#δεν σε ξέχασα

[prasinoxaos]

λατρεύω να μιλώ με ανθρώπους.

ανθρώπους που θέλω να θέλουν να μαθαίνουν νέα μου.

μα καμία φορά ξεχνιέμαι

και θυμάμαι να θέλω να μιλώ

μονάχα σε όσους με ξεχνάνε.

ξέχασα να νοιαστώ για εσένα που με αναζήτησες.

με συγχωρείς.

ήμουν απασχολημένη με το να εστιάζω εκεί,

εκεί όπου δεν είμαι επιθυμητή.

[fire-flower-work]

Δεν το ξέχασα ποτέ

Δεν σε ξέχασα ποτέ

[nero-sth-varka]

Ας μας ξεχάσει ο ντουνιάς

Δυο τραγούδια θα αφήσω να θυμάται από ‘μας.

Το ένα θα λέει πως σε έχασα.

Και το άλλο πως ποτέ δεν ξέχασα.

[casperakiii]

Από μικρές,μάθαμε να αγαπάμε η μια την άλλη από μακριά.

Τα οικογενειακά τα δικά μου μας χώριζαν συνέχεια.

Η χημεία μας δεν χάθηκε ποτε.

Αυτό το «Α και ξέχασα να σου πω..»

Πολλοί δεν μας πίστεψαν.

«Χάνεστε συνέχεια,δεν είστε πραγματικές φίλες»

Τους κοιτούσαμε και γελούσαμε.ΑΚΟΜΑ το κάνουμε.

Η μοίρα πααααλι σε παίρνει μακριά μου,αλλά αυτή την φορά για καλό.

Φεύγεις,πας στο νησί μας,στην ΚΡΗΤΑΡΑ ΜΑΣ,στο νησί που έχουμε ονειρευτεί ότι θα παντρευτούμε και οι δυο μας έναν κρητικό.😂

Καλές σπουδές,σ αγαπώ.

Πάντα εδώ.

Θα μου λείψεις πολύ❤️

[unpredictable07]

Γνωρίζω ότι στην αρχή τα ζευγάρια είναι ερωτευμένα μιλανε για στόχους, σκοπούς τα όνειρα τους

Εσένα δεν σε βλέπω ερωτευμένη ,δεν σε βλέπω καν ενθουσιασμένη

Εσύ όμως??Νιώθεις ερωτευμένη? νιώθεις ενθουσιασμένη?απάντησε μου

Μου είπες να το ζήσουμε,ειπαμε όπου πάει

Πως? Έτσι? Στα μουγκα??

Θέλω να μου μιλάς

Τι είναι αυτό που σε παρακίνησε να ξεκινήσουμε κάτι?τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να το συνεχίσεις?

Έχεις κάποια επιθυμία? θέλεις να πάμε να αραξουμε κάπου αγκαλιά να δούμε τα αστέρια στην ηρεμία?θέλεις να μιλήσουμε τι θα ήταν το ιδανικότερο για το μέλλον μου/σου/μας θέλεις να κάνουμε τρελιτσες? Δείξε μου το,διεκδικισε το.Νιώθω μόνος μου σε αυτό

Οταν με κοιτάς πες μου τι σκέφτεσαι είμαι άσχημος όμορφος είμαι βλάκας σκέφτεσαι που πηγές και έμπλεξες πες κάτι

Εξέφρασε μου αυτά που νιώθεις κάνε με να νιώσω οικία

Πήγαμε για χαλαρό κοκτέιλ, έπειτα από λίγο σοβαρεψες, φαινοσουν προβληματισμένη, σκεπτική αλλά ξέχασα εσύ δεν σκέφτεσαι κάτι..

Σε προβληματισε κάποια στάση μου απέναντι σου ?

