#rzemieślnicy

[ostolarstwie]

Luxury modern classic - Krzesło Victoria firmy z polskim designem

Oświetlenie i meble to dwie nierozłączne części tworzenia kompletnej aranżacji wnętrza. Łącząc te dwa elementy można osiągnąć wyjątkowy efekt i nadać pomieszczeniu niesamowity klimat. Właśnie dlatego warto dobrać odpowiednie meble i oświetlenie ze sobą współgrające. Jednym z niezaprzeczalnych hitów wśród mebli jest krzesło Victoria. Wykonane z czarnego poliwęglanu, z błyszczącym wykończeniem, Victoria jest wyjątkowo wytrzymałe i doskonale sprawdzi się w nowoczesnych wnętrzach. Dostępne jest w wielu kolorach oraz w formie hokera, a producent zapewnia wysyłkę w atrakcyjnym opakowaniu o wymiarach 41 cm x 68 cm x 104 cm. Producentem krzesła Victoria jest polska firma skupiająca się na tworzeniu luksusowych mebli i innych elementów wyposażenia. Firma specjalizuje się w tworzeniu mebli w stylu modern classic, co czyni ją wyjątkową na rynku. Jej produkty charakteryzuje niezwykła staranność oraz dokładność wykonania i detali. Każdy produkt jest tworzony przez doświadczonych rzemieślników, którzy wykorzystują najnowocześniejsze technologie do stworzenia najwyższej jakości produktów. Firma współpracuje z wieloma designerami, co pozwala na stałe podnoszenie jakości oferowanych produktów. Jej produkty są dostępne w wielu sklepach w całym kraju.

[twojewnetrza]

Cartagena – niepowtarzalne meble i oświetlenie dla każdego

Chyba, że myślisz o aranżacji swojego domu lub biura, która będzie wyjątkowa, to lampy Cartagena są dla Ciebie idealnym rozwiązaniem. Wyjątkowy design i wyjątkowe wykonanie to cechy, które wyróżniają produkty tego producenta. Cartagena – bo to jest ta marka – to firma założona w 1987 roku przez braci Busserów, która zajmuje się tworzeniem lamp i oświetlenia, a także innych mebli. Produkty tej marki są inspirowane tradycją, która ukazuje klimat Hiszpanii w latach 80-tych i 90-tych. Meble i oświetlenie tej firmy są niepowtarzalne, a każdy produkt jest ręcznie wykonywany z najwyższą starannością i dbałością o szczegóły. Wykorzystywane do ich produkcji materiały – takie jak fornir, skóra, marmur, szkło, metal – są wyselekcjonowane przez producenta. Wszystkie artykuły są starannie i profesjonalnie przygotowywane przez doświadczonych rzemieślników. Cartagena to również marka, która oferuje artykuły dostosowane do indywidualnych potrzeb klienta – można zamówić lampy lub meble w unikalnych kolorach i wykończeniach. Proces tworzenia nowych produktów jest długotrwały i złożony, ale rezultaty są zawsze oszałamiające. Cartagena zyskała sobie podziw i uznanie klientów na całym świecie, a ich meble i oświetlenie są prawdziwymi dziełami sztuki. Właśnie dlatego jeśli szukasz mebli i oświetlenia, które będą idealnie pasowały do Twojego domu lub biura, to marka Cartagena jest dla Ciebie idealna.

[xlmeblepl]

Rzemieślnicze Mistrzostwo: Celebracja Ręcznie Robionych Artykułów Domowych

Rzemieślnicze mistrzostwo celebruje piękno ręcznie robionych artykułów domowych wykonanych z umiejętnością, pasją i dbałością o szczegóły. W świecie zdominowanym przez masową produkcję, artykuły rzemieślnicze wyróżniają się swoją wyjątkowością, jakością i duszą. Poprzez włączenie ręcznie robionych artykułów domowych do swojej przestrzeni, dodajesz nie tylko charakteru i uroku, ale także wspierasz lokalnych rzemieślników i zachowujesz tradycyjne techniki rzemiosła. Oto dlaczego rzemieślnicze mistrzostwo zasługuje na celebrację i jak możesz włączyć ręcznie robione skarby do swojego domu:

Unikalne i Jedyny w Swoim Rodzaju: Ręcznie robione artykuły domowe są niepowtarzalne, każdy z nich nosi ślad rzemieślnika, który go stworzył. Niezależnie od tego, czy to ręcznie lepiona ceramiczna waza, ręcznie tkany tekstylia czy ręcznie rzeźbiona drewniana miska, artykuły rzemieślnicze dodają indywidualności i osobowości do twojego domu, które nie mogą być zreplikowane przez masową produkcję.

Jakość i Trwałość: Rzemieślnicze mistrzostwo stawia na jakość ponad ilość, co prowadzi do powstania artykułów domowych, które są trwałe. Wprawni rzemieślnicy cenią sobie swoją rzemieślniczą pracę, używając tradycyjnych technik i wysokiej jakości materiałów do tworzenia przedmiotów, które wytrzymują próbę czasu. Inwestując w ręcznie robione artykuły domowe, zapewniasz, że twoja przestrzeń jest wypełniona przedmiotami o trwałej urodzie i funkcjonalności.

Wsparcie dla Lokalnych Rzemieślników: Kiedy kupujesz ręcznie robione artykuły domowe, nie kupujesz tylko produktu; wspierasz lokalnych rzemieślników i ich źródło utrzymania. Inwestując w rzemieślnicze mistrzostwo, pomagasz zachować tradycyjne praktyki rzemieślnicze i promujesz ekonomiczną emancypację w swojej społeczności. Twój zakup bezpośrednio przyczynia się do zachowania dziedzictwa kulturowego i kontynuacji szlachetnych tradycji rzemiosła.

Cieszenie się Dziedzictwem Kulturowym: Rzemieślnicze mistrzostwo często odzwierciedla bogate dziedzictwo kulturowe regionu, w którym powstaje, wykorzystując tradycyjne motywy, techniki i materiały przekazywane z pokolenia na pokolenie. Włączając ręcznie robione artykuły domowe do swojej przestrzeni, celebrujesz różnorodność i bogactwo globalnego rzemiosła, kształcąc głębszą aprecjację dla tradycji kulturowych i umiejętności rzemieślniczych.

Dostosowanie i Personalizacja: Wielu rzemieślników oferuje opcje zlecenia prac na zamówienie, pozwalając na współpracę w celu stworzenia wyjątkowych przedmiotów dostosowanych do twoich konkretnych preferencji i potrzeb. Bez względu na to, czy chodzi o dostosowanie rozmiaru, koloru czy wzoru przedmiotu, ręcznie robione artykuły domowe oferują możliwość personalizacji i wyrażenia siebie, zapewniając, że twoja przestrzeń odzwierciedla twoje unikalne style i osobowość.

Zrównoważony Rozwój: Ręcznie robione artykuły domowe często są wykonywane przy użyciu zrównoważonych praktyk i ekologicznych materiałów, minimalizując wpływ na środowisko i promując odpowiedzialną konsumpcję. Wybierając rzemieślnicze mistrzostwo, przyczyniasz się do bardziej zrównoważonego i etycznego sposobu życia, wspierając praktyki, które kładą nacisk na rzemiosło, trwałość i opiekę nad środowiskiem.

Włączenie rzemieślniczego mistrzostwa do swojego domu to celebracja kreatywności, autentyczności i dziedzictwa kulturowego. Niezależnie od tego, czy to kolekcja ręcznie robionych ceramiki, zestaw tkanin, czy ręcznie kute przedmioty z metalu, każdy ręcznie robiony skarb opowiada historię i dodaje ciepła i charakteru twojej przestrzeni życiowej.

Odkryj starannie wyselekcjonowaną kolekcję ręcznie robionych artykułów domowych na home24.ae. Celebruj rzemieślnicze mistrzostwo i podnieś swoją przestrzeń dzięki unikalnym i dusznym przedmiotom, które odzwierciedlają twoją indywidualność i styl.

[smakidolnegoslaska]

To pomysł grupy ludzi połączonych wspólną wizją. Rolnicy, rzemieślnicy, artyści oferują szeroki wachlarz towarów i usług. Począwszy od mleka, sera, pachnących bochenków chleba, wyśmienitych tart, pierogów, ekologicznych warzyw, mąk i miodów, kończąc na naturalnych kosmetykach, rzeźbionych naczyń czy lnianych obrusach. Można tu spędzić tu miło czas smażąc kiełbaski przy ognisku lub relaksując się na leżakach. Jeśli chcesz zobaczyć więcej zajrzyj na Przystanek Smaki Dolnego Śląska.

