#misschien niet voor de verkiezingen maar ik zou het kunnen | Explore Tumblr Posts and Blogs

stefselfslagh · 4 months

Text

Guy Verhofstadt: 'Het kan: de mensen overtuigen van iets wat hen pijn doet'

Dit interview verscheen op zaterdag 1 juni in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Maandag begint ex-premier Guy Verhofstadt (71) aan zijn laatste werkweek als Europees parlementslid. Daarmee valt het doek over een lange politieke carrière. Al ziet Verhofstadt zelf dat enigszins anders. "Pensioen? Welk pensioen?"

Brussel, de Belliardstraat. Guy Verhofstadt wandelt restaurant Gioia binnen zoals hij tegenwoordig ook naar het spreekgestoelte in het Europees parlement stapt: met het hoofd lichtjes naar beneden gebogen. Misschien is de knik in de hals het gevolg van een leven lang in veel te lage microfoons praten. Of misschien is zijn lichaam nog aan het herstellen van het fietsongeval dat hij in maart had. In de Gentse binnenstad gleed zijn fietswiel in een tramspoor, waarna de zwaartekracht hem naar het asfalt sommeerde en hij zijn rug brak. Zoals de bouwvakker de vallende baksteen vreest, beeft de fietser voor het verdoken tramspoor.

We zitten aan de tafel die me een kwartier eerder door de ober was aangewezen als 'la table de monsieur Verhofstadt'. Wanneer ik vroeg of er ook een wat rustiger tafel vrij was, herhaalde hij die woorden nog eens: 'Ceci est la table de monsieur Verhofstadt.' Ik sprak mijn bandopnemer moed in en gehoorzaamde.

Guy Verhofstadt staat bekend als een ongeduldig man: ik ga er van uit dat hij me al tijdens het aperitivo zal meedelen dat hij er na de antipasti vandoor moet. Maar als de ober de bestelling komt opnemen, wordt duidelijk dat de voormalige premier vandaag tijd heeft. Hij laat carpaccio's van zeebaars en risotto's al limone aanrukken en vraagt om een fles Meone uit 2019: zijn eigen wijn, vernoemd naar zijn Italiaanse landgoed op de Poggio Meone, in Monte Santa Maria Tiberina, daar waar Umbrië en Toscane elkaar kussen.

Slechts zeven maanden heb ik op deze bijeenkomst met journalistiek oogmerk moeten aandringen. Ik vraag Guy Verhofstadt wat hij zo vreselijk vindt aan interviews geven. "Niks", zegt hij. "Maar als je 71 bent, en al een halve eeuw aan politiek doet, hoef je niet meer zo nodig elke dag in de krant te staan."

Hij zal na de Europese verkiezingen geen politiek mandaat meer opnemen. En toch mag ik ons gesprek geen afscheidsinterview noemen. "Ik ben eind vorig jaar voorzitter geworden van de Europese Beweging, de organisatie die ijvert voor een federaal Europa. En ik ben een lijvig boek aan het schrijven over de toekomst van de politiek. Het einde van mijn loopbaan is nog ver weg. Waarom zou ik dan al afscheidsinterviews geven?"

Laatste verkiezingen Guy Verhofstadt stond voor het eerst op een kieslijst op 10 oktober 1976: voor de toenmalige PVV behaalde hij meteen een zitje in de Gentse gemeenteraad. In de decennia die volgden, kon hij op zijn cv de ene politieke topfunctie na de andere bijschrijven. Hij was onder meer volksvertegenwoordiger, partijvoorzitter, minister van Begroting en Wetenschapsbeleid, eerste minister, Europees parlementslid en fractie-leider van de de Europese liberalen.

Als premier had hij zowel bewonderaars als criticasters. Voor de eersten was hij de man die ons land onttsjeefde en het vertikte om aan het handje van de massavernietigingswapens verzinnende George W. Bush te lopen, voor de laatsten de man die socialistische hielen moest likken om eerste minister te kunnen blijven en zo de openbare financiën deed ontsporen.

In 2014 werd Verhofstadt op zijn verkiezingsaffiches geflankeerd door de slogan 'Als hij praat, luistert Europa': een slagzin die bewees dat er een dunne lijn loopt tussen zelfpromotie en zelfverheerlijking, maar tegelijkertijd niet geheel onwaar was. Guy Verhofstadt bouwde in Europa een ijzersterke reputatie op: zijn bevlogen toespraken in het Europese halfrond gingen niet zelden viraal, de Financial Times noemde hem ooit 'een instituut op zichzelf'.

Vandaag, tien jaar later, heeft hij de eerste plaats op de kieslijst ingeruild voor de laatste. Hij is lijstduwer bij de opvolgers, een plek die zo hard 'negeer mij' schreeuwt dat ik hem vraag of hij de voorbije weken wel in campagnemodus was.

"Ik zal niet ontkennen dat je als laatste opvolger minder fanatiek campagne voert dan als lijsttrekker. Vroeger kon ik mij enorm opwinden als mijn verkiezingspanelen niet stonden waar ze volgens mij hoorden te staan. (lacht) Dat is nu niet meer het geval. Maar uiteraard is ook deze campagne bijzonder. Verkiezingen zijn tot nader order de hoogmis van de democratie."

In De Afspraak beweerde hij dat Open VLD weleens de verrassing van de stembusgang zou kunnen worden. Ik zeg dat ik die uitspraak zélf al een verrassing vond: de Vlaamse liberalen verwardren hun personeelsleden de voorbije jaren geregeld met jongleerballen, Open VLD staat in de peilingen steevast op een degradatieplaats.

"Ik heb er in De Afspraak niet bij gezegd of we in positieve dan wel negatieve zin gaan verrassen, nietwaar? (lacht) We zullen wel zien. Zelf probeer ik tijdens de campagne zoveel mogelijk over Europa te praten. De kiezers staan voor een belangrijke keuze. Willen ze een Europa van de natiestaten, dat alleen maar méér verdeeld zal zijn, of een federaal Europa, dat technologisch kan concurreren met Amerika, economisch met China en militair met Rusland?"

Dat de Europese verkiezingen zelfs in tijden van grote geopolitieke onrust niet tot geanimeerde cafégesprekken leiden, wijt Verhofstadt aan het feit dat er straks ook Vlaamse en federale verkiezingen plaatsvinden. "Mochten er enkel Europese verkiezingen zijn, zou er veel meer over Europa gedebatteerd worden. Eigenlijk zou er een wet moeten komen die bepaalt dat nationale en Europese verkiezingen nooit mogen samenvallen. Nu denken politici: laten we ze maar tegelijkertijd organiseren, dan moeten we de mensen minder vaak lastigvallen. Maar verkiezingen organiseren, is niet hetzelfde als mensen lastigvallen. Het is hen de kans geven om mee te beslissen over hun toekomst, verdorie."

De handen van Kohl en Mitterand De Gioia-gasten kijken even aan welke tafel het stemvolume zonet de hoogte is ingegaan. Ze zien wat ook ik zie: dat de voluntarist in Guy Verhofstadt zelfs in de nazomer van zijn carrière geen tekenen van vermoeidheid vertoont. Wanneer hij voor de zoveelste keer in zijn politieke leven uitlegt waarom het Europese beslissingsniveau het belangrijkste van allemaal is, klinkt het alsof hij het voor de eerste keer zegt.

"Tijdens de nationale verkiezingsdebatten gaat het vaak over welk percentage van onze defensie-uitgaven naar de Navo moet gaan. De ene partij zegt 2%, de andere 1,8%, nog een andere 2,2%. Maar die discussie is totaal naast de kwestie: welk percentage het ook wordt, het geld zal even hard verspild worden als nu. De lidstaten van de Europese Unie geven vandaag al bijna driehonderd miljard aan defensie uit. Dat is drie keer zoveel als de Russen. En toch zijn we militair tot niks in staat. Omdat we honderddertig verschillende wapensystemen hebben, omdat we belangrijke militaire beslissingen alleen bij unanimiteit kunnen nemen, omdat we met andere woorden compleet machteloos zijn. Alleen als Europa eindelijk een Europees leger krijgt, zal het zichzelf weer kunnen verdedigen."

"De founding fathers van de Europese Unie hadden al in de jaren vijftig plannen voor een Europese defensiemacht. Er zouden 42 divisies zijn, 400.000 soldaten, 2.000 vliegtuigen en 12.000 tanks. En dat zijn dan nog cijfers uit de jaren stillekes. Je moet je eens inbeelden dat we in februari 2022 een Europees leger gehad zouden hebben. Ik durf te beweren dat Rusland Oekraïne dan niét was binnengevallen. Omdat de afschrikking veel groter was geweest. Vandaag ís er geen afschrikking. Enkel verdeeldheid."

De coronapandemie en de oorlog in Oekraïne waren voor de pleitbezorgers van een verstrengeld Europa nuttige tragedies. Om de financiële gevolgen van de covidcrisis op te vangen, schreef de Europese commissie voor het eerst in zijn bestaan Europese staatsobligaties uit. En in de eerste maanden na de Russische invasie van Oekraïne toonde Europa zich eensgezinder dan zelfs Jacques Delors voor mogelijk had gehouden. Alleen viel de integratiemachine daarna weer helemaal stil. Heeft Guy Verhofstadt wel voldoende uit zijn Europese carrière gehaald? Oogt het bilan na vijftien jaar niet te mager?

"Er had meer moeten gebeuren, dat staat vast. Europa holt van crisis naar crisis. Telkens als er een noodsituatie is, zetten we een klein stapje vooruit. Maar we maken nooit een quantumsprong. Het probleem situeert zich niet bij de anti-Europeanen, die zijn nog altijd in de minderheid, maar bij de pro-Europeanen zelf: ze zijn veel te soft, zowel in hun analyses als in hun voorstellen. Het is nauwelijks te geloven dat Commissievoorzitter Ursula von der Leyen in volle oorlogstijd nog altijd niet met een doortimmerd plan voor een Europese defensiemacht op de proppen is gekomen."

Na een carrière van vijftig jaar, zegt hij, kan hij niet anders dan vaststellen dat in de politiek alles, of toch veel, afhangt van de gedrevenheid van mensen. "We hebben de neiging om alle heil van 'het systeem' of 'het instituut' te verwachten. Maar zonder Nelson Mandela was de apartheid nooit afgeschaft. En zonder Jacques Delors stond de Europese Unie nog altijd in haar kinderschoenen. Toen Delors eind vorig jaar overleed, werden zijn verwezenlijkingen opgesomd: de eengemaakte markt, de invoering van de euro, de opheffing van de grenscontroles binnen Europa, het Europese mobiliteitsprogramma voor studenten… Ik vroeg me af: wat hebben al die andere Commissievoorzitters in feite gedaan? Is er na Delors ook nog iets gebeurd?"

De vraag stellen is ze beantwoorden, denkt hij, en hij stoomt stevig door. "Er is vandaag een hemeltergend gebrek aan passie in de politiek. In 1984 hielden François Mitterand en Helmut Kohl tijdens een WO I-herdenking minutenlang elkaars hand vast. Een iconisch, ontroerend gebaar waarmee ze het belang van Europese integratie beklemtoonden. Zo'n taferelen zie je tegenwoordig niet meer. Emmanuel Macron had met zijn visionaire pleidooi voor Europese soevereiniteit alles om een groot staatsman te worden. Maar zelfs bij hem is de glans er af."

Ooit noemde hij optimisme een politieke plicht. Heeft zijn vooruitgangsgeloof hem verlaten? "Nee. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat we onze beschaving naar nieuwe hoogten kunnen tillen. Maar ik zie ook de donkere wolken die zich boven ons samenpakken. Steeds meer mensen beginnen te denken dat een autocratie qua bestuursvorm misschien toch te verkiezen is boven een democratie. Het is duidelijk dat we de democratie zullen moeten heruitvinden om haar te redden."

De terugkeer van de ideologie Hij veegt zijn mond af en valt even stil. Voor het eerst zie ik de man die naar eigen zeggen zelden terugblikt kortstondig ten prooi vallen aan weemoed. Maar hij herpakt zich en vraagt: 'Wat vind je van de wijn?' Ik antwoord naar waarheid, maar zonder kennis van zaken, dat ik de wijn uitstekend vind. Mijn geveinsde deskundigheid wordt me met de glimlach vergeven.

In het interval tussen voor- en hoofdgerecht serveer ik een bedenking die Noël Slangen, de voormalige communicatiestrateeg van Guy Verhofstadt, tijdens een voorbereidend gesprekje geuit had. "Guy is een uitzonderlijk politiek talent", had Slangen gezegd. "Maar hij was beter na zijn fractieleiderschap van de Europese liberalen uit Straatsburg verdwenen. Wanneer je als politicus niet langer op het hoofdpodium staat, kun je beter een ander podium opzoeken."

Het postgedateerde carrière-advies van Slangen doet Verhofstadt de wenkbrauwen fronsen. "Ik heb het fractieleiderschap destijds laten varen om de Conferentie over de Toekomst van Europa voor te zitten: een reeks debatten waarin mensen uit heel Europa hun ideeën voor een sterker Europa kwamen delen. Die conferentie heeft uitstekende voorstellen opgeleverd. Ik heb dus niet het gevoel dat ik daarmee mijn tijd verloren heb. Maar ik weet natuurlijk niet welke job Noël na het fractieleiderschap voor mij in gedachten had." (lacht)

De voorstellen van de conferentie moesten leiden tot een wijziging van de spelregels van het Europese besluitvormingsproces. Alleen, zeg ik, is dat alweer niet gebeurd. "Dat is onbegrijpelijk, ja. Straks zijn er zesendertig lidstaten. Hoe gaan we met zoveel partners nog tot besluiten komen als we de eis tot unanimiteit niet opgeven?"

Toch raadde hij het Midden-Oosten onlangs aan om een voorbeeld te nemen aan Europa. Waarom dan? "Omdat ik geloof dat enkel een unie van naties in het Midden-Oosten een uitweg kan bieden. Iedereen praat over een tweestatenoplossing, maar we hebben een meerderestatenoplossing nodig. Waar minimaal ook Jordanië en Libanon deel van uitmaken. Anders blijf je maar in die Israëlisch-Palestijnse dualiteit zitten. De goeie verstandhouding tussen Frankrijk en Duitsland is er ook maar gekomen omdat beide landen na WO II in een groter geheel werden ingebed."

Binnen een week wordt hij in Europa opgevolgd door Hilde Vautmans, de huidige lijsttrekker op de Open VLD-lijst. Vautmans lag recent onder vuur na klachten over toxisch leiderschap. Eerder werd ook Assita Kanko (N-VA) en Meryame Kitir (Vooruit) grensoverschrijdend gefoeter ten laste gelegd. Ik vraag Guy Verhofstadt of een vleugje toxiciteit in de politiek een functievereiste is.

"Ik ben zelf nog nooit beschuldigd van toxisch gedrag. Maar ik kan verbaal wel stevig uithalen. Niet om mijn collega's met de grond gelijk te maken, maar om mijn overtuiging te verdedigen. Is dat retorisch spierballengerol nodig? Elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Maar ik ben zeker niet de enige politicus die nu en dan fulmineert. Ook Jean-Luc Dehaene, qua politicus nochtans een heel ander type dan ik, kon bij momenten flink tekeergaan. Al ging het ook bij hem altijd over de inhoud, en nooit over de persoon. Zoals het hoort."

Om Guy Verhofstadt onder de onderhandelingstafel te praten, moest je ook in de jaren tachtig al over stalen zenuwen beschikken. Toen hij minister van Begroting was, bracht zijn ideologische koppigheid toenmalig ACV-leider Jef Houthuys dermate uit zijn humeur dat Houthuys hem in een interview 'da joenk' noemde: een belediging die met het verstrijken van de jaren een geuzennaam werd. Maar ook voor de zeventiger die Verhofstadt inmiddels geworden is, zijn principes bij voorkeur niet al te week. Terwijl hij wat wijn bijschenkt, pleit hij onomwonden voor de terugkeer van de ideologie. "De politiek gaat kapot aan pragmatisme. Vandaag moet elk probleem (maakt met zijn vingers aanhalingstekens) 'pragmatisch' opgelost worden. Dat leidt bijna altijd tot halfslachtige non-oplossingen waarin geen enkel mens- of maatschappijbeeld meer te bespeuren valt. En waarmee populisten de onvrede bij de mensen nog wat verder kunnen oppoken."

"Politici hebben geen visie meer. En dat is erg, want zonder visie is er geen hoop. Vandaag denken de meeste mensen dat hun kinderen het slechter gaan hebben dan zij. Dat is toch vreselijk? Dat is toch het failliet van de politiek? Een goed politicus geeft de mensen vertrouwen. Doet hen dromen van een betere toekomst. Neemt hen mee naar een plek waar de zon schijnt. Die bezieling mis ik vandaag. Ik hoop dat er gauw weer politici zullen opstaan die ideologisch denken. Die de bakens uitzetten. De mensen willen geen bestuurders die hen napraten, ze willen politici die hen leiden."

Schuilt helaas niet in elk politicus een populist? Wie verkiezingen wil winnen, moet zich toch naar het al dan niet gesundes Volksempfinden plooien? "Niet akkoord. Het is niet omdat je verkozen moet worden dat je als een politieke windhaan met elk briesje moet meedraaien. Waar je wél voor moet zorgen, is dat je je argumentatie afstemt op je publiek. In de film 'Darkest Hour' zit er een scène waarin Winston Churchill in de Londense metro de speech gaat oefenen waarmee hij de Engelsen wil vertellen dat ze tegen nazi-Duitsland moeten gaan vechten. Hij merkt al pratend dat de Londenaren zijn standpunt ondersteunen, waarna hij in het Engelse parlement de toespraak van zijn leven gaat geven. Hadden de metrogebruikers Churchill op gejoel onthaald, was hij niet van mening veranderd. Maar hij zou zijn speech wel herschreven hebben. Je moet de mensen overtuigen met de argumenten waar ze vatbaar voor zijn. Dat is geen populisme, dat is op een slimme manier aan politiek doen. Een goed politicus voelt aan waar het met de maatschappij naartoe gaat en komt daar als eerste aan."

Ik vraag of hij zélf ooit een draagvlak heeft gecreëerd dat er nog niet was. Hij haalt de sanering van de openbare financiën aan waar hij in de jaren tachtig als minister van Begroting verantwoordelijk voor was. "Een politicus die bezuinigt, kan daar zwaar voor afgestraft worden. En toch won ik de verkiezingen die volgden op mijn strenge financiële beleid. Het kan dus: de mensen overtuigen van iets wat hen pijn doet. Als je er maar over de juiste manier over praat. Als je er maar passie in legt."

Pasta eten met een vork 'Wie is Guy Verhofstadt' in het diepste van zijn wezen?', vroeg ik in de aanloop naar onze ontmoeting aan zowel Noël Slangen als Vincent Stuer, de voormalige speechschrijver van José Manuel Barrosso en de huidige woordvoeder van Verhofstadt. Beiden verwezen naar zijn verschroeiende drive. Noël Slangen met een anecdote - "Mijn kinderen zijn nog altijd aan het bekomen van het fanatisme waarmee Guy hen leerde dat ze pasta enkel met een vork mogen eten" -, Vincent Stuer met een citaat van de gewezen Amerikaanse president Lyndon Johnson: what convinces, is conviction. "Grote politici kunnen zichzelf overtuigen en daarna - en daarmee - ook alle anderen", zei Stuer. "Guy is het prototype van zo'n politicus."

Wanneer ik de Guy in kwestie vraag of hij in het overtuigen van anderen weleens te ver is gegaan, of zijn gedrevenheid soms in drammerigheid is ontaard, antwoordt hij monkellachend: "Ik kan in gedrevenheid met de beste wil van de wereld geen gebrek ontwaren. In de politiek zijn de weerstanden enorm groot. Je kan niet gedreven genoeg zijn."