με κοιταξες και Τα μάτια σου ήταν βουρκομενα μου είπες ότι νυστάζεις ξέρω πως είναι τα κοιτάζω κάθε μέρα ..πες μου

Σκεφτόσουν κάτι όμορφο κάτι που έκανες και νιώθεις ότι δεν έπρεπε να γίνει τιιιιιι???Έχεις ξενερώσει με κάτι? νιώθεις ότι δεν σε διεκδικώ τι???

Άνοιξε μου τα συναισθήματα σου την καρδιά σου τις σκέψεις σου

Μίλα μουυυυυ επιτελουςςςςςς

Λύσε μου τις σκέψεις!!!!

Ελευθέρωσε με !!!!

Διεκδίκησε με και εσύ!!!!

Μου είπες να σου μιλάω,να σου μοιράζομαι τις σκέψεις μου

Είναι τόσο έντονες,με κάνουν να φοβάμαι μην πνιγείς,μην βαρεθείς, μήπως δεν το αντέξεις

Συγγνώμη!

[aidhmwn-sigh]

Ατέλειες ενος σωματος που σε σωστά χέρια μοιάζουν τέχνη.

Φακίδες από τον ήλιο.

Λακούβες στα φτερά της πλάτης και χαμηλά στην μέση.

Μελάνι στα χέρια.

Ραγάδες.

Δέρμα μαλακό και άλλωτε άγριο.

Δέρμα που μπορεί να υγρανθει με το σωστό άγγιγμα και μπορεί να αντιδράσει με το λάθος.

Μυρωδια..

Ποσό εύκολα μπορείς να ερωτευτείς κάποιον από την μυρωδιά που εκπέμπει;

Ποσό εύκολα μπορείς να νιώσεις την ζεστασιά του κορμιού του αλλου.

Κοιτά ποσό εύκολα μπορείς να ερωτευτείς με ένα άγγιγμα.

Κοιτά να δεις που δεν ξέχασα ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωη μου γιατί το δερμα τους μου άφησε ξεχωριστή γεύση.

Κοιτά να δεις που τελικά το άγγιγμα αξίζει όσο χίλιες λέξεις.

[neyriasmenh]

Μου λείπεις...

Τώρα τελευταία μου λείπεις πολύ.

Τώρα τελευταία έχω την επιθυμία να σε δω.

Τώρα τελευταία νιώθω πάλι εκείνο το κενό.

Όσος καιρός και να περάσει υπάρχει ακόμα αυτό το μικρό κενό.

Θέλω να σε δω.

Πρέπει να σε δω.

Έγινε αυτό που φοβόμουν...

Σε ξέχασα...ξέχασα πως είσαι

ξέχασα την φωνή σου

αλλά κάτι που δεν θα ξεχάσω είναι

το πως με έκανες να νιώθω.

Μου λείπεις ρε πουστη μου.

[apopsyxhs]

Μην μου θυμώνεις δεν σε ξέχασα και ας έχω χαθεί

|Μέσα στο βαν|Νοβελ 729|

[o-monaxikos]

Πνίγηκα στα πρέπει, τα θέλω και τις επιθυμίες των άλλων.

Υποδούλωσα τον εαυτό μου, ώστε να είναι οι πάντες καλά ή καλύτερα όλοι οι άλλοι καλά εκτός από

εμένα. Έγινα ένα πειθήνιο πιόνι τους, μια μαριονέτα που την καθοδηγούν όπως και όποτε θέλουν. Έριξα τα μούτρα μου,τους άφησα να καταστρέψουν τον εγωισμό μου και τους επέτρεψα να με εκμεταλλεύονται προς δικό τους όφελος, γιατί απλά ήθελα να βλέπω τους πάντες να χαμογελούν. Ξέχασα όμως να φροντίσω λίγο και εμένα, με άφησα στο περιθώριο και δεν με υπολόγισα.

Έθαψα τα δικά μου συναισθήματα, τους στόχους και τις ελπίδες μου…

Πνίγηκα.

