#ik durf niet gewoon doen wat ik wil doen ik heb voor bijna alles een drempel

[eveniks]

Bon Siman, maar geen blauwe vinkjes #7

1 augustus “22 Wat zeg je?  - Blessed week!  Dat is dus wat Bon Siman betekend, vertelt Steef mij. Ik had het er niet eerder van gehoord. Het is gebruikelijk dat men dit op maandag tegen elkaar zegt. Ik vind het een leuke start van mijn week en ben blij dat hij het heeft gestuurd.  Mijn week is sowieso wel goed gestart ik ben net een aantal weken geleden begonnen bij mijn nieuwe baan en ik merk dat het mij eigenlijk best prima af gaat. Ik werk er niet alle dagen en dat is prima want daar is het ook de baan niet voor. Echt tijd om te appen heb ik niet, ik zit continu in het zicht en het is niet toegestaan om mijn telefoon bij me te hebben. Ergens vind ik dat ook wel jammer, want nog steeds ben ik erg nieuwsgierig.  Goed om te weten is dat ik best veel op mijn socials deel. Als ik de andere dag dus naar een pretpark ben deel ik dat ook. Steef reageert erop en ik teas door te zeggen, de volgende keer gaan we samen. De rest van de dag krijg ik alleen mijn kicks van de achtbaan en alle andere festiviteiten waar ik mij in bevind.  De volgende dag ben ik vrij en rond een uur of 10 stuur ik: Kusje in je nek omdat ik naar je verlang. - Zal ik je even komen neuken? - Ik ben net klaar op kantoor Ik verslik me bijna in mijn kop koffie maar tegelijkertijd zie ik mij al bijtend in een kussen op mijn buik op bed liggen. Deze jongen meent het. Maar echt gewoon.  Het komt niet super gelegen dus ik moet nee zeggen. Direct krijg ik een foto doorgestuurd waarin hij tactisch zijn piemelvorm deelt die mooi in zijn broek gevormd is.  De dagen erna geilen we wat en doen we pogingen tot afspreken. Maar een afspraak komt er niet. Dan schrijft hij iets wat ik niet leuk vind, dat laat ik niet merken maar ik voel het wel.  ‘Als je wat anders kan afspreken gewoon doen’ - Ik wil jou antwoord ik.  Ergens ben ik ook wel verward, bedoeld hij nou als je wat anders met iemand anders kan afspreken? Als in seks met een ander?  Hallo Steef, ik ken jou net, waarom zou ik met een ander willen neuken nu? Ja van binnen ben ik geirriteerd. Stel jezelf niet aan, denk ik later. Aan het einde van de week gaan we elkaar zien spreken we af. Vrijdagavond bij mij.  Ik moet werken tot 17:00 uur en ben de hele dag al een beetje hyper. Gaat hij me neuken ja? We hebben elkaar deze week echt op zitten geilen, nu moet ik ook maar weer eens laten zien dat ik niet alleen een grote bek heb maar ook echt wel wat kan en durf. Ik zit vandaag zo in mijn hoofd dat ik mij besef dat ik helemaal niets heb gestuurd. Maar Steef is ook verdacht stil.  Rond 19:00 uur stuur ik: ‘Heb je al zin me?’ 10 minuten later stuur ik ‘Kom je wel?’. Maar het blijft stil. Geen blauwe vinkjes. Geen Steef. 

[lateforitall]

De stappen van soep eten

Geschreven door Tessa

[ CW - eten - verstoord eetgedrag] Voor je verder gaat een waarschuwing over de inhoud: deze blog gaat over eten en verstoord eetgedrag. 

Soms zit er ineens een champignon in mijn hoofd. Die blijft daar om aandacht vragen tot ik het gegeten heb. Superhandig, want als vanzelf ontstaat er zo een gerecht omheen. Regelmatig verrassend lekker. De kans dat ik het een tweede keer precies zo kan maken is klein. Wat jammer is voor de mensen met een favoriet Tessa gerecht. 

Plezier, iets goed kunnen én externe bejubeling zijn perfecte hulpmiddelen voor mijn brein dat de dopamine en noradrenaline logistiek niet al te best regelt. Klinkt in principe als een succesrecept voor de beste maaltijden ooit. 

Maar helaas. Koken, maar ook eten, is soms een grote uitdaging met mijn chaoshoofd. Het is ook de perfecte illustratie van hoe lastig het soms is om mijn aandacht bij één ding te houden. Dus, welkom bij het avontuur dat soep eten heet. 

Mmmm soep. Yum. 

Het is lockdown én avondklok dus welke dag het is weet ik niet. Maar ik voel me raar en merk dat ik cynisch reageer op berichtjes van vrienden. 

Ik ga m’n checklist af. 

Moet ik naar de wc? Nee

Heb ik het koud? Ja

Heb ik dorst? Nee

Honger? Nee

Wacht... 

Hoe laat is het? Kut. Te laat voor boodschappen. Veel te laat voor avondeten. 

Wanneer at ik voor het laatst? 

Toen ik mijn medicatie nam. Vier uur nadat ik opstond. Dus ik at zeven uur geleden voor het laatst. Een banaan. Honger is waarschijnlijk gekomen maar ook weer afgedropen toen het te lang genegeerd werd. Heeft waarschijnlijk een tijdje staan roepen maar werd niet opgemerkt.

Het betekent ook dat ik mijn medicatie 3,5 uur geleden had moeten nemen.

Ok. NU! Eten en medicatie.

Even een slok drinken. En Heinzi aaien. Zoeken of er een soeprecept is met knolselderij want die ligt daar langzaam kleiner te worden.

 Als ik een berichtje zit te lezen bedenk ik me ineens weer dat ik eten zou maken. En medicatie zou nemen. Ongeveer 20 minuten geleden.

Ok. Eerst bedenken wat ik in huis heb want er is bijna niets en een keuze maken terwijl ik door kastjes ga zoeken loopt nooit goed af. Dat wordt zoeken zonder te kunnen kiezen. Vallen er allemaal dingen uit kastjes, die ik er dan weer terug in moet gooien.

De lichtbruine verpakking met veel groene blaadjes komt ineens in m’n hoofd voorbij. Ohjaaaa, ik kocht kant klare soep. Hippe, biologische, vegetarische soep. 

Voor dit soort momenten is soep altijd het beste (makkelijk te eten, warm, comfort). En deze hoeft zelfs alleen maar in de pan en warm gemaakt, wat niet mijn favoriet is, maar wel heel simpel.

 ‘Best gezond’ <> ‘bullshit, de verpakking liegt’‘Best gezond’ <> ‘bullshit, de verpakking liegt’‘Best gezond’ <> ‘bullshit, de verpakking liegt’

FUCK YEAAA de keuze is gemaakt. Noodzakelijk om direct één been te verplaatsen zodat de rest van mijn lichaam volgt want anders heb ik alweer drie nieuwe dingen opgestart.

In mijn hoofd noem ik de stappen die ik moet doen. 

‘Opstaan.’ ‘Naar de soep lopen.’ 

Voordat ik de soep bereik loop ik langs het pannenkastje dus, hé, logisch om eerst een pan te pakken. En als ik daar toch ben direct de kookplaat aan te doen.

Oh en dat doosje van mn ontbijt moet bij het oud papier anders staat het er morgen nog. In de kelder zit poes Cthulhu onder z’n brug van dozen naar me te staren. Ik probeer een foto te maken maar het licht is lelijk. Wacht. Shit. Ben ik nou weer oud papier vergeten aan de straat te zetten? Even opzoeken wanneer dat is. Internetbrowser openen. Soeprecept zien. 

Ohja... Terug. Soep pakken. Goed. Zoals bij elke kooksessie besluit ik bij de pan te blijven en geduldig te roeren tot het warm is. 

‘Duurt maar even.’

Roer. Roer. Roer.

Er is altijd een moment dat ik toch even trots ben dat ik geduldig bij die pannen sta. Daarna is er ook altijd minstens één moment dat ik ineens ergens anders ben. Niets nieuws, dus ik probeer mezelf heel bewust bij het roeren van de soep te houden. Zo saai. Roer. Roer. Roer. Niet roeren is geen optie. De lepel loslaten is als mezelf afschieten naar iets anders wat ik kan doen. Roer. Roer. Roer. 

En dan hoor ik ineens de scheidsrechter van de buurman fluiten en heb ik door dat het pijnlijk stil in huis is. 

Wacht!! Muziek. Dat helpt altijd. Waar is m’n muziek. Muziek helpt. Welk liedje. Mmmm. Moeilijke keuzes.

De keuze voor het perfecte roer liedje heb ik nog niet gemaakt als ik de soep hoor. Het zit deels aan de bodem maar is ook klaar om te eten. 

Tevreden kruip ik in m’n hoekje. Neem een slok drinken.

Shit. Medicatie. Als ik die nu neem heb ik er wat aan als m’n eten op is. Kan ik het meteen niet meer vergeten.

Ik moet een nieuwe strip en als ik die pak zie ik een kadootje liggen dat ik al weken wil versturen. Laat ik die vast in het zicht leggen. Welk kaartje zal ik erbij doen? Een schattig zeehondje erbij of een wasbeertje? Stop ik er ook confetti in? 

Als ik het op tafel leg zie ik dat ik ook mn medicatie in de hand heb.

Medicatie. 

Of had ik die nou wel voor het koken ingenomen? 

Wacht. Soep. 

'Loop terug naar je hoekje. Neem je medicatie. Eet je soep.’ 

Die zin herhaal ik bij elke stap die ik zet. Want elke stap die ik zet kan ook ineens een andere kant op gaan. 

‘Neem je medicatie. Eet je soep.’ ‘Neem je medicatie. Eet je soep.’

Het is smerige soep. Maar ik troost me want op dit soort momenten is er weinig wat ik wel lekker zou vinden. De brokjes, die nog net gekauwd moeten worden, zijn hele gezonde stukjes broccoli vertel ik mezelf. 

‘Eten! Straks voel ik me er beter door.’

Het is alsof ik weer 6 ben en met een bol deeg, wat ooit een hap volkorenbrood was, in mijn mond zit. Slikken is moeilijk.

Zo groot mogelijke happen besluit ik. Dan ben ik er t snelst klaar mee. Het is een taak die volbracht moet worden. Geen pleziertje.

Tijdens het eten lees ik een boek en ineens ontdek ik dat ik vergeet te eten. De randjes zijn al koud geworden. Gatver.

‘Eten. Grote happen.’ 

Tussendoor maak ik even een foto van mn kommetje soep. Het ziet er zo smerig uit. Maar ook grappig. En als ik er over wil schrijven is dat handig. Mijn camera ligt gelukkig naast me. Als ik vervolgens de foto al naar mijn telefoon geïmporteerd heb en zit te bewerken realiseer ik me dat ik alwéér vergeet te eten. Camera weg. Telefoon weg. 

‘Eten. Grote happen.’

In mn hoofd moedig ik mezelf aan. Niet alleen omdat het smerig is. Ook om te proberen mijn hoofd bij de taak van eten te houden. 

Als ik ineens weer aan het zoeken ben naar een passend liedje voor het diner met de koude randjes, en opnieuw vergeet te eten schuif ik m’n telefoon over de grond van me af.

‘Eten. De helft is al op. Daarna kun je blowen. En lezen.’

‘Eten. Grote happen. Eten. De brokjes zijn maar gezonde stukjes broccoli.’

.

.

.

.

Veel ADHD-ers hebben een verstoord tijdsbesef. Late For It All weet je wel. Voor mij betekent het onder andere dat een ‘normaal’ dagritme echt veel makkelijker is als ik externe referenties heb. Huisgenoten om mee te eten. Mensen om me heen die ik zie eten en drinken. Externe werkafspraken die op een bepaald moment van de dag plaatsvinden waardoor er automatisch een ochtend, middag en avond is. Maarja, lockdown en alleen wonen, weg referenties. De hele dag heb ik om mijn dingen te doen. Veelal eigen projecten of achter de schermen werkzaamheden. Het maakt niet uit wanneer ik dit doe. Rond een uur of drie in de middag lijkt er altijd een schakelaar om te gaan in mijn hoofd. Vanaf dan word ik vaak ergens ingezogen. Heerlijk, werken als het buiten donker wordt. Maar als ik dan ineens ergens in zit dan is soms ook de tijd ineens voorbij. Waardoor ik soms vergeet te eten. Vergeet boodschappen te doen.

Toch heb ik dit soort dagen niet zo vaak op het moment. Wat echt knap werk is als ik kijk naar de totale structuurloze ruimte van niets en alles op dit moment.

Dat gegeven heb ik, niemand is verbaasd, geanalyseerd. Want hé. Als ik weet hoe iets zit is het ook makkelijker er nog beter in te worden. 

Tessa wordt een goede volwassene aflevering honderdduuzendzessenzestig.

JEEEZUS TESSA. KOM OP. JE BENT 38 JE KUNT TOCH ZEKER WEL GEWOON FATSOENLIJK KOKEN? EN ETEN! JE HEBT VRIENDEN DIE DAT DOEN TERWIJL ZE GOOCHELEN MET LUIERS EN SCHETTERENDE KINDERTV OP DE ACHTERGROND HEBBEN. 

Dit soort dingen zeg ik niet zo vaak meer tegen mezelf sinds ik mijn diagnose heb. En weet waarom dit soort dingen soms gebeuren. En, hoezeeeeeee, dat er blijkbaar heel veel mensen zijn die dit soort dingen herkennen. En ook hebben! Wowww.

KOKEN

Heuj: Ritalin! Koken is bijna altijd een proces van in mijn hoofd herhalen wat ik moet doen omdat ik anders ineens andere dingen doe. Met medicatie is dat nog steeds zo maar het kost veel minder moeite. Vaak kan ik zelfs de afwas tussendoor doen. Wat FANTASTISCH is. Want hoooozeeeee, huis op orde houden. (Vertel ik misschien ook nog wel eens wat over. Als ik durf.) 

Mijn kookeiland van 1 kookpit en een oven. Beperkingen zijn als een cool spel wat ik wil winnen. Als ik oplossingen moet bedenken en creatief moet zijn is de kans een stuk groter dat ik er plezier in heb. En mijn aandacht erbij kan houden. Dus ik heb een oven en één kookpit en ik heb nog nooit zo vaak, zo lekker voor mezelf gekookt.

ETEN

Ik blijf een stuk aardiger tegen mezelf nu ik weet hoe het komt dat ik soms vergeet te eten. Loslaten dat ik altijd een maaltijd zou moeten kunnen maken maakt het een stuk makkelijker om goed voor mezelf te zorgen. Nu hou ik vooral aan dat het belangrijk is om te eten en dat ik dat zo gezond mogelijk wil doen. Daarom probeer ik nu de volgende dingen altijd in huis te hebben:

Yoghurt (jeuj altijd makkelijk te eten)

Bananen (niet perse lekker maar t is makkelijk eten en werkt goed) 

Noten en repen (gezond, energie, makkelijk eten)

Alles om een echt lekkere soep te maken

Rauwe groenten zoals komkommer, wortel, radijs, paprika (gezond en kan ik altijd eten

Als eten moeilijk gaat omdat ik mezelf geen tijd gun of het te lang vergeten ben helpt het me om eerst iets makkelijks te eten. Daarna kan ik beter een keuze maken wat ik nog meer wil eten én lukt het beter om dat klaar te maken.  Soms kies ik ervoor mijn eten staand aan het aanrecht te eten terwijl ik naar buiten kijk. Interessant genoeg en toch zo min mogelijk kans op afleiding tussendoor. Snel en zonder heen en weer lopen is soms gewoon de beste keuze.

<3

PLEZIER EN NIEUWIGHEID/ EERVOLLE VERMELDING 

Toen we in maart 2020 moesten isoleren had ik geen eigen woning. Rondreizen zat er niet meer in. Maar gelukkig was daar de uitnodiging voor een quarantaine huishouden met de beste Wouter Pieterse die zijn huis opende voor mij en Judith Hontstrouw. 

Niet alleen had ik ineens een fantastisch huis aan zee en fantastische huisgenoten. Ook brachten we samen structuur in structuurloze tijden. 

Wouter is een geweldige kok die met alle liefde elke avond een vegan maaltijd voor ons toverde. Daardoor at ik met een extra goed geweten zoooooveel nieuwe dingen. Ik ontdekte van alles. Vooral ook nieuwe combinaties. (Win win win voor mijn brein). Maar ook had ik mede ADHD puppy en isolatie buddy Judith om samen te jubelen over het eten. We begonnen overdag met praten over de heerlijke dingen die we al gegeten hadden en ons verheugen op wat we nog meer voor lekkers zouden gaan eten. Ondertussen snuffend als wij nog laat met werkdingen bezig waren en de geuren uit de keuken kwamen. En daarna altijd volle verbazing te kijken naar de minstens drie pannen gerechten en samen vol verbazing wowwww wowwwwww te roepen. 