Aan Noël Slangen had ik nog een extra vraag gesteld: wat zou je het politieke beest in Guy Verhofstadt ten laste kunnen leggen? Hij had geantwoord: "Zoals alle toppolitici heeft Guy weleens mensen gebruikt."

Verhofstadt: "Dacht Noël aan zichzelf toen hij dat zei? (lacht) Ach, we gebruiken tot op zekere hoogte allemaal mensen. En als het ons goed uitkomt, laten we ons ook gebruiken. In de politiek is het zoals in het leven zelf: sommige allianties doorstaan de tand des tijds, andere niet. Met Noël heb ik, voor alle duidelijkheid, nog altijd een goed contact."

We praten over 'Het Conclaaf', het VTM-programma dat duidelijk maakt dat partij-overschrijdende vriendschappen even zeldzaam zijn geworden als extreem-rechtse politici die niet bijklussen als Chinese spionnen. Voor ik er erg in heb, beval ik van een mening: dat we van onze politici moeten eisen dat ze investeren in contacten met politieke tegenstrevers. Dat het anders ijdele hoop is om te geloven dat er in dit land ooit nog een politiek akkoord van betekenis gesloten zal worden.

Guy Verhofstadt knikt. "De Canadese politicus Michael Ignatieff zei ooit: 'Politici zien hun tegenstrevers vaak als vijanden.' Dat klopt. En het is dom. Een vijand is iemand die je wilt vernietigen. Een tegenstrever is iemand met wie je in debat gaat. Ergo: in een democratie zijn er geen vijanden, alleen tegenstrevers. Ik maak in het Europees Parlement met iedereen een praatje. Ook met Gerolf Annemans. Mijn bondgenoot zal hij nooit worden, maar mijn vijand is hij evenmin."

Aan compagnons de route heeft Guy Verhofstadt tijdens zijn carrière nooit een gebrek gehad. Al verloor hij er in de loop der jaren al veel. In 1997 stierf zijn boezem-vriend Frans Verleyen, de gewezen hoofdredacteur van Knack. Daarna moest hij afscheid nemen van schrijver Hugo Claus, PS-politicus Roger Lallemand en journalist Hugo Camps. En onlangs overleed ook Jacques Gabriëls, de voormalige Volksunie-voorzitter met wie hij in 1992 de VLD oprichtte.

"Ik heb al meer begrafenistoespraken geschreven dan mij lief is, ja. En ik vind het een lastig genre: je verdriet in woorden vangen, is ontzettend moeilijk. Maar achteraf ben ik altijd blij dat ik het toch gedaan heb. Omdat ik merk dat mijn tekst ook voor anderen iets betekend heeft. En omdat ik al schrijvend op mooie herinneringen gestuit ben. Schrijven dwingt je om in je geheugen te graven. Soms tref je daar mooie brokjes verleden aan. Souvenirs van nog nagloeiende vriendschappen. Ik heb in mijn leven altijd relatief weinig echte vrienden gehad. Maar met de mensen die je daarnet noemde, ben ik in de overtreffende trap bevriend geweest."

Heeft hij de Claus-biografie van Mark Schaevers al gelezen? "Nog niet, ze ligt thuis op me te wachten. Aangezien ik zelf een boek aan het schrijven ben, lees ik momenteel vooral boeken uit de afdeling Politiek & Maatschappij. Onlangs moest ik in Harvard gaan spreken. Ik ben met een halve bibliotheek aan nieuwe boeken thuisgekomen." (lacht)

De vervloekte asbestwet Het restaurant loopt stilaan leeg, hij bestelt nog gauw een Ramazzotti: een bitterzoete Italiaanse likeur op basis van sinaasappelschillen, engelwortel en anijs. "Zo'n Ramazzotti is een medicijn", zegt hij. "Hij helpt je je lunch te verbranden." Hopelijk helpt hij ook om mijn slotvragen te verteren, denk ik in mezelf, en ik vraag of hij nog steeds achter de asbestwet staat die hij als premier mee opstelde, en waarover Valerie Van Peel (N-VA) beweert dat hij op maat van 'bevriende asbestbedrijven' is gemaakt. Zijn bevlogenheid maakt even plaats voor 'daar gaan we weer'-gelatenheid.

"Kijk, vóór de asbestwet was er helemaal niks. De asbestslachtoffers trokken geregeld naar de rechtbank, maar kwamen keer op keer van een kale reis thuis: ze haalden nooit hun gelijk, ze kregen geen cent schadevergoeding. Daarom hebben we het asbestfonds opgericht dat, naar analogie met het toenmalige Fonds voor beroeps-ziekten (nu het Federaal Agentschap voor Beroepsrisico's, red.), de slachtoffers een financiële compensatie gaf. En ja, in ruil voor die schadevergoeding moesten ze afzien van verdere juridische stappen. Maar dat is niet hetzelfde als 'afzien van rechtvaardig-heid', zoals sommigen schrijven. Ik kan mij vergissen, maar volgens mij is het krijgen van een schadevergoeding ook een vorm van rechtvaardigheid. Nu goed, als men terug wil naar het Amerikaanse rechtssysteem - met lange, slopende processen en een hoogst onzekere uitkomst - moet men dat vooral doen. Al betwijfel ik of de asbestslachtoffers daar beter van zullen worden."

Zijn politieke erfenis werd de voorbije jaren wel vaker besmeurd. Econoom Geert Noels noemde hem 'de slechtste eerste minister die we ooit hadden', Antwerps N-VA-schepen Els Van Doesburg schreef 'dat het ganse bestaan van Guy Verhofstadt een parlementaire onderzoekscommissie verdient'. Ik vraag waarom hij zijn tegenstanders nooit van antwoord heeft gediend. "Het geschimp komt maar uit één hoek: die van de N-VA. Sta me dus toe om de uitspraken die je aanhaalt als routineuze politieke oppositie te klasseren. Als het over de zogenaamd 'ontsporende' overheidsschuld gaat, heeft de tijd mij trouwens al lang gelijk gegeven: nooit was de overheidsschuld lager dan in 2008, na het beleid van de twee paarse regeringen. Meer hoeft daar eigenlijk niet over gezegd te worden."

Of hij het leven met het ouder worden moeilijker of makkelijker vindt, vraag ik bij wijze van epiloog. "Ik heb het leven eigenlijk altijd al moeilijk gevonden", mijmert hij. "Slagen aan de universiteit: ik vond dat een opgave, ik had helemaal geen zin om te studeren. En ook vandaag moet ik soms nog dingen doen waar ik met lange tanden aan begin. Maar dat geldt voor iedereen, natuurlijk. Als Elon Musk 's ochtends hoort dat de waarde van zijn Tesla-aandelen weer gekelderd is, zal ook hij wel zuchtend uit zijn bed stappen, zeker?" (lacht)

De laatste druppel Ramazzotti wordt achterover geslagen, we doen alsof we uitgepraat zijn en staan op. Nog voor we het restaurant verlaten hebben, wordt 'la table de monsieur Verhofstadt' weer een tafel zoals alle andere.

0 notes

keynewssuriname · 7 months

Text

NDP is in een spagaat en verdacht tam met een doppie pistool waarmee zij zwaaien

Valt het niet op dat NDP zo tam is, terwijl de VHP al jaren op ze beukt over wanbeleid, wanpraktijken, malversaties en corrupties door de NDP. Het valt erg op dat zelfs NDPer’s zich beginnen af te vragen of het misschien niet waar is wat de VHP allemaal hen verwijt, immers elke zelf respecterende politicus en/of partij zou allang van zich afbijten en flink ook nog. Maar niet de NDP-politici en niet de partij. Wat is hier aan de hand vraag je je af. "Soso saffoe poeh" geluid dat de NDP maakt richting de huidige beleidsmakers. NDP zwaait slechts met een doppie pistool, terwijl er zoveel nucleair materiaal ligt waarmee ze de VHP aan flarden kunnen schieten, maar toch doet de NDP dat niet. Er zijn zelfs kruisraketten met kernkoppen, die krachtiger zijn dan de bommen van Hiroshima en Nagasaki samen, beschikbaar waarmee ze de coalitie compleet kunnen vernietigen. En toch kan de NDP de knop van die raketten niet vinden. Het begint heel verdacht te worden. Maar aan de andere kant is er misschien ook een verklaring voor die houding van de NDP. Net zoals de situatie in de Koude Oorlog, toen de kernbom een dubbele dreiging vormde voor zowel de aanvaller als voor de aangevallene, immers de bom vernietigt dan beide. De NDP realiseert misschien dat de VHP dan bij een krachtige aanval ook meer kan onthullen over de NDP dan tot nu toe? Wie zal het zeggen? Ik beschuldig niet, maar ik vraag het voor mijn buurvrouw zoals ze in Suriname zo mooi onschuldig verpakken. Waarom belangrijk te begrijpen Is het belangrijk om te begrijpen waarom NDP tam is? De analyse van de situatie van de NDP is in zoverre relevant voor heel Suriname, ook voor niet NDP-gezinde, omdat dit bepalend kan zijn voor de verkiezingen van 2025. Hoe betrouwbaar is de NDP als alternatief? Hoeveel moet je aantrekken van de kritiek op de VHPNDP-hoofdbestuursleden-Geerlings-Simons-en-Adhin.jpg? Waarom zou je de NDP dan nog een kans moeten geven als ze nu nog niets lijken geleerd te hebben van het verleden? Ben je toch niet beter af met de VHP ondanks alle blunders van Santokhi? Allemaal vragen namens mijn buurvrouw. De doppie pistool houding van de NDP komt door een ernstige miscalculatie bij de NDP en een minachting voor de belangen van het land en volk denk ik. Intern schaken De NDP lijkt drukker te zijn met intern schaken dan met het land. Zij zijn meer bezig met elkaar. Intern wordt driftig gecalculeerd. Iedereen telt zijn of haar kansen. Het verhaal dat ze intern aan het evalueren waren en dat de partijvoorzitter nu afwezig is, kan niet de reden zijn voor een grote partij, de grootste partij al jaren op 1 onderbreking in 2020, om zo tam te zijn. De evaluatie kan en mag geen 4 jaren duren, het is geen grote Walmart (grootste bedrijf van USA) of State Grid (grootste bedrijf van China) of Aramco (derde grootste bedrijf ter wereld) dat ze aan het doorlichten zijn. En als ze 4 jaren er over doen om een partij te evalueren en commissies en werkgroepen te vormen dan gaan ze 4 eeuwen over doen om het land straks te evalueren vrees ik. Toch? Ik vraag het voor mijn buurvrouw, hoor. De afwezigheid van de partijvoorzitter kan ook geen reden zijn want iedereen weet dat Bouterse in 2025 niet nog een keer President zou willen worden ongeacht wat zijn status zou zijn. Dus de NDP zou sowieso iemand anders dan Bouterse als Presidentskandidaat naar voren schuiven. En hier wringt de schoen, hier begint de oorzaak van de doppie pistool houding. Het is die keuze van de kandidaat volgens mijn analyses die voor het zwaaien met een doppie pistool zorgt. Die keuze brengt NDP ook in een spagaat. De spagaat De spagaat gaat over de 2 sporen Simons en Adhin. De partij lijkt te lang alle ballen in de lucht te willen houden en alle opties van toekomstige coalitiepartner open te houden. Ook de optie samenwerken met de VHP en dus met Santokhi houden ze levendig en open. De partij heeft een paar stevige bonzen die de backbone vormen en de partij heeft 2 hoofdstromen, stroom Simons en stroom Adhin. De backbone in de partij heeft geen voorkeur voor Simons of Adhin. Hun voorkeur is regeren, het zal hun een worst wezen met wie en dus lijken zij niet te willen en niet te hoeven te kiezen, denken zij. De 2 stromen leiden tot 2 verschillende keuzes uit toekomstige coalitie. Er zijn 2 belangrijke opties voor coalitievorming voor de NDP: Samen met de VHP en Santokhi Stroom Simons leidt regelrecht tot deze optie. Met haar als kandidaat is regeren met Santokhi de enige optie. Iedereen weet dat bij een samenwerking met de VHP, de NDP geen Hindostaan als kandidaat naar voren kan schuiven, omdat Santokhi als Hindostaan president of vicepresident gaat worden, afhankelijk van wie de grootste zal zijn in de combinatie VHP/NDP. Dus als Santokhi de 1e of de 2e wordt dan heeft Simons de beste papieren en niet Adhin. Samen met de NPS en of een kleinere erbij Stroom Adhin leidt regelrecht tot samenwerken met NPS en anderen. Bij samenwerken met de NPS heeft Adhin weer betere papieren, want NPS zal Rusland als niet-hindostaan naar voren schuiven als nummer 2, vicepresident en dan kan Adhin wel President worden en niet Simons. Dit komt door de “ongeschreven ijzeren regel” in Suriname dat er een mix moet zijn in etniciteit bij de samenstelling van nummer 1 en nummer 2. Vooralsnog is denken in termen van Sranan Mang een brug te vroeg, dus voorlopig is het nog altijd Hindostaan en niet-hindostaan als combinatie. NDP zit dus in een spagaat, zij weten niet welke coalitie partij straks betere kaarten – aantal zetels – zal hebben. Zij zouden liefst alle opties willen openhouden, maar hun achterban is in grote getale mordicus tegen Santokhi. En hier zit het probleem, de oorzaak van doppie pistool houding. Maakt NDP te vroeg bekent dat Simons het gaat worden en dus daarmee 100% voor samenwerking met Santokhi gaat dan stroomt de partij grotendeels leeg. Maar maakt de NDP te vroeg bekent dat hun kandidaat Adhin is, dan hebben zij ook problemen want dan kunnen ze mogelijk regeermacht mislopen en dat is niet iets wat de backbone wil want die wil per se regeren want de oliedollars zijn straks voor het oprapen en die willen ze niet missen. Bovendien zien we elementen in de partij die regelmatig het bestaan van Adhin lijken te negeren, die noemen steeds de optie Simons en als ze een 2e naam moeten aanwijzen dan vluchten ze in allerlei nieuwe gezichten zoals onder andere Tsang of Bouva. Overigens niets ten nadele van deze 2 heren, maar het is opvallend dat NDP’ers zelf hun eigen ex-VP niet promoten. En hier zie je ook dat binnen NDP-keuzes gemaakt worden die allemaal leiden tot de enige coalitie optie en dat is met Santokhi. En als je dus steeds kiest voor leiders die leiden tot samenwerking met VHP en Santokhi dan kun je nu moeilijk met kruisraketten schieten toch? Dit verklaart de "slappe" houding van de NDP en de doppie pistool houding. Simons en haar stroming heeft geen belang om de relatie met de VHP nu helemaal te laten verzuren. Zij hoeven niet per se maximaal in te spannen met een "ganz krieg" campagne. Zij rekenen dat regenbuit al binnen is. Adhin daarentegen is te gedwee en sterk aan de leiband van de backbone om eigenhandig met zijn tak het "wapenarsenaal" helemaal leeg te schieten op de coalitie. Simons wil niet en Adhin durft het niet aan. De backbone moedigt aan om rustig aan te doen, want ze weten – dat is wat ze denken – linksom of rechtsom zijn ze in 2025 aan de macht voor de oliedollars. Hier zit het alle verklaring van de tamme houding. Dus de houding van de NDP is meer wat hun intern beweegt. Riskant. De backbone denkt dat ze linksom of rechtsom aan de macht zullen komen, maar de "verlamde" doppie pistool houding kan juist ervoor zorgen dat ze wederom in de oppositie belanden. Miscalculatie Hun interne calculaties zal met deze houding leiden tot weer in de oppositie. De NDP zou met het huidig aantal kiezers in het nieuwe stelsel op tussen 12-14 zetels blijven steken, mede door de doppie pistool houding en een "oldskool, ouderwetse" campagne filosofie. De miscalculatie van de backbone zit in het feit dat de "leeggelopen" zetels bij de VHP bij de NDP terecht gaan komen, maar die doppie pistool houding is totaal geen reden voor de kiezers die boos zijn op de VHP om naar de NDP te gaan. Die kiezers gaan naar de NPS en 1 of 2 kleinere partijen. De VHP zal terugvallen van 20 naar rond 15 zetels mede door de slappe campagne van de grootste (ogenschijnlijke) tegenstander – NDP- en uiteraard mede door het strooien van "snoepgoed" opgespaard door de VHP. De NPS zal groeien mede door de nieuwe kiesregeling die hun alvast 6+ zetels geeft en winnen door leegloop bij de VHP. Met zo’n zetelverdeling op hoofdlijnen zien we een coalitie ontstaan die de voorkeur van de VHP zal hebben, ondanks alle "geheime toezeggingen" van de VHP nu aan de NDP. Na 2025 sluiten VHP en NPS een coalitie met mogelijk DA91 die toch al op de bagagedrager van de VHP zit. En zie daar de NDP blijft gedesillusioneerd en verbouwereerd achter en dan kunnen ze weer 5 jaren rustig door evalueren en verder intern calculeren en schaken. Een ware nachtmerrie voor de backbone en hun partijvoorzitter die hen zo op het hart had gedrukt om te gaan voor verkiezingswinst. Helaas voor de partijvoorzitter, de energie en belangen van velen lopen niet synchroon met zijn energie en belangen. Helaas voor de diehard NDP’ers, de belangen van hen lopen niet synchroon met de belangen van velen in de partij. Helaas voor het land, de belangen van het land lopen niet synchroon met de belangen van velen in de partij. Waarom zou ik ongelijk hebben? Het antwoord hierop ligt bij de NDP en het ligt niet in "shooting the messenger", maar schieten op de argumenten en analyses en dan niet met een doppie pistool maar met een kruisraket. Dat zou een goede oefening kunnen zijn, een generale repetitie voor de campagne die al begonnen had moeten zijn. Hikmat Mahawat Khan Read the full article

0 notes

adriaanmeij · 2 years

Text

Schijndemocratie of staatsgreep

We moeten in Nederland de kracht van het parlement en de lokale democratie krachtig versterken om onze democratie te bewaken. Vooral ook lokaal: klein is mooi. Dat vind ik.

“Vandaar dat ik vind dat we in een schijndemocratie leven”, zegt mijn vriend. Op dat woord ga ik aan. “Schijndemocratie”. Is dat zo? Leven we daarin? Droom ik mijn democratie? Ik wil teruggaan naar eenvoudige definities. Democratie betekent “volksheerschappij”. Het is een bestuur waarbij de volkswil de bron is van legitieme machtsuitoefening. De volkswil ontstaat in het parlement en we hebben het recht om de besluiten te bewaken. Dat gaat over mijn recht om mensen in nood asiel te verlenen, windmolens en bescherming van mijn democratie tegen diegenen die haar willen ondermijnen. Nederland staat op plaats 11 van de democratie-index van The Economist. Vooral politieke deelname en politieke cultuur staan hier onder druk. We moeten iets doen.

Dan komt ineens het nieuws dat de Duitse politie de Reichs Bürger Bewegung oprolt, een naar verluid extreemrechtse beweging in Duitsland die een Staatsgreep zou voorbereiden om het grote Duitsland van 1871 te herstellen en die ook een militaire tak zou hebben. Met meer dan 20.000 sympathisanten in Duitsland en een harde kern van meer dan 1000 betrokkenen. Het woord staatsgreep valt, maar een expert op dit gebied, Prof. Dr. Beatrice de Graaf, vertelt in Nieuwsuur dat het in Nederland zo’n vaart niet loopt. Duitsland staat op plaats 14 op de genoemde index die je op Wikipedia kunt vinden.

