.

[jessefien]

Dag 67: Podverdorie Podgorica

Oh nint wi! Tis geen aanrader. En zeker niet in de REGEN! Jawel. Maaaar we hadden klusjesdag en in de hoofdstad daar zijn er.... tromgeroffel.... malls! Ideaal voor een regendagje. Jesse ging boodschappen doen en de kaka legen en gas zoeken. Ik zette me op café want ik moest enkele dringende zaakjes doen voor... school! Voor school e! In een mall! In Podgorica! Ik had het nooit gedacht. Haha, de kindjes speelden naast mij in een afgesloten speelplein MET begeleiders. Ooooh mijn working space kan erger. Yes, one iced coffee, please. Thank you! De rest is er nietend te zien in Podgorica. Nietend. Behalve een afgebroken lavabo bij de carwash. Aaah weer diezelfde dode hoek e. De laatste 50mm aan de linkerkant van onze camper leidt een eigen leven. Lavabootje juust getikt en hop hij viel al in brokken, maar de eigenaar vond ons sympathiek dus we kwamen er zonder kleerscheuren van af. Zo kwam het dat wij pas tegen 18u de stad introkken, maar twas gene vetten... Er was een Milleniumbrug waar Wolfje op meesterlijke wijze alweer z'n territorium aan het afbakenen was nog voor ik hem kon stoppen. En er was ook een Quentin Tarantino bar waar wij voor 31euro gegeten en gedronken hebben als koningen. Beste eten na Ljubli. Mijn verse pasta met truffel vond hare koninklijke majesteit Bijntje Clarysse heerlijk. Alsook de juliennegesneden quacamolesalade ging bij mevrouwtje goed naar binnen. 'Papa, wil je een broodje maken met olijfolie en een beetje peper en zout.' Het kind weet wat goed is. Wolfje die drinkt liever. Versgeperst sap. Buikjes rond nog wat geslenterd door de stad en eventjes gaan uitzitten met de kindjes in de plaatselijke dance boites. Maar de pasha en de keuniginne wensten liever te gaan slapen. Topplekje gevonden met uit ons raampje de lichtjes van Podgorica. Toch nog iets mooi aan de stad. Nighty night!

[meisjesopreis]

Bohol: Uren aan het strand en dwalen door het binnenland

Dag 60 – 72

Een rijmende titel, klinkt die niet ongelofelijk vrolijk? Vrolijk, dat is ook onze gemoedstoestand, vanaf het eerste moment dat we voet zetten op de Filipijnen. Na een comfortabel vluchtje vanuit Hongkong landen we op 9 maart in Cebu City, de hoofdstad van het eiland Cebu, dat redelijk centraal in de Filipijnse archipel ligt. We nemen een taxi naar het hostel waar we vijf nachten geboekt hebben en stappen uit in een gezellig wijkje met kleine huisjes, veel groen en bloemen en rustige straatjes, in de broeiende zon. Het is even wennen aan de temperatuur, dus we proberen ons tempo behoorlijk omlaag te schroeven bij het settelen in ons kamertje.

We besluiten eerst eens wat onderzoek te doen naar wat we de komende dagen kunnen doen op het eiland en pakken er wat reisgidsjes bij van het hostel. Al snel komen we tot de ontdekking dat strand of enige wateractiviteit er niet in zit hier: Cebu is vrij groot en vanuit de hoofdstad is het minstens een dikke drie uur rijden naar de meest dichtstbijzijnde locatie waar gezwommen en gesnorkeld kan worden. We balen: we hadden ons juist dáár zo op verheugd, na 2 maanden binnenland en veel regen. Een spoedoverleg volgt. We vragen de vriendelijke gastvrouw in het hostel of we onze boeking nog mogen aanpassen, van vijf nachten naar maar één nacht. Ze glimlacht – deze vraag krijgt ze vast vaker, van reizigers die zich tóch niet zo goed hebben ingelezen – en stemt toe.

De volgende ochtend worden we na het ontbijt naar de haven gebracht. Daar vertrekt een veerbootje dat ons naar een ander eiland brengt: Bohol, waar we eigenlijk pas over een aantal dagen heen zouden gaan. Het boottochtje duurt twee uur. We zitten in een binnenruimte met airco en zien door de ramen allerlei tropische eilandjes aan ons voorbij flitsen. Kijk, daar kwamen we voor! We zijn direct blij met onze keuze om te verkassen, want met nog maar een ruime drie weken in het verschiet willen we graag het onderste uit de kan halen en doen waar we zin in hebben.

Als we aankomen in Bohol nemen we een taxi naar BE Grand Resort in Panglao, aan de kust. Die accommodatie hebben we de avond ervoor geboekt, met gebalde vuistjes en twinkels in onze ogen. Want waar we normaliter kiezen voor hostels met zachte prijsjes, hebben we nu besloten onszelf even onbeschaamd te trakteren op luxe. De taxi rijdt een riante oprit op en we naderen een enorm modern gebouw. Als we de aankomsthal in lopen kijken we onze ogen al uit. De hal is gigantisch, overal staan loungebanken en planten, er lopen sjiek geklede receptionisten rond en op de achtergrond speelt een tropisch muziekje. Gniffelend leggen we onze gore backpacks op een glimmend karretje, dat door een medewerker alvast naar onze kamer wordt gereden. We checken in en worden vervolgens ook naar onze kamer gebracht. Of nou ja, kamer, eerder een appartement, met daarin twee kingsize bedden naast elkaar, een bureau, een flatscreen, een minibar, een badkamer met ligbad en regendouche en een balkon met uitzicht op de zee.

De drieënhalve dagen die volgen zijn ronduit genieten geblazen! 's Ochtends schuiven we aan op het terras waar een uitgebreid intercontinentaal ontbijtbuffet wordt geserveerd, waar we echt alles kunnen eten wat ons hongerige hartje begeert. Van pannenkoekjes met honing tot gebakken of gekookte eitjes, van worstjes en bacon tot toast met kaas of jam, vers fruit, salade en zelfs taart en toetjes. Na het ontbijt trekken we direct onze badpakjes aan en nemen we een verfrissende duik in het grote buitenzwembad, of liggen we in de schaduw op een van de vele ligstoelen. In de middag bestellen we een verse mangosmoothie en laten we ons door het gratis shuttlebusje vervoeren naar Alona Beach, zo'n 10 minuten rijden verderop, waar we wandelen, zwemmen of op een terrasje zitten. Om 's avonds weer terug te keren naar het resort en daar eenmaal gedoucht en wel in onze enorme bedden te liggen met de airco aan en een filmpje. We wanen ons werkelijk in de hemel.

Het is dan ook niet gek dat na vier nachten, als het moment van uitchecken aanbreekt, we beiden nogal treurig gestemd zijn. We spenderen nog een aantal uur op Alona Beach en pikken dan onze backpacks op in het resort. De receptioniste regelt een taxi voor ons, die ons naar onze volgende locatie rijdt. Weer heel iets anders: Fox & The Firefly, een eco-hostel in het binnenland van Bohol, een klein uurtje rijden van het resort vandaan en aan de oever van de Loboc rivier. Het is even wennen aan een downgrade in luxe, met enkel een ventilator in onze kamer, een krap tweepersoonsbed en buitendouches met koud water. Maar ook deze plek heeft zijn charme (en heel veel gekko's. Erg geestige diertjes als je het ons vraagt, zeker wanneer ze hun eigen dierennaampje schreeuwen met een stemgeluid van dat van een volwassen manmens.)

