#uitgeput | Explore Tumblr Posts and Blogs

hildeshongarije · 2 years

Text

Een flitsbezoek aan papa

10 februari 2023

Eind januari ging ik dus even heen- en weer naar België. Met het vliegtuig. Ondanks die vervelende hernia, wilde ik toch niet langer wachten. Luc bleef met de hondjes thuis. En dat heeft hij geweten ... Xena is bijna de hele tijd blijven piepen en janken .... verlatingsangst als ze mij niet ziet hé.

Luc bracht me naar het treinstation van Szentlörinc. Ticket in 1ste klasse geboekt en zitplaats gereserveerd ... 13 euro voor een rit van 2u30 tot Budapest. Treinen rijden stipt op tijd en heel zacht. Dat was prettig voor mijn rug. Ik zat in een stiltebox. In elke box is er een schermpje aar je de vorderingen op kunt volgen: verwachtte aankomsttijd in het volgende station, welke aansluitingen je daar hebt en op welk spoor, temperatuur buiten, de snelheid van de trein, afgewisseld met een kaartje waarop je kunt zien waar ergens op het traject je bevindt. In Budapest nam ik een taxi tot de luchthaven. Dat was minder ... amai een echte cowboy was die chauffeur! Mijn rugske protesteerde luid! In de luchthaven kon ik meteen doorheen de security, waar ik veel hulp kreeg van lief en attent personeel. Daarna was het wachten tot we konden boarden. Gelukkig had ik een wandelstok bij, want de gate was helemaal de andere kant ... Maar ik had tijd genoeg hé. De vlucht verliep voorspoedig en in Eindhoven werd ik opgewacht door een broer van Magda die me naar het WoonZorgCentrum bracht.

Papa was heel blij en verrast om me te zien. Ik denk dat hij het toch niet helemaal doorhad. Hij was ook erg moe. Met de belofte dat ik ‘morgen’ d hele dag bij hem zou zijn, vertrokken Magda en ik. Ik had een kamer in een B&B gehuurd, op wandelafstand van het WZC.

De volgende morgen wandelde ik dus via een wandel- en fietspad heel makkelijk naar het WZC. Papa was erg blij dat ik er weer was. Hij had geen beste dag en viel heel vaak in slaap. Maar tussenin, als hij wakker was, hadden we fijne babbels en intense momenten. Een heel fijne verrassing ... een van de medewerkers was in een vorig leven professionele cellist. In het WZC gaat hij geregeld een privé-concertje geven met zijn cello. Het was prachtig en soms erg emotioneel. Papa leek geregeld te slapen, maar als hij een stuk herkende glimlachte hij. ‘s Avonds ben ik samen met Magda een hapje gaan eten. Dat gaf ons ook de kans om eens goed bij te praten.

De tweede dag was het even flink fout, net toen ik arriveerde. Papa hallucineerde en was erg gefrustreerd en boos. Dat was erg confronterend. Vreselijk wat die ziekte met iemand doet! Uitgeput viel hij in slaap. En toen hij weer wakker werd, was hij weer helemaal helder, vrolijk en lief. Na de middag was de cafetaria open (door vrijwilligers bemand) en dus gingen papa, Magda en ik even iets drinken daar. Papa zegde dat hij zo blij was dat ik er was, helemaal uit Hongarije. Dat vind ik geweldig, het deed zoveel deugd dat hij inderdaad besefte dat ik er echt was.

Jammer genoeg was het de volgende ochtend weer tijd om te vertrekken. Magda reed me naar het vliegveld in Eindhoven. Dit keer had ik meer geluk. Toen het gatenummer op het infobord verscheen, bleek ik net voor die gate te zitten! Na een turbulente vlucht, kon ik met een taxi naar het treinstation in Budapest. Een lieve en rustige chauffeur die heel goed Engels sprak ... dat was prettig. Ook de treinrit verliep weer heel vlot. Tegenover me zat een jongedame met haar zoontje. Ze sprak me aan in het Nederlands .... ze was Hongaarse maar woonde al heer haar leven in België. Het werd een leuke babbel ..., gedeeltelijk in het Nederlands, deels in ‘t Hongaars met de medepassagiers. In Szentlörincs stond Luc me al op te wachten.

De volgende dagen waren nodig om de ervaringen met papa een plekje te geven. ik ontving via mssgr een foto van het WZC van papa die zit te smullen van pannenkoeken ... ah ja, dat is een traditie hé ... “er is geen vrouwke zo arm of ze maakt met Lichtmis haar pannetje warm”. Gelukkig zijn ze in het WZC zo lief om ons via de TV en een laptop te helpen om op woensdagnamiddag te kunnen videobellen!!!! Zo kunnen wij toch wekelijks even virtueel ‘op bezoek’!!!

4 notes · View notes

hansoete · 2 years

Text

#odetotheair Gebuisd in de lithklas

#odetotheair Gebuisd in de lithklas #lith #lithprint @fotoatelierdezilverbeek @odetotheair

De lith ontwikkelaar was een beetje uitgeput waardoor er in het beeld een soort vlekjes ontstaan. Gebuisd in de lithklas dus, maar ik vind het wel iets hebben, de vlekjes voegen iets…