The Economist vindt Nederland een “volledige democratie” met tekortkomingen, maar mijn vriend zegt dat we in Nederland in een schijndemocratie leven. Wat is dat dan, een schijndemocratie? Dat is een democratie waarin gemanipuleerde verkiezingen worden gehouden die de oppositie uitsluiten. Daardoor komt er een parlement van jaknikkers die sanctioneren wat de regering wil. Het doet mij meer denken aan China, Rusland, Singapore, andere landen. Of is het in Nederland ook zo?

Kiezers haken af

Ik herken Nederland niet als schijndemocratie, maar mijn vriend is niet gek dus ik moet er wel over nadenken. Ik denk niet dat in Nederland verkiezingen gemanipuleerd worden. Ik denk wel dat het parlement, dat de volkswil moet uitdrukken, de zwakste schakel in het stelsel is. Een schakel die alleen achteraf kan corrigeren wat mis is. In mijn jeugd was er opkomstplicht bij de Tweede Kamer verkiezingen. Meer dan 94% van de stemgerechtigden deed er tot 1970 aan mee. In 2021 kwam nog maar 78,7% opdagen. In maart 2022 gingen maar 50,4% van de stemgerechtigden deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Het waren er nog nooit zo weinig. Bovendien wordt in Nederland de burgemeester niet gekozen, maar benoemd. Dat is niet democratisch. En voor de verkiezingen van het Europese Parlement, waar gigantisch belangrijke besluiten worden genomen, kwam de laatste keer maar 41,9% van de kiezers opdraven.

Ik ben voorstander van een sterke Europese Unie, maar ook van “klein is mooi”, van een sterke lokale en regionale democratie, zodat kleinere gemeenschappen hun democratie zin en inhoud kunnen geven. Als een dorp geen windmolens of distributiecentra van Bol.com wil, dan moet dat kunnen. Maar juist in gemeenten en ten aanzien van Europa keren stemmers zich af. Zij doen niet meer mee. Als meer dan de helft van de stemmers niet meer meedoet, dan is er vanuit dit perspectief een schijndemocratie in Nederland. Ik vind dat de stemplicht weer ingevoerd en gehandhaafd moet worden.

Bureaucratie

Is misschien de bureaucratie aan de macht? Leven we eigenlijk in een bureaucratische staat? En wat gebeurt er dan wanneer die staat verlinkst, verrechtst of zeer nationalistisch wordt en daardoor de staat (nog) meer macht krijgt? En treinen laat rijden waarin geen zitplaatsen meer zijn of het recht op wonen garandeert terwijl jonge mensen tien jaar op een huis moeten wachten. Of mondkapjesplicht invoeren terwijl uit onderzoek blijkt dat dit zinloos is.

Dit onderdeel moet ik verder uitwerken, want natuurlijk heeft de bureaucratie veel macht. De Staat bemoeit zich met alles. De automatisering maakt de greep van de overheid op burgers veel gemakkelijker. Straks wordt contant geld afgeschaft. Dan kun je niet meer cash betalen. Het druist in tegen mijn behoefte aan vrijheid. Vroeger streed ik tegen postcodenummers. Weet je wel dat 12% van alle werkende mensen bij een of ander overheid werkt? Dat zijn er meer dan één miljoen, terwijl het bedrijfsleven zit te springen om medewerkers. Is dat een gezonde, vrije balans? Nog eens over nadenken.

Een staatsgreep?

Mevrouw De Graaf noemt de Rijks Burger Beweging in Duitsland een verzameling van critici. Er zitten complotdenkers bij die menen dat de staat eigenlijk geleid wordt door Amerikanen of joden, of door reptielen in menselijke gedaante. Ik ben daar niet van. Er is veel antisemitisme in die kringen, er zitten nationaalsocialisten die naar het oude Duitsland uit de 19e eeuw terug willen. Er zitten anti-vaccers die tegen corona vaccinaties zijn en mensen die asielzoekers willen weren.

Ik heb als journalist heel gericht ervaren dat de overheid via de geheime diensten je goed in de gaten houdt, al vanaf de jaren zestig toen ik reizen maakte in de Sovjet-Unie en het Midden-Oosten. De controle-staat bestaat ook hier, al is die minder zichtbaar dan in het huidige Rusland. In Nederland wordt je niet voor tien jaar naar een concentratiekamp op Schiermonnikoog gestuurd als je iemand bent die de staat onwelgevallig is, zoals in Rusland of China. Laat staan dat je vermoord wordt door het regime als je protesteert, zoals in Iran. Maar de overheid houdt mensen die opvallen en een gevaar zouden kunnen vormen voor de staat wel goed in de gaten via de geheime diensten en bijvoorbeeld de NCTV, de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid waarvan Pieter-Jaap Aalbersberg directeur is. Daarom kan de Staat, zoals in Duitsland, groeperingen oprollen die de democratie ondermijnen.

Controle gaat heel geavanceerd tegenwoordig. De Staat weet wat mensen doen en laten en kan intimideren. Ik krijg een rapport onder ogen dat op internet circuleert en dat de rol van de NCTV [i] in coronatijd onderzoekt op basis van uitpluizen van WOB-dossiers.[ii] Titel: WOB-dossier: De orkestratie van een staatsgreep door de NCTV. Daar komt het woord staatsgreep opnieuw naar voren. De auteur is Cees van den Bos[iii]. In een korte check kan ik online niets over hem vinden. Daar circuleert onder die naam alleen informatie over de burgemeester van Urk. Cees heeft een blog op Substack. Daar staan veel meer kritische WOB-analyses op. Ik zou meer willen weten over deze Van den Bos en zijn achtergronden.

Harde observaties

Op basis van zijn onderzoek komt de auteur tot een reeks observaties die er niet om liegen. Zo stelt hij onder meer dat NCTV vanaf de aanvang van de coronacrisis een sleutelrol had in de crisisorganisatie en de meeste maatregelen verordonneerde. Ook stelt hij dat NCTV de opdrachtgever was van het LIMC[iv], de militaire eenheid die heimelijk burgers observeerde zonder wettelijke grondslag. Hij stelt: “veiligheidsdiensten zijn handelaren in veiligheid in ruil voor (grond)rechten. In de coronacrisis hebben wij kunnen zien wat gebeurt wanneer je een gezondheidscrisis beschouwt als een zaak van veiligheid, en een dergelijke dienst onder het departement Veiligheid & Justitie vrij spel geeft over de grondrechten van burgers”.

Ik heb mijn vragen en denk niet dat het zo werkt. Hoewel dat anders had gemoeten is Nederland overvallen door de coronacrisis, net zoals door de financiële crisis van 2008. De voelhorens van politiek en bestuur schieten tekort. Daar staan ook gewoon mensen aan het roer die fouten kunnen maken. De politiek vroeg de regering om maatregelen en die schakelde onder meer de NCTV in omdat die al ervaring had in bestrijding van extremisme. Maar corona was een gezondheidsprobleem, geen terreurprobleem. Medische maatregelen kwamen uit de gezondheidszorg, niet uit de terrorismebestrijding. NCTV wilde geen “staatsgreep” zoals het rapport stelt maar oproer tegen de maatregelen voorkomen.

Het analistenteam

Eindelijk kom ik op de site van Maurice de Hond iets meer informatie tegen uit april 2022. Het is geschreven door Maurice de Hond. Er staat: Een viertal data-analisten heeft zich geworpen op het analyseren van de WOB-documenten en publiceren daar regelmatig over. Het zijn Marc van der Vegt, Wouter Aukema, Daniël van der Tuin en Cees van den Bos. @VegtDoor@waukema@[email protected] treft u hun bevindingen uitgebreid aan. Ik ontdek uit het Telegraaf artikel dat Cees data analist en softwareontwikkelaar uit Amersfoort is. Hij schrijft ook nog onder pseudoniem, aldus het artikel. Van der Tuin is volgens de krant de schuilnaam van een investeerder die een van zijn bedrijven verkocht en waarschijnlijk de WOB-onderzoeken financiert. Dat schrijft De Telegraaf. Of het waar is weet ik niet. Maar ik denk dat de journalisten van De Telegraaf wel te vertrouwen zijn. Ik weet dus niet wie deze mannen werkelijk zijn. Om die reden kun je er als publicist niets mee want je communiceert met onzichtbare fictie.

Politiek

In hoeverre werkt de Nederlandse rechtsstaat nog? We hebben influencers op Tiktok, Instagram en Facebook die goed betaald worden als ze veel volgens hebben. Maar we hebben in de internationale politiek ook niet gekozen influencers die veel macht hebben zoals de Bilderberg groep, WHO[v] en WEF[vi]. Zo zijn er honderden die veel macht hebben en politici krachtuig beïnvloeden. Daarnaast zijn er de grootste concerns in de wereld die veel macht hebben. Saudi Aramco, Apple, Microsoft, Alphabet en Amazon zijn de vijf grootste bedrijven ter wereld. Ze hebben samen een marktkapitalisatie/ beurswaarde van $9.481 miljard Amerikaanse dollar. Dat is heel veel geld en geld is macht. Ze bepalen dus deels het beleid, zoals ook het beleid op het gebied van fossiele brandstoffen en inzet van technologie.

Als ik inzoom op Nederland dat is de koning niet gekozen door het volk. Hij of de koningin wordt dat bij geboorte. Ook de minister-president en ministers worden niet gekozen, maar benoemd. Dat is hetzelfde met burgemeesters en zelfs met rechters. En te rechtse of te linkse partijen worden in veel coalities uitgesloten. Ook wordt er heel weinig naar minderheden echt geluisterd. Daarbij komt dat steeds meer besluiten worden genomen op het niveau van de Europese Unie. Dat leeft bijvoorbeeld heel sterk in het asieldebat. Maar in de EU is er ook nog een groot democratisch tekort. Europa leeft niet bij verkiezingen. Lobbygroepen zoals hiervoor genoemd hebben zeer veel invloed in Europa.

Nadenken

Vooralsnog kan ik geen politieke ambities in de activiteiten van de samenhangende groep mensen vinden die de WOB-documenten onderzoeken en ervoor kozen om te schrijven dat de NCTV een staatsgreep deed. Dat is dan een staatsgreep vanuit de bureaucratie, van binnenuit, in tegenstelling tot de Duitse burgerbeweging die van buitenaf infiltreert. De WOB-onderzoekers lijken vooral analytisch en inhoudelijk bezig. Misschien ook testen zij software om grote databestanden te onderzoeken. Opmerkelijk is dat de vier mannen die zich ook wel Team Red noemen, zelf achter de schermen blijven, kennelijk om andere belangen niet in de waagschaal te stellen.

Over wat ik hier lees en onderzoek, moet ik nog veel nadenken. Dat gaat vooral over de vraag hoe het parlement, dat de volkswil moet uitdrukken, zich voldoende kan wapenen tegen de macht van de bureaucratie die het uitvoerend instrument van de regering is. Hebben we echt een schijndemocratie als de uit data-analyse voortvloeiende suggestie van Van den Bos juist is, dat de NCTV de dienst uitmaakte tijdens de coronacrisis? En waarom negeren de mainstream media de bevindingen van het team onderzoekers?

Ik denk dat de lokale democratie fors versterkt moet worden en dat belangrijke besluiten op lokaal en provinciaal niveau moeten kunnen plaatsvinden. Door een gekozen bestuur. Dat daar veel meer geld voor vrijgemaakt moet worden en dat in Nederland de Tweede- en Eerste Kamer ook veel beter uitgerust moeten worden om hun democratische en onafhankelijke rol beter te vervullen. Tijdens mijn levensloop is ook in Nederland de democratie verzwakt. Dat moet veranderen.

Adriaan Meij

Afbeelding: de afbeelding is ontleend aan https://petities.nl/petitions/1514?locale=nl

[i] De Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV

[ii] Wet openbaarheid van bestuur

[iii] Dit is waarschijnlijk zijn schuilnaam

[iv] Land Information Manoeuvre Centre

[v] World Health Organization

[vi] World Economic Forum

0 notes

wieisdemol2022 · 4 years

Text

Hints aflevering 6

Elke week sporen wij het internet af naar de beste hints en tips van de afgelopen aflevering en proberen wij alle hints te verifiëren. Heb je hints? Stuur deze vooral op, dat wordt erg gewaardeerd! Hier de hints van aflevering 6: Wegstoppen.

Titel De titel van deze aflevering is ‘Wegstoppen’ en een blik in het woordenboek geeft de definities: iets opbergen, achterhouden, verbergen, wegmoffelen of verstoppen. Met dit in ons achterhoofd zijn er zeker een aantal hints gevonden naar de kandidaten gevonden: - Splinter neemt het woord weer bijna letterlijk in zijn mond nadat Marije oppert de nieuwe penningmeester te willen zijn. Daarnaast zegt hij 250 euro gevonden te hebben maar is dit daadwerkelijk 750 euro, zou hij hier dat geld weggestopt willen hebben? - Renée stopte zich weg deze aflevering door allee op een kamer te gaan, daarnaast heeft zij het geld opgeborgen van opdracht 1 bij absentie van de penningmeester. - Maar in principe zou deze informatie ook op bijna iedere kandidaat kunnen slaan van opdracht 1. Zo houden zowel Rocky, als Charlotte, en Marije (en Splinter in het begin) informatie achter over wat er op hun bordjes stond, Marije is als enige niet door de mand gevallen.

Positie van de mol Wij vinden een handig hulpmiddel om de mol te ontmaskeren om na te denken over de positie die de mol in het spel zou innemen. Als ik de mol was, en mijn taak is het om zo min mogelijk geld in het laatje te brengen en anderen te saboteren zonder ontmaskerd te worden, hoe zou ik dan te werk gaan? En welke kandidaat neemt eenzelfde positie in?

In opdracht 1, Brieven-bus, heb je natuurlijk niet echt posities, wel een strategie en misschien zelfs een halte waar je er als mol het liefste uit wil. Zo is het voor de mol altijd handig om niet in de bus te blijven zitten, scheelt toch weer €250,- voor de pot. Hierdoor zijn Splinter en Marije verdacht. Daarnaast kan je als mol vertrouwen willen winnen van je medekandidaten, opnieuw zijn hier Splinter, Marije en Renée verdacht. Splinter en Renée omdat ze (in Splinters’ geval met een omweg) de waarheid gesproken hebben, en voor Marije omdat ze netjes haar brief met vraagteken laat zien en zo geloofwaardig over komt, terwijl ze natuurlijk glashard zit te liegen.

In opdracht 2, ontsnappen, had je natuurlijk ook niet echt posities. Wel kan je verschil maken tussen kandidaten die “samen” opgesloten zitten en alleen. Het is natuurlijk als mol makkelijker handelen als je alleen zit, waar Marije in beeld komt. Maar ik denk zelf dat dit te voor de hand liggend is. Marije wordt al niet super verdacht dus dan alleen zitten en niet vrijkomen? Dat zou heel erg voor de hand liggen. Wat de mol dan kan doen is in ieder geval de boel vertragen, geld wegmoffelen, of als hij/zij merkt dat Marije niet vrijkomt (of weet dat Marije alleen vrijkomt door samenwerking) daar de aandacht vandaan houden zodat ze niet allemaal tegelijk buiten komen. Wat dat betreft zijn er een aantal verdachte momenten. Charlotte vind ik verdacht omdat ze bijna Splinter wou achterlaten, nu vind ik haar verder niet super verdacht, maar het achterlaten van Splinter had al de hele opdracht verpest. Splinter is vervolgens verdacht omdat hij lijkt één briefje niet te zien (meningen verschillen over wat hij nou daadwerkelijk zegt) en wil dat de rest, terwijl al het geld al gevonden is, toch nog de cellen gaat controleren op geld. Rocky is verdacht omdat ze daadwerkelijk de aandacht van Marije afhaalt. Als het alarm gaat wil ze ook snel weg terwijl je dan nog 5 minuten hebt, als iedereen bij de knop is en die indrukt heb je nog maar 30 seconden, dus dit kan een goede molactie zijn om de tijd in te korten.

Dan opdracht 3, ook niet echt posities maar wel twee strategieën waar ik ook naar verwijs in de post van de opdracht zelf. De mol kan ofwel winnen om te moeten zorgen dat er niemand uit gaat, maar dit is lastig te coördineren met de acties van de andere kandidaten. Of de mol moet ervoor zorgen dat er zo snel mogelijk levens af gaan, want dan staan de andere kandidaten ook meteen op scherp en wordt in eerste instantie het geld vergeten. Voor dit laatste zijn Splinter en Marije opnieuw verdacht, deze twee trekken vrijwel samen de eerste hendel om. Dan is Splinter nog wel iets verdachter want hij pakt geen geld maar zorgt wel voor de meeste levens die omgezet worden.

Wie is de mol niet? Een andere manier om achter de identiteit van de mol te komen is ook om andere kandidaten te elimineren als mol, niet alleen de kandidaten die afgevallen zijn, maar ook de kandidaten die zich bewezen hebben in de aflevering meer kandidaat als mol te zijn.

Oh jongens hoe moet ik dit nu nog doen? Ik weet het niet meer. Vorige keer zei ik Splinter om zijn menselijkheid, maar ik vind deze aflevering Splinter wel weer heel verdacht zoals je kan lezen in het vorige stukje… dan ga ik nu maar voor Renée. Ik vond haar deze hele aflevering handelen als een kandidaat. Maar pin me hier niet op vast hoor ik ben nu zo zeker van mezelf als een pinguïn die denkt dat ie kan vliegen.

Rode draad Elk jaar proberen we een soort rode draad door de afleveringen terug te vinden. In het jaar van Susan Visser waren er bijvoorbeeld veel vissen en vissers te zien. Zo proberen we elk jaar te kijken of er wellicht een terugkerend thema is waar we een hint naar de mol uit kunnen halen.

Ook dit vind ik lastig, we hebben deze aflevering al voor de tweede keer op rij geen Batman referentie of joker lach of jokers gezien of gehoord. Stond er deze aflevering een kandidaat voor joker? Nou.. je kan zeggen dat Marije wel aardig voor joker stond met haar hele sad-girl vibe door de aflevering. Maar hij blijft lastig, hebben jullie een idee?

Overige hints - Even een Marije rant tijdens de eerste opdracht. Zo krijgt ze bij halte 6 een lijst met informatie van de voorgaande haltes. Ze klaagt over het “waarom ben ik altijd zo eerlijk” terwijl ze glashard tegen de groep liegt als ze zegt dat als ze bleef staan dat ze dan 3 jokers kreeg in plaats van geld in de pot (wat dus niet waar is, ze kost de groep zelfs -350 door terug in de bus te stappen. Dit schuldgevoel gebruikt ze om bij halte 7 er weer uit te mogen, waar ze moet blijven staan en de groep dus opnieuw 250 euro kost. Daarnaast heeft ze iedereen de lijst laten lezen zodat iedereen weet dat bij halte 9 een joker ligt, waar wel weer 250 euro voor uit de pot gaat. - Bij halte 9 lijkt een tekst bedekt te zijn met een soort zwarte tape. Kan dit een molstreek zijn van Renée? Kan hier iets heel duidelijks hebben gestaan en mogen wij dat niet lezen? Of is het gewoon vanuit de productie tijdens de opdracht? Want ik geloof wel dat de productie dat in post er best wel beter uit kan shoppen. Of het een hint is, ik denk het niet.

- Aan het eind van opdracht 1 staat Rik naast een bord met allemaal posters van o.a. verkiezingen. Dit kan natuurlijk een hint zijn naar Charlotte die politiek verslaggever is.

Nu vind ik het nog en debat waard of dit echt verkiezingsposters zijn, lijkt me een tv show meer, of een Facebook evenement (met dat logo onderin), maar dat ter zijde. - Dan een rant over Splinter tijdens de tweede opdracht. Hij geeft aan dat hij twee sleutels vind, echter gebruikt hij er 1 en gooit hij dan het slot met de tweede sleutel erin weg. Echter vind ik dit niet echt een hint, want we zien hem iets later weer met dit slot in zijn hand bij een tweede deur (kijk maar naar de pilaar) waardoor het eerder lijkt dat hij de sleutel weer moest pakken om een tweede deur te openen.

