#weten dat iemand je hulp nodig heeft en er kunnen zijn voor iemand is gewoon the best feeling

[astarfruity]

.

[krispyarcadetyphoon]

Paragnost in Breda

##https://www.anilparagnost-medium.com/paragnost-in-breda/##

##https://www.anilparagnost-medium.com/paragnost-in-breda/##

Anil Chopra is Het Beste Paragnost in Breda

Bent u op zoek naar een betrouwbare Paragnost in Breda? Zoek niet verder dan Anil Chopra, de beste Paragnost, Helderziende, en Medium in de stad. Met zijn unieke vaardigheden om verbinding te maken met de spirituele wereld en nauwkeurige lezingen te geven, heeft Anil een sterke reputatie opgebouwd bij de lokale bevolking als dé specialist voor alles wat met spiritualiteit te maken heeft. Hier is alles wat je moet weten over deze uitzonderlijke paranormaal begaafde en hoe hij je kan helpen om duidelijkheid in je leven te vinden.

Paragnost in Breda

Op zoek naar een Paragnost in Breda? Zoek niet verder dan Anil Chopra! Als begaafd paranormaal begaafde heeft hij talloze mensen geholpen inzicht te krijgen in hun leven en de begeleiding te vinden die ze nodig hebben om vooruit te komen.

Met zijn scherpe intuïtie en jarenlange ervaring kan Anil nauwkeurige lezingen geven over uw verleden, heden en toekomst. Of je nu te maken hebt met liefde en relaties of carrièreproblemen, hij kan waardevolle inzichten geven die je helpen betere beslissingen te nemen.

Wat Anil onderscheidt van andere paranormaal begaafden, is zijn zorgzame benadering. Hij neemt de tijd om naar de zorgen van elke klant te luisteren en biedt persoonlijk advies op groundwork van hun unieke situatie. Hij biedt okaypraktische oplossingen die cliënten direct kunnen implementeren om hun leven te verbeteren.

Als je je verloren voelt of onzeker bent over je levenspad, aarzel dan niet om touch op te nemen met Anil als je vertrouwde Paragnost in Breda. Met zijn hulp kun je duidelijkheid en vertrouwen krijgen terwijl je door de wendingen van het leven navigeert.

Helderziende in Breda

Op zoek naar een betrouwbare Helderziende in Breda? Zoek niet verder dan Anil Chopra! Als een begaafd Helderziende kan hij u voorzien van inzichtelijke begeleiding en ondersteuning om u te helpen bij het navigeren door de uitdagingen van het leven.

Wat is een Helderziende precies? Het is een Nederlandse time period die verwijst naar iemand die het vermogen heeft om dingen te zien die verder gaan dan wat direct zichtbaar is. Met andere woorden, ze hebben buitenzintuiglijke waarneming (ESP) of paranormale gaven.

Anil Chopra staat bekend als een van de beste Helderziendes van Breda vanwege zijn accuratesse en mededogen. Hij gebruikt zijn gave om op een dieper niveau met zijn cliënten involved te komen, rooster intuïtieve inzichten en praktisch advies te geven die poultry kunnen helpen betere beslissingen in hun leven te nemen.

Of je nu worstelt met relatieproblemen, carrièreproblemen of gewoon het gevoel hebt broad te zitten in je persoonlijke groeireis, Anil Chopra kan je de duidelijkheid en richting geven die je nodig hebt. Zijn lezingen zijn altijd eerlijk en krachtig – hij gelooft in het helpen van mensen om hun eigen innerlijke wijsheid aan te boren, zodat ze een bevredigend leven voor zichzelf kunnen creëren.

Dus zoek je begeleiding van een ervaren Helderziende in Breda, boek dan vandaag nog een sessie bij Anil Chopra!

Medium in Breda

Bent u op zoek naar een betrouwbaar Medium in Breda? Zoek niet verder dan Anil Chopra. Met zijn sterke band met de geestenwereld is hij in staat nauwkeurige en inzichtelijke lezingen te geven die u kunnen helpen contact te maken met dierbaren die zijn overleden.

Een van de dingen die Anil onderscheidt als Medium in Breda, is zijn vermogen om met empathie en medeleven boodschappen uit de geestenwereld over te brengen. Hij begrijpt hoe belangrijk het kan zijn om bevestiging te krijgen dat je geliefde nog steeds over je waakt, en hij streeft er altijd naar om deze gemoedsrust te bieden tijdens elke lezing.

Een ander voordeel van het werken met Anil als uw Medium in Breda is zijn vermogen om u te begeleiden voor uw toekomst. Door contact te maken met geesten en hun energie te kanaliseren, kan hij inzicht bieden in aankomende gebeurtenissen of beslissingen, zodat u weloverwogen keuzes kunt maken over hoe u het beste verder kunt gaan.

Als je op zoek bent naar een ervaren Medium in Breda die vooral empathie, nauwkeurigheid en meelevende provider biedt, zoek dan niet verder dan Anil Chopra.

Welke diensten biedt hij aan?

Anil Chopra biedt zijn klanten een scala aan paranormale diensten. Zijn vaardigheden en capaciteiten zijn enorm, waardoor hij uitgebreide lezingen kan geven die verschillende aspecten van iemands leven bestrijken.

Een Helderziende in Breda dienst die hij aanbiedt, is paranormaal mediumschap. Dit houdt in dat je communiceert met geesten aan de andere kant, wat een afsluiting kan betekenen voor degenen die dierbaren hebben verloren. Anil’s natuurlijke vaardigheid als Medium betekent dat hij veel mensen heeft kunnen helpen touch te maken met hun dierbaren in het hiernamaals.

Een andere populaire dienst is het lezen van tarotkaarten. Anil gebruikt tarotkaarten als een hulpmiddel om zijn intuïtie aan te boren en advies te geven over verschillende kwesties, zoals liefde, carrière of financiën. Hij biedt gepersonaliseerde inzichten op foundation van de unieke situatie van elke klant.

Daarnaast biedt Anil ook air of secrecy-reading aan, waarmee hij het energieveld rond individuen kan zien en inzicht kan krijgen in hun emotionele toestand of blokkades die ze mogelijk ervaren.

De diensten van Anil zijn ontworpen om duidelijkheid en richting te geven op verschillende gebieden van iemands leven – van relaties en carrièrebeslissingen tot spirituele groei en genezing.

Wat onderscheidt hem van andere paranormaal begaafden?

Anil Chopra is erkend als de beste paranormaal begaafde van Breda, en daar zijn redenen voor. Hij onderscheidt zich van andere paranormaal begaafden vanwege zijn unieke benadering om mensen te helpen.

Ten eerste heeft Anil’s jarenlange ervaring hem in staat gesteld een diep begrip van de menselijke natuur en emoties te ontwikkelen, wat tot uiting komt in zijn lezingen. Zijn cliënten getuigen dat hij nauwkeurige metingen levert met duidelijkheid en precisie.

Ten tweede gelooft Anil dat elk individu uniek is, dus stemt hij zijn aanpak af op de specifieke behoeften van elke klant. Hierdoor kan hij gepersonaliseerde begeleiding bieden die aansluit bij hun situatie.

Ten derde waardeert Anil eerlijkheid boven alles. Hij zorgt ervoor dat elke lezing die hij geeft afkomstig is van een eerlijke plek zonder iets te suikeren. Zijn cliënten waarderen deze transparantie en betrouwbaarheid.

In tegenstelling tot andere paranormaal begaafden die misbruik kunnen maken van kwetsbare personen voor financieel gewin of roem, geeft Anil oprecht om het verbeteren van het leven van mensen door middel van zijn gave. Deze oprechtheid schijnt door in elke interactie met hem.

Samenvattend, wat Anil onderscheidt van andere paranormaal begaafden, is zijn ervaringsgedreven nauwkeurigheid in combinatie met een op maat gemaakte aanpak gebaseerd op eerlijkheid en oprechte zorg voor het welzijn van anderen.

[eveniks]

Hij heeft me online opgezocht #8

weekend augustus “22  Nadat ik op vrijdagavond niets meer van Steef heb gehoord word ik wakker met een goedemorgenberichtje. Een van zijn vrienden had zijn hulp nodig heeft en dat kosten hem zijn avond.

Ons gesprek verloopt goed en ik ben ondertussen uit bed. Hij ligt er nog in want hij stuurt mij een foto waarin hij nog lekker lekker onder de lakens ligt.  Ik vind dat hij een prachtige tint heeft, het staat hem gewoon echt. Het is mooi egaal goudbruin. Door alleen de foto te bekijken wil ik al zo een spoor van kusjes over zijn borst achter laten.  Ondertussen stap ik net onder de douche en ja, mijn telefoon gaat mee. Ik stuur een foto van mijn kont, ik probeer daarbij natuurlijk wel de perfecte hoek te kiezen, de foto lukt best, je ziet goed dat het water zo op de spierwitte huid van billen land. Mijn billen zien er hier ook veel beter uit dan ze in werkelijkheid zijn.  ‘Dit is nu?’ vraag Steef. - Zeker.  Ik vraag of hij dan nu langs wilt komen?  ‘Ik wil je heeeeeel graag zien (je wil niet weten) maar ik ga geen loze beloftes maken.’ 

Steef gaat in het gesprek echt van de hak op de tak. Hij vertelt over zijn vriend, een oud collega die er doorheen zit en diezelfde middag langskomt. Ja ik vind het allemaal prima, ik vind het ook goed dat hij er voor hem is. Ik begrijp ook nog wel dat ik slechts iemand ben die hij net kent en besef mij ook goed dat ik hier dus niet iets van moet vinden. 

Maar Steef komt met zoals hij het zelf ook zegt rand informatie.  Ik citeer ‘allemaal rand informatie voor ons ik wil alleen laten blijken dat ik je graag zie Maar kan hem niet laten zitten’ Hij hoeft zich echt niet tegenover mij te verantwoorden, dus dat laat ik hem ook weten. We kunnen wel geilen en doen, maar het leven gaat gewoon voor. Altijd.  Ik antwoord: ‘Ik geloof je wel hè, daar moet je niet over twijfelen. ....Ik vind het fijn met je, je zoen lekker, je pik is lekker.’.   Steef: “Jij ruikt en smaakt lekker. Je zoent zo lekker met me. Verder vind ik je gewoon heel erg knap. Heel knap” Ik zit helemaal te glijden. Ja sorry hoor, dit is toch gewoon lekker om te horen.  Ik heb alleen nog morgenochtend als optie vertel ik hem.  - Dan ga ik filmen antwoord Steef Die intresse hebben we gemeen. Hobbymatig maak ik namelijk video’s, deze plaats ik online. Ik film niet zelf maar ik bedenk de productie en samen met een cameraman maken we dan uiteindelijk programma’s. Het is inmiddels wel een beetje een uit de hand gelopen hobby.  Steef stuurt een kort fragment van een muziekvideo. ‘Mijn broertje. Ik help hem met clips ook.’ Wat ik er van kan zien, is dat het heel kleurijk is, maar hij heeft het vanaf zijn scherm opgenomen, dus ik kan ook niet heel veel meer zien. 

Wat ik zeg, ons gesprek gaat van de hak op de tak. Out of the blue, schrijf ik ook: ‘Even wat anders, want mijn geiligheid zat in de weg. Wel beetje op jezelf blijven letten hè.’ - Dat vind ik je lief van je.  Verhaal in een notendop. Oud collega, zijn vriendin is ervandoor gegaan en hij zit er echt doorheen. Maar dan ook echt.  Ja, dat is ook gewoon kut antwoord ik.  - Hij is suïciaal En nu houdt ik erover op. ‘Dat is echt heel heftig en ‘doe normaal’ schrijf ik. Want ja je kunt het met mij wekrelijk over alles hebben moet hij weten.  - Maar jij hebt de mooiste lach ‘Ik ga je zo zoenen hè, stop met strooien van de complementjes’ antwoord ik.  - Ik ga je laten lachen en dan ga ik je ook laten. schrijft Steef.  Hij stuurt mij een video waarin hij als reporter te zien is. Dit deed hij 5 jaar geleden met een groepje vrienden.  “We zijn zeker op gemeenschappelijk intresses gematched maar ik kan daarnaast ook gewoon goed pijpen’ grap ik.  En dan schrijft hij: ‘Ik had jou ook gecheckt vandaar dit. Jij kan het beter’.

‘Had je allang oorbij zien komen in mijn insta stories. Ik ben niet achterlijk.’ Op het moment van schrijven lees ik onze gesprekken dus terug en valt mij op dat ik dat naar Steef had geschreven in reactie op zijn bericht. We kennen elkaar dan dus net 1,5 week. Steef heeft mij ontmoet en gematched als meisje. Maar heeft in die paar dagen dus alles van mij online opgezocht. Dat is niet heel lastig, want ik ben gewoon super openbaar.  Ergens denk ik wel dat hij mij wat onderschat. Ik zeg hem namelijk ook dat ik ‘FBI’ ben. Daarmee bedoel ik dan minstens zo erg of misschien wel erger ben. Online heb ik iemand ook zo gevonden en ik ben inderdaad die vriend die vriendinnen inschakelen als ze zeggen ‘Ik kan hem online niet vinden’. Dat moet ik ook wel, want wat ik zeg ik ben openbaar in wat ik doe. Dat iemand erachter komt dat ik voor de lol verkleed als meisje online sta en zo afspreek met mannen is mijn grootste angst. 

[versplinterd]

Ik wil dat je voelt dat er mensen zijn die lezen wat je schrijft en erdoor geraakt worden. Ik herken mezelf heel erg in jou, of ik ken vooral de gedachten die je benoemd.

Ik stuur dit bericht anoniem naar je. Misschien schrik je van hoe open het is, maar je hoeft niet te weten wie ik ben om te leren van wat ik heb gezien. Ik ben een vrouw net als jij, Nederlandse en drie jaar ouder.

Ik lees dat je 19 bent. Toen ik 19 was, verkeerde ik in een diepe depressie. Ik was net op vakantie geweest met een vriend, die niet goed voor mij was. Ik had een psychologe die me behandelde voor een trauma. Tijdens die sessies ontdekte ik ook dat ik over een gevoeligheid bezit die niet iedereen heeft.

Ik voel me naakt op de wereld. Misschien jij ook? Iedereen ziet mij, ziet door mij heen. Mensen komen dichtbij en kunnen me kwetsen. Ik heb ze nodig, maar ik wil alleen zijn.

Alleen is veilig, maar niet gezond.

Op Tumblr lees je soms over mensen die "neurotypical" zijn. Wij zijn dat allebei niet. Dat maakt het niet makkelijker op deze wereld.

Ik had het gevoel dat niemand me begreep. Ik lees dat jij ADHD hebt. Daar ben ik niet bekend mee. Ik heb een leerling, een meisje van 13 dat het ook heeft. Ik geef Engels op een middelbare school. Als ik in je posts lees dat je moeite hebt met de dagen, dan herinnert me dat er ook aan dat ik wat extra op de leerlinge let. Er zijn echt wel mensen die je willen begrijpen.

Een anoniem bericht van over de grens gaat je niet van je verdriet verhelpen.

Toen ik 19 was zat ik ik het tweede jaar van mijn lerarenopleiding. Mijn eerste jaar overleefde ik nauwelijks. Met een psychologenbrief voor de examencommissie lieten ze me doorgaan. Hier in Nederland moet je de school verlaten als je in je eerste jaar een negatief studieadvies krijgt door te weinig studiepunten.

Ik wist niet waarom ik het nog deed. Voor mezelf leefde ik al lang niet meer. In de ergste nachten lag ik in het duister in bed, suïcidaal. Hand op m'n borstkas, huilend.

Toch ging ik maar door. Wat is het alternatief? Het is grof maar een echt einde maken aan mijn leven was niet realistisch. Ik zou te veel mensen achterlaten.

En het werd beter. De pijn van wat ik had meegemaakt draag ik iedere dag mee. Maar het zorgde er ook voor dat ik verder kan kijken dan mezelf.

Je gaat door. Iedere seconde tikt verder weg en velen ervan zul je vergeten. Ieder stapje verder van de pijn die je gevoeld hebt.

Ik leerde dat sommige mensen niet goed voor mij zijn. Wees eens eerlijk en kijk naar de mensen om je heen. Nemen ze je serieus? Luisteren ze naar je? Wie neemt alleen je energie weg, maar geeft niets aan je terug?

Volwassen worden is leren omgaan met wie je bent en waar je mee geboren bent. We hebben onszelf niet gemaakt, maar we kunnen wel leren werken met wat we gekregen hebben. Wanneer voel jij je goed? Bij wie voel jij je op je gemak?

Ik zie dat je bijvoorbeeld prachtig Engels kan. Ja ik ben echt een juffrouw, dat beloof ik. Je kan mooi schrijven, bent gevoelig. Vier dat ook aan jezelf.

Vandaag was voor mij een moeilijke dag. Mijn emoties zijn ook over mij nog vaak de baas. Morgen ga ik naar de huisarts om hulp te zoeken. Beloof me dat jij ook denkt aan hoe je jezelf kunt helpen?

Omdat je me niet kent kan ik zonder ironie zeggen: leer voor je zelf te leven. Het leven is wel mooi. Dat zeg ik nu, na dezelfde dingen te hebben gedacht die jij schrijft. Op een dag wordt je wakker en denk je niet meer meteen aan verdriet. Zo wordt het steeds ietsje beter.

Je gaat nog zoveel mooie dingen zien, zoveel meemaken. Nog zoveel presteren, nog liefhebben, nog huilen, nog lachen.

Ik weet niet zo goed waarom ik dit schrijf. Misschien omdat ik mezelf herken en graag gehoord had dat ik destijds niet de enige was? Misschien moest ik ook even iets kwijt. Het helpt altijd om over dingen te praten :)

Ik ben maar een anoniem iemand uit een ander land, ik kan je nergens toe dwingen en dat wil ik ook niet. Ik hoop alleen dat je je niet zo alleen voelt als je dit leest. Er zijn mensen die willen luisteren.

