#maar een klein stuk van mij wilt vooral terug | Explore Tumblr Posts and Blogs

euroadventure · 2 years

Text

Poblet - Parc Natural de la Serra de Montsant - Siurana

Vrijdag 18 februari

De zon schijnt volop wanneer ik word gewekt door de klokken van het klooster. Na mijn ontbijt vertrek ik naar het volgende Parc Natural 💪🏻!

De route er naartoe is geweldig en ik kom haast niemand tegen. Gelukkig, want de weg is her en der wat smal. In het plaatsje Cornudella de Montsant vraag ik nog even na hoe ik bij het beginpunt van deze route kan komen. Ik kan volgens de meneer die ik spreek mijn auto 'gewoon' parkeren bij het kerkje Sant Joan onderaan de bergkam. Hij had er alleen niet bijgezet dat deze weg supersmal is, vol putten zit en bochten heeft die niet altijd in één keer te nemen zijn 😳. Pfff wat een route was dat! Ik doe over vier kilometer ongeveer 20 minuten 🙃, maar uiteindelijk kom ik aan op de kleine parking. Het lijkt erop alsof ik de enige ben vandaag. Later kom ik alsnog een paar mannen tegen, verder blijft het rustig.

Voor ik vertrek, kom ik langs het kerkje St. Joan en net als ik mijn eerste stappen op het pad wil zetten zie ik een oude mevrouw haar afwas buiten doen.

We raken met handen en voeten in gesprek. Ze spreekt enkel Spaans en Frans, maar legt me uit hoe ik moet lopen en vraagt of ik niet bang ben voor hoogtes en afgronden... 😳 oepsie...wordt het een gevaarlijke route🤔? Ik ga er maar vanuit dat ik haar niet goed heb verstaan en als het te eng wordt kan ik toch altijd omkeren bedenk ik me 😁. Ze vraagt me of ik na afloop even langskom om te zeggen dat ik weer veilig terug ben. Uiteraard!

Uiteindelijk is het tegen twaalf uur voor ik vertrek. Ook voor deze route wordt zeker vier uur gerekend dus ik kan aan de bak. Vanaf minuut één is het foto hier, foto daar...zo mooi is het 😍! En vandaag is het helder en kijk ik kilometers ver.

De route is uitdagend, maar goed te doen. Ik begrijp wat deze mevrouw bedoelt wanneer ik langs de bergrand wandel, maar het maakt mij niet bang. De paden zijn 'vrij breed', ik moet enkel niet struikelen en dat is nou net niet mijn sterke punt...hoe vaak ik niet over een steentje struikel 🙃. Nou ja, de dag voor ik wegging lag ik natuurlijk nog languit op straat 😂, tja...

Ik loop richting Alcabara om daar om te keren om via de andere kant van de berg terug te lopen. De route is gortdroog, soms heel groen maar vooral vol rotsen.

Na een paar uur loop ik omhoog en kom ik uiteindelijk uit op de top. Wauw!

Vanaf hier loop ik hoog over de bergkam terug om het laatste stuk weer af te dalen richting het kerkje. Het afdalen vind ik het minst prettige en dat vinden mijn knieën helaas ook. Die ga ik nog wel even voelen de komende dagen.

Bij het kerkje aangekomen ga ik eerst naar de oude vrouw toe. Een vriendin is bij haar en ze verwelkomen mij hartelijk. Ik krijg een zelfgemaakte boekenlegger als een soort van 'medaille' voor mijn prestatie haha 😂. Ook krijg ik een stuk chocolade en kan ik mijn waterfles bij de fontein bijvullen. Haar vriendin spreekt goed Engels en vertaalt af en toe wat ik zeg. Uiteindelijk maken we nog een selfie met zijn drieën. Ik heb de gehele dag een pet opgehad omdat het zo zonnig was. De oude vrouw moet keihard lachen als ik een rode streep op mijn voorhoofd heb zitten van de pet. Nou ja, die staat ook mooi op de selfie haha.

Ze geeft aan dat ze mij wilt knuffelen, maar doet dit maar niet in verband met corona. Ze wensen mij het allerbeste en staan nog minutenlang mij uit te zwaaien. Wat een geweldige ontmoeting weer!

Ik rijd op hun advies nog naar het plaatsje Siurana, exact op de berg tegenover haar. Ik vind halverwege een toffe camperplaats tussen allerlei klimmers die hier ook kamperen.

Ik leg nog even contact met een Brits stel Jack, Claire en hun hond. Zij komen uit Sheffield en zijn speciaal naar Spanje gekomen om te klimmen. Ze zijn verbaasd als ik zeg dat ik dat goed ken. Ik vertel hun over mijn tijd in Castleton in 2006. Ik werkte toen drie maanden op een zomerkamp als begeleider en deed destijds met de jongeren klimmen, canyoning in mijnen en geocaching in het Peak District. Hun thuisbasis voor het klimmen.

Ik besluit om onder het genot van een biertje nog even te genieten van de zon en alle indrukken van vandaag op me in te laten werken. Het is nog lekker weer en dus prima om buiten te koken en te eten met uitzicht op de bergkam die ik 's middags heb beklommen. Wat een topdag weer!

4 notes · View notes

wieisdemol2022 · 5 years

Text

Opdracht 2 In het vizier

De Laguna Grande ligt in het La Guajira departement 800 km boven de hoofdstad Bogotá. De gemiddelde temperatuur op de vlakte ligt rond de 30 graden in het hoogseizoen en zelfs nog 26 graden in de wintermaanden. De Laguna Grande bevat ook een enorm meer die we al vaker zijn tegengekomen, in de leader met alle vogels en als ik het goed heb gezien is dit ook het meer waar ze uiteindelijk de “puzzelopdracht” doen waar we telkens een klein stukje van zien. Op de vlakte van de Laguna Grande staat Rik de kandidaten op te wachten; “Goeiemorgen allemaal. Verspreid over dit stuk woestijn zien jullie olievaten staan. Op sommige van die olievaten ligt geld, in totaal €2.000. Dankzij een drone heeft één van jullie alles in het vizier, die kan de andere naar de juiste plek sturen. Maar pas op, er zijn kapers op de kust. Jullie krijgen dertig minuten, succes.”

Meteen een gek moment bij de bespreking van de opdracht. Want kapers op de kust, wat zouden ze daar mee bedoelen? Sarah heeft daar wel een antwoord op, zij denkt namelijk dat er mensen op quads achter ze aankomen. En zo ver zit ze er natuurlijk niet naast, ze zitten alleen op motoren. Gevalletje voorkennis?

Sarah neemt ook de leiding in het verdelen van de taken. Sinan is gebleken niet zo’n renner te zijn #watgaatSinandoen, en dus oppert Sarah dat Sinan de drone gaat besturen. Merel lijkt het daar niet mee eens te zijn en vind het ook wel een interessante positie om te staan en ze geeft uiteindelijk met tegenzin toe aan de rest om ook maar te gaan rennen. Maar is dit wel de beste positie? Want je bent alsnog afhankelijk van de rest. Als mol wil je dat hier zo min mogelijk geld verdiend wordt. Je wilt tijd rekken, wellicht mensen naar verkeerde tonnen laten rennen, afgetikt worden, etc. Als mol kan je alleen mollen bij de drone wanneer je enorm sloom doet en mensen naar verkeerde tonnen zou sturen. In het veld kan je mollen door de overige acties.

En Sinan doet precies wat we onderhand van hem verwacht hadden, lekker rustig aan. Er zijn al 4 minuten verstreken voor hij de eerste ton heeft gevonden en vooral Niels en Sarah zijn op dat moment aan het stressen dat hij sneller moet zijn. Sarah is degene die de eerste ton met een kruis erop vind. Er zijn dan 5 minuten verstreken als Merel en Niels als eerste duo het veld ingaan. Waarom gaan ze trouwens als duo’s? Je hebt een stuk of 30 olievaten staan, 30 minuten de tijd en Sinan achter de knoppen, waarom zou je dan tijd verspillen door telkens in duo’s naar één ton te rennen? Ze geven zelf aan dat het als afleiding is, maar waarom gaan niet twee kandidaten dan het veld in naar de tonnen en één als afleiding? En waarom gaan ze telkens terug? Om geld veilig te stellen? Al met al een vreemde strategie, jammer dat we niet weten hoe die tot stand is gekomen.

Merel pakt de €250 van de ton die Sinan aangewezen heeft en na een paar ‘schijnbewegingen’ om de motorrijder af te leiden lopen ze rustig terug naar het busje met Sinan en Sarah. Ondertussen zien we een motorrijder geld van één van de tonnen pakken, dat kan dus ook. Maar wat hebben Sarah en Sinan gedaan in die 5 minuten die het duurde van Merel en Niels in het veld? Aan de montage lijkt dat niks te zijn want met 19 minuten op de klok gaan ze op zoek naar een tweede ton. Ook Merel lijkt nu een beetje klaar te zijn met het getreuzel van Sinan. Na een goede drie minuten vind Sarah opnieuw een ton met een kruis erop. Ditmaal gaan Sarah en Niels naar de ton en blijft Merel bij Sinan achter. Sarah pakt de €250 van de ton en ze rennen beide met een ander boogje terug naar Sinan.

Opnieuw duurt het lang met Sinan, we zien Merel zelfs met haar zonnebril gooien omdat ze zich lijkt te vervelen. En dan heeft ze het gehad, ze laat Sinan even zien hoe hij zo’n drone moet besturen. Met nog een kleine 9 minuten vinden ze een rode ton waar een kruis opstaat. En dit keer gaan ze, op aandringen van Niels, met z’n drieën het veld in. Sarah vind onderweg een groene ton waar €250 op lag en besluit met het geld terug te rennen. We zien een andere motorrijder geld pakken van een rode ton waar Merel een soort van bijstaat. Vervolgens kan ze dus niet de rode ton vinden die Sinan met de drone gevonden had. Niels pakt geld bij een gele ton onderweg en in plaats van te rennen loopt hij langs de motorrijder. Sarah ziet bij de tweede verkenning naar de rode ton nog een zwarte ton met een kruis staan en rent er samen met Merel heen. Naar mijn gevoel komen ze net buiten de tijd weer bij het busje aan, maar het wordt goedgekeurd en dus hebben ze 5x €250 binnengehaald, in totaal €1.250 van de €2.000 die verdiend had kunnen worden.

Wat viel ons op deze opdracht? Een aantal dingen… natuurlijk de kans op voorkennis bij Sarah, het feit dat Merel graag de “sleutelpositie” wou hebben, maar we hebben de kandidaten ook goed zien werken. En met de titel van deze aflevering ‘Met zand strooien’ in het achterhoofd is dat ook wel het vervelende, want de mol kan zich heel goed voordoen en daardoor met zand strooien deze opdracht.

Sarah heeft het goed gedaan wat mij betreft deze opdracht, ze hielp Sinan met het zoeken naar de tonnen, heeft alle 3 de tonnen bij Sinan op het beeldscherm herkent. Haalt met Niels 1x €250 op, met Merel 1x €250 en zelf nog een keer €250 en draagt dus bij aan €750 van het bedrag dat hier verdiend is.

Merel heeft het oké gedaan deze opdracht, in het begin laat ze Sinan zijn ding doen, maar later helpt ze hem met het besturen van de drone, ze pakt met Niels €250 en met Sarah €250 (hoewel ik het idee had dat ze echt nog lang niet binnen was, wellicht was dit haar intentie) maar draagt dus bij aan €500 van wat er verdiend is. Ik vind Merel alleen niet bloedfanatiek zoals in sommige vorige afleveringen, kan aan de temperatuur liggen, ze liep aardig veel en leek in actie te zijn wanneer er een medekandidaat in de buurt was.

Niels is echt heel erg fanatiek deze opdracht, hij is telkens in het veld te vinden en loopt mee met zowel Sarah toen ze €250 pakte, Merel toen ze €250 pakte en pakt zelf ook €250 onderweg. Hij draagt dus bij aan €750 die deze opdracht verdiend is. Wat ik eventueel verdacht vind aan Niels deze opdracht is dat hij op een gegeven moment begon te lopen. We zien de motorrijders geld van de tonnen pakken, maar ze mochten de kandidaten dus ook tikken. Wanneer je de podcast van WIDM luistert krijg je dit te horen. De locals die de motoren bestuurden waren echter zo zenuwachtig dat ze een beetje vergeten waren dat dit mocht. Wellicht was het loopje van Niels dus helemaal geen slimme afleiding, maar wou hij hun oprecht de kans geven hem af te tikken.

Lastig zo in de laatste opdrachten de mol van de (mollende) kandidaten te onderscheiden. Is jullie iets opgevallen tijdens deze of voorgaande opdrachten? Laat het ons dan weten!

2 notes · View notes

mijndagboekblog · 3 years

Text

Nooit goed genoeg – Omgaan met perfectionisme

Het kan altijd beter, leuker en mooier. Dat was voor lange tijd mijn onbewuste mantra. Ik had niet eens door dat ik zo streng voor mezelf was. Ondertussen zorgde het ervoor dat ik me ontevreden en ongelukkig voelde. Perfectionisme knaagde continu aan mij, zelfs als ik hoge cijfers haalde, veel sportte en gezond at. Gelukkig kan het ook anders, weet ik inmiddels.

Perfectionisme als drijfveer

Perfectionisme heeft voor- en nadelen. Het zorgt er enerzijds voor dat je veel doet en streeft naar hoge kwaliteit. Absoluut niet verkeerd. De keerzijde is echter dat je nooit tevreden bent, jezelf niet toelaat om te genieten als je iets hebt bereikt en dat je vaak vanuit ontevredenheid handelt, in plaats van enthousiasme.

Door mijn perfectionisme genoot ik een stuk minder van mijn leven, terwijl ik mezelf heel gelukkig mag prijzen met alles wat ik heb en doe. Daardoor zat ik in 2014 zelfs tegen een burn-out aan. Ik was nog maar 24 jaar oud en kwam iedere avond uitgeput thuis. Ik werkte 40 uur, had twee uur reistijd per dag en wilde daarnaast veel sporten en bloggen. Terugkijkend op die periode zat het probleem niet in dat drukke leven. Het probleem zat vooral in mijn eigen verwachtingen. Niks wat ik deed, vond ik goed genoeg.

Ik moest slanker, succesvoller en leuker zijn. Het ideaalbeeld van vrouwen zonder enige imperfecties zal hierin ook een grote rol spelen. Ik was erg onzeker over mijn vetrolletjes, cellulite en aanhoudende acne. Naast dat ik hoge eisen had over mijn carriere, vond ik ook dat ik er altijd tiptop uit moest zien. Daarom sportte ik veel, at ik zo gezond mogelijk en had ik een uitgebreide huidverzorgingsroutine.

Gelukkig trok mijn vriend Peter aan de rem toen ik op een zondagavond in een lichte paniekaanval het niet meer zag zitten om de volgende dag naar mijn werk te gaan. Na een week volledige rust te hebben genomen, ben ik minder gaan werken en heb ik wekenlang niet geblogd. Dat voelde als een mislukking, maar ook een bevrijding. Het leven gaat gewoon door als je minder hard aan alles trekt.

