#hey ik ga er voor je zijn hoe ik wou dat iemand er voor mij was

[astarfruity]

.

[mjomjomjo]

Hey Buddy,

Hoe gaat het met je? Ik heb gehoord daje op de berg gaat, das crazy! I hope you get all the lessons you want/ need. Ik weet da de Geneytouse weg gaat, dus zou je voor mij een keertje dag willen zeggen tegen de plek? I won’t make it there.

Ik had vannacht een droom, een crazy speciale droom. Ik droomde da we eindelijk het gesprek hadden waar ik al maanden eigenlijk op hoopte dat we gingen hebben. Tis echt grappig, maar mijn “droom” is in werkelijkheid gekomen in de vorm van “een droom” Hahah.

Anyway, we were back together, Ma breaking up. Ik voelde jouw ontevredenheid en je pijn, en ik sprak met je over wat we waren en wat we konden zijn, en hoe die niet echt pasten. Dichtbij, maar nie helemaal. I won’t describe it too much, maar alles draagde bij aan de boodschap van de droom. Waar we ons bevonden, hoe groot we waren ten opzichte van elkaar,…. Ik kan het niemeer helemaal recallen maar het gevoel en besef is gebleven. “Ookal dachten we echt dat het zou werken, toch waren we anders dan wat we verwachtte”.

Ik las je Twitter en het voelt dubbel. Eenderzijds support ik je in het uiten van je emoties, you go girl. Maar ik heb ook veel kwetsende dingen gezien. Dingen die me echt wel pijn deden. 

Denk je niet dat dit de comments zijn die iemand net traumatisen? Diegene die jou spijtig genoeg hebben moeten vormen. Ik weet nog hoe je vertelde over de anekdote hoe Jules die andere meisjes op de fuif kuste nadat jullie uit elkaar waren? Ik las je post over “me and the guy I told him not to worry about” en ik kan echt enkel zien dat de twee acties op elkaar trekken.

Sure, iedereen mag doen wat die wilt, tis een vrije wereld. Misschien had je niet naar die fuif moeten gaan waar hij ook was. En uiteindelijk deed hij gewoon wat goed voelde, wat hij wou. Maar het zou u pijn doen. And he knew that.

Sure, je mag doen wat je wilt, tis een vrije wereld. Misschien had ik niet naar je Twitter moeten kijken. En uiteindelijk deelde je gewoon wat goed voelde, wat je wou. Maar het zou me pijn doen, and you knew that.

Daarnaast was het wel exact wat ik nodig had, om je van me af te kunnen zetten, maar ik ga er geen dankjewel voor zeggen Hahah. Tjongejonge.

Ik heb lang getwijfeld na onze break up of ik je als eigenlijk als vriend zag. Wat zat er voor mij onder die diepe laag van romantiek, spanning, de droom over een toekomst tesamen? Bleef er iets over van onze vriendschap als we dat wegnamen? 

Yes, ik zie je doodgraag als vriend. Je was daar op m’n quest, jij op de mijne. Je was m’n buddy. Die ene persoon waar ik mee leefde op een plek die niemand anders kende. My friends will never understand how special that was. 

Hoe toepasselijk ook dat je deze zomer zelf op quest gaat. Je was er op het eerste jaar, en het laatste! Again, say bye to the place for me please.

I won’t be visiting Tumblr anymore. Of iets anders om te weten hoe het met je gaat, pinky promise buddy. Imma give you you’re space back. Respectfully fuck Thimo and you maar at the same time, enjoy. 

Oke what about a cheesy way of finishing this, im getting emotional already. Holy shit. Ik heb nooit de lyrics gelezen en Dees is Wa ik altijd hoorde, een kleine mashup van mezelf so to speak.

“This is the first day of my life”

You were the first day of my life,

I wasn’t born before I met you,

I went out in the rain, suddenly everything changed

They're spreading blankets on the beach

This is the first day of my life

I’m glad I didn’t die before I met you”

It’s not finished but that’s okay, those are the important parts.

Thank you so much for everything,

Enjoy your life

Buddy

[bb-dutch]

BB:

[ verse one ] De mooie dagen, zonder vragen. Overwon m’n dagen in schuld. Een vraag, die ik altijd had Maar weet best hoe het zit Met jou, in mijn gedachte Wachten tot ‘t over is. Me best gedaan, met dit lichaam. Mooie dagen, vallen in mijn wijnglas. Schone dagen, De dag, dat alles mij verlaat  Is wanneer je lach vervaagd Kan ik ademen op èèn liefde, ‘n beetje suiker, of misschien Tot ziens Maar dan,  jaagt het verleden je nu niet? licht brandt op jouw gezicht Ik heb niemand zoals jou  [ verse one ] De dag, dat De tijd gaat door,  Ik was jong /// Als een idioot,  Vaak  [ verse two ] Ik lach niet meer ondanks de beloftes s´ Ochtends lijkt de weg naar huis ver [ verse two ] Maar ondanks de beloftes ‘s Ochtends is het koud. De tijd gaat voorbij, en loop naar huis. maar je bent er niet zoals je had beloofd. Ik probeer positief te denken, onderweg naar huis. Maar deze weg lijkt onbekend, en eindeloos. Tijd gaat voorbij, en ik ga naar huis. maar je bent er niet zoals je had beloofd. Ik probeer positief te denken,  Maar deze weg lijkt onbekend, en eindeloos. Niemand is thuis, ondanks de beloftes. ‘s Ochtends lijkt de weg naar huis onbekend. e lachen onderweg naar huis. Maar deze weg lijkt onbekend, en eindeloos. Maar ondanks de beloftes s´ Ochtends lijkt de weg naar huis ver weg.  Tijd gaat voorbij, en ik ga naar huis. maar je bent er niet zoals je had beloofd. Ik probeer positief te denken, onderweg naar huis. Maar deze weg lijkt onbekend, en eindeloos.

