#δεν υπήρχε άλλη λύση
Text
ΓΙΑΤΙ ΤΣΙΜΕΝΤΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ;; ΚΑΘΟΛΟΥ ΗΡΕΜΑ ΔΕ ΡΩΤΑΩ
#δηλαδή κάθισαν και σκέφτηκαν πως θα κάνουμε το βράχο πιο προσβάσιμο στα άτομα με αναπηρία#και οι επιστήμονες της νασα στο υπουργείο πολιτισμού ειπαν 'α ναι! θα ριξουμε τσιμέντα δίπλα στα μάρμαρα'#δεν υπήρχε άλλη λύση#nefeli speaks
0 notes
Text
Θα ακολουθήσει ένα κείμενο που πιθανότατα οι περισσότεροι δε θα διαβάσετε, αλλά εχω την ανάγκη να χρησιμοποιήσω ως αντίο στον άνθρωπο μου, και ας μην είναι πλέον δικός μου.
Ήμουν πάντα άτομο που δε δένεται εύκολα. Πέρασαν πολλοί από τη ζωή μου, για τους οποιους δεν ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα όταν τελειωσε η κατάσταση μαζί τους. Ήμουν πάντα αυτή που βαριόταν εύκολα, άλλωστε, οποτε κάθε χωρισμός ήταν και αφορμή να βρω κάτι καινούριο που θα κατέληγα πάλι να βαριέμαι σύντομα, καλώς ή κακώς. Ώσπου, 3η λυκείου μέσα Δεκεμβρίου ήρθες εσυ με πολύ συνηθισμένο, αξίζει να πω, τρόπο. Αρχίσαμε να μιλάμε από κάτι στορυ που μου απαντούσες και εγω σε ήξερα μόνο ως «το παιδι από το χωριό» που είχε κάνει κάτι καποτε μια φίλη μου μαζί του. Απαντούσα λοιπόν σχεδόν αποκλειστικά για αρχή από ευγένεια, ώσπου άρχισα να βρίσκω ενδιαφέρον στον τρόπο που μιλούσες και μου αρεσε ο τρόπος που σκέφτεσαι και το χιούμορ σου. Δεν αργησε να έρθει η στιγμή που κολλήσαμε, από τις πρώτες δυο εβδομάδες μάλιστα. Λέγαμε τα πάντα, αποκτήσαμε μεγάλη οικειότητα σαν να σε ήξερα χρόνια ολόκληρα και ήταν αμοιβαίο. Ήρθε η στιγμή που μου ζήτησες να είμαστε μαζί, ανήμερα της πρωτοχρονιάς λίγα λεπτά αφού πέρασε ο χρόνος. Πολλοί θα θεωρήσουν ότι ήταν υπερβολικά νωρίς για σχέση, και ίσως έχουν δίκιο αφού και εγω στη θέση τους το ίδιο θα σκεφτόμουν. Όμως δε θα καταλάβουν ποτέ τη χημεία που είχαμε, το αίσθημα ότι γνωριζόμαστε μια ζωή. Έτσι αρχίσαμε μια σχέση από απόσταση αφού εγω μένω Αθήνα και εσυ δίπλα από το χωριό μου που επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι. Όλα κυλούσαν καλα, υπήρχαν μικρές εντάσεις λόγω του ότι είχαμε παρόμοιο χαρακτήρα, εγωιστές και οι δυο που θέλουν πάντα να έχουν δίκιο, αλλά ήταν υπέροχα. Είχα ήδη αρχίσει να σε ερωτεύομαι περισσότερο από κάθε άλλη σχέση που είχα ποτε μου. Περιμέναμε να τελειώσει η καραντίνα ώστε να επισκεφτεί ο ένας τον άλλον αλλά μάταια αφού συνέχεια γινόταν παράταση του λοκνταουν.. Είμαι άτομο με μεγάλη ανασφάλεια, πίστευα ότι παντού μπορείς να βρεις κάποια να με αντικαταστήσει, ότι δεν είμαι και κάτι το σημαντικό ρε παιδι μου, με αποτέλεσμα κάθε φορά που τσακωνόμαστε να σε ρωτάω αν θέλεις να με χωρίσεις, αν με βαρέθηκες. Πάντα τα ξεπερνούσαμε και ένιωθα επιτέλους υπέροχα μετά από καιρό. Μεχρι που εφτασε η σημερινή μέρα, εγω πιο ερωτευμένη από ποτε, 10 Φεβρουαρίου. Με παίρνεις τηλέφωνο και καταλαβαίνω ότι κάτι τρέχει. Ήσουν σκεπτικός, δε μπορούσες να περιμένεις κάποιους ακόμα μήνες (λογικά) μέχρι να μπορέσουμε να συναντηθούμε και με το δίκιο σου.. Είπαμε ότι κουραστήκαμε από την απόσταση, όχι τη σχέση αφού αυτή είναι τελεια. Φυσικά αυτό δεν είχε σημασία αφού στο τέλος της κλήσης καταλήξαμε στην απόφαση «να κάνουμε ένα διάλειμμα» έπειτα από πολλη σκέψη, πιστεύοντας ότι αν και δεν μας αρεσε σαν λύση (που ούτε καν λύση δεν ήταν), δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνουμε. Εννοειται οτι σε όλη τη διάρκεια προσπαθουσα να κρύψω τα κλάματα μου και τη φωνή μου που έσπαγε συνεχώς. Όταν ήρθε η στιγμή να κλείσουμε το τηλέφωνο μου έστειλε φιλάκια και εγω ξέσπασα σε λυγμούς με το που τερμάτησα τη κλήση. Ξερω, ίσως φανώ υπερβολική αλλά πρόλαβα να αισθανθώ τόσα πολλά που δε μπορώ καν να τα χωρέσω σε ένα κείμενο. Προσπαθούσες να διώξεις τις ανασφάλειες μου, σε εμπιστεύτηκα με το σώμα μου, λάτρεψα κάθε σου σημείο εσωτερικά και εξωτερικά. Μου έλεγες συνέχεια ποσο με λατρεύεις και αισθανόμουν η πιο τυχερή γυναίκα στον πλανήτη.
-δεν είναι ούτε το 1/100 από όλα όσα ήθελα να πω αλλά φτάνει. Θα το χρησιμοποιήσω ως αντίο λοιπόν στον άνθρωπο που υποσχέθηκε να με πείσει να με αγαπήσω, να νιώσω ξεχωριστή, να μη με πληγώσει και να μείνει εδώ -για πάντα-, και ας μην κατάφερε τίποτα από όλα αυτά. Αν ποτε το δεις θέλω να ξέρεις ότι όσος καιρός και να περασει δε θα σε εχω ξεπεράσει και θα κρατήσω την υπόσχεση μου να είμαι εδώ για εσένα. Σαγαπω θα μου λείψεις.
#thoughts#αποσταση#γρκεεκ#ελληνικα#ελληνικο ταμπλρ#ερωτας#σε θελω#σε σκεφτομαι#σχεση#σχεση εξ αποστασεως#χωρισμος#χωρίζω#χωριο#ποναω#κλαμα#ξημερωμα#ξημερώματα#σε αγαπώ#τελος#αντιο#καραντινα#πανελληνιες#πανελλελε#ημερολόγιο#μου λειπεις#δικο μου#λοκνταουν#κορονοϊός
61 notes
·
View notes
Text
10 Σεπτεμβρίου, Παγκόσμια μέρα για την πρόληψη της αυτοκτονίας (αφιερώστε σας παρακαλώ λίγα λεπτά γι αυτό!)
Ως έφηβη, υπήρξαν πάρα πολλές φορές, που εγώ προσωπικά, αντιμετώπιζα διάφορες δυσκολίες– είτε πολύ προσωπικές, είτε όχι τόσο, με το διάβασμα και τα λοιπά– τα οποία μερικές φορές με έφερναν στο σημείο να σκεφτώ ως μόνη λύση την αυτοκτονία (ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!) Αλλά ας τα πάρουμε λιγάκι από την αρχή. Ιούνιος του 2017. Έχασα τους μόνους φίλους που ήξερα, έφυγαν και η αντίδραση τους προς το άτομο μου δεν ήταν και η καλύτερη– έκαναν λες και δεν υπήρχα– πράγμα που με έκανε να πέσω τόσο πολύ ψυχολογικά, σε σημείο που να χάσω κάμποσα κιλά μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Γνωρίζοντας όμως διάφορους ανθρώπους στην ζωή μου, οι οποίοι περνούσαν διάφορα άλλα προβλήματα σε σημείο που να κάνουν τέτοιες απόπειρες, άρχισε το παιδί που υπήρχε μέσα μου να ξυπνάει και να προσπαθεί να τους βοηθήσει– τι κι αν οι ίδιοι τελικά, με έριχναν σε εκείνον τον φαύλο κύκλο που είχαν πέσει μόνοι τους– με όποιον τρόπο μπορούσε βέβαια. Ιανουάριος του 2018. Κρεμόμουν από μία κλωστή προς την κατάθλιψη. Έκλαιγα, δεν είχα φίλους, στο σχολείο με κοιτούσαν με μισό μάτι. Ήθελα να πεθάνω. Η μητέρα μου, τρομοκρατούμενη που η ίδια μου η "φίλη" τότε με είχε ρίξει σε αυτόν τον δρόμο, μου είχε πει χιλιάδες φορές να πάμε σε κάποιον ειδικό. Να μιλήσω κάπου, αφού δεν μιλούσα προφανώς σε κανέναν. Κλείσαμε λοιπόν ένα ραντεβού. Εγώ αγχωμενη φουλ, η μητέρα μου να μου μιλάει για ομάδες όπου λένε τα προβλήματα τους. Εγώ ανένδοτη ότι δεν θα ήθελα να μιλήσω σε κανέναν άλλον, εκτός από έναν, και εκείνος, αν μου το έβγαζε. Οι συνεδρίες διαδεχόταν η μία την άλλη και ξεπερνούσα πολλά προβλήματα. Βοηθούσα πολλούς φίλους που αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα, είχα σώσει πολλές φίλες μου που αντιμετώπιζαν τ�� ίδιο πρόβλημα με εμένα, είτε έκαναν κάτι στον εαυτό τους, είτε όχι. Αύγουστος του 2019. Γνωρίζω έναν άνθρωπο, ο οποίος γίνεται όλη μου η ζωή ξαφνικά. Αλλά τα προβλήματα του, το γεγονός ότι είχε μπει σε εκείνη την μαύρη τρύπα, την οποία προσπαθούσα να μπω για να τον σώσω, βούτηξαν και εμένα. Πρώτη απόπειρα. Ευτυχώς δεν είχε επιτυχία, με εμένα να κλαίω στο κρεβάτι μου, μην μπορώντας άλλο. Όλα πέρασαν. Εκείνος ο άνθρωπος και λίγοι φίλοι μου, με βοήθησαν να σηκωθώ όρθια. Μονάχα που εκείνος ξανά βουτούσε εκεί, με την χαριστική βολή, την τελευταία του απόπειρα, την οποία και πρόλαβα στο τσακ. Για εκείνον, έγραψα ένα βιβλίο, παράδειγμα, το οποίο τον έκανε να καταλάβει καλά το πόνο που ένιωθα κάθε φορά που δεν μπορούσα να τον βοηθήσω. Φεβρουάριος 2020. Έφυγε. Εκείνος που με κρατούσε για να μην πέσω, έφυγε. Δεύτερη απόπειρα. Πήγα σχεδόν κλαίγοντας στο φροντιστήριο. Ήμουν ράκος. Κάθε βράδυ έκλαιγα και ευχόμουντην επόμενη να μην ζούσα. Κάθε βράδυ τι ίδιο πράγμα. Κάθε βράδυ έσπαγα. Τρίτη απόπειρα. Το μυαλό μου φώναζε να ξυπνήσω. Δεν ήμουν εγώ εκείνη, σε αυτό το στρώμα του κρεβατιού. Δεν ήμουν εγώ αυτή η δυναμική κοπέλα που βοηθούσε όλους της τους φίλους. Δεν ήμουν εγώ. Πέρασαν επτά μήνες, με πολύ δουλειά γιατί υπήρχαν και οι πανελλήνιες, πολλές κακοτυχίες, πολύ αγώνα, νύχτες που συνέχιζα να κλαίω, να έχω πονοκεφάλους, να μην νιώθω καλά στην ψυχή αλλά ξέρεις κάτι; Μπορώ να λέω ότι πάλεψα και ότι σιγά σιγά βρίσκω εμένα, με πολύ μεγάλη προσπάθεια, μέχρι και σήμερα, κάνοντας τον δικό μου προσωπικό αγώνα, με την σκέψη της αυτοκτονίας, ή την εμμονή με τα χάπια, να έχει βγάλει φτερά. Το μήνυμα μου από όλη την ιστορία; ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ! Μίλησε με κάποιον ειδικό– δεν είναι κακό, ίσα ίσα θα σε βοηθήσει– (άλλο που γι αυτό δεν έχω μιλήσει ούτε εγώ η ίδια, ούτε στην ψυχολόγο μου) είτε με την ίδια σου την οικογένεια ή τους πιο έμπιστους φίλους και ζήτα μία βοήθεια. Όποιος σκέφτεται τέτοια πράγματα, δεν πρέπει να μένει σιωπηλός, γι αυτό μίλα!
Για όλους όσους αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα και θα ήθελαν να μιλήσουν σε κάποιον και θεωρούν ότι κανένας δεν θα τους καταλάβουν και ότι είναι μόνοι τους σε όλο αυτό, παρακάτω έχω μια γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία, την οποία μπορείτε να καλέσετε: 1018
Επίσης για όποια άλλη βοήθεια, μην διστάσεις να στείλεις και σε μένα την ίδια ώστε να προσπαθήσω να σε βοηθήσω!
Και... Μην μένεις σιωπηλός. Μίλα!
#αυτοκτονία#10 Σεπτεμβρίου#παγκόσμια ημέρα πρόληψης της αυτοκτονίας#μίλα#τώρα#1018#χρειάζεσαι βοήθεια;
110 notes
·
View notes
Text
Απωθημένο
Μάρτιος του '18 οδηγώντας προς Ναύπλιο...
Ξέρετε βλακείες στο λεωφορείο πειράγματα και τα σχετικά... Φτάνοντας στο ξενοδοχείο τακτοποιούμαστε στα δωμάτια και περιμένουμε να βγούμε τη βραδινή έξοδο.
Το δωμάτιο μας στο ισόγειο με μπαλκονόπορτα και μία μικρή αυλή περικυκλωμένη από θάμνους δίπλα μας κορίτσια της ��ρώτης και από πάνω μας άγνωστοι γείτονες...
Κατά τις 18:00 ήμουν έξω και έκανα bottleflip με ένα μπουκάλι νερό, βαρέθηκα και μπήκα μέσα, σε λίγο η φίλη μου βγαίνει έξω και πετάει το μπουκάλι στο παράθυρο και μπαίνει μέσα αλαφιασμένη λέγοντας μας ότι από πάνω μας μένουν τρία αγόρια. Βγαίνω έξω και πετάω το μπουκάλι, οι φίλες μου ήταν από πίσω μου, και ξαναμπαίνω μέσα γρήγορα... Συνεχίστηκε πολλές φορές μέχρι που τελικά μας έπιασαν και μας ρώτησαν πως μας λένε. Συστηνόμαστε και λένε “Περιμένετε μισό κατεβαίνουμε”. Κατεβαίνουν και καθόμαστε έξω στο τραπεζάκι και αρχίζουμε να μιλάμε... Μέχρι που πήγε 20:00 η ώρα οι καθηγήτριες μας φωνάζουν να φύγουμε με το λεωφορείο για το κέντρο του Ναυπλίου... Δίνουμε ραντεβού στις 23:00 στο συντριβάνι του ξενοδοχείου...
Γυρνάμε από τη βόλτα και πάμε να τους περιμένουμε... Δεν ήρθαν ποτέ...
Το επόμενο βράδυ...
Ακούμε φωνές από πάνω βγαίνουμε έξω και τους φωνάζουμε. Ξανακατεβαιίνουν φέρνουμε UNO και αρχίζουμε να παίζουμε... Εγώ κλέβω συνέχεια και δεν με καταλαβαίνει κανείς εκτός από έναν... Μου κλείνει το μάτι και συνεχίζει βοηθώντας με να κλέψω περισσότερο... Λένε να ανταλλάξουμε ονόματα στο ίνστα. Του το δίνω και μου το δίνει...
Έστριβε το τσιγάρο και ήταν τόσο σίγουρος για αυτό που έκανε τον κοιτάω επίμονα, μου λέει:
-“Σε ενοχλεί να το σβήσω?”
-“Όχι συνέχισε δεν με πειράζει απλά κοιτάω...”
