Tumgik
#tiyan
egolifontein · 5 months
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Michelle Tiyane Ndhlovu (@ michelle._ndhlovu)
25 notes · View notes
tangian · 2 years
Text
Probably good thing sa pagkakaroon na ng mataas na tolerance sa pagkain ng Spicy goods e maeenjoy mo talaga yung lasa ng Samyang x2. Hindi minanadaling kainin at hindi naghahanap ng maiinom haha!
13 notes · View notes
edeldoro · 1 year
Text
.
0 notes
midnighskyline · 6 months
Text
Tumblr media
Them comforting you...with a twist
Characters-Levi, Eren, Armin, Sasha
Trigger warnings ⚠️-blood, gun, death, not proof read
Note-i was in a mood and needed comfort when this came to me. Enjoy!
Levi
You pushed yourself forward, knocking a scout of the way of fire as a pun pointed, aming to shoot, a loud bang had you coughing up blood. You struggled to stay on your feet as two more bullets pierced your chest; more blood slipped passed your lips as you looked down as the waterfall of red liquid coming from your wounds, you stumbled sideways and off the tree branch, falling to the ground. With a swift motion Levi sliced the shooters head off, projecting his ODM gear to a tree he hung there as he caught your hand. Lowering you to the ground he kneeled beside you, grabbing your hand gently in his as he called out for you to open your eyes. He wanted to tell you that it was all ok, that you were ok but he couldn't, you were losing to much blood; he couldn't bring himself to lie to you not even as you lay on the grassy ground losing consciousness and seeing Levi for one last time.
Eren
He wasn't that far away when it happened, when a tiyan was slan and fell to the ground with a big thud, he watched as your house lifted from the ground and flipped over landing on your lower half. A loud cry of your name pulled you from the oain for a breef moment before a hand was on your shoulders, shaking you untill your eyes opened before threatening to close again. Eren yelled at you to keep your eyes open, the coldness traveled from your trapped legs to your crushed stumic until your hands were just as cold as the rest of you and soon your eyelids were far to heavy to keep open.
Armin
It was bad, he knew it was bad and so did you; he tried to keep tears in and keep a hopeful smile as to not let you be scared as you bleed to death, but he was failing as a tear sliped passed and he began to slightly shake. You laid on a roof top with Armin's hand wrapped gently around yours; blood passed the corners of your slightly parted lips, you stared blankly at the slight curve of Armin's downwards lips, his shirt blond hair dangling down and casting a small shadow over his forehead, his eyes more deep than the sea that he loves and bluer than the timeless sky; if you were being honest you wouldn't want to die without this view of him being the last thing you see.
Sasha
It all happened so fast, one moment you were standing by your friends, a girl climed on board, looking her way you seen as she lifted up her rifle and shot, a single shot that pirced your stumic, and the next moment you were on the ground, red liquid sleeping from you mouth and bullet wound as Sasha squeezed your hand, tears streaming from her eyes and down her face as she screamed your name and told you to stay awake. With dull eyes you slowly look at her and smile before breath your last breath.
The end
----------
Kinda want to make a part two to this, I've been in such a crying mood sence attack on titans last episode 💔 I seriously can't believe it's over🤕🤕 thank you for reading.
Midnighskyline~
99 notes · View notes
sunb0rn · 9 months
Text
Tumblr media Tumblr media
welcoming ber months with this glittery 🐢 neck
edit: lagay ko nalang dito yung mirror selfie @CR kase feeling ko coolkid ako jan tska wala pa kase laman tiyan ko
93 notes · View notes
mtg-cards-hourly · 3 months
Photo
Tumblr media
Nacatl Outlander
Survival in the wilds of Naya left Tiyan well equipped to win the civilized battles of Bant.