[ verse one ] De Ik groei van schoen naar schoen. En ik ben je uitgegroeid,  En ik drink van drankje naar drankje. Maar ondanks de beloftes s´ Ochtends lijkt de weg naar huis ver weg. Op een zware dag, als jij er niet voor me bent In wiens armen kan ik dan schuilen? Wat is er hier gebeurd? Als ik door de gevallen bladeren loop, besef ik ik ben alleen. Ik wil meer van je zien, ik wil meer van je zien. Had zoveel plannen, maar nu plant ik niets meer. Ik wil met je praten, al doet het mij nog zo’n zeer. In mijn droom, groeit er een boom Is wanneer je lach achter mij vervaagd Is de dag wanneer jouw lach vervaagd. Hey, ik herinner je verjaardag. Had zoveel plannen, maar nu plant ik niets meer. Ik wil met je praten, al doet het mij nog zo’n zeer. Ik kwam langs je graf vandaag. Had zoveel plannen, maar nu plant ik niets meer. Ik wil met je praten, al doet het mij nog zo’n zeer. Ik had niet de tijd om je te begrijpen. Ik blijf vast bij jou, al doet het mij nog zo’n zeer. Ik wil met je praten, al doet het mij nog zo’n zeer. Op een zware dag, als jij er niet voor me bent In wiens armen kan ik dan schuilen?  Het doet me zoveel zeer.  Now that it’s over I just want to hold her I gave up all the world to see that little piece of heaven looking back at me Zal ik je horen, in een ander? Een vraag die ik altijd had Maar ik weet best hoe het zit Met jou in gedachten Wachten tot ‘t over is. Kan me niet richten op wat je trots maakt. Het leven is eenvoudig voor wie afgeleid raakt. En het spijt mij, want ik weet dat ik je kapot maak. Je droom is eenvoudig, maar het wreet me weg. Je wil een huisje in rust. Maar ik weet nu dondersgoed: En ik vraag mij af, of je er zal zijn Waarschijnlijk niet. Verlang dat je misschien in mijn dromen kwam. Maar ik wil geloven, dat ‘t niet zo was... [ verse twee ] Tijd gaat voorbij, en ik ga naar huis. maar je bent er niet zoals je had beloofd. Ik probeer positief te denken, onderweg naar huis. Maar deze weg lijkt onbekend, en eindeloos. Een vraag die ik altijd had, maar ik weet best hoe het zit Met jou in gedachten Wacht ik tot ‘t over is Maar ik weet best hoe het zit Met jou in gedachten Wachten tot ‘t over is. Tijd gaat voorbij, en ik loop voorbij ons huis.     Ik was een idioot, sprak mijn gedachtes. Daarom dat ik je vanzelfsprekend nam? Het lag, aan mijn stomme jeugdigheid. I force myself to smile, but this road seems unfamiliar and endlessly. Is wanneer jouw lach vervaagd. Zal je me herinneren in deze pijn? [ verse one ] De dag, dat alles mij verlaat Is wanneer jouw lach vervaagd. De tijd, is ver gekomen. [ verse one ] Ik groei van schoen naar schoen. En ik drink van drankje naar drankje. Maar ondanks de beloftes s´ Ochtends lijkt de weg naar huis ver weg. [ verse one ] De dag, dat alles mij verlaat In wiens armen zal ik rust vinden? Jij, mijn liefde, blijf bij mij. dag, dat alles mij verlaat Is de dag wanneer jouw lach vervaagd Als een idioot, vol spijt. Ik nam je vanzelfsprekend. maar niemand is... wanneer jouw lach vervaagd [ verse one ] De dag, dat alles mij verlaat Is de dag wanneer jouw lach vervaagd Als een idioot, vol spijt. Ik nam je vanzelfsprekend. maar niemand is... Ondanks de beloftes s´ Ochtends lijkt de weg naar huis ver weg. Kan ik ademen op enkel een liefde? Wie zal naar mij schreeuwen, wanneer ik me kut voel? [ verse one ] De dag, dat alles mij verlaat Is wanneer jouw lach vervaagd Ik was bang voor deze realiteit Is wanneer jouw lach vervaagd [ verse one ] De dag, dat alles mij verlaat Is wanneer jouw lach vervaagd Je weetb dat ik alles waag Maar ik weet nu dondersgoed:   Wanneer de inkt in jouw bloed vervaagd Jij niet meer danst tussen goed en kwaad Ik doe niet aan praat praat praat op de straat [ verse one ] De dag, dat alles mij verlaat Is wanneer de inkt in mijn bloed vervaagd Zonder intenties    [ verse one ] De dag, dat alles mij verlaat Is wanneer jouw lach vervaagd Maar ik weet nu dondersgoed  geef niet om je referenties. Ben hier zonder intenties. [ verse one ] De dag, dat alles mij verlaat Is de dag dat jouw lach vervaagd Maar ik weet nu dondersgoed En ik zie mezelf door de nacht gaan Zonder enkele intenties in ‘t bestaan De nacht schade. Als de inkt in mijn bloed vervaagd Zal zijn wanneer jouw lach vervaagd Is wanneer de inkt mijn bloed vervaagd Maar ik voel dondersgoed:   Wanneer de inkt In mijn bloed vervaag Ik niet meer dans tussen goed en kwaad  [ verse een ] iet meer in de achtertuin. Je had zoveel plannen, maar nu plant je niets. De achtertuin  Zal er ooit iemand zijn waar ik mij naar toe kan keren? voelt zo vreemd, buitenaards. Ik hoor je enkel nog al val ik inslaap. Had ik het anders gedaan? Kon je me maar zien als een man. Ik heb een hoop spijt daarvan Ik zoek naar jou in elke vrouw. Wanneer Maar ik voel dondersgoed:   Wanneer de inkt In mijn bloed vervaagd Ik niet meer leef tussen goed en kwaad Beeld, zonder geluid. En ik denk aan jou, zelfs al doet het me pijn. Niemand in de wereld zoals jou. Wanneer al mijn liefde mij verlaat is de dag dat ik niet meer jou lach hoor. [ verse one ] De dag, dat alles mij verlaat Is wanneer ik je lach niet meer zie. [ verse one ] De dag, dat alles mij verliet Was toen ik je lach niet meer zag. Is wanneer ik je lach niet meer zie. De dag dat ik je lach niet meer zag. Ik was een etter,  Dit is waarom ik je vanzelfsprekend nam. Maar niets is [ verse twee ]  Tijd gaat voorbij, en ik ga naar huis. maar je bent er niet zoals je had beloofd. Ik probeer positief te denken, onderweg naar huis. Maar waarom is de weg naar huis zo lang? [ verse drie ] Als ik door de bladeren loop, voel ik mij alleen.

[ verse een ] Een vraag die ik altijd had, maar ik weet best hoe het zit Met jou in gedachten Wacht ik tot ‘t over is  [ verse een ]      Mijn liefde, blijf bij mij. Als je mij verlaat, op een klote dag. Wie zou me vast houden?  aan mijn zijde. Er is niemand zoals jou. blijf bij mij.  De dag, dat alles mij verlaat. Is de dag dat ik jouw lach niet meer hoor. Had zoveel plannen, maar nu plant ik niets [ verse een ]     De dag, dat alles mij verlaat. Is de dag dat ik Ik had je graag nog willen vertellen hoeveel ik van je hou. En ik denk aan je, ookal doet het me nog zo’n pijn. Maar ik voel dondersgoed:   Niemand in de wereld zoals jij. ’s Ochtends onderweg naar huis Waarom lijkt de weg onbekend? Zonder intenties in dit bestaan. Ondanks de beloftes s´ Ochtends lijkt de weg naar huis onbekend [ verse een ] De dag, dat alles m Kan niet zijn, wat je trots maakt. Het leven is hard als je afgeleid raakt. Ben ik niet wat je trots maak Bestaan is hard als je afgeleid raakt. Ik wil jouw ogen op mij voelen Wanneer ik niet naar je kijk. maar je weet zelf hoe het zit een vraag die je altijd had,  Maar ik weet best hoe het zit Met jou in gedachten Wachten tot ‘t over is. Lijkt erop dat je niet komt Ondanks al jouw beloftes ’s Ochtends onderweg naar huis Waarom lijkt de weg onbekend? 