Eten is in chaotische momenten vaak een noodzakelijk iets voor me. Maar dit zorgde ervoor dat eten een speciaal moment op de dag werd. Wat me er ook aan herinnert dat ik nog genoeg te vertellen heb over wat met liefde een thuis krijgen deed voor het accepteren van hoe beperkend ADHD kan zijn. Én dat dat dus blijkbaar los staat van de waarde van mij als persoon. (HEBBEN JULLIE OOK ZO’N ZIN OM DIT TE LEZEN????)

<3 <3 

Als je dit herkent dan hoor ik graag welke trucs jij heb gevonden voor dit soort situaties. 

Herken je dit niet, lees dan vooral om te begrijpen.

yum soep

[offtoljubljana]

43. Party time?

17/03/2020

Voordat we verder gaan, please kijk naar de beste Vine.

Oké. 

De muziek die nu opstaat is van de Spotify Happy Hits! playlist, dus niet mijn eigen playlist. Normaal luister ik zowat nooit naar Spotify’s playlists, maar ik heb zin in iets nieuws en upbeat. Geen music recs, want ik ken het meeste niet.

Nu we het toch over Spotify hebben: mijn Spotify is waarschijnlijk gehackt. Een paar keer kreeg in mail dat iemand in de UK, iemand in Rusland en iemand in de USA had ingelogd op mijn account. Ik ging er een beetje te snel van uit dat het phishing was, dus ik had de intentie om het e-mail adres later te bekijken (zo zie je vaak of het echt of nep is!), maar ik was het helemaal vergeten.

Ineens zag ik in mijn “heavy rotation” en luistergeschiedenis een playlist staan die ik nooit geluisterd heb.

Wie de fuck is Nicole?

Nou oké. Snel even alle stappen die Spotify heeft aangeraden doorgenomen. Er is niets veranderd. Er is niets betaald vanaf mijn account of zo. Wat was dit? Ach ja.

Wat een dag. Er is zowat niets gebeurd! Wat had je verwacht in deze tijden? Ik werd relatief laat wakker, want ik was tot half 4 aan het lezen. Ja... slaapschema. Ik heb dus wel voor het eerste keer online gewinkeld om 2 uur ‘s nachts. Wel waren mijn lakens en mijn pyjama gewassen, dus ik genoot van de frisse geur. Ah, simple joys. De simple joys zijn belangrijk in deze tijden.

Het grootste nieuws van de dag is waarschijnlijk dat alle mensen in Nederland morgen al Animal Crossing kunnen spelen. Alle GameMania winkels gaan op donderdag dicht, dus de verkoop begint morgen i.p.v. vrijdag. Ik dus niet. Ik moet waarschijnlijk tot vrijdag wachten.

Een maand geleden was ik nog aan het debatteren of ik Animal Crossing nou digitaal of fysiek moest kopen, maar nu heb ik geen keuze meer 🤷🏻‍♀️.

**

Een zeer korte intermissie. Ik moest even Lulu helpen met werk voor school. Ze staat nu op met FaceTime. Lulu leest deze dingen niet, dus helaas geen inception zoals gisteren.

Ik ben ook een belangrijk deel van mijn crib tour vergeten, namelijk de neppe Chocomel verpakkingen:

Ik wil hier al over posten sinds het begin, maar ik vergat het steeds. Dit zijn geverfde Chocomel verpakkingen, waarschijnlijk eigenlijk melkverpakkingen, want het logo is erop geplakt. Het voelde als acrylverf. Ik vind ze zeer fleurig. 

Maar ja, ik werd dus rond half 12 wakker (ik heb dus nog steeds mijn acht uur slaap, van half 4 naar half 12!) en het is zo stil. Het is al een tijd stil, want Barbara was het luidruchtigste van ons vieren, maar nu zijn we dus met z’n tweeën. 

Wij blijven dus binnen. Er was wat verwarring, want er zijn zoveel verschillende maatregelen in deze wereld rondom Corona. Gisteren (of vandaag... het was 3 uur ‘s nachts), had ik dit ook op Plurk gezet:

Hoe zit dit nou? De mensen op Plurk hebben aangeraden om gewoon zo veel mogelijk binnen te blijven, maar dat was ik al van plan.

Johnson, the UK’s fuckwit, heeft inmiddels iets meer maatregelen genomen. Helaas is het nog steeds nihil. Aangezien ik alleen geef om theater, is dat waar ik op lette. Nah, jk, ik zag gewoon een mega boze post over hoe Johnson en de Tories de werkende Britten totaal geen kans geven.

Ondertussen was er een Duitse reality show die niets vertelden aan de mensen die meededen aan de show. Die zaten langer dan een maand zonder nieuws en informatie. Ik zag het al eerder op tumblr en nu zijn ze na veel kritiek op de hoogte gesteld.

Maar ja. Dat is de Corona madness. Als een soort van tegen balans heb ik een paar positieve en opmerkelijke Corona posts gereblogd (???? werkwoord rebloggen minus “-en”??? reblogg???? geen g in ‘t kofschip???). Ja, het leven ziet er nu totaal anders uit, maar er is altijd een positieve kant.

Plus, Broadway radio host Seth Rudesky is begonnen met het livestreamen met andere Broadway acteurs om zo geld op te halen voor de gedupeerden op Broadway die nu geen inkomen meer hebben.

Damn son. Mensen die geen fan zijn van Broadway hebben misschien niet door wie deze mensen zijn, maar sommigen zijn echt Broadway A-listers. 

Zijn de negatieve kanten nog steeds zwaarder? Waarschijnlijk. Maar er zijn dus ook positieve kanten. Ik las ook dat Nederland vanavond gaat klappen voor zorgmedewerkers. Mooi!

***

18/03/2020

Zo ja. Inmiddels is het half 2 ‘s nachts. Ik had net een spelletjesavond met de overgebleven mensen van dit huis, maar aangezien ik weer chronologisch bezig ben, ga ik eerst mijn verhaal afmaken.

Ik luister weer naar die Happy Hits! playlist en volgens mij is mijn Spotify weer gehackt. Ik kreeg een bericht dat er in Slovenië was ingelogd en dat is logisch, maar dus ook in Nederland.

Als er iemand in Nederland die ik ken om één of andere fucking reden mijn Spotify gebruikt, kan je me dat vertellen. Ik ben best wel oké met account sharing, maar geef het ten minste aan.

(Oh! Years & Years’s If You’re Over Me staat op de lijst!)

Ik zie nu dat ik pas bij het wakker worden deel was. D’accord. 

Wij blijven dus binnen. 

... joke’s on me, though. Ik ben dadelijk de gene die niet sportief genoeg is. Ik liep zo veel in de laatste paar weken (”Pokémon G- ja, we weten het”) en nu ben ik terug bij ground zero.

Ik heb tot 15:00 of zo op mijn Switch gespeeld, namelijk een beetje Lego Harry Potter 5 - 7 (eindelijk 100% helemaal uit!) en Stardew Valley. 

Kath heeft ook het raam in mijn kamer opengedaan, want ik ben zelf te klein. Het is namelijk een dakraam. Aangezien ik hier een rollende bureaustoel heb, durf ik hier niet op te staan, dus ik heb mijn camera hooggehouden. Zo kon ik eindelijk eens zien wat voor een uitzicht ik heb.

Nou, een boom.

En ik had niet door dat mijn vingers voor de lens hingen. Sorry.

Maar ja, het weer is zo goed. Ik heb weer uit mijn keukenraam gehangen. Hier sta ik dan gewoon op een stoel uit de eetkamer/keuken en ik geniet van de zon. Nu kan ik ook eens kijken wat er te zien is. Ik heb een video gemaakt van het uitzicht, maar die post ik wel apart.

Ik ging lunchen (rijst in tomatensaus) en er speelde keiharde muziek af. Ik dacht eerst dat het Kath was, maar zij was op het balkon. Toen bleek dat het van buiten kwam. De buren hadden de speaker keihard aanstaan en aan het raam gehangen.

Ik vond het wel leuk en ik genoot ook wel van de muziek. Ten minste, dat was totdat Justin Bieber op werd gezet. Gelukkig kwam daarna Sam Smith.

Zie je de zon? Er waren niet al te veel mensen buiten, maar de mensen die buiten zaten, hadden geen jas aan. Helaas is mijn kamer aan de schaduwkant, dus het raam open zorgde eigenlijk voor veel kou. Voor het goede weer en het zonnetje moet ik naar de keuken of nu ook Caroline’s kamer. Zij heeft een “normaal” raam.

Maar ja, muziek. Kath kon het niet waarderen. Ze kwam naar boven en ze vroeg of ik comfortabel genoeg was om “SHUT THE FUCK UP” te roepen. Nou, nee, maar ze zouden het toch niet horen, want de muziek was zo luidruchtig.

Kath zat natuurlijk dichtbij de muziek. Na mijn lunch ging ik terug naar mijn kamer en ik hoorde het amper met de deur dicht. Ach.

Uiteindelijk had ik ook nog verantwoordelijkheden, dus ik heb wat aan Sociologie gedaan. De lerares heeft vandaag de verdere plannen online gezet. MC is bijna klaar met de online cursus. B&T is nog steeds radio silent. Geen informatie, maar ik haast ook niet. Het ziet er nu naar uit dat Sociologie veel tijd nodig heeft.

Tijdens het koken kwam Anouk binnen en ze vroeg of we interesse hadden in een spelletjesavond. Nou, om eerlijk te zijn ben ik geen fan van bordspellen enz. Soms vind ik het juist leuker om te kijken dan mee te doen, maar ik heb geen vrienden hier en we zitten met z’n 8en in dit huis, dus ik besloot om ja te zeggen.

Anouk, Kath, Anouks Poolse kamergenoot en ik hadden dus plannen en toen besloot Anouk om de Finse dudes ook te vragen. Toen vroeg ik Sanne en haar Tsjechische kamergenoot ook.

Uiteindelijk zaten we bijna allemaal bij de Finse dudes. Theresa/Tereza (?), Sanne’s kamergenoot, wilde niet komen, want ze was moe van een hele dag hiken, maar de rest ging dus naar appartement 2. Daar was ik nog nooit binnen geweest, maar het lijkt op appartement 3. Ze hebben de beste keuken. We konden met z’n 7en zitten.

Anouks kamergenoot heet Aga. Als ik het goed herinner heten de Finse dudes Tommy (die met de vele tattoos) en Donnie (die zonder tattoos). Zij weten mijn naam waarschijnlijk ook niet meer.

Sanne zei dat we wel een nieuwe mail van Radboud hebben gekregen. Ze hebben hun advies aangepast. Sanne en ik worden nu ook geadviseerd om terug te komen, maar a) dat willen we niet en b) dat kunnen we niet. Dit hele land zit dicht.

Dat moeten we morgen dus even aan gaan geven. We hebben het met z’n 7en er ook over gehad. 

De Finse dudes, Anouk, Sanne en ik zijn het er over eens: of we zitten hier vast, of in onze thuislanden. Tenzij we echt verplicht worden om te gaan, blijven we. We kunnen hier ook onze vakken online afmaken.

Plus, voor de Finse dudes is het vele malen goedkoper om hier te blijven. Ook is het weer beter. Tommy heeft een gitaar geleend en Delaney’s yoga-mat genomen, dus alles is chill.

Uiteindelijk hebben we 3 uur lang Cards Against Humanity gespeeld. We zijn door alle witte kaarten heen. Voor mensen die het spel niet kennen: het hele idee is dat mensen vreselijk moeten zijn. Je krijgt een zwarte kaart met een scenario en je moet een witte kaart neerleggen met je antwoord. De meest foute kaart wint. Wie aan het einde de meeste winsten heeft, wint. Gefeliciteerd. Je bent een vreselijk persoon.

Yeah, als je wilt weten hoe dat gaat, dan kan je deze video bekijken (lmao). (Opmerking later toegevoegd: Damn. Deze video is pre-BIG???? Damn.) Hier is een moment van ons spel:

“What is there a ton of in heaven?”

Ik moest kiezen en ik nam “Some really fucked-up shit”, want dat was een overkoepelende kaart voor alle kaarten. Ik zat namelijk vast tussen “African children” en “72 virgins” en “God”.

Dit zijn niet eens de ergste kaarten.

Je snapt wel waarom de tagline “A party game for horrible people” is. 

Dat gezegd hebbende, de makers van CAH zijn zeer raar, maar ook zeer liefdadig. Misschien ben je niet zo bekend met het spel, maar wel met de keer dat ze...

een doos met stront naar mensen stuurden tijdens de “Bullshit” sale. Het was echt opgedroogde stront. Poep van een stier. Bullshit.

Of de “Cards For Humanity For Her version” en “Pride pack”, waarmee ze pink tax (vrouwen verdienen minder, maar betalen meer) en pinkwashing (kapitalisatie van de gay rights movement) belachelijk maken. 

Of de keer dat ze een mail kregen met een essay waarom iemand de Pride pack gratis hoorde te krijgen. De hele essay was “i’m gay” en de schrijver kreeg toen meerdere packs en extra glitter en de Theatre packs.

Of de “Cards Against Humanity Saves America” pack, uitgegeven na de vorige presidentsverkiezingen, waar je een korte Spaanse taalcursus kreeg, een brief met 20 Mexicaans geld, zaadjes voor tomaten, en een foto van Obama in een kettinkje. 

Of de keer dat ze als experiment alles gratis weggaven. Je kon ze betalen door brieven te schrijven voor Unicef etc.

Of de keer dat ze een eiland kochten en mensen konden naar dat eiland reizen om een foto van een luiaard te vinden.

Of de keer dat ze een deel van de Amerikaans-Mexicaanse grens kochten om de bouw van de muur tegen te houden. 

Of de Black Friday “anti-sale”, dus dat alles $5 duurder werd voor limited time only! 

Of de keer dat ze hun opbrengsten verdeelden over hun armste klanten en als je geen $1000 kreeg, was je te rijk. 

Of de keer dat je geld kon doneren om CAH een gat te laten graven voor geen enkele reden.

... ja. 

Ik denk dat ik wel begrijp waarom ze een “Weed” pack hebben. Geen wiet in de “Weed” pack, maar ik denk dat dat komt door regulaties, anders hadden ze er echt wel pure marijuana in gedaan.

Anyway, je vindt (bijna) alles hier en sommige opbrengsten van bepaalde packs gaan dus naar goede doelen. CAH is echt het voorbeeld van “chaotic good”. Koop het spel of download alle kaarten gratis en voor niets vanaf hun site. They don’t care.

Uiteindelijk won ik 11 kaarten. Ik weet niet meer wat al mijn antwoorden waren, maar dit was mijn antwoord op “Wat verbergt het Vaticaan?”

Oh ja. Ik was in mijn pyjama gegaan. No one cares. We zijn allemaal 20+ jarige studenten in quarantaine. Anouk was wel in de dag even weggegaan, want ze was haar beurs ergens vergeten en ze zei dat er nog wel mensen op straat zijn. Het ligt eraan waar je bent. Iedereen in dit huis is inmiddels oké met binnen zitten.

Tijdens het spelen luisterden we ook naar de inmiddels bekende COVID-19 Quarantine Party playlist. Die had ik al eerder op social media gezien en het is een playlist gevuld met liedjes met titels die je kan betrekken tot deze situatie, zoals “Waving Through A Window” (een musical!), “Stayin’ Alive”, “Toxic”, “Sicko”, “How To Save A Life”, “Death Around The World”, “Waiting for the End”, “We’re All In This Together” enz. 

Zoals ik zei, had ik deze playlist al dagen eerder op tumblr rond zien gaan. Annika, iemand van Plurk, had dit toen ook in de tags gezet:

Dus ja, het was een avond met veel gelach. Rond middernacht ben ik gegaan, want ik had hele erge honger. De rest ging toen ook best snel. Toen heb ik ook nog tot 1:00 Stardew Valley zitten spelen met Merel.

(WTF! King Princess’s 1950 staat op deze playlist! Geweldig!)

En nu... wow, het is half 3. Ik ga maar slapen. Hoiie.  

[thestrongestonethatgotaway]

Een verboden brief

Het spijt mij dat je een zwaar leven hebt. Het spijt mij dat je geen emoties kunt voelen zoals andere mensen dat voelen. Emoties zoals: motivatie, levenslust, vreugde, liefde en een gevoel van ergens te kunnen behoren. Ik weet hoe dat allemaal voelt. Maar ik weet ook hoe het aanvoelt om dat allemaal in één slag te verliezen. De klop van de hamer, zoals men dat weleens zegt. Het zijn de zware tegenslagen en de ontmoediging van het leven die ons allemaal wel eens diep raken tot in het binnenste van onze ziel. Jij ziet niet dat andere mensen dit meemaken, omdat jij alleen maar haat draagt in je hart. Ik zag je niet. Ik zal alleen maar het masker dat je droeg. Ik zag de schoonheid die je vervalste. Liefde maakt blind. Jij hebt mij voorgelogen, misbruikt, gechanteerd, verkracht en verstikt tot ik bijna mijn laatste adem uit blies. Ik zag het licht in mijn ogen en ik zag mijn leven aan mij voorbij flitsen. 

