#hond uitlaten

[djdejong]

Hondje uitlaten

Gewoon omdat het leuk is om je beestje uit te laten en alle mensen die je tegenkomt is het zo af en toe leuk om even een camera mee re nemen en lekker een paar foto´s van de Loosduinse wijk te maken. Vriend! heeft een mooie wandeling gemaakt. Lekker gebald en naar het nieuwe dak gekeken van de woning naast de kerk. Waar eindelijk na een halfjaar of zo de dakpannen weer opgelegd zijn. We hebben…

[daan72]

Pech

En daar lag ik dan. Languit op de stoep. Afgelopen dinsdag met hond uitlaten. Geen idee wat er misging maar ineens kwam ik hard ten val. Drie mannen hielpen me overeind en huilend ben ik strompelend naar huis gekomen. Huilend van pijn, woede, schaamte en alles wat onder een dikke laag verstopt zat van de afgelopen maanden. Lang verhaal kort: ik heb mijn rechtervoet op meerdere plaatsen gecompliceerd gebroken. Nu in de gips en 10 juli een operatie. Wat ze precies moeten doen zien ze pas tijdens operatie. Daarna 6 weken niet belasten en daarna revalidatie. Omdat ik nog aan het herstellen ben van mijn longoperatie is mijn conditie al laag en nu kan ik dus echt werkelijk niets. Krukken lopen is bijna niet te doen. Ik moet overal bij geholpen worden en er staat weer een bed in de kamer naast een rolstoel, looprek en Trippelstoel. Vakantie is geannuleerd. Hoeveel krijgen we nog op ons bordje? Ik had ons een fijne relaxte zomer gegund na alle spanning en hectiek de afgelopen maanden. Helaas komt er alleen maar meer gedoe bij. Henry verdient een lintje. Wat hij voor mij doet is geweldig. Dag en nacht is ie aan het zorgen. Een vaste uitspraak van mijn vader is: het kan zo donker niet zijn of het wordt weer licht…helaas zie ik de lichtpuntjes even niet.

[fionainfrankrijk]

Een drollig verhaal

In Nederland is het vaak goed geregeld voor de honden eigenaren. In onze gemeente hebben we speciale honden prullenbakken, vaak ook nog met gratis hondenpoepzakjes, waar je de grote boodschap van je hond in kunt deponeren. Alles wordt er aan gedaan om de omgeving ‘poep vrij’ te houden. En vanzelfsprekend is het in Nederland dat als je een hond hebt, je ze uit te laat. Dat het niet altijd gaat zoals gewenst, laat ik in het midden. Het wordt in ieder geval gefaciliteerd!

In ons Franse dorp is het een heel ander verhaal. Ik wil vooropstellen dat m’n ervaring gebaseerd is op leven in een Frans dorp, en niet op de grote stad. Wel weet ik dat je in Frankrijk ook beboet kan worden als je de boodschap van je hond op straat laat liggen.

Met mijn Nederlandse mentaliteit en 2 flinke honden hebbende, ben ik me ervan bewust dat het in principe ‘vervuilers’ zijn. Ik wil niet dat andere mensen last heb van de drollen van mijn meiden in de straatjes van ons Franse dorp. Ben ik ‘dans le forêt’ dan is het een ander verhaal. De meiden zoeken dan ook hun eigen privé plekje op en doen dan tussen het hoge gras netjes hun behoeften. Niemand heeft er last van, het ligt naast de drollen van de reeën en de zwijnen, en het vergaat.

Maar loop ik een rondje in het dorp, dan ruim ik het netjes op in de daarvoor bestemde afbreekbare zakjes die ik altijd bij mij heb. Helaas hebben we geen speciale prullenbakken zoals in Nederland om de zakjes in te deponeren. Toen ik aan de Burgemeester vroeg of het een optie zou zijn om deze in ons dorp te plaatsen was zijn antwoord; ‘Dan zouden we ze alleen voor jou plaatsen want jij bent de enige in het dorp die met de honden loopt’. Dat is niet helemaal waar, maar inderdaad, de mensen in ons dorp die hun honden uitlaten, zijn op 1 hand te tellen. Fransen laten hun honden in de tuin hun behoeften doen, en als de wind verkeerd staat, hebben wij de lucht ervan. ‘No way José’ ga ik de meiden dit gedrag aanleren!