Hierdoor realiseerde ik me dat ik zo niet langer door kon gaan. Perfectionisme zit diep in mij geworteld. We zijn inmiddels zes jaar verder en ik heb er nog steeds af en toe last van. Soms val ik terug in dat negatieve gedachtenpatroon en ga ik over mijn eigen grenzen heen. Gelukkig kan ik dat inmiddels beter herkennen en gun ik mezelf vaker rust.

Ik schreef ook een stuk over middelmatig zijn, want niet alles hoeft sneller, beter en groter.

De oorzaak van perfectionisme

De achterliggende oorzaak van perfectionisme is vrijwel altijd angst. De angst om buitengesloten te worden, om te mislukken, om alleen te zijn, om raar gevonden te worden. Die angst is logisch, maar irrationeel. Het is zoeken naar controle die je nooit volledig zult hebben. Perfectionisme probeert je dus te beschermen tegen falen, maar slaat vaak te ver door in negativiteit. Het houdt je tegen om dingen uit te proberen en positief over jezelf te denken.

Buddha zei: “The mind is everything. What you think, you become”. Gedachten zijn enorm krachtig, je handelt – bewust en onbewust – naar hoe je denkt. Als jij bij een nieuw project denkt ‘het moet perfect zijn, anders is het mislukt’, dan is de kans groot dat je er krampachtig mee omgaat. De vraag is of het er echt beter van wordt.

Minder perfectionistisch zijn helpt juist om je doelen te behalen en om gelukkiger te zijn met jezelf. Het is prima om dingen uit te proberen zonder dat het gelijk perfect moet zijn. Je mag fouten maken, daardoor leer je juist veel meer dan als je het angstvallig perfect wilt doen.

Zet je perfectionisme om

Niet iedereen is een perfectionist, maar ik denk dat iedereen wel een innerlijke saboteur in zichzelf heeft zitten die je angsten onder controle probeert te houden. Dat kan een vergelijker zijn, een uitsteller, een zorgenmaker, een drama queen, enzovoort. Alles om te voorkomen dat je faalt.

Als je deze saboteur teveel toelaat, dan kan het je gedachten en je leven gaan beheersen. Het kan je onzeker maken en het kan er zelfs voor zorgen dat je dingen doet die je helemaal niet gelukkig maken, zoals een zogenaamd ‘succesvolle’ baan aannemen of in een vervelende relatie blijven zitten. De situatie is voor iedereen anders, maar het is belangrijk om deze saboteur te leren herkennen.

Het is dat stemmetje in je hoofd dat zegt: ‘zij is veel slanker dan jij’ of ‘zie je wel, je kan dit niet’.

Als je dat stemmetje leert te herkennen, dan kun je er iets mee. Waarschijnlijk gaat deze saboteur nooit volledig weg, maar je kunt die energie wel omzetten in positieve zin. Dit doe je in vier stappen:

Herken je innerlijke saboteur.

Wat doet deze met je en waarom?

Weten wat de triggers zijn.

Wat zorgt ervoor dat je opeens een aanval krijgt van negatieve gedachten? Dat kan je werk zijn, een bepaalde persoon in je omgeving of misschien wel een te strakke spijkerbroek die je toch aandoet.

Aandacht geven aan deze gedachten.

Wat ik al schreef, is dat de hoofdoorzaak van bijna alle negatieve gedachten angst is. Wees dankbaar dat deze saboteur ervoor zorgt dat je oplet. Maar zeg dan tegen jezelf om er verder niets mee te doen, omdat het je niet verder helpt.

Zet het om in iets positiefs.

Het gedrag kan je namelijk helpen als je het op de juiste manier gebruikt. Denk aan streven naar hoge kwaliteit (bij perfectionisme) of inspiratie opdoen bij anderen en dat voor jezelf gebruiken (bij vergelijkingsdrang).

Ook al is het soms moeilijk om negatieve gedachten uit te schakelen, op lange termijn kun je veel baat hebben bij deze stappen. Soms heb ik nog steeds een aanval van negatieve gedachten, maar ik kan het steeds sneller herkennen en omdraaien.

Positief denken met 4 tips

Naast de stappen om je innerlijke saboteur te herkennen, doe ik zelf nog vier andere dingen om positiever in het leven te staan. Op die manier kan ik voorkomen dat mijn innerlijk kreng toeslaat en dat ik vaker me tevreden voel met wat ik heb.

Positieve affirmaties.

Dit zijn woorden of zinnen die je herhaalt tegen jezelf, zodat je – bewust of onbewust – gelooft en handelt naar deze woorden. Zo zijn twee van mijn dagelijkse affirmaties ‘ik ben niet mijn gedachten’ en ‘ik ben goed genoeg zoals ik ben’. Schrijf jouw affirmaties op in een boekje of zeg het tegen jezelf in de spiegel. Als je dit iedere dag doet, dan ga je uiteindelijk geloven in deze woorden.

Dankbaarheid.

Nadenken waarover je dankbaar bent, helpt enorm om je te beseffen wat je allemaal wel hebt. Ik schrijf dagelijks drie dingen op waarvoor ik dankbaar ben die dag. Deze dingen kun je opdelen in:

Kleine dingetjes, zoals een kop koffie of de zon die schijnt;

Dingen die je de dag ervoor hebt gedaan;

Relaties;

Niet tastbare zaken, zoals een levensles of kans.

Meditatie.

Door meditatie -al is het maar tien minuten per dag- leer je je gedachten beter herkennen. Daarnaast merk ik dat ik door regelmatig te mediteren mijn emoties en gedachten makkelijker kan loskoppelen van de situatie. Ik doorzie eerder dat het angst is, wat ik dan sneller kan loslaten. Ik probeer iedere dag te mediteren, al lukt dit niet altijd hoor.

Perfectie is relatief.

Vraag jezelf regelmatig af: wanneer is iets perfect? Onthoud dat jouw idee van 100% perfect, misschien bij iemand anders wel 130% perfect is. Of maar 80%. De kans is bovendien groot dat als je eenmaal bij jouw 100% bent, je nog steeds niet tevreden bent. Perfectie is relatief, onthoud dat.

Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar weet dat perfectie niet bestaat. Perfectionisme is een manier om om te gaan met angst, maar het lost die angst niet op. Het blijft je beheersen. Het is een bevrijding als je die perfectie kan loslaten en desondanks gewoon dingen te gaan doen die je wilt doen. Ook al is dat niet op het niveau wat je zou willen. Doe je best en wees trots op jezelf. Dat is meer dan goed genoeg.

0 notes

dickvanas · 4 years

Text

Dick’s Prikkels: Sinterklaas ook besmet?

Lieve lezers, ik krijg zojuist nog een laatste bericht vanuit Spanje binnen. De Goedheiligman zou besmet zijn geraakt met het vreselijke virus Corona. Zijn leger Zwarte Pieten wordt momenteel nog onderzocht of ze ook besmet zijn geraakt maar gezien het grote aantal testen dat gedaan moet worden kan de Spaanse regering niet garanderen dat ze allemaal op tijd zijn afgerond en dat de Sint op tijd is uitgeziekt. De Goedheiligman maakt het naar omstandigheden redelijk goed maar het is dus niet duidelijk of hij in december weer kan komen! En ik heb de afstand tussen beide leiders helaas niet minimaal 1.5 m. kunnen krijgen. Daar is deze site te klein voor!

Hamsteren is vies woord geworden!

En dan nu weer naar het serieuze nieuws. We mogen niet meer Hamsteren van de minister-president Mark Rutte. Hij had het zelf in een grote supermarkt meegemaakt, toen hij het Nederlandse volk een hart onder de riem wilde steken. De klanten hadden echter overal schijt aan en struikelden over elkaar heen bij het boodschappen doen. ‘Op die manier kunnen we geen 1,5 meter afstand van elkaar houden. Echt niet meer kopen dan U nodig heeft hoor. Nederland heeft genoeg in voorraad voor de komende 10 jaar’. Ja, ja, daar geloof ik nou ook weer geen moer van Mark. Je ziet het toch zelf ook wel? Alle schappen zijn dagelijks in een mum van tijd leeg. Heel Nederland is aan de schijt, in ieder geval tot 6 april. Ik hoop niet dat dan alle rioleringen weer vol gaan raken met toiletpapier die we toch niet nodig hadden!

Ik weet trouwens niet of de premier zelf nog wat boodschappen nodig had op die dag. Vrienden van mij hebben gelukkig wat boodschappen voor de komende dagen kunnen brengen. Zij moesten bij aflevering De Mantel bellen, de receptie belde vervolgens de zuster van de etage en deze zuster kwam naar buiten om ze in ontvangst te nemen en naar boven te brengen. De zuster moest hiervoor haar avondmaaltijd onderbreken. Nog excuses daarvoor hoor! Hoe zou Mark dezer dagen zijn boodschappen halen? Nog een ontzettend lief moment van De Mantel: een lieve dame kwam een lekker gebakje, een Petit Fourtje, brengen vanwege deze moeilijke tijden. En dan waren er nog die schoolkinderen, die hadden helemaal zelf een papieren mandje met daarin chocolade eitjes gemaakt. Met de mooie tekst daarbij: ‘Lieve mevrouw of meneer, ik hoop dat u het leuk hebt’. Nou moet ik één ding bekennen: alles is al op! Dank jullie wel, ontzettend mooi bedacht!

Dat wij allemaal zo thuis moeten blijven heeft ook wel wat voordelen opgeleverd. Zo gooien we minder brood weg, dat komt niet meer op straat terecht en we hoeven die rotzooi later ook niet meer op te ruimen. Maar het is volgens mij wel een slechte periode voor onze vogels. Waar moeten al die meeuwen en duiven nu hun voedsel vandaan halen? Die kwamen altijd op de broodkruimels af! Nu hebben ze niets meer te eten! We kennen dat liedje wel van: ‘Alle duiven op de Dam’. Straks zingen we ‘Alle duiven uitgehongerd op de Dam’ Dat willen we toch ook niet?

Ongedierte

Maar er zijn andere diersoorten die we ook steeds minder zien: hamsters (of was het nou hamsteren), muizen en ratten. De enige muis die ik de laatste tijd heb gezien was die van mijn computer. Maar dat scheelt natuurlijk wel weer een hoop bestrijdingsmiddelen voor dit ongedierte. Maar waar zouden ze nu toch allemaal zitten? Ik zie ze niet hoor.

Nog wat bijzonderheden waar mijn haren van overeind gaan staan. In een groot land als Californië mogen sinds vrijdag alle 40.000 burgers nu ook niet meer hun huis uit. Voor niet meer dan het noodzakelijke, zoals het boodschappen doen. Gelukkig mogen ze wel blijven tanken, maar ik denk dat ze een stuk minder brandstof nodig hebben als ze alleen maar boodschappen mogen doen. Wij Nederlanders gingen vaak in België tanken, want daar was de brandstof een stuk voordeliger. Maar sinds vrijdag kun je weer een boete krijgen als je door grensmedewerkers betrapt als je wilt gaan tanken. Volgens mij kun je dan beter thuisblijven, toch? Het is ook nog eens beter voor het milieu!

Ook vrachtwagenchauffeurs maken rare tijden mee. Ze kunnen niet alleen niet meer poepen (en dat is nog niet eens omdat het toiletpapier in Nederland op is), maar omdat alle toiletten op slot zitten. Ze kunnen ook nergens meer stoppen om een broodje te eten. Nee, want de wegrestaurants zijn gesloten.

Voorheen kon je gerust een agent in het gezicht spugen. Als je dat nu doet en je roept ‘dat je Corona hebt’ dan heb je kans op een gevangenisstraf van 2 maanden. Waarom hebben we nou met die straf gewacht tot Corona kwam? Dat hadden we toch al veel eerder bij ‘gewone’ spuugbeurten’moeten hebben?

Lieve lezers, wees alstublieft enorm voorzichtig met uw portemonnee. Er komen mensen aan uw deur die u vragen om een bijdrage voor mensen die in de problemen gekomen zijn door de Corona. Of er zal via uw mail om een gift gevraagd worden. Neemt u maar van mij aan dat dit in alle gevallen om een bijdrage voor de ‘Stichting Eigenbelang’ gaat, oftewel pure diefstal. Er wordt zelfs aan oudere mensen aangeboden dat de persoon aan de deur wel de nodige boodschappen wil doen, dat die vervolgens de pinpas vraagt van de nietsvermoedende bewoner en vervolgens de rekening leeg haalt van die oudere. Ik weet niet of deze daders een gevangenisstraf zouden moeten krijgen of een TBS-behandeling. Ik zou in beide gevallen niet mijn belastinggeld voor dit soort lui beschikbaar willen stellen!

Zelfs Koning Willem Alexander kwam uit de kast en sprak het volk vrijdagavond hoopgevend toe. Ik vond het een mooie, warme toespraak van een menselijk staatsman. Maar ik vind het ook goed dat deze staatsman ons een hart onder de riem stak. Met een goede (de juiste) toon, een teken geven van betrokkenheid, gevoel van medeleven, emoties, bemoediging, aansporing om vast te houden. Op dit soort momenten ben ik ook blij dat we een Koningshuis hebben. De Majesteit wees ons er nog eens op dat we toch vooral op onze ouderen moeten letten, en dan vooral de zieken. We weten niet tot hoe lang dit gaat duren. En dat is ook zo.

Onbestemd gevoel

Sinds een paar weken krijg ik toch meer een onbestemd gevoel over mij heen en nu loop ik maar met dit liedje in mijn hoofd:

Refr.: Nassi Goreng, bami, sate Neem ook nog een loempia mee Eet je maar rond Het is ook zo gezond Ja, de Chinees doet veel meer met vlees. (ja, dat weet ik ook wel.….)

Refr.

Kom je van het werk heel laat thuis Staat er niets te borrelen op het fornuis Neem een goed besluit, ga d'r eens op uit En haal eens iets lekkers in huis

Refr.(2x)

Vier je je verjaardag, doe het goed Vier die leuke feestdag eens…

Waar was Corona ook al weer begonnen? In China toch? De besmettingen lopen daar gelukkig alweer terug en het aantal overledenen valt gelukkig mee. Nu zijn wij aan de beurt om ons gek te laten maken. Ja lieve lezers, ik weet het, ik ben gek. Jullie gelukkig niet!, Maar ik dan wel op jullie! En vergeet één ding niet, wat U ook mankeert in het leven: ‘You never walk alone’ Door Dick van As

#Dick's Prikkels

0 notes

jadegoessouth · 5 years

Text

De week van ‘De laatste keer...’

Zondag

Zoals ik in de vorige blogpost had gezegd, gingen we in de namiddag nog naar een soort marktje en daarna een ijsje eten. Omdat we maar enkele kraampjes zagen staan, besloten we om woensdag of donderdag nog even langs te gaan. Ons ijsje was natuurlijk wel weer geslaagd! 😉

Maandag

De laatste dag dat we met de leerlingen aan de slag gingen. Omdat het de laatste week was, wilden we de bijeenkomst van leerlingen en leerkrachten nog een laatste keer bijwonen. Onze wekker liep dus weer vroeg (6u30) af. Eerst legde ik de testen nog in kleine groepjes af. Dat ging al een heel stuk vlotter dan vrijdag, maar toch ging de concentratie na een dik half uur al weer weg.. 😕 Ik ben wel heel blij dat ik een heel grote vooruitgang zie in het alfabet, dat is tenslotte waar ik weken aan heb gewerkt met hen! 😃🎉

Na de pauze begonnen we aan ons spel. We hadden de leerlingen al zelf in groepen ingedeeld zodat we veel te uitbundige groepen konden vermijden. We legden het spel uit en de leerlingen waren super enthousiast! 🤗 Ik had enkele ballen meegenomen van thuis en dit was dan onze prijs voor de winnaars! En blij dat ze daar mee waren!