Ik weet wat jij van mij vind. Jij bent jaloers op de schoonheid van mijn hart. Mijn capaciteit om motivatie te putten uit de slechtste periodes van mijn leven. Ik zie wat er dood gaat in de binnenkant van mijn ziel. Ik zie het licht in mijn ogen en mijn leven in een flits, nogmaals. Ik ben een mens van vlees en bloed. Aan de binnenkant, bloed ik zeker. Daar is geen twijfel aan. De lijdensweg die ik gedeeltelijk doorsta in het leven, daar snijd ik me aan. Al dan niet onzichtbare wonden die dieper zijn dan eender elk persoon zou kunnen inschatten op het eerste zicht. Ik neem een naald en draad en naai ze allemaal terug dicht. Ik neem een kruik water en geef terug water aan de bloemetjes, in de tuin van mijn ziel. De zon komt ‘s morgens op zoals die elke dag doet. Mijn tuin, die groeit. Soms zijn de plantjes verwelkt. Soms bloeien ze open.Soms gaan ze dood en soms groeit er onkruid. Soms staat er iemand aan het poortje te zwaaien met een vriendelijk gebarend gezicht. Dat soort mensen durf ik wel eens binnen te laten. Ik hou van het leven alsook van de mensen die de zon doen schijnen in mijn hart, al is het maar voor heel eventjes. Ik ga het leven tegemoet met een lach en een traan. Ik geniet van het leven, maar voel ook enorm veel pijn. Toch doe ik verder omdat ik weet dat morgen de zon terug opkomt. 

Ik geniet van het leven. Ik weet wat mijn behoeftes en wensen zijn en ik ga die achterna, hoewel het dikwijls een enorme strijd is. Dat is iets dat niemand voor mij kan kopen of blijven geven. Dat is iets waar ik voor vecht omdat ik plezier haal uit het ontdekken van mijn talenten en capaciteiten. Ik hou van mensen die mij daarin steunen maar mij het toch zelf laten doen. Liefde kan je niet kopen, kan je niet forceren en kan je niet weg duwen. 

Liefde ontstaat wanneer 2 zielen om elkaar geven. Wanneer 2 zielen oprecht naar elkaar kunnen kijken en zeggen ‘deze persoon is een aanwinst op mijn leven. Deze persoon wil ik een extra zetje geven om een lach te kunnen toveren op zijn gezicht. Deze persoon mag op mijn schouder komen huilen als het niet meer gaat.Hij mag steeds opnieuw thuis komen in mijn armen en hoeft daarvoor niets terug te doen, omdat hij zo al meer dan genoeg voor me doet.’ Dat is liefde. Maar soms groeit die liefde eenzaam en alleen. Dan gaat die liefde dood, zoals een verwelkte bloem. Dat gebeurt wanneer de eenzaamheid te hard knijpt en de tegenslag van het leven te veel word. Wanneer de emoties niet worden beantwoord. Wanneer het contact word verwaterd. Ik weet niet of jij dat kent, maar ik weet wel wat het voor mij betekent. Zelfs wanneer de liefde dood gaat, sta ik op en ga ik verder. 

Waarom bestaan wij mensen? Dat vraagt iedereen zich ooit weleens af. Het is menselijk. Sommige mensen denken daar nooit een duidelijk antwoord op te vinden, al is het maar de persoonlijke vraag om te kunnen beantwoorden wat de essentie van het leven voor hun betekent. Wat hun persoonlijke doelen zijn om te behalen. Sommige mensen denken te weten wat dat is en willen ervoor blijven strijden. Andere mensen leven in vrede met wat ze al hebben bereikt en hebben misschien slechts een paar dingen te doen voor ze de aardbol verlaten. Ik beschouw mijzelf persoonlijk als een vechter. Een strijder. Een overlever. Ik heb nog niet gevonden waar ik naar zocht. Wellicht wist je dat al, maar soms wanneer het leven mij toelacht, dan geloof ik dat het in orde komt. Dan krijg ik nieuwe strijdlust om er terug tegenaan te gaan. Soms komt het door het geluk van het ontdekken van mijn eigen kwaliteiten en soms is het iemand die mij een schouderklopje geeft en zegt ‘kop op, meid. Schouders recht. Borst naar voren. Je kunt het.’ Dan voel ik mij wel eventjes alsof ik hier thuis hoor op deze vreemde aardbol. door jou ben ik een overlever. 

Ik zal jou nooit begrijpen. Misschien zit er nog een stukje menselijkheid begraven diep in het binnenste van jou ziel, als je die werkelijk hebt. Misschien juist niet. Ik weet alleen dat jij diepe wonden hebt achter gelaten in mijn ziel. De mensen die ik tegemoet kom in mijn leven, moeten oppassen dat ze er niet in stappen of zichzelf er in verloren vinden. Ik probeer hun daar zo hard voor te beschermen. Maar hoe genees ik de schade nu gewoon die jij mij hebt aangedaan? Jij hebt mij misbruikt in mijn zwakste momenten. Jij hebt mijn waardigheid erger aangetast dan die al was. Jij hebt mij tot het randje van de waanzin gedreven en mij met mijn gezicht in de grond geduwd wanneer ik zwak stond. Door jou vertrouw ik niks meer voor wat het is op het eerste zicht. Jij hebt mij doen geloven dat ik het allemaal verdiende en dat de wereld beter af zou zijn zonder mij. Maar waarom? Omdat ik een mens ben van vlees en bloed? Omdat ik de slechte gewoontes van mijn ouders heb overgenomen toen zij me de liefde niet schonken die ik nodig had? Omdat jij het ergste in mij naar boven haalt? Omdat jij mij niet begrijpt. Omdat ik val en op sta terwijl ik leer uit mijn fouten. Moest jij mij al 2 jaar verblinden om dat te kunnen doen? Om mij nooit vrij te laten gaan en staan waar ik wil? Om mij nooit mijn eigen conclusies te laten trekken uit mijn eigen fouten? Als die al dan niet al fout waren, want voor jou kon ik niets goed doen. Moet de wereldbol echt helemaal rond jou draaien? Kan die niet gewoon zijn eigen gangen gaan terwijl jij dat ook doet, zonder een ander te kwellen? 

Zelfs langer dan 2 jaar ben ik blind geweest. Ik was bang om te leven en fouten te maken. Ik worstel er nog steeds mee. Daar ben jij toch weer. Berichten op een scherm in vermomming. Is het dan echt nog niet genoeg geweest? Ga jij dan echt niet stoppen tot wanneer ik mijn laatste adem uitblaas? Jij hebt mij verjaagd uit de stad die mij zo dierbaar lag naar mijn hart. Ik kom daar amper nog binnen. Slechts een tussenstap. Ik wil mijn leven achterna gaan en mijn wonden genezen, maar daar sta je weer. Is het dan zo’n zonde dat ik gedaan heb wat ik kon om mij te verdedigen tegen jou misbruik? Alle pijn die jij mij aandeed. Het leed en het verdriet. De slapeloze nachten. De bloeduitstortingen op mijn lichaam. De angst die jij hebt gezaaid in mijn ooit zo openlijke, vredevolle wereld binnenin mijzelf. Als je echt niet stopt tot als ik mijn laatste adem uitblaas, dan zal het zo zijn. Maar tot die dag komt, doe ik nog steeds wat ik kan om mij af te weren. Om de wonden te genezen en het leven achterna te jagen waar ik van droom. Niemand zal me daarin tegen houden. 

Het spijt mij dat je dezelfde schoonheid niet kan dragen in je hart, die ik draag. Ik wou dat je geholpen kon worden, zelfs na alles wat jij mij hebt aangedaan. Want ik weet dat 2 zonden te samen niets goed kunnen maken. Ik ben verdrietig voor je, maar ik heb geprobeerd om je te helpen en het is mij nooit gelukt. Ik hoop nog steeds dat jij jezelf kan laten behelpen, ooit op een dag. Ik wil mijn bloed niet laten vergieten voor jou. Jij hebt al mijn wonden weer open gemaakt, maar ik heb een dikke naald en draad klaar liggen om alles weer toe te binden. Jij bent net zo bang als ik, maar om andere redenen. Omdat je ervoor kiest om te leven van de pijn die jij anderen aandoet. Ik weet dat ik niet de enige ben. Misschien heb ik alleen maar het beest binnen in je wakker gemaakt, omdat ik jou vriend benaderde. Misschien is het beest nooit gaan slapen en is die altijd op jacht naar andere slachtoffers. Misschien speel jij juist liever met andere slachtoffers die het jou makkelijker maken. Misschien juist niet en hou jij je gedeisd omdat je niet gepakt wil worden. Volgens mij begin ik het te zien. Jij bent helemaal zo sterk niet als dat jij jezelf doet lijken. Jij verteld een leugen over een slachtoffer die jou niet met rust laat. Je doet jezelf zo goed voor naar de menigte. Het slaat helemaal nergens op en jij huilt krokodillentranen. Tranen voor de prooien die jij nooit hebt kunnen doden. Tranen voor mij en voor haar. Tranen omdat ik aan de dood ben ontsnapt. Tranen omdat ik sterker en moediger ben dan jou. Jij bent bang dat je masker zal breken door mij en de andere meisjes die al dan niet aan jou zijn ontsnapt. Je wil niet dat ik mijn eigen leven ga leiden in het licht, want dat betekent dat ik een rechtszaak tegen jou moet spannen. Het betekent dat ik sterker dan jou moet worden op de één of andere manier. Ik kan overal stralen waar ik ga en sta en dat kan je niet van mij afnemen. Geen wonder dat je in angst leeft dat iets jou vroeg of laat zal overkomen. Jou dag zal vroeg of laat nog eens komen. Je kan niet voor eeuwig blijven weg lopen van jou problemen. Vroeg of laat zal het jou inhalen en verwoesten. Als dat gebeurt, zal ik je toekijken.

[zielsvlucht]

Soms schrijf ik over autisme

Op eigen beweging zocht ik mezelf een therapeut. Het was een beweging die drie jaar duurde, maar uiteindelijk ben ik er dan toch geraakt. Bijna wekelijks mag ik een uur lang met een vrouw praten, in de hoop dat dit ene uur iets zal doen aan de chaos die heerst in de overige 167 uren van de week. Naar mijn inschatten, is de therapeut er van overtuigd dat we elkaar vaak genoeg zien. Ik niet. Ik zie nog niet hoe één oase van zelfhulp midden in een woestijn van kwelling effectief kan zijn. Maar ik ben niet pessimistisch. Er is maar een beperkt aantal uren in een week en er valt niets aan te doen, dus klagen is contraproductief. Het is immers mijn eigen planning die de tijd zo heeft beperkt.

Ik ben een volwassen man. Ik ben echter nog niet zo lang volwassen. Ik heb ook autismespectrumstoornis maar helaas tijdens mijn jeugd was niemand er in geslaagd om me goed uit te leggen wat dat wilde zeggen. Daarom ga ik nu pas naar de therapeut, wanneer ik me op het einde van mijn krachten voel. Mijn moeder relativeerde mijn diagnose altijd. Ze zei dat ik gewoon mezelf was en dat ze geen nood voelde om een heel circus rond mij te bouwen zoals andere inferieure moeders in de omgeving deden met hun kinderen. Hierdoor werden vaak mijn autisme-gerelateerde problemen genegeerd in plaats van aangepakt. Maar ik bekritiseerde mijn moeder hier nooit voor. In mijn ogen had ze heel veel begrip voor mij. Mijn vader noemde me een “rand-debiel”, dus mijn moeder’s aanpak was niet al te slecht. Ik ben aan het afwijken; mijn therapeut-

Mijn therapeut probeert dus in te halen wat ik gemist heb over het onderwerp van autisme. Zij neemt het op zich om me uit te leggen wat ik ben. Wat ik ben. Ikzelf ben van de overtuiging dat autistisch iets is dat mensen zijn, in plaats van dat ze autisme hebben. Iets dat men heeft, kan men namelijk afstand van doen. Men zou het kunnen verliezen. Autisme kan men echter niet verliezen en ik zie ook geen enkele reden om een onderscheid te maken tussen de ziel en de eigenschappen van een mens. Sommige mensen zijn egoïstisch. Ze hebben niet egoïsme. Ze zijn het. Als een man zou beweren dat hij lijdt aan een zwaar geval van racisme, zou het haast klinken als een excuus om gebrekkig te zijn. Als een soort van mislukte verbloeming. Een slechte eigenschap die niet deel van hem is, hoewel hij het toch altijd met zich meedraagt. Alsof een mens niet geheel verantwoordelijk zou zijn voor de dingen die in zijn eigen schedel gebeuren. Maar als de mens zijn eigen schedel niet beheert, wie doet het dan wel?

Excuseer, ik wijk graag af. Van onderwerpen in gesprekken, maar werkelijk van alles.

Mijn therapeut is gewend om met kinderen te werken, of althans jongere mensen. Ik vroeg haar wanneer ik te oud zou zijn om door haar geholpen te worden. Zij zei dat ik naar een therapeut voor volwassenen zou moeten, zodra dat ik volwassene-problemen had. Ik was nieuwsgierig naar het onderscheid tussen volwassene-problemen en kinder-problemen. Ze gaf me als voorbeeld van volwassene-problemen, “problemen met drank of relaties”. Interessant toch? In mijn volwassen bestaan ben ik verstandig genoeg om van beiden onderwerpen weg te blijven. Misschien had ik dan langs een therapeut voor volwassenen kunnen gaan toen ik nog tiener was?

De therapeut is erg geïnteresseerd in autisme. Ze zegt me dat ik veel interessante dingen zeg. Het is niet verwonderlijk, autisme moet haar indertijd zodanig geïntrigeerd hebben dat ze besloot zich er in te specialiseren. Nu is alles dat ik zeg, doe of beschrijf uiterst merkwaardig voor haar. Alsof ik leerrijk ben, of entertainend. Ik heb gemerkt dat telkens als ze me iets uitlegt over autisme, dat ze verwacht dat ik dit speciaal of interessant zou vinden. Misschien verwoord ik dat verkeerd; Maar ze gelooft dat de informatie die ze met me deelt iets merkwaardig heeft, en dat ik de merkwaardigheid er van zou erkennen. Maar ik erken het helaas niet. Is het tonen van typisch autistische dingen aan een autist, dan niet het zelfde als saaie banale dingen tonen aan een niet-autist? Is het dan niet te verwachten dat het me niet echt beweegt? Is dat een strikt Engelse expressie of mag ik dat zo schrijven? Geen idee. Er werd mij ook verteld dat ik geen puntkomma mag gebruiken in schrijfwerken, door een dikke leerkracht Nederlands uit het laatste jaar van een ASO richting (niet bepaald een voorbeeldig persoon waar ik veel respect voor had). Dat advies heb ik volkomen genegeerd. De mens maakt de taal, niet andersom. Ik gebruik puntkomma’s op elk moment dat ik en de Nederlandse taal een ruzie hebben. Het is bijna magisch, ik wring mezelf door zoveel zinnen met dat ding en ik begrijp zelf ook niet hoe, wanneer of waarom ik het gebruik.

Terug ter zaken; (puntkomma joepie!) de therapeut gaf me een boek over autisme mee naar huis om te lezen. Ze was daar erg enthousiast over, want ze had het zelf gelezen en het interesseerde haar natuurlijk enorm. Ze liet vallen dat ik ook over mijn gedachten een boek zou kunnen schrijven, tenzij als dat een droom van mij was. In dat geval heeft ze dat niet laten vallen, maar klonk het gewoon ergens in mijn waanzinnige hoofd. Ze had toch wel zeker gezegd dat mijn kijk op de wereld interessant zou zijn om er over te… lezen? Mijn geheugen is zijn ware zelf met deze anekdote. Misschien fantaseerde ik het allemaal. Hoe dan ook, misschien is voor iemand niet-autistisch mijn kijk op de wereld inderdaad interessant maar wat de therapeut hier niet goed begrepen heeft, is hoe zelden ik feitelijk naar de wereld kijk. De wereld interesseert me niet. 99% van de dingen die gebeuren op deze wereld, zijn dingen waarvan ik niet eens besef dat ze bestaan. En als ik te horen krijg dat ze bestaan dan val ik compleet uit de lucht maar tegelijkertijd kan het me nog steeds niets schelen. Als deze tekst lang genoeg zou door drammen, dan eindigt het ooit in een sprookjeswereld beschreven in een boek dat in een bibliotheek staat midden in een andere sprookjeswereld, twaalfhonderdduizend lichtjaren van de planeet aarde vandaan. Want planeet aarde is niet waar mijn hersenen op letten, vandaar de concentratieproblemen. Er zijn ruim genoeg dingen die me dagelijks bezighouden die niets te maken hebben met de realiteit waarin andere mensen (met technisch gezien ikzelf inbegrepen) leven.