(ο καπνός με πειράζει και βαριανασαίνω γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω)
Χτυπάει το κινητό μου και πάω λίγο πιο κει για να μιλήσω με τους γονείς μου. Αφού τερμάτισα την κλήση νιώθω κάτι να με ακουμπάει στον ώμο. Γυρνάω και βλέπω αυτόν να με κοιτάει, να χαμογελάει και να μου λέει:
-“Θες μία ανάμνηση μαζί μου?”
-“Αναλόγως που και τι”
-“Θες ναι ή όχι?”
-“Ναι” είπα αποφασισμένη θα το ζούσα χωρίς ενοχές...
-“Ωραία πάμε...”
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες μέχρι που φτάνουμε σε ένα δωμάτιο-αποθήκη στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου. Πάει και κάθεται, μισός, στο παράθυρο με κρεμασμένο το ένα πόδι και μου λέει να πάω κι εγώ... Πηγαίνω και κάθομαι απέναντι του. Κοιτιόμαστε για μερικά δευτερόλεπτα και γυρνάω το κεφάλι μου από την μεριά του βουνού και χαζεύω. Αρχίζουμε να συζητάμε για σχεδόν τα πάντα εκτός από τις οικογένειες μας. Μετά από λίγο βγάζει ξανά τσιγάρο και αρχίζει να το στρίβει.
- “Γιατί το άρχισες?”
- “Απογοήτευση...”
- “Ερωτική?”
- “Απ' όλους...”
- “Πιο συγκεκριμένα?”
- “Από τον εαυτό μου” είπε ψιθυριστά
- “Δεν υπήρχε άλλη λύση?”
- “Φυσικά και υπήρχαν... Πολλές κιόλας... Απλά αυτή είναι η πιο... Αυτοκαταστροφική...Καταστρέφεσαι αργά αλλά όμορφα.”
[...]
- “Θα μου δώσεις ένα?” είπα και γέλασε.
- “Σε εσένα?”
- “Ναι...”
- “Και να γίνω η αιτία της καταστροφής σου? Καλύτερα όχι”
- “Δώσε μου ένα.”
- “Είπαμε όχι θα ανάψεις φωτιές που θα διαρκέσουν περισσότερο από αυτό το τσιγάρο και δεν με παίρνει...”
- “Τίποτα δεν κρατάει για πάντα... Συνήθισε το Δημήτρη...”
Και συνεχίσαμε να μιλάμε μέχρι το πρωί...
Από εκείνη τη νύχτα και μετά δεν τον ξαναείδα ποτέ... Εκείνη τη στιγμή δεν ένιωσα τίποτα ήξερα ότι ήταν ήδη πολύ αργά πλέον συνέχιζα να τον παρακολουθώ καθημερινά από το ig δεν του έστειλα δεν μου έστειλε...
*το παράθυρο της φωτογραφίας είναι αυτό το οποίο γνωριστήκαμε με το μπουκάλι πρώτη φορά
- Χαοδαιώνη 29/12
#greek posts#greek quotes#greek tumblr#γρεεκ κουοτς#γρεεκ ποστς#γρεεκ τεξτ#γρεεκζ#ελληνικά κουοτς#ελληνικά στιχάκια#ελληνικο μπλογκ#ελληνικο ποστ#ελληνικο ταμπλρ#ελλαδα#quote#γρικ ποστ#γρικ κουοτς#γρικζ#γρικς#γρικ τεξτ#γνωριμία#απωθημενα#απωθημένο#απωθημένα#απωθημενο#ναυπλιο#θεσσαλονίκη#βεροια#τσιγάρο#τσιγαρο#τσιγαρα
249 notes
·
View notes
Text
Το τέλος του κόσμου, Γεωργία Καρδαρά
Το τέλος του κόσμου ήταν να ξεκινήσει Πέμπτη βράδυ στις έντεκα. Το είχα σημειωμένο στο ημερολόγιο, αλλά η στιγμή ήρθε και έφυγε χωρίς να το καταλάβω. Ξέρεις πως είναι με παιδιά και με δουλειά και με υποχρεώσεις – ξεχνιέσαι. Κάνεις πρώτα τα σημαντικά, όσα έχεις να κάνεις για τους άλλους και αμελείς να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου.
Αυτές τις μέρες ιδιαίτερα αφαιρούμαι εύκολα, αλλά το είχα πάρει απόφαση από καιρό. Καμία δικαιολογία, καμία αναβολή – το τέλος του κόσμου θα ερχόταν, στ��� αλήθεια αυτή τη φορά. Φυσικά και φοβόμουν – είναι τρομαχτικό να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα – αλλά έπρεπε να το κάνω. Το self-care είναι απαραίτητο για την καλή ψυχική υγεία, και αν δεν είμαι ψυχικά όσο καλύτερα γίνεται δεν μπορώ να προσφέρω τον καλύτερό μου εαυτό. Αλλά κυρίως είναι ένα δώρο από μένα προς εμένα.
«Τι κάνεις εκεί;» είπε ο σύζυγός μου όταν με είδε να σημειώνω νέα ημερομηνία στο ημερολόγιο.
«Τίποτα, σημειώνω εκείνο το πράγμα που ήταν να κάνω πριν μήνες.»
«Α ναι, το περίφημο ‘τέλος του κόσμου’. Για πότε είναι;»
«Αυτή τη Δευτέρα. Τελειώνω νωρίς από δουλειά και δεν έχω γυμναστήριο. Είναι ιδανική μέρα.»
Με κοίταξε σκεπτικός. «Σίγουρα θέλεις να το κάνεις;»
«Φυσικά.»
«Έλα τώρα.»
Είναι δύσκολο να κρατήσω πράγματα από τον σύζυγό μου. Πάντα καταλαβαίνει τις σκέψεις μου, ακόμα και όταν δεν τις καταλαβαίνω εγώ.
«Εντάξει, έχεις δίκιο, αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει. Αν όχι εγώ, δεν θα γίνει ποτέ.»
«Καταλαβαίνω αγάπη μου, αλλά γιατί πρέπει να φέρεις εσύ το τέλος του κόσμου; Κάνεις τόσα πράγματα, έχεις τόσες ευθύνες. Δεν χρειάζεται να φορτωθείς και αυτό.»
«Ναι, αλλά θέλω να γίνει. Θέλω και χρειάζεται. Ακόμα και αν είναι δύσκολο να ξεκινήσω, ξέρω ότι αν επιθυμώ ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, πρέπει να κάνω τις απαραίτητες διαδικασίες. Είναι όπως όταν είχες κατάθλιψη και δεν μπορούσες να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι ούτε για να λουστείς, ωστόσο ήθελες να είσαι λουσμένος οπότε το έκανες στο τέλος. Είναι το ίδιο πράγμα – μπορεί να μην θέλω να φέρω το τέλος του κόσμου αλλά θέλω ο κόσμος να τελειώσει.»
Κούνησε το κεφάλι και άφησε τα λόγια μου να πέσουν στη θέση τους. Με πλησίασε και έβαλε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου.
«Θα είναι όντως καλύτερα όταν τελειώσει ο κόσμος; Αν δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας;»
«Τι άλλο να είναι;»
«Ξέρω γω, ίσως αν δοκιμάζαμε πρώτα να κόψουμε τη γλουτένη;»
Γέλασα, και έβαλα τα χέρια μου γύρω απ’ το λαιμό του.
«Δεν νομίζω να ευθύνεται η γλουτένη για όλα μας τα προβλήματα. Αν ήταν τόσο εύκολο καλά θα ήταν.»
«Ίσως το τέλος του κόσμου να είναι λίγο δραστικό;»
«Τα δραστικά προβλήματα απαιτούν δραστικά μέτρα. Θα είναι καλύτερα. Το ξέρω. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Είναι κάτι που το έχω ανάγκη – όλοι μας το έχουμε ανάγκη.»
«Ναι...»
Το πρόσωπό του ήταν συνοφρυωμένο, η έκφρασή του σοβαρή. Ακόμα είχε αμφιβολίες.
«Τι είναι;» τον ρώτησα.
«Απλά δεν ξέρω αν ο κόσμος είναι το πρόβλημα.»
Έφερα το κεφάλι μου στον ώμο του και έγειρα πάνω του. Με αγκάλιασε.
«Και να μην είναι το πρόβλημα, το τέλος του είναι η λύση στο πρόβλημα. Είναι πέρα απ’ τις δυνάμεις μου να κάνω κάτι παραπάνω.»
«Τότε ίσως να μην είναι ευθύνη σου να κάνεις κάτι». Έκανε ένα βήμα πίσω για να με κοιτάξει. «Καταλαβαίνω την επιθυμία σου, αλλά αν δεν στο ζήτησε κανείς δεν χρειάζεται να –»
«Τότε δεν καταλαβαίνεις». Έκανα κι εγώ ένα βήμα πίσω και άφησα τα χέρια μου να πέσουν από γύρω του. «Δεν καταλαβαίνεις, γιατί αν καταλάβαινες θα ήξερες ότι θέλω να γίνει και αν δεν το κάνω δεν θα γίνει. Πρέπει να το κάνω αυτό για μένα. Το χρωστάω στον εαυτό μου. Θέλω την ηρεμία μου – δεν θέλεις να έχω την ηρεμία μου;»
«Φυσικά και θέλω να έχεις την ηρεμία σου», είπε σηκώνοντας τα χέρια του απολογητικά. «Απλά πιστεύω ότι ίσως υπάρχει πιο απλός τρόπος για να γίνει.»
«Δεν υπάρχει, έχω προσπαθήσει». Ξαναγύρισα προς το ημερολόγιο και έγραψα το υπόλοιπο πρόγραμμα της βδομάδας. «Ο μόνος άλλος τρόπος είναι πιο δραστικός και πέρα απ’ τις δυνάμεις μου. Το τέλος του κόσμου ίσως να μην είναι η καλύτερη λύση, αλλά είναι η καλύτερη δυνατή λύση. Έχεις ένα ντόνατ που το δηλητηριάζει η τρύπα του – δεν μπορείς να εξαφανίσεις την τρύπα, αλλά αν φας το ντόνατ δεν υπάρχει τρύπα.»
«Λες δηλαδή καλύτερα να μην υπάρχει το ντόνατ εξαρχής;»
Το σκέφτηκα για λίγο.
«Λέω καλύτερα να υπάρχει το ντόνατ για να φαγωθεί.»
«Αυτό είναι απαίσια σκέψη.»
«Το ξέρω. Αλλά κάποιος πρέπει να φάει το ντόνατ κι εγώ πεινάω.»
Γύρισε προς το παράθυρο. Ο ήλιος ετοιμαζόταν να δύσει, το φως του πορτοκαλί πάνω στα σύνεφα.
«Αν δεν υπήρχε η τρύπα, δεν θα ήταν ντόνατ.»
«Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήταν να είναι ντόνατ – ήταν να είναι σου με κρέμα.»
Γέλασε.
«Πιο πολύ προφιτερόλ θα έλεγα.»
Γέλασα κι εγώ. «Προφιτερόλ από ντόνατ με σάλτσα σοκολάτας. Αυτό ακούγεται σαν λαχταριστό γεύμα.»
Γύρισε προς το μέρος μου, χαμογελώντας ακόμα.
«Είπαμε, ένα, μην το παρακάνεις. Ο κόσμος είναι το πρόβλημα, όχι το όλο κτίσμα.»
«Νόμιζα ότι η τρύπα ήταν το πρόβλημα.»
Με έπιασε στα χέρια του και με φίλησε.
«Όπως είπες, χωρίς ουσία δεν υπάρχει απουσία.»
«Έτσι είπα;» γέλασα.
Φίλησε το μέτωπό μου.
«Κάπως έτσι.»
Μείναμε για λίγη ώρα αγκαλιασμένοι μπροστά στο ημερολόγιο, τα μάτια μας εστιασμένα στην ίδια ημερομηνία.
«Ξέρεις», έσπασε τη σιωπή, «αν θέλεις παραπάνω χρόνο δεν είναι πρόβλημα. Πάντα εκεί θα είναι ο κόσμος, το τέλος μπορεί να ξεκινήσει όποια στιγμή θες.»
«Χμ… Δεν ξέρω. Αν σκέφτομαι έτσι δεν θα το κάνω ποτέ. Έτσι καταλήγεις με ατέλειωτές δουλειές χρόνια μετά. Πόσα χρόνια είναι να φτιάξεις το σπίτι του σκύλου;»
«Δεν το χρειάζεται πλέον.»
«Αν το είχες κάνει στην ώρα του, θα τον είχες προλάβει πριν πεθάνει.»
«Άρα αν αναβάλεις το τέλος του κόσμου μπορεί να τελειώσει πριν πάρεις απόφαση.»
«Ναι, αλλά εντωμεταξύ θα το έχω βάρος.»
«Ναι, ο κόσμος είναι βάρος.»
«Ειδικά όταν κουβαλάς το βάρος του στους ώμους σου.»
«Δεν στο ζήτησε κανείς.»
«Έλα με ξέρεις, έχω αίσθηση κοινωνικής ευθύνης.»
Έκρυψε το πρόσωπό του ανάμεσα στον λαιμό και στον ώμο μου.
«Για σένα δεν είπες το κάνεις;»
«Ναι. Αλλά μερικές φορές αυτό που είναι καλό για μας είναι καλό για όλους,»
«Όχι πάντα.»
«Όχι πάντα. Σπάνια. Αυτή τη φορά έτσι είναι πιστεύω.»
«Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν θέλει να τελειώσει ο κόσμος.»
«Ναι, αλλά τι ξέρουν;»
«Χμ, ναι. Κανείς δεν έχει δίκιο σαν εσένα.»
Ένιωσα το χαμόγελό του πάνω στο δέρμα μου. Έπιασα το κεφάλι του και έφερα τα χείλη του στα δικά μου.
«Καλό παιδί.»
Γέλασε.
«Εντάξει τώρα. Πάμε να ξεκουραστούμε μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά απ’ το ποδόσφαιρο. Αλλά πρώτα υποσχέσου μου ότι θα το σκεφτείς λίγο παραπάνω;»
Κούνησα το κεφάλι και γέλασα. Το είχα πάρει απόφαση, αυτή τη φορά σίγουρα, όχι άλλη αναβολή, όπως με το σπίτι του σκύλου και τις κουρτίνες που λέω εδώ και χρόνια ότι θα μπαλώσω. Αλλά δεν μπορώ να του αρνηθώ τίποτα.
«Εντάξει, θα το σκεφτώ.»
_
Η Γεωργία Καρδαρά είναι επίδοξη συγγραφέας. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία της είναι να γράφει πάνω από μια φορά τον χρόνο. Αυτό είναι ένα από τα λίγα ολοκληρωμένα έργα της. Θα τη βρείτε εδώ καθώς και σε άλλες απόμερες γωνιές του ίντερνετ.
3 notes
·
View notes
Text
06/12/19
Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να το διαβάσεις αυτό. Απλά έχω ανάγκη να ξεσπάσω στο χαρτί. Είμαι μόνο 16. Ξέρω ότι θα ξανά ερωτευτώ κάποια στιγμή. Αλλά για την ώρα τα πάντα είσαι εσύ. Η σκέψη μου όταν ξυπνάω, οι αναμνήσεις μαζι σου σε κάθε τραγούδι που ακούω, η μορφή σου σε κάθε όνειρο μου, το μόνο ατομο που θα ψάξω κάθε πρωί στο σχολείο. Ο άνθρωπος που μπήκε στην ζωή μου τόσο ξαφνικά αυτό το καλοκαίρι και τόσο ξαφνικά βγήκε. Πάνε 2 μήνες από τότε που το διαλύσαμε. Και όμως ακόμα ειμαι εδώ. Ευτυχώς ή δυστυχώς..