- Maar.. Splinter vind wel €750 en benoemt €250, zou hij hier eerst geld weg willen moffelen? Hij doet dat niet, dat weten we doordat Rik benoemt dat het volledig bedrag gevonden is. - En wat ik nog misschien het meest opvallend vind is, is dat Splinter zowel de eerste als de tweede €750 vind, de volledige opbrengst van deze opdracht, maar vervolgens de overige kandidaten in de cellen laat kijken voor meer geld, dit is zo’n typisch voorbeeld van tijdrekken omdat jij als enige weet dat je de volledige vangst al binnen hebt. - Maar ook Rocky is verdacht deze tweede opdracht, zo haalt ze de gevallen sleutel op bij Marije en belooft terug te komen, maar doet dit uiteindelijk niet. Ook wil ze meteen richting de uitgang wanneer het alarm af gaat. Dan hebben ze alles wat ze nodig hebben, behalve Marije. Je zou Marije nog voor zo’n 2/3 minuten kunnen helpen en daarna eruit gaan. Maar Rocky pushed meteen iedereen naar de knop te gaan, en vanaf dat moment hebben de kandidaten nog 30 seconden om buiten te komen, een mogelijk hele slimme molactie. - Renée is als laatste nog verdacht, zo doet ze enorm langzaam over het naar buiten gaan en heeft ze toevallig in de serie vrouwenvleugel gespeeld. - Een anti-mol hint dan: namelijk opnieuw de schoenkeuze van Charlotte. Bij de lasergame opdracht was dit ook al een anti-mol hint. Ze had daar namelijk hakjes aan, en ook nu heeft ze hakken aan bij een opdracht waar flink gerend moet worden. Hier zou je als mol natuurlijk rekening mee houden.

- Dan een goede hint naar Rocky. Net als alle kandidaten heeft zij nummers op haar rug staan en dit zijn de nummers 07951. Mocht je deze nummers bij elkaar optellen dat is dit 22 (als enige kandidaat die dit draagt) en dat kan een goede hint zijn naar Rocky als 22e mol (dan rekenen we Jeroen als 21e mol).

- Maar.. mocht je nou helemaal niks te doen hebben dan zou het zelfs zo zijn dat er met de spaties tussen de cijfers van de kandidaten je precies de geboortedatum van Rocky kan maken (jeetje). Ik heb deze van Max van de Telegraaf, die heeft het weer van een andere molloot dus hulde waar hulde terecht is. Zelf zie ik ook niet heel goed waar alle cijfers vandaan komen, zo lijkt de 7 van Rocky ook wel gesplitst door een spatie maar het blijft een goede vinding.

- Dan een hint naar Renée, zo zit zij bij de executie en vraagt Rik haar of ze er misschien altijd al zonder stress zit. In reactie hierop zie je Renée duidelijk Ja knikken. Dit kan dus een direct antwoord op Rik zijn. Maar… als advocaat van de duivel is Renée natuurlijk zo doof als een kwartel dus ze kan dit ook gewoon niet gehoord hebben. - Marije zit Charlotte uit te horen op hun gedeelde kamer en we zien hier Marije in haar molboekje bladeren, beetje interessant doen. Maar als je goed kijkt zie je dat haar boekje leeg is, een typische actie van een mol. Oké toegegeven iets eerder in het boekje zie je wel degelijk wat staan, maar waar ze bladert en doet alsof ze leest voor Charlotte zien we toch echt lege pagina’s.

- Voordat we het over de verdenkingen gaan hebben, dit is toch Marije?

Verdenkingen Het rode scherm van deze aflevering zou bij Renée, Charlotte of Marije moeten zitten. En jullie weten nu onderhand wel dat ik een beetje een tunnel naar Marije heb, maar ik moet dit een beetje tegenspeken door te focussen op Splinter of Rocky. Zo zegt Splinter dat hij op Renée zit en een beetje Rocky, Rocky geeft aan op Renée te zitten. Beide zijn ze door. Marije gaf aan op Charlotte te zitten en Charlotte gaf aan op Marije, Renée en een klein tikje Splinter te zitten. Splinter en Rocky zijn door en dat betekend dat hun meer goed zitten dan iemand anders. Dus of Marije zit bijvoorbeeld compleet fout op Charlotte, of Charlotte zit compleet fout op Marije, Renée en Splinter. Maar Splinter en Rocky zitten beide op Renée en op Charlotte dus dit maakt het minder geloofwaardig dat zij er dan niet uit zouden gaan. Dit maakt het eigenlijk logischer dat Renée de mol is, of Rocky, als Rocky de mol niet is en Splinter daardoor gered wordt, want niemand zit op Rocky. Snappen jullie hem nog?

Ook misschien handig om in je achterhoofd te houden, zowel Erik, Florentijn, als Lakshmi, hebben op mede Marije de test ingezet toen ze uit het spel gingen. Sterker nog, alleen Charlotte is nooit genoemd door een afvaller (dit komt vooral door Erik die op Marije, Splinter en Rocky de test heeft ingezet).

Zijn jullie nog hints/tips opgevallen die wij hebben gemist? Laat het ons weten!

2 notes · View notes

dejufuniverse · 4 years

Text

Youp laat van zich horen...

Halbe Zijlstra Bokaal

Youp van 't Hek

Dus de wet wordt aangepast omdat onze minister van Justitie op zijn huwelijksdag aan zijn nieuwe schoonmoeder stond te frunniken? En die scène werd vastgelegd door een of andere enge roddelgluiperd van Privé.

Kortom: Ga verder naar Dorpsstraat, Ons Dorp. Indien u langs Start komt ontvangt u geen 200 euro. Wat zijn we toch een schattig koninkrijkje.Dat aanpassen van die wet is zo onbedaarlijk grappig.

Dat je geen strafblad meer krijgt als je je stoeltje op een terras per ongeluk verzet. Dat kreeg je dus tot nu toe wel. Dat maakt ons land nog belachelijker dan het al is. En dat die Ferd uiteindelijk snikkend blijft zitten, zegt meer over zijn ijdelheid dan over zijn politieke kwaliteiten.

Ik lach niet graag om iemands uiterlijk, maar op deze kale kop past met groot gemak een pakje boter. Een pakje? Een heel koelhuis. Misschien een ideetje voor zijn nieuwe vrouw. Dat zij de komende Prinsjesdag als hoedje een kuipje Bona op haar hoofd plaatst.

Wat zal nou de reden zijn geweest dat Ferd na al die boze en loze aso-woorden dacht: ik treed niet af? Terwijl hij toch met vlag en wimpel in aanmerking kwam voor de Halbe Zijlstra Bokaal.

Hoe zal het trouwens met onze Halbe zijn? Ik denk dat die lieverd blij is dat hij toen in dat vakantiehuis van Poetin bedankt heeft voor dat kopje thee. Dat had heel anders kunnen aflopen.

Maar terug naar onze aangebleven minister. Heeft zo’n man geen vrienden? Ik bedoel echte vrienden. Mensen die zeggen dat je na een uitglijer over zes kilo bananenschillen absoluut niet verder kan. Dat je vanaf nu het sulletje van het schoolplein bent. Dat iedereen keihard in de lach schiet als hij bij de bakker een half bruin bestelt. En dat die hem dan krentenbollen geeft. Of een doos soesjes. Of krakelingen. Domweg omdat hij dat half bruin niet gelooft.

Ferd wordt gewoon niet serieus genomen.Wat zei Rutte nou? Iets met genade? En mildheid? Hoezo mildheid? Hoezo genade? Tot twee dagen geleden liepen allerlei enge boa’s met botte potloden achteloze burgers op de bon te slingeren. Mensen kregen een forse boete als ze samen met hun ouders een stukje taart aten in een plantsoen. In Schiedam kostte dit een familie bijna 1.600 euro. Genade? Mildheid? Doe normaal Mark. Bel jij ze? Of doet Ferd dat?

Was trouwens humor geweest als Ferd donderdag naar onze koning was gegaan om zijn ontslag in te dienen. De koning, die zelf net gezellig met zijn vrouw en een of andere vage afhaal-Griek op een foto stond. Op anderhalve centimeter afstand. Beetje domme Willy zou niks van dat ontslag begrepen hebben.Maar onze vorst heeft op dit moment wel belangrijker dingen aan zijn koninklijke hoofd. Waar vindt hij een goeie winterstalling voor zijn speedbootje van twee miljoen? Huisvesting is voor heel veel kinderen een gigantisch probleem in Griekenland. Dus voor zo’n ordinair bootje zeker.

Het huwelijksrelletje van de minister is alweer voorbij. Hoewel? Grapperhaus moet tot de verkiezingen op zijn sokken lopen, zo min mogelijk bewegen en daarna weer ergens als advocaat gaan lekken.Verder moeten we ons collectief schamen dat er überhaupt een wet is geweest waardoor je een strafblad kreeg als je ergens je mondkapje was vergeten. Alle coronaboetes moeten onmiddellijk worden kwijtgescholden. En teruggestort. Mooi klusje voor die Bruls!En verder hoop ik dat Ferd en zijn vrouw een droom van een huwelijk krijgen. Zonder plexiglaswandje in de twijfelaar. Kortom: ze leven nog lang en gelukkig.

0 notes

exit-babylon · 4 years

Text

4 mei-voordracht 2020 Arnon Grunberg

Nee

Vaak heb ik me afgevraagd wat het nut is van herdenken, van bijeenkomsten als deze. Herdenken wij omdat de traditie ons dat voorschrijft, of staat er meer op het spel? Verleden voorjaar tijdens een lezing over het werk van Marga Minco en de oorlog – ik weet niet of de oorlog míj achtervolgt of dat ík het ben die de oorlog achtervolgt – merkte ik op dat herdenken meer zou moeten zijn dan een ritueel, dat het een verlangen naar kennis in zich zou moeten dragen, en dat gemeenplaatsen daarom de vijand zijn van betekenisvolle herdenkingsrituelen. Ik besefte ook dat die andere gemeenplaats, dat we het verhaal over de oorlog en de Joden nu wel kennen, steeds luider is gaan klinken; een hoogmoedige gemeenplaats, die uitgaat van de gedachte dat onze kennis volmaakt is, dat we kunnen scheiden van het betrekkelijk recente verleden. Zeggen het verleden nu wel te kennen is veelal een weigering om er kennis van te nemen. En wie zijn verleden niet kent, is niet zozeer gedoemd het te herhalen, als wel is hij gedoemd niet te weten wie hij is. Niets doet mensen zozeer naar een onwrikbare identiteit verlangen als het knagende vermoeden dat ze geen idee hebben wie ze zijn. En het is vaak de onwrikbare eigen identiteit, de weigering er speels mee om te gaan die ertoe leidt dat de ander als een volstrekte vreemde en een absolute vijand wordt gezien. Na afloop van die lezing over Minco kwam een psychotherapeut naar me toe die zei dat we rituelen en gemeenplaatsen nodig hebben om niet ziek te worden van het herdenken, dat we het verleden op afstand moeten houden om er niet aan onderdoor te gaan. Zeker, maar als we helemaal niet ziek worden van die twintigste eeuw vrees ik dat er niets herdacht is en al helemaal niets begrepen. Niet ziek worden zou weleens een symptoom kunnen zijn van wegkijken, van ontkenning. Als we ontkennen dat de ziektes van de vorige eeuw, die van het geïndustrialiseerde totalitarisme, van het tot genocide verworden antisemitisme, van het biologisch racisme, diep in onze cultuur zitten, dan weten we niet wie we zijn. En juist dan zijn wij vatbaar voor verleiders die ons komen vertellen wie wij zijn en wie wij moeten vrezen. Herdenken is altijd ook een manier om aan te geven wie je níet wenst te zijn, maar wie je toch meent te kunnen worden. Geen herdenken zonder dit angstige vermoeden, geen betekenisvol herdenken zonder gegronde vrees dat wij de toekomstige daders en hun helpers zijn. Herdenken gaat uit van de vaststelling dat het verleden niet voltooid is, van het besef dat de buik die het Derde Rijk baarde nog vruchtbaar is. Censuur en uitstoting zijn geen antwoord op die vruchtbaarheid, het is een verworvenheid dat wij in een land leven waar de overheid ons niet vertelt wat zedelijk en onzedelijk denken is. Maar dat betekent niet dat elke grens overschreden moet kunnen worden. Bepaalde taboes hebben zich geleidelijk aan na 1945 met goede redenen in onze cultuur genesteld; de taboebreuk is niet altijd een bevrijding, soms is die taboebreuk slechts een terugval. Deze herdenking is altijd ook een waarschuwing. Het verhaal van de overlevenden, van degenen die uit de concentratiekampen terugkeerden, Joden, Roma en Sinti, politieke tegenstanders, onder wie veel communisten en sociaaldemocraten, is een verhaal van uitzonderingen. De meeste slachtoffers hebben het kamp door de schoorsteen verlaten. Mijn moeder was een uitzondering; haar ouders, mijn grootouders, niet.

Herdenken is tevens namens de doden spreken, en namens de doden spreken kan alleen door de ooggetuigen aan het woord te laten. Ik wil een ooggetuige aan het woord laten die zeer dicht bij de doden is geweest, Filip Müller, een Slowaakse Jood, lid van het Sonderkommando van Auschwitz-Birkenau. Het Sonderkommando bestond voornamelijk uit Joden en was belast met het uit de gaskamers halen van de lijken, het knippen van de haren van de lijken, het trekken van gouden tanden uit de lijken, het verbranden van de lijken. De meeste leden van het Sonderkommando werden na enkele maanden vermoord. Het laatste Sonderkommando in Auschwitz kwam in de herfst van 1944 in opstand, waarbij vrijwel alle leden van dat Kommando zijn vermoord.

Müller schrijft in zijn memoires over enkele Joodse gezinnen die onder erbarmelijke omstandigheden ondergedoken hebben gezeten in bunkers nabij het Poolse plaatsje Sosnowiec. Door het huilen van de kinderen is de SS hen op het spoor gekomen. Ze zijn naar Auschwitz gebracht. De vrouwen en kinderen wordt gevraagd zich uit te kleden, de normale procedure. Ze worden echter niet vergast maar doodgeschoten, wat uitzonderlijk is. Müller verklaart niet waarom. Misschien waren er even niet genoeg mensen om de gaskamers mee te vullen, het Zyklon B mocht niet worden verspild. De moordmachine van de nazi’s was naast al het andere ook een economische aangelegenheid, een gigantische roofpartij waarbij het doden en wegwerken van de lijken zo efficiënt mogelijk moest gebeuren. De naakte vrouwen staan met hun kinderen voor de executiemuur. Dan schrijft Müller over een vrouw met haar kind in haar armen: ‘Ondertussen liep Voss, de beul, met zijn kleinkalibergeweer nerveus om hen heen, om bij het kind een geschikte plaats te vinden waarop hij het wapen kon richten. Toen de wanhopige moeder dat merkte wrong ze zich in alle bochten om haar kind uit het schootsveld van het dodelijke wapen te houden. Wanhopig probeerde ze elke plek op het lichaam van haar kind met haar armen en handen te bedekken. Toen knalden er opeens een paar schoten door de stilte. Het kind was van opzij in de borst getroffen. De moeder, die voelde dat het bloed van haar kind langs haar lichaam liep, verloor haar zelfbeheersing en smeet de moordenaar het kind in het gezicht, toen die de loop van zijn wapen al op haar had gericht. Oberscharführer Voss was van zijn stuk gebracht en stond daar als versteend. Toen hij het nog warme bloed in zijn gezicht voelde, liet hij zijn geweer vallen en wreef met zijn hand over zijn gezicht.’ Veelzeggend dat we de naam van de Oberscharführer nu kennen, maar de naam van die vrouw en dat kind niet weten en vermoedelijk nooit te weten zullen komen. Als herdenken ook verlangen naar kennis is, dan zijn details belangrijk, kennis bestaat uit details, dan kunnen we het ons niet permitteren te zeggen dat wij bepaalde details niet wensen te horen omdat ze onze nachtrust verstoren. Aan deze vrouw die haar halfdode kind in het gezicht van Oberscharführer Voss gooide, gingen verkiezingen vooraf, ambtelijke orders, gewillige en minder gewillige helpers, van wie de meesten nooit in een concentratiekamp waren, nooit iemand gedood hebben. Waarbij het goed is te beseffen dat het niet alleen de Duitsers waren die toen de oorlog voorbij was, zeiden dat ze het niet hebben geweten, dat ze slechts orders opvolgden.

De literatuurwetenschapper S. Dresden schrijft in zijn studie Vervolging, vernietiging, literatuur over een voorval waarover de schrijver K. Tzetnik, pseudoniem van Yehiel De-Nur, bericht. Een groep levende zigeunervrouwen en -kinderen wordt in een kuil gegooid in Auschwitz, omdat de crematoria overbelast zijn. Een Nederlandse gevangene krijgt het bevel kerosine over de mensen in de kuil te storten. Hij weigert en wordt daarop zelf levend in de vlammen getrapt. ‘Het Nederlandse “Nee! Nee!” klinkt de schrijver nog steeds in de oren,’ noteert Dresden.

Mijn moeder arriveerde in de herfst van 1944 in Auschwitz, kort na de opstand van het Sonderkommando, waarvan ze niets heeft meegekregen. Zelf zei ze dat ze gelukkig was in Auschwitz, omdat ze daar hoop had, hoop verloor ze pas na de bevrijding toen de omvang van de catastrofe tot haar doordrong. Ze is geboren in 1927 in Berlijn, in 1939 reisde ze op het beroemd geworden schip St. Louis met haar ouders vanuit Hamburg naar Cuba, maar Cuba sloot de grenzen, Amerika sloot de grenzen, Canada sloot de grenzen, zo spoelde ze met haar ouders aan in Nederland. Mijn vader, eveneens geboren in Berlijn, in 1912, overleefde de oorlog op diverse onderduikadressen. Vaak moest hij zich voordoen als gedeserteerde Wehrmachtsoldaat om een onderduikadres te krijgen. Hij vertelde weinig, en als hij dit al deed eigenlijk per ongeluk, terloops, maar een van de mensen die hem lieten onderduiken, schijnt na de oorlog tegen hem te hebben gezegd: ‘Als we hadden geweten dat je een Jood was, was je er niet ingekomen.’

Met een familie bij wie hij in Rotterdam ondergedoken had gezeten hield hij contact. Een keer per jaar ging hij daar met mij heen. Ze hadden witte muizen in een kooitje. Dan was er nog een haringman die bij de beurs stond op het Rokin in Amsterdam. Hoewel wij in de Rivierenbuurt woonden, ging mijn vader met lijn 25 naar die haringman omdat hij hem nog uit de oorlog kende, de haringman had in het verzet gezeten. Ik ging weleens mee en hoewel ze elkaar goed moeten hebben gekend uit de oorlog zeiden ze nooit echt iets tegen elkaar, ze praatten slechts over haring. Dat was de oorlog voor mij als kind: witte muizen in een kooitje, een haringman bij de beurs, het geluk in Auschwitz. Ik had toen niet gedacht dat ik een paar decennia later als columnist voor een Nederlandse krant een reeks onbeschaamd antisemitische e-mails zou ontvangen. Ik dacht toen dat het taboe te groot was. Dat was naïef. En het is ook logisch dat als er gesproken wordt over bepaalde bevolkingsgroepen op een manier die doet denken aan de meest duistere tijd uit de twintigste eeuw, als dat gewoon is geworden, er vroeg of laat op die manier ook weer over Joden gesproken kan worden. Voor mij was het van begin af aan duidelijk: als ze het over Marokkanen hebben, dan hebben ze het over mij.

