#εισβολή

[orthodoxiaonline]

Ξεπέρασε τα όρια ο Τσαβούσογλου απειλώντας με εισβολή στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου

Ξεπέρασε τα όρια ο Τσαβούσογλου απειλώντας με εισβολή στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου

Ξεπερνάει τα όρια ο Τσαβούσογλου απειλώντας με εισβολή στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου. (more…)

[astratv]

ΗΠΑ: Ο επικεφαλής και ένα μέλος ακροδεξιάς πολιτοφυλακής ένοχοι για την εισβολή στο Καπιτώλιο

Δύο άτομα είναι τα πρώτα που κρίνονται ένοχα για «στάση» για την εισβολή στο Καπιτώλιο το 2021. Πρόκειται για τον ιδρυτή των Oath Keepers (Φύλακες του Όρκου),  Στιούαρτ Ρόουντς, καθώς και ένα μέλος αυτής της ακροδεξιάς πολιτοφυλακής. Η δίκη διήρκησε για δύο μήνες. Οι 12 ένορκοι έκριναν άλλα τρία μέλη της ακραίας αυτής οργάνωσης αθώα για την ίδια κατηγορία, η οποία επισύρει ποινή κάθειρξης 20…

[marcosrobet1]

[thenewsmag]

Η Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο

Η Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο

Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο με την κωδική ονομασία «Αττίλας» ξεκίνησε την αυγή της 20ης Ιουλίου 1974, με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις. Συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 40.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρετίν Ερσίν. Η ελληνική πλευρά πιάστηκε στον ύπνο και η αντίδρασή της εκδηλώθηκε με μεγάλη καθυστέρηση. Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν επρόκειτο για εισβολή, αλλά για…

[mikrofwno]

Η Χαρίτα Μάντολες στη «Μεγάλη Εικόνα»: Δεν είμαι θύμα αλλά δεν είμαι ηρωίδα (vid)

Η Χαρίτα Μάντολες, η γυναίκα σύμβολο στην ιστορία της κυπριακής τραγωδίας του 1974, είδε κατά την εισβολή να σκοτώνουν μπροστά της τον σύζυγο, τον πατέρα της και τους συγγενείς της. Η ίδια σώθηκε μαζί με τα δύο παιδιά της ενός και δύο ετών, τότε. Στη «Μεγάλη Εικόνα», περιγράφει τον εφιάλτη που βίωσε ούσα 27 ετών αλλά και όταν την κάλεσαν για ταυτοποίηση των λειψάνων στο σημείο όπου σκότωσαν τον…

[krkgeorge]

πρόζα

πρόζα

γυναίκα στο περιστύλιο

αθρόα εισβολή οδοντοστοιχίας στο πηγούνι μου

τα μάγουλά της

αιχμή

το βλέμμα της

ηδονικό

αν ήθελα όμως να την καταλάβω

θά πρεπε τα προνόμια της τάξης μου

να τα περιφρονήσω, θέλω

νά μουνα για δυο μέρες στο κρεβάτι της

χωρίς να μιλώ, ν'ακούω

να εξοικειωθώ, θα θελα αυτό

στο όνομά της να το πω

αν είχα θάρρος, θα τους έφτυνα

που γύρω τους με θεωρούν συμμέτοχο

να ζω και να εκφράζομαι χωλαίνω

χωρίς γι'αυτή να χρειάζεται ν'ανησυχώ

πως για ένα φύλο που δε δέχεται

στο δρόμο έξω αγωνιά

-στο όνομά της θα το πω

πρόζα

αγόρι ζει το μαρτύριο

στο κρεβάτι του σιχαίνεται το εαυτό να βλέπει γυμνό

το σώμα του

φυλακή

το όνομά του

λήθη και δεσμός

(άκουσέ με, πως σου λέω

στο όνομά της ότι της πρέπει να το πω)

[alatismeni-theitsa]

Τα δικά μας ελλαδικά/κυπριακά ενδοτικά μπουμπούκια της πολιτικής/οικονομικής/καλλιτεχνικής ελιτ για την εισβολή και κατοχή στην Β. Κύπρο:

Φταίνε οποιηδήποτε και οτιδήποτε εκτός απ’ τους τούρκους.

Η αξιοσέβαστη και ηρωϊκή τουρκάλα δημοσιογράφος που γράφει συχνά πυκνά για τα… επιτεύγματα των τούρκων (και άλλων ισλαμιστικών κρατών):

“Turkey: Jihad against Cyprus.”

https://www.gatestoneinstitute.org/18633/turkey-jihad-cyprus

=====================================================

My answer:

I was very surprised to scroll to the bottom and see a Turk wrote this! Sure, the tension in Cyprus before the invasion led to both Greeks and Turks making things difficult for each other, but the invasion is what made the most damage. I am glad this is being acknowledged to some degree by the Turkish population.