Στον 1ο μήνα αυτής της σχέσης όλα άρχισαν να πηγαίνουν λάθος. Συνεχώς τσακωνόμασταν και ήσουν τόσο εγωιστής που ποτέ δεν παραδεχόσουν τα λάθη σου. Χωρίσαμε. Σου άφησα την επιλογή και διάλεξες αυτόν τον δρόμο. Οι επόμενες μέρες ένα χάος. Σε στεναχώρησε. Ή τουλάχιστον έτσι έδειξες. Για λίγο. Εγώ πάλι έδειξα το αντίθετο ένω μέσα μου πέθαινα μέρα με την μέρα. Ξέρεις τι είναι να δείχνεις χαμογελαστή και μέσα σου να έχεις σπάσει; Πέρασε λίγος καιρός και μου είπες ότι θες να μιλήσουμε.. Δέχομαι. Πάμε σπίτι σου. Ξαπλώνω στο κρεβάτι σου. Μιλάμε. Νιώθουμε και οι δύο τόσο άβολα. Η συζήτηση δεν κυλάει. Έρχεται η στιγμή που μου λες:" είσαι η πρώτη κοπελα που ξεπέρασα τόσο εύκολα". ΓΙΑΤΙ; Γιατί να πεις κάτι τέτοιο; Έσπασα. Ράγισα. Μετά από μερικές μέρες μου στέλνεις μήνυμα και μου ζητάς συγγνώμη για αυτό που μου είπες και πως δεν αντέχεις να μην μιλάμε εμείς οι δυο. Δεν υπήρχε ενδιάμεση λύση. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε φίλοι εμείς οι δύο. Σου λέω πως θα λέμε τα τυπικά και όπου βγει. Μετά απο μερικές μέρες μου λες πως θες να μιλήσουμε. Πάλι. Δέχομαι. Ξανά. Πάμε και καθόμαστε στα σκαλάκια μιας πολυκατοικίας. Περιμένω να μου πεις πως θες να ξανα προσπαθήσουμε γιατί έτσι έδειχνες τις τελευταίες μέρες. Και μετά από ένα σωρό δικαιολογίες μου πετάς ένα "δεν θέλω να είμαι σε σχέση αυτόν τον καιρό." Και μετά έρχεται το καλύτερο: " μπορεί να γίνει κάτι μεταξύ μας στο μέλλον αλλά μπορεί και όχι." Τι να νιώσω μετά από αυτο; Ότι είμαι απλά ένα παιχνιδάκι για σένα; Ότι με κοροϊδεύεις κατάμουτρα; Και εγώ, ενώ ήμουν αυτή που ήθελα πιο πολύ από τους 2 να είμαστε μαζί το τελείωσα. Ή μάλλον πιο σωστά δεν επέτρεψα να ξανά ξεκινήσει. Δέχτηκες αμέσως. Ούτε που σε πείραξε. Φεύγω. Σου λέω ότι θα λέμε τα τυπικά καθώς μου πετάς το γνωστό "δεν είναι ανάγκη να μην μιλάμε τώρα."Φεύγω. Το ίδιο βράδυ έχω μήνυμα από την κολλητή μου. Μου στέλνει σκριν ένα ερωτικό στιχάκι που ανέβασες στους "στενούς" που πήγαινε ξεκάθαρα για άλλη κοπέλα. Συγκεκριμένα για την "κολλητή" σου. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο μέσα μου για να σπάσει. Όλα ένα ψέμα. Με το μεγαλύτερο το "Σ αγαπώ". Δεν σου ξαναμιλάω. Δεν ξέρεις το γιατί, αλλά δεν έρχεσαι να με ρωτήσεις και απλά πετάς σπόντες στην κολλητη μου.
Έχει περάσει 1μησι μήνας από τότε. Το Σάββατο είχα την γιορτή μου. Περίμενα ένα Χρόνια πολλά. Δεν ήρθε ποτέ.. Και φτάνουμε στο σήμερα. Έχεις εσύ την γιορτή σου. Δεν έρχεσαι σχολείο και χαίρομαι. Έρχεται απόγευμα. Έχω κανονίσει να πάω για μπιλιάρδο με τους φίλους μου. Και τυχαίνει εκείνη την ώρα να είσαι εκεί. Παίζεις με ένα παιδί αρχικά. Κάθομαι απέναντι και σε παρατηρώ που ρίχνεις ενώ τρέμω ολόκληρη. Την ώρα που ετοιμάζεσαι να ρίξεις και κάθεσαι απέναντι μου σηκώνεις το βλέμμα σου και με κοιτάς μέσα στα μάτια. Λιώνω. Έρχεται η ώρα να παίξουμε όλοι. Παίζουμε με ομάδες και είμαστε αντίπαλοι. Καταλήγουμε δίπλα. Με βοηθάς. Μου δείχνεις πως να κρατάω την στεκα, πως να τοποθετήσω την μπάλα. Λιώνω. Έρχεται η ώρα που σου μένει μόνο 1 μπαλα για να κερδίσεις. Κάθομαι τυχαία στην θέση που πρέπει να έρθεις για να ρίξεις. Αρνούμε να πάω πιο πέρα για πλάκα. Έρχεσαι δίπλα μου λέγοντας πως δεν σε ενοχλώ, κολλάς διπλα μου και τα χέρια μας καταλήγουν αγκαζέ ώστε να ρίξεις. Λιώνω. Τα πόδια μου λυγίζουν. Η καρδιά μου νιώθω να έχει σταματήσει να χτυπάει. Είμαστε τόσο κοντά μετά από 2 μήνες. Φυσικά και κερδίζεις τον αγώνα. Έρχεται η σειρά να αλλάξουμε ομάδες. Βγαζουμε νουμεράκια και γυρνάω εγώ. Λέω το 1 και το 3. Και είμαστε εμείς οι 2. Κανείς μας δεν το περιμένει. Ακούω την κολλητή μου να λέει "η τύχη σας" χαμογελώντας και εσένα να λες "τύχη βουνό" με το πιο όμορφο χαμόγελο. Γιατί ρε μοίρα μου το κάνεις αυτο; Γιατί όλα αυτά; Γιατί σήμερα; Γιατί όχι πριν 2 μήνες; Όταν φεύγουμε ακούω κάτι παιδιά να σου φωνάζουν χρόνια πολλα. Εγώ είμαι πιο μπροστά. Έρχεται η ώρα που πρέπει να στρίψεις μαζί με τα παιδιά και λες καληνύχτα μόνο στην κολλητη μου επίτηδες. Δεν σε κατηγορώ. Απλά δεν σε καταλαβαίνω.
Αυτή την στιγμή ειμαι στο κρεβάτι μου και σκέφτομαι όλα όσα έχουν γίνει. Μπορεί να είναι και η ιδέα μου αλλα σήμερα το ένιωσα πως βαθιά μέσα σου νιώθεις κάτι. Είναι μια φλόγα που σχεδόν έχει σβήσει αλλα ακόμα υπάρχει. Δε ξέρω γιατί η ζωή μού παίζει τέτοια παιχνίδια. Δεν ξέρω γιατί δεν ήταν γραφτό να είμαστε μαζί. Δεν ξέρω πλέον που θα βγει όλο αυτό. Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Ήθελα να τα περνάγαμε μαζί. Αλλά θα τα περάσω μόνη. Δεν ξέρω τι υπάρχει μέσα στην καρδιά σου. Δεν ξέρω γιατί μου φέρθηκες έτσι. Δεν ξέρω γιατί ασχολούμαι ακόμα μετά από όλα αυτά. Δεν σου είπα ποτέ το σ'αγαπώ αλλά το εννοούσα περισσότερο από σενα.
Ξέρω ότι δεν θα το δεις ποτέ αυτό. Ίσως αν το έβλεπες να καταλαβαίνες. Ή ίσως απλά να προσπαθούσες να τα διαψεύσεις όλα. Είναι ένα μέρος της ιστορίας μας. Όχι το ευχάριστο. Αυτό θα μείνει στο μυαλό μου. Είναι κάτι που μόνο εγώ και εσύ έχουμε μοιραστεί και ας το ξέρουμε μόνο οι δύο μας. Μπορεί να μην ένιωσες ποτέ τίποτα για μένα. Και αυτή την στιγμή πονάω. Πονάω πολύ. Εσύ πάλι όχι. Αλλά αυτή είμαι. Και όταν αγαπάω ποναω. Και ναι κάποιοι θα πουν πως δεν υπάρχει αγάπη σε αυτή την ηλικία και αυτοί που με ξέρουν θα πουν ότι δεν σε αγαπάω και πως απλώς έχω αισθήματα. Όμως αυτό που νιώθω το ξέρω μόνο εγώ. Εδώ θα μπορούσα να πω το αντίο. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να το πω ακόμα. Λυπάμαι για το πώς καταλήξαμε. Θα μπορούσαμε να είχαμε φτάσει πολύ μακριά μαζί. Αλλά κάναμε και οι δύο πολλά λάθη. Βαθιά μέσα μου πάντα θα σε περιμένω. Αν ποτέ το δεις αυτό να ξέρεις πως υπάρχει η κοπέλα που ένιωσε πραγματικά για σένα. Και ας μην στο έδειξε όσο έπρεπε. Και ας της φέρθηκες σαν τον χειρότερο μαλακα. Αυτή σε συγχωρεί. Και ας μην πρέπει.
Μπορούσαμε γαμωτο. Γιατί δεν τα καταφέραμε; Μην ξεχάσεις όσα ζήσαμε. Μην με ξεχάσεις. Α και χρόνια πολλά..
2 notes
·
View notes
Text
Καρδιά μου...
Απ' τη μία δε μπορούσα να σ' αφήσω έτσι
Δεν το άντεχα να είσαι πληγωμένος
Έβλεπα το κενό στα μάτια σου
Που όμως δε κατάφερες να γεμίσεις
Τουλάχιστον με τον σωστό τρόπο
Αφού με διέλυσες
Γύρισες πίσω σ' εμένα
Μετανιωμένος
Χωρίς όμως να έχεις γεμίσει τις ρογμές σου
Κι όμως
Σε νοιαζόμουν ακόμα
Ήμουν ακόμα ερωτευμένη με το χαμόγελό σου
Απ' την άλλη όμως,
Παρόλες τις πεταλούδες στο στομάχι
Που έφερναν τα χαμογελαστά μάτια σου
Την ζεστή αύρα που δημιουργούσε το άγγιγμά σου
Αποφάσισα
Οτι δεν ήσουν ο μόνος πληγωμένος
Και κατάλαβα
Πως παρόλα τα έντονα συναισθήματα
Που με καταβάλουν και μόνο απ' την όψη σου
Πρέπει να επικεντρωθώ σε ένα άλλο άτομο
Άτομα σπασμένο σε κομμάτια
Αφού μοίρασε τη ψυχή του
Στους αγαπημένους
Ομως η κάγαθη πράξη
Δεν βρήκε ανταπόκριση
Και κατέληξε στην άδεια γωνιά
Της καρδιάς μου
Που τη μοίρασα σε 'σενα
Όμως εσύ ήσουν τυφλομένος
Και ενδιαφερόσουν μόνο για τις σχισμές
Που είχε η δική σου καρδιά
Και με απληστία κράτησες το κομμάτι μου
Ελπίζοντας πως ήταν η λύση σου
Αλλά δε κατάλαβες ότι έκανες αυτό που σου έκαναν
Με πλήγωσες όπως σε πλήγωσαν
Αλλά όπως είπα
Ήσουν τυφλός
Κι είπα να πάρω τα κομμάτια της ψυχής μου
Απομακρύνθηκα απ' την απληστία σου
Και είπα να συγκεντρωθώ
Στο να γεμίσω την άδεια θέση που υπήρχε
Αλλά θα το πραγματοποιήσω
Με την εύρεση της πνευματικής μου σταθερότητας
Ευχαριστώ,αλλά δεν...
Δεν θα παραμείνω άλλο σ' αυτήν την κατάσταση
Αντίο
Δέσποινα Κδ.
1 note
·
View note
Photo
«Είναι πολύ πιθανό -σε συγκλονιστικό βαθμό πιθανό, θα έλεγε κανείς- ότι πάντα θα μαθαίνουμε περισσότερα για την ανθρώπινη ύπαρξη από τα μυθιστορήματα παρά από την επιστήμη της ψυχολογίας.» -- Νόαμ Τσόμσκι
«Η έσχατη πίστη είναι να πιστεύεις σ’ ένα μύθο, που γνωρίζεις ότι είναι μύθος, αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πιστέψεις.» -- Γουάλας Στίβενς
Η διαπίστωση του Τσόμσκι δεν είναι καθόλου πρωτότυπη. Οι καλλιτέχνες, και ιδιαίτερα οι λογοτέχνες, φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται και περιγράφουν την ανθρώπινη ύπαρξη (φύση-ψυχή-διάνοια-συμπεριφορά-κατάσταση-καταδίκη κλπ) καλύτερα και πάντα νωρίτερα απ’ τους επιστήμονες.
Κάποιοι θα σκεφτούν ότι αυτό συμβαίνει γιατί ο συγγραφέας ασχολείται με τον άνθρωπο ολιστικά, κι όχι με κάποιο από τα μέρη του -ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, φυσιολογικά, ανθρωπολογικά, βιολογικά κλπ.
Κάποιοι άλλοι θα σκεφτούν ότι μπορεί οι καλλιτέχνες να αντιλαμβάνονται τον κόσμο ενορατικά-διαισθητικά, πηγαίνοντας απ’ το Α στο Κ, χωρίς να χρειαστεί να περάσουν τα ΒΓΔΕΖΗΘΙΚΛ.
Όμως μάλλον άλλη είναι η λύση. Ο συγγραφέας μπορεί ν’ αντιληφθεί καλύτερα τα των ανθρώπων, γιατί το αντικείμενο του στοχασμού του είναι πρωτίστως ο ίδιος του ο εαυτός.
Καθώς ομφαλοσκοπεί και γράφει για την υποκειμενική του αλήθεια τυχαίνει πολλές φορές να γίνεται πιο αντικειμενικός απ’ τους επιστήμονες, και να καθρεφτίζει στο έργο του όλους τους ανθρώπους.
Αυτό πέτυχε και η Βιρτζίνια Γουλφ, που καθώς προσπαθούσε να αντιπαλέψει και να κατανοήσει τους προσωπικούς της δαίμονες, κατάφερε να προβλέψει θεωρίες του νου που η νευροεπιστήμη ξεκίνησε να ψηλαφεί ογδόντα χρόνια αργότερα.
Το 1920, κι αφού είχε γράψει δύο αδιάφορα μυθιστορήματα (βικτοριανά και νατουραλιστικά, όπως αυτά που όλοι έγραφαν τότε), γεννήθηκε στη Γουλφ η ιδέα για ένα «νέο μυθιστόρημα».
Χωρίς τραπεζάκια για το τσάι και ταπετσαρίες άμαξας και παντογνώστες αφηγητές. Ήθελε να καταφέρει να αποδώσει λογοτεχνικά το χάος του νου της.
Η Γουλφ υπέφερε σε όλη της τη ζωή από ψυχικές διαταραχές -κάθε είδους. Οι βιογράφοι της διέγνωσαν διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη), νευρική ανορεξία, κρίσεις άγχους και μερικές ακόμα ψυχικές ιδιαιτερότητες.
Και μόνο που κατάφερε να γράψει τόσο σπουδαία μυθιστορήματα είναι άξια θαυμασμού.
Όμως καθώς εντρυφούσε στη λειτουργία του δικού της παράδοξου εγκεφάλου μυθιστορώντας, η Γουλφ μπόρεσε να αποδώσει αριστουργηματικά τη μυθική εκείνη ύπαρξη που συνήθως αποκαλούμε «εαυτό».
Η Βιρτζίνια Γουλφ αντιλήφθηκε ότι ο «εαυτός» είναι μια επινόηση του νου. Και χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να το παραδεχτούν κι οι επιστήμονες.
Η νευροεπιστήμη το διατύπωσε κάπως έτσι: «Ο εαυτός αυτοεπινοείται. Παίρνουμε τις σκόρπιες σκέψεις, τα εξωτερικά ερεθίσματα, τα άστατα συναισθήματα, τις πεποιθήσεις, τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις, και τα συναρμόζουμε όλα σε κάτι στέρεο, αυτό που αποκαλούμε εαυτό, εγώ.»
Η ενότητα του νου είναι ένας μύθος. Ένας μύθος που έχουμε ανάγκη, για να μπορούμε να συναρμολογούμε τα «θραύσματα».
Γράφει στο ημερολόγιο της η Γουλφ: «Είμαστε θραύσματα και μωσαϊκά, και όχι, όπως πίστευαν, ατόφιες, συμπαγείς, αμετάβλητες ενότητες.»
Ίσως ν’ ακούγεται υπερβολικά λογοτεχνικό και φιλοσοφικό κάτι τέτοιο, αλλά πειράματα επί πειραμάτων έχουν δείξει ότι οποιαδήποτε αισθητηριακή εμπειρία διατηρείται στη βραχυπρόθεσμη μνήμη μόλις για δέκα δευτερόλεπτα, ένα θραύσμα.
Έπειτα ο νους ανασυνθέτει την πραγματικότητα από θραύσματα εντυπώσεων και αναμνήσεων, συνήθως αναδομώντας κατά το δοκούν.
Πιο ανησυχητική ακόμα είναι η απουσία μιας συγκεκριμένης περιοχής στον εγκέφαλο, όπου θα έπρεπε να συνταιριάζονται οι αποσπασματικές στιγμές, τα θραύσματα.
Η επιστήμη του εγκεφάλου έδειξε ότι δεν υπάρχει κάποιο «ανθρωπάκι», ένα κομμάτι του εγκεφάλου που να κάνει κουμάντο, ένας μονάρχης, ένας ηγεμόνας, έστω ένας αιρετός.