  Ik kom niet meer buiten. Had zoveel plannen, maar nu plant ik niets Zocht mooie dagen, maar leefde in de nacht schade Wou je niet zien huilen, maar ik had zoveel vragen    Met mooie ogen die ik niet vertrouw. Lief gehad, en gehaat. Ik vertel je altijd waar het op staat. I love the dark in your eyes, and the light in your heart. Kindloos sterven, weerloos bederven Behalve schulden niets bezitten om te erven - Mijn favoriete tijdsbesteding? Spaghetti eten in witte kleding Baby, ik zing niet uit verveling. Voelt nu als een brandmerk Ik wil niet dat je naar me kijkt. wil je niet zien huilen, maar er  zoveel vragen Moet nogsteeds ‘t leven op een lege maag verdrage Nu sta ik hier voor de komende jaren, Probeer je hoofd vol te laden met liefde en waarde. Verdrijf me, verdrink me, laat me zwemmen. Verlang geen leven waar ik aan kan wennen. Kan ik ademen op enkel een liefde? Kan me niet richten op wat je trots maakt. Het leven is eenvoudig voor wie afgeleid raakt. En het spijt mij, want ik weet dat ik je kapot maak. Je droom is eenvoudig, maar het wreet me weg. Je wil een huisje in rust.

[aaibaar]

Hey! Ik vind een jongen al een paar jaar erg leuk en op een of andere reden is hij dat te weten gekomen. Hij is echt heel populair en zit nu in het 5de middelbaar. Ik weet van anderen dat hij echt een fuckboy is dus ik probeer hem te vergeten maar dat lukt niet goed.. Hij liket nooit mijn foto's of volgt me niet of zo maar hij kijkt echt heel vaak naar mij want elke keer als ik kijk, kijkt hij ook. Mijn beste vriendin vindt het ook opvallend. Weet jij misschien wat dit kan betekenen?

Oh nee, deze situatie komt me héél erg bekend voor.. In ieder geval super stom dat je gevoelens door de een of andere reden toch bij hem terecht gekomen zijn terwijl je dat niet wou.

Deze situatie klinkt alsof je je (te) hard fixeert op de foute persoon. Je zegt dat je geen contact echt hebt? (Of dat maak ik er toch uit op) Waar jij je op baseert zijn blikken. Voor hetzelfde geld kijkt hij “ook” telkens omdat hij jouw blik op zijn rug voelt, en is de kruising van jullie blikken puur toeval. Als je ook zegt dat hij weet hoe je je voelt, en het komt niet verder dan oogcontact ofzo, dan denk ik dat dat ook wel wat zegt. Ik snap heel goed hoe je je voelt, maar neem deze raad van me aan: stop met je blind te staren en dingen te zien die er misschien/hoogstwaarschijnlijk niet zijn.Ervaring leert me dat als je dat niet doet, je nog heel lang achter de foute persoon gaat blijven aanlopen omdat je jezelf blijft wijsmaken dat er toch een kans is. (En dus tijd verspilt door je druk te maken over iets wat er niet echt toe doet op lange-termijn) Je ziet wat je wilt zien en je interpreteert dingen op de manier dat je ze wil interpreteren heb ik al geleerd. Je bent beter dan dat…

Geloof me ook maar wanneer ik zeg dat de juiste persoon vroeg of laat wél in je leven gaat opduiken. Zonder strubbelingen en second guessing, gewoon heel natuurlijk, alsof het zo had moeten zijn. En dan pas ga je echt merken en beseffen waarom dit waar je je nu druk om maakt, niet bestemd was om te slagen.

Natuurlijk is jouw situatie zowiezo niet 100% hetzelfde als wat ik heb meegemaakt, maar ik voel dezelfde vibe wel. Ik bedoel maar, ik heb bijna 3 jaar lang achter een fout iemand gelopen! Maar we stuurden toch keiveel xxx'en? Maar ik ging soms toch mee samen chillen met zijn vrienden? Maar hij heeft me toch geholpen met mijn eindwerk voor esthetica? Maar hij had toch ja gezegd toen ik hem als mijn baldate vroeg?? (!!!!) Na mijn galabal dacht ik echt dat het in orde was, dat er echt iets moois ging bloeien en beginnen die zomer, maar nee hoor. Daarna heb ik nóg 2 maanden zitten twijfelen over wat het was, terwijl mijn gevoelens overduidelijk op tafel lagen. Via via heb ik dan te horen gekregen dat hij eigenlijk enkel vrienden wou zijn. (Over dickmoves gesproken, zeg me dat rechtstreeks en in my face he) Toen stond ik dus ook een beetje radeloos! (Want wat had het galabal toen nog te betekenen? Terwijl we er volgens mijn vrienden echt heel cute en koppel-ish uitzagen en iedereen ook echt dacht dat het “goed ging komen”) Ik bedoel dus maar.

Kort samengevat: fixeer je hier niet te hard op, stop met alles te overanalyseren. Wat komt dat komt, wanneer de tijd daarvoor rijp is. Ik beloof het je!

Mijn excuses dat ik nu pas antwoord! Ik had het nogal druk en je vraag verdient een degelijk antwoord, zeker omdat ik iets gelijkaardigs voor heb gehad. Ik weet dat dit nu waarschijnlijk het laatste is wat je wil horen en dat spijt me. Maar als de situatie uitdraait zoals ik het gevoel heb, verdient die persoon je tijd en moeite en aandacht totaal niet! Je bent beter dan dat. :) Nogmaals sorry ook voor dit lange antwoord haha, maar ik hoop dat je er iets aan hebt.

[nietverzondenbrieven]

Hey Robin…

Ik probeer u al lang terug iets te schrijven maar het is best moeilijk om mij hieraan te zetten. Om mijzelf extra pijn te doen door deze brieven neer te pennen. Het is al bijna een maand geleden, wauw… Ik kan dat echt nog niet geloven, gewoon dat wij twee nu niks meer zijn. Dat naar alles wat ik hoopte, niet geluisterd werd. Dat je toch besloot om er een punt achter te zetten en dat je mij niet meer vertrouwde dat het wel echt beter kon gaan. Dat je zei dat je het niet meer wou omdat het “te moeilijk” was, kwetste echt. Ik voelde me alsof ik ergens groot vanaf viel. Ik viel op de grond, kei hard op de grond.

