#przemysław z przemyśla przemyśla

[awardwinningpies]

Cały świat kąpie się w żółtym świetle pękającego z gorąca słońca. Wściekle zielona, w zupełnie nienaturalnym odcieniu torebek na psie kupki, trawa, pogranicznymi cieniami wścieka się na korony drzew, które zbyt szybko nabierają masy na odżywczym słońcu i tworzą na niedogrzanych polach wielkie podkrążone cieniami placki nagiej czarnej ziemi.

W cieniach odpoczywają zmęczone zimą owce. Nie są białe, białe są łabędzie. Owce jak pożółkłe liście, czekają tylko cienia, w który mogłyby się opaść. W brudnej wodzie nurkują łabędzie. Spływa to po nich. Bujają się na wodzie i obracają długością swoich ciał. Wyglądają jak wyjęte ze skończonych puzzli elementy. Długimi szyjami łączą się z pozostałymi elementami. Zajmują zazwyczaj najniższe części kompozycji. Rzadko latają, toczą się powoli ginąc co chwila rozpłaszczone bielą pieszych przejść. Pożółkłe mają tylko szyje, których nie są w stanie sobie wyczyścić. Nie przemakalne habity chronią je przed brudem nieprzeźroczystości brunatnych wypełnień miejskich oczek wodnych, sadzaw.

Niewiadomo jacy malarze i kiedy, pędzelkami podkolorowują na różowo nasady wisiennych płatków.

Męczę się w środku pociągu, bo żaden z jego otworów nie wciąga do środka zachęcającego do współżycia ze wszystkim zapachu bzu. Tracę krótki zmysł w jego czterolistnych kwiatkach, szukam cudu w ich pachnących dzbanach. Rozlewają niewidoczną mgłę, która oślepia noc, nieregulowane prawnie zapachy transportują wieczorami zmasowanymi słodkimi deszczami.

[awardwinningpies]

jesteś - a więc muszę minąć

[awardwinningpies]

WHATEVA, digital collage, credits: Paul Delaroche, august 2022

[awardwinningpies]

być może ze względu na to wywiezienie do lasu teraz mam takie mroczne zainteresowania. oczywiście sam nie będę bił, oczu nie podbijał, gwałcił i zabijał, ale fascynujące są dla mnie ciemne zakamarki duszy, szafy i lasu. co kryje, co chowa, to podniecające.

[awardwinningpies]

22/08/2022

Znowu telefon stał się głównym źródłem mojej rozrywki. Nie tyle przeszkadza mi w pisaniu, co w czytaniu i w ogóle zabiera mi czas. Przez dłuższy okres używałem telefonu tylko pomiędzy dziewiątą a dwudziestą pierwszą. Muszę do tego wrócić, to naprawdę działa jak uzależnienie. Dałem sobie luz z tym, kiedy wróciłem do Polski w lipcu. 

Wydaje mi się, że to duże utrudnienie — nie korzystać z telefonu po 21, kiedy z Gosią zazwyczaj widuję się bliżej północy i dogadujemy szczegóły do ostatnich momentów przed wyjściem. To taka słodka pozostałość pakietu 1000 SMSów w Orange do tej samej sieci, kiedy wychodziliśmy z domu o obojętnie której, bo ani na pociąg ani na autobus, tylko na stopa. Szczęście nie ma godziny przyjazdu i odjazdu. Szczęście nie istnieje, jeśli się na nie nie czeka. 

Przeglądałem wczoraj polskie tumblery i trafiłem na tekst Iwaszkiewicza o przemijaniu. Gdybym teraz się postarał, to znalazłbym taki sam fragment w swoim pamiętniku. Ostatnio zdarza mi się czytać słowa autorytetów i nie tylko się z nimi zgadzać, ale niejako stają się one potwierdzeniem dla moich przemyśleń. George Orwell w Why I write opisywał moje przeżycia i myśli, jakbyśmy razem to obgadywali wcześniej. Olga Tokarczuk w Czułym narratorze, Orzeszkowa w Nad Niemnem i jej opisy rzeki, Żeromski. Mnóstwo tego. Zastanawiam się czy to jest normalnie, czy pożyteczne. Czy tak się przytrafia innym?

Lubię w tym widzieć swoją wyjątkowość i swoje miejsce w szeregu obok tych osobistości. Wielkie umysły myślą podobnie, huh?

[awardwinningpies]

ja, Łódź, 2019

[awardwinningpies]

Bycie artystą to dawać od siebie ludziom za życia to, co wydaje ci się, że ludzie i tak będą starać się dowiedzieć o tobie, kiedy umrzesz. 

W zakamarkach duszy wyniosę się wysoko ponad ziemię, kiedy umrę. A razem ze sobą zabiorę wszystko to, czego nie zdołacie odczytać w moich słowach.

[awardwinningpies]

NIE WOLNO ZAKŁADAĆ TEGO CO NAJGORSZE.

zawsze trzeba zakładać to, co najlepsze. nie wiadomo, kiedy można trafić do lekarza.

[awardwinningpies]