Ο νους λειτουργεί ολιστικά, δίχως ιεραρχίες και ηγέτες.
Μες στο κρανίο μας υπάρχει ένα πολύβουο πλήθος ισότιμων κυττάρων, τα οποία βρίσκονται σε μόνιμη διαμάχη και συνεργία, για το ποιες αισθήσεις και ποια αισθήματα θα πρέπει να γίνουν αντιληπτά, ποιες αποφάσεις να παρθούν, ποιες κινήσεις να γίνουν.
Οι νευρώνες που αποφασίζουν είναι όλοι οι νευρώνες, είναι κατανεμημένοι σε ολόκληρο τον εγκέφαλο και ενεργοποιούνται σταδιακά.
Ο νους μας είναι το καλύτερο παράδειγμα ολιστικής διακυβέρνησης. Κάθε νευρώνας είναι ισάξιος και ισοδύναμος με κάθε άλλο, ενώ κάθε ένας επιτελεί διαφορετική εργασία. Το σύνολο της δραστηριότητας δημιουργεί τον νου.
Ο νους δεν είναι μια περιοχή του εγκεφάλου. Είναι μια ολιστική διεργασία σε εξέλιξη (κάτι σαν work in progress).
Η Γουλφ, αναλύοντας τις σκέψεις της ηρωίδας της στον «Φάρο», διατύπωσε και την πρώτη θεωρία για τα δύο ημισφαίρια.
Γράφει: «Να αισθάνεσαι έντονα και ταυτόχρονα δύο αντίθετα πράγματα. Ήταν το ένα, ήταν το άλλο, κι αυτά τα δύο πάλευαν μεταξύ τους μέσα στο μυαλό της.»
Η επιστημονική θεωρία ότι κάθε εγκέφαλος κατοικείται από δύο -τουλάχιστον-διάνοιες διατυπώθηκε για πρώτη φορά απ’ τους νευροεπιστήμονες Ρότζερ Σπέρι και Μάικλ Γκαζάνιγκα. Και αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση αρχικά.
Καθώς όμως μελετήθηκαν ασθενείς με διχοτομημένο εγκέφαλο (όπου η σύνδεση δεξιού με το αριστερό ημισφαίριο είχε διακοπεί) βρέθηκε ότι τα δύο ημισφαίρια είχαν διαφορετική «ταυτότητα».
Ένας ασθ��νής φορούσε τα ρούχα με το δεξί, ενώ το αριστερό του τα ‘βγαζε. Κάποιος διάβαζε βιβλία με το δεξί μάτι (που καθοδηγείται απ’ το αριστερό ημισφαίριο), ενώ η άλλη πλευρά βαριόταν και προσπαθούσε να κλείσει το βιβλίο. Το αριστερό χέρι κάποιου φερόταν με αγένεια στη σύζυγο, ενώ το δεξί την χάιδευε.
Έγραψε ο Σπέρι: «Η χειρουργική επέμβαση άφησε αυτούς τους ανθρώπους με δύο μυαλά, δηλαδή με δύο ξεχωριστές συνειδήσεις».
Ο κάθε λοβός ήταν μια ξεχωριστή οντότητα, με τις δικές του επιθυμίες, ικανότητες κι αισθήσεις. Ποιος ήταν ο αληθινός εαυτός απ’ τους δύο;
Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε αυτή τη διαρκή διαμάχη μέσα στο κεφάλι μας;
Σύμφωνα με την νευροεπιστήμη το αίσθημα του ενιαίου είναι μια «νοερή συνομιλία».
Η συνείδηση, ο εαυτός, αναδύεται απ’ τους ψιθύρους ολόκληρου του εγκεφάλου κι όχι από τις διαταγές κάποιου μέρους του.
Ο εγκέφαλος επινοεί τον εαυτό, τον μύθο του εαυτού, για να παραβλέψει τις εσωτερικές αντιφάσεις. Όταν χάνεται ο μύθος τότε προβάλλουν οι επισφαλείς αν-ισορροπίες του νου.
Ο εαυτός είναι μια μυθιστορία πλασμένη απ’ τον εγκέφαλο, με σκοπό να βγάλει νόημα απ’ την ίδια την απουσία ενότητας.
Αν δεν υπήρχε αυτός θα ήμασταν ένας εγκέφαλος γεμάτος χαρακτήρες που μάταια θ’ αναζητούσαν έναν συγγραφέα.
Η Γουλφ αποδίδει έξοχα αυτή την αντίφαση, ανάμεσα στον σταθερό εαυτό και το απροσδιόριστο χάος του εγκεφάλου, του μεγαλύτερου κόμβου στο γνωστό σύμπαν.
Γράφει, περιγράφοντας τον άνθρωπο καλύτερα κι απ’ τον Σαίξπηρ:
«Είμαστε ένα ιδιόμορφο αμάλγαμα ονείρου και πραγματικότητας, σαν το αέναο πάντρεμα του γρανίτη με το ουράνιο τόξο.»
Η Βιρτζίνια Γουλφ αυτοκτόνησε στις 28 Μαρτίου 1941. Για να μην αποτύχει, όπως έπαθε ο Καρυωτάκης στην πρώτη του απόπειρα, γέμισε τις τσέπες του παλτού της με πέτρες, πριν πέσει στο ποτάμι.
Το πτώμα της το βρήκαν παιδιά, τρεις εβδομάδες μετά. Τα θραύσματα του εαυτού της συνεχίζουμε να τα διαβάζουμε.
Ο τίτλος και η φωτογραφία προέρχεται απ’ την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του Έντουαρντ Άλμπι.
Σ’ αυτό δύο μεσήλικες (Ρίτσαρντ Μπάρτον και Ελίζαμπεθ Τέιλορ στην οθόνη) επινοούν τον εαυτό τους, επινοούν τη ζωή τους, επινοούν ακόμα κι έναν γιο, που σκοτώνουν στο τέλος του έργου.
Υλικό για το κείμενο άντλησα απ’ το βιβλίο του Τζόνα Λέρερ, «Ο Προυστ ήταν νευροεπιστήμονας», εκδόσεις ΑΒΓΟ.
Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com
3 notes
·
View notes
Text
Α.Ξανθός: Η κυβέρνηση δεν κατάφερε την ισορροπία ανάμεσα στη διαχείριση της πανδημίας και την οικονομία
Α.Ξανθός: Η κυβέρνηση δεν κατάφερε την ισορροπία ανάμεσα στη διαχείριση της πανδημίας και την οικονομία
«Το ερώτημα δεν είναι με τη διασπορά που καταγράφεται και τους ανησυχητικούς δείκτες και την πίεση στο σύστημα, αν υπήρχε άλλη λύση από το λοκντάουν»
«Το θέμα είναι ότι δεν κατάφερε η κυβέρνηση να βρει την ισορροπία ανάμεσα στη διαχείριση της πανδημίας και τη βιωσιμότητα της οικονομίας» δήλωσε στο ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, στη Μαρία Γεωργίου και το Γιώργο Πίκουλα, ο Ανδρέας Ξανθός, βουλευτής, τομεάρχης…
View On WordPress
0 notes
Text
Προορισμός
Οι ευχάριστες, διδακτικές ιστορίες ακολουθούν συγκεκριμένο μοτίβο: στην αρχή, ο πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει μια διαμάχη, συχνά εσωτερική, ίσως και μια εξωτερική που είναι απλά προβολή μιας εσωτερικής. Έπειτα, αποφασίζει να λύσει τη διαμάχη του, οπότε ζει τις περιπέτειές του αναζητώντας τη λύση. Στο τέλος, βρίσκει τη λύση που ζητάει και είναι πλέον ήρεμος. Αυτό ελπίζουμε όλοι μας να είναι η ζωή μας, μια ευχάριστη ιστορία που τελειώνει με μια λύση, με μια λύτρωση.
Οι μέρες μας είναι γραμμικές. Βγαίνω από το σπίτι μου, βάζω τα ακουστικά μου, ακούω τα αγαπημένα μου τραγούδια, περπατώ έως το μετρό, παίρνω το μετρό, πηγαίνω στον προορισμό μου, μια γραμμή με φορά, ένα βέλος προς τον σκοπό που έχω βάλει. Έτσι βλέπουμε τις ζωές μας, ένα ταξίδι κατά μήκος ενός τέλεια σχεδιασμένου βέλους, αναρωτιόμενοι σε κάθε μέρος του που διανύουμε για το πού καταλήγει.
Στον προορισμό μου, ικανοποιώ τις υποχρεώσεις μου. Γυρνώ σπίτι μου, κάνω ό,τι πρέπει να κάνω, αφιερώνω λίγο -μηδαμινό- χρόνο στον εαυτό μου. Και αύριο, φτου και από την αρχή, και μεθαύριο, και παραμεθαύριο. Κάθε μέρα ο ίδιος κύκλος περατώνεται και εγώ είμαι πεπεισμένη: δεν είναι κύκλος, είναι σπείρα. Κάθε μέρα ανεβαίνω και ένα βήμα. Κάθε μέρα, φτάνω και πιο κοντά στον προορισμό, την άγνωστη αυτή περιοχή, μία σπείρα τη φορά.
Αν εστιάσεις καλύτερα στο βέλος, είναι σπείρα.
Αν δεις τη σπείρα από πολύ ψηλά, δε βλέπεις τίποτα παρά ένα κύκλο. Και άμα το βήμα μεταξύ κάθε ξέχωρης σπείρας είναι πολύ μικρό, πράγματι, δεν μετακινείσαι πολύ περισσότερο απ’όσο θα μετακινούσουν με έναν κύκλο. Ο τρόμος όμως δεν είναι ότι μπορεί η σπείρα σου να είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά ότι φαντάζει αδύνατο να καταλάβεις αν ισχύει κάτι τέτοιο πριν φτάσεις προς το τέλος της -είσαι μέσα της, δεν ξέρεις αν το βήμα της είναι μικρό ή μεγάλο. Για σένα είναι ό,τι έχεις.
Πεπεισμένη ότι ακολουθώ τη δική μου, προσωπική μου σπείρα, ζω μια ζωή με ανταλλακτικό εμπόριο -δίνω χρόνο, παίρνω εκπλήρωση στόχων. Έτσι δεν λειτουργεί; Έτσι δεν γινόμαστε ευτυχισμένοι; Έτσι δεν νικάμε τον θάνατο;
Ακολουθώ την ημερήσιά μου σπείρα. Βγαίνω από το σπίτι μου, βάζω την μουσική μου, περπατάω προς το μετρό. Ίδια με κάθε άλλη μέρα. Έτσι δεν μένουμε ασφαλείς; Έτσι δεν γλιτώνουμε από το χάος τού αγνώστου; Οδεύω προς την λεωφόρο που πρέπει να περάσω για να φτάσω στον σταθμό. Ανταλλακτικό εμπόριο -εισπνέω καυσαέριο, εκπληρώνω στόχους, κερδίζω στη ζωή.
Ακούω κοντά μου μια μηχανή.
Το μετρό με οδηγεί στον πρώτο προορισμό που υπαγορεύει το βέλος-σπείρα, στη σχολή μου, εκεί που θα μάθω το αντικείμενό μου, εκεί που θα πάρω τη γνώση που με απασχολεί να πάρω. Θα μάθω για όλα αυτά τα πράγματα που πάντοτε ονειρευόμουν να μάθω. Θα κατανοήσω Πώς. Θα μάθω πώς να ανακαλύπτω μόνη μου το Πώς. Μεγάλη δύναμη, μεγάλη ευθύνη, αλλά κυρίως περιέργεια, αυτή που ένα μικρό παιδί έχει όταν ρωτάει σωρηδόν γιατί -γιατί γεννιόμαστε, γιατί σπάνε τα πιάτα, γιατί δεν ξανακολλάνε τα πιάτα αφού σπάσουν, γιατί πεθαίνουμε, γιατί έχω έναν κόμπο στον λαιμό μου όταν κάνω αυτή την ερώτηση.
Και για να προχωρήσει η σπείρα μου, πρέπει να συμμετέχω ενεργά στην αγορά της ζωής. Παλιό καλό ανταλλακτικό εμπόριο, με αυτό προχώρησα μέχρι τώρα, με αυτό προχωράω πάντοτε, ξέρουμε και κάτι άλλο εμείς οι άνθρωποι; Έτσι, δίνω ψυχή, παίρνω επιτυχία στις εξετάσεις, δίνω ψυχή, αδυνατίζω, έχω το σώμα που ήθελα, δίνω ψυχή, πηγαίνω καλά στη σχολή, δίνω ψυχή, συνεχίζω έτσι, δίνω ψυχή, δίνω ψυχή κάθε μέρα, και μου δίνει πίσω η ζωή, δίνω ψυχή απλόχερα!
Δίνω ψυχή, και γι αυτό έχω ένα κενό στο στομάχι, όμως δεν πειράζει, έχω πάντα έναν δυνατό κόμπο στον λαιμό που με κάνει να νιώθω κάτι. Προχωράω, αυτό μετράει, είμαι σε καλύτερο δρόμο για να φτάσω στον Προορισμό, όλα είναι καλά, λοιπόν. Προχωράω, οπότε δεν με ενοχλεί που κουράζομαι. Δεν με ενοχλεί που πηγαίνω κάθε μέρα σε έναν χώρο στον οποίο, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, νιώθω και περισσότερο πως δεν ανήκω. Δεν με ενοχλεί που δεν έχω συνδεθεί ουσιαστικά με τους γύρω μου εκεί, ίσως απλώς δεν με καταλαβαίνουν, δεν έχουν προσπαθήσει κιόλας να με προσεγγίσουν, έτσι; Δεν με ενοχλεί, το στομάχι μου είναι κενό, ο κόμπος στον λαιμό εντείνεται, το έχω συνηθίσει πλέον. Αφού έχω τη σπείρα μου, έχω κάπου να ανήκω. Και όταν φτάσω στον Προορισμό, θα είμαι ευτυχισμένη, δεν θα χρειάζεται να δώσω άλλη ψυχή.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως, μερικές φορές, αγναντεύω την πορεία της σπείρας και μου φαίνεται θολή και ακαθόριστη και αμφιβολίες με γεμίζουν, μήπως ζω απλώς στην ψευδαίσθηση που φοβάμαι, μήπως όλη μου η πορεία και η ιδέα των πορειών και το εμπόριο ψυχής και η θυσία του παιδιού μέσα μου είναι μέρος μιας ηλίθιας ψευδαίσθησης για μικρόμυαλους ανθρώπους που έχουν την αλαζονεία να πιστεύουν πως το οτιδήποτε είναι καθορισμένο στο χάος του σύμπαντος.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έγραψα από ψυχής;
Νιώθω έναν οξύ πόνο στο πλευρό μου, σαν κάτι να με έσπρωξε. Βλέπω ανήμπορη τη σπείρα μου να ραγίζει. Μα γιατί; Ακολούθησα τις οδηγίες κατά γράμμα. Δεν θα έπρεπε να ήμουν ασφαλής όσο κάνω αυτό που είναι το σωστό να κάνω;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασα ένα βιβλίο χωρίς να το νιώθω ως αγγαρεία; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ζωγράφισα κάτι αυθόρμητα, πότε ήταν η τελευταία φορά που αφέθηκα να παίξω, δεν ζούσε ένα παιδί κάποτε στην καρδιά μου; Δεν ήμουν εγώ αυτή που έπρεπε να το προσέχει; Το ψάχνω μανιωδώς, πού πήγες, δεν χάνεις έτσι απλά ένα παιδί, το φωνάζω, δεν με ακούει -πού είσαι;
Πέφτω κάτω, νιώθω στην κοιλιά μου ζεστό υγρό.
Γιατί είναι όλα θολά;
Ακούω μια αδύναμη φωνή. Βρίσκω το παιδί, πού ήσουν, σε έψαχνα, ανησύχησα, μα με ξέχασες, μου λέει. Με είχες ξεχάσει τόσο καιρό, πώς ανησύχησες; Δεν θυμάμαι να σε ξεχνάω, του λέω. Ναι, μου αποκρίνεται, αφού και την μνήμη σου την αντάλλαξες -η μνήμη της ύπαρξης του παιδιού για τη μνήμη που είναι σωστό και απαιτούμενο να έχω, θυμάμαι μια τέτοια ανταλλαγή, αμυδρά και μόνο. Έδωσες τόση ψυχή που με αποδυνάμωσες, αναστενάζει. Εγώ φρόντιζα για να ‘μαστε ασφαλείς, όταν τελειώσω αυτά που πρέπει να κάνω, θα έχω χρόνο για σένα, μου λέει.
Γελάει.
Έχεις δίκιο, μου λέει. Τώρα τελείωσες αυτά που πρέπει να κάνεις, οπότε μου μιλάς. Αλλά είναι αργά, μακάρι να με είχες ακούσει που σε φώναζα -σε φώναζα τόσο καιρό.
