buurmanenbuurvrouw - Tumblr blog

[buurmanenbuurvrouw]

Neighbor 101: Frans

I’ve written about one hundred neighbors. One hundred people leaving one place and travelling to the next. People on their way home, to work or to loved ones. People from over ten countries. Some share with me only that day’s thoughts, others share their life story. Frans is one of the latter.

He joins me in Antwerp, where he has lived his entire life. He has a classic appearance, wearing pastel lilac pants, black patent shoes, a checked shirt and grey vest. Every now and then he puts on his brown glasses.

Frans is a reader and a writer. He wrote two novels and a collection of fairytales for adults. “They can be a bit dark at times.” Now he’s reading a French magazine, which he shares with me so I can practice my French. When I ask about his favorite book, he lights up. “I think you need to read all the classics. But read them slowly, so you don’t miss anything.” He is now writing a book about ballet. He shows me his first papers: handwritten on seperate pieces of paper. He then looks at me and says: ‘you have the perfect physique for ballet’. I’ll take the complement, but tell him I probably should have started about twenty years ago.

Every Thursday he takes the train to Amsterdam, only to go back four days later. Frans is on his way to see his partner, with whom he’s been for thirty-five years. They met in Amsterdam, after which his partner visited him in Antwerp the next weekend. Every since, Frans has taken the train to Amsterdam every Thursday.

We talk about love and distance. His questions are direct and very likely too personal for a casual conversation with a neighbor. But the beauty of these conversations is that you have them with people you’ve never met before and will probably never see again. People with completely different life stories and interesting new perspectives. So I’m rolling with it.

His story is a true one. He grew up in conservative Flanders, with little space to develop himself and his sexuality. He was insecure about his body and masculinity. “But that was a different time.” He has a partner now, a man he has visited in Amsterdam every weekend for the last thirty-five years. They both also see other people. “We both sleep with other people, but that does not mean that my partner is not the love of my life.”

The train calls in Amsterdam too soon. Thank you for the surprising conversation, fairytale writing Frans.

[buurmanenbuurvrouw]

Buurvrouw 100

Ik zit in de internationale trein van Brussel naar Nederland wanneer het in Antwerpen plots druk wordt. Naast me komt een jonge vrouw zitten, ze kijkt licht in paniek. Er stond een verwarmde man op het perron die mensen lastig leek te vallen. Ze was bang dat hij ook in onze coupé zou zitten, maar we zien hem niet.

Ze ziet er goed uit. Blauwe flair jeans, wollen witte jas en een blauwe scrunchie om haar pols. Ze was op bezoek bij haar zus die in Antwerpen studeert, zelf woont ze nog thuis. Mijn buurvrouw vertelt dat ze net is begonnen aan de studie social work. Het liefst had ze psychologie gestudeerd, maar helaas had ze haar vwo-diploma voor de zomer niet gehaald. ‘Dat komt vast later nog.’

Het is een hecht gezin. Haar broertje woont nog thuis, de ander in Rotterdam. Het gezin houdt van reizen en gaat nog steeds samen op vakantie. Vorig jaar Spanje, eerder ook Sri Lanka en Amerika. ‘We hadden een camper van twaalf meter waarmee we een fantastische reis hebben gemaakt vanuit Las Vegas.’

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 99

Stations op vliegvelden zijn prachtig. Hier stapt de hele wereld uit en een nieuwe wereld weer in. Mensen komen thuis of zijn juist klaar voor avontuur. 

Ik ben al even onderweg van Nederland naar Brussel, wanneer we het station van vliegveld Zaventem passeren. Twee mannen met grote koffers stappen in. Zodra de conducteur voorbij komt, bestoken ze hem met vragen. Het duurt wel even voordat hij verder kan.

Een van de mannen besluit voor me te gaan zitten, zodat hij kan gaan werken. De ander vraagt me hoe lang de treinreis van het vliegveld naar station Brussels Midi duurt. Ze moeten namelijk de Thalys halen, hun vlucht was ook al vertraagd. 

Terwijl hij op de armleuning van de stoel naast me gaat zitten, praat hij door. Hij draagt een grijs overhemd, zijn bril hangt aan een draadje om zijn nek. Hij reist veel voor werk, vaak ook naar Nederland. Hij bezocht al zo’n zestig steden in ons land. Nu gaat hij naar huis. Naar Parijs. De Chileen woont er al veertig jaar, maar vind het eigenlijk een te grote stad. We hebben het over Brussel en Europa, mijn buurman blijkt niet erg enthousiast. “We zijn te verschillend, we zijn nu met teveel.”