Al het goede uit Nederland :)

lieve lieve lieve anoniem het spijt me zo voor mijn late antwoord. ik heb dit opnieuw en opnieuw en opnieuw gelezen de afgelopen dagen. ik moet nog steeds trillen als ik het lees

je hebt me zo bewogen & aangedaan & ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen hoe veel dit voor me betekent. maar ik wil het toch proberen :p

“ik voel me naakt op de wereld”. ja ja ja 100x ja dat is altijd waar het op neerkomt, hè? en dat was ook het punt waarop ik bij mn eerste keer lezen in huilen uitbarstte

“Iedere seconde tikt verder weg en velen ervan zul je vergeten. Ieder stapje verder van de pijn die je gevoeld hebt”. ik ben zo ongelooflijk blij dat je op dit punt beland bent. dat je er zo wijs bent uitgekomen. dit klinkt als een mantra voor mij, en ik moet toegeven dat het al sinds ik het las in mijn hoofd zit - als het eerste beetje toekomstzekerheid dat ik in lange tijd heb. of toekomsthoop. dankjewel daarvoor

ik beloof dat ik beter ga kijken naar wat me echt helpt ipv wat me gewoon goed doet voelen maar uiteindelijk mijn eigen leven saboteert. ik beloof dat ik op tijd aan de alarmbel zal trekken. dat is het minste wat ik nu voor je kan doen; dat met m’n hele wezen beloven

je klinkt als een fantastisch, prachtig persoon. en het doet me goed om te horen dat je leerkracht bent, omdat je ongetwijfeld dagelijks kinderen/jongeren helpt op zowel kleine als grote manieren. en ik hoop dat je daar altijd warmte in kan vinden. ik hoop dat de mooie dagen zowel frequenter als lichter zijn, met al je dieptepunten achter je

het wringt dat ik niet meer kan doen om je te bedanken. je hebt me geholpen op een manier die ik nooit zal kunnen beschrijven. maar weet dat je op een manier mijn leven hebt gered hiermee, en dat je (zeker als leerkracht) kleine of grote stukjes leven van iedereen om je heen blijft redden. ik wou dat ik terug in de tijd kon gaan om jou iets soortgelijks te vertellen toen je even diep zat. mooie mensen als jij helpen de wereld verder

ik ga dit blijven herlezen opnieuw en opnieuw en ben je zo dankbaar maar volgens mij is dit nu lang genoeg om je beschaamd te maken (ik weet dat ik zo zou zijn 😉) dus ik wens je een prachtige dag toe. het wordt lenteweer!!!! geniet ervan, en van alle dagen daarna <3

[lateforitall]

Bierbrouwen als therapie

Geschreven door Valerie

Kiezen wat het onderwerp ging worden voor mijn eerste stuk op deze site, zorgt natuurlijk voor keuzestress en het gevaar dat ik het daarom helemaal niet meer doe.

Naast keuzestress; geef me teveel tijd en ruimte om ergens over na te denken en ik kan je 100 redenen geven waarom het een slecht idee was om er überhaupt mee te beginnen - “er zijn nu toch veel meer prangende zaken om aandacht voor te vragen, mensen die met veel moeilijkere shit te dealen hebben? Waarom ga ik hier niet strijden voor meer diversiteit & inclusiviteit? Dit platform gebruiken voor het nog meer onder de aandacht brengen van de klimaatcrisis? Het patriarchaat kapot trappen? - en als ik niet met het perfecte stuk kan komen, waarom zou ik dan starten? Ik moet toch beginnen met context, met uitleg over mij, mijn motivatie voor het starten van dit project en mijn levensverhaal? Maar waar begin ik dan?

Beginnen is voor mij altijd een een enorme uitdaging geweest. Ik heb altijd duizend ideeën, maar ook duizend redenen om er niet mee te starten of hier na de eerste stappen mee te stoppen. Ik merk gelukkig wel dat beginnen vaker iets beter lukt sinds ik begin dit jaar gestart ben met medicatie (dexamfetamine). Iets vaker. Iets afmaken gaat beter aangezien ik nu sneller in de hyperfocus terechtkom, maar beginnen (en dan vooral kiezen en prioriteiten stellen binnen alle mogelijkheden, taken, verwachtingen, verplichtingen, verantwoordelijkheden en interesses die ik heb) blijf ik wel een dingetje vinden.

Ik heb een hele sterke ‘maar, dat kan je helemaal niet’ stem die ik al vrij snel na het hebben van een idee moet onderdrukken.Ik zal jullie in dit stuk nog even besparen hoe deze stem is ontstaan en heeft kunnen groeien: ik begin even wat luchtiger.

Naast die stem is het ook de overvloed aan opties en de ‘ja, maar wat als’ gedachte die me vaak blokkeren. Gelukkig lukt het me steeds sneller om deze stemmen weg te jagen en ga ik in ieder geval aan de slag. Mijn plan op papier zetten, een passende playlist maken, een Instagram- en Facebook -pagina maken, iedereen er al heel enthousiast over vertellen, dagdromen over hoe dat er dan uitziet, wie daar allemaal blij van worden, welk gat in de markt ik ga vullen...vaker wel dan niet is de laatste stap dat ik toch ook maar eens ga uitzoeken wat ik daar eigenlijk allemaal voor nodig heb.

Dit is ook tekenend voor één van m’n andere uitdagingen: het grote geheel en de stip op de horizon zien. Waar wil ik eigenlijk heen? Ik verlies mezelf nogal snel in de details (die ik ook allemaal even belangrijk vind; prioriteit? Alles! En ook vooral als eerste de leuke dingen doen, vaak de dingen waarvan ik al weet dat ik ze kan).

Een van de zoveel ideeën is dat ik al een tijdje bier wil brouwen. Mijn eigen bier, met unieke smaak en helemaal alleen door mij gebrouwen, met een mooi logo en een groep fans onder m’n vrienden en familie. Al vrij snel had ik ideeën over welk soort bier ik zou willen brouwen, hoe het zou heten en hoe het logo eruit ging zien. Ik had zelfs al dromend een beeld bij waar het verkocht, gedronken en door de lucht gegooid zou worden zodra het een succes werd. Aan enthousiasme en verbeeldingskracht geen gebrek.

Maar daar heb je het weer: al vrij snel nadat ik ging onderzoeken wat ik daar dan allemaal voor nodig had, raakte ik verdwaald in alle opties en meningen over het perfecte brouwproces en wat je hier allemaal (minstens) voor aan moest schaffen. Na het brouwen laat je het bier een week staan voor het bottelen, nee minstens 2 weken, nee echt 3! Wat is een SG meter? Voor het filteren heb je een extra pan en vergiet nodig, of toch een filterkuip? Hey! ik kan ook gewoon verder met m’n LP’s op alfabet zetten (of op genre, of op autobiografische volgorde; maar net in welke maand je me treft).

Bovenstaande zal vast voor veel mensen heel herkenbaar zijn en hoeft ook absoluut niet altijd als heel vervelend ervaren te worden, net als bij veel van de uitdagingen waar mensen met een neurodivers brein tegenaan lopen (over de perks van een afwijkend brein later meer ;)). Pas wanneer bepaalde zaken je weerhouden ergens verder mee te komen, een terugkerend karakter hebben, sterker voelen dan je wilskracht om dit te veranderen, kan dit problematisch worden. Ik vind vaak dat ik pas echt trots kan zijn op mezelf als ik iets van a tot z zelf hebt uitgezocht en uitgevoerd. Om die reden ligt er nu al 3 jaar laminaat in m’n hal (de gang moet nog gedaan worden, daarna kan de rest weg) en zijn m’n keukenkastjes een zooi, omdat ik niet weet waar ik zou moeten beginnen als ik hier extra planken voor zou moeten zagen.

Daarbij ben ik als het op m’n eigen werk en keuzes aan komt vervelend perfectionistisch, maar ga ik wel blindelings mee*** in het oordeel van een ander, en heeft ‘perfect’ of ‘compleet’ ineens een andere betekenis. Als iemand het zo overtuigend brengt zal het wel kloppen (“Je hebt echt die spijkers van 3,8 mm nodig”) en als iemand iets maakt wat ik niet kan ben ik heel snel enorm onder de indruk (“WOW, die plantenbak heb je helemaal zelf in elkaar getimmerd? Trouw met me!”). Van dit gegeven zou ik eigenlijk vaker het voordeel in moeten zien en er gebruik van moeten maken. Daarover zo meer.

***Disclaimer: belangrijk om te weten is dat dit absoluut niet geldt als het om mijn ‘normen en waarden’, politieke keuzes, onrecht en maatschappelijke kwesties gaat, waar ik dan - heel gek - weer een hele sterke mening en overtuiging over heb, een heel sterk ‘dit is goed / dit is fout gevoel en weinig twijfels of onzekerheid - waar ik ook vol overgave voor uit durf te komen. Wat niet betekent dat ik niet door nieuwe invalshoeken en nieuw inzichten van of door iemand anders mijn mening / oordeel niet wil aanpassen; graag juist en dit gebeurt dan ook doorlopend; ik leef voor goede, diepgaande gesprekken met gelijk-, maar ook on-gelijkgestemden, bij voorkeur buiten social media om. Ik heb het in dit geval echt over mensen die wel kasten kunnen bouwen, schilderen, liedjes schrijven of om kunnen gaan met een heftruck.

Terug naar het bierbrouwen; na maanden hier niet meer aan gedacht te hebben (want o.a. begonnen met pornoborduren, starten met een punk- rock- yoga plan, deze site), kreeg ik niet lang geleden voor m’n verjaardag een hele brouwset. Een brouwemmer, een SG meter, alle ingrediënten om m’n eerste 5 liter blond bier te brouwen, een stap voor stap uitleg van het proces en zelfs extra pannen. Ideaal! Ik hoef niet meer na te denken over welk vergiet ik moet kopen en kon gewoon meteen aan de slag.

Het verjaardagscadeau bevatte zelfs een blok in m’n agenda, dus ook over het perfecte moment van starten na hoeven te denken was weggenomen. Ook de playlist was al gemaakt, dus ik kon dit ook niet uitstellen door eerst nog 3 avonden bezig te zijn met het vinden van alle noodzakelijke flauwe biergerelateerde nummers.

De dag na het brouwen heb ik met tranen in m’n ogen kunnen melden dat het cadeau zelf al geweldig was, maar dat het grootste cadeau eigenlijk is geweest dat alle zorgen over de spullen uitzoeken en het voorbereiden mij uit handen waren genomen.

Tijdens het brouwen zelf kwam ik mezelf aardig tegen, maar stoppen was geen optie: dat bier moest die avond de emmer in, zodat ik het over 2 weken kan bottelen en hopelijk 2 weken later van een eigen biertje kon genieten. Ik ging dit afmaken.

Een paar van de uitdagingen waar ik tegenaan liep:

Te kleine pannen: 2 van de 3 pannen bleken te klein te zijn voor het volume (ik had toch ook zo wel kunnen zien dat er geen 6 liter in die pan past?)

Caring too much, caring too little: 60 minuten lang de temperatuur bijhouden en switchen van obsessief naar de temperatuurmeter blijven kijken naar ‘ik kan vast even die pan alleen laten’ en vervolgens vergeten dat die pan überhaupt bestond.

Dramatisch tijdsbesef: Een timer zetten op 45 minuten, na 30 minuten naar de timer kijken, zien dat deze over 10 minuten afgaat, maar er van overtuigd zijn dat je de timer nog geen 10 minuten geleden heb aangezet, waardoor ik er eerst van overtuigd was dat m’n telefoon stuk was, toen toch accepteerde dat dit wel zou kloppen, maar zo schrikken van m’n wederom dramatisch slechte gevoel voor tijd, dat ik er echt even kort verdrietig van werd.

Perfectionisme: Het perfect en volgens de uitgeschreven stappen willen doen, dat ik het echt heel lastig vond om niet super onrustig te worden van het feit dat de wort al 10 minuten steeds net een paar graden boven de 67 uitkwam waar deze op moest blijven en daardoor het bier straks misschien naar rotte boter smaakt.

Allemaal punten waardoor ik normaal wellicht al had opgegeven, maar deze keer niet:

ACTION to the rescue: Ik heb voor het starten snel een grotere pan gekocht

Turn that shit around: Neergelegd bij het feit dat ik nou eenmaal wat onrustig en onzeker werd en al vrij snel gerealiseerd dat het ook wel mooi was dat ik het in ieder geval zag gebeuren en ook meteen begreep waar dat vandaan kwam.

STIP OP DE HORIZON: Meteen opgezocht hoeveel een brouwketel kost die het reguleren van de temperatuur automatisch doet, mocht ik dit vaker willen doen (In m’n hoofd stond m’n hele huis over een paar maanden al vol met zelfgebrouwen biertjes)

Maar het is dus gelukt! en het biertje is nog lekker geworden ook, maar eigenlijk voelt dit inmiddels als bijzaak.

Ik ben iets (met hulp, samen met iemand) gestart en ik heb eindelijk weer eens iets afgemaakt. Dat ik eigenlijk om 14:30 zou beginnen, dit 21:30 werd (omdat ik eerst mezelf echt goed wilde inlezen, het bestickeren van het notitieboek waar ik het proces in bij kon houden belangrijker vond en een nieuwe pan moest kopen) kon de pret niet drukken. Ik ben s’avonds nou eenmaal op m’n meest productief.

Om half 2 s’ nachts zat er 5 liter soon to be blond bier in de emmer.

Afsluitend, de belangrijkste leerpunten voor mij, met betrekking tot bovenstaande en soortgelijke situaties:

Durf om hulp te vragen; je hoeft niet alles alleen te doen. Daarbij vinden mensen die ergens iets vanaf weten het vaak ook leuk om hun kennis te delen en je te adviseren.Als dank zou ik in dit geval bijvoorbeeld een (drinkbaar) biertje terug kunnen geven.Ook kan iets met iemand samen doen een mooie stok achter de deur zijn natuurlijk.

Begin (deels) onvoorbereid, ook al weet je niet precies wat stap 2 gaat zijn: gaandeweg leer je ook veel, dit hoef je niet allemaal van tevoren al duidelijk op een rijtje te hebben. Dit weerhoudt mij er heel vaak van om te ergens mee te starten.

Niet alles hoeft te lukken, maar probeer je het niet, dan is dat al zeker (hoi tegeltjeswijsheid: niet geschoten, is altijd mis). Daarbij, wat is lukken? Hoe langer ik naar dit stuk kijk, hoe meer ik kan bedenken dat ik anders had willen doen of me afvragen of het sowieso wel iets toevoegt, maar het stuk staat; dat is gelukt.

Durf aan jezelf toe te geven waar je (op dit moment) wel en niet goed in bent. Vertel dit aan de mensen om je heen. Dan komt het ook niet uit de lucht vallen als je zegt dat je gitaar wilt leren spelen, al 10 gitaren hebt uitgezocht, 4 uur Youtube filmpjes hebt zitten kijken, maar echt diegene nodig hebt om de laatste keuze te maken tussen die 6 roze gitaren van 8 andere merken voordat je er echt mee aan de slag kan gaan.

Doe veel verschillende dingen, zeg vaker ja. Ga achterhalen wat je wel / niet kan en waar je blij van wordt (en onthoud dat alles veranderlijk is: dat is oké en juist alleen maar troostend!). Zo leer je ook steeds beter door gewoon veel te doen. Dit jaar alleen al ben ik begonnen met borduren, heb ik m’n gitaar weer eens opgepakt, voor het eerst gezongen in een repetitieruimte, heb ik een trippy ademhalingssessie ondergaan, me opgegeven voor een pottenbak- workshop en ben ik deze site begonnen. Het lastige is dat ik het allemaal leuk vind, ik ook fulltime werk, en daarnaast ook in een klimteam zit waar ik elke maand mee train (oh ja, en ook graag de lieve mensen in m’n leven wil zien, maar ook veel alleen moet zijn om op te laden), maar ik kom er wel steeds beter achter waar ik positief door geprikkeld word, soort van ‘goed’ in ben en energie van krijg. Het feit dat er dit jaar geen concerten zijn en sowieso minder te doen is heeft me hier wel echt de ruimte voor gegeven. Dat deze periode er juist ook voor zorgt dat ik me, zoals vermoedelijk veel van jullie, overall veel minder geprikkeld, actief en creatief voel is weer voeding voor een hele nieuwe post.

Lach jezelf regelmatig uit, dit helpt met relativeren.

P.S. Had ik al gezegd dat kort & krachtig ook niet echt m’n ding is?

Ecostrike- Time Is Now

[zielsvlucht]

14/02/2020

Ergens in de loop van mijn leven was ik vergeten dat ik een persoon was. De wereld rondom me voelde aan als een droom, en de mensen die er in leefden leken niet echt. Ze voelden niet aan als echte mensen, of misschien niet als echt menselijk. Maar ik wist dat het niet aan hen lag. Ik begreep dat ik mijn eigen reflectie zag.

Er is een lijn tussen de werkelijkheid en het endoversum; mijn binnenste.

Dat vertelde ik mezelf.

En die lijn is een spiegel as. Ik ben niet meer dan een reflectie - een gevolg van - de wereld om me heen. En hoe ik de wereld ervaar, vertelt me niets over de ware aard van de wereld zelf. Het geeft me enkel een verder inzicht op mezelf.

Ik besefte dat ik alles was dat er was. Ik was alles dat ik ooit zou kennen, ik zou mijn leven lang alleen zijn en wanneer ik stierf zou er geen wereld meer achterblijven. Mijn wereldbeeld bestond uit puur solipsisme en niets anders. Hoe kon ik dan ook iets anders geloven? Elke droom die ik had voelde echt. Elke dag in mijn leven voelde als een droom. Ik herinner me nog goed dat dat ook was hoe ik zelf het onderscheid tussen de twee maakte. 

Toen ik aan het verdrinken was op een verre planeet, toen het water zich mijn longen in wurmde, dacht ik tegen mezelf: “Het doet zo’n pijn. Het voelt zo verschrikkelijk. Dus dit is niet echt. Dit is maar een droom. Wees gerust. Wees niet bang. Je bent al zo vaak gestorven.” 

En toen ik droomde over hoe ik door een donker bos zwierf, vluchtend voor een onvermijdelijke migraine, drong het op een bepaald moment traag maar zeker tot me door dat het middernacht was. Dat ik van het pad was afgegaan in het natuurreservaat. Dat ik niet droomde, maar dat het wel laat was en dat ik  moest gaan slapen want ik had morgen zo veel te doen. Maar morgen leek me gewoon de volgende droom. Ik besefte nooit dat morgen weldra zou gebeuren. Morgen bestond niet, dus dag in dag uit deed ik niets.

Verhalen kolkten door mijn hoofd maar geen van hen werden neergeschreven. Ze waren te groots. Te spectaculair. Te afleidend. Ik keek naar de verhalen, volgde ze in mijn hoofd als een kind dat vast plakte aan een televisiescherm en ik kon niet wegkijken. Ik kon niet ontwaken. Ik kon niet stoppen met dromen. Ik zat vast in mijn eigen hoofd en ik geraakte er niet uit.

Het was pas later dat ik in het gezelschap van een kinderpsycholoog met een krijtje naar een bord aan het staren was. Ik dacht goed na. Woog alles goed af. Dan besloot ik een klein kringetje te tekenen op het bord.

“Als het hele bord alles is dat ik ken, dan is deze cirkel de werkelijkheid.” Vertelde ik haar.

De psychologe knikte, maar ik weet nu dat ze het niet begreep.

“Wat is de rest van het bord dan?” vroeg ze.

Ik verwachtte die vraag niet, want ik weet nu dat ik zelf de hele situatie ook nog niet door had.

“De rest is de rest.” Zei ik alsof het evident was.

Want voor mij was het evident.

Ik had het altijd zo moeilijk, omdat ik me altijd op dat ene kleine kringetje moest focussen. En dat kon ik niet. Maar uiteindelijk zou ik wel begrijpen wat er gaande was; hoe – als het dan niet uniek was – zeldzaam mijn situatie was.