De eigenaar is een Belg van een jaar of 40. Hij is een surfer, zien we op foto's bij de receptie, en woont gewoon op het hostelterrein, in een simpel hutje van bamboe. Gasten slapen in zo'n zelfde hutje – van nog iets kleiner formaat dan dat van de Belg, uiteraard – en alle hutjes zijn aan elkaar verbonden met kleine kronkelpaadjes tussen de bomen en bloemen door. In de bomen hangen kleine lichtjes die 's avonds aangaan en boven de receptie is een prachtig buitenrestaurant dat ook dient als gemeenschappelijke ruimte voor gasten. Het hostel biedt ook verschillende SUP-excursies aan (voor wie niet weet wat dat is: SUP staat voor Stand Up Paddling. Je staat op een surfplank, met een peddel waarmee je jezelf vooruit beweegt door het water). Voor die excursies komen elke dag tientallen bezoekers zich melden bij de balie, hostelgasten maar ook dagjesmensen. Goeie business, concluderen we al snel.

De volgende dag huren we twee scooters. We hebben beiden nog nooit op zo'n ding gereden, dus toegegeven: dat vinden we in eerste instantie best even spannend. Gelukkig komen we er al snel achter dat de scooters – het zijn automaatjes – heel makkelijk te besturen wijn, dus zoeven we met kekke helmpjes op naar een tarsier sanctuary. Tarsiers zijn de kleinste aapjes ter wereld, zo groot als je vuist, met enorme ogen en grappige handjes. In het Nederlands noemen we ze ook wel spookdiertjes. De aapjes kunnen alleen in buitenreservaten wonen, want ze zijn niet meer in staat om compleet in het wild te leven, maar als men ze opsluit staan ze erom bekend zelfmoord te plegen. Beetje luguber wel. Gelukkig biedt dit sanctuary de ideale woonplek voor een aantal tarsiers. We lopen een rondje en spotten verschillende slapende aapjes (het zijn nachtdieren) waarvan één zelfs eventjes ontwaakt en ons met zijn grote kijkers aanstaart. Onze harten smelten stantepede.

We springen weer op onze scooters en rijden verder, naar de Chocolate Hills. Een van de dingen waar het eiland Bohol om bekend staat: een heleboel glooiende heuvels van kalksteen, waarop de begroeiing in het droogseizoen bruin kleurt. Van een afstand lijken de heuvels dan van chocola te zijn, vandaar de bijnaam. Helaas zijn ze dat in werkelijkheid niet en kun je er je tandjes dus niet zomaar in zetten. We beklimmen een trap naar een uitzichtpunt waar we, met nog zo'n 50 luidruchtige Koreanen, Chinezen en Instagrammende millenials, een prachtig uitzicht hebben over de heuvels en mooie foto's maken.

De dag erna volgt opnieuw een primeurtje: we besluiten en SUP-tour te boeken. De tour begint om half 7 's avonds, in het donker, en duurt een ruime twee uur. Als het goed is, wordt gezegd, kunnen we aan de rivieroevers vuurvliegjes zien vliegen. In een groep van ongeveer 15 mensen worden we naar de oever geleid waar een opstapplaats is gemaakt, een steiger van bamboe. Daar krijgen we een korte instructie, een zwemvest (dat we met tegenzin aantrekken, die dingen maken het waterleven alleen maar onhandig) en een peddel. Een voor een stappen we vervolgens op een SUP-board. Ongeveer vijf mensen gaan ons voor, die stuk voor stuk op het board stappen en de rivier op glijden alsof ze het elke dag doen. Als Bente aan de beurt is lijkt het vijf seconden lang ook zo soepel te gaan, tot ze haar evenwicht verliest en als een orka het water in dondert. De instructeurs staan op het punt de rivier in te duiken om haar te redden, maar Veerle houdt ze (schaterend) tegen en zegt dat haar gracieuze zus wél erg goed is in zwemmen. Bente worstelt zich terug op haar board en Veerle stapt op het hare. We besluiten vanaf dat moment allebei op onze knieën op het board te blijven zitten en in die houding te peddelen. Gelukkig doorstaan we de twee uur die volgen zonder verdere valpartijen en spotten we inderdaad een heleboel vuurvliegjes. Wat een magisch zicht!

Onze laatste drie nachten op Bohol spenderen we in een hostel bij Alona Beach, die gaan we nu tegemoet. Daarna stappen we voor de 12e keer (!) deze reis het vliegtuig in en vliegen we naar Palawan, in het westen van de Filipijnen.

[nlinevisadvies]

Verschillende Noordzeevissen

In de Noordzee leven zo’n ongeveer 220 verschillende zeevissoorten. Op 30 van deze van deze vissen wordt commercieel gevist. Van alle zeevissen die in Nederland aan wal wordt gebracht wordt het grootste gedeelde, namelijk 90%, geëxporteerd. Wij in Nederland importeren juist veel andere vissen zoals Zalm en Tonijn. Dit is erg jammer aangezien wij zelf een zee in de achtertuin hebben. In de Noordzee zitten dus veel verschillende soorten zeevissen. In dit blog worden een aantal zeevissen benoemd en er wordt dan informatie gegeven.

Zeevis (bot)

De bot is een platvis die erg lijkt op een scholvis. Hij is iets smaller dan de schol en op sommige plekjes is de huid iets ruwer. Ook heeft hij oranje vlekjes alleen is deze nooit zo duidelijk te zien als bij de schol. Een bot heeft ogen aan de linker als rechter kant zitten en hij heeft een gemiddelde lengte van 28 centimeter. In tegenstelling tot alle andere zeevissen zou een bot ook gevonden kunnen worden in een rivier. Een bot is namelijk een vis die zowel is zoet ook in zout en brak water kan leven. Echter komt de bot in de Noordzee wel het meeste voor.

Een bot kun je eten en is gerookt het allerlekkerst.

Zeevis (haring)

De haring is een slanke vis die erg klein is en de vis heeft één korte vin op zijn rug. Een haring is gemiddeld 20 tot 30 centimeter groot. Zijn graten zijn zacht en ongeveer een kwart van het lichaamsgewicht bestaat uit vet. Haringen leven met honderdduizenden tegelijk in scholen. Haringen eten plankton en super kleine zeediertjes. Een haring wordt ook wel een Hollands Nieuwe genoemd. Echter mag je een haring alleen zo noemen als het vetpercentage tussen de 16 en 26 procent heeft, gevangen wordt halverwege mei tot eind juni en nog geen hom in zijn kuit heeft. Na de vangst van een haring wordt deze direct in het zout gelegd en gekaakt. Dit betekent dat alle kieuwen en ingewanden worden verwijderd. Na September mag de term Hollands nieuwe niet meer gebruikt worden en heet diezelfde haring “maatjesharing”.