Als troostprijs had Lydia ballonnen voor de ‘verliezers’. We wilden ze uitdelen, maar dat was, acteraf gezien, geen goed idee. Lydia werd bijna omvergeduwd door de leerlingen die een ballon wilde. Daar kwam nog bij dat de leerlingen die al een ballon hadden gehad, nog eens kwamen aanschuiven EN dat leerlingen die geen remedial hadden, ook nog eens kwamen vragen achter ballonnen. We probeerden om iedereen terug naar hun klas te sturen en vooral uit onze klas te zetten, maar dat was bijna een onmogelijke opgave... 😅 De leerlingen daagden ons uit en bleven zeuren achter een ballon, na iedereen toch buitengezet te hebben, hebben we maar snel alles opgeruimd.😅

Na onze lange schooldag gingen we onze verrassing voor de school verder in orde brengen. Buiten tafels en stoelen hebben we ook nog eens ongeveer 300 pennen voor de school gekocht. Als de leerlingen hier iets moeten opschrijven, zitten ze altijd te zeuren achter een pen, daarom dat we zoveel pennen hebben gekocht.😊

Daarna gingen we een laatste keer naar meneer Obadire. Er moesten nog enkele documenten in orde gebracht worden voor we terug naar België konden gaan en we maakten er direct gebruik van om hem te bedanken voor deze kans die we hebben gekregen.🙂

Later op de dag maakte ik ook nog wat papieren in orde zodat ik mij daar am niets meer van moet aantrekken.🤗

‘s Avonds maakten we weer croque Hawaï’s. We deden alles in de pan tot één van de studenten ons vertelde of we haar croquemachine niet wilde gebruiken, want dat ging veel sneller. In week 14 komen we er dus ook achter dat we onze croques niet in de pan hadden moeten maken. 😂

Toen we wilden afwassen, kwamen we erachter dat er geen water was. Ik denk dat ik nog nooit zo blij ben geweest daarover, ik had echt geen zin in de afwas vandaag 😉

Na het eten, belden we nog even met onze stagebegeleider in Belgie, zodat we ons hart eens konden luchten over de moeilijke communicatie binnen onze stageschool en hebben we ook zeker verteld dat de kinderen geslagen worden op de school.😔

Toen dat ook weer achter de rug was, checkte ik even of we al water hadden. Ik had geluk en kon dus gaan douchen. Eenmaal onder de douche merkte ik wel dat er alleen koud water uit de kraan kwam. 😩 Dat was dus letterlijk en figuurlijk een koude douche.😅😉

Ik belde nog even naar huis en kon daarna weer mijn bed in. Morgen gaan we niet naar school, maar gaan we naar de proclamaties op de universiteit. Boledi studeert af en dat willen we voor geen geld van de wereld missen! In tegenstelling tot bij ons, begint hier de ceremonie al om 9u ‘s ochtends. Dat wordt dus evenzeer optijd opstaan.

😘😴

Dinsdag

We stonden optijd op zodat we ons een beetje konden klaarmaken voor Ledi haar grote dag!🤗 We vertrokken goed op tijd, want we dachten dat het wel eens druk kon worden. We zouden de ceremonie volgen op een scherm, want alleen 2 familieleden mochten mee naar binnen. Na eventjes zoeken, hadden we het scherm eindelijk gevonden en konden we alles volgen.🎉 Na enkele ‘speeches’ was het tijd voor iedereen die was afgestudeerd af te roepen. Dat duurde langer dan verwacht... Dat heeft zeker 1,5 uur geduurd! Daarna was het tijd om Ledi te feliciteren en wat was ze blij dat wij er waren! Ikzelf was ook heel erg blij dat we geweest zijn, ik vond het heel tof om zoiets in een andere context dan bij ons mee te kunnen maken! We hadden natuurlijk ook een klein cadeautje voor haar meegenomen. We hadden een paar repen chocolade, waar ze zo dol op is, als cadeautje verpakt. Ook daar was ze super blij mee.🤗🎉

Om afscheid te nemen van Ledi, maar ook van Sparkle hadden we afgesproken om deze middag een ijsje te gaan eten. We hadden rond 15u afgesproken, maar we wisten niet goed wanneer de familie van Ledi terug naar huis zou vertrekken, dus we hadden rekening gehouden met wat vertraging. Ledi kwam rond 16u aan dus konden we vertrekken dachten we, maar er was geen spoor van Sparkle.🤔 Dan wilden we zonder haar vertrekken tot we haar op weg naar de auto tegenkwamen. Ze wilden weten waar we heen gingen zodat zij ons achterna kon komen. We trakteerden Ledi alvast op een ijsje en we wachtten op Sparkle. Na een dikke uur te wachten, was ze er nog altijd niet en dus gingen we nog even door het winkelcentrum. Daar kocht ik nog een puzzel (hieronder kan je hem bewonderen). Daarna gingen we nog naar de McDonalds met Ledi om een toffe dag af te sluiten! Ledi was superblij met wat we allemaal voor haar hadden gedaan. 😊

Na nog wat TV te kijken, gingen we weer slapen, want morgen wordt het een super vermoeiende en spannende dag. Morgen is het eindelijk zover: we gaan de school verrassen met stoelen, banken en pennen!🎉🎉

Spannend dus... Morgen het hele verslag!

Slaapwel!

Woensdag

DE GROTE DAG VANDAAG!!!!

We stonden optijd om, want we moesten om 9u klaar staan. Waar dat zou zijn, dat wisten we niet. Ledi vertelde ons dat Promiss (die alles zou regelen) zich eronderuit had gemaakt en dat zij alles moest oplossen. We liepen van hier naar daar en daarom besliste Jessie en ik om al naar de winkel te rijden voor daar alles te regelen, terwijl Lydia en Ledi naar onze chauffeur met auto gingen zoeken. Eens in de winkel aangekomen, duurde het een eeuwigheid voordat alle spullen bij ons geraakte. Toen eenmaal onze spullen in ons bezit waren, zagen we ook direct Lydia en Ledi.🎉 Zij waren aangekomen MET CHAUFFEUR EN MET GROTE AUTO. 😍😍🎉Alles kwam dus toch nog op zijn pootjes terecht! Gelukkig!! En weeral dankzij Ledi, Promiss had er zich weeral gemakkelijk onderuit gemaakt. 😉

De leerlingen, leerkrachten, poetsvrouwen, kokkinnen... IEDEREEN was onder de indruk van wat we hadden meebracht voor hen! Meerdere leerlingen bedankten ons door letterlijk te zeggen dat ze dankbaar waren dat wij voor hen de stoelen en banken hebben gekocht. Ook de leerkrachten hebben ons meermaals bedankt. 😃😃😃😃Jammer genoeg was de directrice er niet vandaag. Zij ligt in het ziekenhuis. We hebben haar wel gebeld om te vertellen wat we voor haar school hebben gedaan en ook zij is heel erg dankbaar, zij wilt zelfs iets opsturen naar ons thuisadres! 😊

Omdat het onze laatste schooldag was, werd er ook voor ons gebeden, werden er dansjes voor ons gemaakt en voor ons gedanst, er werd voor ons gezongen en ik heb nog nooit zoveel knuffels op een dag gegeven, nog nooit zoveel keer op een dag gezegd ‘I will miss you to!’ en nog nooit op 1 dag zoveel tekeningen, briefjes en tekstjes in mijn handen geduwd gekregen! 😍

Ik kan niet beschrijven hoe dankbaar iedereen was voor de verrassing, maar ook niet hoe hard de leerlingen zich aan ons gehecht hebben! En ook al hebben ze vaak het bloed van onder onze nagels gehaald, ook ik ga ze heel hard missen en ze hebben een hele grote plek in mijn hart gekregen! (Bekijk zeker de filmpjes op mijn blog van deze mooie, onvergetelijke en dankbare dag)😄❤

Nadat we afscheid hadden genomen van de school en we toch wel echt moesten vertrekken, gingen we nog naar het marktje waar ik zondag al over had gesproken. Er was ons verteld dat we daar souvenirs konden kopen, maar het enige dat we daar zagen, was fruit, sokken, handdoeken... Niet echt de souvenirs waar wij op gehoopt hadden.😅

‘s Avonds waren we uitgenodigd door de ‘international office’ om iets te gaan eten met hen.🤗 Na een goede (wel nog altijd koude) douche vertrokken we rond 18u15. We gingen Lucas en Trevor ophalen en reden door naar Khoroni. Daar zat meneer Obadire al op ons te wachten. Even later kwam ook Suzan aan samen met Ledi en enkele anderen. Na het officiële gedeelte (meneer Obadire en Suzan spraken ons nog even toe) was het tijd om lekker te eten. Na een gezellige avond gingen we rond 22u weer terug naar de campus.😃 Het was een vermoeiende dag geweest en we waren allemaal moe!😴

Tot morgen!

Donderdag

Ik wilde lang slapen vandaag, maar ik werd al wakker voor 6u30. Na nog even in bed gelegen te hebben, ben ik een uurtje later opgestaan. 😅

Tegen de middag begon ik dan met mijn koffer te maken. Tegen alle verwachtingen in, ging dat heel erg vlot. Ik was iets na de middag al klaar, alles zat erin EN het woog net geen 20kg! Dat kon dus niet beter verlopen! 🎉

Na ‘s middags nog even in mijn bed wat gelezen te hebben, kwam Spakle onze kamer binnen. Zij wilde ons meenemen voor een verrassing. We gingen een laatste keer een kipspecialiteit eten en nog een ijsje.😊

‘s Avonds gingen we met Ledi en Lucas nog een pizza eten om ook afscheid van Lucas te nemen.😊

Uiteindelijk maakten we ons klaar voor onze laatste nacht in deze kamer en vooral in dat bed. We vertrekken morgen rond 13u dus we hebben tijd om uit te slapen en dan nog alles in orde te brengen.😉

Vrijdag

Om 8u30 stond ik op om de laatste dingen in mijn kamer op te ruimen en in mijn koffer te laden. Na mijn beddengoed, en alle andere spullen die ik hier liet, aan Ledi te geven, duwde ik de laatste spullen in mijn koffer en was ik rond 11u helemaal klaar om te vertrekken.🤭

Vandaag reden we tot Mokopane, ongeveer 3 uur rijden vanaf de universiteit. En tegelijkertijd ongeveer een 3 uur rijden tot de luchthaven. We namen afscheid van Ledi, waar we toch 3,5 maand alles mee gedeeld hebben en die we het hardst gaan missen van alles en iedereen.😥 We gingen nog wat spulletjes, zoals borden, bestek..., afgeven samen met de sleutel aan Suzan, de verantwoordelijke voor de accommodaties. Daarna was het echt tijd om te gaan... We reden de laatste keer de slagboom uit en kregen de laatste beelden van Venda. 😭

De rit verliep heel vlot en we kwamen rond 16u30 aan op onze verblijfplaats😊. Ik douchte even om daarna een allerlaatste keer naar onze vaste ‘restaurantketen Spur’ te gaan. Het eten was, zoals we gewoon zijn, weer superlekker en we konden met een goed en voldaan gevoel terug naar ons guesthouse gaan voor onze laatste nacht op Zuid-Afrikaanse bodem.😐

Zaterdag + zondag

We vertrokken deze ochtend, na een goed ontbijt, al om 9u. We gingen nog eerst even naar een groot winkelcentrum dichtbij de luchthaven om de tijd een beetje om te krijgen. We liepen eens door het centrum en aten ‘s middags nog iets om daarna te vertrekken naar de luchthaven. 😊

Ook deze ritten gingen weer heel goed. We leverden de auto in, maar omdat we nog veel te vroeg op de luchthaven waren, gingen we nog iets drinken om te tijd te verdrijven.😅

Toen het bijna 17u was, liep ons avontuur wel echt bijna ten einde. We gingen inchecken, liepen zonder problemen door de douane en toen we dat allemaal achter de rug hadden, was het tijd voor de laatste souvenirs🤩! Er was namelijk nog een heel grote Afrikaanse souvenirwinkel. Dat konden we ons dan ook geen 2 keer laten zeggen. We kochten alle 3 nog wat souvenirs en vertrokken dan richting de gate. En maar goed, want daar hebben we niet heel lang moeten wachten en konden we bijna direct boarden.😂

We zetten de laatste stappen op Zuid-Afrikaanse bodem en over een dikke 12 uur zou ons avontuur er helemaal opzitten...🙁

Beide vluchten gingen zonder veel problemen. Buiten veel te weinig slaap, hebben we niets te klagen over beide vluchten.

Ook de meisjes van Kaapstad hadden dezelfde vluchten als ons geboekt zodat we onze reis samen konden eindigen, net zoals we deze samen zijn begonnen. Door omstandigheden hebben zij jammer genoeg de vlucht van Londen naar Brussel gemist en hebben Lydia, Jessie en ik ons groot avontuur beëindigd. 😄

Toen we onze eerste Belgische lucht terug inademden, konden we niet wachten tot we onze familie eindelijk terug konden zien! Het kon niet snel genoeg gaan en we hadden dan ook weinig geduld! 😂

We namen onze koffers en gingen naar de aankomsthal, waar onze ouders op ons stonden te wachten. En wat een verrassing kreeg ik daar! Niet alleen mama, papa, Jorn en Serena waren daar, maar ook moeke en opa en opa.😍 Ik kreeg mijn langverwachte sandwiches met hesp. En zoals wel eens gezegd wordt, komt er aan alle begin een einde en dat was dus ook nu het geval.🙁 Na 3,5maand samengeleefd te hebben met Lydia en Jessie moesten we afscheid nemen. Wat ga ik ze toch alle 2 missen! 😘

De rit naar huis ging sneller dan verwacht, hier zijn natuurlijk ook geen putten in de weg, geen koeien langs de weg...😉 We reden mijn straat in en ik zag van ver Fynch, mijn hond, al op mij staan te wachten!🤗🤗🤗 Na hem eens goed geknuffeld te hebben en hem zijn cadeau te geven, zag ik ook dat de voortuin versierd was met vlaggetjes en een heel mooi spandoek! 🤗

Toen ik binnenkwam, was ook de living versierd! Intussen dat de langverwachte tomatensoep met balletjes opwarmde, ging ik mij snel douchen! Wat deed dat goed seg😉! Een douche in een echte badkamer MET warm water, dat had ik zeker en vast gemist! Ik had me lekker warm aangekleed, want ik had het al koud na de 30 graden die ik gewend ben, en genoot toen met volle teugen van de soep en daarna de taart die ik samen met de familie heb gegeten! 😍

Toen ze weg waren, heb ik alvast enkele dingetjes opgeruimd. Toen dat allemaal gedaan was, vertrokken we om oma te gaan bezoeken! En wat was zij blij dat ik terug was en haar kwam bezoeken.😃

We zijn nog iets gaan drinken op de volleybal, waar ik ook weer blij was om daar terug te zijn en als avondeten konden de frietjes van de frituur natuurlijk niet ontbreken.😀

Omdat ik deze nacht niet geslapen heb, ben ik maar vroeg in mijn bed gekropen! Daar verlangde ik ook al heel lang naar! 😴

Vanaf nu is mijn avontuur dus helemaal afgelopen, maar omdat ik jullie ook wil laten weten wat ik allemaal gemist heb, ga ik volgende week pas mijn allerlaatste blog schrijven!

