#αλλά θα το υποστώ

[mousmoula]

απντειτ: ΓΙΝΑΜΕ

[eimai-gkriniara]

Βλέπεις αγάπη μου τα πράγματα δεν κυλάνε πάντα όπως τα θέλουμε,σχεδόν ποτέ βασικά.Βλέπεις δεν νιώσαμε και οι δύο το ίδιο όμως δεν σε κατηγορώ που δεν σου βγήκε.Πίστεψέ με ήθελα να βγει,ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελα σε αυτή την άθλια ζωή αλλά δεν μπόρεσες,δεν έχεις συνηθίσει την πραγματική αγάπη,ίσως δεν μπορείς να την διαχειριστείς.Κουράστηκα πια να προσπαθείς να με παραμυθιάσεις.Ναι τα σκάτωσες,όχι μία φορά,όχι δύο αλλά πάρα μα πάρα πολλές γιαυτό σταμάτα πια να μην το παραδέχεσαι,σε παρακαλώ.Και γνωρίζεις πάρα πολύ καλά ότι εγώ δεν ξεκίνησα ποτέ κάτι από μόνη μου,δεν έδωσα ποτέ αφορμή ούτε να χάσεις την εμπιστοσύνη σου προς εμένα,ούτε να αμφισβητήσεις ποτέ για την αγάπη μου,ούτε τίποτα και πριν πεις οτιδήποτε σκέψου το αυτό,γιατί ξέρεις πως είναι η αλήθεια.Ο μόνος λόγος που τα συζητούσαμε ξανά και ξανά ήταν επειδή συνέχιζες να τα κάνεις και ενώ μπορούσα να σε παρατήσω,συνέχιζα να προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις όσα κάνεις και να δεις το τι προκαλείς με αυτά ώστε να σταματούσαν και να μπορούσαμε να είμαστε καλά.Γιατί αγάπη μου δεν μπορούσαν να υποστώ πράγματα που με πλήγωναν,που έκαναν την ψυχή μου να πονάει και αν με αγαπόυσες,όπως είχες συνηθίσει να λες,τότε θα έμπαινες στη διαδικασία να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις τις πράξεις σου,γιατί όταν μοιραζόμαστε τη ζωή μας με έναν άνθρωπο δεν μπορούμε να κοιτάμε την πάρτη μας και να κάνουμε πράγματα που τον πληγώνουν.Όμως ποτέ σου δεν μπόρεσες να καταλάβεις γιατί δεν ήθελες ρε γαμώτο,δε σε ενδιέφερε και εγώ συνέχιζα να παλεύω σα τον μαλάκα και με όσα γινόντουσαν αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό που τον έβαλα σε όλη αυτή την διαδικασία.Μωρό μου με κομμάτιασες αλλά σε περιμένω ακόμα και πάντα θα σε περιμένω,γιατί χωρίς εσένα τίποτα δεν έχει νόημα.Κάθε μέρα που ξυπνάω σκέφτομαι “πως θα την παλέψω και σήμερα” και ειλικρινά δύσκολα την παλεύω πλέον.Όλη μέρα είμαι βυθισμένη στη θλίψη και ξεσπάω συνεχώς στα κλάματα.Μωρό μου έχω κουρ��στεί να κλαίω με λυγμούς,έχω κουράστει να πονάω,έχω κουραστεί αυτή την γαμημένη δύσπνοια,η οποία μόνο όταν βρισκόμουν στην αγκαλιά σου εξαφανιζόταν,έχω κουραστεί να μην μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου και το μόνο πράγμα που καταφέρνω είναι να γίνομαι καθημερινά χειρότερα.Μωρό μου σε αγάπησα,σε αγαπάω και πάντα θα σε αγαπάω όσο και αν μου προκαλεί πόνο όλο αυτό.Και να ξέρεις πως και τα πιο μικρά πράγματα έδειχναν πάντα τις προθέσεις σου και το ότι δεν ήθελες,αλλά λόγω της αγάπης απλά έκλεινα τα μάτια μου. (Ακόμα τα κλείνω) Επίσης μωρό μου να ξέρεις πως είσαι το πιο όμορφο πλάσμα.Και κάτι τελευταίο με αφορμή το στορυ σου που λογικά δεν αναφέρεται σε εμένα όμως να ξέρεις πως πολύ θα ηθελα να σου είμαι “αναγκαία”με την καλή έννοια προφανώς,αλλά δυστυχώς ποτέ δεν ήμουν..εσύ ήσουν,είσαι και θα είσαι πάντως. Όμως τι χαζή που είμαι..εδώ δεν είχα ποτέ καμία θέση στα χάιλαιτς σου,θα είχα στην καρδιά σου;Αχ βρε μωρό μου πόσο θα ήθελα να είχες τις ίδιες προθέσεις για εμένα.Πόσο θα ήθελα να ήμασταν μαζί..θα έδινα τα πάντα γιαυτό μέχρι και την ψυχή μου,να το ξέρεις.Και ρε μωρό μου μην βάζεις την καρδούλα μας όπου να ναι.. Πάντα θα μας αντικατοπτρίζει <3. Α και μωρό μου ακόμα ευελπιστώ σε ένα τηλεφώνημα,ξέρεις από αυτά που μου ηρεμούν την ψυχή μόνο και μόνο επειδή σε αισθάνομαι δίπλα μου και είναι τόσο περίεργο το γεγονός ότι κατάφερνες να με γαληνεύεις απλά με ένα τηλεφώνημα.. (αν μου μιλήσεις κ όλας στο τηλέφωνημα,θα είναι παράδεισος) ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα;Εκείνες τις βιντεοκλήσεις που δεν με ένοιαζε καν το πως φαίνομαι,έκανα σαν παιδάκι και η χαρά μου ήταν αμέτρητη.Όμορφα βράδια,όμορφες στιγμές όμως πέρασαν γρήγορα..

[immortality-13]

•Γράμμα 3: Πιόνι στο Παιχνίδι του•

Χάρτινο Βασίλειο,

Ξέρω, ξέρω. Μια βασίλισσα θα έπρεπε να είναι πιο δυνατή. Δεν θα έπρεπε να παρασύρεται από τον Εγωισμό της. Όμως με εμένα τα πράγματα είναι αλλιώς. Εγώ τον έχω παντρευτεί τον Εγωισμό. Μετά από τόσα χρόνια γάμου, είναι απόλυτα λογικό να επηρεάζουμε ο ένας τον άλλο. Εκείνος απέκτησε Ανασφάλεια. Εγώ έγινα Εγωίστρια.

Έκανα λάθος...

Κυριεύτηκα από αυτόν και τον άφησα να με καθοδηγεί. Τον εμπιστεύτηκα τυφλά. Σε αυτή τη μεγάλη πορεία έχασα τον εαυτό μου. Έγινα άλλο ένα πιόνι στη σκακιέρα του, καλούμενη να μπαίνω μπροστά και να τον προστατεύω πάντα. Ενώ αυτός; Αυτός εξακολουθεί να με πληγώνει με μανία, τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Το κακό έχει ήδη γίνει. Το μόνο που μου απέμεινε, είναι να καλύπτω τα σημάδια μου με τις συγγνώμες του. Ή μάλλον... όχι! Ποτέ δε ζήτησε συγγνώμη... Συνεχίζω να ελπίζω πως κάτι θα αλλάξει, αλλά μάταια. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Οφείλω να αποδεχτώ πως η μοίρα μου θα είναι δεμένη με αυτή του βασιλιά μέχρι το τέλος. Το πολυπόθητο αυτό τέλος. Δεν κατηγορώ κανέναν. Εγώ επέλεξα να μείνω εδώ, άρα θα υποστώ και τις συνέπειες.

Αυτό είναι το τελευταίο μου γράμμα. Ελπίζω να το βρει ‐μαζί με όλα τα άλλα‐ κάποιος. Κάποιος ξένος, ώστε να μάθει και να μεταδώσει τι εστί Εγωισμός και Ανασφάλεια. Ας εύχομαι πως δεν θα μπερδευτεί περισσότερο...

Ήρθε ο βασιλιάς! Δεν πρέπει να με δει πως γράφω κάτι που μπορεί να τον προδώσει!

Άννα.

-I13.

[safeplacesposts]

Εμείς.

Άλλο ένα βράδυ που σε ψάχνω στο απόλυτο τίποτα, Άλλο ένα βράδυ που μου λείπεις, μα δεν είσαι εδώ και που είσαι ,που έχεις χαθεί, έχω χάσει τα κάστανα σου μάτια ,μου λείπει ένα βλέμμα σου ,μου λείπει ενα φιλί σου , μια αγκαλιά σου ,ένα άγγιγμα σου και κάθε μέρα που ξυπνάω σκέφτομαι πως θα ήταν, αν τα πράγματα ήταν όπως τότε ,τότε που κάθε πρωί μπορούσα να ξυπνάω και να σκέφτομαι ότι σε 5-10 λεπτά θα είμαστε μαζί αγκαλιά.Μα δεν είναι έτσι πια ,πλέον κάθε πρωί Κοιταζόμαστε στους διαδρόμους του σχολείου με ένα βλέμμα ψυχρό αλλά πολλά υποσχόμενο ,με ένα βλέμμα δύο κάλων γνωστών που έχουν μοιραστεί πολλά παραπάνω από ότι δύο κοινοί γνώστοι .

