#pieter omtzigt

[dadsinsuits]

Pieter Omtzigt

[ripmyfictionalfriends]

Dutchies, pls Trans ppl need you to help us out!!!

alsjeblieft, ze mogen de wet niet zomaar intrekken zonder eerlijk politiek proces! Roep de partijen op om MORGEN tegen deze motie om de nieuwe Transgenderwet in te trekken!

[saulsplace]

Deep Reading van het Visiestuk van Pieter Omtzigt

Pieter Omtzigt – wij kennen hem uit de media als het individuele geweten van het Nederlands parlement. Sinds zijn vertrek bij CDA hangt het aura rond hem van compromisloze integriteit. Hij is bekend vanwege zijn grondige dossierwerk en deze week drong hij er bij zijn collega-Kamerleden op aan om het stikstof dossier serieuzer te nemen. Zijn gedachten hierover zette hij op papier. Snijdt het hout? Tijd voor wat deep reading en analyse van dr. Sid. De geciteerde tekst is van Omtzigt en is weergegeven zonder weglatingen.

Er is al bijna een week een mailwisseling aan de gang of de Kamer terug moet komen van reces vanwege stikstof. Een meerderheid in de Kamer heeft aangeven een schriftelijk overleg te willen. Dit was vandaag mijn antwoord.

Beste collega’s,

De berichten in deze gedachtewisseling stemmen mij niet vrolijk.

Vlak voor het reces hebben de regeringspartijen vier weken onderhandeld over de stikstofbrieven (en een kaart) die daarna in 2,5 week door de Kamer gejaagd zijn. Er was geen sprake van een zorgvuldig proces, geen sprake van hoorzittingen met experts, natuurorganisaties of boeren. Er waren geen beslismemo’s of uitvoeringstoetsen. Er zat geen begroting bij en het was onduidelijk hoeveel boeren geraakt zouden worden.

Verbaast dit Omtzigt nog steeds? Het is inmiddels gebruikelijk dat gevoelige dossiers pas op het allerlaatst naar het parlement komen, Of soms helemaal niet (zie de vragen van Pepijn van Houwelingen aan Jaap van Dissel), of soms precies op een feestdag, zodat de aandacht van de Kamerleden en de rest van het land is afgeleid. Daarover heeft hij zelf geklaagd toen hij uitriep: “Ik kan beter journalist worden!” Toenmalig Kamervoorzitter Arib stelde al in april 2018 dat het kabinet de media dikwijls eerder informeert dan de gekozen volksvertegenwoordigers.

Oftewel, I feel your pain, maar ten eerste zou dit je niet moeten verrassen, en ten tweede is het uiterst naïef om te denken dat ‘jezelf nog maar eens boos maken als Kamerlid’ ook maar iets aan deze praktijk verandert.

Naar aanleiding van onze Kamervragen gaf de regering klip en klaar toe dat er hele plannen gebaseerd zijn op een toekomstige wetswijziging. Prof. Paul Bovend’Eert was daarover zeer duidelijk: de ministers dreigen maatregelen in te voeren die op dit moment strijdig zijn met de wet.

Oftewel, de uitvoerende macht rolt een beleid uit dat nog niet is verankerd in de wet. Een beetje bestuurder zou nu concluderen, ‘dit voeren we niet uit, want er is geen basis voor’. Maar natúúrlijk rollen ze dit beleid uit, want ze willen op goede voet blijven met de andere machthebbers. Ze kijken naar hun carrière, naar hun bestuurlijke toekomstperspectieven. Dit verklaart waarom zelfs burgemeesters en gedeputeerden blijven meewerken aan dit beleid, ook al weten ze dat het strikt genomen niet binnen de wet ligt.

We weten dat de ministeries beleid voeren dat niet rijmt met de wet. Maar wie bepaalt nu wie er aan het langste eind trekt? Of het ministerie zijn zin krijgt of de wetgever, bepaalt de zwaardmacht. Dit komt neer op degene die in de praktijk het pistool vasthoudt. De politie en het leger besluiten uiteindelijk – niet de regering, noch de parlementariërs. Is het, vanuit zijn eigen logica redenerend, niet logischer als Omtzigt bij de handhavers verhaal haalt – en eventueel hen tot actie beweegt? In plaats van tegen dovemans oren te blijven oreren in de Kamer…

Maar het werd nog bizarder: uit de memo’s die minister Kaag naar de Kamer stuurde bleek het effect van het voorgestelde beleid te zijn: 11.200 boerenbedrijven moeten stoppen, 17.600 boerenbedrijven moeten fors inkrimpen en het kost maximaal 42 miljard euro. Deze cijfers zijn essentieel, maar kwamen pas in het reces naar de Kamer.

Een paar dagen geleden stuurde minister Van der Wal nog een TNO-rapport uit april (!) naar de Kamer waaruit blijkt dat de heel erg strakke 0,05 mol norm vaak opgaat in de modelruis. TNO adviseert een norm van 1-10 mol. Dat heeft enorm grote gevolgen voor bouwprojecten en PAS-melders. Veel bouwprojecten en PAS-melders zouden dan veel baat hebben bij het onafhankelijke TNO-onderzoek. Het kabinet hield het eerst maanden geheim en legt het nu naast zich neer.

Het was echt beter geweest om dit rapport in april of mei te ontvangen.

De verontwaardiging die Kamerleden tonen over deze feiten is een signaal naar hun achterban: ‘Kijk eens! Ik vecht voor jullie belangen!’ Dat moet ook, dat hoort bij het spel, ik snap het helemaal. Maar wij weten dat achter de schermen alles al is bedisseld.

Zie immers hoe Rutte en Van der Wal recentelijk reageerden toen een motie tot wijzigen van het stikstofbeleid onverwacht werd aangenomen door het VVD-partijcongres. Ze stelden openlijk: “Doen we niks mee, en wie boos blijft zegt beter het partijlidmaatschap op.” Het is precies wat Freek Jansen al zei: het masker van de macht valt af nu ze zich ter legitimatie van hun besluiten beroepen op niets anders dan hun macht. Niet voor niets hebben ze bij de VVD het ideologische karakter van partijcongressen vervangen door bier, bitterballen en ‘stand up politics’. Zoiets doe je alleen als je meent dat alles al ‘in kannen en kruiken’ is.

Toen de staat besloot de mijnen te sluiten in Limburg, ging minister Den Uyl naar Limburg om dat aan te kondigen. Er was een plan om dat in 10 jaar te doen, er waren werkgelegenheidsinitiatieven met het doel perspectief te scheppen voor mijnwerkers (ook al lukte dat niet altijd goed). En de Kamer richtte een aparte commissie op. Hoe anders gaat het nu met het open zijn over de gevolgen! Er is geen verhaal over het waarom van de operatie, geen openheid over de consequenties (nou ja, in het reces een beetje). Iedereen die iets weet van de ingrijpende gevolgen voor mijnwerkers of (een iets kleinere schaal) de ingrijpende gevolgen voor de nertsenfokkers, begrijpt de spanning en de totale afwezigheid van de politiek en het wantrouwen in een deel van Nederland.

Destijds waren politieke partijen nog geworteld in ideologie en een duidelijke achterban. Vandaag is het puur spindoctors die stemmersprofielen uitpeilen via algoritmes en consumentendata op postcode niveau, uitmondend in politieke ‘catch all’ strategieën die zich richten op zwevende kiezers. Helaas belonen kiezers dit want stembusuitslagen bewijzen voortdurend hun gebrekkige geheugens. Typisch wel voor een volk met een bijpassende premier.

Stel we nemen dit voorstel serieus: er moet een “verhaal” komen, er moet openheid zijn. In gesprek gaan zodat belanghebbenden zich weer gehoord voelen. Een journalist stelde dit ook al voor: stikstof en corona hebben de samenleving economisch onder hoogspanning gezet (nog even los van het negeren van referenda uitslagen, energiearmoede en een slepende massa-immigratie die al decennia oorzaak is van onbehagen, achteruitgang en geweld). Nu is het tijd om met gesprekken de kloof te dichten tussen burgers en bestuurders.

Heeft het zin voor deze mensen om te gaan praten met karakters als Mark Rutte, Ursula von der Leyen, Frans Timmermans en noem ze maar op? Dan zit daar de elite met hun smartwatches en gladgestreken pakken – gestrest en gemaakt vriendelijk omdat ze om 15 uur weer in Londen, Warschau en New York moeten zijn. Zij luisteren symbolisch tijdens een persmomentje naar een tante Truus die gefrustreerd is omdat ze van haar uitkering niet rondkomt en de talen niet verstaat waarin haar buren en overburen spreken. Zal dit zin hebben? Brengt dit gesprek iets teweeg? De vraag stellen is hem beantwoorden.

