writtenbymay

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Hoofdstuk 7

De eerste week in Londen was een storm van activiteiten. Alles stond in het teken van de tentoonstelling: kunstwerken presenteren, lijsten ophangen, objecten netjes positioneren, de looproute bepalen, verlichting regelen, informatieborden toevoegen en social media content creëren. Alle verhuisdozen in mijn tijdelijke atelier zijn uitgepakt. In dit aterlier kan ik nieuwe ideeën uitwerken en opdrachten maken voor betalende klanten. Ik voelde de opluchting dat alles nu zijn vaste plek had gevonden, ook al was de rest van mijn leven hier nog zo nieuw en onwennig.

Het was vrijdagavond toen ik eindelijk tijd had om even op ademen te komen. Na het opruimen van de boodschappen stond mijn appartement nog steeds vol met verhuisdozen, koffers vol kleding en een mengelmoes van spullen die ik niet eens meer herkende. De ruimte voelde nog steeds vreemd, een beetje zoals een hotelkamer waar je tijdelijk verblijft maar nooit echt thuis zult voelen. De hectiek van de afgelopen week had mijn energie volledig opgeslokt, maar het was nu tijd om de eerste doos aan te pakken – ik kon gewoon niets meer vinden. Terwijl ik een pot thee maakte, besloot ik mijn opa’s te bellen. Het was een fijne afleiding van de rommel, een manier om mezelf even terug te trekken naar iets dat vertrouwd was, iets wat voelde als thuis. ‘Familie Blom-Huisman. U spreekt met Hendrik Huisman.’ De vertrouwde stem van opa Hendrik klonk door de telefoon. Ik glimlachte meteen. ‘Hoi Opa. Je spreekt met May.’ zei ik, terwijl ik de draadloze oordoppen in mijn oren stopte zodat ik mijn handen vrij had om de dozen aan te pakken. Het bleef raar om ze nu alleen via de telefoon te spreken. ‘Hoi lieverd,’ antwoordde opa Hendrik, zijn stem altijd warm en geruststellend. ‘Momentje, ik zet je even op de luidspreker voor opa Gerard.’ zei hij, terwijl ik het geluid van geschuif hoorde. Het was altijd fijn om ze samen te horen, hun dynamiek was zo vertrouwd. ‘Hallo May, kun je mij verstaan?’ Schreeuwde opa Gerard door de telefoon. ‘Gerard!’ Opa Hendrik zuchtte. ‘Door de luidsprekerfunctie kunnen we beide praten met May, maar je hoeft niet zo hard te schreeuwen.’ Ik hoorde de liefde in zijn stem. ‘Sorry, Hendrik,’ mompelde opa Gerard beschaamd, maar ik kon de glimlach in zijn stem horen. ‘Kun je me verstaan, May?’ Klonk zijn stem opnieuw, maar nu met normaal volume. ‘Ja opa, ik hoor je perfect,’ zei ik lachend. Het was typisch opa Gerard - altijd een paar stappen achter op technologie, maar dat had ook wel weer z’n charme.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Part 7

The first week in London was a whirlwind of activity. Everything revolved around the exhibition: presenting artworks, hanging frames, positioning objects neatly, determining the flow route, arranging lighting, adding information boards, and creating social media content. All the moving boxes in my temporary studio were unpacked. In this studio, I could work on new ideas and complete assignments for paying clients. I felt a sense of relief that everything had found its place, even though the rest of my life here was still so new and unfamiliar.

It was Friday evening when I finally had time to catch my breath. After putting away the groceries, my apartment was still filled with moving boxes, suitcases full of clothes, and a jumble of items I didn’t even recognize anymore. The space still felt strange - like a hotel room where you stay temporarily but never truly feel at home. The chaos of the past week had completely drained my energy, but now it was time to tackle the first box - I couldn’t find anything anymore. While making a pot of tea, I decided to call my grandpas. It was a nice distraction from the mess, a way to retreat to something familiar, something that felt like home. “Blom-Huisman residence. Hendrik Huisman speaking.” Grandpa Hendrik’s familiar voice sounded through the phone. I immediately smiled. “Hi Grandpa, it’s May,” I said, putting my wireless earbuds in so I could free up my hands to tackle the boxes. It still felt strange to speak to them only over the phone. “Hi sweetheart,” Grandpa Hendrik replied, his voice always warm and reassuring. “Hang on, I’ll put you on speaker for Grandpa Gerard,” he said, and I heard the sound of shuffling. It was always nice to hear them together - their dynamic was so familiar. “Hello May, can you hear me?” Grandpa Gerard shouted into the phone. “Gerard!” Grandpa Hendrik sighed. “With the speaker function, we can both talk to May, but you don’t have to shout so loudly.” I could hear the affection in his voice. “Sorry, Hendrik,” Grandpa Gerard mumbled sheepishly, but I could hear the smile in his voice. “Can you hear me, May?” he asked again, this time at a normal volume. “Yes, Grandpa, I hear you perfectly,” I said, laughing. It was so typical of Grandpa Gerard - always a few steps behind when it came to technology, but it had its charm too.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Part 6