Μα δεν έχω τελειώσει, πρέπει να κάνω και τη σημερινή σπείρα, δεν πρέπει; Και άλλες πολλές ακόμα σπείρες;
Κοιτάζω τη σπείρα μου.
Έντρομη, συνειδητοποιώ πως δεν βλέπω τίποτα εκεί. Στη θέση της σπείρας μου, υπήρχε πλέον σκοτάδι.
Υπήρχε πάντα σκοτάδι, μου λέει.
Νιώθω μια μάσκα να εφαρμόζεται γύρω από τη μύτη και τα χείλη μου και η όρασή μου σκοτεινιάζει πλήρως. Δεν νιώθω το σώμα μου, δεν νιώθω τίποτα, δεν ακούω, δεν έχω αίσθηση της αφής, δεν έχω τίποτα.
Αυτό είναι μια γεύση του τι ακολουθεί, μου λέει. Αυτός είναι ο μόνος Προορισμός που σε περιμένει.
Όλα τα άλλα είναι παιχνίδια, που πήραμε πολύ στα σοβαρά.
Δεν έχω επιλογή; το ρωτάω -είμαι έντρομη, μα η φωνή μου ακούγεται ήρεμη.
Δεν ξέρω αν θα ξυπνήσεις ή αν θα κοιμηθείς, αποκρίνεται. Όπως και να χει, είτε έχεις συνέχεια είτε όχι, μόνο μια συμβουλή έχω να σου δώσω:
Κράτα μου το χέρι.
Η ψυχή σου δεν είναι μετρήσιμη, δεν ανταλλάσσεται, δεν χάνεται,
σου την φυλάω εγώ πάντοτε εδώ, στην παλάμη μου.
0 notes
Text
Μόνο 5 ξένοι άξιζαν,όλα αυτά τα χρόνια στην κατηγορία, πλήρη αποτυχία..Σας γλεντάει ο κάθε Τζοβάρας και Σκουλάς, κάθε αγωνιστική. Μαύρο Σάββατο 19.12.20
Διαιτητής και VAR ακύρωσαν γκολ του Παναιτωλικού για λάθος λόγο και του στέρησαν πιθανότατα τον βαθμό της ισοπαλίας. Στο κρίσιμο ματς ¨έπαιξαν αδιάφορα..
Ο Παναιτωλικός δίκαια φωνάζει για το ακυρωθέν γκολ του Μεντόσα.
Διαιτησία..
Με το ξεκίνημα του αγώνα φάνηκαν οι προθέσεις του διαιτητή. Το παιχνίδι φώναζε διπλό. Δεν έβγαλε καθαρή κίτρινη στους Φατιόν και Φερνάντεθ. Μάλιστα ο Φατιόν αντίκρυσε στο 41′ κίτρινη, άρα θα έπρεπε να αποβληθεί. Ο Παναιτωλικός σκόραρε με τον Μεντόσα στο 73' κόντρα στον Απόλλων Σμύρνης, αλλά μετά από επτά λεπτά το VAR ακύρωσε το τέρμα επειδή ο Κνετ δεν εκτέλεσε σωστά οφσάιντ στο ξεκίνημα της φάσης. Βέβαια, γιατί χρειάστηκε το VAR και δεν το είδαν ούτε ο διαιτητής ούτε ο επόπτης είναι μια άλλη κουβέντα. Στο 27′ τετ-α-τετ με τον Βέργο, υπέδειξε οφσάιντ το οποίο δεν υπάρχει!!!.
Διοικηση...
1.Υποσχέθηκε να μην κάνει ξανά τα λάθη που παραλίγο να κοστίσουν την παραμονή στην κατηγορία, όμως και φέτος έκανε ξανά τα ίδια....
2.Όλα τα χρόνια που η ομάδα αγωνίζεται στην μεγάλη κατηγορία, αγοράζει ξένους παίκτες γ διαλογής. Μονο 5 παίκτες ξεχώρισαν. Αυτό δείχνει απειρία, ανικανότητα. Το ποσοστό αποτυχίας είναι πολύ μεγάλο.
3.Σβήνει ακόμη και τα σχόλια των φιλάθλων απο τα social media,απομακρύνοντας ακόμη τον κόσμο του Παναιτωλικού,που τον έχει διώξει...
4.Δεν τραβάει το αυτί στους αδιάφορους ποδοσφαιριστές, αφήνοντας να υπάρχει αυτό το χάος και αδιαφορία.
Το παιχνίδι..
Ματς μισή κατηγορία μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό ανάμεσα στον Παναιτωλικό και τον Απόλλωνα. Παρότι είναι νωρίς ακόμη, το γεγονός πως οι δύο ομάδες πριν αρχίσει ο αγώνας είχαν μόλις έναν βαθμό διαφορά ενώ ο στόχος τους είναι φυσικά η αποφυγή των δύο τελευταίων θέσεων και η σωτηρία!
Στο πρώτο μέρος.
Λάθος επιλογές του Δέλλα στο αρχικό σχήμα..Ανύπρκτοι Αριγίμπι,Μάζουρεκ,Ντουάρτε,Κνετ,Μεντίνα.Ο Ντίας φάνηκε μόνο στο μισό του δευτέρου. Παιδικό το λάθος του τατουατζή Κνετ, που το λάθος του πλήρωσε η ομάδα καθώς δεν εκτέλεσε το οφσάιντ αλλά έδωσε συνέχεια με τα χέρια....Πραγματικά τέτοια λάθη δεν γίνονται ούτε στο 5χ5.
Οι παίκτες ήταν εξαφανισμένοι και έδειχναν να βολεύονται να πάνε στο ημίχρονο με το 0-0 στο 36ο λεπτό ο Ιωαννίδης έκανε ντρίμπλα στον Κωνσταντόπουλο και γύρισε την κατάλληλη στιγμή στον Φερνάντεθ με τον Μεντίνα να μαρκάρει με την πλάτη..και 1-0
Στην επανάληψη, οι Αγρινιώτες άρχισαν να πιέζουν μετά το 60′ και τις αλλαγές του Τραϊανού Δέλλα.
Στη φάση του ματς που θα συζητηθεί στο 73′, ο Χόρχε Ντίας έκανε ωραία ενέργεια από τα δεξιά γύρισε παράλληλα, ο Ταχάρ δεν μπόρεσε να πλασάρει!!! και η μπάλα έφτασε στον Μεντόσα που απέφυγε τον Μπαξεβανίδη και πλάσαρε εύστοχα.
Στην συνέχεια, όμως, ο διαιτητής Τζοβάρας ειδοποιήθηκε από τον διαιτητή VAR Σκουλά, ότι το γκολ δεν μετράει και πρέπει να ακυρωθεί.
Συγκεκριμένα, αποφάσισαν πως την στιγμή της επίθεσης του Απόλλωνα (πριν δηλαδή ο Παναιτωλικός ξεκινήσει τη επίθεση που οδήγησε στο 1-1), ο εκτεθειμένος Φατιόν υποδείχθηκε σε θέση οφσάιντ, αλλά ο Κνετ δεν έπαιξε τη μπάλα από εκείνο το σημείο, αλλά με τα χέρια.
Ο πρώτος βοηθός έδειξε οφσάιντ, ωστόσο ο γκολκίπερ του Παναιτωλικού δεν τοποθέτησε τη μπάλα στο σημείο που έπρεπε, αλλά έδωσε με τα χέρια σε συμπαίκτη του για την επίθεση της ομάδας του.
Ωστόσο Τζοβάρας και Σκουλάς πήραν λανθασμένη απόφαση. Το γκολ έπρεπε να μετρήσει και θα ακυρωνόταν μόνο αν υπήρχε πέναλτι στο τζατζάρισμα του Λιάβα στον Φατιόν.
Στο 90ο λεπτό ο Ταχάρ βρέθηκε αμαρκάριστος στο σημείο του πέναλτι αλλά έκανε κάκιστο τελείωμα και δεν βρήκε εστία, στην τελευταία καλή στιγμή των γηπεδούχων στο ματς, το οποίο ολοκληρώθηκε με τον Ντάουντα να βρίσκει δίχτυα στο 9ο λεπτό των καθυστερήσεων αλλά το τέρμα του να μην μετράει για οφσάιντ.
Μετά τον 7λεπτο έλεγχο του VAR, οι γηπεδούχοι είχαν χάσει την ηρεμία τους και στις καθυστερήσεις των 9 λεπτών δεν είχαν κάποια τελική προσπάθεια για να πάρουν τον βαθμό.
Η βασική 4άδα του Παναιτωλικού που βρέθηκε σε κακή μέρα, γι’ αυτό και οι περισσότεροι εξ αυτών έγιναν αλλαγή.
ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Ο Τζοβάρας είχε να διαχειριστεί μία φάση και τα έκανε μαντάρα. Με τον Σκουλά να τον… παίρνει στο λαιμό του. Η απόφαση, ωστόσο, για το ακυρωθέν γκολ του Μεντόσα βαραίνει και τους δύο.
ΓΚΟΛ: 36′ Φερνάντεθ
ΚΙΤΡΙΝΕΣ: 30′ Μεντίνα, 39′ Ιωαννίδης, 41′ Φατιόν, 92′ Βέρχουλστ, 97′ Βάντερσον
ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ (Τραϊανός Δέλλας): Κνετ, Μεντίνα (87′ Περέιρα), Λιάβας, Κωνσταντόπουλος, Βάντερσον, Τσιγγάρας (87′ Ασάντι), Ντίας, Ντουάρτε (71′ Μεντόσα), Αριγίμπι (54′ Γιάκολις), Μάζουρεκ (54′ Ταχάρ), Βέργος.
Αναλυτικά όσα είπε στη NOVA ο Τραϊανός Δέλλας:
«Πληρώσαμε την εικόνα του πρώτου μέρους. Ήμασταν πολύ κακοί. Στο δεύτερο προσπαθήσαμε περισσότερο. Σήμερα είχαμε νομίζω μια πολύ κακή διαιτησία. Ο διαιτητής ήταν σε πολύ κακή μέρα.
Το δικό μας άγχος και τη δική μας αγωνία τα έκανε μεγαλύτερα και μπήκε και ο εκνευρισμός από περίεργα σφυρίγματα.
Με την εικόνα του πρώτου μέρους δεν δικαιούμασταν τίποτα, με την εικόνα του δεύτερου θα μπορούσαμε να πάρουμε κάτι.
Πρέπει να βρούμε το γιατί και να το λύσουμε. Μας απασχολεί, αλλά τη λύση θα τη βρούμε. Δεν μπορώ να κρατήσω κάτι από το ματς.
Ήταν ένα σημαντικό παιχνίδι, το είχαμε τονίσει, αλλά αυτό δεν φάνηκε στο γήπεδο και αυτό πληρώσαμε».
Βατερσον...
«Μπήκαμε και θέλαμε τη νίκη, αυτός ήταν ο στόχος μας. Το πρώτο μέρος δεν βγήκε όπως θέλαμε, πρέπει να δουλέψουμε. Στο δεύτερο είχαμε πάθος, προσπαθήσαμε να κερδίσουμε. Δεν θέλω να μιλήσω για τη διαιτησία, ήταν δύσκολο παιχνίδι, προσπαθήσαμε. Συγχαρητήρια για το δεύτερο ημίχρονο, πρέπει να μπαίνουμε έτσι σε όλα τα ματς. Είναι και θέμα μέρας, ο καθένας πρέπει να κάνει αυτοκριτική για να βελτιωθούμε. Πρέπει να είμαστε καλύτεροι κάθε μέρα. Στο δεύτερο προσπαθήσαμε, μπήκαμε με σωστό τρόπο»,
Κνετ..
«Χάσαμε το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο, δεν παίξαμε παλέψαμε στο δεύτερο, δεν ξέρω τι έγινε με τον διαιτητή. Μας είπε ότι δεν ήθελε να μιλήσει γι’ αυτό, δεν το καταλαβαίνω, πρέπει να εξηγήσει, δεν μπορείς να σταματάς το παιχνίδι μετά από ένα λεπτό ενώ έχουμε παίξει 20 πάσες. Δεν παίξαμε καλό ποδόσφαιρο αλλά στο β’ τουλάχιστον παλέψαμε, μπήκαμε στο παιχνίδι, αλλά πρέπει να παίζουμε από την αρχή. Δεν ξέρω αν η ομάδα αναγνώρισε πόσο σημαντικό ήταν αυτό το παιχνίδι, πρέπει να αλλάξουμε και πολύ γρήγορα»,
ΠΑΡΤΕ ΠΟΙΟΤΙΚΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ....
Βαθμολογία Super League
6 Αστέρας 16
7 οφη 15
8 Βόλος 15
9 Ατρόμητος 14
10 Πας Γιάννινα 12
11 Απόλλων 12
12 Παναιτωλικός 8
13 Αελ 6
14 Λαμία 2
Πρόγραμμα..
14η αγων. Κυριακη 03.01.20,ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ-οφη ,15.00μμ
——————-
Παρέμειναν στην ομάδα μας..