Het duurde te lang voor ik besefte dat geen van mijn Vlaamse vrienden functioneerden zoals ik, dat zij enkel droomden over wat ze morgen zouden doen, over het meisje waarop ze verliefd waren, over hoe ze een voetbalwedstrijd wonnen – maar niet over andere planeten, niet over spinnen, niet over liederen en machines, niet over God, niet over theorieën en al zeker niet over hun diepste interne mechanismen. Toen ik dat eindelijk begreep, begreep ik de ware eenzaamheid waarin ik me bevond. Ik liet mijn vrienden gaan. Sprak nooit meer tegen ze. Wat was dan ook het punt? Alles dat ik wou zeggen, kon ik niet zeggen en konden zij niet verstaan.

Zij kenden de Spin niet, laat staan de horror van de Vierde. Zij geloofden dat treinen vast stonden op rails maar ik wist dat er treinen waren die konden vliegen door de lucht, en één trein had een doodskop als locomotief en enkel die trein kon door het Firmament, naar Hierna. Ze kenden noch Altra noch Oord, spraken noch Poels noch Tarkaans. Zij kenden enkel het Nederlandse alfabet, en enkel Aardse klanken. Kortom; zij kenden mij niet. Ik was als een vreemde voor hun en we deden de hele tijd al alsof we elkaar kenden en begrepen, maar dat was zo niet. Mijn kop stond op barsten en die van hun leek wel leeg. Niet dat hun hoofden leeg waren. Niet dat zij dom waren, want dat waren ze niet en ik was zeker niet slim. Maar al dat zij ooit over nadachten lag binnen de werkelijkheid, had een connectie met de werkelijkheid. Al waar ik aan dacht had connecties met elkaar, allemaal door heen de tijd verbonden met oude dromen die me ooit te binnen geschoten waren als kind. En het was groter dan de werkelijkheid. Er waren meer ideeën in mijn hoofd dan dat ik wist dat er in de wereld waren.

Ik was weg. Ik was alleen. Ik was geen mens.

Een constante stress, een druk, begon op me neer te duwen telkens als ik aan de realiteit dacht. Als ik over mezelf als menselijk dacht. Als ik aan anderen dacht. Als ik dacht. Er komt een beeld in me op van een dier, een schepsel, een monster, dat in een klaslokaal zit en dat moet rekenoefeningetjes maken, of anders zal het beest geen diploma krijgen en dan laten ze het los in het bos en daar zal het geen eten vinden, en zal het sterven. En het heeft geen vingers, geen brein, geen mond, geen ogen. Het kan niets nuttig doen. Het kan zoveel, maar het kan zichzelf niet redden.

Maar ik probeerde wel, geloof het of niet. Ik ben nooit gestopt met te proberen. In de Vlamingen had ik geen vertrouwen meer, maar ik zocht wel andere zielige figuren op. Zij vertelden me dat ik hulp nodig had, toen ze na enige tijd aanvoelden dat ik een aantal graden zieliger dan hen was. Dan heb ik gevochten. Om mijn ouders er van te overtuigen dat de zoon waarvan ze zo veel hielden een ramp was. Om hen uit te leggen dat ik niet voor niets stil was, dat ik niet voor niets wakker lag in de nacht en mezelf voortsleepte in de dag, dat ik niet voor niets in tranen de kamer uit liep toen er een seks scene op televisie was, dat ik niet voor niets agressief werd, dat ik niet voor niets slechte punten haalde, dat ik niet niets traag was, dat ik niet voor niets kruistekens bouwde boven doodgereden dieren. En dat ik zo niet kon leven. Dat ik in mijn hoofd al lang alle pros en cons van mijn bestaan had afgelopen, en dat met de dag de weinige pros steeds minder hard door wogen.

Met wat hulp kwam ik dan eindelijk bij die kinderpsycholoog terecht. Ze hielp niet. De volgende psycholoog hielp ook niet. Nee het was jaren zoeken. Jaren pijn, jaren schreeuwen in het niets. Toen vond ik eindelijk iemand waarbij het opschoot. Een man. Vreemd genoeg was het zijn desinteresse in mijn psyche die hielp. Hij trachtte me nooit uit te pluizen, probeerde me nooit wijs te maken dat ik fascinerend of bijzonder intelligent was zoals de voorgangers. Ik kan zelfs geen moment herinneren dat hij me ongelijk gaf, of dat hij mijn bevindingen verwaarloosde in de ruil voor de bevindingen van één of andere studie.

“Maar jij bent jij.” Zei hij tegen me. “Wetenschappelijke studies zijn goed en accuraat. Daar leren we veel uit en het is altijd een goed idee om wat we er uit leren toe te passen. Maar als het dan toch niet werkt voor jou, dan moet je dat niet blijven proberen. We moeten oplossingen vinden waarvan we weten dat ze werken voor jou, niet oplossingen vinden waarvan bewezen is dat ze werkten in onderzoeken, en niet oplossingen die werken bij anderen. Ze moeten werken voor jou en dat is al dat telt.”

Ik parafraseer. Moet ik weten wat hij echt zei. ’T was lang geleden. Maar zo was hij. Hij hield zich niet bezig met mij te repareren, op te lossen of te begrijpen. Hij zag een stress probleem en hij zocht tezamen met mij naar manieren om van de stress af te geraken. Wat er aan de hand ging in mijn kop maakte hem niet uit. Dat ik er stress van kreeg en dat ik er onder leed, dat was wat hem interesseerde. Hij dacht praktisch. Hij dacht na over wat ik kon doen. Hij dacht zelden na over wie ik was. Waarom zou wie ik ben dan ook een probleem kunnen zijn? Zelfs als het een probleem was, dan kon men er nog steeds iets aan doen. Hij hielp me met actie te ondernemen. In plaats van passief te lijden onder mijn eigen gewicht, leerde ik te reageren op mezelf. Op mijn geest en op de wereld.

En doorheen de jaren werd ik resistenter. De stress verminderde. Langzaamaan werd de wereld weer echt en voelden mijn dromen weer als dromen aan. Verhalen kolken nog steeds in mijn hoofd, ja natuurlijk, want ik ben niet echt veranderd. De psycholoog heeft me niet veranderd. Hij heeft me enkel dingen leren doen. Nu de stress weg ebde begon ik weer te schrijven. Begon ik me socialer te gedragen. Begon ik af en toe eens op te letten en vloeide er informatie vanuit de echte wereld naar binnen.

Ik ben nog niet volwassen. Ik ben nog steeds gebroken met momenten. Maar zeker nu, nu dat sommige mensen me zelfs zijn beginnen beschrijven als “de meest relaxe persoon die ze kennen”, voel ik me veel beter. En ik denk nog steeds dat ik misschien een raar, een mislukt of een slecht mens ben. Maar ik ben wel een mens. En rondom mij zie ik mensen. En ik zie straten en huizen en bomen en insecten. Ik zie meer dan een klein kringetje op een krijtbord. Ik zie de wereld, ik zie mezelf. En ik ben vaak eenzaam, ja, want ik ben nog steeds heel anders dan iedereen die ik ontmoet, maar ik ben niet werkelijk alleen. Ik ben niet hopeloos. Ik ben juist heel hoopvol.

Vandaag was mijn laatste gesprek met de psycholoog die me zo geholpen had. Ik had eigenlijk al veel eerder moeten stoppen met therapie, maar ik bleef maar afspraken maken terwijl ik ze niet nodig had. Ik dacht dat het op elk moment weer slecht kon gaan, dat ik op elk moment weer kon uit elkaar vallen en degraderen tot wat ik vroeger was. Maar dat gebeurde niet. Of het gebeurde wel, maar dan klikte ik snel weer alles terug op zijn plek, bouwde ik mezelf weer op, schudde ik het van me af.

Ik heb hem bedankt en afscheid van hem genomen. Hij herinnert me er aan dat ik altijd opnieuw een afspraak kan maken wanneer nodig. Ik probeer het niet te vergeten, probeer hem niet te vergeten. Dan wandel ik naar buiten en ik vind het compleet absurd: hoe een ding ooit deze kamer was binnen gekropen en hoe vandaag er een man weer naar buiten stapt.

[offtoljubljana]

47. I love Animal Crossing a lot

21/03/2020

Het is 0:10 en ik ben moe. Ik eet wat en dan ga ik mijn bedje in. Waarschijnlijk schrijf ik dit ook af als ik weer wakker ben. Hoe kan het dat ik zo moe ben? Nou... Animal Crossing. Als je 46. A N I M A L C R O S S I N G hebt gelezen, dan heb je een hint.

Maar eerst gaan we het hebben over mijn geweldige kookkunsten! We gaan even terug naar donderdagavond 19/03/2020. Ja, ik loop achter, maar dat komt ook door Animal Crossing.

Ik had niets meer in huis op donderdagavond, maar ik zag dat Barbara 400 gram passata achter had gelaten, dus ik had mam geappt om te vragen hoe ik daar pastasaus van kon maken.

Nou herinner: ik ben een idioot in de keuken die alles of kant-en-klaar koopt of alles basic-bitch houdt. Lang verhaal kort: ik gebruik nooit kruiden en specerijen. In Nijmegen ben ik er een beetje mee begonnen, maar ik kom niet echt ver. Ik had mam dus een foto gestuurd met alles dat in huis was en met haar hulp koos ik wat kruiden en andere spullen. Zo ging ik ten werk:

(De afwasmiddel ging er overduidelijk niet in zo dom ben ik nou ook weer niet).

Het was niet slecht, maar ook weer niet goed. Ik had overduidelijk één kruid teveel gebruikt, dus dat was pittig (?) en overheersend. Maar aangezien ik niet echt weet welk kruid het was, weet ik ook niet wat ik de volgende keer anders moet doen.

Ik heb ook niet echt een recept gebruikt. Ik heb gewoon alles op gevoel erin geknikkerd en soms geproefd. Blijkbaar is het niet goed voor je om een handje met paprikapoeder los op te eten. Toch weet ik niet wat het nu was. Ik denk misschien de peper? Geen idee, joh. De tomaten würzsalz, wat dat ook mag zijn, was wel heel lekker.

Op een moment was het niet meer te redden, dus ik ging maar eten.

Volgende keer beter?

Op vrijdag 20 maart 2020 zat ik om precies 0:00 op mijn Switch om... Animal Crossing niet te kunnen spelen. Oh. Oké. Misschien kan het een paar minuutjes duren. Huh, maar iemand anders kon wel al om 0:01 spelen? HuH?

En ja hoor, om 0:05 was dan echt de tijd om... een melding te krijgen dat ik te weinig geheugen had op mijn Switch. Motherfucking fuck. Mijn Switch had het automatisch naar mijn systeem gedownload, niet naar mijn micro SD kaart.

Dus... ik heb het opnieuw moeten downloaden en zo om 0:39 was het tijd om... weer een notificatie van te weinig opslag te krijgen. De data van het spel komt natuurlijk op mijn systeem te staan. Ik heb snel wat software gearchiveerd en eindelijk rond 0:41 was het zo ver! 

Ik heb gespeeld tot 2:00. Het was misschien goed dat ik ‘s nachts begon, want toen was er niet veel te doen. De spellen van Animal Crossing werken namelijk op “real time”. Als het 2 uur ‘s nachts is in het echte leven, is het ook 2 uur ‘s nachts in Animal Crossing.

Toch kwam ik om 3 uur weer mijn bedje uit. Ik had gelezen dat je Blathers snel kon krijgen, dus als ik voor 6 uur Blathers kon toevoegen aan mijn eiland, dan zou hij er al weer zijn als ik wakker wordt, want dat is dan de volgende dag.

Dus ik had het geweldige idee om dat te doen. Uiteindelijk viel ik rond de 4 uur in slaap. I regret nothing!

Nou, de regret kwam om 6 uur ‘s ochtends toen ik voor geen enkele fucking reden wakker schrok. En daarom ben ik dus mega moe. Uiteindelijk ben ik rond 8 naar de keuken geslopen om wat te eten, want ik had zo’n honger. Ik dacht dat het 10 uur was.

Ik had koppijn en wow ik was zo moe. Eenmaal terug in bed zag ik dat het dus 8 uur was. Hallelujah. Ik zette de wekker, want om 11:00 had ik een Zoom afspraak en geluk boven geluk viel ik in slaap! Normaal heb ik moeite met slapen, zelfs als ik heel moe ben. En normaal slaap ik ook nooit nadat ik eenmaal wakker ben. 

“Thank dead God!”

EN HET ERGSTE? IK WAS VERGETEN OM DE TENT VAN BLATHERS TE PLAATSEN DUS ALLES WAS VOOR NIETS!!

Om 11:00 had ik dus dat theekransje met Danila en mijn tutoren. Alleen Ana kon er uiteindelijk bij zijn. We waren met z’n 8en misschien. 

***

Abrupt einde. Ja, het was 0:21 en ik gaf het op. Inmiddels is het 14:16. Ik werd rond 11:30 wakker, dus ik heb 11 uur geslapen. Ik had het nodig.

Gisteren had ik wel snel een overzicht gemaakt van wat ik allemaal wilde vertellen, zodat ik dat nog zou herinneren:

Dus laten we verder gaan met het theekransje. Ik luister nu naar de soundtrack van Animal Crossing: New Horizons. Ik zat tijdens het 2 uur lange theekransje de hele tijd te spelen. Multitasking!

Danila gaf aan dat ze heel verbaasd was over de reactie. Blijkbaar blijft meer dan de helft van de Erasmusstudenten aan onze faculteit gewoon in Ljubljana. Dat maakte haar blij. Ze was wel een beetje teleurgesteld voor ons. Ze zei ook: “This is supposed to be such an amazing time for you guys!” 

Ach, we hebben tenminste een once in a lifetime Erasmus experience (hopelijk).

Sommigen blijven omdat hun landen gevaarlijker zijn dan Slovenië, anderen omdat het onmogelijk is om uit te reizen, anderen omdat ze simpel weg niet willen. De Slowaak kon maar niet stoppen met praten. Hij praatte ook constant door anderen heen. Het was zo irritant en ik had hem bijna uitgescholden. Iemand vraagt Ana iets, laat haar dan ook antwoorden.

De Slowaak blijft hier omdat hij hoopt dat het in mei beter zal zijn, maar Danila betwijfelt dat. Dan alsnog, niemand weet wat er gaat gebeuren.

Maar ja, we konden Danila vragen stellen over onze lessen en wat dan ook en zij probeerde die zo goed mogelijk te antwoorden. Tadeja and “Wiet” waren er niet, maar “Wiet” is ook een dorm student, dus misschien daarom. Alle domitories in Slovenië zijn ook gesloten, dus Sloveense studenten moesten verplicht terug naar ouderlijk huis. Dit ging niet makkelijk, want niet iedereen was hierop voorbereid en sommigen hebben ook nog andere obligaties in Ljubljana of Maribor.

Alleen buitenlandse studenten mogen nog in de dorms blijven. Wat een toestand. Verder hebben we ook landen met elkaar vergeleken, niet alleen maar rondom Corona, maar ook rond prijzen. Danila en de Slowaak zijn het er niet mee eens dat Slovenië een derde ranks land is in de Erasmus beurs, want Ljubljana is een dure stad om in te wonen. De rest van Slovenië? Ja, oké, maar met de Erasmusbeurs in Ljubljana ben je niet rijk.

De meesten in de chat komen uit landen zoals Macedonië en Slowakije enz. en ze konden het niet geloven toen ik zei dat de huur in Amsterdam tot €700 per maand kon oplopen. Misschien wel meer. Ik had al eerder verteld dat de mega dure toeristische plekken in Slovenië ongeveer hetzelfde kosten als Nijmegen of Heerlen of zoiets. Dat wordt gezien als mega duur voor andere Slovenen. 

Maar ja, het klopt wel qua huur dat Ljubljana dus wel als een tweede ranks land had kunnen tellen.

~~En nu onderbreken we dit verhaal om te praten over Jasper, die eindelijk een goed punt heeft voor Engels! Ik ben heel blij en trots en ik vond het ook heel leuk dat hij het me liet weten!!!~~

Het volgende in mijn lijstje: Spar!

Ik ben voor de eerste keer in een hele week naar buiten geweest.

Ja ik heb er meteen een foto van gemaakt. Het was ook zo’n goed weer. Ik had een t-shirtje aan, maar ook nog de jas van Delaney. Dat was dus totaal onnodig.

En er was een mooie duif:

Simple joys, man.

Dani zei al eerder dat deze quarantaine wel mensen rust geeft om dingen te waarderen die je eerst niet zag. Kijk, een duif!

Het was niet mega rustig. Er reden nog geregeld auto’s en er waren zeer veel fietsers. Uiteindelijk kwam ik aan bij de lege supermarkt. De schappen waren vol, maar de winkel was leeg. Er stond bewaking voor de deur en iedereen moest in een rij wachten met ieder 1,5 meter afstand.

Dan mocht je één voor één naar binnen en je moest je handen desinfecteren en plastic handschoenen aan. De schappen waren dus best vol. Alleen pastasauzen, bakmeel en pasta was iets leger. Er was zelfs nog mega veel wc papier!

Ik denk dat de wc papier craze uit Australië komt. Daar was in februari een ban op wc papier, waardoor er gevechten in winkels ontstonden. Een krant had zelfs 6 pagina’s gebruikt om wc papier te printen, aangezien de Australische overheid nu een limiet had gezet op wc papier.

Het meest ironische? Die ban was niet wegens de Corona-crisis, maar wegens de bosbranden crisis.

Al deze shit voor wc papier rondom Corona klopt dus niet. Wel raar om te bedenken dat er al zoveel is gebeurd in 3 maanden. 

In januari: conflict VS en Iran, mogelijke nieuwe oorlog

In februari: Australië staat geheel in de fik

In maart: pandemie

Please, april, please laat ons niet in de steek. Mijn verwachtingen zijn zeer, zeer laag, maar ik heb toch nog wel hoop. 

Maar ja, boodschapjes gedaan. Tijd voor weer een week binnen zitten. 

Toen ik eenmaal thuis was, ging ik nog meer Animal Crossing spelen. Waarom niet? We hebben nu tijd. (Antwoord: studie, maar yada yada Animal Crossing). Plus ik heb donderdag dus de hele dag besteed aan Sociologie, omdat ik wist dat ik nu in een Animal Crossing mood ben.

Oh, het volgende punt op mijn lijstje: Corona update.

Hiermee bedoel ik het uitreizen. De Belgische ambassade gaf de Belgen een bericht dat er op zondag, dus morgen, een vliegtuig vanuit Parijs naar Amsterdam zou gaan. De stagiaire van de Nederlandse ambassade bevestigde dat. Nou, Anouk heeft het afgewezen. De Belgische ambassade zou vervoer naar Parijs regelen, maar zij wilt dus zeker hier blijven (yo, ik ben niet alleen!!!!). Anderen gingen meteen een vliegticket boeken.

