project24231

[project24231]

Μια φορά και έναν καιρό στην όχι τόσο μαγική πόλη της Ματρας ο μικρός μας κύριος Σεραφίνος ζούσε ήρεμα και βαρετά στην απλή και τακτική του ρουτίνα , με την ήπια και προσεγμένη καθημερινότητα του όπου το πρωί θα ξύπναγε περιτριγυρισμένος από τους γκρι τοίχους της πόλης του, θα έπαιρνε το λεωφορείο του κοιτώντας τα άλλα εξίσου βαρετά και ταλαιπωρημένα άτομα του λεωφορείου να κοιτάνε έξω από το παράθυρο αναρωτιόταν γιατί άραγε να ήταν όλα τόσο μουντά γύρω του . Πηγαίνοντας να αγναντέψει με τις ώρες τους πολύχρωμους φράχτες της δίπλα περιοχής που για κάποιον άγνωστο λόγο ήταν απαγορευμένη , τον έπιανε κάθε μέρα η απορία του τι μπορεί να βρίσκεται έξω από την άχρωμη του πόλη, μήπως ήταν πολύχρωμα λουλούδια; Μήπως μεγάλα και ζωντανά δέντρα ; ή μήπως ήταν απλά μια απλά παραλλαγή της δικιάς του ασήμαντης πόλης?

Έπειτα από πολύ καθημερινή σκέψη αποφάσισε ότι το καλύτερο για όλους θα ήταν να μην μπλέξει και ταλαιπωρήσει τους άλλους κατοίκους με τέτοιου είδους απορίες , ποιος ξέρει ίσως και αυτοί να το είχαν σκεφτεί αλλά να μην είχαν πάρει την απάντηση που ήλπιζαν

Σε αυτήν την πόλη τι είχε ?

Μαύρα παγκάκια, γκρι τοίχους, μεγάλα κεφάλια γεμάτα ανείπωτες σκέψεις και ένα περίεργο συναίσθημα κατωτερότητας , λες και εσύ έπρεπε σαν πιο μικρός να κουβαλήσεις τους μεγαλύτερους και να τους δείξεις τον δρόμο , εσύ ήσουν αυτός που έβαζε την δύναμη για να τραβήξει το κάρο .Και σαν ανταμοιβή έπαιρνες κρύες συζητήσεις , κρύο φαγητό και παγωμένα συναισθήματα

Μια μέρα ο κύριος Σεραφίνος κοιμήθηκε λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε , έχασε τα λογικά του τρέχοντας να προλάβει το λεωφορείο που τον πάει στην οδό με τα γκρι παγκάκια . Προς έκπληξη του το λεωφορείο δεν πέρασε ποτέ , ο κύριος Σεραφίνος δεν ήξερε αν το έχασε ή αν απλά δεν εμφανίστηκε πολύ , πάντως το μόνο που ήξερε είναι ότι με αυτήν την μια του κίνηση όλη η πόλη είχε βγει εκτός προγράμματος και έφταιγε αυτός. Ψάχνοντας τρόπο να φτιάξει το λάθος του ήρθε αντιμέτωπος με μια μαύρη γάτα με το ταμπελακι στον λαιμό της να γράφει τουτ. Ο Τουτ οδήγησε αθόρυβα τον κύριο Σεραφίνο κάτω από τους φράχτες και μέσα από τα δέντρα στο μέρος που ο κύριος Σεραφίνος ευχόταν να βαδίσει τόσα χρόνια και προς έκπληξη του αυτός ο χώρος ήταν ...κενός ...δεν είχε ζώα δεν είχε ανθρώπους δεν είχε τίποτα . Μονάχα αυτός ,ο Τουτ , τα δέντρα και η απόλυτη ησυχία που επικρατούσε γύρω τους .

