#yugjin | Explore Tumblr Posts and Blogs

secretsantagot7 · 6 years

Text

[Secret Santa] Yugyeom x Jinyoung by Adriftway

by Adriftway

“เฮ้ ลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่ามานอนบนเตียงคนอื่นตามใจชอบสิเฟ้ยยย ย่าาห์! คิมยูคยอม” จินยองพูดด้วยความหงุดหงิด ส่วนอีกฝ่ายก็ยังคงนอนเล่นหูเล่นตาสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงนอนของเขาราวกับเย้ยๆเขาว่าแน่จริงก็เข้ามาดึงเองสิ เขาก็อยากจะไปลากเจ้าเด็กอวดดีนี่ลงมาอยู่หรอกถ้าไม่ติดว่า...

“พี่ก็ช่วยดึงผมขึ้นหน่อยสิครับ ผมพึ่งปั่นงานส่งลูกค้าเสร็จไม่แรงลุกแล้วเนี่ยย” เด็กโข่งพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ฉันไม่หลงกลนายเป็นครั้งที่สองแน่ เดี๋ยวนายก็ ก็...” จินยองหน้าแดงก่ำคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อน

“ก็อะไรคร้าบบ~” เด็กแสบพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้แกล้งแฟนตัวเอง หึหึ มันน่าจับฟัดซะจริงๆเลยนะ คนที่ชื่อ ปาร์คจิยองเนี่ย คิมยูคยอมคิดก่อนจะเลียริมฝีปากตัวเอง

“ย่าห์ ฉันจะไม่พูดซ้ำแล้วนะ ถ้าไม่ไปอาบน้ำก็ไปนอนนอกห้องนู่น” พอรู้ว่าตัวเองใกล้จะแพ้ คุณชายปาร์คก็รีบเก็กทำเสียงคุณแม่จอมโหดทันที

“คร้าบๆ ไปแล้วครับ” ยูคยอมลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัว ก่อนที่จะ...ฟอดดดดด “หอมชื่นนใจ ฮ่าๆๆ”

“อ้ากกกก” คนถูกหอมหน้าดำหน้าแดงไม่รู้ว่าโกรธ เขินหรืออะไร เขาไม่เคยชินสักทีกับการแสดงความรักของเจ้าเด็กนี่ พวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเพราะเป็นเพื่อนบ้านกันถึงตอนหลังยูคยอมจะย้ายไปแล้วแต่ยังได้ติดต่อกันอยู่เสมอ เขาโตกว่าคิมยูคยอมถึง 3ปีแม้ว่าเจ้าเด็กนั้นจะไม่เคยจะเคารพเขาเลยก็เถอะ (ทีตอนเล็กๆนะตามเขาต้อยๆเรียกพี่จินยองๆ) พวกเขาคบกันตั้งแต่ม.ปลายทะเลาะตบตีกันมาก็มากแต่มีตอนที่ทะเลาะกันรุนแรงจนต้องเลิกกันไปครั้งนึงมันเป็นเรื่องเมื่อ 4ปีก่อนผมอยู่ปี3 และยูคยอมเพิ่งขึ้นมหาลัยปี 1

@ใต้ตึกคณะของปาร์คจินยอง

วันนี้เขาอยู่ทำงานที่คณะจนเย็นไม่รู้ว่ายูคยอมจะรอนานรึยัง จินยองคิดก่อนจะเมสเสจไปหาว่าเลิกเรียนแล้วขณะที่เดินออกมาจากตัวตึก

“ว่าไงจ๊ะ น้องจินยองคนสวย ให้พี่ไปส่งมั้ยน้องงงง” ตัวประกอบ A ตะโกนขึ้นมาก่อนที่จะมี B,C มาเป็นลูกคู่

จินยองไม่เข้าใจว่าแค่เขาหน้าหวานกว่าผู้ชายทั่วไปเล็กน้อย ทำไมถึงต้องชอบมีพวกผู้ชายมาคอยขายขนมจีบหรือต้องมาแซวเขาเหมือนกลุ่มคนพวกนี้ด้วยนะ

“วิ้ดวิ้วววๆๆ ให้พี่XXXไปส่งเถอะจ๊ะ เดินไกลเดี๋ยวจะทำให้ขาสวยๆของน้องเมื่อยซะเปล่าๆ ฮ่าๆๆ” ปกติแล้วเขามักจะเลี่ยงที่จะเจอกลุ่มคนอยู่แล้วแต่ไม่คิดว่าเลิกเย็นขนาดนี้ คนพวกนี้ยังจะอยู่กันที่นี่อีก เฮ้อ สงสัยต้องนัดยูคยอมไปที่อื่นซะแล้วสิ จินยองคิดก่อนจะรีบเดินหนีไปเร็วๆ

“จะรีบเดินหนีพี่ไปไหนเล่า มาคุยกันก่อนซี่” ตัวหัวโจกคว้าแขนจินยองไว้ ก่อนจะลูบตัวเขาอย่างกระลิ้มกระเหลี่ย ขนเขาขนลุกพรึ่บด้วยความขยะแขยง