Tot volgende week dus!!😘

0 notes

donnaopreis · 7 years

Photo

#18 BUNAKEN | Mooiste eiland van Sulawesi en Kaspar wordt aangevallen door een triggerfish!

Na een rustige tocht van ongeveer een uur werden we opgehaald met een scooter en naar het resort gebracht. Daar werden we warm onthaald met een welkomsdrankje. Onze kamer op het resort is basic (lees van hout) maar wel met een chille hangmat en een grote klamboe.

Dat was ook wel nodig want de muggen waren overal. Het resort zelf was een plaatje. Het bevind zich aan de kust van de zee met een super mooi koraalrif nog geen recht voor de deur van het resort. Echt een klein paradijs. Elke ochtend kregen we ontbijt vanaf 7.00, aten we lunch om 13.00 en dineren we om 18.00. Een heel gestructureerde daginvulling kun je wel stellen. Dit beviel Kaspar en mij wel. Na tien maanden reizen ben je stiekem wel klaar met drie keer op een dag verzinnen waar je gaat eten en wat je wilt eten. Nu ging de bel, kwam je je kamer uit en ging je aan tafel zitten. Daarnaast was het een lopend buffet dus je kon zoveel pakken als je zelf wilde. Heel simpel. Dit was ook een van de grote redenen waarom we onze 4 daagse bezoek aan dit eiland hebben verlengd tot 8 dagen! Het was niet echt goedkoop maar het feit dat je even niet meer hoeft na te denken over je leven was voor ons heel chill! Daarnaast is het een perfecte duikspot met mooi en gezond koraal.

In totaal heb ik 8 duiken gemaakt en Kaspar 4 duiken. Kas kreeg last van zijn oor na de laatste duik waardoor hij zijn oor niet meer kon klaren en veel pijn had. De dagen daarna werd dit niet beter. Het plan was om richting het ziekenhuis te gaan om naar Kas zijn oor te laten kijken. In de tussentijd had iemand vanaf het vaste land al oordruppels voor hem meegenomen. Het op en neer gaan naar het ziekenhuis is alleen een hele onderneming vanwege een boot die maar 1 keer op een dag gaat. Omdat Kas zijn oor niet beter en ook niet slechter werd hebben we het bezoek aan het ziekenhuis maar uitgesteld totdat we weer terug zouden gaan naar het vaste land. Kas baalde hier natuurlijk erg van, wat ook logisch is. Ik daarentegen kon mijn lol niet op en ik ben duiken steeds leuker gaan vinden. De duiken dat Kas er niet bij was heb ik samen met een ander stel gedaan en 2 alleen met de divemaster. Tijdens de duiken ben ik zoveel schildpadden tegengekomen. Soms wel meer dan 10 tijdens een duik, ze zaten overal. Ook heb ik mijn eerste echte zeepaardje gezien (halve cm groot). Hoe de divemaster ze vind is mij een raadsel. Wat het duiken hier zo leuk maakt is dat het een wall duik is. Dit betekend dat je duikt langs een hele grote lange muur waar prachtig koraal aan vast groeit. Het koraal is hier super gezond in vergelijking tot andere plekken waar we hebben gedoken in indonesië. Zoveel kleur van turquoise tot roze tot blauw tot groen en heel veel verschillende structuren! Ook de vissen waren mooi. Plaatje hieronder is een van mijn lievelingsvissen, ze zijn zo cute omdat ze van die oempaoloempa lippen hebben en hun lijf een blokkerige vorm heeft!

Grote scholen vissen van soms wel honderden bij elkaar. Een van mijn hoogtepunten was toch wel het spotten van een white tip reef shark. Ik zag hem als eerst en trok de divemaster aan zijn flipper (niet heel handig want hij schrok zich dood). Hij bevestigde inderdaad dat het een haai was. Daarna zagen we er nog twee onder ons zwemmen! Yes. Dezelfde duik nam de divemaster mij mee een grot in met 3 uitgangen! In eerste instantie vond ik het wel eng maar ik dacht bij mezelf: Hallo ik ga gewoon met hem mee. Het was maar een kleine doorzwem van ongeveer 5 meter. Je ging erin en kwam aan de bovenkant er weer uit. Ik vond het wel tof dat ik dit kon want om dit te kunnen doen moet je je balans goed onder de knie hebben. Dit heeft alles te maken met je ademhaling. Adem je uit dan zak je, adem je in dan stijg je. Omdat je onder en boven koraal hebt is het belangrijk rustig te ademen en in of juist uit te ademen om niets aan te raken en precies door de grot te passen. Check het filmpje hieronder:

youtube

Verder heb ik een aantal speciale diertjes gezien onder water en is Kaspar achterna gezeten door een van de meest agressieve beesten uit de oceaan. De titan triggerfish. Ik ben al als de dood voor deze beesten omdat ze behoorlijk agressief kunnen zijn tijdens hun broedseizoen. Het moment dat je in de buurt van hun nest komt vallen ze je aan met hun 1 centimeter grote tanden. Ze kunnen dan ook behoorlijk grote happen uit je lichaam nemen, bleeeeh. Normaal als je zo'n vis ziet dan zwem je er met een grote boog omheen. Je ziet dan dat de vis niet zoveel doet en rustig zijn gangetje gaat. Het moment dat je in zijn ogen iets verkeerds hebt gedaan zoals in zijn territorium zwemmen dan ben je de lul en heeft hij het op jou gemunt. Kaspar is dus tijdens het snorkelen een paar minuten achterna gezeten. Normaal houdt de vis wel op als je hem een paar stompen met je voet of flippers geeft maar deze hield tot 10x vol. Best eng want een andere jongen is dus wel gebeten in zijn voet! Mijn grootste nachtmerrie is dus werkelijkheid geworden. Deze vissen vallen je dus aan, bah. Gelukkig is de ervaring tijdens het duiken wel iets anders om je er dan meer tussenhangt en ik heb de divemaster die me beschermt, haha. Deze vis kan trouwens tot 75cm groot worden en dat is behoorlijk groot! Gelukkig is het alleen dit soort die agressief is. De kleintjes doen niet zoveel (gelukkig). En zo kan ik wel doorgaan met nog meer verhalen over vissen die leuk of niet leuk zijn onder water, haha. Ohja de schildpadden daarentegen zijn super leuk. Die liggen meestal te slapen op de gekste plekken tussen het koraal. Ze liggen dan met hun ogen dicht en als je langs zwemt openen ze een oog en slapen ze weer verder. De schildpadden hier worden en zijn echt heel groot! Soms tot wel meer dan een meter.

Naast al deze onderwaterdiertjes hadden Kaspar en ik een groot horror insect in onze badkamer. De vrouw van ons guesthouse had ons er al voor gewaarschuwd; de giftige reuzenduizendpoot. Ze vertelde ons dat deze niet echt vaak voorkomen maar mocht je er een zien maak hem dan dood en ga er vooral niet op staan. Die avond ging ik naar de wc en zag in mijn ooghoek achter de toiletpot een aantal pootjes weglopen. Ik riep Kaspar erbij: ja hoor het was zo een vieze giftige grote dikke bruine duizendpoot en nee niet 1 maar 2! 2 giftige duizendpoten in onze badkamer. BAH! We wisten niet echt wat we hier mee aan moesten en hadden de beveiliging erbij gehaald. Deze man kwam aan met een stok en een blik. Tot onze grote verdriet heeft deze meneer erg hardhandig de twee duizendpoten op een groffe wijze proberen te vermoorden. Deze beesten zijn sterk, heel sterk. Na veel slaan en pletten met de stok lag de duizenpoot in drieën maar kronkelde nog alle kanten op! BAH. Na een aantal minuten was het de man toch gelukt.

Door deze reis is mijn angst voor insecten wel wat minder geworden. Zo vind ik gecko’s niet eng, hagedissen niet eng, kakkerlakken kan ik naar kijken (maar vind ik vooral heel irritant) en spinnen ben ik inmiddels ook wel aan gewend maar is nog steeds niet fijn als ze in de buurt zijn. Door het reizen overwin ik in ieder geval heel wat angsten en daar ben ik behoorlijk blij mee!

#bunaken #diving #bunakenisland #indonesia #indonesie #dive #island #sulawesi #fish #coral #cave #triggerfish #travel

1 note · View note

iemandzoalsik · 4 years

Text

Helden in witte jassen - door Hayat

‘Ken jij Jaap Bressers?,’ vroeg één van mijn verzorgers onlangs. ‘Nee, ik ken niet alle gehandicapten die er zijn in Nederland’. ‘Jij wel?,’ vroeg ik haar. ‘Grappig ben je. Je weet wel dat hij gehandicapt is’, zei ze. Ik moest lachen om haar snelle reactie. ‘Ik ken hem niet persoonlijk, maar heb wel eens zijn verhaal gehoord,’ antwoordde ik. Ze was op een symposium geweest en zijn verhaal deed haar denken aan het mijne. Vooral het Carlosmomentje had haar geïnteresseerd. Later die dag moest ik nog steeds denken aan dit gesprek. Via Google kwam ik meer te weten. Mensen aan het lachen maken, sarcasme over je eigen leed en openlijk over je handicap vertellen doe ik al jaren. Vraag er alleen geen geld voor ;-) Hij kan iets dat ik niet durf maar stiekem wel zou willen durven. Voor groepen staan, kennis overdragen, verandering teweegbrengen door je kwetsbaar op te stellen en je verhaal te vertellen. Jaap heeft het Carlosmomentje vernoemd naar de Portugese broeder die voor hem het verschil wist te maken toen hij na zijn duikongeluk in het ziekenhuis lag. Door iets te doen dat voor broeder Carlos heel normaal was, maar dat voor Jaap veel toegevoegde waarde had. Terwijl ik het las moest ik meteen denken aan mijn ervaring en de persoon die voor mij destijds van onschatbare waarde is geweest.

Mijn Carlosmomentje In mei 2008 ben ik geopereerd aan mijn scoliose. Als gevolg van verkeerde intubatie en complicaties heb ik drie weken in coma gelegen. Nadat ik was ontwaakt bleek mijn lichaam volledig verlamd. Niemand heeft eraan gedacht om mijn armen en benen door te blijven bewegen terwijl ik in coma werd gehouden. Er stak een luchtpijp uit mijn keel, er zat een drain in mijn rug, mijn knieën waren gebroken en mijn armen en hals zaten vol infusen en naalden waar diverse vloeistoffen doorheen gingen. De dagen dat ik wakker was waren hels. Ik kon alleen voelen en beleven. Als iemand mij vraagt wat eenzaamheid is dan moet ik vaak aan dat moment denken. Gevangen zitten in je eigen lichaam dat ongelofelijk pijn doet en het niet kunnen zeggen. Elke avond kwam er een verpleegkundige binnen die iets inspoot in mijn infuus en weg was ik. Na een paar dagen begon ik te snappen dat ik een slaapmiddel kreeg. Elke avond keek ik reikhalzend uit naar dat moment.

Ik twijfelde aan mijn bestaan. Weken heb ik gedacht dat er een klok op mijn kamer hing die non stop aan het doordraaien was. Later zou blijken dat die klok er nooit heeft gehangen. Net zo min als dat ik aangevallen werd ‘s nachts door een helium ballon in de vorm van Patrick uit Spongebob. Ook had ik geen formule ontdekt voor wereldvrede en de ontmoeting met Oprah Winfrey om mij daarvoor te bedanken had zeker niet plaatsgevonden. Ik wist niet meer wat realiteit was en wat niet.

Hallucinaties Ik weet nog dat niemand van de professionals echt contact maakte met mij. Alleen goedemorgen, -middag of -avond. Controles werden in stilte uitgevoerd. Verzorging en toediening medicatie idem. Elke keer als de deur dicht werd getrokken, stierf ik een beetje van binnen. ‘Blijf bij me, alsjeblieft!’. ‘Laat me hier niet alleen’, wilde ik schreeuwen. Wat nou als ik nooit meer zou kunnen praten. Wat nou als ik toch dood ga, hier in dit bed, alleen in dit kamertje. Zonder afscheid te nemen. Zonder nog wat te zeggen. Voor altijd stil. De weken die erna kwamen, was de dood steeds prominenter. Elke seconde dat ik leefde kon de laatste zijn. 24/7 was ik daarmee bezig. Ik begon alles af te wegen.

Is dit hoe ik verder wil leven? Nee. Kan ik de pijn langer verdragen? Nee. Heb ik controle over de situatie? Nee. Zou het fijn voelen als dit over zou zijn? Ja!

Ik hoorde iemand zeggen dat de meeste mensen de IC niet levend verlaten, dat het een wonder was dat ik ontwaakte. Maar dat ze niet weten of ik het zou redden. Als dat het geval was dan stond er al een beademingsapparaat klaar voor op mijn rolstoel. Die boodschap maakte mij intens verdrietig, bang en boos tegelijk.

Dr. van den Berg De eerste persoon die oogcontact met mij maakte bij binnenkomst was de IC-intensivist. Hij kwam naast me staan en pakte mijn hand beet. Zijn aanraking maakte mij direct emotioneel. Ik kan me herinneren dat de tranen over mijn wangen rolden en hij deze weg heeft geveegd. Hij vertelde dat hij mij niet eerder had gezien als beademingspatiënt bij Centrum voor Thuisbeademing. ‘Wat is jouw verhaal?’, vroeg hij hardop. Hij liet mijn hand los om mijn status te lezen. Tegen de tijd dat ik dr. Van den Berg zag, kon ik mijn rechterhand iets bewegen en een pen vasthouden. Dit stelde mij in staat om kleine woordjes op papier te krabbelen. Want dat waren het vooral. Slordig trillende krabbels waar je wel een woord uit kon opmaken als je de tijd nam. Dr. Van den Berg begreep na het lezen van mijn status mijn situatie. Hij was de eerste die mij echt uitlegde dat de intubatie verschrikkelijk fout is gegaan en dat ze een tracheotomie hadden uitgevoerd. Tijdens deze spoedingreep liep ik een dubbele longontsteking op door een ziekenhuisbacterie. Om mijn organen rust te geven ben ik in slaap gehouden en leek de laatste poging van cocktail aan antibiotica effect te hebben op de longen. ‘Daarom hebben ze je wakker gemaakt’, vertelde hij.