[infozneta]

AKARDO to alternatywa dla tysięcy taśmowo wykonywanych produktów. Rzemieślnicy udzielający swojego talentu marce dbają o to, aby każdy produkt skórzany opuszczający zakład był indywidualny i najwyższej jakości, co zapewnić może wyłącznie ręczna produkcja.

Decydując się na produkty pochodzące od AKARDO możesz mieć pewność, że wspierasz niewielki, rodzinny biznes, u którego podstaw leżą szewskie tradycje i doskonała znajomość rzemiosła. Dla Ciebie oznacza to produkty o unikalnym designie, świetnie wykonane zgodnie z arkanami sztuki kaletniczej i obuwniczej. To produkty, których nie zakupisz nigdzie indziej.

[koval-nation]

79) Ormianie w Rosji, Rosyjscy Ormianie, Armenians in Russia, Russian Armenians, Հայերը Ռուսաստանում, Hayery Rrusastanum; Армяне в России, российские армяне, Armyane v Rossii - jedna z największych mniejszości etnicznych w kraju i największa diaspora ormiańska społeczność poza Armenią. Rosyjski spis powszechny z 2010 r. wykazał, że w kraju było 1 182 388 Ormian. Różne dane szacują, że populacja etnicznych Ormian w Rosji wynosi w rzeczywistości ponad 2 miliony. Ormianie zamieszkują różne regiony, od Moskwy, Sankt Petersburga, Kraju Krasnodarskiego na Północnym Kaukazie po Władywostok na wschodzie.

Ormianie są obecni w Rosji od późnego średniowiecza, kiedy różni rzemieślnicy, kupcy i handlarze wyruszali na zachód, na Krym i północny Kaukaz, aby nawiązać stosunki handlowe i prowadzić handel.

Relacje między Ormianami a rosyjskimi władzami cesarskimi były złożone, kształtowane zarówno przez równoległe interesy, jak i konkurencyjne cele. Duże społeczności ormiańskie zamieszkiwały zarówno na Kaukazie, jak i w miastach rosyjskich na długo przed erą nowożytną. Po zniszczeniu ostatnich niezależnych państw ormiańskich w średniowieczu, szlachta rozpadła się, pozostawiając społeczeństwo ormiańskie składające się z masy chłopskiej oraz klasy średniej, która była albo rzemieślnikami, albo kupcami. Takich Ormian można było spotkać w większości miast Zakaukazia; rzeczywiście na początku XIX wieku stanowili większość populacji w miastach takich jak Tbilisi. Kupcy ormiańscy prowadzili handel na całym świecie, a wielu z nich założyło bazy w Rosji. W 1778 roku Katarzyna Wielka zaprosiła do Rosji kupców ormiańskich z Krymu, którzy założyli osadę w Nor Nachiczewan niedaleko Rostowa nad Donem. Rosyjskie klasy rządzące z zadowoleniem przyjęły przedsiębiorcze umiejętności Ormian jako impuls dla gospodarki, ale traktowały je też z pewną podejrzliwością. Wizerunek Ormianina jako „przebiegłego kupca” był już powszechny. Rosyjska szlachta czerpała dochody z majątków zajmowanych przez chłopów pańszczyźnianych i ze względu na swą arystokratyczną niechęć do zajmowania się biznesem nie miała zrozumienia ani sympatii dla stylu życia kupieckich Ormian. Niemniej jednak Ormianie z klasy średniej prosperowali pod panowaniem rosyjskim i jako pierwsi wykorzystali nowe możliwości i przekształcili się w zamożną burżuazję, gdy kapitalizm i industrializacja dotarły na Zakaukazie w drugiej połowie XIX wieku. Ormianie łatwiej przystosowali się do nowych warunków gospodarczych niż ich sąsiedzi na Zakaukaziu, Gruzini i Azerowie. Stali się najpotężniejszym elementem życia miejskiego Tbilisi, sercem carskiej administracji Kaukazu i jego centrum gospodarczym. Ormiańscy przedsiębiorcy szybko włączyli się w boom naftowy, który rozpoczął się na Zakaukaziu w latach 70. XIX wieku, inwestując w pola naftowe w Baku w Azerbejdżanie i rafinerie w Batumi na wybrzeżu Morza Czarnego. Wszystko to sprawiło, że napięcia między Ormianami, Gruzinami i Azerami na rosyjskim Zakaukaziu nie miały wyłącznie charakteru etnicznego czy religijnego, ale były także kształtowane przez względy społeczne i ekonomiczne. Niemniej jednak, pomimo stereotypu typowego Ormianina jako odnoszącego sukcesy biznesmena, pod koniec XIX wieku 80 procent rosyjskich Ormian było nadal chłopami pracującymi na roli. Według Związku Ormian Rosyjskich w Rosji żyje obecnie 2,5 miliona Ormian. Według tego samego źródła około 850 tys. to imigranci z Armenii, 350 tys. z Azerbejdżanu i 250 tys. z Gruzji, w tym 100 tys. z Abchazji i 180 tys. z Azji Środkowej, głównie z Tadżykistanu i Turkmenistanu. Rząd rosyjski zachęca Ormian do imigracji i osiedlania się w Rosji oraz zapewnia zachęty finansowe i osadnicze. Ormianie w Rosji mają jeden z najwyższych wskaźników wykształcenia. Według spisu powszechnego z 2002 roku 21,4% Ormian ma wykształcenie wyższe, 31,8% ma wykształcenie „średnie specjalne” (tj. zawodowe), a 46,1% ma wykształcenie średnie.

Na przestrzeni dziejów Armenia była polem bitwy dla wielu najeźdźców i rywalizujących ze sobą imperiów, a także pomostem dla wielu kultur i cywilizacji. W ciągu ostatnich 2700 lat Armenia została podbita przez Imperium Perskie, Aleksandra Wielkiego, Cesarstwo Rzymskie, Bizantyjczyków, Arabów, Mongołów, Tatarów, Turków, Persów i Rosjan. Ormiańskie królestwa, księstwa, a nawet krótkotrwałe imperium (95–55 p.n.e.) przetrwały i prosperowały przez około 1700 lat. Pod rządami różnych królów i książąt Ormianie rozwinęli wyrafinowaną kulturę, oryginalną architekturę i własny alfabet. Rewolucja rosyjska 1905 r. i rewolucja młodoturecka 1908 r. wzbudziły wśród Ormian nadzieje na reformy i szansę na zbudowanie ojczyzny w historycznej Armenii. Nadzieje te zostały rozwiane, gdy Imperium Osmańskie i Imperium Rosyjskie walczyły ze sobą podczas I wojny światowej. Ciemną godziną w historii Ormian jest ludobójstwo Ormian, które rozpoczęło się 24 kwietnia 1915 r. Około 1 750 000 Ormian zostało deportowanych przez Turków do Syrii i Mezopotamii przez władze. Większość z nich zginęła z powodu głodu, chorób i systematycznych masakr. Te „czystki etniczne” Ormian z ich historycznej ojczyzny skłoniły Rafaela Lemkina, ojca Traktatu o ludobójstwie, do ukucia w latach trzydziestych XX wieku nowego terminu „ludobójstwo”, aby opisać historyczną trudną sytuację Asyryjczyków i Ormian jako podmiotów pierwszego ludobójstwo XX wieku. Armenia uzyskała niepodległość 23 września 1991 r. Obecnie na całym świecie żyje kilka milionów Ormian. Znaczne liczby znajdują się w Armenii i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Głównymi ośrodkami diaspory na Bliskim Wschodzie są Iran, Syria i Liban. Społeczności ormiańskie w świecie arabskim przyjęły duży procent uchodźców i ocalałych z masakr i ludobójstwa. Zwiększyli liczbę Ormian w Egipcie, Syrii, Iraku, Sudanie i Etiopii. Mandaty europejskie na początku XX wieku umożliwiły Ormianom postęp w gospodarce i administracji oraz zakładanie stowarzyszeń kulturalnych i politycznych. Egipt, ze swoją silną społecznością ormiańską, był aż do połowy XX wieku przewodnią głową Ormian w świecie arabskim. Ich liczba spadła jednak w wyniku intensywnej emigracji od 1952 r. W 1989 r. społeczność ormiańską w Egipcie szacowano na 12 000 osób. Kair był tradycyjnie centrum kultury ormiańskiej w Egipcie, ale wielu Ormian mieszkało także w Aleksandrii.