Δύο γνωστοί που έχουν μοιραστεί μια ζωή μαζί πολλές αναμνήσεις ,πολλές εμπειρίες και σε κάθε σκέψη που κάνουν ανήκει ο ένας στο μυαλό του άλλου και πάντα θα είναι έτσι ,όταν έχεις την πρωτιά στον έρωτα, στην αγάπη ,στο πάθος, αυτή η γλυκύτητα του πρώτου φίλου δεν πρόκειται να στην χαρίσει κανένας άλλος πέρα από αυτόν τον έναν, το πρώτο φιλί δεν μπορεί να ξανα υπάρξει ούτε να έχει την γεύση που είχε ,ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και οι αναμνήσεις δεν μπορουν να γίνουν το παρόν. 

Μια σχέση συναισθηματικά πλήρης και πρακτικά άδεια νιώθαμε και δεν μπορούσαμε να το διαχειριστούμε η ζήλια σου, η άρνηση μου ήταν δύο βασικοί παράγοντες που αυτή η σχέση δεν μπορούσε να προχωρήσει προσπάθησα αλλά προσπάθησα μόνη μου και δεν είχα τη στήριξη σου, δεν άντεξα άλλο και έφυγα αθόρυβα. Δεν είχα άλλη επιλογή ή έπρεπε να μείνω και να υποστώ τις συνέπειες ή να φύγω και να βρω τον εαυτό μου ,επέλεξα αυτή τη φορά να με βάλω πάνω από σένα να βάλω για προτεραιότητα τον εαυτό μου και μετά όλους τους άλλους ,δεν θα το μετανιώσω αυτό που έκανα αλλά αν μου έλεγες ότι μπορώ να ξαναζήσω όλη αυτή την εμπειρία μας από την αρχή θα το έκανα.

[filiastoxaooos]

Σήμερα ξύπνησα στις 4 το απόγευμα και ξέρεις γιατί ; Γιατί νιώθω ότι έτσι είναι λιγότερη η μέρα που πρέπει να υποστώ νιώθω ότι η μέρα είναι πιο μικρή και περνάει γρήγορα και έρχεται η επόμενη και η επόμενη και ότι σιγά σιγά στο στήθος μου ο πόνος που νιώθω θα είναι πιο γλυκός αλλά μάταια αρρώστησα τώρα από έρωτα από το κρύο από τα ��οτα που πίνω κάθε μέρα χωρίς να τρώω ναι με κάνουν να ξεχνάω να νιώθω καλύτερα αλλά αυτές τις μέρες ούτε αυτά βοηθάνε .. σε είδα στον ύπνο μου ναι μελό αλλά αλήθεια και ένιωσα τόσο όμορφα που έστω σε είχα εκεί και σε έβλεπα να γελάς όταν ξύπνησα ομως ήταν όλα μαύρα ξύπνησα και είδα την πραγματικότητα ίσως με τον πυρετό να γίνουν όλα καλύτερα να μην σε σκέφτομαι τόσο να μπορέσω να σε βγάλω από το μυαλό μου έστω και για ένα λεπτό πως γίνεται ομως πες μου το μυστικό σου πως το κάνεις ; Θέλω να σε παρω τηλέφωνο να σε ακούσω αλλά νιώθω ότι θα μου πεις να μην σε ξανά ενοχλήσω και ότι δεν θα θες να με ακούσεις .. Εμένα που ήμουν η δύναμη σου το στήριγμα σου . Εμένα δεν θα θέλεις να ακούσεις και μόνο που κάνω εικόνα να βγαίνουν αυτές οι λέξεις απο το στωμα σου με πονάνε αλλά ίσως έτσι πρέπει να σκέφτομαι για να μπορέσω να σε ξεπεράσω αλλά μάταια… πως μπορεί να κλείσει ο διακόπτης πως μπορώ να σε ξεχάσω ;; Να ξεχάσω ότι φιλάς άλλη τώρα ότι αγκαλιάζεις άλλη τώρα και εγώ μόνη μου σε ενα δωμάτιο σκοτεινό να σκέφτομαι τις αναμνήσεις μας . Πως ;;;

[spoilersgr]

Με αναρτήσεις της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η Ιωάννα Τούνη έκανε γνωστό πως δεν μιλάει πλέον με τη Βρισηίδα Ανδριώτου. Όπως αποκάλυψε, η (πρώην) φίλη της πήγε για μπάνιο σε πισίνα με τον άνθρωπο που κατηγορείται για τη διαρροή του ροζ βίντεό της. Η πρώην παίκτρια του «My Style Rocks» ήταν κατηγορηματική, λέγοντας πως υπήρξε συνάντηση των δύο και όχι τυχαία. Από τη μεριά της, η Βρισηίδα Ανδριώτου απάντησε μέσω του λογαριασμού της: «Θα ήταν ότι πιο ανάξιο θα είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου αν έμπαινα στη διαδικασία να κοντραριστώ δημοσία με την χρόνια φίλη μου. Επειδή νιώθω όμως ότι αδικώ τον εαυτό μου χωρίς να υπερασπιστώ τη θέση μου, θα πω μόνο ότι εννοείται ότι δεν ήταν προσχεδιασμένο να βρεθώ στον ίδιο χώρο με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Ξέρω ότι πολύ λίγοι θα είναι αυτοί που θα υποστηρίξουν την αλήθεια της μικρής Βρισηίδας, που οφείλει τα πάντα στη φίλη της, ακόμα και το ότι αναπνέει ίσως… “Φταίω” και το παραδέχτηκα από τη πρώτη στιγμή στον κύκλο μας (γιατί θεωρούσα και θεωρώ ότι οι παρεξηγήσεις μεταξύ “κολλητών” δεν αφορούν τους χιλιάδες followers μας) όχι επειδή βρέθηκα στον ίδιο χώρο ακούσια με τον συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά γιατί δεν έφυγα την ίδια στιγμή αλλά μετά από κάποια ώρα. Το θέμα όμως είναι ότι ο λόγος για τον οποίο ένιωσα άσχημα τότε διαφέρει πολύ από τον λόγο που νιώθω πολύ πιο άσχημα σήμερα. Ο λόγος που ζήτησα επανειλημμένα συγγνώμη και από την φίλη μου και από τους κοινούς μας γνωστούς τότε, ήταν γιατί θεώρησα (έστω και εκ των υστέρων) τεράστιο λάθος το ότι δεν έφυγα αμέσως μόλις κατάλαβα ότι ήταν το εν λόγο άτομο στον ίδιο χώρο αλλά επέλεξα να κάτσω με την παρέα που είχα πάει κάποια μέτρα πιο πέρα. Ο λόγος όμως που νιώθω πολύ πιο άσχημα σήμερα είναι γιατί μετά από έναν ολόκληρο μήνα, έπρεπε να το ξανά υποστώ όλο αυτό και μάλιστα δημόσια. Ευχαριστώ πολύ για τα εκατοντάδες υποστηρικτικά μηνύματά σας. Τα υπόλοιπα ήταν απλά αναμενόμενα».

[justforbooks]

Javier Marias: «Ο κόσμος μιλά χωρίς σταματημό και αναρωτιέμαι πώς αυτό δεν φέρνει κι άλλους κατακλυσμούς»

Ο ισπανός συγγραφέας μιλά στο Lifo.gr για τη δύναμη των λέξεων, για τον ρόλο του αφηγητή και για το παράδοξο της περίπτωσης Τραμπ: την επικίνδυνη στιγμή που οι άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν τις συνέπειες των πράξεων τους

Αν ξεκινήσουμε με την υπόθεση πως στη λογοτεχνία όλα έχουν ειπωθεί, τότε ο πιο διάσημος αυτή τη στιγμή Ισπανός συγγραφέας, ο Javier Marias, έχει σίγουρα έναν πρωτότυπο τρόπο να μας τα αφηγηθεί. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως το όνομά του ακούγεται κάθε χρόνο για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Συγγραφέας, μεταφραστής και αρθρογράφος έσπασε γρήγορα το φράγμα της εθνικής/ φολκλόρ λογοτεχνίας και έχει χιλιάδες αναγνώστες σε όλη την Ευρώπη. Αυτό όμως που κυρίως κατάφερε ο Χαβιέ Μαρίας, είναι να σπάσει το στερεότυπο του απομονωμένου συγγραφέα και του αυστηρού διανοούμενου που μετρά τις λέξεις του. Δείχνει να ξέρει καλά πως αν μετράς τις λέξεις, κάπως έτσι αρχίζει το κακό.

