#mijmeringen

[imdreamingaboutlife]

Ik heb een thuisloos hart.

Ze zwerft tussen daken die haar behoeden van de elementen, maar niet beschermen tegen de kilte van de storm.

In mezelf bouw ik een huis van mijn eigen weefsel, waar tussen mijn ribben een statig gewelf ontstaat voor de kerk waar mijn liefde kan bestaan.

De storm blijft louter een echo binnen de muren van mijn lichaam. Rust heerst in de stilte van de open balzaal van mijn borstkas.

Maar er heerst steeds een verlangen in de leegte, naar een partner in de dans op het ritme van haar slag. Dat doet haar alsnog buiten treden, de storm van twijfel en pijn te lijf in haar vlucht van eenzaamheid.

Ik heb een thuisloos hart dat mijn lichaam heeft verlaten. Met momenten zoekt ze onderdak en dan ontvang ik haar, maar een thuis kan ik niet bieden.

[rikwintein]

Haiku #82

[essebesje]

Mijmeringen

Wat jij als negatief ervaart, kan voor een ander iets positiefs betekenen. Wat jij als iets goeds ziet, kan voor een ander verwerpelijk zijn. Hoe het ook zij, vaar je eigen koers, ongeacht wat een ander er ook van vindt.

Ontplooi jezelf, leer en boek vooruitgang en het geluk zal zich mogelijk aan kunnen dienen. Geluk als een schakering van kleuren, soms zo mooi zichtbaar als een stuk glas waar de zon toevallig op schijnt.

Observeren, ruiken, de sfeer proeven die er op dat moment heerst.

Genieten van de natuur, de vergankelijkheid van de herfst bijvoorbeeld, dode bladeren op de grond maar in al hun schoonheid, een oude schuur, waar dieren in huizen. Genietend van de zee van het ritmische geluid van de golven, de zee heeft zijn eigen muzikaliteit.

Als ik een druppel zeewater was, dan zou ik deel uitmaken van het grote geheel, maar dan zou ik die ene druppel zeewater willen vinden die bij mij past, zodat we samen ééń geheel zullen vormen.

Zomaar een mijmering, een gedachte, maar vergelijk het in het normale leven, hoe moeilijk het kan zijn om als dolende ziel, een zielsverwant te vinden, al kan hij dichterbij zijn dan dat je weet.

Met deze gedachte ga ik slapen, genieten van mijn welverdiende rust, en de volgende morgen piept de zonneschijn door de gordijnen in mijn gezicht, de zon die mij wakker kust.

[megakarina66things-blog]

MIJMERINGEN.

[charleshaddonspurgeon]

Overdenkingen Met Spurgeon | De zonde gedood Er waren bepaalde ketters die de vroegchristelijke kerk lastigvielen, ze zeiden dat onze Heere niet echt stierf. Maar wij weten wel beter, Hij stierf, want toen Hij werd doorboord door de speer kwam er een stroom van bloed en water dat bewees dat Hij in werkelijkheid volkomen dood was. Bovendien zou de Romeinse officier nooit het bevel hebben gegeven dat het lichaam zou worden opgegeven als hij er niet zeker van was dat Hij al dood was en om die dubbele zekerheid te verkrijgen liet hij de gezegende zijde van onze Heere doorboren. Christus stierf waarlijk, er was geen schijnvertoning of namaak. Het was geen geest die bloedde en de verzoenende dood was geen flauwvallen of bewusteloos raken. Zo zou het ook moeten zijn met onze oude neigingen; we moeten niet doen alsof ze doodgaan, maar zij moeten in werkelijkheid sterven. Ze mogen niet worden weerhouden door heilige gebruiken; ze mogen niet mishandeld worden door tijdelijke boetedoeningen, of bewusteloos worden gemaakt door vluchtige mijmeringen, of begraven worden door religieuze belijdenissen; ze moeten in onze ziel een echte en ware dood sterven voor de Heere.