Zouden boeren zich werkelijk meer gehoord weten wanneer technocraten in pakken met rekenmodellen op iPads in de hand, hen gaan uitleggen dat ze vanwege de stikstofoutput met hun bedrijf moeten stoppen? Natúúrlijk wil de boer zich niet overgeven op grond van een “verhaal” of “openheid”. Zij blijven zich verbonden voelen met de grond en het ambacht dat zij van hun ouders en grootouders hebben overgenomen, verankerd in het landschap en het ritme van het boerenbestaan.

Wie de grafieken bekijkt, ziet dat de boeren al decennialang de stikstof uitstoot keurig afbouwen. De rest van de wereld komt naar Nederland om te bewonderen hoe milieuvriendelijk en efficiënt de landbouw hier opereert. Als je halverwege dit proces ‘ineens’ ontdekt dat boeren moeten stoppen, dan stinkt het. Pieter en ik zijn het hier vast over eens!

Het geheel wordt gepresenteerd als de onontkoombare uitkomst van Europese regels en modellen. Maar zelfs de stukken van de regering laten zien dat dit niet zo is: bij natuurgebieden in de grensregio’s is er totaal geen gezamenlijk beleid. Aan de Duitse kant worden nieuwe varkensstallen gebouwd en aan de Nederlandse kant moeten boeren stoppen om maar een voorbeeld te noemen. Bovendien bevat het model grote onderzekerheden en ontneemt het model het zicht aan politieke keuzes.

Omtzigt klaagt over ‘papieren werkelijkheid’ – maar sowieso is Natura 2000, als grondslag van het stikstofbeleid, een papieren werkelijkheid. Nederland moest van de EU ‘Natura 2000’ gebieden aanwijzen en heeft dit ook gedaan. Ze zijn echter in smalle en onpraktische strookjes opgeknipt. In het dorp Vaassen is bijvoorbeeld de oever van een beekje aangewezen als zo’n gebied – dat even streng beschermd wordt als de Serengeti – maar even verderop stroomt het beekje het dorp weer uit en mag alles weer. Het toont openlijk hoe het stikstofverhaal alleen maar op papier bestaat.

Ondertussen zijn de regering en de regeringspartijen vrijwel afwezig in het debat hierover. Naar aanleiding van een aantal acties die duidelijk gevaarlijke situaties voor het verkeer opleverden, volgden een paar tweets van kabinetsleden en Kamerleden. Hetzelfde gebeurde toen collega Caroline van der Plas ernstig bedreigd werd.

Maar een land bestuur je niet met tweets.

Pieter Omtzigt geeft ons een mededeling die erop neerkomt dat hij klaagt over anderen die niet regeren of besturen maar klagen per tweet. Ook Pieter komt dus niet verder dan op papier – of zelfs puur digitaal – klagen dat de papieren werkelijkheid niet meer rijmt met wat zich afspeelt op straat. Eerst zegt hij dat hij journalist wil worden – kan hij dan, in deze lijn doorredenerend, niet beter zelf handhaver worden? Want kennelijk helpt al dat boze brieven schrijven en Kamervragen stellen niets! Sterker nog, nu Omtzigt een eenmansfractie is, kan men hem straffeloos negeren. Binnen het CDA kon hij misschien nog de partijleiding chanteren met de dreiging dat hij sommige Kamerleden bij opstappen zou meenemen. Nu speelt hij helaas – in de praktische zin van machtspolitiek – niets klaar.

Dat kan ook van ondergetekende gezegd worden – ook ík schrijf boeken en maak mensen wakker; ik produceer kritische stukken en geef feedback aan Kamerleden. Maar ik krijg niet die zesduizend euro per maand die ze in Den Haag wel vangen, voor feitelijk hetzelfde werk! Namelijk beeldvorming, rapportage, berichtgeving. Meer dan dit is Kamerwerk niet meer. De parlementaire controle is totáál tandeloos en de machthebber verkneukelt zich over de machteloosheid van de volksvertegenwoordiging – zie de eerdere getuigenisverklaring van Freek Jansen.

Tot Kamervragen leidde het nauwelijks. En een debat is niet nodig volgens een meerderheid. Dat is werkelijk bizar en volstrekt niet uit te leggen. We weten niet eens welke effecten de ministers van Landbouw en Stikstof voorzien hebben bij hun beleid. En waarom zij kozen voor een optie met heel veel stoppende boeren en waarom zij dat geheimhielden. Hun memo’s moeten nog openbaar gemaakt worden. Terwijl er dus ook een variant is die veel minder dan de helft kost, de nieuwe doelen van de regering haalt en waarbij 5200 boerenbedrijven geraakt worden (en dus niet 28.000). Die getallen worden na de besluitvorming gemeld, omdat ze niet geverifieerd zouden zijn.

En voor de goede orde: die maximaal 42 miljard euro is bijna 2.500 euro per inwoner van Nederland. Het kabinet had ervoor kunnen kiezen om niet alleen huishoudens op of vlak boven het bijstandsniveau eenmalig 1300 euro energietoeslag te geven. Met dit geld hadden alle huishoudens van Nederland 4 jaar lang die toeslag van netto 1300 euro kunnen ontvangen: het is echt serieus veel geld midden in een bestaanszekerheidscrisis, waarin miljoenen huishoudens grote problemen hebben door de inflatie, veroorzaakt door de peperdure energie en de stijgende voedselprijzen.

Omtzigt jongen, je kunt het stikstofbeleid uitsluitend doorgronden in samenhang met het onderliggende technocratisch-utopistische wereldbeeld. Kijk, politici kunnen wel met de feiten die je noemt aan de slag gaan en daar een punt van maken, maar je moet ook denken in hún belang. Dan snap je de gang van zaken in het parlement beter!

Kamerleden en bestuurders staat hier voor een fundamentele keuze: of je wil ‘mee blijven doen’ – lees, op goede voet staan met de Bill Gatesen, de Klaus Schwabs en Ursula von der Leyens van deze wereld. Dan moet je beslist mee in dit verhaal van – uiteindelijk –sprinkhanen eten, het klimaat redden door onze welvaart op te offeren, de bewegingen van burgers verder controleren via CO2 budgetten. Wil je niet meedoen, dan zul je worden zoals vandaag Viktor Orbán en eerder Matteo Salvini. Een paria in het kosmopolitische bestuurderscircuit, in de media afgeschilderd als een fascistische hufter, qua loopbaan op een dood spoor. Wél geliefd door het volk, maar daar koop je weinig voor. De politicus weet als geen ander: het volk vergeet snel.

Het stikstofbeleid volgt, zoals je al eerder vaststelde, puur wettelijk gezien inderdaad geen logica. Het is niet te begrijpen door het te bestuderen als geïsoleerd beleidsmatig fenomeen – hier hangt een institutioneel netwerk aan vast, internationaal vertakt ook nog. Het steunt op een overkoepelende wereldbeschouwing.

Volgens mij is een debat hard nodig in deze omstandigheden, al is het alleen maar om duidelijk te horen van de regering en de regeringspartijen waarom zij deze keuzes maken en waarom de regering deze informatie over de gevolgen van keuzes niet deelde.

Een waaier aan politieke keuzes voorhouden, suggereert dat er opties zijn, dat er verschillende paden zijn. Maar hoe reëel is het wat Omtzigt hier stelt? Als je een toespraak van Rutte terugluistert bij het World Economic Forum van een jaar geleden, dan spreekt hij daar al over opschaling en food hubs. En al die Urgenda gerelateerde uitspraken, leiden ook terug naar actieclubjes zoals die van Johan Vollenbroek, VN-doelstellingen en besluiten van de Raad van State. De kiezer komt er al heel lang niet meer aan te pas – denk ook gerust terug aan de Klimaatwet die versneld door de Eerste Kamer werd geloodst één dag voordat de nieuwe senaat aantrad, hoewel die wet inzet van de Provinciale Statenverkiezing was geweest. Feitelijk stond die dag al vast dat FvD zou worden uitgesloten, los van wat Thierry Baudet en Henk Otten verder zouden doen. Gaaf hè? Dat noemen wij nu ‘democratie’!

Het beleid is kortom het product van machten die parallel hun ding doen naast de gekozen volksvertegenwoordigers, en daar gemakkelijk omheen werken. Zeg maar net zoals immigratie, dat ook gestaag doorgaat ondanks dat partijen zoals VVD en CDA daar al decennia in theorie op tegen zijn. “Immigratie is ons overkomen”, aldus ex-minister Henk Kamp. Voorstikstof geldt precies hetzelfde!

En hoe we ervoor zorgen dat de protesten binnen de grenzen van de wet plaatsvinden en mensen niet in gevaar gebracht worden met rechtsstaat ondermijnende acties. Want dat is een serieus probleem in de rechtsstaat: zelfs het beschermen van mensen die de weg veilig moeten maken, lukt niet meer. Ook hier werkt regeren per tweet echt niet en handhaven wel.