จินนยองพยายามสะบัดออก แต่แรงบีบที่แขนก็ยิ่งมากขึ้น กระชากกันไปมาจนกระทั่ง

“เฮ้ยย ทำอะไรว่ะ ผลั๊วว!!!” เสียงดังมาจากด้านหลัง ก่อนเจ้าตัวประกอบAจะถูกต่อยแล้วก็เกิดการตะลุมบอนกัน พวก B,C ก็ลุกกรูกันเข้ามาแยกทั้งสองคนออกจากกัน เป็นรุ่นพี่ปี4 อดีตเดือนมหาลัย พี่เจย์นี่นา!

“เจย์มึงอย่ามายุ่ง เก๋านักหรอว่ะ!!!” ตัวประกอบAตะโกนใส่พี่เจย์ 3ต่อ2 สถานการณ์เริ่มไม่ดีแล้วไง ตึกนี้ก็อยู่ห่างจากคณะอื่นๆเย็นขนาดนี้ผู้คนรอบๆก็ไม่มีอยู่เลย เขาก็บู้ไม่เป็นซะด้วย ทำไงดีเนี่ย ! จินยองคิดอย่างจิตตก

“ลูกพี่ อย่าไปมีเรื่องกับมันเลย มันเป็นลูกนักการเมืองแถมตอนนี้พี่ยังติดทัณฑ์บนอยู่ด้วย” เจ้าB กระซิบ

“เออ! ถือว่ามึงโชคดีไป คราวนี้กูจะปล่อยมึงไปก่อนล่ะกัน” ก่อนที่จะสลายตัวไป

ไม่รู้ว่าใครปล่อยใครไปกันแน่ในขณะที่เจ้านั่นโดนไปสองสามหมัด ส่วนพี่เจย์ยังคงดูดีแม้จะมอมๆเซอร์ๆหน่อยก็เถอะ

“ผมขอบคุณพี่มากนะครับที่มาช่วยผมไว้ ไม่ยักรู้ว่าพี่ก็บู้เป็นด้วย” แม้จะจิตตกจากเหตุการณ์ไปเมื่อครู่ แต่เขาก็ยังคงแซวรุ่นพี่อย่างขำๆ เพื่อแก้บรรยากาศอึมครึมนี่

“หืม ยิ้มสวยนะเราเนี่ย หึหึ” พี่เจย์ยิ้มที่มุมปากก่อนจะก้มหน้ามาใกล้ๆ ราวกับมีรังสีนักล่าแผ่ออกมา

“เอ่อ...หรอครับ”ผมรู้สึกแปลกๆ ขณะที่กำลังจะถอยออกมา

“มายุ่งอะไรกับแฟนคนอื่นว่ะ ผลั๊วว!!” อย่างกับเดจาวูจินยองอึ้ง ทำไมมีแต่คนชอบใช้กำลังรอบๆตัวเขานักเล่า!!

“คิมยูคยอม นายทำอะไรเนี่ย ไปต่อยพี่เขาทำไม!” เขาถามคิมยูคยอม ก่อ��จะสะกิดใจได้

“นายกำลังเข้าใจผิดนะ เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด” จินยองรีบเข้าไปหยุดคิมยูคยอมไว้ หมอนี่ยังทำท่าจะเข้าไปต่อยพี่เจย์อยู่ตลอดเลย เขาไม่เคยเห็นเด็กแสบในอารมณ์นี้มาก่อน อย่างกับว่ามีไฟลุกในตาของเจ้าเด็กนี่อย่างนั้นแหละ

“งั้นพี่จะให้ผมเข้าใจว่าไร ในเมื่อมองยังไงก็คือพี่จูบกับมันอ่ะ”ยูคยอมชี้หน้าชายแปลกหน้าด้วยนัยตาเขียวปั๊ด

“มือหนักเหมือนกันนี่ไอหนู” พี่เจย์เช็ดเลือดที่มุมปาก

“เรียกใครว่าไอหนูว่ะ”

“ยูคยอมพอแล้ว เขาเป็นรุ่นพี่นายนะ” จินยองห้ามปรามอย่างใจเสีย

“รุ่นพี่แล้วไง ไม่มีปัญญาหาแฟนเองจนต้องมายุ่งกับแฟนชาวบ้านรึไงว่ะ”

“เห้อออ เสียดายจังพี่นึกว่าเราโสดเลยกะจะจีบซะหน่อย” พี่เจย์พูดพลางขยิบตาใส่ ผมไม่รู้ว่าพี่พูดจริงพูดเล่นนะแต่หน้าพี่แม่งโคตรกวนตี-เลย คิมยูคยอมเริ่มดิ้นแรงอีกแล้ว แม่งเอ้ยวันนี้มันวันอะไรของปาร์คจินยองว่ะ?