View On WordPress

#analoge fotografie #antwerpen #de zilverbeek #Lith #lith print

2 notes · View notes

madeliefkrans · 5 days

Text

ik was achttien en woonde net op mezelf in een vreemde stad. ik had een bucketlist van ervaringen die ik gretig afstreepte. hij keek me verliefd aan en ik dacht, oké, jij mag wel degene zijn die me wakker houdt, want jij zal me nooit in de steek laten, want jij zal altijd degene zijn die meer van mij houdt dan ik van jou. we zoenden mijn eerste zoen op het balkon van de ronda na het kerstdiner, hij zei dat ik niet zo ongemakkelijk moest doen, ik stopte met ratelen en keek hem aan, en hij kuste me. ik herinner me de groeistrepen op zijn onderrug. ik herinner me de eierkoeken die hij at als ontbijt. ik herinner me hoe ik continu met hem appte en mijn moeder dat gelijk doorhad en vroeg: oké, wie is het? ik herinner me hoe pijnlijk de seks was (was die ooit fijn met hem?), pas vier jaar later kreeg ik mijn diagnose (waarom zei hij niet dat ik naar de huisarts moest? hij was ook nog maar twintig). ik herinner me dat hij het uitmaakte, en ik een dag later dacht, prima, maar hij toen met spijt voor mijn deur stond, en ik ons nog een kans gaf. ik herinner me zijn oma, hoe ik op haar rouwkaart stond, ook al wist ik dat wij het niet zouden uithouden. ik herinner me twee keer vastenavend, al zijn tantes, ooms, neven, nichten dronken op de straten van krabbegat. ik herinner me hoe ik niet met hem kon praten, ik denk dat hij zijn gevoelens niet goed kon delen, en ik denk dat ik te bang was. ik herinner me zijn bestuursjaar, hoe mij dat inspireerde om hetzelfde te doen. ik herinner me zijn zus, broer, moeder, die nadat het uit was nog steeds aan hem vroeg hoe het met mij ging. ik herinner me hoe ik alleen weekendjes weg met hem ben geweest, omdat ik het zo lastig vond mezelf te zijn en ik uitgeput was na slechts een dag samen. ik herinner me dat ik een uitvoering van rent in de stadsschouwburg zag, en me realiseerde dat het klaar was, als ik nog maar een dag had om te leven, dan wilde ik niet samen met hem zijn. ik herinner me zijn verjaardag, en vraag me af of ik die ooit zal vergeten. ik herinner me dat hij mijn verjaardag vergat. ik herinner me dat we samen twin peaks keken. ik herinner me zijn gemillimeterde haar, hoe mijn oma zei dat hij leek op een jonge frank sinatra, ik snapte het wel, het waren de blauwe ogen, mond, lach. ik herinner me het dansen met hem, opgaan in de muziek ergens op de nobelstraat of janskerkhof of k-sjot. ik herinner me dat ik voor het eerst huilde in zijn bijzijn toen ik het uitmaakte.

#persoonlijk #waar ik aan moest denken #toen we terugreden van de bruiloft #waarop ik mijn eerste vriendje #van tien jaar geleden #zag #hoe ik er nu over denk en schrijf is zo verschillend me hoe ik er toen over schreef

1 note · View note

thatsgaming · 7 days

Text

Freedom Wars Remastered: ontdek de populaire PlayStation Vita-game vanaf januari 2025 op pc en consoles

Een gevangenisstraf van een miljoen jaar is de prijs die je moet betalen om te leven. In een dystopische toekomst wordt de wereld geteisterd door vervuiling en zijn de natuurlijke hulpbronnen uitgeput. De mensheid leeft in uitgestrekte gevangeniscomplexen die Panopticons worden genoemd. Bandai Namco Europe publiceert begin volgend jaar FREEDOM WARS REMASTERED, de cultklassieker die oorspronkelijk…

0 notes

taeminno · 11 days

Text

I m Like 104% Tired T-Shirt

I m Like 104% Tired T-Shirt Laat je gevoel van vermoeidheid met een vleugje humor zien met ons "I'm Like 104% Tired" T-shirt, perfect voor iedereen die zich weleens helemaal uitgeput voelt. Kenmerken: Grappige Boodschap: De tekst "I'm Like 104% Tired" op de voorkant van het shirt brengt je vermoeidheid op een humoristische manier over, waardoor het een leuke en herkenbare keuze is voor iedereen. Comfortabel en Stijlvol: Gemaakt van zacht katoen voor een comfortabele pasvorm en verkrijgbaar in verschillende maten, waardoor dit shirt ideaal is voor casual wear en ontspanning. Expressief Design: Met zijn grappige boodschap en eigentijds ontwerp straalt dit shirt een gevoel van herkenning uit en is het een geweldige ijsbreker. Stijltips: Draag dit shirt tijdens je vrije tijd of op een ontspannen dag thuis om je gevoel van vermoeidheid met een knipoog over te brengen. Combineer het met je favoriete jeans en sneakers voor een casual en comfortabele look die perfect is voor dagelijkse activiteiten. Voeg een cozy hoodie of vest toe voor extra comfort en warmte tijdens de koudere dagen. Voor de Vermoeide Zielen: Het "I'm Like 104% Tired" T-shirt is perfect voor iedereen die soms wel wat extra slaap kan gebruiken en dit met een glimlach wil laten zien. Wij hebben dit unisex shirt speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elk shirt is daarmee uniek. Bij Shirts & Sweaters streven we ernaar om kleding aan te bieden die je persoonlijkheid en dagelijkse ervaringen weerspiegelt. Bestel vandaag nog ons "I'm Like 104% Tired" T-shirt en voeg een vleugje humor toe aan je garderobe!

#GrappigetekstenTShirts #ImLike104TiredTShirt #Shirt #Tshirt #TShirtsbedrukken #Teeshirt

0 notes

se-coaching · 2 months

Text

Groepsnarcisme: Hoe Omgaan met Controle en Groepsdruk

Voel je je vaak uitgeput door de controlerende mensen in je leven? Dan is deze blog voor jou. Narcisten kunnen ongelooflijk moeilijk zijn om mee om te gaan, en vaak is het niet één individu, maar een hele groep die dezelfde manipulatieve eigenschappen deelt. Dit fenomeen staat bekend als collectieve narcissisme. In deze blog wil ik uitleggen wat collectieve narcissisme is, hoe het zich uit, en…

#groepsdruk #groepsnarcisme

0 notes

betheproduct · 2 months

Text

Stress kan veel negatieve gevolgen hebben voor je welzijn. 😣 Hier zijn enkele manieren waarop stress je leven kan beïnvloeden:

Angst en onzekerheid: Voel je je vaak nerveus of angstig? Stress kan je mentale gemoedsrust ernstig verstoren.

Vermoeidheid: Continue stress kan leiden tot chronische vermoeidheid, waardoor je je voortdurend uitgeput voelt.

Frustratie en irritatie: Stress kan je geduld op de proef stellen en conflicten met anderen verergeren.

Fysieke klachten: Hoofdpijn, maagproblemen en spierpijn kunnen allemaal stressgerelateerde symptomen zijn.

Laat stress je leven niet beheersen. Gun jezelf een moment van rust en herstel met onze Zen Moment sessies. Ontdek hoe je jouw innerlijke balans kunt herwinnen en weer op kunt laden. Bezoek www.ued.nu/zenmoment voor meer informatie en boek je sessie vandaag nog. 🌿✨

#Stress #Balans #InnerlijkeRust #ZenMoment #Wellness

0 notes

thedreamlifeofbalsosnell · 3 months

Text

Waarom we vandaag Simone Weil moeten lezen

Het werk van de Franse filosofe Simone Weil (1909-1943) maakt de laatste jaren een bescheiden opgang in ons taalgebied. Meer dan terecht, want haar denken is actueler dan ooit. Na de opwaardering van het werk van filosofes als Hannah Arendt en Susan Sontag is het de beurt aan Weil.