Tsja, handhaving… Is de handhaver nog wel bereid tot handhaving? Is die niet gedemoraliseerd na jarenlang toe te kijken hoe de criminele immigrant die ze ’s ochtends oppakken, in de avond weer op straat loopt? Na het moeten neerknuppelen van vreedzaam protesterende opa’s bij corona demonstraties? Na het elke dag beschuldigd worden van institutioneel racisme?

Meer geweld en repressie vanuit de staat, lokt evenredig veel tegenreacties uit. Van mensen die door stevige inflatie en peperdure energierekeningen toch niets meer te verliezen hebben, en op de koop toe uit hun eigen boerenbedrijf worden onteigend. Wordt een prachtig schouwspel!

Zonder politiek debat, hoorzittingen en perspectief zal het hele stikstof-conflict zich blijvend verplaatsen naar de straat en naar de rechtbank. Daarmee hollen wij ons eigen democratisch bestel uit. Over kernpunten van het beleid en van het functioneren van de staat dient de Kamer ervoor te zorgen dat de regering verantwoording aflegt waar dat hoort: in de Staten-Generaal.

Die verplaatsing heeft zich reeds voltrokken. Been there, done that, now what. Je zit er nog voor de vorm en ik bewonder je ijver, Pieter, dat je het toch maar blijft doen. Voor de vorm, welteverstaan. Klasse!

Dus ik doe een dringend verzoek aan die partijen die eerst een Schriftelijk Overleg willen: vraag het nu maandagmorgen met een meerderheid ook formeel aan (als afsplitser mag ik dat niet en dat is een probleem voor een andere keer). Zorg voor een snelle inbrengdatum de komende week, vertel waarom je dit beleid wel of niet steunt en wat je van de informatievoorziening vindt en laten we beantwoording vragen voor 15 augustus.

Helaas, inderdaad, als afsplitser zijn hem rechten ontnomen, zie mijn eerdere punt over de breuk met het CDA. Je moet de man toch bewonderen dat hij zich blijft inzetten – van neem nu Johan Houwers hoorden we na zijn afsplitsing niets meer!

En wees bereid om daarna dan ook het debat aan te gaan in de Kamer, want dit gaat echt ergens over: over de keuzes omtrent de voedselvoorziening bijvoorbeeld. Met Caroline van der Plas stelde ik een debat in de week van 15 augustus voor. Eerder mag natuurlijk ook, maar vanaf 15 augustus zijn alle ministers en veel Kamerleden terug van vakantie – het kabinet heeft overigens zelf maar ongeveer vier weken geen ministerraad dus die vakantieperiode is ook niet excessief lang en daar hielden we rekening mee.

Vriendelijke groet, Pieter Omtzigt

Dankjewel Pieter, ook jij een vriendelijke groet. Dat het nergens meer over gaat, ben ik met je eens. Doe jij het licht uit in de Kamer?

Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen – Sid ondersteunen via BackMe blijft ook belangrijk en welkom. Draag uw steentje bij aan Sids belangrijke werk! Veel dank!

[mariacallous]

There’s a grim virtue in being funny and right at the same time. As the results of the Dutch elections rolled in late last Wednesday, De Speld, a Dutch satirical website much like the Onion, published a parody that “quoted” People’s Party for Freedom and Democracy (VVD) leader Dilan Yesilgozreacting to the results: “We ran a terrific campaign, unfortunately just not for our own party.”

The joke struck at the heart of what many Dutch commentators and political journalists also concluded in the immediate aftermath of the elections. Earlier this year, Prime Minister Mark Rutte’s conservative VVD party opportunistically blew up its own coalition government over what should have been a relatively minor internal disagreement over how to address the recent uptick in the number of war refugees seeking asylum in the Netherlands.

Even before the disagreement over asylum seekers, Rutte’s government was plagued by a number of scandals. For example, under Rutte’s watch, the Dutch tax agency wrongfully prosecuted more than 10,000 families for alleged benefits fraud, driving them into severe financial difficulties. In the process, the Dutch Child Protective Services forcibly separated 1,675 children from their families.

That scandal shocked the Dutch population, while Rutte for a long time refused to take any responsibility for it. (The other election winner, Pieter Omtzigt, leading the new party New Social Contract [NSC], was one of the three members of parliament whose tenacity uncovered the scandal. Omtzigt has now signaled a willingness to govern with Wilders.)

On the refugee issue, Rutte’s coalition faced pressure from opposition parties, civil society and the International Red Cross over the fact that refugees were left to sleep outside without shelter at the asylum processing facility of Ter Apel, in the far northeast of the country. The Red Cross sent aid to Ter Apel as it concluded that conditions were “inhumane and unsustainable”; the VVD argued that the Netherlands had made itself too attractive for refugees and sought to reduce family reunification numbers.

The decision by the VVD leadership to blow up the coalition and force new elections has been likened by political commentators to former British Prime Minister David Cameron’s decision to hold the 2016 Brexit referendum. The VVD expected to capitalize on its strong showing in the polls to get a larger mandate for its restrictive asylum policy and orchestrate a change in its leadership. Rutte announced he would not lead the VVD again, and Yesilgoz, in charge of the Department of Justice, was launched as the new face of the conservatives. Yesilgoz came to the Netherlands as a refugee herself—at age seven, when her Kurdish father, a trade unionist, claimed asylum after the 1980 coup in Turkey.

The optics of a former refugee arguing for a more restrictive refugee and asylum policy might seem strange, but the VVD has a history of politicians who were once refugees being hardliners on migration—most famously Ayaan Hirsi Ali in the early 2000s. Voters and fellow politicians alike would often appear relieved when a politician with a foreign background took a hard line on migration—providing cover for charges of racism.

Because Rutte’s government ended in crisis over the asylum issue, it inevitably became an important topic during the election. Yesilgozherself raised the issue frequently in televised debates, in part to distract from the VVD’s widely rejected record on domestic policy issues such as housing and the cost of living.

Under a previous coalition led by Rutte, the government allowed large portions of the stock of public housing to be sold off. VVD ministers attended international conferences to advertise the investment opportunities to hedge funds. It also levied a new tax on public housing providers, causing an overall reduction of 200,000 available units. As a result, the country is suffering from a severe, and still worsening, housing crisis.

Rutte was also slow to act when inflation hit. Citing the war in Ukraine as a source of high energy prices, the government argued it could do very little to alleviate the problem. When families began facing acute problems paying their bills, Rutte’s government initially signaled that everyone “would simply get a little poorer,” before providing a convoluted relief effort that subsidized energy companies.

While the VVD is not the only party responsible for the policies of Rutte’s government, it has been unique in its attempt to deflect from its failures by blaming asylum seekers and immigrants. Faced with criticism over the fact that the government’s housing policies have led to a major crisis of supply and affordability, the VVD spokesperson in parliament, Daniel Koerhuis, spent much of his time there arguing that newly admitted asylum seekers were assigned public housing with undue preference, at the expense of ordinary Dutch people who had been waiting for years.

Koerhuis’s approach—acknowledge a problem but suggest that the true cause has something to do with foreigners—was standard fare for the VVD in the Rutte era: governing center-right while rhetorically covering the far-right flank. Members of parliament often sought out media appearances, making statements burnishing the VVD’s image on migration and criminal justice in an attempt to court voters tempted to support Geert Wilders’s far-right and racist Party for Freedom (PVV) instead. Journalists and commentators referred to these instances as “being on PVV duty.”

However, as political scientist Cas Mudde aptly pointed out in the Guardian, citing French far-right politician Jean-Marie Le Pen, ultimately “people prefer the original over the copy.”

Until last week, the VVD had always succeeded in maintaining an electoral upper hand over its challengers to the right. Wilders, who defected from the VVD in 2004, has competed with his former party for votes for nearly two decades. Since the experience of a short-lived and ill-fated minority government between the VVD and the Christian Democrats, which Wilders’ party provided with conditional parliamentary support, the VVD has refused to do business with Wilders. During his long stint as leader of the VVD, Rutte quietly maintained a cordon sanitaire, a strategy (also employed in France to keep the Le Pen dynasty out of power) of categorically freezing out parties as possible governing partners.

Yesilgoz, as Rutte’s successor, broke with this policy. Under her leadership, the VVD indicated that it would no longer categorically refuse to govern with Wilders. A direct result of this change seems to have been that a large number of potential Wilders supporters who had not previously voted for him—because it was clear his party would be condemned to its perpetual role in the opposition wilderness—broke away from the VVD to cast their vote for PVV, feeling more confident Wilders would be part of the next government.