Społeczności ormiańskie w Palestynie i Jordanii, które nigdy nie były duże, przyciągnęły także uchodźców z Turcji, którzy położyli podwaliny pod nowe ośrodki w Jerozolimie, Hajfie i Ammanie. Krótkotrwały i stosunkowo bezpieczny czas dla Ormian w Palestynie podczas mandatu brytyjskiego wkrótce ustąpił miejsca konfliktom arabsko-żydowskim. Po utworzeniu państwa Izrael w 1948 r. i wojnach arabsko-izraelskich wielu Ormian wyemigrowało do Europy, Stanów Zjednoczonych i do pokojowych ośrodków na Bliskim Wschodzie. Większość Ormian, którzy pozostali, jest zaangażowana przede wszystkim w działalność religijną i naukową wokół ormiańskiego patriarchatu Jerozolimy. Wielu Ormian, którzy przeżyli masakry i ludobójstwo, osiedliło się we współczesnej Syrii, głównie w Aleppo. Syria, licząca obecnie ponad 100 000 Ormian, jest największą społecznością ormiańską w świecie arabskim. Nowoprzybyłym, korzystając z pomocy ormiańskich i amerykańskich organizacji misyjnych i filantropijnych, udało się ożywić wcześniejsze osady i stworzyć jedną z najbardziej aktywnych społeczności ormiańskich w XX wieku. Pod wieloma względami ormiańskie szkoły, kościoły, ośrodki i szpitale w Syrii stały się inspiracją i wzorem dla społeczności ormiańskich w Bejrucie, Bagdadzie, Jerozolimie i Ammanie w drugiej połowie XX wieku. Ormianie, Asyryjczycy, chrześcijańscy Arabowie i szereg niesunnickich sekt muzułmańskich, takich jak Druzowie, Alawici i Isma'ilis, byli faworyzowani przez mocarstwa europejskie obecne na tym obszarze i współpracowali z nimi podczas II wojny światowej i po niej. Ormianie w Libanie byli przez pewien czas najważniejszą społecznością ormiańską poza Związkiem Radzieckim i Stanami Zjednoczonymi. Trzon współczesnej społeczności przybył także w wyniku masakr i ludobójstwa w Turcji. W 1926 r. w Libanie było około 75 000 Ormian, a konstytucja libańska przyznała im i innym mniejszościom prawa obywatelskie, co z czasem umożliwiło Ormianom wybieranie własnych członków parlamentu. W 301 r., za panowania króla Dirtada III, Armenia stała się pierwszym na świecie narodem chrześcijańskim. Chrześcijański mnich, powszechnie znany jako Krikor Lusavorich lub św. Grzegorz Oświeciciel, wyleczył króla z choroby. Po tym wydarzeniu król Dirtad III przyjął chrzest i przyjął chrześcijaństwo jako oficjalną religię państwową Armenii. Wcześniej dwóch uczniów przyniosło chrześcijaństwo do Armenii, św. Tadeusz i św. Bartłomiej. Dziś Armenia jest nadal narodem chrześcijańskim, obejmującym: ormiańskich prawosławnych apostolskich (przytłaczająca większość), pozostałych chrześcijan (niewielki procent) i jazydów (zoroastryjczyk/animista, bardzo mały procent).

[odkrycia-nauce-i-foldery-online]

adventure fiction: Realianie z masywu Gemwy

fot. talizman słoneczny

Od dawna mawia się, iż wyżyny Republiki Borkou pomieszkują efemeryczne plemiona, które dysponują wiedza o autochtonicznych czworonogach i dzikich płazcach. Są to rzemieślnicy żyjący w górach Gemwy. Trudnią się wytwarzaniem medycznych artefaktów z minerałów. Panuje tu ubóstwo i wszelkie klęski naturalne, ale ludzie się nie poddają, ponieważ człowiek jest wytrzymały. W kraju regionu Sache pomieszkuje inna cywilizacja białych i rosłych troglodytów, którzy to trudnią się nauką i wiedzą technologiczną. * Europejska kampania wspiera innowacje i technologie dla lepszego bytu tutejszych ludności poprzez rozwój techniki i nauki, dobre praktyki społeczne i integrację regionalną oraz zrównoważone rolnictwo, funkcjonalną architekturę, technologie dla życia, bezpieczeństwo i praworządność. Wzrost świadomości to nadzieja, zupełnie także budowanie talentów oraz awakening intuition. Organizacja Move for Diversity of Life poszła po rozum do głowy i zaangażowała obecnie wszystkich sygnatariuszy projektów, także równego partnera the League ECL oraz Scientific Centre for Natural Resources of Central Europe. W Kraju Rzeki Mali oraz w Republice Borkou prawdziwie wartościowa jest praca eksplorerów i naukowców z firmy continent exploric. Naprawdę research jest sumienny i szczery. Wszystko jest w normie, guru sci-tech sprawuje pieczę. Cywilizacja działa sprawnie, żadne zaklęte decyzje nigdy nie zostały podjęte. Jest również nadzieja dla świetlanego rozwoju ekosystemu Temki, tutejszej ludności folks oraz dla populacji rdzennej fauny i flory. Gatunki giną w skali świata, choć nie są zbadane przez żadne ekspedycje zoologiczne. Europejska agencja ds. źródeł naturalnych i prac eksploracyjnych tj. EuroNatRes and exploreWidm działa w ramach sojuszu.

view more Alliance and Covene for Natural Resources Safety in Sahel Africa.

<< NATURAL RESOURCES MANAGEMENT and sustainable agroindustries in local. >> available creative commons. from quatl pietrzak june2019. WildExperienced Magazine. for more see <The Chronicles and Tales of Adventure Fiction>

[slon-torbalski]

Wyjątkowa Jakość i Wartość

Polska słynie z długiej tradycji w produkcji skórzanych wyrobów, a to przekłada się na ich jakość i trwałość. Kupując od lokalnych rzemieślników, nie tylko wspieramy rodzimą gospodarkę, ale także otrzymujemy produkty wykonane z dbałością o każdy detal. Polska galanteria skórzana jest znana ze starannego wykonania i używania wysokiej jakości skór. Rzemieślnicy często sięgają po tradycyjne metody produkcji, co wpływa na unikalny wygląd i trwałość ich wyrobów. Ponadto, liczni polscy producenci oferują ręcznie wykonane produkty, które są niemal dziełami sztuki.

Dlaczego warto kupować galanterię skórzaną od polskiego producenta?

Wiele lokalnych marek stawia na zrównoważoną produkcję, używając ekologicznych skór i minimalizując wpływ na środowisko. To wybór wspierający odpowiedzialne podejście do mody. Ponadto, producent galanterii skórzanej z Polski często oferuje możliwość spersonalizowania produktów, co pozwala nam wyrazić własny styl i charakter. Niezależnie czy szukamy eleganckiej torebki czy wyjątkowego portfela, lokalni producenci są gotowi spełnić indywidualne życzenia klientów. To inwestycja w jakość, styl oraz wspieranie lokalnych talentów. To szansa na posiadanie wyjątkowych, trwałych produktów, które podkreślą naszą indywidualność i jednocześnie przyczynią się do rozwoju krajowej branży rzemieślniczej.

[homewithlove]

Creadoor - Doskonałość w produkcji najwyższej jakości drewnianych drzwi wewnętrznych

Drzwi wewnętrzne stanowią nieodzowny element każdego domu lub biura. Oprócz pełnienia praktycznej funkcji oddzielania pomieszczeń, dobrze zaprojektowane drzwi dodają uroku i charakteru wnętrzu. Wśród wielu producentów na rynku wyróżnia się Creadoor, firma znana z doskonałości w produkcji najwyższej jakości drewnianych drzwi wewnętrznych. Czytając dalej, dowiesz się więcej o Creadoor i tym, co sprawia, że są one wyborem numer jeden dla wielu klientów.