“เอาไว้เบื่อกินเด็กเมื่อไหร่แล้วโทรมาหาพี่นะครับจินยอง” แล้วพี่แกจะมาโบกมือจากไปง่ายๆงี้หรอว่ะ กลับมาแก้ความผิดที่ตัวเองก่อไว้ก่อนเซ่

“ใครเด็กว่ะ ไอบ้าเอ้ย กลับมาให้ต่อยซะดีๆ” ยูคยอมยังคงโวยวายไม่หยุด ก่อนจะหันมาทำหน้าดุใส่ผม

“ทำไมพี่ต้องมาห้ามผมด้วย ไปเข้าข้างมันทำไม”

“เลิกเรียกพี่เจย์ว่ามันสักที มันไม่สุภาพเข้าใจไหม” จินยองเปิดโหมดคุณแม่ขึ้นมาซะอย่างนั้น

“ทำไมต้องเรียกกันอย่างสนิมสนมด้วย!”

“มันเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับเด็กอย่างนาย” ผมเผลอพูดประชดไปด้วยความหงุดหงิด

“ใครเด็ก ผมตัวโตกว่าพี่แล้ว พี่เลิกมองผมเป็นเด็กซะทีเถอะ!” ยูคยอมพูดด้วยความฉุนเฉียว

“ตราบใดที่นายยังใจร้อนไม่ยอมฟังใครอยู่อย่างนี้ มันก็คือเด็กนั้นแหละ!” ไหนๆผมก็ทนกับนิสัยเอาแต่ใจของหมอนี่มาเต็มทนแล้วเหมือนกัน คิมยูคยอมควรจะต้องโดนดัดนิสัยซะบ้าง

“โธ่โว้ยยย” ยูคยอมกระชากผมเข้ากับผนัง แล้วทุบด้วยกำปั้นดัง ตึ้ง!

“อย่า เรียก ผม ว่า เด็ก” เขาพูดเสียงเข้มเน้นในแต่ละคำ ผมไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อน ให้ตายเถอะ แล้วไงว่ะ ฉันเป็นพี่แกนะโว้ย มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้

“ฉันจะพูดแล้วนายจะทำไม นายมันเด็ก นายมันเด.. อื้ออ” ริมฝีปากของยูคยอมกดเน้นย้ำลงมาที่ผมเหมือนลงโทษกันยังไงหยั่งงั้น

“อ๊ะ!” บัดซบ คิมยูคยอมใครให้นายมาบีบก้นพีชฉัน จังหวะที่ผมเผลอเปล่งเสียงออกมาหมอนั่นก็ดันลิ้นตวัดเข้ามาแล้ว จูบนี้ของยูคยอมมันช่างร้อนแรงและดิบเถื่อนจนทำให้ผมใจเต้นโครมคราม ปกติจูบของพวกเราอย่างมากก็เป็นแค่ปากแตะปากเท่านั้นเองนะ รสจูบในตอนนี้จึงทำให้ผมรู้สึกสับสนมึนงงไปหมด ผมจะขาดใจตายอยู่แล้ว

“อื้อออ” เหมือนกับนกรู้ในที่สุดยูคยอมก็ยอมถอนจูบออกไปซะที

“แฮ่กกๆๆ แฮ่ก เจ้า..แฮ่ก บ้า” ผมแทบจะทรงตัวไม่อยู่ถ้าไม่ได้อ้อมกอดของหมอนี่มาช่วยประคองไว้

“ผมม...” พอเงยหน้าขึ้นไปก็ได้เห็นใบหน้าแดงก่ำไปถึงหูของเจ้าเด็กคิมเหมือนกับตกใจปนเขินอายในสิ่งที่ตัวเองพึ่งทำลงไป

“ฉันไม่ให้อภัยนายแน่ คิมยูคยอม” ผมประกาศกร้าวก่อนจะใช้จังหวะที่เจ้านั่นเผลอวิ่งกลับหอตัวเองไป

Yugyeom’s Part

บ้าที่สุด!! ทำไมพี่จินยองต้องไปเข้าข้างมันด้วยเล่า สรุปผมก็ยังไม่ได้ฟังจริงๆสักทีว่าเรื่องที่ผมเห็นในวันนี้มันเป็นยังไงกันแน่ พออารมณ์เย็นลงแล้ว ผมโคตรเสียใจที่ทำรุนแรงกับพี่จินยองไปแบบนั้น คนอย่างปาร์คจินยองน่ะไม่มีวันนอกใจผมหรอก! พี่เขาเป็นคนซื่อสัตย์และจริงจังแค่ไหนเรื่องนั้นผมรู้ดี ยิ่งคิดถึงสิ่งที่ผมทำลงไปในวันนี้แล้วรู้สึกแย่ชะมัด พรุ่งนี้วันเสาร์ต้องไปเคลียร์กับพี่เขาให้รู้เรื่องให้ได้

เด็กน้อยคิมยูคยอมตัดสินใจอย่างตั้งมั่น แต่ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ฟ้าจะเป็นใจให้เขารึเปล่านะ?

