dumspyrospero - Tumblr blog

[dumspyrospero]

Σώματα χωρίς στόματα.

Σήμερα ξύπνησα και όλα έμοιαζαν ίδια,

άλλη μια μέρα που έχω το ελεύθερο να μείνω για ώρες στο κρεβάτι,

κάτω από τα ζεστά παπλώματα,

παρηγοριά της έλευσης του ψύχους.

Σήμερα όμως είναι μια μέρα αλλιώτικη,

ο ήλιος τρυπά τις μικρές χαραμάδες των πατζουριών,

σαν να ναι ψίθυρος μικρός,

σαν για να μου πει για κάτι που άφησα να ξεχαστεί.

Το σήμα μιας ατόλμητης αρχής.

 Έχουν περάσει δεκαέξι μέρες από την έναρξη αυτού του προτελευταίου μήνα,

τώρα χάραξε η δέκατη έβδομη

και είμαστε σχεδόν στην μέση,

μα λίγο πριν το τέλος.

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα ήταν κρίσιμα,

έκρυβαν μέσα τους μια δονούμενη βοή.

Κάτι συνέβη μα δεν μπορούσα να το αντιληφθώ,

μόνο το ένιωθα καθώς τρεμόπαιζε η γη κάτω από τα πόδια μου.

Αμυδρά όμως,

όμως αμυδρά.

Βρίσκομαι μακριά από το επίκεντρο.

Ένας στρατός πολυκατοικιών και άνευρων κτιρίων κρατά τα τείχη

και μια νεοσύστατη συνείδηση  μου με κρατά ριζωμένο

εδώ ακριβώς όπου βρίσκομαι.

Κάτι συνέβη αλλά είμαι τοποθετημένος σε ικανοποιητική απόσταση ώστε να μην θυμάμαι.

Δεν ξέρω ποιος βοήθησε σε αυτό.

  Δεν θυμάμαι.

Ξέρω μόνο πως αν μου ζητούσε κάποιος τρίτος να περιγράψω τον χώρο του μυαλού μου,

θα του έλεγα πως εκείνη την στιγμή της ερώτησης έμοιαζε με λευκό δωμάτιο,

έτοιμο να δοθεί προς εκμετάλλευση.

Τώρα μάλλον κάποιος το έχει ήδη κάνει κτήμα του.

Δεν είναι πια λευκό,

όμως δεν μπορώ να το δω,

με κλείδωσαν για λίγο απ’ έξω,

είπαν.

Και έτσι μένω με την αίσθηση της βοής.

 Άνοιξα τα πατζούρια,

μπήκε τόσο φώς που για μία στιγμή τυφλώθηκα.

Μάλλον η διάρκεια ήταν περισσότερες στιγμές,

κάτι έλειπε  καθώς κοιτούσα γύρω μου.

Μα αν πω πως θυμάμαι τι συνέβη μέσα στην λάμψη αυτή,

θα είναι ένα μεγάλο ψέμα.

 Ευτυχής μέσα στην άγνοια,

κάνω πως πάω να μιλήσω.

Καλημέρα.

Και κει καταλαβαίνω τι εκλάπη,

το στόμα.

Μου το επιβεβαίωσε η όψη στον καθρέφτη,

σαν να μην υπήρξε ποτέ,

λείο δέρμα.

 Φόρεσα ρούχα με κοντές άκρες,

να φαίνεται ο αριθμός που κάποτε χάραξαν στο δέρμα.

Βγήκα κλεφτά,

παντού σώματα χωρίς στόματα

και γύρω η εκκωφαντική ηρεμία μιας κυριαρχικής σιωπής.

Κάπου κάπου ακουγόταν στο βάθος

ήχος μετάλλου που το σέρνουν,

ίσως και η υπόνοια μιας κραυγής.

Κάποιος έκλεψε τα στόματα την στιγμή της μεγάλης λάμψης.

 Μα όταν το στήθος σταμάτησε να τρέμει από τις κοφτές ανάσες,

παρατήρησα τα μάτια των σωμάτων που βάδιζαν,

αυτά δεν τόλμησε κανείς να τα πάρει,

προκαλούν ακόμα τον φόβο.