It still felt surreal to be standing here, in an apartment that was now mine. The dining table with steel legs, the four dining chairs, the wardrobe - all memories of Lily and Noah, who were now starting a new chapter of their own. My new sofa and bed had been delivered last week, but it was Noah who had put them together. He had arranged everything for me, even amidst the chaos of his own move. “Would you like coffee or tea?” he asked as he filled the kettle. There was a hint of fatigue in his voice. “Tea, please.” I sat down at the dining table and ran my fingertips over the metal frame. The table felt solid and familiar—a small piece of what Noah had left behind here. Noah placed a steaming mug of tea in front of me and sat down on the other side of the table. He leaned back in his chair with his eyes closed for a moment before looking at me. I wrapped my hands around the warmth of the mug and watched him intently. “How are you?” I asked gently. “You look tired.” Noah leaned back in his chair and ran a hand through his hair. “Busy weeks,” he admitted. “Lily and I have been painting, moving, unpacking...” I raised an eyebrow. “And assembling my furniture.” He chuckled softly, but it wasn’t quite the confident laugh I knew. “Yeah, that too. And hauling your moving boxes up the stairs.” His humor was still there, but there was a faint shadow in his eyes, as if he was wrestling with something inside. “You’ve done so much for me, even though you barely had time to rest yourself. Thank you, Noah.” I reached out and gently placed my hand on his wrist. I looked at my brother gratefully. It was a small gesture - a way to show my appreciation. Noah had always been so caring. Always ready to help, even when he didn’t have the time. He squeezed my hand lightly and pressed a kiss to it. “You know I’d do anything for you.” His words touched me, not just because of their sincerity, but also because of the unspoken burden Noah always seemed to carry. It was the combination of his words and actions that moved me. Noah supported me unconditionally, never expecting anything in return. His genuine dedication was something I didn’t take for granted. “I’d do the same for you,” I said softly, my voice slightly unsteady. Noah smiled and took a sip of his coffee, but his eyes wandered for a moment, as if he needed time to gather his emotions. “But everything’s fine, really,” he reassured me, though it was hard to miss the hollowness in his tone.

We talked about his new home, my upcoming exhibition, and the chaos of moving. Eventually, the conversation drifted to our grandfathers. “Grandpa Gerard says you should call more often,” I said teasingly. I pulled a stern face and imitated his deep voice: “‘Noah, we haven’t heard from you. It’s been weeks!’” Noah sighed and buried his face in his hands. There was a brief silence as he stared at the table, as if the words weighed too heavily to release. “I know. I’m really sorry. The days slip by, and before I know it, another week is gone.” His voice was softer, more vulnerable than I had expected. The guilt in his eyes was clear. I shook my head. I didn’t want him to feel guilty. “They understand, but they miss you. A quick call now and then would be enough.” Noah nodded slowly, his expression softening. A small smile appeared on his face. “You’re right. I’ll call them tonight,” he said, his voice a bit firmer, though it was clear it wasn’t easy for him.

Later, we stood by the door. The moment of goodbye felt different than before. This wasn’t just a visit, it was the start of something new. “There’s a supermarket at the end of the street,” Noah said, pointing to the left. “And I’ve got a metro card for you.” He pulled the card from his wallet and pressed it into my hand, his eyes serious for a moment. “The city center is a nightmare with the car. I smiled and held the card tightly. “Thanks. For everything.” His gaze grew a little more serious. “Will you call me if you need anything? Or Lily?” he asked. There was a depth to his words, a hint of concern he couldn’t completely mask. I nodded. “I promise.”He pulled me into a tight hug, his arms around me as if he wanted to take a little extra time to hold me. It was a longer hug than usual, his grip a little firmer. “I’ll come visit your new house soon,” I promised. Noah kissed my forehead. “That’s good. I’ll definitely see you at your exhibition opening.” “See you soon,” I said, my voice a little fragile. As he drove away, I stood there for a moment, my arms wrapped around myself. This wasn’t a goodbye, but it made the silence around me feel tangible again. A silence I would have to fill with new memories. I waved Noah off until he was out of sight, then took a deep breath, turned, and stepped back inside. This was the beginning.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Hoofdstuk 6