Jakość jako priorytet

Creadoor od lat koncentruje się na produkcji drzwi wewnętrznych, które łączą w sobie elegancję, funkcjonalność i trwałość. Dzięki najnowszym technologiom i innowacyjnym podejściu firma osiągnęła znaczną renomę na rynku. Każdy etap produkcji jest starannie kontrolowany, począwszy od wyboru najwyższej jakości surowców, aż po detale i wykończenie. Drewno używane do produkcji drzwi pochodzi z zrównoważonych źródeł, co przekłada się na ekologiczne podejście Creadoor.

Bogactwo wzorów i stylów

Creadoor oferuje szeroką gamę wzorów i stylów drzwi, które spełniają różnorodne gusta i potrzeby klientów. Niezależnie od tego, czy preferujesz klasyczne, minimalistyczne czy nowoczesne wzory, z pewnością znajdziesz coś odpowiedniego w ofercie Creadoor. Dodatkowo, drzwi mogą być dostosowane do indywidualnych wymagań klienta, zarówno pod względem rozmiaru, jak i koloru czy wykończenia. Dzięki temu Creadoor zapewnia unikalne rozwiązania, które idealnie pasują do każdego wnętrza.

Staranne wykonanie i dbałość o szczegóły

Creadoor słynie z precyzji i starannego wykonania swoich produktów. Każde drzwi jest rzemieślniczo tworzone, z uwzględnieniem najmniejszych detali. Dbają o to wykwalifikowani rzemieślnicy, którzy wkładają serce w swoją pracę, by zapewnić doskonałość i trwałość drzwi. Każdy element, od zawiasów po wykończenie, jest starannie sprawdzany, aby zapewnić najwyższą jakość produktu.

Trwałość i funkcjonalność

Oprócz estetyki, Creadoor przykłada ogromną wagę do trwałości i funkcjonalności swoich drzwi. Wykorzystywane materiały i techniki produkcji gwarantują, że drzwi są odporne na uszkodzenia i odkształcenia, a także wytrzymałe na długotrwałe użytkowanie. Dzięki solidnej konstrukcji i starannemu wykonaniu, drzwi Creadoor są nie tylko piękne, ale także praktyczne i trwałe.

Obsługa klienta i gwarancja satysfakcji

Creadoor nie tylko stawia na doskonałość w produkcji, ale również na wysoką jakość obsługi klienta. Zespół Creadoor jest zawsze gotów odpowiedzieć na pytania klientów, doradzić przy wyborze odpowiedniego modelu drzwi i zapewnić kompleksowe wsparcie na każdym etapie zakupu. Dodatkowo, Creadoor oferuje gwarancję satysfakcji, co daje klientom pewność, że ich inwestycja jest chroniona.

Creadoor to producent najwyższej jakości drewnianych drzwi wewnętrznych, który wyróżnia się doskonałością w każdym aspekcie produkcji. Bogactwo wzorów i stylów, staranne wykonanie, trwałość i funkcjonalność to tylko niektóre z cech, które sprawiają, że drzwi Creadoor są tak popularne wśród klientów. Jeśli szukasz drzwi, które dodadzą elegancji i charakteru Twojemu wnętrzu, Creadoor jest wyborem, na który zawsze możesz liczyć.

[odkryjdolnyslask]

W najbliższy weekend na dziedzińcu Arsenału Miejskiego (ul. Cieszyńskiego 9) we Wrocławiu najlepsi rekonstruktorzy przedstawią rzemiosła, które rozwijały się na Śląsku 2000 lat temu i wykorzystywały siłę ognia. Spotkacie też barbarzyńskich wojowników – obrońców tej ziemi – nie raz zmagających się z rzymskimi legionistami!

Głównym punktem programu będzie wytop żelaza z rudy w glinianym piecu hutniczym wzorowanym na urządzeniach działających przed dwoma tysiącami lat również na obszarze Wrocławia. Imprezę zwieńczy niezwykle widowiskowy moment rozbiórki pieca i wydobycia rozżarzonej bryły surowego żelaza.

Zobaczyć będzie też można działanie warsztatów kowalskiego, odlewniczego, garncarskiego, szklarskiego i smolarskiego oraz pokaz kuchni rzymskiej. Rzemieślnicy i rekonstruktorzy przez cały czas trwania Festiwalu będą odpowiadali przy swoich warsztatach na pytania zainteresowanych. Dla najmłodszych przygotowano natomiast specjalną grę historyczną.

Wstęp wolny. 24 i 25 czerwca 2023 roku, od godz. 11 do godz. 18.

[bizuteriadlawas]

Sztuka złotnictwa: rzemieślnicze techniki w tworzeniu precyzyjnych kolczyków

Sztuka złotnictwa jest starożytnym rzemiosłem, które zajmuje się tworzeniem biżuterii, w tym również kolczyków. Rzemieślnicy złotnicy posługują się różnymi technikami, aby stworzyć precyzyjne i piękne kolczyki. Oto kilka rzemieślniczych technik często stosowanych w złotnictwie:

Wytłaczanie

Jest to technika polegająca na wyciskaniu wzorów i zdobień na powierzchni metalu. Wytłaczanie umożliwia dodanie tekstur, wzorów roślinnych, geometrycznych lub innych motywów na powierzchni kolczyków.

Wycinanie

Ta technika polega na wycinaniu kształtów i wzorów z metalu za pomocą specjalnych narzędzi, takich jak pilniki, noże jubilerskie czy laser. Rzemieślnik może wycinać różne kształty, takie jak liście, kwiaty, geometryczne wzory, zwierzęta itp.

Lutowanie

Lutowanie to proces łączenia różnych elementów kolczyków za pomocą specjalnego stopu lutowniczego. Rzemieślnik łączy elementy za pomocą płomienia palnika i stopu lutowniczego, tworząc trwałe połączenia.

Filigran

Jest to technika, w której cienkie druciki lub taśmy metalowe są zginane i składane w delikatne wzory. Filigran umożliwia stworzenie precyzyjnych zdobień i delikatnych wzorów na powierzchni kolczyków.

Emaliowanie

To technika polegająca na nakładaniu cienkiej warstwy emalii na metal. Emalia może mieć różne kolory i efekty, takie jak połysk, matowość czy przejścia kolorów. Rzemieślnik może stosować emalię do tworzenia kolorowych wzorów i zdobień na kolczykach.

Złotnictwo rzeźbiarskie

Jest to technika, w której rzemieślnik rzeźbi lub wytapia metal, aby stworzyć trójwymiarowe kształty i wzory na kolczykach. Ta technika umożliwia tworzenie unikalnych i artystycznych kolczyków o różnych formach i strukturach.

Zdobienie kamieniami szlachetnymi

Złotnicy często używają kamieni szlachetnych, takich jak diamenty, rubiny, szafiry czy szmaragdy, aby dodać blasku i koloru do swoich kolczyków. Kamienie są osadzane w delikatnych oprawach, które są precyzyjnie wykonane przez rzemieślników.

[ripd]

Producent mebli tapicerowanych

Jesteśmy firmą specjalizującą się w produkcji mebli tapicerowanych, które cieszą się uznaniem wśród klientów już od wielu lat. Nasze meble charakteryzują się wysoką jakością wykonania, trwałością oraz funkcjonalnością, co przekłada się na ich popularność i zadowolenie użytkowników.

W naszej ofercie znajdują się różnorodne modele sof, narożników, foteli oraz łóżek tapicerowanych, które wyróżniają się nowoczesnym designem i dbałością o detale. Każdy mebel jest w pełni personalizowalny, co pozwala na dopasowanie go do indywidualnych potrzeb i gustów klienta.

Jako producent mebli tapicerowanych stawiamy na wysoką jakość surowców, z których produkujemy nasze meble, dlatego korzystamy jedynie z sprawdzonych i renomowanych dostawców tkanin, skór i materiałów tapicerskich. Nasz zespół to doświadczeni rzemieślnicy, którzy dbają o każdy etap produkcji mebli - od projektowania, poprzez cięcie materiałów, szycie, tapicerowanie, aż po montaż.

Zapewniamy naszym klientom kompleksową obsługę, począwszy od doradztwa w wyborze mebli, poprzez wykonanie pomiarów i dostawę, aż po montaż oraz gwarancję. Nasza firma stawia na profesjonalizm oraz zadowolenie klienta, dlatego zawsze staramy się sprostać oczekiwaniom i zapewnić kompleksową obsługę na najwyższym poziomie.