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 98

Ik stap in de internationale trein van Schiphol naar Brussel en Parijs. Het is druk, maar ik vind nog twee lege stoelen aan het eind van de coupé. Vlak voor vertrek komt er nog een man naast me zitten. Onze benen passen nog net tussen de koffertjes en tassen.  

Mijn Amerikaanse buurman is samen met zijn vrouw op reis door Europa. Ze zijn overgevlogen voor de diploma-uitreiking van hun jongste dochter aan Sciences Po in Parijs en maken van de gelegenheid gebruik om nog een paar Europese landen te bezoeken. Ze komen net terug uit Polen, Tsjechië en Nederland.

Sinds een paar jaar wonen ze in Monterey, California. “De kinderen zijn opgegroeid in Virginia, maar mijn vrouw heeft altijd gezegd na ons pensioen weer naar haar familie in California te willen.” Mijn buurman vertelt uitgebreid over zijn leven aan de Amerikaanse westkust. Hij geniet van zijn pensioen, als vrijwilliger bij de park service. Het is er wel duur, ze hebben hun twee huizen in Virginia en in de bergen moeten verkopen. Nu stapt hij op de fiets en is binnen vijf minuten bij de kust. 

Tijdens ons gesprek komt zijn vrouw naar ons toe, ze zat een paar meter voor ons. Ze houdt een plastic zakje met broodjes vast, die ze aan haar man geeft. Lunch. Ze lachen naar elkaar, waarna ze weer wegloopt. 

Mijn buurman werkte als wiskundige voor de overheid, zijn vrouw gaf les. Nu ze met pensioen zijn reizen ze veel, vorig jaar gingen ze nog op safari door Zuid-Afrika, Botswana en Zimbabwe. Europa hebben ze ook al meerdere keren bezocht. Het leven lacht ze toe.

Hij glundert als hij vertelt over zijn dochters. Samen met zijn vrouw heeft hij ze altijd gestimuleerd verder te studeren en naar het buitenland te gaan. Beide dochters hebben een middelbare schooljaar gedaan in Argentinië en Spanje. Nu doet de oudste dochter een PhD in Michigan en is de jongst aan het twijfelen of wil gaan werken of nog verder studeren. Haar vader weet het volgens mij wel.

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 97: Sebastian

Het is maandagavond laat en ik sta weer op het vliegveld in New York om terug te vliegen naar Europa. Ik wacht tot de rij voor de gate is opgelost en zoek in het vliegtuig mijn stoel.

Ondanks dat ik al enkele dagen bijna niet heb geslapen, lukt het me niet om in het vliegtuig in slaap te vallen. Mijn buurman volgens mij ook niet, hij kijkt af en toe een film of luistert muziek.

Ze zijn samen op reis, mijn buurman en zijn buurvrouw die bij het raampje zit. Ik schat ze beide ergens in de twintig. De broer en zus uit Duitsland vlogen naar Amerika voor de diploma-uitreiking van hun broer. Hij stuurde af aan Yale, een van de meest prestigieuze universiteiten van de wereld. Sebastian pakt zijn telefoon en laat met foto’s zien van de campus en de ceremonie. “Het is daar prachtiger. Ik had nog wel langer willen blijven.” Naast New Haven hebben ze ook New York nog gezien. “We hebben alle klassiekers gezien: Times Square, Columbia University, de High Line etc. Ik moet echt nog eens terug.”

Ze komen uit een internationale familie. Mijn buurjongen werd geboren in Mexico, maar voor de geboorte van zijn zusje verhuisde de familie al naar Duitsland en Chili. Daar bleven ze zeven jaar, totdat hun ouders weer terugwilden. De hond en schildpad bleven achter.

Nu wonen ze in Hamburg en München. Sebastian kijkt me aan, lacht en vertelt dat hij werkt als musicalacteur. “Ik zing, dans, acteer.” Of hij altijd daar wil blijven? “Dit werk kan je overal doen. Misschien zelfs wel in New York.”

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 96

Nog een vliegtuig, nog een buurman. Hij zit al op zijn stoel als ik het vliegtuig binnenkom en kijkt naar een serie op zijn telefoon. 

