#hui op art

[huanghying]

That one time I got so obsessed with @hazel-athena ‘s Facade that I blacked out for 2 weeks and woke up to a mountain of sketches

[milolov3nutella]

Cod Cold War bell ocs doodles 

Hui just there looking at the bells. I also drew Marie, Dimitri and Kaoru for @hazard-15 and @shinmiyovvi , and cuz I’m bored.

[pazzesco]

The Girl With The Pearl Earring is a singular painting in Vermeer’s work. What is today Vermeer’s most famous work had once long been forgotten. The oil on canvas was only rediscovered in 1881 when art collector Arnoldus Andries des Tombe bought it at an auction and donated the portrait to the Mauritshuis in the Hague after his death.

The Procuress, 1656, by Johannes Vermeer

View of Delft, 1660, by Johannes Vermeer

Vermeer’s works were mainly female portraits, except for two urban landscapes, as well as two allegories. He drew inspiration from the daily life of Dutch society, especially the middle class of the 17th century. Vermeer’s View of Delft is probably the most memorable cityscape in 17th-century art. It is not a typical landscape with rural motifs, it rather shows an outdoor sight of the town.

The Milkmaid, 1660 by Johannes Vermeer

Vermeer was a master at using light to enhance the mood and character of his images. Here, for example, he differentiated light on the rear wall to enhance the figure's three-dimensionality. He juxtaposed the bright yellow of the milkmaid's right shoulder to the shaded portion of the wall, while placing her shaded left shoulder against a bright backdrop. He then painted a white contour line along this shoulder to accentuate the figure's strong silhouette.

The Art of Painting, 1668 by Johannes Vermeer

The Art of Painting (Dutch: Allegorie op de schilderkunst), also known as The Allegory of Painting, or Painter in his Studio.

Many art historians think that it is an allegory of painting, hence the alternative title of the painting. Its composition and iconography make it the most complex Vermeer work of all. After Vermeer's Christ in the House of Martha and Mary and The Procuress it is his largest work.

Details of 'Allegory of Painting', or 'Painter in his Studio'

Christ in the House of Martha and Mary (Dutch: Christus in het huis van Martha en Maria), 1655 by Johannes Vermeer.

[devosopmaandag]

De tuinman en de dood

In januari kocht ik meteen het dagboek* van Derek Jarman, de kunstenaar die in 1994 op 52-jarige leeftijd overleed aan aids. Hij besluit Londen achter zich te laten en begint een leven in een oude visserswoning aan de uiterste rand van Engeland. Langzaam en niet vooropgezet ontstond een tuin die hij bevecht op de plek. 'Moderne natuur' begint op 1 januari 1989. Ik verloor me al snel in het boek. Stormen, maanlicht, zeekool, het vuil dat zich ophoopt langs de zeekant, de in de nacht opgloeiende kerncentrale van Dungeness, nachtelijke eenzaamheid, dappere plantjes, alles vloeit samen in een meeslepend dagboek.

24 februari: “Ik leef in geleende tijd, dus zie ik geen reden waarom het me niet zwaar te moede zou worden.” 31 maart 1989: “Zon een volmaakt witte bol in een krijtachtige hemel, nevel waait in melkachtige sluiers over de Ness, stil, teer-pastelgeel wilgenkatjesbos schittert in het zilverige licht.“ Ik stop met lezen. Ik zou niets liever willen dan doorgaan, maar besluit enkele weken te wachten tot we op 1 april voor twee maanden in Saint Julien le Petit verblijven. Het voelt als het juiste ding om te doen, alsof de inhoud te kostbaar is om zomaar te verspillen.

Hier zijn we nu, in een degelijk huis met uitzicht op het dal van La Maulde. Ik sla het boek weer open. 1 april 1989: “April werd ingeluid met een ongenadige kou die 's nachts omsloeg in een bittere oosterstorm. “ Enkele dagen later is April uit. Ik wil niet aan de maand mei beginnen, onze laatste maand hier. Ik stel het einde van zijn boek en zijn leven voorlopig uit. Het is nu eenmaal geen gewoon dagboek.