— Έχω την εντύπωση πως στα περισσότερα μυθιστορήματά σας υπάρχει διάχυτη η φιλοσοφική παραδοχή της αναπόδραστης δύναμη�� των λέξεων. Έχουν τόση δύναμη και επηρεάζουν τόσο βαθιά τη ζωή των ανθρώπων, ώστε εκείνοι είναι αδύνατον να τους ξεφύγουν. «Τα αυτιά δεν έχουν βλέφαρα που θα μπορούσαν να κλείσουν ενστικτωδώς μπροστά σ' αυτό που ειπώθηκε, δεν μπορούν να φυλαχτούν απ' αυτό που προαισθάνονται ότι θ' ακούσουν, πάντα είναι πολύ αργά». Πώς καταλήγει όλο αυτό; Με μια συνθήκη ειρήνης; Πώς καταλήγει για σας;

Η πρώτη φράση του μυθιστορήματός μου «Το πρόσωπό σου αύριο» αναφέρει: «Δεν θα έπρεπε κανείς να διηγείται σχεδόν τίποτα», το οποίο μοιάζει με ειρωνεία, καθώς εκφέρεται από τον ίδιο εκείνο αφηγητή που διηγείται επί μακρόν σε μια έκταση χιλίων πεντακοσίων σελίδων. Παρ' όλα αυτά, συχνά θα προσυπέγραφα εκείνη την πρώτη φράση. Διηγούμαστε και διηγούμαστε χωρίς σταματημό, το αληθινό και το ψευδές, το πραγματικό και το μυθοπλαστικό, χρησιμοποιούμε τη γλώσσα –το κοινό κτήμα όλων, χωρίς διάκριση- για το καλύτερο και το χειρότερο, για την κατανόηση και για το μίσος, για να ευλογήσουμε και να καταραστούμε, για να αγαπήσουμε και να βρίσουμε. Σχεδόν κανείς δεν σκέφτεται ότι οι λέξεις που έχουν ειπωθεί ή γραφτεί έχουν συνέπειες, συχνά απρόβλεπτες. Ο κόσμος μιλά και μιλά χωρίς σταματημό, και συχνά αναρωτιέμαι πώς αυτό το γεγονός δεν φέρνει κι άλλους κατακλυσμούς. Από τη στιγμή που έχουν αρθρωθεί, οι λέξεις μπορούν να επαναλαμβάνονται (ειδικά τώρα, στην εποχή των retweets του Twitter και των υπόλοιπων μέσων), μπορούν να εμποτίσουν τα πάντα. Και, επιπλέον, υπάρχουν πολλά πράγματα που θα προτιμούσε κανείς να μην γνωρίζει. Υπάρχουν μέρες που έχω την τάση να σιωπήσω τελείως και να μην φτάνει σε εμένα τίποτα. Αλλά, όπως αναφέρεται σ' εκείνο το απόσπασμα από το «Καρδιά τόσο άσπρη», τα αυτιά δεν έχουν βλέφαρα, και είμαστε ανυπεράσπιστοι απέναντι στη γενική οχλοβοή. Και όχι, δεν υπάρχει δυνατότητα συμφώνων ειρήνης σε έναν κόσμο όλο και πιο γεμάτο από φλυαρία. — Στα περισσότερα βιβλία σας είναι χαρακτηριστική η παρουσία του αφηγητή. Εσείς τον αποκαλείτε «φάντασμα». Ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος του; Λειτουργεί ως καθρέφτης ή ως αντανάκλαση στην ιστορία;

Έχω πει ότι η οπτική γωνία ενός φαντάσματος -εννοώντας το λογοτεχνικό φάντασμα- είναι εξαιρετική για να διηγηθεί κανείς μια ιστορία. Είναι κάποιος που δεν είναι πια εδώ, αλλά που δεν του είναι αδιάφορο αυτό που άφησε πίσω. Είναι κάποιος, στον οποίο έχει συμβεί ό,τι θα μπορούσε να του συμβεί, αλλά αντιστέκεται στο να εγκαταλείψει τελείως την σκηνή. Είναι κάποιος που έχει ηρεμήσει, γιατί είναι πια νεκρός, αλλά και κάποιος γεμάτος πάθος, γιατί προσπαθεί ακόμα να επηρεάσει, να βλάψει αυτούς που του έκαναν κακό ή να προστατέψει τα αγαπημένα του πρόσωπα. Είναι κάποιος που ανήκει στο παρελθόν, αλλά εισβάλλει στο παρόν. Διηγείται παίρνοντας μέρος στην πλοκή της ιστορίας, μα και γνωρίζοντας το τέλος της. Είναι κάποιος που, ταυτόχρονα, διαθέτει και δεν διαθέτει φωνή.

— Μπορούμε να πούμε- και διορθώστε με αν κάνω λάθος- ότι κανένα από τα μυθιστορήματά σας δεν είναι πολιτικό (ωστόσο η Ιστορία είναι παρούσα ίσως με έναν πολιτικό ρεαλισμό). Θα λέγατε, λοιπόν, πως αντανακλάτε το ιστορικό και προσωπικό σας παρελθόν μέσα από τα βιβλία σας;

Ίσως ναι. Κάτι. Αλλά όχι μόνο αυτό. Μέσα από τα μυθιστορήματά μου στοχάζομαι για τα πράγματα που θεωρώ σημαντικά στη δική μου ζωή. Πιστεύω ότι γράφω, γιατί έτσι σκέφτομαι καλύτερα ή αυτό θέλω να πιστεύω. Η Ιστορία και η πολιτική αποτελούν μέρος της ζωής μας και είναι παρούσες στα βιβλία μου, αλλά μόνο ως φόντο. Πράγματι, τα μυθιστορήματά μου δεν είναι πολιτικά, αναφέρονται σε προσωπικές ιστορίες ανθρώπων και σε πράγματα που με ενδιαφέρουν και με απασχολούν: ο χρόνος, το μυστικό, η μη δυνατότητα να γνωρίζουμε κάτι με απόλυτη βεβαιότητα, η εμπιστοσύνη και η προδοσία, οι νεκροί και η σχέση μας με αυτούς, το γεγονός ότι συνηθίζουμε να φτάνουμε αργά σε όλα (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας ζωής, που έχει ήδη αρχίσει όταν αρχίζουμε να αποθηκεύουμε αναμνήσεις). Η πειθώ, η υποψία, η αμφισημία της ηθικής, η μη δυνατότητα να ξεφύγουμε από τον κόσμο και τις εκφάνσεις του από τη στιγμή που εμφανιζόμαστε σ' αυτόν...

— Υπάρχουν συγγραφείς που αποφεύγετε, αλλά άθελα σας με κάποιο τρόπο σας ακολουθούν;

Όχι, δεν πιστεύω ότι αυτό μου συμβαίνει. Αποφεύγω μόνο αυτούς που μου αρέσουν λίγο ή καθόλου, όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο οποίος μου φαίνεται υπερβολικά υστερικός. Αλλά ο Ντοστογιέφσκι δεν με ακολουθεί, ή εν πάση περιπτώσει δεν με φτάνει. Καμιά φορά αποφεύγεις τους πολύ μεγάλους, γιατί σε αποθαρρύνουν από το να γράψεις. «Εφόσον υπάρχει αυτό», αναρωτιέται κανείς, «γιατί να προσθέσω εγώ μια γραμμή παραπάνω;». Παρ' όλα αυτά, δεν αποφεύγω τον πιο μεγάλο, τον Σαίξπηρ, που αντιθέτως αποδεικνύεται για μένα πολύ γόνιμος και με ωθεί να γράψω λίγο παραπάνω. Μερικές φορές είναι τόσο μυστηριώδης· έφερε στην επιφάνεια τόσες ιδέες που κατόπιν δεν εξερεύνησε, παρακινώντας έτσι άλλους να εμβαθύνουν σ' αυτές. Αντί να κλείνεται στον εαυτό της, η λογοτεχνία του ανοίγει πόρτες και παράθυρα. — Σε μια συνέντευξή σας δηλώσατε πως ο κόσμος θα ήταν ο ίδιος χωρίς τους μεγάλους συγγραφείς, ακόμα και χωρίς τον Σαίξπηρ. Ισχύει το ίδιο και για τον Όμηρο;

Πιθανόν να ίσχυε το ίδιο. Είπα ότι ο κόσμος δεν θα ήταν ο ίδιος, αν δεν είχε υπάρξει κανένας από τους μεγάλους συγγραφείς. Αλλά αν έλειπε έστω ένας, πιστεύω ότι ο κόσμος δεν θα ήταν πολύ διαφορετικός από ό,τι είναι σήμερα. Ο Όμηρος είναι ο πρόδρομος, η απαρχή. Αλλά χωρίς τα κείμενά του όλα θα ήταν αρκετά παρόμοια, επίσης. Κατά μία έννοια, οι μεταγενέστεροι συγγραφείς αντικαθιστούν και συμπληρώνουν τους προηγούμενους, ακόμα και αν οι νέοι δεν γνωρίζουν τους παλιούς. Για να δώσω ένα παράδειγμα, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν διαβάσει Τζόις, Φόκνερ, ή Προυστ. Αλλά ο τρόπος που βλέπουν τον κόσμο και οι αφηγηματικές τεχνικές τους είναι ήδη ενσωματωμένες σε εκείνους τους ανθρώπους που δεν τους έχουν διαβάσει ποτέ. Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει ένα κείμενο για να «επωφεληθείς» από τα ευρήματα του, γιατί αυτά ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα από τις σελίδες που αρχικά τα περιλαμβάνουν. Υπάρχει κάποιος που χρησιμοποιεί τον εσωτερικό μονόλογο χωρίς να γνωρίζει από πού προέρχεται. Το εύρημα βρίσκεται απλά στη διάθεσή του. Οι μεγάλοι συγγραφείς ζουν έξω από τα κείμενά τους. — «Το πρόβλημα με τις λέξεις είναι πως είναι αδύνατον να μην έχουν νόημα, γι' αυτό η μουσική είναι ευλογημένη». Αυτή είναι μια δική σας δήλωση. Πιστεύετε πως ο φετινός νικητής του Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Μπομπ Ντίλαν, κατάφερε με τους στίχους του να φέρει αυτούς τους δύο κόσμους πιο κοντά;