Mijn rechterhand schreef het woord ‘proberen’ op. Dr. Van den Berg keek naar het woord en daarna lachend naar mij. ‘Wil je het proberen zonder beademing? Eén keer knipperen is Ja.Twee keer is nee’, zei hij. Ik knipperde 1 keer en bleef hem strak aankijken. Hij bleef in eerste instantie stil. Dit duurt me te lang. Mijn hand bewoog over het papier en begon met schrijven: nooit beademi….. Hij las mee en zei hardop wat ik wilde schrijven. ‘Nooit beademing gehad.’ ‘Je wilt het proberen zonder beademing.’ ‘Je bent nooit eerder beademd geweest.’ Vervolgens kwam hij weer naast mij staan en pakte mijn schrijfhand op. ‘Hayat, ik ga nu heel eerlijk tegen je zijn. De situatie waarin je nu verkeert, is ernstig. Dat je wakker bent geworden geeft aan hoe sterk je bent. Je hebt inderdaad nooit eerder een indicatie gehad voor beademing. Voordat ik het met je ga proberen zullen we het moeten hebben over o.a. zelfstandig slikken. Want ook dat kun je nog niet zelf. Het kost veel tijd en geduld voordat je slikfunctie is hersteld. Ik weet niet zeker of het zich herstelt. Als dat wel lukt kunnen we kijken naar de beademing. Als jij het wilt dan durf ik het wel aan om het te proberen. Om je een beeld te geven hoe zwaar het zelfstandig ademen is kan ik je zo meteen van de beademing afhalen. Dan voel je dat je longen nog echt afhankelijk zijn van de machine. Wil je dat?’

Ik knipperde één keer. Hij ontkoppelde mij van de beademing. Al die tijd dacht ik dat ik zelfstandig ademhaalde. Koppig als ik was. Het voelde helemaal niet of dat stuk werd overgenomen door een apparaat. Terwijl ik met al mijn kracht lucht probeerde in te ademen voelde het alsof er een olifant op mij lag en ik door een speldenprik ademde. Er gebeurde niks. Behalve dat ik bij die gedachten in paniek raakte en begon te huilen. Dr. Van den Berg sloot me weer aan op de beademing. Ik durfde hem niet meer aan te kijken en besloot mijn ogen niet meer te openen. Hij gaat vanzelf weg dacht ik. Hij bleef net zo lang staan totdat ik weer was gekalmeerd. Met het vriendelijkste gezicht dat ik in die periode had gezien. Het enige dat hij zei was, ‘anders hè zonder beademing’. Nadat hij de handschoenen had weggegooid en zijn handen had gewassen, zei hij dat hij de komende dagen langs zal komen om te kijken hoe het gaat. ‘We beginnen eerst met het slikken weer te activeren. Daarna moeten we maar snel kijken hoe we je stem terug krijgen.’ De dagen erna kwam dr. Van den Berg geregeld langs. Zijn plan werd later die week gestart. Niet iedereen op de IC stond achter zijn besluit. Hij bleef standvastig en gaf altijd als antwoord dat ik het graag wil proberen. Na een paar dagen zag hij daar verbetering in en mijn waarden van mijn longen werden voorzichtig beter. Het opbouwen om van de beademing af te komen werd fase twee in mijn herstel. Eerst een minuut. Toen drie. Toen vijf. Daarna tien minuten, een kwartier. Tegen de tijd dat ik een half uur zonder beademing kon, kwam dr. Van de Berg weer langs. Vrolijk als hij was stapte hij mijn kamer binnen. ‘Het gaat goed met je hè!’ In de dagen die volgden ging het opbouwen onder zijn leiding als een trein. Twee maanden later lag ik op de IC zonder beademingsapparatuur met een zachte stem grapjes te maken met de verpleegkundigen.

In oktober van 2008 mocht ik naar huis en een paar dagen later zat ik in de collegebanken, klaar om te starten aan mijn afstudeerjaar. In februari van 2009 mocht ik mijn diploma in ontvangst nemen. Drie maanden later werd ik aangenomen bij Achmea in Apeldoorn.

Grondlegger voor mijn mindset Ik denk nog vaak terug aan 2008 en aan dr. Van den Berg. Aan de harde realiteit waar ik mee ben geconfronteerd op jonge leeftijd. Aan de lessen die ik heb geleerd. Aan hoe vastberaden ik was. Aan de missie die ik had. Aan de doelen die ik voor mezelf stelde tijdens deze trauma. Kleine. Later grotere. Van niet doodgaan vandaag. Tot aan ik ga het ziekenhuis verlaten zoals ik binnen ben gekomen, zonder beademing. Sommige helden dragen witte jassen. Zonder zijn vertrouwen had ik waarschijnlijk de handdoek in de ring gegooid en had ik mij berust in het lot. Overlijden aan complicaties of permanente beademing. Door een stomme onnodige fout. Zonder zijn steun, durf en eerlijkheid was het idee van proberen nooit uitgevoerd. Door zijn manier van handelen kwam er iets in mij los. Nieuwe drang naar leven en naar beter worden. Door zijn aanpak kreeg ik weer grip op mijn geest en werd mijn doel duidelijk. Ik ga dit doen. Het interesseert mij niet wat anderen ervan vinden. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. Na onze ontmoeting heb ik geen dag daarna getwijfeld aan mijn herstel. Falen was geen optie. Die mindset heeft letterlijk mijn leven gered. De manier van hoe ik voortaan in het leven zou staan, stond voorgoed vast. Ik had alleen de juiste persoon nodig die in mij geloofde. Zodat ik op mijn beurt weer in mezelf kon geloven. Het vertrouwen terug kon winnen in mijn lichaam. Ik heb mensen in mijn leven nodig die mij zien. Echt zien. Dan ben ik op mijn sterkst.

0 notes

aboutsmallfishingboats · 5 years

Text

Vijf angsten die ik had over het worden van een moeder

clubgreen.nl - Voor het groene nieuws!

Elke vrouw is enthousiast over moeder worden. Rechts? Maar voor mij was het niet zo eenvoudig.

Het idee om een baby te krijgen was eigenlijk angstaanjagend. Maar op een rare manier. Ik bedoel, ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde hebben, we hadden zo'n leuke en avontuurlijke jeugd (zij het met veel chaos, rotzooi en familieargumenten) dat ik me niet kon voorstellen ze niet te hebben. Maar de praktische realiteit van 'wanneer' en 'waar' en 'hoe' (hoewel, ik wist hoe lol) en vooral 'hoe ga ik ermee om?' Woog zwaar in mijn gedachten. Ben 12 jaar geleden ontmoet hebben, het is niet alsof ik er verwarring over had wie Ik wilde kinderen hebben, iets dat een ENORM voorrecht is dat ik ken. Maar hoewel mijn zwangerschap gepland was, heb ik, toen ik die positieve zwangerschapstest las, het hele eerste trimester doodsbang gemaakt over hoe het zou zijn (en met mijn hoofd in een toilet). De angsten zouden gewoon niet ophouden! Ik voelde echt alsof mijn leven voorbij was.

Iets dat me hielp met mijn denkwijze was Dit artikel door mijn favoriet Vraag Polly. Ik was drie maanden zwanger toen het werd gepubliceerd en Ben kwam thuis naar me snikken op de bank het lezen van dit artikel. Tot op dat moment had ik niet kunnen beschrijven hoe ik me voelde. Hoe dan ook, 8 maanden na mijn geboorte, wilde ik een paar gedachten delen over de angsten die ik had en welke uitkwamen.

Als je probeert gek te kijken, maar van binnen verlies je het!

Ik zou mijn carrière verliezen.

vals

'Je kunt alles hebben, maar je kunt het niet de schuld geven, of wat dan ook. Eerlijk gezegd was mijn grootste vrees voor het hebben van een baby mijn zaak opofferen om dat te doen. Ik heb de afgelopen 8 jaar hard gewerkt om een bedrijf op te bouwen en ik vreesde dat een baby me volledig zou terugbrengen. Is het gebeurd? Helemaal niet! Ik bedoel, dingen veranderden en een paar maanden lang met een beperkte capaciteit werken, deden echt mijn best (mijn eigen baas betekent nul bevallingsverlof) maar het hebben van een baby heeft mijn bedrijf niet verpest. Ik bedoel, ik denk dat het het leven rommelig maakt, je veel afleiding geeft en je eerlijk gezegd NOOIT het gevoel hebt dat je lijst korter wordt, maar ik denk dat je deze dingen gewoon leert omzeilen. Word je misschien iets beter in het stellen van prioriteiten? Of je stopt met alles te doen.

Dat gezegd hebbende, het hebben van voldoende ondersteuning is essentieel geweest om mijn bedrijf in deze tijd draaiende te houden – we hebben ongelofelijk veel geluk met een goed ondersteuningsnetwerk, we hebben allebei flexibele schema's en we hebben ook nannying en familie om te helpen met kinderopvang. Ik weet dat ik niet in staat zou zijn geweest om een bedrijf met deze capaciteit te runnen als ik de thatsupport die ik deed niet had gehad, en ik heb een enorm respect voor ouders die het allemaal zo jongleren.

Het moederschap was niet 'voor' mij.

Vals (ja!)

Hallo! Mijn naam is Genève en ik ben geen moeder. Eerlijk gezegd was dat ongeveer hoe ik mezelf zag tot een paar jaar geleden. Ik wilde nooit de baby's van andere mensen vasthouden, en ik vond het niet schattig toen een kind naast ons in een restaurant zat. Maar verrassing, verrassing, het is anders met je eigen kinderen! Ik kan niet beginnen uit te leggen hoeveel liefde en vreugde Frankie ons brengt, het is zo verbazingwekkend om elke dag wakker te worden met haar kleine gezichtje … Alhoewel het moeilijk is en een jongleren met de tijd. Dus ja, mijn angst dat het moederschap iets is waar je voor bent gemaakt of niet, was ongegrond. In feite verandert het je volledig en ik vraag me af waarom ik het niet eerder deed! Nu kon ik me echt geen leven zonder haar voorstellen.

Ik zou mijn lichaam verpesten.

Vals (en misschien een klein beetje waar?).

Ja, deze is een beetje narcistisch, dat weet ik, maar ik denk dat het niet meer dan logisch is om het zelfvertrouwen in ons lichaam en hoe we eruit zien te verbinden. Het is iets dat in essentie in ons is geboord! En alleen maar je buik zien groeien en (voor mij) je enkels verviervoudigen is een (vaak hilarische) schok. In puur praktische zin is het hebben van een baby rauw en echt en duurt het lang voordat het hersteld is. Soms voelt het alsof je nooit meer hetzelfde zult zijn. Maar weet je wat? Voor mij heeft het proces geholpen om opnieuw te definiëren wat mijn lichaam kan en om het op een andere manier te zien. Dus ja, je lichaam verandert, waarvan sommige voor altijd kunnen blijven bestaan, het is niet verpest en wat nog beter is, is dat je een hele nieuwe waardering hebt voor wat je lichaam doet. Dat was een enorme, verbazingwekkende openbaring voor mij. En hoewel ik lieg als ik zei dat ik niet langer geef om het getal op de schaal of een zachte buik, is het toch leuk om mijn lichaam eindelijk te 'zien' voor de ongelooflijke, bijna magische taak die wordt uitgevoerd, in plaats van alleen te focussen op hoe het eruit ziet aan de buitenkant. Klinkt cliché, maar het is waar!

Ik zou alleen over baby's kunnen praten.

vals

Begrijp me niet verkeerd, het voelt goed om samen te komen met vrienden die baby's hebben en uren praten over de kleine details van slaapschema's, kinderziekten, reistips – alles en nog wat. Maar weet je wat? Nadat ik Frankie had, was ik blij om te beseffen dat ik snakte naar een normaal menselijk gesprek dat NIET rond baby's draaide. Zelfs na slechts een paar weken Frankie te hebben gehad, was het goed om samen te zijn met mijn alleenstaande vrienden en te kletsen over hun dating-leven (dit geeft me in het bijzonder leven), of over podcasts en politiek met Ben. Baby's zijn leuk, maar laten we echt zijn, het kan soms een beetje saai worden. Hoewel je misschien aan mijn vrienden moet vragen of ik in een onderwerp ben veranderd, maar ik probeer mezelf te reguleren … In het begin moest ik mezelf soms herinneren aan wat verschillende mensen interessant vinden, wat kan wees hard in de eerste paar maanden wanneer het leven wordt gedicteerd door deze schreeuwende poepmachine. Maar het was geweldig om te beseffen dat als je niet wilt dat je de hele tijd over baby's praat, je dat niet hoeft te doen. En als je de hele dag over baby's wilt praten, is dat ook goed!

Ik zou niet relevant worden.

vals

'Maak je geen zorgen, als moeder zul je je vaak een beetje irrelevant voelen', vertelde een vriend me toen ik zwanger was. Dat was angstaanjagend! Het is grappig hoeveel kleine dingen als dat in je hersenen kunnen blijven. Toegegeven, in de eerste paar maanden na de baby is er een overweldigend gevoel van geïsoleerd te zijn van de wereld, buiten de baan van normale mensen te zijn. Je tepel 24/7 in een baby's mond houden zou dat iedereen aandoen! Maar toen Frankie groeide merkte ik dat dit gevoel wegging en in plaats daarvan werd vervangen door een beter idee over wat ik wilde doen en betrokken wilde zijn. In sommige opzichten voel ik me gewoon wat blijer om niet elke trend te volgen en op de hoogte te zijn alles waar ik vroeger druk op zou hebben gehad. Ja, ik val nog steeds in de vergelijkingsval en krijg FOMO, maar een stuk minder dan voorheen (hoewel zelfregulerende sociale media helpt!). Andddd die een baby krijgt, biedt je het perfecte excuus om uit dingen te komen die je niet wilt doen, en dat is geweldig! Lol.

Ik zou mama hersenen krijgen.

Waar (zo waar)

Het spijt me maar het brein van mama / mama is iets. De mentale belasting van het hebben van een baby, voeden, jongleren met een bedrijf en in het algemeen proberen om alles gedaan te krijgen, is een ENORME aanpassing geweest. En soms heb ik oprecht het gevoel dat mijn hersens stuk zijn en proberen alle delen van het dagelijks leven te verwerken. Maar ik denk dat dit volkomen natuurlijk en normaal is voor een nieuwe moeder (elke moeder die ik heb gesproken is het daar mee eens). Maar eerlijk? Het is goed! (HET IS FIJN HET IS FIJN zegt ze terwijl haar hoofd ontploft). Wat ik bedoel is dat sommige dagen beter zijn dan andere, en slapen wanneer je het kunt krijgen helpt. Maar als ik terug zou kunnen gaan en pre-baby Geneve één ding zou vertellen, zou het zijn voordeel halen uit dat er geen kinderen zijn die helder zijn!

Mijn leven was voorbij.

ZO fout!

Ok, ik denk er nu over na, het voelt belachelijk, maar voor de eerste paar maanden dat ik zwanger was, kon ik alleen maar denken dat mijn leven voorbij was. OVER. Ik bleef mensen dingen zien doen – zoals reizen en uitgaan enz. – en denk bij mezelf: "oh, ik zal een moeder worden en zal dat niet meer kunnen doen". Achteraf gezien is het leven niet zo veel veranderd. Dat is zo grappig! Ja, het is meer volgepakt, meer gereguleerd, een beetje meer alledaags, en je verliest het vermogen om gewoon te doen wat je wilt wanneer je maar wilt, maar niets over dit nieuwe leven voelt voorbij. In feite is er zoveel vreugde dat het de rest opheft. Eerlijk gezegd, vind je jezelf gewoon een half fatsoenlijke draagzak, een enorme doos met water-afveegdoekjes en ga weg!