Χόρχε Ντίας,μέχρι το 2021
Ντάλσιο (Euciodalcio Gomes) -μέσος- μέχρι το 2021 -23 ετών
Κρίστοφερ Κνετ -τερματοφύλακας-μέχρι το 2021-29 ετών
Αϊμέν Ταχάρ- αμυντικός χαφ -μέχρι το 2021- 30 ετών
Φρεντερίκο Ντουάρτε - μεσοεπιθετικός - μέχρι Ιούνιο 2022- 20 ετών
Αλέξανδρος Καββαδίας - επιθετικός - μέχρι το 2023 - 19 ετών
Δημήτρης Φυτόπουλος - μέσος - μέχρι το 2023 - 19 ετών
Γκρέγκορι Αριγίμπι - μεσοεπιθετικός - μέχρι το 2021 - 24 ετών
Τζανακάκης Μανώλης - δεξι μπακ - 27 ετών
Αλβαρες-αριστερό εξτρέμ-μέχρι το 2021
Επέστρεψαν από δανεισμό
Γεράσιμος Μπακαδήμας - αμυντικός - μέχρι το 2023 - 19 ετών
Στάθης Μπελεβώνης - χαφ -22 ετών
ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ 2020-2021
ΑΡΙΘ.-ΟΝΟΜΑ-ΗΜ.ΓΕΝ.-ΘΕΣΗ
1 -Κνετ Κρίστοφερ- 01.08.1990 -Τερματοφύλακας
2 -Μεντίνα Πάολο -28.05.1999 -Αμυντικός
3- Βάντερσον Σκαρντοβέλι -27.09.1984 -Αμυντικός
4 -Καρασαλίδης Τέλης -03.05.1991 -Αμυντικός
5 -Αρσούρα Χοακίν -18.05.1993 -Μέσος
6 -Αϊμέν -02.10.1989 -Μέσος
7 -Μάζουρεκ Φράνκο -24.09.1993-Μέσος
9 -Ματσόλα Νίκολας -28.01.1990-Επιθετικός
10- Ντάλσιο -22.05.1996-Μέσος
11 -Ντ��ας Χόρχε -28.06.1989-Επιθετικός
12 -Αριγίμπι Γκμπόλι -18.01.1995-Επιθετικός
14 Ντουάρτε Φρεντ -30.03.1999-Μέσος
15-Άλβαρες Χουάν -27.10.1997-Μέσος
19-Καββαδίας Αλέξανδρος -10.05.2000-Επιθετικός
21-Περέιρα Ελίας -15.02.1999-Αμυντικός
22-Μελίσσας Νίκος -24.02.1993-Τερματοφύλακας
25-Σκιαδάς Βασίλης -25.06.2002-Μέσος
27-Τζανακάκης Μανώλης -30.04.1992-Αμυντικός
28-Παρράς Αλέξανδρος -12.05.1998-Αμυντικός
29-Βέργος Νίκος -13.01.1996-Επιθετικός
30-Μεντόσα Χαβιέ -02.09.1992-Επιθετικός
37-Τσιγγάρας Άγγελος -24.07.1999-Μέσος
47-Μαλής Αλέξανδρος -19.03.1997-Αμυντικός
54-Λιάβας Γιώργος -12.02.2001-Μέσος
66-Κωνσταντόπουλος Απόστολος -02.08.2002-Αμυντικός
77-Σκόνδρας Σπύρος -06.04.2001-Επιθετικός
80-Μπελεβώνης Χρήστος -29.07.2002-Επιθετικός
84-Καλαντζής Χρήστος -19.06.2000-Τερματοφύλακας
92- Αντόνιο Γιάκολις - 1994- Επιθετικός
99-Κοντογιάννης Βαγγέλης -09.01.2002-Τερματοφύλακας
——————————-
Μόνο ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ
Σ/Τάση ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ
BLUE RIVER BOYS-Amsterdam
Μαύρο Σάββατο 19.12.20
Δημήτρης Μπαλωτής//Dimitris Balotis
https://www.facebook.com/BLUERIVERBOYSAmsterdam
0 notes
Link
4 Αυγούστου 2020 . Άλλη μια οδυνηρή μέρα για τον πολύπαθο λαό του Λιβάνου. Εικόνες βιβλικής καταστροφής μετέδωσαν τα ΜΜΕ μετά τις φονικές εκρήξεις στο λιμάνι της Βηρυτού που κόστισαν τη ζωή, σύμφωνα με τελευταίους υπολογισμούς, σε εκατοντάδες ανθρώπους -ανάμεσα στους νεκρούς και μια γυναίκα ελληνικής καταγωγής- και αφήνοντας χιλιάδες τραυματίες στα νοσοκομεία. Οι ελπίδες εξανεμίζονται για ανεύρεση άλλων επιζώντων στα συντρίμμια, σύμφωνα με ειδικούς. Και αυτή η ανείπωτη καταστροφή, ενώ ο λιβανέζικος λαός βιώνει οδυνηρές πολιτικές και οικονομικοκοινωνικές συνθήκες.. Συγκεκριμένα, η οικονομική κατάρρευση και η αδυναμία αποπληρωμής χρέους σε funds με το κρατικό νόμισμα να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, εκτιμάται ότι 8.000 λίρες Λιβάνου αντιστοιχούν σε 1 δολάριο, τον λαό που προσπαθεί να επιβιώσει σε συνθήκες απόλυτης οικονομικής ανέχειας και εξαθλίωσης και την κυβέρνηση να διαπραγματεύεται την προσφυγή στο ΔΝΤ. Ειδικότερα, την 1 Μαΐου 2020, η κυβέρνηση είχε συντάξει οικονομική πρόταση-σχέδιο για να δανειοδοτηθεί από τον οργανισμό ενώ η Χεζμπολάχ ήταν αντίθετη σε αυτήν την προσφυγή. Η επέλαση του κορονοϊού με το εθνικό σύστημα υγείας να βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης.. Και μετά το τελειωτικό χτύπημα…. Οι εκρήξεις στη Χιροσίμα της Μέσης Ανατολής. Στο Λίβανο…. Η απελπισία και η απόγνωση του λιβανέζικου λαού, αναζητώντας τους δικούς του στα ερείπια κια στα νοσκομεία, μετατράπηκε σε οργή και απέραντο θυμό εναντίον κυβέρνησης-πολιτικού συστήματος. Χθες, διαδηλωτές προσπάθησαν να αποκλείσουν και στη συνέχεια να εισέλθουν στο κοινοβούλιο . Η πείνα, όπως έλεγε μια Λιβανέζα κυπριακής καταγωγής δεν υπάρχει, πλέον, ψωμί και η ανέχεια στρέφει το λαό εναντίον όλων ανεξαιρέτως των κρατικών φορέων…. εναντίον κυβέρνησης, πολιτικών δυνάμεων και εναντίον της Χεζμπολάχ. Ειδικότερα, μετά τους ισχυρισμούς από ΜΜΕ ότι η αποθήκη με τους 2750 τόνους νιτρικής αμμωνίας που εξερράγη, βρίσκονταν υπό την εποπτεία-έλεγχο της Χεζμπολάχ, ο Γενικός Γραμματέας της, Χασάν Νασράλα, είπε ότι ...διαψεύδω εντελώς, κατηγορηματικά, ότι υπήρχε οτιδήποτε δικό μας στο λιμάνι, ούτε αποθήκη με όπλα, ούτε αποθήκη με πυραύλους (…) ούτε μία βόμβα, ούτε μία σφαίρα, ούτε νιτρική (αμμωνία). Ο πρόεδρος της χώρας, Μισέλ Αούν, απέρριψε πρόταση διεξαγωγής ερευνών για τα αίτια της τραγωδίας από διεθνείς εμπειρογνώμονες σχετικά με τα αίτια της πολύνεκρης τραγωδίας. Όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο αν πιστεύει ότι μια διεθνής έρευνα θα απέκρυπτε την αλήθεια, ο Αούν απάντησε ασφαλώς. Ο πρόεδρος του Λιβάνου δήλωσε, επίσης, στους εκπροσώπους ΜΜΕ ότι η έρευνα σχετικά με την φονική έκρηξη στην αποθήκη στο λιμάνι της Βηρυτού εξετάζει αν αυτή προκλήθηκε από αμέλεια, από ατύχημα ή από πιθανή εξωτερική παρέμβαση. Ο λαός, όμως, δυστυχώς, καθοδηγείται από τις δυτικές επιρροές. Για το Ισραήλ η Μέση Ανατολή είναι χώρος δοκιμής οπλικών συστημάτων; Η Παλαιστίνη, καταρχήν, αποτελεί τον χώρο δοκιμής των προηγμένων φονικών οπλικών συστημάτων του Ισραήλ (πιθανόν όμως και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, βλέπε άρθρα της Iskra: Τιερί Μεϊσάν: Το Ισραήλ ισοπεδώνει την ανατολική Βηρυτό με νέο όπλο, Δημοσιογράφος μιλά για ισραηλινή εμπλοκή στις φονικές εκρήξεις στη Βηρυτό), προασπίζοντας, πρωταρχικά, την εθνική του ασφάλεια. Επιπρόσθετα, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δύσης, πάντα στοχεύουν στην ανατροπή ανυπάκουων, ανεξάρτητων κυβερνητικών ηγεσιών (κυβέρνηση Άσαντ) όπως και Κινημάτων (Χεζμπολάχ), με αιχμή του δόρατος είτε το εβραϊκό κράτος(!), την πιο δημοκρατική χώρα της Μέσης Ανατολής, θεματοφύλακα των δυτικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή, είτε τις ταξιαρχίες ισλαμιστών εξτρεμιστών (βλέπε στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη κ.λ.π). Ο Εμανουέλ Μακρόν στο Λίβανο Και ενώ όλες οι χώρες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, στην κραυγή απελπισίας του λιβανέζικου λαού, μετά τις φονικές εκρήξεις, ο Εμανουέλ Μακρόν επισκέφτηκε τη Βηρυτό… Και μετά από την λήξη της αποικιοκρατικής κατοχής της χώρας από την Γαλλία το 1944, ο λαός, μάλλον επιτήδειοι ακτιβιστές εκφραστές-καθοδηγητές της λαϊκής απόγνωσης, σε ηλεκτρονικό ψήφισμα ζητούν ΞΑΝΑ να επιστρέψει η χώρα τους υπό καθεστώς γαλλικής εντολής τα επόμενα 10 χρόνια !!!! Ήδη το ψήφισμα εδώ και δύο μέρες που έχει ξεκινήσει, έχει μέχρι τώρα συγκεντρώσει 61.000 ψήφους! Nearly 60,000 people have signed a petition calling for Lebanon to once again be placed under French mandate following the Beirut port explosion that killed 154 individuals and injured over 5,000 others.#Beiruthttps://t.co/HwkIHdNuuD — Al Arabiya English (@AlArabiya_Eng) August 7, 2020 Watch: French President Emmanuel Macron tells Lebanese crowds in downtown #Beirut that he will pitch a 'new political deal' to #Lebanon's leadership.#BeirutExplosionhttps://t.co/tiKzo9PxE2 pic.twitter.com/HlVGh0YnGT — Al Arabiya English (@AlArabiya_Eng) August 6, 2020 Ο Μακρόν δήλωσε ότι θα επιστρέψει το φθινόπωρο, 1η Σεπτεμβρίου, με μία νέα πολιτική πρόταση-πακέτο. Και ενώ κάποιοι εξαθλιωμένοι πολίτες τον υποδέχτηκαν ως σωτήρα (!), υπήρξαν και εκείνες οι φωνές των Λιβανέζων που διαμαρτύρονταν για τις αυταρχικές πολιτικές καταστολής του Γάλλου προέδρου εναντίον των Κίτρινων Γιλέκων, όπως και εκείνοι που φώναζαν ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και άλλα συνθήματα, όπως ΛΕΥΤΕΡΙΑ για τον αγωνιστή, το σύμβολο αντίστασης της Παλαιστίνης και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής, τον Ζορζ Ιμπραχίμ Αμπντάλα που κρατείται παράνομα στις γαλλικές φυλακές εδώ και 36 χρόνια (!). Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε σε τηλεφωνική συνομιλία με τον Λιβανέζο ομόλογό του, Μισέλ Αούν, ότι θα παρευρεθεί στη Διεθνή Συνδιάσκεψη που θα πραγματοποιηθεί για την υποστήριξη της χώρας του. #US President Donald Trump tells Lebanese counterpart Michel Aoun that he will attend the upcoming Paris conference to support #Lebanon after the #Beirut blast, a statement from the Lebanese Presidency says.https://t.co/RSlmWqxtBS pic.twitter.com/Gy6HGcRmK3 — Al Arabiya English (@AlArabiya_Eng) August 7, 2020 Κατά την παραμονή του στη χώρα, σύμφωνα με την ιστοσελίδα, Al-Akhbar, ο Εμανουέλ Μακρόν συναντήθηκε με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χεζμπολάχ, Mohamed Raad, κατ�� τη διάρκεια των συναντήσεων του στη γαλλική πρεσβεία με εκπροσώπους πολιτικών κομμάτων. O εκπρόσωπος της σιιτικής οργάνωσης δήλωσε: δεν έχουμε πρόβλημα να συνομιλούμε μεταξύ μας, απλά όταν υπάρχει συμφωνία δε σημαίνει απαραίτητα ότι εφαρμόζεται όπως για παράδειγμα η Συμφωνία Taif (εννοεί τη Συμφωνία Εθνικής Συμφιλίωσης που σφράγισε τον τερματισμό του επί δεκαετιών εμφύλιου πόλεμου). Στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, ο Εμανουέλ Μακρόν επιβεβαίωσε, τις αποικιοκρατικές του βλέψεις, δίνοντας και συμβουλές και στη Χεζμπολάχ ! Συγκεκριμένα, δήλωσε ότι η Γαλλία ποτέ δεν θα εγκαταλείψει το Λίβανο ούτε το λαό του. Όταν η καρδιά του Λίβανου πλήττεται το ίδιο ισχύει και στη Γαλλία ενώ σχετικά με την προσφυγή στο ΔΝΤ, τόνισε ότι θα πρέπει να υλοποιηθούν οι απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ώστε να επέλθει η συνεργασία με το Δ.Ν.Τ Η Χεζμπολάχ είναι το κίνημα που απέτρεψε την εισβολή του ISIS στο Λίβανο και την υποδούλωση της χώρας από το Ισραήλ. Οι μαχητές της αγωνίστηκαν μαζί με τον Ρωσικό στρατό και τις ταξιαρχίες της παλαιστινιακής αντίστασης και κράτησαν όρθια τη Συρία την κυβέρνηση και τον λαό της από τα δυτικά σχέδια διαμελισμού της χώρας. Υπερασπίστηκαν, με τίμημα την ίδια τους τη ζωή, με εντολή του Μπασάρ αλ Ασαντ, τις μειονότητες και την ελληνική όπως και τις εκκλησίες της Χριστιανοσύνης από το μένος των μαχητών του ISIS. Και όμως, ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, δήλωσε: εάν υπερασπίζονται τα συμφέροντα των Λιβανέζων, ας βρουν μια λύση για τα προβλήματα ηλεκτροδότησης αντί να υπηρετούν τα συμφέροντα μιας ξένης δύναμης (!). Κύριε Πρόεδρε, η Χεζμπολάχ υπηρετεί τα συμφέροντα του Αραβικού Έθνους. Αυτού που δέχεται ολομέτωπη επίθεση στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, από τα δυτικά στρατεύματα, τον τουρκικό στρατό και από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα κ.α. Και μην ξεχνάτε, το άγαλμα του νεκρού ήρωα του Ιρανού Στρατηγού, Qassem Soleimani, που έχει στηθεί στα σύνορα Λιβάνου -Ισραήλ, δηλαδή της κατεχόμενης Παλαιστίνης, δείχνει με τεντωμένο το χέρι του προς τη μαρτυρική Γη των Ηρώων… *Πηγή: Με πληροφορίες από Al-Akhbar, Al Arabiya English, Sputnik, Reuters Δείτε τα tweets της επικαιρότητας: Όλα τα νέα για την επικαιρότητα εδώ - ειδήσεις από την Ελλάδα
#ΒΗΡΥΤΟΣ#ΔΙΕΘΝΗ#Εκρήξεις#ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΜΑΚΡΟΝ#ΚΑΣΕΜ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝΙ#Κίτρινα Γιλέκα#Λίβανος#Παλαιστίνη#ΧΕΖΜΠΟΛΑΧ#ΨΗΦΙΣΜΑ
0 notes
Text
Δίχως Φωνή
Ξυπνώ στη μέση της νύχτας από μια έντονη φαγούρα στο αριστερό αυτί, που σύντομα, μετατρέπεται σε οξύ, διαπεραστικό πόνο. Μάλιστα, είχα ξυπνήσει τόσο απότομα, που είχα ξεχάσει αμέσως τι όνειρο έβλεπα προτού ανοίξω τα βλέφαρά μου. Τα μάτια μου δακρύζουν, και σε συνοδεία με τον πόνο θυμάμαι εκείνη τη φορά που η άκρη της μπατονέτας είχε διεισδύσει βαθιά στο κανάλι του αυτιού μου εξαιτίας κάποιας απρόσεχτης κίνησης που είχα κάνει. Δεν έχω φώτα αναμμένα στο δωμάτιο, σχεδόν είναι λες και κάποιος μου τρυπάει το τύμπανο με ένα κατσαβίδι, κρυμμένος κάπου μέσα στα σκοτάδια, δίπλα από το κρεβάτι μου. Ανάβω το λαμπατέρ, και φυσικά, δεν βλέπω κανέναν. Ωστόσο, ο πόνος δεν έχει φύγει με το άναμμα του φωτός όπως είχε φύγει και εκείνη η παρουσία που ένιωθα δίπλα μου προ λίγου.
Με λένε Μπράντον Κόλινς, είμαι δεκαεπτά χρονών, μένω μαζί με τους γονείς μου. Ξέρω πως αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν κοιμούνται, γιατί μπορώ να ακούσω τις σούστες της κρεβατοκάμαράς τους να τρίζουν από το διπλανό δωμάτιο. Επομένως δεν έχω ωτίτιδα –ειδικά Σεπτέμβριο μήνα– διαφορετικά δεν θα μπορούσα να ακούσω τόσο καθαρά το τρίξιμο όσο το άκουγα τώρα, στις πέντε το χάραμα. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό· είχε ξανασυμβεί την περασμένη εβδομάδα, πάλι στο αριστερό αυτί, για κάποιο λόγο. Δεν πρέπει να είναι συμπτωματικό. Σαν μοναδική εύκαιρη λύση είναι να χώνω την άκρη του μικρού μου δαχτύλου στο κανάλι του αυτιού μου, ταρακουνώντας τα πάντα εκεί μέσα, νιώθοντας αμέσως κάτι σαν αμυδρή ικανοποίηση. Σκέφτομαι μήπως με πονάει εξαιτίας εκείνου του μικρού ατυχήματος με την μπατονέτα, αλλά δεν ξέρω να πω με σιγουριά.
Πάντως νιώθω και κάτι άλλο και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται για ικανοποίηση. Υπάρχει κάτι, κάτι σαν να γρατζουνά το εσωτερικό του αυτιού μου, μόλις ο πόνος δίνει τη θέση του στη φαγούρα. Με ανατριχιάζει και μόνο η ιδέα ότι μπορεί κάποιο έντομο να έχει συρθεί εκεί μέσα, στην ζεστασιά του σώματός μου, ψάχνοντας ένα άνετο μέρος να στριμωχτεί. Σύμφωνα με μια έρευνα που είχα διαβάσει κάποτε σε ένα άρθρο, οι κατσαρίδες σκαρφάλωναν πολύ πιο συχνά μέσα στο αυτί από οποιοδήποτε άλλο έντομο. Διόλου τυχαίο, μιας και η κουζίνα στο σπίτι των γονιών μου, αποτελεί εστία αυτών των εντόμων. Τι πράγμα; Πώς το ξέρω; Δεν είναι δύσκολο όταν μαζί με τις τηγανιτές σου πατάτες βρίσκεις μεμβρανώδη φτερά από το χιλιοτηγανισμένο λάδι στη φριτέζα… Εν πάση περιπτώσει, δεν είμαι βέβαιος αν παίζει ρόλο, αλλά πάντοτε κοιμάμαι στο δεξί πλευρό για να μην παθαίνω καούρες, άρα, αν κάτι έμπαινε στο αυτί μου ενώ κοιμόμουν, θα μπορούσε μόνο από το αριστερό.