[jurjenkvanderhoek]

OVERDENKINGEN BIJ EEN KOP KOFFIE IN DE OCHTEND

Is het een obsessie, een dwanggedachte, dat er iedere morgen bij het eerste kopje koffie een tekening op papier moet komen te staan. Kunstenaar Hans Schuttenbeld begon het ooit eens een jaar of wat geleden als experiment, om wakker te worden? Een leeg vel, een onbeschreven blad te vullen aan het begin van de dag meteen na het ontwaken. Als een metafoor voor de pas geboren baby, nog vet van het huidsmeer moet het de ogen uitwrijven om aan echt licht te wennen. Wakker worden uit een diepe slaap is ook zo’n heftige gebeurtenis, je rekt je uit in het al te felle morgenlicht. De dag begint, een nieuwe dag, een nieuw begin. Voor de zuigeling vangt het leven aan met een schone lei, filosofisch gezien een tabula rasa genoemd. Zo start iedere dag ook weer met een leeg vel. De dag als zinnebeeld van het leven. De cyclus van een eendagsvlieg.

Maar wanneer je die activiteit van bladvulling dan een paar keer doet, een week, een maand – slijt de handeling in, wordt het een gewoonte. Een goede gewoonte. Zoals tanden poetsen, haar kammen, de snor krullen. Het wordt een gebruikelijke actie om de dag te beginnen met een tekening. Voor Hans Schuttenbeld is het een enigszins spiritueel ritueel. Hij beschouwt het als een aandachtige meditatie. Een beeldende overpeinzing om de leegte tussen slaap en wakker zijn, tussen nacht en dag, waakzaam op te vullen.

Het is als een verblijf in de stilte van het klooster. Om de dag aandachtig te beginnen met iets wat er toe doet. Dat kan een getijdegebed zijn, het lezen van een gedicht of de bezinning op de dag die komen gaat. Schuttenbeld vult door zijn kunst het niets op met iets. Het blanke blad wordt tot kunstwerk. In een enkele penseelstreek, een paar lijnen met de pen, op een met koffie bevochtigde ondergrond. Het is een snelle opzet van wat meestal het landschap tot onderwerp heeft. Een aquarel, een tekening in water. En het nat wat dan binnen handbereik is blijkt de kop koffie. In eerste aanvang doopte Schuttenbeld het penseel er per ongeluk in, in die kop koffie bij vergissing, nu is het een manier van werken. Deze beeldende meditatie mag niet langer duren dan een moment van bespiegeling, om even stil te staan bij de zorgen van de dag. Een intuïtieve verbeelding. Yogakunst, als het ware.

De kunstenaar noemt deze serie, die een begin kent maar nog geen einde heeft, morning meditations – mijmeringen in de ochtend. Heilzaam om de dag mee te beginnen. Een gedachtewereld op klein formaat en in een snelle compositie. Enkele noten, enige toetsen, om de bezigheden opgeruimd te starten. Want ik kan me zo voorstellen, dat wanneer Hans niet tot beelden komt – hij beeldend met het verkeerde been uit bed stapt door bijvoorbeeld ziekte of ongemak – de kunstenaar die dag niet tot volle bloei gaat komen. Chagrijnig is omdat het ritueel wordt doorbroken, de inspiratie uitblijft.

Gezien de werken die op dit moment in Galerie Getekend worden getoond is dat niet het geval geweest en vindt de kunstenaar altijd wel stof tot nadenken, materiaal om te verbeelden. Het zijn blijmoedige en goedgehumeurde uitdrukkingen. Overwegend abstract of in elk geval een versimpelde afdruk van de werkelijkheid. Vloeit een enkele verfstreek uit op het natte papier, is er meteen een horizon met een bosrand spiegelend in water. Op een andere morgen wordt Schuttenbeld minder bepaald bij de realiteit en geeft het uitzicht een abstract inzicht. Zijn vaardigheid als kalligraaf komt van pas en het is alsof hij dan zijn emotie beschrijft in een enkele bedachte hoofdletter.

In andere meditaties schildert hij niet enkel op papier, maar gebruikt fotopapier voor zijn uiting. Kodak moments. De compositie heeft dan het standaardformaat van 10 bij 15 centimeter. Het heeft de uitstraling van een met medium beïnkt etsplaatje waarin de beeltenis is gekrast om gespiegeld af te drukken. Deze tekeningen hebben werkelijk de realiteit als onderwerp, een bespiegeling van de werkelijkheid. Het zijn snapshots, gemaakt tijdens een wandeling door het bos. Dat bos is imaginair, want Schuttenbeld maakt het werk aan de keukentafel. Het is zijn herinnering die het moment en de situatie kleurt.