Wat was je angst voor het moederschap? Heb je die gehad?

Lees verder

Het bericht Vijf angsten die ik had over het worden van een moeder verscheen eerst op clubgreen.nl.

source https://www.clubgreen.nl/vijf-angsten-die-ik-had-over-het-worden-van-een-moeder/

0 notes

reliance31406crk · 5 years

Text

Vijf angsten die ik had over het worden van een moeder

clubgreen.nl – Voor het groene nieuws!

Elke vrouw is enthousiast over moeder worden. Rechts? Maar voor mij was het niet zo eenvoudig.

Als je probeert gek te kijken, maar van binnen verlies je het!

Ik zou mijn carrière verliezen.

vals

Het moederschap was niet 'voor' mij.

Vals (ja!)

Ik zou mijn lichaam verpesten.

Vals (en misschien een klein beetje waar?).

Ik zou alleen over baby's kunnen praten.

vals

Ik zou niet relevant worden.

vals

Ik zou mama hersenen krijgen.

Waar (zo waar)

Mijn leven was voorbij.

ZO fout!

Wat was je angst voor het moederschap? Heb je die gehad?

Lees verder

Het bericht Vijf angsten die ik had over het worden van een moeder verscheen eerst op clubgreen.nl.

Source: https://www.clubgreen.nl/vijf-angsten-die-ik-had-over-het-worden-van-een-moeder/

0 notes

bockern · 5 years

Text

Vijf angsten die ik had over het worden van een moeder

clubgreen.nl - Voor het groene nieuws!

Elke vrouw is enthousiast over moeder worden. Rechts? Maar voor mij was het niet zo eenvoudig.

Het idee om een baby te krijgen was eigenlijk angstaanjagend. Maar op een rare manier. Ik bedoel, ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde hebben, we hadden zo'n leuke en avontuurlijke jeugd (zij het met veel chaos, rotzooi en familieargumenten) dat ik me niet kon voorstellen ze niet te hebben. Maar de praktische realiteit van ‘wanneer’ en 'waar’ en 'hoe’ (hoewel, ik wist hoe lol) en vooral 'hoe ga ik ermee om?’ Woog zwaar in mijn gedachten. Ben 12 jaar geleden ontmoet hebben, het is niet alsof ik er verwarring over had wie Ik wilde kinderen hebben, iets dat een ENORM voorrecht is dat ik ken. Maar hoewel mijn zwangerschap gepland was, heb ik, toen ik die positieve zwangerschapstest las, het hele eerste trimester doodsbang gemaakt over hoe het zou zijn (en met mijn hoofd in een toilet). De angsten zouden gewoon niet ophouden! Ik voelde echt alsof mijn leven voorbij was.

Als je probeert gek te kijken, maar van binnen verlies je het!

Ik zou mijn carrière verliezen.

vals

Dat gezegd hebbende, het hebben van voldoende ondersteuning is essentieel geweest om mijn bedrijf in deze tijd draaiende te houden – we hebben ongelofelijk veel geluk met een goed ondersteuningsnetwerk, we hebben allebei flexibele schema’s en we hebben ook nannying en familie om te helpen met kinderopvang. Ik weet dat ik niet in staat zou zijn geweest om een bedrijf met deze capaciteit te runnen als ik de thatsupport die ik deed niet had gehad, en ik heb een enorm respect voor ouders die het allemaal zo jongleren.

Het moederschap was niet 'voor’ mij.

Vals (ja!)

Hallo! Mijn naam is Genève en ik ben geen moeder. Eerlijk gezegd was dat ongeveer hoe ik mezelf zag tot een paar jaar geleden. Ik wilde nooit de baby’s van andere mensen vasthouden, en ik vond het niet schattig toen een kind naast ons in een restaurant zat. Maar verrassing, verrassing, het is anders met je eigen kinderen! Ik kan niet beginnen uit te leggen hoeveel liefde en vreugde Frankie ons brengt, het is zo verbazingwekkend om elke dag wakker te worden met haar kleine gezichtje … Alhoewel het moeilijk is en een jongleren met de tijd. Dus ja, mijn angst dat het moederschap iets is waar je voor bent gemaakt of niet, was ongegrond. In feite verandert het je volledig en ik vraag me af waarom ik het niet eerder deed! Nu kon ik me echt geen leven zonder haar voorstellen.

Ik zou mijn lichaam verpesten.

Vals (en misschien een klein beetje waar?).

Ja, deze is een beetje narcistisch, dat weet ik, maar ik denk dat het niet meer dan logisch is om het zelfvertrouwen in ons lichaam en hoe we eruit zien te verbinden. Het is iets dat in essentie in ons is geboord! En alleen maar je buik zien groeien en (voor mij) je enkels verviervoudigen is een (vaak hilarische) schok. In puur praktische zin is het hebben van een baby rauw en echt en duurt het lang voordat het hersteld is. Soms voelt het alsof je nooit meer hetzelfde zult zijn. Maar weet je wat? Voor mij heeft het proces geholpen om opnieuw te definiëren wat mijn lichaam kan en om het op een andere manier te zien. Dus ja, je lichaam verandert, waarvan sommige voor altijd kunnen blijven bestaan, het is niet verpest en wat nog beter is, is dat je een hele nieuwe waardering hebt voor wat je lichaam doet. Dat was een enorme, verbazingwekkende openbaring voor mij. En hoewel ik lieg als ik zei dat ik niet langer geef om het getal op de schaal of een zachte buik, is het toch leuk om mijn lichaam eindelijk te 'zien’ voor de ongelooflijke, bijna magische taak die wordt uitgevoerd, in plaats van alleen te focussen op hoe het eruit ziet aan de buitenkant. Klinkt cliché, maar het is waar!

Ik zou alleen over baby’s kunnen praten.

vals

Begrijp me niet verkeerd, het voelt goed om samen te komen met vrienden die baby’s hebben en uren praten over de kleine details van slaapschema’s, kinderziekten, reistips – alles en nog wat. Maar weet je wat? Nadat ik Frankie had, was ik blij om te beseffen dat ik snakte naar een normaal menselijk gesprek dat NIET rond baby’s draaide. Zelfs na slechts een paar weken Frankie te hebben gehad, was het goed om samen te zijn met mijn alleenstaande vrienden en te kletsen over hun dating-leven (dit geeft me in het bijzonder leven), of over podcasts en politiek met Ben. Baby’s zijn leuk, maar laten we echt zijn, het kan soms een beetje saai worden. Hoewel je misschien aan mijn vrienden moet vragen of ik in een onderwerp ben veranderd, maar ik probeer mezelf te reguleren … In het begin moest ik mezelf soms herinneren aan wat verschillende mensen interessant vinden, wat kan wees hard in de eerste paar maanden wanneer het leven wordt gedicteerd door deze schreeuwende poepmachine. Maar het was geweldig om te beseffen dat als je niet wilt dat je de hele tijd over baby’s praat, je dat niet hoeft te doen. En als je de hele dag over baby’s wilt praten, is dat ook goed!

Ik zou niet relevant worden.

vals

'Maak je geen zorgen, als moeder zul je je vaak een beetje irrelevant voelen’, vertelde een vriend me toen ik zwanger was. Dat was angstaanjagend! Het is grappig hoeveel kleine dingen als dat in je hersenen kunnen blijven. Toegegeven, in de eerste paar maanden na de baby is er een overweldigend gevoel van geïsoleerd te zijn van de wereld, buiten de baan van normale mensen te zijn. Je tepel 24/7 in een baby’s mond houden zou dat iedereen aandoen! Maar toen Frankie groeide merkte ik dat dit gevoel wegging en in plaats daarvan werd vervangen door een beter idee over wat ik wilde doen en betrokken wilde zijn. In sommige opzichten voel ik me gewoon wat blijer om niet elke trend te volgen en op de hoogte te zijn alles waar ik vroeger druk op zou hebben gehad. Ja, ik val nog steeds in de vergelijkingsval en krijg FOMO, maar een stuk minder dan voorheen (hoewel zelfregulerende sociale media helpt!). Andddd die een baby krijgt, biedt je het perfecte excuus om uit dingen te komen die je niet wilt doen, en dat is geweldig! Lol.

Ik zou mama hersenen krijgen.

Waar (zo waar)

Mijn leven was voorbij.

ZO fout!

Ok, ik denk er nu over na, het voelt belachelijk, maar voor de eerste paar maanden dat ik zwanger was, kon ik alleen maar denken dat mijn leven voorbij was. OVER. Ik bleef mensen dingen zien doen – zoals reizen en uitgaan enz. – en denk bij mezelf: “oh, ik zal een moeder worden en zal dat niet meer kunnen doen”. Achteraf gezien is het leven niet zo veel veranderd. Dat is zo grappig! Ja, het is meer volgepakt, meer gereguleerd, een beetje meer alledaags, en je verliest het vermogen om gewoon te doen wat je wilt wanneer je maar wilt, maar niets over dit nieuwe leven voelt voorbij. In feite is er zoveel vreugde dat het de rest opheft. Eerlijk gezegd, vind je jezelf gewoon een half fatsoenlijke draagzak, een enorme doos met water-afveegdoekjes en ga weg!

Wat was je angst voor het moederschap? Heb je die gehad?

Lees verder

Het bericht Vijf angsten die ik had over het worden van een moeder verscheen eerst op clubgreen.nl.

Source: https://www.clubgreen.nl/vijf-angsten-die-ik-had-over-het-worden-van-een-moeder/

0 notes

ochtendstorm · 2 years

Text

Vroeger gebruikte ik het woord “crisis” niet omdat het nooit echt erg genoeg leek en mijn problematiek niet echt of ernstig genoeg was om zo’n grote woorden te vereisen. Als ik er nu op terugkijk vind ik het vooral verbazend dat ik met zo weinig hulp (misschien ook vooral zo weinig hulp die echt paste bij me) door zo’n lange periode van acute suïcidaliteit en zelfdestructiviteit ben gekomen. Nu heeft een crisis een hele andere betekenis, maar het is een woord dat ik na mijn opname 3 jaar geleden een stuk gemakkelijker in de mond durf te nemen. Ook al ben ik eigenlijk bijna nooit meer echt suïcidaal en kan ik het een stuk langer op een gezonde manier trekken met de vaardigheden die ik heb. Daarnaast zit ik ook wel in een periode waarin mijn huisarts mij al maanden aan een stuk om de twee/drie weken terug wilt zien, waarin mijn therapeut best wat moeite doet zodat ik voorlopig niet een week tussendoor zonder therapie zou vallen, waarin ik opnames en opties moet overwegen. Als in, het gaat slecht, al maanden aan een stuk. Zo slecht dat ik voor de zoveelste keer school weer even volledig stil moet leggen en hoe zeer het gewoon even niet anders kan, voelt dat gewoon heel kut en soms een heel klein beetje als falen, want als ik in het middelbaar de zeer onverstandige keuze kon maken om zomaar even elke dag naar school te blijven gaan, waarom lukt dat dan nu niet? Vooral omdat ik dat niet wil misschien en omdat ik niet zo’n grote behoefte heb om over mijn eigen grenzen heen te gaan en omdat er in het hoger onderwijs een stuk meer opties zijn om alles even uit te stellen en toch. Toch denk ik dat ik vooral gehoopt had dat het nooit meer zo erg en zo slecht zou voelen, niet na alle moeite die ik al heb moeten steken in “herstellen”. Maar de realiteit is dat er soms nieuwe zaken worden opengetrokken en soms zijn die zaken heel groot en dan is het oké om even te remmen (/te crashen) en om maandenlang aan een stuk op de pauzeknop te drukken. Conclusie: traumaverwerking is het kutste dat er is en ik weet niet of ik me ooit al zo rauw heb gevoeld.

#persoonlijk #november 2021 #ik wou eigenlijk misschien nog eens iets op instagram zetten maar dit is iets te uitgebreid en iets te veel informatie om met de wijde werel #d aka mensen die ik ken versus een hoop onbekende mensen op tumblr #te delen

9 notes · View notes

sleepingaskingbrides · 5 years

Text

Vijf angsten die ik had over het worden van een moeder

clubgreen.nl - Voor het groene nieuws!

Elke vrouw is enthousiast over moeder worden. Rechts? Maar voor mij was het niet zo eenvoudig.

Als je probeert gek te kijken, maar van binnen verlies je het!

Ik zou mijn carrière verliezen.

vals

Het moederschap was niet 'voor' mij.

Vals (ja!)

Ik zou mijn lichaam verpesten.

Vals (en misschien een klein beetje waar?).

Ik zou alleen over baby's kunnen praten.

vals

Ik zou niet relevant worden.

vals

Ik zou mama hersenen krijgen.

Waar (zo waar)

Mijn leven was voorbij.

ZO fout!

Wat was je angst voor het moederschap? Heb je die gehad?

Lees verder

Het bericht Vijf angsten die ik had over het worden van een moeder verscheen eerst op clubgreen.nl.

Source: https://www.clubgreen.nl/vijf-angsten-die-ik-had-over-het-worden-van-een-moeder/

0 notes

arthurdw · 6 years

Text

Cultuurdouche dag 2

Op visie, een van onze deelonderwerpen, betekent in het kort dat je situaties/objecten niet vanuit een perspectief moet bekijken, maar vanuit meerdere perspectieven. Nu we wisten wat open visie betekende, gingen we kijken hoe we dit in een kunstwerk konden verwerken. Na een tijdje brainstormen, bedachten we een heel leuk idee. We wilden een soort van kijkdoos maken. Wanneer je dan door het gat zou kijken, zou je een klein stuk uit een fabrieksproces zien met een foutmelding. Het gat van de kijkdoos moet één perspectief voorstellen. Je gaat ervanuit dat waar het probleem zicht voordoet, het probleem ook is ontstaan. Echter als je vanuit boven in de doos kijkt zie je het hele productieproces en zie je dat het probleem ergens anders is ontstaan. Door het probleem vanuit meerdere perspectieven te bekijken (open visie) ontdek je waar het probleem echt zit. Hieronder zijn de eerste ontwerpen te zien van het idee.

We waren met z’n allen erg enthousiast over het idee, nu moesten we nog een verband maken met ons ander deelonderwerp: economie. Na wat denkwerk, bedachten we om het proces binnen de fabriek te vertalen naar een duidelijk overzicht, zodat ‘normale mensen’ kunnen begrijpen wat er plaats vind binnen de fabriek. Franz, de meeste ervaren uit onze groep, kwam met het idee om dit te vertalen naar een BMPN model, binnen dit model komt duidelijk naar voren wat er plaats vind binnen de fabriek. Een goed aanvullende idee waar ik zelf niet opgekomen zou zijn.

Als laatste die dag zouden we gaan luisteren naar een collegetour van Pieter Zwart, voorafgaand aan deze video deden we eerst een andere opdracht. Je moest kort vragen stellen en beantwoorden die verschenen op het beamerscherm. Je moest een duo vormen met iemand die je niet kenden. Ik ben helaas de naam vergeten van de jongen waarmee ik een duo was. Ik vond het wel erg interessant om te horen waarom hij deze studie had gekozen en wat hij ermee wilde gaan doen. Hij nog geen concrete baan in zijn hoofd die hij na de studie wilden gaan doen, maar hij wilde net als ik niet voor een baas gaan werken.