Om een heel rondje met 2 zakjes met drollen te lopen is ook niet fijn, dus was het mijn gewoonte om ze in 1 van de containers te deponeren die in het dorp staan en met regelmaat worden geleegd. Momenteel, op de parking van ‘la Mairie’, staan er wel 5, vanwege het restafval wat de feesten met zich meebrengen.

Maar wat schetste m’n verbazing; het drollen zakje van m’n meiden trof ik onlangs aan onder m’n tuinpoort! Alsjeblieft! 1 zak stront retour! Iemand heeft dus bij het legen van de container, dat zakje eruit gevist, geconstateerd dat het waarschijnlijk van mij was, en me op die manier de les willen lezen!

Vanuit mijn optiek de omgekeerde wereld! Ik doe m’n best om het dorp drollen vrij te houden, maar mag m’n zakjes niet in een container gooien!

De Burgemeester sprak me tijdens een ‘promenade’ erop aan. ‘Ja’, zei ik de boodschap (!) is duidelijk, ik moet de drollenzakjes bij me houden! Een heel verhaal over dat de containers geen compost afvalbakken waren vervolgde.

Prima dan, ik neem de zakjes wel mee naar huis. Te drollig voor woorden toch?!

[regioonlineofficial]

Woningeigenaren in de gemeente Het Hogeland kunnen vanaf nu terecht bij Kamers met Aandacht. Deze organisatie koppelt woningeigenaren met beschikbare woonruimte aan jongeren. Het gaat om jongeren met onvoldoende vangnet, geld of praktische vaardigheden om helemaal zelfstandig te wonen. Deze jongeren huren een kamer bij de woningeigenaren. “Een prachtig initiatief”, laat wethouder Karen Hansems weten. “Dit geeft jongeren de kans om een woonruimte te vinden en op eigen benen te kunnen staan. Hoe mooi is het als onze eigen inwoners de ruimte in hun huis en hart willen delen met deze jongeren? Dit is samen bouwen aan een gemeente waar inwoners voor elkaar klaar staan!” Over Kamers met Aandacht Kamers met Aandacht is een non-profitorganisatie die jongeren en woningeigenaren aan elkaar koppelt. Verhuurders bepalen zelf hoeveel ‘aandacht’ zij willen bieden. Samen met de coördinator bespreken ze op welke wijze dit gebeurt. Denk aan af en toe samen een hapje eten of helpen met de administratie. Jongeren zijn op hun beurt bereid om een wederdienst te verrichten. Bijvoorbeeld een klusje in huis, de hond uitlaten of boodschappen halen. Zo ontstaat er voor beiden een win-winsituatie! Coördinator Annelies Bondo: “Alle jongeren verdienen een stabiele basis waarin ze het gevoel hebben dat zij er mogen zijn. Zo kunnen ze stappen zetten en hun eigen leven vormgeven. Als samenleving kun je om deze jongeren heen staan. Doe dat vooral ook. Dat, is Kamers met Aandacht!” Oproep aan woningeigenaren in Het Hogeland Bent u woningeigenaar in Het Hogeland? En heeft u ruimte vrij in uw huis en hart? Verhuur dan een kamer en help jongeren op eigen benen staan. Het levert u beiden een mooie kans op! Kijk op de website van Kamers met Aandacht voor meer informatie en de voorwaarden. Goed om te weten: iedere maand organiseert Kamers met Aandacht een gratis online informatieavond.

[isabelnewerla]

Een hele mooie foto van mij gister in de bus naar Leiden Centraal toe samen met me schatje lief samen in de bus

En dan ben ik gister met me allerliefste schat naar me moeder gegaan om daar lekker te eten met ze’n 2en en me vader erbij

En daarna gingen we me hond Xari ook uitlaten buiten samen met ze’n 2en voor me ouders even een rondje lopen

En het is altijd gezellig bij me ouders thuis en we kletsen ook heeeeel erg veel met me kaar samen over bepaalde dingen

En dan ga ik altijd als ik bij me ouders ben een cappuccino maken voor mezelf in de keuken bij me ouders thuis

En dan gaan ik en me lievie ook met ze’n 2en naar buiten om bij de Kinderboerderij langs te lopen om te kijken hoe het gaat met de diertjes op de Kinderboerderij