Άλλα πνιγμένα σε δάκρια,

άλλα με βλέμμα νεκρό ολόμαυρο στο χρώμα της παράδοσης,

υπήρχαν όμως και μάτια που μιλούσαν

που δεν χρειαζόντουσαν τις πνιγμένες λέξεις.

Ήταν πολλά αυτά τα μάτια,

δύσκολα τα διέκρινες στο πλήθος

μα όταν τα έβλεπες,

έπαυε το κλάμα

ανακαλούνταν η παράδοση,

μόνο ένα πράγμα αρκούσε

να κοιτάξεις αυτόν που στέκει δίπλα σου.

Γράφω,

ούτε τα χέρια πήραν ακόμα,

τα φοβούνται και αυτά,

Όχι όπως τα μάτια,

μα τα φοβούνται ειδικά όταν το ένα μπλέκεται μέσα στο άλλο.

 Σε λίγο πρέπει να βγούμε,

να βρούμε κι άλλα βλέμματα,

να μπλεχτούν πολλά χέρια

και τότε να πάρουμε τα στόματα πίσω

όχι για να πουν κάτι,

δεν θα χρειαστεί,

μόνο για να μοιράσουν φιλιά

 Σ.Μ.

17/ Νοεμβρίου /2020

[dumspyrospero]

Ξένος Β: Αυτό είναι; Ξένος Α: Ίσως, Μπορεί, Μάλλον. Ξένος Β: Μάλλον; Μπορεί; Ίσως; Ξένος Α: Μοιάζει να έχει ανθρώπινη όψη αυτό που βλέπουμε. Εκεί εντοπίζεται και η δυσκολία του επαγγέλματός μας. Δύο πόδια, δύο χέρια, ένα κεφάλι, παρατήρησε την ομοιότητα. Ξένος Β: Είναι σχεδόν τρομακτικό, θα μπορούσα να ήμουν εγώ ή ακόμα και εσείς. Ξένος Α: Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, είναι αδύνατον, παρατήρησε τις διαφορές, εμείς έχουμε δύο ποδιά, δύο χέρια και ένα κεφάλι. Θεατρικό έργο: ΕΞΙΗ. 

Σ.Μ.

[dumspyrospero]

ΚΛΙΚ

                                                                                                                  ΚΛΙΚ

  Χθες το βράδυ καθόταν για δέκατη ένατη νύχτα μπροστά από τον φωτεινό καθρέφτη. Αυτό έκανε, μόνον αυτό. Το κρατούσε χωρίς προσπάθεια και με μεγάλη ευκολία. Το είχε κατακτήσει, πλήρης ακινησία. Τα μάτια του έδειχναν ξερά, είχε περάσει ώρα από το τελευταίο βλεφάρισμα. Τέτοια ήταν για ακόμα μία φορά η προσήλωσή, λες και το σώμα είχε σβήσει, σαν να κατέβασε κάποια αόρατη δύναμη τον διακόπτη. Θα έλεγε κανείς πως ήταν σαν όλη η αδράνεια να δικαιολογείται από το γεγονός πως ∙ αυτό που παρατήρησαν τα μάτια ενός φανταστικού εισβολέα ο οποίος κατάφερε εντελώς μαγικά και υποθετικά να τρυπώσει μέσα από μία μικρή ρωγμή στο δωμάτιο, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από  μία νεκρή αποτύπωση στιγμής μιας φωτογραφίας.