"Και τώρα προς τα πού κύριε Τουτ;" Ρώτησε ο μικρός Σεραφίνος

Ο κύριος Τουτ δεν μίλησε , με αργά και προσεγμένα βήματα προσκάλεσε τον μικρό Σεραφίνο να τον ακολουθήσει πιο βαθιά στο δάσος . Δίχως δεύτερη σκέψη ο μικρός Σεραφίνος έβαλε τα δυνατά του να ακολουθήσει με γοργούς ρυθμούς τον κύριο Τουτ μέσα απτά ψηλά χορτάρια και την έντονη βλάστηση, πιάνοντας φευγαλέες ματιές στα πολύχρωμα λουλούδια που εμφανίζονταν σιγά σιγά δια μαγείας δίπλα στο ρηχό ρυάκι που έτρεχε σχεδόν αθόρυβα δίπλα τους . Καταφθάνοντας σε ένα κρυφό σημείο πίσω απτό βουνό ο μικρός Σεραφίνος έχασε κάθε εικόνα του κύριου Τουτ , γεμισμένος με φόβο δεν ήξερε πού να ψάξει ή που να κοιτάξει , μήπως ήταν κάτω από καμία πέτρα ; ή μήπως σκαρφάλωσε σε κάνα δέντρο σαν ένα είδος μικρής φάρσας;

Φόβος άρχισε να καταβάλει τον μικρό Σεραφίνο με την σκέψη ότι ο Τουτ έπεσε μέσα στην πελώρια λίμνη μπροστά του , σκέφτοντας να βουτήξει άρχισε να κοιτάει γύρω γύρω μήπως καταφέρει να βρει ένα ρηχό σημείο που να μπορεί να πατήσει χωρίς να βυθιστεί μέσα αλλά μάταια....η λίμνη ήταν τόσο βαθιά που αν έριχνες μέσα το πιο ψηλό κτίριο της πόλης του θα το έχανες σε δευτερόλεπτα. Ξάφνου ένα πολύχρωμο σωσίβιο πετάχτηκε απτό νερό και χωρίς δισταγμό ο μικρός Σεραφίνος πήδηξε να το πιάσει , δεν ξέρει τι τον έπιασε ήταν πολύ φοβιτσιάρης συνήθως αλλά τώρα με τον άγχος του τι απέγινε ο κύριος Τουτ δεν ένιωθε ούτε σταγόνα φόβου . Μέχρι που έφτασε στην μέση της λίμνης ακόμα πάνω στο σωσίβιο του . Κοιτάζοντας γύρω γύρω στην άκρη της λίμνης αντίκρυσε πολλά περίεργα φαινόμενα , ένα καγκουρό αγκαλιά με το μικρό του και έναν ελέφαντα να πίνει νερό και αυτό μαζί με τα μικρά του . Άφθονη στεναχώρια άρχισε να πνίγει τον μικρό μας Σεραφίνο με την σκέψη της δικιάς του οικογένειας , το σωσίβιο είχε αρχίσει να βουλιάζει με όλο το βάρος από τις σκέψεις του που περιέργως είχαν αρχίσει να παίρνουν υλική μορφή σαν σελίδες από βιβλίο πάνω απτό κεφάλι του , είχε αρχίσει να αγχώνεται γιατί μια σελίδα είναι ελαφριά αλλά εκατοντάδες και χιλιάδες σελίδες έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο βάρος που μπορεί να άνεση να πνίξει τον μικρό Σεραφίνο στην βαθιά λίμνη .

Χωρίς άλλη ελπίδα ο μικρός Σεραφίνος άρχισε να καλεί

"Κύριε Τουτ που είστε ; Κύριε Τουτ θέλω βοήθεια! Μήπως σας ενόχλησα και φύγατε ; Κύριε Τουτ;"

Έπειτα από λίγη ώρα ο κύριο Τουτ εμφανίστηκε ξεκούραστος στην άκρη της λίμνης και άρχισε να νιαουριζει ενθαρρυντικά στον μικρό Σεραφίνο αλλά εκείνος δεν καταλάβαινε γάτο κουβέντες. Απελπισμένα ο μικρός Σεραφίνος άρχισε να κλαίει με αποτέλεσμα να βυθίζεται πιο γρήγορα . Έτσι ο κύριος Τουτ ήρεμος όπως πάντα με ένα νιαούρισμα τράβηξε την προσοχή του μικρού Σεραφίνου την πιο κατάλληλη στιγμή

Με το που γύρισε το κεφάλι του πεταλούδες άρχισαν να βγαίνουν κάτω απτόν κύριο Τουτ, ήταν τόσο πολλές με τόσο έντονα χρώματα που ο μικρός Σεραφίνος ξέχασε όλα του τα άγχη και τις στεναχώριες.