Zeevis (Kabeljauw)

Kabeljauw is een van de bekendste zeevissen in Nederland. Een kabeljauw is te herkennen aan zijn smalle vorm en de bovenkaak die verder uitsteekt dan zijn onderkaak. De kleur van een kabeljauw kan verschillen per gebied. Meestal heeft deze zeevis een witte buik en een olijfgroene rug met bruine vlekken. Deze zeevis kan wel 2 meter lang worden, hij weegt dan ongeveer 40 kilo. Het leefgebied van een kabeljauw schuift steeds verder op naar het Noorden. Een veel voorkomende bereiding van een kabeljauw is kibbeling. Hierbij wordt de kabeljauw in stukken gesneden, door beslag gehaald en vervolgens gefrituurd.

Zeevis (makreel)

Een Makreel heeft een blauwe rug met een zwarte tijgerprint. Zijn buik is zilver en zijn staart is gevorkt. Wat zo mooi is aan deze vis is dat het tijgerprint bij iedere makreel anders is. De zeevis wordt maximaal 50 centimeter en weegt dan ongeveer 3 kilo. Een makreel heeft stevig vlees met veel smaak en een hoog vetgehalte. Een makreel wordt op vele manieren gegeten waaronder gerookt.

[peterpijls1965]

Foto: Max Natkiel, Paradiso Stills (1980-´86).

Ik ben straight edge, en het zuigt

Vijf jaar geleden deed ik een poging straight edge te leven. Ik faalde grandioos.

Ik leef straight edge tegenwoordig. Dat wil zeggen: geen alcohol of drugs, geen sigaretten, matig vlees eten en geen casual seks. Wat ben ik toch politiek correct. Maar straight edge is niet zozeer een principiële keuze voor me. Het is pure noodzaak. De drank, de drugs en de sigaretten verwoestten mijn gezondheid. Ik zit niet voor niks zonder benen in een rolstoel.

In de jaren ´80 van de vorige eeuw bedacht de punkband Minor Threat de straight edge-levenshouding. Voorman Ian MacKaye formuleerde in het lied Out Of Step de basisregels voor de beweging: “Don't smoke / don't drink / don't fuck / at least I can fucking think!”

Die zat. Hardcore straight edgers zetten zich af tegen van het overmatige drank- en druggebruik onder punkers. Ze vonden dat punk daardoor aan politieke kracht en aan ideologische waarde had ingeboet.

Anderzijds kreeg straight edge het verwijt te uniform, belerend en beklemmend te zijn. De beweging is dan ook altijd marginaal geweest, en is vandaag de dag vrijwel vergeten, of wordt geassocieerd met Hare Krishna of fundamentalistische christenen.

Oude die hard-straight edgers zijn nog altijd te herkennen aan een getatoeëerd zwart kruis op de hand. Punker Ian MacKaye relativeerde zijn beginselverklaring achteraf. Hij vond dat straight edge geen dogma mocht worden, en dat hij ieders persoonlijke keuze daarin respecteerde.

Elementen uit zijn ascetische levensfilosofie zijn terug te vinden in de consuminderenbeweging. Ook mensen uit de new age-sector willen wel eens shoppen in de straight edge-supermarkt, en niet alleen yogasnuivers.

Die marginaliteit begrijp ik maar al te goed. Diep in m’n hart zou ik iedere dag een krat bier willen drinken. En een pakje sigaretten roken, benevens minstens drie joints en een handjevol xtc-pillen nuttigen. Veel mensen doen met me mee, maar dan echt.

In het rioleringswater van grote steden worden enorme hoeveelheden harddrugs aangetroffen. Nederland slikt, snuift, rookt en zuipt erop los.

Dan zijn er epidemische verslavingen aan benzo´s, antidepressiva en antipsychotica. De nieuwste designerdrugs laat ik gemakshalve maar even buiten beschouwing. De pillenlaboratoria draaien overuren, tegenwoordig ook om meta-amfetamine te produceren, die hier ten lande ook wel onder de koosnaam Tina gebruikt wordt tijdens chemseksfeestjes van een bepaald soort homoseksuelen die houden van lang doorgaan met veel partners.

Dat komt de georganiseerde criminaliteit allemaal ten goede, waarschuwde de politie gisteren nog. Weinigen luisteren. We werden een hedonistische narco-staat. Aspirant straight-edgers zoals ikzelf worden recht in hun gezicht uitgelachen. Mogelijk terecht. Want wat is het saai om zo sober en streng te leven.

Het gekkenhuis waar ik woon is van zichzelf tamelijk straight edge. Middelengebruik is in deze beschermde woonvorm streng verboden. Geen alcohol of drugs. Sigaretten mogen nog net, op voorwaarde dat we ze buiten stilletjes oproken, want de buren mogen vooral geen last hebben van ons GGZ-stumperds.

Mijn onlangs overleden buurvrouw M. trok zich weinig aan van dat soort fascistoïde dogma´s. Zij zoop en blowde er iedere dag op los, en had lak aan alles en iedereen. Tot ze keelkanker kreeg.

Eerlijk gezegd kwam ik in m’n leven weinig straight edgers tegen. Ik ben met een solistische missie bezig. Ik ken wel vegetariërs en veganisten, en mensen die niet roken, drinken of blowen. Maar niemand die zichzelf straight edge noemt. Zoals gezegd: het is een marginaal gebeuren, en misschien hoort dat wel zo.

Ik stopte half december met roken en blowen, en hou dat vol, een terugval in maart uitgezonderd. Drinken doe ik al zes jaar niet meer. Xtc heb ik al zeven jaar niet gehad. Ik ben, kortom, een brave jongen.

Maar wat is het saai om zo gezond te leven. Wat heb ik soms behoefte aan een uitspatting. Maar dat kan ik me niet veroorloven. Ik, met mijn mateloze verslavingsgevoeligheid.

Want als ik dronk, was het meteen kolossaal veel. Als ik blowde, ging er meteen minstens een gram hasj of wiet op. En als ik mdma dropte, waren het soms 7 pillen in een nacht. Om van gewoon roken maar te zwijgen: een pakje sigaretten per dag was het minimum.

Dan liever straight edge, hoewel niet uit principiële overtuiging, maar uit medische noodzaak.

Het ontstaan van een geheel onthoudende jongerengroepering als de straight edge is vrij uniek, schreef NRC tien jaar geleden. Als subcultuur is zij zelfs de eerste in haar soort, zo zei D. Korf van de Algemene Nederlandse Geheelonthoudersbond.

Begin vorige eeuw bestond er nog een keur aan verenigingen voor jonge geheelonthouders, de Blauwe Knoop bijvoorbeeld. Maar die verdwenen weer. Sommige anarchisten leven nog steeds principieel straight edge, maar ik ken alleen bourgondisch ingestelde varianten.

“Na de verzuiling trad er een culturele nivellering op, waardoor ook de gezondheidsgrenzen vervaagden”, meende Korf van de geheelonthouders. “Wij zijn blij dat dit bewustzijn bij sommige jongeren weer toeneemt.”

Dat was tien jaar geleden. Nu ben ik met m’n 52 jaar bepaald geen jongere meer, zelfs geen oudere jongere. Ik ben hoogstens een eenmotorige straight edge-mug, met een midlife crisis. Die liever niet zo principieel zou willen leven. Maar m’n lever is licht verdikt, bleek in het ziekenhuis. M’n benen zijn weg, alsmede mijn rechterwijsvinger.