But other factors contributed to Wilders’s victory as well. During the campaign, journalists began pointing out Wilders’s appeared less extreme, repeating the quip that he had become “Geert Milders.” As is often the case, the phrase seemed less to reflect an actual change in Wilders’ politics and more to serve as a rhetorical strategy to make the idea of a Wilders-led government seem more palatable.

How palatable that government will be remains to be seen—if it indeed comes into being. During an interview with the Dutch public broadcaster NOS, Wilders urged other parties to “jump over their own shadow” and govern with him. When pressed why he had written that mosques, the Quran, and Islamic schools should be banned by law if he knew that other parties would not support such policies, Wilders cut off the interview. Soon after, Martin Bosma, the PVV’s chief ideologist, “joked” to an interviewer that the journalist would soon be out of a job—as cutting all funding for public broadcasting is another PVV hobby horse.

Wilders has been a fixture of Dutch politics for nearly two decades, and Bosma has been at his side since the very early days. Bosma’s influence is significant. He is considered responsible for introducing terms such as “head rag tax”—a tax on Muslims for aesthetically “polluting” Dutch streets—into the PVV lexicon. In 2015, Bosma published an academically dubious manuscript on the anti-apartheid struggle in South Africa entitled Minority in Their Own Country: How Progressive Struggle Leads to Genocide and ANC Apartheid.

Historians skewered Bosma’s half-truths and distorted use of sources, and the publishing house that had initially acquired the rights to publish it refused the manuscript; a much smaller publisher eventually accepted it. The book recycles the Afrikaner myth that South Africa was an empty area when white settlers arrived, arguing that the white population today has been made into a second-class citizenry in what used to be its own country.

Several chapters in the manuscript are not about South Africa at all, but about the Netherlands and its Muslim population—the true purpose of the book being to argue that Muslims will bring about the end of the Netherlands in the way that Bosma imagines Black people have in a democratic South Africa. In the manuscript, Bosma consistently repeats a central theme: “Those who were called racists turned out to be right.”

The PVV is a party consisting of equal parts Wilders and Bosma. Wilders is often praised for his plain-spoken, no-nonsense style of political communication. His policies are simple and straightforwardly reactionary. Think of anything associated with progressive politics and the PVV will likely oppose it, typically phrasing its opposition to them as “exorbitant madness” while claiming that they come at the expense of ordinary people being able to afford healthcare or groceries. For example, Wilders wants to leave the European Union; reintroduce the pre-Euro currency, the guilder; close the Dutch borders; and cut funding for green energy, arts, higher education, public broadcasting, and development aid.

These elements are the surface level of PVV politics. On a deeper level, the PVV is convinced the Netherlands is ending. By this, PVV politicians mean that the white Dutch population is being actively disadvantaged or discriminated against by the policies pursued by the Dutch government. Bosma’s deceitful and bad-faith history of South Africa is instructive in this regard.

All the PVV’s proposed policies relating to non-white Dutch people generally, and Muslims in particular—banning the construction of mosques, banning the Quran, and threatening to deport dual citizens as punishment—are a response to the imagined imminent replacement of white Dutch people. The theory is a carbon copy of French author Renaud Camus’s theory of the Great Replacement. Call it a preemptive apartheid for the paranoid mind.

Some commentators have suggested that the PVV victory is a Dutch “Trump moment.” This assessment might be too flattering, however. The PVV has already been part of governing coalitions in provinces such as Limburg and Flevoland. Leaders of other right-wing parties have signaled at least openness to the idea of Wilders heading a national government, though it remains to be seen whether he manages to form and lead a government that is stable.

While it may be the case that Wilders will not be able to enact much of the PVV’s manifesto—Wilders himself acknowledged that parties might not want to join a governing coalition that subverts the constitution—a Wilders-led government would undoubtedly leave deep marks.

For two decades, Wilders has had a powerful atmospheric influence in Dutch politics, shifting political attitudes to the far right in major ways even when not in power. He has made it a rarely challenged dogma that the Netherlands is buckling under an influx of asylum seekers, a point casually repeated in a televised debate by the leader of the center-left GreenLeft/Labour coalition and former Vice President of the European Commission Frans Timmermans.

But even if large parts of Wilders’ manifesto will not or cannot be codified in policy, the political ideology and orientation of a government signals something to society: in this case, a permissiveness and encouragement of discriminatory practices in Dutch society at large. It is a well-documented fact that people with non-Dutch sounding names are widely discriminated against by Dutch landlords and employers. Research by journalists and academics has shown that people applying to a job with the same resume are much more likely to get an interview if their name is Jan than if their name is Mohammed.

Similarly, the Dutch police force has come under criticism in the last few years for its excessively violent treatment of protesters against climate change and—darkly ironically—of groups protesting racism and police brutality against non-white people. Wilders has a history of incendiary comments about police violence, at one time encouraging police forces to end riots by Moroccan-Dutch football fans by simply “shooting them in the knee.” A Wilders government would likely add fuel to the fire of police violence, reassuring officers that their actions will be supported by the most powerful politician in government.

A PVV government will not be able to implement anything resembling actual legal apartheid in the Netherlands. But it will without a doubt embolden segments of society to treat the enemies of the PVV—Muslims, immigrants, and people with foreign-sounding names, followed by progressives—as de facto second-class citizens.

Political scientists often distinguish between different types of democratic legitimacy. One type is output legitimacy: Democracies often deliver economic prosperity and social stability. Another type is legitimacy in a more procedural way: Democracies claim legitimacy because of their institutional design, which allows for peaceful transitions of power, checks and balances, and a robust rule of law.

The progressive parties of the center and the center-left which are currently getting ready to mount a defense of Dutch democracy will likely seize onto the symbols belonging to the second strategy. Journalists and commentators, too, seem biased toward that definition. PVV Senator Gom van Strien, appointed to explore possible coalitions, was pressed at his first press conference whether he agreed with Wilders that the two houses of Dutch Parliament were a “fake parliament,” as Wilders has claimed. (Van Strien stepped down on Monday after allegations of fraud surfaced and his former employer Utrecht University filed a police report).

Wilders’s rhetorical rejection of the Eerste and Tweede Kamer (Senate and House) as a symbol of the Netherlands still live in infamy in the minds of many politicians and journalists.

But the focus on these symbols and institutions—even though they are far from meaningless—risks distracting opposition forces from the first way that democracies appear legitimate in the eyes of a population: by delivering on their promise of social and economic wellbeing.

Nearly two decades of neoliberal policy has significantly diminished that legitimacy. A progressive opposition that is coaxed into a wholesale defense of democracy in its symbolic and institutional forms risks inadvertently ignoring, or even identifying itself with, the legacy of social and economic erosion that those institutions have produced for two decades.

Interviews suggest that PVV supporters often connect their hostile dismissiveness of immigrants, “newcomers,” and Muslims to the imagined preferential treatment of those groups in the allocation of resources such as public housing and social security. “Putting the Netherlands first” to these voters appears to indicate a desire to reverse the perceived trend (regardless of whether their assessment of being disadvantaged is borne out by the facts).

But in politics, appearances matter at least as much as facts. A defense of Dutch democracy will only be successful if the progressive parties committed to it also make it unequivocally clear that they will fight to reverse the institutionally entrenched neoliberalism that continues to generate government policy that disciplines its citizens rather than helps them and cloaks the abandonment of those in need with the language of bootstraps and individual responsibility.

It is easier for Wilders to dismiss a parliament committed to austerity and deliberate government retreat as “fake” than one that is committed to helping ordinary folks.

Journalists and legacy media must also look critically at their own role in propelling Wilders to the top spot. In the run-up to the election, journalists, pundits and commentators alike latched onto a repeated talking point downplaying Wilders’ extremism, suggesting he had mellowed out. But they mistook calculated strategy for an ideological shift. In this sense, all the talk of “Geert Milders” indicates less a genuine change in Wilders’s politics, and more a willingness by influential media figures to condone and accommodate the far right.

Political journalists and commentators working for the Dutch public broadcaster in particular have come in for criticism for the part they played making Wilders more palatable and helping him rise in the polls. As Dutch poet laureate Lieke Marsman wryly noted: If the PVV actually ends up defunding the Dutch public broadcaster, and by extension the journalists who enabled Wilders’s rise, the party may have a much harder time doing as well in the elections next time around.

[zoueriemandzijnopmars]

Dusss, hebben mensen nog inzichten over het feit dat Pieter Omtzigt toch een partij heeft opgericht?

[homoerotisch]

De monsterzege van de PVV is slecht nieuws voor Nederland

Dit is het dagelijkse commentaar van NRC. Het bevat meningen, interpretaties en keuzes. Ze worden geschreven door een groep redacteuren, geselecteerd door de hoofdredacteur. In de commentaren laat NRC zien waar het voor staat. Commentaren bieden de lezer een handvat, een invalshoek, het is ‘eerste hulp’ bij het nieuws van de dag.