En dan als we klaar zijn met de avond eten gaan we altijd standaard naar de Korte Langestraat toe waar we wonen

En dan een paar dagen later zitten we op onze nieuwe adres in Roomburg en daar komen we dan te wonen

En Vrijdagxe 16de februari gaan we officieel verhuizen naar de Liviuslaan in Roomburg toe en we hebben wel zin in

En dan hebben we ook lekker rust in de straat bij de Liviuslaan en we blijven ook gewoon samen wonen voor altijd

[peterpijls1965]

Toen Nima oktober vorig jaar twee maanden oud bij me kwam inwonen, besloot ik haar zonder band om de hals op te voeden, behalve als ik haar aan de lijn had. Tenslotte werd ze niet met een riem om geboren. Mijn doel was haar uit te kunnen laten in de elektrische rolstoel. Aangelijnd, en liefst voor me lopend om te voorkomen dat de riem verstrikt raakte in de wielen van de rolstoel.

Dat lukte binnen een paar maanden tijd heel aardig, al krijg ik nog steeds wel eens de ludiek bedoelde vraag of ik me soms door mijn hond vooruit laat trekken, wat uiteraard onnodig is in een elektrische rolstoel met een accu die 25 kilometer actieradius toestaat, met het bijbehorende motorvermogen.

Nima uitlaten met de handbewogen rosltoel was onbegonnen werk. Toen ze ruim een half jaar oud was, trok ze me op het trottoir van de Raadhuisstraat in Venray met rolstoel en al tegen de vlakte, de straat op. Nima was namelijk plotseling naar rechts de weg opgevlogen en rukte met grote kracht aan de twee meter lange riem van leer.

Ik pletterde dus tegen het asfalt, maar gelukkig was het rustig op straat. Twee passerende politieauto's hielden halt, een agent tilde me mijn rolstoel in. Een ander bood aan me naar huis te brengen, maar ik had alleen een blauwe plek op mijn heup.

Tegenwoordig laat ik mijn boerenfox steeds vaker zonder riem uit in mijn handbewogen rolstoel. Ik begin op de parkeerplaats en het gazon achter mijn appartement, en eindig op straat. Ik probeer Nima op rustige uren uit te laten. Helaas kent ze geen enkele vrees voor auto's, scooters en fietsers. Ze wijkt op het laatst wel uit om botsingen te voorkomen, maar bijna-aanrijdingen kwamen al zeker vijf keer voor het afgelopen jaar. Met andere woorden: Nima had al dood of gewond kunnen zijn. Gelukkig springt ze bij me op schoot als ik haar dat opdraag, zodat ik haar tijdelijk uit de buurt van verkeersdrukte kan houden.

Een feest vindt ze de grote parking bij de supermarkt tegenover mijn huis, vooral 's avonds. Ze blijft meestal in m'n buurt en benadert nooit mensen te direct. Nima heeft nog nooit iemand gebeten. Ze heeft de neiging mensen van een afstandje te bekijken, met duidelijke voorkeuren voor kinderen en volwassenen die ze mag. Terriërs zijn eenkennig, maar thuis laat ze zich aanhalen door bezoek dat haar aanstaat. Als dat bezoek haar een hondenkoekje geeft, wil dat het proces van vertrouwen kweken meestal bevorderen.

Nima is waaks en slaat aan op de bel. Ik neem haar dan op schoot en open samen met haar de voordeur om verder geblaf te voorkomen. Met name pakketbezorgers genieten haar voorkeur, en vrienden en kennisssen ontvangt ze met veel gedraaf en hele en halve toenaderingen. Ze is alert op de kerkklok en andere harde geluiden van buiten, maar kent geen angst. Afgelopen oudjaarsavond, ze was een half jaar oud, nam ik mijn hond rond middernacht bij me om het vuurwerk buiten te bekijken. Ze was schuw, maar raakte niet getraumatiseerd. Ik liet haar een uur later bij me op bed slapen omdat het geknal buiten nog een poos doorging. Ze sliep als een roosje.

Nima is zeer zindelijk. Ze poept nooit buiten, en doet zelden en met tegenzin een plasje, maar nooit in tuinen. Dat scheelt gedoe met lichtgroene poepzakjes uit de winkel, al heb ik wel eens met bladeren een incidenteel hoopje van een gazon verwijderd, de eerste maanden dat ik haar had.