Focus! Ze gaf me een boek. Het laatste boek dat ze me gegeven had, kon gelezen worden door een zesjarige en had prenten met dieren. Ik geef dat boek een tien op tien. Dit boek daarentegen heeft verrassend veel woorden. En dat is jammer want ik lees echt niet graag. Ik ben vaak geïnteresseerd in de verhalen dus ik zoek wel veel boekbesprekingen op online, maar voor het lezen zelf heb ik niet de concentratie en ik doe het ook zo traag. Het boek noemt “Mafkezen en het Asperger-syndroom” in het Nederlands en is uit goed hart geschreven door Luke Jackson uit Engeland(denk ik), wie op het moment van het schrijven een kind was met autisme. Het is nu al een week nadat ik het boek gekregen heb en ik heb het ondertussen al gelezen tot pagina negentien. Ik begon met lezen op pagina vijftien. Het lijkt leuk maar zoals gewoonlijk zet dit me enkel aan om zelf te beginnen schrijven in plaats van verder te lezen. Vandaar het bestaan van deze tekst.

Neem me mijn afkeer voor het lezen niet te kwalijk. Mensen vinden het vaak verwarrend dat ik niet graag lees, omdat ik altijd zeg dat ik een schrijver wil zijn. Maar ik begrijp dan weer niet wat lezen en schrijven met elkaar te maken hebben. Het zijn twee compleet verschillende, zelfs tegenovergestelde, activiteiten. Ik meen het; In deze tijden begrijp ik echt niet waarom mensen nog willen lezen. Of waarom mensen nog willen televisie kijken. Of met elkaar praten. Het is 2017 – het jaar van de ondergang (want elk huidig jaar is het jaar van de ondergang) - en als ik dan toch eens durf naar de wereld te kijken zie ik niets anders dan een overdreven overvloed aan informatie. Overal is er informatie. Overal is er iets om te lezen, overal is er iets om te leren, waar je ook maar kijkt. De mensen houden maar niet op met informatie naar je te slingeren, en ik hoef het niet te hebben. Reclame voor films, dat zinkend schip van een industrie, en andere rottige producten. Sociale media, om mij weg te jagen van het internet. Zielloze muziek waar iedereen tegelijkertijd naar luistert alsof ze geen individuele smaken hebben. De wereld schreeuwt naar ons de hele dag door. Als ik dan te weten kom dat ik er een schepje bovenop kan doen, door een goed boek te lezen dan zeg ik nee. Sorry interessant boek, de andere media hebben het luchtruim al in beslag genomen en hebben het voor jou verpest. Ik wil niet dat de wereld nog meer dingen naar me roept. Eigenlijk zou ik liefst van al willen dat de hele wereld eens stopt met roepen. Dat de wereld zwijgt en in plaats daarvan mij ook eens een keertje laat praten. Ondertussen zou ik al even luid kunnen terugschreeuwen. Dat is wat schrijven is:  Stoppen met luisteren en begrijpen dat je hersenen de onzin van de buitenwereld niet nodig hebben. Beseffen dat er buiten je schedel niets hoeft te bestaan. Lezen is informatie opnemen, of soms geforceerd naar binnen moeten slikken. Schrijven daarentegen is informatie uitstoten, en nieuwe dingen creëren. Lezen is vast zitten in de houdgreep van de wereld. Schrijven is opstijgen en het allemaal achterlaten.

Ik ben weer eens enorm afgeweken, maar zo hoort het. De tekst gaat toch nergens naartoe, en het eindigt ook zo abrupt.

. . .

Deze tekst kwam ik ergens op mijn kladblad tegen. Ik herinnerde me al niet meer dat ik het geschreven had. Het zou ongeveer een jaar oud moeten zijn. Het was duidelijk niet echt voor een publiek bedoeld, maar ik vond het zelf wel amusant om het opnieuw te lezen dus ik denk dat het wel goed staat op deze blog. 

Zoals de tekst zelf zegt, laat ik meestal de realiteit links liggen. Ironisch genoeg is deze tekst misschien wel één van de enigste keren dat ik de realiteit echt aan het beschrijven was in één van mijn schrijfsels. Leukst van al vind ik hoe de tekst inderdaad nergens heen gaat, en hoe incoherent het verhaal is. Het is exact zo rommelig geschreven zoals mijn gedachten denken.

Goed gedaan, ik uit het verleden!

[philomon]

Het foute beeldje

Toen ik zo’n 30 jaar geleden die kleine, kleurige en natuurlijk ontzettend foute spaarpot kreeg, moest ik glimlachen.

Ik woonde al een aantal jaren in New York en met verbijstering zag ik alle dagen die krankzinnige ongelijkheid. Het bestuur van New York had nog geen grote schoonmaak gehouden en alleen al in de subway was er alom die schrijnende armoede die ik daarvoor nog nooit zo intens gezien had. Je struikelde over de bedelaars, moeders met kinderen, allemaal in vodden. Jonge mannen die ledematen misten, honger hadden en volgens hun kartonnen bordjes spoedig aan aids zouden overlijden, wat ongetwijfeld ook zou gebeuren. Ongelofelijk veel ouderen, volstrekt de weg kwijt, onvoorstelbaar treurig en eenzaam. Zeker, onder hen best veel witte Amerikanen, maar het overgrote deel was zwart. En terwijl ik me met duizenden andere New Yorkers door dat ondergrondse getto in kantooroutfit naar kantoor of in jogging kleren naar Central Park begaf, realiseerde ik me continu hoe oneerlijk macht, inkomen, gezondheid en geluk verdeeld zijn. Er waren vast ook professionele bedelaars bij, hoewel je je ernstig moet afvragen waarom iemand dat zou doen, en er waren er natuurlijk ook die onwijs vette pech in hun leven hadden gehad, maar ik wist toen en ik weet nu, dat veruit de grootste groep stom toevallig op de foute plek en in een kansarme omgeving was geboren. En om de doorsnee ‘gewone’ werkende New Yorker die dagelijkse confrontatie te besparen, heeft de stad enkele jaren later het leeuwendeel van die mensen ‘verplaatst’ naar de periferie waardoor ze minder zichtbaar zijn geworden. Dat is een tragedie en schande van ongekende omvang, maar daar wil ik het nu niet over hebben.

Het gaat me nu om die spaarpot, die ik in ‘91 kreeg van een lieve, witte vriendin. Hij heeft de vorm van een kleine zwarte man met dikke rode lippen in een rood jasje. Hij zit daar in kleermakerszit, met zijn handen voor zich. Als je in die hand een muntje legt en aan zijn oren draait, gaat zijn arm omhoog en schuift zijn hand dat muntje door zijn mond naar binnen, de gietijzeren spaarpot in. Mijn vriendin had twee beeldjes gekocht in zo’n rommelwinkel: voor mij dat dienstbare mannetje, een soort piccolo, en voor haarzelf een zwart vrouwtje met een wit schortje. Alleen al die woorden, ‘dienstbaar mannetje’ en ‘zwart vrouwtje’, hoe durf ik ze op te schrijven, maar ze geven helaas precies aan wat je ziet en wat de maker bedoeld heeft. Die vriendin was net als ik toen een expat in NY en inmiddels zijn we beiden terug in Nederland. Mijn mannetje staat sindsdien bij mij op de piano, haar vrouwtje bij haar op de keukenvensterbank. Waar het me nu om gaat is mijn glimlach van toen. En daarna.

Die spaarpot heeft een waarde van nul. Gewoon kitsch. Een van die prullaria die je op markten of bij de kringloop koopt. Ik kreeg ‘m kado en ik vond ‘m wel grappig. Zo’n spaarpotje, in vrolijke kleuren, dat ze vroeger aan kleine kinderen gaven. Ik vroeg me nog af hoe oud ie zou zijn. Vermoedelijk eind jaren ’40 of begin jaren ’50, dacht ik, want het zou ondenkbaar zijn dat zulk speelgoed nu nog gemaakt zou kunnen worden. Daarvoor was die afbeelding van een vrolijke, maar onderdanige zwarte man veel te beladen. Dat zou vandaag de dag echt niet meer kunnen. Je zou het ook niet aan je kinderen willen geven. Het was een speeltje dat in mijn fantasie helemaal paste in die samenleving van koffieplantages met witte families en zwarte slaven. Zoiets flitste toen in ’91 door mijn hoofd. Ik zag dagelijks met eigen ogen dat racisme nog springlevend was. NY was een stad van uitersten en dat maakte die stad ook interessant. Je werd echt geconfronteerd met krankzinnige luxe en schier eindeloze mogelijkheden enerzijds en anderzijds met talloze vooral veel zwarte mensen, die alle hoop op een beter en leuker leven leken te hebben opgegeven. Nu kreeg ik dat foute, duidelijk gedateerde beeldje, maar hoe dan ook een reliek, een overblijfsel uit een tijd waarvan je hoopt dat die nooit meer terugkomt. Een spaarpotje voor kleine kinderen, die vast ook met witte en zwarte poppen speelden, ongetwijfeld ook met rollenspellen die ze toen heel gewoon vonden. Tja, dat beeldje zegt het eigenlijk allemaal. En ik keek ernaar met een glimlach. Nou ja, beter gezegd, een beetje droeve glimlach, die uiting van het enigszins machteloze beseffen. En verder dacht ik niet zo veel. Een hebbedingetje uit het verleden. Na NY is ie gewoon meeverhuisd naar Amsterdam.

Zo’n twee jaar geleden sprak een dierbare vriend mij echter op het bezit van dat spaarpotje aan. We hadden met een groepje een hele discussie gehad over zwarte piet, een onderwerp dat de laatste jaren sowieso steeds vaker aan de orde komt. Hij zag dat ding op mijn piano staan en zei dat dat echt niet kon. Ik wuifde die opmerking echter weg. Dat beeldje was niks anders dan een grappig souvenirtje uit NY en had verder niets te maken met mijn eigen opvattingen en gevoelens over racisme, zei ik. Daar bleef het bij. Deze week hadden we weer een lang gesprek over onze multiculturele samenleving en een ingrijpende ervaring waar hij zelf mee bezig was. Daarbij kwam ook zwarte piet ter sprake en, bijna terloops, opnieuw ook dat beeldje. En nu heb ik het gevoel dat ik er iets mee moet. Weggooien, teruggeven, op een minder prominente plek zetten, gewoon laten staan? Wat ik hier schrijf is niets anders dan een poging mijn eigen gedachten hierover te ordenen. Ik wil het niet zwaarder maken dan het is, maar toch vraag ik me steeds meer af waarom er bij het zien van die spaarpot in ‘91en ook soms daarna zoiets als een glimlach op mijn gezicht kwam in plaats van trekken van woede en boosheid. Want er zit natuurlijk wel een verschil tussen een glimlach, al dan niet een beetje droevig uit machteloosheid, en strijdbare afkeur. Het is misschien een kwestie van karakter, van enige ongeïnteresseerdheid of lafheid zelfs, maar als ik nu vind dat racisme en discriminatie echt niet kunnen, en dat vind ik, hoe kun je dan toch met een zekere humor en afstand, die glimlach dus, tegen sommige dingen aankijken?

Zwarte piet blijft hier een goed voorbeeld. Tot voor enkele jaren terug was ik mij niet of nauwelijks van enige discussie daarover bewust. Als iemand erover begon wuifde ik het weg. Hoe kon je je over zoiets onbelangrijks opwinden? Kom op, we hebben het over een oude traditie en een kinderfeestje. Tot ik langzaam maar zeker merkte, dat gewone integere mensen er heftig door geraakt werden, dat die pieten-rol, die ik voor onschuldig en ook best wel grappig had gehouden, door hen als kwetsend en stigmatiserend in hun persoonlijke leven werd ervaren. Vooral daarom moet ook wat mij betreft zwarte piet nu worden afgeschaft. Ik moet ook denken aan een bijna 170 jaar oud boek dat ik las op de middelbare school: “De negerhut van oom Tom”. Ik heb het met rode oortjes gelezen en leefde intens mee met de lotgevallen van de slaven onder de wrede behandeling van die witte plantage-eigenaren. De plaatjes in de Nederlandse uitgave lieten niets aan de verbeelding over. Ik heb het boek niet meer en soms kijk ik nog wel eens op een boekenmarkt of ik een exemplaar zie liggen. Natuurlijk kan ik ook in de reguliere boekhandel een nieuwe druk kopen, maar sedert circa 1980 komt het boek alleen nog uit onder de titel “De hut van oom Tom”, maar dat is niet de titel van het boek uit mijn jeugd. Een ander voorbeeld: in sommige oude Kuifje boeken staan Arabieren met wel erg grote neuzen en zwarte Afrikanen wel met erg volle lippen afgebeeld. Ik kon altijd wel glimlachen om die absurde karikaturen. In latere edities zijn die neuzen en lippen aanzienlijk minder geprononceerd. Kennelijk en gelukkig zijn auteurs en uitgevers met hun tijd meegegaan. Moet ik nu die oude drukken wegdoen? Is het allemaal een kwestie van goede smaak? Wat te denken van 1001 spotprenten die veel moslims als ernstig beledigend en stigmatiserend ervaren? Die spotprent in een dag- of weekblad is weer iets heel anders dan diezelfde spotprent ingelijst aan je muur hangen, zou ik zo denken, of niet soms? Meer in het algemeen, hoe vaak worden er geen ‘foute’ grappen of opmerkingen gemaakt, al dan niet in het café, waar we een beetje beschaamd om moeten lachen terwijl we ons realiseren dat die grappen of opmerkingen buiten de context van dat café en dat moment echt niet kunnen. We zijn immers geen racisten en we discrimineren toch niet, nietwaar?

Ik graaf in mijn geheugen en kijk om me heen. Dat beeldje is volkomen onbelangrijk, behalve dan dat ik het van een zeer aardige vriendin kreeg en dat ik het wel een grappig voorwerp vond, heel typerend voor een bepaalde tijd in de Amerikaanse geschiedenis. Maar mag ik het van mezelf ook vandaag in 2020 nog steeds grappig vinden, mag ik bij het zien even glimlachen, mag ik het op mijn piano laten staan? Door er zo over te schrijven, maak ik het wel tot een heel ding en krijgt het een lading die het eerder voor mij niet had. Kijk, over zwarte piet kan ik duidelijk zijn. Van mij mogen sinterklaas en die hele folklore eromheen blijven, maar zwarte piet en allerlei foute sinterklaasliedjes moeten veranderen of verdwijnen. De Negerhut van oom Tom koop ik uit een soort nostalgie misschien toch als ie niet te duur is. Ik zal er dan wel een kopie van dit stukje instoppen voor de lezer na mij. De oude Kuifjes laat ik rustig op de plank in mijn boekenkast staan. Maar met die grappen en grollen die ik maar al te vaak hoor en waar ik meestal wat onhandig bij blijf staan, daar zou ik misschien af en toe wel wat meer weerbaarheid en strijdlust mogen tonen. Anders blijft het bij wegwuiven en wegkijken. Anders verandert er nooit wat. En dat beeldje? Het blijft een heel apart kadootje, in elk geval een spaarpot met een verhaal. Maar om het nou grappig of leuk te noemen, nee dus. Die glimlach is geen uiting van blijdschap. Tja, wat moet ik er verder mee? We zijn inmiddels 30 jaar verder. Voorlopig of misschien wel definitief opbergen, denk ik nu. Dat wordt een volgend lang gesprek met die vriend.

Amsterdam, 19 juni 2020

[thatsonlyfair]

Na twee maanden quarantaine je kind afzetten bij de opvang… is best een dingetje.

We hebben onze dochter net afgezet bij de opvang, na twee maanden samen in quarantaine te hebben gezeten.  Ik zette haar op het speelkleed. De leidster had haar handen vol. Ze keek flabbergasted en duf om zich heen. Waar ben ik en wie zijn deze mensen om mij heen? We krijgen vijf minuten voor de overdracht, want Corona. Hoe leg ik in vijf minuten uit wat er gebeurd? Ik zeg maar gewoon de broodnodige dingen: “Kijk eens wat een leuk speelgoed, en wat is het hier gezellig, ga je een fijne dag hebben? We komen je straks weer halen.” We lopen van haar weg en ik voel mijn keel zich dichtknijpen, terwijl ze mij volgt met haar blik. We zwaaien. Ze zwaait niet terug. Eenmaal uit haar zicht barst ik in tranen uit. Het idee dat ze niet weet waar ze is en haar vertrouwde mensen er niet zijn, breekt mijn hart. Ik zie haar verwarring. Ik voel haar gemis. Of is het mijn gemis? Soms weet ik het verschil niet meer.