Zachęcamy do zapoznania się z naszą ofertą i odwiedzenia naszego salonu meblowego, gdzie można zobaczyć nasze produkty na żywo oraz uzyskać fachową poradę. Jesteśmy przekonani, że nasze meble zadowolą nawet najbardziej wymagających klientów.

[zanefufi587]

Meble Warszawa

Wypadając wbrew biedom niewiast, które rządzą niebanalną strefą kochaj wymieniają sobie wyrafinowane wyposażenie lokum, oferujemy najhojniejszej renom fotele na obrys. Uzdrawiając jak dojrzały producent pufów nieczułych na zlecenie, wypełniamy przede ludziom:

kuchnie na format,

odzieży,

alkowy,

schody,

tarasy również pokrycia.

Przechodząc koncepty meblarskie, zwyczajnie stosujemy opinię choćby na najdrobniejsze handle natomiast spośród gigantyczną żarliwością sprawiamy wszystkie odmienne sprawności. Jeżeli wiec wypatrują Małżeństwo gładkiego rzemieślnika z Stolicy, przedsięwzięcie Sęk Design działa familiarną wytrawną asystą. Spełniamy zmyślenia o funkcjonalnych mieszkaniach, artystycznie wyretuszowanych sprzętach a wygodzie we innym kwadratu.

Do kogo egzystuje wyznaczona znana kontroferta?

W znajomym zakładzie stolarskim odnalezionym w potrzebnym położeniu na lokalu Warszawy spełniamy zejścia zarówno gwoli typów solowych, jakże plus oryginalnych. W ład narodowego komitetu bada nie owszem inteligentny stolarz – współtworzymy też z inspiratorami i inżynierami, dzięki dlaczego możemy zaproponować holistyczne uprzejmości. Spośród własnej dobudowanej kandydatury władają zwłaszcza nabywcy, jakim obchodzi na słusznym splendorze spożycia pufów plus poukładanej rzeźb. Przygotowujemy zabudowę do salonów, kuchni, alkowy, traktatów młodzieńczych dodatkowo fotele gwoli biur oraz firm. Rozkładamy na odporność plus odporność swoich towarów.

Rzemieślnik z badaniem

Dzięki wielodniowemu zdarzeniu plus odkrywczemu parkowi mechanicznego urzeczywistniamy nawet gwałtownie kontrastowe postulaty, sprawując meble na rozmiar także do niepozornych żartowniś, jakże tudzież do wielkich zakładów. Giętkość w konstruowaniu, czysta rutyna najnowszych ruchów z dyscypliny meblarstwa, zaś dodatkowo poszczególne postąpienie do petentów stworzyły, że swój punkt stolarski uznaje na własnym koncie setki spełnionych designów i stanowi wysuwany przez osobowości, które cierpiały konfrontację zużytkować z rodzimych usług. Znajomi rzemieślnicy z badaniem zawsze utrzymują się sprawami mężczyzn, jacy ustalili się nam uwierzyć. Gdy nie chorujesz brać skłonnych sprzętów w salonie respektuj chcesz zabudowy, jaka tip-top dostosuje się w Twoje cztery kąty, zalecamy do jedności.

ealizujemy wszechstronną grzeczność uczącą poparcie, asortyment środka, eksperyment, wyprodukowanie natomiast montaż. Do polskiej wytwórczości reagujemy spośród predyspozycją dodatkowo politowaniem! Stolarnia Kredens sprawi gwoli Królestwa okazowe kuchnie na aspekt, szaty, fotele łazienkowe, stoliki, szafy, witryny domowe, azali te pufy urzędowe dodatkowo niegroźne. meble-na-wymiar-warszawa.pl szafy na wymiar warszawa Łapiąc swojskie meble na zapotrzebowanie, trzymasz nieodwracalność efektów, jakie usatysfakcjonują Twoje prognozowania oraz dotrwają spełnione na pogoda w kultowej kosztowności. Gatunek wykonania świadczą hojne optymistyczne wypowiedzi rodzimych Mężczyzn, tudzież oraz foto przeróbki nieskomplikowane na płaszczyźnie cybernetycznej plus cesze kart Google.

[createmydreamblog]

Historia to piękna rzecz, a jak ciekawie jest przedstawiona to aż chce się uczyć 😍 Wczoraj mnie tu nie było bo zwiedzałam cały dzień muzea i powiem tak padłam po tym, bo jednak zmęczenie z niewyspania, bycie na zewnątrz i zwiedzanie wyciągnęło ze mnie wszystko co się da i padłam ze zmęczenia. Do sieci Muzeum Okręgowego w Toruniu należy 7 oddziałów: 1.Muzeum Toruńskiego Piernika 2.Muzeum Historii Torunia w Domu Eskenów 3.Muzeum Sztuki Dalekiego Wschodu w Kamienicy pod Gwiazdą 4.Ratusz Staromiejski w Toruniu 5.Muzeum Podróżnika im. Tony'ego Halika 6.Muzeum Twierdzy Toruń 7.Dom Mikołaja Kopernika Zwiedziłam 6 z nich bo Dom Kopernika to zwiedziłam na wycieczce szkolnej więc nie było potrzeby, czasu i sił. Muzea były czynne od 10 do 16 a ja byłam od otwarcia do zamknięcia 😎😉 Na pierwszy ogień poszło Muzeum Toruńskiego Piernika, gdzie można poznać najstarszy przepis na niego, historię wyrobu, jakie składniki używano i ich właściwości . Dodatkowo można poznać historię jak prze przypadek odkryto miód 😂 znajdują się tam też przeróżne formy do piernika i nie tylko z Torunia ale z innych zakątków Polski również. Prasa do wyrobów pierników, piece w jakich wypiekano, zasady pracy takiego pracownika fabryk, kucharzy co robili pierniki i jak zarabiali. Do tego dawna kuchnia i salon w domu gdzie pierniki gościły, restauracje, sklepy za czasów PRL, słynnego żuka, który woził pierniki. Znaczki, reklamy, dawne opakowania oraz wnętrze biura właściciela fabryki. W telewizji znanej z czasów PRL leciały kroniki filmowe xD Każdy znajdzie coś dla siebie 😍 Wiedzieliście, że połowa rzemieślników, która robiła formy była nieznana. Do tego przepisy nie zawierały gramatury i robiło się na oko jak uważasz. Z Katarzynkami wiąże się legenda jakoby Katarzyna robiła je z miłości do chorego ojca, który nie mógł piec. Warto zobaczyć muzeum, ale przygotujcie się, że każde muzeum ma przynajmniej po 2,3 piętra 🤣 A niektóre dziwny układ zwiedzania 😎😉 Najlepsze muzeum to oczywiście te od piernika i te w domu Eskenów ♥️ #muzeumtoruńskiegopiernika #piernik #sweet #tasty #historia #skladniki #miód #przyprawy #maszyny #narzędzia #wykrajarka #formy #rzemieślnicy #legenda #żuk #Katarzynki (w: Muzeum Toruńskiego Piernika) https://www.instagram.com/p/CWI1yK9DrDA/?utm_medium=tumblr

[statelessnationsflags]