Het voelde nog steeds onwerkelijk om hier te staan, in een appartement die nu van mij was. De eettafel met stalen poten, de vier eetkamerstoelen, de kledingkast – allemaal herinneringen aan Lily en Noah, die nu ook een nieuw hoofdstuk begonnen. Mijn nieuwe bank en bed waren vorige week bezorgd, maar het was Noah geweest die ze in elkaar had gezet. Hij had alles voor me geregeld, zelfs in de chaos van zijn eigen verhuizing. ‘Wil je koffie of thee?’ vroeg hij terwijl hij de waterkoker vulde. Er lag een lichte vermoeidheid in zijn stem. ‘Thee, alsjeblieft.’ Ik ging zitten aan de eettafel en wreef met mijn vingertoppen over het metalen frame. De tafel voelde stevig en vertrouwd, een klein stukje van wat Noah hier had achtergelaten. Noah zette een mok met dampende thee voor me neer en nam zelf plaats aan de andere kant van de tafel. Hij leunde even met gesloten ogen achterover in zijn stoel voordat hij naar me opkeek. Ik vouwde mijn handen om de warmte van de mok en keek hem aandachtig aan. ‘Hoe is het met je?’ vroeg ik voorzichtig. ‘Je ziet er moe uit.’ Noah leunde achterover in zijn stoel en haalde zijn hand door zijn haar. ‘Drukke weken,’ gaf hij toe. ‘Lily en ik hebben geschilderd, verhuisd, uitgepakt...’ Ik trok een wenkbrauw op. ‘En mijn meubels in elkaar gezet.’ Hij lachte zacht, maar het was niet helemaal de zelfverzekerde lach die ik kende. ‘Ja, dat ook. En jouw verhuisdozen de trap op gesjouwd.’ Zijn humor was er nog steeds, maar er zat een lichte schaduw in zijn ogen. Het was alsof hij even met zichzelf in gevecht was. ‘Je hebt al zoveel voor me gedaan, terwijl je zelf nauwelijks de tijd hebt gehad om tot rust te komen. Dank je wel, Noah.’ Ik strekte mijn hand uit en legde die voorzichtig op zijn pols. Ik keek mijn broer dankbaar aan. Het was een klein gebaar. Het voelde als een manier om mijn waardering te tonen. Noah was altijd zo zorgzaam voor mij. Altijd bereid om te helpen, zelf als hij er eigenlijk geen tijd voor had. Hij kneep zachtjes in mijn hand en drukte er een kus op. ‘Je weet dat ik alles voor je zou doen.’ Zijn woorden raakten me, niet alleen vanwege hun vanzelfsprekendheid, maar ook vanwege de onuitgesproken last die Noah altijd op zich nam. Het was de combinatie van woorden en zijn daden die me raakte. Noah steunde mij altijd, zonder er iets voor terug te verwachten. Zijn oprechte toewijding was iets wat ik niet voor lief nam. ‘Ik zou hetzelfde voor jou doen,’ zei ik zacht, mijn stem een beetje onvast. Noah glimlachte en nam een slok van zijn koffie, maar zijn ogen gleden even weg, alsof hij een moment nodig had om zijn emoties in bedwang te houden. ‘Maar verder gaat alles goed, echt,’ stelde hij mij gerust, al was het moeilijk te verbergen dat zijn stem iets hol klonk.

We spraken over zijn nieuwe huis, over de tentoonstelling die eraan kwam, over de chaos van verhuizen. En toen kwam het gesprek vanzelf op onze opa’s. ‘Opa Gerard zegt dat je vaker moet bellen,’ zei ik met een plagende ondertoon. Ik trok mijn gezicht in een strenge uitdrukking en imiteerde zijn lage stem: ‘"Noah, we horen niks meer van je. Weken niet!"’ Noah liet zijn hoofd met een zucht in zijn handen zakken. Het was even stil. Hij staarde naar de tafel, alsof de woorden niet zomaar van hem af konden vallen. ‘Ik weet het. Het spijt me echt. De dagen glijden voorbij en voor ik het weet, is er weer een week om.’ Zijn stem was zachter, kwetsbaarder dan ik had verwacht. De schuld in zijn blik was duidelijk. Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde hem geen schuldgevoel geven. ‘Ze begrijpen het wel, maar ze missen je. Een kort belletje af en toe zou al genoeg zijn.’ Noah knikte langzaam, zijn blik werd even zachter. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘Je hebt gelijk. Ik bel ze vanavond,’ zei hij, zijn stem weer iets steviger, maar het was duidelijk dat hij er moeite mee had.

Even later stonden we bij de deur. Het moment van afscheid voelde anders dan de vorige keren. Dit was niet zomaar een bezoek, dit was het begin van iets nieuws. ‘Er zit een supermarkt aan het einde van de straat,’ zei Noah terwijl hij naar links wees. ‘En ik heb een metrokaart voor je.’ Hij haalde de kaart uit zijn portemonnee en drukte deze in mijn hand, zijn ogen even serieus. ‘Het centrum is een ramp met de auto.’ Ik glimlachte en hield de kaart stevig vast. ‘Bedankt. Voor alles.’ Zijn blik werd even ernstiger. ‘Bel je me als er iets is? Of Lily?’ Vroeg hij. Er was een diepte in zijn woorden, iets van bezorgdheid dat hij niet helemaal weg kon drukken. Ik knikte. ‘Beloofd.’ Hij trok me in een stevige omhelzing, zijn armen om me heen alsof hij nog even de tijd wilde nemen om me vast te houden. Het was een langere omhelzing dan anders, zijn grip iets steviger. ‘Ik kom snel bij jullie nieuwe huis kijken.’ zei ik en Noah drukte een kus op mijn voorhoofd. ‘Dat is goed. Ik zie je sowieso weer bij de opening van je tentoonstelling.’ ‘Tot snel’ mijn stem klonk een beetje broos. Toen hij wegreed, bleef ik nog even staan, mijn armen om mezelf heen geslagen. Dit was geen afscheid, maar het maakte de stilte om me heen weer tastbaar. Een stilte die ik moest gaan vullen met nieuwe herinneringen. Ik zwaaide Noah uit tot hij de straat was uitgereden. Met een diepe ademhaling draaide ik me om en stapte terug naar binnen. Dit was het begin.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Part 5