Het waren twee bijzondere maanden. Ik heb het gevoel dat ik haar beter heb leren kennen en dat we super close zijn geworden. Ze heeft mij ook beter leren kennen. Mijn tederheid, maar ook mijn korte lontje als het me even teveel werd. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen in deze rol, ik loop nu zonder angst over straat – ik vertrouw erop dat ik haar heus wel veilig thuisbreng. Dat was de eerste maanden wel anders: bij elk kickje kreeg ik het hondsbenauwd.  Ik vertrouw er nu meer op dat ik elke situatie wel kan handelen, als ik mijn gevoel inzet in plaats van mijn ratio. En dat is best een les geweest de afgelopen maanden. Je gevoel gebruiken is key bij het moederschap. Kinderen zijn puur en ze wensen ook puurheid van jou. Plus, er valt niet te redeneren met een kind.

Mensen vragen me vaak hoe het is om moeder te zijn. Ik kan het bijna niet beantwoorden, omdat het zo allesomvattend is. Waar begin je? Ik zou het moederschap omschrijven als een verliefdheid die niet over gaat, maar intensiveert. Vol verwondering en trots zie ik haar groeien, zich ontwikkelen tot een echt mensje. Haar geur is de beste geur in de wereld. Als ik haar lach zie, maakt mijn hart een sprongetje. Zij is mijn allesje. Maar als je zoveel van iemand houd en je zo compleet voelt, maakt dat je ook heel kwetsbaar. Je wordt ongerust om het kwijt te raken of steken te laten vallen. En met die kwetsbaarheid probeer ik nog steeds zo goed mogelijk om te gaan. De ene dag lukt dat me beter dan de andere dag.

“Het moederschap is geen sprint, maar een marathon. Dus is het kiezen waar je energie aan geeft. Het is een relatie die je aangaat, geen project met een deadline.” 

En net als elke nieuwe relatie, is het ook zeer vermoeiend. Sinds ik moeder ben, voel ik een doffe moeheid die ik niet ken van mezelf. Wij hebben het geluk dat ze doorslaapt, dus daar ligt het niet aan.

Maar puur het feit dat je altijd “aan” staat als moeder en deze relatie ook heel emotioneel beladen is, maar het soms zwaar. Je bent niet alleen moeder, maar ook de manager van het gezin, een geliefde, een collega, een zus, een vriendin. Het is veel als je het állemaal wil (en trouwens niet mogelijk fyi). Het is veel als het allemaal 100% wil geven. Een kind houd je een spiegel voor en dat is soms best confronterend. Ben ik een keertje gestrest of moe, dat heeft dat direct een effect op haar stemming. Dat maakt dat ik me super verantwoordelijk voel, vooral ook voor dat het goed met mij blijft gaan. Maar ook dat het goed blijft gaan met mijn relatie, onze financiën en met mijn werk. Die druk is zwaar, en het put me soms uit. Daarnaast vraag ik mezelf regelmatig af of ik het wel goed doe, en of ik haar bijvoorbeeld goed opvoed. Je wilt geen verwend nest opvoeden, maar je wilt wel overladen met liefde. Het is een fine balancing act waar je geen opleiding voor hebt gedaan. Het moederschap is maatwerk. Ik probeer of ik het goed doe te meten aan wat voor meisje het is en dat ze lekker in haar vel zit. Dan doen we het goed.

Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat ik aan mijn dochter niet een perfect iemand hoef te laten zien, maar iemand die zichzelf is en waarbij alle emoties welkom zijn. Je kunt niet altijd vlammen, soms is een potje uit de supermarkt ook prima. Soms is een zesje genoeg.

Jezelf wat slack geven bij de belangrijkste baan van de wereld, is dus best een uitdaging. Maar naarmate ze ouder wordt (ze is nu 10 maanden), wordt het steeds makkelijker. Gelukkig maar. Dit is niet een baan waarbij je de deur achter je dichttrekt. Er staat zoveel op het spel, dat ik het de meest riskante operatie ooit vind. Maar ik focus me op wat er goed gaat, want dat is de enige manier waarop dit leuk blijft. En het gaat best wel heel erg goed. Het is zo’n heerlijk vrolijk meisje.

En dat komt door ons.

Het is inmiddels 11 uur. Ze is al twee uur op de opvang, zonder dat ik ben gebeld. Het zal wel goed gaan. Ik vind het knap van mezelf dat ik de Flexkids-app nog maar een keer heb gecheckt.

Het is stil in huis. Ik voel een vreemd gevoel van vrijheid. Ik durf weer even gek te doen en ongegeneerd de deuren open te laten staan. Ik heb een brok in mijn keel als ik naar haar spulletjes kijk. Ik mis haar. En wat is het fijn om haar weer even te missen.

[dickwillemsen-blog]

Wat is het probleem?

Hoe komt het toch dat je bij het ene verhaal zit te tandhakken en er maar niet inkomt, en dat een ander verhaal je dadelijk bij de kladden heeft? Een van de redenen kan zijn dat je je dadelijk interesseert voor het probleem waar de hoofdpersoon mee geconfronteerd wordt.

Koning Lear is oud en kan niet langer regeren. Hij wil zijn rijk verdelen onder zijn drie dochters, maar eerst moeten zij zeggen hoeveel ze van hem houden… De oudste twee, Goneril en Regan, doen dat zonder mankeren, maar de jongste, Cordelia, houdt haar mond stijf dicht. En als Lear haar vraagt waarom ze niks zegt, antwoordt ze: I cannot heave my heart into my mouth. Lear is beledigd en hij besluit meteen zijn rijk in tweeën te delen, iedere welbespraakte dochter de helft. Cordelia krijgt helemaal niks en wordt verbannen. Het probleem van Lear intrigeert: hoe oprecht waren de woorden van de twee dochters eigenlijk? Hoe gaat die oude onredelijke man het redden? En wat gebeurt er met Cordelia?

Als je eenmaal op dreef bent met Shakespeare, moet je zeker ook Hamlet lezen; let maar eens op hoe snel het probleem wordt geschetst en hoe schandelijk en misdadig de voorgeschiedenis is. Je zit er meteen in: de geest van Hamlets vader schreeuwt om wraak: “Mijn eigen broer heeft me vermoord en deelt nu het bed met je moeder, Hamlet! Dit mag niet; dit kan niet!”             Je zit ogenblikkelijk in Hamlets hoofd en je begint met hem af te wegen: Wat als ik wraak neem? Kan ik dat?

Hoe bepaal je of een probleem groot genoeg is? Vergeleken met dat van Hamlet is een hele reeks televisieprogramma’s tamelijk probleemloos: Ja, die buurman heeft een te hoog muurtje gebouwd en ja, die afzuigkap van de buurvrouw maakt herrie. En Frans Bromet maakte daar met de serie Buren vele vermakelijke uren televisie van. Je zou dus kunnen zeggen dat elk probleem, hoe groot of klein ook, zich leent voor een verhaal. Maar dan moet het wel heel goed verteld worden.

Nicolien Mizees eerste boek, Voor God en de sociale dienst, is eigenlijk een verzameling faxen, door de hoofdpersoon geschreven aan haar scenariodocent. Het grootste probleem in het boek is: de ik-figuur is niet in staat te werken; ze is er ongeschikt voor; kan niet; wil niet. Dat mag een bizar probleem lijken, als lezer vreet je het wel, want het is verschrikkelijk goed geschreven:

(…) Aan het einde van de week krijg ik te horen wat het wordt: vrijheid of dwangarbeid. En dat geldt dan voor de rest van je leven, zeggen ze. (…) Laten we het er maar niet meer over hebben. Wat ze ook besluiten, ik zal nooit meer om negen uur ’s ochtends voor welke poort dan ook verschijnen. Ik ga gewoon niet. Dan korten ze me maar net zo lang tot ik m’n huis kwijtraak, in de regen op straat lig en wegspoel door het putje

Dus alles kan? Ja! Als dat schrijven maar goed is.

Mijn vrouw is dood en al begraven. Ik ben alleen in huis, alleen met de twee meiden. Dus ben ik weer vrij; maar wat baat me nu die vrijheid? Ten naastenbij kan ik krijgen wat ik sinds twintig jaar – ik ben vijfendertig – verlangd heb; maar thans durf ik ’t niet nemen en zo heel veel zou ik er toch niet meer van genieten. Ik ben te bang voor elke opwinding, te bang voor een glas wijn, te bang voor een vrouw; want alleen in mijn nuchtere morgenstemming ben ik mezelf meester en zeker te zullen zwijgen over mijn daad.

De hoofdpersoon bekent een paar regels verderop zijn vrouw te hebben vermoord en doodleuk met zijn schoonouders naar de begrafenis te zijn geweest. Wat zijn probleem is? Hij móet een bekentenis opschrijven, uit angst het anders uit te schreeuwen en zichzelf te verraden. En wij lezers mogen die bekentenis lezen. Zijn probleem is van levensbelang, al klinkt dat een beetje misplaatst.

Het is Een nagelaten bekentenis van Marcellus Emants. Je moet toegeven: een schrijver wiens werk na ruim honderdtwintig jaar nog aanspreekt, kan er wat van.

Soms ben je in het probleem geïnteresseerd, omdat het op zijn bijzonder manier gebracht wordt. De manier waarop het verhaal in elkaar gezet, de constructie of compositie, wekken je belangstelling, vooral als die constructie nieuw is. En dat was zo bij een van de allereerste romans in Nederland:

Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart is een roman-in-briefvorm. Hij bestaat uit brieven van en aan Sara Burgerhart, een jonge vrouw die in handen dreigt te vallen van een schurkachtig type, een probleem dat alle briefschrijvers aangaat. Je leest dus de brieven van Saartje en die van haar familie en vrienden en ieder heeft een eigen manier van schrijven. De ene is levendig en vrij, de andere formeler en deftiger. Deze constructie – waarin iedereen zich buigt over hetzelfde probleem - zorgt dus ook nog eens voor een rijke etalage van verschillende schrijfstijlen!

Zo’n brievenroman mag een opzichtige constructie lijken, (want wie heeft al die brieven verzameld en gebundeld?) toch ga je als lezer mee in dit veelzijdige avontuur. Je wordt meegesleept; je bekijkt de zaak van verschillende kanten en je laat je meeslepen, juist ook omdat ieder personage het probleem volstrekt serieus neemt.

Eigenlijk is met dit soort briefromans ‘de roman’ geboren. In de tijd waarin Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart verscheen, was het nog heel gewoon om een bepaalde opvatting over de mens in een bordkartonnen wereld te zetten en daarin kurkdroge flat characters te laten rondstappen. Die personages waren eigenlijk alleen maar papieren bewijzen van die opvatting.

Met de briefroman werden de nieuwe opvattingen over de mens en de wereld plotseling inleefbaar gemaakt, omdat de personages, de briefschrijvers zo levensecht overkwamen. Ze waren plotseling bijna levende mensen geworden. En dat, vinden veel lezers, moeten we hebben!

Soms dreigt er wel gevaar voor de schrijver: als hij al te blij is met zijn constructie en te weinig vlees over de botten trekt; dan blijven die zichtbaar en ontnemen ze de lezer het zicht op het probleem en het verhaal. De Aanslag van Harry Mulisch is daarvan een voorbeeld; de hoofdpersoon verliest zijn ouders en broer na een aanslag op een NSB’er.

Mulisch heeft ervoor gekozen van Anton geen held te maken, maar een jongen wie alles overkomt. Heeft deze Anton wel een probleem, mag je je afvragen. Wat is zijn drijfveer? Mulisch kiest cruciale momenten in de Nederlandse naoorlogse geschiedenis om Anton met stukken verleden te confronteren. De nadrukkelijkheid van die keuze stoort; alsof Anton alleen maar iets mag ervaren op de door de auteur strategisch gekozen ogenblikken. Anton werkt als een automaat die zijn ingeslikte muntje verwerkt; hij knettert en vonkt een beetje en valt weer stil. En de lezer? Die haakte intussen al af.

   Hamlet                                              William Shakespeare                         1601

Voor God en de sociale dienst         Nicolien Mizee                                    2000

Een nagelaten bekentenis               Marcellus Emants                              1895

Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart      

                                                         B. Wolff en A. Deken                         1782

De Aanslag                                       Harry Mulisch                                    1982

[purehagelslag]

when that life hard 

mijn moeder zeurt altijd dat ik altijd maar alles tegelijkertijd doe en dat multitasken slecht voor je is maar ??? weet gewoon niet hoe ik dingen omstebeurt moet doen ofzo, alleen maar een film kijken of serie kijken is saai, ik moet dingen opzoeken op internet of spelletje spelen of ?? iets doen ???? anders is het saai maar ik word ook gek van mezelf want moet dus de hele tijd tussen dingen door andere dingen doen omdat ik daar dan aan denk dus dan moet ik dat maar even doen en het is zo vermoeiend???? en het lukt me niet om langer te focussen op bijv leren dan 20 min???? want ???? moet dan andere dingen doen, en vind dingen stom want ???? heb zoveel vrije tijd lol. had eerst altijd hele dagen hoorcolleges en practica en nu is het 2 uur college per dag (max) en dan moet je het maar zelf uit zoeken en ik weet niet wat ik met al deze tijd aan moet ??? en ik probeer dan dingen te plannen en dingen te bedenken die ik op een bepaald moment moet doen ofzo maar ????????????? lukt niet want heb geen zin en wil gewoon vakantie en slapen ???en alles gaat de hele tijd te langzaam??? alles moet sneller???series gaan te langzaam, boeken gaan te langzaam, films gaan te langzaam??? heb er geen geduld voor????? en laatst was ik met mensen na het tentamen wat drinken want we waren allemaal tegelijk klaar en toen hadden ze het over hoe ze leren en ??? snap gewoon niet hoe het je lukt om meer dan een uur non stop te leren ??? en ik verveel me gewoon de hele tijd ofzo?? en ik wil dingen doen maar alles moet tegelijkertijd en alles is saai en eigenlijk wil ik niks doen??  en de studentenpsycholoog zegt dat ik te snel opgeef??? lol ?? ja ??? iknow ??? maar hoe stop je dat ??? en dingen lukken gewoon nooit ????  als je al soort van doemdenkerig bent en een hele boel dingen misgaan (uitgeloot bij roeien, studie is niet leuk, beginnen met een nieuwe studie nadat iedereen al vrienden heeft gemaakt en je niks durft en niemand durft aan te kijken want je bent er achter gekomen dat je bril je ogen duizend keer groter maakt en het ongemakkelijk is om mensen dan aan te kijken, die studie is ook niet leuk, geen leuke huisgenoten, ooh nieuwe kansen hup andere stad nieuwe studie, leuke studie, leuke vrienden, schaatsen, ooh hmmm vind mijn vrienden toch niet leuk want we drinken alleen maar en we hebben niet dezelfde interesses, doei vrienden, niet kunnen schaatsen want colleges, niet kunnen schaatsen want enkels klappen non stop naar binnen, doei schaatsen, hardlopen, richting switch binnen de studie want vind het toch niet leuk, hoi iedereen hier die al een groepje vrienden heeft, leuke huisgenoten, niet meer hardlopen want blessure, maanden later beginnen met hardlopen want wil bij een andere sportvereniging, guess who’s back - de blessure, geen nieuwe sport, oke ga wel dansen, leuk dansen, leuke minor, nee toch niet leuke minor, nieuwe minor, kan niet meer dansen want nieuwe minor = nieuw rooster en verplichte colleges tijdens dansles ???????)  dan ga je niet de hele tijd door???? en snap wel dat ik dan beter mijn best kan doen maar het voelt zo onzinnig omdat (bijna) alles wat ik probeer niet goed uitpakt? dus ???????? lukt niet  ???? en durf niet mensen te vragen of ze dingen willen doen want heb altijd het idee dat ik niet leuk genoeg ben??? when u feel like u need to change everything about u because no one apparently likes u??????? bedoel mensen vinden me wel aardig als ik ergens ben ofzo ?? tijdens college ofzo denk ik??? maar niet aardig genoeg om verder met me om te gaan en ik durf niemand te vragen ????? kan iemand me doorzettingsgen geven ofzo en heel wageningen uit mijn geheugen wissen ???????  ???