Jarman heeft van kinds af aan een grote liefde voor planten, die in zijn kostschooljaren vermorzeld wordt, maar die in Dungeness weer tot bloei komt. Met grote aandacht schrijft hij in zijn dagboek over nederige gewassen, over worstelende plantjes, door de zand gegeselde knoppen van de lissen. Hij haalt poëzie aan en oude botanische beschrijvingen Zo lees ik wat Samuel Pepys in de zeventiende eeuw over salie schrijft: “Saly is in't bysoncer goet voor hooft ende hersens, spoort den sinne en het gehuegen aen, sterkct den zenewe, heelt den gesondheyt der lammen ende beevende litmaeten.” [hulde aan de vertalers!]

Dan vind ik hier in de tuin, naast een kronkelend stroompje een onooglijk plantje dat ik niet ken. Het blijkt de 'goudveil' (chrysosplenium oppositifolium) te zijn, behorende tot de steenbreek-familie. Ik vind op een site de beschrijving van Rembert Dodoens, een zestiende eeuwse arts: De Gulde Steenbreeck groeyt in sommighe broeckachtighe oft poelachtighe, waterachtighe, onderloopende plaetsen van Brabandt ende Vlaenderen en op sandachtighen ende onvruchtbaeren magheren grond. Aerd, Kracht ende Werckinghe Gulde Steenbreeck en wordt nerghens in ghebruyckt; ende wat kracht dat het heeft van eenige sonderlinghe sieckte te ghenesen / is ons noch ter tijdt onbekent.”

Op 1 mei zal ik na deze eerste zin uit het hoofdstuk verder lezen: “Het geluid van een koekoek weerklinkt in het drasland.”

* 'Moderne natuur – Aantekeningen uit een tuin aan de rand van het bestaan'| Derek Jarman | vertaling Henny Corver en Nico Groen | Das Mag Uitgevers | 2024

[tvdmmedia]

Nassaudag Breda 2023 from Ton van de Merwe on Vimeo.

The following music was used for this media project: Music: Return Of The Hero by Sascha Ende Free download: filmmusic.io/song/450-return-of-the-hero License (CC BY 4.0): filmmusic.io/standard-license

For a number of years now, the Nassaudag has been held on the second day of Pentecost to commemorate the connection between Breda and the Nassau's.

The bond between the Nassau House and the Netherlands came into being in 1403. Count Engelbrecht I of Nassau married Johanna van Polanen, wife of Breda, in that year. Due to their growing family ownership, Bredase Nassaus quickly became one of the highest nobles in our country. They were also given increasingly important functions by the Dukes of Burgundy and Habsburg, which ruled large parts of the Netherlands as landlords. Count Henry III of Nassau (1483-1538), for example, held high civil and military offices. He was also involved in the education of Emperor Charles V. The Nassaus lived for one hundred and fifty years at the Castle of Breda. In this period they provided the impetus for Breda's prosperity and brought the city to development. The nobility who lived on the Castle of Breda worked as a magnet on the art sector, jewellery, design and architecture.

If you think of the Nassaus, you think of the royal house. The House of Orange-Nassau was first mentioned in 1544. William I, Count of Nassau-Dillenburg (1533-1584) - better known as William of Orange or William of Silence - then inherited the Southern French principality of Orange from his nephew René of Chalon (officially René Count of Nassau and Prince of Chalon-Orange). As Prince William he is the ancestor of the House of Orange-Nassau. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De Nassaudag wordt sinds een aantal jaren op tweede pinksterdag gehouden om de band tussen Breda en de Nassau's te herdenken.

De band tussen het Huis Nassau en Nederland ontstond in 1403. Graaf Engelbrecht I van Nassau trouwde in dat jaar met Johanna van Polanen, vrouwe van Breda. Door hun groeiend familiebezit behoorden de Bredase Nassaus al snel tot de hoogste edelen van ons land. Zij kregen ook steeds belangrijkere functies toebedeeld van de Bourgondische en Habsburgse hertogen, die grote delen van de Nederlanden als landheren bestuurden. Zo bekleedde Graaf Hendrik III van Nassau (1483-1538) hoge burgerlijke en militaire ambten. Ook was hij betrokken bij de opvoeding van Keizer Karel V. De Nassaus woonden honderdvijftig jaar lang op het Kasteel van Breda. In deze periode gaven zij de aanzet voor de welvaart van Breda en brachten zij de stad tot ontwikkeling. De adel die op het Kasteel van Breda woonde, werkte als een magneet op de kunstsector, edelsmederij, design en architectuur.