Een monografie en twee bundels met essays zijn de meest recente toevoegingen aan de Nederlandstalige Weil-bibliotheek. Bij uitgeverij Kelder verscheen eind 2021 De waarheid als roeping. Het leven van Simone Weil, een vertaling van Simone Weil, la vérité pour vocation (2020), waarin de Franse journaliste Ludivine Benard op een bevlogen en nauwgezette manier het leven en werk van Weil historisch kadert. Eerder bracht Kelder onder de titel Onderdrukking en vrijheid (2018)een aanbevelenswaardige bloemlezing uit van Weils filosofische en politieke geschriften. Met Waar strijden wij voor? (2021) en Wat is heilig in de mens? (2021) zijn nu ook twee knappe selecties beschikbaar met essays die Weil tijdens de Tweede Wereldoorlog schreef vanuit Londen, waar ze tot kort voor haar dood werkte voor De Gaulles verzetsbeweging la France libre en in ongeveer vier maanden een tiental van haar roemruchtste teksten schreef. Opvallend (en kenmerkend) is hoe Weil in deze essays haar politieke visie weet te verzoenen met meer spirituele inzichten.

Inwendige noodzaak

De waarheid als roeping is meer dan een biografie en de perfecte introductie tot het werk van Weil. Benard put niet alleen uit het onvermijdelijke La vie de Simone Weil (1973) van Weils biografe en jeugdvriendin Simone Pétrement, maar ook uit meer recente academische en journalistieke publicaties (het boeiende hoofdstuk over Weils antikolonialisme is op dat vlak een uitschieter). In het laatste hoofdstuk neemt ze een standpunt in over de vraag of Weil zelfmoord pleegde door bewuste uithongering of niet.

Wie er biografische schetsen over Weil op naslaat, zal snel tot de conclusie komen dat ze tevens een vat vol tegenstrijdigheden was: ze brak met het orthodoxe marxisme en was teleurgesteld in de Russische Revolutie, maar had zichzelf als tiener tot bolsjewiek uitgeroepen; ze was een mystica die agnostisch werd opgevoed, maar was van joodse afkomst en uitte felle kritiek op de katholieke kerk; ze was een hoogopgeleide doctor in de filosofie, maar ging in verschillende fabrieken als arbeider werken; ze was een pacifiste, maar stond aan het front bij de anarchistische Colonne van Durruti tijdens de Spaanse Burgeroorlog.

Bovendien bestaan er heel wat faits divers die de mythe rond Weil (‘de Rode Maagd’, de ‘Patroonheilige van de onderdrukten’) in de hand hebben gewerkt. Bijvoorbeeld dat ze zichzelf Sanskriet leerde om de Bhagavad Gita te kunnen lezen, hoogbegaafd en erg onhandig zou zijn geweest of dat ze er sjofel uitzag en vaak gekleed liep in mannenkleren. Benard haalt al deze hebbelijkheden aan, maar vermijdt anekdotiek of ophemeling en geeft voldoende duiding, waardoor haar monografie nooit verwordt tot een hagiografie.

In onze contreien staat Weil niet of nauwelijks op het programma van de hedendaagse filosofiestudent. Haar hang naar het spirituele zal daar deels voor iets tussen zitten, maar ook het feit dat haar werk fragmentarisch is overgeleverd en ze nooit een systeem of doctrine in zijn geheel heeft afgewerkt. Het is dan ook zo goed als onmogelijk haar onder te brengen in een school, traditie of stroming. Ze stierf op haar vierendertigste, in een sanatorium in het Engelse Ashford, ondervoed en uitgeput door tuberculose. Maar ondanks haar korte leven heeft ze onwaarschijnlijk veel geschreven. Bijzonder is dat zo goed als haar gehele oeuvre postuum is uitgegeven (Albert Camus was de grote instigator hiervoor). Weil zag met andere woorden bij haar leven geen enkele van haar boeken in druk.

Daarentegen publiceerde Weil artikels en essays in filosofiemagazines, vakbondsbladen of andere politieke media. Haar denken is in de kern hellenistisch — met Plato als haar grote mentor — maar ook de filosofieën van Karl Marx, René Descartes en Immanuel Kant (in het bijzonder diens categorische imperatief) zijn belangrijke hoekstenen. De filosoof Alain, haar geliefde leerkracht op het prestigieuze Lycée Henri IV, was eveneens een grote invloed. Die was antiklerikaal en een groot voorvechter van de vrije wil (‘denken betekent willen, willen betekent handelen’).

De persoon en het heilige

Wanneer Parijs op 11 juni 1940 tot ville ouverte uitgeroepen wordt, vluchten de Weils naar Marseille. Daar raakt Simone voor het eerst betrokken bij het verzet. In juli 1942 vlucht ze met haar inmiddels bejaarde ouders noodgedwongen naar New York om vervolging te voorkomen. Weil wil echter actief deelnemen aan het verzet, ‘met een parachute boven Frankrijk gedropt worden’, zoals ze in een brief schreef. Via bemiddeling van enkele vrienden krijgt ze tegen haar zin een kantoorbaantje als redactrice in het Algemeen Studiecomité van De Gaulles La France libre in Londen. Het was een van de commissies die adviezen moest uitwerken voor de politieke, sociale en economische reorganisatie van het bevrijde Frankrijk. Van half december 1942 tot midden april 1943 verblijft Weil in Londen. Achteraf blijkt het een zeer productieve periode, ze schrijft dag en nacht, ten koste van haar gezondheid. Het is in die periode dat Weil de essays schreef die zijn opgenomen in Waar strijden we voor? Over de noodzaak van anders denken en Wat is heilig in de mens?.

In Londen schrijft Weil een van haar mooiste en bekendste essays, de sleutel tot haar hele metafysica, zeg maar: ‘De persoon en het heilige’, terecht de opener van zowel Waar strijden we voor? als Wat is heilig in de mens?. Belangrijk is dat ze in dat essay, en bij uitbreiding de twee andere teksten in Waar strijden wij voor?, de krijtlijnen van haar theorie over ‘verworteling’ uitzet.