Artist: Zoltan Boros & Gabor Szikszai TCG Player Link Scryfall Link EDHREC Link
17 notes · View notes
fatehbaz · 1 year
Text
The archipelago of uplifted coral that is my mother’s homeland surfaced during the earth’s ancient cycles of glaciation. The early people came in sakmans, carried by wind and seas, guided by stars and clouds and bioluminescence, the fragrance of flowers, the flight paths of birds. Settlers lived and fished and farmed in this part of Oceania for thousands of years, but the naming history issues forth at the moment of subjugation. Islas de los Ladrones -- the Islands of Thieves -- they were called by the first Europeans who came. Then Islas de las Velas, the Islands of the Lateen Sails. Then the Mariana Islands, in honor of Spain’s queen regent. Before it was Guam, Guåhan was known, under Japanese rule, as Omiya Jima, the Great Shrine Island. [...] Elsewhere, settlements recall the body of the creation god Puntan: Tiyan, his flat stomach. Hagåtña, his blood. Toto, his resting back. Mongmong, his beating heart. [...]
These small islands have grown crowded with denotations, I try to tell a friend, except it comes out as detonations. [...]
---
I am reading from a passage on CHamoru history and culture. Kåntan Chamorita is an ancestral form of call-and-response, a spontaneous sung dialogue. [...] Thumbing the texts, I brandish our histories: the brutality of Japanese rule; the architectural colonization that drove the CHamoru from los antiguos, their dwelling places in latte houses; the violation of natural resources brought about by American occupation.
She [mother] tsks, waves impatiently. Hekkua’. An expression that means at once “I don’t know” and “Forget it.”  [...]
In 1917, the U.S. Navy banned the CHamoru language in the Mariana Islands. A few years later, by order of U.S. naval captain Adelbert Althouse, all CHamoru dictionaries were burned. The language was said to represent a cognitive deficiency. The adoption of English would ensure, among other things, mental well-being.
The ban has since been lifted, but my mother hid her language for so long, it’s become hard to find.
What is the word for sky? I ask her.
She shakes her head. Nothing word for sky. Only heaven: långet. [...]
---
And so did we sail out. For more than ten years [...]. We moved into other countries where other languages had been suppressed and where other people had been made invisible. There were signs [...]. In New Zealand, where I went to kindergarten, Ma¯ori children were beaten for speaking te reo in schools. Bislama was prohibited in Vanuatu, but I only remember the quietness of the bay, the great banyan trees, the malaria pills. In New Caledonia, where I went to elementary school, the Kanak languages were banned from the education system from 1863 until 1984. Gendarmes in Nouméa stood on street corners with machine guns slung across their chests. [...]
My mother is telling us something exciting. She trips happily over the words, her face laughing. [...] My mother did not want me speaking like her. She wanted me to be better than that, which is to say better than her. [...]
Kao piniten hao? -- Have you been hurt?
Hunggan. Mayulang, yu’ -- Yes. I’m breaking.
My mother corrects me: mayulang only applies to a thing that’s broken, not a person. You can be hurt, she tells me, but not broken. [...]
---
The etymology of translation refers to the removal of a saint’s body to a new location, to bearing bones and words, both sacred, across. As if anything can be moved whole [...].
We never heard the end of my mother’s stories. [...] These days, she is happy to let most of her sentences go unfinished. [...]
She raises her eyebrows, juts her chin.
I tell her, You’re a book of lost endings.
Which one? she asks.
---
It’s too small here, I said. It’s boring, hot. It’s too small. [...] We spent two years sleeping on my auntie’s living room floor. Unrolling futons and lying under the weeping air conditioning unit and peeling paint. We ate Spam and rice with ketchup. [...]
Lately, I have been confusing the CHamoru word for flight, malagu, with the word for flee, falagu. [...]
I dream now of the islands and wake with my head barely above water, my mouth filling with salt. [...]
Mamaolek ha’? -- Are you doing okay?
Maolek. I’m doing okay.
---
Text by: Hannah Dela Cruz Abrams. “Moving the Saints: Passages from a deconstructed homeland.” Orion Magazine. Spring 2023. [Some paragraph breaks and contractions added by me.]
110 notes · View notes
xxxai · 4 days
Text
my god, wala pa ata akong 30mins na tulog pero na gising ako agad. feeling sick, anxiety attack 2 🙃 parang may butas sa tiyan ko na ewan, para akong nasusuka.
