betweenthefogs-by-irrational - Tumblr blog

[betweenthefogs-by-irrational]

Gwiazda zaranna(PL)

-Myślisz czasem o rozpadającym się świecie? No wiesz. O tym jak było przed tym wszystkim. Nie chciałbyś to tego wrócić?

-Po pierwsze podejdź tu, nic nie widzisz -delikatnie przetarł szkła jej wizjerów z rojów mętnych kropel. - po drugie tak, myślę o tym. I średnio z tym powrotem. Nie było tam wcale tak różowo.

-A teraz to jest? - Jąknęła z przekąsem wypychając powietrze przez filtry.

-Nie. Ale nie jest też gorzej. Fakt, większość powierzchni jest skażona, słońce dnia parzy skórę a szansa na rozczłonkowanie lub chociaż postrzał wzrosły wielokrotnie ale hej, to prawie jak darmowa wycieczka do stanów! Poza tym nie musisz się już martwić o tą starą babę z mieszkania. Jak stoisz z zegarami?

-Średnio, geiger jako tako się trzyma ale przy takich ilościach pyłu i chemikaliów powoli zapycha się filtr i nie wiem jak Ty ale ja mam lekkie uczulenie na upłynnianie się płuc przez kwas azotowy. Po tym rozszczelnionej rurze zużyłam ich więcej niż powinnam.

Machnęła ręką przed sobą. Wąski tunel techniczny wypełniony był brunatnożółtą mgłą pochodzącą z nieznanego źródła. Tęcza tlenków jaką pokryte były ściany, rury czy okablowanie wskazywała na stężenia kwasu zdolne uszkodzić skórę w 15 do 20 sekund.

-To chodź, weź wdech a ja szybko spróbuję to zmienić. To nie oddychaj za szybko,nie mamy ich za dużo. 

Słowa szybko przerodziły się w czyny. Szybki ruch nadgarstkiem usunął filtr by równie szybko zamontować nowy. To samo zrobił z drugiej strony. Jego towarzyszka nastawiła zegarek by znów odliczać czas na jaki odepchnęli żółte objęcia milczącego korytarza.

-A Ty jak stoisz z nimi? Ok? - spytała go maszerując za nim krok w krok. Rytmiczne stukanie ciężkich butów tłumione było przez duszący opar.

-O mnie się nie martw. Mam mnóstwo czasu jeszcze. Wiesz, że gdyby dodać odrobinę temperatury i ciśnienia to mielibyśmy tu warunki panujące na wenus? Znaczy… Inny kwas ale wiesz. Też zabawnie.

-Nic mi nie mów. Nie pamiętam kiedy ostatni raz widziałam gwiazdy, nie mówiąc o wenus. Wychodzenie na powierzchnie jakoś ostatnimi czasy zostało utrudnione.

-Ja widziałem dosłownie przed chwilą. - wymamrotał nieśmiało. - Patrz, oznaczenia, tędy do wyjścia, idziemy dobrą drogą. - szybko dodał by ukrócić ewentualną ciszę która mogła nastąpić po poprzedniej kwestii.

-Ale tak całkiem całkiem nie tęsknisz za tym co było? - Spytała jak gdyby nie będąc usatysfakcjonowaną z poprzednich żartobliwych odpowiedzi.

-Może trochę. Ale jestem już trochę inną osobą więc nawet gdybym wrócił to nie byłoby tak samo. -Inną?

-Yup. Kiedyś jedyne co chciałem to iść spać i liczyć na to, że może następny dzień się nie wydarzy. Nie dawałem po sobie poznać nic, bo miałem wrażenie, że każdy to wykorzysta. Poniekąd dalej tak jest. Jesteś pierwszą osobą do której się otworzyłem. Ale za to czuje, że muszę codziennie się budzić by innym nie było tak ciężko. I jakoś powoli iść do przodu. Co innego mam do roboty jak nie łazić po ciasnych, niebezpiecznych i żrących korytarzach technicznych w towarzystwie najbardziej chaotycznej jednostki  Chem-Haz jaką znam. Żyć bezpiecznie ? Proszę Cię. I do tego mam cel na którym bardzo mi zależy i do którego dążę.

-To znaczy? - Spytała zaciekawiona. Ten szybko uciekł wzrokiem udając, że sprawdza stan rur.

-Samorozwój…? Samorozwój. Chcę być lepszym człowiekiem. - Wrota! Dawaj, ja otwieram ty się przeciskaj.