Πνίγηκα από την δύναμη και την αξία που στερήθηκα για να την προσφέρω σε ανθρώπους που δεν την άξιζαν. Έκλεισα το στόμα μου και ποτέ δεν είπα όσα ήθελα να πω, ποτέ δεν είπα όχι, ποτέ δεν με υπερασπίστηκα, με το πρόσχημα ότι ήμουν πολύ καλοσυνάτος και δεν ήθελα να πληγώνω τους άλλους. Διέγραψα από το μυαλό μου τα δικά μου όνειρα και τοποθέτησα τα δικά τους για να τους τα

υλοποιήσω, ώστε να κλέψω ένα χαμόγελο τους, ένα ψεύτικο χαμόγελο τους. Εξαπάτησα τον εαυτό

μου και υποκρίθηκα ότι ήμουν καλά με την κατάσταση αυτή, ενώ ήξερα πολύ καλά μέσα μου το πόσο

πληγωνόμουν.

Πνίγηκα.

Πνίγηκα από την ψεύτικη αγάπη τους προς το πρόσωπο μου, από το υποτιθέμενο ενδιαφέρον τους και τις συμβουλές τους, που μου κατέστρεψαν την ζωή. Το κακό είναι πως ξέχασα ότι έχω την δύναμη να ελευθερωθώ. Δείλιαζα στο φόβο του τι θα συνέβαινε αν το επιχειρούσα και έτσι συνέχιζα μόνος μου να φτιάχνω και να σφίγγω την θηλιά που με έπνιγε. Τους άφησα να με υποτιμούν, να με

κακολογούν, να μου συμπεριφέρονται άδικα… Μα πόση αδικία πια να αντέξω, άνθρωπος είμαι και

εγώ με ψυχή και συναισθήματα!

Ήρθε η ώρα να ανοίξω το παράθυρο της καρδιάς μου, της ζωής μου ώστε να αναπνεύσω επιτέλους και εγώ. Ήρθε η ώρα να φωνάξω, να ουρλιάξω τα λάθη, τα πάθη μου, το είναι μου…

Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και παίρνω την ζωή μου στα δικά μου πλέον χέρια. Δεν φοβάμαι πλέον τι θα πείτε, δεν φοβάμαι αν θα πληγωθείτε, γιατί εγώ τόσο καιρό πληγωνόμουν, υποκρινόμουν, σερνόμουν.

Ήρθε η στιγμή που αξίζω και εγώ να χαμογελάσω, ήρθε η στιγμή να κόψω την θηλιά μου…

Γιατί όλοι αξίζουμε κάτι καλύτερο! Όλοι αξίζουμε την αληθινή αγάπη, το αληθινό χαμόγελο, την ανθρωπιά. Αξίες και αρετές που πολλοί σας τις ξεχάσατε, αλλά ήρθε ο καιρός να τις ξαναθυμηθείτε!

Επιτέλους ανοίγω το παράθυρο της ελευθερίας μου και παίρνω την αναζωογόνο πνοή της ζωής, που μου

έλειπε και τόλμησα να στερήσω εγώ ο ίδιος από τον εαυτό μου…

Επιτέλους αναπνέω ελευθερία!

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Δεν με πληγώνει πια τίποτα,έγινα σκληρή σαν πέτρα,έμαθα να μην περιμένω πολλα-ετσι ώστε να μην απογοητεύομαι όταν φεύγω με άδεια χέρια στο τέλος.

Έτσι δεν με πλήγωσες ούτε εσύ.Ηθελα να πιστέψω σε εσένα ,μα κάτι με κράταγε πίσω.Ηθελα να γίνουμε κατι-Κατι το απροσδιόριστο,κάτι όχι κυνικό και συμβατό.

Η μπορεί απλά να θελα να σ' αφήσω να γίνεις η έμπνευση μου για λίγο.Ειμαι και ονειροπόλα βλέπεις,σε φανταζομουν σαν τον ιππότη που θα 'ρχοταν να με σώσει από τον δράκο.