Ik weet niet hoe ik me moet voelen. Moet ik me blij voelen dat de misère tussen ons voorbij is? Moet ik blij voor u zijn dat ge toch iemand anders hebt gevonden? Moet ik me blij voelen dat ge nu veel gelukkiger gaat zijn? Of mag ik mij barslecht voelen omdat gij mij in minder dan twee weken vervangen hebt. Dat gij mij misschien zelfs hebt bedrogen. Dat gij achter mijn rug al wist dat het voor u gedaan was. Mag ik mij kei slecht voelen doordat gij alles gedaan hebt dat gij zogezegd nooit ging doen?

Gij blijft door mijn hoofd spoken. De ene dag wat meer dan op een andere dag maar tegenwoordig is het ondraaglijk geworden. Hoe ik ineens midden in een gesprek met iemand moet denken aan u, aan ons. Hoe ik op vrijdagen en op zaterdagen aan u moet denken omdat dat maanden onze dagen geweest zijn. Hoe ik mij uit bed moet sleuren op zondag terwijl gij bijna altijd bij mij lag. Ik kan niet stoppen met denken aan ‘wat als…’. Wat als gij toch wat meer moeite stak in ons? Wat als wij er voor gevochten hadden? Wat als gij nie zo snel opgegeven had? Wat als ik vroeger veranderde? Waarom hebben wij ons hoofd zo snel laten hangen?  

Ik heb schrik Robin. Ik heb schrik dat ik heel veel tijd nodig heb om over u heen te geraken. Dat ik misschien nooit over u heen ga geraken omdat het zo bruut gestopt is tussen ons. Ik heb schrik dat ik weer de enige ben die aan het lijden is. Maar ik ben ook boos. Ik ben woedend dat ge al zijt verder gegaan. Ik ga u dat nooit kunnen vergeven, denk ik. Ik denk dat ge iets kapot gemaakt hebt in mij. Dat er iets geknakt is door u. Ik hoop misschien ook wel dat er een dag voor u komt waar gij het u allemaal gaat beklagen. Dat gij ook eens kei hard op de grond valt. Kei hard op de feiten. Dat hoop ik echt, en dat moet ge mij ook vergeven.

Loen  

[maudelizabeth]