17 notes · View notes
Text
I didn’t realize how much I crave for affection and intimacy until today.
I don’t want to assume pero pakiramdam ko nilalandi ako nitong colleague ko at my workplace. I can’t remember when exactly we became close, dahil during my first year dito casual lang naman kami sa isat isa. though I am good friends/acquaintance with most of my colleagues naman. I noticed na pag naka off ako, he keeps on checking on me or kung sa ibang unit ako duty, he would still send me random chats and before we finish the shift, he makes sure to come by sa nurses station and tumatambay pag ako ang in charge. And I noticed na he’s touchy on some occasions. Like mga random na may dumi sa uniform or buhok ko and magugulat na lang ako, he would take it off or kaya naman yun mga pasimpleng pisil nya sa tiyan ko or braso pag inaasar nya ko. I’m trying my best not to assume anything especially we’re colleagues, we work in the same place.
Today, we worked on the same unit and when we were not busy he comes to me at kinukulit ako. He always tease me na maldita daw ako sa duty and call me “lola”. Today, habang kinukulit nya ako, he asked me to show my hands kung gaano daw kaliit ang mga kamay ko dahil ang liit ko daw in terms of height which is totoo naman. He touched my hand and compared it with his, making fun of it, hindi daw pwedeng pang “ano” which I don’t know what he meant by it, and then nagulat ako nun hinolding hand nya ko for a good maybe 10 seconds, I pulled away because baka may makakita and may nakakapansin na ng closeness namin lately and it might look inappropriate, I know they don’t ask directly but with their few remarks I can read between the lines.
When I get home, I can’t seem to wrap my head around what happened at that very particular moment. I am thinking about how it felt na may ka-holding hands and honestly I enjoy his company. It just felt surreal. He asked me once kung di daw ba ko nalulungkot, and ano daw yun reasons na nalulungkot ako, we had those kind of conversations and it warmed me internally kasi none of my friends here ever ask those kind of questions except for him.
Hindi ko alam kung attracted na ba ako sa kanya or what but I don’t like the idea dahil magkasama kami sa work, I don’t want any complications at all. And ayoko kalimutan na hindi pa ko okay, I don’t want to mistaken anyone’s attention making me kilig or happy as me being ready for anything. When people are lonely, we get confused kapag may lumalandi o nangungulit, o baka ako lang ba? Lol Sabi nga eh misery loves company. Basta Im sure na alam ko na hindi pa ko okay and ayokong pilitin magkaron ng distraction just for me to move on. I want this phase to be all about me muna and to heal completely, I don’t know for how long, but it doesn’t matter. Hindi ako nagmamadali. I want to get rid of that thought completely.
We’re good friends and that should stay that way.
24 notes · View notes
tokwattoge · 3 months
Text
Umiikot yung tiyan ko kasi ayaw ko na mag FA. Parang yun yung paulit ulit na thought ko sa isip. Nahihirapan talaga ako, parang grabe yung effort ko pero wala masyadong fruits. Nangingibabaw na yung frustrations. Ramdam ko kung gano ko kabulok sa "selling". Yung presentation, client care, keri ko. Pero yung selling, yung pagkuha ng loob nila hindi ako magaling diyan. Kumabaga nagiging vocal and honest ako na mahirap.
Gusto ko sana gawin itong opportunity para mag grow at matuto. Pero nahihirapan ako kasi hindi natural sakin yung mambola at mag udyok ng tao. Ako yung type na parang mas magtthrive pa sa secretarial tasks, yung may susundan ako tapos magkakaroon ako ng sense of accomplishment pag natapos ko.
Inisip ko lately, pwede ba matutunan yung pagiging maboka? I guess so, pero would it sit well with me kung magbago ang pagkatao ko? Parang hindi siya tugma sa principles ko. I can explain very well, kaso yung pagconvince? Tama ba tong gut feeling ko na ayaw ko na kokombinsihin ko sila na kumuha ng product na to? Ewan ko.
