#paypeanutsgetmonkeys | Explore Tumblr posts and blogs

jufbar-blog · 8 years ago

Text

Limbodansen met Juf Carla

Die petitie op Facebook voor het veel te lage salaris van basisschooldocenten had ik als docent natuurlijk al lang getekend, maar vandaag werd mij pas echt duidelijk waarom. Juf Carla, de eerste schooljuf van mijn ‘bonusdochter’ (=dochter van mijn vriend) Julie, heb ik vanochtend met grenzeloze bewondering gadegeslagen.

Ten eerste: waarom rijd ik voor dag en douw, door de stromende regen, vanuit Amsterdam, met mijn vriend naar basisschool Hanevoet in Eindhoven? Dat vroeg ik me ook af. De school had hulpouders nodig voor - jawel - de Hawaïdag, en mama moest gewoon werken. Dus kwam ik met man mee om meloen te snijden en te assisteren met het limbodansen. Zodoende. En met deze alinea stoppen alle credits voor bonusmama.

Want Juf Carla is de mythische held van dit verhaal. Waar ik enigszins paniekerig te midden van zo veel kleine kinderen heen en weer wiebel en probeer niet te struikelen over de transformers en barbies, schrijdt Juf Carla kalm naar de mini-wc’s om een ‘ongelukje’ te verhelpen. Dat belet haar overigens niet om mijn vriend, die ze twee keer heeft ontmoet, vriendelijk te groeten en mij hartelijk welkom te heten. Ondertussen staan haar kleuters, ook wel 'de apenkoppen’, hand in hand in de rij te wachten totdat ze naar de limbostok mogen.

Niemand stormt nog de gang op, want Juf Carla heeft gezegd dat ze rustig moesten blijven staan. Zonder haar stem te verheffen. Vriendelijk, maar gedecideerd. En bovenal: zo duidelijk en vol mimiek gearticuleerd, dat het lijkt alsof haar nogal basale opdracht het coolste is om op dat moment te doen.

Op naar de limbostok. Mij duizelt het al een beetje. In de gang, onderweg naar het spektakel, fluister ik mijn vriend in: 'Met hoeveel van deze gaan we nu limbodansen?’ Hij antwoordt: 'O, valt wel mee. Een stuk of vijfentwintig.’ Ik vind dat best veel.

Als we aankomen bij de limbodansruimte, normaal gesproken het 'vlooientheater’, zie ik tot mijn schrik dat de leerlingen van groep 4, ook wel 'de wijsneuzen’, nog druk onder, maar ook over en op de stok aan het springen zijn.

Geen reden tot paniek voor Juf Carla. 'Als de apenkoppen nu even op het witte gedeelte van het zeil blijven zitten, dan kunnen ze goed afkijken van de wijsneuzen hoe het moet. De wijsneuzen zijn al groot, die kunnen het jullie vast goed voordoen’, knipoogt ze naar haar collega.

En als vanzelf glijdt groep 4 in een regelmatige flow onder de limbostok door. Of collega nog een afvalrace wil doen, wil Juf Carla weten. Juf Carla heeft immers alle tijd. Als haar kinderen ongeduldig worden, geleidt ze ze gewoon aan hun alohakrans naar beneden en vraagt ze hun aandacht voor die knappe wijsneuzen, die toch maar steil achterover hellend onder die lage stok heen dansen. Zo hoeft Juf Carla strakjes lekker niks uit te leggen aan haar apenkoppen.

Dan is eindelijk het moment daar. Collega juf bedankt voor de afvalrace; de wijsneuzen hebben een verjaardag op het programma staan. 'Apenkoppen, kom maar in de kring zitten voor de stok!’ Dat laten ze zich geen twee keer zeggen. Enthousiaste kreetjes, gespring en zenuwlachjes stuiven neer rond Juf Carla. Maar als Juf Carla uitlegt, kan ik een speld horen vallen.

'Nou jongens, dit is wel heel speciaal. Die limbostok is er niet zomaar een. Kijk, hij zit los!’ En met een tikje laat ze de stok vallen. 'En als dat gebeurt, ben je dan af?’ wil een ambitieuze apenkop weten. 'Wat denk jij zelf?’ vraagt Juf Carla. 'Ja!’ 'Heel goed!’

Meer uitleg hebben de kleuters van Juf Carla niet nodig. In een rechte rij wordt er gewacht tot het limboën kan beginnen. Ik zit ondertussen nog steeds ademloos te kijken naar Juf Carla, de natuurlijke dirigente die deze heterogene groep kleuters een harmonie laat spelen. Ik ben inmiddels devoot aanhanger en bewonderaar geworden, en dat moet ze gevoeld hebben.

Want dan gebeurt het: met een stralende glimlach wenkt Juf Carla mij. Of ik haar misschien wil helpen met het vastmaken van de limbostok? Ik ben overrompeld, maar dolblij. Ik wil niets liever dan volgen in haar groep. Laat mij de hele dag werkjes doen voor Juf Carla. Onder haar bemoedigende blik stel ik de limbostok moeiteloos bij, juich ik voor de apenkoppen en deel ik meloen uit alsof ik nooit anders heb gedaan. Het voelt als zweven.

Maar dan is het tijd om naar huis te gaan. Ik kan wel janken. Juul mag nog de hele dag met Juf Carla, en ik moet al weer naar huis. In de auto vraagt mijn vriend voorzichtig wat ik ervan vond. Hij weet dat ik het een beetje benauwd krijg van grote groepen kleine kinderen.

Ik antwoord naar waarheid: zonder Juf Carla was ik inderdaad benauwd geworden. De kakofonie van kleuterstemmen, de diversiteit aan taakjes die per kleuter verschilt, de gevoeligheden van elk individueel teer vierjarig kinderzieltje: het is niets voor mij, en dat terwijl ik al acht jaar docent ben. Je zou toch denken dat ik na al die jaren wat affiniteit met het voorafgaande stadium gekregen gekregen zou hebben. Maar de waarheid is: ik zou het gewoon niet kunnen. De meeste mensen trouwens niet. Daarom moeten we goede basisschooldocenten koesteren, en talent kansen bieden. En een salaris: minstens zo veel als dat van een docent op een middelbare school.

#docentensalaris BO BSHanevoet paypeanutsgetmonkeys #bonusmama

0 notes