Zo wandelt hij door zijn eigen composities. In de geest van Frederic Gros merkt hij het wandelen aan als filosofische daad en als een spirituele ervaring. Tijdens het lopen kun je gedachten ontwikkelen en inspiraties opdoen. Als het ware maak je de tekening al wandelend in je hoofd. De kunstenaar wandelt bij thuiskomst over zijn papier, tekent zijn gedachten. Dat is de idee die mij overvalt wanneer ik door de zwarte maar niet donkere ruimte van deze galerie loop. De planken vloer kraakt onder mijn gewicht, alsof ik de gevallen takken in het bos onder mijn voeten breek. Met Schuttenbeld dwaal ik mee in zijn meditatie, verdwaal in zijn emotie. Het is middag wanneer ik daar vertoef, maar toch breekt de dag hier pas aan – tussen deze vier muren. In het midden van de ruimte ga ik door de knieën en laat in een mijmering de composities rondom op me inwerken. Ik ben in het bos van Schuttenbeld. Het is daar niet stil, want overal is geluid van vogels en insecten, de wind door de bladeren. Ik ben daar niet eenzaam, want overal is leven om me heen tussen takken en in struiken. Filosofeer ik. Voor een moment is deze ruimte, zijn deze composities van mij, voor zolang ik hier ben en de werken in mijn gezichtsveld vallen.

Morning Meditations. Werken op papier van Hans Schuttenbeld. Bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Tot en met 30 april 2023.

[toosvanholstein]

Mijmeringen over de Z bij Zwarte kunst van Zwarte kunstenaars

Ik ben behoorlijk in de war! Vanwege Zwarte kunst van Zwarte kunstenaars met hoofdletters Z, vanwege zwarte kunst die wordt witgewassen en vanwege het natuurkundige zwart en wit. Dat leidt tot heel wat gemijmer in mijn TOOS&ART van deze week #kunst #art

Mijmeringen over Zwarte kunst? Met een hoofdletter Z nog wel? Hoe ik daar zo op kom? Door de foto hierboven en door ‘In the Black Fantastic’. Die foto plopte vorige week zomaar te voorschijn op m’n Apple-scherm in een nieuwsbrief over kunst. De expositie ‘In the Black Fantastic’ in de Kunsthal Rotterdam (nog tot 10 april) bezocht ik al eerder in real time, zoals je dat tegenwoordig in goed…

[peterpijls1965]

Op de bodem van de krabbenmand

Op 8 juli 2014 was ik 4 dagen verwijderd van mijn 49ste verjaardag. Waarom weet ik niet meer, maar ik veroorloofde me enkele bespiegelende mijmeringen over het raadsel van de afgunst.

Ik heb er ongeveer 4 decennia over gedaan om erachter te komen dat afgunst een algemeen voorkomende menselijke eigenschap is. In al mijn onnozelheid dacht ik lang dat jaloezie iets was voor een enkel kleinzielig type, niet in staat een ander iets te gunnen. En ik geloofde vast dat afgunst de bron van alle kwaad is, zoals de bijbel terecht opmerkt, al staat er verder helaas veel wartaal in dat boek.

Pas nu ik bijna de 50 nader – ik kan erg traag van geest zijn – zie ik dat afgunst overal is, en voor veel mensen misschien wel een belangrijke drijfveer. Dat is het effect van de krabbenmand: elkaar niets gunnen, en omlaag halen als een ander succes dreigt te hebben of de grijze middenmoot op welke manier dan ook overstijgt. Op het gevaar af nu voor seksistisch varken te worden uitgemaakt: vooral vrouwen en gays zijn daar erg bedreven in.

Sommige mannen kunnen lomp, bot, grof en op een agressieve manier ambitieus zijn. Maar als puntje bij paaltje komt, gunnen ze elkaar wat. Kijk maar naar het WK voetbal, waar ook Nederlandse voetballers met monumentale ego’s en dito salarissen niet mekkeren als ze functioneel gewisseld worden en oprecht blij zijn met elkaars prestaties.