                                                                                                                ΚΛΙΚ  

  Σήμερα, τώρα, την στιγμή ακριβώς που γράφω το κείμενο αυτό, κάθεται για εικοστή νύχτα μπροστά από τον φωτεινό καθρέφτη. Αυτό κάνει, μόνον αυτό. Το κρατάει χωρίς προσπάθεια και με μεγάλη ευκολία. Το έχει κατακτήσει, πλήρης ακινησία. Τα μάτια του δείχνουν ξερά, έχει περάσει ώρα από το τελευταίο βλεφάρισμα. Τέτοια είναι για ακόμα μία φορά η προσήλωσή, λες και το σώμα έχει σβήσει, σαν να κατέβασε κάποια αόρατη δύναμη τον διακόπτη. Θα έλεγε κανείς πως είναι σαν όλη η αδράνεια να δικαιολογείται από το γεγονός πως ∙ αυτό που παρατηρούν τα μάτια ενός φανταστικού εισβολέα ο οποίος κατάφερε εντελώς μαγικά και υποθετικά να τρυπώσει μέσα από μία μικρή ρωγμή στο δωμάτιο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από  μία νεκρή αποτύπωση στιγμής μιας φωτογραφίας.

                                                                                                              ΚΛΙΚ

  Αύριο την στιγμή που θα γράφω και εσύ θα διαβάζεις το προηγούμενο, θα κάθεται για εικοστή πρώτη νύχτα μπροστά από τον φωτεινό καθρέφτη. Αυτό θα κάνει, μόνον αυτό. Θα το κρατάει χωρίς προσπάθεια και με μεγάλη ευκολία. Θα το κατακτήσει, πλήρης ακινησία. Τα μάτια του θα δείχνουν ξερά, θα έχει περάσει ώρα από το τελευταίο βλεφάρισμα. Τέτοια θα είναι για ακόμα μία φορά η προσήλωσή, λες και το σώμα θα έχει σβήσει, σαν να κατέβασε κάποια αόρατη δύναμη τον διακόπτη. Θα έλεγε κανείς πως θα είναι σαν όλη η αδράνεια να δικαιολογείται από το γεγονός πως ∙ αυτό που θα παρατηρήσουν τα μάτια ενός φανταστικού εισβολέα ο οποίος θα καταφέρει εντελώς μαγικά και υποθετικά να τρυπώσει μέσα από μία μικρή ρωγμή στο δωμάτιο, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μία νεκρή αποτύπωση στιγμής μιας φωτογραφίας.

                                                                                                                ΚΛΙΚ  

  Μεθαύριο την στιγμή που θα έχω γράψει το κείμενο αυτό και εσύ θα έχεις διαβάσει το προηγούμενο, θα έχει κάτσει για εικοστή δεύτερη νύχτα μπροστά από τον φωτεινό καθρέφτη. Αυτό θα έχει κάνει, μόνον αυτό. Θα το έχει κρατήσει χωρίς προσπάθεια και με μεγ��λη ευκολία. Θα το έχει κατακτήσει, πλήρης ακινησία. Τα μάτια του θα δείχνουν ξερά, θα έχει περάσει ώρα από το τελευταίο βλεφάρισμα. Τέτοια θα είναι για ακόμα μία φορά η προσήλωσή, λες και το σώμα έχει σβήσει, σαν να έχει κατεβάσει κάποια αόρατη δύναμη τον διακόπτη. Θα έλεγε κανείς πως θα είναι σαν όλη η αδράνεια να δικαιολογείται από το γεγονός πως ∙ αυτό που θα έχουν παρατηρήσει τα μάτια ενός φανταστικού εισβολέα ο οποίος θα έχει καταφέρει εντελώς μαγικά και υποθετικά να τρυπώσει μέσα από μία μικρή ρωγμή στο δωμάτιο, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μία νεκρή αποτύπωση στιγμής μιας φωτογραφίας.

                                                                                                                 ΚΛΙΚ

Μετά το μεθαύριο, θα ετοιμαζόμαστε για τη γνωστή συνέχεια, για το ύστερα,

πόσο ύστερα ακόμα;

Σπάω για λίγο την ροή.

Ερώτημα //

Αν αυτή η δράση, γράφω, ενεργεί, διαβάζεις το προηγούμενο, με ακριβώς την ίδια σειρά, συνεχίσει να επαναλαμβάνεται διαρκώς…

… και εντός αυτού, αν ο χρόνος της εγγεγραμμένης στο νου και το σώμα ενέργειας αρχίσει να αποκτά και να εκτελείται με μεγαλύτερη ταχύτητα μέσα σε αυτό τον ήδη ορισμένο χώρο;

 Η ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα αυτής της αέναης επανάληψης που θα οδηγήσει;

Στο άπειρο;

Ή στο να σβηστεί το ίχνος μας στην κορύφωση της ταχύτητας του, όταν τίποτα στο μάτι δεν θα είναι ορατό, μα θα βρίσκεται ακόμα εκεί;

Σ.Μ.