De noodzaak van anders denken

Weils metafysica is van een ongekende schoonheid. Het vergt wat inspanning om erin door te dringen, maar eenmaal je je laat meeslepen, krijg je een openbarende levensles van formaat. Iedere samenvatting doet onrecht aan de intensiteit van ‘De persoon en het heilige’, maar in een notendop gaat het als volgt. Weil onderscheidt drie waardenniveaus. Het hoogste niveau is het ethische, met als basis ‘het goede’ en als drijvende kracht, ‘de liefde’. Waarden als waarheid, rechtvaardigheid, medelijden en verplichting zijn voor mensen fundamenteel voor hun mens-zijn en kunnen bereikt worden via overgave, meditatie en gebed. Het tweede niveau is dat van de ‘persoon’ (‘lichaam en geest’) met als katalysators ‘kracht’ en ‘macht’. Hier bepalen waarden als recht, democratie, identiteit en legitimiteit ons moreel verantwoord functioneren in deze wereld. Het derde niveau is dat van het amoreel denken en handelen, met waarden als geld, ambitie en prestige.

Een van de projecten waar Weil aan meewerkte voor het Studiecomité was een nieuwe Verklaring van de Rechten van de Mens, zij het op basis van die van 1789 en 1793, een grondwet die na de overwinning op Duitsland moest ingevoerd worden en in 1942 in New York tijdens een conferentie, waar Weil aan deelnam, al deels was uitgewerkt. Weil vond deze verklaring echter niet radicaal genoeg en verwierp een van de fundamenten ervan, namelijk dat ‘de menselijke persoon’ een sacraal karakter heeft: ‘In ieder mens is iets heiligs. Dat zit niet in zijn persoon of persoonlijkheid, maar heel eenvoudig in zijn mens-zijn.’

Door zich te laten inspireren door het hoogste waardenniveau, kan de mens de ‘wortels’ ervan doen groeien in de natuurlijke wereld. Dat principe van ‘verworteling’, brengt ons naadloos bij Weils onvoltooid gebleven en postuum onder auspiciën van Camus uitgegeven hoofdwerk, L’enracinement, dat als Verworteling: Wat we de mens verplicht zijn voor het eerst in Nederlandse vertaling uitkomt in 2022, eveneens bij IJzer. De twee andere essays in Waar strijden wij voor? — ‘Studie voor een verklaring van de verplichtingen tegenover de mens’ en ‘Strijden wij voor rechtvaardigheid?’ — vormen welbeschouwd de opmaat voor L’enracinement, volgens Pétrement de enige poging van Weil om een ‘doctrine’ uit te werken.

Politiek en religie

Wat is heilig in de mens? is een tweede, iets ruimere selectie essays en korte teksten van Weil, bijna gelijktijdig verschenen als Waar strijden we voor? Het is het tweede deel in de nu al veelbelovende Filosofische Bibliotheek Diotima, een nieuwe reeks van uitgeverij Letterwerk met werk van vrouwelijke filosofen (eerder verscheen als eerste deel De soevereiniteit van het goede van Iris Murdoch, voor wie Weil onmiskenbaar een inspiratiebron was). Wat is heilig in de mens? bundelt tien essays en drie fragmenten van onafgewerkte teksten, allemaal geschreven in de periode waar Weil Parijs ontvluchtte om uiteindelijk in Londen terecht te komen. De eerste twee bijdragen zijn een andere, even lovenswaardige vertaling van de invloedrijke essays ‘De persoon en het heilige’ en ‘Strijden wij voor rechtvaardigheid?’, die de lezer al kent uit Waar strijden wij voor?.

De essays in Wat is heilig in de mens? maken duidelijk hoezeer Weil het politieke denken nooit heeft verlaten, hoewel haar metafysica in de jaren voor haar vlucht naar Londen er een belangrijke spirituele pijler bij kreeg. In het onvoltooide essay ‘Bestaat er een marxistische leer?’ bijvoorbeeld ontleedt ze de marxistische dogma’s en valt die stuk per stuk af omwille van een vermeend schrijnend gebrek aan onderlinge samenhang (zoals ze eerder al deed in ‘Over de contradicties van het marxisme’ in Onderdrukking en vrijheid), maar niet zonder een vurig pleidooi te houden voor Plato’s spiritualiteit en het goede in het bovennatuurlijke als mogelijk alternatief: ‘Het wezen van de mens is niets anders dan een voortdurend streven in de richting van een onbekend goed.’

In het radicale ‘Over de koloniale kwestie’ stelt Weil het nazisme op gelijke voet met kolonisatie, nog vóór Aimé Césaire en Hannah Arendt hetzelfde zouden doen begin de jaren 1950: ‘Het kwaad dat Duitsland ons tevergeefs probeerde aan te doen, hebben wij anderen aangedaan.’ Een gekoloniseerd land wordt ‘ontworteld’, waardoor de ‘spirituele schatten van het verleden’ verloren gaan: ‘De val in koloniale slavernij betekent het verlies van het verleden.’ Het hoofdstuk ‘Het rijk van het geweld’ in Benards boek biedt een indringende en hedendaagse analyse van het heftige antikolonialisme van Weil.

Denken en doen

Weils grondige afkeer voor de oorlog en de als pacifiste paradoxale noodzaak om zich in daden en acties te blijven verzetten, vertaalt ze in vlijmscherpe essays. Zo omschrijft ze in ‘Deze oorlog is een oorlog van religies’ de Tweede Wereldoorlog als ‘een uniek religieus drama dat de hele planeet als toneel heeft’ en als ‘een strijd tussen goed en kwaad’. Verafgoding of valse religie en een areligieuze houding zullen het bezette land alleen maar verder ‘ontwortelen’. Europa heeft genezing nodig en die kan enkel spiritueel, religieus van aard zijn: ‘Alleen een ware religie kan de onderworpen naties tegenover de overwinnaar stellen.’