‘Ik kan niet begrijpen, niet verdragen dat men een mens beoordeelt niet naar wat hij is, maar naar de groep waar hij toevallig toe behoort,’ schreef Primo Levi in de jaren zestig aan zijn Duitse vertaler. Woorden die wij wekelijks, misschien wel dagelijks zouden moeten herhalen al was het maar om ons eraan te herinneren hoe giftig woorden kunnen zijn. Dat een Nederlander in Auschwitz kerosine over levende vrouwen en kinderen moest uitgieten begon met woorden, met toespraken van politici. Juist in deze geseculariseerde tijden rust, meen ik, een speciale verantwoordelijkheid op Kamerleden, op ministers om het goede voorbeeld te geven, om het woord géén gif te laten zijn, om altijd voor ogen te houden dat de staat noodzakelijk is maar tevens een potentieel kwaad dat met achteloze vanzelfsprekendheid mensen, bevolkingsgroepen kan vermorzelen. De vrouw die haar halfdode kind in het gezicht van Oberscharführer Voss gooide, zij waarschuwt ons. De Nederlander die ‘Nee! Nee!’ riep, weigerde kerosine over levende vrouwen en kinderen uit te gieten, toen zelf het vuur in werd getrapt, hij waarschuwt ons.

0 notes

zoueriemandzijnopmars · 4 years

Text

Hoe beslis ik op wie ik ga stemmen?

De tweede kamerverkiezingen zijn binnen een maand, en het is voor mij bij alle verkiezingen die ik tot nu toe heb meegemaakt moeilijk geweest om te beslissen op wie ik ga stemmen (misschien heeft dat te maken met de 41 partijen die mee doen dit jaar?). In ieder geval, dit betekent niet dat ik geen strategie heb, dus hier komt een stappenplan om te beslissen op wie je gaat stemmen.

Eerst algemene tips:

Het is wellicht ook nuttig om na te denken hoe belangrijk jij het vindt dat jouw partij mee zou kunnen regeren. En, stem je op een grote partij in de hoop dat die daardoor de grootste wordt of een kleine die misschien helemaal geen zetels krijgt (maar als niemand er op stemt krijgen ze sowieso geen zetels natuurlijk)?

Zijn er partijen waar je absoluut niet op wilt stemmen?

Nu is de tweede kamer al met reces, maar probeer het politieke nieuws een beetje bij te houden, dan heb je al een idee waar jij staat op het spectrum.

Wat voor thema’s vind je belangrijk? Voorbeelden die veel partijen zelf onderscheiden zijn, onderwijs, cultuur, immigratie, zorg, huisvesting en arbeidsmarkt.

Ik heb meestal niet de tijd om hele debatten te volgen, maar het kan geen kwaad.

Bekijk deze post van @engulfes die meerdere links naar keuzehulpen, partijprogrammas en andere initiatieven heeft. (Geen garanties dat het helemaal compleet is natuurlijk.)

En dan nu, het stappenplan. Omdat ik vaak last minute beslissingen neem is dit plan zo opgesteld dat ik na iedere stap in principe al naar het stemhokje kan gaan, het hele plan is hoe ik het zou doen in een ideale wereld (of nou in een ideale wereld zou ik alle verkiezingsprogrammas lezen, maar dat is te onrealisitisch).

Vul wat stemwijzers in, ik voeg hier geen links toe, maar ik vul meestal in ieder geval Stemwijzer en Kieskompas in. (Bij Stemwijzer kan je zowel een neutraal antwoord invullen als de vraag overslaan, als je echt geen mening heb, sla de vraag dan over, dan wordt hij niet meegerekent.) Ik probeer meestal zo veel mogelijk stemwijzers in te vullen. Je zou kunnen stemmen op jouw nummer een, of;

Kijk welke partijen bovenaan komen in de stemwijzers. Kijk naar hun antwoorden op de vragen van de stemwijzer, zijn er antwoorden waar je echt niet mee kan leven? Of antwoorden die niet overeenkomen met jouw antwoord, maar waar je wel mee kan leven? Je kan nu een keuze maken, of;

Kijk welke 3-5 partijen consistent bovenaan komen in de stemwijzers die je hebt ingevuld. Ga naar de sites van deze partijen en kijk welke standpunten ze zelf zeggen te hebben, lees/scan het verkiezingsprogramma (sommige partijen hebben hun verkiezingsprogramma gelukkig samengevat). Nu wordt het toch echt tijd om de partij te kiezen, onthoud dat je 1 stem hebt, die stem is belangrijk, maar het is er ook maar 1, dus stress er uiteindelijk niet te veel over, jij gaat niet het hele land verpesten. Als je stemt op een partij uit je kieswijzer stem je in ieder geval niet op een partij waar je het totaal mee oneens bent.

Hierna kan je in principe naar het stembureau, maar in Nederland stem je niet gewoon op een partij, je stemt op een persoon. Je kan natuurlijk op de lijsttrekker stemmen, maar ik besteedt er liever wat meer aandacht aan. Hier zou je aan kunnen denken:

Kijk eerst hoe hoog jouw partij in de peilingen staat, het heeft geen extra zin te stemmen op iemand die sowieso al in de kamer komt. Ik ga er meestal vanuit dat iedereen hoger op de lijst dan het peilingnummer - 3 sowieso in de komer gaat komen. Iedereen die lager staat is nu interessant.

Ik stem meestal op iemand die een beetje op mij lijkt, ideaal stem ik dus op een jonge vrouw uit mijn provincie/gemeente die mijn studie heeft gevolgd, dit is nooit mogelijk, maar ik kan dromen.

Afgezien daarvan kan je stemmen op diversiteit, stem bijvoorbeeld op een vrouw, persoon met een migratieachtergrond of lhbti+’er. Of stem op iemand die verstand heeft van onderwerpen die jij belangrijk vindt

Als personen al eerder in de kamer hebben gezeten kan je kijken hoe ze toen hebben gestemd op wetsvoorstellen die jij belangrijk vindt.

#dutch #dutch politcs #the netherlands #nederlands #tweede kamerverkiezingen #I made an original post #tekst en zetfouten zijn voorbehouden #want mijn toetsenbord wil alleen engels zien vandaag #dus de hele tekst is rood onderkringelt

8 notes · View notes

stefselfslagh · 6 years

Text

Groeten van de Grondstroom, deel 3: de senioren van Koksijde.

De verkiezingen wenken. Op zoek naar de grondstroom, naar wat de Vlaming écht denkt, trok ik door het Vlaamse hinterland. Zonder vragenlijstje, maar mét een open blik. Deel 3: op bezoek bij de senioren in Koksijde.

Zijn Vlaamse senioren verzuurde grootverbruikers van de sociale zekerheid? Of goed-moedige levensgenieters met een zwak voor electrische fietsen? Op zoek naar de bejaarde polsslag van onze samenleving trokken we naar Koksijde, de meest vergrijsde gemeente van het land. "Het is niet omdat we oud zijn dat we ook zot zijn, hè mijnheer."

Een doordeweekse voormiddag, halverwege de zinderende zomer van 2018. Op de zeedijk van Koksijde rijden meer rolstoelen dan gocarts. Ondanks het relatief vroege uur worden strand en boulevard ingepalmd door senioren in alle soorten, maten en gewichten: lovebirds op leeftijd die elkaar ondersteunen bij het kuieren, duttende grootouders die hun kleinkinderen even aan de Noordzeegolven hebben uitbesteed, brave loebassen die behalve zichzelf ook hun poedel uitlaten, opgetutte brasserievriendinnen die hun wederhelften thuis in hun pantoffels hebben geparkeerd en mannen met bompapetten die vanop een zitbankje het wereldrecord zwijgend-voor-zich-uitstaren verpulveren.

Het leven wordt hier in slowmotion geleefd. Benen bewegen zich voort tegen twee kilometer per uur. En ook de pointes van de grappen die verteld worden, hebben weinig haast. La vie est un long fleuve tranquille. En al helemaal wanneer de zon elke dag een loden hitte over je brozer wordende lichaam drapeert.

Als een gediplomeerd vorser des volks vraag ik de senioren die mijn pad kruisen wat hen in maatschappelijk opzicht zoal bezighoudt. Aanvankelijk antwoorden ze met zinnen als 'wij hebben niks te klagen, mijnheer' en 'dat is hier allemaal dik in orde, dank u vriendelijk'. Maar enig doorvragen leert dat achter hun levensgenietende buitenkant angsten en bekommernissen schuilgaan.

Een net geen tachtigjarig koppel uit Avelgem dat niet met naam en toenaam in de krant wil, maakt zich grote zorgen over 'de agressiviteit van de jeugd'. "Vorige maand heeft een groepje jongeren in Roeselare een Chiroleider bijna doodgeslagen. Dat is toch te triest voor woorden? En het probleem situeert zich niet alleen in Roeselare. Een tijdje geleden waren we in Brussel. Het was al donker toen we onze auto uit de ondergrondse parkeergarage gingen halen. Overal werden we dreigend aangekeken door groepjes samenscholende jongeren. Op weg naar huis hebben we gezworen dat we na winkeltijd nooit nog in een stad komen."

Een ander puntje van bezorgdheid bij mijnheer en mevrouw Anoniem: de financiële slagkracht van hun kleinkinderen. Of beter: het gebrek eraan. "Onze eigen kinderen kunnen nog genieten van het spaarpotje dat wij voor hen hebben aangelegd. Maar zelf sparen, dat doen ze niet. Ah nee, want ze willen genieten van het leven. Dat mag natuurlijk, maar een beetje meer soberheid zou hen toch sieren. Als ze maar blijven geld uitgeven, zullen onze kleinkinderen het met heel wat minder moeten doen dan zij. En dat is geen geruststellende gedachte."

Ook Karl Lejeune, een prille tachtiger uit de Borinage die leunend op zijn wandelstok de horizon taxeert, ziet de toekomst van zijn nageslacht niet in rozige pasteltinten. Zij het om een heel andere reden. "Ik ben bang voor een mondiaal conflict", zegt hij. "Al die spanningen tussen de Verenigde Staten, China en Rusland: dat gaat vroeg of laat fout aflopen. Ik heb de oorlog nog meegemaakt, ik heb een extra zintuig voor disputen die dreigen te ontsporen. En geloof me: het zal niet lang meer duren voor de wereld weer eens ontploft. Het is mooi dat er 'nooit meer oorlog'-uitstapjes naar voormalige concentratie-kampen worden georganiseerd. Maar ik vrees dat het niks uithaalt. Als de geschiedenis één ding bewijst, dan is het wel dat mensen nooit iets leren van hun fouten."

Karl betreurt het dat mensen tegenwoordig zo tegen elkaar worden opgezet. "Er worden weer volop vijandbeelden gecrëeerd. Als het niet de vluchtelingen zijn die de oorzaak zijn van alle miserie, dan wel de Franstaligen. Ik ben zelf Franstalig en op sommige plaatsen aan de kust word ik al niet meer zo vriendelijk bejegend als vroeger. Een tijdje geleden ging ik met een vriend eten in een restaurant hier in Koksijde. Toen mijn vriend de rekening wou betalen en even naar zijn portefeuille moest zoeken, riep de ober naar een collega: "Lap, ze vinden hun geld weer niet." En dat terwijl ik heel mijn leven in de beste verstandhouding met Vlamingen heb samengewerkt. C'est triste."

Toch hebben noch Karl noch mijn Avelgemse gesprekspartners hun wereldbeeld in een pot zwarte verf gedrenkt. "Wij genieten van onze oude dag", benadrukken ze alledrie. "Senioren worden in ons land goed gesoigneerd. We krijgen hulp om zo lang mogelijk thuis te blijven wonen. En nadien kunnen we terugvallen op gesubsidieerde bejaardentehuizen, serviceflats en woonzorgcentra. We worden niet in de steek gelaten en dat is fijn."

Tearoom Atlanta

De bevolking van Koksijde bestaat - pensioenmigranten inbegrepen - voor een kloeke 46% uit zestigplussers. Dat maakt van de kustgemeente officieel de meest vergrijsde gemeente van het land. Voor veel burgemeesters zou dat demografische etiket een aanleiding zijn om het gemeentelijke rampenplan af te kondigen. Maar Marc Vanden Bussche, de Open-VLD-burgemeester van Koksijde, is er trots op. "Onze senioren zijn geen probleem, maar een opportuniteit", zegt hij in een promofilmpje op de gemeentelijke website. "Ze zorgen ervoor dat onze handel en wandel het hele jaar door blijft draaien."

Op het terras van tearoom Atlanta spot ik drie vergrijsde vriendinnen die de woorden van Vanden Bussche van ondersteunend bewijs voorzien: Agnes (74), Simone (86) en Marcella (89) zijn al aan hun vierde pousse-café van de dag toe en maken nog lang geen plannen om terug naar huis te gaan. "Zolang we buiten kunnen komen, zijn we content", zeggen ze. "Wij mankeren elke dag wel iéts - is het niet aan de schouders, dan wel aan de nek - maar geef ons zon en koffie en we voelen ons goed. Hoe ouder we worden, hoe makkelijker we het vinden om van dag tot dag te leven. Wat voor zin heeft het om aan later te denken als je de negentig nadert? Zoveel toekomst hebben wij niet meer."

Is er iets dat hun geluk nog zou kunnen vergroten? "Een hoger pensioen", zegt Marcella. "Meer banken op de zeedijk", zegt Simone. "De herinvoering van de bus naar Veurne", zegt Agnes. "Zolang die bus niet opnieuw rijdt, krijgt geen politicus in Koksijde nog mijn stem. Er liggen vriendinnen van ons in de kliniek van Veurne. Zonder bus kunnen we hen niet bezoeken. Dat is een kleine ramp."

Wanneer ik de dames vraag of ze de actualiteit nog volgen, beginnen Agnes en Simone plichtsbewust te praten over de noodzaak van 'vrede voor iedereen' en 'het bestrijden van terreur'. Maar Marcella roept hen tot de orde. "Waar ge niks aan kunt doen, daar moet ge niet over nadenken, punt. Ik kijk al jaren niet meer naar het nieuws. Mocht ik weten wat er in de wereld allemaal foutloopt, ik zou niet meer buiten durven komen."

"Ik voel mij hier nochtans perfect veilig", zegt Agnes. "Wie wil er óns nu nog verkrachten?"

"Spreek voor uzelf, Agnes", zegt Marcella. "Maar bon, het is waar: bij ons valt er niet veel meer te rapen. Al zet ik toch elke avond mijn strijkplank tegen de deur voor ik ga slapen. Het zal eventuele inbrekers niet tegenhouden, maar ze zullen toch eens goed schrikken." (lacht)

Hekkenmentaliteit

Ik verlaat de zeedijk en wandel een kilometertje landinwaarts, naar woonzorgcentrum Dunecluze in de Ter Duinenlaan. Hier wonen senioren voor wie zelfstandig flaneren langs de kustlijn niet langer een optie is. Sommigen onder hen hebben voor een aantal cruciale ledematen geen wisselstukken meer gevonden, anderen hebben tegen hun zin een deel van hun mentale vermogens opnieuw moeten inleveren. Zouden senioren wier wereld een kamer van twintig vierkante meter is geworden fundamenteel anders tegen het leven aankijken?

De 94-jarige Cecilia uit Gent woont al zeven jaar in Dunecluze en voelt zich toch wat uit de kudde van de mensheid verdreven. "Dit is mijn wereld", zegt ze, wijzend op de compacte kamer waarin we ons bevinden. "Zonder hulp van het personeel kan ik nergens meer naartoe. En dat terwijl ik vroeger zo veel gereisd heb. Ik zie nog wel een stukje buitenwereld via de kranten die ik lees, maar onder ons gezegd en gezwegen: de kranten die wij hier krijgen, zijn niet van de beste." (knipoogt)

Hoewel Cecilia er kosmopolitisch op los geleefd heeft, is ze altijd Vlaamsgezind gebleven. "Vlaanderen is en blijft mijn thuis. Mensen zeggen soms: 'Vlamingen zijn kleine mensen met kleine opvattingen'. Maar dat klopt niet. Er zijn ook heel ruimdenkende Vlamingen. Zeker op cultureel gebied is Vlaanderen één van de rijkste regio's die er zijn. Maar om dat op te merken, heb je ogen nodig die kijken en oren die luisteren."

Ze delegeert de toekomst met plezier aan de aanstormende generaties. Maar toch heeft ze nog één wens. "Ik zou het fijn vinden, mochten de Vlamingen zich opnieuw wat meer om hun medemensen bekommeren. We zijn zo schuw geworden, sluiten ons zo gemakkelijk op in onze eigen cocon. Toen ik zeven jaar geleden mijn villa verkocht, hebben de nieuwe eigenaars er meteen van die zware, elektrische hekkens omheen geplaatst. Doodzonde vond ik dat. Je moet een open woning hebben, geen huis dat zich voor de rest van de wereld verbergt."

Cecilia is een dun laagje vel over been geworden, haar levenskracht spreekt vooral uit haar ogen. Ik vraag of ze er al aan gedacht heeft om een eventuele aftakeling met behulp van euthanasiepapieren te snel af te zijn. "Nee. Ik zie er misschien wel kwetsbaar uit, maar ik leef nog enorm graag. Wie weet word ik wel honderd? En ook al komen ze mij vroeger halen: de dood jaagt mij geen angst aan. De dood, dat betekent voor mij: stilte en harmonie. Niks om tegen op te zien."

Rolstoelen of F-16's?

In de kineruimte naast het kapsalon ontmoet ik de 82-jarige Marcel: een geboren Koksijdenaar die door een erfelijke spierziekte aan een rolstoel gekluisterd wordt. Marcel heeft wél al euthanasievoorzieningen getroffen: zodra hij sondevoeding moet krijgen, hoeft het voor hem niet meer. "Ik wil niet wegteren. De lijdensweg die mijn broer op het einde van zijn leven heeft moeten doorstaan, wil ik mezelf besparen. Maar denk nu niet dat ik voor een uitbreiding van de euthanasiewet ben. Euthanasie in het geval van levensmoeheid, bijvoorbeeld, vind ik verkeerd. Levensmoeheid is geen terminale ziekte. Je moet altijd blijven proberen om van je leven het beste te maken."

Tot zijn 68ste werkte Marcel als orkestzanger. Hij zong crooners van Frank Sinatra, Tony Bennett en Andy Williams. Met behulp van een discman die hij op zijn digitale piano aansluit, laat hij me een liedje horen dat hij in 1968 heeft opgenomen: 'Last Day', geschreven door Rocco Granata. Terwijl hij naar zijn eigen stem luistert, verglijdt Marcel in herinneringen. Een melancholische krop in de keel belet hem even om te praten. Maar hij herpakt zich snel.

"Toen mijn vrouw twee jaar geleden stierf, ben ik een tijdje depressief geweest. Maar vandaag ben ik gelukkig. Ik heb altijd eenvoudig geleefd, nooit onrealistische verwachtingen gehad. Dat helpt om in een woonzorgcentrum je draai te vinden."

"We hebben het toch zo goed hier in Vlaanderen. Sinds de jaren veertig is onze levenskwaliteit er alleen maar op vooruitgegaan. Ik denk dat veel mensen in de wereld hun leven voor dat van ons zouden willen ruilen."

"Al vind ik wel dat er dringend meer respect moet komen voor gehandicapten. Vorige maand wilde ik naar een match van de Rode Duivels gaan kijken op het grote scherm aan het gemeentehuis. Denk je dat er iemand plaats wilde maken voor mij en mijn rolstoel? Niks van. Ik ben terug naar hier moeten komen om de match te kunnen zien."