Na het opstarten kletsen we toch even. Hier in North Carolina had ik geen Brits accent verwacht. Mijn buurman komt uit Londen en doet techniek bij evenementen. Nu is het zomer en gaat hij drie maanden hiken in de bergen bij Asheville. Dat doet hij al vier jaar met een groep vrienden vanuit de hele wereld - Amerikanen, Britten en Australiërs. 

Wanneer we van het vliegtuig naar de aankomsthal lopen, kijkt hij me nog even aan. “Ik was vergeten om te vragen of ze me op wilden halen, dat heb ik net in Charlotte nog snel gedaan. Ik hoop dat ze er staan.” Eenmaal buiten wacht ik op mijn eigen lift, wanneer ik een auto bij mijn buurman zie stoppen. Met een grote glimlach springen ze allemaal in elkaars armen, blij elkaar na een jaar weer te zien. 

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 95

Het is vrijdagmiddag en het is druk op de binnenlandse terminal van een van de vliegvelden in New York. De vlucht naar North Carolina zit verrassend vol. Links naast me - bij het raampje - zit een man die voor het opstijgen al in slaap is gevallen. Hij zit breed, eigenlijk te breed. Gek genoeg durf ik hem niet aan te spreken. Het gesprek van vandaag voer ik dan ook met mijn buurman op rechts.

Hij komt uit New York, maar woont inmiddels in Florida. Hij was even terug, voor werk en om vrienden en familie te zoeken. Je herkent hem direct als Amerikaan: hij draagt een spijkerbroek, groen shirt en een petje waarvan ik het sportlogo niet herken.

We praten over waar thuis is en hoe dat soms elk seizoen een andere stad of land kan zijn - over de vrijheid die dat met zich meebrengt en de onzekerheid. Mijn buurman zat negen jaar voor het Amerikaanse leger in Europa - in Engeland, Griekenland en Turkije. ‘Als dat meetelt.’ 

Hij werkte er met de NAVO voor trainingen, samen met veel Zuid-Europeanen en Hongaren. Het is in die jaren dat hij er zat nooit geëscaleerd. ‘Alleen intern soms een beetje. Het was vooral interessant met de Grieken en Turken. Tussen hen waren we soms wel eens peacekeepers.’

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 94: Denis

Het is al tien uur ‘s avonds als ik het vliegtuig in Brussel binnenstap. Ik groet de Ierse bemanning van het vliegtuig naar Dublin en zoek samen met mijn collega onze rij. Hoewel ik me met mijn 1.70m nog aardig kan opvouwen op een vliegtuigstoel, word ik blij als ik zie dat we de extra brede rij bij de nooduitgang van de vleugel hebben.

Ik installeer me op de stoel met een goed album en boek en kijk naar de buurman die bij het raam zit. Hij draagt een zwarte coltrui en scrollt langzaam door verschillende paardenvideo’s op Facebook. Ik schat hem eind veertig.

We zijn een klein halfuur in de lucht wanneer hij een broodje en kop thee bestelt en zijn koptelefoon afzet. Denis is trainer in de paarden-springsport en reist daarvoor de hele wereld over. Eerder reed hij zelf ook, maar tegenwoordig heeft hij zich volledig toegelegd op coaching. 

De extraverte Ier vertelt enthousiast over de sport en heeft net twee locaties in België bezocht. “Ze staan bekend als twee van de beste locaties wereldwijd.”

[buurmanenbuurvrouw]

Buurvrouwen 92 & 93: Veralinde en Rosalie

Voor de Döner Company op Amsterdam Centraal tikt ze op mijn schouder. Het is een oud klasgenootje, samen met haar moeder was ze een dagje in de hoofdstad. “Ik had op Instagram al gezien dat je bij de Women’s March was, toevallig dat we je tegenkomen.” Ik haal nog een broodje falafel en zoek ze op in de trein richting Friesland.

We praten bij over oude docenten klasgenoten en stappen over in Almere, waar ik naast een andere moeder en dochter ga zitten. Het zijn twee knappe vrouwen, beide blond met grote ogen. Ze waren vandaag bij The Model Convention, een bijeenkomst voor jonge mensen die model willen worden. Ze vertellen beiden enthousiast. Dochter Veralinde nog vol adrenaline, moeder Rosalie vooral trots.