Wie aan de Nassaus denkt, denkt aan het koningshuis. Het Huis Oranje-Nassau werd voor het eerst genoemd in 1544. Willem I, graaf van Nassau-Dillenburg (1533-1584) – beter bekend als Willem van Oranje of Willem de Zwijger – erfde toen het Zuid-Franse prinsdom Orange van zijn neef René van Chalon (officieel René graaf van Nassau en prins van Chalon-Oranje). Als prins Willem is hij de stamvader van het Huis Oranje-Nassau.

[joostjongepier]

Wat?   Venetian Boy Catching a Crab (1892-1893) door Henrietta Skerrett Montalba, Helen of Troy, (na 1812), Theseus and the Minotaur (1782) en The Three Graces (1814-17) door Antonio Canova, The Fallen Angel (1895-1900) en The Age of Bronze (gemodelleerd 1876-77, voor het eerst gegoten in brons 1880) door Auguste Rodin en Thetis Dipping Achilles in the River Styx door Thomas Banks (1790)

Waar?   Victoria & Albert Museum, Londen

Wanneer?   10 januari 2023

Het is decennia geleden dat ik het Victoria and Albert Museum (meestal V&A genoemd) bezocht. Wat me er nog van bijstaat is een grote verzameling mode en een afdeling met heel veel muziekinstrumenten. Van kunst is me van dat bezoek weinig bijgebleven. Op de laatste middag van mijn bezoek aan Londen besluit ik het V&A opnieuw te bezoeken. Vanaf het metrostation leidt een lange tunnel naar een ingang van het museum die direct uitkomt op de afdeling sculptuur. Ik heb het hele museum bekeken. Nou ja, bekijken is natuurlijk een te groot woord voor zo’n immens museum volgepakt met duizenden voorwerpen. Ik zag fraaie schilderijen van Constable en Turner, kartons van Rafaël en Tippoo’s Tijger. Maar omdat je nu eenmaal niet alles goed kunt bekijken, besloot ik me te concentreren op de afdeling beeldhouwkunst. Deze bevat een zeer fraaie verzameling werken met grote namen.

Centraal in de hal staat een werk dat ik herken, maar waarvan de kunstenares mij volledig onbekend is. Het gaat om Venetian Boy Catching a Crab van Henrietta Skerrett Montalba (1848-1893). Ze studeerde aan de National Art Training School (nu: Royal College of Art) en aan de Accademia de Belle Arti in Venetië. Ze specialiseerde zich in portretbustes van terracotta, waarmee ze talloze prijzen won. Het fraaie beeld van de Venetiaanse vissersjongen werd in 1893 tentoongesteld in de Royal Academy en op de World’s Columbian Exposition in Chicago.

Hoewel zijn werken erg gladjes zijn, ben ik toch een immens bewonderaar van Antonio Canova. Zijn Amor en Psyche in het Louvre behoort (met werken van Bernini) tot de allermooiste beeldhouwwerken die ik ken. Hier in de V&A staan een aantal werken van zijn hand. Naast een buste van Helena van Troje, is dat Teseus and the Minotaur. De held uit de Griekse mythe heeft de Minotaurus (een monter, half-mens, half-stier) gedood. Op de rots liggen de spoelen met draad die Theseus moeten helpen uit het labyrint te komen. Canova was in de twintig toen hij dit indrukwekkende beeld maakte. En dan is er als derde The Three Graces. Zij representeren vrolijkheid, elegantie en jeugd en schoonheid. De hertog van Bedford gaf opdracht voor dit beeld toen hij Rome bezocht. Hij plaatste het in een speciaal ontworpen ‘tempel’ in zijn huis.

Van de geïdealiseerde beelden van Canova naar de veel ruwere en modernere beelden van Rodin. The Fallen Angel toont een geveugelde figuur die op de grond is gevallen en vastgehouden wordt door een naakte vrouw. Het beeld is bijna een zoekplaatje. Waar houdt het ene lichaam op en begint het andere? The Age of Bronze was Rodin’s eerste levensgrote beeld. Hij gebruikte een soldaat als model omdat hij de houdingen van professionele modellen te conventioneel vond. Toen het werk voor het eerst werd tentoongesteld, vond men het zo levensecht dat critici de kunstenaar ervan beschuldigden dat het een afgietsel was. Rodin moest bewijzen dat de kwaliteit van het beeld te danken was aan zijn zorgvuldige observatie.