Zelden heeft een verkiezingsuitslag Nederland meer verdeeld dan de monsterzege van de Partij voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders woensdag. Uitzinnig gejuich over de eigen winst bij PVV (37 zetels), die met vooruitziende blik voor het eerst in jaren een eigen uitslagenavond had georganiseerd. Maar ook bij nieuwkomers Nieuw Sociaal Contract van Pieter Omtzigt (twintig zetels) en de BoerBurgerBeweging van Caroline van de Plas (zeven zetels). De keerzijde waren de ontzetting, het verdriet en het ongeloof bij onder meer GroenLinks-PvdA (25 zetels), D66 (negen zetels) en ChristenUnie (drie zetels).

Die ontzetting betreft niet zozeer de ‘Geert Milders’, het welhaast sympathieke katten knuffelende broertje van Wilders dat met een ogenschijnlijke redelijkheid de afgelopen weken handig gebruik maakte van de hem geboden ruimte in de campagne. Nee, de schrik betreft vooral de échte PVV, die al bijna twintig jaar lang consequent een politiek voorstaat van anti-Europa, het rigoureus schrappen van klimaatmaatregelen, bezuinigingen op cultuur en bovenal: van het uitsluiten van bevolkingsgroepen op basis van geloof en afkomst. Dat is en blijft ronduit ongrondwettelijk en verwerpelijk.

De opkomst van de PVV, en ook van NSC, mag geen verrassing heten. De winst van de twee is een rechtstreeks gevolg van jarenlange uitholling van de ideologische politiek. Burgers vertrouwen de overheid niet meer en dat is mede te danken aan dertien jaar politiek pragmatisme zonder oog voor de samenleving van Mark Rutte. Veelzeggend was wat dat betreft zijn weigering woensdag om commentaar te leveren op de verkiezingsuitslag.

Maar het is niet alleen Rutte die de kiezer boos en teleurgesteld verder weg heeft gejaagd uit het politieke midden. Ook coalitiegenoten CDA, D66 en ChristenUnie speelden het spel van politiek opportunisme jarenlang mee. Ferme beloftes over een nieuwe bestuurscultuur, waarmee D66 de vorige verkiezingen inging en won, verdwenen bijvoorbeeld al snel in de prullenbak. Zo bezien is het verklaarbaar dat de oude coalitie gezamenlijk bijna veertig zetels inleverde. Een ongekende afstraffing.

Wat Wilders ook in de kaart heeft gespeeld is de onwil of de angst om de zegeningen en de noodzaak van internationale samenwerking te benoemen. Kiezers, zo is blijkbaar de analyse, willen geen sterker Europa, hebben niets met internationale samenwerking en sluiten liever de ogen voor geweld dat burgers wordt aangedaan in oorlogsgebieden. Door om electorale redenen af te zien van een hard inhoudelijk debat hierover, en deels zelfs mee te gaan in de analyse dat de problemen in de zorg, op de woningmarkt en in de bestaanszekerheid mede veroorzaakt zijn door migratie, speelde progressief Nederland de conservatieve partijen met hun valse nostalgische nationalisme onbedoeld in de kaart.

Het verst hierin ging de VVD, die na het vertrek van Rutte hoopte met een nieuw gezicht en een onversneden rechts geluid door te kunnen als grootste machtspartij. Al in de staart van de campagne kon worden vastgesteld dat het geflirt van lijsttrekker Dilan Yesilgöz met de PVV en het spelen met vuur door het centraal zetten van het thema migratie in de campagne, in het gezicht van voorheen de liberalen was ontploft. Kiezers zijn niet gek, en diegenen die daadwerkelijk tegen migratie en tegen Europa zijn, wendden zich massaal tot de partij die dat onderwerp al bijna twintig jaar succesvol weet uit te buiten: de PVV. De VVD maakte Wilders, die onder Rutte jarenlang gedwongen aan de zijlijn stond, weer politiek relevant door hem de ruimte te bieden mee te gaan regeren en de campagne-agenda cadeau te doen.

Nu de stemmen geteld zijn begint de traditionele fase van de coalitievorming. Om meerdere redenen zal die ingewikkeld worden. Los van de vier ‘grote’ partijen (in volgorde PVV, GroenLinks-PvdA, VVD en NSC), is er nauwelijks een partij met enig gewicht te vinden in de Kamer. De versplintering is niet afgenomen, nog altijd zijn er vijftien partijen die volgende week hun opwachting maken in de blauwe Kamerbankjes.

Wilders is nu eerst aan zet, hij zal moeten proberen partijen te overtuigen met hem samen te werken. Een half uur na het sluiten van de stembussen zei Wilders al dat hij premier voor alle Nederlanders wil zijn en geen besluiten te zullen nemen die tegen de grondwet ingaan. Dat is een gotspe: de rechtsstaat is geen knopje dat je situatieafhankelijk aan of uit kunt zetten.

Wilders zei ook dat het nodig was om over schaduwen heen te springen, en dat gold wat hem betreft voor zowel de PVV als voor andere partijen. NSC en BBB toonden zich woensdag beide bereid in elk geval te gaan praten met Wilders. Het land moet bestuurd worden, zegt Omtzigt. Dat klinkt uiterst verantwoordelijk, maar toch niet tegen elke prijs. Juist van NSC mag verwacht worden dat de bescherming van de rechtsstaat een ononderhandelbaar punt zal zijn. Of de VVD bereid is onder Wilders te dienen blijft voorlopig ongewis. Yesilgöz durfde na de voor haar dramatische uitslag die beslissing niet op eigen houtje te nemen, zij wil eerst de fractie horen. Ter linkerzijde van de VVD is er nul bereidheid om met de PVV in zee te gaan. Als de traditie overeind blijft dat de grootste partij ook daadwerkelijk gaat regeren, wacht Nederland dus een radicaal rechtse coalitie.

Per saldo is de winst van de PVV slecht nieuws voor Nederland. Een partij die willens en wetens tweederangs burgers creëert op basis van afkomst of religie, die Nederland weg wil halen uit de Europese Unie, die de hulp aan Oekraïne direct wil stopzetten, die de pijlers van de democratie aanvalt („nep-parlement”, „D66-rechters”), die de persvrijheid niet serieus neemt („Journalisten zijn - uitzonderingen daargelaten - gewoon tuig van de richel”). Een partij ook die intern geen democratie of inspraak duldt, die openlijk aanschurkt tegen Vladimir Poetin, die nauwelijks economische plannen noch ervaren mensen heeft om Nederland door de onzekere toekomst te loodsen. Om nog maar te zwijgen over de rol die Nederland internationaal kan spelen. Of beter: niet meer kan spelen. Sommige schaduwen zijn te groot om overheen te springen.

Al deze bezwaren tegen de PVV doen niets af aan de legitieme keuze van ruim twee miljoen kiezers, die met hun stem aangeven genoeg te hebben van de manier waarop er de afgelopen dertien jaar politiek is bedreven. Hun signaal is helder, begrijpelijk ook en daar moet naar geluisterd worden. Niet alleen door Wilders, maar door alle partijen. Het stemt wel treurig en zorgelijk dat Nederland het zo ver heeft laten komen.

[vriendenboekjes]

ik vind hem natuurlijk kut maar pieter omtzigt die zegt we moeten bivakmutsen verbieden tijdens oud en nieuw. lijkt me nooit zo heel bevorderlijk voor de vrijheid om kleding te verbieden

[beardedmrbean]

There really is a sense of a new era beginning in Dutch politics in next week's snap parliamentary election.

Not only is a party formed only three months ago topping the polls, but the Netherlands could be about to welcome its first female prime minister too.

After 13 years as prime minister, Mark Rutte is bowing out and the 22 November election caused by the collapse of his government is being fought on a cluster of domestic crises - from the high cost of living and a shortage of housing, to healthcare and climate change.

What you need to know

Even though it has been only two years since the last vote, many of the leaders standing are new, including the two front-runners.

Dilan Yeşilgöz, 46, the new head of Mr Rutte's liberal-conservative VVD and a daughter of Turkish refugees, is now widely tipped to lead her country.

Pieter Omtzigt, 49, is riding a wave of popularity in Dutch politics, with his centrist New Social Contract party emerging from nowhere as election favourite. But he has so far been lukewarm about becoming prime minister.

What makes this election highly unpredictable is the significant proportion of floating voters deciding which 26 parties should fill the 150 seats in the Dutch parliament. There is a minimal threshold and the polls suggest as many as 17 parties could get in. The last coalition took nine months to form and lasted less than two years.