11) Ahwaz (perski: اهواز) — miasto w południowo-zachodnim Iranie, port nad rzeką Karun, ośrodek administracyjny ostanu Chuzestan. Według spisu z 2011 miejscowość liczy 1 112 021 mieszkańców; dla porównania, w 2006 było ich 986 614, w 1996 – 804 980, natomiast w 1966 – około 206,4 tys. Ośrodek wydobycia ropy naftowej, prowadzą doń rurociągi z podnóża gór Zagros. Znajduje się tu walcownia żelaza, zakłady przemysłu spożywczego, włókienniczego oraz uniwersytet założony w 1955 (Shahid Chamran University of Ahvaz). W lipcu 1942 w Ahwazie utworzono obóz dla uchodźców polskich z ZSRR. Miał charaktery tranzytowy, służył za tymczasowe miejsce pobytu dla osób, które docelowo miały znaleźć się w innym kraju. Ulokowany był w dawnych koszarach; cechował go niesprzyjający (gorący) klimat. Do 5 maja 1943 w obozie działało Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. Marii Curie Skłodowskiej, wcześniej, do 12 marca 1943, działające z obozie w Teheranie. 22 września 2018 w mieście doszło do ataku na żołnierzy biorących udział w defiladzie wojskowej, w wyniku czego śmierć poniosło 29 osób, a ponad 60 zostało rannych. Siedziba prowincji przez większość swojej historii znajdowała się na jej północnych krańcach, najpierw w Suzie (Szusz), a następnie w Szusztar. Na krótko w epoce Sasanidów stolica prowincji została przeniesiona do jej geograficznego centrum, do nadrzecznego miasta Ormuz-Ardashir (obecnie Ahwaz). Jednak później, w czasach Sasanidów i przez całą epokę islamu, prowincja powróciła i pozostała w Szusztar, aż do późnego okresu Qajar. Wraz ze wzrostem międzynarodowego handlu morskiego, który dotarł do wybrzeży Chuzestanu, Ahwaz stało się bardziej odpowiednią lokalizacją dla stolicy prowincji. Rzeka Karun jest żeglowna aż do Ahwaz (powyżej rzeki Karun przepływa przez bystrza). W ten sposób miasto zostało odnowione na rozkaz króla Qajar, Nasera al-Din Shaha i przemianowane na jego imię, Nâseri. Shushtar szybko odmówił, a Ahwaz/Nâseri prosperuje do dnia dzisiejszego. W XIX wieku „Ahwaz było zaledwie małą dzielnicą zamieszkaną głównie przez Sabeans (1500 do 2000 mieszkańców według Ainsworth w 1835; 700 według Curzona w 1890)”. W latach 80. XIX wieku, pod rządami Qajar, rzeka Karun została pogłębiona i ponownie otwarta dla handlu. Nowo wybudowana linia kolejowa przecinała Karun w Ahwaz. Miasto ponownie stało się handlowym skrzyżowaniem, łączącym ruch rzeczny i kolejowy. Budowa Kanału Sueskiego dodatkowo pobudziła handel. Miasto portowe zostało zbudowane w pobliżu starej wioski Ahvaz i nazwane Bandar-e-Naseri na cześć Nassereddina Shah Qajara. Ropa została znaleziona w pobliżu Ahwaz na początku XX wieku, a miasto ponownie rozrosło się i prosperowało dzięki temu nowo odkrytemu bogactwu. Od 1897 do 1925 r. miasto Ahwaz znajdowało się w rękach heshmatoddoleh Ghajara, który pełnił funkcję gubernatora i Sarhanga Rezy Gholi Khane Arghoon dowódcy armii Ghajari z siedzibą w Chuzestanie. Szejk Khaz'al został uznany przez Mozaffara ad-Din Shah Qajara za dziedzicznego władcę Mohammerah, Sardar Asad Bakhtiari za najpotężniejszego przywódcę Bakhtiaries w Chuzestanie. Miał władzę nad większością regionów Chuzestanu, takich jak Dezful, Shushtar, Izeh, a nawet mojahede bakhtiari Ahwaz i Amir w Ramhormoz i Behbahan. W tym czasie nowo założony Ahwaz został nazwany Nâseri na cześć jego założyciela Nassereddina Shah Qajara. Później, w okresie Pahlavi, powrócił do swojej starej nazwy, Ahwaz. Rząd prowincji Khuzestan został tam przeniesiony z Shûshtar w 1926 roku. Kolej Transirańska dotarła do Ahwaz w 1929 roku, a po II wojnie światowej, Ahwaz stał się głównym obszarem zabudowanym w głębi Khuzestanu. Segregacja zawodowa pozostała dobrze widoczna między różnymi grupami w tym okresie, wciąż słabo zintegrowanymi: Persami, podgrupami Persów i Arabów. Rdzenni mieszkańcy regionu Isfahan zajmowali ważne miejsce w handlu detalicznym, właściciele kawiarni i hoteli oraz jako rzemieślnicy. Irak próbował zaanektować Khuzestan i Ahwaz w 1980 roku, co doprowadziło do wojny iracko-irańskiej (1980-1988). Ahwaz był blisko linii frontu i ciężko ucierpiał podczas wojny. Irak skierował swoje roszczenia do Khuzestanu. Irak miał nadzieję na zaostrzenie napięć etnicznych i zdobycie powszechnego poparcia dla najeźdźców. Większość relacji mówi, że irańscy mieszkańcy Arabowie stawiali opór Irakijczykom, zamiast witać ich jako wyzwolicieli. Jednak niektórzy irańscy Arabowie twierdzą, że jako mniejszość spotykają się z dyskryminacją ze strony rządu centralnego; agitują za prawem do zachowania swojej kulturowej i językowej odrębności oraz bardziej prowincjonalnej autonomii. W 1989 r. w pobliżu miasta zbudowano stalownię Foolad Ahwaz. Ta firma jest najbardziej znana ze swojego sponsorowanego przez firmę klubu piłkarskiego Foolad FC, który był mistrzem irańskiej Premier Football League w 2005 roku. W 2005 roku w mieście doszło do serii wybuchów bomb. Wiele źródeł rządowych łączy te wydarzenia z wydarzeniami w Iraku, oskarżając zagraniczne rządy o organizowanie i finansowanie arabskich grup separatystycznych. Arabski Ruch Walki o Wyzwolenie Ahwaz przyznał się do kilku zamachów bombowych, w tym czterech bomb z 12 czerwca 2005 r., w których zginęło 8 osób. Uzbrojeni bandyci zabili co najmniej 29 osób w ataku na tłum oglądający paradę wojskową w dniu 22 września 2018 r. Arabowie Chuzestańscy są największą społecznością arabską w Iranie, zamieszkującą głównie zachodnią część prowincji Chuzestan. Obszar ten jest znany jako Ahwaz przez społeczność arabską, a stolicą Chuzestanu jest Ahvaz. Większość khuzestańskich Arabów jest dwujęzyczna, posługując się arabskim jako językiem ojczystym i perskim jako drugim językiem. Szacuje się, że Arabowie są rozproszeni na 65% obszaru prowincji Chuzestan, którą dzielą z Lursami, Bakhtiarisami, Kowlisami i perskojęzycznymi. Miasta, które mają znaczną populację arabską to Ahvaz, Khorramshahr, Abadan, Shadegan, Hoveyzeh i Susangerd. Populacja arabska w Chuzestanie jest „rasą hybrydową ze znacznym napływem krwi perskiej”. P. J. C. Robertson, brytyjski konsul w Basrze w latach 80. XIX wieku, zauważył, że Arabowie Chuzestańscy bardziej przypominają rodaków perskich niż Arabowie po drugiej stronie granicy w Imperium Osmańskim. Pisał, że Arabowie w Chuzestanie przyjęli irańskie stroje, maniery, uroczyste okazje, a nawet strój (z wyjątkiem nakryć głowy). Podczas gdy większość Arabów w Chuzestanie wyznaje szyicką gałąź islamu, jest też kilku sunnickich muzułmanów, chrześcijan, żydów i mandejczyków. Trybalizm jest istotną cechą populacji arabskiej w Chuzestanie. Chociaż więzy plemienne zostały osłabione w XX wieku, nadal uważa się je za ważne. Jednostki społeczne wśród Arabów Chuzestańskich obejmują beyt (gospodarstwo domowe lub grupa rodzin), hamule (klan), ‘ashire (plemię), a także tayefe i