€500 of meer.

Oh, ja. Sommigen haakten toen ook af. Plus, de rit naar Parijs zelf is ook al risky. Ook was de vlucht heel snel volgeboekt. Inmiddels zijn we een dag verder en twee Nederlanders, toevallig beiden van de RU, hebben een ticket. Ze vliegen vanuit Ljubljana naar Parijs naar Amsterdam. 

Sanne had dit ook gezien, maar de vlucht was ineens weg van de site. Waarschijnlijk dus ook vol. 

Dus dat is nu de stand van zaken. Helaas is er wel nog onduidelijkheid over Parijs, aangezien Frankrijk in total lockdown modus is. Maar ze nemen het risico.

Ik zit er nu naar te neigen om helemaal niet te gaan, zelfs als er een kans is. Het is gewoon mega veel gestress en zoals Anouk al zei: “Wat is de meerwaarde?”

Maar zoals anderen ook al zeiden in die groep: emoties gaan de hele tijd heen en weer. Iedereen zit met de onduidelijkheid. Corona neemt alles over.

Maar mijn blog niet meer! Ik heb eindelijk andere dingen in mijn reblog tag gegooid die niet gerelateerd zijn aan Corona. Het zit nu vol met dingen die me nu even bezig houden, zoals ook de bedoeling was (alhoewel, Corona houdt me natuurlijk ook bezig), dus er zit wat Animal Crossing in. Ook wat Red, White & Royal Blue, zoals “afgesproken” en ook The Most Popular Girls In School.

Ik was het vergeten te zeggen, maar op donderdag heb ik eindelijk na 8 jaar MPGIS gekeken. Please, iemand, zeg dat je MPGIS herkent! Lucas, Maura? Het is een webseries ging mega viral in 2012. 

MPGIS was overal anno 2012. Ook werd de audio overal voor gebruikt. Iemand moet het toch wel kennen? Je weet wel, de serie met de goedkope Action namaak Barbie poppen en de grove humor?

Ik kan niet geloven dat ik na 8 hele jaren eindelijk seizoen 1 heb gezien. Ik kende maar een deel van één aflevering en ik moet bekennen dat ik het nog helemaal uit mijn hoofd kende. Seizoen 2 t/m 5 moeten maar wachten, want nu heb ik Animal Crossing. Als ik niet bezig ben met “verantwoordelijkheden”, doe ik dat.

Volgend punt op mijn lijstje: Sofia/Sophia. Geen idee hoe je het schrijft.

Dit wordt nog een lange blogpost, maar ik moet alles inhalen van donderdagavond t/m nu, want ik was te druk met Animal Crossing om te schrijven. Ik ben nu ook Animal Crossing tijd aan het gebruiken voor dit.

Maar ja, we hebben een nieuwe kamergenoot. Ik had het verhaal nog niet helemaal uitgelegd, want ik werd onderbroken door die nieuwe regel.

Sofia is een Duitse Erasmus student en een vriendin van Kath. Kath heeft Matjaz gevraagd of Sofia dus bij ons in kon trekken, aangezien Caroline’s kamer leeg is.

Dat kon. Kath ging Sofia halen met al haar spullen. Ze konden de auto van Sofia’s voormalige huisbaas lenen. Anouk en Aga hielpen met verhuizen. Ik had geen idee dat ze er al was, want ik lag in bed, want ik was moe. Alsnog: weinig slaap.

Matjaz was er blijkbaar ook even en hij vertelde de rest dat hij niet in Corona gelooft. 

Huh?

Hij gelooft er gewoon niet in. Het is allemaal nep in zijn ogen. Hij denkt dat het allemaal propaganda is.

Toen de rest vroegen “propaganda waarvoor?”, had hij geen antwoord. Dude, als je een complottheorie gaat verspreiden, geef het dan tenminste inhoud. Propaganda waarvoor? Wie de fuck heeft hier baat bij? 

Dus ja, Sofia trok in en ik stuurde een mail naar mijn Sociologie lerares. Toen was het tijd om te eten. Met mijn nieuwe boodschappen heb ik weer de pasta met spinazie en crème gemaakt. Kath was ook aan het koken voor haar en Sofia en we waren aan het praten, dus ik besloot om maar bij hun te zitten. Ik had eigenlijk het idee om te eten in mijn kamer terwijl ik Animal Crossing ging spelen, want Evelien en Merel waren ook online.

Maar nope. Toen kwam Anouk binnen voor de magnetron en ze bleef ook hangen. Het was mega gezellig en we hebben het over veel dingen gehad, waaronder Corona, maar ook adoptie. Dit gebeurt vaker: ze willen weten hoe alles zit. Ik vind het niet erg.

Toen hadden we het meer over human rights en die dingen, want Anouk heeft stage gelopen bij Amnesty International. Het was dus een gezellige en interessante avond. 

Maar op een moment was het voorbij dus ik belde mama even terug en toen was het tijd voor Animal Crossing!!! Met Evelien en Merel!!!!! Give me peaches!!!!!

Elk eiland heeft exclusieve items, dus je wordt gemotiveerd om elkaar te bezoeken om dingen te ruilen. Dat ga ik zo weer doen. En ja, dat was de rest van mijn avond. Tot middernacht heb ik Animal Crossing met ze gespeeld, maar ik had al aangegeven dat ik mega moe was. Dus ik at wat en ik begon deze blogpost en nu...

Nu ga ik weer Animal Crossing spelen. 

[prijst-almachtige-god]

Jullie moeten goed nadenken over wat je doet

Gods Woord ‘Jullie moeten goed nadenken over wat je doet’ (Nederlands)

Almachtige God zegt: “ op jullie doen en laten hebben jullie allemaal elke dag een passage met woorden nodig om jullie op peil te houden. Jullie schieten namelijk te veel tekort, en jullie kennis en vermogen om te ontvangen zijn te ontoereikend. Jullie leven in jullie dagelijkse bestaan in een sfeer en omgeving zonder waarheid of deugdelijk verstand. Jullie ontberen het bestaanskapitaal en hebben niet het fundament om mij of de waarheid te kennen. Jullie geloof is slechts gebouwd op een vaag vertrouwen of op religieuze rituelen en kennis, geheel gebaseerd op leerstellingen. Ik bekijk elke dag jullie doen en laten en beschouw jullie intenties en slechte vruchten. Ik heb nooit iemand gevonden die zijn hart en geest waarlijk op mijn altaar heeft gelegd, mijn altaar dat nooit is verplaatst. Ik wil alle woorden die ik wil uitdrukken dan ook niet vruchteloos over een dergelijke mensheid uitgieten. Ik plan in mijn hart alleen mijn onvoltooide werk af te maken en om het heil te brengen aan de mensheid die ik nog moet redden. Desalniettemin wens ik dat allen die mij volgen mijn heil en de waarheid die mijn woord over de mens uitstort, ontvangen. Ik hoop dat je op een dag je ogen zult sluiten en dan een rijk zult zien waar een lieflijke geur de lucht vervult en stromen van levend water vloeien, niet een kleurloze, koude wereld waar duisternis de hemelen bedekt en waar het gejammer nooit ophoudt.

Hij beschouwt elke dag de daden en gedachten van iedereen, die tegelijkertijd voorbereidingen op hun eigen toekomst zijn. Al de levenden moeten dit pad bewandelen, dat heb ik voor allen zo voorbestemd. Niemand kan hieraan ontsnappen en er gelden geen uitzonderingen. Ik heb talloze woorden gesproken en bovendien onnoemelijk veel werk verzet. Ik kijk elke dag toe terwijl ieder mens natuurlijkerwijs uitvoert wat hem volgens zijn inherente aard te doen staat en hoe zich dat ontwikkelt. Velen zijn al zonder het te weten het ‘juiste pad’ ingeslagen dat ik voor de openbaring van ieder soort mens heb ingesteld. Ik heb ieder soort mens al in verschillende omgevingen geplaatst, en allen hebben op hun eigen plaats hun inherente eigenschappen tentoongespreid. Er is niemand om ze te binden, niemand om ze te verleiden. Ze zijn volkomen vrij en wat ze uiten komt op natuurlijke wijze. Er is maar één ding dat ze in toom houdt, en dat zijn mijn woorden. Sommige mensen lezen mijn woorden dan ook met tegenzin, alleen zodat de dood niet hun einde zal zijn, maar ze brengen mijn woorden nooit in praktijk. Aan de andere kant vinden sommige mensen het moeilijk om de dagen door te komen zonder de leiding en voeding van mijn woorden, zodat zij zich te allen tijde op natuurlijke wijze aan mijn woorden vastklampen. Na verloop van tijd ontdekken ze dan het geheim van het menselijk leven, de bestemming van de mens en de waarde van het mens-zijn. De mensheid is niet meer dan dit in de tegenwoordigheid van mijn woord en ik laat dingen gewoon op hun beloop. Ik dwing mensen op geen enkele manier om naar mijn woorden te leven als fundament van hun bestaan. En zo observeren de mensen die nooit een geweten of waarde hebben in hun bestaan stilletjes hoe dingen gaan en zetten ze mijn woorden vervolgens abrupt aan de kant en doen ze wat ze maar willen. Ze worden moe van de waarheid en alles wat van mij komt. Bovendien zijn ze het moe om in mijn huis te blijven. Deze mensen vertoeven tijdelijk in mijn huis omwille van hun bestemming en om straf te ontlopen, zelfs in hun dienstbetoon. Maar hun intenties veranderen nooit en hun daden evenmin. Dit voedt alleen maar hun verlangen naar zegeningen, naar een enkele reis naar het koninkrijk waar ze dan eeuwig kunnen verblijven, en zelfs een reis naar de eeuwige hemel. Hoe meer ze ernaar verlangen dat mijn dag spoedig komt, hoe meer ze de waarheid als een obstakel, als een struikelblok op hun pad gaan zien. Ze kunnen bijna niet wachten om het koninkrijk te betreden en voor altijd van de zegeningen van het koninkrijk der hemelen te genieten, zonder de waarheid te hoeven nastreven of oordeel en tuchtiging te aanvaarden, en vooral zonder onderdanig in mijn huis te verblijven en te doen wat ik gebied. Deze mensen betreden mijn huis niet om met een oprecht hart naar de waarheid te zoeken of om samen te werken met mijn management. Ze zijn er enkel op uit om niet vernietigd te worden in het volgende tijdperk. Hun hart heeft dan ook nooit geweten wat de waarheid is of hoe de waarheid aan te nemen. Daarom hebben zulke mensen de waarheid nooit in praktijk gebracht of de extreme diepte van hun verdorvenheid ingezien. Toch zijn ze tot het einde als ‘dienaren’ in mijn huis verbleven. Ze wachten ‘geduldig’ de komst van mijn dag af en zijn onvermoeibaar terwijl ze door mijn manier van werken heen en weer worden geslingerd. Hoezeer ze zich ook inspannen en wat voor prijs ze ook hebben betaald, niemand zal zien dat ze voor de waarheid hebben geleden of iets voor mij hebben opgeofferd. In hun hart kunnen ze niet wachten om de dag te zien dat ik een einde maak aan het oude tijdperk. Ook willen ze dolgraag weten hoe groot mijn macht en gezag zijn. Maar waarvoor ze zich nooit hebben gehaast, is om zichzelf te veranderen en de waarheid na te streven. Ze hebben lief waar ik moe van ben en zijn moe van wat ik liefheb. Ze verlangen naar wat ik haat maar zijn tegelijkertijd bang om te verliezen wat ik verafschuw. Ze leven in deze goddeloze wereld maar haten die nooit en zijn ontzettend bang dat ik haar zal vernietigen. Ze houden er tegenstrijdige intenties op na: ze scheppen behagen in deze wereld die ik verafschuw, maar tegelijkertijd kijken ze ernaar uit dat ik deze wereld spoedig vernietig. Op die manier zullen ze het leed van vernietiging ontlopen en getransformeerd worden tot heren van het volgende tijdperk voordat ze van de ware weg zijn afgedwaald. Ze hebben de waarheid namelijk niet lief en zijn moe van alles wat van mij komt. Ze worden misschien een poosje ‘gehoorzame mensen’ om de zegeningen niet te verliezen, maar hun zucht naar zegeningen en hun angst om te vergaan en in de poel van vuur te belanden, zijn zonneklaar. Naarmate mijn dag nadert, wordt hun verlangen gestaag sterker. Hoe groter de ramp, hoe hulpelozer ze worden: ze weten niet waar ze moeten beginnen om mij te behagen en te voorkomen dat ze de zegeningen verliezen waar ze zo lang naar verlangd hebben. Zodra mijn hand het werk aanvangt, staan deze mensen te popelen om in de voorhoede te staan. Ze dringen zich uit alle macht naar de frontlinie van de troepen, vreselijk bang dat ik ze niet zal zien. Ze denken dat ze het juiste doen en zeggen, ongewis dat hun daden nooit betrekking op de waarheid hebben gehad en mijn plannen alleen maar verstoren en hinderen. Ze hebben zich misschien wel grote inspanning getroost met de wil en intentie om te volharden in moeilijkheden, maar alles wat ze doen heeft niets met mij te maken. Ik heb namelijk nooit gezien dat hun daden uit goede intenties voortkomen, laat staan dat ik ze iets op mijn altaar heb zien plaatsen. Zo zijn hun daden tegenover mij al deze jaren geweest.

Ik wilde jullie aanvankelijk van meer waarheden voorzien, maar aangezien jullie houding jegens de waarheid veel te koel en onverschillig is, moet ik het opgeven. Ik wil mijn energie niet verspillen en ik wil ook niet zien dat mensen mijn woorden vasthouden, maar overal doen wat tegen mij ingaat, mij zwartmaakt en mij lastert. Vanwege jullie houding en jullie menselijkheid geef ik jullie maar een klein deel van mijn woorden dat heel belangrijk voor jullie is, als mijn test onder de mensheid. Het is nu pas dat ik werkelijk bevestig dat mijn besluiten en plannen zijn afgestemd op wat jullie nodig hebben en dat ik bovendien beaam dat mijn houding jegens de mensheid correct is. Jullie daden voor mijn aangezicht gedurende vele jaren hebben mij het antwoord opgeleverd dat ik nooit eerder heb gekregen. En de vraag bij dit antwoord is: “Wat is de houding van de mens met betrekking tot de waarheid en de ware God?” Uit mijn inspanningen ten opzichte van de mens blijkt mijn gedegen liefde voor de mens. Uit de daden van de mens voor mijn aangezicht is dan weer gebleken dat de mens de waarheid verafschuwt en mij weerstaat. Ik bekommer mij te allen tijde om allen die mij hebben gevolgd, maar zij die mij volgen zijn nooit in staat om mijn woord te ontvangen. Ze zijn absoluut niet in staat om zelfs maar enige suggesties van mij aan te nemen. Dat doet mij nog het meeste verdriet. Niemand kan mij ooit begrijpen en bovendien kan niemand mij aanvaarden, ook al is mijn houding oprecht en zijn mijn woorden zachtaardig. Allen doen het door mij toevertrouwde werk volgens hun oorspronkelijke intenties. Ze zoeken mijn intenties niet en vragen al helemaal niet naar wat ik wil. Toch beweren ze mij trouw te dienen, terwijl ze tegen mij rebelleren. Velen geloven dat waarheden die voor hen onaanvaardbaar zijn of die ze niet in praktijk kunnen brengen helemaal geen waarheden zijn. Zulke mensen beschouwen mijn waarheden als iets om te ontkennen en terzijde te schuiven. De mens erkent mij dan tegelijkertijd alleen in woord als God, maar beschouwt mij ook als een outsider die niet de waarheid, de weg of het leven is. Niemand kent deze waarheid: mijn woorden zijn voor altijd de onveranderlijke waarheid. Ik voorzie de mens van het leven en ben de enige gids voor de mensheid. De waarde en betekenis van mijn woorden vallen of staan niet bij de erkenning of aanvaarding door de mensheid, maar zijn te vinden in de substantie van de woorden zelf. Ook al kan niemand op deze aarde mijn woorden ontvangen, toch zijn de waarde van mijn woorden en hun hulp aan de mensheid door geen mens te peilen. Daarom, wanneer ik met de vele mensen te maken heb die tegen mijn woorden rebelleren, ze weerleggen of ze volkomen minachten, is mijn standpunt als volgt: de tijd en de feiten zullen mijn getuige zijn en aantonen dat mijn woorden de waarheid, de weg en het leven zijn. Ze zullen aantonen dat alles wat ik heb gezegd waar is en dat de mens ermee moet worden uitgerust en deze bovendien moet aanvaarden. Ik laat allen die mij volgen dit feit weten: zij die mijn woorden niet volledig kunnen aanvaarden, zij die mijn woorden niet in praktijk kunnen brengen, zij die geen doel in mijn woorden kunnen vinden en zij die geen heil kunnen ontvangen vanwege mijn woorden, zijn zij die door mijn woorden veroordeeld zijn en bovendien mijn redding hebben verbeurd; mijn roede zal nimmer van hen wijken. ...”

Uit ‘De Kerk van Almachtige God’

De bijbelteksten zijn ontleend aan de Nieuwe Bijbelvertaling © 2004/2007 Nederlands Bijbelgenootschap.www.debijbel.nl

[mylesyqxe277]

Fotobeheerprogramma en fotobeheerprogramma tool om dubbele foto's te vinden

Fotobeheer programma voor het opschonen van dubbele foto's en wat gebruikers moeten weten

Als het gaat om fotobeheer programma voor fotografen, hebben Windows fotografen een groot aantal geweldige opties om uit te kiezen. Het enige dat nodig is om dit programma te gebruiken is een telefoon of ander apparaat met een web- en een cam-koppeling. Fotobeheerprogramma heeft verschillende toepassingen, en wordt op verschillende gebieden gebruikt. Dit programma scant uw computersysteem op dubbele foto's. Gebruikers zoeken vaak naar het meest effectieve programma om foto's te sorteren, maar iedereen moet voor zichzelf uitmaken wat het beste fotobeheerprogramma is.

We kunnen het ook gebruiken om foto's te ordenen, maar ook om dubbele foto's niet te bewerken, wanneer we dat willen. Voor belangrijke bewerkingen, zou iedereen meestal gebruik maken van een ander soort imaging tool of een totaal aparte app. Fotobeheerprogramma kan worden gebruikt door elke gebruiker die heeft foto's die ze nodig hebben om te behandelen. Fotobeheerprogramma voor Windows 10 maakt gebruik van een selectie van technieken om uw foto's te ordenen en te herkennen, bestaande uit op locatie met behulp van GPS-gegevens of geautomatiseerde gezichtsherkenning.

Misschien kan zelfs de super ondeskundige student absoluut een specialist in stijl overkomen door gebruik te maken van dit indrukwekkende programma. Gebruikers kunnen ook van plan om alleen gebruik te maken van kleinere flash-geheugenkaart of sticks om ervoor te zorgen dat je nodig hebt om te geloven extra zeer zorgvuldig over elke foto die iemand neemt. Deze grote fotobeheer programma zal zeker maken het mogelijk voor mensen om naar te kijken echt kleine foto's gewoon of om te kiezen alleen de middelgrote degenen, denken dat iedereen kiezen.