Het politiek stelsel van het gaullisme zal niet volstaan om het ‘verpletterde’ Frankrijk na de oorlog opnieuw op te bouwen, stelt Weil. Vanuit Marseille tekent ze op: ‘De verzetslui uit de entourage van generaal De Gaulle genieten populariteit door hun werk als propagandisten of strijders, maar niet als potentiële politieke leiders.’ In ‘De legitimiteit van een voorlopige regering’ gaat ze nog een stap verder en verklaart ze Frankrijk zelfs morsdood, tegelijk waarschuwend voor de te grote macht die kleeft aan de persoon van De Gaulle. Het bekende essay ‘Notitie over de algemene afschaffing van de politieke partijen’ (ook opgenomen in Onderdrukking en vrijheid) fakkelt de eventuele oprichting van een gaullistische partij definitief neer: het louter bestaan van politieke partijen is ‘een bijna zuiver kwaad’, zeker als die opgericht zouden zijn rond één leidende figuur.

In Wat is heilig in de mens? zijn er eveneens twee religieus getinte essays opgenomen, die in de lijn liggen van de teksten die later gebundeld zijn als Wachten op God, wellicht haar bekendste werk en volgens Susan Sontag ‘zonder twijfel het hoogtepunt’ van alles wat ze heeft geschreven. ‘Theorie van de sacramenten’ is waarschijnlijk een van de laatste essays die Weil in Londen schreef. Hierin beschrijft ze hoe haar verblijf in een klooster in Solesmes in 1938 een ‘mystieke ervaring’ werd en verdedigt ze tussendoor de vrijheid van denken. ‘Geloofsbelijdenis’ hekelt op zijn beurt ‘de geestelijke tirannie van de kerk’ en bevestigt Weils positie ten aanzien van het geloof en de katholieke kerk: zij weigert resoluut het doopsel omwille van de ‘collectieve geloofsdwang’ van het volgens haar totalitaire kerkinstituut. Weils roeping vereist ‘absolute intellectuele eerlijkheid’: ‘Ik erken níet dat de kerk enig recht heeft om de werking van het intellect of de openbaringen van de liefde op het gebied van het denken te beperken.’

In een nawoord bij Wat is heilig in de mens? somt filosofe Mariëtte Willemsen zeven redenen op om Weil te lezen. Ze noemt Weils filosofie origineel door haar verwerping van de klassieke opvattingen over de wil en vrijheid, haar mystieke kant en de invloed van oosterse filosofieën zoals het taoïsme en het hindoeïsme. Willemsen roemt verder ook de taal van Weil. Haar taalgebruik komt meer dan tachtig jaar later inderdaad nog altijd modern, ja zelfs hedendaags over. Dat is mede te danken aan het hoge literaire gehalte van haar teksten. Weil is door haar aforistische schrijfstijl dan ook hyperciteerbaar. Ze schrijft in heldere zinnen, die vaak de intensiteit hebben van een oneliner (in haar kritiek op Marx: ‘Je hoort nauwelijks iemand die zich afvraagt: had Marx wel een leer?’). Met enkele rake woorden grijpt ze de aandacht van de lezer (‘zij die het monopolie op de taal hebben, vormen een geprivilegieerde categorie’). Haar bewoording is precies, zonder opsmuk, haar beeldspraak krachtig en indringend. Weil wil duidelijk begrepen worden, ze heeft een boodschap over te brengen. Vaak maakt ze die ideeën concreet door voorbeelden uit het dagelijkse leven te geven of eigen ervaringen uit de doeken te doen.

Het belang van Weils taal komt ook naar boven in de voorliggende vertalingen. Neem het (titel)essay ‘De persoon en het heilige’. Het is een interessante oefening om beide te vergelijken. De vertaling van Crombez is naar mijn gevoel vrijer en geeft voorrang aan de leesbaarheid en het literaire karakter van Weils proza. De vertaling van Mulock Houwer is dan weer iets letterlijker, wellicht meer rigide, hoewel dat geen punt van kritiek zou mogen zijn: de helderheid van de taal primeert hier en dat ligt in de lijn van Weils filosofie. Beide vertalingen kunnen probleemloos naast elkaar bestaan. Welke nu de betere vertaling is, is hier een kwestie van persoonlijke smaak.

‘De mens heeft zo’n grote behoefte aan taal dat een gedachte die niet in woorden wordt uitgedrukt, vaak juist daardoor niet in daden wordt omgezet’, schrijft Weil in een van de toegevoegde schetsen in Wat is heilig in de mens? Hoe kunnen de teksten van Weil ons vandaag helpen? Wat maakt ze zo actueel? Camus noemde Weil ‘de enige grote geest van onze tijd’, wat haar wijsgerige reikwijdte in een slagzin goed samenvat. Weil onderzocht namelijk alle grote filosofische thema’s: identiteit, macht, de vrije wil, het individu, arbeid, vrijheid en religie. Het zijn veelal vragen die ons ook vandaag bezighouden. Weil waarschuwde voor de grenzeloze ‘wil tot macht’ die de wereld vandaag in zijn greep houdt en pleit voor een herwaardering van ‘het goede’. Of het nu gaat over ‘ontwortelde’ vluchtelingen, spirituele zingeving, precaire ecologie, duistere koloniale verledens of partijprogramma’s die steeds meer op elkaar lijken, Weils principes en idealen kunnen een leidraad vormen. Een simpele toepassing van haar denken op de praktijk vandaag is er niet, stelt Willemsen, maar Weil kan zeker een inspiratiebron zijn.

Marx beweerde dat het kapitalisme het laatste stadium van de onderdrukking was. Weil weerlegde dit onder meer door te stellen dat het geweld de universele factor van de onderdrukking is. Ook vandaag heeft er zich een ‘rijk van geweld’ gekristalliseerd in de gecentraliseerde staat, waar universele waarden afgevlakt worden en de cultus van de ontwikkeling van productiekrachten hoogtij viert. Iedereen lijkt zich moedeloos te onderwerpen, zonder zich te durven afvragen of er überhaupt nog gestreden moet worden. Vrijheid en macht zijn onophoudelijk met elkaar in conflict. Wanneer we niet meer weten waarvoor we strijden, verliezen we ons mens-zijn.

Verschenen op: rekto:verso, 14 januari 2022

– Waar strijden wij voor? Over de noodzaak van anders denken van Simone Weil, vertaald, ingeleid en van noten voorzien door Jan Mulock Houwer, IJzer 2021, paperback, ISBN 9789086842445, 108 pp.

– Wat is heilig in de mens? De laatste essays van Simone Weil, vertaald en samengesteld door Thomas Crombez (m.m.v. Jacques Graste), toelichting door Jacques Graste, nawoord door Mariëtte Willemsen, Letterwerk 2021, paperback, ISBN 9789464075236, 246 pp.