Ξάφνου πεταλούδες άρχισαν να βγαίνουν και κάτω απτόν μικρό Σεραφίνο, σηκώνοντας το σωσίβιο του και μεταφέροντας τον στην άκρη της λίμνης διπλα στον κύριο Τουτ που είχε πλέον κουρνιάσει μαζί με τις πεταλούδες του δίπλα σε έναν βράχο .��εμάτος χαρά ο μικρός Σεραφίνος έτρεξε πάνω στον κύριο Τουτ και τον αγκάλιασε με τόση δύναμη που ένιωσε την καρδούλα του μικρού γάτου να χτυπάει δίπλα στην δικιά του.

Η χαρά του δεν κράτησε πολύ , αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα ότι θα έπρεπε να γυρίσει μόνος του πίσω στην πόλη του χωρίς τον κύριο Τουτ...αλλά ίσως δεν θα έβλαπτε να κουρνιάσει και ο ίδιος δίπλα στην πέτρα για έναν γρήγορο υπνακο...ποιος ξέρει ίσως όταν ξυπνήσει να νιωθει πιο έτοιμος να γυρίσει στην γκρί του πόλη

[project24231]

Mπισκότα και καπνός

Σε ένα μακρινό και πολύχρωμο μέλλον , το σπίτι μου θα έχει χρώματα , χρώματα χαζά , κίτρινες κουρτίνες με πράσινες βιβλιοθήκες , στις οποίες θα σπιτώνω τα πιο αλλόκοτα βιβλία , βιβλία που όταν τα διαβάζεις θα νιώθεις κάθε λέξη να ισοπεδώνει το μέσα σου.

Οι τοίχοι πιθανότατα να έχουν όλοι διαφορετικό χρώμα , με την κουζίνα να ροκαρει το πιο απαλό πράσινο που έχουν δει τα μάτια σου , και το σαλόνι το πιο ζεστό πορτοκαλί. Είμαι σίγουρη πως θα σε κάνει να αναρωτιέσαι αν εκεί μέσα βαθιά στις τρύπες του πατώματος ζουν μικρές πολύ μικρές νεραΐδες . όλο αυτό σε συνδυασμό με τα πολύ μεγάλα και περίεργα σε σχήμα παράθυρα που θα επιτρέπουν  στον κάθε περαστικό να βλέπει μέσα στο μικρό και ονειρικό μου σπιτάκι θα δίνουν μια περίεργη αίσθηση γαλήνης στην ψυχή . Για τα δωμάτια δεν έχω σκεφτεί και πολλά αλλά να σου πω την αλήθεια δεν θα με χάλαγε μέχρι και κάτω απτή σκάλα να κοιμάμαι . Ποιος ο λόγος να υπεραναλύσω το δωμάτιο , εφόσον η πιο πιθανή έκδοση της καθημερινότητας  μου θα ��ίναι να γυρνάω τόσο κουρασμένη που απλά να κοιμάμαι κάθε μέρα στο ζεστό μου σαλονάκι ή αντίστοιχα όπως θέλω εγώ να πιστεύω , να λατρεύω τόσο πολύ αυτό το σαλόνι που να μην μπορώ να το αποχωριστώ ούτε καν στον επίλογο της ημέρας μου , θυσιάζοντας έναν ικανοποιητικό και ατάραχο ύπνο για τον απλούστατο λόγο του να κερδίσω για λίγα λεπτά επιπλέον το πανέμορφο μου σαλόνι , που είμαι σίγουρη ότι αυτό από μόνο του θα μου χαρίσει τόση χαρά , μόνο και μόνο να το βλέπω , με τα έντονα και ζωντανά χρώματα του ( από τους καναπέδες , στις γλάστρες  , μέχρι και στα χαλιά τον χειμώνα ) με τα φυτά του , κρεμασμένα από τον τοίχο ,στην βιβλιοθήκη μέχρι και  στα περβάζια των παράθυρων του. Τώρα θα μου πεις ότι τα φυτά απαιτούνε φροντίδα και το ξέρω , είναι αυτονόητό , τόσο αυτονόητό που έχει βρεθεί ήδη η λύση .