Een paar dagen gelden schreef ik dat het altijd leuk is om een werk tegen te komen dat je herkent, omdat je het eerder in een totaal andere context hebt gezien. Dat is ook vandaag weer het geval. In januari 2020 bezocht ik de tentoonstelling Troy, myth and reality in het British Museum. Daar zag ik een beeld, dat blijkbaar thuis is in het Victoria & Albert Museum, namelijk Thetis Dipping Achilles in the River Styx. Uit mijn kunstdagboek van toen: “Thetis, de moeder van Achilles, doopt hem in de rivier de Styx om hem zo onkwetsbaar te maken. Omdat ze de baby vasthoudt bij zijn hiel, vormt dat, inmiddels spreekwoordelijke, lichaamsdeel later zijn enige kwetsbare plek. De hiel zal hem uiteindelijk fataal worden.”

[rotterdamvanalles]

Geschiedenis van Kralingen (deel 2) Foto 1 Gezicht op de Oostzeedijk. Foto 2 De Koninginnekerk aan de Boezemsingel, vanaf de Vredenoordkade. 1908-1912

19e eeuw

De oudste bestaande kerk van Kralingen is de hervormde Hoflaankerk uit 1841, een Waterstaatskerk van de hand van bouwmeester A. Roodenburg op de hoek van de Oudedijk. Aan het eind van de Hoflaan bij de Oostzeedijk staat de rooms-katholieke Sint Lambertuskerk uit 1877, een ontwerp van Evert Margry. Bezienswaardig is ook de Kuyl’s Fundatie, in 1814 door Pieter Pické gebouwd aan de Schiekade in Rotterdam Centrum en in 1969 verplaatst naar de nieuwe locatie ’s-Gravenweg 71. Thans vindt men in bijvoorbeeld de Lusthofstraat, de Jericholaan, Avenue Concordia en de stationshal van metrostation Voorschoterlaan nog enkele voorbeelden van jugendstil en latere art deco. Het Arboretum Trompenburg, in de 19e eeuw aangelegd op de buitenplaats 'Zomerlust', is internationaal vermaard onder plantenkenners en wordt dagelijks bezocht door wandelaars, die rust zoeken in de wereldstad Rotterdam. Het Park Rozenburg werd vanaf circa 1900 ingericht rond een treurwilg die eeuwenlang over een vijver hing, maar in 2002 of 2003 is bezweken. Oude monumentale bomen als platanen, berken, beuken, iepen en andere bomen vallen in Kralingen op. In 1760 werd de rode beuk Fagus Sylvatica Pupurea geplant die nu waarschijnlijk de oudste boom van Rotterdam is[2]. Hij staat nu in de tuin van een huis aan de Slotlaan. Ook op de Vijverweg staan in tuinen drie eeuwenoude monumentale rode beuken, waarvan er één is gekapt. Dat leidde op17 december 2020 tot de aangenomen motie Bescherm Rotterdamse bomen in de Gemeenteraad Rotterdam om bomenkap op privéterreinen te voorkomen.

Zo oud als de weg naar Kralingen is een Rotterdams gezegde om aan te duiden dat iets wel heel erg oud is. De in het spreekwoord bedoelde weg is de 's-Gravenweg, de oude weg van Gouda naar Kralingen. Waar deze weg overgaat in de Oudedijk, op de hoek met de Hoflaan, staat (een replica van) het oudste ANWB verkeersbord van Nederland: een wegwijzer richting Rotterdam 4 kilometer naar het Westen.

Het blad Mathematische Wetenschappen, Natuurwetenschappen en Geneeskunde uit 1888 geeft voor het Rotterdamse gezegde de volgende verklaring: "Engelberts ( Aloude Staat der Ned. ) meent, dat deze spreekwijze afkomstig is van de oude heerweg der Romeinen, waarvan bij Kralingen nog overblijfselen werden gevonden. Deze weg werd in de middeleeuwen nog gebruikt en zoo sprak men van den Kralingschen weg als een voorbeeld van hoogen ouderdom."