Μα ξέχασα πως, ο δράκος είμαι εγώ!Και σε κανένα παραμύθι δεν κατάφερε κάνεις να σώσει τον πρωταγωνιστή από τον εαυτό του.

Έτσι, πορεύομαι μονάχα σε εκείνα που υπηρξαμε για λίγο.Σε αυτό το "Δεν τρέχει τίποτα" που μου απαντησες,όταν σου 'πα μεθυσμένη πόσο σκατα τα έχω κάνει στην ζωή μου.Στην αγκαλιά που με πήρες ,όταν την χρειαζομουν ,στην σιωπή που κράτησες όταν χρειαζομουν κάποιον να μιλήσω.

Δεν σου κρατώ κακία.Αλλωστε γιατί να θυμώσω;Έχω φύγει και εγώ παλιότερα.

Και εξάλλου,κάνεις δεν μου εγγυήθηκε πως ο πραγματικός κόσμος θα ήταν πλασμένος όπως είναι στο κεφάλι μου.

[firewalkwithme92]

Πατρίδα μου, του είπα, ήταν ένα κοριτσάκι ονόματι Ρουμπίνα. Που είχε ένα περιβολάκι κάτω απ' το κρεβάτι και είχε πιστή φίλη της μία χρωματιστή κοτούλα.

Και τότε αμέσως κατάλαβα γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε σέβας και φιλία προς το χώμα, και επιθυμία για γη: επειδή η γη είναι φτιαγμένη από τάφους.

Και αυτό δεν είναι λυπητερό γιατί να είναι λυπητερό. Έτσι είναι η ζωή: γεμάτη θανάτους. Δεν είναι λυπητερό, φυσικό πράγμα είναι. Φυσικό πράγμα είναι που η μητέρα μου απέβαλε την ομιλία.

Και ούτε με ταράζει πια που άρχισα να λησμονάω τη ματιά της μητέρας μου. Ξέχασα και ποιο χεράκι του Φάνη μας είναι το χαλασμένο. Ούτε τι χρώμα μαλλιά είχε ο Φάνης μας θυμάμαι. Ξεχνάω και να λυπηθώ. Αυτό, λιγάκι με μελαγχολεί. Που ξεβάφουνε οι λύπες μου.

Τί να κάνουμε...

Έχω όμως να θυμάμαι την πουλακίδα μου. Και άμα με πιάνει κρίση σε ώρα κοινής ησυχίας, έχω μάθει το κόλπο πλέον: δαγκώνω ένα μαντήλι και έτσι δεν με ακούνε οι συγκάτοικοι, κόλπο ξεσηκωμένο από τον κινηματογράφο θα μου πεις, αλλά τέλος πάντων.

Μάλιστα, γιατρέ μου. Όμως, και η κρίση όλο και πιο αραιότερα πλέον με επισκέπτεται.

Έχω την πουλακίδα μου να θυμάμαι, γιατρέ μου. Πολύχρωμη, και πέθανε από ασιτία στο μητρικό μου σπίτι. Και λέω, αυτή ήταν η μόνη συντροφιά που απόχτησα στο ζήν μου. Γύρισε, και κοίταξε εμένα πριν γύρει και πεθάνει.

Εγώ; Ποιον θα κοιτάξω;

Δεν πειράζει.

Τώρα πλέον, το ζωντανούλι μου θα έχει γίνει χώμα.

Κι εγώ θα γίνω χώμα. Εν καιρώ.

Λέω, μετά από δύο, τρεις αιώνες, όταν και η πουλακίδα μου και εγώ θα έχουμε γίνει δύο σκόνες αμέριμνες, μπορεί (μία ελπίδα μου λέω), μπορεί να μας ανασηκώσει μια μέσα το ίδιο αεράκι, και να μας ενώσει για λίγο, στον αέρα.