Ciężkie skorodowane zasuwy ugięły się dopiero po ciosach młotem który przynieśli ze sobą jednak smar który zabezpieczał resztę mechanizmu sprawił iż takowy dalej działał. Schody prowadzące do góry skończyły się tuż obok kulistych zbiorników używanych do przetrzymywania gazów pod ciśnieniem. Wdrapali się na jeden z nich. Przed przenikliwym chłodem nocy chroniły ich gumowane powierzchnie kombinezonów haz-mat. Światło odbijane przez księżyc przeszywało noc jak potężna włócznia. Po wyłączeniu latarek poza nim i gwiazdami jedyne widoczne światło to to emitowane przez zegarek odliczający wytrzymałość filtrów.

-Ej, świeci się. Nie powinien. Wymień filtry, czemu nie pilnujesz? Zmieniaj czubie albo cię stąd zepchnę. - Z przekąsem dogryzła swojemu kompanowi.

-Niech się świeci.

-Weź, wymieniaj, już. 

-Nie ma na co. Dostałaś ostatnie dwa filtry.

-Ty jesteś głupi czy głupi? - Przetrząsnęła podręczne bagaże. Brak jakiegokolwiek zdatnego filtru potwierdzał jego słowa. - Jesteś skończonym kretynem.

-Yup.

-Co teraz? Jaki masz plan?

-Świetny. Lepszego nie można było mieć. Jeżeli dobrze liczę, to za chwilę będzie wschód słońca. Więc siadaj na dupie i podziwiaj, nie będziesz tego widzieć za często. - Mówiąc to ściągnął swoją maskę i wziął głęboki wdech. Początkowo zapach kwasu był nie do zniesienia jednak już po chwili zimne nocne powietrze wypełniło jego płuca. - Siadaj, mówiłaś, że dawno nie miałaś okazji wychodzić i oglądać gwiazd. 

-Jak smakuje kwas i radiacja? 

-Jak szczęście. Ale może nie rób tego co ja. Jestem certyfikowanym kretynem jak sama mówiłaś.

Pastelowy gradient zalał wschód. Tuż po nim jeden z najpiękniejszych spektakli natury.

-Piękne nie? 

-Pięknie to Ci do dupy nakopie jak wrócimy. -Ja nie wrócę. Nie mam jak. Wyżre mi tchawice w pierwszych minutach.

-W takim razie też nie wracam. 

-A to ja jestem ten głupi?

-Tak.

Czyli sterczysz tu ze mną?

-Tak. Będę siedzieć i podziwiać wschód. Ślicznie to wygląda. A potem zobaczę. 

-Widziałem ładniejsze rzeczy. - odparł z dziwną pewnością w głosie.

-Tak? Co na przykład? Te pordzewiałe rury? 

-Ciebie.

Towarzyszka umilkła. Najwyraźniej nie przywykła do otrzymywania komplementów.

W okół niego był teraz zachodzący księżyc, wschodzące płonące pomarańczem słońce i dwie wenus. Jedna tuż nad nim, druga tuż obok.

[betweenthefogs-by-irrational]

Friend that made me

I'd like to be a ghost in your poem. Hidden between the letters and messing with your punctuation. In the middle of the night, I would prompt you to create unnecessarily long compound sentences, only to have you come back to them in the morning and write them down as they should be.

I would like to be a metaphor in your poem. One that you came up with after a few seconds of thought and that you would be proud of for the next few minutes. One that will seem silly to you, but clever. One that fits the theme. Useful. Inspiring.

I'd like to be a line in your poem. Unique, subordinate and arranged. Just as you imagined it. Original, and at the same time conforming to the pattern. A verse that slams the norms of literature, one that closes your work.

I'd like to be the period in your poem. The one you made when you unraveled the pen. The insignificant blot on the expanse of white potential. Or the one you put at the end of the last sentence. The omega of this work, of your creativity and knowledge. I'd also like to be everyone in between. Especially the ones you turned into commas.

I would like to be a page for your poem. The pure white on which you write down your thoughts, feelings, ideas or shopping list. Waiting in a drawer for months just to be in your shadow for a few moments, under your pen-filled hand and your warm, soothing touch.

I would also like to be all the stains and lines you left as artifacts of your work. The ones that blur misspelled words or the ones created by a dripping pen. The sketches you made in breaks from your work. And each one artifact would be a brief memory. One would be an evening full of stars and warm summer air. One would be a Roman god of war manifesting himself to disobedient technology. Another would be a speck, as round as a bowl of warm soup on a rainy day. Still another would be climbing the margins like a tiny plant entwining a branch of empty space in defiance of any rules around it. Covered with tiny flowers it would watch over your work making sure of its quality. The last of these could be me. Silently watching beside you, enjoying every atom of ink you left on that paper and grateful that you created me too. Thank you. Thank you for creating. Thank you for the warmth of your hand that sweeps over the margins as you reach for your favorite coffee on a break from writing.