– De waarheid als roeping. Het leven van Simone Weil van Ludivine Benard, vertaald Johny Lenaerts, Kelder 2021, paperback, ISBN 9789079395521, 156 pp.

5-delige podcastreeks over Simone Weil op France Culture: Avoir raison avec Simone Weil

Website gewijd aan Simone Weil: www.simoneweil.net

N.B. In 2022 verschijnen nog twee andere publicaties met werk van Weil. De vertaling van Weils hoofdwerk L’enracinement als Verworteling staat op til bij IJzer en Kelder werkt aan een verzameling essays rond arbeid, een van de kernthema’s in Weils denken.

Update, juni 2022

Inmiddels verschenen bij Uitgeverij IJzer:

Verworteling: Weils hoofdwerk, waarin ze reflecteert op het belang van religieuze en politieke sociale structuren in het leven van het individu. Werd opgenomen in de DSL top 5 non-fictie.

Over Oorlog: een zeer actuele selectie van essays uit de periode 1933-1943 over de oorlog en de dreiging daarvan. In het leven van Simone Weil spelen de oorlog en de dreiging daarvan als uiting van het eeuwige conflict tussen onderdrukkers en onderdrukten een belangrijke rol.

#Simone Weil #rekto:verso

0 notes

jurjenkvanderhoek · 3 months

Text

MAAIKE KONING WACHT AF MET HET LEGGEN VAN GELUKKIGST

Het is eigenlijk heel herkenbaar. Een ieder die weleens voor bloedafname, een gipsbeen, een scan of een behandeling een afspraak in het ziekenhuis had en heeft. Wachten is dan het eerste wat je doet, want het schijnt altijd te druk en er blijken telkens spoedgevallen tussendoor te komen. In de uitgave WACHT AF van Maaike Koning komt deze passieve handeling van gelaten of gespannen zitten karakteristiek tot uiting. De wachtkamer is de meest suffe plek in het ziekenhuis, maar daar brengen de bezoekers die nog geen of al wel patiënt zijn de meeste tijd door. Daar worden ervaringen uitgewisseld, daar gaan aandoeningen over de tong en komen ziekten ter sprake. Zelden gaat het over het weer, vaker duikt men in nietszeggende lectuur om toch maar iets te doen te hebben. Of staart men gedachteloos voor zich uit, de blik gericht op het digitale bord waarop ooit jou nummer eens verschijnt. Dan ben jij aan de beurt.

In WACHT AF schrijft Maaike Koning haar zijn tussen hoop en wanhoop van zich af. Het onvrijwillig verblijven in wachtkamers, hopend op een efficiënte behandeling voor haar fataal schijnende aandoening. Maaike Koning is fotograaf en wordt plotsklaps geconfronteerd met ziekte en beter worden. De ziekte die zich als een dief in de nacht aandient. Die ziekte die in je lijf vernietigend bezig is nog voor je er iets van merkt. Of het moet voortijdig ontdekt worden zodat de sluipmoordenaar ingerekend kan worden nog voordat ernstig letsel is toegebracht. "Zwart-wit beelden met ongeveer in het midden een grote vuurrode vlek, alsof de tumor zich schaamde voor haar bestaan." Koning heeft deze ziekte met de K. Bij haar wordt een zeldzame vorm daarvan gediagnosticeerd. Het wordt behandeld en lijkt weg, maar dan opent het veelkoppige monster een andere muil en is hoop opnieuw wanhoop.

De fotograaf ziet het zich allemaal aan in de verschillende ziekenhuizen en de diverse wachtkamers, wachtend op scans en diagnoses, slecht nieuws berichten, chemotherapieën en positieve uitslagen. Uiteindelijk slaan de behandelingen aan en wordt Koning genezen verklaart. Tijdens deze verblijven neemt ze alles goed in zich op. Duikt niet in de glossy literatuur, maar ziet en hoort zich een en ander aan binnen de vier muren waartussen zij noodgedwongen vele uren moet doorbrengen. Ze maakt foto's, waarmee ze veelzeggende collages creëert. Zo beeldt zij de emotie van zich af. Platen waarin details van de ziekenhuizen vallen te ontdekken. Er zijn geen herkenbare wachtende figuren te zien, maar de sfeer van het zitten en voor zich uit staren zonder precies te weten van wat komen gaat is tastbaar en aan te voelen. Het zijn naargeestige beelden omdat zichtbaar welke emotie erachter zit. Wat achter het witte gordijn van de behandelkamer schuilgaat. Wanneer je al eens een oproep hebt gehad om je te melden bij de balie, vervolgens op een stoel plaats nam en het grote wachten begon, dan ken je de bedrukte stemming, herken je de details die op de fotobeelden in de uitgave WACHT AF zichtbaar gemaakt zijn.

Het moeten zijn op een plek waar ze eigenlijk helemaal niet wil zijn schrijft ze van zich af. Projecteert dit onvrijwillig verblijf op de medemensen die zitten te wachten in bedachte samenspraken. Deze anekdotische korte verhalen zijn gebundeld in een boek met een veelzeggend beeld op de kaft: een lege witte stoel in een blauwe ruimte. De zitplaats is verlaten, het wachten is gedaan. Het blauw staat voor vertrouwen en geloof in de toekomst. Tegen het plafond in de hoogte wordt de blauwe kleur intenser, koud en eenzaam; want zo zal Maaike Koning daar vaak rillerig gezeten hebben. Het beeld spreekt van hoop en wanhoop. De lege stoel kan een negatieve uitkomst zijn, het gevoel is onbestemd - is de persoon die daar zat genezen verklaard en huiswaarts gekeerd of .... "Ik ga zo vaak dood in mijn dromen, dat ik meer uitgeput ben dan voordat ik ging slapen. Steeds dat schrikbeeld van moederloze pubers."