Θα ξυπνάω μια ώρα νωρίτερα  και πριν καν αποκοιμηθεί η νύχτα εγώ  αθόρυβα και μοναχικά θα προσέχω ένα ένα τα φυτά μου παραχωρώντας τους όση αγάπη και φροντίδα έχω στην καρδιά μου εύκαιρη  για να συνεχίσω την μέρα μου ανενόχλητη . Όχι ότι κάτι σε αυτό το σπίτι θα μου προξενεί ενόχληση , αυτό είναι κάτι που έχω ξεκαθαρίσει στον εαυτό μου . Οτιδήποτε μου προκαλεί έστω και μια στάλα αρνητικού συναισθήματος , έστω και μια συλλαβή από κάποια αρνητική σκέψη , θα φεύγει , ευγενικά και αθόρυβα , χωρίς ίχνος φευγαλέου πόνου ή θλίψης.  

Ξέχασα να αναφέρω ότι μέσα θα ξεχύνεται σε κάθε κρυφή και φανερή γωνιά του σπιτιού  η απολαυστική μυρωδιά τσιγάρου και βανίλιας , μπισκότα και καπνός , έτσι μόνο θα το νιώθω σπίτι μου . Θα φτιάχνω τα πιο γευστικά και παραμυθένια φαγητά που έχεις δει στην ζωή σου , σου λέω το σπίτι θα περιτριγυρίζεται σιγουρά πάντα από μια έντονη ευωδιά φαγητού , κατά την γνώμη μου μόνο έτσι μπορείς να  σιγουρευτείς ότι κάποιος έχει ζήσει μέσα σε αυτό , αλλιώς τι είμαστε , άσειστα έπιπλα με αποχρωματισμένους τοίχους . Το σπίτι μου θα έχει ζωή , θα έχει γέλιο και κλάμα και φωνές από όργητα , θα έχει ανοιχτά και ακλείδωτα παράθυρα να περνάει το τσουχτερό κρύο μέσα ή αντίστοιχα το ζεστό απογευματινό αεράκι του καλοκαιριού . Το σπίτι μου θα έχει πάντα τις κουρτίνες ανοιχτές , έτσι ώστε να έχει την αφορμή είτε το φως είτε το σκότος να χαζοκοιταει ελάχιστα μέσα στο πολύχρωμο και γεμάτο ζωή σπίτι μου . Οριακά μπορώ να με δω , στον κόκκινο μου καναπέ , αγκαλιά με μια κουβέρτα χαζεύοντας ένα βιβλίο με το μεσημβρινό φως του φθινοπώρου να διαπερνά κάθε σκοτεινή γωνιά του σπιτιού μου

Και εσύ  ��α με κοιτάς αφηρημένα με την γωνιά του ματιού σου φωτίζοντας τον χώρο ακόμα παραπάνω , πράγμα που θεωρώ αδύνατον αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να σου χαλάσω χατίρι . Πράγματι πιστεύω πως από την στιγμή που θα μπεις , θα σε λατρέψει το σπίτι μας

[project24231]

A silent whisper,

That’s all it took , a quiet declaration of love was all it took for me to fall , the horror of realizing that all it took for me to be absolutely smitten by you was for you to simply look at me , gaze into my eyes , reach deep into my soul and feed off of it , never before have I loathed someone so much as I do the sun in this moment , he a cruel god seems to be able to shine on you ,warm your skin and tint it with his rays , such a cruel god , leaving me here to simply observe the way your eyes seem to glow in his presence

Let me softly enter your skin and graze your soul for I am a woman with pure intentions, or so I thought before I felt your presence leave my sight. Now all I can think about is your hands, your shoulder blades, your back, your lower back… all of it in the most lustful way possible and I’m scared cause I’ve never craved something so persistently. You awoke something in me and I’m afraid cause what if you leave, is this feeling leaving with you? Am I bound to starve on the thought of you but never fully touch you? And if touch you? Will you feel this burning ache I’m feeling deep beneath my bones? Perhaps you feel it too and are too stubborn to let the fire enclose us both, maybe you too are afraid of letting go and letting this hidden inferno out, maybe you’re afraid you’ll burn and burn myself with you