My thoughts were briefly interrupted when the front door opened. I looked into the familiar face of Noah - my dear brother. My heart skipped a beat with happiness. We hadn’t seen each other often in the past few months. Although we talked regularly on the phone, there was something undeniable about seeing him in person again. It felt good to have him here, to finally feel him close. "May." His voice was enthusiastic, but there was also a hint of relief, as if he was glad I was finally here. "Noah." I smiled broadly and threw my arms around his neck. He wrapped his arms around my waist and pulled me close in a protective embrace. It felt familiar and safe, a reminder of the times when we shared everything. For a moment, the world faded away - it felt like home again, despite the new location. "I missed you, May," he whispered in my ear. His words filled me with warmth, as if they erased the last traces of uncertainty about my move. "I missed you too." The words left my mouth, but it was the emotion behind them that gave them weight. It was such a simple statement, yet it felt like a deep truth. Noah pressed a kiss to my forehead before letting me go, his hands lingering firmly on my shoulders. "Let me help you with the moving boxes," he said, picking up two heavy boxes. He stepped into the stairwell, and I followed his lead. The stairs were steep, the walls a bit narrow, but everything about it was so typically London - a blend of old and new, history and modernity.

The apartment itself was bright and spacious, with high ceilings and large windows that allowed sunlight to pour in. It had a warm, open atmosphere, a sense of lightness and space. The kitchen was modern, with black and dark marble finishes that gave it a chic look. The bathroom was stylish and elegant, with the same dark accents that created a calming ambiance. But it was the living room that truly captured my attention. The mezzanine leading to the bedroom gave the apartment an airy, refined feel, making the space seem even larger. This was my place to create new memories, to build a life of my own.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Hoofdstuk 5

Mijn gedachten werden even afgeleid toen de voordeur open ging. Ik keek in het vertrouwde gezicht van Noah - mijn lieve broer. Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. De afgelopen maanden hadden we elkaar niet zo vaak gezien. Hoewel we geregeld belden, was er iets onmiskenbaars aan het weerzien. Het voelde goed om hem hier te hebben, om hem eindelijk weer dichtbij te voelen. 'May.' Zijn stem was enthousiast, maar er lag ook iets van opluchting in, alsof hij blij was dat ik eindelijk hier was. 'Noah.' Ik glimlachte breed en sloeg mijn armen enthousiast om de nek van mijn broer. Hij sloeg zijn armen om mijn middel en trok me beschermend tegen zich aan. Het voelde vertrouwd en veilig, een herinnering aan de tijden waarin we alles samen hadden gedeeld. Het was een gebaar dat me even de wereld liet vergeten, het voelde alsof ik weer thuis was, ondanks de nieuwe locatie. 'Ik heb je gemist, May,' fluisterde hij in mijn oor. Zijn woorden gaven me een warm gevoel, alsof ze de laatste restjes van onzekerheid over mijn vertrek wegnamen. 'Ik heb jou ook gemist.' De woorden kwamen uit mijn mond, maar het was de emotie die hen kracht gaf. Het was zo'n eenvoudige uitspraak, maar het voelde als een diepe waarheid. Noah drukte een kus op mijn voorhoofd en liet me los, zijn handen nog even stevig op mijn schouders. ‘Laat mij je helpen met de verhuisdozen,’ zei hij terwijl hij twee zware dozen oppakte. Hij liep het trappenhuis in, en ik volgde zijn voorbeeld. De trappen waren steil, de muren een beetje krap, maar alles was zo typisch Londen – een mengeling van oud en nieuw, geschiedenis en vernieuwing.

De woning zelf was licht en ruim, met hoge plafonds en grote ramen die het zonlicht de kamer in lieten stromen. Het had een warme, open uitstraling, een gevoel van luchtigheid en ruimte. De keuken was modern, met zwart en donker marmer dat het geheel een chique uitstraling gaf. De badkamer was stijlvol en elegant, met dezelfde donkere accenten die het een rustgevende sfeer gaven. Maar het was de woonkamer die mijn aandacht echt vasthield. De vide naar de slaapkamer gaf het appartement iets luchtigs, iets verfijnds, wat de ruimte nog groter liet lijken. Dit was mijn plek om nieuwe herinneringen te maken, om een eigen leven te bouwen.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Part 4

I parked the car in an empty space in front of my new home. The sun was shining brightly, but the cool London air offered a welcome breeze. It felt surreal to be here, in this new chapter of my life. I pulled the moving boxes out of the car and dragged them to the front door of the apartment. It was strange to think that this would become my home - a place I would decorate, live in, and eventually embrace as my own. The apartment had once belonged to Lily, and although she had started her new life in North London with Noah, it felt like a part of her was still present here. This wasn’t just a house; it was a place with a story, a place connected to a past. Yet, it also marked the beginning of my own story, with all that was still unknown. Awkward, but at the same time exciting.