Vrouwen daarentegen zijn er goed in om elkaar onder het mom van zusterlijke solidariteit op een subtiele manier emotioneel onderuit te halen. Dat gebeurt vooral als een vrouw succes dreigt te hebben, of anderszins aan de krabbenmand lijkt te ontsnappen. Dan staan er altijd wel een paar goede vriendinnen klaar om de ambitieuze seksegenote subtiel of minder subtiel tot de orde te roepen. Of als dat niet helpt haar helemaal aan flarden te roddelen.

Volgens mij heeft dat te maken met het onnodig lage zelfbeeld van veel vrouwen. Ik heb twee keer het voorrecht gehad relaties te hebben met intelligente, getalenteerde zusters. Omdat ik de beroerdste niet ben, liet ik niet na die dames regelmatig op hun kwaliteiten te wijzen, en hun ambities aan te moedigen.

Dat werd bepaald niet gewaardeerd. Of ik werd uitgemaakt voor ontoerekeningsvatbare verliefde gek, of ik werd simpelweg niet geloofd en verdacht van een dubbele agenda. En, dat vond ik nog het grootste raadsel van alles: beide vrouwen lieten niet na mij onafhankelijk van elkaar voor narcist uit te maken.

Over dat laatste heb ik lang nagedacht. Volgens mij ben ik niet overdreven ijdel. Ik kijk alleen functioneel in de spiegel. En meestal zit ik er bij als een ongeschoren zwerver, al ben ik zuinig op m’n T-shirts van Alexander van Slobbe en Walter van Beirendonck. Van overdreven eigenliefde kan ik ook niet beschuldigd worden, want ik ben op het obsessieve af zelfkritisch.

Na lang denkwerk – ik geef nogmaals toe dat de kwartjes bij mij langzaam kunnen vallen – geloof ik dat ik weet wat die vrouwen bedoelden. Net als veel andere mannen kan ik me ongegeneerd verliezen in basale hobby’s als lezen, sport en kunst. Toen ik jonger en dommer was, vond ik het ook erg leuk om samen met andere kerels en veel bier schreeuwend over die hobby’s van gedachten te wisselen, waarbij het er niet om ging wie gelijk had of de beste was. We gunden elkaar onze onschuldige obsessies. Maar met narcisme heeft dat volgens mij weinig te maken, eerder met jezelf en de ander iets gunnen.

Tegenwoordig kan dat soort basale mannenonzin zich nog alleen afspelen tegen het decor van de man cave, op zondagmiddag tussen 14.00 en 16.00. Dat heb ik me althans laten vertellen, en het lijkt me een sprong voorwaarts richting een wereld zonder afgunst.

Vrouwen, heb ik gemerkt, zijn er ondertussen nog wat minder goed in om hun liefhebberijen ongegeneerd te delen. Ze nemen elkaar voortdurend kritisch de maat en mogen graag zoutzuur wrijven in elkaars vermeende kwetsbaarheden, te beginnen bij de omvang van hun heupen, ook wel eindigend met de cilinderinhoud van de leasebak in de carport.

Dat is jammer, want zoals bekend zijn vrouwen het sterkere geslacht, beschikken ze meestal over oneindig veel verfijndere sociale radarsystemen dan mannen en zijn ze aanzienlijk empathischer. Ook maken ze zich veel minder vaak dan zilverrugjes schuldig aan het volksvermaak femicide.

Ook in de geestelijke gezondheidszorg is de krabbenmand nooit ver weg. Omdat ik me wel eens kritische opmerkingen veroorloof over m’n hulpverleners, schreef ik een tijd terug een gemeend en waarderend blogje over m’n psychiatrisch verpleegkundige. Ze nam het compliment verlegen in ontvangst, maar protesteerde niet.

Maar later vond ze het nodig me van persoonsverheerlijking te beschuldigen. Ook meldde ze er niet over te peinzen dat blogje aan haar collega’s te laten lezen, want die zouden dan wel eens kunnen denken dat ik verliefd op haar ben. Ik protesteer al lang niet meer tegen dat soort reflexen. Maar treurig is het wel, dat aantoonbaar getalenteerde vrouwen zichzelf op die manier omlaag halen, en meteen je motieven verdacht maken als je wat waarderends over ze zegt.