Τα τραγούδια έχουν στίχους, συνεπώς έχουν λέξεις, συνεπώς έχουν σημασία. Όσον αφορά την απονομή του Νόμπελ στον Μπομπ Ντίλαν, πιστεύω ��ως ο Ντίλαν είναι μια ιδιοφυΐα και τον θαυμάζω πάρα πολύ. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι μια λογοτεχνική ιδιοφυΐα. Από την άλλη πλευρά, εάν όλη η λογοτεχνία συνοδευόταν από μουσική, θα ήταν πολύ πιο εύκολο να συγκινήσει. Η λογοτεχνία αποδέχεται έτσι μία πρόκληση· αυτή της επίτευξης της συγκίνησης μόνο με λέξεις, με τον ρυθμό του ποιήματος ή του πεζού, χωρίς την εύκολη βοήθεια της μελωδίας. Η μουσική είναι η τέχνη που αγγίζει και συγκινεί πιο άμεσα, πιο εύκολα. Θα μου άρεσε να μπορούσα να βάλω μουσική σε κάποιες στιγμές των μυθιστορημάτων μου. Παραείναι εύκολο. Η ποίηση του Ντίλαν, χωρίς τη θαυμάσια μουσική που τη συνοδεύει, χάνει πολύ. Δεν μου φαίνεται συγκρίσιμη με την ποίηση του Έλιοτ, του Ρίλκε ή του Καβάφη. Λυπάμαι, αλλά όχι. Λεχθέντος αυτού, έχουν αναμφίβολα δοθεί βραβεία Νόμπελ περισσότερο ανάξια από λογοτεχνικής πλευράς. Ο Ντίλαν είναι, βέβαια, ένας καλός ποιητής, αλλά όχι ένας μεγάλος ποιητής. Είναι, ναι, μια μουσική ιδιοφυΐα.

— Μεταξύ των πολλών ιδιοτήτων σας είναι και η αρθρογραφία σε μεγάλη εφημερίδα της Ισπανίας. Πόσο δύσκολο είναι να εκφράσετε τη δική σας γνώμη σε μια εποχή που οι περισσότεροι αναγνώστες συγκρατούν μόνο αυτό που προσδοκούν;

Πράγματι, γίνεται κάθε φορά και πιο δύσκολο. Υπάρχει μια αυξανόμενη αδιαλλαξία εκ μέρους πολλών αναγνωστών ως προς οτιδήποτε δεν είναι επιβεβαίωση των αντιλήψεων και των απόψεων τους. Υπάρχει μια τάση λογοκρισίας. Πρέπει να παλεύουμε ενάντια σε αυτή την κατάσταση, ακόμα κι αν μερικές φορές αυτό οδηγεί στην απώλεια «δημοτικότητας». Εγώ γράφω στον Τύπο ως πολίτης, όχι ως μυθιστοριογράφος. Και δεν βρίσκω κανένα νόημα να γράφει κάποιος στον Τύπο εάν δεν λέει αυτό που σκέφτεται πραγματικά, εάν τον απασχολεί μόνο να ευχαριστήσει. Στην Ισπανία επικρατούσε λογοκρισία κατά τη διάρκεια των 40 χρόνων της δικτατορίας του Φράνκο, και εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να υποστώ καμιά νέα μορφή της. Εάν αυτό που υποστηρίζω ταιριάζει σε κάποιον, έχει καλώς. Εάν όχι, τι να κάνουμε. Εγώ προσπαθώ πάντα να επιχειρηματολογώ ως προς τους λόγους για τους οποίους θεωρώ κάτι ανόητο, ή λανθασμένο, ή άδικο, ή επικίνδυνο, ακόμα και για πράγματα που θεωρούνται κοινώς αποδεκτά από την πλειοψηφία. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι πολλοί αναγνώστες, αντί να διαβάζουν αυτό που κάποιος έχει γράψει, το συνοψίζουν σε ένα σλόγκαν στο «κάποιος είπε». Μοιάζει σαν η ολοκληρωμένη παρακολούθηση μιας επιχειρη��ατολογίας να γίνεται, για πολύ κόσμο, όλο και πιο δύσκολη. Είναι μια μεγάλη οπισθοδρόμηση και μια δυστυχία.

— Μετά τη νίκη και εκλογή του Τραμπ, βασισμένη σε μια ρητορική μίσους και ένα πρόγραμμα πολιτικού απομονωτισμού των Ηνωμένων Πολιτειών , σε συνδυασμό με την πολύ ισχυρή παρουσία της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη, θεωρείτε πως ο φόβος έχει επικρατήσει τελικά; Υπάρχει ένα αμυδρό φως αισιοδοξίας πως θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν οι ανθρωπιστικές αξίες του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού;

Ναι, ενάντια σε αυτό που φαίνεται, πρέπει να εξακολουθούμε να εξηγούμε, να καταγγέλλουμε, να επιχειρηματολογούμε. Πρέπει να προσπαθούμε να πείσουμε με τη λογική, είτε είναι αυτή του Διαφωτισμού είτε άλλες. Βρισκόμαστε σε μια επικίνδυνη στιγμή, δεν υπάρχει αμφιβολία: υπερβολικά πολύς κόσμος είναι ανίκανος να κάνει την πρόσθεση 2 και 2, κάτι που είναι αρκετά καινούργιο, παράξενο. Δεν είναι ικανός να προβλέψει τις άμεσες συνέπειες της ψήφου του, ή των επιδιώξεών του. Είναι περίεργο. Είναι σαν να βρίσκεται πολύς κόσμος στην όχθη της θάλασσας και να είναι ανίκανος να προβλέψει ότι αν κάνει κάποια βήματα προς το νερό, τα πόδια του θα βραχούν. Και αν κάνει κάποια βήματα ακόμη, είναι πιθανόν να πνιγεί. Αν και πρόκειται να ξαναρχίσεις από την αλφαβήτα, ας πούμε, πρέπει να εξακολουθείς να προσπαθείς. Και πιστεύω πως υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες, διατεθειμένοι να το κάνουν. Στο κάτω - κάτω, ο Τραμπ δεν κέρδισε από λαϊκές ψήφους. Υπήρξαν περισσότερα άτομα στο σύνολο της χώρας που δεν τον ψήφισαν. Η μάχη δεν έχει καθόλου χαθεί.

— Το καινούριο σας βιβλίο θα εκδοθεί στην Ελλάδα μέχρι τον Μάιο, μπορείτε να μας πείτε δυο λόγια γι' αυτό; Και ίσως κάποιο χαρακτηριστικό απόσπασμα ή απόφθεγμα;

Είναι δύσκολο. Πρόκειται για ιδιωτικές ιστορίες όπως είπα προηγουμένως, αλλά υπάρχει ένας παραλληλισμός με τη συλλογική κατάσταση της Ισπανίας το 1980 (σε εκείνη τη χρονιά διαδραματίζεται η υπόθεση), πέντε μόνο χρόνια μετά τον θάνατο του Φράνκο. Τι να κάνεις με το παρελθόν; Πρέπει να το θυμάσαι συνέχεια ή να το αφήσεις να φύγει; Πρέπει να τιμωρείς όλα τα εγκλήματα ή είναι, καμιά φορά, καλύτερα να τα αγνοήσεις, ώστε να μπορέσεις να συνεχίσεις. και να αποφύγεις καινούργιες αιματοχυσίες ή καινούργιες δυστυχίες; Είναι κάτι που και εγώ ο ίδιος δεν το έχω πολύ καθαρό, και παρ' όλα αυτά είναι θέματα που τίθενται τόσο στα πρόσωπα του μυθιστορήματος όσο και στη χώρα που ζούσαν. Ο τίτλος, και ολόκληρο το απόσπασμα του Σαίξπηρ από το οποίο προέρχεται, μπορούν να είναι ένα καλό παράδειγμα γι' αυτό: "Έτσι αρχίζει το κακό και το χειρότερο μένει πίσω" (οι χαρακτήρες μου καταλαβαίνουν αυτά τα λόγια ως "and worse is left behind", όχι ως "and worse awaits behind", όπως το καταλαβαίνουν κάποιοι σχολιαστές του Σαίξπηρ). Ίσως πρέπει να δεχόμαστε το κακό ώστε το χειρότερο να μην μας σκοτώσει.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[kastoria24]

«Ο ευαίσθητος» (του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας)