Fotobeheersoftware kan helpen door het organiseren van foto's in bibliotheken en categoriseren ze per dag, onderwerp, of misschien plaats

De gebruikers zouden die moeten selecteren die beeldvoorvertoning geeft zodat de mensen beeld kunnen zien zonder het te openen.

Dit zou kunnen worden uitgevoerd in een selectie van methoden, maar de meeste moderne programma's toestaan voor eenvoudige organiseren door het ordenen en taggen op basis van verschillende normen. Verschillende van deze tools heeft zijn zeer eigen sterke en zwakke punten, dus het is essentieel om uw onderzoek studie doen voorafgaand aan het maken van een beslissing die men zal functioneren de allerbeste voor mensen. Naast deze voorkeursfuncties is de app een fotobeheersoftwaresysteem waarmee mensen foto's in hun bibliotheek kunnen doorbladeren met EXIF-informatie. In deze situaties kunnen verschillende methoden voor het vergelijken van afbeeldingen worden geselecteerd en kunnen verschillende lijsten van valse positieven en bekende duplicaten worden opgesteld, waardoor iedereen een volledige controle over de indexeringsprocedure heeft. Er zijn ook programma's die zeker niet alleen uw foto's zullen sorteren, maar die zeker ook die gelijkaardige foto's zullen ontdekken en u daarna zullen vragen of men ze wil behouden of niet. Programma om foto's te sorteren functioneert door het organiseren van de foto's onder een bepaald datasysteem. De ontwerpers hebben nagedacht over de manier waarop andere fotobeheersoftware werken en hebben het beste van hun concepten verwerkt in één enkele foto-overzichtelijke toepassing. En natuurlijk is de visuele vergelijking het meest effectieve scanalternatief dat zeker alle dubbele afbeeldingen zal herkennen, ondanks hun bestandstypes en -groottes.

Duplicaat foto opruimer kan een grote hulp zijn voor iedereen die een grote hoeveelheid foto's bezit

Om een beslissing te nemen welke foto de eerste is, berekent dubbele fotozoeker programma voor Windows 10 een vingerafdruk voor elke foto

Mensen kunnen dubbele fotozoeker programma kopen om foto's te vinden en uw downtime te gebruiken voor meer cruciale punten. Amateur beeldnemers worstelen typisch met al dezelfde problemen die mensen die beschikken over een gespecialiseerde fotobibliotheek typisch doen. Maar de waarheid is dat de scan-efficiëntie van verschillende dubbele fotozoeker tool dramatisch variëren. In het moderne tijdperk heeft de fotografie eigenlijk een enorme opleving gezien van het aantal foto's dat wordt geschoten en bewaard op computers.

Deze dubbele fotozoeker kan bovendien onmiddellijk noteren de toepassing voor verwijdering met behulp van de keuzes die je eigenlijk hebt geselecteerd. Als ze bedoelen om de foto's te beheren, samen met programma dat direct kan verwijderen alle dubbele foto's ontdekt, en dan is dit precies die toepassing gebruikers hebben eigenlijk op zoek geweest naar.

Deze apps kunnen u helpen bepalen van de exacte foto mensen zoeken met de hulp van metadata die is aangebracht met de meerderheid van de foto's.

Wat je moet weten over dubbele foto's zoeken programma

Wanneer u het programma gebruikt om dubbele foto's te zoeken, kunnen mensen de hele procedure automatiseren, ook

Mensen die grote verzamelingen foto's bezitten, moeten hun mappen en documenten organiseren om bepaalde foto's snel te kunnen verwijderen. Er zijn tal van redenen waarom mensen dit willen doen, afhankelijk van je persoonlijke leven. Wanneer u de toepassing gebruikt om dubbele foto's te zoeken, kunnen mensen het hele proces automatiseren, ook. Wanneer de foto's op dezelfde harde schijf worden opgeslagen, berekent de techniek hashes voor elke foto in de map en submappen, zodat het soortgelijke documenten kan sorteren.

Er zijn twee manieren waarop u afbeeldingen direct in de app kunt toevoegen om dubbele foto's te zoeken Windows 10. Er worden talrijke programma's aangeboden die gespecialiseerd zijn in het organiseren van foto's als u op zoek bent naar een eenvoudige manier om al uw afbeeldingen te ordenen. U kunt snel alles vinden wat u zoekt door een voorbeeldafbeelding te leveren, zelfs als uw afbeeldingsgegevensbron een absolute puinhoop is. Het gebruikt alle functies die verwacht worden van een foto-organizer om fotografen te helpen op een handige manier te zorgen voor beelden die ze schieten op verschillende fotocamera's

Aanbevolen tips:

[zensit]

Wat als jij en je kind HSP zijn?

HSP'ers onder elkaar Aangezien ik zelf hoogsensitief ben, schrijf ik dit nu als mede HSP’er . Net als onze hoogsensitieve kinderen, beschikken we over een zinvolle eigenschap, maar komen we in twee situaties in de problemen. Wanneer we overprikkeld raken en wanneer we voor onszelf moeten opkomen als iemand die anders is maar “normaal”. Ouders versus kinderen Aangezien dit verhaal over minder over hoogsensitieve kinderen gaat en meer over volwassenen, zullen we aan deze problemen niet te veel aandacht besteden. We moeten er echter op z'n minst bij stil staan, want kinderen en hoogsensitieve kinderen in het bijzonder, zullen altijd worden beïnvloed door hoe ouders zichzelf ervaren en gedragen. Uitstekende ouders We moeten ook erkennen dat we uitstekende ouders zijn. Door deze eigenschap zijn we bijvoorbeeld beter in staat naar de behoeften van een kind te kijken en weten sneller wat er op dat moment moet gebeuren. Omdat we gevoelig zijn voor taal en ook voornamelijk signalen, zijn we instaat om iemands lichaamstaal sneller op te pikken. En is onze stijl van communiceren ook richting de kinderen, veel dichter bij hun eigen manier van denken. We kunnen hun zorgen en hun vragen beter begrijpen. Dat wil niet zeggen dat andere ouders dat niet ook kunnen, maar als HSP’er beschikken wij vaker over deze vaardigheden. Ik zeg dit dat dit soms best lastig is. Vergelijken We kunnen s’ochtends erg onrustig wakker worden voor weer een dag met de volledige verantwoordelijkheid voor zo'n veeleisende behoefte van een ander. En in plaats van onszelf te waarderen, vergelijken we onszelf teveel met andere, ouders of de voorbeelden uit verschillende boeken over ouderschap. Deze ouders lijken voor ons veel energieker en geduldiger en vol slimme oplossingen te zitten. Zij lijken er weinig behoefte te hebben om zich terug te trekken uit het gezinsleven of als ze het al doen, lijken ze er geen schuldgevoel over te hebben. Moeilijk Laten we er geen doekjes om winden hoe moeilijk het is om als HSP’er, ouder te zijn. We hebben onze tijd voor onszelf erg nodig, maar met een baby, zoals vele ouders wel weten, is er niet echt tijd voor jezelf. Vooral niet als je nog meer kinderen en een partner hebt (of als je een eenoudergezin bent, wat nog pittiger is). En stel dat je nog een baan, ouders hebt die hulpbehoevend zijn of andere verantwoordelijkheden hebt. Dan kun je het wel vergeten dat je nog de tijd vindt voor de dingen die jij nodig hebt, zoals een nacht ononderbroken slaap, creatieve bezigheden voor jezelf, de natuur in, mediteren of yoga beoefenen. Om jezelf even op te laden. Wat niemand je vertelt Andere mensen ''overleven'' iets makkelijker zonder dit soort lastige ervaringen. Wij kunnen een tijdje zonder, maar na verloop van tijd kwijnen we weg. De pauzeknop is lastig in te zetten om bepaalde zaken even langs je heen te laten gaan. Kort nadat mijn zoon was geboren, keek ik geregeld naar een aantal tijdschriften op een rek en zag ik een artikel met als titel zoiets als “De hel van het ouderschap-wat niemand je ooit vertelt totdat het te laat is". Het drong tot me door dat dit de afschuwelijke waarheid was. Ouderschap was inderdaad een hel en niemand had me ooit gewaarschuwd. Welke roze wolk? Je hoort dan alle blije verhalen en hoe gelukkig ze zijn. Deels klopt, maar als je dan een pittige zwangerschap hebt, een kind die veel hulp nodig heeft. Treft je dat wel hard en vraag je af waar is die roze wolk dan? Als HSP ouder die elke signaal van onrust in je kind voelt en het kind ook weet dat jij degene bent die weet wat het kind nodig heeft. Kan je deze signalen niet negeren, als je partner niet-hooggevoelig is en makkelijker deze signalen kan negeren. Hierin wil ik niet zeggen dat de niet hoog gevoelige partner slecht is. Kwetsbaar Wordt de druk groter, zonder dat je een overbezorgde ouder bent. Een kind met hooggevoeligheid wat op de wereld is gekomen, is gewoon kwetsbaar. En is zoekende wat hij of zij hoort, ziet en voelt. En als je ouders ongerust maken, en je kind is hoogsensitief geboren, gaat hij of zij feller reageren op onrust. Je hebt niet door dat dit kind ook hoogsensitief is. En het kind weet totaal niet waar alle impulsen vandaan komen. Het enige is, wat ze willen is rust, door te gaan reageren om een uitweg te zoeken. Ze gaan hard huilen, het hele lichaam gaat alle kanten op. Vluchten gaat niet, goed bedoelde geluiden van rammelaars kunnen triggers zijn. Gekletter van de afwas of stofzuiger, hoge tonen is gewoon eng. Fel licht die steeds beroep doen op hun reflexen. Als je bedenkt wat een kind vanuit een wiegje allemaal op zich af krijgt. Niet voor niks was de mooie regel bedacht: rust, reinheid en regelmaat. Jij als ouder kan voor rust in de tent zorgen door alleen deze regel met zorg toe te passen. Ondersteuning Als HSP ouder, voel je wat je kind nodig hebt. Als dit lukt en je kan beter omgaan met je gevoelens, prikkels en weet wat je grenzen zijn. En een lieve partner of familie hebt die jou graag hierin ondersteund, werk dat voor jou als ouder en kind heel goed. De ouder hoeft niet op zijn tenen te lopen, kan even uit de prikkelzone stappen. En je kind voelt dan de rust van de ouder waar deze ook weer niet op hoeft te reageren. Zo creëer je voor jezelf rust en kan je volop genieten van het ouderschap. Als ik destijds had geweten dat ik een HSP’er was en wat ik voelde en wat ik van mijn kind voelde, had ik heel wat meer rust gehad en kunnen genieten van mijn kinderen. Read the full article

[krispyarcadetyphoon]

Beste paragnost in Hulst

##https://www.anilparagnost-medium.com/paragnost-in-hulst/##

##https://www.anilparagnost-medium.com/paragnost-in-hulst/##

Beste paragnost in Hulst

Welkom bij onze blog over de beste paragnost in Hulst! Ben je op zoek naar antwoorden, helderheid en begeleiding in jouw leven? Dan ben je hier aan het juiste adres. Ontdek wie de beste helderziende en medium zijn in Hulst die jou kunnen helpen met hun paranormale gaven. Lees verder om meer te weten te komen over wat een paragnost voor jou kan betekenen en waar je ze kunt vinden in Hulst.

Beste Helderziende in Hulst

Op zoek naar de beste helderziende in Hulst die je kan helpen met inzichten en advies? Een helderziende heeft de gave om informatie te ontvangen via intuïtie of visioenen, waardoor ze jou kunnen ondersteunen bij het nemen van belangrijke beslissingen.

In Hulst zijn er diverse helderzienden die bekend staan om hun accurate en betrouwbare readings. Of je nu vragen hebt over liefde, werk of familie, een goede helderziende kan jou verheldering geven en richting bieden.

Door contact te maken met jouw energie en aura, kunnen helderzienden boodschappen ontvangen die voor jou bestemd zijn. Ze fungeren als een brug tussen het fysieke en spirituele rijk, waardoor jij https://www.anilparagnost-medium.com/paragnost-in-hulst/ meer duidelijkheid kunt verkrijgen over situaties in je leven.

Of je nu op zoek bent naar antwoorden op brandende vragen of gewoon wat begeleiding nodig hebt tijdens moeilijke tijden, een ervaren helderziende in Hulst staat voor je klaar om je te helpen navigeren door het onbekende pad van het leven.

Beste Medium in Hulst

Ben je op zoek naar spirituele begeleiding en inzichten in Hulst? Dan ben je hier aan het juiste adres! Als beste medium in Hulst sta ik klaar om jou te helpen met mijn paranormale gaven. Met behulp van helderziendheid en heldervoelendheid kan ik je ondersteunen bij het verkrijgen van antwoorden op jouw vragen en het vinden van innerlijke rust.

Als medium werk ik op een liefdevolle en respectvolle manier, waarbij jouw welzijn altijd voorop staat. Door contact te maken met de spirituele wereld, kan ik boodschappen ontvangen die voor jou van belang zijn. Of je nu worstelt met persoonlijke uitdagingen of gewoon een moment van zelfreflectie nodig hebt, als beste medium in Hulst ben ik er om je bij te staan.

Mijn doel is om jou te begeleiden op jouw spirituele pad en je te helpen de antwoorden binnenin jezelf te vinden. Samen kunnen we werken aan het verhelderen van situaties en het creëren van meer duidelijkheid in jouw leven. Neem vandaag nog contact met mij op voor een consult en laten we samen kijken naar wat de toekomst voor jou in petto heeft!

paragnost

Ben je op zoek naar antwoorden op vragen die je al een tijdje bezighouden? Heb je behoefte aan wat helderheid en inzicht in bepaalde situaties in je leven? Dan kan een paragnost wellicht de hulp bieden die je nodig hebt. Een paragnost is iemand met speciale gaven, zoals helderziendheid of heldervoelendheid, waardoor ze informatie kunnen ontvangen die voor anderen niet zichtbaar is.

In Hulst zijn er verschillende paragnosten die hun diensten aanbieden om mensen te helpen bij het vinden van antwoorden en richting in hun leven. Of het nu gaat om vragen over liefde, werk, gezondheid of andere levensvraagstukken, een goede paragnost kan je vaak verrassend nauwkeurige inzichten geven.

Het is belangrijk om te onthouden dat elke paragnost uniek is en zijn of haar eigen manier van werken heeft. Het is daarom verstandig om goed onderzoek te doen en eventueel recensies te lezen voordat je besluit met een specifieke paragnost in zee te gaan. Zo kun je ervoor zorgen dat je terechtkomt bij de beste paragnost voor jouw situatie.

[emylie123]

Bladzijden 200-378

Michael kreeg van Klasman te horen dat de toyota die achter Richard en Michael aan zat, van AmstaBouw is, een aannemersbedrijf.

Michael heeft een blog, op zijn blog vertelt hij over zijn dagelijkse ervaringen. Niemand reageert op zijn artikelen, tot er iemand onder één van zijn artikelen reageerde. Ze schreef dat zij met Michael wou afspreken. Hij klikte op de naam van het profiel en het bleek Margot Westerling te zijn, een lid van de enquêtecommissie. Zij wilde weten wat er precies is gebeurd tijdens het ongeluk waarbij Bas Hoogeman overleed. Michael vroeg haar over AmstaBouw, ze vertelde dat het een mensen-witwas-bedrijf is. Het zijn mensen die illegalen binnen laten komen en die krijgen een valse identiteit. De enquêtecommissie was opzoek naar degene die de valse identiteiten levert.

Na de afspraak met Margot, nam hij de trein naar huis. Onderweg bleek er een bommelding in de trein te zijn. Alle passagiers werden eruit gehaald en gecheckt.  

Toen werd Michael gecheckt, hij moest zijn rugzak geven en daarna moest hij nog is een controle doen. Hij moest bij een vrouw gaan, de vrouw had een stapel formulieren voor zich waarop ze gegevens noteerde. Ze vroeg de identificatie van Michael Bellichter. De man achter de computer typte de naam van Michael en controleerde in de databank van politie en AIVD of hij werd gezocht.

Michael moest daarna mee met het leger. Hij werd door de leger in een cel gegooid en hij werd vaak overhoord. Het bleek dat Michael de usb-stick van Bas Hoogeman had, vervormd als de pen. Op die Usb-stick stond al de informatie die de enquêtecommissie had.

Michael werd mishandeld in die cel. Ze gaven Michel nooit tijd om te slapen, hij mocht gewoon met koude water douchen en hij kreeg niet veel eten.

Een paar dagen later kwam Klasman. Klasman ging in cel waar Michael was. Klasman stelde voor dat Michael met het leger een onderhandeling vindt. Michael zal degene die de identiteiten levert aan AmstaBouw vinden, op voorwaarde dat het leger Michael vrij laat.

Het leger liet Michael vrij.

Om erachter te komen wie de identiteiten aan amstabouw levert, heeft Michael de hulp van Karl nodig. Karl werkt in hetzelfde gebouw als Michael. Karl is gespecialiseerd in computers en internet. Karl ontdekte dat Ruud Zwaal (de broer van Danny Zwaal) een hotel heeft op second life, second life is een site waar je jouw eigen personages kunt creëren . Michael had daar ook een account. Via dit hotel stal Ruud de identiteiten van allerlei mensen. Karl wist hoe ze Ruud konden oppakken. Ze waren er klaar voor. Daarne gingen Michael en Richard naar Ruud, om hem te ontvoerden.

Michael ondervraagde Ruud, Michael vroeg aan Ruud waarom hij zijn identiteit heeft gestolen. Ruud vertelde dat hij identiteiten steelt omdat hij een enorme schuld heeft geërfd van zijn vader en doet dit om geld te verdienen om te kunnen leven. Michael wou weten aan wie ze de identiteiten verkocht. Dit kon alleen als er nog één levering plaatsvond.                                                          Maar ze hadden ook Danny nodig voor de laatste levering. Danny was de sleutel. Maar Danny was opgepakt door de politie door de ongeluk dat hij heef veroorzaakt met de bronskleurige BMW. Michael wist hoe hij Danny kon vrijlaten, door Ruud aan de politie te leveren. 

De transactie vond plaats. Michael en Richard volgden de mannen aan wie de informatie van de identiteiten werden geleverd. Maar die mannen zagen dat ze gevolgd werden en deden ze agressief tegen Michael, maar gelukkig kwamen er politieagenten en arresteerden ze die mannen. 

Ze hebben de mensen gevonden die de identiteiten leveren. Michael kan weer een normaal leven leiden zonder identiteitsproblemen.

[stefselfslagh]

Goedele Liekens: “Gelukkig heb ik geen feestjes gemist. Er waren er geen.”