Allemaal te wijten aan aderverkalking, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door een onmatig leven, al kunnen mijn artsen de precieze oorzaak niet verklaren.

Dus heb ik besloten straight edge het graf in te gaan.

[antongecensureerd]

Europa in vogelvlucht (slot)

Als ik aan Nederland denk ik aan Amsterdam, aan Rotterdam, aan Den Haag, aan Utrecht, aan knooppunt Oude Rijn, aan de Amstel, aan de Maas, aan de Vecht, aan Volendam, aan Friesland, aan Texel, aan ''wie sjoeën ós Limburg is'', aan klompen, aan molens, aan de Kuip, aan de Afsluitdijk, aan Zandvoort, aan Loosdrecht, aan Vinkeveen, aan aardappelen, vlees en groenten, aan het vd Valk concern, aan appelmoes met een kers, aan Vlieland, aan kijken kijken niet kopen, aan nieuwe haring, aan het Spui, aan het Rijksmuseum, aan de Johan Cruijff Arena, aan de Wallen, aan Scheveningen, aan coffeeshops, aan de Veluwe, aan uitgestrekte weilanden, aan de Amsterdamse grachten, aan de Geleenstraat, aan Broodje van Dobben, aan de boot vanaf Harlingen, aan raamprostitutie, aan het Olympisch Stadion, aan FC Amsterdam, aan de Deltawerken, aan Schiphol, aan de Coolsingel, aan Oud & Nieuw, aan vuurwerk, aan het Binnenhof, aan Oranje, aan de debatten tussen Joop Den Uyl en Hans Wiegel, aan de Dom in Utrecht, aan stamppotten, aan Artis, aan de gulden, aan dames- en herentoiletten, aan Duindigt, aan Pim Fortuyn, aan het Blauw Wit Pinkstertoernooi, aan een jonge borrel, aan Koninginnedag, aan de VOC, aan stroopwafels, aan pindakaas, aan hagelslag, aan drop, aan Heineken, aan boeken- en platenbonnen, aan Kerstmis, aan Sinterklaas en Zwarte Piet, aan Mens erger je niet en aan Ganzenbord, aan pannenkoeken en aan poffertjes, aan de Elfstedentocht kijken met Ruud Dolstra en vloerkadetten met ouwe kaas, aan Reinier Paping en aan Evert van Benthem, aan lever- en ossenworst op een prikkertje, aan Thialf, aan Sven en Irene, aan op tijd eten, aan de koektrommel, aan de Appie, aan Delfts blauw, aan pepernoten en speculaas, aan natuurijs en aan rood, wit en blauw. 

Ik heb geen flauw idee hoe de huidige generaties zich Nederland later gaan herinneren. Waarschijnlijk als het land waar diversiteit heilig is verklaard. Waar man en vrouw afgeschaft zijn en waar Zwarte Piet met succes verdreven werd. Dat ik me ernstig zorgen maak over de toekomst van mijn kinderen en kleinkinderen is evident. Dat zou een ieder met een gezond stel hersenen moeten doen. Toch is het een feit dat de meeste jonge mensen zich niet druk maken om zaken als islamisering en afrikanisering. Dat is nu eenmaal het directe gevolg van globalisering. Dat hoort erbij. De jeugd vindt het wel goed zo. Zelfs een Turkse tuigvlogger kan probleemloos overal aanschuiven. Als ik lees dat de VVD en GroenLinks de grootste partijen zijn bij verkiezingen op middelbare scholen houd ik mijn hart vast. Dan kan ik alleen maar concluderen dat ik in de huidige tijd geen 20 jaar meer zou willen zijn. Waarom niet ? Omdat ik me dan letterlijk dood zou vechten. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik de goeie ouwe tijd nog mee heb mogen maken, want toen was geluk héél gewoon.

[neftaly1980]

Paramaribo (deel 1)

Ze deed haar best.

Ze deed haar best niet te schreeuwen.

Ik zag de strakke lijn van haar hals die doorliep naar haar kaken. Haar ogen fijngeknepen, haar borst zwoegend.

Ik drukte een kus op haar lippen.

“Laat het maar gaan lieverd. Ga maar los”

Meer had ze niet nodig. Ik drukte mijn mond op haar. Haar lichaam in schokkende razernij en ik nam gretig wat ze me wilde geven. Schorre kreten vulden de kamer.

Wat eraan vooraf ging…

We hadden afgesproken bij ” t Vat”, de hotspot voor Europese toeristen , de Nederlandse in het bijzonder. Ik was vroeg maar zij was eerder.

Ze had een tafeltje uitgekozen in het niet-rokersgedeelte. Ik nam een een trek van mijn sigaret en maakte van de gelegenheid gebruik om haar van een afstandje te bekijken. Naar het gedeelte dat niet door het tafeltje verborgen werd. Ze had zich mooi gemaakt. Haar haren had ze naar achteren gekamd, strak in een staart. Blond met donkere strepen er tussen. Kleurige kraaltjes in haar oren, helemaal in Surinaamse stijl.

Haar lippen zachtroze, glanzend. Gloss, niet gestift. Ik liet mijn blik een ogenblik rusten op het omgekeerde boogje dat de lijnen van haar bovenlip verbond. Een zwarte zonnebril met ronde glazen verborg haar ogen. Ze was met haar telefoon bezig.

Er trilde iets in mijn broekzak. Ik viste mijn telefoon eruit en las het berichtje.

“Ik ben er”.

“Ik ook” beantwoordde ik.

Haar blik schoot omhoog en recht voor haar vond ze me. Ik liet de sigaret op de grond vallen en drukte het uit met mijn schoen. Ik liep naar haar toe. Langzaam, zodat ook zij de gelegenheid had mij te bekijken.

Ik droeg een groene worker, een wit hemdje en witte gympen. Ze stond op om me te begroeten. Drie kussen op de wangen.

“Wat zie je er mooi uit. Mooie rok heb je aan”. We gingen zitten, de brillen gingen af.

“Dankjewel” zei ze. “Leek me wel zo makkelijk”.

Ze verschoot van kleur. Ongemakkelijk keek ze me aan.Haar vingers frummelden met een hoekje van de menukaart. Ik legde mijn hand over de hare. Gaf er een kneepje in.

“Dankjewel”.

Een nerveus lachje. “Ik ben hier niet zo goed in geloof ik”. Ik pakte haar rechterhand in mijn beide handen.

“Geeft niet. Ikke wel”. Ik zond haar een knipoogje. “Zullen we wat te drinken bestellen?” Met mijn ogen zocht en vond ik de blik van een een ober en ik wenkte hem naar ons tafeltje. De avond begon.

Ik vroeg naar haar dag en en ze vertelde me over haar dagelijkse beslommeringen. Over haar leven als blanke Nederlandse in Suriname. Haar twee blonde kinderen op de basisschool waar haar man als leerkracht werkte. Tussen de bruine koppies.

Het ijs was gebroken en ze vertelde op haar gemak. Af en toe bracht ik haar subtiel terug naar het waarom we hier zaten. Raakte haar aan. Streek een denkbeeldige losgeslagen lok van haar voorhoofd. Liet mijn blik brutaal in haar decolleté hangen. Ze genoot ervan. Ik zag het in de glans van haar ogen.