Halverwege de 19e eeuw werd een spoorwegverbinding naar Utrecht aangelegd. De Marinewerf aan de Oostzeedijk verdween en in 1856 werd de Ooster Oude Hoofdpoort gesloopt voor de bouw van een treinstation. In 1857 begon het opspuiten van land voor wat nu de Maasboulevard is. Het Maasstation heeft echter een letterlijk bewogen geschiedenis. In mei 1940 werd het gebouw grotendeels verwoest en in 1953 vertrok de laatste trein.

De Nieuwe Rotterdamsche Gasfabriek werd aan de Oostzeedijk gebouwd in 1852, ter aanvulling op de Gasfabriek Feijenoord. Later volgde een elektriciteitscentrale. De fabriek sloot in 1926. Sinds de jaren 1970 is een grondige sanering van de bodem gaande. Er resten een deel van de muur en een poortwachtershuis aan de Oudedijk.

Foto's komen uit de collectie van @stadsarchief010 en de Informatie komt uit wikipedia.

[regioonlineofficial]

De lente is in volle bloei en dat wordt gevierd in Stadshart Woerden! Deze week pakken de winkeliers uit met een scala aan inspiratie op het gebied van mode, verzorging en een zonnig huis. In de sfeervolle restaurants van Woerden worden verrassende nieuwe gerechten op de kaart gezet. Het belooft een feestelijke en bruisende week te worden waarin bezoekers kunnen genieten van een scala aan activiteiten. Lente in Stadshart Van zonnige aanbiedingen en lentefrisse acties tot creatieve workshops en vermakelijk vermaak voor kinderen, er is voor ieder wat wils: ● Upcycle workshop: Leer hoe je cadeauverpakkingen maakt van oude posters of magazines, een creatieve en duurzame manier om je geschenken te presenteren. ● Sup CleanUp, BootCamp CleanUp en gratis Sup Clinics: Doe mee aan deze initiatieven om samen met anderen de omgeving schoon te maken en tegelijkertijd te genieten van een leuke sportieve activiteit. ● Nachtmuseum: Een unieke kans om Stadsmuseum Woerden in een ander licht te ervaren, met speciale avondopeningen en bijzondere programma's. ● Kindervermaak: Van een Street Art stoepkrijt graffiti challenge tot glittertattoos, professionele photoshoots en een ganzen speurtocht; er is genoeg te beleven voor de jongsten onder ons. Laat hun creativiteit de vrije loop! ● Stadsavond: Waan jezelf in Parijs tijdens deze speciale avond in de binnenstad. Geniet van de sfeer, proef de lekkerste gerechten en met een VIP ticket wordt de avond nóg specialer. ● Tour de Terras: Op zondag vindt de muzikale opening van het terrasseizoen plaats. Een perfecte gelegenheid om te genieten van heerlijke hapjes en drankjes terwijl je luistert naar live muziek. Stadsavond Paris Woerden. Foto; Stadshart Woerden Voor het volledige programma en alle aanbiedingen kun je terecht op de website van Stadshart Woerden: stadshartwoerden.nl/lalalente

[keynewssuriname]

45 jarige man aangetroffen op wegdek van Apoera

De politie van het bureau Apoera heeft in de vroege ochtend van vrijdag 29 maart 2024 de 45-jarige A.B., die geen teken van leven meer vertoonde, op de Fredriks Nataniel Jamesweg aangetroffen. Op het lichaam werd door de politie ter hoogte van zijn borstkas stofdeeltjes aangetroffen en heeft het slachtoffer een rechter sleutelbeen fractuur en een fractuur aan zijn ribbenkast opgelopen. Een arts stelde officieel de dood van de man vast. De doodsoorzaak is vooralsnog onbekend en bestaat het vermoeden dat er sprake moet zijn van misdrijf. Nader onderzoek zal moeten uitwijzen als het om een aanrijding of misdrijf gaat. Bij een ingesteld buurtonderzoek gaf een bewoonster de politie door dat ze in haar woning was en een bromfiets langs hoorde gaan. Op een bepaald moment hoorde ze een harde knal alsof de bromfiets tegen iets was aangereden. Zij hoorde de bromfiets op een bepaald moment weer met een vaart wegrijden en dus besloot ze in huis te blijven. Kort daarna hoorde ze mensen op straat praten, nam een kijkje en zag het lichaam van een manspersoon dat geen teken van leven meer vertoonde. In opdracht van het Openbaar Ministerie is het ontzield lichaam van A.B. door de politie ter obductie in beslag genomen. Het onderzoek in deze zaak wordt door de recherche van Regio West en de Verkeer Unit van Regio West voortgezet. Read the full article