Who to watch out for

Dilan Yeşilgöz: Once dubbed a "pitbull in high heels" because of her no-nonsense politics,, she has run a slick campaign as new VVD leader. A promo video shared on social media shows her sparring with heavyweight kickboxing champion Rico Verhoeven.

As justice minister, she was seen as a tough negotiator and a strong communicator and her gender has played no part in her campaign. "I think she's avoiding these issues because the party has an over-representation of male voters in its electorate," says Sarah de Lange, professor of Political Pluralism at the University of Amsterdam.

She appeals to voters under the slogan "On your side", promising renewal despite her party being in power for more than a decade, while still sticking to a liberal-conservative message that plays well with Dutch voters.

She came to the Netherlands as a seven-year-old Turkish-Kurdish refugee, but has adopted a hard line on immigration, vowing to introduce a two-tier asylum system, cancel permanent residence permits and take better control over all forms of migration.

Unlike her predecessor as head of the VVD, Ms Yeşilgöz has not ruled out working with anti-immigration populist leader Geert Wilders, whose Party for Freedom (PVV) is riding high at fourth in the polls.

Pieter Omtzigt: An unlikely party leader, he is riding a wave of popularity in Dutch politics, having played a prominent role in 2019 in exposing a welfare scandal that left more than 20,000 families wrongly labelled as fraudsters and deprived of child benefit.

The scandal eventually brought down the third Rutte-led government in 2021. Months later Mr Omtzigt left the Christian Democrats and took several months off work for exhaustion.

Until now his ambition has been reserved for the backbenches but he has not ruled out becoming prime minister. "I have a strong preference to stay in parliament and I've already had that preference for a long time," he said.

And yet he is the politician setting the agenda in this election, says Simon Otjes, from the University of Leiden: "It's his election, his campaign, he dominated; other parties are waiting to see what Pieter Omtzigt will do."

His two big themes have become unlikely buzzwords in the campaign: improving socio-economic security - bestaanszekerheid - of Dutch households and changing the management culture of politics - bestuurscultuur.

As speculation increases of a coalition made up of four centre and right-wing parties, he has stressed he is not open to working with populist leader Geert Wilders, because "as a party you can only form a government that sticks to classic fundamental rights".

Geert Wilders: The Party for Freedom has long called for a ban on mosques, the Koran and Islamic schools, although Mr Wilders now says "there are obviously more important priorities", indicating that he is keen to play a part in government. His party is currently fourth in the polls, behind a Green-Labour alliance.

Frans Timmermans: The only left-wing candidate riding high in the polls, he resigned from his role as EU climate commissioner to lead the joint campaign by the Labour and GreenLeft parties.

One poll put the Labour-Green leader as favourite for the role of prime minister among 18-34 year-olds. But the man who spearheaded the EU's green deal had to drop a party pledge to halve emissions of nitrogen pollutants such as nitrogen oxides and ammonia by 2030 after talking to young farmers.

Caroline van der Plas: In March, her right-wing populist BBB Farmer-Citizen Movement stormed to victory in provincial elections and became the biggest party in the Dutch upper house of parliament, the senate.

That momentum has fallen away but the BBB could feature in the next government. Their big focus is on fighting stricter climate measures and imposing a refugee quota but Ms van der Plas has ruled out being prime minister as she is scared of flying and would rather be talking to the public than doing politics in Brussels.

What are the big issues?

Housing shortage: It has become so serious that the price of an average home has climbed above €400,000 (£350,000), because there about nine times as many home-hunters as flats or houses for sale.

Asja has spent seven months actively searching for a home for herself and two young children. "On a teacher's salary it's impossible to get an €800 [monthly] mortgage," she told the BBC.

State-subsidised social housing is in high demand and short supply, while private rents in major cities have rocketed. Students struggle to find accommodation and earlier this year more than 100,000 people signed a petition calling for more affordable housing.

Cost of living: Rising prices in the shops, energy and housing have left an estimated 830,000 people below the poverty line, but polls suggest a majority of Dutch people - even on middle incomes - say they're concerned about the future.

Even those who manage to find somewhere to live are facing record high energy bills. Trainee teacher Laurie Schram says she and her daughter depend on onesies and electric blankets to manage.

All the parties agree there is a crisis and Leonie de Jonge of the University of Groningen says the issue "has almost become depoliticised". Among 18-34 year olds, money worries are the decisive issue in determining who to vote for.

Climate change: Ten days before the election, tens of thousands of marchers in Amsterdam called for immediate action on the climate crisis. The Labour-Green alliance has put the issue high in its campaign, but Pieter Omtzigt has suggested that recent climate policy has focused on "an elite who can pay for it".

Healthcare: Care costs are rising everywhere, and five million Dutch citizens describe themselves as unofficial carers.

The Dutch have been paying for health insurance since 2006, on average more than €141 a month for basic care - but 61% worry they won't be able afford it. That might be why many voters want healthcare nationalised again.

[sugdenlovesdingle]

NSC wil grenscontroles om immigranten te weren en ze steunen de transgenderwet niet meer. Just to name a few things.

Ik hoop dat iedereen die in november op Omtzigt heeft gestemd omdat Pieter het allemaal wel even zou fixen in Den Haag, even goed naar zijn/haar keuzes kijkt en bij de Europese verkiezingen in Juni niet weer van die domme dingen zal doen.

[delectablywaywardbeard-blog]

Omtzigt (Nsc), 'Ue pubblichi il rapporto Draghi prima del voto'

“E’ inaccettabile” che il rapporto di Mario Draghi sulla competitività nell’Ue, in cui l’ex premier italiano ha anticipato che vi sarà sostegno alla “creazione una nuova struttura di cassa comune, tramite debito comune o prestiti” verrà pubblicato solo dopo le elezioni. Lo scrive, in una lettera inviata alla presidente della Commissione Ue, Ursula von der Leyen, Pieter Omtzigt, leader del…

[thegazete24]

Pieter Omtzigt heeft zijn gesprekspartners en de kiezers misleid

Pieter Omtzigt heeft tijdens de verkenningsronde met informateur Plasterk een opportunistisch spel gespeeld. Uit het verslag van de informateur …Pieter Omtzigt heeft zijn gesprekspartners en de kiezers misleid

[saulsplace]

Nederland staat op de rand van de afgrond

De definitieve analyse van de verkiezingsuitslag

Nederland trilt op de grondvesten door de stormachtige verkiezingswinst van de PVV: maar liefst 37 van de 150 Kamerzetels gaan naar deze nationalistische partij. Het extreemlinkse GroenLinks-PvdA volgt op afstand, met 25 zetels. Dan komen VVD (24), NSC (20), D66 (9) en BBB (7). JA21 van Joost Eerdmans overleeft met 1 hele zetel, maar onduidelijk is hoe hij de VVD nu ooit nog naar rechts wil duwen – zijn bestaansrecht houdt min of meer op. 

De vraag is of dit ‘naar rechts duwen’ nog zin heeft: Nederland is verder naar rechts verschoven dan de VVD, en nu houdt die partij de boot af om met PVV een regering te vormen. Ondertussen wil de achterban van de VVD – evenals die van NSC en BBB – dat die rechtse regering er komt. Zo blijkt uit opinieonderzoek. Pieter Omtzigt (NSC) en Caroline van der Plas (BBB) hebben de VVD hier publiekelijk op aangesproken: “De VVD liet het kabinet vallen op het thema immigratie. Nu dient zich een partij aan die hierover graag wil praten, en nu laat de VVD die kans bewust uit handen vallen.”

Transnationale connecties en invloed

Wat erachter zit is dat Rutte een topbaantje zoekt bij de NAVO. Als de VVD in een kabinet zou stappen met Geert Wilders, dan zou dat zijn positie als topman van de NAVO – waarvoor hij favoriet is – serieus op het spel zou kunnen zetten, zei NOS-correspondent Kysia Hekster in de podcast ‘Europa Draait Door’. Ook de journalist Joost Niemöller constateert dat de VVD nóóit met Wilders mag samenwerken wegens Rutte’s toekomst binnen de NAVO.

Woordkunstenaar Jan Bennink heeft hem nu al gecalled: volgens hem dienen deze hink-stap-sprongen van de VVD, om uiteindelijk de extreemlinkse communist Frans Timmermans tot premier te maken: “Het gouden bidet waarop Frans kan schijten en vreten tegelijk, als een Limburgse Sfinx, is allang geïnstalleerd in het torentje en de gans wordt al gebraden.”

Dus, wat blijft er dan netto over van onze democratie? Niet veel. De transnationale instellingen – EU, VN, WHO, enzovoorts – pompen hun content rechtstreeks naar de uitvoering op het beleidsniveau van gemeentes en provinciën. Daar staat het omarmen van de Sustainable Development Goals garant voor tonnen subsidie. Op die wijze slaat deze implementatie het hele circus in Den Haag over, onze nationale politiek. 