I think that the Greek media in Greece and Cyprus refuse to acknowledge it as much sometimes so they don’t look islamophobic in the eyes of the Westerners. It’s not islamophobic to simply mention history and remembering victims. It’s just that the westerners won’t see the Greek side, from their own comfort. It’s not them who were under the boot of the Ottoman Empire for 600 years, or them who are neighbors with modern day Türkiye.

[justforbooks]

Η μελαγχολική όψη μιας εποχής που έπνιγε τον συντηρητισμό της σε ένα ποπ περιτύλιγμα, αποθεώνοντας τις αναμνήσεις των πάρτι σαν σκηνικό από νουβέλα του Φιτζέραλντ, υπάρχει αυτούσια στη ζωή και τα τραγούδια του αδικοχαμένου Τζορτζ Μάικλ.

Πρόκειται για την πραγματική συνθήκη της ποπ των δεκαετιών ’80-’90 που, σε αντίθεση με την ελαφρότητα την οποία επέβαλε με αρκετό θράσος στη μουσική βιομηχανία, δεν κατάφερε να διαχειριστεί κρίσιμα θέματα ταυτότητας, πόσο μάλλον να επιτρέψει στους διάσημους πρωταγωνιστές της να προασπιστούν τις ερωτικές επιλογές τους, οδηγώντας τους, ενίοτε, στην καταστροφή.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο μεγαλύτερος ίσως σταρ που γέννησε ποτέ η ποπ, ο οποίος αυτοπαγιδεύτηκε στην αλλοτριωμένη εικόνα της ίδιας του της φήμης, καταστρέφοντας, σχεδόν εκδικούμενος τον εαυτό του αλλά και εμάς, τα νοσταλγικά υπολείμματα από την υποτιθέμενη εποχή της αθωότητας.

Αν, λοιπόν, δεν μπορεί πλέον να ακούσει κανείς το «Last Christmas» χωρίς να νιώσει βαθιά θλίψη όχι για έναν παλιό του έρωτα αλλά για τον ίδιο τον διάσημο συνθέτη και τραγουδιστή που έφυγε, σχεδόν από ειρωνεία, μια χριστουγεννιάτικη μέρα, μόνος και απροστάτευτος ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό, άλλο τόσο θα επηρεαστεί όταν διαβάσει τη μεστή βιογραφία του Τζέιμς Γκάβιν, «George Michael - Η ζωή του», όπου η έμφαση δεν δίνεται στον επιφανειακό, λουστραρισμένο βίο ενός ειδώλου αλλά στα σκοτάδια που τύλιξαν την ευαίσθητη περσόνα του γκέι Κυπριόπουλου.

Γιατί πολύ πριν επιβληθεί το «I want your sex» ως ο κατεξοχήν ύμνος στα απενοχοποιημένα γκέι μπαρ, ο πιο γνήσιος, σήμερα, εκφραστής της περήφανης LGBTQI+ κουλτούρας, δεν τολμούσε καν να αποκαλύψει τη σεξουαλική του ταυτότητα, ήταν αναγκασμένος να κρύβεται διαρκώς ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό.

Και εδώ ακριβώς είναι που εμβαθύνει στη βιογραφία που γράφει με πραγματική ευαισθησία και χωρίς τάσεις εξωραΐσμού ο Γκάβιν, ξετυλίγοντας τα πιο συναρπαστικά και τραγικά περιστατικά της ζωής ενός σχεδόν ντετερμινιστικά αυτοκαταστροφικού καλλιτέχνη.

Όλα εξηγούνται, άλλωστε, αν ανατρέξει κανείς στον παιδικό βίο του Γιώργου-Κυριάκου Παναγιώτου και αυτό κάνει εξαρχής ο βιογράφος του, περιγράφοντας ανάγλυφα το προφίλ του εσωστρεφούς και ευαίσθητου Κύπριου, σε αντίθεση με τον σκληροτράχηλο πατέρα με τα επτά αδέλφια και την ελληνική ταβέρνα στην κυπριακή περιοχή του Λονδίνου.

Μεγαλωμένος σε δύσκολες συνθήκες στο Πατρίκι της Αμμοχώστου, που δέχτηκε την τουρκική εισβολή το ’74, και προσπαθώντας να μάθει στον γιο του πώς να συμβιβαστεί με έναν σκληρό βίο που δεν συγχωρούσε ευαισθησίες, ο πατέρας Τζακ Πάνος ήταν η επιβλητική μορφή που ο Τζορτζ δεν κατάφερε ποτέ να νικήσει, όπως ούτε και τους δαίμονές του.