Gisteren had ik een evaluatie met m’n begeleidster van de beschermde woonvorm waar ik de hele dag m’n narcistische zelf zit te zijn. Als onderdeel van een vragenlijstje moest ik haar functioneren richting mij toe met een rapportcijfer waarderen. Ik aarzelde niet en gaf haar een 8. Waarop ze acuut blozend wegdook in haar paperassen. Eerlijk gezegd denk ik dat ze me glunderend aangekeken zou hebben, als ik haar een 6- had gegeven. Waarmee m’n stelling bewezen is dat sommige mensen hun ergste krabbenmand zijn.

[dickvanas]

Prins Harry prijst onze Koning over excuses voor slavernij verleden

 Prins Harry heeft koning Willem-Alexander en de Noorse koning Harald geprezen, omdat zij zich recent uitspraken over het slavernijverleden van hun landen. Harry deed dit in een speciale uitzending op zender ABC ter gelegenheid van zijn nieuwe boek Spare. De Britse prins zei dat zij „leidende voorbeelden zijn.”

De hertog van Sussex deed die uitspraak toen de manier ter sprake kwam waarop de Britse pers hem en zijn vrouw Meghan heeft behandeld. Hij merkte op dat in andere landen vorsten stappen hebben gemaakt in het veroordelen van dat soort gedrag. Zo prees Harry dat koning Willem-Alexander „erkend heeft dat slavernij en kolonialisme een rol hebben gehad in het vormgeven van het land, en hij hiervoor excuses heeft gemaakt.”

 Het verhaal

Harry doet in zijn boek onder meer uit de doeken hoe hij zijn maagdelijkheid verloor, hij vertelt over zijn diensttijd in Afghanistan, over zijn drugsgebruik en hoe hij omging met het overlijden van zijn moeder, prinses Diana. Vanzelfsprekend komen ook de perikelen binnen de koninklijke familie aan bod en trekt hij stevig van leer tegen William, Catherine én Camilla. „Prins Harry is de droom van een ghostwriter, omdat hij graag over zijn gevoelens praat en eerlijk wil zijn. Hij is rijk, machtig, beroemd en beschadigd, en het grootste cadeau voor een ghostwriter: zijn partner steunt het idee dat hij alles vertelt”, concludeerde The Times toen in de zomer van 2021 werd aangekondigd dat de hertog zijn verhaal wilde delen.

De keuze viel op de Amerikaanse journalist J.R. Moehringer, hij kreeg de bijzondere eer het verhaal van Harry op te tekenen. Dat lijkt een goede keuze te zijn geweest. Daar waar de televisie-interviews van Harry en zijn vrouw als puntje bij paaltje weinig behoorlijk op de oppervlakte blijven, gaat Spare wel de diepte in. Het is Moehringer gelukt Harry lekker loslippig te maken én te houden, waardoor het boek barst van de sappige anekdotes, opmerkelijke details en emotionele mijmeringen.

Harry’s leven ligt op straat, maar wat is er bekend over deze Amerikaanse schrijver die de hertog hielp bij het schrijven van zijn ’waarheid’?

Pulitzerprijs

Moehringer werd geboren in New York en groeide op in Manhasset, een forenzenstad op Long Island. Hij groeide op met zijn alleenstaande moeder en grootouders, en liet zich door niets of niemand tegenhouden zijn droom te realiseren. Hij studeerde met vlag en wimpel af aan Yale University en begon zijn journalistieke carrière als nieuwsassistent bij de New York Times.

Naar eigen zeggen beleefde hij zijn grote doorbraak in 1997 toen hij voor zijn artikel over bokser Bob ’Bombardier’ Satterfield kans maakte op de Pulitzerprijs. De prijs ging aan hem voorbij, maar het artikel, Resurrecting The Champ, werd later verfilmd met Samuel L. Jackson in de hoofdrol. Twee jaar later kon hij de Pulitzerprijs wél in ontvangst nemen voor zijn verhaal Crossing Over, over een afgelegen plek in Alabama waar tal van afstammelingen van slaven verbleven.