Met de eigenaar van Nima's ouders heb ik nog maanden contact gehouden om haar opvoeding en catering te bespreken. Hij gaf Nima een Pet Passport mee, een dierenarts had haar gechipt zodat ze geïdentificeerd kan worden, mocht ze weglopen en met de dierenambulance meegaan, als ze tenminste levend gevonden wordt.

Nima is in zoverre geïnteresseerd in andere honden dat ze soms graag wil snuffelen aan de neus van de andere hond. Dat kan een mormeltje zijn, maar voor een Mechelse herder of een grote Labrador deinst ze niet terug. Ongeveer vijftig procent van de honden die ze ontmoet negeert ze, al doet ze altijd fanatieke pogingen het geurspoor van de passerende hond op te vangen. Op mijn terras blaft ze graag naar buurthonden die zich kenbaar maken.

Nima is nogal ruikerig aangelegd. Ze bijt gemiddeld één dikke stok per week aan gort, en heeft al minstens twintig tennisballen aan flarden gebeten. Tennisballen en dikke stokken mag ze graag verstoppen in de borders achter en voor mijn huis, op voor mij onbereikbare locaties.

[kikotapasando]

OM eist twee jaar voor woningoverval en vrijheidsberoving Purmerend

Nieuwsbericht | 16-11-2023 | 16:07 Op 13 februari 2022 wordt een 75-jarige vrouw in haar woning te Purmerend overvallen. De overvaller bedreigt haar met een mes en sleurt haar door het huis. Wanneer hij de vrouw tot slot probeert mee te nemen uit haar woning, kan haar echtgenoot – die net terugkeert van de hond uitlaten – dat ternauwernood voorkomen. Het OM eist twee jaar onvoorwaardelijke…

[actuelekamers]

Prijs: 445 per maand Kamer omschrijvi... #Kamer #DenHaag #Kamer #ZuidHolland

[djdejong]

M'n kleine jongen uitlaten op Land Art Delft

M’n kleine jongen uitlaten op Land Art Delft

Ondanks alle snijdende kou en de finale dag van het WK voetbal in de zinderende hete woestijn van Qatar moet ons kleine Vriend!je worden uitgelaten. Dus in de Captur en naar de polder van Delft het Land Art park of kortweg LAD. Onze jongen is helemaal blij en loopt sinds hij zijn fijne balletjes kwijt is heerlijk voor je uit en vreet steeds minder rotzooi. Het is even wennen ook voor het ventje…

[hafffff]

Minkes

work in progress De hond van mijn vader ligt lusteloos op mijn schoot. Hoewel we steeds betere vrienden worden, rent hij vaak weg zodra ik vanuit de achtertuin de woonkamer in kom lopen, kruipt onder de bank of in een andere hoek. Maar nu bleef Minkes gewoon op de oranje stoel liggen toen ik hem benaderde, kon ik hem zonder protest een beetje opzij schuiven om naast hem te zitten. Hij hief zijn kop om hem op mijn been te laten rusten, pootjes ernaast, en liet een diepe zucht. Mijn zusje zegt dat hij zich al de hele dag zo gedraagt. Het is nu zes uur, bijna zijn etenstijd. Mijn vader is in de ochtend naar Amsterdam vertrokken om pas vanavond weer terug te komen. Mijn zusje moest de hond uitlaten met een spanband uit het schuurtje, omdat mijn vader de riem nog in zijn jaszak heeft zitten. Als de hond kon tellen, zou hij me op de minuut af kunnen zeggen hoe lang mijn vader al weg is. Elke keer dat hij diep zucht aai ik hem over zijn kop en zeg “Over een paar uur is hij weer thuis”, maar bij elke auto die door de straat rijdt en de muur oplicht met de koplampen, kijkt hij toch even op. Inmiddels lijkt Minkes de tel kwijtgeraakt en de hoop opgegeven. Hij laat om de zoveel minuten een diepe zucht, waarbij zijn gehele kleine lijf nog dieper in de stoel zakt.  Als we gaan avondeten vult mijn zusje zijn schaaltje met brokjes, maar Minkes weigert er van te eten. Zelfs als ik hem met zachte hand voor de bak zet en een brokje onder zijn neus duw, moet hij er niks van weten. Met glazige ogen kijkt hij me aan. Wie kan er denken aan eten in tijden zoals deze? Als we klaar zijn met eten komt Minkes zelfs uit zichzelf naar me toe, zet vragend zijn pootjes op mijn knie tot ik hem op til en hij op schoot kan liggen. En ik bedenk me dat ik lijk op de hond van mijn vader, dat ik hoop dat er op dezelfde manier ook iemand is die naar mij kijkt en meer weet en denkt, ‘ach meisje toch, wat een zak en as, en dat terwijl uiteindelijk alles goed komt.’