[hoevrouwenjeziekmaken-blog]

1.77 Ik ben dat gezeik over alles gewoon zat

Ik kom thuis en ben vrij gefrustreerd. Het eerste wat ik doe als ik gefrustreerd ben over Romy is vaak Marit appen. Ik heb vaak moeite om te relativeren, dan is het fijn als iemand het voor je doet. Zoals Marit vaak doet. Ik wou dat ik zelf beter kon relativeren, maar dit is niet het geval. Onder het appen met Marit, die me overigens wel snapt dat ik het niet fijn vindt als Romy met vriendinnen uit gaat die vreemdgaan maar ook vind dat ik het niet moet overdrijven, app ik Romy. Mike: Snap je me nou echt niet? Blauw vinkjes, Romy negeert me. Prima. Misschien overdrijf ik wel een beetje, maar ik ben haar overdreven gedrag ook wel een beetje zat. Als ik ook maar iets van ongenoegen uit, dan klapt ze er overheen met een felle reactie. Ik vraag me af of ze zo wil voorkomen  dat ik in de toekomst weer dingen aankaart die me dwars zitten. Dingen die ze doet die ik niet zo tof vind. Bijvoorbeeld twee keer per week in die kroeg zitten. Oké, ik ben echt gefrustreerd. Anders haal ik niet al haar gedrag erbij dat ik haat. Om mijn kop te verzetten zet ik mijn Playstation aan en speel een paar potjes Fifa. Wanneer ik 3-0 achtersta halverwege pak ik mijn telefoon erbij. Romy heeft gereageerd. Romy: Ik ben dat gezeik over alles gewoon zat Mike. Opnieuw ben ik gefrustreerd, ik word monddood gemaakt door haar. Ze wil dat ik nergens meer over durf te klagen. In alle frustratie maak ik een hele domme keuze. Iets waar ik spijt van heb maar op dat moment leek het me een heel slim idee. Ik stuur het gehele gesprek naar Marit en vraag wat ik moet doen. Nu komt het. Het werkt. Marit weet precies wat ik moet zeggen tegen Romy. Ik stuur bijna letterlijk door wat Marit mij appt naar Romy. Romy kalmeert. Nu is het niet ineens zo dat het hele verhaal opgelost is, maar Romy reageert in ieder geval op een normale manier. Ik durf er niet meer over te beginnen nu Romy zo kalm is. Ze kalmeert zelfs zo erg dat ze me vraagt of ik vanavond bij haar kom slapen. Omdat ik geen zin heb om de deur uit te gaan, geen zin hem om Romy haar familie tegen te komen en om een beetje de toon te zetten geef ik aan dat ze beter bij kan komen slapen. Ze stemt in, mits ik hapjes en drinken haal. Romy is zo voorspelbaar, ze moet een inbreng in het verhaal hebben. Ze moet het laatste woord hebben. Ik vind het prima, goed zelfs. Ik zie Romy vanavond weer en alles is opgelost. Gelijk druk ik de Playstation uit en maak ik me klaar om toch de deur uit te gaan. Bij de lokale Albert Heijn haal ik hapjes en ik haal wat te drinken. Wanneer ik weer thuis ben krijg ik een appje van Romy. Romy: Ben er over een half uurtje! Na een half uurtje staat er inderdaad een hele knappe meid op te stoep. “Heb je hapjes en drankjes?” “Ook hoi lieverd.” We spreken af om het er niet meer over te hebben, het enige wat Romy erover zegt is dat Merel er enorm veel spijt van heeft. Oké prima. We laten het zo. Kan ik mee leven. We hebben weer een ouderwets avondje samen met eten, drinken, humor en seks. De avond verloopt verrassend goed, zonder drama. Maar zoals altijd tussen mij en Romy moet er iets gebeuren wat alles tussen ons weer verneukt. Na erg uitgebreide, lange en goede seks met Romy pak ik mijn telefoon om te kijken of ik nog wat gemiste appjes heb. Romy ligt tegen me aan na te genieten. Wat ik niet door heb is dat ze meekijkt op mijn scherm wat ik allemaal aan het uitspoken ben. Uit automatisme druk het appgeprek met Marit aan. Ineens staan de doorgestuurde appjes van Romy in beeld, in het appgesprek van Marit. “What the fuck?”    Verbaasd kijk ik naast me en zie ik Romy naar het scherm van mijn telefoon kijken. Dan besef ik het me pas. Ze leest alles. Oh shit. Mike. NOTE: Maandag (aanstaande) 15 juli komt de nieuwe #HVJZM webshop online, met meer dan 50 nieuwe producten! Zet het in je agenda Read the full article

[brievenaansilke]

4/175

Liefste Silke,

Het is dag 4. Ik heb het gevoel dat de tijd best snel gaat. Ik snap zelf nog niet helemaal waarom, maar het voelt behapbaar, is dat niet bizar? Dat 171 dagen te doen voelt? Ik heb vandaag heel veel aan je gedacht. Het is zo mooi vandaag in de kou, alles heeft zo dat laagje winter eroverheen, maar de zon doet zijn best om alles een beetje goudkleurig te laten zijn. Ik ben nu met Ilay bij de voetbal en de zon begint onder te gaan (het is 16:47). Ik heb vanochtend de zon rood-oranje-geel zien opkomen, toen dacht ik aan je. Nu zie ik hem geel-oranje-rood ondergaan, en denk ik weer aan je. 

Hidde heeft je moeder een sms’je gestuurd, want jullie hebben geen internet nu voor een tijdje. Hij schreef “svp voor silke dit ook even door sturen naar eli”. Het is niet veel, maar wel een kwart van het hele berichtje. Ik vind het fijn dat ik nog steeds zo significant in je bewustzijn ben (hèhè, het is dag vier, nogal wiedes dat je me nog niet 100% vergeten bent. Maar toch wel echt heel erg fijn.) 

Ik denk echt veel aan je. Het voelt nog steeds alsof ik je heel binnenkort weer ga zien. Ik ben benieuwd of dat weg gaat gaan of dat ik vijf maanden lang zo actief dit “we zijn er bijna”-gevoel ga houden. Zou allebei wel oké zijn denk ik. Ik kijk uit naar alle verhalen die ik van je ga horen, alle avonturen die je mee gaat maken.

Ik merk dat ik mezelf de afgelopen paar dagen een beetje in mezelf heb terug getrokken. Volgens mij had ik het even nodig om weer oké te zijn met in mijn eentje, solitair, te bestaan. En dat is ook een goed iets om even op te focussen. Ik hoef niet óók 9000 avonturen mee te maken. Het is geen wedstrijd. Het is oké. Maar ik voel wel een soort... Medium-destructief verlangen naar een beetje chaos. Gewoon dingen een beetje overhoop halen, dingen doen die ik anders niet zou doen. Loslaten. Niks heftigs hoor, meer gewoon heel dronken worden, mijn haar kort knippen en/of een gekke kleur verven. Zoiets. Maar dat ga ik niet doen. Nog even niet in elk geval. Deze donderdag heb ik mijn theatervoorstelling en hoewel ik daar heel weinig zin in heb, moet ik er wel even op focussen. Daarna is Sneeuwbal, daar heb ik wel zin in, en dan de donderdag daarop heb ik mijn hertentamen en dan begint mijn echte leven weer, met weer een normale hoeveelheid college. Daar heb ik zin in. Misschien is dat gewoon de drukte waar ik behoefte aan heb en wil ik dan geen roze haar meer. Zou wel chill zijn. Jullie zijn vanochtend naar El Nido gegaan. Of gisteravond. Tijdzones zijn ingewikkeld. Ik weet allemaal niet wat jullie doen en wat jullie plannen zijn en wat je aan het meemaken bent en al die dingen. Maar dat hoeft ook niet. Je hebt het vast leuk. Daar gaat het om. Dat is het allerbelangrijkste. Dat jij gelukkig bent. 

Weet dat je in mijn gedachten bent, mijn lief. Ik hou zo enorm ontzettend belachelijk veel van je.

Liefs,

Je Eli

ps. Ik heb mijn Tame Impala shirt en je zwarte hemdje en nog een topje van je in een bolletje gewikkeld en onder mijn kussens gelegd. Die kledingstukken roken nog het meest naar jou. Het is een soort reliek en ik durf er niet teveel aan te ruiken uit angst dat de geur dan vervliegt. Ik moet er immers nog zo lang mee doen.

pps. Met regelmaat kijk ik op de wereldklok op mijn telefoon hoe laat het bij jou is, wat je aan het doen zou kunnen zijn. Meestal voel je daardoor dichterbij. Het is bij jou nu nacht (03:35, hier: 20:35), dan voel je nog verder weg. Ik hoop dat je mooie dromen hebt daar.

[michielinchili-blog]

Brasiiiiiiil

Net teruggekomen van een geweldig avontuur in Brazilië ben ik vol opwinding om te vertellen over onze dagen aan de andere kant van Zuid-Amerika, maar voor onze trip heb ik nog andere awesome dingen gedaan hier!

Het weekend voor ons vertrek naar Rio de Janeiro zijn we (Griet, Tosca, Fien, Siebe en ik) naar Parque Huerquehue geweest. Vrijdagavond vertrokken naar Pucón om zaterdagochtend zeker op tijd de bus te hebben en onze volledige dag in het prachtige natuurpark te spenderen. Toen we aankwamen in Pucón bleek dat de boeking van ons hostel niet was doorgekomen bij de hosteleigenaar en heeft hij ons naar een ander hostel verchast (Met een financieel verlies van wel de volle 16 eurocent). Het nieuwe hostel had piepende ramen en deuren waardoor het geen geweldige nacht was voor iedereen... Het was dat weekend Semana Santa, een verlengd weekend naar aanleiding van Pasen (enkel vrijdag een extra verlofdag - in tegenstelling tot 2 weken paasvakantie in België). Dit was ‘s morgens duidelijk te zien aan het busstation met een massa volk. Het leken veel te veel mensen om op het kleine busje te kunnen passen, maar gelukkig hadden ze speciaal die dag een extra busje voorzien. In Parque Huerquehue, met een behoorlijke wachtrij van toeristen aan de inkom, hebben we de Sendero San Sebastián gewandeld, die tot hoog in de bergen ging. De parkwachter raadde ons af om de wandeling te doen ‘om wille van het slechte weer en de vele wind boven op de top’, wat ons onwaarschijnlijk leek gezien de heldere hemel en de weersvoorspellingen. Aangegeven als ‘can’t miss’ in Tosca’s reisgids, zijn we toch naar boven geklommen (wellicht raadde hij het ons af om wille van het grote aantal bezoekers die dag). De tocht heeft een hele dag geduurd en was met een te overbruggen hoogteverschil van meer dan 1000 meter met momenten een stevige beproeving. Op een gegeven punt moesten we zelfs met hulp van de boomwortels op handen en voeten naar boven klauteren (waar Griet twee keer op de grond ging). Maar WAAW! De inspanning was driedubbel en dik de moeite! We werden beloond met uitzichten van kilometers ver gevuld met bergtoppen, meren en bomen, bomen en nog eens bomen! Ik denk dat ik nog nooit zoveel bomen in mijn leven gezien heb! Het park stond vol met de Araucaría bomen waar ik al eerder over sprak. Van slecht weer was niks te zien, op een stevige wind na. Fien en ik waren akkoord dat dit misschien wel de mooiste wandeling was die we al gemaakt hadden (ja, zelfs mooier dan wat we in Patagonië gezien hadden). Prachtig gewoon!

Hier in Temuco hebben we voor de rest niet veel bijzonders meegemaakt. Vooral aan de thesis gewerkt en voor onze eerste test geleerd, wat uiteindelijk best wel veel was om te leren... De test zelf viel wel mee. Ook hebben we Janne haar verjaardag heel goed gevierd(zij kreeg van Helga een pot pompoenmarmelade, bijlange na niet zo goed als mijn appeltaart - ik ben duidelijk de favoriet muahaha). Op haar verjaardag zelf was er een ‘volkstelling’, wat er op neer kwam dat alles gesloten was en iedereen moest thuis blijven en dat ze deur aan deur rondgingen om te tellen hoeveel mensen in welk huis woonden. Dit gebeuren valt om de 10 jaar voor, zelfs nog anno 2017! Na de dag erna thuis gevierd te hebben met vrienden van de unief zijn we nog naar de club getrokken voor een (on)vergetelijk feestje..

Samen met Edmundo, een Chileense vriend van op de campus, ben ik ook nog volgens hem de ‘beste completos van het land’ gaan eten hier in ‘t stad. Een completo is een soort van hotdog met een kwak avocadosaus en een kwak vettige mayonaise, en wordt gezien als typisch chileens eten. De completos die ik hier al had gegeten waren supercheap, vettig en lichtjes ranzig, maar in de plaats die Edmundo wist,durf ik de completo lekker te noemen. Van typisch lekker Chileens eten heb ik trouwens nog niet veel gezien gedurende deze drie maanden, misschien moet ik eens een goed restaurant uitproberen :) 

Maar dus... BRASIIIIIIL! Toch wel een kleine droom die uit is gekomen. Vrijdagnacht de nachtbus genomen tussen Temuco en Santiago (8u lang) om dan 4,5 u te vliegen naar Rio de Janeiro. De weersvoorspelling voor de eerste dagen zou niet schitterend zijn en dat was ook duidelijk toen het vliegtuig landde - wolken, wolken wolken en geen Jezus te zien. Nadien de taxi genomen naar ons hostel gelegen aan het bekendste strand ter wereld - Copacabana. De eerste indruk van Rio was donker, somber en weinig leven. Na aankomst in het hostel zijn we vol nieuwsgierigheid toch maar naar het strand getrokken ondanks de massa wolken en hebben we er een Caipirinha gedronken - de nationale braziliaanse cocktail met limoen en Cachaça. Weinig volk op het strand en alles behalve wat je denkt bij ‘Copacabana’. ‘s Avonds zijn we de straat opgetrokken om te gaan feesten, en we hadden wel wat verwachtingen van een zaterdagavond in Copacabana. Maar we zagen niets anders dan een straat met belachelijk dure cafés en een paar louche clubs - wellicht is het hier helemaal anders in de drukke zomermaanden. 

De volgende dag zijn we naar het centrum gegaan om er naar een muur vol grafiti te gaan zien die was opgezet voor de olympische spelen van vorig jaar en die de verschillende continenten voorstelde, wat een indrukwekkend kleurenspel opleverde van enkele meters hoog. Verder hadden we die dag nog wat rondgedoold en zijn we die namiddag naar het Maracanã-stadion gaan kijken, samen met een duitser en twee noren van op ons hostel. Maracanã, het grootste stadion in Brazilië en waar Origi België naar de achtste finales knalde tegen Rusland in het WK van  2014! Het was een halve finale-partij tussen Flamengo en Botafogo, twee clubs van Rio de Janeiro. Er was vrij veel volk komen opdagen, wat zorgde voor een zee van voornamelijk zwart-rood gekleurde Flamengo-supporters. De hectische sfeer en de 2-1 overwinning voor Flamengo maakte het een leuke belevenis. Minder leuk was toen we (in de regen) terug aankwamen in ons hostel, waar ik ontdekte dat ik mijn GSM niet meer had, waarschijnlijk gestolen tijdens de voetbal :’( Maar achteraf gezien toch nog wel goed, aangezien ik mij lichtelijk smartphoneverslaafd begon te voelen + ik mag mij nu een nieuw toestel gaan aanschaffen. 

De eerste twee dagen waren vrij teleurstellend, en van Rio de Janeiro hadden we ondertussen de indruk dat het een gevaarlijke stad is. ‘s Nachts op straat is iedereen op zijn hoede en kijkt iedereen achterom. Dat gevoel is het hele verblijf nog blijven hangen (elke keer dat we het hostel verlieten, goed nadenken van wat we moeten meenemen, plannen wanneer geld afhalen etc...). Maar de volgende dagen in Rio waren onvergetelijk, voornamelijk door het goede weer (gemakkelijk 30 graden onder een stralende zon). Maandagvoormiddag zijn we een gegidste favela-tour gaan doen, die ons o.m. naar Rocinha bracht. Ik verwachtte een arme, stinkende, gevaarlijke buurt maar eigenlijk was niets minder waar. Na een impressionant uitzicht over Rio’s grootste favelabuurt, met massa’s kleurrijke stenen woningen gebouwd op de flanken van de grootstad, bracht de gids ons verder tot in de kleinste steegjes. Hoewel de mensen hier arm zijn, waren de meeste woningen nog vrij degelijk (althans t.o.v. wat we vooraf verwacht hadden), maar wellicht had de gids ons niet naar de armste plekjes gebracht. Vreemd genoeg voelde ik me hier veel veiliger dan in het centrum van Rio. De gids had ons ook nog naar een goed voorzien schooltje gebracht ergens verzonken in de favelabuurt, waar we de les mochten volgen van een vijftiental kleuters. De school werd deels gefinancieerd door de inkomsten van de favelatour. Foto’s heb ik jammer genoeg niet, want had mijn camera uit voorzorg thuis gelaten (die is ondertussen al een dierbaar stuk geworden, dus wil die absoluut niet kwijt geraken). Het plan verder voor die dag was naar de botanische tuin te gaan, maar het strand was te aanlokkelijk. We hebben die dag pas echt kunnen chillen op copacabana met een frisse kokosnoot in de hand (die eindeloos gevuld bleek te zijn) - een wereld van verschil met twee dagen eerder! De golven waren ook echt heel cool, want die waren vrij tot zeer hoog, zelfs vlak bij het strand, waardoor we ons lichaam een beetje konden laten meeglijden over de toppen van de golven. Nadien zijn we nog naar de botanische tuin gewandeld, maar bij aankomst was die nog maar 5 minuten open, waardoor we dit niet hebben kunnen doen op onze trip. ‘s Avonds hadden we wel nog een mooi uizicht over  Lagoa Rodrigo de Freitas,een lagune in het midden van de stad.