                                                                                        02/ Νοεμβίου /2020

[dumspyrospero]

“ Last night i had a dream 

  Last night someone killed my dream

       So

  Today...

   I have nothing today.”

   Σ.Μ.

                                                                                    07/ November / 2020

[dumspyrospero]

Red Wine.

Μe:  

Σε λίγο θα πέσουν στο χώμα οι πρώτες σταγόνες.

Νερό.

Έτσι κυλά ο χρόνος,

σαν το νερό,

προς τα εμπρός.

Ίσως μόνο αυτό μπορούμε να αντιληφθούμε.

Κι όμως οι μέρες κυλούν πια σε έναν δικό τους χρόνο,

σαν να μην είμαι συνταξιδιώτης τους.

Έχω σταματήσει εδώ και καιρό να σβήνω νούμερα

από το ημερολόγιο.

Όλα ίδια, καμία διαφορά.

Αρχή, μέση, τέλος και ξανά η ίδια αρχή.

Κάποιες φορές παίρνω την μεγάλη απόφαση να βγω,

όμως που μπορώ να πάω.

Η διαδρομή ορίζεται και αυτή μετά από λίγο

από μία αρχή, μία μέση, ένα τέλος

και ξανά την ίδια αρχή.

 Στο κρεβάτι.

Καλημέρα.

Θα κάνω και σήμερα μία προσπάθεια να αλλάξω κάτι.

Κάτι ανεπαίσθητο.

Το στομάχι μου για ακόμα μια μέρα συνεχίζει να πονά,

ο λαιμός ξερός, και πόδια μουδιασμένα.

Αόρατες απειλές πολιορκούν το σώμα μου.

 Βάζω λίγη παραπάνω δύναμη και να που στέκω όρθιος,

με μία μικρή αίσθηση ότι γέρνω προς τα δεξιά.

Ίσως φταίει… δεν ξέρω τι φταίει.

  Στο δωμάτιο.

Η μέρα ξεκινά γεμάτη νέες ευκαιρίες,

δεν ξέρω από πού να αρχίσω.

Καρέκλα, γραφείο, βιβλία,

μια φωτεινή οθόνη.

Σταδιακά τα πάντα θολώνουν

νιώθω ακινητοποιημένος,

το δωμάτιο στροβιλίζεται δεξιόστροφα,

γέρνω ακόμα περισσότερο.

Όσο περνά ο χρόνος το στροβίλισμα επιταχύνει.

Μα στάσου,

διακρίνω στο βάθος της θολούρας μου τον ήχο.

Είναι ο πρώτος ήχος που ακούω εδώ και ώρα.

Δώδεκα χτύποι.

 Στο κρεβάτι.

Άλλη μια μέρα πέρασε χωρίς να με υπολογίζει,

ή μάλλον καλύτερα χωρίς να προλάβω

εγώ να την αντιληφθώ.

Δεν είμαι τόσο μεγάλος όσο νόμιζα.

Πριν κοιμηθώ,

θα ορίσω τους στόχους του αύριο.

Στο σκοτάδι.

Αυτό συμβαίνει εδώ και δέκα μέρες.

 Καλημέρα.

Τις πρώτες τέσσερις ώρες καμία αλλαγή.

 Στον ουρανό.

Καλησπέρα.

Θέλω να επιστρέψω στην ευθέια μου γραμμή.

Οι διακυμάνσεις με τρομάζουν,

φοβάμαι τα ύψη.

Θέλω να μπορώ να κάνω,

ότι και πριν από αυτό που κάνω τώρα.

Το θέλω.

Θέλω να θέλω.

Ωραία λέξη τα θέλω.

 Στο κρεβάτι.