qabile (konfederacje plemienne). Arabski separatyzm w Chuzestanie odnosi się do trwającego od stulecia arabskiego ruchu separatystycznego w zachodniej części prowincji Chuzestan w Iranie. Od lat 20. XX wieku napięcia często skutkowały przemocą i próbami separatyzmu, w tym powstaniem w 1979 r., niepokojami w 2005 r., zamachami terrorystycznymi w latach 2005–2006, protestami w 2011 r., zabójstwami w 2017 r. i atakiem na paradę wojskową w Ahvaz w 2018 r. Iran oficjalnie zaprzecza jakiejkolwiek dyskryminacji lub istnieniu konfliktu w kraju. Wywołała jednak ostrą krytykę ze strony organizacji praw człowieka, w tym oskarżenia o dyskryminację etniczną i czystki etniczne. Chuzestan jest zamieszkany przez wiele różnych grup etnicznych, w tym irańskich Arabów, Bakhtiari, Kurdów, Kaszkajów, Persów i Ormian. Większość Arabów w Chuzestanie to szyici. Zarówno miejskie, jak i wiejskie obszary Chuzestanu są zamieszkane przez Arabów, Persów i Lurów, którzy często zawierają małżeństwa mieszane. Oficjalnie na terytorium perskim, zachodni region Chuzestanu przez dwie dekady do 1924 funkcjonował jako autonomiczny emirat znany jako Arabistan. Reza Shah go likwidował, ze względu na jego coraz bardziej negatywny stosunek do autonomii plemiennych w Iranie, próby wyciągnięcia wyższych podatków i zmniejszenia autorytetu Khazal Khana, szejka Mohammerah i plemiennego przywódcy Arabistanu. W odpowiedzi szejk Chazal zainicjował krótkotrwałą rebelię Szejka Chazala, która osiągnęła szczyt w listopadzie 1924 r. i została zmiażdżona przez nowo zainstalowaną dynastię Pahlavi. Poniosło co najmniej 115 ofiar. Arabistan został rozwiązany przez rząd Rezy Szacha w 1925 roku, wraz z innymi autonomicznymi regionami Persji. Powstanie Chuzestanu w 1979 roku wybuchło w następstwie rewolucji irańskiej, podsycanej żądaniami autonomii dla Chuzestanu. Powstanie zostało stłumione przez irańskie siły bezpieczeństwa, co spowodowało ponad sto ofiar po obu stronach. Rozprawa w Iranie w odpowiedzi na powstanie sprowokowała oblężenie ambasady irańskiej w Londynie w 1980 roku przez arabską grupę separatystyczną. Terroryści początkowo domagali się autonomii dla Chuzestanu, a później domagali się uwolnienia 91 swoich towarzyszy przetrzymywanych w irańskich więzieniach. W 1999 r. Habib Yabar, Habib Asewad Kaabi i Ahmad Mola Nissi utworzyli Arab Struggle Movement for the Liberation of Ahwaz (Arabski Ruch Walki o Wyzwolenie Ahwazu) (ASMLA) w Europie, aby opowiadać się za niepodległym państwem arabskim w Chuzestanie i popełniali akty terroryzmu i zabójstwa w Europie. Grupa jest finansowana i sponsorowana przez Arabię Saudyjską. 15 kwietnia 2005 r. w Ahvaz i okolicznych miejscowościach wybuchły niepokoje społeczne, które trwały cztery dni. Początkowo irańskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych stwierdziło, że zginęła tylko jedna osoba, ale urzędnik szpitala Ahvaz twierdził, że zginęło od 15 do 20 osób. Następnie pod koniec 2005 i na początku 2006 roku przeprowadzono serię zamachów bombowych w Ahvaz i innych miastach Iranu, za które obwiniano sunnickie grupy separatystyczne Arabów z Chuzestanu. Protesty w Chuzestanie w 2011 r., znane wśród protestujących jako Ahvaz Day of Rage (Dzień Wściekłości Ahvaz), wybuchły 15 kwietnia 2011 r. w irańskim Chuzestanie z okazji rocznicy zamieszek Ahvaz w 2005 r. oraz w odpowiedzi na regionalną arabską wiosnę. Protesty trwały cztery dni, w wyniku których zginęło od 12 do 15 protestujących, a wielu zostało rannych i aresztowanych; jeden oficer bezpieczeństwa został zabity, a drugi ranny. Rozprawa z arabską opozycją polityczną na tym obszarze trwała od tego czasu, aresztowaniami i egzekucjami. Czterech mężczyzn Ahwazi zostało straconych w Iranie w czerwcu 2012 r. w związku z zamieszkami z 2011 r. Rozprawa z arabską sunnicką opozycją została potępiona przez Human Rights Watch, Amnesty International i inne. W 2013 r. w Ahvaz przeprowadzono zamachy bombowe, rzekomo popełnione przez ASMLA. 23 marca 2015 r. spór meczowy doprowadził do protestów antyrządowych w Ahvaz. Lokalni kibice futbolu wyzywająco wyrazili poparcie dla saudyjskiej drużyny piłkarskiej al-Hilal podczas meczu i spalili zdjęcia ajatollaha Ruhollaha Chomeiniego, zmarłego irańskiego przywódcy duchowego, który przewodził irańskiej rewolucji w 1979 roku. Opozycyjna Narodowa Rada Oporu Iranu powiedziała, że ​​fani dalej nosili transparenty z napisem „Wszyscy jesteśmy Younes”, nawiązując do ulicznego sprzedawcy, który podpalił się kilka dni przed meczem w pobliskim mieście Khorramszahr. Równolegle irańska państwowa telewizja Press TV nadawała zeznania schwytanych członków ASMLA, którzy twierdzili, że przeprowadzili wiele ataków. Arabski protestujący został zabity przez irańskie siły bezpieczeństwa podczas tych wydarzeń. W dniu 2 kwietnia 2015 r. trzech irańskich oficerów zostało zabitych przez niezidentyfikowanych uzbrojonych bandytów w mieście Hamidiyeh, około 25 kilometrów (15 mil) na zachód od miasta Ahvaz. Na początku czerwca 2016 r. sunnicka grupa znana jako Suqour al-Ahvaz (transl. hawks of Ahvaz) wysadziła w powietrze kompleks petrochemiczny Bou-Ali-Sina w Bandar-E Mahszahr w Chuzestanie. W lipcu 2016 roku bojownicy Ahwazi z al-Farouq Brigade of the Ahwazi National Resistance dwukrotnie wysadzili rurociągi w dzielnicy Johar as-Sabaa. Podobno członkom brygady al-Farouq udało się uciec po operacji pomimo wysiłków sił bezpieczeństwa i Gwardii Rewolucyjnej. Według Algemeinera, grupą odpowiedzialną za ataki z 11 i 17 lipca była Suqour al-Ahvaz. W sierpniu 2016 r. Iran dokonał egzekucji trzech mężczyzn oskarżonych o popełnienie ataku w kwietniu 2015 r., który doprowadził do śmierci trzech irańskich policjantów w prowincji Chuzestan. W październiku 2016 roku młoda dziewczyna została zabita, gdy irańskie siły bezpieczeństwa próbowały aresztować jej ojca. Na początku kwietnia 2017 roku aktywista Ahwazi został zabity przez milicję Basij w mieście Ma'shour. W październiku 2017 roku w Holandii został zamordowany Ahmad Mullah Nissi, szef Arab Struggle Movement for Khuzestan. W kwietniu 2018 r. w Chuzestanie wybuchły masowe demonstracje, które rozprzestrzeniły się z Ahwaz do kilku dużych miast prowincji. Według doniesień dziesięć osób zginęło w pożarze podczas jednej z tych demonstracji, o którą protestujący obwiniali irańskie służby wywiadowcze. 22 września 2018 r. grupa terrorystów otworzyła ogień do parady Irańskiej Gwardii Rewolucyjnej, zabijając 25 żołnierzy i cywilów w Ahvaz. Ahvaz National Resistance, organizacja zrzeszająca wszystkie zbrojne ruchy separatystyczne, przyznała się do ataku terrorystycznego. Ahvaz National Resistance oraz Islamic State of Iraq and the Levant również przyznały się do ataku. Rząd irański oskarżył ISIL o atak i podjął działania odwetowe. Całkowita ocena: 342-501 zabitych (1922-2020): 