Dit stuk verscheen in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Haar 'grote muil' raakte ze kwijt op de afdeling oncologie. Maar ze kreeg er wél nieuw speelgoed voor in de plaats: relativeringsvermogen. Open VLD-parlementslid Goedele Liekens (58), hersteld van huidkanker, maakt zich niet langer druk. "Ik heb in mijn leven al alles kunnen doen waar ik van droomde."

Goedele Liekens mag haar Miss België-lintje dan al lang geleden op de zolder hebben gepleurd, ze weet nog altijd hoe ze ergens een entree moet maken. Wanneer ze het terras van Willem Hiele betreedt, draagt ze een roodblauwe jurk tot boven de knieën, een stel hooggehakte zomersandalen en een goudomrande zonnebril van het XXL-type. Ook heeft ze haar lippen vuurrood gestift en laat ze zich vergezellen door een wat poenig, maar verder bijzonder gedienstig Louis Vuitton-handtasje. Haar verschijning doet in geen tijd gesprekken stokken en hoofden draaien.

'Die Liekens heeft eindelijk een nieuw lief', hoor ik sommige mensen denken als ze ons samen aan een tafel zien plaatsnemen. Tot ze mij een bandopnemer uit de vroege bronstijd uit mijn rugzak zien opdiepen en begrijpen dat ik maar een armzalig lid van het journaille ben. Een toekomstige voetnoot. Een briesje, nog vergankelijker dan een mening van Wouter Beke.

"Dag, excellentie", zegt Liekens tegen Willem Hiele wanneer de chef ons komt begroeten. "Dag, majesteit', antwoordt Hiele grijnzend. Toch schuilt achter de ironisch getinte hyperbolen wederzijdse waardering. "Geef die man een tv-programma", zal Liekens later op de avond zeggen als Hiele één van zijn gerechten van gastronomische duiding voorziet. Zolang het maar niet SOS Willem heet, zal ik onhoorbaar mompelen.

Wanneer we na het aperitief van het terras naar het restaurant verhuizen, informeert ze of de wifi in het voormalige vissershuis een beetje van betrouwbare kwaliteit is. "Niet dat ik van plan ben om de smartphoneverslaafde tiener uit te hangen. Maar ik moet zo meteen via de app van het parlement kunnen meestemmen over een resolutie die vanavond besproken wordt."

De resolutie in kwestie is een tekst die ze samen met Open VLD-collega Marianne Verhaert opstelde. Een dwingende oproep aan onze federale regering om de manier waarop China zijn Oeigoerse minderheid behandelt in niet al te diplomatische woorden te veroordelen. 

"De Oeigoeren - en andere moslimminderheden - worden massaal opgesloten in heropvoedingskampen. Ze worden er gehersenspoeld en gemarteld. Ze krijgen soms geen eten, worden geslagen met ijzeren staven en de vrouwen moeten er verplicht een abortus of sterilisatie ondergaan. Het is een etnische zuivering, zonder meer. Een zeer grove schending van de mensenrechten. China moet op andere gedachten gebracht worden."

Is een grootmacht als China onder de indruk van wat een geopolitieke lilliputter als België te zeggen heeft? "Blijkbaar wel. De Chinezen proberen ons al te intimideren door bepaalde handels-akkoorden opnieuw in vraag te stellen. Dat onze resolutie hen zo zenuwachtig maakt, bewijst dat ons initiatief wel degelijk nut heeft. Andere landen overwegen trouwens om ons voorbeeld te volgen en zich ook tegen de Oeigoerenpolitiek van China uit te spreken. De kans dat ik China nooit meer binnen geraak, wordt met de dag groter. (lachje) Maar goed, dat is dan maar zo. In Myanmar mag ik ook al niet meer binnen. Daar maakte ik voor VTM ooit een reportage over de Rohingya's. Toen ik er wat later opnieuw naartoe wilde, kreeg ik geen visum meer. Zelfs niet met de hulp van de Belgische ambassadeur in Bangkok."

Misschien moet u uw wetsvoorstellen in het vervolg toch even afstemmen op uw vakantieplannen. (lacht) "Het zou kunnen dat Israël mij straks ook op een zwarte lijst zet: ik bereid een wetsvoorstel voor over de besnijdenis van jongens. Ik vind het waanzin dat België als enige Europese land de kosten van medisch niet noodzakelijke besnijdenissen terugbetaalt. Dat is een kwalijke vorm van medische overconsumptie. Urologen gaan ervan uit dat slechts één procent van de besnijdenissen medisch noodzakelijk is. We sponsoren dus eigenlijk een religieus-cultureel ritueel. En hoewel ik het grootste respect heb voor religieuze gebruiken, vind ik niet dat onze ziekenfondsen ze moeten financieren."

Ze onderbreekt het gesprek even om voor haar eigen China-resolutie te stemmen. Niet veel later verschijnt de uitslag van de stemming op haar telefoonscherm: nul tegenstemmen, negen onthoudingen. Dat resultaat is geen verrassing: parlementaire stemrondes zijn vaak niets meer dan de formele bekrachtiging van wat al lang in de parlementaire commissies beslist is. Maar toch maakt de volksvertegenwoordiger in Goedele Liekens een vreugdesprongetje. 

"Met de goedkeuring van deze resolutie bevestigt België zijn status van voorloper inzake mensenrechten. Mooi, toch? Je kán gewoon niet tegen onze resolutie zijn. Die negen onthoudingen komen allemaal uit het PVDA- en PTB-kamp. Blijkbaar is het voor communisten nog altijd moeilijk om tegen de kar van China te rijden. Wat mij in dit geval toch wel shockeert. Mensenrechten zijn mensenrechten, punt."

De thema's waarop u in het parlement focust - mensenrechten, de reproductieve rechten van vrouwen, seksueel geweld - lijken me grosso modo dezelfde als degene waar u ook als seksuologe en VN-ambassadeur mee bezig was. Geeft u dat meer politieke geloofwaardigheid dan andere zogenaamde witte konijnen? "Dat denk ik wel, ja. Waarmee ik niet gezegd heb dat de andere witte konijnen in het parlement niet goed bezig zijn. De meesten onder hen zijn heel geëngageerd."

Het werk van een volksvertegenwoordiger blijft vaak onder de radar. Had u als goodwill ambassadeur van de Verenigde Naties niet méér maatschappelijke impact dan als parlementslid? "Die vraag heb ik me de voorbije maanden ook al een paar keer gesteld. Het is in het parlement soms echt de processie van Echternach: twee stappen achteruit en één vooruit. Electorale strategieën staan verandering vaak in de weg. Veel collega's hebben me al laten weten dat ze mijn wetsvoorstel over de besnijdenis van jongens gaan steunen. Maar ik wil het nog zien gebeuren. Want wat als hun partijtop beslist dat het electoraal niet zo slim is om een wetsvoorstel te onderschrijven dat mogelijk niet goed onthaald zal worden door de moslimgemeenschap, die óók jongens besnijdt? Gaan de electorale overwegingen dan primeren op het gezond verstand of niet? Ik ben benieuwd. Zelf hou ik nooit rekening met electorale factoren. Als de kiezers mij niet lusten, verkiezen ze mij de volgende kaar maar niét. Ik heb de politiek niet nodig om te overleven."

Horen we u nu een tikje teleurgesteld zijn over uw prille politieke carrière? "Integendeel: ik heb het gevoel dat ik in de parlementaire rivier toch al een paar steentjes heb kunnen verleggen. Onder meer mijn wetsvoorstel voor een betere bestraffing van seksueel geweld is inmiddels in een voorontwerp van wet gegoten. Dat is niet niks. Maar het boetseren van de publieke opinie gaat altijd traag. Of je nu een politicus bent of een tv-persoonlijkheid. Vijftien jaar geleden werd ik door de intellewelen - ik noem ze opzettelijk geen intellectuelen, maar intellewelen - uitgekotst omdat ik transseksuelen interviewde. Ze beschuldigden mij van sensatiezucht. Ze vonden het niet kunnen dat ik een stem gaf aan 'weirdo's die een hekel hebben aan hun penis'. En kijk hoeveel terechte aandacht er vandaag is voor de verzuchtingen van transseksuelen."

Andere tijden, andere zeden, wist Cicero al in 63 voor Christus. "Empathie is nooit een Vlaamse specialiteit geweest, maar dat is gelukkig aan het veranderen. Als mensen van mijn generatie vroeger boos waren, kregen ze van hun ouders te horen: 'Ga maar naar je kamer en kom terug als het voorbij is.' Waaróm we boos waren, interesseerde niemand. Vandaag is er veel meer aandacht voor gevoelens en hun onderliggende oorzaken. Ook in de media. Sofie Lemaire behandelt in de De Wereld van Sofie exact dezelfde onderwerpen als ik twintig jaar geleden. Maar dan wél op de openbare omroep. En onder luid applaus. Terecht overigens, want wat Sofie doet, is fantastisch. Alleen jammer dat Radio 1 in de namiddag altijd weer overschakelt op: 'En nu gaan we jullie vertellen wie de eerste gitaar van The Dire Straits heeft gemaakt.'" (lacht)

Vóór u op de Open VLD-lijst belandde, stond u op het punt om tot de Vlaamse Esther Perel uit te groeien: u was goed op weg om een seksuologisch begrip te worden in Engeland, Frankrijk, Duitsland en Australië. Waarom bent u ondanks die lonkende wereldfaam tóch in de politiek gegaan? "Ik ben een Vlaamse, geen Amerikaanse. Ik zal toch altijd het meisje van onder de kerktoren blijven. Zonder die verschroeiende ambitie van een Esther Perel. En zonder haar gigantische marketingmachine. Ik kon Sex in Class - het programma dat het in Engeland zo goed gedaan heeft - inderdaad ook in Australië en Frankrijk gaan maken. Ik heb de contracten die mij werden aangeboden thuis nog liggen. Maar zodra ik verkozen was als volksvertegen-woordiger, heb ik gezegd: ik ga passen, jongens. En daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Ik denk oprecht dat ik vandaag niet gelukkiger was geweest als ik een vedette in Australië was geworden. Ook al kon ik er een veelvoud gaan verdienen van wat ik als parlementslid verdien. Als iemand beweert dat ik voor het geld in de politiek ben gestapt, kom ik niet meer bij van het lachen."

U was goed bevriend met wijlen Steve Stevaert, voormalig SP.A-voorzitter. Heeft hij u ooits iets bijgebracht waar u vandaag als politica uw voordeel mee doet? "Goh. Wij babbelden eigenlijk vaker over de media dan over de politiek. (denkt na) Wat Steve me zeker geleerd heeft, is dat niks is wat het lijkt. Hij legde verborgen machtsverhoudingen voor me bloot. Gaf me inzicht in de schaakspelletjes die overal gespeeld worden. In de politiek, maar ook in de media."

De politieke erfenis van Steve Stevaert lijkt na zijn dood geslonken. Bij leven was hij nog een politieke halfgod, na zijn dood hebben nogal wat mensen hun best gedaan om zijn reputatie van socialistisch wonderkind drastisch bij te stellen. Raakte dat u? "Het heeft me verbaasd - én geraakt, ja - dat zijn gedachtengoed na zijn dood zo snel is neergehaald. Ik vind dat niet terecht. De logica achter zijn gratis bussen gratis was sluitend. Om zijn eigen woorden te recycleren: waarom zouden bussen lucht moeten vervoeren? Zeker als we voor het milieu beter wat vaker het openbaar vervoer zouden gebruiken? Elke keer als ik een lege bus zie rijden, denk ik aan Steve. In mijn ogen was hij een visionair."

Wat had hij dat anderen niet hadden? "Steve bezat de gave om de wereld op een totaal andere manier te bekijken dan de doorsnee politicus. Op een dag had ik het met hem over het seksueel misbruik in de kerk. Hij zei: 'Eigenlijk zouden de paters soms de kinderen moeten dagvaarden. Toen ik zelf nog een kind was, wisten mijn vrienden en ik perfect welke paters pedofiele neigingen hadden. Om hen te treiteren, gingen we hen weleens opzoeken. Dan zei ik: 'Oh pater, ik heb zo'n pijn aan mijn lies, hier net boven mijn shortje.' Waarop ik de pater in kwestie een zalfje op mijn lies liet smeren en we met z'n drieën brullend van het lachen wegliepen zodra we zagen dat hij daar opgewonden van werd. Ocharme, die man.' Steve bedoelde uiteraard niet dat we het seksueel misbruik van kinderen in de kerk moesten relativeren. Hij bedoelde vooral dat we heel goed wísten wat er gebeurde en dat we er niks aan deden. Dat we allemáál boter op ons hoofd hadden. Dat typeerde hem: hij zorgde wel vaker voor een contrapunt in het maatschappelijke debat. En hij kon dat intellectueel nog prima onderbouwen ook. Ik had weleens een debat tussen Steve en Bart De Wever willen meemaken. De bitsigheid van De Wever versus de vrolijke lossigheid van Steve: dat had vonken kunnen geven. (na een stilte) Het is lang geleden dat iemand mij nog vragen over Steve heeft gesteld. Ik vind dat wel fijn. Hij was een briljant man. Zijn ideeën kunnen ons ook vandaag nog wakker schudden."

Na zijn zelfmoord in 2015 zei u: 'Ik had meer voor Steve kunnen doen.' Wat bedoelde u daarmee? "Ik wist al een tijdje dat hij het emotioneel moeilijk had. Dat er donkere gedachten in hem woekerden. Dan is het onvermijdelijk dat je je na zijn dood afvraagt of je niet meer had kunnen doen om hem uit de put te helpen. (blijft even stil) Maar eigenlijk wil ik daar niet teveel over zeggen. Laat het verleden in dit geval maar rusten."  

We verwijzen 2015 opnieuw naar de catacomben van de geschiedenis en brengen daarmee hulde aan de woorden van de Romeinse filosoof Seneca: 'Wijsheid is een beetje minder treuren om het verleden, een beetje minder hopen op de toekomst, en een beetje meer houden van het heden.' Dat laatste lukt des te beter wanneer Willem Hiele ons een weldadige bisque van noordzeegarnaal serveert. Goedele Liekens proeft er van en zegt: "Man, man, man, het zit ons toch mee in het leven. Zie ons hier zitten."

Het zijn woorden die ze tijdens haar onmatige bestaan ongetwijfeld al vaker heeft uitgesproken. Maar vanavond vertolken ze zowaar een catharsis: het is haar eerste avondvullende restaurantbezoek sinds er eind 2019 een malicieuze huidkanker in haar lichaam werd gespot. Over die diagnose, en over de behandeling die erop volgde, schreef ze columns voor Het Laatste Nieuws: verslagen uit de oncologische loopgraven, waarin hoop en angst fanatiek haasje-over speelden. 

"Het schrijven van die columns heeft mij ontzettend geholpen. Ze dwongen mij tot een diepere vorm van introspectie. Al schrijvend nam ik geen genoegen met de vaststelling 'ik voel mij slecht.' Ik wilde ook onder woorden brengen waarom ik mij slecht voelde en wat ik kon doen om me weer beter te voelen. Dat luchtte telkens enorm op. Al hoop ik dat mijn columns mij niet voor altijd met het etiket van 'Miss Kanker' hebben opgezadeld. In België krijgen elke dag achttien mensen te horen dat ze kanker hebben. Aan hen vraagt niémand om doorleefde stukjes te schrijven. Alleen al uit respect voor al die anonieme patiënten wil ik niet als één of ander kankerboegbeeld door het leven gaan."

Toen u op Facebook uw diagnose aankondigde, schreef u strijdlustig: 'Cancer, you picked the wrong bitch.' Maar mensen die het kunnen weten, verzekeren me dat je tegen kanker niet kán vechten. Dat je kanker alleen maar kan ondergaan. Is dat uiteindelijk ook uw ervaring geworden? "Ja, absoluut. Op sommige dagen geraakte ik niet eens de trap op. Dan komt er van strijden tegen kanker niet veel in huis. Het enige wat je dan kan doen, is de dag proberen door te komen."

U onderging uw behandeling in volle lockdown. Was dat een voor- of een nadeel? "Een voordeel. Ik miste geen feestjes, want er waren er geen." (lacht)

Was u een berustende patiënt of een opstandige? Iemand die zich overgeeft aan de wetenschap? Of iemand die met een verbeten trekje om de mond voor dokter Google speelt? "Ik was zoals een kat: ik trok mij terug in een hoekje en wachtte tot het voorbij was. Ik moet mij al héél belabberd voelen voor ik om hulp vraag."

Ondertussen bent u genezen verklaard. Maar zelf zegt u: 'Ik weet niet goed of ik nu kankervrij ben of dat de kanker gewoon een pauze heeft genomen.' Die angst om te hervallen, lijkt me geen futiliteit. "En toch blijf ik er redelijk rustig onder, zoals je ziet. Al kan ik niet ontkennen dat ik bij de minste hoofdpijn geneigd ben om te denken: 'Shit, de kankercellen zijn naar mijn hersenen aan het migreren.' In Nederland krijg je na een kankerbehandeling psychosociale begeleiding. Bij ons helaas niet."

U bent psychologe. Kon u uzelf psychosociaal begeleiden? "Deels wel. Op een gegeven moment waren mijn cognitieve vermogens er zo op achteruit gegaan dat het me niet meer lukte om een eenvoudig woord als 'koelkast' uit te spreken. Omdat ik als psychologe weet dat hersenen spieren zijn die getraind moeten worden, heb ik mijn spraakmoeilijkheden aangepakt door vaak naar films te kijken en luidop alle ondertitels mee te lezen. Maar er zijn grenzen aan wat je voor jezelf kan betekenen. Tijdens een zware fase in mijn behandeling voelde ik een depressie dichterbij sluipen: ik begon al te huilen als er geen melk meer in huis was. Dan is het zelfs als psychologe moeilijk om jezelf te helpen. Eens je je onder de waterlijn bevindt, geraak je niet meer op eigen houtje weer naar boven."

'Ik heb geen grote muil meer', zei u na uw behandeling. Dat lijkt me niet zo handig nu u opnieuw in het parlement zit. Of heeft uw grote muil inmiddels een triomfantelijke comeback gemaakt? "Nee. Maar dat is niet erg. Dat ik geen grote muil meer heb, komt vooral omdat ik me minder druk maak dan vroeger. En dat wil ik graag zo houden. Weet je wat mijn grootste angst is? Dat de positieve dingen die mijn ziekte heeft teweeggebracht - zoals dat heerlijke, stukken beter functionerende relativeringsvermogen - binnenkort weer gaan verdwijnen. Dat zou ik ontzettend jammer vinden."

Staat u nu gehaaster in het leven? Wilt u uw bucketlist zo snel mogelijk kunnen afvinken, 'want je weet maar nooit'? "Nee, helemaal niet. Ik heb in mijn leven al alles gedaan waar ik ooit van droomde. Ik ben opgegroeid in een modelgezin - The Little House On The Prairie, maar dan maal tien - ik heb fantastische tv-programma's mogen maken, ik heb tijdens mijn missies voor de Verenigde Naties een aanzienlijk deel van de wereld gezien, je kan niet anders dan besluiten dat ik gezegend ben. In die mate zelfs dat ik me - je komt uit een katholiek nest of niet - weleens schuldig voel over dat waanzinnig leuke leven dat ik tot nu toe heb mogen leiden. Ik heb een veel groter stuk taart gekregen dan de andere genodigden op het feestje. Daar ben ik dankbaar voor."