Een glazige vis, eenzaam en alleen doelloos rondzwemmend in een verder onbewoond aquarium, symboliseert en relativeert het wachten. Want wat zal Maaike zich daar dikwijls alleen gelaten hebben gevoeld in die kille ruimte. Teruggeworpen op haar gedachten die schommelden tussen weten en vertwijfeling, verschoten tussen hoop en wanhoop. Het vastleggen en navertellen heeft haar mede op de been gehouden. In een dagboekstijl maakt ze mij deelgenoot van het besef dat er licht is aan het eind van de tunnel hoewel meermalen iemand dat licht heeft gedoofd. Die vis speelt een belangrijke bijrol in het verhaal, net als een tamme kraai dat doet. Bas krijgt noodgedwongen de vrijheid maar laat meisje Maaike een veer, die later ingelijst op de slaapkamer tussen kraanvogels op blauw behang hangt. Deze kraaifiguur ziet ze op de meest onverwachte plekken terugkomen, bijvoorbeeld als tatoeage op de binnenkant van een vrouwenpols in de wachtkamer. Ook komt het silhouet in de fotocollages terug. Het is niet de sombere kraai die gebogen over een graf de dood inkijkt, maar juist een vrolijke herinnering aan een tijd van vroeger toen het leven nog goed en onbezorgd leek.

De tekst in het boek heeft een sombere en meestentijds verdrietige ondertoon. Maar merkbaar is dat de schrijfster de moed erin houdt, hoewel ze meermalen zichzelf ongenadig hard tegenkomt. "Ik denk aan de bleke vermoeide vrouw met littekens en punkhaar, die ik net in de spiegel van de lift zag." Uit verzonnen dialogen in de wachtkamer proef ik de eigen radeloosheid soms die Koning in derde persoon beleefde en van zich afschrijft. Dikwijls voelt ze zich afgeschreven, maar door zich te richten op kleine lichtpunten die door de donkerte van de ziekte heen schijnen houdt ze zich staande. De naïeve benadering van haar kinderen laat haar de positieve kant van het leven op dat moment zien. De dochter vraagt zich af wat ze met de geamputeerde borsten doen. Ze vindt de getekende rode lijnen op moeder Maaikes’ lichaam voor de bestraling “richtlijnen naar je betere leven. best mooi”. Het maakt de verhalen luchtig en bij momenten wel komisch. Ook de reacties van wachtenden op elkaar werkt de glimlach in de hand. Hoewel deze samenspraken bedacht zijn zullen ze toch op een bepaalde manier zo geregistreerd zijn. Het boek is gedramatiseerd naar realistische gebeurtenissen, maar elke gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval.

Tussen de bestralingen en therapieën door hangt ze thuis op de bank en kijkt door ziekenhuisseries op televisie naar het leed van ziekere mensen; "ook al zijn het acteurs geeft het me gek genoeg een geruststellend gevoel". Van de tekst in het boek krijgt de lezer geen negatieve gedachten, de auteur ziet de positieve kanten van het lot dat ze moet ondergaan. Natuurlijk is er een indringende toon, maar de grens tussen hoop en wanhoop kan worden weg gelachen. Niet schaterend, maar wel glimmend. Heel zelden is er een grimlach te bespeuren. Vooral door opmerkingen en handelingen van kinderen blijft de moed erin. Het laat het grootste probleem waarmee de schrijfster in haar mensenleven worstelt niet al te sentimenteel worden.

Het is een bijzonder boekwerk, in een bijzondere jas over een bijzondere maar herkenbare lijdensweg. De teksten zijn afgedrukt op printpapier, terwijl de foto’s op glanzend papier zijn gezet. Tussen de tekstdelen tref ik veel lege pagina’s aan, onbedrukt. Deze zijn genummerd zoals bladzijden in een boek dat zijn, maar de pagina’s met tekst zijn ongenummerd. Alsof Koning de leegte, het wachten, heeft willen kenmerken en de tijd willen geven. Terwijl het verhaal een eeuwigheidswaarde heeft, van alles tijden en qua emotie iedere dag actueel is. ‘Op oudejaarsdag voel ik me altijd een beetje onrustig’, zeg ik. ‘Alsof ik ergens op wacht.’ ‘Je hebt al lang genoeg gewacht mam’, zegt mijn zoon. ‘Eigenlijk wacht je op niks, want morgen is gewoon weer een nieuwe dag’, zegt mijn dochter. ‘Dat niks. Dat is alles’, zeg ik.

Maaike Koning speelt op de telefoon als afleiding online Wordfeud met haar ouders. In deze Scrabble-app vult ze het liefst de woorden die zij leggen aan voor meer punten. Zo wordt hoop wanhoop, loten kloten, zon gezond en wordt tabel onacceptabel. Met het laatste woord sluit Maaike het boek af. Geluk voor 22 punten. “Ik zou er gelukkigst van kunnen maken voor 46 punten, maar wacht nog even.”

WACHT AF. Tekst & collages/foto’s Maaike Koning. Ontwerp Esther de Vries. Eigen uitgave in een oplage van 850, 2024.

#wachtkamer #Maaike Koning #ziekenhuis #dagboek #hoop en wanhoop #boekbespreking

0 notes

hopefulminds · 4 months

Text

Ik ben zo moe van alles. Ik ben moe en uitgeput. Ik wil niet meer. Ook al is dat geen optie. Ik zie het niet meer. Uiteindelijk gaat het toch terug slecht. Het gaat altijd slecht. Ook al gaat het goed, dan gaat het slecht. Ik voel me leeg en tegelijk voel ik zoveel verdriet. Ik weet het niet. Ik wil niets meer voelen. Ik wil niet meer.

0 notes

dickvanas · 4 months

Text

Net nu het leven hem toelacht: 'het is een gedwongen afscheid'.

Net nu het leven Hans de Booij (65) eindelijk weer toelacht, moet hij opnieuw een fikse tegenslag zien te verwerken. En wat voor een. De zanger en liedjesschrijver heeft besloten zijn muzikale carrière, noodgedwongen, vaarwel te zeggen. „Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer aan de verwachtingen van mijn publiek kan voldoen. Om dat voor te zijn, heb ik nu zelf de streep getrokken.”

Hans De Booij legt het bijltje erbij neer. Postcovid heeft er naar alle waarschijnlijkheid voor gezorgd dat hij te weinig energie heeft om nog de planken op te gaan. De zanger van hits als Annabel, Een vrouw zoals jij en Thuis ben keek tweeënhalf jaar geleden de dood in de ogen toen hij met ernstige coronaklachten op de intensivecareafdeling van het Amsterdam UMC belandde. Sindsdien kwakkelt hij voortdurend met zijn gezondheid. De Booij, die volgende maand zijn 66e verjaardag hoopt te vieren, vreest dat het op fysiek vlak nooit meer helemaal goed met hem zal komen.