Ze zeggen dat mensen die schrijven, de beste therapeut voor henzelf zijn. So here we go again. Ik ben er twee jaar van overtuigd geweest dat ik geen relatie mee wilde, omdat ik gewoon bijna geen normale mensen om me heen heb. Ik trek meestal hele rare types aan, dominant, arrogant, psychopaatjes, noem het maar op. Ook al ben ik 6 jaar lang een relatie mens geweest, en gaf ik altijd alles op ervoor... Dit is niet meer wat ik wil. Ik heb zulke klootzakken gehad als vriendjes, dat ik gewoon echt niet meer in zulke situaties terecht wil komen. Ik vertrouw ook niemand meer. Als ik om me heen kijk naar de jongens die ik ken, zelfs mijn eigen vrienden, dan denk ik: no thanks... Die emotionele sleur waar je in komt te zitten in een relatie, de onzekerheden, de ruzies, etc... Is niet meer waarvoor ik het zou doen. Nu ik toch iemand ontmoet heb waar het wel heel goed mee klikt, kom ik erachter dat er nog meer redenen zijn waarom ik geen relatie meer wou. Ik ben zo beschadigd door m'n exen, dat ik nog een hoop bagage heb. Elke keer weer, denk ik dat het reuze mee valt en dat ik sterker ben geworden dan dat. Maar toch valt het weer vies tegen. Ik doe zo hard mijn best om die bagage weg te werken, maar het lukt me gewoon niet. In ieder geval niet snel genoeg. Ik heb nu sinds kort een relatie met een jongen waar ik echt smoorverliefd op ben. Ik ken hem nog helemaal niet lang, echt pas bijna 2 maanden, dus het is logisch dat vertrouwen nog opgebouwd moet worden enzo. Maar toch baal ik er ontzettend van dat ik nog bagage met me mee draag. Ik kan niet meer zorgeloos een relatie beginnen met iemand, en al een dosis vertrouwen hebben wat vanuit daar verder opgebouwd wordt. Het voelt bij mij alsof ik altijd al twee streepjes achter sta qua vertrouwen. En bij mijn exen was dat misschien al terecht, maar toch, het is niet zoals het hoort te gaan. En al helemaal niet bij het vriendje wat ik nu heb. Ik ken hem echt nog niet lang, dus misschien lees ik dit over een jaar wel terug en denk ik : verdomme wat was ik naief, maar als ik echt al mijn vertrouwen verlies in mensen... Dan verlies ik ook een stukje menselijkheid van mezelf. Voor zover als ik hem ken, is hij 100 % te vertrouwen. Vanaf het begin klikte het zo goed omdat we eigenlijk op elk gebied wel dezelfde gedachtes hebben, en dan vooral relatie-gezien en andere belangrijke dingen in het leven. Dat is ook een van de reden waarom ik zo snel en zo hard verliefd ben geworden op hem. Ik ontmoet nooit mensen die zo in het leven staan, zelfs mijn eigen vrienden niet. En het feit dat ik al 2 jaar alleen was, en genoeg kutrelaties gehad heb... dan zegt het toch wel heel veel dat ik toch nog een keer de kans aangrijp nu om een nieuwe relatie te beginnen. Dus dat wil echt wel zeggen dat ik deze jongen vertrouw. Dat ik toch weer mijn hart open heb gesteld, ondanks dat ik het mentaal nog niet helemaal op een rijtje heb, wil toch zeggen dat ik hem al heel erg vertrouw. En dat is mijn stukje menselijkheid, mijn stukje persoonlijkheid, wat niemand van mij af heeft kunnen nemen. Ik zie het goeie in hem, ik ben verliefd op zijn karakter, en ik vertrouw hem nu al met mijn hart en hoofd. En dat is nog meer reden, waarom ik zo mega boos ben op mijn exen en op mijzelf, dat ik voortaan zo beschadigd ben, dat ik dat stukje menselijkheid in twijfel neem bij mezelf. Want het ligt niet aan mijn eigen persoonlijkheid, het ligt al helemaal niet aan mijn vriend want hij heeft al zoveel vertrouwen gewonnen bij me en dat wordt alleen maar meer hoe langer en beter ik hem leer kennen... het ligt aan de bagage die ik heb meegenomen uit vorige relaties. Het krijgen van negatieve scenarios in mijn hoofd, komt door mijn ervaringen en dingen die ik heb gezien bij andere. Ik ben het gewoon zo beu dat ik daar maar geen controle over kan krijgen. Ik wil me niet continu zo negatief voelen, terwijl alles juist zo goed gaat. Elke keer als hij naar kermis gaat of iets met vrienden, dat ik dan meteen flashbacks krijg naar hoe mijn ex en zijn vrienden elkaar op jutte om vreemd te gaan. Of als m'n vriend een spontaan tripje maakt met zijn vrienden, dat ik dan meteen gedachtes krijg over hoe verschillende exen op hen tripjes en vakanties vreemdgingen. Ik wil niet nadenken, over hoe mijn exen vreemd gingen in hotels, elke keer als mijn vriend een keer gezellig een weekendje weg gaat. Ik wil niet continu gedachtes krijgen over vrouwen die jn aandacht proberen te krijgen, of als hij met zijn vrienden is, dat hij zelf dan ook met meiden gaat praten en misschien 'onschuldig' hen toevoegt op social media of zijn nummer weggeeft. Ik ken hem nog niet lang genoeg om te weten hoe hij daar in is, maar ik geloof er heilig in dat hij nooit iets zou doen wat niet goed voelt. Ik wil daar in geloven, hem op zijn woord nemen, want als ik dat niet doe... waarvoor heb ik dan een relatie? Ik haat het zo, dat ik niet meer mezelf ben hoe ik vroeger altijd ben geweest voordat ik beschadigd was. Ik ben normaal de chille vriendin die nooit iets zou verbieden, die nooit moeilijk zou doen, en die nooit onzeker was. Als m'n vriend op vakantie wil met z'n vrienden, moet ie dat vooral doen. Of spontaan opstap gaan, tripjes maken, werk/hobby-uitjes, noem het maar op. I don't care... iedereen moet zo vrij zijn om het leven te leiden wat je zelf wilt. Maar dat wordt steeds moeilijker. Elke keer als ik chill was over op vakantie gaan, kwam mn ex terug met nieuwe contacten en dat hij was vreemdgegaan. Tot het punt dat ik er niet meer zo chill over was, en dan ineens ben ik een slechte vriendin. Altijd was ik chill over ex zijn werkuren, en dat ie soms naar hotels moest. En toch werd m'n vertrouwen weer beschadigd omdat er werd vreemdgegaan. En bij een andere ex, dat hij losjes een andere meid had leren kennen en daar mee is vreemdgegaan, en ik zo werd ingeruild. Dus tot zo verre mijn vertrouwen daarin. Altijd was ik chill over feestjes, stappen en festivals, of ik nou mee ging of niet. Tot ik keer op keer zag hoe vrijgezellen uit de groep, mijn ex opjutte en die stomme zak er nog op in ging ook. Hoe ik telkens weer moest zien hoe hij 'onschuldig' nieuwe vrouwen ontmoette en er low-key mee flirtte. Hoe ik aan de kant werd geschoven op zulke avonden, toekijkend hoe ze zich gedroegen naar andere vrouwen. Wat dat betreft heb ik denk ik een beetje hetzelfde als mijn vriend. Ik voel me rot als hij opstap zou gaan, maar ook als ik samen met hem zou gaan. Puur door het bang zijn om weer iets te zien wat kwetsend is, of wat tegenvalt. Wat eigenlijk echt belachelijk is, want ik zou het heerlijk vinden als hij mee zou gaan opstap. Ik weet hoe ik zelf ben... Ik ga niet leuk in gesprek als er een random dude op me afstapt, ik ga niet in op flirten van mensen want dat kap ik af, en ik ga mezelf niet als een aandachtshoer gedragen en me helemaal lam zuipen. Maar als je exen je het tegendeel hebben laten zien, en je ziet hoe je vrienden omgaan met mannen/vrouwen, dan krijg je van eigens zulke onzekerheden. En dat vind ik zo vreselijk jammer. Natuurlijk is dat ook een deel vertrouwen wat je samen opbouwt, maar vroeger zat dat stukje vertrouwen al in mijn persoonlijkheid. En ik haat het, dat ik nu niet meer normaal opstap gaan zonder zulke gedachtes te krijgen. Ik haat het, dat hij niet gewoon kan zeggen: "Hey ik ga dit weekend een tripje doen naar Duitsland met een maat van me", zonder dat ik me daar rot om voel. Ik gun het hem, en mijn eerste gedachte is hoe blij ik ben voor hem dat hij zoiets gaat doen, en dat ik oprecht hoop dat hij heel veel plezier gaat hebben. Maar als het moment dan eenmaal daar is, dan gaan er wel 10 scenarios door mijn hoofd wat er mis kan gaan en hoe ik eerder aan de kant ben gezet door exen en hoe vreselijk hard me dat gesloopt heeft in het verleden. Ik wil die negatieve gedachtes gewoon niet meer hebben, alleen de positieve nog. Van hoe leuk en gek ik het vind dat hij zoiets met zijn vrienden doet, zulke tripjes maken. En hoe blij ik voor hem ben dat hij op festivals mag optreden en daar de avond mag besteden. En hoe gelukkig ik ben dat hij zo van het leven geniet en dat hij die vrijheid hopelijk altijd zal behouden. Ik zal nooit die vrijheid willen belemmeren. Nooit wil ik nog een relatie waarbij je niet vrij kan zijn om zulke 'normale' leuke dingen te doen met je vrienden, en waarbij je niet gewoon als mens kan leven. Ik zou altijd eerlijk zijn over alles tegen hem, maar dit soort dingen is iets wat ik zoveel mogelijk voor mezelf wil houden en zelf wil oplossen. Hij heeft zelf ook genoeg shit meegemaakt met zijn exen, en hij verdient veel beter dan wat hij gehad heeft.Ik wil niet dat deze bagage een ding wordt in onze relatie, en dat er rekening moet worden gehouden met pijnen die onze exen ons gegeven hebben. Natuurlijk wordt er wel rekening mee gehouden, maar niet op een geforceerde, isolerende manier. Ik wil die vrijheid in de relatie graag zo houden, en het vertrouwen op een natuurlijke manier opbouwen zodat die bagage van eigens weg zal trekken.

[lettersbyleen-blog]

waarom ik een blog begin

hey lezer,

Vandaag besloot ik een blog te beginnen, gewoon uit het niets omdat ik mijn twijfels los wou laten en gewoon een keer iets ga doen in plaats van ergens van weg te lopen ook al zijn de kansen misschien klein dat het een groot succes wordt en dat überhaupt iemand dit ooit leest, want ja hoe zorg je er eigenlijk voor dat mensen je blog leuk vinden? Misschien schrijf ik wel helemaal niet leuk? Of interesseren mensen zich totaal niet in mij?