The first steps in this new place felt strange - as if I were stepping into another life, but also carrying something familiar with me. There was a slight tension in the air, a sense of adventure mixed with a touch of nostalgia for what I had left behind. It felt as though I stood on the threshold of something unknown, but at the same time, there was something comforting about it. The apartment was located in a picturesque neighbourhood in Chelsea. The buildings were half-plastered white, with dark brick upper floors and large windows overlooking the quiet street. The facades had classic black wrought-iron gates at the entrance, and the French balconies added a charming touch to the whole look. It was a neighbourhood with a calm energy, but there was enough life around it. Across the street, there was a small coffee shop with green-and-white awnings. It had an inviting feel, with a few bistro tables and chairs on the terrace, where people sat leisurely drinking coffee or staring at their phones. The smell of freshly brewed coffee gave me a sense of comfort, as if it were the first step toward a new beginning - something small that already felt like home.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Hoofdstuk 4

Ik parkeerde de auto op een vrije parkeerplaats bij mijn nieuwe woning. De zon scheen fel, maar de frisse Londense lucht bracht een welkome verkoeling. Het voelde surrealistisch om hier te zijn, in dit nieuwe hoofdstuk van mijn leven. Ik haalde de verhuisdozen uit de auto en sleurde ze naar de voordeur van het appartement. Het was vreemd om te bedenken dat dit mijn thuis zou worden, een plek die ik zou inrichten, bewonen en uiteindelijk zou omarmen als mijn eigen. Het appartement was van Lily geweest, en hoewel ze haar nieuwe leven in Noord-Londen was begonnen met Noah, voelde het alsof er een stukje van haar hier nog steeds aanwezig was. Het was niet zomaar een woning; het was een plek met een verhaal, een plek die verbonden was met een verleden. Toch markeerde het ook het begin van mijn eigen verhaal, met alles wat nog onbekend was. Onwennig, maar tegelijkertijd spannend.

De eerste stappen op deze nieuwe plek voelden vreemd – alsof ik in een ander leven stapte, maar ook iets vertrouwd met me meebracht. Er was een lichte spanning in de lucht, een gevoel van avontuur dat mengde met een vleugje nostalgie voor wat ik achterliet. Het was alsof ik op de drempel stond van iets onbekends, maar toch iets voelde dat me geruststelde. Het appartement bevond zich in een schilderachtige wijk van Chelsea. De gebouwen waren half-wit gestuukt, met hun donkere bakstenen bovenverdiepingen en grote ramen die uitkeken op de rustige straat. De gevels hadden klassieke zwarte hekwerken bij de entree, en de Franse balkons gaven het geheel een charmante uitstraling. Het was een wijk met een rustige energie, maar er was genoeg leven eromheen. Aan de overkant van de straat was een klein koffiezaakje met groen-witte zonweringen. Het had een uitnodigende uitstraling, met een paar bistrotafels en stoelen op het terras, waar mensen rustig koffie zaten te drinken of in hun telefoon tuurden. De geur van versgezette koffie bracht me even een gevoel van comfort, alsof het de eerste stap naar een nieuw begin was, iets kleins dat al voelde als thuis.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Hoofdstuk 3

De overtocht naar Dover duurde negentig minuten. Op het dek van de ferry hield ik mijn handen om een warme kop koffie gevouwen. De zilte zeelucht vulde mijn longen terwijl de wind door mijn haren speelde. De zon was zacht en warm op mijn gezicht, een welkom contrast met de frisse bries die over het dek blies. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar het ritmische zachte klotsen van de golven tegen de romp van het schip. Dit was het soort moment waarop ik me altijd thuis voelde: de geur van zee, de eindeloze horizon, het besef dat de wereld zoveel groter was dan mijn eigen kleine stukje ervan.

Deze tentoonstelling in Londen was een enorme stap in mijn carrière. Ik had veel tijd, liefde en energie gestoken in mijn kunstwerken. dit was een kans om gezien te worden. Een kans om mijn droom waar te maken – De wereld inspireren met mijn kunst. Kust betekende voor mij emotie. Het liet zien wie ik ben, wat ik voel en wie ik wil zijn. Ik geloof dat kunst verbindt en grenzen overstijgt. Het daagt ons uit om onze realiteit te begrijpen en te accepteren.

Maar de vraag bleef: hoe deel je kunst het beste met de wereld? In een galerie? In een museum? Of online? Social media bood een enorme kans om mijn werk met de wereld te delen. Een groter bereik betekende meer mogelijkheden, meer connecties, meer tentoonstellingen. Maar opa Gerard dacht daar anders over.

‘Kunstliefhebbers willen een kunst in het echt zien, May,’ zei hij altijd met een licht afkeurende blik als ik hem mijn Instagram-statistieken liet zien. ‘Ze willen de penseelstreken bestuderen, de textuur voelen. Online mis je de ziel van een kunstwerk.’

Opa Gerard had als oud-burgemeester een breed netwerk en kende veel mensen in de kunstwereld. Dankzij zijn connecties kon ik mijn werk tentoonstellen in het Kunstmuseum Den Haag en de Kunsthal in Rotterdam. Die tentoonstellingen waren een succes. Maar wat opa Gerard niet had verwacht, was dat mijn social media daardoor juist groeide. Mensen die mijn werk online ontdekten, kwamen het in het echt bewonderen – en andersom. Misschien had kunst op beide manieren bestaansrecht.

Over een paar weken zou de opening van mijn tentoonstelling in het Tate Modern Museum in Londen plaatsvinden. Het voelde nog steeds onwerkelijk. Dit was het soort kans waar jonge kunstenaars van dromen. Misschien zou dit het begin zijn van iets groters – een carrière die verder ging dan Nederland, een plek in de internationale kunstwereld. Mijn liefde voor de zee en het strand had altijd een plek gevonden in mijn werk. Ik verzamelde aangespoelde oesterschelpen en gaf ze een tweede leven in mijn kunstobjecten en fotolijsten. Elk schelpje, door de zee gevormd en geslepen, had een eigen verhaal. Net zoals ik.