Ευαισθησία και ευαίσθητος είναι δύο έννοιες που τείνουν σήμερα να εκλείψουν, ιδιαίτερα από τον κατεξοχήν ευαίσθητο χώρο της Πατρίδος μας. Τι σημαίνει όμως ευαισθησία και ευαίσθητος άνθρωπος; Ευαισθησία είναι η λεπτότητα εκείνη του νου, της καρδιάς και των αισθήσεων που δεν ζητάει το έκδηλο και το πληθωρικό για να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών, να διακρίνει τα πρόσωπα και να γνωρίσει τις ιδέες. Είναι μια χορδή που έχει την ετοιμότητα να πάλλεται ως αύρα λεπτή και «ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γην», κατά τον προφητάνακτα Δαυίδ, και να είναι ευεργετική προς πάντες. Η ευαισθησία δεν είναι μια συναισθηματική κατάσταση, ούτε ένα πέρασμα στο χώρο του ονείρου και των ψευδαισθήσεων, αλλά κυρίως η έλευση της θείας Χάριτος στην καρδιά του ανθρώπου. Όταν αυτή η Χάρη του Θεού επισκεφθεί την καθαρή καρδιά σαν ουράνια δροσιά, τότε ο άνθρωπος συλλαμβάνει όλα τα προβλήματα του κόσμου και με πόνο που είναι συνδεδεμένος με την αγάπη και την ειρήνη, προσεύχεται για όλο τον κόσμο. Ο ευαίσθητος άνθρωπος δεν στέκεται αμέτοχος μπροστά στον πόνο των ανθρώπων. Δεν αποσκοπεί μόνο στη δική του σωτηρία, σύμφωνα με το λόγο του Αποστόλου των Εθνών Παύλου: «μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος», αλλά με την αγάπη και την προσευχή κατανοεί τον πόνο του κόσμου και των συνανθρώπων του και δια της προσευχής προσφέρει αποτελεσματική βοήθεια. Πόσο συγκλονιστικός είναι ο λόγος του Χριστού : «μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται». Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο η προσφορά σε είδος, αλλά η καύση της καρδίας υπέρ πάσης της κτίσεως. Έτσι αποκτάται η πνευματική ευαισθησία, βιώνεται το ορθόδοξο ήθος και δεν υπάρχει η μεγάλη αμαρτία της αχαριστίας και της αγνωμοσύνης. Α. Ο ευαίσθητος Είπαν πως οι καιροί μας είναι σκληροί. Σκλήρυναν οι καρδιές των ανθρώπων γι’ αυτό και παρατηρούμε καθημερινά τόσες βιαιότητες, τόσα εγκλήματα, ιδιαιτέρως μέσα στην οικογένεια και στο στενό οικογενειακό κύκλο, που φρίττει ο νους του ανθρώπου. Έτσι, εξέλιπε το χαμόγελο και κυριαρχεί η μελαγχολία, έπαψαν οι ευαισθησίες και επικρατούν τα νευρωτικά συμπτώματα. Έτσι, σήμερα περισσότερο από ποτέ, ακούγεται απεγνωσμένα η κραυγή του ανθρώπου «άσε τις ευαισθησίες και προχώρα»... Κι όμως! Η ευαισθησία είναι ότι πιο ωραίο και μεγάλο, παρήγορο και ευγενικό, έχει να δείξει σήμερα ο κόσμος μας. Είναι μια ακτίνα της Χάριτος του Θεού που έρχεται από τον Πατέρα των φώτων για να φωτίσει την ασέληνη νύκτα της αμαρτίας. Είναι ένα παράθυρο στο μυστήριο της αγάπης του Θεού που θα συνεχίζει να προκαλεί τον άνθρωπο μέχρι της συντελείας του αιώνος και να του λέγει, μαζί με τον μαθητή της αγάπης, «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ». Αυτήν την ευαισθησία την βλέπουμε πρωτίστως στο πρόσωπο του ενανθρωπήσαντος Σωτήρος Χριστού: Να αγκαλιάζει τα παιδιά : «άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με και μη κωλύετε αυτά» και να τα παρουσιάζει ως τους αθώους μάρτυρες της ανθρωπιάς. Να αναφέρεται στα πετεινά του ουρανού που δεν σπείρουν, ούτε θερίζουν, αλλά «ο πατήρ ημών ο ουράνιος τρέφει αυτά». Να συγχωρεί την αμαρτωλή γυναίκα λέγοντάς της : «αφέωνταί σου αι αμαρτίαι». Να προσκαλεί τον τελώνη Ζακχαίο με τη φράση : «Ζακχαίε σπεύσας κατάβηθι». Να ανοίγει τη θεανθρώπινη καρδιά Του στη σκοτεινή Σαμαρείτιδα και να την κάνει φωτεινή και ισαπόστολο. Να αντιτείνει την ώρα της Σταυρώσεως, μέσα από τα μυτερά καρφιά της αχαριστίας, τη συγχωρητικότητα και την προσευχή Του προς τον Ουράνιο Πατέρα λέγοντας : «Πάτερ άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Αιώνες τώρα, ως ο πρεσβύτερος αδελφός και φίλος καρδιακός, να αγκαλιάζει τη γύμνια του καθενός μας και να μας κρατάει κάτω από τις πτέρυγες της στοργής Του, ώσπερ «όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας». Ευαίσθητος ο Χριστός, ευαίσθητοι και οι φίλοι του Χριστού, οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Είχαμε Αγίους, έχουμε Αγίους και θα έχουμε έως της συντελείας του αιώνος. Αυτήν την ευαισθησία τη βλέπουμε στους Αγίους του καιρού μας, στον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, τον Όσιο Ιάκωβο της Ευβοίας, τον Όσιο Αμφιλόχιο της Πάτμου, την Οσία Σοφία της Κλεισούρας. Τη συναντούμε σε ελάχιστα πρόσωπα, μετρημένα στα δάκτυλα της μιας χειρός, που είναι παρηγοριά για τον τόπο και την πολύπαθη Πατρίδα μας, που δυστυχώς, δυστυχέστατα, παραπαίει σε φοβερά σταυροδρόμια συγχύσεων. Αυτή η ευαισθησία είναι αποτυπωμένη και στη μορφή του ξεχασμένου ήρωα του Μακεδονικού Αγώνος, Παύλου Μελά. Β. Ο ευαίσθητος Ένας τέτοιος ευαίσθητος άνθρωπος ήταν αυτό το παλληκάρι της Μακεδονίας, στο οποίο οφείλουμε πολλά. Ήταν γενναίος, αγαθός, υψηλόφρων, ωραίος στη ζωή και στη μάχη. Τα ιδανικά του; Η αρετή, η πίστη στο Θεό, η φιλοπατρία και η φλόγα της θυσίας για την Πατρίδα και τον άνθρωπο. Γράφει ο ίδιος στο ημερολόγιό του : «Εκλέγων το στάδιον αυτό, δεν υπήκουσα παρά εις μίαν ιδέαν, να φανώ χρήσιμος εις τον πλησίον και εις τον τόπον μου... Αυτή είναι όλη μου η φιλοδοξία· και όπως κάθε καλός στρατιώτης θέλω να υπηρετήσω την πατρίδα μου και δι’ αυτήν να αποθάνω. Καμία δυσκολία δεν θα με σταματήση... Δεν θα υποχωρήσω ποτέ προ των εμποδίων. Προς το παρόν άλλωστε δεν θα υποστώ εις την Στρατιωτικήν Σχολήν παρά πειθαρχίαν ολίγον σκληράν και μερικάς στερήσεις». Σ’ αυτήν τη σφυρηλάτηση της ευαισθησίας συνέτεινε και το οικογενειακό του περιβάλλον : «Με την άμαξαν πηγαίνω εις το νεκροταφείον, εις του πατρός μου το μνήμα. Κάθομαι ολίγην ώραν παρά τον τάφον του. Αισθάνομαι την ψυχήν του πολύ κοντά μου· ενθυμούμαι με πόσην φωτιά αγαπούσε αυτός την πατρίδα, ενθυμούμαι ότι ωρκίσθην επί του φερέτρου του ν’ αποθάνω εν ανάγκη υπέρ αυτής, ενθυμούμαι πόσο μας ελάτρευε και πόσον υπέφερε δια την καταστροφήν του 1897. Όλαι αυταί αι σκέψεις με δίδουν θάρρος και επαναφέρουν ολίγην γαλήνην εις την ψυχήν μου· διότι σκέπτομαι ότι, και αν φονευθώ, θα επανεύρω την ψυχήν του αγίου εκείνου ανθρώπου. Κόπτω ολίγους μενεξέδες από τον τάφον του». Γι’ αυτό και στις 25 Φεβρουαρίου του 1904, από το Βόλο οδεύοντας για τη Μακεδονία, γράφει στη γυναίκα του τα εξής : «ευτυχώς η ανατροφή την οποίαν έλαβα από τον λατρευτόν μου πατέρα και τα πολυάριθμα παραδείγματα πατριωτισμού και θάρρους φυσικού, αλλ’ ιδίως ηθικού, τα οποία συνήντησα εις την αγαπητήν, την αγίαν σου οικογένειαν, μ’ εβοήθησαν». Άλλο σημαντικό σημείο της ευαισθησίας αυτού του ανθρώπου, που έρχεται να παλέψει με το πνεύμα του ψεύδους και της απάτης που κυριαρχούσε τότε αλλά και στις ημέρες μας, είναι το τίμιο όνομα που κληρονόμησε από τον πατέρα του και η καθαρότητα της πολιτείας του :«Δεν αφήνω περιουσίαν εις την οικογένειάν μου, αλλ’ έχω συναίσθησιν ότι αφήνω εκείνο, το οποίον εκληρονόμησα από τον πατέρα μου άθικτον, όνομα τίμιον και αγαπητόν». Η ευαισθησία αυτή και ιδιαίτερα για την πολύπαθη και μαρτυρική Μακεδονία, τον κάνει να αφήσει τις απολαύσεις, την οικογενειακή του θαλπωρή, την προσωπική του ανέλιξη και σταδιοδρομία και να φθάσει στη Μακεδονία σαν ουράνιος άγγελος για να παρηγορήσει και να συντρέξει τους πονεμένους Μακεδόνες. «Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλην μου την ψυχήν και με την ιδέαν ότι είμαι υποχρεωμένος να τον αναλάβω. Είχα και έχω την ακράδαντον πεποίθησιν ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά πράγματα. Έχων δε την πεποίθησιν ταύτην, έχω και υπέρτατον καθήκον να θυσιάσω το παν όπως πείσω και Κυβέρνησιν και κοινήν γνώμην περί τούτου». Γ. Ο ευαίσθητος Όταν φθάνει στην Μακεδονία, αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες· οι κατακτητές, η παρουσία των Βουλγάρων, ο φοβισμένος λαός, οι δύσκολες καιρικές συνθήκες και πολλές άλλες αντιξοότητες, τις οποίες περιγράφει η ευαίσθητη καρδιά του μέσα στις επιστολές που γράφει στη γυναίκα του την Ναταλία. Έχει όμως ως συνοδούς ακαταμάχητα όπλα, που είναι η πίστη στο Θεό και η εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του καθώς και η αγάπη του προς την Πατρίδα. Αυτοί οι παράγοντες δίνουν φτερά στα πόδια του και τον γεμίζουν με ανείπωτη χαρά στην επιτέλεση του χρέους του. «Η πεποίθησις αύτη (ότι ο Θεός ευλογεί το έργον μας) μάς έδωκε δυνάμεις υπερανθρώπους και, χωρίς να το εννοήσωμεν σχεδόν, εβαδίσαμεν επί 9 ώρας, έκαστος φέρων βάρος 15-20 οκάδων... Το ψύχος είναι δριμύτατον. Τα πόδια μας παγωμένα, διότι η πυκνότατη δρόσος επάγωσε και περιπατούμεν επί πάγου... Απόψε θα βαδίσωμεν επί 5 ½ ώρας δια να φθάσωμεν ως το Πέραμα, εις την συμβολήν του Γρεβενίτικου και του Αλιάκμονος... Δεν φαντάζεσαι πόσον ανυπομονώ να φθάσω εκεί... Όταν συλλογίζομαι ότι ίσως με βοηθήση ο Χριστός να επιτύχω, νομίζω ότι μου έρχεται τρέλα. Τι χαρά... και τι ευτύχημα δια την Πατρίδα, η οποία... θα ιδή ότι... ημπορεί να κάμη ώστε να παύση αυτός ο παμβουλγαρισμός εις τα μέρη εκείνα». Η ευαισθησία του ακόμη φαίνεται και στη συμπεριφορά του προς τους κατοίκους αυτών των περιοχών, εχθρούς και φίλους. Τους αγκαλιάζει όλους με την αγάπη του, αναπτερώνοντας το ηθικό τους. Αυτή η ευαισθησία είναι αποτυπωμένη σε μια επιστολή που έστειλε από τα Κορέστεια στις 16 Μαρτίου 1904. «Αδελφοί, ημείς που ήλθαμεν από τας Αθήνας δια να σας βοηθήσωμεν, εφέραμε μαζί μας μόνον αγάπην, πατριωτισμόν και παλληκαριά ... Θα σας βοηθήσωμεν να υπερασπισθήτε κατά των ατιμιών των Βουλγάρων και, αν είναι ανάγκη, και κατά των ατιμιών των Τούρκων. Ημείς δεν θα σας βιάσωμεν να μας ακολουθήσετε, όπως σας έκαμαν οι Βούλγαροι. Αυτοί ... το καλοκαίρι δια της βίας σας εσήκωσαν μόνον και μόνο δια να δείξουν εις την Ευρώπην ότι η Μακεδονία είναι βουλγαρική και ολόκληρος επανεστάτησε και ... άφησαν τους Τούρκους και έκαψαν τα χωριά σας. Εμείς όπλα θα δώσωμεν δωρεάν εις όσους μας ζητήσουν. Αλλά και εκείνους που δεν θα μας ζητήσουν, θα τους αγαπώμεν και θα τους προστατεύωμεν ... θα πολεμούμε στήθος με στήθος και πρώτα θα πέφτωμεν ημείς και έπειτα σεις». Δ. Το μήνυμά του Σήμερα, 114 χρόνια μετά το μαρτυρικό του τέλος, το μήνυμα του Παύλου Μελά είναι χαρακτηριστικό και συγχρόνως αποκαλυπτικό, αν θέλουμε πράγματι να μας γράψει η ιστορία και να μην μας διαγράψει ο Θεός από το βιβλίο της ζωής. Ζητούνται ευαίσθητοι που θα θυσιάζονται για την Πίστη και την Πατρίδα, αντί να θυσιάζουν αυτά τα δύο στο βωμό του συμφέροντος, για μια θέση εξουσίας, για λίγο χρήμα. Ζητούνται ήρωες, καρδιές καιόμενες για τον Χριστό και την Πατρίδα, που θα είναι έτοιμοι να ζημιωθούν, να απορριφθούν, να χλευασθούν κα να γίνουν θέατρο «και αγγέλοις και ανθρώποις», όπως πολύ σοφά μας παραδίδει ο πολύπαθος Απόστολος Παύλος. Ζητούνται μάρτυρες, που θα τολμήσουν να πολιτευτούν αντιορθολογικά, αντικοσμικά και να ονειρευτούν παράλογα, όπως ο Παύλος Μελάς και όλη η ένδοξη χορεία των Μακεδονομάχων. Ζητούνται μωροί δια Χριστόν, για να περπατήσουν μέσα στην αφρισμένη θάλασσα της απιστίας και της αθεΐας, που θα μοιράσουν την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, το ψωμί, τον Χριστό στον ά-ϋπνο, στον ά-φιλο, στον ά-θεο άνθρωπο της εποχής μας. Ζητούνται, τελικά, ευαίσθητοι, που θα γίνουν πνευματική μάχαιρα για να καθαρίσουν όλα τα ζιζάνια που φύτρωσαν στον αιματοβαμμένο αυτό τόπο, που θα γίνουν «άλας της γης», «πόλις επάνω όρους κειμένη» και φως, σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού. Ζητούνται ευαίσθητοι, που θα τους διακρίνει η αγωνία για τον τόπο αυτό, για τον Χριστιανό, για τον άνεργο, για τον πτωχό που ζητάει μια διέξοδο για ένα καλύτερο μέλλον. Ζητούνται ευαίσθητοι για... Δεν είναι για όλους ο λόγος αυτός, δεν είναι για όλους το όνειρο αυτό, είναι μόνο για λίγους... Για της λεβεντιάς τον άνθρωπο, σαν τον Παύλο Μελά! Τι θα έλεγε άραγε σήμερα με όσα γίνονται στην πολύπαθη πατρίδα μας; ...