Nou ja , eigenlijk gaat het daar ook helemaal niet om, Ik wil meer JA zeggen tegen dingen die mij inspireren, blij maken, ontspannen, waar ik energie uit kan halen en in kan stoppen. Ik ben 2 maanden geleden begonnen met een Instagram account @shotbyleen om al mijn zelfgemaakte natuurfoto’s te plaatsen en vind dit ‘online influencen’ zoo leuk dat ik nu ook een blog ben begonnen! ik zie er nu alleen nog maar voordelen in, ik kan en ga nu weer schrijven maar op een andere/snellere manier en het met mensen delen. En hoe tof zou het zijn om ooit als bijbaantje een influencer te zijn 😊dus ik zie wel waar dit tot leidt

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik ben Lena, een meisje die al vanaf de basisschool een YouTube kanaal/blog wilde beginnen. Ik moest en zal dat ook gaan doen met een vriendin. Maar vanwege te veel gedoe en omdat ik het niet durfde heb ik mijn enthousiasme hiervoor verstopt en ging ik aan de slag met andere hobby’s. dansen, zingen, fotografie, surfen, met vriendinnen afspreken, DIY ’s,                                                                                             

Ik ging ook door met schrijven, niet online maar gewoon voor mijzelf, over mijn leven en wat ik allemaal meemaakte. Vooral over mijn reisavonturen vond(en vindt!) ik het heel leuk om alles bij te houden en er echt een herinneringsboek van te maken met allerlei kaartjes, bonnetjes, frutsels en foto’s. (vergelijkbaar met een bullet journal)

Ook maakte en maak ik vaak foto’s/filmpjes/sfeerbeelden en vlog ik af en toe. Daarnaast schreef ik vroeger ook vaak verhalen of gedichten en kon ik me daarmee uren vermaken. Als ik er nu op terugkijk moet ik er soms om lachen maar destijds was ik dan super trots als mijn boekje af was. Ik heb nog steeds een kastje vol met al die boekjes/logboeken/schriftjes/lijstjes (ja die maakte ik ook heel veel! haha) en vindt het super leuk om hier af en toe eens door te bladeren.

Op de middelbare school was ik het in het begin helemaal vergeten omdat ik het druk had met huiswerk en vriendinnen maken etc. Maar toen ik er na een tijdje achter kwam dat mijn ‘logboekmaatje’ nog wel aan het schrijven was kreeg ik weer helemaal de motivatie en vond ik het heel leuk om mijn brugklas ervaring voor mezelf bij te houden in een boek, ik had dan wel veel minder tijd vanwege school maar ik maakte er tijd voor omdat het mijn passie was/is. Na een tijd had ik mijn nieuwe vriendin ‘aangestoken’ met de logboek verslaving en is zij ook begonnen met op een leuke creatieve manier een mooi boek bij te houden over haar leven.

Vroeger op de basisschool hield ik het voor me omdat er toen heel vaak gezegd werd dat verhalen schrijven of dagboeken bijhouden dom is, maar ik ben super blij dat ik schijt heb gehad aan die mensen en dat ik het gedeeld heb met vriendinnen want een hele middag logboeken met een tafel vol stickers, washi-tapes, kaartjes, frutsels en een gezellig muziekje + chippies is zoo veel gezelliger dan alleen stiekem op een hoekje in je kamer.

Dus girl, als je dit leest en je hebt een passie maar onderdrukt de hele tijd vanwege realiteit redenen. Go for it! Chase your dreams! <3

Misschien kennen jullie me na deze eerste post al iets meer, maar wil je meer van mij lezen, neem dan zeker af en toe een kijkje op mijn website voor meer verhalen,

XOXO,

Leen

[blog-edward-jc-blog]

hey lezers. update over het boek.

ik zit nu op blz 10 de mensen die zijn voorgekomen tot nu toe zijn Jill,Samantha,Eddy,Helmut. Jill is de hoofdpersoon en samantha is de vriendin van haar. Jill en Samantha hadden afgesproken om te luchen, Jill kwam van een abortuskliniek en Samantha kwam van haar werk. Jill had een abortus laten plegen en ze heeft er niemand over verteld. voordat Samantha kwam werd Jill gebeld door Helmut haar ex “Jill Valens, waar ben je. Even overwoog ik om mijn telefoon meteen weer dicht te klappen, toen zuchtte ik. Wat wil je nu weer? Ik wil weten waar je bent! ben je alleen? Niet dat het jouw iets aangaat zei ik, maar ik zit op sam te wachten. Ik heb met haar afgesproken om te lunchen.Waar??  Helmut ik ga je ophangen. ik heb hier geen zin meer in.

Zoek maar fijn iemand anders om te stalken. Oke? waarom doe je zo hatelijk? vanacht heb ik over je gedroomd, Jill...dat alles nog goed was tussen ons. En ik wou dat ik nooit was wakker geworden...! Ben je echt vergeten hoe mooi het was wat wij hadden? Als je me niet met rust laat ga ik naar de politie en doe ik alsnog aangiften.Van alles . Volgens Sam is het strafbaar wat jij hebt gedaan.Maar Jill,wacht! Ik wil alleen maar weten wat je aan hebt vandaag! is het een rokje? En zijn er mannen daar? Het klinkt zo druk Jill, Dag Helmut. En ik drukte op het rode knopje en stopte mijn telefoon terug in mijn tas.Toen ik opkeek stond Sam voor me,Haar wangen rood van het haasten,”Je kan ook nooit eens op tijd komen he? “jaja mam”antwooorde ze. Ze schoof de stoel opzij en ging tegenover mij zitten. “Wat is er ? zo laat ben ik toch niet”

Helmut mompelde ik, wat nu weer , hij belde me net om te weten wat ik aan had en waar ik was. ieuww die man is echt ziek. Waar logeer je nu eigenlijk Jill ? Bij Eddy. Die homo ? vroeg ze, ja hij is echt een sgat hoor alleen neemt hij wel heel vaak die scharreltje van hem mee naar huis. Zorg dat Helmut er niet achterkomt waar je logeert, want ander gaat hij weer proberen in te breken.

wat ik van de gebeurtenis vind is dat het nogal grappig en vies vind. En ik dek dat die ex heel vaak in het verhaal gaat voorkomen, want ik heb nu al het gevoel dat hij haar heel vaak zal gaan lastig vallen

wat ik tot nu toe van het verhaal vind ? nou dat ik nog niet echt zeggen want het is pas het begin, maar wat ik nu meemaak met het lezen van het begin is dat het mysterieus is. ik wil het verhaal wel verder lezen want ik ben benieuwd.