Δύο στιγμές παρέα.

Παύλος Μάτεσις,"Η μητέρα του σκύλου"

[sugaroto]

Επέτρεψε μου να ζωγραφίσω μια ιστορία στην φαντασία σου:

Ένα απόγευμα ένα άτομο βαριέται. Με το μυαλό να κόβει βόλτες από σκέψη σε σκέψη, μην παραμένοντας σε καμία για πολύ, βρίσκει την κλασική φράση που λένε οι θείτσες στα παιδιά αστεία, και την προοπτική ενός anon μηνύματος που την περιέχει ακόμα καλύτερη. Χρειάζεται όμως ένα θύμα: Ένα άτομο στο tumblr που ξέρει ελληνικά, που θα το βρει αστείο, αλλά με το οποίο δεν γνωρίζονται και πολύ καλά, ώστε να μην αντιληφθεί κατευθείαν την ταυτότητα του αποστολέα. Ένα mutual που να μην έχουν κάνει συζήτηση.

Στη σκηνή εμφανίζετε η χρήστης sugaroto, που πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Το anon στέλνετε, και το βρίσκεις στο inbox σου, και το παιχνίδι αρχίζει. Με το που απαντάς συνεχίζοντας το αστείο, εμπνέεις περαιτέρω anon asks, και όσο αναρωτιέσαι ως προς την ταυτότητα της προέλευσης τους τόσο ποιο διασκεδαστική γίνετε η απόκρυψή της.

Η Ανωνυμία αυτή όμως οδηγεί τον αποστολέα σε ένα αδιέξοδο όμως. Όσο ποιο πολύ στέλνει, τόσο ποιό δύσκολο θα είναι να σπάσει το αστείο και να παραδεχτεί ποιος είναι. Μπορεί μόνο να σκάψει ποιο βαθεία, μιας και ζει υπό μία βασική αρχή: commit to the bit. Και να ήθελε πλέον, καμία στιγμή δεν είναι σωστή για να αποκαλύψει την θέση την οποία έχει πάρει, οπότε συνεχίζει να κάνει απλά τα πράγματα ποιό δύσκολα.

Όταν στερεύουν σιγά σιγά οι ιδέες γίνεται κάτι μαγικό: αρχίζεις και δέχεσαι anon asks από άλλο κόσμο. Η χρίση της ανωνυμίας φτάνει το ζενίθ των δυνατοτήτων της, καθιστώ τας σε ανίκανη να ξέρεις πλέον με σιγουριά αν μιλάς σε ένα άτομο, δύο, ή ακόμα αν κάθε μήνυμα έρχεται από κάπου αλλού.

Φυσικά αυτή είναι παρά μια εκδοχή της ιστορίας αυτής. Το βάρος της απόφασης ως προς την αλήθεια του θέματος πέφτει σε εσένα. Εξ'άλλου εγώ δεν μπορώ να σου αποδείξω τίποτα. Μπορώ απλά να πω μια ιστορία.

Okay. Well. Να πω ότι χαίρομαι που από όλα τα γκρικ τουμπλουροπαιδα το έστειλες σε εμένα :D

Πάει να πει ... γουειτ δεν ξέρω πως να το πω

Ξέρεις που όταν κάποιος κάνει come out μερικές φορές του λένε ευχαριστώ φορ τραστινκγ μι ή κάτι τέτοιο? Yeah I guess thank you for trusting me to take a joke? Αξδβφηηδ δεν βγάζει πολύ νόημα

Έβγαζε πιο πολύ στο κεφάλι μου

Οικειότητα?

Οκ κολλησα

Το μυαλό μ σκέφτεται τους υπόπτους τρ και ξέχασα τι ήθελα να πω

Also wait λες ότι μερικά ασκς δεν ήταν δικά σου?