Maandag was een topdag, dinsdag was het des te meer! ‘s morgens hebben we dan het busje genomen naar een van de 7 wereldwonderen, en Rio’s landmark ‘Cristo O Redentor’. De 38 meter hoge kolos bovenop de Corcovado heuvel is het bekendste symbool van de stad (en bij uitbreiding van Brazilië en Zuid-Amerika) en uitkijkend over de metropool is hij vanaf bijna alle punten van Rio te zien - wat op zich al tot de verbeelding spreekt. Van dichtbij is hij minstens zo indrukwekkend, evenals het prachtige uitzicht over de stad van 360°. Dan pas zie je hoe belachelijk groot Rio de Janeiro is!

Na dit letterlijk en figuurlijk hoogtepunt zijn we naar het fort van Leme geweest, wat een natuurpark was,beschermd als militaire basis, vlak aan de kust. Het park gaf de indruk of je zat midden in de jungle en dat gevoel werd versterkt toen we de kans kregen om kleine aapjes te voederen met bananen die we meehadden genomen (op advies van onze duitse vriend van het hostel). Was uiteraard heel leuk en grappig om te doen, zeker omdat ze gewoon op onze arm wilden lopen!

‘s Avonds dan zijn we tegen een uur of vier naar de Pão de Açucar (’Suikerbroodberg’) gegaan, wat naast een bezoek aan he Jezusbeeld een van de hoogtepunten is in Rio. Na opnieuw een wandeling door een jungle-achtige omgeving namen we de kabellift naar de top. Pão de Açucar is een puntvormige robuust rotsstuk dat uitsteekt uit de zee vlak voor het centrum van Rio (Het lijkt wel of ze er speciaal is gezet om op de stad te kunnen kijken). Op de massa toeristen na was de zonsondergang een moment dat me nog mijn levenlang zal bijblijven, opnieuw een kippenvelmoment.. Het spektakel was bijna een spirituele ervaring, met het statige Jezusbeeld zich ontfermend over de Braziliaanse miljoenenstad, terwijl de zon ondergaat en de stad de nacht intrekt. Het contrast tussen de 6miljoen inwoners, superrijk en superarm, en dat ene beeld, waar iedereen de hele dag zijn ogen op richt, deed je omver blazen van verbazing...

‘s Avonds zijn we nog naar Lapa gegaan om naar Braziliaanse live muziek te gaan luisteren, opnieuw een aangename ervaring waar we rustig konden chillen met een (niet zo waanzinnig goed) Braziliaans biertje in de hand. De volgende dag hebben we weer rustig op het strand gelegen (waar ze mij opnieuw hadden bestolen - dit keer enkel mijn slippers en mijn zonnecrème) en in de golven gedoken. In de namiddag zijn we naar Santa Teresa geweest, een wijk die bekend is om wille van de Escaderia Selarón, een trap bekleed met tegels in alle kleuren en soorten. Bovenop de trap had de wijk zelfs iets weg van Lissabon.

Donderdag zijn we naar Parque da Tijuca getrokken, een immense massa van jungle vlak naast de stad. Ook hier had ik mijn camera niet bij, waar ik niet veel  spijt van heb gehad. We zijn de Pico da Tijuca op geklommen, een 1000 tal meter hoge berg, waar je wederom van een prachtig uitzicht over de stad van zou moeten kunnen genieten. Jammer genoeg was het die dag terug bewolkt dus veel uitzicht hadden we niet. Wat wel de moeite was aan het park die dag was dat het volledig afgelegen lag van de stad en volledig begroeid was met varens, lianen en krullende takken. Samen met vogel en aapgeluiden op de achtergrond zaten we ditmaal dus echt midden in de jungle. We hebben ze wel enkel kunnen horen en niet kunnen zien. Tussen de nauwe padjes door lag er nog een kleine waterval, die zalig was om onder te gaan staan. Nog nooit voelde ik me zo verbonden met de natuur! Episch! Onze laatste dag in Rio hebben we nog afgerond met een toffe boat party midden op zee, waarna we ‘s morgens vroeg onze vlucht namen naar São Paulo.

In São Paulo was het een heel leuk weerzien met Laís en Paulien! Laís, die op 40 min rijden woont van São Paulo, heeft ons dat weekend naar Ubatuba gereden, waar we in haar apartement hebben gelogeerd. Ubatuba is een grote stad tussen São Paulo en Rio De Janeiro, omringd door wel 80 (!) stranden en bananenbomen en andere tropische vegetatie. De stranden hier waren belachelijk mooi (ondanks het minder goede weer). Naast veel gezwommen te hebben, zijn we ook naar Paraty geweest, een koloniaal autovrij stadje dat heel aangenaam was om door te wandelen. Zondag hebben we een tour genomen die ons naar een waterval bracht (waar we weer onder konden zwemmen) en naar Ilha das Couvas, een eiland op een halfuur varen met de speedboot van de kust. Op het eiland hebben we wat gewandeld, gezwommen en gesnorkeld. We hebben heel veel verscillende vissen kunnen zien en mooie koralen (Paulien beweert dat ze een haai zag, maar dat betwijfel ik). Een prachtige plek op aarde, maar vooral het gezelschap maakte het af. We hebben veel lol getrapt en leuke momenten beleefd samen! :D (Voor meer foto’s van Ubatuba en omgeving moet je maar eens ergens op een gereblogged bericht kijken hier of op facebook want mijn blog doet weer moeilijk met foto’s uploaden...)

 Na maandag nog even in São Paulo rond te lopen zijn Anton en ik dan terug gevlogen (met een lichte pijn in het hart) naar Chili, wat een beetje een gevoel gaf van terug thuis te komen (maar niet helemaal hé voor jullie daar thuis beginnen te panikeren ;) )

Zoals je leest, is Brazilië een prachtige reis geweest die ik nog heel lang zal koesteren! Já tenho saudades! (Ik heb al ’saudades’ - een niet te vertalen portugese term)

[detekstsmederij]

Interview met Sterresoet van Schooten

© Gale Rama

Woensdag 25 en donderdag 26 januari staat De Tekstsmederij met De Regiesessie #3 in Theater Bellevue. Regisseur Sterresoet van Schooten brengt daar, na een aantal succesvolle lezingen, de toneeltekst Proxy van schrijver Dirk Uiterwaal ten tonele. Tijd voor een interview dus! Over een paar weken is De Regiesessie #3, wat het einde van het De Tekstsmederijtraject voor jou en Dirk inluidt. Wat betekent deze regiesessie voor jou? Dirk en ik zijn in ons werk beiden erg gericht op het creëren van een theoretische bodem. Maar in ons vakgebied moet je werk voelbaar zijn voor en dat ontstaat door intuïtief te werken. Daarmee zorg je voor dat kippenvelgevoel of de tranen in de ogen van het publiek. Het De Tekstsmederijtraject was voor ons de uitgelezen kans om meer onze intuïtie te leren volgen i.p.v. enkel te zorgen voor een passende en kloppende theoretische basis.  

We hebben allebei gezocht naar waar onze intuïtie zit tijdens het werkproces. Dirk vond dat vooral tijdens het tweede deel van het schijfproces. Toen had hij veel tijd om hierop te focussen en ik heb hem daarin ook aangestuurd. We merkten dat door de theoretische bodem die er reeds lag, we vooral bezig waren alles in de tekst kloppend te maken. Maar wanneer Dirk dat losliet en z’n intuïtie ging volgen klopte de toneeltekst uiteindelijk ook altijd wel. Het was als een spinnenweb aan elkaar verbonden, dus welke kant zijn intuïtie opging uiteindelijk sloot het toch weer aan bij die theoretische basis die reeds gelegd was. Dit is voor mij ook het sterkste aan het stuk. Nu is het aan mij als regisseur de taak de vloer op te gaan, dus het is nu aan mij de beurt om mijn intuïtie te volgen.

 Toen ik met de toneeltekst begon, ging ik wederom theoretisch denken. Maar ik merkte ook, bijv. bij het casten, dat er veel beelden vanuit mijn onderbuik opkwamen. Alleen, en dat is mijn oude valkuil, kon ik al die beelden niet exact verklaren. Toen besloot ik mij toch over te geven aan dat onderbuikgevoel. Ik wilde niet meteen beperkingen opleggen vanuit de theorie, maar opgaan in de onbeperktheid van dromen. Ook moet ik durven om keuzes te maken in de regie omdat ze goed voelen, ondanks dat ik ze eng vind en nog niet helemaal kan verklaren. Daarna komt het trechteren wel. 

Gisteren sprak ik met Willibrord Keesen (regisseur en oud-begeleider van Dirk en Sterresoet) die mij adviseerde om los te laten wat ik allemaal al weet en moet stoppen om alles uit te leggen omdat de bodem er duidelijk al ligt. Hij zei me dat ik de beelden die in mij opkomen, ook al weet ik nog niet waarom, compromisloos te gaan volgen en maken. Dus dat ga ik doen.

 Klinkt alsof je al een heleboel ideeën hebt, kun je ons vertellen wat je gaat doen tijdens De Regiesessie #3? Ik wil tijdens de Regiesessie #3 geen theatrale enscenering laten voorlezen, maar een toneelstuk laten zien. Het is nu aan mij om iets extra’s aan de toneeltekst toe te voegen, maar tegelijkertijd niet bang te zijn om te besluiten dat bepaalde aspecten niet nodig zijn en weg te laten.Er is enorm veel content waar ik mee kan werken, maar er is natuurlijk beperkte tijd: op de avond zelf, maar ook qua repetitietijd. Die tijd moet ik dus optimaal benutten. 

Het werkt voor mij goed om de tekst even weg te leggen en te gaan dromen. En toen kwam ik er snel achter dat er twee krachten naar boven drijven: in de tekst is er een gezin met een moeder, een zoon en een dochter. De moeder is erg overheersend, bijna een dictator, en in het begin overduidelijk de grootste kracht binnen het gezin. De dochter kijkt vooral erg veel reality tv en gaat onbewust steeds meer op haar moeder lijken, alleen beseft ze dat zelf niet. Op een gegeven moment begint de tv tegen de dochter te praten en haalt haar over de kleding van de moeder aan te trekken. De dochter denkt zelf dat ze de boel thuis enorm gaat moderniseren, maar juist door radicaal keuzes te maken lijkt ze enorm op haar moeder.  Ze verdrukt als het ware haar moeders dictatorschap en wordt ze zelf de nieuwe dictatuur. 

De moeder en de tv staan in deze situatie tegenover elkaar. Alles wat de dochter bedenkt past binnen de blauwdruk van het gezin. Het gezin kan daar niet los van denken, omdat ze geen écht raam naar buiten hebben. De TV is in feite het enige raam naar de buitenwereld. Maar tv toont natuurlijk ook geen echte wereld, zeker reality tv. Elke uitvlucht of nieuw idee van een utopie komt weer neer op die blauwdruk die de moeder gecreëerd heeft. Zo werkt de psyche ook: als je niet buiten je eigen kader kijkt kom je telkens, hoe hard je ook wegrent, weer bij het begin uit. Ik vind de tekst ontzettend leuk om te lezen. Maar als ik hem lees lees ik wel een realistisch gezin, wat misschien absurde dingen meemaakt maar wel echt is. Als ik echter in (regie)beelden kijk is dat niet wat ik zie. Ik wil geen filmisch gezin dat op elkaar reageert en dat met elkaar in gesprek gaat. De moeder en de tv voelde als een archetype waar de dochter en zoon op reageren.

Het wordt moeilijk om bepaalde dingen, zoals een tv die tot leven komt, neer te zetten. Het moet ook niet flauw worden. Zo vind ik het ook lastig de mythische kracht van die moeder neer te zetten. Hoe doe je dat? Dat is ook waar deze regiesessie voor mij over gaat; hoe ga ik zo’n gevoel, wat bijna als een trilling uit de diepte van de aarde is, neerzetten op de vloer met een publiek etc?

Het is fascinerend dat je de keuze hebt gemaakt om een van de twee krachten, namelijk de fysieke rol van de moeder, te schrappen. Waarom heb je die keuze gemaakt? Het is een riskante keuze, want hoe ga ik zonder de moeder letterlijk aanwezig te laten zijn wel die kracht wel voelbaar laten zijn? Ik maak hiermee een sprong in het diepe, want de moeder heeft heel veel tekst. Met het schrappen van haar rol komen veel vragen naar boven: hoe ga je die tekst vervangen, hoe is ze wel voelbaar en hoorbaar? Maar ik geloof dat je je niet door dat soort praktische vragen moet tegenhouden. Daarom maak ik deze keuze bewust. De mensen waar je het bangst voor bent, zijn vaak de mensen die op dat moment niet aanwezig zijn. Ze zeggen weleens dat de eerste regel in het theater is dat de koning nooit de koning speelt, maar dat de onderdanen de koning spelen. Dat is nu ook zoiets; hoe kun je ultiem iemands kracht laten zien? Dat is door die persoon niet fysiek aanwezig te laten zijn. Als de mensen zelfs bang voor je zijn als je er niet bent heb je ze pas echt in je bezit.

Tijdens jullie vorige lezingen kregen jullie veel (positieve) reacties van het publiek. Dit is het moment waarop jij ‘aan de beurt’ bent. Hoe kijk je terug op het Tekstsmederijtraject? Zowel de schrijver als de regisseur moeten zich bij de samenwerking heel kwetsbaar opstellen. Elke keer als ik Dirk zijn toneeltekst las voelde hij zich ontzettend kwetsbaar. Dat had ik niet verwacht, want als ik de tekst las was ik daar helemaal niet mee bezig. Voor zijn gevoel lag Dirk daar zelf open en bloot op tafel en zijn we naar hem aan het kijken. Niet letterlijk natuurlijk, maar qua psyche vooral. 

Tijdens het schrijfproces waren we vooral bezig met ons veilig te voelen bij de ander en om diens vakkennis te waarderen. Tijdens het schrijfproces ging het natuurlijk vooral over Dirk z’n kwetsbaarheid en niet over die van mij. Maar als hij mij echt geen goede regisseur zou vinden, zou hij ook zijn tekst niet in mijn handen willen leggen. In dat opzicht is het wel tweeledig. En for some reason klikt het gewoon tussen ons en luistert hij ook graag naar mijn ideeën. Dat begint natuurlijk omdat we een overeenkomst hebben qua smaak, maar ook omdat hij mij vertrouwt. En dat zorgt er weer voor dat ik veel beter mijn werk durf te doen, want nu is het mijn moment van kwetsbaarheid. Straks lig ik daar open en bloot op de vloer en kunnen mensen er alles van vinden. Stel dat ze de tekst fantastisch vinden, maar mijn regiekeuzes flut vinden? Dat zou zomaar kunnen en dan kan ik het natuurlijk niet bij Dirk of iemand anders leggen. Toch ga ik De Regiesessie #3 met vertrouwen tegemoet, want als ik mezelf daar niet open en bloot durf neer te leggen, kan ik het net zo goed niet doen. Dit is gelukkig een sessie en geen première, dus ik voel ook dat ik dingen mag uitproberen.  Ik heb zin om dingen te testen en gedurfde keuzes te maken. Ik heb genoeg vertrouwen van Dirk en van mezelf om te weten dat ik bijv. de rol van de moeder nooit zou schrappen uit een opportunistische reden. Ik maak die keuze omdat ik denk dat het de beste keuze is voor deze Regiesessie. En wat is je blik voor de toekomst? Zeker nu het De Tekstsmederijtraject voor jullie met deze Regiesessie ten einde komt? Het is op dit moment lastig in het werkveld, want je hebt als maker veel meer ideeën dan dat er plek en geld is. Als Dirk en ik klaar zijn met De Regiesessie moeten we daar weer aan geloven. We moeten praten met plekken en mensen die met ons kunnen meedenken ‘Waar zou dit stuk passen’ ‘Hoe komen we aan het geld’? Wat fijn is is dat we nu ons materiaal meerdere keren aan publiek hebben kunnen toetsen en scherpen. Ook kunnen we plekken die we interessant vinden alvast uitnodigen te komen kijken op 25 en 26 januari. Dit zijn natuurlijk goeie stappen in de richting van realisatie. Maar hierna wordt het weer aanpoten, dan zijn we weer even zakelijk- en productieleiders die plannen en begrotingen schrijven.  We gaan hard zoeken naar waar Proxy het best tot zijn recht komt.

 Wat wil je het publiek nog meegeven in aanloop naar de Regiesessie #3?Waarin ik ook nog veel kan leren en waar ik het publiek tijdens de Regiesessie ook echt voor nodig heb, is de vraag hoe ik in de zaal het gevoel kan creëren dat men niet gewoon op een stoel zit te kijken naar een stuk, maar ze echt het gevoel kan geven dat ze een droom beleven. Ik maak normaal gezien graag installaties waar het publiek doorheen kan lopen.  Ik wil nu ook het gevoel creëren dat ze door de scene heen kunnen lopen, ook al zitten ze als toeschouwer te kijken. 