วันเสาร์ 15:30 หอปาร์คของจินยอง

สวัสดีครับ วันนี้ผมคิมยูคยอมตั้งใจแต่งตัวพิถีพิถันแบบสุดๆ ในชุดสูทสีฟ้าสดใสผูกไทสีน้ำเงินเข้มบวกน้ำหอมอ่อนๆแม้ว่ามันจะขัดกับอากาศร้อนๆที่ประเทศไทยไปแบบสุดๆก็ตามแต่ถ้าพี่จินยองพอใจล่ะก็จะอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละฮะ แถมผมยังซื้อช่อดอกไม้และหนังสือที่พี่เขาบ่นอยากได้มาอีกด้วย งานนี้พี่จินยองไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปสิ ที่เสียเวลาสุดๆก็ตอนคิดกะท่องบทเพื่อจะมาขอโทษนี่แหละ แต่ก็ช่างเถอะตอนนี้เขาได้มาถึงหอพี่จินยองเรียบร้อยแล้ว รู้สึกประหม่าไม่น้อยเลยแฮะ อ่ะแฮ่มๆ เขาวอร์มเสียงในลำคอเล็กน้อย

“........” แต่ภาพที่เห็นทำเอาผมช็อกไปสนิท ทำไมไอเจย์อะไรนั่น มันถึงออกมาจากห้องพี่จินยองได้ล่ะ บัดซบผมได้แต่หลบอยู่ข้างผนัง สองคนนั้นพูดคุยหัวเราะกันคิกคัก ก่อนเจย์จะเดินลงบันไดไปอีกทาง แม่งเอ้ย! ผมทรุดตัวลงพื้น กุมหัวอย่างคิดอะไรไม่ออก นี่มันหมายความว่ายังไงกัน ก่อนที่จะรู้สึกตัวผมก็ไปอยู่หน้าห้อง1704 ของพี่จินยองเรียบร้อยแล้ว

“ปังๆๆ” ผมทุบประตูไปอย่างแรงด้วยความโมโห บ้าเอ้ย

“ปังๆๆ พี่จิยองเปิดออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ ย่าห์ ปังๆๆ ผมรู้นะว่าพี่อยู่ในนั้นน่ะ”

End Yugyeom’s Part

เสียงเคาะประตูที่ดังสนั่นเพราะกลัวว่ามันจะรบกวนห้องคนอื่น ทำให้ผมต้องลุกไปเปิดอย่างเสียไม่ได้ คิมยูคยอมเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย คดีเก่าผมยังไม่ทันคิดบัญชีเลยนะ

แอ่ดดด

“ย่าห์ เป็นบ้าอะไรฮ่ะ เกรงใจคนอื่นเขาซะบ้างสิ คิมยูคยอม ถ้าจะมาโวยวายอย่างไร้สติล่ะก็กลับไปซะเถอะ” จินยองยอมรับเลยว่าเขารับมือกับยูคยอมเวอร์ชั่นนี้ไม่ถูกเลยจริงๆ ทางที่ดีคงต้องให้กลับไปสงบสติอารมณ์ก่อนนั้นแหละ

“ทำไม! เพราะว่าผมไม่ใช่ชายชู้ของพี่รึไง ถึงได้ไล่กันนัก”

จินยองอึ้งกับคำพูดที่รุนแรงนั่นก่อนจะตั้งสติตอบกลับไปว่า “ฉันไม่รู้ว่านายพูดเรื่องอะไร ถ้าเรื่องพี่เจย์ล่ะก็ฉันได้บอกไปแล้วว่ามันไม่มีอะไร แล้วกรุณาอย่ามาใช้คำพูดถ่อยๆแบบนี้ออกมาอีกนะ”

“พอกันที เลิกทำตัวมาสั่งสอนผมสักทีเถอะ พี่อย่าทำเหมือนผมโง่นักเลย ผมเชื่อใจพี่ ผมคิดว่ารู้จักพี่ดีที่สุดแต่ที่จริงแล้วก็ไม่เลย... พี่แม่งแสแสร้งเก่งว่ะ เหอะ หลอกซะผมเกือบเชื่อสนิทใจเลย ฮ่ะฮะฮะๆๆ” ราวกับว่าคิมยูคยอมที่เขารู้จักได้เสียสติไปแล้ว

“นายเป็นบ้าอะไร ฉันไปหลอกอะไรนายตอนไหน ช่วยมีสติแล้วฟังฉันอธิบายเรื่องเมื่อวานซะ” จินยองเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาแล้วเหมือนกัน