Op de bijeenkomst waren meer dan dertig modellenbureaus uit de hele wereld vertegenwoordigd: Londen, Parijs, Tokyo. Veralinde vertelt dat ze had getwijfeld of ze wel moest gaan. Het was duur, ze was met haar 1.67 waarschijnlijk alleen lang genoeg voor de commerciële bureau’s en ze wilden misschien toch wel Humanistiek in Utrecht studeren. 

De dag bestond uit meerdere onderdelen. Een fotoshoot, oefenlopen en vervolgens lopen op de catwalk voor alle dertig internationale bureau’s. “De foto was echt verschrikkelijk.” Ze haalt een grote foto uit een witte envelop. Ik vind ‘m mooi, maar overtuigd is mijn buurvrouw echter niet. Ze pakt haar iPhone en laat me verschillende fotoseries zien. Moeder Rosalie vult aan: “Een van haar vriendinnen kan prachtige foto’s maken, dat doen ze echt heel mooi samen.” Ik snap waarom ze naar de conventie is gegaan, de foto’s en Veralinde zijn prachtig.

Helaas ontving ze geen callback, een verzoek van een bureau om haar beter te leren kennen. Of het dan dus de studie Humanistiek in Utrecht wordt? “Waarschijnlijk, maar ik doe ook mee met een wedstrijd om een uitwisselingsjaar in Argentinië te winnen.”

[buurmanenbuurvrouw]

Buurvrouwen 90 & 91

We zitten in de trein vanuit de hoofdstad naar het noorden van het land. Het was druk in de coupé, maar rond Zwolle en Meppel hebben de meeste mensen de trein verlaten. Ik praat vanuit een lege vierzits mee met de twee moeders en dochters aan de overkant van het gangpad.

Ik vertel dat ik die middag heb meegelopen met de Women’s March in Amsterdam en over de mooie, grappige borden die ik heb gezien. Een van de moeders kijkt op en begint te lachen. “Nu snap ik het, we zagen eerder in de trein ook een heel bijzonder bord!” Ze blijft lachen, begint te blozen en vervolgt op een iets lager volume haar verhaal. “Maar wel met een hele rare tekst hoor: wees stil en bef me!”. We schieten allemaal in de lach.

Een paar minuten later stappen moeder en dochter de trein uit. We lachen nog steeds, nu omdat ik ze net heb verteld over Merol en haar succesvolle, feministische en seksueel expliciete nummer Hou je bek en bef me. Ik weet niet of ze mijn tip om ‘m op hard volume in de woonkamer mee te zingen die avond hebben opgevolgd.

[buurmanenbuurvrouw]

Buurvrouw 89

Ook dit jaar gebeurt het weer. Het is dinsdagochtend en ik stap in Friesland in de trein richting Schiphol. Het is al verrassend druk en ik ben blij met de laatste vrije twee-zits. De trein vult zich met geroezemoes, vanaf Heerenveen gaat het volume omhoog. Het is voorjaarsvakantie en dat betekent: uitstapjes met de kinderen én de huishoudbeurs.

Naast me zit een gezin met vier kinderen, allen tussen de leeftijd van acht en twaalf. Hun voetjes bungelen, hun handen omklemmen de pakjes Fristi die ze net hebben gekregen. Ik wissel met een van de jongetjes, zodat ze naast elkaar kunnen zitten.

Mijn nieuwe buurvrouw heeft kort rood haar, naar de huishoudbeurs gaat ze niet. Ze komt uit Leeuwarden en is onderweg naar Dalfsen, waar ze met een vriendin een NS-wandelroute gaat lopen. Een traditie. Eerder liepen ze al de helft van het Pieterpad, samen met hun partners. De andere helft staat dit jaar op de planning. 

Wanneer ik vertel dat ik in Brussel woon, beginnen haar ogen te glimmen. Haar zoon doet nu zijn master in Groningen, maar wil straks gaan werken in Brussel. Haar dochter reist ook graag. Ze woonde eerder in Portugal, is nu in Sri Lanka en gaat straks in een yoga-cursus van een maand volgen in India.  

Zelf gaat ze ook graag naar het buitenland, maar dan wel binnen Europa. Italië bijvoorbeeld. Voor nu is ze vooral lekker aan het werk, als interim manager in de zorg en het onderwijs. Op dit moment werkt ze voor een organisatie die zo’n twintig scholen in Noord-West Friesland beheert. Veel kleine scholen, met zo’n veertig kinderen per school. Ik kijk eens om me heen, want in deze coupé zitten er inmiddels evenveel. 