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

περισσότερα στο svouranews.blogspot.com

[schoolofrockgr]

Περί κουβέντα στο δρόμο με αγνώστους και το στοιχειωμένο: «Τι μουσική ακούς;» (Τα πάντα) | Epic Rant (pt.2)

Το ημερολόγιο ενός γκρινιάρη. Παραληρήματα και παρατηρήσεις για την καθημερινότητα. Χωρίς πολλά πολλά πάμε στο ψητό.

Βγάζω βόλτα την σκυλίτσα μου δύο φορές τουλάχιστον την ημέρα. Κάθε μέρα. Μιλάμε δηλαδή σε ένα διάστημα ενός μήνα για 60 με 70 βόλτες. ��ο ‘χουμε; Ωραία.

Είναι, νομίζω, ευκόλως αντιληπτό, πως δεν είναι στα φυσιολογικά πλαίσια ενός ανθρώπου να είναι και τις 70 βόλτες σε καλή διάθεση -και πόσω μάλλον εγώ, δηλαδή που δεν είμαι ούτε τις 5- για να μπορέσω να υποστώ το σταγονό-μαρτύριο των small talks με αγνώστους.

Εξαιρούνται οι crossφιτάδες από όλο αυτό οι οποίοι θα είναι ΚΑΙ τις 70 φορές με θετική διάθεση να ανοίξουν συζήτηση. Ξέρετε γιατί; Για να φτάσουν κάποια φάση από το πουθενά ΝΑ ΣΟΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΟΥΝ ΜΕ ΚΑΜΑΡΙ ότι κάνουν Crossfit. Αν ο κόσμος του fitness είχε ”Ιεχωβάδες”, αυτοί θα ήταν οι κροσφιτάδες.

«Καλημέρα σας θέλετε να σας μιλήσουμε για το πως αλλάζει η ζωή σας τρέχοντας γύρω γύρω το τετράγωνο;»

Τι έλεγα ρε;

Ε όχι, δεν είσαι πάντα, 70 φορές, σε διάθεση να έρθεις αντιμέτωπος με πράγματα που είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ πως θα συναντήσεις όταν βγάζεις τον σκύλο σου. Δεν θέλω να φανώ μίζερος ή κάτι τέτοιο, αλλά κάποιες φορές δεν είμαι να μιλήσω σε άνθρωπο και ειδικά να απαντάω τα ίδια γαμημένα πράγματα 10 φορές την μέρα!

Το όνομα της, την ηλικία, αν την έχω στειρώσει και τι ράτσα είναι. Ρε μάγκα αλήθεια είναι αυτές πληροφορίες που πραγματικά σε νοιάζουν; Για ένα σκυλί που, μάλλον, δε θα δεις ποτέ ξανά;

Ξέρω πόσο σε καίει και πόσο γουστάρεις να ανοίγεις small talks απο ‘δω και από εκεί για να καταλήξουν όλα αυτά με μαθηματική ακρίβεια σε μερικά δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής που θα τελειώσουν με την πιο άβολη χαιρετούρα ever. EVER όμως.

Βάζω τη γλώσσα του σώματος στο παιχνίδι. Στρίβω το σώμα μου από την άλλη κατεύθυνση, κοιτάω αλλού, τραβάω τη σκύλα μου και της λέω από μέσα μου ”άστο το μαλακισμένο και συ πια πα ‘να φύγουμε” , τίποτα ρε, εκεί ο άλλος ακάθεκτος: «Έχεις ακούσει για την BARF τροφή;» Βρε να σου γαμήσω μεσημεριάτικα.