Well I guess αυτό με το κατουρημα ήταν out of character if I have to guess, απλό κοπυ πειστ απλά για να σταλεί

Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος δεν ξέρω

After all φοράτε όλοι την ίδια ανώνυμη μάσκα

Οπότε ένα στοιχείο για την ταυτότητα σου είναι ότι δεν είμαστε κοντά, λογικά δεν έχουμε μιλήσει (πολύ?) Αλλά είμαστε mutuals

Που ειλικρινά the majority εδω πέρα μιλάει αγγλικά οπότε και να βλέπω ποστς σου κάθε μερα δεν θα αναγνωρίσω τον τρόπο γραφής σου. Η διγλωσσια σε βοηθάει

Μαλλον

Επέτρεψε μου να κάνω ένα assumption ότι ήσουν/είσαι παιδί της θετικής κατεύθυνσης γιατί μου κόλλησε η ιδέα τώρα οπότε χρη να το πω

Btw πολύ καλός συγγραφέας στο να ζωγραφίζεις ιστορίες 👍write a mystery book

[geolato]

καλημέρα, καλημέρα. <3

μου ήρθε φλασιά ότι έβλεπα την περασμένη εβδομάδα dead boy detectives edits στο instagram ένα βράδυ, και έπεσα πάνω ένα- δε θυμάμαι τραγούδι, δυστυχώς- που συνδύαζε payneland μαζί με τους youtubers που σου αρέσουν*, σε ένα soulmates in every universe concept, κάτι τέτοιο, και σκέφτηκα "α, τι ωραία, πρέπει να το στείλω"... αλλά το ξέχασα και τώρα δεν μπορώ να το ξαναβρώ/δεν το έχω ξαναπετύχει. 🤦🏻‍♀️ which sucks, κατά την ταπεινή μου άποψη. 😭

οπότε, ναι. έπρεπε να το πω, γιατί απογοητεύτηκα που δεν ξαναβρέθηκε στο διάβα μου στα social media. </3 απλά να ξέρεις ότι υπάρχει κάπου αυτό το edit. ναιπ. ✨

*ακούστηκα σαν θείος που κάθεται με τη νεολαία στο "αυτούς τους youtubers που σου αρέσουν", νομίζω 💀

Aww δεν πειράζει, αν και θα ηθελα να το δω, κατα πασα πιθανότητα δεν θα με αφηνε το instagram γιατι δεν εχω λογαριασμό 😅.

Εκτιμω την προσπάθεια σου να μεταμορφωθείς στον θειο μου. Inaccurate ομως, κανενας συγγενής μου δεν εχει δείξει ποτε ενδιαφέρον για τα χομπι μου λολ.

[prasinoxaos]

Άγνωστοι γνωστοί.

Τους έζησα πέντε μήνες και εφτά ημέρες.

Και νόμιζα θα τους συναντώ για πάντα μπροστά μου.

Νόμιζα τους γνώρισα πιο καλά κι από ανθρώπους που γνωρίζω χρόνια ολόκληρα.

Μα και αυτούς αν το καλοσκεφτείς δεν συμπληρώνουν μήνα οι φορές που τους είδες.

Ψευδαίσθηση πως γνωρίζουμε τους ανθρώπους.

Μόνιμη.

Σε γνώρισα.

Σου μίλησα.

Σε ξέρω.

Έτσι νομίζω.

Είτε από το τρόπο που μου μιλάς

Ή από την τόσο μεγάλη ανάγκη μου να νιώθω πως γνωρίζω κι εγώ κάποιον.

Που άκουσε αυτά που έχω να πω, όπως έκανα κι εγώ.

Χάθηκα στην γνωριμία.

Μετρούσα τις ημέρες σαν να ήτανε βδομάδες.

Ξαφνικά σε έμαθα.

Ξαφνικά με ξέχασες.

Ξαφνικά με έμαθες.

Ξαφνικά σε ξέκοψα.

Σίγουρα δε ξέχασα.