Καληνύχτα.

Με σκέφτομαι να θέλω.

 Μια τελευταία ερώτηση,

πριν κλείσω τα μάτια για ακόμα μια φορά..

 Στο σκοτάδι.

Έγειρα τόσο που σωριάστηκα.

Έσπασε όλο μου το σώμα.

Και τώρα θα ονειρευτώ μέσα στα συντρίμμια,

την ερώτηση.

Στο πριν που τόσο επιζητώ και τόσο θέλω,

αγωνιζόμουν για να είμαι;

Είχα υποκύψει στην δική μου επιθυμία

ή του αγνώστου;

Ήμουν αυτός που θέλω να είμαι;

Και γιατί πάντα μόνο να θέλω;

Γιατί τόση μοναξιά πίσω από την επιθυμία αυτή.

Θέλω;

Μόνο για μένα;

Αγάπησα την μοναξιά μου χωρίς να θέλω.

Έμαθα να λαχταρώ το έξω που ήταν μέσα.

Πάντα μέσα ήμουν,

το έξω ήταν μία ψευδαίσθηση πως δεν ήμουν μέσα.

Αυτό με βοήθησε να δεχθώ το τώρα μέσα,

το διαρκές προηγούμενο μέσα.

Είμαι τόσο έξω από τον κόσμο.

 Φούσκωνα την φούσκα,

την γέμιζα αέρα μόνο αέρα.

Φύσαγα μήπως και ξεφύγω,

από τι δεν ήξερα.

Όσο φούσκωνα τόσο έγερνα,

κάθε μέρα

και περισσότερο.

Το σώμα μου κύρτωνε προς τα δεξιά

τόσο που έφτασα να μην βλέπω τον ήλιο,

ούτε τω χώμα έβλεπα.

Μπορούσα να δω μονό το κέντρο του κορμιού μου.

Ομφαλός.

 Στην αυγή της μέρας.

Χθες το βράδυ το μπαλόνι δεν έπαιρνε άλλο αέρα,

το παραφούσκωσα.

Και έτσι ξαφνικά ένας λυτρωτικός κρότος.

Σωριάστηκα με το σώμα βρεγμένο,

ακολούθησε ένα κλάμα

σαν να το έφτιαξε πρώτη φορά η ανάσα μου.

 Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

σε εκείνους που άξια μας νίκησαν.

Η ήττα όταν έχει διάρκεια είναι συντριβή

μα όταν ζητάς την συντριβή,

ο όλεθρος πια δείχνει μικρός.

 Μα τώρα το τέλος να γίνει η αρχή.

 Καλημέρα.

Η προετοιμασία φέρνει πόνο για λίγο,

μα ύστερα τον εξαφανίζει μια για πάντα.

Μόνο ένα θέλω θα υπάρχει.

Εγώ και εσύ,

εμείς.

 Για πρώτη φορά θα αφήσουμε την μέρα να μας οδηγήσει,

όποιοι και αν είμαστε.

Να πατάμε γερά στα πόδια μας,

τόσο που να βουλιάξει γύρο τους το χώμα.

Ποιος είναι σε θέση να το τολμήσει;

Να το αφήσει να συμβεί,

απλά να κυλίσει.

 Ποιος είναι σε θέση να το τολμήσει;

Η τόλμη της αλλαγής μένει μόνο στα λόγια της φαντασίας.

Ας αφήσουμε τον κόσμο να ξετυλίξει την ορμή του,

ας τον αφήσουμε.

Κανείς δεν γνωρίζει το αποτέλεσμα,

αυτή είναι η γοητεία του αγνώστου,

το ρίσκο που κρύβεται και περιμένει.

Μπορεί να είναι μία ακόμα συντριβή,

μα αξίζει τον κόπο.

Θα είναι η δική μας συντριβή.

Τα σύννεφα πέρασαν χωρίς να ποτίσουν το χώμα.

Μία λάμψη και μία βροντή.  

Τώρα θα σιωπήσουμε.

Θα αφήσουμε τον κρότο μας να αντηχήσει,

στις μέρες που έπονται.