Προσπαθείς λοιπόν να βάλεις στην εξίσωση κάποια πράγματα που φαινομενικά τουλάχιστον θα αποδιώχνουν τους περίεργους ή όσους έχουν διάθεση για κουβέντα επειδή σπίτι τους δεν τους μιλάει κανείς ή δεν έχουν megabyte στο κινητό.

Ρε φίλε Κυριακή πρωί τώρα, όταν βλέπεις έναν άνθρωπο με κουκούλα μέχρι τα μάτια ίσα που βλέπει κάτω, ή με καπέλο γυαλί και ακουστικά στα αυτιά να μη σε κοιτάει καν, ε, sense the φάκιν tone και απλά ΑΣΤΟ. Αυτή ενημερωτικά για όσους δεν ξέρουν, ΔΕΝ είναι η ενδεδειγμένη γλώσσα του σώματος για να ανοίξεις κουβέντα.

Ωχού.

Να βγάλω και άλλο ένα από μέσα μου; Επιτρέψτε μου.

Λοιπόν, όλοι αυτοί οι τύποι/τύπισσες που στην ερώτηση: «Τι μουσική ακούς;» απαντούν -σηκώνοντας τους ώμους- με περίσσεια περηφάνια και ύφος ψευτο-κουλτουρέ attention whore «Τα πάντα!»

Τους έχετε ανάμεσα σας, τους ξέρετε. Ναι, σε αυτούς τους τύπους οι οποίοι αξίζουν να ελεγχθούν με τεχνολογία VAR για τυχόν offside στον εγκέφαλο,  Θέλω να τους κάνω το εξής:

Να τους κλείσω σε ένα δωμάτιο 3×4 με πλήρης ηχομόνωση και εξοπλισμένο με τα πιο σύγχρονα και τούμπανα ηχεία κατευθείαν από φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, και να τους παίζω στη διαπασών εναλλάξ: Latin μουσική (τα κλαρίνα της νοτίου Αμερικής δηλαδή), Βαλκανικό hip-hop, ψυχεδελική euro-trance, Τάμτα, και φινλανδικό death metal σε ποιότητα 90kb.

Φυσικά θα έχουν χέρια δεμένα και κατά την διάρκεια να τους κρατάω το κεφάλι κολλημένο πάνω στο ηχείο φωνάζοντας:

«ΌΧΙ καριολάκι, όχι, τα πάντα δεν είπες; Ε, ΘΑ ΤΟ ΑΚΟΎΣΕΙΣ».

[theoriesofarchitectureauth]

Ε φ ε λ κ υ σ μ ό ς                                                                                                                                                                     παναγιωτίδου τριάδα

εφελκύομαι. ξέρεις τι σημαίνει αυτό; σημαίνει κλαίω σημαίνει ασκώ δύναμη στα συναισθήματά μου τα τραβώ δυνατά μέχρι να σχιστούν να παραμορφωθούν τους δίνω ένα σχήμα δικό μου την εικόνα του μυαλού μου αναδύομαι σπάνια θα εξηγήσω κάτι και θα με καταλάβουν συγγνώμη για αυτό συγκρούομαι ακούω μουσική από τους απέναντι δεν μαρέσει αλλά θέλω να σηκωθώ, να κινηθώ προς τα εκεί αυτοί οι δυσκοίλιοι ήχοι με εξιτάρουν μπλέ που καίει στον ουρανό κιας είναι λίγο μελαγχολική/οί κάποιες μέρες δεν κάνω τίποτα μόνο σκέφτομαι αγαπώ τον εαυτό μου κάποιες φορές τον μαλώνω άλλες τον λυπάμαι, φέρομαι σκληρά εφελκύομαι σκέψεις εμβόλιμες δεν μαφήνουν να συγκεντρωθώ δεν μιλώ καθώς φοβάμαι μήπως φαίνεται στο δέρμα κάτω από τα μάτια μου υποκλίνομαι σε κάθε απόσπαση προσοχής τρέχω χωρίς να κινούμαι και μιλώ χωρίς να ανασαίνω ζαλίζομαι για λίγο όμως εφελκυσμός και θλίψη αντοχή των συναισθημάτων σου βρίσκω ενδιαφέρον μόνο σε ανόητα πράγματα που οι άλλοι δεν βρίσκουν θέλω μόνο να φεύγω δεν μαρέσουν τα ίδια μέρη αν γράφω θλίβομαι δεν εφελκύομαι μόνο κάνω και αστεία σπάνια όμως έχω χρόνια να διαβάσω ένα βιβλίο τώρα πια κοιτώ παρατηρώ μερικές φορές μαρέσει να κάθομαι στο μπαλκόνι βλέπω έντεκα πολυκατοικίες και ένα καημένο μετρό οι περισσότεροι τραβούν στο πλάι τις κουρτίνες τους ξένοιαστοι αυτούς τους συμπαθώ πιο πολύ εφελκύομαι αισθάνομαι το σώμα μου να έλκεται από διάφορους πόλους αντιδιαμετρικούς φοβάμαι φοβάμαι θα κοπώ θα υποστώ τις συνέπειες αυτής της παραμόρφωσης εκβαλλόμενες από μέσα μου τώρα άσπρο σχεδόν γαλήνη σχεδόν τρόμος άσπρο και αέρας μακάρι να ήμουν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που είναι μέσα στο νερό ζηλεύω εφελκύομαι νιώθω πόσο μουδιασμένα είναι τα πέλματά τους ωραίο το νερό έχει την ταχύτητα των σκέψεών μου από μακρυά το βλέπεις ακίνητο από κοντά τα μόριά του τρέχουν δοκιμάζει την αντοχή μου είμαι σαν παιχνίδι για αυτόν/ήν ένα κόκκινο παιχνίδι που άμα το σπάσεις θα στάξει αίμα λυπάμαι γράφω με εικόνες και χρώματα είναι το σκοινί που μου κρατάει το χαρτί ένα λεπτό σκοινί που εφελκύται καθώς κρατά τις σκέψεις μου στην θέση του και εγώ θα έσπαγα αυτοί που με πιστεύουν είναι αυτό το σκοινί αν με ρωτάς εφελκύομαι νιώθω τις φλέβες μου να τεντώνονται λες και κάποιος προσπαθεί να μου ρουφίξει το αίμα καταπόνηση του μέσα ησυχία και θόρυβος μαζί τάση προς  τα θέλω           τα πρέπει           τα δεν μπορώ προσπάθησες ποτέ κιας ήσουν σίγουρος ότι δεν θα γίνει; θέλω να φύγω οι σόλες των παπουτσιών μου έχουν σπάσει και τα αισθάνομαι βαριά τα κρεμώ από τα κορδόνια και βλέπω να υποφέρουν όπως πονάνε αυτά τα κορδονια έτσι πονάω και γω θα τα αφήσω εδώ την επόμενη φορά θα φύγω ξυπόλητη εφελκυσμός μια παλιά αλυσίδα της Σάσας από τότε που την φώναζαν ακόμη Σάσα δεν ξέρω καν πως βρέθηκε στο σπίτι μου ψέματα λέω από μικρή είχα την τάση να σουφρώνω ρούχα και κοσμήματα της μαμάς πάντα ρωτούσα στο τέλος ως εκεί μπορούσα να παρανομήσω την τεντώνω με όλη μου την δύναμη όπως τέντωσες και εσύ την ψυχή μου δεν σπάει είναι της μαμάς, γιαυτό πονοκέφαλος χαμηλά στο σβέρκο σα να σου τραβάει κάποιος τα μαλλιά εσύ είσαι αυτός που τραβάει τα μαλλιά του έρχεται προς το μέρος μου το έλκω είναι δικό μου, επέστρεψε σε μένα το μαζεύω είμαστε ένα όπως παλιά τάση που εκδηλώνεται μεταξύ μας εσυ τραβάς εμένα και εγώ τραβώ εσένα δυνάμεις ασκούνται μεταξύ μας αφή και όλο αυτό μέχρι να σε ακουμπίσω μετά εφελκυσμός τρέχουμε να σωθούμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις μη γυρίσεις δεν μπορείς πλέον η τάση είναι δυνατή και εσύ αδύναμος οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες στην αρχή όλα τείνουν προς το κέντρο κάνουν τον κύκλο τους και μετά διασπώνται σαν δοκίμια εφελκυσμού τόσο εύκολα αν η ζωή ήταν σχοινί θα το τέντωνες; αν ήταν κορδέλα, λάστιχο, πανί; εφελκυσμός βιώνω εφελκυσμό νιώθω τους δύο πόλους να με τραβούν στο τέλος πάω εκεί αποφάσεις πάω εκεί και μένω ένας εφελκυσμός και μία παραμόρφωση εφελκυσμός η διαδικασία και το άγχος της επιλογής παραμόρφωση η αλλαγή της θέσης μου.