"Dat onze politici maar eens geld spenderen aan faciliteiten voor rolstoelgebruikers in plaats van aan nieuwe F-16's. Als je kan kiezen tussen mensen vernietigen of mensen helpen, is de keuze toch snel gemaakt?"

Niet bleiten

Het is namiddag, de leerlingen van het zesde leerjaar van vrije basisschool De Ark zijn in Dunecluze aangekomen. Ze komen deze namiddag met de senioren volksspelletjes spelen: trou madame, sjoelbakken en schijfschieten. De Fortnite-afkickverschijnselen zullen hevig zijn.

Een 11-jarig meisje helpt de 89-jarige Maria om een mooie trou madame-score te halen: met een tikje van haar voet zorgt ze ervoor dat de houten schijf van Maria door één van de smalle poortjes geloodsd wordt. "Tegen niemand vertellen, hè", zegt het meisje. "Ik zwijg da'k zweet", antwoordt Maria.

Tijdens de pauze hurk ik neer naast de rolstoel van Maria. Ik vraag waar ze in deze fase van haar leven nog van droomt. "Trouwen", zegt ze. "Ik ben nog nooit getrouwd geweest. En ik zou toch wel eens willen weten hoe dat voelt. Een kandidaat-echtgenoot heb ik nog niet gevonden, nee. Veel mannen denken dat ik - omdat ik een rolstoel zit - zo zot ben als een achterdeur. Als ze mij horen praten, zijn ze verbaasd: 'Hoe komt het dat gij zoveel weet?' Ik antwoord dan altijd: 'Ik heb gelééfd voor ik gestorven ben, zenne.'" (lacht)

De senioren in het woonzorgcentrum delen - nog meer dan hun leeftijdsgenoten op de zeedijk - erg graag levenslessen uit. Ook Maria is er kwistig mee.

"Aanvaard wat u toekomt", bezweert ze me terwijl we samen koffie drinken. "Kijk naar mij. Ben ik blij met de kwaliteit van mijn oude dag? Niet echt. Ga ik daarom beginnen bleiten? Jamais de ma vie. Het leven is een strijd, van het prille begin tot het bittere einde. Hoe sneller je dat doorhebt, hoe beter."

"Je mag niet te voorzichtig leven. Ik ben opgegroeid in een straatarm gezin, ik had weinig mogelijkheden om mezelf te ontwikkelen. Maar ik ben geen uitdaging of ervaring uit de weg gegaan. Tot niemand mij nog iets kon wijsmaken. Mijn wilskracht heeft mij ver gebracht."

Maria heeft beginnende dementie. Maar ook daar kan met een dosis onverzettelijkheid wel een mouw aan gepast worden, denkt ze. "Sommige mensen hier zijn nauwelijks nog in leven", zegt ze, doelend op haar dementerende medebewoners. "Ze ademen nog wel, maar geestelijk zijn ze al een tijdje dood. Ik verzet mij daartegen. En dat lukt. Als ge sterk zijt van karakter, kunt ge alles."

Ik neem afscheid van de Dunecluzers en loop door de glazen schuifdeuren van het gebouw de zakkende zon tegemoet. In mijn hoofd vergelijk ik de gesprekken die ik in de loop van de dag gevoerd heb met de verwachtingen waarmee ik negen uur geleden aan mijn onderzoek begon. Hoewel ik besef dat mijn antropologische keuring van de Koksijdse senioren qua representativiteit een lachertje is, besluit ik dat de medemens-op-leeftijd minder verzuurd is dan ik had gedacht. Misschien is het wel waar wat Maria me tijdens een spelletje sjoelbakken zei: "Ze noemen ons altijd senioren, maar eigenlijk zijn wij gewoon grote kinderen."

1 note · View note

jadegoessouth · 5 years

Text

Hoe werden we beoordeeld? Krijgen we loon naar werken of slaan we de bal volledig mis?

Maandag

Zoals vorige week, werd ik ook vandaag naar school gebracht door Lydia en Jessie. Jammer genoeg hadden de leerlingen van grade 4, die ik wiskunde zou gaan geven, een test en kon ik geen les geven.😕 In plaats daarvan heb ik dus weer een uurtje extra remedial gedaan. Ik heb een de groepjes een beetje aangepast zodat het niveau weer beter bij elkaar aansluit. Ik heb ervoor gekozen om Shivinda en Mugeri samen te zetten en Whitness in haar eentje bijles te geven😊. Ik begon dan vandaag ook met Whitness, en het volgende uur met de 2 jongens (Boiki en Rondelela). Bij whitness herhaalde ik het alfabet nog eens heel goed met behulp van het spelletje van de voorbije week en startte ik met ‘THRASS-reading’. Een heel moeilijke opgave, zo bleek🤔. Hoewel ze het alfabet intussen redelijk goed kan opzeggen, bleek lezen toch nog heel erg moeilijk. Weer kwam die lange lip van haar naar boven, intussen denk ik ook dat ik weet hoe het komt. Ze wordt altijd heel stil en werkt niet meer mee vanaf het moment dat het moeilijk wordt. Jammer genoeg draait het bij remedial erom dat we de leerlingen net datgene bijbrengen waar ze het moeilijk mee hebben😕. Ik ging dus weer een stapje terug (naar het alfabet) om daarna opnieuw te gaan lezen. Donderdag is er nog 1 les remedial en vrijdag leggen we de testen af! Ik ben eens benieuwd hoe dat gaat lopen...🤞

De volgende groep was Boiki en Rondelela. De drukste groep, maar vandaag deed tenminste één van de twee zijn uiterste best om mee te werken🎉 Rondelela werkte goed mee, terwijl Boiki weer voor de boerderijgeluiden zorgde. Gelukkig probeerden ze met het lezen goed mee te werken en uiteindelijk werd het nog een heel productief uurtje!😃

Als laatste hielp ik Lydia nog met Engels in grade 4. Het was een leesles en in het begin was iedereen redelijk rustig en ging de les goed😊. Lydia tekende een paar dingen op het bord en dat trok duidelijk hun aandacht. Eens dat we met de leestekst begonnen, was die concentratie al weer verdwenen zoals sneeuw voor de zon🤔. We hadden het nog juist voor elkaar gekregen dat iedereen zijn boek op de juiste pagina nam en de eerste vraag nog zo goed mogelijk invulde, maar toen werd het één grote speeltuin...😅 Iedereen begon te roepen, met tafels te schuiven, op te staan... Alleen de eerste rij en nog een handvol andere leerlingen werkte goed mee. Lydia probeerde verder te gaan met haar les, terwijl ik iedereen probeerde te gaan laten zitten en zwijgen. We hebben meerdere leerlingen buiten gezet, maar ook dat kon de rest niets schelen😮. Ze bleven gewoon verder doen met wat ze bezig waren. Toen Lydia haar les had gezien, zijn we bij de leerlingen die wel goed meewerkte even gaan kijken of alles in orde was en gelukkig ging daarna de bel. Dit was een van de drukste lessen die we tot nu toe al hebben gegeven.🤔

Vervolgens vertrok ik al naar de campus omdat de andere twee nog tot 13u40 moesten blijven en ik al klaar was om 12u. Ik werkte aan mijn les voor morgen, want ik ga een andere les geven omdat ik vandaag geen les heb kunnen geven. Het wordt een herhalingsles over vermenigvuldigen van 10-tallen met 10-tallen. Hier zijn we al enkele lessen mee bezig en ik hoop dan ook dat het redelijk vlot gaat! 🤞😊

Nadat ik enkele ideeën op een rij had gezet, ging ik Lydia en Jessie op school halen om daarna naar de winkel te gaan. We aten nog een ijsje, deden de inkopen en vertrokken weer naar de campus. 😊

Eens aangekomen, maakte ik mijn les volledig af🎉. Als inleiding gaan we een oefening uit het boek maken, als middenstuk heb ik 2 dobbelstenen. Ze moeten met beide dobbelstenen gooien en deze twee cijfers vermenigvuldigen, dan doen we dat nog eens. De twee uitkomsten die we dan krijgen vermenigvuldigen we opnieuw. Hopelijk vinden ze het eens tof om niet de oefeningen in hun boek te maken, maar eens iets nieuw. Als slot had ik dan nog een raadseltje:

Write the number of the month in which you were born.

Multiply this number by 2.

Add 5.

Multiply by 50.

Add your age.

Take away 250.

The last numbers tell your age. The first 2 numbers tell the month in which you were born.

Zeker eens het proberen waard! Hopelijk gaat het voor de leerlingen lukken, want ik kan niet voor iedereen apart de hele berekening op gaan schrijven! Ookal zeg ik het zelf: ik vind dit mijn best les in Zuid-Afrika tot nu toe!😃

Woensdag zijn het verkiezingen in Zuid-Afrika en in tegenstelling tot in België is dat iets heel groots hier. Zo waren er vandaag op de universiteit enkele optochten, die de studenten zelf hadden ingericht, van bepaalde partijen.

Vervolgens deed ik, zoals elke dag intussen, mijn blog bijwerken en RZL leren, we kookten de pasta nog die we hadden met de groenten die we nog hadden. ‘s Avonds deed ik nog wat voor onze bachelorproef en kroop ik weer mijn bedje in.😴

😘

Dinsdag

Vandaag was de grote dag: onze mentoren kwamen ons beoordelen op onze stage! Echt stress had ik niet, maar ik was toch benieuwd wat zij er van vonden! We moesten pas om 10u beginnen waardoor ik in de ochtend nog alles even kon nakijken.😊

Zoals ik gister vertelde, was ik best trots op mijn les en hoopte ik dat de leerlingen dit ook tof vonden. Ik startte met een ‘saaie’ oefening uit het boek om even te herhalen hoe we nu ook alweer 10-tallen met 10-tallen moesten vermenigvuldigen. De meeste leerlingen zijn er echt wel mee weg, waardoor ik met een gerust hart naar de dobbelstenen kon gaan.😁

Eerst gooide ik zelf met de dobbelstenen om de leerlingen een beetje rustig te kunnen houden. Ze vonden het geweldig en iedereen, wat ik voor de eerste keer zag, deed actief en enthousiast mee!🎉🎉 Na enkele oefeningen gedaan te hebben, wat verrassend vlot ging, startte ik met het raadsel. De leerlingen vonden het heel leuk, maar wat ik vreesde, werd ook wel een beetje de waarheid. De leerlingen die niet helemaal mee waren met de leerstof begonnen een beetje rumoer te maken. De jongens in de hoek begonnen elkaar weer eens uit te dagen en voor ik het wist sloeg de ene de andere alweer. Gelukkig had ik dit net gezien en heb ik sommigen vooraan in de klas gezet en de rest uit elkaar gehaald. Toen we deze oefening af hadden, want de meeste waren sneller klaar dan ik had verwacht, maakte we nog enkele oefeningen met de dobbelstenen. Deze keer liet ik de kinderen zelf gooien. Dat vonden ze natuurlijk wel tof waardoor er weer een beetje meer lawaai kwam. Gelukkig werd het ook snel weer rustig en was de les alweer voorbij.😊😃🎉💪

De mentor zei dat ik niets te vrezen had en dat ze het een goede les vond. Ze vond het raadseltje ook heel tof! Voor de uitgebreide feedback krijgen we hopelijk nog een mail, maar het officiële document gaat naar de UCLL, waar wij het hopelijk ook te zien gaan krijgen. Ik kan dus wel zeggen dat ik op deze les geslaagd ben en dat ik mijn laatste les voor de volledige klas heb doorstaan.😃

Eens we terug op de campus waren, hebben Lydia en ik nog wat dingen geregeld over het vervoer voor onze tafels en stoelen. Normaal zouden we dit op vrijdag gaan doen, maar door omstandigheden kunnen we pas op woensdag vervoer hebben. Geen probleem voor ons, dan doen we woensdag gewoon alles! Iedereen vond het wel super leuk wat wij doen voor het schooltje, zo willen ze zelfs dat er een artikel over geschreven wordt en enkele verantwoordelijke willen ons ook komen helpen om alles in orde te maken. Ze willen er een heel ‘evenement’ van maken. 🎉😃🎉

Nadat dat weer gedaan was, begon ik aan de remediallessen van donderdag. Ik ga met hen een memory spelen met de woorden en afbeeldingen van THRASS-reading. Ik begon dus weel te knippen en alles voor te bereiden. 💪

Net zoals gister waren er ook vandaag weer optochten voor de verkiezingen. We kookten weer en natuurlijk kon de afwas niet ontbreken.😅😂 Omwille van de verkiezingen morgen hebben we weer een vrije woensdag. We kunnen dus weer een beetje langer slapen, maar zoals ik al zei, zijn de verkiezingen hier een groot evenement en is het al de hele avond een groot feest. Er is veel kabaal, dus zullen we misschien wel gewekt worden door het lawaai.😉

Morgen hier meer over!😝

😘

Woensdag

In tegenstelling tot wat ik had verwacht, heb ik vandaag tot 8u30 kunnen slapen.🤗 Het was tegen alle verwachtingen in een rustige nacht en ochtend. Eens ik uit mijn bed was gekomen, ben ik direct aan mijn schooltaken kunnen beginnen. Ik heb mijn poster afgewerkt, mijn landenfiche is helemaal af, mijn individuele opdracht voor connecting worlds is tot in de details afgewerkt, mijn blog is weer bijgewerkt... Een productieve dag dus!💪

‘s Avonds maakten we snel croque monsieurs klaar en ik keek nog even naar een film. 😊

Nu kunnen we vol spanning wachten op de uitslag van de verkiezingen, die morgen bekend wordt gemaakt. Laten we hopen dat er geen stakingen van komen en dat we onze laatste weken nog goed kunnen afsluiten!🤞

Tot morgen!😴😘

Donderdag

Oepsie... De wekker liep om 6u30 af, maar deze had ik duidelijk niet gehoord!😳 Om 6u55 schoot ik wakker en zag ik dat ik mij een beetje had verslapen!😮 Ik heb me dan maar snel snel klaar gemaakt, voor eten was geen tijd meer en we konden uiteindelijk toch nog om 7u10 vertrekken! 🤗

Het eerste uur gaf ik remedial. Dit was de laatste groep die ik nog MOEST zien. Ik heb met hen de THRASSwoorden gelezen en daarna proberen te schrijven. Jammer genoeg was dit een klein fiasco en ben ik terug gegaan naar het lezen.🤔 Na enkele keren oefenen, ging het lezen al veel beter en had ik er al wat vertrouwen in dat het op de test ook wel ging lukken. 💪

De volgende 2 uren zou ik de 2 zwakste groepen nog een extra keer begeleiden, maar zij kwamen niet opdagen omdat ze niet uit de les konden. Ik had dus 2 uur verplicht vrij. 😝

Na de lessen gingen we naar de winkel voor de laatste inkopen voor de komende week. We deden dit vandaag al, want vandaag werd de verkiezingsuitslag bekend gemaakt en als dit een beetje verkeerd zou uitdraaien, werd er misschien weer betoogd en gestaakt.😩

MAAR we hebben geluk! Er zijn geen stakingen, noch betogingen geweest en we hebben een heel rustige dag gehad! 🎉🎉

‘s Avonds bakten we nog pannenkoeken en skypten we nog even met de groep van bachelorproef en daarna kropen we weer in ons bedje!

😴

Vrijdag

Deze ochtend konden we tot 7u30 slapen en dat deed toch weer even goed.😉 We printten de testen voor remedial teaching uit en we konden de testen afnemen. We besloten om alle groepen tezamen in 1 lokaal te zetten en dan de testen af te nemen.🤣 Na een uurtje besloot ik om mijn leerlingen de test af te laten geven en naar hun klas terug te sturen. Het was precies een groepswerk aan het kabaal te horen. Ik stuurde de leerlingen, op 2 na, terug naar hun klas. Met deze 2 leerlingen maakte ik de test opnieuw, in stilte. De overige leerlingen maken hun test maandag opnieuw.🤗

Terug op de campus maakten we een groot spel voor maandag. We willen met onze remedial leerlingen leuk afsluiten en dit gaan we dus doen met een grote speurtocht.😃

We maakten voor de laatste keer kip met rijst... GELUKKIG!🎉 De kip met rijst komt bijna door mijn oren terug naar buiten. 😅

Het was een van de friste dagen tot nu toe (het was 22°) waardoor onze kamer goed is afgekoeld!😊 Na een aflevering van ‘The Voice’ kroop ik weer in mijn bed en kan ik hopelijk lang in bed blijven liggen, zonder gewekt te worden door licht en/of lawaai!

😴😘

Zaterdag

De laatste zaterdag op UNIVEN vandaag, dat voelde toch ook weer een beetje vreemd. Dat wilt dus ook zeggen nog minder dan 7 keer slapen op deze matras, mijn rug zal dankbaar zijn! Ook al kijk ik er enorm naar uit om naar huis te gaan, toch wil ik tegelijkertijd hier niet weg gaan. 😕

Ik werd rond 7u30 wakker en stond rond 9u op om al eens te kijken wat er nog allemaal in mijn koffer moet. Toen iedereen wakker was, hebben we ons spel dat we maandag met alle remedialleerlingen gaan spelen, vorm gegeven. We hebben 11 opdrachten die de leerlingen moeten uitvoeren. Om de opdracht te kunnen uitvoeren, moet elk groepje eerst het papiertje met de opdracht gaan zoeken. Als ze de opdracht goed hebben uitgevoerd, krijgen ze een woord van ons. Met alle woorden kunnen ze dan een zin vormen. De zin geeft aan waar we een verrassing hebben verstopt (onze auto). 🎉😊😃

Toen we dit gedaan hadden, heb ik nog wat voor school gewerkt en nog even gelezen.

‘s Avonds keek ik nog een film en ging ik weer slapen, een rustige dag dus!🤗😴

Zondag

Ik werd ook vandaag weer wakker door de rugpijn van ons bed hier. 😩 In de voormiddag werkte ik weer voor mijn examen van ‘religie, zingeving en levensbeschouwing’.

‘s Middags aten we de overschot van gister op. Deze namiddag gaan we even een kijkje nemen op een soort van marktje dat er elke dag staat en om ons laatste weekend hier leuk af te sluiten, gaan we nog een lekker ijsje eten.

Deze avond eten we nog soep en bel ik nog even naar huis (ook hier denk ik aan moederdag).

Morgen start onze laatste week hier. De volgende update gaat er dus één zijn die ik alweer vanuit België heb gepost! Zoals iedereen die mijn kent wel weet, kijk ik er nu al tegenop om weer uren op dat vliegtuig te zitten😩, maar gelukkig heb ik nu een goed vooruitzicht!😉

Tot volgende week voor een volgende blogpost (of weer in levende lijve!)

😘😘

0 notes

adriaanmeij · 4 years

Text

Covid-19/13

Solidariteit

Op mijn fietstocht langs de bergen en dalen van de STILTE in Nederland en de wereld ga ik na hoe we een begin kunnen maken om weer aan de slag kunnen gaan. Het is nog lang niet de tijd waarin we dit of dat “moeten”, zoals zoveel profeten al weten. Het is tijd om na te denken hoe misschien nieuwere vormen van solidariteit en broederschap ingevuld kunnen worden.

Pandemie overvalt zorgstelsel

Het Corona-virus SARS-Cov-19 veroorzaakt een wereldwijde pandemie waarop de mensheid reageert zoals ik in de 80 jaar van mijn leven niet eerder heb meegemaakt. De laatste grote griep-epidemie was in 1918. De mensheid kent oorzaak, verloop en gevolgen van een pandemie zoals deze niet meer.

In de gezondheidszorg is enorm veel kennis op het gebied van virussen, besmettingen, epidemieën en pandemieën. In Nederland en wereldwijd beschikt de burger over publiek betaalde gezondheidszorg met zeer veel kennis over en ervaring op het gebied van virale uitbraken.