Het interview van Pieter Zwart (Ceo Coolblue), voor mij een openbarend interview, vooral omdat Pieter een hele normale kerel is die heel nuchter is over zijn succes. Zoals hij zelf zegt, er is geen secret-formula. Zijn succes is te danken aan een goede cultuur op het werk, waardoor zijn personeel het leuk vindt om naar het werk te gaan. En als het personeel het leuk vindt, dan kunnen zij dit ook weer overbrengen op de klant. Ik vond dit erg leuk om te horen, ik ben namelijk een paar maanden terug naar een college/ masterclass van Marco Aarnink (ex. Ceo drukwerkdeal) geweest. Ook hij gaf aan dat dit de grootste succesfactor was achter zijn bedrijf.

‘als je iemand aanneemt doe je dat omdat je zijn kennis nodig hebt niet omdat je jouw kennis wilt delen.’

Het interview gingen we vervolgens deels bespreken met Hans Kokhuis. Hans is gespecialiseerd in creatief verandermanagement, hij kon zich goed aansluiten bij wat Pieter zei. Wat mij het meest bij gebleven is, was de uitspraak van Hans. Hij zei; ‘als je iemand aanneemt doe je dat omdat je zijn kennis nodig hebt niet omdat je jouw kennis wilt delen.’ Dit is een mooie uitspraak waar ik het helemaal mee eens ben, dit is overigens ook een methode die Steve Jobs hanteerde bij Apple. Absoluut de mooiste uitspraak van de dag.

0 notes

hit-theroad · 6 years

Text

Sri Lanka

Voordat ik vertrok stond Sri Lanka niet op het lijstje van landen die ik graag nog eens wilden bezoeken. Maar aangezien ik tijd over had omdat ik minder lang over Nieuw-Zeeland had gedaan en ik al van heel veel mensen had gehoord dat Sri Lanka geweldig was besloot ik mij eens in te lezen in het land. Luipaarden, blue whales en olifanten zijn te spotten in Sri Lanka. Dit was eigenlijk al genoeg om mij over te halen hierheen te gaan. Toch wilde ik liever niet alleen naar dit land omdat ik veel verhalen las over dat niet veel mensen hier alleen backpacken en dat Sri Lanka net klein India is. Tijd om hulp troepen in te schakelen.

Ik berichtte Koen, een jongen die ik had ontmoet in Nieuw-Zeeland. Ik wist dat hij op hetzelfde moment een gat in zijn reisschema had als ik, en toen ik hem vroeg of hij zin had om mee te gaan was hij daar snel voor in, gezellig! Dus zodoende vloog ik 11 april eerst voor een tussen stop naar Kuala Lumpur waar Koen al op mij zat te wachten en daarna vlogen we samen door naar Sri Lanka. In dit land hadden we twee weken de tijd want Koen had al een ticket geboekt naar Australië.

Ik had al gelezen dat reizen in Sri Lanka een uitdaging is met de overvolle bussen en treinen zonder airco. Een nieuwe manier van reizen was het huren van je eigen tuktuk. Dat leek mij helemaal geweldig. Koen overgehaald en de volgende dag kregen we rijles in onze eigen tuktuk haha. Had niet echt over nagedacht dat dat ding niet automatisch was, dus we moesten nog schakelen ook, echt wel even wennen haha. En zo vertrokken we die dag nog naar het volgende plaatsje. Gelijk een dikke vuurdoop want we raakten in een dikke tropische storm en in heel veel files. Nu is het zo dat vrouwen in Sri Lanka niet rijden, ook zijn ze in heel veel delen nog totaal niet gewend aan toeristen. Als er dan een blond meisje voorbij komt, die aan het rijden is en niet in een auto maar in een tuktuk, tja. Het kwam vaak voor dat we met open mond werden aangestaard. Mensen probeerden naast ons te rijden om ons nog eens goed te observeren en als we ergens stopten en zeiden dat we zelf een tuktuk bestuurden vonden veel Sri Lankanen dat geweldig. Het was echt een hele leuke manier om in contact te komen met de locals. Ook was het heel fijn dat we konden gaan en staan waar we wilden zonder dat we rekening moesten houden met busschema’s. Ideaal!

Lions Rock De eerste plek waar we belandden was Kurunegala een plaatsje dichtbij Dambulla. Het was donker toen we aankwamen en waren kapot van onze eerste dag in de tuktuk dus vonden het wel even mooi geweest. We sliepen in een homestay van een Sri Lankaans mannetje die volgens ons niet helemaal honderd was. Maar lief was hij zeker! Elke keer kwam hij dolenthousiast binnen vallen, everything alright miss? Haha. Volgende ochtend stond er dan ook een mega ontbijt op ons te wachten, een Sri Lankaans ontbijt wel te verstaan. Dat betekent een flink bord rijst met allerlei zoetigheid erop. Met moeite kregen we een klein bordje weg, en ineens kwam de Sri Lankaan er weer aan gesprint. Dit keer met een schildpad die in zijn tuin rondliep. Look look look miss, turtle en hij legde het beestje zo naast onze tafel haha. Ons eerste wildlife was gespot;) Na een uitzwaai sessie zaten we weer in de tuktuk die we Pieter zijn gaan noemen. We voelden ons namelijk net Pieter Post in dat ding haha. Onze eerste bezienswaardigheid was Lions Rock in Dambulla. Dit is een rotsformatie midden in de jungle. Op deze rots zijn nog restanten te vinden van een 4de -eeuwse tempel. Ook wordt geloofd dat dit de eerste plek was waar Boeddha voet aan land zette. Wij hebben de berg naast Lions Rock beklommen zodat we uitzicht hadden op de beroemde rots. Het was weer een lekker warm dagje en de vochtigheid was ook weer aanwezig. Bezweet kwamen we boven aan, maar wat een uitzicht! Wauw! Het was alsof ik in Junglebook beland was. Op de top hoorden we allerlei jungle geluiden en onderweg hadden we ook al veel aapjes gespot. Een prachtig uitzicht en mooi om te zien dat de natuur hier nog zo ongerept is.

Kandy

Van Dambulla zijn we naar Kandy gereden een grotere stad in het midden van Sri Lanka. Ik had het niet verwacht maar je hebt veel drukke steden in dit land, ik denk dat je het inderdaad een soort klein India kan noemen, ofja zo stel ik mij India wel een beetje voor. De cultuur hier ook weer totaal anders dan in de rest van Azië, dat vond ik wel een hele leuke afwisseling. Ook kunnen de meeste mensen in dit land goed Engels, het is namelijk heel lang een Engelse kolonie geweest. In Kandy hebben we het plaatsje een beetje verkend en zijn we een berg opgeklommen waar een enorme Boeddha op staat. Verder was het bijna nieuwjaar en hebben we ons vooral een beetje verstopt voor de vuurwerk bommen die op straat afgingen, niet normaal schrok me elke keer dood van die dingen;) Door dat verstoppen heb ik het met Koen vaak gehad over naar huis gaan. Voor mij werd het ook tijd om een ticket te boeken zodat de mensen thuis ook wisten waar ze aan toe waren. Een ticket terug geboekt en besloten dat ik op 7 juni om 22.30 uur weer voet zet aan Nederlandse bodem;) Na het boeken een erg onrustig gevoel gekregen dat eigenlijk heel Sri Lanka bleef opspelen, zal er wel bij horen!

Kandy ligt in de bergen en staat bekend om de start van een van de mooiste treinreizen ter wereld. Deze reis gingen wij doen met onze tuktuk, dat schijnt nog beter te zijn omdat je dan kan stoppen wanneer je wilt. En dat is helemaal waar, wat een prachtige route was dit. Het begon tussen de rijstvelden, toen de bergen in met een uitzicht op een groot meer en daarna reden we dwars door de theeplantages heen. Tussendoor kwamen we door allerlei kleine dorpjes waar iedereen naar je zwaait als je in de tuktuk zit. Voor mij was het echt even het ultieme reisgevoel, heerlijk! Onze eindbestemming was Ella. Een ander dorpje in de bergen, toen we daar aankwamen barstte de onweer los en konden de mensen van het hostel onze tuktuk gelukkig in een modderstroom omhoog helpen haha wat een ervaringen krijgen we door dat ding.

Ella

Gelukkig was het de volgende dag weer opgeklaard en gingen wij de buurt verkennen. We zijn naar de Nine Arch Bridge geweest. Over deze brug komt de bekende trein altijd. Leuke fotospot en een mooie omgeving. Daarna reden we door naar een van de grootste watervallen in het land. Hier wast de halve bevolking zich in, is wel een leuk gezicht maar ik sloeg een badje over. Overal aapjes langs de weg waarvoor je echt moet oppassen want voor je het weet jatten ze van alles haha. Verder zijn we die dag naar een grote rots geweest waar Boeddha’s in waren gegrafeerd, waarschijnlijk uit de 4de eeuw, heel tof!

Helaas een beetje ziek geweest in Ella, maar dan ben ik redelijk snel weer bovenop gekomen gelukkig!

Arugam Bay

Het was tijd om richting de kust te trekken. Hop de tuktuk in en cruisen maar. Ik keek heel erg uit naar dit deel van de reis omdat er hier veel wildlife te spotten viel. Met de tuktuk reden we door natuurparken en zo zagen we overdag al heel veel buffalo’s en een krokodil. Toen we aangekomen waren in Arugam Bay besloten we nog even een toertje te doen met onze tuktuk in de hoop om nog meer wildlife te zien. Terwijl we nagesprek waren schrok ik ineens op; KOEN,KOEN, stopppppppen!! Er stond een olifant midden in een rijstveld te banjeren. Mijn allereerste wilde olifanten. Ik vond het zó bijzonder, stond minuten lang met een brok in mijn keel en kippenvel naar het beestje te staren. Toen kwam er een auto van de andere kant langs en vertelde ons dat er verder op ook wat olifanten waren. Wij hup die tuktuk weer in en ja hoor, een hele familie met twee kleine baby olifanten stond pal naast de weg. Je moest de tuktuk wel draaiende houden want ze konden ook zomaar eens achter je aankomen haha. Echt een hele bijzondere ervaring die ik nooit meer ga vergeten, wat een prachtige beesten! In Arugam Bay zelf nog op Safari gegaan met onze eigen tuktuk, niet echt een succes met duizend putten in de weg werd Koen een beetje misselijk haha.

Tissamaharama

Van Arugam Bay gingen we door naar Tissamaharama (dat ik voor het gemak even afkort met Tissa). De weg hiernaar toe ging weer door allerlei natuurparken. En ja hoor, we hebben wel 3 olifanten op de weg gehad. Dan moet je je er met je tuktukje maar een beetje langs proberen te wringen haha. Ik zat dit stuk toevallig achter het stuur en het gaspedaal werd toch een beetje harder ingetrapt als we naast zo’n gigantische olifant reden hoor, een stap en we zijn zo plat als een pannenkoek haha. Later op de weg ben ik Koen ook nog een keer vergeten haha. Die moest even gaan plassen, dat had ik niet verstaan en dacht dat hij ook in de tuktuk was blijven zitten. 10 minuten later kwam ik erachter dat hij niet in de tuktuk zat hahaha, wat erg! Terug gereden en daar liep het arme schaap langs de kant van de weg haha. Sorry Koen;)

Toen we uiteindelijk toch heelhuids aankwamen in ons hotel was het tijd om even lekker te zwemmen en te relaxen. De volgende ochtend hadden we namelijk een vroege planning. Tissa staat bekend om zijn safari’s die vanuit hier vertrekken naar het Yala National Park. Om 4 uur ging de wekker om dat park te bezoeken! Een beetje zenuwachtig was ik wel, in dit park heb je een van de grootste kansen op luipaarden te spotten en dat wilde ik maar al te graag! Met een Jeep waar we met 6 personen in konden gingen raceten we door het park heen. We hebben onwijs veel gezien; everzwijntjes, krokodillen, toekans, apen, herten, mongoose en een prachtige olifanten familie die opnieuw heel dichtbij onze auto kwamen. Dat blijft keer op keer kippenvel hoor! Een super mooie safari maar helaas geen luipaard gezien. Daar baalde ik van en ook baalde ik van mezelf want wie baalt er nu na zo’n mooie safari. Toch bleef het aan mij knagen dat ik misschien toch de volgende dag nog een kansje moest wagen om toch nog een luipaard te spotten. Koen wilde dit liever niet doen, maar vond het gelukkig geen probleem om eventueel op mij te wachten tot ik terug kwam van de safari. Na een overtuigende speech van papa en mama via FaceTime toch maar besloten om het nog maar eens te proberen.

En dat werd beloond. De volgende ochtend toen het nog pikkendonker was en we het park nog niet eens binnen waren stond er ineens een luipaard voor onze koplampen. Ik moest oprecht huilen van geluk. Wat zijn dat mooie beesten! En dat was nog niet eens alles, in het park hebben we er ook nog een gezien en daar konden we van een afstand zelfs een foto van maken, hele mooie herinnering. Ook nog heel erg veel olifanten gezien die een modderbad aan het nemen waren, kortom weer een topdag in dit sprookjesland vol dieren.

Mirissa

Van Tissa door naar Mirissa. Een plek die vooral populair is onder de surfers. Hier hebben we lekker een dagje aan het strand gelegen. De zee was echt niet normaal wild, nog nooit zulke hoge en sterke golven gezien. Brengt gelijk ook even het besef van de tsunami die hier in 2004 aan land kwam en alles wegvaagden. Dat moet zo bizar geweest zijn!

Verder ben ik in Mirissa op een walvissentour geweest op zoek naar de blue whale (jaaaaaaa, nog meer wilde dieren haha). Koen sloeg deze over want die had nog een walvissen tour te goed in Australië. Ik wilde de blue whale erg graag zien aangezien dit het allergrootste beest op aarde is. Met de boot de ruige zee op, godzijdank hadden we allemaal een zeeziekte pilletje gekregen en lagen we eigenlijk de hele dag voor pampus op de boot haha. Tot het moment dat de eerste walvis te zien was, toen stond iedereen te dringen op het dek. Wat een joekels! Geeft een heel rustgevend gevoel om naar deze dieren te kijken. Uiteindelijk hebben we ongeveer 10 walvissen gezien, wat een geluk en wat een schoonheid! Ik mag in mijn handjes knijpen heb ze niet alleen gezien maar ik heb zelfs de klassieke ‘walvisvinfoto’ kunnen schieten haha. ’s avonds aan het strand zijn Koen en ik ook nog getrakteerd op een mega schildpad die haar eitjes aan het leggen was op het strand! Ja als je wildlife wil zien, dan weet je waar je naar toe moet;)

De bekerfinale Feyenoord-AZ ook nog meegepakt, want Koen is een diehard AZ’er, vooruit dan dan ben ik ook wel een avondje voor AZ;) Helaas een niet al te goede verbinding en een niet al te goede uitkomst voor AZ.