[huanghying]

Omake:

Inspired by this tweet:

[milolov3nutella]

Just two best friends watching TV

[studiodewinkel]

---------- TiJd VoOr kUnSt iN jE hUis

Dandelight is een magisch 'paardebloem' lampje. Een lichtsculptuur! Echte pluisjes van de paardebloem zijn met de hand 1 voor 1 geplakt op een ledlampje. Heel arbeidsintensief! Op een steeltje met blaadjes van koper gloeit dit sprookjesachtige ontwerp. Mooie combinatie van techniek en natuur. Werkt simpel op de bijgeleverde batterij of bij de elctrical versie via je stopcontact

*Check voor prijs & meer info onze webshop --> https://www.studiodewinkel.nl/studio-drift/

------ TIME FOR ART IN YOUR HOME

Dandelight is a magical 'dandelion' light. A light sculpture! Real dandelion fluff is hand-sticked one by one onto an LED light. Very labor intensive! This fairytale design glows on a stem with copper leaves. Beautiful combination of technology and nature. Works easily on the supplied battery or with the electric version via your socket

*Check our webshop for price & more information --> https://www.studiodewinkel.com/wonen/?_globalsearch=dandelight

#dutchartist #dandelight #studiodrift #lonnekegordijn #ralphnauta #artlamp #paardenbloem #paardenbloemlampje #dutchdesign

[peterpauldoodkorte]

eenzaam samen

dag tot dag rijdt hijvan huis naar schoolgroot en kleine kinderendagelijks vervoert hijde mannen en vrouwen van en naar hun werkbij het in- of uitstappensteunt hij de ouderen naar familie op wegvan luilak tot studentvoor wie zich verslaaptneemt hij gas terugvoor wie niet lekker ishaltert hij bij de deurvan arts of ziekenhuisvanachter zijn stuur geniet hij vol de urendat hij hen rijden mag van de…

[peecee-columns]

Groots dromen voor morgen

De Duitse kunstenaar Anselm Kiefer houdt van groot, groter, grootst. Het liefst maakt hij kunstwerken die de grootte van een expositieruimte of zijn eigen atelier ontstijgen, laat staan dat ze boven de bank in de woonkamer gehangen kunnen worden. De intentie van de kunstenaar is dat zijn werken indruk moeten maken. Niet alleen wat thematiek betreft, maar met name door de omvang. De Volkskrant schreef onlangs in een artikel over ‘artistieke obesitas’ en gebruikte termen als ‘impact art’ en ‘gigantisme’ om de megalomane creaties van enkele beroemde kunstenaars te duiden, waaronder ook de werken van Anselm Kiefer.

Enkele keren stond ik oog in oog met Kiefers werk en met terugwerkende kracht kan ik de bovenstaande krachttermen beamen. Zijn immense doeken stralen een soort strijd uit waarbij de intentie om het werk te willen begrijpen en gegrepen worden door de artistieke grootsheid om voorrang wedijveren. Een schilderdoek is in handen van Kiefer namelijk niet alleen een plat vlak waar na verloop van tijd vormen en kleuren op verschijnen, maar een object om op te bouwen. Meestal in letterlijke zin, want zijn creatieve overredingskrachten beperken zich niet tot het gebruik van alleen maar verf. Hij gebruikt alles wat maar voor handen lijkt te zijn, zoals bijvoorbeeld stro, hout, glas, ijzer en haren, om zijn kunstwerken zoveel mogelijk gelaagdheid en doorleefdheid te geven. Zelf zegt hij hierover in NRC dat hij ruïnes produceert. Want een ruïne is voor hem altijd ‘het begin van iets anders’.