Daarvoor heb ik heel sterk de mening van het publiek nodig; wordt je meegezogen in het verhaal en waarom wel of juist niet? Of blijf je altijd zitten op die stoel van Bellevue en dacht je achteraf, ik was er wel even, maar niet helemaal? Dat zijn de vragen die ik ga stellen naderhand, dus bereid je voor haha. Je hoort het... Sterresoet heeft jullie nodig, dus hop op naar Theater Bellevue! De Regiesessie #3 kost maar €7,50. Een kaartje voor wo 25 januari koop je hier en voor do 26 januari hier. Tot dan!

[tantecarine-blog]

Berlin ist eine Reise wert

Ja, ik heb het wel voor Duitsland, maar niet in zijn huidige vorm. Niet het overtolerante, dat de eeuwige Wiedergutmachungsreflex elke dag meedraagt en uitdraagt. Wel het gemoedelijke Bier-, Schnaps-, Bratwurst-Duitsland. En als er toevallig hoempapa muziek weerklinkt, dan durf ik al een danske placeren. Grootmoeder zaliger was verslaafd aan Freddy Breck, Roy Black en Freddy Quinn en keek naar Musikantenstadl. En heel de familie moest het geweten hebben.

Het werd me met de paplepel meegegeven de voorliefde voor al wat Duits was. Hoe dat komt? Even terug ver in de tijd. Bompa was tijdens de oorlogsjaren “receveur bij den tram” en werd als verplichte arbeider opgeroepen om voor den Duits te gaan werken. Pasgetrouwd, drie jaar lang zou hij zijn Marieke moeten missen. Hij vluchtte uiteindelijk het land uit, zonder papieren, gewandeld, gezwommen, gekropen, op eender welke trein gesprongen om terug bij zijn geliefde te zijn. Hij maakte ook vrienden in Berlijn. Rantsoenbonnekes werden samengelegd om meer eten te kunnen kopen. De vriendschap zou jarenlang hecht blijven met een vrij constant heen en weer gereis tussen Brussel en Berlijn en andersom.

Helga en Werner kwamen bijna jaarlijks langs, en ikzelf mocht al eens mee naar Berlijn. Wat een zalige stad was me dat, enorme winkelcentra als Kaufhof en KaDéWé. Nieuwsgierig als ik was, wou ik wel weten wat er achter die muur gebeurde. “Gar nichts mein Kind, nur Trauer im Osten” Het bleef me boeien, ooit zou ik wel te weten komen hoe het aan de andere kant van die muur was.In een vroeger schrijfsel liet ik al weten dat ik bijna dominee was geworden. In plaats van mijn schrijfsels kon je dan naar mijn verhaaltjes en preken komen luisteren op zondag. Er zou nogal gelachen worden in mijn kerkske. Gelukkig koos ik een andere richting, tot groot ongenoegen van de gelovige familieleden. Ik had genoeg van de Bijbel en smeet me op de Koran, tot groot ongenoegen van de Moslimgemeenschap.

In een vroeger schrijfsel liet ik al weten dat ik bijna dominee was geworden. In plaats van mijn schrijfsels kon je dan naar mijn verhaaltjes en preken komen luisteren op zondag. Er zou nogal gelachen worden in mijn kerkske. Gelukkig koos ik een andere richting, tot groot ongenoegen van de gelovige familieleden. Ik had genoeg van de Bijbel en smeet me op de Koran, tot groot ongenoegen van de Moslimgemeenschap. Laat nu net die kerk en de verbroedering met een kerkgemeenschap in het Oost-Duitse Premnitz, ervoor gezorgd hebben dat... Jawel, de poort naar het Oosten daar achter de muur eens openging.

Eerst kregen we een select clubje Oost Duitsers op bezoek. Geen koppels, neen, enkel de man of de vrouw. Stel dat ze wilden vluchten, zouden ze twee keer nadenken alvorens familie in de steek te laten. Ze vertelden honderduit over hoe fantastisch het wel was in hun dorpje... Euh, zei Tante Helga niet dat het daar “Nur Trauer” was. “Kinneke, dat zaain communisten, dei zen content me waaineg” zei Bompa. Ok, communisten. 10-jarige Carine dook die avond in de Grote Larousse Encyclopedie en zocht even op wat dat was. Het boeide me niet, absoluut niet.

Die zomer trokken we met een hele delegatie van de Evangelische kerk uit Anderlecht naar Premnitz. De auto’s volgeladen met waspoeder, stylo’s, chocolade, bier, nylonkousen. Enfin een hulpconvooi avant-la-lettre. Aan de grensovergang werden we als halve criminelen behandeld, de auto ver afgebroken. De uitnodiging van de gasten werd wel drie keer gecheckt op echtheid, er werd over en weer ge-walkietalkiet. Welkom waren we niet echt.Hoe formidabel en fantastisch de propagandisten hun dorpje hadden beschreven, des te meer viel dat dik tegen. Er was... niets. Helga had gelijk, “Nur Trauer”. Vader, moeder en ik werden gelogeerd in een afgelegen huis buiten het dorp. Grijs, grauw... het zou perfect gepast hebben in de film Borat. En het was er koud. Ik sliep op een geïmproviseerd bed, een plank op 4 stukken boomstam en de matras... daar zal ooit wel een lijk opgelegen hebben. Eten zouden we in groep doen, in de kerk.

Vermoedelijk had iedereen daar echt honger geleden om ons een degelijk ontbijt voor te schotelen en toch... donker brood, niet van de dag zelf en de smakelooste konfituur ever.Het koud buffet ‘s middag was een waar festijn voor veganisten die kicken op calorische restrictie. De twee bouletten werden al gauw door onze eigenste dominee in beslag genomen. Ik dacht die gaat het verhaal van de vijf broden en twee vissen hier overdoen... Niks van, links kijken, rechts kijken en naar binnenwerken. De rotte hond! Ik trooste met met asperges, veel te lang gekookt maar dat kon me niet deren, ik had honger. De leden van de socialistische partij hadden recht op een Dacha, lees een klein stukje grond met een tuinhuisje erop. Op die grond konden ze dan hun eigen kweek doen, als er zaadjes voorhanden waren. Vandaar dat er toch redelijk wat groenten beschikbaar waren. De attractie van de dag was de chique auto van Bompa, zijn blitze Toyota Cressida met elektrische ruiten. Alle locals stonden te drummen om en rondje te mogen meerijden en aan de knopjes van die ruiten te prutsen. Logisch, zelf konden ze om de 15 jaar een nieuwe Trabant kopen.

Die dag zou er gewandeld worden. We kregen het gezelschap van een paar vreemde mannen met walkie talkies en boven ons hoofd een helicopter. De 5 volle dagen die we er doorbrachten, zijn we gevolgd geweest. Onze gastvrouw leek maar al te goed te begrijpen wat we onderling vertelden, tot we van het Frans overschakeleden naar het plat Brussels. Het was gedoen, ze verstond ons nemie. Achteraf bleek dat ze voor de socialistische partij werkte en tegen betaling spionneerde.Wat me vooral is bijgebleven is dat de wachtrijen bij de winkels hier voor de deur staan en niet aan de kassa. Deze week, levering van ossestaarten, 40 stuks voorhanden. 100 wachtenden voor de winkel. Maar cola kon je krijgen, dat werd lokaal gebrouwen en was al even smakelijk als het etiket liet vermoeden. Luste je dat niet was er altijd Karena, de Fanta van de commies.

Wanneer gaan we naar huis? Ik wil hier echt niet langer blijven. De laatste dag zouden we naar Berlijn afzakken. Helaas was het niet West-Berlijn. Ook daar alles grijs en grauw met een vleugje geschiedenis. Schloss Sans Soucis, ironischer kon de naam niet zijn. Pracht en praal midden in de miserie. Eén van de mooiste gebouwen dat ik in mijn leven heb bezocht, naast Schloss Charlottenburg ook in Oost-Berlijn.

Het bordje met “Achtung, Sie verlassen jetzt West Berlin” wel nu wist ik tenminste waar die Achtung voor stond. Als ge er niet moet zijn, ga er niet naartoe. Als ge er woont, hoop dan dat die verdomde muur wordt afgebroken en dat je op een dag gewoon weer Duitser bent in plaats van een Ostie.

Alzo geschiedde, de muur viel. Ik keek gefascineerd naar alle journaals en televisiebeelden. Eindelijk vrijheid. De kennissen van weleer stonden op een mum van tijd in Brussel, op bezoek. Deze keer met vrouw en kinderen. Ze hadden nog steeds niet veel, maar ze hadden vrijheid en dat was onbetaalbaar. Ze mochten nu ook openlijk zeggen wat ze dachten. Geen schrik meer hebben dat je buur je zou gaan verklikken omdat je naar Westerse televisie keek. Die ene familie waar wij bij logeerden, die kwam niet. Neen, die waren Ostalgisch en hebben waarschijnlijk de laatste stock Stern-Cola en Karena Limonade opgekocht bij de fabriek in Potsdam. Herr Reichelt parfumeert zich waarschijnlijk elke dag met een vleugje Stern-Cola en snuffelt tussen de zwartwitte foto’s van de chemiefabriek van Premnitz. Zijn rijk is weg, zijn extra inkomen ook. Gij vuile verrader, helemaal niet gelovig en toch in die kerk komen zitten om aan de partijgenossen te vertellen wat er verkondigd werd.

Ik ging nog eens op bezoek bij tante Helga, in 1993. Hartelijk ontvangen naar goede gewoonte met Bratwurst en Kartoffelsalat. En dan shoppen en taart eten. Naar de mensen kijken die voorbijwandelden en commentaar geven op hun outfit. Dat deed ze graag, en ik ook. Gewoon onder Brandenburger Tor kunnen wandelen zonder neergeschoten te worden. Van Kurfürstendam naar de Alexanderplatz zonder controle. Souvenirs van toen op elke hoek van de straat, een Russische beremuts met hamer en sikkel insigne. Dit is mooi! De muur zou volledig verdwijnen op termijn. Ik kreeg een stukje muur cadeau van Helga. Ze was het zelf gaan lostimmeren. Ik koester het stukje steen.

Helaas kwamen stukjes van die muur recentelijk terug in het straatbeeld, op de Kerstmarkt van Berlijn in 2016. In de vorm van betonblokken. Ter bestrijding van goedgelovige zotten die in naam van een denkbeeldige profeet hun gram komen halen. Ik gun de Poolse truckchauffeur een standbeeld en wens zijn familie veel sterkte toe. Voor de slachtoffers en nabestaanden van deze gruwelijke daad, vind ik geen gepaste woorden. Ik die altijd weet wat zeggen. Tante Helga is al een tijdje niet meer, maar mocht ze dit meegemaakt hebben ben ik er zeker van dat ze mijn hand zou vastpakken en zou zeggen: “Nur Trauer, mein Kind, nur Trauer”

[liengerarts]

Leesautobiografie

De kijkfase

Vroeger vond ik het heel fijn als er voorgelezen werd door mama of papa. Toen ik heel klein was, werd dit meestal gedaan in bad met zo een bad- en knisperboekje. Mama vertelde dat ik enorm genoot van het “geknisper”. Toen ik al wat groter was, werd er voorgelezen als ik in mijn stoeltje zat.

Die eerste boekjes bevatten grote, eenvoudige en kleurrijke tekeningen met korte en gemakkelijke woordjes zoals boerderijdieren, tellen, … Toen ik ouder werd, werden de tekeningen kleiner en stonden er ook meerdere tekeningen op 1 pagina. Daarna werden de woordjes ook wat moeilijker. (meer samengestelde woorden) zoals speeltuin, hondenhok, druiventros, brooddoos… Deze boekjes herinner ik zelf niet meer, maar mijn ouders vertelden me dat ik hier wel vaak mee bezig was.

 De genietende luisteraar

Eerst werden er van die 1 minuut-verhaaltjes verteld. Dat waren meestal korte spannende verhaaltjes met een happy end. Daarna werden eerder ingekorte (sprookjes)verhaaltjes verteld zoals onder andere het boek van Geronimo Stilton dat “tussen slaap en gaap” noemt. Hierin stonden verhaaltjes van gemiddeld 1 pagina Deze verhaaltjes werden voor het slapen gaan verteld aan mijn broer en mij door één van mijn ouders. In dit boek stonden wel nog een paar prenten maar niet zo veel meer. En het ging ons ook eerder om het echte verhaal in plaats van naar de prenten te kijken. Meestal vroegen we ook of ze meer als 1 verhaaltje wouden vertellen. Deze duurden toch niet zo heel lang en omdat het hele leuke en ontspannende verhaaltjes waren. Het waren zo van die kleine, gezellige familiemomentjes die je zal blijven onthouden.

Het verre leesverleden

In de lagere school kon je van die dunne leesboekjes kopen op maat van je eigen leesniveau. Dit waren de eerste boekjes die ik op mijn eentje gelezen heb maar de titels van deze boekjes herinner ik me helaas niet meer.

In deze fase las ik wel graag strips zoals onder andere Suske en Wiske, Jommeke, Kiekeboe... Naast strips las ik van die kleine verhaaltjes zoals onder andere de Disney Boekenclub. Dit waren boekjes met nog heel veel prentjes in en met de klassieke, bekende verhaaltjes.(Bambi, kleine zeemeermin, 101 dalmatiërs, …) Van deze verhaaltjes kon ik geen genoeg krijgen.

Hierna begon ik de dikke Geronimo Stilton boeken te lezen. Omdat onder andere de Fantasia boeken verschillende geurpagina’s en/ of glow in the dark pagina’s hadden werden deze altijd voor mijn broer en mij gekocht. Want als je deze in de bibliotheek ging huren, was de geur van deze pagina’s weg. En dat was niet meer hetzelfde vonden we. Sommige woorden stonden in een speciaal lettertype of stonden in een andere kleur en dat vonden we altijd grappig. Ook heb ik bijna alle boeken van Thea Stilton gelezen. Deze waren zeker en vast de moeite waard om te lezen. Zoals onder andere de reeks van de verschillende prinsessen en de opvolger van de reeks waar dat de prinsessen het moesten opnemen tegen een aantal kwaadaardige koningen. En de verhalen van de  Thea-sisters konden mij altijd zeer bekoren. Hun verhalen vond ik ook altijd spannend. Daarmee genoot je van elke seconde dat je de boeken aan het lezen was. Het was precies of dat ze je meenamen naar een andere wereld hier ver vandaan en eenmaal aan deze boeken begonnen, kon ik echt niet meer stoppen met lezen.

In de eerste graad secundair las ik veel boeken en ging ik ook dikwijls naar de bib. Maar het leukst vond ik telkens als ik als verrassing een boekenbon kreeg, zodat ik mijn eigen verzameling verder kon aanvullen. Want ik vind het fijner als het boek echt van mezelf is. Tot en met de dag van vandaag kan je me nog altijd plezier doen met een boekenbon.

 Het recente leesverleden

Per jaar lees ik tussen de 15 en 20 boeken en het liefst van het genre drama, misdaad, thriller, oorlog, …

In de bibliotheek kies ik de boeken meestal door naar de voorflap van het boek te kijken en door de titel te lezen. Naar de achterflap kijk ik meestal niet. Ik kijk gewoon of de titel en/of de tekening/foto die er opstaat me aanspreekt of niet. Als ik echt twijfel dan durf ik  wel eens de achterflap te lezen ofwel lees ik de eerste paar pagina’s en kijk ik zo of ik het boek iets vind. Maar dit doe ik enkel als ik echt twijfel. Want ik vind het namelijk fijner als je je door het boek laat verrassen. Wat ik écht jammer vind in de bib is dat je maar 5 boeken mee naar huis mag nemen want ik wil altijd met een hele stapel boeken naar huis gaan. En het duurt dan ook heel lang voor ik kan kiezen welke boeken ik echt mee naar huis ga nemen.

Als het weer het toelaat lees ik het liefst buiten in mijn eigen leeshoekje en anders binnen in de living. Ik kan eigenlijk wel op elk moment van de dag lezen. Voor een goed boek mag je me zelfs wakker maken.

Buiten de boeken van Geronimo en Thea Stilton zoek ik niet echt boeken van één dezelfde auteur op. Ik vind het boek ‘Oorlogswinter’ van Jan Terlouw een heel goed boek. En ook de boeken ‘voor ik ga slapen’ van SJ Watson, ‘vlak voordat ik stierf’ van de auteur S.K. Tremayne vind ik ook zeer goede boeken. Deze heb ik dan meermaals gelezen. Het boek ‘puur’ van Guy Didelez vond ik dan weer niet zo goed. Hier had ik dan echter moeite om het tot de laatste pagina te lezen. Ook heb ik de boeken ‘ik heb een broer gehad’ van Håkan Lindquist en ‘breng me terug’ van ‘B.A. Paris’ gelezen. Momenteel ben ik het boek ‘ de steppewolf’ van ‘Herman Hesse’ aan het lezen. Graag zou ik eens de boeken van Harry Potter en de hongerspelen willen lezen.