Toch komt deze pandemie, die zich in drie maanden voltrok, voor het zorgstelsel wereldwijd en ook voor Nederland als een complete verrassing. Om het verder toe te spitsen op Nederland: ons zorgstelsel wist en weet niet van wanten, tast in het duister en kent de oplossing niet.

Ik wil en kan daarop nu geen kritiek van betekenis hebben. Ook heb ik in de loop van mijn 80 jaren soms heel ingrijpende beslissingen genomen waarvan ik de gevolgen niet overzag. Ook ik kan niet voorbij het nu kijken.

Ondanks alle onderzoeken weten we het meeste niet. Daarnaast is ons geheugen kort. Deze observatie betekent dat - waar wetenschap en organismen voor raadsels staan en de pandemie niet hebben kunnen of willen voorzien - de inbreng van gewone mensen even waardevol kan zijn als die van de meest vooraanstaande deskundigen. Ik kan denken, net als anderen.

Ik wil me in deze bijdrage beperken tot de financieel- en sociaal-economische gevolgen van de gaande zijnde pandemie. Wat kan ik aan gedachten bijdragen aan het begrijpen, interpreteren en ordenen van de reactie op de gevolgen van deze agressieve ziekte.

Wat betekent solidariteit

De crisis is zo vers dat nog niemand de werkelijke impact ervan kan inschatten. Er liggen honderden miljarden euro klaar om financiële schade te beperken. Er kan in de herfst een nieuwe uitbraak komen. De werkloosheid kan extreem oplopen. De wereldhandelsstromen kunnen opnieuw geordend worden. Er is een roep om een eenvoudiger economie.

Om ermee om te gaan heb ik behoefte aan een grondslag, iets waarop ik kan staan om mijn visie te ontwikkelen en mijn doelen te formuleren. Zodat mijn meningen geborgd zijn in een levensbeschouwing, die ik daarnaast ook kritisch kan onderzoeken. Dezer dagen ik het begrip SOLIDARITEIT dragend.

Solidariteit is volgens Wikipedia het bewustzijn dat alhoewel individuen verschillende taken, interesses en waarden hebben, de orde en samenhang van de maatschappij afhangt van het elkaar kunnen vertrouwen voor het uitvoeren van die specifieke taken. Dit houdt in dat individuen inzien dat het verdedigen of het verder helpen van andermans belangen uiteindelijk in het belang van het individu zelf is. Solidariteit kan daarmee bijdragen aan de sociale cohesie, aan de gemeenschapszin. Solidariteit kan zo specifiek bloeien in gemeenschappen. Voordat het woord te vaak in de mond genomen wordt is het nuttig te bespreken wat we met solidariteit bedoelen.

Opwaarderen van broederschap

Misschien kun je solidariteit benoemen als de som van vrijheid, gelijkheid en broederschap. Maar het liberale vrijheidsbeginsel staat nogal haaks op solidariteit. In deze tijd van het rondrazende Corona virus en tal van andere grote vragen zoals die over het klimaat en de volksverhuizingen gaat het misschien meer om broederschap. Op Wikipedia ontbreekt een goede omschrijving. VanDale noemt onder meer de “verhouding als broers”. Ging vorige week minister Hoekstra als een broer met zijn Italiaanse collega’s om?

We komen in het Westen uit een lange periode – sinds midden jaren zeventig – van liberaal kapitalisme dat steeds verder derangeerde. Omdat de uitwassen van het kapitalisme niet gecorrigeerd werden. De economie is nu voor bijna de helft tot stilstand gekomen. Dat biedt gelegenheid tot nadenken over de wijze waarop de economie weer aan de praat gebracht wordt.

Het is niet vanzelfsprekend dat we in Nederland, Europa, Amerika in een andere economische werkelijkheid terecht komen dan die welke tot en met januari 2020 bestond. Er zijn geen aanwijzingen in de geschiedenis die erop wijzen dat rampen tot een ander economisch handelen leiden. Wel staat vast dat afgedwongen economisch handelen zoals in dictaturen en communisme tot rampen leidt. Het trans-Atlantische sociaalliberale, christelijke en in het bijzonder democratische model van politiek samenleven zoals bij voorbeeld Nederland dat kent biedt de beste aanknopingspunten als grondslag voor herstel. Verkiezingen kunnen daarbij leiden tot coalities die meerderheden representeren. We zijn al een stap verder wanneer we het daarover eens zijn.

Gevolgen voor de economie

Ik denk dat nu al de gevolgen voor economie en werkgelegenheid groot tot zeer groot zijn en lang zullen duren, ook als de infectieziekte als zodanig onder controle is. De pandemie verdiept de lange termijn neerwaartse cyclus waarin de wereld bij nul-inflatie, weinig innovatie, hoge staatsschulden en kwetsbare banken toch al zat. Ik lees berichten van meer dan 10% werkloosheid en meer dan 20% jeugdwerkloosheid, lamleggen van 40% van de economie voor een half jaar of lager, structurele daling van de beurskoersen van meer dan 30%. Het lijkt mij niet aannemelijk dat samenlevingen in korte tijd herstellen van een dergelijke crisis. Ik denk daarom aan later te bespreken oplossingen zoals basisinkomen, veel meer vaste banen, nieuwe criteria voor wat werkloosheid is, redelijke winstgevendheid. Herwaardering van het sociaal-economische dilemma.

Het is te vroeg om nu al een duidelijk omlijnde mening te ventileren. Bijvoorbeeld dat Nederland het basisinkomen “moet” invoeren. Niemand weet nog hoe hoog de staatsschulden oplopen. Nieuw onderzoek naar de effecten en betaalbaarheid van een basisinkomen lijkt wel nuttig. In dit stadium gaat het er meer om hoe solidariteit en broederschap worden ingevuld en verankerd in wetgeving.

Wat voor soort crisis is dit?

Epidemieën zijn er sinds het begin van de mensheid geweest. De bijbel staat er vol van. Een pandemie die de hele wereld in zo korte tijd over trekt, daar ken ik geen voorbeelden van. Een belangrijke vraag vind ik, is of deze pandemie door mensen gemaakt is, dan wel of het gebeuren voortvloeit uit de natuur zelf. Is het een “Act of God”, zoals een aardbeving of een Tsunami, of is het “Manmade” zoals een oorlog, de atoombom, de opwarming van de aarde, of een sprinkhanenplaag? Wat zijn de criteria om deze aard van de pandemie te bepalen?

Ik heb er geen antwoord op of de oorsprong van het ontstaan van het virus menselijk handelen is. Allerlei complottheorieën verwerp ik. Maar zo goed als menselijk handelen en gedrag het klimaat vergaand beïnvloedt kan dat ook invloed hebben op ontstaan en verspreiding van virussen.

Ik denk dat de wereldwijde verspreiding wel door mensen gemaakt is. Niet voor niets staat 90% van de wereldwijde luchtvloot stil aan de ketting. Een complete industrietak die goed is voor tegen de 10% van het wereldwijde globale product staat stil ter wille van de gezondheid en het overleven van ouderen, de zwakste in de strijd tegen dit gemene virus. Ontstaat dit door menselijk handelen? Zoals de opwarming van de aarde en de stijging van de zeespiegel? Of kunnen wij mensen er niets aan doen? Ik zou graag lezen wat de beste wetenschappers hiervan vinden. Japan wil productie uit China terugtrekken naar eigen land. Immers, als menselijk handelen de oorzaak is dan kunnen we er wat aan doen.

Waarden in een nieuwe samenleving

De overheersende gedachte in Nederland, zeker onder de meest machtige politieke leiders, is om de economie in de kortste keren te herstellen zodat de welvaart terugkeert en de feesten- en evenementen-economie zich kan hervatten. Daar zijn alle maatregelen en de geleidelijke verlichting ervan, opgericht. Zodat we in december 2020 de welvaart kunnen hervatten zoals we die in december 2019 hebben achtergelaten. Zodat we in december 2021 economisch weer groeien, de werkloosheid weer nagenoeg nul is en de staatsschuld alweer daalt. Hoewel we totaal verrast werden door de huidige crisis denken we dat we het snel weer onder controle hebben. Zo is het ook gegaan na de studentenopstanden in 1968, na de giga inflatie in 1980, na de dotcomcrisis in 2000 en na de financiële crisis in 2008.

Ik heb niet de illusie dat het nu anders zal gaan. We zijn al zo aan het veranderen, van gas naar elektriciteit, van benzine naar elektriciteit, weg met broeikasgassen. Alleen, het helpt onvoldoende. Als we pandemieën willen tegengaan kan een optie zijn om productie terug te halen uit arme landen zoals India, China, Vietnam. Maar dan kunnen we de producten niet betalen zonder een herschikking van arbeidstijden en het loongebouw. Dit is niet de tijd om te roepen wat we moeten doen zoals allerlei mensen dezer dagen in een advertentie in de krant doen. Dit is de tijd om na te denken wat mogelijk is.

Mondiale betrekkingen

De crisis zet de mondiale betrekkingen op scherp. Japan kondigt aan veel productie uit China terug te halen. Het verband tussen wereldhandelsstromen en de razendsnelle wereldwijde uitbreiding van de pandemie wordt onderzocht. China is een aan de VS gelijkwaardige zakenpartner geworden. Het land streeft economische en territoriale expansie na, net zoals de Verenigde Staten. Er ontwikkelt zich een nieuwe machtsstrijd die recht tegenover solidariteit en broederschap staat. Het is een nieuwe strijd over botsende ideologieën. Dit kan leiden tot nog ernstiger handelsconflicten en oorlogshandelingen in Zuidoost Azië die lont in een kruitvat kunnen zijn.

De mondialisering van de economie is daarom een onderwerp voor nader onderzoek naar de effecten daarvan. Deze mondialisering is ontstaan uit behoefte van bedrijven en concerns om winsten te maximaliseren en daardoor productie naar de goedkoopste landen te brengen. Dit is puur door overheden ondersteund kapItalisme waar geen solidariteit en broederschap aan te pas komt. Maatregelen bijvoorbeeld om lonen en arbeidsomstandigheden van textielwerkers in Vietnam of Bangladesh Desh te verbeteren zijn marginaal. In een mondiale solidariteit en broederschap is een veel gelijkwaardiger aanpak nodig die de winstgevendheid en daarmee de macht van westers kapitaal aanzienlijk zou verminderen.

Ik denk dat de aanpak van de grote crises die de wereld tegenwoordig bedreigen vanuit solidariteit er eerder toe leidt de de eigen identiteit van volkeren in hun landen beter benoemd en gerespecteerd wordt, waardoor grenzen weer duidelijker benoemd zullen worden. Zoals nu tussen Nederland en België.

Weg uit de vicieuze cirkel

In het kader van deze gedachten-vorming vraag ik me af waarom ons zorgstelsel niet zodanig kon anticiperen op de Corona-crisis dat deze vanaf het begin beheersbaar was. Is Nederland alert genoeg? We waren het ook niet tijdens de financiële crisis van 2008 toen ABNAMRO omviel. Ik vroeg me af of het virus een Act of God of Manmade is. Ik beschreef de eerste economische gevolgen en kom tot de conclusie dat vanuit mijn inzicht solidariteit in Franse democratische stijl, gebaseerd op vrijheid, gelijkheid en broederschap het raamwerk schept om de diepe economische crisis te lijf te gaan.

Vervolgens vraag ik mij af of dit betekent dat wanneer de gezondheidszorg weer beheersbaar is – dat is wanneer 700 IC bedden voor de Covid-19 ziekte voldoende zijn, in plaats van de huidige 1400 – of Nederland dan op de oude voet verder kan groeien, met nog meer welvaart en evenementen. Of vraagt de natuur, die nu bloeit als nooit tevoren, heel bescheiden of mensen hun eisen willen matigen. Zoals we in deze weken moeten doen.

Solidariteit als enige route

Als je gaat zoeken naar een manier om deze nooit eerder in mensenheugenis vertoonde crisis te beteugelen dan komen bij mijn drie woorden naar boven: vrijheid, gelijkheid en broederschap. Dat zijn den kernbegrippen uit de Franse revolutie. In een woord samengevat betekenen deze kernbegrippen SOLIDARITEIT.

Ik vind dat solidariteit de enige richting is die een bijdrage kan leveren aan de crisis waarin we verkeren. Bij elke belangrijke maatschappelijke beslissing mogen we ons afvragen: is het solidair. We leven in een niet-solidaire wereld. We leven nu in een elkaar uitbuitende wereld. Onze wereld is gebaseerd op uitbuiting van de zwakste en maximering van de winst van de rijksten.

Daarbij geef ik meteen een duidelijke boodschap af: solidair is niet sentimenteel. Solidair is identiek aan rechtvaardig voor iedereen. Solidair is meestal hard en duidelijk, het is niet pappen en nathouden. Solidair vraagt om prestaties. Wanneer Nederland aan de Grieken of Italianen in ruil voor leningen prestaties vraagt om de begroting op orde te brengen is dat solidair. Je moet bedenken dat gezond socialisme hogere eisen stelt aan de moraal van bestuurders, ambtenaren en burgers dan het laissez faire van westers kapitalisme zoals we dat zagen tot en met de financiële crisis van 2008/2009 waarvan de wereld nog lang niet hersteld is.

De laatste 50 jaar, vanaf ongeveer 1970, is Nederland en de westerse wereld langzaam maar zeker verzeild geraakt in het web van wat genoemd werd liberalisme, maar feitelijk uitbuitend kapitalisme was. Het ontbreekt kapitalisme in zijn ruwe vorm, zoals je dat nu in de VS ziet, aan normen en waarden. Het zal leiden tot plunderingen van winkels en het neerslaan van mensen die honger en geen geld meer hebben. In de VS ontbreekt een zorgstelsel zoals in West-Europa. In Nederland zijn voedselbanken een zeer beschamend voorbeeld van bittere verarming van onze maatschappij. Uitgaande van solidariteit is het nuttig om na te denken wat Nederland in het vervolg van de crisis te doen staat.

0 notes

bogoessouth · 5 years

Text

Op safari en op weg naar Kaapstad (week 7)

Maandag

Na een spannende avond konden we gerust op vakantie vertrekken. Natuurlijk was het wel spannend wie ons nu naar Pretoria zou brengen. Maar zodra we de auto en de vrouw die ons zou brengen zagen, waren we gerust. Haar naam was Mary. Het hielp ons met onze bagage in te laden en ze had klassieke muziek in haar auto opstaan. Dat was wel aangenaam zo vroeg in de ochtend. Na anderhalf uur kwamen we aan aan het station van Pretoria. Hier stond de bus om naar White River te rijden.

Voor het station stonden ze campagne te houden voor de verkiezingen die begin mei plaatsvinden. Wel helemaal anders dan bij ons uiteraard. Luide muziek, flyers werden uitgedeeld en mensen droegen dezelfde kleur als kledij. Nadat we daar even een kijkje hadden genomen, begaven we ons naar de bussen. We vroegen aan de chauffeurs welke bus we moesten nemen. Eens onze bus gevonden, mochten we onze bagage in de koffer leggen. In de bus zaten al heel wat mensen. Buiten ons nog een blank meisje, maar voor de rest allemaal zwarten. Het was een busrit van zo’n 5 uur. Hoe langer we onderweg waren, hoe mooier het landschap werd. Meer bergen en de temperatuur steeg ook. Na de hele busrit kwamen we aan in White River. Annelies en ik stapten uit en keken nog rond of we niks vergeten waren. Er stapte nog maximum twee andere mensen af, maar zij hadden geen andere bagage bij. Eens we van de bus waren, vertrok de bus. Vijf seconden nadat de bus vertrek, riep ik luid: “Onze bagage!”. Onze bagage zat nog in de koffer van de bus. We konden de bus niet meer tegenhouden. Gelukkig kwam er zo’n twee minuten later een bus aan van dezelfde maatschappij. Deze hielden we tegen en we legden de situatie uit. Zonder nadenken liet de chauffeur ons op de bus en reed hij aan een goed tempo door. Deze bus had dezelfde eindbestemming. Een halfuurtje later stopte de bus aan een tankstation waar we ook onze eerste bus zagen. We sprongen zo snel als we konden uit de bus en liepen naar de andere bus voor onze bagage. Gelukkig, deze hadden we dan terug! De chauffeurs hielpen ons vervolgens met het zoeken naar een bus die terug naar White River reed. Dit was geen reisbus zoals de andere, maar eerder een publieke bus. We dachten op een halfuurtje terug te zijn, niet dus. Deze bus stopte praktisch overal en heel vaak. Het duurde geen halfuur, maar anderhalf uur. Maar toen die tocht ook voorbij was, stond iemand van het hotel ons op te wachten om ons te vervoeren. Ondanks de tegenslagen met de bussen vond ik het toch heel leuk om een keertje te hebben gedaan. Het was een ervaring die we niet snel meer zullen doen, zeker niet met de publieke bus.

De naam van onze verblijfplaats is Ingwenyama. Het is gelegen op een prachtige locatie in de bergen. We hebben een een mooi prijsje betaald voor zowel de accommodatie als de activiteiten (Krugerpark en Panoramaroute). Ook was er voor ons geregeld dat we geen avondeten moesten betalen, enkel het drinken. Onze kamer was niet groot, maar erg verzorgd! Een goed bed, een regendouche en een zwembad aan onze kamer. Het eten, zowel ontbijt als avondeten, was ook dik in orde. We hebben er telkens ons buikje rond gegeten. Niets om over te klagen!

Dinsdag en Woensdag

Deze twee dagen vat ik wat samen, omdat ik er niet heel veel over kan vertellen, maar vooral foto’s laten zien en we deden twee dagen hetzelfde. Deze dagen spendeerden we de hele dag in het Krugerpark. Op safari in Afrika met een echte safariwagen. Om 5u30 vertrokken we naar het Krugerpark. We kregen van Ingwenyama een ontbijtpakket mee om onderweg op te eten. Onze gids was Ed Gildenhuys, een blanke Zuid-Afrikaan de zo’n 75 jaar oud was. Hij woonde nu 24 jaar in White River en voor die tijd werkte hij ook in Krugerpark als safarigids. Je kan het je al voorstellen, zijn mond stond niet vaak stil. Hij was onze gids voor deze drie dagen. Het werd al snel duidelijk dat hij een passie voor dier en natuur heeft. We waren de enige twee mensen die hij deze drie dagen mee op tour nam. Dus we konden onze tijd nemen waar we wilden en moesten niet naar andere mensen kijken. Het waren dagen van zo’n 10-11 uur aan een stuk op safari gaan. Je zou misschien denken dat dit heel lang is, maar je rijdt door een prachtig landschap en zoekt naar de dieren. Dus je verveelt je niet snel, er is altijd wel iets te zien. We hebben heel wat dieren gezien; olifanten, giraffen, gnoes, impala’s, neushoorns, nijlpaarden, hyena’s, buffels, kudu’s, zebra’s, krokodillen, bavianen, blauwapen, leeuwen, cheeta's en een jachtluipaard. De leeuwinnen die we hebben gezien, zaten verscholen in de struiken. We hebben ze niet heel goed kunnen zien. Hetzelfde met de cheeta’s, deze zaten zo’n 70 meter diep in een veld. Met de verrekijker konden we ze zien liggen onder wat struiken. Maar het jachtluipaard, dit was een heel speciale ervaring. We reden met onze truck over een zandpad en opeens zag Annelies iets in het gras. Ze vertelde Ed om meteen achteruit te gaan. Ze zag een luipaard in het gras liggen. Hij begon wat te bewegen en leek even naar ons te komen. Toen verdween hij achter een struik, maar kwam er snel achteruit. Uit het niets stak hij de weg over vlak voor onze auto! Dit was heel indrukwekkend en zeldzaam, op dat uur van de dag zie je deze dieren dit normaal niet doen. Het duurde niet lang, want iets later verdween hij in de struiken aan de overkant. Wij waren de enige daar, maar Ed gaf de boodschap wel door aan andere trucks. Maar toen zij eraan kwamen, zat hij al verscholen in de struiken. Ed was ook helemaal in de wolken, want hij weet ook hoe zeldzaam dit is en een luipaard is zijn lievelingsdier. Ongelofelijk was het! Op safari in Afrika: check!