[v1ckymult1fand0m]

Η Πεντάδα ως τα πέντε στάδια της απώλειας:

Άρνηση: Ο Σπύρος. Όταν γίνεται το οτιδήποτε, αρνείται να το πιστέψει και όταν πέθαναν οι γονείς του, σταδιακά ξέχασα τα πάντα για την ζωή του μαζί τους, σαν να αρνιόταν ο εγκέφαλος του ότι είχε ποτέ του γονείς

Θυμός: Η Αγγέλα. Προφανής απάντηση, είναι πολύ οξύθυμη και έχει την τάση να διώχνει βίαια τους ανθρώπους όταν δεν είναι στις καλές τις (χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή στο επεισόδιο 12). Πέρα από αυτό έχει πει η ίδια ότι αυτόν τον οξύθυμο χαρακτήρα της τον απέκτησε αφού έχασε τον πατέρα της, πιθανότατα λόγω της απώλειας.

Διαπραγμάτευση: Ζουμπουλία. Βλέπουμε απ'το πρώτο επεισόδιο πως νιώθει κάπως ενοχή για τον θάνατο του Χαράλαμπου, ή τουλάχιστον που δεν κατάφερε να κάνει τους υπεύθυνους να πληρώσουν. Επίσης συχνά αντιδρά στα σχέδια με το "Και αν..".

Κατάθλιψη: Ντάλια. Επίσης αρκετά εύκολο, έχει φανεί να έχει τάσεις κατάθλιψης και έχει ειπωθεί ότι μετά τον θάνατο του πατέρα του Αλέξη και μετά τον θάνατο όλης της οικογένειας της έπεσε σε βαριά κατάθλιψη και απομόνωση.

Αποδοχή: Φώτης. Είναι ο πιο γρήγορος στο να αποδεχτεί τα δεδομένα και φαίνεται να είναι αυτός ο οποίος έχει επηρεαστεί το λιγότερο από το δυστύχημα στην ενήλικη ζωή του.

[darkside-cookies]

Γειά 👋. Σου είχα στείλει ένα ασκ για τον μομπι ντικ και ότι είχα κολλήσει στο κεφάλαιο με την κητολογια . Τελικά με παρότρυνες και το τελείωσα, και ήθελα να σε ευχαριστήσω για αυτό και να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου για το βιβλίο. Είχες δίκιο , όλα θυμίζουν το μομπι ντικ αυτό το βιβλίο τελικά αφορά τα πάντα, τη ζωή , το θάνατο, τη θρησκεία, τις ανθρώπινες σχέσεις , τη φιλία, το γάμο, την ανθρώπινη ψυχή και το σκοπό τής ζωής μας που εμείς θα πρέπει να καθορίζουμε . Επίσης λάτρεψα την πρόζα και τον τρόπο που ο μελβιλ αφηγείται, (φαίνεται ότι ήταν ποιητής) καθώς όλες του οι περιγραφές για τις φάλαινες και για τον μομπι ντικ αλλά και οι παρομοιωσεις της φάλαινας με τον Θεό, τη φύση κλπ είναι λυρικοτατες στο βιβλίο. Εν τέλει χαίρομαι που κατάφερα να το διαβάσω και δεν πέρασε ένα ακόμη καλοκαίρι ανέγγιχτο στο ράφι. Σε ευχαριστώ και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού 🍉

ενώ θυμάμαι να παίρνω αυτό το ασκ για κάποιο λόγο το ξέχασα στο ινμποξ μου και δεν το απάντησα ποτέ ΑΛΛΑ έχεις δίκιο Ο ΜΟΜΠΙ ΝΤΙΚ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ χαίρομαι τόσο πολύ που τον τελείωσες έχει περάσει πάνω από μήνας από τότε που τον διάβασα και εξακολουθεί να μου τρώει τον εγκέφαλο είναι τόσο φορματιβ εξπιριενς