[buurmanenbuurvrouw]

Buren 87 & 88

Het is vrijdag en ik zit in de trein van Brussel naar Friesland. Naast me zit een ouder stel dat onderweg is naar Lelystad. Best bijzonder, want ze komen uit Australië.

Het zijn wereldreizigers, wiens favoriete plek toch thuis in Perth is. ‘When the kids were younger, we sold our house and drove around Australia for a year. We came back on a Friday, I bought our house on Saturday.’

Het is niet hun eerste keer in Nederland en Europa, maar waarschijnlijk wel de laatste. Naast Amsterdam en Den Haag komen ze vaak in Groningen en bij hun vrienden in Lelystad. Nu vinden ze het echter te ver en te duur. Ze reizen de laatste jaren graag naar Azië, een stuk dichter bij. Amerika hebben ze twee keer gezien, een reis rond California. Dat vonden ze maar niets. ‘Hollywood was a great scam.’ Het Midden-Oosten stond vroeger nog op het lijstje, maar daar durven ze nu niet meer naartoe.

Ze vliegen volgende week via Dubai terug, tot nu toe een van hun favoriete bestemmingen. Ze vertellen over pinguïns in de sneeuw in de woestijn en een 7-sterren hotelkamer waar de muur een aquarium met haaien is. Ik denk steeds beter te snappen waarom Lelystad ze niet trekt.

Daarna gaan ze weer naar Perth. Tevreden vertelt mijn buurvrouw: ‘Every day, I check the cat-camera to keep an eye on Chelsey. I won’t travel without it any more.’ Ik kijk naar de buurman naast me, die grijnst. ‘Happy wife, happy life.’

[buurmanenbuurvrouw]

Buurmannen 85 & 86: Cameron & Ken

In New York is de taxi de beste plek om mensen te spreken, dat is me in de metro of trein nog niet goed gelukt. Dat blijkt ook vanavond weer.

Ik heb net een geweldig concert van Big Red Machine bezocht in Manhattan en neem een taxi naar Brooklyn. Ik zie de taxi die ik via de app Lyft heb aangevraagd niet, totdat ik aan de overkant van de weg vanuit het zijraam van een auto een arm wild zie zwaaien. 

Lyft geeft je de optie om een taxi te delen met mensen wiens bestemming dicht bij die van jou ligt. Het duurt vaak maar vijf minuten extra en kost de helft van een reguliere taxirit. Ik ga voorin zitten, achterin zit de jongen die eerder naar me zwaaide. We stoppen na vijf minuten om nog iemand op te halen. Hij heeft een koffer en slaapzak bij zich, die hij in de achterbak probeert te leggen. Ik hoor gelach en de jongen achterin stapt uit. ‘Is dat jouw typemachine? Werkt hij nog?’ Ze gaan beide achterin zitten.

Cameron is net ingestapt. Hij reist morgen naar Curaçao, waar zijn broer en schoonzus net hun huwelijksreis hebben gemaakt. Dat ik hem als Nederlander geen tips kan geven, valt hem tegen. Hij woont in New York, waar hij de perschef is van een lokale politicus. Ik hoor hem twijfelen als ik hem vraag of ooit zelf politicus wil worden. ‘Misschien over twintig jaar. Nu nog niet.’

Nadat Cameron is uitgestapt, praat ik de rest van de rit verder met Ken. Een knappe gast van rond de dertig, wiens typemachine inderdaad in de achterbak ligt. Hij gaat volgend weekend een korte film opnemen, waarin hij de hoofdrol van schrijver en schilder vertolkt. Hij schildert zelf ook. Ik vraag hem waar ik in New York de mooiste kunst kan zien. ‘Ik bezoek het liefst elk weekend de galleries in Chelsea, zoveel prachtige werken van wisselende en opkomende kunstenaars. Een aanrader.’ Ik ben net weer in Nederland, maar het staat bovenaan mijn lijstje voor als ik volgend jaar weer terug ga.

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 84: Moien

Het is de avond van de Amerikaanse verkiezingen. Ik heb de uitslag gekeken in een bar in Queens en neem een taxi terug naar Brooklyn. Ik ga voorin zitten. 