Η δύσκολη παιδική ηλικία, οι οικογενειακές συγκρούσεις, τα πρώτα βήματα, κατά τα οποία ο ίδιος προσπαθούσε να έχει τον έλεγχο της εξωτερικής του εικόνας, το πατρονάρισμα από τους ήδη γνωστούς αστέρες, όπως ο Μπομπ Γκέλντοφ και ο Έλτον Τζον, οι πραγματικές φιλίες με άλλες προσωπικότητες της εποχής, όπως η λαίδη Νταϊάνα, με την οποία συνομιλούσαν συχνά στο τηλέφωνο, αναφέρονται αναλυτικά στη βιογραφία του Γκάβιν, ο οποίος ταυτόχρονα ανιχνεύει πλήρως τα εσωτερικά κίνητρα αλλά και τις ανάγκες μιας ολόκληρης εποχής, όταν τα μεγέθη της επιτυχίας ήταν απόλυτα, με τρόπο που δεν μπορούν να γίνει αντιληπτός σήμερα.

Γι’ αυτό και ο βιογράφος επισημαίνει ότι η επίσκεψη των Wham! στην Κίνα ήταν ένα βαρυσήμαντο πολιτικό γεγονός, όπως και το Band Aid ‒ δεν επρόκειτο απλώς για συναυλίες.

Ουσιαστική λεπτομέρεια είναι ότι ο Τζορτζ Μάικλ δεν μπορούσε να τα μοιραστεί όλα αυτά με κανέναν, καθώς ήταν αναγκασμένος να ζει έναν άλλο, κρυφό και αρκετά πιο σκοτεινό βίο, άγνωστο ακόμα και στους κολλητούς του, όπως ο Άνδρος Γεωργίου, από τον οποίο προδόθηκε στην πορεία.

Ωστόσο το σημείο καμπής στο οποίο έφτασε καθυστερημένα ο Τζορτζ Μάικλ ήταν, για τον βιογράφο του, ο θάνατος του αγαπημένου Ανσέλμο, στον οποίο απηύθυνε το «Jesus to a child» σαν εσωτερική προσευχή, η κρίσιμη στιγμή κατά την οποία αποκαλύφθηκε όχι μόνο η αληθινή προσωπικότητα του Τζορτζ Μάικλ αλλά και το ατόφιο, σόουλ ταλέντο του.

Μέχρι τότε ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να μιλήσει ποτέ εκ βαθέων, ούτε καν να συμβιβαστεί με τη μελαγχολική του περσόνα που μια ζωή τον ανάγκαζε να προσπαθεί να ισορροπήσει την ψεύτικη εικόνα του μανιακού party animal με αυτήν του εσωστρεφούς αγοριού που δεν βρήκε ποτέ την αγάπη και την ενσυναίσθηση που αναζητούσε. «Νιώθοντας μόνος και μειονεκτικά, ο Γεώργιος αποτραβιόταν στον δικό του κόσμο.

Ξυπνούσε τα χαράματα και πήγαινε βόλτα με τις πιτζάμες του σε ένα κατάφυτο χωράφι πίσω από το σπίτι τους και έσκαβε για να βρει σκουλήκια, κάμπιες και πασχαλίτσες, τα οποία μάζευε μέσα σε σπιρτόκουτα και βαζάκια. Στο τέρμα του δρόμου υπήρχε μια πασχαλιά, απ’ όπου μάζευε πεταλούδες: τις παρατηρούσε και προσπαθούσε να τις πιάσει.

Εκείνη την εποχή παιζόταν στο ραδιόφωνο η επιτυχία του Στίβι Γουόντερ «My chérie amour» και ο μικρός τραγουδούσε σε κάποια σημεία, ενώ βρισκόταν έξω με την παιδική σοπράνο φωνή του. Ένας γείτονας είπε στη Λέσλι ότι ο γιος της είχε υπέροχη φωνή», γράφει σε ένα από τα πιο ωραία αποσπάσματα του βιβλίου ο βιογράφος του.

Το ταλέντο του, ωστόσο, το γνώριζε και το αξιοποιούσε με κάθε δυνατό τρόπο ο Γιώργος Κυριάκος Παναγιώτου, διατηρώντας ανόθευτο μέχρι τέλους τον δυναμισμό του θρασύτατου Κυπριόπουλου που ήρθε και επιβλήθηκε από το πουθενά μαζί με τον τότε κολλητό του, Άντριου Ρίτζλεϊ.

