sombraoscura - Tumblr blog

[sombraoscura]

[sombraoscura]

Bien. Lo que aquí se ha planteado es: ¿cuánto es lo bastante borracho?. Y la respuesta es: que depende de las células del cerebro. Con cada vaso de licor que tomas acabas con cientos de esas células. Pero eso no importa mucho porque tenemos millones. Primero mueren las de la tristeza, así que estás sonriente. Luego mueren las del silencio y todo lo dices en voz alta, aunque no haya ninguna razón. Pero eso no importa, porque después mueren las de la estupidez y hablas con inteligencia. Y por ultimo las células de los recuerdos. Esas son difíciles de matar.

Matt Damon (La leyenda de Bagger Vance)

[sombraoscura]

Jimmy, una vez estuve enamorado y la dejé ir. Nunca me lo perdonaré. Ve por ella!

[sombraoscura]

-¿Sigues pensando en ella? -Cada noche lleno mi copa de Bourbon, y bebo. Bebo hasta quedarme dormido.

[sombraoscura]

1948-via File Photo) on Flickr.

[sombraoscura]

[sombraoscura]

[sombraoscura]

[sombraoscura]

[sombraoscura]

Without makeup.

[sombraoscura]

[sombraoscura]

Jimi Hendrix in London, 1960s

[sombraoscura]

50 sombras en gris medio

E el alí, ás dúas da mañán. Sentado fronte o seu escritorio na décimosexta planta de algún edificio de oficinas. Enriba da mesa había uns papeis, un vaso cos xeos xa derretidos e un péndulo de Newton. O péndulo oscilaba causando o único sonido do despacho; tac, tac, tac, tac... Abre o primeiro caixón e saca unha botella de whisky e enche o vaso. Bébeo dun trago.

Fóra comeza a chover. As gotas golpean o cristal con forza. Volve encher o vaso. Bebe. 

Pensa, pensa que sucesión de erros o levaron a ese momento. Que fixo mal? Enche o vaso. Volve beber, esta vez tosendo. 

Pola súa faciana escorrega unha bágoa.

Levántase. Co vaso na mán dirixese hacia a cristaleira e contempla toda a cidade. Unha cidade gris, sen cor, carente de todo brillo de felicidade, unha cidade donde a raiña é a señora Soberbia e o seu marido é o Mal.

Non queda esperanza no corazón dos nenos, nin amor no seu.

Detesta ese mundo gris. 

Peta co puño no cristal e sucumbindo a todas ás súas emocións bota a chorar. Non fixo todo o que estaba na súa man? Ou quizais sí? O mellor non quería facer máis. Agora atormentarase o resto da súa corta vida pensando en porqué non fixo máis. 

Colle a botella e volve encher o vaso. Xa con certo asco volve beber o amargo licor. Dalle asco o whisky e segue bebendo, dase asco a sí mesmo por beber ese bebraxe noxento. Dase asco por non ser mellor persoa. Non pode máis. Busca unha chave e abre o segundo caixón. Alí hai un revólver. Dérallo seu pai, aquela era unha cidade peligrosa o fin e o cabo. 

Mete unha bala no tambor e faino xirar. Pon o cano contra a cabeza. Temblalle a man, non sabe se a bala estará ahi. Vai apretando o gatillo escoitando como o percutor se alonxa. Click. Non había bala. Apreta outra vez. Nada. Dispara outra. Nada. Dispara, segue sen haber bala. Estaba enfadado. En parte quería morrer pero despois disto prefire seguir vivindo en pena, é a súa penitencia por non ser o suficientemente bo é o que el cree. 

Non o pode aguantar. Cada momento da súa vida é insufrible. Acaba a súa última copa. Cando estaba baixando o vaso desmaiase. Cáe o chan golpeándose a cabeza contra a esquina do escritorio. Hai moito sange. Flúe polo chan tinguindo a moqueta dunha cor vermella oscura. A cidade apágase. Cubrindo todo de negro.

Tardarían seis horas ata que a súa secretaria atopase o corpo sen vida. 

Á fin consegueu morrer, parece ser que alguén tivo piedade del ou, simplemente caprichos do destino, nunca saberemos como acaban os nosos camiños.

[sombraoscura]

Gracias.

[sombraoscura]

[sombraoscura]

Marilyn Monroe by Bert Stern, 1962.

[sombraoscura]

(Andy Reaser)