Ik nam nog een slok van mijn koffie en keek uit over het water. In de verte doemden de witte krijtrotsen van Dover op. Een nieuw land, een nieuw hoofdstuk. Londen wachtte. En deze keer voelde het niet meer als een afscheid, maar als een begin.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Part 3

The crossing to Dover took ninety minutes. On the deck of the ferry, I wrapped my hands around a warm cup of coffee. The salty sea air filled my lungs as the wind played with my hair. The sun was soft and warm on my face, a welcome contrast to the crisp breeze sweeping across the deck. I closed my eyes and listened to the gentle, rhythmic lapping of the waves against the hull of the ship. This was the kind of moment that always felt like home to me - the scent of the sea, the endless horizon, the realization that the world was so much bigger than my own small corner of it.

This exhibition in London was a huge step in my career. I had poured time, love, and energy into my artwork. This was a chance to be seen. A chance to make my dream come true - to inspire the world through my art. Art, to me, was emotion. It revealed who I was, what I felt, and who I wanted to be. I believed that art connected people, transcended boundaries. It challenged us to understand and accept our own reality. But the question remained: what was the best way to share art with the world? In a gallery? In a museum? Or online? Social media offered a huge opportunity to share my work with a global audience. A larger reach meant more possibilities, more connections, more exhibitions. But Grandpa Gerard saw things differently.

"Art lovers want to see art in person, May," he would always say, his expression slightly disapproving whenever I showed him my Instagram statistics. "They want to study the brushstrokes, feel the texture. Online, you miss the soul of a piece."

As a former mayor, Grandpa Gerard had a vast network and knew many people in the art world. Thanks to his connections, I had been able to exhibit my work at the Kunstmuseum in The Hague and the Kunsthal in Rotterdam. Those exhibitions had been a success. But what Grandpa Gerard hadn’t expected was that my social media following would grow because of them. People who discovered my work online came to see it in real life - and vice versa. Maybe art had a rightful place in both worlds.

In a few weeks, the opening of my exhibition at the Tate Modern Museum in London would take place. It still felt surreal. This was the kind of opportunity young artists dream of. Maybe this would be the start of something bigger - a career that reached beyond the Netherlands, a place in the international art world. My love for the sea and the beach had always found its way into my work. I collected washed-up oyster shells and gave them a second life in my art pieces and picture frames. Each shell, shaped and refined by the sea, carried its own story. Just like me.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Hoofdstuk 2

De weg naar Calais strekte zich eindeloos voor me uit. Het gezoem van de motor en het ritmische tikken van de richtingaanwijzer vulden de stilte in de auto. Mijn vingers omklemden het stuur, maar mijn gedachten waren al ergens anders. Dit was het begin van iets nieuws, maar tegelijkertijd het achterlaten van alles wat me vertrouwd was. Ik zette een podcast aan om mijn hoofd bezig te houden, maar de woorden vervaagden op de achtergrond. Mijn gedachten beten zich steeds weer vast in het onvermijdelijke: ik was onderweg, écht onderweg.

Gevoelens van leegte en verdriet

Voor het eerst zou ik lange tijd weg zijn van huis. Geen ontbijt aan de lange keukentafel, geen avonden met mijn opa’s in de serre, luisterend naar hun eindeloze verhalen. Geen spontane strandwandelingen op een winderige middag. Ik liet mijn stabiliteit achter voor een onbekend avontuur. Mijn blik gleed over het landschap dat aan me voorbijtrok, maar in mijn hoofd zag ik iets heel anders. Scheveningen. Ons huis, een plek die altijd gevuld was met leven. Mijn ouders waren vaak weg - mijn moeder op het podium, mijn vader in de lucht - maar ons huis voelde nooit leeg. Opa Gerard en opa Hendrik vulden die ruimte moeiteloos op. Zij waren er altijd. Zij voedden Noah en mij op, met hun warme maar eigenzinnige aanpak.

Opa Gerard, de voormalig burgemeester van Bleiswijk, had me zijn liefde voor kunst bijgebracht. We bezochten tentoonstellingen, liepen samen door musea, bespraken schilderijen alsof we zelf de kunstenaars waren. En dan was er opa Hendrik, met zijn antiekzaak in Scheveningen, waar ik als kind uren kon rondneuzen tussen eeuwenoude schatten. Met opa Hendrik deelde ik de liefde voor het strand. Hij leerde me kijken naar de details die anderen over het hoofd zagen: hoe elke schelp een uniek patroon had, hoe aangespoeld drijfhout ooit deel was van een groter geheel. Soms praatten we, maar vaak waren woorden overbodig.

Gevoelens van blijdschap en dankbaarheid Ik glimlachte bij de gedachte aan mijn opa’s. Aan hun eigenaardige gesprekken, hun gesteggel over de kleinste dingen. Ze waren zo verschillend, maar samen zo compleet. Wat een geluk had ik gehad, om op te groeien in zo’n familie. Een familie die elkaar onvoorwaardelijk steunde. Die elkaar vond in de kleine momenten. Die er altijd zou zijn, hoe ver ik ook ging. Mijn grip op het stuur verzachtte. De zenuwen maakten langzaam plaats voor iets anders. Een diep besef: waar ik ook naartoe ging, mijn thuis zou ik altijd met me meedragen. Voor me verscheen de haven van Calais. De ferry lag al klaar. Londen wachtte. En ik was er klaar voor.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • part 2

The road to Calais stretched endlessly before me. The hum of the engine and the rhythmic clicking of the turn signal filled the silence in the car. My fingers gripped the steering wheel, but my thoughts were already elsewhere. This was the beginning of something new, but at the same time, it meant leaving behind everything that was familiar to me. I turned on a podcast to keep my mind occupied, but the words faded into the background. My thoughts kept circling back to the inevitable: I was on my way - truly on my way.