Aan de basis van Kiefers kunst staat het einde van de Tweede Wereldoorlog en de puinhopen die achterbleven. Hij werd geboren in de kelder van het ziekenhuis in Donaueschingen. Hun huis werd diezelfde avond gebombardeerd. De gedachten aan het verdriet en de onmacht maakten hem later strijdbaar, op z’n eigen manier. Het bouwen op ruïnes, in de breedste zin van het woord, stond aan de basis van zijn latere werken. Hij wilde grootse kunst maken om te imponeren en te overrompelen. Noem het overdaadkracht: een vermenging van grootsheid in overdaad en daadkracht.

De hedendaagse belangstelling voor het werk van Kiefer en de achtergronden van zijn oorlogsverleden zijn momenteel bijzonder actueel. Op grote delen van de wereld is er oorlog en zijn de gevolgen hiervan uitzichtloos, niet te bevatten en van een onverwerkbare grootte. Het is moeilijk om je voor te stellen wat leven in tijden van oorlog met een mens doet. Wanneer het aanwezige gevaar van geweld, bommen en aanslagen je angst bepaalt, leven in vrede de grootste wens is en slapen een doodvonnis kan zijn. Uitkijken naar de gezonde dag van morgen lijkt het hoogst haalbare op de korte termijn. Vechtlust houdt je op de been, ook al is schreeuwen niet meer mogelijk. Wanneer we zouden kunnen beseffen dat dit leven van ons samen is, hoeft niemand meer alleen of bang te zijn. Dan is er hoop voor morgen, een nieuwe toekomst, en ja, vast ook het begin van iets anders.

waar moet je heen / met geweld om de hoek / en aanslagen achter je huis / die onverwachts plaatsvinden / als in een nare droom / juist wanneer je hoort te dromen / over zorgeloosheid / en morgen

waar moet je heen / wanneer bommen je laten schrikken / en kogels je laten rennen / voor je leven / wanneer je ontwaakt uit een droom / en je zorgeloosheid / plots is gevlucht

waar moet je heen / als je alleen ontwaakt / en er geen vluchtplan is / omdat paniek een laatste kans biedt / om alle kanten op te gaan / in de hoop dat je kiest voor / de enige goede

waar moet je heen / als je gedachten schreeuwen / maar je stem dat niet meer kan / omdat je je zorgen inslikt en sterk moet blijven / om te kunnen hopen / dat je vroegere zorgeloosheid / niet enkel een droom is / voor morgen

[lienanna]

Medische notities

Het bedrijf waarmee we de Himalaya in zullen trekken verplicht ons een medische keuring te ondergaan. Braaf nemen we elkaars bloeddruk op met de meter die hier toevallig in huis is en zet ik onder beide documenten mijn handtekening. We krijgen al een week lang dagelijks een mailtje met informatie ter voorbereiding op de wandeltocht. De laatste mail vermeldt dat op de berg drie keer per dag onze vitale parameters gemeten zullen worden, en dat je weer naar beneden moet als deze buiten de normaalwaarden vallen. Ik vind het hoogoverdreven en maak me er boos om want er is, voor zover ik de studies er eerder op nageslagen heb, geen enkel bewijs voor een relatie tussen zuurstofsaturatie en het krijgen van hoogteziekte. Dáár maakt Jeroen zich vervolgens boos om, want dit bedrijf heeft veel meer ervaring met wandelen op hoogte dan ik, en statistiek is ook maar een afspraak. Ik leg me erbij neer en ben ook eigenlijk best benieuwd hoe ver onder de 90% zuurstofsaturatie ik op 4.000 meter hoogte uit zal komen. Vanuit klinisch perspectief ben ik het nog steeds oneens en hoop ik vooral niet plots tot expeditie-arts uitgeroepen te worden, als er per toeval ergens een hypertensief spoedgeval wordt aangetroffen.

Mijn huid is weer heel ongelukkig, de gebroken reisnachten en liters zonnebrand en zweet doen mijn uitslag geen goed. Gelukkig is doxycycline over de toonbank hier geen enkel probleem (en spotgoedkoop) en komen we langzaamaan op een punt in onze reis dat de zonexpositie en het diarreerisico wel mee gaan vallen, wat het bijwerkingenspectrum overkomelijk maakt.