Mijn buurman heet Moien, een trotse Pakistaans-Amerikaanse vader en stemmer. ‘Ik stem als sinds 1992 op de Democraten, dat was het eerste moment dat ik hier mocht stemmen.’ Trots laat hij me op zijn telefoon zijn kiezersregistratie zien en daarna een foto van zijn I Voted-sticker.

Nog trotser is hij op zijn kinderen die allen op Taekwondo zitten. Terwijl we de auto’s ontwijken op de snelweg, scrollt hij op zijn telefoon door de foto’s van zijn kinderen in hun taekwondo-pak en medailles. ‘Door mijn vrouw zijn ze allemaal zo fanatiek, ze doen al aan taekwondo sinds ze drie jaar oud waren. Mijn vrouw heeft in Pakistan zeven keer meegedaan aan de nationale kampioenschappen.’

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 83: Scott

De barista loopt langs m’n tafeltje. Ik zit als een echte millennial achter m’n laptop in de wijk Williamsburg in New York te schrijven. De barista vertelt dat ze zo gaan sluiten. Ik vraag haar of ze een andere fijne plek kent, maar ze komt niet uit de buurt. Mijn buurvrouw rechts en buurman links van me lijken mijn vraag gehoord te hebben. Beide wonen in Williamsburg en geven me direct genoeg tips.

Mijn overbuurman is ook nog niet klaar, dus we besluiten samen naar een andere zaak te lopen. Scott werkt voor een bedrijf dat online cursussen en colleges aanbiedt. Elke dinsdag werkt iedereen buiten kantoor. ‘Bijna al onze software developers werken op een externe locatie. Ze wilden iedereen die kans geven, het werkt goed voor mijn productiviteit en creativiteit.’

We lopen een prachtige koffiezaak binnen. De sfeer is er goed, de muziek staat niet te hard en de achterwand is volledig bedekt met planten. We zoeken twee tafeltjes naast elkaar. Ik schat Scott ergens in de dertig. Hij draagt een spijkerbroek en groene trui, z’n rode baard steekt af tegen z’n haar dat al een beetje grijs lijkt te worden. Z’n ogen lachen als hij praat.

Tussen het werken door praten kort we over reizen en hardlopen. Dit voorjaar bezocht hij met vrienden het zuiden van Nieuw-Zeeland. ‘Het was prachtig, het landschap leek wel op een scène uit Lord of the Rings.’ Zondag vindt in New York de marathon plaats, een wedstrijd die alle vijf buurten doorkruist. Ik vraag hem waar ik goed kan kijken. ‘Hier in Williamsburg is het erg leuk. Ik ga ‘m voor de tweede keer lopen, dit keer hopelijk onder de vier uur!’

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 82: Daniel

Het is zaterdagavond net na middernacht en de taxichauffeur zet me af bij het busstation in Knoxville, Tennessee. De hoofdingang van het gebouw is gesloten, dus loop ik via een verlaten parkeerterrein naar de achterdeur. Onder het felle licht van de tl-buizen is het verrassend druk voor dit tijdstip. Veel mensen slapen terwijl ze wachten of kopen nog een laatste snack uit een van de automaten. Een half uur later stap ik de bus naar Washington, D.C. binnen en installeer me voorin de bus voor hopelijk een paar uur slaap.

Slapen zal de komende 24 uur helaas niet gebeuren. Naast me gaat Daniel zitten, een buschauffeur in training. Een maand geleden begon hij bij Greyhound en hij moet nog een aantal ritten meerijden als passagier. Samen met zijn vrouw en hond Mofey woont hij in een dorpje vlakbij Knoxville. Eerder was hij ook al chauffeur, maar dan voor artiesten en entertainers.

Om 04:00 uur stoppen we kort in Wytheville, VA. In de wijde omtrek van de bushalte zie ik alleen een McDonalds, dus besluit ik te ontbijten met een patatje. We zijn tenslotte in Amerika. Daniel staat naast me en bestelt een burger. Hij kijkt me vragend aan en begint dan te lachen. ‘Ik herkende je bijna niet meer met een bril!’

Drie uur later blijk ik toch even geslapen te hebben, want wanneer ik m’n ogen open staat de bus stil langs de kant van de snelweg. Pech. We wachten twee uur op een monteur, die vertelt dat er een gat ter grootte van een vuist in de motor zit. We kunnen niet verder. De buschauffeur vraagt een nieuwe bus en chauffeur aan bij het hoofdkantoor, maar het zal nog vijf uur duren voordat die er zijn.