Feelings of Emptiness and Sadness

For the first time, I would be away from home for a long time. No breakfasts at the long kitchen table, no evenings with my grandfathers in the sunroom, listening to their endless stories. No spontaneous walks on the beach on a windy afternoon. I was leaving behind my stability for an unknown adventure. My gaze drifted over the landscape passing by, but in my mind, I saw something entirely different.  Scheveningen. Our house, a place always filled with life. My parents were often away - my mother on stage, my father in the air - but our home never felt empty. Grandpa Gerard and Grandpa Hendrik effortlessly filled that space. They were always there. They raised Noah and me with their warm yet unconventional approach.

Grandpa Gerard, the former mayor of Bleiswijk, had instilled in me his love for art. We visited exhibitions, wandered through museums together, discussing paintings as if we were the artists ourselves. And then there was Grandpa Hendrik, with his antique shop in Scheveningen, where I could spend hours as a child, rummaging through centuries-old treasures. With Grandpa Hendrik, I shared a love for the beach. He taught me to notice the details others overlooked - how every shell had a unique pattern, how driftwood once belonged to something much larger. Sometimes we talked, but often, words were unnecessary.

Feelings of Joy and Gratitude

I smiled at the thought of my grandfathers. At their peculiar conversations, their bickering over the smallest things. They were so different, yet together, they were complete. How lucky I had been to grow up in such a family. A family that supported each other unconditionally. That found each other in the little moments. That would always be there, no matter how far I went. My grip on the steering wheel softened. The nerves slowly gave way to something else. A deep realization: no matter where I went, I would always carry home with me. Ahead, the port of Calais came into view. The ferry was already waiting. London awaited. And I was ready.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Part 1

With a soft thud, I closed the trunk of my car. The last moving boxes were packed. This was the moment. My departure. A nervous shiver ran down my spine. This wasn’t just any trip. This was the first time I was truly leaving. Six months without my family. Without my grandfathers. "Are you sure you've packed everything?" Grandpa Gerard asked. His hands rested on his hips as he inspected the car critically, as if his eyes could see through the trunk. "Yes, Grandpa Gerard, everything," I replied with a smile. "Should I drive with you?" Grandpa Hendrik insisted. "Then I can make sure you arrive safely." I shook my head, laughing. "No, Grandpa Hendrik. And how would you get back home? I need my car there." Grandpa Hendrik opened his mouth to say something but then closed it again. "Oh yeah. Good point." He rubbed the back of his head. Silence fell. The kind of silence you don’t try to fill with words, because words wouldn't be enough. Grandpa Gerard broke the moment by placing a firm hand on my arm. "Will you call us when you get to London?" "Yes, call us when you arrive," Grandpa Hendrik quickly added, as if he wanted to emphasize how important it was to them. "I promise," I said with a soft smile. Six months in London. My art was going to be exhibited at the Tate Modern Museum. A dream come true. This was what I had worked toward for years. But this departure felt bittersweet. "Say hi to Noah," Grandpa Hendrik said. "Say hi?" Grandpa Gerard grumbled. "No, tell Noah to call us. We haven't heard from that boy in weeks." Grandpa Hendrik shook his head. "Now you're exaggerating, Gerard. He sent you a handwritten birthday card just last week." I smiled briefly. That was typical Noah - always thoughtful when it mattered. Noah is my older brother. He had left the Netherlands two years ago for love. He met Lily while on vacation, and they had been inseparable ever since. A long-distance relationship wasn’t an option for them, so he packed his bags and moved to London. "Grandpa Gerard, I promise I'll remind Noah to call you," I assured him.

The moment had come. Time to say goodbye. I pulled my grandfathers into a tight embrace, inhaling the familiar scent of aftershave and freshly brewed coffee. This was home. This was familiar. "See you soon, dear grandpas," I said softly. Grandpa Gerard took a deep breath and straightened his back. "Go get 'em, sweetheart," he said. "Show everyone how talented the Blom-Huisman family is." "You mean how talented our granddaughter is," Grandpa Hendrik corrected him. "Yes, Hendrik. That’s what I meant." Grandpa Gerard sighed. I laughed at their bickering and felt a little lighter. No matter how far I went, some things would never change. I opened the car door and turned around one last time. "Promise me one thing?" I asked. "What is it?" Grandpa Hendrik asked. "Don't argue while I’m gone." They exchanged a knowing look and grinned. "We never argue," they said in unison. "We just bicker."