We bestelden nog een drankje en ze vertelde verder. “Het is hier heel anders leven dan in Nederland. Elke dag is hetzelfde. Vandaag een herhaling van gisteren en morgen weer hetzelfde als vandaag. Alsof er geen geschiedenis bestaat. Alsof de tijd vanzelf voorbij gaat”. Ze zweeg een poosje. Mijmerde met haar blik naar binnen. Ik liet haar en wachtte.

“Zullen we gaan eten? Ik heb honger”.

Haar blik en stem klonken vrolijk. Twee wijntjes hadden haar losser gemaakt.

Ik lachte. “Let’s roll”.

Het restaurant was op loopafstand. We liepen naast elkaar zonder elkaar aan te raken. Ik had graag haar hand gepakt maar deed het niet. De nacht hing veelbelovend tussen ons in. In mijn gedachten sloeg ik het eten over en skipte gelijk door naar het toetje. Naar haar blanke lijf kronkelend onder de mijne. Warm, zacht en nat. Haar plotselinge stilstaan bracht mij tot stilstand. We waren er.

“Waar dacht je aan”?

Ze keek me aan.

“Aan jou” bekende ik. “Aan jou en hoe je straks onder me beweegt”.

Ze wist niets te zeggen. Verrassing in haar ogen. Ik pakte haar hand en trok haar mee. “Kom, eerst eten”.

Unsei-Yaki. Sushi in een all-you-can-eat concept.

We zaten op kussens op de grond met onze benen in een vierkante opening.

Tussen ons in een plat, zwart vierkant tafeltje. Aan de muur een schildering van twee vissen die elkaars staart achterna zwommen. De symboliek trof me. Het meisje dat ons bediende herkende me van een weekje terug. Een slanke Creoolse met een verlegen lach.

We aten goed en lekker. De spanning tussen ons werd dikker. Ik genoot van het voorspel. Petra vertelde hoe fijn ze het vond om weer sushi te eten. Haar man hield er niet van en voor veel Surinamers was dit concept nog onbekend.

Ik luisterde naar haar, keek hoe haar lippen bewogen, hoe ze haar nu loshangend haar achter een oor streek.

Ze pakte met de stokjes een Californian roll en dipte die in de sojasaus. Ik keek hoe ze die naar haar mond bracht. De kauwende beweging van haar kaken.

“Lekker is dit hè?” Ik volgde haar voorbeeld. Intussen gleden mijn ogen van haar mond naar haar keel en vervolgens naar haar borsten. Mijn ogen bleven hangen bij een tepel. Ik deed geen moeite mijn blik te verbergen. Mijn bedoelingen waren helder.

Ik was benieuwd naar haar areola. De grootte, de kleur, de structuur. Hoeveel tinten lichter dan de tepel? Of donkerder.

Ik sleepte mijn blik weer omhoog. Ze keek me stil aan.

“Ben je niet gewend hè? Zo bekeken worden door een andere vrouw”.

Ze schudde van nee. Ze likte haar onderlip met haar tong. Ik volgde de beweging. Ze zag het en slikte.

Ik herkende het gebaar. Opwinding en nervositeit. Een reflex.

“Geldt dat niet voor elk leven? Dat vandaag een herhaling is van gisteren en morgen daar weer een toekomstige herhaling van?”. Ze keek me niet-begrijpend aan. “Wat je op het terras zei over dat elke dag hier hetzelfde is”.

Ik wist dat ik haar op het verkeerde been zette. “Geldt dat niet voor elk leven dat je leidt, hier of in Nederland? Dat je elke dag min of meer hetzelfde doet? Wakker worden, kids, huishouden, je dingetjes”?Ze schudde haar hoofd.

“Jawel. Natuurlijk. Maar toch is het hier anders dan in Nederland. Daar was ik altijd onderweg, zat elk weekend volgepland. Verjaardagsfeestjes en familiefeestjes en andere verplichtingen. Zelfs als we niets op de kalender hadden staan was ik bezig met van alles. Ik moest zoveel en liefst van alles tegelijk”.

Ik knikte begrijpend. “Ja, ik snap wel wat je bedoelt. Het klimaat alleen al dwingt je tot bedaren. Te warm om te jagen hier. En wat vandaag niet komt dan morgen toch? Het verschil ligt erin dat wij beide werelden kennen. Hier en daar”.

“Mmhmmm” knikte ze bevestigend en slikte het laatste hapje door. Ze zuchtte gelukzalig. “Hier had ik al zolang zin in”. Ik glimlachte. ” Fijn dat ik u van dienst kon zijn mevrouw” grapte ik. “Dat valt nog te bezien” gaf ze me terug. “Oh”? Ik trok vragend een wenkbrauw op. Ze bloosde en nam een slokje van haar drankje.

“Wil je gaan”? vroeg ik zachtjes.

Ik speurde in haar ogen naar een teken van twijfel. “We hebben nog een ronde. Wil je nog wat bestellen? Een toetje nog misschien?”

Ze schudde van nee. “Laten we gaan”.

Haar stem hees en uitnodigend.

Deel 2:

De weg terug werd eveneens in stilte afgelegd. Dit keer pakte ik wel haar hand en ik verwonderde me over het geluk in dit kleine gebaar. De lucht was warm en klam en om ons heen flarden muziek en het geroezemoes van een zaterdagavond.

In de buurt van het hotel maakte ze haar hand los van de mijne. Begreep het. Een getrouwde vrouw op avontuur. We begaven ons rechtstreeks naar de kamer.

En dit keer verraste ze mij. Nauwelijks had ik de deur achter me gesloten of ze drukte me er tegen aan. Ze drukte haar lijf tegen de mijne en kuste me vurig.

Haar mond bewoog over de mijne en haar tong likte me van binnen. Haar handen gleden van mijn schouders naar beneden, mijn armen langs waar haar vingers de mijne verstrengelden. Ik trok mijn mond los van de hare. Ze keek me verhit aan.

“Kom” zei ik en trok haar de hal door naar het bed.

Weer nam zij het initiatief. Van mijn plan haar in mijn kamer uit te nodigen, mijn sleutels nonchalant op tafel te gooien en eerst nog een drankje te doen kwam niks.

Ze kuste me weer. Lang, diep en heet. Mijn handen gleden over haar rug omlaag, schoof haar shirtje omhoog en trok het over hoofd heen uit. Ik kuste haar schouder, haar hals, haar kaak en maakte intussen haar bh los, omvatte haar borsten.

Ik keek omlaag naar het zachte, blanke vlees in mijn bruine handen. Naar het contrast. “Roze” mompelde ik. “Wat”? Ze keek me vragend aan. “Roze, je tepels, ze zijn roze”. Ik zag iets in haar ogen wat op schaamte leek maar het net niet was. Verlegenheid wellicht? Ik drukte een kus op elke tepel. “Ze zijn prachtig. Je bent prachtig. Dankjewel”.

Ze ademde uit en ik realiseerde me dat ze haar adem ingehouden had. Ik voelde een steek in de plek waar mijn hart zich bevond. Ze vond het spannend.