[betweenthefogs-by-irrational]

Przyjaciel mnie stworzył

Chciałbym być duchem w twoim poemacie.

Skrytym między literami i mącącym Ci w interpunkcji.

W środku nocy podpowiadałbym Ci byś tworzyła niepotrzebnie długie zdania złożone,  tylko po to, byś wróciła do nich rano i zapisała je jak należy.

Chciałbym być metaforą w twoim poemacie.

Taką, którą wymyśliłaś po paru sekundach zastanowienia i z której to dumna będziesz przez następne kilka minut.

Która wyda Ci się głupia, ale mądra. Pasująca do tematu. Użyteczna. Inspirująca.

Chciałbym być wersem w twoim poemacie.

Wyjątkowym, podporządkowanym i poukładanym. Takim, jaki sobie wyobraziłaś. Oryginalnym, a za razem zgodnym ze wzorcem.

Wersem trzaskającym normy literatury, takim, który domknie twoje dzieło.

Chciałbym być kropką w twoim poemacie.

Tą, którą zrobiłaś kiedy rozpisywałaś długopis.

Nic nieznaczącą plamą na połaciach białego potencjału.

Lub tą którą postawiłaś na końcu ostatniego zdania. Omega tego dzieła, twojej kreatywności i wiedzy. Chciałbym być również wszystkimi pomiędzy. Zwłaszcza tymi, które zmieniłaś w przecinki.

Chciałbym być kartką dla twojego poematu.

Czystą bielą na której to zapiszesz swoje myśli, uczucia, pomysły czy listę zakupów.

Czekającą w szufladzie miesiącami tylko po to by przez kilka chwil znaleźć się w twoim cieniu, pod twoją dłonią wypełnioną piórem i ciepłym, kojącym dotykiem.

Chciałbym też być wszelkimi plamami i kreskami które zostawiłaś jako artefakty swojej pracy. Tymi które zamazują źle odmienione słowa czy tymi które powstały przez cieknące pióro. Szkicami które zrobiłaś w przerwach od pracy. A każdy jeden artefakt byłby krótkim wspomnieniem.

Jeden byłby wieczorem pełnym gwiazd i ciepłego letniego powietrza.

Jeden byłby rzymskim bogiem wojny manifestującym się nieposłusznej technologii.

Kolejny byłby plamką, okrągłą niczym miska ciepłej zupy w deszczowy dzień.

Jeszcze inny piął by się po marginesie niczym malutka roślinka oplatająca konar pustej przestrzeni wbrew jakimkolwiek zasadom obowiązującym wokół. Obsypana malutkimi kwiatuszkami doglądała twojej pracy upewniając się o jej jakości. Ostatni z nich mógłby być mną. Cicho czuwający obok Ciebie, cieszący się z każdego atomu tuszu jaki zostawiłaś na tym papierze i wdzięczny, że stworzyłaś i mnie. Dziękuję. Dziękuję za stworzenie. Dziękuję za ciepło Twojej dłoni, która to przemyka nad marginesem kiedy to sięgasz po swoją ulubioną kawę w przerwie od pisania.

[betweenthefogs-by-irrational]

Morning Star (en)