I got in and pulled the door shut. My hands wrapped around the steering wheel. As I drove off, I glanced in the rearview mirror. My grandfathers stood there, side by side, growing smaller in the distance. I let out a slow breath and focused on the road ahead. London was waiting.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Hoofdstuk 1

Met een zachte klap sloot ik de kofferbak van mijn auto. De laatste verhuisdozen waren ingeladen. Dit was het moment. Mijn vertrek. Een zenuwachtige rilling trok over mijn rug. Dit was geen gewone reis. Dit was de eerste keer dat ik écht wegging. Een half jaar zonder mijn familie. Zonder mijn opa’s. ‘Weet je zeker dat je alles hebt ingepakt?’ vroeg opa Gerard. Zijn handen rustten in zijn zij terwijl hij de auto kritisch bekeek, alsof hij met zijn ogen door het kofferruim kon kijken. ‘Ja, opa Gerard, echt alles,’ antwoordde ik met een glimlach. ‘Moet ik met je meerijden?’ drong opa Hendrik aan. ‘Dan weet ik zeker dat je veilig aankomt.’ Ik schudde lachend mijn hoofd. ‘Nee, opa Hendrik. En hoe zou u dan weer thuis moeten komen? Ik heb mijn auto daar nodig.’ Opa Hendrik opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer. ‘Oh ja. Daar heb je een punt.’ Hij wreef over zijn achterhoofd. Het bleef even stil. Het soort stilte dat je niet opvult met woorden, omdat ze tekortschieten. Opa Gerard verbrak het moment en legde een stevige hand op mijn arm. ‘Bel je ons als je in Londen bent?’ ‘Ja, bellen als je bent aangekomen,’ voegde opa Hendrik er snel aan toe, alsof hij wilde benadrukken hoe belangrijk het voor hen was. ‘Ik beloof het,’ zei ik met een zachte glimlach.

Een half jaar Londen. Mijn kunst werd tentoongesteld in het Tate Modern Museum. Een droom die uitkwam. Dit was waar ik jarenlang naartoe had gewerkt. Maar dit vertrek voelde heel dubbel. ‘Doe Noah de groeten,’ zei opa Hendrik. ‘De groeten?’ bromde opa Gerard. ‘Nee, zeg tegen Noah dat hij ons belt. We horen al weken niets meer van die jongen.’ Opa Hendrik schudde zijn hoofd. ‘Nu overdrijf je, Gerard. Vorige week stuurde hij je nog een handgeschreven verjaardagskaart,’ verbeterde hij hem. Ik glimlachte kort. Dat was typisch Noah. Altijd attent op de momenten die ertoe deden. Noah is mijn oudere broer. Hij had Nederland twee jaar geleden achter zich gelaten voor de liefde. Op een vakantie had hij Lily ontmoet en sindsdien waren ze onafscheidelijk. Een langeafstandsrelatie was voor hen geen optie geweest, dus hij had zijn koffers gepakt en was naar Londen verhuisd. ‘Opa Gerard, ik beloof dat ik Noah eraan herinner jullie te bellen,’ verzekerde ik hem.

Het moment was daar. Tijd om afscheid te nemen. Ik trok mijn opa’s in een stevige omhelzing en snoof even de vertrouwde geur van aftershave en vers gezette koffie op. Dit was mijn thuis. Dit was vertrouwd. ‘Tot snel, lieve opa’s,’ zei ik zacht. Opa Gerard haalde diep adem en rechtte zijn rug. ‘Zet ‘m op, schat,’ zei hij. ‘Laat iedereen zien hoe getalenteerd de familie Blom-Huisman is.’ ‘Je bedoelt hoe getalenteerd onze kleindochter is,’ verbeterde opa Hendrik hem. ‘Ja, Hendrik. Dat bedoel ik.’ Opa Gerard zuchtte. Ik lachte om hun geruzie en voelde iets van ontspanning. Hoe ver ik ook ging, sommige dingen zouden nooit veranderen. Ik opende het portier en draaide me nog één keer om. ‘Beloof me één ding?’ vroeg ik. ‘Wat dan?’ vroeg opa Hendrik. ‘Niet ruziën terwijl ik weg ben.’ Ze wisselden een veelbetekenende blik en grijnsden. ‘Wij ruziën nooit,’ zeiden ze in koor. ‘Wij kibbelen alleen.’

Ik stapte in en trok de deur achter me dicht. Mijn handen sloten zich om het stuur. Toen ik wegreed, keek ik even in de achteruitkijkspiegel. Mijn opa’s stonden daar, zij aan zij, steeds kleiner wordend in de verte. Ik blies langzaam mijn adem uit en focuste op de weg. Londen wachtte.

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Prologue

Rainberry, I know what you don't know Don't even start The truth will break your heart Too many bones inside my closet I thought I buried deep But it never let me get a minute of peace

Rainberry, Falling down your blood red lips Why are you eyes heavy? Is there somebody else you miss? Something else now? Tell me what's going on

Dry your eyes because it won't work this time I already dried mine And I'm not drying yours

Go wash your hands But you can't change the past You don't mean it, I'm sure

[writtenbymay]

RAINBERRY • Harry Styles & Zayn Malik • Prologue

Rainberry, I know what you don't know Don't even start The truth will break your heart Too many bones inside my closet I thought I buried deep But it never let me get a minute of peace Rainberry, Falling down your blood red lips Why are you eyes heavy? Is there somebody else you miss? Something else now? Tell me what's going on

Dry your eyes because it won't work this time I already dried mine And I'm not drying yours

Go wash your hands But you can't change the past You don't mean it, I'm sure