Donderdag

Vandaag deden we de panoramaroute, of toch vele delen ervan. De panoramaroute is een roadtrip, waarbij je naar spectaculaire natuurfenomenen rijdt. Zo hebben we onder andere de Blyde River Canyon, de Lisbon falls, Lone Creek Falls en Bourke’s Luck Potholes bezichtigd. Wat ik wel had verwacht, is dat je zelf meer zou stappen van punt naar punt, dat je jezelf nog meer in de natuur begeeft. Maar de dingen die we gezien hebben, waren prachtig.

Vrijdag

Tijd om White River te verlaten en naar Johannesburg te reizen. Opnieuw reizen we met een reisbus en we zullen zo’n 5 uur onderweg zijn . Een werknemer van Ingwenyama bracht ons naar de ‘bushalte’. Een echte bushalte kan je dit niet noemen. De bus passeert hier en je doet teken naar de chauffeur als je ook mee moet rijden. Een man die een winkel heeft aan de plek waar wij stonden te wachten, vertelde ons dat hij ons enkele dagen geleden had zien afstappen en dat dit de verkeerde bus was, hoewel we wel op de juiste plek waren geraakt. We moesten een chiquere bus nemen volgens hem. Na een tijdje hielden we zo’n bus tegen, maar deze reed niet naar Johannesburg. De volgende bus was niet een chique bus, maar stopte spontaan. De chauffeur vertelde ons dat we met deze bus moesten meereizen. Het was de laatste bus naar Johannesburg, dus zijn we maar op deze bus gestapt. Eens in Johannesburg aangekomen, besloten we om een uber te nemen. Heel makkelijk te regelen via een app. Na een poosje vonden we de uber met behulp van een medewerker van het busstation. Blijkbaar is er een territorium voor de taxi’s en een voor de ubers. Onze uber stond dan blijkbaar ergens waar hij niet mocht staan en twee mannen spraken hem aan. Na enkele minuten vertrok hij uit de garage. Hij was zelf ook even van mijn melk. Heel gek wel wat ze daar zo’n spel van maken. Na ongeveer een halfuur kwamen we aan bij het motel waar we verbleven. Heel simpele slaapkamer, een gemeenschappelijke badkamer en de mogelijkheid om zelf iets te koken. We sliepen er ten slotte maar een nacht en vertrokken ‘s morgens erg vroeg om ons vliegtuig naar Kaapstad te nemen. Als avondeten bestelden we pizza en keken we een film.

Zaterdag

Tijd om naar Kaapstad te vliegen! Hier zullen we zo’n 4 dagen verblijven en daarna trekken we terug naar Bela Bela om daar de laatste dagen van de vakantie door te brengen. We stonden heel vroeg op om een uber te nemen naar de luchthaven van Johannesburg. Dit ging allemaal heel vlot. Het was een vlucht van zo’n twee uur. Als we in Kaapstad waren geland, gingen we naar de internationale aankomsten. De papa van Annelies kwam voor vier dagen naar Kaapstad om haar te bezoeken. Ook hadden we een huurauto om ons te verplaatsen in Kaapstad. Wel makkelijk om ons in een grote stad te verplaatsen. Nadat we onze huurauto hadden, reden we naar het appartement waar we de komende 4 dagen zullen verblijven. Alles was aanwezig wat je nodig hebt. Het zag er een aangenaam uit en we hadden zelfs een balkon. Het appartement lag vlak bij de zee. Daarom maakten we een strandwandeling bij zonsondergang. We liepen een stuk van de dijk af en gingen ook een stukje over het strand. Na de strandwandeling zochten we iets om te eten. We vonden een klein eettentje waar we een lekkere wrap aten. Na een lange reisden kropen we dan ook op tijd in ons bed. Morgen staat er een actieve dag voor de boeg.

Zondag

Vandaag staat de grootste uitdaging van de hele vakantie op de agenda, de Tafelberg beklimmen. Hier kijk ik al lang naar uit. Wat ik er al van zag op foto’s van vrienden en andere studenten leek wonderbaarlijk. We begonnen in Kirstenbosch Garden. Hier starte ook een van de routes naar de Tafelberg. Een mooie tuin met vogels en andere kleine dieren en een prachtige omgeving. Daarna begonnen we aan onze tocht. We waren van plan om een keer de kabelbaan te nemen, maar door de wind was deze vandaag niet open. Dus we konden niet anders dat te klimmen, maar dat vond ik niet erg. Ook zagen we dat er een grote wolk op de Tafelberg lag, maar we zagen daar niet meteen een probleem in. We begonnen met volle moed aan de zware tocht. De tocht die we opwaarts namen, was de Skeleton Gorge. Op internet stond deze beschreven als een pittige tocht. Het begon met een hele weg met houten treden. Hoe verder we kwamen, hoe minder treden en hoe meer rotsen erbij kwamen. Er was een stuk wat leek op een waterval, waar allemaal stenen en rotsen lagen en daar moesten we letterlijk onze weg zoeken door op de rotsen te kruipen. Later kwamen we een reeks ladders tegen die we moesten beklimmen. Hoe meer we naar boven klommen, hoe meer we in de wolk terecht kwamen. Na een tijdje zaten we ook niet meer in het bos, maar zagen we vooral rotsen en planten. Nu zaten we volledig in de wolk, dus we zagen niks rondom ons. Na een tijdje werd dit erg frustrerend. Je doet een hele inspanning om boven te geraken en een prachtig uitzicht te zien. Maar je gaat hoger en hoger en ziet nog steeds niks. We besloten om naar het hoogste punt van de berg te klimmen, in de hoop dat de mist tegen dan wat verdwenen zou zijn. Maar natuurlijk was hier niets van waar. Ook op het hoogste punt nog steeds niets te zien.

Nadat we daar even hadden gezeten, besloten we om door te stappen naar de route die we naar beneden zouden nemen. Als we aan dat punt waren, konden we ook terug een beetje naar boven naar waar de kabelbaan staat. We besloten om dit te doen, misschien kregen we toch nog den uitzicht. En ja, we werden al terug wat optimistischer. De wind liet ons af en toe wat blauwe stukken van de hemel zien. We bleven dus doorstappen om meer open stukken te vinden. En daar was het dan, het uitzicht waar we zo hard naar uitkeken. Opeens trok de mist weg en hadden we een zicht over heel Kaapstad. Dit was een van de indrukwekkendst momenten van de hele reis. Vooral omdat we er zo’n voldoening uit konden halen. We deden er zo’n 3 uur over om boven te geraken. Boven vonden we ook een quote die perfect bij ons pasten op dat moment: one of life’s most precious gifts is time. We moesten het gewoon tijd geven tot we onze beloning kregen. En een beloning was het zeker! Na wat te hebben genoten van het uitzicht, gingen we naar beneden Platteklip. Dit pad ging zigzag van de berg met rotsen als ‘treden’. Hier deden we nog zo’n 2 uur over voor we beneden waren. Een hele dag op de Tafelberg vertoefd door hem op en af te wandelen, maar het was dubbel en dik de moeite! ‘s Avonds zijn we dan lekker gaan eten bij een Italiaan vlakbij ons appartement en dan voldaan ons bed in.

De vakantie is nog niet gedaan, we hebben nog een weekje om te genieten. Hierover kan je lezen in mijn volgende blog.

De foto’s van Krugerpark, Panoramaroute en Tafelberg post ik apart. Blijkbaar kan ik ze niet allemaal in dot bericht zetten.

Tot heel snel!

- Bo

0 notes

jongkeukengeweld-blog · 6 years

Text

Gezellig voor varken doorgaan - Cochon de Luxe

December: ook dit jaar weer een tijd van overzichten, eindejaarslijstjes, pop-polls en verkiezingen. Die van ‘Woord van het Jaar’ kreeg met ‘moordstrookje’ onlangs nog een weinig aangename, maar veelzeggende winnaar. Het is dat ik zelf niet in de jury zat, anders was een over het hoofd gezien neologisme toch zeker op de shortlist beland. Met een fijn diner bij Cochon de Luxe in Gent nog vers in het geheugen, zou het woord ‘luxevarken’ in elk geval een eerste schifting hebben overleefd.

Er schijnt iets in de lucht hangen op het Zuid in Gent. Of er moet bijzonder water stromen door de leidingen van de Brabantdam. Niet alleen werd Souvenir ‘Nieuwkomer van het Jaar’ in Gault Millau, schuin ertegenover, op zo’n twintig meter lopen, is er ook Cochon de Luxe. Tom Van Lysebettens en Alison Roels baten er met z’n tweeën een verrassend restaurant uit, met één verdieping hoger, op een wenteltrap afstand, hun living, slaapkamer en kinderen.

Die huiselijke sfeer is voelbaar – in het niet te strakke interieur, de fijne manier waarop de gastvrouw je bedient. Hier kan je al eens met je vinger langs de randen van je bord gaan om niets van de saus verloren te laten gaan. We werden er in ieder geval niet op aangekeken. Hoe dan ook zit je midden in de wereld, met uitzicht op kebabzaken, nachtwinkels, een pornobioscoop en de ingang van het glazen straatje. Type setting waarmee Hopper vast wel raad zou weten. En wat mij betreft ook leuker dan een hermetisch afgesloten ruimte die je naar een gastronomische oase moet voeren.

Als het goed is, slaagt het eten daar zo ook wel in.

In het bord is iets heel anders aan de hand: laat ik niet de hele avond aan de hand van schilders illustreren, maar Hoppers uit het leven gegrepen realisme is in elk geval ver weg. In plaats daarvan: een semantisch, bijwijlen taalfilosofisch spel, met de nodige humor appelerend aan traditie, huiselijkheid en grootmoeders keuken. Die dingen komen vooral binnen via de smaakpapillen: we proeven kip met appelmoes, spaghetti carbonara, puree vol goede boter. Alleen worden die klassiekers stuk voor stuk heel anders gepresenteerd en aangekondigd. Nooit eerder werd de zinsnede ‘een shot van croque monsieur’ met zoveel vanzelfsprekendheid uitgesproken.

Verder onder andere: kaviaar die geen kaviaar is, zeetong in madeirasaus, een dessert genaamd ‘j’ai un petit problème dans ma plantation’ waarin één schamel blaadje groen zich een weg zoekt door een grondlaag roomijs, karamel en aardkleurige crumble. De gerechten die de chef serveert, zijn deconstructies, herinterpretaties, van iets dat we allemaal kennen. Daarbij worden vaker vormelijke grenzen afgetast dan die van de smaak. Nochtans was de wat smaak betreft misschien wel meest frivole gang – een voorgerecht van rode biet, oesters, sushirijst en bloedappelsien – wel één van onze favorieten. En misschien hadden we na een stuk of drie, vier kleine gerechtjes, toch ook liever eens een wat substantiëler stuk groente kunnen onderscheiden.

Het neemt niet weg dat hier een fijn concept is uitgedacht, waarbij de grap soms zo gezocht wordt dat de even samenzweerderige als verontschuldigende manier waarop de gastvrouw weer een nieuwe gimmick komt serveren, de grap zelf naar een hoger niveau tilt – waardoor je het eetpapier met stripfiguren bij het ‘everzwijn à la Obelix’ met veel plezier mee wegslikt. Of lachend aan de Russische roulette van chocolade (één op honderd met Tabasco?) begint.

De roulette pakt goed uit, het intertekstuele dessert ook. Er wordt tijd genomen voor de dingen, voor iedere gang, iedere wijn, en zo blijven we bezig en ontspannen tegelijk. Tegen de tijd dat we zijn uitgegeten – een vast menu van zeven tot negen gangen – zijn er minstens drie uren om. Tijd dan om, zoals Bashō het in een haiku vatte, een gelukzalige vertering aan te vatten: Na de maaltijd/Indutten en os worden/Onder de perzikboom. Vervang de os door het varken, de boom door het café van de Studio Skoop, en het klopt helemaal.

Jacques Brel zong: ‘les bourgeois, c’est comme les cochons’. Eerder werd al terecht opgemerkt dat hij de varkens daarmee weinig eer bewees, en ook in dit geval is dat aan de orde: je kan hier gezellig voor luxevarken doorgaan, zonder je daarom burgerman te moeten voelen.

Waarvoor dank – knor knor.

Lennert De Vroey

#Lennert #Smaakpupil #Jong Keukengeweld #Cochon de Luxe

0 notes

3c-2017-anastasia-blog · 7 years

Text

Het Diner

Titelbeschrijving

Herman Koch, Het Diner, Amsterdam 2009 (zevenentwintigste druk)

Motivatie van mijn boekkeuze

Toen ik op de website de lijst met alle beschrijvingen van de boeken las, zag ik Het Diner staan. Daarna ging ik verschillende recensies lezen en alle mensen leken heel geboeid door het boek en ik zag ook dat het boek een prijs had gewonnen en dat het vaak vertaald was. Daarnaast koos ik ook voor dit boek omdat er bij het genre psychologische roman en satire stond en dat leek me interessant.

Samenvatting

Het boek is onderverdeeld naar de gangen van een diner: aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, digestief en fooi.

Op een avond gaan Paul Lohman en zijn vrouw Claire uit eten met de broer van Paul, Serge, en zijn vrouw Babette. Serge is kandidaat minister-president en maakt grote kans om te winnen bij de verkiezingen. Serge heeft een chic restaurant uitgekozen want reserveren is een hobby van hem. Ze gaan daar heen met het doel om over hun kinderen te praten. Ze hebben dat niet gezegd maar iedereen weet het. Paul en Claire hebben een vijftienjarige zoon Michel. Serge en Babette hebben twee zoons: Rick en een adoptiezoon Beau. Beau is geadopteerd uit Burkina Faso.

Maar ze hebben het daar niet over, in plaats daarvan praten ze over gewone normale dingen. Paul irriteert zich duidelijk erg aan zijn broer en ook aan de gerant die bij elk gerecht overdreven uitleg geeft. Op een gegeven moment gaat Paul naar de wc en wanneer hij terugkomt huilt Babette en ze gaat samen met Claire naar buiten. Volgens Serge komt het door de hormonen, even later gaat ook Paul naar buiten om de twee te zoeken.

Wanneer hij buiten is gaat er een telefoon af in zijn zak maar het is niet zijn telefoon maar die van Michel. Waarschijnlijk heeft hij die per ongeluk meegenomen toen hij eerder die dag een filmpje op zijn telefoon zag. Hij bekijkt het filmpje weer, er is te zien hoe Michel en Rick een zwerver in elkaar slaan. Paul ziet daarna dat Michel een voicemailbericht heeft en beluistert deze. Hij heeft een vermoeden dat zijn vrouw er ook van iets weet. Pas dan wordt er verteld waar ze over moesten spreken. De kinderen, de drie neven, waren onderweg naar huis nadat ze naar een schoolfeest waren geweest en ze wilden pinnen. In het pinhokje lag een zwerfster te slapen. Ze vroegen haar weg te gaan maar ze begon tegen hen te schelden. Ze kregen de slappe lach en begonnen het vuil dat langs de weg stond naar haar hoofd te gooien. Waaronder een lege jerrycan en die ze aanstaken met een aansteker en waardoor alles vlam vatte. Beau was al weggegaan voordat Rick en Michel haar in brand staken.

Later zijn de beelden bij Opsporing Verzocht te zien. Paul herkende de jongens meteen maar weet niet of Claire hen ook herkend.

Wanneer Michel zijn telefoon komt ophalen vertelt hij zijn vader dat hij en Rick door Beau worden gechanteerd, die filmpjes op YouTube heeft gezet met duidelijkere beelden, omdat hij een scooter wil kopen. Dan komt ook Claire naar buiten en dan ontdekt Paul dat Claire alles al wist omdat Michel het die avond zelf al aan haar had verteld. Weer terug binnen beginnen ze eindelijk te praten over de kinderen en Serge wilt aftreden als kandidaat en hun zoons aangeven. Hiermee zijn de anderen het niet eens.

Ik ga niet vertellen hoe het verhaal afloopt omdat het anders niet meer leuk is om te lezen.

Ik neem aan dat het verhaal zich in Nederland afspeelt omdat de beelden van de mishandeling worden vertoond in het televisieprogramma Opsporing Verzocht. Waarschijnlijk speelt het zich af in het begin van de 21ste eeuw omdat er over George W. Bush en de oorlog in Irak wordt gesproken.

Mening over het boek

Ik vond dat het heel lang duurde voordat er iets spannends in het verhaal voorkwam. Dat vond ik niet fijn want het motiveerde mij niet om door te lezen.

Bijvoorbeeld dit stuk wat echt nergens over gaat. :

Het antwoord op de vraag waarom ik een bord warme geitenkaas met veldsla voor mijn neus had staan, was simpeler dan je op het eerste gezicht zou denken. Bij het opnemen van onze bestellingen was ik als laatste aan de beurt geweest. Wij hadden van tevoren niet echt besproken wie wat ging nemen of misschien ook wel, maar dat was me dan ontgaan. Hoe het ook zij, ik had de vitello tonnato uitgekozen, maar tot mijn schrik had Babette haar keuze op hetzelfde gerecht laten vallen. Tot zover was er nog niets aan de hand, ik kon nog snel switchen naar mijn tweede keus: oesters. Maar als een na laatste was, direct na Claire, Serge aan de beurt geweest. En toen Serge de oesters bestelde, zat ik klem. Ik wilde sowieso al niet hetzelfde voorgerecht als iemand anders bestellen, maar hetzelfde voorgerecht als mijn broer was uitgesloten. Puur theoretisch kon ik nog terug naar de vitello tonnato, maar dan ook echt puur theoretisch. Het voelde niet goed: behalve dat ik in dat geval blijkbaar niet origineel genoeg was om een honderd procent eigen voorgerecht uit te zoeken, zou ik in Serges ogen de verdenking op me kunnen laden dat ik een verbondje met zijn vrouw probeerde te sluiten.

Het grootste deel van dit boek is gevuld met zulke saaie gebeurtenissen die nergens over gaan.

Ook begon ik me langzamerhand aan alle personages in het boek te irriteren waardoor ik dus bij elk stuk dat ik las het niet meer leuk vond. Zo vond ik Paul irritant omdat hij heel erg agressief was en het leek alsof hij sommige dingen in zijn leven niet goed kon accepteren. Hij bemoeide zich het hele boek met iedereen en hij zeurde continu over zijn broer, maar aan de andere kant begreep ik ook wel wat hij bedoelde waardoor ik Serge ook steeds stommer vond. Claire en Babette gingen op een rare manier om met wat hun kinderen hadden gedaan vond ik. Rick en Michel vond ik sowieso al gestoord doordat ze meerdere zwervers hadden geslagen en zelfs een hadden vermoord. De enige die overbleef was Beau maar nadat hij hun bleek te chanteren was er niks meer voor mij over om op te hopen dat zou gebeuren in het verhaal.

Het boek was op een hele negatieve manier geschreven en het voelde alsof Herman Koch nog wat onverwachts wilde laten gebeuren door Beau de 2 neven te laten chanteren, maar het was zo voorspelbaar dat hij het beter niet had kunnen doen.

Ik ben wel gaan nadenken door het boek maar dat was helaas alleen tijdens het lezen en niet erna omdat er niet echt 1 oplossing was voor deze situatie. De mogelijke oplossing hangt af van je mening en de invloed die de oplossing zou kunnen hebben op je verdere leven.

3 notes · View notes