[soebo]

18/X – Gesneden fruit

“Hey met Eva. Hey… Kom je nog lunchen?” “Ja, hoezo?” “Nou… je bent al bijna een uur weg en je zei dat je iets na twaalven weg moest.” Op het dashboard klokje staat inmiddels zeven over elf. Het voelde alsof ik maar vijf minuten in gedachten verzonken was. “O… ik kom er zo aan. Was eh… was “ Wat zal ik zeggen? Kan niet vertellen dat ik gewoon zo lang in de auto zat, of wel? Wel snel iets geloofwaardig zeggen. Kom op. Doe het! “… was gaan tanken, zag dat de tank zowat leeg was… En reed zomaar naar de Esch in plaats van naar Hofplein. Ben er zo.” “O… oké. Ik maak zo dan alvast lunch. Tenminste, als je dat wilt.” “Ja lekker. Kan wel een lunch gebruiken.” “Ok zie je zo.” “Ben er over vijf ofzo.” 

Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Wrijvend in mijn ogen start ik de auto. Schiekade. Ik trap de koppeling in en schakel naar de eerste versnelling.

Er is geen parkeerplaats voor de deur.

Deze deur, maar welk nummer? Geen idee wat haar achternaam is… of die van Jort. Received Calls. Call back. “Hey… kan je open doen? Ik weet niet meer op welk nummer je woont. Keek net niet toen ik naar beneden liep. En gisteren was ik euh, nogal gefocust op euh… ja jou.” Een vrolijke lach klinkt. “Kom maar naar boven. Ik sta wel voor de deur, zodat je weet waar je naar binnen moet oké!”

“Ik dacht dat je gewoon weg was gegaan, maar dat leek me helemaal niks voor jou. Ja, ik snap wel dat we elkaar nog niet kennen, maar zo’n vibe heb je niet. Dat je dat zou doen.”

Ze ziet er eigenlijk echt heel leuk uit. Vanmorgen heb ik haar goed kunnen bekijken in natuurlijk licht. Vlasblond haar tot haar schouders. Hele heldere blauwe ogen, wat lichte lachrimpeltjes en donkere wenkbrauwen erboven. Een heel licht wipneusje. Een beetje uitstekende jukbeenderen, maar een smal ogend gezichtje met een bijpassende smalle kaak en klein kinnetje. Mooie roze lippen heeft Eva eigenlijk, of is dit lipgloss? “Laat me dat maar als compliment beschouwen.” “Ja, dat is het ook!” “Ik ga hangen. Want ik zie je.” Zij loopt naar binnen, zodra wij in elkaars zicht zijn. 

Gesneden mango, peer, banaan en druiven in drie schaaltjes op de salontafel van geverfde fruitkistjes. Naast elk schaaltje is een bordje met twee beboterde getoaste sneetjes brood. Aan de verre kant van de bank staat een pak kwark.  “Zo, dat ziet er wel heerlijk uit. Verwen jij iedereen zo?” Dat kwam er een beetje verkeerd uit. Ik kijk Eva aan, maar zij interpreteerde het kennelijk niet vervelend aangezien zij lacht. “Ik word vooral verwend hoor. Het is gewoon pure luck voor jou, dat jij nu bij mij bent.” Daar zit wel wat in. Als ik nu thuis was at ik niet meer dan een half zwarte banaan en misschien een of twee sneetjes goedkope supermarkt kaas. “Eet je altijd zo luxe thuis?” “Jort eet altijd zo luxe thuis. Hij heeft het gemaakt” zegt Eva, wanneer zij de kussen naast zich slaat als uitnodiging om daar te gaan zitten. Waar is hij eigenlijk? Hij zal vast wel mee eten, aangezien er drie schaaltjes op tafel te vinden zijn.

Harry Potter, Lord of the Rings, De Kronieken van Narnia, Magicians, The Kingkiller Chronicles, A Song of Ice and Fire… “Aardig wat fantasy.” “O dat is Jort’s treasure hoor. Hij is de boekenwurm.” Eerlijk gezegd verbaast mij dat niet echt. Eva lijkt mij niet iemand die veel leest. “Welk plankje is dan van jou?” “Als je twee plankjes hoger kijkt, dan zie je mijn fictie.” Kite Runner, Girl on the Train, 50 shades… “Ja, dat is wel een iets ander lijstje.” 

“Heb jij geen blauwe plekjes?” vraagt Jort vanuit de gang naar binnen lopend. “Blauwe plekken? Hoezo?” “Nou die jongen had je toch zo geduwd in Bird en toen vielen jullie best hard tegen de bar.” “Ik heb nergens last van… Had gewoon geluk.” “Ja, gelukkig wel. Ik kan zo niet tegen bloed. Ging al bijna over mijn nek, toen ik het bloed op die jongens hoofd zag. O. Mijn. God. Maar jongen, kom lekker met ons eten. Eefje zei dat je weer vroeg weg moet. Beetje jammer.” Jort draagt een grof gehaakte lange zwarte trui met een erg brede hals. Zijn trapezius is goed zichtbaar, wanneer hij voorbij loopt. Net onder zijn nek, tussen zijn schouderbladen is een kleine tatoeage zichtbaar. “Zo… we hebben zo te zien een echte Harry Potter fan. Een tattoo van de Relieken van de Dood, of moet ik Deathly Hallows zeggen?” “Schijnbaar ben ik niet de enige Rowling fan. Stupefy” Alsof ik met een toverwand op Jort richt zeg ik vlug: “Expelliarmus” Jort beweegt zijn rechterarm dramatisch naar achteren en lacht erna.

“Stelletje nerds.” Zegt Eva op een denigrerende toon.

“Let maar niet op die Muggle. Waarom moet je op de zaterdag trainen?” Vraagt Jort met zijn open hand in een stopgebaar gericht naar Eva. “O het is eigenlijk een extra training. Wij gaan met een groepje bij een andere dojo trainen. Extra training om voor te bereiden op een toernooi, die over een paar weken is.” “Wat train jij dan?” “Kendo.” “Kendo? Als in samurai zwaardvechten met bamboe?” “Je kent het.” “Ja… ben een beetje een Star Wars-nerd, dus het is weleens via Google of Facebook voorbij gekomen.” “Dit had ik echt niet achter je gezocht.” “Don’t judge a book on its covers en zo. Ga zitten en eet, voordat je straks nog te laat komt.” “Maar eh. Heb jij interesse in kendo? We hebben binnenkort een proefles voor geïnteresseerden.” “Ja, daar zal ik wel over nadenken.” “Het is gratis en kost je alleen anderhalf uur. Wie weet vind jij het geweldig.” “Misschien.” “Voeg mij anders toe op Facebook, dan wordt jij vanzelf op de hoogte gehouden.”