Ondanks dat de nieuwe bus helemaal uit Charlotte in North Carolina moet komen, hebben we toch een klein beetje geluk met de plek waar de bus kapot ging. We staan vlak voor een kruispunt met een dwarsdoorsnede van Amerika Fastfoodland. Links een McDonalds en Walmart, rechts pizza van Little Ceasars. De buschauffeurs hebben zin in pizza, dus wachten ze tot 11:30 uur totdat het wegrestaurant open gaat.

Beide heren bestellen een lunch special. Pizza en frisdrank voor slechts vijf dollar. Daniel vertelt dat hij het vooral lastig vindt om langere tijd weg te zijn van zijn familie. ‘Ik ben heel hecht met mijn vrouw. Als ik weg ben, heeft ze gelukkig haar hond Mofey. Ze doen echt alles samen. Vorige week vierde we ons veertienjarig huwelijk.’ Lachend laat hij me een foto van zijn vrouw én hond zien.

‘I can’t fucking believe this. Weet je zeker dat je een Greyhound chauffeur wilt zijn?’ Daniel’s collega is nog steeds gefrustreerd, maar houdt de sfeer er gelukkig goed in. Twee dagen geleden waren ze ook al samen op pad en ging hun bus niet ver van hier ook kapot.

We gaan weer terug naar de bus. ‘Ik denk dat fietsen sneller zou zijn!’, grapt Daniel. We zoeken het op en het blijkt nog zo te zijn ook. Ik vraag of ze wel eens iemand zien liften hier. ‘Nee, bijna nooit. Jij mag dat hier sowieso niet doen. Too dangerous, you’ll disappear.’

Gejuich stijgt op vanuit de bus als we om 14:00 uur eindelijk een andere bus zien aankomen. We verhuizen onze spullen naar de nieuwe bus en gaan zitten. De nieuwe chauffeur rijdt ons verder. ‘Ik hoop dat deze het wel haalt, want hij wilde zojuist al amper de berg op.’ Ik hou mijn hart vast.

Om 17:00 uur rijden we Charlottesville, Virginia binnen. Ik stap de bus uit om over te stappen, maar niet voordat ik beide heren de hand heb geschud. Daniel vindt het niet genoeg en geeft me een dikke knuffel. ‘Nog een hele goede reis!’

‘Union Station, this is Washington, D.C.’ Om 20:30 uur ben ik dan eindelijk waar ik wil zijn. Toegegeven, de eerste zeventien uur heb ik me een stuk beter vermaakt dan deze laatste drie. Thanks Daniel!

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 81

Ik zit in de bus van Washington, D.C. naar Tennessee, een busreis van bijna veertien uur. Een reis die begint op zo’n vijf kilometer van het Witte Huis en me brengt naar een universiteitsstad in het oosten van de Volunteer State.

In Charlottesville in de staat Virginia stap ik over op een andere bus. Bij de deur word ik begroet door een nieuwe buschauffeur. Anders dan zijn voorganger, draagt deze man een strak grijs Greyhound-pak inclusief klassieke hoed. Achter zijn bril lachen zijn ogen. Ik ga helemaal voor in de bus zitten, zodat ik deze veertien uur in ieder geval nog van het uitzicht kan genieten. De chauffeur installeert zich snel. Hij is de enige in de bus die een gordel heeft. Zijn pet legt hij links naast zich, rechts van zijn stoel zet hij een kleine koeltas. Zodra we rijden begint hij zachtjes de drummen op zijn stuur.

Om het uur stappen er mensen in en uit, telkens controleert de chauffeur minutieus of hij iemand bij de bushalte laat staan. Zodra we stilstaan, zet hij zijn hoed weer op. Bij geen enkele stop vergeet hij zijn hoed op te zetten. De eerste stop in Tennessee is in Greeneville. We lopen voor op schema, dus besluit de chauffeur tien minuten te blijven staan. In het busstation ga ik naast de hem in de rij staan. Hij woont in Virginia en rijdt elke dag op en neer tussen Virginia en Tennessee, morgen rijdt hij weer terug. Negen uur in de bus, zijn langste pauze duur slechts een half uur. We rekenen beide een zakje chips af, hij ook nog een kop koffie. Een uur laten stappen we beide uit. Met diezelfde lachende ogen groet hij me: “Goodnight and welcome to Knoxville!”