[rotterdamvanalles]

Het Witte Huis in 1900

Het Witte Huis is een gebouw in Rotterdam dat de eerste wolkenkrabber van Rotterdam was. Het wordt door sommigen ook als eerste wolkenkrabber in Europa beschouwd (al wordt die titel ook aan de Boerentoren in Antwerpen toegekend).[1] Het heeft in 1940 als een van de weinige gebouwen in het stadscentrum het bombardement op Rotterdam doorstaan. In de jaren 1990 werd het zoveel als mogelijk in de oorspronkelijke staat teruggebracht (gevels en dak).

Aan het eind van de 19e eeuw ontwierp de architect Willem Molenbroek, in opdracht van de gebroeders Gerrit en Herman van der Schuyt, een gebouw van elf verdiepingen hoog. Sceptici beweerden dat de slappe bodem van Rotterdam niet in staat zou zijn het gebouw voldoende te ondersteunen.

De aannemer J.H. Stelwagen heeft het Witte Huis tussen 1897 en 1898 voor 127.900 gulden gebouwd, duurder dan de oorspronkelijke plannen. Tijdens de bouw is op 1 augustus 1897, door werking van de grond bij het heien van de benodigde palen, een naastgelegen pand op de hoek van de Wijnhaven en de Geldersekade ingestort. Dit is verder afgebroken en de vrijgekomen grond is gebruikt voor het Witte Huis. De afmetingen zijn 20 bij 20 meter (in plaats van de geplande 15 x 20 meter).

Er zijn duizend heipalen voor de fundering in de grond geslagen, waardoor de grond een meter hoger werd dan de omgeving. De bouwers hebben een schadevergoeding moeten betalen voor de kademuren van de naastgelegen havens en de Jan Kuitenbrug, die tijdelijk afgesloten moest worden voor het verkeer.

Het in art-nouveaustijl gebouwde Witte Huis is in totaal 43 meter hoog. Op het platte dak bevindt zich een uitkijkplatform, te bereiken met een lift, iets wat in die tijd zeer modern was.

Het gebouw telt elf verdiepingen, waarvan drie onder het schuine dak. Er bevinden zich verschillende versieringen in het hardsteen van de begane grond en eerste verdieping: zuilen, bloemmotieven en, aan de basis van de twee hoektorens, gevleugelde draken. Verder is links naast de hoofdingang, in wat een reststrook lijkt te zijn, een strook tegels met bloemmotieven aangebracht. Van de 2e tot en met de 7e etage is het Witte Huis opgetrokken met wit geglazuurde bouwstenen; het wit wordt onderbroken door eenvoudige rechthoekige motieven in geel, blauw en rood. In de bogen die de rijen raampjes bekronen bevinden zich jugendstilmozaïeken (plantenmotieven); de oostgevel draagt de naam 'Het Witte Huis'. De inpandige steunmuren zijn 40 tot 140 cm dik. Uit vrees voor brand mocht (en mag) het Witte Huis niet worden bewoond. Het is een kantoorpand, gebouwd van ijzer en cement (dus geen beton). Hout was, ook weer met het oog op brandveiligheid, niet toegestaan voor de bouw.

De vrees voor omvallen bleek ongegrond: Na het bombardement in mei 1940 door de Duitsers stonden het Witte Huis en de – ooit vanwege instortingsgevaar opnieuw gefundeerde en versterkte – Sint-Laurenskerk, weliswaar gehavend, overeind, terwijl de meeste omliggende bebouwing ingestort of door brand verwoest was. Dat het Witte Huis bij de strijd om de Maasbruggen onder vuur heeft gelegen was duidelijk aan de vele inslagen van kogels aan de gevel te zien. Ze zijn bij de restauratie weggewerkt, maar een grote inslag links, aan de Wijnhavenkant, is gebleven.

In 1977 werd het Witte Huis aangekocht door de Westermeijer Groep. Sinds de jaren tachtig stond het logo en de naam van deze firma op het dak van het gebouw. In 2018 zijn die verwijderd, de firma was inmiddels al een aantal jaren failliet. Er voor in de plaats kwam de naam van de firma Calex, een groothandel in lampen en armaturen.

Het gebouw behoort tot de Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg.

Foto komt uit de collectie van @stadsarchief010 en de Informatie komt van Wikipedia