 George Clooney

De journalist is bovendien geen vreemde in de wereld van ghostwriting. Zo hielp hij Andre Agassi bij het schrijven van zijn memoires Open en meer recent tekende hij de memoires Shoe Dog op namens Nike-oprichter Phil Knight. „Je probeert in hun huid te kruipen, en ook al denk je in de derde persoon, je schrijft in de eerste persoon, dus de processen zijn spiegelbeelden van elkaar”, probeerde Moehringer zijn werk als ghostwriter ooit uit te leggen.

Moehringer schreef tevens zijn eigen memoires, The Tender Bar. Het boek, waarin hij reflecteert op zijn uitdagingen in zijn jeugd, zijn relatie met zijn moeder, opgroeien zonder vaderfiguur en zijn worsteling met alcohol, werd zo populair dat het in 2021 werd verfilmd. Ben Affleck vertolkte de hoofdrol en de regie lag in handen van George Clooney. Vermoed wordt dan ook dat hij via Clooney in contact is gekomen met Harry.

Zelf heeft de journalist vooralsnog geen commentaar gegeven op zijn samenwerking met Harry. Wat dat betreft past de titel van het boek ook wel bij de ghostwriter. Want net als dat Harry de ’reserve’ is van zijn broer William, staat ook J.R. Moehringer - wat betreft de memoires - in de schaduw van de prins.

 Britse volk in rouw

Hartverscheurend zijn de beelden van William en Harry die als tieners achter de kist van hun moeder Diana lopen. Terwijl het Britse volk in diepe rouw is, en massaal zijn tranen laat zien, tonen de jonge prinsen geen enkele emotie. Hooguit een geforceerde glimlach. Achteraf gezien voelt Harry zich daar schuldig over. Ondergesneeuwd door de verhalen uit zijn boek over onder andere zijn drugsgebruik, het aantal dodelijke slachtoffers dat hij maakte als soldaat, zijn ontmaagding door een oudere vrouw en niet te vergeten de pijnlijke ruzies met zijn familie, wordt eens te meer duidelijk dat de dood van zijn moeder, en alles wat daaromheen gebeurde, Prins Harry nog altijd in zijn greep heeft. Honderdduizenden mensen kwamen begin september 1997 naar Buckingham Palace en St. James’s Palace om te rouwen om Prinses Diana, die een week eerder om het leven was gekomen bij een auto-ongeluk in Parijs. En ook langs de uitvaartroute stonden een miljoen Britten huilend aan de hekken.

Aanvankelijk zouden William (destijds 15) en Harry (12), net als de rest van de koninklijke familie, bij de poorten van Buckingham Palace staan, terwijl het lichaam van hun moeder aan hen voorbij zou trekken. Maar de pr-machine van het paleis vond het belangrijk dat ze ’onderdeel’ moesten zijn van de rouwende menigte. En dus zagen 2,5 miljard tv-kijkers de twee tieners achter de rouwauto van hun moeder lopen – een beeld dat bij veel mensen nog op hun netvlies staat gebrand.

 Racisme

William noemde het een van de moeilijkste momenten uit zijn leven, Harry verklaarde later dat ’geen enkel kind zoiets gevraagd zou moeten worden’. Harry prees koning Harald voor het feit dat hij zich hard heeft uitgesproken tegen racisme. Hij deed dit om de relatie van zijn dochter Märtha Louise met Durek Verrett, een Amerikaanse sjamaan, te verdedigen.

Willem-Alexander sloot zich in zijn kersttoespraak aan bij de excuses die premier Mark Rutte eerder namens de regering had aangeboden. Dit vond Prins Harry erg belangrijk.

Het boek is in bijna alle talkshows wel een keer besproken. Ook omdat het eerst niet in Engeland leverbaar was, maar via Spaanse winkels toch kon uitlekken. Er staan geen rijen klanten voor het boek, maar het is inmiddels wel een bestseller.

(Door Dick van As)

[definegodliness]

Zo mooi

We praten weinig Want dat lijkt me beter. Ik verkies het zwijgen Boven het zwijmelen; het zwelgen In jouw onuitstaanbare Schoonheid Die mij iedere zin Tot converseren ontneemt In een hang naar verering. Dat is eenrichtingsverkeer, Niet meer. Dat je mooi bent, mag je weten, Maar dat je me De adem beneemt En me laat wegdromen in die Luttele seconden dat ik je zie... Zou je dat mogen weten? Het lijkt me beter Van niet.