Ωστόσο, μην ανησυχείτε, δεν συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο. Απλώς εγώ είμαι ο άτυχος της υπόθεσης, το ξεκίνημα μιας νέας τραγωδίας ώστε η ιστορία να αρχίσει κι αυτή από κάπου. Ασφαλώς και τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα αν είχα την ανάλογη υποστήριξη των γονιών μου. Η μητέρα μου νοιάζεται για την τελειότητα του παρουσιαστικού της μολονότι η ίδια δεν διαθέτει την παραμικρή αυτοεκτίμηση και δυστυχώς αυτή η τελειότητα –τελειομανία, ας πούμε καλύτερα– δεν αφορά σε τίποτα το ρόλο της ως γονέας· από την άλλη ο πατέρας μου δεν είναι αφοσιωμένος στον επί είκοσι χρόνια γάμο του, που έχει τερματιστεί εδώ και καιρό, καθώς είναι μοιχός με στενή σχέση το οινόπνευμα κι οτιδήποτε άλλο πέρα από τις υποχρεώσεις του. Πότε πότε έρχεται σπίτι μεθυσμένος, την πηδάει και καμιά φορά την χτυπάει λες και είναι ιδιοκτησία του και σαν ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής της να είναι αυτός. Τέλος πάντων, δεν είναι ώρα για φιλοσοφίες. Όχι πως θέλω κιόλας να χαλάσω μέρος της φαιάς μου ουσίας αναλύοντας την αναξιότητα των γονιών μου.
Σαν να μην θέλω να μείνω άλλο στο κρεβάτι, σκεπτόμενος το γεγονός ότι χρειάζεται να εξετάσει ειδικός τα αυτιά μου προτού επιδεινωθεί το πρόβλημα –όποιο κι αν είναι αυτό–, σέρνω τα πόδια μου μέχρι το μπάνιο. Λίγο παγωμένο νερό στο πρόσωπο είναι θαυματουργό απέναντι σε ένα τόσο απότομο ξύπνημα, θαρρείς πως πριν ξυπνήσω καιγόμουν σε έναν φλογερό εφιάλτη, στα έγκατα της κόλασης –ορκίζομαι, αν υπάρχει Θεός έχει σπουδαία αίσθηση του χιούμορ. Αναρωτιέμαι για μια στιγμή, τι όνειρο μπορεί να έβλεπα και να το είχα ξεχάσει τόσο απότομα. Μάλλον, δεν έχει και τόσο σημασία τελικά. Σηκώνω το κεφάλι μου, βλέπω το μαύρο τετράγωνο φόντο, εκεί που κάποτε υπήρχε ένας καθρέφτης πάνω από τη βρύση του νιπτήρα. Η μητέρα μου τον είχε σπάσει σε έναν καβγά που είχαμε και που άργησα να ξεπεράσω, όσες φορές κι αν με ξυπνούσαν απότομα στον ύπνο μου. Κάθε φορά που σηκώνω το κεφάλι μου, θυμάμαι εκείνο τον καβγά. Το μαύρο σε μαγνητίζει, και κάπου εκεί υπάρχει κι ένα αόρατο άσπρο και στριφογυρίζουν μαζί σε κάποια αδιόρατη υπνωτιστική σπείρα, θαρρείς σαν σίφουνας. Ήταν η πρώτη φορά που είχε μάθει ότι ο σύζυγός της την κεράτωνε και από θυμό και στεναχώρια είχε εξαπολύσει την οργή της εις βάρος μου. Δεν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήμουν έντεκα ή δώδεκα όταν μου είχε κόψει το κάτω χείλος με ένα κομμάτι αυτού του σπασμένου καθρέφτη. Αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω τον γοητευτικό ήχο των θραυσμάτων μέσα στον νιπτήρα και κάτω στο πάτωμα. Στ’ αλήθεια, ήταν από εκείνες τις στιγμές που ήσουν μικρός και αθώος και δεν καταλάβαινες ορισμένες καταστάσεις, γι’ αυτό, εξάλλου, σου φαίνονταν τρομακτικές και μεγαλώνοντας διαπίστωνες πως είχαν αφήσει τραύματα, τραύματα που δεν επουλώνονταν με την πάροδο του χρόνου. Όμως όχι, δεν ήταν τρομακτικές· ήταν φοβερά φρικτές και απαίσιες σε σημείο που το στομάχι σου αναδευόταν και η γωνία του τοίχου είχε γίνει ο καλύτερός σου φίλος. Ένιωθα απροστάτευτος απέναντι στην βίαιη μητέρα μου, πόσο μάλλον όταν κατάλαβα ότι ο μπαμπούλας που φοβόμουν δεν κρυβόταν μέσα στην ντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι μου, μα μέσα στην κορμοστασιά του ατόμου που με είχε φέρει στον κόσμο. Ίσως το κακό να έμπαινε εκεί μέσα και να στριμωχνόταν στην ζεστασιά, όπως έκαναν τα έντομα. Οπότε ναι, ήταν σοκ για εμένα, αλλά και ταυτόχρονα σαν να μην ήταν. Γιατί καταβάθος μπορούσα να καταλάβω ότι ο μπαμπάς είχε κάνει αυτό το κακό πράμα, να πάει με άλλη γυναίκα, κι ας μην καταλάβαινα ιδιαίτερα τι ήταν το σεξ και η αγάπη ή αν διέφεραν αυτά τα δυο μεταξύ τους. Ήξερα πολλά πράγματα που οι μεγάλοι νόμιζαν πως δεν ήξερα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πρέπει να ήμουν το μοναδικό παιδί που είχε αυτή την ιδιότητα –αν μου επιτρέπεται να το αποκαλέσω έτσι.
Σε λίγες ώρες υποτίθεται πως πρέπει να ξυπνήσω για το σχολείο, κι εγώ βρίσκομαι εδώ, ξυπόλυτος στα παγωμένα πλακάκια του μπάνιου.
Επιστρέφω πίσω στο δωμάτιο. Το αυτί μου βουίζει, λες και μια μύγα έχει παγιδευτεί εκεί μέσα. Τουλάχιστον δεν με πονάει πια, αυτό είναι καλό σημάδι. Τραβώ τα στόρια και στα δυο παράθυρα κι ας μην έχει ξημερώσει ακόμη. Ανοίγω ελάχιστα το παράθυρο, αφήνοντας ένα αεράκι να δροσίσει το ιδρωμένο στέρνο μου. Μετά το καλοκαίρι, η νύχτα λίγο πριν το ξημέρωμα φαντάζει σαν μια οπτασία που μόνο τα νυχτοπούλια έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν. Μια ζωηρή ανοιχτογάλαζη γραμμή φαίνεται στον ορίζοντα καθώς συναντά τον σκοτεινό ουρανό, που απλώνεται, μέχρι πάνω από το κεφάλι μου. Δυο τρία αστέρια λαμπυρίζουν ακόμα εκεί ψηλά, καθώς έχουν αποδεχτεί ότι δεν βλάπτει κάπου κάπου να χάνουν την λάμψη τους –που στην πραγματικότητα, δεν την έχαναν ποτέ. Εύχομαι η μητέρα μου να μπορεί να το καταλάβει αυτό μια μέρα, να αφήσει στην άκρη την έμμονη ιδέα που έχει για το πώς πρέπει να είναι τα σωστά πρότυπα ομορφιάς. Παρά την ηλικία της κρατιέται καλά, όμως τις πλαστικές εγχειρήσεις δεν τις συμμερίζεται με κανέναν. Ωστόσο, μια τέτοια ομορφιά έχει και η γειτονιά μου, μα κάπου εκεί πέρα, κρύβεται κάτι μυστήριο… Ναι, ασφαλώς, μια απλή γειτονιά δυτικά της πολιτείας, τίποτα το σπουδαίο, θα έλεγε κανείς. Αλλά υπάρχει αυτή η απόλυτη ησυχία. Πάντα. Σαν άγραφος νόμος που απαγορεύει τον οποιοδήποτε ήχο. Είναι λες και επρόκειτο να σε σκοτώσουν αν κάνεις το παραμικρό κιχ. Μπορώ να το παρατηρήσω τώρα, διότι δεν ήταν πάντοτε έτσι. Κάποτε θυμόμουν μια διαφορετική κατάσταση και με βεβαιότητα μπορώ να παραδεχτώ πως ζω σε έναν αλλιώτικο πολιτισμό. Αναρωτιέμαι αν είμαι ο μοναδικός που έχει παρατηρήσει την αλλαγή που έχει υποστεί η πόλη. Αυτή τη βδομάδα είναι το πρώτο περίεργο πράγμα που μου συμβαίνει, μα πιστέψτε με, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν.
�
17 notes
·
View notes
Text
Βασίλης Παλαιοκώστας: Ο «Έλληνας Ρομπέν των Δασών»
Πηγή εικόνας : www.bbc.co.uk
Ο Βασίλης Παλαιοκώστας μαζί με τον αδερφό του Νίκο απασχόλησαν τις ελληνικές αρχές επί σειρά ετών. Αιτία αποτελούσαν ληστείες, απαγωγές διακεκριμένων προσώπων, οπλοκατοχή και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Ο Νίκος φυλακίστηκε και κρατείται ακόμα στις φυλακές. Ο Βασίλης όμως συνεχίζει να είναι ελεύθερος μετά την θεαματική του απόδραση. Στις συνειδήσεις αρκετών ανθρώπων ο Βασίλης Παλαιοκώστας, δεν έμεινε ως εγκληματίας αλλά ως λαϊκός ήρωας. Και αυτό γιατί βασικός άξονας των ενεργειών του, όπως υποστήριζε, ήταν το να κλέψει από όσους έχουν περίσσευμα και να δώσει σε όσους δεν είχαν τα βασικά.
Τα πρώτα χρόνια
Από πολύ νεαρή ηλικία ο Βασίλης Παλαιοκώστας άρχισε να εργάζεται. Δούλεψε για περίπου δύο χρόνια σε ένα τυροκομείο. Σύμφωνα με πληροφορίες του πατέρα του, ο Βασίλης ήταν ήσυχος και εσωστρεφής. Ωστόσο, μέσα σε αυτή την ησυχία και την εσωστρέφεια δημιουργήθηκε και μεγάλωνε όλο και περισσότερο ένα αίσθημα αδικίας που θα έπληττε στη συνέχεια την τάξη που πλουτίζει εις βάρος άλλων. Έτσι, κάποια στιγμή αναπόφευκτα, αποφάσισε να στραφεί εναντίον αυτής της τάξης. Τη δεκαετία του 1980 μαζί με τον αδερφό του, που προέρχονταν από ένα ανεπιτυχές πέρασμα στα καράβια ως εργάτης, γνωρίζουν και ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον διαβόητο εκείνη την εποχή, Κώστα Σαμαρά. Ο Κώστας Σαμαράς ήταν ένας μορφωμένος άνθρωπος που στη συνέχεια σχεδίασε με λεπτομέρεια τις ληστείες που ακολούθησαν.
Αρχικά «χτυπούσαν» σε κοσμηματοπωλεία ενώ στη συνέχεια σε Τράπεζες. Ο αστυνόμος Γραβάνης που είχε ασχοληθεί για αρκετά χρόνια με τις υποθέσεις του Παλαιοκώστα, εξηγεί ότι ένας από τους βασικούς ανασταλτικούς παράγοντες στη σύλληψη του, αποτέλεσε το γεγονός πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχε διάθεση από την τοπική κοινωνία να βοηθήσει στη σύλληψη του. Αυτό συνέβη διότι ο ίδιος είχε ως μέλημα να μοιράζει τα χρήματα που έπαιρνε στην τοπική φτωχή κοινωνία. Έτσι ο Παλαιοκώστας προσέφερε σε μια τάξη με τις ενέργειες του και ο απλός κόσμος του παρείχε ένα λευκό εισιτήριο, αφού στο τέλος όλο αυτό θα τους ωφελούσε. Κάπως έτσι άρχισε ο ίδιος να αποκτά στις συνειδήσεις το ρόλο του «Έλληνα Ρομπέν των Δασών».
Η δεκαετία του 1990
Η δεκαετία του 1990 διακρίνεται από το ανθρωποκυνηγητό που ακολούθησε και από ένα συνεχές παιχνίδι γάτας και ποντικιού ανάμεσά στις αρχές και τον ίδιο. Τον Απρίλιο του 1990 ο Παλαιοκώστας συνελήφθη ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει τον αδερφό του να δραπετεύσει από τη φυλακή οδηγώντας ένα κλεμμένο όχημα. Η προσπάθεια του δεν πέτυχε και έτσι φυλακίστηκε και ο ίδιος στις φυλακές της Χαλκίδας. Από εκεί όμως δραπέτευσε τον Ιανουάριο του 1991 με ένα αυτοσχέδιο σχοινί από δεμένα σεντόνια. Ο αδερφός του Νίκος, αν και είχε καταδικαστεί για πληθώρα ληστειών, αποφυλακίζεται με εγγύηση. Τα δυο αδέρφια θα δημιουργήσουν μια ομάδα που θα απαρτίζεται από τους ιδίους, τον Κώστα Σαμαρά, τον Μιχάλη Μακρυγιάννη και τον Παύλο Κερεμίδη.
Ο στόχος πλέον θα προσανατολιστεί στις τράπεζες οπού τα ποσά είναι ιλιγγιώδη. Η ομάδα διαπράττει 16 καταγεγραμμένες ληστείες σε πανελλαδικό επίπεδο. Τον Ιούνιο του 1992, οι ληστές σχεδίαζαν ένα τολμηρό εγχείρημα στην Καλαμπάκα, όταν αποφάσισαν να χτυπήσουν μια τράπεζα. Η τράπεζα ήταν σε πολύ μικρή απόσταση από το αστυνομικό τμήμα και οι ληστές είχαν σκοπό φυσικά να γελοιοποιήσουν τους αστυνομικούς.
Μπήκαν λοιπόν μέσα στη τράπεζα και υπό την απειλή των οπλών κατάφεραν να αποσπάσουν ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσό (125 εκατομμύρια δραχμές) από το χρηματοκιβώτιο. Μαρτυρίες των κατοίκων λένε ότι στη διαδρομή της διαφυγής των δραστών και καθώς τους κυνηγούσαν τα περιπολικά, οι δράστες πετούσαν από το παράθυρο χαρτονομίσματα, γεμίζοντας τους δρόμους με τα κλεμμένα χρήματα της τράπεζας. Το αυτοκίνητο με το οποίο διέφυγαν τελικά ανήκε σε έναν πολίτη. Αφού του το έκλεψαν, του το επέστρεψαν και μάλιστα με 150.000 δραχμές, ως αντάλλαγμα για την ακούσια βοήθειά του.
Πηγή Εικόνας : NantiaReport
Ο Παλαιοκώστας και το μεγάλο κόλπο
Η δράση της συμμορίας οδήγησε τις τράπεζες να αυξήσουν τα μέτρα ασφαλείας και να αντικαταστήσουν σταδιακά τα χρήματα με πιστωτικές κάρτες έτσι ώστε το απόθεμα ρευστού να μην είναι μεγάλο. Πράγματι αυτό λειτούργησε και οι ληστείες στις τράπεζες σταμάτησαν. Ωστόσο, ο Παλαιοκώστας στράφηκε σε μία άλλη λύση για να αποσπά μεγάλα ποσά. Ο επόμενος στόχος του ήταν ο Αλέξανδρος Χαΐτογλου που θα απήγαγε στις 15 Δεκεμβρίου του 1995. Ζήτησαν 260.000.000 δραχμές για να τον απελευθερώσουν. Ο Αλέξανδρος Χαΐτογλου ήταν τότε ο ιδιοκτήτης της εταιρείας Μακεδονικός Χαλβάς. Παράλληλα, ο αδερφός του, Κώστας Χαΐτογλου είχε πρόσφατα κερδίσει στο ΛΟΤΤΟ το ποσό των 160.000.000 εκατομμυρίων δραχμών.
Λίγες ημέρες αργότερα, ο Αλέξανδρος Χαΐτογλου αφήνεται ελεύθερος, με τους δράστες να παίρνουν τα λύτρα. Μετά την απελευθέρωσή του, ο Αλέξανδρος Χαΐτογλου είχε δηλώσει στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» για τους απαγωγείς του:
«Μπορώ να πω ότι μου φέρθηκαν ανθρώπινα πάνω απ' όλα και είχα την ευκαιρία να συζητήσω μαζί τους ώρες ατελείωτες και να καταλάβω ότι πρόκειται για ανθρώπους ενήμερους για όλη την κατάσταση που επικρατεί εδώ στην Ελλάδα και μάλιστα θα έλεγα ότι είχαν και κάποιο επίπεδο σαν άνθρωποι γενικά».