Dati gusto ko magbenta, kasi sustainable ang may business, pero parang hindi pala ako pambusiness. So ganito na lang pala ako forever no kasi hindi kaya ng dibdib ko hay ewan. Or kainin na lang ako ng sistema at galingan sa panguudyok?
8 notes · View notes
undercaffeinatedsoul · 10 months
Text
Elevator
Wala ka pang kinain sa buong araw. Malakas na kulog ang dumagundong sa iyong tiyan na tila isang sigaw ng pagmamakaawang lagyan mo na ng laman.
Alas dose nang hatinggabi no’ng bumangon ka upang maghanap ng pagkain. Binuksan mo ang maliit na pridyider ngunit wala kang nakitang pagkain. Dismayado kang isinara ito. Muli mong binuksan ang pridyider at sa pagkakataong iyon ay umasa kang mayroon nang makikitang pagkain. Bahagya kang natawa sa sarili mong katangahan.
Nagdesisyon kang sa labas na lang kumain. May Jollibee naman sa ibaba ng iyong condo.
Habang naghihintay ng elevator, inisip mo na kung ano ang iyong kakainin. Two-piece chicken joy. Leg at thigh part. Large coke. At extra rice. Dalawa.
Bumukas ang pintuan ng elevator at agad mong napansin ang magandang binibining nakapwesto sa sulok nito. Inalayan mo s’ya ng isang matamis na ngiti pagpasok mo sa elevator ngunit binalewala n’ya ito.
Habang bumabyahe pababa ang elavator, pilit mong inaninag sa metal na dingding ang repleksyon ng binibini sa iyong likuran, subalit malabong imahe lamang ang iyong nasilayan.
Nang makarating sa ground floor ang elevator ay dahandahang bumukas ang pintuan nito. Pinili mong maghintay upang paunahing makalabas ang binibini, subalit sa iyong paglingon ay natuklasan mong ikaw lang at walang ibang tao sa elevator.
24 notes · View notes
aquanomad28 · 8 months
Text
Tumblr media
October 03, 2023
Tuesday
Yesterday, I had a hyperacidity attack after drinking coffee and juice on an empty stomach, with only an hour in between. My stomach was burning so bad, so I took antacid twice. It provided some relief, but as soon as it wore off, the pain came back.
Then, on my way pauwi pa, I passed by a street vendor selling kwekwek and tempura, so I couldn't resist and bought some. At dahil spicy sauce is life, kahit masakit ang tiyan ay bumili pa rin. As a result, my stomach started hurting even more.
Magda diet nga, mali2x naman😅🫠
19 notes · View notes
chereserene · 4 months
Text
Ayun ano lang parang ewan kasi palaging bloated talaga yung tiyan ko, madalas ko siya hawakan tapos etong mga kasama ko baka daw buntis ako.
wtf
7 notes · View notes
elli-e-art-mj · 3 days
Text
Tumblr media
Tiyan and Lorian 🖤 Mizora is still waiting, but I just finished my commission for lorian.ain.dal (on Instagram) , so my inspiration and my desire to draw have returned 🥹😭💖
5 notes · View notes
upismediacenter · 25 days
Text
LITERARY: Rosie
Tumblr media
Trigger Warning! 
(Sensitibo at naglalaman ng karahasan)
Nanginginig ako sa takot. Nakatakip ang kamay sa aking mukha habang nakaupo sa sahig ng aking banyo.
Mayroon akong matalik na kaibigan na nagngangalang Rosie. Siya ay maganda, mabait, at palakaibigang tao. Maraming nagkakagusto sa kanya at sikat siya sa aming paaralan kaya ay hindi ko lubos akalaing mapapansin at kakaibiganin niya ang isang taong iniiwasan ng iba na kagaya ko. Kay tamis ng kanyang ngiti na tila ba kapag ngumiti siya sa iyo, parang nawawala ang mga suliranin mo sa mundo. Siya lang ang tanging nakakaintindi sa akin at hindi ko na kailangan ng iba pang kaibigan. Mawala na ang lahat sa akin wag lang siya. Kaya hindi ko talaga tanggap ang nangyari!