In een preventiecampagne van Euromelanoma, een organisatie van dermatologen, drukt u ons op het hart dat we ons vaker moeten insmeren met zonnecrème. Het chemogif heeft uw lichaam nog niet verlaten en u staat alweer op het spreekgestoelte. Waar komt de missionaris in u vandaan? "Die heeft er altijd al ingezeten. Toen ik negen was, heb ik op school eens de turnles stilgelegd omdat de juf gemeen deed tegen een zwaarlijvige klasgenote. Dat meisje geraakte niet over de bok, ze liep er gewoon tegenaan. En toch dwong de turnjuf haar om die sprong keer op keer opnieuw te proberen. Ik vond dat een vorm van pesten. En dus improviseerde ik ter plekke een staking."

Waarmee u uw reputatie van groot bakkes meteen alle eer aandeed. U en uw vier zussen werden in Begijnendijk 'de mannen van Liekens' genoemd. Het dorp kreunde onder jullie verbale terreur? "Laten we het erop houden dat we nogal op onze strepen stonden. Achter ons huis lag er een pad dat recht naar het bos liep. Als je daar gebruik van wou maken, moest je ons betalen met vlinders. En we waren onverbiddelijk: geen vlinders, geen toegang. Wie ons niet wilde betalen, bekogelden we vanuit de dichtstbijzijnde boom met eikels. Ik zei toch dat ik een ontroerend harmonieuze jeugd heb gehad?" (lacht)

De zon laat zich stilaan naar de horizon zakken, tijd om de zomeravond nog wat feeërieke beelden te ontfutselen. Terwijl fotograaf Wouter Van Dooren met Goedele Liekens naar het strand van Oostduinkerke trekt, luister ik ongegeneerd naar het gesprek dat een tafel verderop gevoerd wordt. Twee meisjes die nog maar net de poort naar de volwassenheid hebben opengezwierd, vragen hun ouders om uit de doeken te doen hoe ze elkaar hebben leren kennen. 'Wanneer hebben jullie voor het eerst gesmost?' 'Wat dacht je nadien, papa? Interessante vrouw, maar wel heftig? Niet rond de pot draaien, we willen alle details.' Prima interviewtechniek, denk ik, en zodra Goedele Liekens opnieuw aan tafel zit, pas ik hem onverwijld ook op haar toe.

U valt naar eigen zeggen op alfamannen. Laat dat nu net een mensensoort zijn die zich de afgelopen jaren niet echt populair heeft gemaakt. "Klopt. Bij mij ook niet. (lacht) Maar het probleem is: ook al zullen al mijn ex-partners je vertellen dat ik in relationeel opzicht een kwetsbaar vogeltje ben, toch denken alle mannen dat ik een sterke, dominante vrouw ben. Waardoor ik alleen mannen aantrek die denken: 'Die Goedele, die kan ik wel aan.' Resultaat: het frêle vogeltje belandt bij een alfaman en wordt binnen de kortste keren opgegeten. Ik moet dus dringend eens iemand anders uitproberen dan de alfa-aap. Eigenlijk zou ik graag lesbisch worden. De zus van een vriendin van mij is lesbisch: we begrijpen elkaar uitstekend, we zouden samen heel gelukkig kunnen zijn. Alleen lukt het me maar niet om van geaardheid te veranderen." (lacht)

Moet iemand die een boek schreef met als titel 'Superseks' in haar eigen leven soms de verwachtingen temperen voor ze met iemand de chachacha danst? "Zeker. Ik kan nooit uitsluiten dat een nieuwe partner zegt: 'Breng de theorie nu maar in de praktijk, Liekens. Maak mij gek!' Of dat hij denkt: 'Ik zal haar eens tonen dat ik al haar boeken heb gelezen.' Maar in beide gevallen heb je dan toch niet goed begrepen waar seks over gaat. Voor de eerste keer met iemand vrijen, is voor iedereen eng. Je moet elkaar geruststellen in plaats van uit te dagen. Niemand zegt trouwens dat je de hele Kamasutra moet afwerken om goeie seks te hebben. Slow seks kan ook fantastisch zijn. Als je echt een seksuele klik hebt met iemand, kan je vrijen zonder veel te bewegen. Of zeg ik dat nu omdat ik ouder word?" (lacht)

Heeft het beroepshalve bestuderen van de menselijke seksualiteit weleens een negatieve impact op het libido? Als je al de hele dag met seks bezig bent geweest, heb je 's avonds dan niet méér zin om te pingpongen? "Nee, het is precies het tegenovergestelde: als seksuologe ervaar je al werkend een soort van voorspel. Ik heb voor Playboy jarenlang een column geschreven waarin ik lezersvragen beantwoordde. Dat vond ik vaak heel opwindend. Zowel het schrijven zelf als de research die eraan voorafging. Het hing natuurlijk wel een beetje van het onderwerp af. Een column over spermavocht deed me minder dan eentje over seksuele fantasieën. (lacht) Maar over het algemeen heeft mijn job me vaker opgewonden dan ontgoocheld."

Acteurs die naar een film of theaterstuk kijken, beleven daar zelden plezier aan. Omdat ze vooral oog hebben voor de technische kant van de acteerprestaties. Geldt iets gelijkaardigs voor seksuologen? Kan u... "Wat bedoel je? Dat ik als seksuologe niet van porno zou kunnen genieten? (Uitgerekend op dit moment is het muisstil in het restaurant: Willem Hiele staat klaar om zijn volgende gerecht aan te kondigen.) Oei. Dat klonk plots wel héél luid. (fluisterend) Natúúrlijk kan ik van porno genieten."

In de biologiehandboeken voor scholieren zal straks meer aandacht besteed worden aan de clitoris. Mede dankzij uw nimmer aflatende lobbywerk? "Absoluut. Ik pleit al vijftien jaar voor de bevrijding van de clitoris. Die 3D-clitoris die ze tijdens de lessen seksuele opvoeding gaan gebruiken, toonde ik jaren geleden al op de Nederlandse televisie. Ik werd daarvoor uitgescholden op manieren die je vandaag niet meer voor mogelijk houdt. Iedereen is het inmiddels een beetje vergeten, maar ik heb als seksuologe echt wel mijn nek uitgestoken. Toen ik in 2010 Het Vaginaboek uitbracht, ontving Kofi Annan, de toenmalige secretaris-generaal van de Verenigde Naties, brieven uit Vlaanderen waarin werd aangedrongen op mijn ontslag als VN-ambassadeur. En toch ben ik altijd blijven doorgaan. De seksuologen van vandaag kunnen rustig achteroverleunen en ontspannen over seks kletsen. Maar voor mij was het keihard werken. En voortdurend tegen de stroom ingaan."

Het is bijna middernacht. Hoewel we onze hersenen niet in aangepaste wijnen gemarineerd hebben, slaat de vermoeidheid ongenadig toe. Ik maak mijn bandopnemer technisch werkloos en beschouw het gezegde als waar en waarachtig.

Goedele Liekens zet koers naar Beachhouse, een bed & breakfast op nauwelijks 800 meter van het restaurant. In een opwelling van galanterie biedt Wouter Van Voren aan om haar met de auto naar haar logeerplek te brengen. De alfamannen kunnen het voortaan wel schudden.

[zielsvlucht]

Hallo! Leuke blog! Ik merk aan je posts dat je veel vreemde baantjes gehad hebt. Wat is zo de interessantste job die je ooit gedaan hebt?

Hey anoniem! Bedankt en bedankt voor je vraag!

De interessantste job die ik tot nu toe gehad heb is waarschijnlijk mijn huidige job en daar weten jullie wel genoeg over. Maar de interessantste plek waar ik ooit al eens gewerkt heb, was een klein bedrijfje in Mechelen dat toen Crypt-it heette. Toen ik twintig was deed ik er een onbezoldigde stage vanuit mijn graduaat. Mijn taken waren er redelijk saai. Ik was er vooral om te leren en hield me af en toe bezig met wat PLC’s te programmeren maar dat was het. Voor de veiligheid lieten ze me maar met een paar apparaten werken, en de meest gesofisticeerde machines leerde ik dus nooit kennen.

Zoals je wel kan raden was Crypt-it een bedrijf dat zich met encryptie bezig hield. Dat is het versleutelen -of simpelweg “onleesbaar maken”- van dingen. De manier waarop jij waarschijnlijk encryptie kent is van paswoorden.

Eventjes voor wie het niet weet:Als je een paswoord aanmaakt voor een account op een website, dan mag die website je paswoord niet zomaar leesbaar ergens in hun systemen opslaan. Anders zouden in het geval van ramp (zoals een data lek of een aanval van hackers) andere mensen aan een lijst van perfect leesbare paswoorden van duizenden gebruikers kunnen komen. Wat dan weer de veiligheid en privacy van iedereen die in de datalek zat nog meer in gevaar brengt.

Daarom slagen websites je paswoord geëncrypteerd op: ze hutselen je paswoord door elkaar, en maken er een code van die zo ingewikkeld is dat zelfs een computer er eeuwen en eeuwen over zou doen om het te kraken. Zo weet niemand nog wat je paswoord is. Zelfs de makers van de website weten het niet.

Zulke encrypties zijn zo goed als onkraakbaar. Wanneer je met een bestaand account inlogt op een website en de website je paswoord controleert, wordt er dus niet echt naar je opgeslagen paswoord gekeken om te checken of je paswoord juist is. Dat kan ook niet, want je paswoord staat als een onkraakbare versleuteling in de databank en het systeem kan dus zelf ook niet nagaan of het overeen komt met wat je net getypt hebt of niet. In plaats daarvan encrypteert de website het paswoord dat je net hebt in gegeven en het doet dit op dezelfde manier als het dat deed toen je je account aanmaakte. Als de twee paswoorden hetzelfde zijn, dan zullen hun geëncypteerde versies ook hetzelfde zijn. Dat is wat de computer controleert als je op een website in logt. Hij kijkt niet naar wat je paswoord is, maar hij kijkt naar wat de versleuteling van je paswoord is en of die overeenkomt met de andere geheime code die al in het systeem staat. ‘t is maar een weetje :p 

Heel technisch allemaal - Ik weet het - maar dat is nu eenmaal mijn veld. Maar het wordt nog ingewikkelder vrees ik, want Crypt-it hield zich niet bezig met het encrypteren van paswoorden. Crypt-it was een bedrijf dat zich volledig specialiseerde in het encrypteren van objecten. Echte objecten.

Bij Crypt-it stonden er indrukwekkende machines (de machines waarmee ik niet mocht werken) die voorwerpen onverstaanbaar en onbruikbaar konden maken. Je zou nog verbaasd zijn van hoeveel mensen naar Crypt-it kwamen om zo hun voorwerpen te versleutelen. Kunstwerken, sleutels, kisten,… En naar zeggen ook een verontrustend aantal hamers en messen, maar dat wisten we niet zeker. Klanten kwamen langs met hun geheime objecten weggestopt in dozen. Van het beleid mochten we niet in de dozen kijken. Al dat we van onze klanten vroegen was dat hun objecten vaste voorwerpen waren. Vloeistoffen konden we namelijk niet versleutelen. Soms kwam er dan iemand langs om ons een klein doosje te brengen, en soms werden er grote dozen per vorkheftruk naar binnen gereden. Wij keken nooit in de dozen. Wij schoven ze gewoon in de centrale machine die midden in de werkruimte stond en dan zetten we de machine aan. Het was een vreselijk kabaal, maar na een uurtje was de machine dan klaar en vonden we in de doos een versleuteld object terug. Dat was wat ze daar deden bij Crypt-it: voorwerpen encrypteren tot andere voorwerpen waarvan niemand nog kon zien wat het object ooit origineel geweest was. 

Het is moeilijk om zo’n versleuteld object te beschrijven. De machine deed van alles met de objecten. Het rekte ze uit. Duwde ze in elkaar. Vergrote ze. Verkleinde ze. Het mengde alle kleuren door elkaar en prutste zelfs met de atomaire samenstelling. Het verplaatste elk punt van de objecten naar een andere positie en het deed dat meerdere keren. Ik stel voor dat je eens naar “fractal” in google afbeeldingen zoekt. Het leek een beetje daar op, maar dan in drie dimensies. Echte wiskundige fractalen waren het natuurlijk ook niet maar ze hadden zeker diezelfde vreemde weelderige vormen, met grote en kleine brokken, bogen en hoeken, stekeltjes en gladde vlakken. Sommige dingen waren als een blok, een balk. Anderen hadden zelfs geen vlakke kanten om op te staan en hoe je ze ook draaide of keerde het leek altijd alsof ze ondersteboven stonden of op hun zij lagen.

Bij Crypt-it maakte het personeel er een spelletje van om gezichten in de versleutelde objecten proberen te vinden. Er zaten natuurlijk nooit echt gezichten in, maar soms herken je gezichten waar ze niet zijn. Die stekel daar lijkt op een neus. Dat gat en die knobbel zijn de ogen. Die rand daar is de mond.

Dan gaven ze de objecten terug aan de klanten. Soms per post. Wat deden de klanten er mee? Geen idee. Af en toe grapte er wel iemand dat ze het nu op zolder gingen verstoppen, of zelfs dat ze het ergens in hun tuin begroeven. Maar werkelijk was daar geen nood voor. Zelfs al was het object een super geheim, de klanten konden de dingen gewoon in hun woonkamer zetten. Ze konden bezoekers wijsmaken dat het een kunstwerk of zo was, en als de bezoekers er naar keken zouden ze er helemaal niets in zien. Het voorwerp dat het ooit was, was weg, versleuteld, verdraaid en nu was het enkel nog deze onleesbare, onkraakbare vorm. Als ze bedrijven zoals Crypt-it kenden, konden ze misschien raden dat het een geheim object was, maar ze zouden nooit kunnen raden welk object het was. Het was geniaal.

Je vraagt je misschien af hoe ze daar die machines testen. Daarvoor gebruikten ze tuinstoelen. Om redenen die me nooit duidelijk zijn geworden, hadden ze bij Crypt-it torens en torens van opeengestapelde goedkope plastieken tuinstoelen. Die stonden buiten met elastieken tegen het gebouw vast gebonden. Ik weet niet waarom het tuinstoelen waren maar ik denk dat het een injoke was die ik als stagiaire nooit te weten zou komen. Elke ochtend was er dan één iemand die de taak had om twee stoelen te encrypteren. Opnieuw; Ik weet niet waarom het er twee moesten zijn en niet één. Waarschijnlijk omdat ze twee testen moeten uitvoeren. Op stille dagen werd er dan gegrapt dat we meer tuinstoelen encrypteerden dan wat anders. De sfeer zat er toch altijd goed bij Crypt-it. Ongetwijfeld de interessantste plek waar ik ooit gewerkt heb. 

Maar tegen het einde van mijn stage toe werd het er toch een beetje onaangenaam. Een klant had een klachtenbrief gestuurd omdat één van de werknemers blijkbaar stiekem in een doos gekeken had terwijl de klant het zag. Die werknemer kreeg enorm op zijn donder, want dat was natuurlijk tegen het beleid. Crypt-it beloofde privacy aan de klanten en hoewel het niet het einde van de wereld zou zijn als we af en toe per ongeluk zagen wat er in de dozen zat, was dit natuurlijk niet de bedoeling. Al zeker niet terwijl een klant het zag. Crypt-it wou klanten op zijn minst het gevoel van privacy geven en dit hielp helemaal niet. Die werknemer werd bijna ontslagen, maar vermits iedereen hem eigenlijk nodig had in het bedrijf bleef hij.

Maar hij was niet meer hetzelfde. Hij was sindsdien constant in gedachten verzonken en leek plots heel triestig en misschien wel bang te leven. Iemand heeft hem wel eens gevraagd: “Wat zat er dan in die doos, Kurt?” maar hij gaf geen antwoord. Hij schudde gewoon het hoofd. 

Op de laatste dag van mijn stage arriveerde ik op de werkplaats om negen uur. Tezamen met de anderen ontdekte ik een briefje dat Kurt voor de grote machine had achtergelaten. Ik herinner me niet meer wat er exact in stond. Ik ben zelfs niet zeker of ik het ooit zelf gelezen heb. In ieder geval was het een afscheidsbrief, waarmee hij tegen ons en tegen iedereen vertelde dat hij de wereld verlaten had. We waren allemaal in de war. Iemand merkte op dat de machine vroeger deze ochtend gedraaid had. We openden de machine. Daarin vonden we drie objecten. Is het nog nuttig om te proberen de objecten te beschrijven? Ze waren allendrie onherkenbaar en al dat wij konden afleiden was dat twee van hen stoelen moesten zijn. We wisten niet welke twee.

Dat was dan het einde van mijn stage. Hulp met mijn stagerapport heb ik nooit gekregen want nog geen maand later bleek dat het bedrijf was stopgezet. Dat was het dan. Ik kwam achteraf wel nog iemand van het bedrijf tegen in de supermarkt. Hij vroeg me hoe het met mijn thesis ging en vertelde me dat hij nu bij Van Hool werkte. Toen ik hem vroeg naar wat er met Crypt-it gebeurd was, hief hij zijn schouders op. Hij zei dat men begon te vermoeden dat Kurt niet de eerste mens geweest was die ze geëncrypteerd hadden. “In de dozen.” Zei hij toen ik hem raar aan keek. “Crypt-it had waarschijnlijk nog wel al eens lijken geëncrypteerd. Althans dat is mogelijk. Wisten wij veel wat sommige zotten in die dozen staken.”

Dus ja, fascinerende toestanden. Bedankt voor de vraag anoniem en prettige dag nog!

[juridischeu]

Wat is een arbeidsconflict?

Arbeidsconflict: Heb jij weer. Loopt het net eindelijk lekker tussen jou en je leidinggevende, komt er weer een vervanger zijn functie vervullen. Maar goed, eerlijk is eerlijk en je zult ook deze leidinggevende gewoon een kans geven. Toch voelt het voor jou alsof de nieuwe leidinggevende wel heel goed kan zeuren. Het is zelfs zo erg dat je het niet langer kunt aanhoren, en je zegt er wat van. Helaas loopt het helemaal uit de hand en is het uitgelopen tot een arbeidsconflict.

Wat is een arbeidsconflict?

De meeste mensen hebben wel eens een meningsverschil, dit hoeft dan ook niet gelijk te leiden tot een arbeidsconflict. We spreken van een arbeidsconflict wanneer het echt invloed gaat hebben op het werk. Denk hierbij aan een moeizame relatie met de leidinggevende, of veelvoudig ziek zijn. Bij een arbeidsconflict gaat het er dus om dat de meningsverschillen zo strak tegenover elkaar staan, dat het van kwaad tot erger gaat. Uiteindelijk gaan jullie allebei niet meer met plezier naar het werk, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. 