„Het is een gedwongen afscheid”, verzucht hij. „Ik had graag nog een tijdje willen blijven zingen, mijn carrière zat het afgelopen jaar weer behoorlijk in de lift, maar bij elk optreden ging ik uitgeput naar huis. Ik heb alles gedaan om mijn conditie te verbeteren, maar niets heeft geholpen. Ook de medicijnen die mijn huisarts me had voorgeschreven hebben niet gewerkt. Ik ga ervan uit dat ik long covid heb, maar de dokter kan dat niet bevestigen. De oorzaak van mijn klachten kan hij niet thuisbrengen.”

Nieuwe fase

De Booij zegt „vaak onverklaarbaar moe” te zijn. „Zingen en optreden wordt steeds zwaarder. Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer aan de verwachtingen van mijn publiek kan voldoen. Om dat voor te zijn, heb ik nu zelf maar de streep getrokken. Na ruim veertig jaar op de planken valt eind december voor mij definitief het doek. Ik bereid me voor op een nieuwe fase in mijn leven, waarin ik niet meer zal optreden en ook geen nieuw materiaal meer ga opnemen.”

Sinds vorig jaar zomer woont de zanger in het Brabantse Fijnaart, waar hij een fraaie eengezinswoning betrok. Aan die verhuizing ging echter een periode vol onzekerheid en misère vooraf. Omdat De Booij na zijn coronabesmetting niet meer kon optreden vanwege gezondheidsklachten, kwam hij zonder inkomsten te zitten. Daardoor was hij niet meer in staat om de huur van zijn appartement in het Brabantse vestingstadje Heusden te betalen. Een urgentieverklaring had hij niet, en dus kon hij fluiten naar een sociale huurwoning. Noodgedwongen nam de zanger vervolgens zijn intrek in een oude caravan. Daar kon hij echter maar beperkte tijd over beschikken.

’Straks eindig ik onder een brug!’

Nederpop All Stars

Het was zakenman Gerard van der Horst die na het lezen van de situatie van De Booij, die aan Privé zijn verhaal deed, hem wist te behoeden van een leven op straat. Hij stak de zanger de helpende hand toe door een van zijn huizen beschikbaar te stellen. De woning werd compleet ingericht en ook verlangde Van der Horst geen huur. „Dat doe ik om Hans de gelegenheid te geven helemaal op verhaal te komen en zijn leven weer op de rit te krijgen”, sprak de nobele vastgoedondernemer in september bij de overhandiging van de sleutel.

Het leven leek Hans de Booij weer toe te lachen. De zanger had in die periode zijn nieuwe album Hoe had ik het anders moeten doen gelanceerd, en niet veel later verscheen ook zijn biografie Het wordt niets zonder jou. „Ik had geen zorgen meer”, blikt hij nu terug. „Zelfs mijn financiële sores werd opgelost, omdat ik veel werk kreeg. Ik werd gevraagd voor de Nederpop All Stars, waar ook onder anderen de dames van Loïs Lane, Henk Westbroek, Erik Mesie en Nol Havens deel van uitmaken. Met die show ben ik nog steeds in het land te zien. Mijn contract loopt eind december af en dat lijkt me een geschikt moment de showbizz voorgoed vaarwel te zeggen.”

Geduld

Dat besluit heeft Hans, zo zegt hij, na lang wikken en wegen genomen. „Het coronavirus heeft me flink te pakken gehad. Ik had nagenoeg een jaar nodig om een beetje op te knappen. Ik dacht dat het langzaam wel weer beter met me zou gaan, maar ik ben niet over mijn vermoeidheid heen gekomen. Bij de minste en geringste inspanning raak ik uitgeput. De doktoren kunnen niets voor me doen. Ik krijg steeds weer te horen dat ik geduld moet hebben, maar de klachten houden aan. Ze worden niet minder. Ik gooi nu de handdoek in de ring.”

Lichamelijk is de zanger niet meer in staat om lang op de bühne te staan. „Na vier of vijf liedjes heb ik geen energie meer. Dat frustreert me. Op deze manier kan ik niet langer meedraaien in de showbizz”, aldus De Booij, die met name in de jaren tachtig mening hart op hol liet slaan. „De vrouwen zijn me nog altijd niet vergeten. Bij optredens van de Nederpop All Stars staan ze in drommen voor het podium. Dan zingen ze al mijn hits luidkeels mee. Ik ben er blij mee, omdat ik dan niet al mijn krachten hoef te geven. Toch blijft zo’n optreden zwaar voor me.”

AOW

Nu het definitieve einde van zijn muzikale carrière in zicht is, denkt De Booij voorzichtig na over zijn toekomst. „Ik ga in elk geval niet achter de geraniums zitten. Tot volgend jaar februari mag ik in mijn huis blijven wonen, daarna hoop ik mijn koffers te pakken en naar Malta te vertrekken. Vrienden van me kweken er groenten. Ze hebben me gevraagd om er in de tuin te gaan werken.”

’Mijn vader wilde mij nooit meer zien’

De Booij verkocht onlangs voor meer dan een ton alle rechten van zijn liedjes aan Pythagoras Music Fund, het investeringsfonds dat drie jaar geleden door voormalig platenbaas en muziekuitgever Hein van der Ree en songwriter en producer John Ewbank werd opgericht. „Dat klopt, ik zit al een tijdje niet meer op zwart zaad. En dat is een heel fijn gevoel. Volgend jaar hoop ik ook mijn eerste AOW te ontvangen. Rijk word ik daar echter niet van. Omdat ik van mijn leven een puinhoop heb gemaakt, door jarenlang in het buitenland te vertoeven zonder een boekhouding bij te houden, heb ik niet recht op meer. Ik zal het dus de rest van mijn leven zuinig aan moeten doen.”

Met zijn laatste single Bergen aan Zee wil de zanger afscheid nemen. „Het is een romantisch liedje over het witte strand van Bergen aan Zee. Ik had het een tijdje geleden geschreven voor Loïs Lane, maar Suzanne en Monique Klemann vonden het niet bij hen passen. Het origineel was in het Engels, en ik heb het nu in het Nederlands vertaald, met de bedoeling het na de zomer uit te brengen als afscheidssingle. Zodra ik met zingen ben gestopt, wil ik gedichten gaan schrijven en weer gaan schilderen. Maar voordat het zover is, moet ik alles even laten bezinken. Het besluit om te stoppen is nog heel vers.”

(Door Dick van As)

1 note · View note