Πηγή Εικόνας : Νewsbeast
Ο Παλαιοκώστας αντιμέτωπος με το νόμο
Έχοντας φτάσει σε αυτό το σημείο, η ελληνική αστυνομία στην προσπάθεια της σύλληψης του Παλαιοκώστα, τον επικήρυξε με 250.000.000. Αυτό τον οδήγησε στο να μείνει για αρκετό καιρό στην αφάνεια ώστε να αποφύγει τη σύλληψη. Μαρτυρίες λένε ωστόσο ότι συνέχισε να συνδράμει οικονομικά σε κάποιους ανθρώπους. Ο πατέρας του μετέπειτα δήλωσε ότι ο Βασίλης βοηθούσε αρκετά συχνά αστέγους και ορφανά παιδιά οικονομικά. Ωστόσο, ένα τροχαίο ατύχημα του ιδίου θα οδηγήσει στη σύλληψη του. Στο αυτοκίνητο του βρέθηκαν όπλα, ασύρματοι και χρήματα.
Tον Ιούνιο του 2000 καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 25 ετών για την απαγωγή Χαΐτογλου. Οδηγήθηκε έτσι στις φυλακές της Κέρκυρας για να εκτίσει την ποινή που του επιβλήθηκε. Ο αδερφός του Νίκος, επικηρυγμένος και αυτός, συνέχισε να ζει στη σκιά. Στη φυλακή συνειδητοποίησε ότι υπήρχαν πολλοί συγκρατούμενοι του χωρίς παπούτσια. Με τη βοήθεια ενός ιεροκήρυκα που τον επισκέπτονταν συνέλεξε και μοίρασε υποδήματα στους συγκρατούμενους του.
Το Μάιο του 2003, οι φρουροί των φυλακών βρήκαν ένα λεπτομερές σχέδιο της φυλακής στο κελί του, με απώτερο σκοπό την απόδραση του. Έτσι, στα πλαίσια της ανατροπής αυτής της απόδρασης, τον μετέφεραν κατευθείαν στην φυλακή υψίστης ασφαλείας, στον Κορυδαλλό. Ο Παλαιοκώστας στον Κορυδαλλό γνωρίζει τον περιβόητο Αλβανό εγκληματία Αλκέτ Ριζάι και άμεσα γίνονται πολύ καλοί φίλοι. Από κοινού λοιπόν οι βαρυποινίτες, θα σχεδιάσουν και θα εκτελέσουν μια κινηματογραφική διαφυγή που όμοια της δεν είχε υπάρξει.
Παλαιοκώστας: Η μεγάλη απόδραση
Στις 4 Ιουνίου του 2006, ένα ελικόπτερο που εκτελούσε αερομεταφορές αναψυχής για λογαριασμό της ελληνικής εταιρείας ενοικίασης Airlift απογειώνεται με δυο επιβάτες. Ο ένας από αυτούς, λίγα λεπτά αργότερα, σημαδεύει τον πιλότο με ένα όπλο. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Νίκος Παλαιοκώστας και είχε ως γνώμονα να βοηθήσει τον αδερφό του να δραπετεύσει.
Εντός ολίγων λεπτών, το ελικόπτερο βρίσκονταν πάνω από τις φυλακές Κορυδαλλού. Οι φρουροί υπέθεσαν ότι πρόκειται για μια επιθεώρηση, παρόλο που δεν είχαν ενημερωθεί για κάτι τέτοιο. Καθώς το ελικόπτερο πλησίαζε, ο πιλότος φώναξε προς τους φρουρούς ότι οι επιβάτες είναι οπλισμένοι. Σύντομα οι φύλακες αντιλήφθηκαν τι γινόταν, όμως ήταν ήδη αργά. Η επιχείρηση είχε ξεκινήσει και σύντομα οι Βασίλης Παλαιοκώστας και Αλκέτ Ριζάι έτρεχαν προς το ελικόπτερο. Οι φύλακες, ανήμποροι να αποτρέψουν την απόδραση, παρακολουθούσαν την εξέλιξη της. Ο Βασίλης Παλαιοκώστας και ο Αλκέτ Ριζάι ήταν ξανά ελεύθεροι.
Μετά από την κινηματογραφική αυτή απόδραση, ο Αλκέτ Ριζάι και ο Νίκος Παλαιοκώστας συνελήφθησαν αρκετά γρήγορα. Ο Βασίλης ωστόσο έμεινε ελεύθερος και συνέχισε να δρα. Στις 9 Ιουνίου του 2008 απήγαγε τον Γιώργο Μυλωνά, έναν δισεκατομμυριούχο μεγιστάνα αλουμινίου που είχε εξοργίσει το λαό με τις πρακτικές που ακολουθούσε. Ο επιχειρηματίας κρατήθηκε από τον Παλαιοκώστα σε σπίτι - κρησφύγετο στη Σουρωτή για δύο εβδομάδες περίπου. Για να τον αφήσει ελεύθερο, ζήτησε πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ.
Όταν πήρε αυτό το ποσό, άφησε τον Μυλωνά να φύγει ελεύθερο χωρίς να του κάνει κανένα κακό. Όπως και στην περίπτωση του Χαΐτογλου, έτσι και ο Μυλωνάς είπε ότι οι απαγωγείς του ήταν ευγενικοί και του φέρονταν καλά. Δήλωσε μάλιστα ότι ο Παλαιοκώστας του αγόραζε και εφημερίδα. Λίγες μέρες αργότερα, οι αρχές κατάφεραν να εντοπίσουν τον δράστη στο σπίτι όπου είχε κρατηθεί ο βιομήχανος. Έτσι, στις 2 Αυγούστου του 2008 μία ομάδα ειδικών δυνάμεων τον συνέλαβε. Ο Παλαιοκώστας είχε πιαστεί ξανά από τις ελληνικές αρχές και το αίσθημα δικαιοσύνης της Ελληνικής Αστυνομίας είχε αποκατασταθεί, προσωρινά ωστόσο.
Πηγή Εικόνας : ToVima
Η μεγάλη απόδραση: Τhe sequel
Κατά την προδικαστική του ακρόαση στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 2009, συγκεντρώθηκαν πολλοί άνθρωποι έξω από το δικαστήριο υποστηρίζοντας τον Παλαιοκώστα. Αγρότες, φοιτητές και αναρχικοί φώναζαν για «Λευτεριά στον Παλαιοκώστα». Ο ίδιος δήλωνε στο δικαστήριο «Έπαιξα και έχασα, η αστυνομία νίκησε». Έτσι, στάλθηκε πίσω στις φυλακές Κορυδαλλού μέχρι τη δίκη του, παρέα με τον Αλκέτ Ριζάι. Πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν αυτή τη δήλωση και θρήνησαν το τέλος της αξιοσημείωτης πορείας του Βασίλη Παλαιοκώστα. Ωστόσο ο ίδιος δεν είχε πει την τελευταία του λέξη.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 2009, μια μέρα πριν ξεκινήσει η δίκη του, ο Βασίλης Παλαιοκώστας δραπετεύει ξανά από τις φυλακές Κορυδαλλού. Στο πλευρό του είναι και πάλι ο Αλκέτ Ριζάι και το μέσο της απόδρασης είναι και πάλι το ελικόπτερο. Αυτή τη φορά, μια γυναίκα είχε επιβιβαστεί σε ένα ενοικιαζόμενο ελικόπτερο της Interjet. Υπό την απειλή μια χειροβομβίδας, οδήγησε τον πιλότο στη φυλακή. Η γυναικά αυτή ήταν η σύντροφος του Ριζάι, Σούλα Μητροπία.
Στις 15:50, ένα ελικόπτερο προσγειώθηκε στην οροφή της πτέρυγας, και η Μητροπία έριξε ένα σχοινί προς το μέρος των Ριζάι και Παλαιοκώστα. Το ελικόπτερο απογειώθηκε και η απόδραση είχε στεφθεί με επιτυχία για ακόμα μια φορά. Οι κρατούμενοι που παρακολουθούσαν από την φυλακή πανηγύριζαν και οι φύλακες είχαν μείνει για ακόμα μια φορά εκτεθειμένοι.
«Μια φυσιολογική ζωή»
Φημολογείται ότι μετά την απόδραση έγινε μια ακόμη ληστεία από τους Παλαιοκώστα, Ριζάι και Μητρόπια, χωρίς ωστόσο να έχει επιβεβαιωθεί ότι ήταν αυτοί. Στις 31 Μαρτίου 2009, τρεις ληστές - δύο άνδρες και μία γυναίκα - λήστεψαν 250.000 ευρώ σε μια τράπεζα στα Τρίκαλα (πατρίδα και χώρος δράσης του Παλαιοκώστα για χρόνια). Λίγο αργότερα, ο Ριζάι και η Μητρόπια συνελήφθησαν. Η Μητρόπια καταδικάστηκε για πειρατεία του ελικοπτέρου και συνεργεία στην απόδραση, αν και εξακολουθεί να το αρνείται.
Ο Βασίλης Παλαιοκώστας είναι ελεύθερος μέχρι και σήμερα. Μόλις πέρυσι εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Μια φυσιολογική ζωή - Δράσεις και αποδράσεις ενός επικηρυγμένου» από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων. Στο βιβλίο αυτό, ο Παλαιοκώστας αποδέχεται τις ευθύνες για τα εγκλήματα που έχει κάνει δίνοντας και τις ανάλογες αιτιολογίες. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ταυτόχρονα αποποιείται την ευθύνη που του έχει αποδώσει η Ελληνική Αστυνομία για πληθώρα εγκλημάτων αναφέροντας φυσικά και τις ανάλογες αποδείξεις.
Πηγή Εικόνας : NantiaReport
Παρακάτω ακολουθεί βίντεο με τη στιγμή της απόδρασης του Βασίλη Παλαιοκώστα, το 2009.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για αυτό το άρθρο :
The Uncatchable ανακτήθηκε από www.bbc.co.uk Τελευταία προσπέλαση στις 27-4-2020
Η απαγωγή του Αλέξανδρου Χαΐτογλου που συγκλόνισε το πανελλήνιο το 1995 ανακτήθηκε από www.thetoc.gr Τελευταία προσπέλαση στις 27-4-2020
Η ζωή του Νίκου και Βασίλη Παλαιοκώστα ανακτήθηκε από www.kathimerini.gr Τελευταία προσπέλαση στις 27-4-2020
Ο Γ. Μυλωνάς για την πολύκροτη απαγωγή του ανακτήθηκε από tvxs.gr Τελευταία προσπέλαση στις 27-4-2020
Read the full article
0 notes
Text
0 notes
Photo
Δεν υπήρξε ταινία στην καριέρα του, όπου ο Φίλιπ Σίμορ Χ��φμαν να μην έκανε τη διαφορά
Πού να το φανταστώ, όταν παρακολουθούσα τις σκηνές στο αριστουργηματικό κύκνειο άσμα του Σίντνεϊ Λιούμετ, το Πριν ο Διάβολος Καταλάβει Ότι Πέθανες, όπου ο Άντι βυθίζεται στην ηρωίνη, στα ιδιαίτερα δωμάτια ενός προμηθευτή πολυτελείας, για να ξεφύγει από τα οικονομικά αδιέξοδα, το άσχημο διαζύγιο και την απέλπιδα ληστεία του κοσμηματοπωλείου των γονιών του μαζί με τον αδελφό του Χανκ, πως ο Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν που τον υποδυόταν, θα μοιραζόταν τον ίδιο εθισμό που έκοψε το νήμα της ζωής του, σε ηλικία 46 ετών. Τι σοκ. Και τι κρίμα... Διάβαζα για την ταινία που ετοίμαζε να σκηνοθετήσει, με πρωταγωνιστές τους Τζέικ Τζίλενχαλ και Έϊμι Άνταμς. Και πριν από λίγο καιρό, μάθαμε για την προσπάθεια που έκανε να αποτοξινωθεί εθελοντικά.
Ήταν ένας λιγομίλητος, βαρύς, ευγενέστατος άνθρωπος, φανερά ταγμένος στη δουλειά του, που μόλις και μετά βίας απάντησε κάτι άσχετο με αυτήν, και πιο συγκεκριμένα πως ζει μια ήσυχη ζωή και η μοναδική επαγγελματική του λύση ήταν ανέκαθεν το θέατρο και η υποκριτική. Στο θέατρο βρισκόταν η καρδιά του, ευτυχώς όμως στον κινηματογράφο κατάφερε να διανύσει μια μικρή αλλά σημαντική διαδρομή. Δεν υπήρχε ταινία όπου να μην έκανε τη διαφορά. Στο Boogie Nights, που την έπεφτε στον πορνοστάρ σαν κλαμμένη γκρούπι. Στο Σχεδόν Διάσημοι, ως δημοσιογράφος του Rolling Stone που πάσχιζε να μεταλαμπαδεύσει το ροκ πνεύμα στον πιτσιρικά, με απανωτά τηλεφωνήματα, ανάμεσα σε πάκους από δίσκους, σημειώσεις και τσιγάρα. Συμπονετικός σε συγκινητικό βαθμό στη Magnolia, υπαρξιακά σαστισμένος στη Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης, υπερβολικός αλλά εντυπωσιακός ως τραβεστί στο Flawless.
Στις μεγάλες του στιγμές, ο σπουδαίος ηθοποιός έφερνε πάντα μια αμερικανικής εκδοχής σεξπιρική διάσταση στους ρόλους του, ακόμη και εκεί που δεν το υποψιαζόσουν, όπως στις Επικίνδυνες Αποστολές ή στο Hunger Games. Ως Καπότε ήταν συνταρακτικός σε όλο το φιλμ - ο τρόπος που επεξεργαζόταν τα κόμπλεξ του, τη δίψα του για φήμη και υστεροφημία, τη ζήλια του για τη Χάρπερ Λι, την ανθρωπιά που έκρυβε κάτω από το σνομπισμό και τη ζωώδη επιθυμία να κατασπαράξει το ανθρώπινο είδος και να το φτύσει με κομψές λέξεις. Μια από τις μεγάλες ερμηνείες όλων των εποχών στο σινεμά. Στο Master (άλλη μεγάλη ταινία) έπαιξε έναν μεταπολεμικό αυτοκράτορα και τον επικοινώνησε με τη ρητορική του αυτοσχέδιου θρησκευτικού ηγέτη, χωρίς τις μανιέρες και τις κορώνες του ψευδοπροφήτη, όπως είχε κάνει για παράδειγμα ο Μπερτ Λάνκαστερ στον «Elmer Gantry». Το τραγούδι, σαν ψαλμός, στην τελευταία σκηνή του φιλμ, με τον απογοητευμένο και ανυπότακτο Χοακίν Φίνιξ να τον κοιτάζει με δέος και απελπισία και την Έιμι Άνταμς, ως άλλη Lady Macbeth καθισμένη δίπλα του στην καρέκλα με την ψηλή πλάτη, δείχνει κλάση και πειθώ.
Στην Αμφιβολία, επίσημα ρασοφόρος, εκφωνεί βροντερά και θεατρικά έναν τρομακτικό λόγο για τις ανυπολόγιστες επιπτώσεις που έχει μια ψευδής φήμη, ενώ σε όλο το έργο αφήνει το ενδεχόμενο του λάθους, την φριχτή υποψία πως ίσως είναι ένας διαβολικός ψεύτης, ένας παιδεραστής που εκμεταλλεύεται την εξουσία του. Στη μεγαλειώδη μονομαχία του με τη Μέριλ Στριπ δίνει χώρο και την αφήνει να του κραδαίνει τον σταυρό σαν κοφτερό μαχαίρι, ενώ φαίνεται να κλείνει το μάτι με νόημα, σαν τον κατηγορούμενο που ετοιμάζεται να ξεγελάσει τον Θεό τον ίδιο. Χαμογελάει και βράζει ταυτόχρονα. Και στην πιο χαριτωμένη του ερμηνεία, στον Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ, έχει μια υπέροχη σκηνή με τον Ματ Ντέιμον, όπου αναρωτιέται τι ακριβώς συνέβη στον φίλο του τον Ντίκι, λίγο πριν φάει το κεφάλι του. Υιοθετεί έναν κομψευόμενο, θηλυπρεπή τρόπο ανησυχίας, κοντράροντας την απρόσωπη συμπεριφορά του Ντέιμον. Εμφανίζεται λίγο, αλλά λυπάσαι που ξεπαστρεύεται γρήγορα. Πιο πολύ, λυπόμαστε που δεν θα τον ξαναδούμε, στο άνθος μιας καριέρας που υποσχόταν ακόμη περισσότερα. Ο Διάβολος τον πρόλαβε.
Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com
3 notes
·
View notes
Last Seen Blogs
honeyikes-blog
🌻 sweetheart 🌻
leehyunwoo-love-blog
현우 오빠 나의 사랑
anadorablack
Serial Nerd Alert
soap-mothership5
☆caught in a motion and i dont wanna stop☆