Toch is er wat veranderd in Nederland: het blijkt plots ‘bon ton’ om met de PVV te sympathiseren. Helaas ruimen hiervoor competente FvD-vertegenwoordigers het veld. Pepijn van Houwelingen beet zich vast in de dossiers van het World Economic Forum (WEF): hij kreeg belangrijke informatie boven tafel. Gezien de transnationale instellingen hun beleid rechtstreeks doorsluizen naar lokale en regionale uitvoeringsorganen, is er helaas geen tijd om te wachten op het lange spel van push-pull tussen PVV en de kartelpartijen: onze samenleving verandert te drastisch om geduldig te wachten totdat Wilders en co de boel laten klappen en FvD weer electoraal kan opkrabbelen. 

PVV is niet eens een partij en kan de gelden die ze krijgen voor het bezit van zetels, daarom niet doorgeleiden naar zinnige instituties zoals het Renaissance Instituut, om door links gecancelde wetenschappers en cultuurscheppers aan de slag te houden. Omdat PVV anders dan FvD géén beweging is, is er geen vruchtbare laag van ‘bovenbouw’ – analisten, schrijvers, kunstenaars – die baat hebben bij deze uitslag. En dat is precies de laag die nodig is om een lange termijn koerswijziging van een cultuur en maatschappij in te zetten. Politics is immers downstream from culture…

Verder is Wilders’ monsterzege GEEN teken dat Nederland nu plots een ‘racistisch land’ zou zijn geworden. Het gaat niet alleen meer over de deportatie van immigranten waarvan de integratie gefaald is. Veel mensen met een immigratie achtergrond hebben PVV gestemd. De uitslag wijst vooral op de kloof tussen de kosmopolitische elites, die mooie sier maken met onbetaalbare hemelfietserij, en de keihard werkende doorsnee burger die gewoon niet meer rondkomt. 

Het is tekenend voor de totale polarisatie dat links zichzelf niet kritisch onderzoekt – waarom anders Frans Timmermans naar voren schuiven, die als Eurocommissaris verantwoordelijk is voor het klimaatbeleid dat zoveel sectoren in het verderf stort? Hij praat over de lagere inkomens en teert tegelijk op tonnen wachtgeld van de EU! Links, echter, projecteert al hun opgekropte frustraties op PVV en FvD. Links demonstreert de ene dag tegen Israël en vóór Hamas – de volgende dag demonstreren ze tegen de verkiezingsuitslag in Nederland. 

Ook bijeenkomsten waar wordt besproken of ze geweld mogen gebruiken in naam van het klimaat, wonen linkse politici vrolijk bij, en hun oorspronkelijke achterban – arbeiders die achterblijven binnen verpauperde steden – behandelen ze nu als een last uit het verleden. Zij tonen hun verachting voor democratie openlijk, nu de verkiezingsuitslag hen niet bevalt. Zij spreken over ‘rechtstatelijkheid’ en bedoelen daarmee dat hun mening de énige juiste is. 

We belanden dus in de situatie – mede gevoed door de spichtigheid van Omtzigt – waarin een grote minderheid wordt gekoeioneerd door een kleine meerderheid, niet incidenteel maar structureel. Rechtse stemmers worden genegeerd, in één adem door ook nog stelselmatig weggezet als ‘racist’, ‘ongrondwettelijk’ en ‘complotdenker’, terwijl men ondertussen wél belasting moet betalen voor alle linkse hobby’s. Hoe lang kan een land in deze situatie vredig blijven, denkt u?

Dus, nog even recapitulerend: VVD liet het kabinet klappen op immigratie, nu dient Wilders zich aan, die bij uitstek over dit thema wil onderhandelen, en trekt VVD zich terug. Vanwege Rutte's baankansen in de NAVO. De globalisten bepalen wie Nederland mag regeren. Nieuwe verkiezingen zullen geen enkele schot in de zaak brengen: gewone burgers denken niet plots anders over splijtende kwesties als immigratie, klimaat, stikstof en LGBTQ, wanneer PVV buiten de regering wordt gehouden. Op termijn zijn zelfs burgerlijke onlusten niet ondenkbaar, als laatste optie om deze afgrondelijke impasse te doorbreken. Het enige lichtpunt is dat nu ook allochtonen rechts stemmen, en dat de ‘links globalisme versus nationale soevereiniteit’ polariteit, etnische verschillen overbrugt.

Het is best wel opluchtend dat we eindelijk weer eens over het onderwerp ‘burgeroorlog’ kunnen praten, sinds Wierd Duk en anderen in 2016-17 deze gedachte postuleerden. In Frankrijk is het al bijna zover, althans volgens Marion Maréchal die Duk onlangs citeerde. Zij benoemde dat er in Crépol onlangs een anti-blanke pogrom plaatsvond. Import the Third World, become the Third World.

Escalerende spanningen

Die escalerende spanningen waren al zichtbaar tijdens de campagne. Tevens is nu bewezen dat geweld gebruiken tegen volksvertegenwoordigers loont, zoals FvD-leider Thierry Baudet overkwam in Gent en Groningen. Dit geweld leidt niet tot sympathie stemmen, terwijl potentieel geïnteresseerden zich wel geremd voelen om zich openlijk te engageren. Links geweld werkt in een vileine tandem met linkse bestuurders, die dan tegen rechtse sprekers zeggen dat zij hun ‘veiligheid’ niet meer kunnen garanderen. Als rechts vervolgens een eigen beveiliging organiseert, begint links weer over ‘privélegers’ en ‘onrechtstatelijke knokploegen’. 

Vanuit deze situatie stevent dit land af op stevige clashes. Want hoe lang zullen de miljoenen PVV-stemmers het slikken dat zij buiten de macht worden gehouden? En zelfs indien Wilders toetreedt tot het kabinet of zelfs premier wordt – wat nu als blijkt dat de EU-bureaucratie en de internationale verdragen, al te diep zijn ingedaald in het bestuurlijke DNA van de Nederlandse instellingen?

Laten we die spanningen, die we al duidelijk voelden tijdens de campagne, eens uitdiepen. Neem de confrontatie tussen ‘Bram’, de non-binair, en Baudet. Bram bracht een verhaal dat erop neerkomt dat hij erkenning en validatie wil voor zijn non-binaire identiteit, met naast hem een presentatrice die dit allemaal extra valideerde. Deze ‘zielige’ en ‘kwetsbare jongen’, zoals zij hem omschreef, bleek echter een anti-FvD activist te zijn. 

Bram wil dat de politiek het hokje erkent dat hij als ‘non-binair’ voor zichzelf heeft gecreëerd. Op basis daarvan wil hij maatschappelijke status. Hij eist hij dat de politiek meegaat in dit slachtofferdiscours. Wie dit niet doet, is ‘fout’.

Tegenover Bram staat Baudet. Die voelt zich uitgedaagd en weigert om in die val te trappen. Hij trekt een streep in het zand en wijst dat hele hokje van ‘non-binair’ af.

Wat mij opviel, was dat er hier wel mogelijkheden lagen om ‘van mens tot mens’ te verbinden. Bram zei dat iemand op sociale media aangaf hem op het hoofd te willen slaan. Thierry Baudet is daadwerkelijk op het hoofd geslagen. Ondanks dat er dus een mogelijkheid was tot het verplaatsen in elkaars angsten en ervaringen, was het duidelijk dat beide kampen geen stap naar elkaar kunnen zetten. Die mogelijkheid ontbrak op grond van wat ze vertegenwoordigen: elkaar wederzijds uitsluitende maatschappijvisies.

En naast dit conflict tussen de regenboogideologie en het nationaalconservatisme, staan de moslims, de snelst groeiende demografische groep in West-Europa. In dit dossier zullen zij het waarschijnlijk met Baudet eens zijn, en brengen nóg minder sympathie op voor het nonbinairsme. Binnen de Umma stuit dat op een resolute, ‘no quarter given’ afwijzing. Hoe hard de presentatrice ook poogt om met haar ‘emphatische’ opstelling het LGBTQ-identitarisme op de massa over te brengen.

Nieuwe kansen?

Nu dit is hoe de kaarten liggen, zou je zeggen: tijd om de samenwerking te zoeken en het door links zó misplaatste en misbruikte etiketje ‘extreemrechts’ definitief van tafel te vegen. Nu ‘woke’ tegen de verkiezingsuitslag demonstreert, is de tijd rijp om af te rekenen met de linkse ideologie van drammerige verongelijktheid die onze maatschappij heeft gepolariseerd. Het is tijd voor gezond verstand, samenwerking en herstel!