1922-1924: ponad 115 zabitych podczas buntu szejka Chazala     

1979: 25-112 zabitych podczas powstania w Chuzestanie 1979    

1980: 7 zabitych podczas oblężenia ambasady irańskiej w Londynie

2005: 1-50 zabitych podczas zamieszek w Ahvaz w 2005 r.    

2005-2006: 28+ zabitych w zamachach w Ahvaz     

2011: 13-16 zabitych w 2011 protestach w Chuzestan 

2012: 4 straconych w odpowiedzi na protesty Iranu w 2011 r.    

2015: 6 zabitych w trzech incydentach    

2016: 1 zabity, 3 stracone    

2017: 4 zabitych    

2018: 10–39 zabitych    

2019: 91+ zabitych    

2020: 34+ zabitych.

Minorities at Risk (Mniejszości zagrożone) (MAR), uniwersytecki projekt badawczy stwierdził, że Arabowie w Chuzestanie doświadczyli dyskryminacji. Organizacje arabskie w Chuzestanie zostały podzielone na dwa obozy: poszukujące odrębnego państwa i te, które dążą do autonomii regionalnej w ramach federalnego Iranu. Krytycy tych partii twierdzą, że separatyzm nie ma poparcia wśród Arabów i wskazują na decyzję wielu irańskich Arabów o obronie Iranu podczas wojny irańsko-irackiej. Poparcie okazywane przez irańskich Arabów mogło wynikać ze znajomości szyitów w Iraku Saddama. Krytycy twierdzą również, że separatyzm zawsze był inicjowany przez obce rządy – zwłaszcza brytyjskie – w celu osłabienia Iranu w celu kontrolowania zasobów naturalnych kraju i rozszerzenia wpływów zewnętrznych na Bliski Wschód. Ahwaz Liberation Organisation (Organizacja Wyzwolenia Ahwaz) (ALO), z siedzibą w Maastricht w Holandii, powstała z pozostałości trzech wspieranych przez Irak grup – Democratic Revolutionary Front for the Liberation of Arabistan (Demokratycznego Rewolucyjnego Frontu Wyzwolenia Arabistanu) (DRFLA), People's Front for Liberation of Arabistan (Ludowego Frontu Wyzwolenia Arabistanu) (PFLA), oraz Arab Front for the Liberation of Al-Ahwaz (Arabskiego Frontu Wyzwolenia Al-Ahwaz) (AFLA). ALO jest świecką grupą panarabistyczną dążącą do niezależności od Iranu. DRFLA była najbardziej znaną z prekursorskich grup, sponsorowaną przez Saddama Husajna. ALO została założona po tym, jak nowo utworzony rząd islamski strzelał do arabskich demonstrantów w Chorramszahr, zabijając wielu z nich. DRFLA stała za majowym oblężeniem ambasady Iranu w Londynie w maju 1980 r., biorąc kilku zakładników, aby zwrócić uwagę na jej żądania dotyczące samostanowienia arabskiej populacji Chuzestanu. Brytyjskie Special Air Service (SAS) zaatakowały budynek i uwolniły zakładników. Fowzi Badavi Nejad, jedyny ocalały z tej grupy, przeżył tylko dlatego, że niektórzy z zakładników ambasady postawili się między nim a żołnierzami SAS. Niektóre dowody wskazują, że irackie służby wywiadowcze oszukały Nejada, by wziął udział w oblężeniu. Dowody wykazały, że kiedy poznał prawdziwą naturę planów grupy, kontynuował tylko dlatego, że obawiał się o swoją rodzinę, która uciekła z Iranu do Iraku. Grupy wchodzące w skład ALO działały jako siła najemna w imieniu reżimu Saddama podczas wojny iracko-irańskiej, dokonywały zamachów i atakowały zakłady naftowe. Ataki bombowe na obiekty naftowe i energetyczne trwają od zakończenia wojny w Iraku, chociaż ALO formalnie nie przyznała się do odpowiedzialności. Przywódca ALO, samozwańczy „prezydent Al-Ahwaz” Faleh Abdallah Al-Mansouri, mieszka na wygnaniu w Holandii od 1989 roku, krótko po zakończeniu wojny iracko-irańskiej, i ma holenderskie obywatelstwo. Ogłosił się „prezydentem” Al-Ahwaz, który, jak twierdził, rozciąga się poza Chuzestan i obejmuje znaczną część wybrzeża Iranu. Jednak podczas wizyty w Syrii w maju 2006 r. został aresztowany wraz z irańskimi Arabami, którzy zostali zarejestrowani jako uchodźcy przez UNHCR.

[koval-nation]

29) Tatarzy Tobolsko-Irtyscy - najliczniejsza ze wszystkich 3 grup Tatarów syberyjskich. Mieszkają w obwodach omskim, tiumeńskim, kurgańskim i swierdłowskim. Podgrupy to: Zabołotnie (Jaskołbinsk), Tobol, Kurdak-Sargat, Tara, Tiumeń-Tura.

Tatarzy syberyjscy mają długą historię. Ich przodkowie żyli w zachodniej Syberii przed końcem XVI wieku, kiedy na te tereny przybyli rosyjscy imigranci. Obecnie żyje około 200 000 Tatarów syberyjskich, którzy żyją głównie w dolinach pomiędzy rosyjskim Uralem a rzeką Jenisej. Tatarzy to mieszanka wielu europejskich grup etnicznych, ale są to głównie Turcy i potomkowie ludu Kypczaków. Historycznie rzecz biorąc, Tatarzy i Rosjanie mieli problemy z utrzymaniem dobrych stosunków. Najwcześniejszym rządem tatarskim był Chanat Tinmen, który powstał w XIV wieku. Rząd ten przetrwał do 1582 roku, kiedy to wojsko rosyjskie go zniszczyło. To zraniło Tatarów i sprawiło, że Rosjanie źle ich postrzegali. Z biegiem czasu Rosjanie i Tatarzy w pewnym stopniu naprawili swoje stosunki. Tatarzy są znani ze swojego handlu. Klasa kupiecka przez wieki stanowiła silną grupę wśród Tatarów i byli oni ekspertami w handlu. Rdzenni Tatarzy syberyjscy składają się z trzech dużych grup etnicznych, z których każda ma dalsze podziały. Tatarzy tomscy składają się z Kałmaków, Czatów i Eusztów. Mieszkają wzdłuż rzek Tomi i Ob w obwodzie tomskim, a częściowo w obwodach kemierowskim i nowosybirskim. Wśród Tatarów Barabińskich uczeni wyróżnili ostatnio następujące podgrupy: Barabo-Turashi, Terenino-Choi i Liubei-Tunusy. Osiedlają się na stepie Barabińskim i obwodzie nowosybirskim. Najliczniejszą grupę, Tobolo-Irtysz, tworzą Tatarzy Tarowie, Kurdak-Sargatsk, Tobolsk, Tiumen i Iaskolbin. Mieszkają w dorzeczach rzek Irtysz i Tobol w obwodach omskim i tiumeńskim w Rosji. Życie Tatarów syberyjskich we współczesnym świecie jest na ogół nowoczesne. Warunki życia są podobne do warunków życia sąsiednich populacji (Rosja, Baszirkowie i Ukraińcy). Tatarzy żyją zwykle w pobliżu rzek, co pozwala im łowić i jeść ryby, co stanowi znaczną część ich diety. Dieta tatarska składa się z różnorodnych produktów spożywczych. Do najbardziej rozpowszechnionych należą produkty mleczne i mięsa, takie jak konina, baranina, łoś, królik i wiele innych. Lubią okazjonalne posiłki z restauracji. Tradycyjne zawody tatarskie są różnorodne. Rzemieślnicy tatarscy zajmują się wyrobem skór, stolarstwem i rękodziełem. Niektórzy Tatarzy robią sieci i kosze rybackie. Prowadzą także duży handel i transport. Inne zawody tatarskie to między innymi stolarze, jubilerzy i szewcy. Edukacja tatarska ma ścisły związek historyczny z islamem.

W XIX wieku Shihabeddin Merdžani, jego uczeń Hussein Feizhani i Kajum Nasyri otworzyli madrasę skupiającą się na kulturze islamu, a także Koranie i jego naukach. Po śmierci Feizhaniego jego plan stał się standardem dla medresy tatarskiej. Nasyri napisał podręczniki, kalendarze i większość literatury dla tych medres. Tłumaczył literaturę z języka rosyjskiego na tatarski i odwrotnie. Nasyri stworzył także pisemną gramatykę i słownictwo tatarskie, co doprowadziło do lepszej edukacji Tatarów syberyjskich. Historycznie rzecz biorąc, kobiety tatarskie uważano za podporządkowane mężczyznom. Kobiety nie miały zbyt dużej swobody, nawet w wyborze mężów. Tradycyjnie pobrali się w młodym wieku. Dziś sytuacja jest inna; mąż i żona są uważani za równych sobie w małżeństwie. Oboje otrzymują ten sam udział i cieszą się wolnością. Tatarzy syberyjscy lubią opowiadać historie. Folklor od wieków odgrywa ważną rolę w ich życiu. Lubią występy, w tym śpiew i taniec. Opowiadają także przysłowia przekazywane z pokolenia na pokolenie. Nic dziwnego, że Tatarzy interesują się także sztuką i teatrem. Tatarzy są wyznawcami islamu. Tatarzy doświadczają także synkretyzmu religijnego, wynikającego z mieszania się swoich tradycji z islamem.