Sariwa pa sa utak ko ang nangyari na tila ba kahapon lang ito. Biyernes nang hapon nang dumiretso ako galing sa eskwela papunta sa bahay ni Rosie. Bibisitahin ko sana siya dahil sinabi niya sa chat na nilalagnat siya kaya hindi siya makakapasok. Parehong OFW ang kanyang magulang at ang kuya niya naman ay kinabukasan pa raw uuwi galing sa trabaho kung kaya’t mag-isa lang siya noon sa kanilang bahay. Lubos akong nag-aalala dahil walang mag-aalaga sa kaniya.
Laking gulat ko nang pagkapasok ko ay tumambad sa akin ang nagkalat na gamit sa paligid. Patay ang lahat ng ilaw maliban sa banyo. Buti na lang at may kaunti pang liwanag na galing sa labas dahil sa sinag ng papalubog na araw. Sa mesa ay may nakita akong dalawang plato na may tira-tirang tsokolateng keyk. Katabi nito ang isang pitsel ng juice na kalahati na lang ang laman. Mayroon ding dalawang basong naiwang may kaunting laman: ang isa ay nasa mesa at ang isa ay basag sa sahig. Nagkalat sa lapag ang bubog ng nabasag na baso, kasama ng naghahalong kahel na likido ng orange juice at pulang likido na parang… dugo!
“Rosie! Rosie! Nasan ka?” sigaw ko puno ng pag-aalala.  Agad ko siyang hinanap hanggang  tumambad sa akin ang kanyang duguang katawan sa sofa. Umaagos ang dugo sa sugat sa kanyang tiyan na galing sa saksak. Umiiyak akong nilapitan at niyakap siya; nabahiran ng dugo ang suot kong itim na t-shirt.
Tinatakpan ng mamasa-masa kong kamay ang kanyang sugat sa pag-asang titigil ang pagdurugo at maisasalba ko pa ang kanyang buhay, ngunit wala itong naitulong at patuloy pa rin ang pag-agos ng dugo. Tuloy-tuloy na umagos ang aking luha at nalasahan ko na ito sa aking bunganga. Pinunasan ko ang aking bibig gamit ang aking kamay, pero sa halip na alat ng luha, tamis ang nalalasahan ko. Tamis na may kahalong asim gaya ng orange juice at tamis na nag-uumapaw sa lasa ng chocolate cake. 
.
Orange juice at chocolate cake? Bakit bigla ko itong nalalasahan?
Sa halip na sagot, isang matinding sakit ng ulo ang itinugon ng utak ko sa mga tanong.
Sinusubukan kong alalahanin ang nangyari bago ang aksidente ngunit wala akong maalala maliban sa mga nangyari noong araw na iyon. 
Kahit anong umpog at pukpok ko sa ulo ko, hindi nagbubukas ang pinto ng mga alaala. Walang lumalabas na mga sagot. maliban sa mga nangyari noong araw na iyon. “WALA KANG KWENTA, WALA KANG KWENTA!” galit na saway ko sa sarili. Gustong-gusto kong makatulong sa imbestigasyon ng mga pulis pero wala akong magawa. Wala akong silbi. Wala man lang akong magawa para sa bestfriend ko. Sabi nila baka raw dahil sobrang traumatic ng nangyari kaya nabablangko ang isip ko. Hindi ko matanggap. Kailangan kong tulungan mabigyan ng katarungan ang bestfriend ko.
Kapag dumadami na ang tanong ko, hudyat na naman ng matinding kirot. Maliban sa pisikal na sakit na nararamdaman ko sa aking ulo dahil sa kakapukpok ko, maya-maya ay nakaramdam ako ng kirot at sakit na tila ba binibiyak ang ulo ko sa loob. Napasigaw ako sa sakit at binaon ang ulo ko sa kama at tinakpan ng unan upang mawala ito. Pagkatapos ng ilang sandali ay nawala rin ito at kinuha ko sa side table ang aking gamot at ininom ito kasama ang tubig.