Op een andere manier dan dat ik het spannend vond. Voor haar was dit onontgonnen terrein. Langzaam kleedde ik haar verder uit en kuste elk bloot stukje dat ik tegenkwam. Haar buik, haar heup, dijen tot aan haar enkels, voeten en tenen. Zachte maar vastberaden kusjes om haar te laten weten dat alles dat ontbloot werd me beviel. Ik kuste me weer een weg omhoog. Verborg mijn hoofd een ogenblik in haar schoot om haar geur op snuiven(zó heerlijk) en eindigde met een kus op haar mond.

“Nu jij” fluisterde ze hees. Ze trok m’n hemdje uit mijn broek maar ik nam het over. Ik kleedde me snel uit. Legde mijn telefoon en sleutels netjes op tafel en trok haar op bed. Op de dekens en niet eronder. De nachtlampjes aan. Ik wilde haar zien.

De hele avond had ik aan dit moment gedacht. Hoe ze hier zou liggen. Naakt, nat en voor mij. We lagen met ons buiken en borsten tegen elkaar, een knie had ik tussen haar dijen geschoven. Ik keek haar in haar mooie blauwe ogen, op zoek naar iets van twijfel maar kwam alleen begeerte tegen. Ik streek een lok achter een oor. ” Weet je het zeker”? vroeg ik ter bevestiging. Haar antwoord was een zachte kus op mijn mond. Ze drukte me achterover. Haar hand schoof omlaag en pakte een van mijn borsten. Ze woog het gewicht in haar hand, wreef met vlakke hand erover, mijn tepel in haar palm. Nu was het haar beurt om te kijken. “Zo mooi….” verzuchtte ze. Ze draaide met één vinger een kringetje om mijn tepel, trok er zachtjes aan met twee en sloot vervolgens haar lippen erom heen.

Ik kreunde zachtjes, meer een zucht dan een kreun. Ze zoog mijn tepel diep haar mond in en er trok een scheut van genot van mijn tepel naar mijn kruis. Een hand bewoog zich naar beneden en legde zich over mijn heuveltje. Ze kroelde door de korte, stugge haartjes. Ik pakte haar bij de pols voordat haar vingers de duik naar beneden maakten. Naar de zware natheid tussen mijn benen.

Mijn beurt eerst. Ik rolde haar op haar rug en smoorde haar kreetje van verrassing met een kus. Ik ging op mijn knieën tussen haar dijen zitten, haar benen aan weerszijden van mijn heupen en nu had ik haar écht waar ik haar wilde hebben. De koele lucht van de airco streek over mijn rug. Ik liet mijn blik over haar heen glijden. Het kleine, veelbelovende driehoekje, haar buik, haar borsten die door de liggende houding wat opzij waren gezakt, het kuiltje in haar hals over naar haar geopende lippen tot haar ogen. Weer die blik van nerveuze verlegenheid. Ik zond haar een naar wat ik hoopte een geruststellend lachje was. Niet de grijns van een hongerige wolf.

Mijn handen gleden genietend van haar heupen naar haar borsten. Ik drukte ze met beide handen tegen elkaar en verborg mijn gezicht ertussen. Zuchtend streelde ze mijn rug.

Er fladderde iets in mijn buik. De weelderigheid van haar borsten en haar zachte zuchten betoverde me. Ik likte haar borsten, tilde haar borst wat omhoog om de aanzet te kussen en zoog haar tepel mijn warme mond in. Ze kreunde. Ik liet haar tepel los en verplaatste me naar de andere. Beet er zachtjes in en verzachtte de pijn door er over heen te blazen. Ik keek omhoog en zag dat ze met gesloten ogen en geopende mond lag te genieten. Ik zoog haar tepel harder mijn mond in en mijn hand gleed tussen haar benen. Ik kreunde toen mijn vingers haar natte kutje vonden. Haar adem stokte een ogenblik. Hier ben ik voor geboren schoot het door me heen. Voor deze heerlijkheid, dit plekje, dit spel.

Deel 3:

Met twee vingers gleed ik tussen haar lipjes door. Van haar klitje tot de ingang van haar buik maar ik ging niet naar binnen. Nog niet. Ze was zo heerlijk warm en nat. Ik verplaatste mijn bovenlijf naar boven en steunde met mijn linkerhand ter hoogte van haar hoofd. Mijn middelvinger vond haar gladde knopje en cirkelde erom heen. Ze hijgde, duwde zich tegen mijn hand aan. Ik liet me op mijn elleboog zakken en bracht mijn lippen naar haar oor. “Wat wil je”? Mijn vinger gleed weer naar beneden, zocht haar vocht en vond haar klitje weer. Hijgend drukte ze zich naar mijn hand. “Wat wil je dat ik doe”? vroeg ik haar weer. Ze draaide haar hoofd naar me toe en keek me aan. Likte langs onderlip. Ik boog me naar haar toe en kustte haar hard en liet daarbij ook een vinger in haar glijden. Ze kreunde zuchtend in mijn mond. “Jaaa”. Ik trok mijn hand terug en liet vervolgens twee vingers in haar glijden. Soepel en nat. Ze bewoog onrustig haar benen. Langzaam bewoog ik mijn vingers in en uit haar. Haar heupen golfden met me mee. Ik bracht mijn mond weer bij haar oor, zoog zachtjes aan haar lelletje. “Wat wil je dat ik doe? Wil je dat ik je neuk”? Mijn hand versnelde het tempo. Ik stootte iets harder haar lichaam in. “Jaaa” kreunde ze. “Neuk me, neuk me, neuk me” op het ritme dat mijn vingers aangaven. Ik genoot met volle teugen. Dreef mijn vingers dieper haar warmte in. Gleed soepel met twee vingers naar buiten en stootte net zo zo soepel weer naar binnen. Mijn duim vond haar klit bij elke opgaande beweging. Haar gekreun vulde mijn oren. Bestaat er een mooier geluid dan een van genot kreunende vrouw?

“Harder” hijgde ze en ik versnelde mijn tempo. Ik voelde de spanning in haar lijf.

De versnelling in haar ademhaling. Ik voelde haar natter worden. Haar geur bezwangerde de lucht en ik moest me inhouden om niet met mijn gezicht tussen haar benen te duiken. Ik richtte me op en ging weer tussen haar benen zitten. Haar benen aan weerskanten van mijn heupen. Ik pakte met mijn linkerhand haar heup en dreef de vingers van mijn rechter haar lichaam in. Ik genoot van de aanblik van mijn vingers in haar kutje. De roze diepte waar mijn vingers in binnendrongen en nat en glanzend weer tevoorschijn kwamen. Hoe haar spiertjes zich van binnen begonnen aan te spannen en haar heupen zich sneller tegen mijn hand bewogen. Mijn blik gleed omhoog, van haar glimmend poesje naar haar golvende buik. Mijn vingers neukten haar stevig door en mijn andere hand klemvast om haar heup. Mijn ogen volgden haar lichaam omhoog, naar haar gezicht. De aanblik van haar deinende lichaam maakte me natter en ik voelde hoe het over mijn dijen liep.

Ze deed haar best.