Eva eet met een verveeld gezicht haar fruitschaaltje leeg. Is zij jaloers op Jort, omdat wij gesprekstof hebben? “Ik zag een aantal management boeken. Van wie zijn die?” “O. Die zij van mij.” Antwoordt Eva onverschillig. “Studie?” “Ja. Wanneer ik niet een leuke serveerster ben, dan ben ik derdejaars student bedrijfskunde aan de EUR.” Als zij alles in een keer heeft gehaald en hiervoor de VWO heeft gedaan, dan is zij nu twintig of eenentwintig. “Eerste studie?” “Nee. Ik had hiervoor twee jaar bedrijfseconomie gedaan, maar het lag me niet.”

Twee jaar een andere studie, dan is zij minstens drieëntwintig. Een dame mag je niet om haar leeftijd en al helemaal niet om haar gewicht vragen. Hoe kom ik dan haar leeftijd te weten? Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om over studies te praten, maar begon er zelf over. Waarom wil ik het toch altijd iedereen een beetje naar zijn of haar zin maken? Volgens mij is het fijner om deze vork nu in mijn oog te prikken en de oogbal eruit te lepelen. De vraag gaat echt komen wat ik gestudeerd heb. Of is er nog een manier om dat te omzeilen?

“Toe maar. En jij? Woon je hier alleen of heb jij ook andere dagbesteding, dan avonturen in fantasiewerelden beleven?“ “O. Ik studeer bouwkunde. Ja, ik wou een stoere engineer worden, toen ik mij vier, o nee vijf jaar geleden inschreef.” Antwoordt Jort spottend en maakt het aanhalingstekens gebaar bij het woordje stoere. “Maar gelukkig ben ik bijna klaar. Alleen mijn scriptie nog, waar ik nu zo super druk mee ben.”

Best lekker; vers gesneden fruit, getoast brood en kwark. “Jullie hebben echt een heel leuk huis als studenten. Ik woonde echt in een kut hokje. Woonde destijds met twee jongens in een niet al te schone woning. Niet dat de woning vies was, maar gewoon… omdat wij dat waren.” Klinkt schaapachtig uit mijn mond en ik richt mijn blik van mijn schaal naar naar Jort. “Werk jij er ook naast?” “Tuurlijk. Ik ben manhoer! Nee, nee geintje. Ik werk in de avonduren bij een callcenter. Klantenservice van Coolblue midden in de stad.” “Jij bent nu ons wel een beetje aan het ondervragen... Maar wat doe jij dan, wanneer je niet samurai krijger speelt?” Vraagt Eva ineens.

“O. Boring ass stuff joh. Ben global compensation manager. Samen met mijn team houden we de salarissen, bonussen en vergoedingen in de gaten binnen het bedrijf en doen wij voorstellen voor de budgetten voor salarisrondes en hoe wij vinden dat dit het beste verdeeld kan worden. Uiteindelijk wordt lokaal bepaald hoe ze de verdeling doen, maar de budgetten staan wel soort van vast. Lokaal wordt dan wel rekening gehouden met een marge, zodat aan het eind van de rit wel aan het budget wordt gehouden.” “Is dat waar je voor gestudeerd hebt? Compensation manager?” vraagt Eva met opgetrokken wenkbrauwen. “Nee, niet helemaal, soort van. Heb Personeelszaken en arbeid gestudeerd. Ooit in een ver verleden.” “In a galaxy far away” voegt Jort er aan toe. “Quoting Star Wars. Straks vind ik jou leuker dan haar.” Zeg ik wijzend met mijn kin naar Eva. “Je mag hem hebben hoor. Misschien houdt hij wel van pik.” Zegt Eva tegen Jort met haar hand voor haar mond alsof zij een pik vast heeft. “Hé!” zeg ik een beetje verontwaardigd. ”Ja, vannacht was natuurlijk allemaal gespeeld.” “Ik ben de bitchy one hier hoor. Niet ineens de rollen omdraaien, kutje.” Jort kruist zijn benen en recht zijn rug.

“Ik moet er zo echt vandoor. Moet mijn spullen inpakken en daarna nog wat mensen ophalen. Bedankt voor de heerlijke lunch. Kan ik wel aan wennen.” “Ik moet over een poosje ook aan het werk.” “Doe je iets na werk? Anders haal ik je op en doen we ergens een drankje. Tenminste, als je wilt natuurlijk.” “Ja, dat lijkt me wel leuk. Je weet hoe laat we klaar zijn” Antwoord Eva met een knipoog.

“Nou als ik met een vriendje thuiskom… of al thuis ben. Hoop ik maar, dat we niet in de woonkamer bezig zijn of de kamerdeur open hebben staan...” Zegt Jort met een beschuldigende blik. “Net als jullie. Stelletje konijntjes!”

Wat is dit eigenlijk? Gisteren ontmoet en diezelfde avond mee naar huis gegaan. Teruggekomen, nadat ik al de deur uit was. En eerlijk gezegd echt een leuke lunch achter de rug. Dit lijkt gespeeld, maar het voelt toch natuurlijk.  Shit. Morgen heb ik ook met Isa afgesproken. Maar als ik Eva vanavond ophaal van werk, dan eindig ik hoogstwaarschijnlijk weer hier. Wat verwacht Eva eigenlijk? Wilt ze mij als vriend? Of wilt ze gewoon even een leuke tijd met mij. Misschien kom ik er wel vanavond achter. We zijn niet eens vierentwintig uur verder sinds we ons aan elkaar hebben voorgesteld.

“Let maar niet op die nicht hoor. Hij is gewoon jaloers.” Jaloers op wat? Op het feit dat jij vannacht niet alleen was, of omdat jij eindelijk niet alleen was? Of jaloers omdat ik het ben? “Waarom zou hij dan jaloers moeten zijn? ’t Is niet dat ik bi ben. No offense.” “O none taken hoor.”

 3 WhatsApp.

“Beter bestel je blauwe pillen, opa.” “LOL”

 “11:55 CS bij de bussen.”

 Kut. Dat red ik nooit. Het is nu tien voor twaalf. “Ik rijd meteen door naar Den Haag” send.

“Ik moet er echt vandoor. Moet over vijf minuten op CS zijn, maar ik moet mijn spullen nog thuis halen. Ik… Ik zie jou vanavond.” Moet ik nou wel of geen afscheidskus geven? Weet niet wat voor boodschap dat geeft, maar vertrekken zonder voelt ook niet goed. Ik geef vlug een zoen aangezien ik naast haar zit. Het is wel een fijn zoentje. Voel me er lekker door.

“Doei, konijntje. Waar blijft mijn kus?” Jort lacht en gooit een luchtkus.