[actuma]

Politie schiet hond dood en vrouw gewond

Groningen - De Rijksrecherche doet onderzoek naar een incident dat zondagavond 5 februari 2023 plaats heeft gevonden aan de Esperantostraat in Groningen. Daar heeft een agent een aantal keren op een hond geschoten, waardoor die hond is overleden. Bij het incident is de 48-jarige eigenaresse van de hond gewond geraakt. Zij is voor behandeling naar het ziekenhuis gebracht. Tijdens het uitlaten zag de uiteindelijk doodgeschoten hond een andere hond en brak los. Daarbij gedroeg de hond zich zeer agressief. Agenten waren toevallig ter plaatse. Eén van hen vond de situatie zodanig dreigend, dat is besloten gericht op de hond te schieten. Openbaar Ministerie Omdat moet worden onderzocht of de verwondingen van de vrouw verband houden met het afvuren van het dienstwapen van de agent, doet de Rijksrecherche het onderzoek. Bron: Politie Read the full article

[regioonlineofficial]

Om lopen in Leiden te vieren, te stimuleren en te verbeteren, organiseerden de gemeente Leiden en de Voetgangersbeweging Leiden een fotowedstrijd. Jong en oud was uitgenodigd om hun persoonlijke beleving van lopen in Leiden vast te leggen. En dat is veelvuldig gebeurd! Uit maar liefst 102 foto's waarop lopen in Leiden werd verbeeld koos de jury 15 winnaars! De winnende foto's zijn tot 13 juni te zien in de foyer van het Stadhuis. Deelnemers werden uitgedaagd om hun meest inspirerende, unieke en/of betekenisvolle foto's in te sturen die de essentie van lopen in Leiden vastleggen. Een favoriete loopplek, dé prettigste plek om elkaar wandelend te ontmoeten, met elkaar te spelen of juist zaken waar je tegenaan loopt. Zwartwit beeld van Leiden - Foto: Gitte Möller Maandag 27 mei werd de tentoonstelling geopend door wethouder Ashley North (Klimaat, Mobiliteit en Financiën): "Lopen in Leiden leeft! Ik vond het als jurylid mooi om te zien hoe Leidenaars lopen in Leiden beleven. De meest prachtige plekken in de stad zijn gefotografeerd, maar als wethouder Mobiliteit en Beheer Openbare Ruimte zie ik ook locaties in de stad waar nog werk aan de winkel is. Het is goed dat ook die plekken zijn vastgelegd, zo kunnen we verder werken aan een leefbare en inclusieve stad". Winnende foto's Lopen in Leiden De winnende foto's laten zien waar het fijn lopen in Leiden is, maar ook waar het beter kan. Zo laat één van de tentoongestelde foto's een stoep vol geparkeerde fietsen zien en een andere het prachtige Plantsoen. De foto's laten ook zien hoe breed het begrip lopen is, van mensen die hun hond uitlaten tot een marcherende fanfare. Ook in het groen kun je fijn lopen - Foto: Thijs Tegelaar Het hele jaar door Gedurende het jaar is er aandacht voor verschillende onderwerpen zoals ontwerp en inclusiviteit. We creëren in Leiden een buitenruimte waar de voetganger de ruimte krijgt die hij verdient. Verkeersveilige situaties, brede stoepen, fijne routes en dat alles goed toegankelijk voor iedereen. Denk aan de routes naar onze toegankelijke bushaltes. Ook is er aandacht voor bewegen en gezondheid tijdens de Dag van de Lunchwandeling. We kunnen de voetganger echter alleen in het zonnetje zetten met behulp van de stad. Ook de inwoners, ondernemers en gebruikers van de stad zijn nodig, bijvoorbeeld als je je fiets parkeert, of als je een losliggende tegel ziet. Tot slot is lopen gezond, daarom enthousiasmeren we de stad om vaker te lopen. Het jaar 2024 is daarom benoemd als het Jaar van de voetganger. Kortom, een jaar waarbij de voetganger in het zonnetje wordt gezet.