“ให้ฟังคำโกหกหลอกลวงจากพี่แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ผมตาสว่างแล้ว พี่ก็แค่เห็นผมเป็นน้องชายโง่ๆข้างบ้าน จะหยิบมาเล่น จะเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้งั้นสินะ ดีเลย! งั้นช่วยเขี่ยผมออกไปจากชีวิตพี่สักทีเหอะ ผมเจ็บจนเอียนเต็มทนแล้วว่ะ” ยูคยอมมองมาที่ผมด้วยสายตาเย็นชา ผมตัวเย็นวาบแทบไม่อยากจะเชื่อหูและสายตาต��วเอง แฟนเด็กคนที่คอยมอบรอยยิ้มและอ้อมกอดที่อบอุ่นให้แก่เขา นี่มันคนเดียวกันจริงๆเหรอ รักเรามันมาสุดทางแล้วรึยังไงกันนะ หึ ก็ดีเขาก็เบื่อที่จะพูดแล้วเหมือนกัน

“ได้ ในเมื่อนายเชื่อว่าฉันเลวไปแล้ว...เราก็คงไม่มีอะไรจะต้องพูดกันอีก เราขาดกันแค่นี้เถอะ คิมยูคยอม” จินยองพยายามกลั้นน้ำเสียงสั่นเครือของตัวเอง

“อ่ะ ผมให้ ตอนแรกตั้งใจจะเอามาให้อยู่แล้ว ถือซะว่าเป็นของขวัญบอกลาก็แล้วกัน พี่จะเอาไปทิ้งหรือจะทำอะไรก็แล้วแต่เลย มันเป็นสิทธิ์ของพี่แล้ว” ยูคยอมยัดช่อดอกไม้กับหนังสือใส่มือจินยอง ก่อนจะเดินกลับไปไม่แม้แต่จะหันกลับมา จินยองปิดประตูแล้วนั่งพิงประตูอย่างไร้วิญญาณ

“แม่งเอ้ย มันจะจบลงแค่นี้จริงๆงั้นเหรอว่ะ” จินยองรำพึงกับตัวเอง น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลมาราวกับทำนบแตก

“ฮึก ฮึก ฮืออออ ฮืออออ ฮืออ” เสียงร้องไห้ดังต่อเนื่องในห้อง...ราวกับแผ่นเสียงที่เล่นซ้ำไปซ้ำมาในคืนนั้น

Yugyeom’s Part

@โรงอาหาร มหาลัยOOO

“เฮ้ย อะไรว่ะ กูไม่อยู่เดี๋ยวเดียวทำไมมึงถึงเลิกกับพี่จินยองได้ว่ะ แล้วไอพี่เจย์ที่มึงพูดถึงก็คืออดีตเดือนมหาลัยคนนั้นที่ฮอตๆอ่ะนะ” แบมแบมร้องออกมาอย่างตกใจหลังจากได้ฟังเรื่องราวจากเพื่อนที่ทำสีหน้าอมทุกข์อยู่ตอนนี้

“เออ คนเดียวกันนั้นและ แต่เรื่องมันป็นไปแล้วว่ะ ช่างแม่งเหอะ กูไม่อยากจะคิดถึงมันอีกแล้ว”

“ปากมึงพูดงี้แต่สีหน้ามึงบอกชัดเจนเลยว่าเลิกคิดไม่ได้อ่ะ”

“แล้ว กูควรจะทำไงดีว่ะ อยากจะลืมๆๆให้หมดทุกอย่างเลยว่ะแม่ง”

“มันจะไม่มีทางต่อกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้จริงๆหรอว่ะ บางทีมึงอาจจะเข้าใจผิดไปเองจริงๆก็ได้นะเว้ย ขนาดกูรู้จักพี่จินยองมาได้ไม่เท่าไหร่ ยังคิดเลยว่าถ้าจะเลิกกันจริงๆเรื่องมือที่สามนี่ตัดไปได้เลยอ่ะ” แบมแบมไม่อยากพูดกระทบแผลสดเพื่อนเท่าไหร่แต่ก็ต้องการจะเตือนสติเพื่อนรักที่กำลังถูกพิษรักแรงหึงเล่นงานอยู่

“แต่กูเห็นกับตาเลยนะเว้ย ครั้งแรกอาจจะเป็นเพราะมุมได้ แต่อีกครั้งที่เจอหน้าห้อง ขนาดกู เขายังแทบไม่ให้กูเข้าไปเลยแล้วมึงจะให้กูคิดยังไง ยืนคุยกันอี๋อ๋อหน้าห้องกันซะขนาดนั้นอ่ะ” ยิ่งพูดสีหน้ายูคยอมยิ่งแย่ลง

“โอเคๆ พอก่อนๆ ฉันว่าของอย่างนี้คงต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่ะ” แต่ถ้าทั้งรุ่นพี่กับนายหันหน้ามาคุยกันดีๆก็น่าจะปรับความเข้าใจกันได้เถอะ เฮ้ออ ก็ทำตัวเด็กกันทั้งคู่นั้นแหละน้า ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นสองคนนี้ทะเลาะกันซะเมื่อไหร่ รุ่นพี่จินยองที่ว่าสุขุมก็กลายเป็นเด็กขี้ประชดประชันไม่ต่างจากคิมยูคยอมเลยสักนิดเดียว เพราะฉะนั้นนี่อาจจะเป็นบททดสอบที่สองคนนี้จะต้องเจออยู่แล้วก็ได้ ไม่ว่าช้าหรือเร็ว แบมแบมได้แต่รำพึงอยู่ในใจ