--- 9-10-2019, M.A. Tempels © 

[huilendnaardeclub]

Ken je dat?

Dat je een vrouw tegemoet denkt te fietsen en het bij het passeren een vent blijkt te zijn? Of dat je na het doortrekken van het toilet direct vergeten bent dat je deze al hebt doorgetrokken en dus nogmaals doortrekt? Of dat je bij Youtube-commercials naar de timer rechtsonder kijkt en twijfelt of ze het wel binnen de tijd halen? Of dat je overbuurvrouw al-tijd thuiskomt precies op het moment dat jij uit het badkamerraampje koekeloert tijdens het plassen?

Nee?

Oh.

[dreamyphilosopher]

Wanneer ik een bad neem hou ik ervan om mijn oren onder het water te dompelen, alle geluiden rondom mij verdovend

Het helpt me rust te vinden  in een chaotisch brein, hoor enkel het bonzen van mijn eigen hart

Wanneer ik mijn ogen sluit, en me enkel en alleen focus op dat bonzende geluid, drijven al die gedachten die over elkaar heen dansen in mijn hoofd, naar buiten

Alle zorgen over de toekomst, over wat ik allemaal nog zou moeten doen, de wat-als vragen en de mijmeringen, drijven naar buiten op het ritme van mijn hart en voor een paar tellen is mijn hoofd volledig leeg, kom ik volledig tot rust

Het is een geweldig gevoel, stilte in een anders altijd met chaos gevuld brein

[rikwintein]

Weerwoord 3 - De Pulchritudine

Laatst dacht de piot na over schoonheid en schreef er een tekst over. De tekst was basis voor een derde performance van de piot op het platform Weerwoord. Wat is het toch … Wat is het toch,dat tintelend gevoel dat op en neer kriebelt over een rillende ruggengraat,bij het horen van de hemelse harmonisch duivelse dissonanten in het Strijkkwartet Köchel 465 van Wolfgang Amadeus Mozart,bij het…

[elkedagzin]

‘Mijmeringen omarmen mijn gedachten.’ - 22 mei 2020

[semifictie]

Ik kauw stukken van mijn wangen om te vergeten hoe jij stukken universum uit mijn ogen stal

mijmeringen (10-01-17)

[jurjenkvanderhoek]

GESTOLDE HERINNERINGEN EN INNERLIJKE LANDSCHAPPEN BIJ MUGA

Op het moment dat ik de zaal van Museum Galerie Heerenveen binnenstap denk ik terug aan mijn tijd op de kunstacademie. Het is mijn gestolde herinnering die daar dan smelt. We leerden in de kunstklas diverse technieken, van schilderen tot beeldhouwen en van grafiek tot fotografie, het was een veelzijdige opleiding. Zo proefden wij van alle vaardigheden, maar specialiseerden ons nergens in. Ik kan nu naar model werken en een compositie opzetten. Ik weet hoe een lithosteen te greinen en aquatint op een etsplaat aan te brengen. Ik red me in de donkere kamer en ben vaardig met hout, steen en perspex. En ik weet onder meer iets van kleurenleer en kunstgeschiedenis.  Naast serieuze handvaardigheden stapte een docent ook wel van het pad om ons op een andere manier creatief bezig te laten zijn. Zo leerde ik van Meinte Walta het marmeren van papier, tekenden we golflijnen bij Jan Stroosma, gutsten in linoleum bij Jan Deodatus en liet Chris Fokma ons reliëf-schilderen met plakkaatverf. En die laatste kunstgreep schoot me in gedachten bij het zien van het werk van Ineke van Harten.