And in the end all I’m left with is the emptiness that comes after you, the lonely nights, the unanswered calls, the unexpressed emotions and the realization that I never actually had you, the fantasy is what fueled us and ultimately destroyed us. You were never mine but I still to this day remain yours

[project24231]

I want to worship you, claim you, make you remember nothing else but me. I feel a need for you that is unparallel to anything I’ve ever felt before

And i know i shouldn't but you make hating you feel like a process so unbearable that my heart shrinks at the thought

[project24231]

Breaking down normality

  My need to feel normal has ruined every piece of serenity I’ve ever had throughout my whole life to the point of no return, i feel this crashing weight of expectation weighing me down with each passing moment. The way in which I’ve pressured myself to needing to feel normal has been eating me from the inside out, like a constant headache tearing up your brain and letting it melt into an endless puddle of nothingness. Knowing I’ll probably never fill the expectations I’ve set for myself make me question how can someone be this ruthless with themselves, I’ve been criticizing each and every move i make from the moment i wake up and then when my eyes finally close this agonizing heartache has taken over each and every one of my senses.

[project24231]

Why didnt you choose me

Cold air seemingly felt like sharp blades running through my lungs as soon as i saw you walk in , you were here and you were as beatiful as the day i first saw you , nothing could ruin this moment besides the excruciating thought that this was just a silly reanactment of our past endevours , memories merging with reality creating a trully bittersweet feeling in my veins. But no , you were here , looking right through me, minds linked , souls grazed against eachother , you were here for me and only me , your bright blue orbs were meant to look in mine and only mine , never before have i felt this naked , raw , perhaps vulnurable. Now in this state , the only thing i could think to do was to stare , silently hoping you can sense my need for you , call it crave , call it lust , call it whatever you want but please on the name of all things just come joing me im starving , on the brim of instanity im nothing but a woman begging for a touch , a breath , a breath of my name from your lips.. whisper it my love and i promise you i a simple mortal will read your lips , read your thoughts , read your body like i once did under the sparkling eyes of all the stars And as if god felt my deviaton, there you were , breaking eye contact , denying our bond once again .Why are you leaving , who caught your attention and why wasnt it me , why didnt you choose me?

[project24231]

The root of codependency

i think for me it started back in early childhood , i wasnt much of a talker when it came to expressing me feelings , therefore i usually came off as harsh or distant. When i truly go back and reflect on my early years there is always a cold and eerie feeling surrounding them , i wasnt the most social or charming kid at my school having zero to none skills when it came to socialization nor did i have much of a need for friend groups, in my mind my family acted as surrogates for the friendships i should have developed at that age . I did have one friend , a guy as social and as much in need of friends as i was , he was weaker tho , he could not support himself emotionally not matter how hard he tried , he was always below me , not in an academic way but in a more people pleasing way , he would let me and others just walk all over him . Me having grown up in a slighly abusive household had a blast with him , being able to have someone adore you while you sat there treating them poorly. I think thats where my pattern of codependency started , i wanted the one person i was intrested in to be as much intrested in me as i was in him and i had that , i had a friend whose only person to talk to was me . That kinda set the bar for my next friendships , in a non healthy mostly toxic way i wanted control and exclusivity in most of my friendships , i wanted someone to obsess over , to have to my own , the thought of not knowing what that someone was doing while not texting me driving me crazy and slightly manic at any minor inconvenience.

Where does that stem from , to me it all comes down to family and circumstance. My family had this pattern of giving and removing love from me at a very young age , meaning that i would get praised constantly and then my emotional needs would get ignored for hours/days at a time without young me really knowing the reasoning behind it . As an adult im well aware of the incompetence my mother had when it came to raising a child, she was simply not interested in having one in the first place , but having that pattern of giving and taking away the love and care i needed at that stage in my life was i think the trigger of the codependency issues i harbour now . The constant need for validation , praise, reassurance , care and attention is what i trully crave from a friendship/relationship in the most toxic way possible. The tone in which someone is speaking or texting me in affecting my mood and deteriorating my general outlook on life , my thoughts being consumed by the need to know what i did wrong or why this person is removing their love from my life . Cheking social media trying to figure out when they were last online , if they saw my message , if the cared enough to anwser , if they value me enough to inform me of the actual reasoning behind their absence......and then realising that they probably fell asleep and you started a whole blog cause they werent replying.....