Όπως γράφει χαρακτηριστικά στην εισαγωγή του ο Γιάννης Νένες, ο οποίος μεταφράζει με αγάπη και σχεδόν με συμπόνια την ιστορία του διάσημου τραγουδιστή, αλλά και με πλήρη γνώση της εποχής που περιγράφεται στο βιβλίο: «Ο George, βέβαια, δεν έδειχνε νεόπλουτος αλλά ένας κεφάτος πιτσιρικάς της γειτονιάς που μόλις είχε αποκτήσει ένα γενναίο χαρτζιλίκι και πήρε τον καλύτερό του φίλο να πάνε για μαλλί και σολάριουμ. Για την ακρίβεια, αυτό έκανε ο George όταν έβγαλε τα πρώτα του χρήματα ως μέλος των Wham!: πήρε τον Άντριου Ρίτζλεϊ και πήγαν να χτενιστούν και να μαυρίσουν. Έγιναν τα νέα φιντάνια των συνοικιακών κλαμπ που πηγαίνουν για τένις ‒ και με αυτήν ακριβώς την περιβολή ανέβηκαν στη σκηνή για πρώτη φορά, για να δώσουν στο κοινό μια πρώτη γεύση από Wham!. Μαλλιά, μαύρισμα, λευκά χαμόγελα, λευκά σορτσάκια, μπαλάκια του τένις στις τσέπες τους!» ‒ ένας αυθορμητισμός που χτύπησε φλέβα στον κάπως βαρετό τότε κόσμο της ποπ.

Κάπως έτσι επιβλήθηκε η μουσική των Wham! που διέθετε τον τσαμπουκά της εφηβικής αναστάτωσης, αλλά προσπαθούσε κάπως αγχωμένα να αποδείξει ότι τα χαμόγελα των πρωταγωνιστών απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά σε κορίτσια.

Για να αντέξει αυτή την υποκρισία και την ανάγκη συνεύρεσης με διάφορες ψεύτικες συνοδούς ο Τζορτζ άρχισε να πίνει παραπάνω και να επιλέγει βιαστικά τους λάθος παρτενέρ μόνο για μια βραδιά, φτάνοντας να ψωνίζεται κατ’ εξακολούθηση. Οπότε οι παπαράτσι ήθελαν να «χτυπήσουν», ήξεραν πού θα τον βρουν ‒ και εκείνος σχεδόν μαζοχιστικά ή μάλλον σχεδόν ηθελημένα αφέθηκε να πιαστεί.

Άλλωστε, από τότε που έχασε τον μεγάλο του έρωτα όλα γίνονταν μπήκαν στον αυτόματο. Κάπως έτσι συνέβη το μοιραίο γεγονός της σύλληψής του στις τουαλέτες του Λος Άντζελες το 1998, που οδήγησε σε ένα ιδιόμορφο outing με πολλές συμπαραδηλώσεις.

Ταυτόχρονα, όμως, με την αποκάλυψη της σεξουαλικής του ταυτότητας ο Τζορτζ έχασε ουσιαστικά και την ανεξαρτησία του, αφού έπρεπε να μετακινείται με οδηγό που τον παρακολουθούσε σε κάθε του βήμα. Η ζωή του ήταν γεμάτη καταχρήσεις, αυτοακυρώσεις, ειδικά μετά τον πόλεμο με την ίδια του την εταιρεία, αδιέξοδα που απλώς αντισταθμίζονταν από μια σειρά από καλά άλμπουμ και δυναμικά comebacks, όπως η θρυλική συναυλία στο Γουέμπλεϊ που σφράγισε τα 25 χρόνια καριέρας και την αρχή μιας περιοδείας, στο πλαίσιο της οποίας τον είδαμε το 2007 στην Αθήνα. Αλλά η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει και θα τον οδηγούσε όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο γρήγορα, και εξαιτίας μιας σειράς απογοητεύσεων, στην καταστροφή.

Ένας άγνωστος φύλακας-άγγελος θα τον κρατούσε το 2013 στη ζωή, όταν η πόρτα του Range Rover άνοιξε ξαφνικά σε μια στροφή και εκείνος βρέθηκε αιμόφυρτος στον δρόμο, αναγκάζοντας τους περισσότερους να μιλήσουν σχεδόν για αυτοκτονία (έτσι δείχνει να το ερμηνεύει και ο Γκάβιν).