“เฮ้อออ อาจจะอย่างมึงว่าก็ได้ เพราะตอนนี้กูคงเข้าหน้าเขาไม่ติดแล้วว่ะ” ยูคยอมได้แต่ถอนหายใจออกมา โกรธก็โกรธเขาอยู่แท้ๆแต่กลับคิดถึงมือกับแก้มอันนุ่มนิ่มของพี่จินยองซะได้ ไอหัวใจไม่รักดีเอ้ยย!

End Yugyeom’s Part

หลังจากเหตุการณ์นั้นทั้งผมกับยูคยอมก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ผ่านไปก็หลายเดือนจนปิดเทอมไปแล้ว มันทำให้ผมได้คิด คำว่า ทิฐิ คำเดียวทำให้ผมกลายเป็นคนปากหนักได้ขนาดนี้เชียวหรอ ชีวิตที่ไม่มีเด็กนั่นทำไมมันถึงน่าเบื่อจังนะ จะบอกว่าชอบที่ทะเลาะด้วยก็คงไม่ใช่ เสียพลังงานชีวิตจะตายไป ฮ่ะๆๆ จินยองหัวเราะกับตัวเองอย่างแกนๆ

“ก็อกๆๆ จินยองจ้ะ เปิดประตูให้แม่หน่อย” เสียงหวานๆดังออกมาจากด้านนอก

“ครับแม่” เขาเปิดประตูออกไป

“พรุ่งนี้ บ้านเราจะจัดปาร์ตี้คริสมาสต์ มีญาติๆมาร่วมด้วยเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปช่วยแม่จ่ายตลาดด้วยนะจ้ะ”

“ได้ครับ”

“โอเคจ้ะ แล้วรีบนอนได้แล้วนะลูกเดี๋ยวจะโตไม่ทันหนูยูคยอม โฮ๊ะๆๆ” คุณแม่หัวเราะแล้วเดินจากไป

เหอะๆ แค่ได้ยินชื่อ ใจผมมันก็ปวดหนึบขึ้นมาอีกแล้วสิ แต่ว่าแม่ครับต่อให้ลูกแม่นอนเร็วแค่ไหนก็สูงสู้เจ้าเด็กโย่งนั้นไม่ได้หรอกนะครับ เฮ้อออ

วันนี้ทั้งวันผมออกไปจ่ายตลาดกับเข้าครัวกับแม่ทั้งวัน จนเหนื่อยสายตัวแทบขาดเลย ถึงแม้ตอนบ่ายคุณป้าจะมาช่วยด้วยก็เถอะ

“พี่จินยองๆ มาเล่นวิดิโอเกมส์กันเถอะ” สาวน้อยที่ติดเกมคนนี้ชื่อว่า แจนครับเป็นลูกของคุณป้าดรุณี ญาติห่างๆของฝั่งแม่ผมอีกที แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมพึ่งมารู้ได้ไม่กี่เดือนที่ผ่านมาว่าพี่ชายของเธอก็คือพี่เจย์นั้นเอง ตอนที่รู้เรื่องนี้ผมล่ะอึ้งไปเลย โลกช่างกลมอย่างที่เขาว่ากันจริงๆนะครับว่าไหม วันนี้พี่เขาก็มานะครับซึ่งหลังจากที่รู้ว่าเป็นญาติกันพี่แกก็ไม่เคยมาทำตัวแพรวพราวใส่อีกเลย แถมยังขอโทษผมเรื่องที่ทำตัวเจ้าชู้ใส่อีกต่างหาก ฮ่ะๆๆ

“ติ๊งหน่องง”

“จินยอง ช่วยไปรับแขกแทนแม่ทีนะลูก” เสียงแม่ดังมาจากในครัว

ผมเดินออกไปรับแขกที่หน้าบ้าน ก่อนจะชะงักไปแปบนึง ที่อยู่หน้าบ้านก็คือครอบครัวคุณคิมโดยพ่วงเจ้าเด็กแสบคิมยูคยอมที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆมาด้วย คงโดนบังคับมาล่ะสิท่า เฮ้อ วันนี้เขาควรทำหน้ายังไงดี

“สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า ไม่ได้เจอกันนานนะครับ” จินยองยิ้มต้อนรับผู้ใหญ่ทั้งสอง

“สวัสดีจ้าหนูจินยอง โตขึ้นหล่อเป็นกองเลยนะเรา” คุณป้าพูดขึ้น

“คุณป้าก็ยังคงสวยไม่สร่างเลยครับ”ผมพูดชมด้วยความจริงใจ ก็คุณป้ายังคงดูเยาว์วัยเสมอๆเลยนี่นา แล้วผมก็เชิญพวกเขาเข้าไปในบ้าน