[peter-klaver-vertelt]

Waar het uitlaten van een hond tot kan lijden, in deze podcast bespreekt Peter de mogelijke gevolgen van vogelgriep bij huisdieren.

(podcast)

[lucacoenen]

In de cirkels zien we verschillende mensen, we zien bijvoorbeeld 2 mensen discussiëren, kindjes die binnen aan het spelen zijn, een man die zijn hond aan het uitlaten is en een vrouw met een fiets. De schaalfiguren van Mos Architects, nemen de onschuldige gedaante aan van kinderboekpersonages om de sociale identiteiten die ze willen bekritiseren op een slimme manier te verhullen. Wat ze hiermee bereiken is dat iedereen zichzelf in een personage kan terugvinden. Ze maken gebruik van dagdagelijkse situaties, bijvoorbeeld een hond uitlaten.

[peterpijls1965]

Mijn hond trok me met rolstoel en al omver

Gisteren gebeurde het onvermijdelijke: ik werd door mijn hond van 7 maanden met rolstoel en al omvergetrokken. Dat was een kwestie van tijd, het moest een keer gebeuren.

Probleem was dat ik opzij vallend met rolstoel en al op de Raadhuisstraat pletterde. Dat is een nogal drukke verkeersader, een racebaan eigenlijk dwars door centraal Venray heen.

Voor de verandering kwam er geen zware truck aan, of een van de vele dure Volvo-jeeps die ik altijd venijnig accelererend door Venray zie cruisen.

Het onderliggende probleem was geweest dat mijn elektrische rolstoel een lekke band had. Dus moest ik mijn jonge hond voor het eerst met mijn hand bewogen rolstoel uitlaten, wel wetende dat het een recept voor ongelukken was, het grillige temperament van mijn terriër kennende.

Die vond het nodig vanuit het niets vanaf het trottoir de rijbaan van de Raadhuisstraat op te vliegen, zonder speciale reden. Mij trok ze met rolstoel en al langzaam naar rechts omver. Al terwijl ik traag viel, wist ik berustend dat ik het wel weer zou gaan overleven.

Even later lag ik op de rijbaan van de Raadhuisstraat aan mijn amputatiestompen te voelen. Ik kon mezelf verwond hebben. Een bloeding kon in mijn geval gevolgen hebben. Ik slik een zware bloedverdunner.

Tegelijkertijd was ik beducht voor aanstormend verkeer. Langzaam schuifelde ik over m´n zitvlak richting het veilige trottoir. Ik maande mijn hond hetzelfde te doen, maar Nima was te ontdaan om te luisteren.

Geen nood. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een wat oudere buurvrouw zich schuin de Raadhuisstraat over spoeden. Ze was nog niet hoogst bezorgd op de plaats delict gearriveerd, of er stopten twee politieauto´s bij me.

Het vervolg laat zich raden. Uitstappende agenten, de vraag of alles in orde was. De boomlange twintiger zonder platte pet die me lachend weer in mijn rolstoel hees, zijn sterke handen onder mijn oksels. Daar ga je dan.

Dan de vrouwelijke agente die betrokken aanbood me naar huis te brengen. Mijn oudere buurvrouw en ik stelden haar gerust. Ik woonde om de hoek, ik zou beslist veilig weer de voordeur van mijn appartement bereiken. Dat lukte ook.

Het zou kunnen dat ondertussen de lente is aangebroken. De weerdeskundigen verschillen van mening over meteorologische begindatums, maar het is iets.

Het verdere nieuws is geruststellend slecht. De armen worden nog armer en macht corrumpeert nog steeds. Niks aan de hand dus. Verder is het rustig aan wachten op de Apocalyps. Dat noodlot deel ik met iedereen, ook met de gewapende agenten die me hielpen.

Er is dus hoop. Vandaag komt een monteur de lekke band van mijn elektrische rolstoel plakken. Ook dat betaalt de gemeenschap.