Hikkaduwa

Onze reis zat er alweer bijna op! We vervolgden onze weg naar het plaatsje Hikkaduwa maar niet voordat we in het oud Nederlandse stadje Galle waren gestopt. Leuk plaatsje met allerlei witte oude huizen maar wel heel erg toeristisch! Na een lekkere lunch door naar Hikkaduwa waar we eigenlijk niet gek veel gedaan hebben. Daarna weer door naar de hoofdstad Colombo want de volgende dag vlogen we allebei weer het land uit. Afscheid nemen van Pieter de tuktuk, wat was het mooi om dit land te ontdekken in ons rode racemonster. Dat had ik voor geen goud willen missen. Naast Pieter ook weer afscheid nemen van elkaar. Twee weken lang op elkaars lip gezeten en dat is helemaal goed gegaan. Erg blij dat Koen met mij dit land heeft willen ontdekken want wat was het een boven verwachting mooi land. Een echte aanrader! Met als hoogtepunten alle wilde dieren en het rijden in de tuktuk. Dus je weet het, mocht je ooit nog eens een professionele tuktuk driver nodig hebben dan weet je mij te vinden;)

Next stop: Malediven!!

0 notes

allerleidesign-blog · 6 years

Text

[:nl]Voor ik helemaal diep inga op de MK750, even een klein beetje recente geschiedenis over deze website en mijzelf. Zoals veel van de huidige volgers wel zullen weten ben ik lange tijd stil geweest, er kwamen maar weinig artikelen uit en ik had ook maar weinig zin om te schrijven. Dat is de laatste tijd een stuk veranderd. Sinds kort ben ik overgeschakeld naar de MK750, met dit toetsenbord is een groot deel van mijn zin weer terug gekomen. De reden hiertoe lees je in deze review.

Content:

Voor ik deze MK750 van Coolermaster in mijn bezit kreeg had ik een Mechanisch toetsenbord met “Blue switches”. Dat toetsenbord hamerde lekker en tijdens games was die dan ook geweldig. De gevoeligheid van de toetsen tegenover de zware aanslagen was gewoonweg ideaal te noemen. Echter na verloop van tijd werd ik mij steeds bewuster van het zeer luide getik van de toetsen en als je dan langere teksten tikt kan dat zeer irritant worden. De MK750 heeft de zogeheten “Brown switches” deze hebben een iets minder luide tik, tenzij je ze echt tegen de bodem aanramt. Doordat de MK750 een stuk minder gehorig is bleef ik met dit toetsenbord ook wat later doorgaan met typen zonder me zorgen te hoeven maken over hoeveel lawaai ik maakte, ik woon namelijk niet alleen en heb de neiging vooral ‘savonds de schrijven.

Een ander groot voordeel tegenover het vorige toetsenbord dat ik had is de geweldige wristrest. Mijn vorige toetsenbord miste dit geweldige stukje techniek, waar het toetsenbord dat ik daarvoor had het wel had. Dit zorgde voor wat extra stress op mijn polsen en handen waardoor ook de zin mij regelmatig verliet. De wristrest die bij de MK750 zit heeft zijn nadelen, maar de voordelen zijn toch wel veruit in de meerderheid. Mijn handen hebben nu een stuk relaxtere positie in vergelijk, hierdoor kan ik dan ook langere periodes doorgaan zonder mijn polsen te moeten masseren wegens krampen. Hoewel de wristrest geweldig is, heeft deze ook wat nadelen. Doordat ik redelijk grote handen heb liggen mijn handen zowiezo al wat lager op het toetsenbord, de wristrest had voor mij iets langer mogen aflopen. Nu zou je kunnen zeggen dat je hem kan verplaatsen wanneer je wilt, maar zodra je dit doet is de rest net iets te hoog waardoor het typen toch weer wat minder fijn gaat. Een ander nadeel is dat wanneer je de wristrest gebruikt, je die geweldig uitziende lightbar op de voorzijde niet meer ziet. Maar als je de wristrest geheel weglaat valt deze MK750 toch net iets hoger uit dan comfortabel is, wat dus weer ten nadele van het typ gemak gaat.

De MK750 heeft een minimalistisch design, de “footprint” van het bord is mooi klein te noemen hoewel er toch alles op zit wat je nodig zult hebben, of je nou gamer bent of schrijver, of enkel films en muziek op je PC afspeelt. Aan de zijden van het toetsenbord heb je geen overbodige ruimte, naast de keys val je dus gewoon recht door naar je bureau. Dit heeft wat gewenning gekost, voorheen legde ik mijn linker pink altijd op dat extra beetje ruimte, en nu merk ik aan mijzelf dat ik het toetsenbord vast grijp met mijn pink en ringvinger om ze af en toe wat te laten rusten. Verder zitten op de MK750 alleen de hoognodige toetsen, maar ook een viertal dedicated multimedia keys, een Mute knop, een play/pause knop, een skip back en skip vooruit toets. Deze toetsen zijn reuze handig als je veel films etc kijkt, maar voor de rest zal je ze weinig gebruiken. Wellicht is dit ook de reden waarom de toetsen best lastig bereikbaar zijn. Ze zijn namelijk boven de cijfer pad geplaatst en vallen een heel stuk lager dan de overige toetsen, wat ervoor zorgt dat je over de cijfer pad heen moet reiken. Voor de rest voelt het bord echt geweldig stevig aan, de alluminium behuizing zorgt voor een redelijk gewicht waardoor het bord netjes op je bureau blijft liggen. De voetjes kunnen opgeklapt worden om het bord iets meer naar je toe te laten leunen, wat in mijn geval geen overbodige luxe is gebleken. Tevens een leuke feature is de kabelgoot die in de bodem is gemaakt, hier kan je de kabel van het toetsenbord naar een van de zijdes laten afwijken zodat je niet speciaal een kabel vanuit het midden van het bord weg hoeft te leiden. Die kabel is ook nog eens modulair dus kun je hem verwijderen wanneer je wilt. (handig voor als je hem wel eens meeneemt naar een lan party ofzo)

De RGB van de MK750 is aan te passen vanaf het bord zelf, maar ook via een klein programmatje dat te downloaden is vanaf de Coolermaster website. Hoewel ik deze software aanvankelijk niet werkend kreeg op mijn Windows insiders preview versie, kreeg ik van Jerry Driessen (De Go-To man bij Coolermaster Nederland) als heel snel een wel werkende versie van de software en is mijn feedback intern ook direct doorgegeven. De software is zeer gebruiksvriendelijk en werkt een heel stuk makkelijker dan het programmeren via het toetsenbord zelf. In plaats van te hoeven zoeken naar welke toets wat doet en hoe je dan moet opslaan enzo, kun je in het programma gewoon klikken wat je wilt en instellen zoals jij het wilt hebben. Ik heb aardig wat gespeeld met de verschillende instellingen maar heb uiteindelijk de MK750 op static rood gezet. De overige disco achtige settings gebruik ik wel als ik mijn gear wil showen aan visite, maar voor mijzelf alleen is het enkel afleiding van mijn scherm. Normaal gebruik ik de “Breathing” setting, maar bij de MK750 heeft deze setting 1 enorme teleurstelling. Zodra het licht namelijk helemaal dempt, dan gaat op gegeven moment de verlichting geheel uit, om vervolgens weer langzaam lichter te worden. Dit zorgt echter voor een best irritant klein flitsje wat zeer afleidend kan werken.

Terugkomend op de toetsen. Het gevoel dat je van de toetsen krijgt is, als je erover nadenkt, best lastig te omschrijven. Je drukt de toets in en de eerste paar milimeter heb je geen weerstand, om vervolgens een beetje weerstand te voelen, om hierna de bodem van je bord te raken. Zoals ik al zei het geluid is minder dan van de blue switches, en hierdoor typ ikzelf een stuk lekkerder, maar dit is voor iedereen anders, en dat hebben ze bij Coolermaster ook geweten, vandaar dat de MK750 in verschillende switch types zal verschijnen.

Mijn conclusie:

De Coolermaster MK750 is een geweldig toetsenbord met een heleboel leuke voordelen voor elke soort gebruiker, er zijn nog wel wat dingetjes die in volgende versies wellicht bekeken kunnen worden, maar al met al, een zeer lekkere ramplank.

Zoals je hebt kunnen lezen in deze review, ga ik niet in op de technische dingen, er zijn genoeg reviews die dat doen. Voor dit artikel heb ik gekozen om mijn ervaringen met het bord te omschrijven in plaats van een generieke verzameling van jargon en details neer te gooien. Ervaring zijn namelijk voor iedereen anders, en het beste advies dat ik je kan geven bij het kopen van een toetsenbord is als volgt: Ga naar een winkel, en typ op het toetsenbord dat je wilt gaan aanschaffen om zeker te zijn dat dat bord ook echt bij jou past.[:en]Before I go in on the actual MK750, I will start off with a bit of recent history about myself and this website. As many of the current followers will have already known, I have been quiet for quite some time, very few articles came by my hand and the feel for writing had left me. This has changed quite a bit. Since I switched to the MK750, my mood for writing has returned for a large portion. The reason for this change and what this keyboard has to do with it can be read in this review.

Content:

Before I got this MK750, made by Coolermaster, in my possession, I had a mechanic keyboard with “Blue switches”. That keyboard pounded away nicely and my fingers were like hammers on it in games, which felt pretty good. The sensitivity combined with the heavy keystrokes made it nearly ideal. After a time, however, I became more and more aware of the very loud clacks of the keys, and when you write longer pieces of text those clacks can become quite annoying. The MK750 has the so-called “Brown switches” these hold a slightly lesser audible clack unless you bottom them out by ramming them into the keyboard. Because the MK750 is a lot less loud, I tend to keep going a while later than before without me having to worry about how much noise I was actually making, seeing I do not live alone and I really love writing late at night.

Another huge advantage compared to the previous keyboard I had, is the amazing wrist rest. My previous keyboard did not have this marvelous piece of technology, whereas the one I had before that did have it. This caused quite a bit of extra stress on my wrists and hands, which also heavily impaired my feel for typing. The wrist rest which comes with the MK750 has some disadvantages, but the advantages outweigh these easily. My hands now have a much more relaxed position by comparison, and this makes it a lot more comfortable to keep going for long ends at a time without the need to massage my wrists cause of cramps. Even though this wrist rest is amazing, it does have some negative points in my opinion. Because my hands are quite huge, I rest my hands lower on the keyboard at all times, this so I do not have to curve my fingers fully to press the letters. The wrist rest would have been more comfortable if it slanted off a bit longer, so my actual wrists would rest on it instead of the bottom of my palms. The wrist rest is easily detachable (magnets) so you could move it further away from the keyboard to achieve this, but when you do this the rest itself just feels too high which causes the actual typing to be less pleasant. Another disadvantage of this wrist rest is that when you use it, you cannot see the great looking lightbar on the front of the keyboard anymore. But leaving the wrist rest off entirely, this MK750 simply is too high to be comfortable, so I sacrificed the lightbar for my ease of typing.

The MK750 sports a minimalistic design, the “footprint” of the board can be called nice and small, even though everything you might need is on it, whether you are a gamer or a writer, or just use your pc for watching movies and listening to music. On the sides of the keyboard there is no useless space, so next to the keys you fall straight through to your desk surface. This has cost me some getting used to, in the past, I rested my left pinky finger on that bit of extra space, and now I notice myself grabbing the keyboard with my pinky and ring finger when I need to rest them between strokes. You will only find the most basic keys on this MK750, but also a total of 4 dedicated multimedia keys, a Mute button, a play/pause button, a skip back and a skip forward button. These keys come in very handy when you watch a lot of movies etc, but for the rest of the time, you will hardly ever use them. The less frequent use of these buttons might also be the reason as to why they are quite daunting to reach. They have been placed above the numpad and are a lot smaller and lower than the other keys, so if you want to use them you will have to reach over the numpad. Even though it has a minimal design, it really does feel quite sturdy, the aluminium housing makes this board quite hefty which keeps it nicely in place on your desk. The feet can be used to raise the board slightly, which has proven to be a nice feature in my case seeing it really does help with the overall comfort. Another nice feature is the built-in cable management solution which has been carved in the bottom of the board, this allows you to guide the cable to either side of the board, making it disappear from the middle of your desk. That actual cable also happened to be modular so you can remove it whenever you want (comes in very handy if you wish to bring your board to a Lan party or something)

The MK750 holds a large array of RGB features, like lighting up each key in any color you might want, various pre-set lighting schemes, but also lightbars on the sides and front can be adapted to your color moods and wishes. These lighting options can be changed from the board itself, but I found that to be quite a hassle, seeing I threw out the manual first and asked questions later. So I resorted to the software of the board to make the adjustments. Sadly at first, I was unable to use the software, which fell prey to various errors on my windows insider preview builds. However, a short message on Facebook quickly resulted in Jerry Driessen (the go-to guy for Coolermaster Netherlands) sending me a version of the software that did work, as well as my feedback being addressed internally by Coolermaster. Thank you again, Jerry! The software is quite user-friendly and works a lot easier than programming the keyboard using its keys. Instead of having to find which key does what and how to save everything etc, you can actually just click on the program on what you want to achieve and set it up the way you want it to be. I have been toying with the various settings quite a bit but ended up setting the MK750 to a static red. The other disco like lighting effects I will use when I’m showing off my gear, but for myself, it’s just a distraction from the screen. Normally I would use the “Breathing” setting, but this setting has a large flaw in this MK750. As soon as the light dims all the way, at a certain point, the lights go off entirely for a short amount of time, after which it’ll come back on to slowly go to the brightest setting. This causes an annoying little flash which really is quite distracting in a bad way.

Coming back to the keys. The feeling these keys give you can be, if you think about it, quite hard to describe. You press the key and the first few millimeters you will have no resistance, to come to a point where you feel a bit of pushback, after which you bottom out the key. As I mentioned the sound is less audible than that of the blue switches and this causes me to type with a lot more comfort, but this is different for each and everyone, they knew this at Coolermaster, hence the fact that the MK750 will come in a variety of switch types.

My conclusion:

The Coolermaster MK750 is a truly magnificent board with a lot of fun features and advantages for any type of user, there are, however, a few things that should be looked after in next versions, but all in all, an amazing keyboard.

As you could have read in this review, I do not go into the technical stuff, there are plenty reviews to find that give you that information. For this article, I chose to describe my experience with the board instead of creating a generic collection of hard to read technical talk and details. Experiences are different for everyone, and the best advice I can give you if you consider buying this keyboard is this: Go out to a shop, type a bit on the board and see if it truly fits your needs. This MK750 fits mine perfectly.

One last note: I bought this keyboard with because I wanted to have it, this has been in no way sponsored by Coolermaster or anyone else. If this review seems overwhelmingly positive about the board, it’s because to me it is, this board suits all my needs and I have been playing around with it in quite a few games as well as writing with it. I can’t say I got any better at gaming or writing (I still suck) but the board does make the ride a lot more comfortable.

*All photos are credited to Coolermaster.com.[:]

MK750 by Coolermaster #allerleidesign #Coolermaster #hardware #Keys #MK750 #switches #typing #writing [:nl]Voor ik helemaal diep inga op de MK750, even een klein beetje recente geschiedenis over deze website en mijzelf.

#allerleidesign #Coolermaster #hardware #Keys #MK750 #switches #typing #writing

0 notes