“ไง” ผมทักคิมยูคยอมที่ด้านรั้งท้ายด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก

“อืม” ยูคยอมตอบเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

ผมเดินตามเข้าไปพวกพ่อๆแม่ๆก็กำลังทักทายกันด้วยความดีใจที่นานๆจะเจอกัน ก่อนที่แม่ผมจะแนะนำคุณป้าดรุณีและลูกๆของเธอ ใช่ครับทั้งยัยแจนกับพี่เจย์นั้นแหละ ยูคยอมดูอึ้งๆที่ได้พบกับคนที่มีคดีเก่ากัน เจ้านั่นกำหมัดแน่นเชียวล่ะ ถ้ารู้ว่าเป็นญาติกันแล้วก็ช่วยเข้าใจทีเถอะ เขาไม่อยากอยู่โดยไม่มีเจ้าเด็กแสบข้างกายอีกแล้ว

“พี่จินยอง ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน” ยูคยอมพูดแล้วจับมือผมดึงออกไปที่สวนทันที พวกผู้ใหญ่ดูจะงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกเด็กๆไป

“ยูคยอม เบาๆหน่อยฉันเจ็บ” ผมบอกเขาหลังจากเดินออกมาไกลได้สักพัก

ยูคยอมหยุดนิ่ง มือที่จับอยู่ก็กลับกุมแน่นขึ้น

“นี่ใช่ไหมเรื่องที่พี่พยายามจะบอกผมน่ะ” เสียงยูคยอมนิ่งจนผมเดาอารมณ์เขาไม่ออก

“ชะ ใช่ แต่ฉันก็พึ่งรู้หลังจากที่ยัยแจนกับพี่เจย์มาหาที่หอนั่นแหละ”

“งั้นวันนั้นที่ผมเห็นก็...” ยูคยอมเหมือนคิดอะไรขึ้นได้

“วันนั้น?” ผมย้ำด้วยความไม่เข้าใจ

“ก็วันนั้น เอ่อ ที่ผมไปอาละวาดที่ห้องพี่” ยูคยอมดูรู้สึกผิดมากๆในขณะที่พูด ทำเอาผมใจอ่อนยวบ

“วันนั้นนาย��ห็นหรอ งั้นที่นายดูหัวเสียมากๆนั้นก็!” ภาพทุกภาพดูจะประติดประต่อกันจนผมเข้าใจเรื่องทุกอย่าง

“วันนั้นมันไม่มีอะไรเลยนะ พี่เจย์แค่มาเป็นเพื่อนยัยแจนเพื่อจะเอาแผ่นเกมที่ฝากซื้อก็แค่นั้นเอง” จินยองรีบอธิบายด้วยความรวดเร็ว

“แล้วทำไมผมถึงเห็นแค่พี่เจย์ที่หน้าห้องพี่เล่า” ยูคยอมถามด้วยความไม่เข้าใจ สรรพนามที่เรียกพี่เจย์ก็เปลี่ยนไปโดยที่ตัวเองก็ไม่ทันได้รู้สึกตัว ตอนนี้พอใจเขาเปิดรับฟังทุกอย่างแล้วเรื่องมันดูง่ายจนเขารู้สึกตัวเองงี่เง่ามากๆที่ปล่อยให้เรื่องมันค้างคาจนถึงตอนนี้

“พี่เจย์เขาแค่ขึ้นมาเอามือถือที่ลืมไว้น่ะสิ” จินยองอธิบายด้วยความใจเย็น ความรู้สึกยินดีที่ยูคยอมเข้าใจเรื่องนี้แล้วมันเอิ่มล้นเต็มหัวใจ��ขา

“แล้วๆๆ ทำไมพี่ถึงต้องยิ้ม ต้องส่งสายตาหวานเชื่อมใส่พิ- ”

จินยองโน้มคออีกฝ่ายลงมาแล้วจูบอย่างดูดดื่มเพื่อปิดปากเจ้าหนูจำไมอย่างคิมยูคยอม ตอนแรกยูคยอมที่นิ่งอึ้งจากการที่จินยองเป็นฝ่ายเริ่ม ก่อนจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ดีจนเกินไปเสียด้วยซ้ำ มือไม้ของเด็กเจ้าเล่ห์เริ่มอยู่ไม่สุขลูบไล้ไปมาทั่วแผ่นหลังเขา ลิ้นของเราสองคนตวัดเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ยูคยอมจูบเขาอย่างนุ่มนวลและทะนุถนอมก่อนจะถอนจูบไปอย่างอ้อยอิ่ง

“พี่จินยอง” ยูคยอมละเมอเรียกชื่อเขาคล้ายกับติดอยู่ในฝันหวาน

“เลิกสงสัยในตัวฉันสักทีเถอะคนที่ฉันรักก็มีแต่นายแค่คนเดียวนะ เจ้าบ้า” จินยองพูดเสียงแผ่วเบาด้วยความขวยเขินราวสาวน้อยแรกแย้มที่ริอาจบอกรักผู้ชาย