[gauthierdubrul]

de gewone zeehond(Phoca Vitulina

hij is 1 van de 2 soorten die voorkomt aan de Belgische kust

uiterlijk:

- mannetjes kunnen 1,9m lang worden maximaal 120kg wegen, de vrouwtjes zijn iets kleiner en kunnen 1,7m lang worden

-hij heeft een donkergrijze tot bruine kleur, heeft ook vlekken(hoeveelheid verschilt van dier tot dier) 

- hij heeft een ronde, kleine kop( in verhouding met het lichaam) en een lichte knik tussen zijn voorhoofd en neusrug

- mannetjes kunnen tot 26 jaar oud worden, vrouwtjes leven iets langer

gedrag:

- zeehonden keren vaak terug naar eenzelfde rustplaats

- hun activiteit wordt bepaald door de getijden: bij eb liggen de zandbankjes, golfbrekers vaak bloot en dan wordt er gerust, bij vloed wordt er gejaagd 

- ze rusten vaak in grote groepen(soms van duizenden) in tegenstelling tot wanneer ze het water in gaan, wat ze vaak alleen doen

- de vrouwtjes beschermen hun jongen

voeding:

- ze eten vooral vis, maar ook kreeftachtigen, weekdieren en schelpen

- haring en kabeljauwachtigen zijn hun voornaamste prooidieren

- grote prooien eten ze op aan het oppervlak, kleine eten ze op tijdens het jagen

- ze richten zich ook vaak per seizoen op 1 vissoort

- ze drinken geen zeewater, maar krijgen het meeste vocht binnen via hun voedsel

- het jachtgebied kan soms tot 50 km van zijn rustplaats vandaan zijn

voortplanting:

- paartijd ligt in juli en begin augustus. 

- de balts en de paring gebeuren onder water

-  de draagtijd is 8 maanden

- de jongen zijn bij de geboorte tussen de 70-95 cm groot en wegen ongeveer 10 kg 

leefgebied:

- ze komen vooral voor op zandbanken, golfbrekers, rotskusten en rond een riviermonding

bron:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Gewone_zeehond

https://www.natuurpunt.be/pagina/gewone-zeehond#:~:text=De%20gewone%20zeehond%20is%20een,worden%20ongeveer%201%2C7%20m.

[iluminado-plenilunio]

En dan opeens vanuit het niets een stem die de eindeloze wederkerige energie abrupt doorbreekt: hier in’t hoekse, is dat goed schatje?

Een man volgt stilzwijgend en passeert ons tafeltje. Zijn hart boven hard badge zit opvallend op z'n hemd gepind.

Ze gaan over elkaar staan en vooraleer ze goed en wel neerzitten vraagt ze hem: 

- Weet je al wat je wilt eten?

- Ja, stoofvlees met frieten, antwoordt hij kordaat.

Voor het eerst in enkele uren tijd hebben twee mensen ongevraagd onze bubbel binnengedrongen. Onze ogen en oren op de twee indringers gericht. 

- ’T is lekker e schatje?

….

- Ge zijt zo stil dus dan zal’t wel lekker zijn.

De dame reikt haar hand over de tafel en neemt zijn hand in de hare.

- We hebben hier hard voor gewerkt e schatje... voor de centjes. We mógen er van genieten. Haar glimlach verwarmt de tafel. De man mompelt beamend.

Net zo onopmerkend dat ze zijn binnen gekomen, hebben gegeten en betaald, verlaten ze opnieuw de zaak. Ze wandelen voldaan uit de deur. 

Onze blikken rusten weer op elkaar en je zegt me: "ik vind het zo mooi om te zien dat het leven zo simpel kan zijn voor sommige mensen, zo gelukkig. Maar langs de andere kant... Ik leef liever wat meer en ben soms liever wat ongelukkig dan gewoon zo gewoontjes te zijn.

Geluk zit in de dingen die onverwachts op ons pad komen, het zit in een plotselinge wending van de wind die ons verbijsterd achterlaat, het zit in twijfelend in de diepte springen en rechtdoor de afgrond inpringen . Dat is meer leven voor mij, meer het gevoel hebben dat ik lévend ben. Mijn bloed voelen stromen, mijn oren horen suizen, mijn hart voelen bonzen.

Ik kijk hem aan en voelde me levend als nooit tevoren.

[saskiaeigenwijsz]

21 Jaar geleden

21 jaar geleden was het vrijdag 21 februari. Ik was zwanger van Chanice en  zij was al bijna 2 weken te laat…… Eerder die week was ik bij de vroedvrouw geweest om me te laten toucheren. Dat betekend dat er een soort gel op de baarmoedermond werd gesmeerd die een opening van de baarmoeder zou kunnen forceren. Eigenlijk heeft sperma hetzelfde effect en had ik gewoon vaak seks kunnen hebben deze week, maar ik kan je vertellen, dat je daar geen zin meer in hebt als je zo ongeveer op springen staat en  al je hormonen door je lijf gieren.

21 jaar geleden zou ik dat nooit hebben toegegeven, maar mijn hormonen werkten over uren. Ze lieten zich op de gekste momenten gelden en ik heb gedrag vertoont dat ik onmogelijk met jullie kan delen op een openbaar medium als dit. Maar 1 van de rariteiten kan ik wel met jullie delen; ik was verslaafd aan schoonmaken. Mijn huis was nog nooit zo schoon als in de tijd dat ik zwanger was, sterker nog het hele pand was nog nooit zo schoon. Wat mij dreef was voornamelijk de lucht van het schoonmaakmiddel. destijds was dat Andy in de groene fles. Ik vond het zo lekker dat ik visioenen had dat ik een zwembad vol met Andy zou zwemmen en dat ik zelfs op kon drinken, zodat ik doordrenkt zou kunnen zijn met het middel. Zo fijn vond ik het. Ik wilde wel dag en nacht schoonmaken. Dat laatste kon natuurlijk niet, dus stond er een schoteltje met Andy naast mijn bed, zodat ik wel omgeven was van de geur.  Het is maar goed dat ik nooit geëxperimenteerd heb met drugs, want dit gedrag  voorspeld al dat dat helemaal mis zou zijn gegaan. ( haha)    Als mij huis schoon was begon ik gewoon aan de openbare ruimtes in mijn pand waar ik woonde; de galerij, de brand trap, de lift de entree. Alles was pik en span en rook heerlijk fris naar de Andy. De buren vonden het in het begin wel grappig, maar na een tijdje begonnen ze zich wel zorgen te maken en vroegen mij elke dag of de weeën al begonnen waren. Maar deze baby had besloten dat zij het wel fijn vond in mijn buik, dus die weeën bleven uit. Ik kon gel en sperma laten smeren wat ik wilde. Ik liep heel veel, omdat Newton dan wellicht een handje kon helpen, maar nee hoor, deze dame wist wat zij wilde, zij bleef zitten waar zij zat en kwam pas toen  het haar uitkwam.