Verf in dikke witte klodders brengt Van Harten pasteus aan op de eerder voorbewerkte drager. Zoals ik toen ooit plakkaatverf uitsmeerde over papier, na droging kon ik daarover een laag ecoline zetten. De lage delen kregen een kleur, de hoge bleven ongekleurd. Er ontstond een figuratie. Dat was een vingeroefening, spielerei. Wat Van Harten doet is het echte werk. Zij zet laag na laag een compositie op. Zijn de spetters en is de klonterige belijning min of meer droog, dan wordt daarover een enkele kleur gezet en vervolgens nog eens zodat de lagen zich optisch mengen. Er ontstaat een letterlijke diepte door het reliëf in verf, maar ook een figuurlijke in de gelaagdheid van de kleuren. Het is haar innerlijk landschap dat toen ooit zich onbewust openbaarde. Een intuïtief spel.

Het werk boeit, de compositie biologeert. Ik benader het schilderij om te zien hoe het is opgebouwd en uitgewerkt, om het mysterie van modder aan een kwastje te doorgronden. Want meer dan dat is het feitelijk niet. Met materie dat geen vorm heeft een afbeelding opzetten. Zodra de verf uit de tube is kan van het niets iets worden gevormd. Ik sta op korte afstand voor het geabstraheerde iets en denk zo een donker bos in te stappen of opgeslokt te worden door de duisternis van de nacht. De donkerte is ingevuld met kleurtoetsen als vuurvliegjes. Sterren lichten op aan de hemel. Een lichte vlek doorbreekt het zwart als de schemerlamp achter het venster. Daar is leven, denk ik. Hoewel het een dood stuk muur is waar ik tegenaan kijk is er sfeer gebracht in het grove stucwerk.

Ineke van Harten noemt haar werk gestolde herinneringen en innerlijke landschappen. Wat zij rondom heeft gezien geeft inspiratie voor deze mijmeringen. Zij zoekt de stilte, ik vind er drukte. Zo vertelt kunst eenieder een ander verhaal. Mijn blik vindt nauwelijks rust, er is bevroren beweging in het oppervlak. Vertalingen van zichtbaarheden, tastbaar gemaakte gedachten. De suggestie van een wollig weids wolkenveld, de twinkeling van de zon op golvend water, de schittering van een sneeuwlandschap. Voortdurend ligt de emotie op de loer. Hier nachtangst, daar sneeuwpret en even verder zongeluk. De verbeelding heeft geen beeld, ik verdrink in de non-figuratie. Deze werkelijkheid heeft geen herkenbaar houvast. Het is het gevoel die de stemming bepaald. En zoekt het werk dan toch de realiteit, zoals de composities die in de hal hangen met belijning die herinnert aan de bomen in een bos, is de magie verdwenen – lost het mysterie op in een bosje feiten en wordt de blik naar een zichtbaarheid gedwongen.

Simone van Bakel laat het platte vak ruimtelijk schitteren. De parels reflecteren het invallende licht. Zo is de compositie in beweging bij een gewijzigde lichtval of andere aanlichting. Door glasparels over een gelakte ondergrond uit te spreiden ontstaat een transparante diepte. Ik acht me de eerste mens hoog op de maan die tuurt in het oneindige heelal. In de parelcomposities ontdek ik melkwegen en sterrenstelsels. Dat is wanneer Van Bakel niet de figuratie zoekt, zoals waar rondingen in aquarel het blad vullen en parels als bijvangst dienen. Die ronde vormen doen dan denken aan de keramische objecten waar Van Bakel bekend mee is. De sculpturen van glas en gebakken klei hebben een simpele organische vormentaal en doen zomaar denken aan lichaamsdelen. De objecten langs de muren kunnen makkelijk uit die wand gegroeid zijn als versteende zwammen. Kleine plastieken die in een groep de ruimte verkennen of enkel de atmosfeer proeven. Op sokkel in het groot zijn de kunstvoorwerpen aaibaar. Bekleed met een zachte stof zijn de mollige volumes meer levend dan dat het dode materie is. In een urn-achtige vaasvorm van mondgeblazen glas verspiegel ik mezelf. Voor dit moment ben ik overal in deze ruimte en raak mezelf nergens kwijt. Alleen dan wanneer ik opga in de tijdloze werkelijkheid van de schilderingen.

Van Harten en Van Bakel. Tentoonstelling schilderijen van Ineke van Harten en werken in het platte vlak en ruimtelijke composities van Simone van Bakel. Bij Museum Galerie Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. Tot en met 31 juli 2022.