ayinisigiyim

[ayinisigiyim]

"Sen bana sarıldın ve ben karşılık veremedim. Bunun ne kadar zor olduğunun farkında mısın?"

[ayinisigiyim]

O gece müthiş deniz durgundu,

Ömründe hiç susmayan rüzgar suskundu.

En kara gönüller aya vurgundu.

Yağmur durmaksızın yağıyordu.

Sanki hepsi birden anlaşmış, anlamışlardı.

Alyeskalar kayaya çarpıyor,

Sanki can alan kayalardan intikam alıyordu.

Ama herkes farkındaydı;

Olmuşla ölmüşe çare yoktu...

[ayinisigiyim]

Sana sönük diyenleri takma,

Sen Ay'ın ışığısın.

Sana ruhsuz diyenleri salla,

Sen Güneş'in ışığısın.

Sen ne sönük ne de ruhsuz,

Sen ne Ay ne de Güneş,

Sen ikisinin topladığı ışıksın.

Sen Ay'ın ışığı değil kendisi,

Sen Güneş,in ışığı değil kendisisin.

Sen hem benim Güneş'im

Hem Ay'ım

Hem de yolumu aydınlatan ışıksın. :))

[ayinisigiyim]

"Ölümü cebinde taşırken, ölümsüz olmak istiyorum dedi."

[ayinisigiyim]

Ve Tanrı; hüzünlü kadınların gülüşüne sakladı ay ışığını.

[ayinisigiyim]

Bazı ruhlar hep bir arada kalır, bir noktada ayrılsalar bile...

[ayinisigiyim]

Karlı bir ormanın tam ortasında tanıdım seni. Orman acımasızdı, orman ıssızdı, orman soğuktu. Sen ise bir kar tanesi gibi eşsizdin. Bir kar tanesi gibi erimeye mahkumdun... Günler geçti, kış dindi... Güneş açtı, orman ısındı. Ve sen kar tanesi... Günün birinde milyonlarca kar tanesi gibi eridin... Ve ben seni kurtaramadım.

[ayinisigiyim]

Bugün ellerin ellerime değdi. Sen kalbimin ne kadar hızlı attığını bilmeyerek yüzünü çevirdin. Bugün gözlerin gözlerime değindi. Sen içimde o saniye ne fırtınalar koptuğundan habersiz gözledini çektin. Bugün gülerken baktın bana. Sen benim o gülüşe öldüğümü bilmeden başka tarafa güldün. Ve ben sevdiğim, her seferinde canımı yaktığını bile bile buna izin verdim..

[ayinisigiyim]

Belki bir gün biz de birlikte felenkopla gökyüzündeki yanıp sönen yıldızları izleriz, Ay'ın yanında ki Venüs'ü yıldız sanmanı tartışırız...

[ayinisigiyim]

Ne kadar kötü günler geçirdin, unuttun mu? Ne kadar çok ağladın, hatırlamıyor musun? Ne kadar üzüldü kalbin, ne kadar titredi ellerin, ne kadar çok gözyaşı tükettin, anımsamıyor musun? Sen ki o küçücük bedeninde dünyalar kadar büyük savaşlar verdin. Bazen yorganın altında kimse seni duymasın diye sessizce ağladın, ama bazen de zaten seni ağlarken duyacak kimsen bile yoktu. Sen buna rağmen yine de sessizce ağladın, uzaktan bir yerden geçen olur da bir ihtimal seni duyar diye. Sen hep sessizce ağladın, sessizce bağırdın, sessizce yakındın. Çünkü verdiğin tüm o savaşlara rağmen o kadar güzel bir kalbin var ki seni ağlarken kimse duymasın istedin... Ama emin ol, ne kadar sessizce sğlarsan ağla bir gün biri senin sesini duyucak. Gözyaşlarını silmek için kendini hapsettiğin karanlığa elini uzatacak, o el senin yüzünü bulacak, gözyaşlarını silecek. Çünkü senin öyle güzel bir ruhun var ki şunu unutma, güzel ruhlar asla yalnız kalmaz... Güzel ruhlar her daim birbirini bulur.

[ayinisigiyim]

Gene iyi geceler mesajı yok. Zaten iyi de değil geceler.

[ayinisigiyim]

Ne olurdu yanıma gelip kulaklığımın birini kendi kulağına takıp sabahlasaydık? Konuşmadan anlayamazmıydın beni?

[ayinisigiyim]

Karanlığı sevmiyorum sanki bana hepsi birleşip sen kötüsün, sen yanlızsın ölmeyi hakediyorsun diyorlar. Hayır korkmuyor alıştım onlara artık. Sadece gerçeklerin bu kadar canımı yakması ve yüzüme vurulması canımı acıtıyor. Karanlık aynı zamanda yüzümde ki gözyaşlarımı da saklıyor. Neden kimse beni onlardan kurtarmıyor? Bir ışık bile olsa cılız bir ışık... bunu hakedemeyeck ne yaptım?

[ayinisigiyim]

Yeter diyorum, her şeyden herkesten bıktım gidicem bu Dünya'dan diyorum. Sonra gülüşü geliyor gözlerimin önüne, sesi yankılanıyor zihnimde. Karamel rengi gözleriyle bana ben varken nasıl gidiceksin bu dünyadan diyor. O bilmese de vazgeçiyorum gitmekten. Sırf o güzel sesini, güzel gülüşünü ve karamel rengi gözlerini görebilmek için başka bir güne göz açıyorum...

[ayinisigiyim]

Yine aynı yerdeyim odamda. Yine yanlız bir şekilde kitaplarımla. Bakıyorum sağıma soluma, kimse yok. Yanlızlığıma ufak bir tebbessüm gönderiyorum. Sonra o tebbessüm gülümsemeye, gülümseme kahkahaya dönüşüyor. Kahkaha atıyorum yanlızlığıma. Delirmiş gibi,birazdan ağlıyacağımı bile bile. Kitaplarım yere düşüyor teker teker. Sanki hissetmişler az sonra ağlıyacağımı.Biz yanındayız yanlız değilsin diyorlar. Sonra o kahkaham sönüyor ve gözümden bir damla yaş akıyor. Sonra bir damla daha. Sonra biraz daha. Biraz daha ve artık aglıyorum, hıçkıra hıçkıra. Kimse duymuyor sanıyorum ama kitaplarım beni duyuyor biliyorum.

[ayinisigiyim]

Kalbimi dinliyorum sen diyor, aklımı dinliyorum delirdin sen diyor. Aslında ikisi de farkında imkansız olduğumuzun ama öyle bi bakıyorsun ki sanki her seyin imkanı olabilirmiş gibi...

[ayinisigiyim]

"Kendin dışındaki herkesin yarasına merhem oluyorsun, neden?"

Aleda tek kaşını kaldırdı ve konuşmaya başladı.

"Çünkü benim yaralarım merhemle geçemeyecek kadar kanlı."