Hoe ontstaat een arbeidsconflict?

Negen van de tien keer begint het altijd met een meningsverschil. We zijn nu eenmaal allemaal mensen, en we hebben allemaal een eigen mening. Daar is natuurlijk niets mis mee. Wanneer één of allebei de partijen dit verschil echter niet los kunnen laten, kan het mislopen. Een arbeidsconflict kan ook ontstaan omdat je te vaak ziek bent. Ook kan jouw werkgever van mening zijn dat je niet voldoet aan de verwachtingen voor de functie die je uitvoert.

Hoe los ik een arbeidsconflict op?

In eerste instantie is het gebruikelijk om het conflict zelf met jouw werkgever te bespreken. Probeer samen tot een oplossing te komen. Leg duidelijk uit wat jou dwarszit, en waarom. Misschien hebben jullie het allebei wel compleet verkeerd begrepen, en zitten jullie gewoon op een lijn. Het is vaak moeilijk om iemand te begrijpen als je al in een discussie terecht bent gekomen. Het enige wat jij op dat moment dan nog wilt doen is de ander jouw punt laten begrijpen, precies op de manier hoe jij het zegt. Maar de andere partij kan precies hetzelfde bedoelen, maar het op een andere manier uitleggen. Vaak ligt daar de miscommunicatie, en dan is het probleem al gauw opgelost door er op een ander moment rustig over te praten.

Mediation bij arbeidsconflict

Lukt het niet om het vuur te doven door een gesprek aan te gaan op een ander moment? Dan wordt het tijd om een mediator in te schakelen. Arbeidsmediation kun je een beetje zien als de mediation na een scheiding. Jullie willen allebei tot een zo goed mogelijk resultaat komen, zonder al te veel te verliezen. De mediator zal met beide partijen rond de tafel gaan zitten en luisteren naar het probleem. Hij of zij zal dan onderzoeken wat een gepaste oplossing kan zijn om hete conflict te beëindigen. Soms zal dit een compromis moeten zijn. Het doel van een mediator is altijd dat beide partijen gewoon weer het werk kunnen hervatten zonder problemen. Je blijft ook niet in een relatie waar jullie allebei ongelukkig zijn, toch?

Jurist bij arbeidsconflict

Soms is het beter om een jurist om hulp te vragen dan een mediator. De jurist zal jou altijd bijstaan in het contact met jouw werkgever. Wellicht is het mogelijk om op een andere afdeling te werken, of onder een andere leidinggevende te vallen. Is er echt geen enkele oplossing mogelijk waardoor het arbeidsconflict opgelost kan worden? Dan kan de jurist aansturen op een ontslag met wederzijdse goedkeuring. Een jurist houdt jouw belangen zo veel mogelijk in het oog. Voor een werkgever is dit niet altijd de beste optie, zij moeten namelijk compenseren voor de financiële gevolgen van het ontslag. Ook moeten zij het op zo'n manier vaststellen, dat je nog steeds het recht behoudt op een WW uitkering. Gelukkig hoef jij je hier allemaal geen zorgen om te maken. De jurist zal met jouw werkgever onderhandelen over deze voorwaarden. Alle afspraken die zij maken worden vastgelegd in een vaststellingsovereenkomst. In deze overeenkomst kun je zien wat de hoogte is van het ontslagvergoeding, ontslagdatum, opzegtermijn, vervallen concurrentiebeding en meer. Het is belangrijk dat je deze overeenkomst niet gelijk tekent. Zorg eerst dat je alles goed gelezen hebt, en inderdaad akkoord bent met elk woord wat geschreven staat. Het is tevens ook mogelijk om te onderhandelen over deze overeenkomst, ook nadat deze al opgesteld is.

Ziekte door arbeidsconflict

Soms kan een arbeidsconflict zo hoog oplopen dat je er gewoon doorheen zit. Je begint je mentaal niet goed te voelen, en je lichaam laat ook weten dat het genoeg is geweest. Dan krijg je te maken met een zeer vervelende, en complexe situatie. Juridisch gezien is het niet toegestaan om een werknemer te ontslaan wegens ziekte. Maar het is wel toegestaan om een werknemer te ontslaan tijdens ziekte. Als de werknemer dus een goede reden heeft, kan hij jou tijdens de ziekteperiode ontslaan. De vraag is echter of je nog wel bij een bedrijf wilt werken waar het arbeidsconflict zo uit de hand gelopen is dat je er ziek van werd. Je kunt het beste vragen om een ontslag met wederzijdse goedvinden. Ook hier wordt dan een vaststellingsovereenkomst opgesteld.

Ontslag door arbeidsconflict

In sommige gevallen is het juridisch gezien legaal om een werknemer te ontslaan door een arbeidsconflict. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer de arbeidsverhouding zo verstoord is dat dit op de werkvloer te merken is. Er moet dan geen uitzicht zijn op het oplossen van het probleem. De werkgever kan toestemming vragen aan de kantonrechter om dit ontslag goed te keuren. Natuurlijk moet de werkgever wel bewijs hebben dat de arbeidsverhouding zo erg verstoord is dat ontslag de enige optie is. Beslists de kantonrechter dat het arbeidsconflict de schuld is van de werkgever? Dan kan de rechter bepalen dat je recht hebt op een billijke vergoeding. Dit zou je kunnen zien als schadevergoeding. Bij een tijdelijk contract laten de werkgevers het contract vaak aflopen als er een arbeidsconflict is. De werkgever is niet verplicht om dit te verlengen. Wilt de werkgever jou toch ontslaan? Dan heeft hij toestemming nodig van de kantonrechter.

Tips bij een arbeidsconflict

Ondanks het conflict is het belangrijk dat je nog steeds de regels volgt. Doe dus gewoon je werk, kom niet te laat, en voer het werk goed uit. Als je dit niet doet, dan kan de rechter beslissen dat je niet wilt meewerken en dus nergens recht op hebt. Ook niet op een uitkering.Een werkgever kan gebruik maken van waarschuwingen. Een officiële waarschuwing moet altijd schriftelijk gegeven worden. Heb je geen schriftelijke waarschuwing? Dan is deze niet officieel.Meld je niet zomaar ziek op het werk tijdens een arbeidsconflict. Jouw werkgever heeft het recht om een arts te sturen om te kijken of je echt ziek bent. Oordeelt deze arts dat je niet ziek bent? Ook dan kan het zijn dat je geen recht meer hebt op vergoedingen of uitkeringen.Hou je aan de regels tijdens het ziek melden. Dit laat zien dat je nog steeds bereid bent om de regels te volgen, en kan in jouw voordeel spelen bij de rechter.Wordt er een re-integratietraject aangeboden? Dan telt hier ook weer dat het belangrijk is om deze te accepteren. Zo laat je zien dat je gewillig bent om terug te keren naar het werk.Wordt er een beëindigingsvoorstel aangeboden? Teken dit nooit gelijk, maar schakel juridisiche hulp in. De juridische hulp zal oordelen of dit inderdaad een gunstige uitkomst is, of dat er misschien nog meer uit valt te halen.Je kunt naar de kantonrechter stappen als mediation geen uitkomsten heeft geleverd. Let hierbij wel op dat de sfeer op het werk ontzettend gespannen zal zijn. Stap dus nooit zomaar naar de kantonrechter als er nog andere opties zijn.Heeft een simpel gesprek met de werkgever geholpen om het conflict op te lossen? Laat dan nieuwe afspraken op papier gezet worden. Zo kan er geen onduidelijkheid ontstaan over de nieuwe afspraken.Gaat het arbeidsconflict over pesten, agressie, seksueel overschrijdend gedrag, of discriminatie? Dan kun je ook proberen om eerst naar een vertrouwenspersoon te stappen. De meeste bedrijven hebben één aangewezen vertrouwenspersoon. Je hebt nu een aardig idee wat een arbeidsconflict is en misschien zit jij momenteel ook in een lastige situatie met je werkgever of werknemer. Arbeidsrecht advocaat staat altijd klaar om je te helpen. Neem vrijblijvend contact op via de telefoon of de app en laten wij samen weer werken leuk maken op de werkvloer. Read the full article

[freyamaria7]

Een tijdje niks aan deze blog gedaan. Even opnieuw leven in blazen.

Hoewel ik nog steeds niet weet of ik echt heks ben, vind ik het nog wel leuk om me zo nu en dan in te verdiepen en stil te staan bij de jaarfeesten. Naast het ‘heks’ zijn - mocht ik dat al zijn - vind ik nog veel andere dingen interessant, leuk of zijn andere dingen onderdeel van mijn leven. Ik wil dan ook zo af en toe ook bij die dingen stil staan bij deze blog. Je zult dus niet alleen heksen dingen tegen komen.

Vandaag wil ik even stil staan bij een boek die ik onlangs las. Ik hoorde toevallig over het nieuwe boek van Splinter Chabot ‘Confettiregen’. Het boek gaat over de interne worsteling die hij gehad heeft met zijn geaardheid. Splinter neemt je mee in zijn jeugd door de hoofdpersoon Wobie. Op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme volgens sommigen gekooid moet worden, dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn en dat verliefdheid ingewikkelder is dan een hartje tekenen. Aan de hand van drie ontmoetingen in zijn jeugd, komt hij steeds meer over zichzelf te weten. Langzaam sluipt er een grijze mist in zijn leven. Een mist wat o.a onzekerheid, verwarring en angst met zich mee brengt.

Ik heb nog nooit zo snel een boek uitgelezen als deze, ik wilde het niet wegleggen misschien ook omdat ik mezelf er in herkende. En ik denk dat heel veel mensen, die hetzelfde hebben, zichzelf in herkennen. Vaak zeggen mensen waarom het toch zo lastig is om te vertellen dat je homoseksueel bent, maar dat is het niet alleen. Om mezelf even als voorbeeld te geven, het begint bij het moment dat je merkt dat er iets aan de hand is, maar je weet niet wat.

Ik heb als 13 jarig een keer S’avonds laat de televisie aan gehad. Nu heb je voornamelijk 06-lijnen als je even zapt en dat zal je vroeger ook wel gehad hebben, maar je had ook wel eens een film op televisie. In die tijd zag ik dus een keer zo’n film en ik merkte dat ik het wel heel erg interessant vond, hoe ik die vrouwen zag. Een jaar later, ik was 14, kwam de videoclip van T.A.T.U - All The Thing’s She Said op de muziekzenders. Weer merkte ik dat er iets was en net zoals bij de film, kon ik bij de videoclip niet plaatsen, wat dat zou moeten betekenen. Ik heb er verder geen aandacht aan kunnen geven, omdat ik een periode in ging waarin ik gepest werd. Ik ging van school af en heb de rest van mijn schooltijd op een andere school doorgebracht. Na school ben ik gaan werken, ik had in deze tijd nog erg veel last van mijn pestverleden. Ik was een stil en teruggetrokken meisje, vertrouwde niemand en hield me voornamelijk bezig met muziek, fantasy festivals en mijn kleding waren vooral van metalbands. Ik had één vriendin die ik overgehouden had aan mijn tweede school en waar ik mee ging winkelen of mee naar een concert ging, met verliefdheid was ik niet mee bezig. En toen werd ik 20. Mijn seksualiteit begon op te spelen, ik had destijds contact via internet met een meisje, waarvan ik wist dat ze biseksueel was. Ik merkte dat ik wat vaker naar vrouwen keek, als ik films keek. ik heb met dat meisje erover gepraat, dat ik begon te twijfelen. Aan de hand van onze gesprekken dacht ze dat ik waarschijnlijk toch hetero zou zijn, waar ik ook altijd van uit ben gegaan. Ik was er nog niet zeker van en heb ook regelmatig met twijfels in mijn hoofd gezeten. Het contact met het meisje verwaterde. Begin 2011, ik was toen een paar maanden 22, had ik weer contact met een meisje - ander meisje dit keer - via internet. Ze vertelde dat ze me leuk vond en meer wilde. Op dat moment sloeg de twijfels die ik eerder had weer in me hoofd en dit keer was het vele malen heftiger dan eerst. Ik heb me suf gesurft op internet op zoek naar antwoorden, maar kreeg ze niet. Ik heb toen een paar mensen - o.a een collega - in vertrouwen genomen en me verhaal verteld. Het hielp wel dat ik erover sprak en dat ik niet in me eentje heb rondgelopen ermee, maar hoe hard ik hoopte, ik kreeg wederom geen antwoorden. De twijfels vond ik verschrikkelijk, ik wilde dolgraag weten hoe het nu zat. Ik ging op vakantie en merkte dat ik weer interesse kreeg in de vrouwen die ik zag. Wij gingen - op aanraden van kennissen op de camping - eten bij een beachbar en het geluk wilde dat deze Nederlandstalig was. Mijn ouders hadden over en weer zitten praten met de mensen daar en als afsluiting van de vakantie, zijn we daar voor de tweede keer wezen eten en waren de mensen van de camping er ook bij. Toen we klaar waren met eten en we afscheid namen van de mensen van de beachbar, gaf de eigenaresse ons allemaal een hand om ons een fijne reis terug te wensen. Op het moment dat ze bij mij kwam en mij een hand gaf voelde ik een gevoel door me lichaam gaan wat fijn en warm aanvoelde. Op dat moment besefte ik dat ik misschien niet meer moest twijfelen en dat het wel zeker was dat ik vrouwen leuker vond dan mannen en dat ik ook niet mezelf met een man oud zag worden. Ik wist het zeker ik viel op vrouwen. Er viel een hele opluchting bij mezelf, ik had eindelijk antwoorden.

In Nederland vertelde ik aan de gene die al wisten over mijn twijfels hoe het nu zat. Ze waren blij voor me, maar ik wist dat ik het nu ook mijn ouders en mijn zus moest vertellen. Daar heeft nog wat maanden overheen gezeten, want hoewel ik het ze wel wilde vertellen, vond ik het ook erg moeilijk om ze het te vertellen. Wat mijn vader betreft, daar was ik wat bangeriger over, omdat hij een aantal jaren daarvoor zich eigen negatief had uitgelaten over een item op televisie. Wij zaten toen met het hele gezin aan tafel te eten, terwijl het item bezig was. Woorden zoals; ziek, zijn niet goed bij hun hoofd, hebben hulp nodig vlogen over de tafel heen. Ik weet nog dat mijn zus toen vroeg wat hij zou doen als één van zijn dochters met een vrouw thuis zou komen. Helaas ben ik de rest kwijt, maar dat stuk is me altijd bij gebleven. Dus toen ik moest vertellen dat ik vrouwen leuker vond, kwam de scène weer in me hoofd, wat aan de keukentafel gebeurde. De drempel die ik over moest was gigantisch voor mijn gevoel. Van mijn zus en moeder had ik wel een goed gevoel over, dat ze me zouden accepteren. Maar als ik het me zus en moeder vertelde, moest ik het ook me vader vertellen en daar zat dus nou net het probleem, omdat ik niet wist hoe hij zou reageren. Was hij bijgedraaid? Of vond hij het nog steeds niet oké? Mijn zus heb ik uiteindelijk - ik was 23 - naar het werk toe laten komen. In het gesprek, waar mijn collega bij zat, heb ik - met enorm veel lood in mijn schoenen - er uit gegooid dat ik misschien op vrouwen viel. Ze was enorm blij dat ik het haar vertelde. We hebben gepraat over mijn vader en ze begreep dat dat een moeilijk punt was. Via de berichtenbox op Hyves, hebben we de dagen daarna contact gehad hoe en wanneer ik het me moeder ging vertellen. Ik heb op het werk een brief voor haar geschreven, waarin ik uitlegde, dat ik hoopte dat ze me zou begrijpe, dat ik het op deze manier deed. Ik vond het doodeng en moeilijk om het zo tegen haar te zeggen. Ik vroeg ook in de brief om nog even te wachten met het vertellen aan mijn vader, omdat ik natuurlijk bang was hoe hij zou reageren. Twee dagen later liet ik de brief achter in haar slaapkamer en ben ik zonder iets te zeggen naar me werk gegaan. Ik had die ochtend zoveel zenuwen die door me lijf gierden, dat ik niet eens op me telefoon durfde te kijken. In de loop van de ochtend toch me telefoon aangezet. Mijn moeder had me een sms’je gestuurd, dat het allemaal oké was. Ik haalde opgelucht adem en op me werk heb ík nagepraat met me collega dat mijn moeder het nu ook wist. Bij thuiskomst stond mijn moeder al buiten me op te wachten. Ze vertelde dat mijn zus en zwager die avond zouden komen, zodat ik het ook me vader kon vertellen. BAM, daar had ik even niet op gerekend. De zenuwen gierden weer door me lijf en ik was de rest van de avond niet mezelf. Toen mijn zus en zwager er waren en mijn vader even de kamer uit liep, heb ik de brief die ik voor me moeder schreef op tafel neergelegd - misschien meer neer gekwakt door de zenuwen - en vertelde me moeder, dat toen me vader weer binnen kwam, dat er een brief op tafel lag en hij dat moest lezen. Ik wist niet wat ik moest denken, maar ik was totaal niet mezelf en ik wou dat dit allemaal niet gebeurde. ‘Nou, dan ben ik niet de enige die op vrouwen valt’ zei me vader toen hij uitgelezen was. Ik wist niet of ik moest lachen of dat ik boos moest worden, maar ik had niet verwacht dat het toch positief uitpakte. Mijn vader vond het ook oké en daarmee wisten de belangrijkste mensen uit me leven het. De last die ik al die tijd meegedragen had viel eindelijk van mijn schouders. Ik kon gaan leven en mocht ik in de loop der tijd iemand tegen komen, dan kon ik haar gewoon mee naar huis nemen zonder tekst en uitleg te geven. Ik was blij, dat iedereen ook ikzelf nu duidelijkheid had hoe het nu zat.

Om even terug te gaan naar het boek van Splinter. Ik schreef dat ik mezelf erin herkende en dat is ook zo. Toen ik twijfelde, viel die dikke mist, die Splinter ook had, in me hoofd en die verdween toen ik het me ouders vertelde. De worsteling van het niet weten en wat betekenen de gevoelens, hebben we allebei gehad. Je wordt in de tijd van de onzekerheid, constant met je gevoel heen en weer geslingerd. En ik denk dat die tijd misschien wel het moeilijkste is van de hele periode.

Het boek eindigd waarin Wobie aan zijn ouders verteld, dat hij een jongen ontmoet heeft en dat hij hem leuk vind, dit met een stortbui aan tranen. Toen ik dat las moest ik zelf ook huilen. Ik heb door het boek te lezen in het hoofd van Wobie gezeten, zijn hele reis meegemaakt en ook met sommige momenten aan mijn moeilijke tijd gedacht. Het is echt niet alleen het moment dat je het aan je omgeving verteld. Er is ook een flinke reis daarvoor. En door het boek hoop ik, dat heel veel mensen dat nu eindelijk snappen.