Nagpasya ako na pumunta muna sa banyo upang maghilamos ng mukha. Paika-ika akong nagtungo doon dahil sa sugat sa paa ko. Pagkatapos maghilamos ay napatingin ako sa basurahan at nagtaka sa aking nakita. Pinulot ko ang aking unipormeng puno ng dugo at nahulog mula doon ang isang kutsilyo. Pinulot ko ang kutsilyo at napagtanto na kutsilyo ito mula sa bahay nina Rosie.
Nanlaki ang mata ko sa napagtanto. Muling sumakit ang ulo ko. “AAAARRGHH!”, napahiyaw na ako sa tindi ng kirot. Napasandal ako sa dingding at dumulas pababa hanggang sa napaupo na ako. 
Unti-unti, napalitan ng hikbi ang sigaw. At ang hikbi ay naging halakhak. Di ko na mapigil ang malakas na pagtawa. Tumutulo ang aking luha habang patuloy sa mayabang na pagtawa ang aking sarili.
"Alam mo ba kung ano talaga ang nangyari?" Hindi ko tiyak kung ako ba ang nagtatanong o tinatanong ng kaharap ko sa malaking salamin ng banyo.
Biyernes nang hapon nang dumiretso ka galing sa eskwela sa bahay ning matalik mong kaibigan na si Rosie upang bisitahin siya dahil sinabi niya sa chat na hindi siya makakapasok sa paaralan dahil siya ay nilalagnat. Ngunit laking gulat mo na lang nang makita kong parang maayos naman ang kaniyang kalagayan at masaya lang siyang kumakain ng keyk at umiinom ng juice na pangiti-ngiti na tila ba kinikilig.
“Rosie, okay ka na ba? Dapat hindi ka muna kumain ng matamis. Puro asukal yan at hindi makakatulong sa kalagayan mo lalo na’t may sakit ka. Gusto mo bilhan muna kita ng soup diyan sa may kanto?”
“Uy kahit wag na.”  tugon niya at ngumiti nang nakakabighani. “Halika muna rito, tara kain muna tayo”,  pag-anyaya niya sa’yo. “Nga pala, alam mo ba, sinagot ko na yung manliligaw kong si Berto”. Kinikilig na sabi niya. “Sa katunayan, siya nga ang may dala nito ng pagbisita niya kahapon. Selebrasyon ng aming pagiging ganap na magkasintahan.”
Nang banggitin niya iyon, biglang nawala ang ngiti sa ’yong mukha. Unti-unti, hindi mo namalayang nandilim na ang paningin mo. Hindi mo alam kung ano ang sumapi sa isipan mo at biglang hawak mo na lang ang kutsilyo. Bahagyang natatawa pa si Rosie sa kakaibang hitsura mo sa pagkatayo niya hawak ang baso ng juice. Hanggang sa hindi mo na napigilan ang iyong kamay, dire-diretso hanggang bumaon sa tiyan niya. Nabitawan niya ang hawak na baso at agad tumakbo ngunit hindi na niya kinaya at napaupo na lamang siya sa sofa.
Hinugot mo ang kutsilyo mula sa kanyang tiyan. 
“Bakit?” tanong niya habang lumuluha. 
“Akin ka lang Rosie. Hindi ko kayang mawala ka,” sambit mo habang namumula ang mata. 
“Hindi ko kayang mawala ka, Rosie! Hindi ko mapapatawad ang gumawa sa ‘yo nito.”
Nakatitig pa rin ako sa harap ng salamin. Nanlilisik sa galit sa nakikita kong repleksyon. Patuloy akong umiiyak habang patuloy rin siya sa pagtawa sa akin. 
5 notes · View notes
tigre-edi-rawr · 7 months
Text
Naninibago yung tiyan ko... hindi na sanay kumain ng rice nang dalawang beses sa isang araw. May kasama pa yang desserts and snacks, mukhang mananaba nanaman ako.
10 notes · View notes