“ผมก็เหมือนกัน” ยูคยอมคว้าตัวเขาเข้ามากอดไว้แนบอกจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวราวกับกลองศึก

“ผมก็รักพี่ พี่จินยอง พี่คนเดียวเท่านั้น” ยูคยอมพูดเน้นย้ำด้วยความหนักแน่น ก่อนจะรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่อกเสื้อ

“พี่จินยอง พี่ร้องไห้หรอ”

“ใครจะไปร้องกัน เจ้าบ้า บ้าๆๆ ทำไมถึงไม่ยอมฟังกันตั้งแต่แรกเล่า”จินยองก้มหน้าแนบอกคิมยูคยอมแน่นไม่ยอมให้เห็นหน้าตาที่กำลังร้องไห้อย่างหนักของตัวเองอยู่ ขณะที่มือก็ทุบหน้าอกเจ้าเด็กแสบไม่หยุด

“ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ ผมปล่อยให้อารมณ์มาควบคุมตัวเองจนพูดจาทำร้ายจิตใจพี่ไป” ยูคยอมปล่อยให้ตัวเองโดนทุบหน้าอกอยู่นั้นพร้อมเอ่ยคำขอโทษออกมา ก่อนจะเชยคางคนขี้แยเพื่อปาดน้ำตาที่เลอะไปทั่วแก้มให้อย่างอ่อนโยน

“ผมเรียนรู้จากเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ผมสัญญาว่าจะไม่ใช้อารมณ์อย่างที่แล้วมาอีก พี่จินยอง เรามาเริ่มต้นใหม่กันได้ไหม ให้โอกาสผมได้อยู่เคียงข้างพี่อีกครั้งเถอะนะ ผมเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อคิดว่าจะไม่มีพี่ข้างกายอีกแล้ว” ยูคยอมย่อตัวลงจนสายตาเราอยู่ในระดับเดียวกัน

“นะครับ” ยูคยอมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

“ฉันเองก็ขอโทษนายเหมือนกัน... เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะยูคยอม” ผมยิ้มให้ยูคยอม

ยูคยอมได้ยินก็ยิ้มจนตายี ก่อนจะเข้ามากุมมือทั้งสองข้างของผมแล้วก้มลงจูบอย่างแผ่วเบา

“ผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจที่เลือกผมอย่างแน่นอน” ยูคยอมเงยหน้ามองมาที่นัยน์ตาผมและยิ้มให้อย่างหวานเชื่อม

จากคำมั่นสัญญาในตอนนั้นจนผ่านมาแล้ว4 ปี ผมรู้สึกขอบคุณทุกๆเรื่องราวในตอนนั้นที่สอนบทเรียนสำคัญให้กับเรา พวกเรารู้จักปรับตัวเข้าหากันมากขึ้น รับฟังกันมากขึ้น จนตอนนี้เข้าถึงวัยทำงานด้วยกันทั้งคู่ พวกเราก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันเองสุขบ้างทุกข์บ้างปนๆกันไปแต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนไปเลยก็คือความรักความเข้าใจที่มีให้กันเสมอมา

“พี่พิมพ์อะไรอยู่เนี่ย ทำหน้าตามีความสุขจัง” ยูคยอมที่อาบน้ำเสร็จก็เข้ามาถามพี่จินยองที่ทำหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ที่หน้าจอคอม เด็กแสบกำลังจะอ่านแต่ก็ไม่ทันคนมือไวที่รีบปิดโน้ตบุ๊คไปซะก่อน

“อะไรกัน มีความลับกับผมงั้นหรอฮะ” ยูคยอมแกล้งทำหน้างอ

“พอเลย เด็กทำมันก็น่ารักอยู่หรอก แต่หน้านายเนี่ยซี้ ฮ่าๆๆ” จินยองหัวเราะ

“หน้าผมมันทำไมหรอครับ หึๆ” ยูคยอมพูดพร้อมกับขโมยหอมแก้มจินยองไปทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว

“นี่~~~” จินยองทำแก้มป่องก่อนจะเข้าไปจุ๊บที่ปากคิมยูคยอมเพื่อเอาคืน

“หึๆ ราตรีสวัสดิ์” เขาหัวเราะใบหน้าเอ๋อๆของยูคยอมแล้วรีบขึ้นไปนอนคลุมโปงบนเตียง

“พี่ผิดที่มายั่วผมเองนะ แล้วถ้าไม่ได้นอนก็อย่ามาโทษกันล่ะ” คิมยูคยอมพูดขึ้นอย่างมันเขี้ยว สงสัยคืนนี้จะได้เล่นผีผ้าห่มทั้งคืนอย่างแน่นอน

#YugJin #YugNyoung #YuJin #YuNyoung #PepiGyeom #Yugyeom #Jinyoung

0 notes