21 jaar geleden kwam ik uit mijn bed en ging naar de wc, daar kwam er een slijmerige bal van een witte substantie naar buiten. Bij het afvegen viel het op mijn hand ( sorry heren, maar dit is belangrijk) Ik keek ernaar en sprong een gat in de lucht. ik ben met mijn broek nog op mijn knieën naar Jorge toe gerend en riep: “Kijk!!   Een Slijmprop!!”   Jorge keek met een groenige gloed op zijn gezicht naar het smerige goedje en vroeg: “Gatver Sas, waarom laat je me dit zien, ik moet nog ontbijten.”   Wát een sukkel. Ik zag hem denken: houden deze rare hormoonfratsen ooit nog op?  Jorge dit is DE slijmprop, het begin van de bevalling, het gaat beginnen`!!  Toen ik dat zei, vond hij het iets minder erg dat hij de slijmerige substantie op nuchtere maag onder zijn neus had gekregen. Met een vage glimlach vroeg hij: “ okay fijn Sas, maar mag  dat nu dan weg?”   Ik gooide het weg en  ging zingend douchen en sprong een gat in de lucht bij de eerste wee. Ik belde de verloskundige dat ze meteen moest komen. Zij vroeg hoeveel weeën ik had en hoeveel tijd er tussen zat. Toen ik vertelde dat er ongeveer 25 minuten tussen zat, raadde ze me aan om te gaan wandelen en terug te bellen als er 5 minuten tussen zat. Ik ben met Jorge een boodschap gaan doen, hij moest ergens heen met de auto. Die positie was niet heel fijn en ik voelde ieder steentje op de weg, maar de Weeën kwamen met grote tussenposes.   Dus bij terugkomst zijn we over de markt gaan wandelen ( we woonden bij de Albert Cuyp) en door het Sarphatipark, maar na 14.00 heb ik geen wee meer gehad, dus 1600 uur belde ik de vroedvrouw. Zij zei dat het slechts een begin was, ik was volgens haar aan het “rommelen” en het zou zomaar nog 1 of 2 dagen kunnen duren.” IK WAS PISSED!! hoezo was ik aan het “rommelen”  ik zou haar met plezier laten zien wat ik van haar “gerommel” vond. Onprofessioneel!!  Nou wat zij er ook van vond, ik ging bevallen, VANDAAG!!   Mitch was ondertussen uit school gekomen en vroeg of de baby er al was. NEE, die was er nog niet!!  Pffff    Jorge stelde voor dat hij met Mitch even langs oma zouden gaan en dat ze op de terugweg eten mee zouden nemen.  Ik ontplofte zo ongeveer; laten jullie mij Alléén in deze toestand?!?!?! wat HARTELOOS. Wij woonden in een bovenwoning met 2 verdiepingen. de slaap verdieping was beneden en de woon verdieping boven. Ik pakte mijn dweil en emmer te voorschijn en een fles Andy!! Ik ging dweilen, dat was hoog tijd in dit godsgruwelijk vieze huis. En Owwe als iemand het huis verliet, dus Jorge heeft Mitch in Bescherming mee naar de beneden verdieping meegenomen om daar TV te kijken samen.  

21 jaar geleden rond de klok van 16.30  was ik buiten mijzelf. Ik sopte de keuken de wc de woonkamer het balkon en alles wat ik tegen kwam inmijn huis alsof mijn leven er van af hing. Toen ik boven klaar was ging ik gewapend met Emmer dweil en een nieuwe fles Andy naar beneden; daar zou ik de badkamer en de slaapkamers wel eens goed onderhanden nemen en Owee, als de jongens mij in de weg liepen, dan zou ik ze wel eens even vertellen hoe het leven in elkaar zat! Há!         De heren waren echter niet van plan om op wat voor manier ook maar contact met mij te maken, ze maakten niet eens oogcontact en gingen naar boven. Ik hoorde Jorge nog zeggen; Kijk haar maar niet aan Mitch.   Toen ik klaar was en er letterlijk niets meer te soppen viel, ging ik naar boven om erachter te komen dat ze gewoon weg waren gegaan. Er lag een briefje op het aanrecht: we zijn even eten halen, zo terug, kus.       Kus???? Wat voor KUS??? Ze hadden mij gewoon aan mijn lot over gelaten, helemaal alleen in deze toestand. Je moet weten dat dit het Pre-mobiele tijdperk was, dus ik kon ze ook niet bellen om te vragen waar ze waren. 

21 jaar geleden om deze tijd (17.20) plofte ik moedeloos op de bank en begon tegen mijn buik te praten. Ik wist toen nog niet of ze een meisje of een jongen was; ik vroeg waarom de baby nou gewoon niet naar buiten kwam het was toch wel genoeg geweest nu? na 41,5 weken migraine, soep,gekke kwaaltjes, zoute haring, fruit en schoonmaak woede was het toch wel genoeg? ik heb geen dropje of chocolaatje gegeten al  die tijd omdat ‘de baby’ dat niet lustte,.. eens was het toch gewoon genoeg??

21 jaar geleden lag mijn toen 86 jarige oma inzet ziekenhuis omdat zij een week later een hart operatie moest ondergaan. Mijn oma woonde in Twente. Mijn moeder zou haar de volgende dag gaan bezoeken en daar tot zondag blijven. Ik was het zat. Ik dacht als je dan toch niet komt, dan ga ik gewoon mijn oma opzoeken en haar opvrolijken en moed in praten. Ik belde mijn moeder op en vertelde haar dat ik de volgende dag  met haar mee ging naar oma. Mijn moeder vond dat geen goed idee: Nee Sas dat kan niet, want je bent je slijmprop al kwijt, Wat als je opeens in Hengelo moet bevallen? Ik zag het punt niet: ze hebben daar toch ook ziekenhuizen? en dan zou deze baby net als mij ook in Twente geboren zijn, grappig toch?   Nou mijn moeder vond het helemaal niet grappig, want volgens haar kon ik ook onderweg bevallen langs de snelweg en dat zag ze helemaal niet zitten.  Ik was niet voor rede vatbaar: ik zei. ik heb mijn kraamtas al klaar ik ga morgen met je mee. Ik laat me door Jorge naar Diemen brengen en beëindigde daarmee het gesprek. 

21 jaar geleden kwamen Jorge en Mitch thuis met een maaltijd mix van Mac Donald en Surinaams en voor mij een Chinese Tomaten soep, één vakmijn andere zwangerschapverslavingen. vastberaden als ik was vertelde ik wat ik de volgende dag ging doen. Mitch vroeg nog of dat niet gevaarlijk zou zijn. Ik stelde hem gerust m dat dat niet zo was.

Ik zag heus wel dat Jorge hem een blik toewierp alsof ik niet goed bij mijn hoofd was en dat hij mij niet serieus moest nemen. Ik liet ze in de waan en ben van mijn soep gaan genieten. Voor ik ging slapen heb ik nog even de keuken gedaan en de ramen gelapt aan de buitenkant en ben met mijn reisplannen gaan slapen.

21 jaar geleden om 4 uur in de ochtend braken mijn vliezen, ik maakte Jorge wakker, hij haalde een vuilniszak waar ik op kon zitten om te ontdekken of er witte vlokken in het vocht zaten, of dat ik gewoon incontinent was geworden. Dat bleek gelukkig niet zo te zijn. We hebben toen nog ruim een uur gezellig kletsend in bed gelegen voordat we iedereen gingen bellen en Mitch wakker hebben gemaakt.  Ik zal jullie in een volgend verhaal nog wel eens vertellen wat er daarna allemaal gebeurde. Ik ga nu koken voor Jorge en het kind dat er toen niet uit wilde. Mitch is ondertussen naar Canada verhuisd, dus die eet vandaag niet mee.