[nice-but-sarcastic]

Έχει ξανά συμβεί είναι ξεκάθαρο το φτύσιμο τους δεν πειράζει απλα την κάνω σιγα σιγα μου το έχουν πει και αλλά άτομα έπρεπε να το κανω καιρό τωρα. Ότι και να περνάω θα το υποστώ τέλος παντων σε κράτησα απασχολημένη για λίγο

χαρά μου να μου στέλνετε ανώνυμα:( και εννοείται πως αν κάποιος σε φθείρει τον απομακρύνεις από την ζωή σου. Να θυμάσαι, πρώτα έρχεται ο εαυτός σου και μετά οποιοσδήποτε άλλος. Αλλά για να σε στεναχωρεί σημαίνει πως νοιάζεσαι για αυτά τα άτομα οπότε πριν τα παρατήσεις προσπάθησε μια τελευταία φορά. Τα μούτρα σου τα έφαγες οπότε δεν έχεις να χάσεις τίποτα άλλο. Δεν θα σε τρώνε οι τύψεις ότι δεν προσπάθησες αρκετά. Και αν δεν βγει πουθενά, σιγά, θα βρεθουν καλύτεροι. Μην το σκεφτείς καν, πάντα θα ακούω τα προβλήματα που σας απασχολούν, μπορείς να στέλνεις όποτε θέλεις

[epikairocom]

Η απάντηση του Σάκη Ρουβά για τη δέσμευση των τραπεζικών του λογαριασμών…

ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΑΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΠ ΣΤΑΡ. Από την Αυστραλία στην οποία βρίσκεται για περιοδεία και επιστρέφει σήμερα, ο Σάκης Ρουβάς αναφέρει για το θέμα:

«Αναφορικά με το δελτίο τύπου και τα σχετικά δημοσιεύματα, τα οποία κυκλοφόρησαν με θέμα τη δικαστική διένεξη με τη μέχρι πρότινος συνεργάτιδά μου εταιρεία Progressive PR, δηλώνω ότι, μέχρι στιγμής, ουδεμία επίδοση δικογράφων έχει πραγματοποιηθεί, προκειμένου να λάβω γνώση των επικαλούμενων απαιτήσεων και των σχετικών νομικών ενεργειών.

Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, όπως σε όλες τις μέχρι σήμερα συνεργασίες μου, έτσι και στη συγκεκριμένη, έχω υπάρξει απόλυτα συνεπής και έχω τηρήσει πλήρως τις υποχρεώσεις μου. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη, η οποία ως μόνη αρμόδια πια θα επιληφθεί για την εν λόγω υπόθεση αλλά και για την προστασία της προσωπικότητας, της τιμής και της υπόληψής μου και τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων μου. Επιφυλάσσομαι, δε, για κάθε υλική ή ηθική ζημία υποστώ» Αθήνα, 12.6.2018

Σάκης Ρουβάς»

from epikairo.com https://ift.tt/2JOgFFN

[spoilersgr]

Η Βρισηίδια Ανδριώτου με μακροσκελής ανάρτησή της απάντησε στην Ιωάννα Τούνη πως δεν ήταν προσχεδιασμένη η συνάντησής με τον άνθρωπο που διέρρευσε το ροζ βίντεο και πως ζήτησε κατευθείαν συγγνώμη από την κολλητή της φίλη. «Θα ήταν ότι πιο ανάξιο θα είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου αν έμπαινα στη διαδικασία να κοντραριστώ δημοσία με την χρόνια φίλη μου. Επειδή νιώθω όμως ότι αδικών τον εαυτό μου χωρίς να υπερασπιστώ τη θέση μου, θα πω μόνο ότι εννοείται ότι δεν ήταν προσχεδιασμένο να βρεθώ στον ίδιο χώρο με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Ξέρω ότι πολύ λίγοι θα είναι αυτοί που θα υποστηρίξουν την αλήθεια της μικρής Βρισηίδας, που οφείλει τα πάντα στη φίλη της, ακόμα και το ότι αναπνέει ίσως… “Φταίω” και το παραδέχτηκα από τη πρώτη στιγμή στον κύκλο μας (γιατί θεωρούσα και θεωρώ ότι οι παρεξηγήσεις μεταξύ “κολλητών” δεν αφορούν τους χιλιάδες followers μας) όχι επειδή βρέθηκα στον ίδιο χώρο ακούσια με τον συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά γιατί δεν έφυγα την ίδια στιγμή αλλά μετά από κάποια ώρα. Το θέμα όμως είναι ότι ο λόγος για τον οποίο ένιωσα άσχημα τότε διαφέρει πολύ από τον λόγο που νιώθω πολύ πιο άσχημα σήμερα. Ο λόγος που ζήτησα επανειλημμένα συγγνώμη και από την φίλη μου και από τους κοινούς μας γνωστούς τότε, ήταν γιατί θεώρησα ( έστω και εκ των υστέρων) τεράστιο λάθος  το ότι δεν έφυγα αμέσως μόλις κατάλαβα ότι ήταν το εν λόγο άτομο στον ίδιο χώρο αλλά επέλεξα να κάτσω με την παρέα που είχα πάει κάποια μέτρα πιο πέρα. Ο λόγος όμως που νιώθω πολύ πιο άσχημα σήμερα είναι γιατί μετά από έναν ολόκληρο μήνα, έπρεπε να το ξανά υποστώ όλο αυτό και μάλιστα δημόσια. Ευχαριστώ πολύ για τα εκατοντάδες υποστηρικτικά μηνύματά σας. Τα υπόλοιπα ήταν απλά αναμενόμενα», έγραψε η ίδια. Την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου στις 23:10, ο Γιάννης Πλούταρχος έρχεται στο «ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟ MEGA» και μας ταξιδεύει μελωδικά με όλες τις μεγάλες του επιτυχίες που έχουμε αγαπήσει. Ο πιο ερωτικός τραγουδιστής παρουσιάζει ζωντανά με την ορχήστρα του, στον επιβλητικό χώρο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές της προσωπικής του δισκογραφίας, όπως τα «Αχ κορίτσι μου», «Αν είσαι η αγάπη», «Φίλε», «Όλα σε σένα τα βρήκα», «Καμιά δεν μοιάζει με σένα», «Το καλύτερο παιδί» και «Σε έχω ανάγκη». Δίπλα του, στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά θα βρίσκεται και ο καταξιωμένος συνθέτης Γιώργος Θεοφάνους. Σε μία συνεργασία –έκπληξη θα μιλήσουν για την ξεχωριστή μουσική τους συνάντηση και θα παρουσιάσουν αποκλειστικά στο MEGA το ολοκαίνουργιο τραγούδι «Περνάς καλά» σε στίχους Θάνου Παπανικολάου, λίγο πριν την κυκλοφορία της κοινής τους δισκογραφικής δουλειάς. Σε μια βραδιά με έντονο συναίσθημα, ο Γιάννης Πλούταρχος τιμά τη μνήμη του Γιάννη Πουλόπουλου και παρουσιάζει ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στο σπουδαίο έργο του αξέχαστου ερμηνευτή τραγουδώντας επί σκηνής επιτυχίες που σημάδεψαν μία ολόκληρη εποχή και δημιουργήσαν μία μοναδική μουσική παρακαταθήκη. Μαζί με τον Γιάννη Πλούταρχο στη σκηνή εμφανίζεται και η Πέννυ Μπαλτατζή που δίνει διαφορετικό χρώμα στη μουσική ταυτότητα της βραδιάς.

[spoilersgr]

«Η Μελίνα θέλει δικαίωση» λέει ο πατέρας λίγο πριν τη δίκη, “η Μελίνα θέλει ο θάνατός της να σώσει άλλα παιδιά”.     Την Πέμπτη, μετά από πέντε έτη και πολλές αναβολές, θα γίνει η δίκη για την υπόθεση της μικρής Μελίνας Παρασκάκη που «έφυγε» τόσο αιφνίδια από τη ζωή. Ο πατέρας με μια συγκινητική ανάρτησή του ζητά δικαίωση για το παιδί του και καλεί τον κόσμο να τους συμπαρασταθεί. “Έχω χρέος απέναντί σας και απέναντι στα παιδιά σας να υποστώ εγώ και η οικογένειά μου αυτήν την ταλαιπωρία για να μη ξανασυμβεί σε κανέναν αυτό που συνέβη στην άτυχη Μελινούλα”, συμπληρώνει. Το εδώλιο του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ηρακλείου θα καθίσει η αναισθησιολόγος που ανέλαβε τη Μελίνα με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από αμέλεια.     Αναλυτικά η ανάρτηση του Πατέρα της:     Η ΜΕΛΙΝΑ ΘΕΛΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ!!! ΠΕΜΠΤΗ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ. Θα είναι ένα μνημόσυνο για τη Μελινα… ΤΗ ΠΡΩΙΝΗ ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΔΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ, ΜΕ ΒΑΣΙΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΗ την κυρια πωλακι όπως όλοι υποπτευόσασταν πολύ σωστά αλλά δε μου ήταν ηθικά σωστό να σας απαντήσω ευθέως πριν τη δίκη. Η ΜΕΛΙΝΑ ΘΕΛΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!! Η Μελίνα θελει ο θάνατός της να σώσει τα άλλα παιδιά από τέτοιες παιδαριώδεις συμπεριφορές κι ολιγωρίες!!! ΔΕ ΜΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΤΣΙ! ΕΧΩ ΧΡΕΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΑΣ ΚΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ να υποστώ εγώ κι η οικογένειά μου όλη αυτή τη ταλαιπωρία για να μη ξανασυμβεί σε κανένα αυτό που συνέβη στην άτυχη Μελινούλα… Σταθήκατε και στέκεστε δίπλα μας 5 χρόνια τώρα, κι έτσι θα σταθείτε και τη πέμπτη!!! Σας ευχαριστώ όλες/ους, εγώ κι η οικογένειά μου! (Για να μην ρωτάτε ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ) Ενημερωση για όλους ΝΑΙ ΕΠΙΘΥΜΩ ΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΑΣ!!! Για οσους επιθυμουσαν να ερθουν το πρωι αλλα δουλευουν, το δικαστηριο θα κρατησει ως αργα το βραδυ! ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ! ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΠΑΡΟΝ! ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ!!   Πληροφορίες από nassosblog