-Do you ever think about the world falling apart? You know. About how it was before all this. Wouldn't you like to go back to it? -First of all, come here, you can't see anything -he gently wiped the glass of her visor from the swarms of cloudy drops. - Secondly, yes, I am thinking about it. And on average with this return. It wasn't so rosy there at all. -And now it is? - She stuttered curtly, pushing the air through the filters. -No. But it's not worse either. Yes, most of the surface is contaminated, the sun of the day burns the skin and the chance of being dismembered or at least shot has increased many times over, but hey, it's almost like a free trip to the states! Besides, you don't have to worry about that old granny from the flat anymore. How do you stand with the clocks? -Average, the geiger is holding up well but with that much dust and chemicals the filter is slowly clogging up and I don't know about you but I'm a little allergic to nitric acid liquefying my lungs. After that unsealed pipe I used more of them than I should have. She waved her hand in front of her. The narrow technical tunnel was filled with a brownish-yellow mist coming from an unknown source. The rainbow of oxides covering the walls, the pipes and the wiring indicated concentrations of acid capable of damaging the skin in 15 to 20 seconds. -Come on, take a breath and I'll try to change it quickly. Then don't breathe too fast, we don't have too many of them. Words quickly turned into action. With a quick flick of his wrist he removed the filter and just as quickly installed a new one. He did the same with the other hand. His companion set her watch to again count down the time for which they had driven away the yellow embrace of the silent corridor. -And how are you standing with them? Are you OK? - she asked him, marching behind him step by step. The rhythmic tapping of heavy boots was muffled by the choking vapour. -Don't worry about me. I have plenty of time left. Do you know that if we add a little bit of temperature and pressure, we would have conditions like on Venus? I mean... Different acid, but you know. That's funny, too. -Don't tell me anything. -Yeah. I can't remember the last time I saw stars, let alone venus. Going to the surface has been difficult lately. -I saw it literally just now. - He muttered shyly. - Look, the signs, this way to the exit, we are going the right way. - He added quickly in order to end the possible silence that could have followed the previous question. -But you don't miss the past quite so much? - She asked as if not satisfied with the previous humorous answer. -Maybe, a little. But I am a different person now so even if I came back it would not be the same. -Different? -Yup. I used to just want to go to sleep and hope that maybe the next day won't happen. I didn't let myself know anything because I had the feeling that everyone would take advantage of it. In a way it is still like that. You are the first person I opened up to. But I feel that I have to wake up every day so that it is not so hard for others. And somehow slowly move forward. What else do I have to do but wander the narrow, dangerous and corrosive technical corridors in the company of the most chaotic Chem-Haz unit I know. Living safely? Please. And on top of that, I have a goal that I care about and am working towards. -What do you mean? - She asked curiously. He quickly ran off with his eyes pretending to check the state of the pipes. -Self-development...? Self-development. I want to be a better person. - The gate! Come on, I'll open it, you squeeze through. The heavy corroded bolts bent only after being hit with the hammer they had brought with them, but the grease that protected the rest of the mechanism made it work. The stairs leading upwards ended next to spherical tanks used for holding pressurised gases. They climbed up one of them. The rubberised surfaces of the haz-mat suits protected them from the penetrating cold of the night. The light reflected by the moon pierced the night like a powerful spear. With the torches switched off, apart from him and the stars, the only visible light was that emitted by a watch counting down the strength of the filters. -Hey, it's glowing. It shouldn't. Change the filters, why aren't you watching? Change them or I'll push you out of here. - She teased her companion with a sneer. -Let it shine. -Come on, change it, now. -There's no use. You got the last two filters. -Are you stupid or dumb? -Yes. - She went through her hand luggage. The absence of any useful filter confirmed his words. - You're a complete moron. -Yup. -Now what? -Now what? What's your plan? -Great. -Great. You couldn't have a better one. If I'm counting correctly, it'll be sunrise in a minute. So sit on your ass and admire, you won't see it too often. - Saying this he pulled off his mask and took a deep breath. At first the smell of acid was unbearable but after a while the cold night air filled his lungs. - Sit down, you said you haven't had a chance to go out and watch the stars for a long time. -How do acid and radiation taste like? -How does happiness taste? -Like happiness. But maybe don't do what I do. I'm a certified moron like you said yourself. A pastel gradient flooded the east. Followed by one of nature's most beautiful spectacles. -Beautiful, isn't it? -Yeah. -Beautiful. -I'll kick your ass when we get back. -I'm not coming back. I can't. It'll eat my trachea in the first few minutes. -Then I'm not coming back either. -Am I the stupid one? -Yeah. So you're staying here with me? -Yeah. -I'm going to sit and admire the sunset. It looks beautiful. And then I'll see. -I have seen nicer things. - he answered with a strange confidence in his voice. -Yes? -What, for example? Those rusty pipes? -You. The companion fell silent. Apparently she was not used to receiving compliments. Around him now was the setting moon, the rising orange-burning sun and two Venuses. One just above him, the other right next to him.

[betweenthefogs-by-irrational]

2am lovesickery

She stabbed him in the guts, the blade sank into his flesh all the way to the hilt. Deep cut opened like a blasphemous book containing last story. However, this book contained no words. Precisely there was nothing inside. There were no intestines, only darkness. Empty, infinite space filled with chaos and uncertanity. Land of ever increasing entropy filled to the brim with everything and nothing, with absolute and with anihilation. Infinite possibilites negating one another creating equations ending with zero. She looked at her masterpiece. Her hair, black as raven feathers matched the color of the abyss she created. She smiled and that smile was like honey poured over a storm filled with smell of ichor and the sweetness of the sun that follows by. He looked at her with questioning eyes.

She dropped her tool and looked into his eyes. She saw a star. And then another. And another. His eyes flared up and the abyss of the wound followed. Infinite constellations and nebulas appeared.

Uncountable star matrixes lighted up the unimaginable dimensions and every star was able to guide beyond the horizon with forgotten azimuths. They both laughed. They both sat next to one another on soft mattress made of ignorance and moments and they began to point at constellations.

[betweenthefogs-by-irrational]

Just a test

Im testing if this works. Also I want to make sure that I dont lose my texts again. Text might be published in english(when not lazy) or polish (if lazy).