Het probleem is echter dat ‘woke’ is versmolten met de Deep State en met de instellingen. Partijen als VVD presenteren zich als ondernemers, maar zijn in werkelijkheid aangestelde liberalen die afhankelijk zijn van deze baantjes, en dus van globalistische technocraten.

Ten beste wordt de Agenda2030 door Wilders ietwat afgeremd. Italië en Zweden kennen zulke constructies: pro-Eu, pro-NAVO. Een voortzetting van de globalisering en de transitie, achter een vernislaag van nationale symboliek en nationalistische retoriek. Dit rijmt totaal met de analyse van Oswald Spengler: hij benoemde dat in de eindfase van het Romeinse imperium, het onderscheid tussen de optimaten (elite) en populares (populisten) elke politieke relevantie verloor.  

De ‘dunheid’ van de PVV – dus het gebrek aan maatschappelijke slagkracht en organisatie buiten de stevige woorden die Wilders uitspreekt in het parlement – maakt deze analyse des te aannemelijker.

Ons trieste lot

De stem van miljoenen op de PVV is een op rancune gebaseerde hoosbui. Als de PVV überhaupt gaat regeren (en nog steeds kan het gewoon worden: PVDA/GL, NSC, VVD66 met dankbare steun van BBB in de Eerste Kamer die alleen al het idee van regeren ontzettend indrukwekkend vinden) dan gaan de luiken van het huis domweg dicht. Vier jaar PVV tegenwerken door de diepgewortelde internationalisten in de instituties, universiteiten en media. 

PVV wordt dan weer afgerekend op het niet kunnen inlossen van verkiezingsbeloften en dan springt de rancune weer over naar een ander groepje. Wellicht afsplitsers van Omtzigt omdat die tegen die tijd weer al zijn enigszins systeemkritische opvattingen overboord heeft gekieperd. Dat zien we nu al. Omtzigt werd populair omdat hij uitvaarde tegen het overdragen van Nederlandse pensioenpotten aan de EU, en nu verkettert hij Wilders omdat die ooit zinspeelde op een Nexit.

Als PVV daadwerkelijk gaat regeren, dan is dat voor woko haram oftewel ‘the Cabal’, het kartel, de Deep State, de globalistische elite met hun regenboogideologie, niets meer dan een interbellum van vier jaar. Wilders kanaliseert woede omdat veel in Nederland verkeerd gaat, maar om daadwerkelijk een nieuwe koers in te kunnen zetten, is verbeeldingskracht nodig. Visies en stichtingsmythes. De geesten van de massa zijn immers vol met echo’s van echo’s en spiegelbeelden van spiegelbeelden – een nieuwe marsroute is onmogelijk zonder breed gedragen platforms en een culturele onderstroom. 

Om de globalistische olietanker te keren, is het nodig om eigen instituties van de grond af aan op te bouwen – dat is een werk van de lange adem. Van alle rechtse politieke partijen lijkt alléén FvD dit te begrijpen. Dus 37 zetels voor de PVV verandert niets.

Het feit dat het FvD nu naar beneden getuimeld is, is een gevolg van een leger bot accounts en overheidstrollen die de afgelopen jaren zijn losgelaten binnen de vrijheidsbeweging. Zij hebben ervoor gezorgd dat de meeste wakkere mensen ditmaal niet gestemd hebben. De infiltratie operatie van de overheid is geslaagd.

We moeten gewoon zoveel goed werk doen, dat die infiltranten buiten de boot vallen, als zij niet bijdragen met actief werk, maar blijven hangen in de rol van passief commentaar geven. Ook moeten we lieden die zeggen dat ze niet gaan stemmen ‘omdat het toch allemaal geen zin heeft’, niet meer toelaten in ons midden. Daar moeten we vanaf nu strenger en selectiever in zijn.

De rol van de geheime diensten

Het is pijnlijk voor een ‘wakker’ mens om toe te geven dat we weer de dupe zijn van geraffineerde hersenspoeling. Dat moeten we onder ogen zien. De geheime diensten zijn daadwerkelijk bang voor het FVD. Niet zozeer de partij, alswel de beweging erachter, is hen echt een doorn in het oog.

Wie nu sceptisch is, moet zich maar gaan verdiepen in ‘Project Mongool’. De geheime diensten richtten zélf communistische partijen op. Dat brengt ons op de vraag naar hun eindspel – een vraag die zowel noodzakelijk als onvermijdelijk is, in het licht van wat wij überhaupt nog van politieke organisatievormen kunnen verwachten. 

Enerzijds is het namelijk hun kerntaak om radicalisme en terrorisme in de kiem te smoren. Anderzijds – neem Nederland anno nu. [1] de afbraak van de middenklasse, als het gevolg van (a) de flexibilisering van de arbeidsmarkt + globalisering + inflatie (b) verschraling aftrekposten zelfstandigen (c) het wegpesten van veel sectoren door stikstof- en klimaatbeleid. [2] Door open grenzenbeleid gooi je een hoop radicale moslims in de mix (zie recentelijk Ierland & Conor McGregor, en dichter bij huis: de pro-Hamas demonstraties in Europese grote steden). [3] Klimaatpaniek wordt erin gehamerd wat een hoop mensen tot radicale acties drijft. Inclusief bijeenkomsten waar GroenLinks-politici openlijk bespreken hoeveel geweld is gerechtvaardigd in naam van het klimaat.

Het KAN niet anders dan dat men binnen de geheimste dienst nu zegt: die analyse van Sid, die is voor ons toch waardevol – eigenlijk kunnen we er niet omheen dat het huidige beleid rechtstreeks de kerndoelstelling van ons werk trotseert.

Ooit kreeg ik bronnen onder ogen waaruit blijkt dat de SP in de opstartfase werd gesteund door de geheime diensten. Dit was juist omdat de SP specifiek opkwam voor de fysieke arbeiders, met de handen werkende mensen, en uitdrukkelijk niet al die hoogopgeleide nieuwlinkse intellectuelen erbij wilde. Ik las dat de geheime diensten dit aanmoedigden, juist omdat het een in hun ogen ongewenste bundeling van systeemkritische krachten zou voorkomen.

We concluderen dat het in het belang is van de geheime diensten om polarisatie aan te wakkeren. Zodat de elites hen nodig hebben om tégen radicale elementen te worden beschermd. Dit verklaart direct het breed uitmeten van de zogenaamde ‘fakkeldrager’, wat een totale storm in een glas water was.

Ieder volk krijgt tot slot de regering die het verdient – het Nederlandse volk wens ik veel sterkte.

Sid Lukkassen crowdfundt voor het maken van een documentaire met Peter van Asselt. Over de gekozen burgemeester. Met uw steun kan dit epische project slagen! Hun gebundelde expertise zal leiden tot een briljant eindproduct.

[regioonlineofficial]

Het mag meer dan verrassend worden genoemd: de mega overwinning van de PVV van Geert Wilders met een verdubbeling van het aantal zetels, heeft de VVD van Dilan Yeşilgöz met het schaamrood op de kaken het nakijken gegeven, nadat zij gisteren nog de deur voor de PVV weer leek dicht te doen. Het is voor het eerst dat de VVD wordt afgestraft voor het gevoerde beleid en niet alleen haar coalitiepartners. CDA partij in de kantlijn geworden Van het ooit zo grote en machtige CDA is weinig tot niets meer over. Van 15 naar 5 zetels lijkt het laatste zetje naar de uitgang van de Tweede Kamer te worden voor de partij onder leiding van Henry Bontebal. Ook D66 verliest, maar houdt de schade met 10 zetels redelijk beperkt, mede door het pittige optreden van Rob Jetten in de debatten. Frans Timermans ondanks zwakke campagne, toch sterke uitslag Eigenlijk is GroenLinks/PvdA nog enigszins verrast door een laatste spurt naar boven. De combinatiepartij lijkt gelijk uit te komen met de VVD. Hoewel Timmermans in de debatten toch niet echt lekker uit de verf leek te komen. Omtzigt maakt grootste winst van alle partijen Natuurlijk gaat de meeste aandacht uit naar de verdubbeling van de PVV, die met 35 zetels de grootste partij is geworden. Toch is de grootste winst in aantal zetels voor de nieuwe partij van Pieter Omtzigt, die maar liefst 20 zetels wist binnen te halen. Daarmee hebben hij en zijn team de NSC een uitstekende zege weten te behalen. De kiezer heeft hem in ieder geval beloont met - zoals Omtzigt zelf zei - 'een functie elders in Den Haag'. PVV aan zet De PVV is nu aan zet om een coalitie te gaan vormen. Erg zuur waren de woorden van Dilan Yeşilgöz van de VVD vanavond, door direct te stellen dat het Wilders niet gaat lukken een coalitie te vormen. Daarmee geeft ze opnieuw aan het geluid van de kiezers niet gehoord te hebben, of te willen horen.