Τρία χρόνια αργότερα, ωστόσο, την ώρα που όλα τα μαγαζιά έπαιζαν το πιο διάσημο άσμα των Χριστουγέννων, θα τον έβρισκε νεκρό από ανακοπή ο τότε σύντροφός του. Είναι πραγματική ειρωνεία το ότι αυτή η σέξι φωνή, που μοιάζει σχεδόν ανάρμοστη για νεανικά τραγούδια, ακούγεται ακόμα παντού, αναγκάζοντάς μας να θυμόμαστε πάντα το αστέρι που δεν άντεξε τη λάμψη και το φως που έριχνε στις ζωές των άλλων.

Ίσως ο ίδιος να μην άντεχε η χρυσόσκονη της φήμης του να λερώνει τα μαύρα δερμάτινα που μόνο αυτός ανέδειξε στυλιστικά ως την αποθέωση μιας ελευθερίας την οποία δεν κατέκτησε ποτέ. Έμειναν, όμως, οι επιτυχίες, τις οποίες θα τραγουδούν ως ύμνο κάποια άλλα καταπιεσμένα, σαν τον ίδιο, αγόρια που αγαπάνε άλλα αγόρια ‒ και αυτό ίσως να είναι το σημαντικότερο από όλα.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[gemsofgreece]

1ο μέρος:

Ανήμερα του Ολοκαυτώματος της Σαμοθράκης το 1821… αυτό εδώ για την ταινία:

–

Σημειωτέον η παραπάνω φράση είναι η καλύτερή μου προσπάθεια στο “γράψε για ένα τρέιλερ χωρίς να γράψεις τη λέξη τρέιλερ”… γιατί έψαξα και δεν βρήκα μετάφραση στα ελληνικά. Πες μου ότι υπάρχει λέξη και εγώ απλά δεν την βρήκα. Πες μου ότι υπάρχει και απλά δεν την χρησιμοποιούμε γιατί μας μάθανε, παιδιά του ‘90, να προτιμούμε τις αγγλικές γιατί είναι “κουλ”, και γι αυτό δεν την ήξερα. Πες μου οτι ΥΠΑΡΧΕΙ

2ο μέρος:

*ανήμερα της επετείου του Ολοκαυτώματος της Σαμοθράκης

https://hellasjournal.com/2023/09/1i-septemvriou-1821-posi-gnorizoun-to-agnosto-olokaftoma-tis-samothrakis-distichos-i-sfagi-itan-ke-parameni-agnosti-stin-ipolipi-ellada/

Ούτε που θυμάμαι τι έγραψα, ούτε πώς γράφεται σωστά, πάει, ξεχάσαμε τα ελληνικά μας, αν έχεις και κουρασμένο μυαλό, βράσ'τα.

Βέβαια απ την άλλη το ξέρουμε ότι υπάρχει σοβαρό προβλημα γενικώς με τη γλωσσομάθεια και για αυτό νομίζω ενας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός από μας προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί να αναστρέψει τη ζημιά, όπως μπορούμε. Και σε άλλα θέματα όπως γνώση ιστορίας. Ευτυχώς και μόνο μέσω διαδικτύου αρκετά καλή δουλειά μπορεί να γίνει, ακόμα και χωρίς βοήθεια.

Γενικώς νομίζω ότι παρ'όλο που δεν φαίνεται στη δημόσια σφαίρα πολύ γιατί δεν έχουμε μεγάλα κινήματα, σε προσωπικό επίπεδο (και φιλικό/οικογενειακό ίσως), έχει αρχίσει να γινεται δουλειά. Ιδίως μετά την εισβολή στον Έβρο, κάτι αρχίζει να κινείται, απλά όχι σε ευρέως συλλογικό επίπεδο. Υποθέτω οταν, νομοτελειακά, ο Ταγίπης κάνει το μοιραίο λάθος, και τραβήξει το σκοινί μέχρι που να σπάσει, ή κάτι άλλο μεγάλο γίνει, θα δούμε τι γινεται “κάτω από την επιφάνεια” σε ενα έθνος που, και στα δυό του κράτη, είναι ένα καζάνι που βράζει. Έχω πίστη σε μας.

Τι λες;

ΥΓ.  Η καθαρεύουσα ήταν και είναι μια τιτάνια προσπάθεια αποαποικιοποίησης και διατήρησης του πολιτισμού μας και μόνο σεβασμό αξίζει, συμφωνώ με τη γνώμη σου απόλυτα. Σκέφτομαι πόσο ντρεπόμουν ως παιδί να την  χρησιμοποιήσω κι ας μ’ άρεσε, και πως ακόμα διστάζω και ρε παιδί μου, ειναι τελείως λάθος αυτό. Εχουμε πολλά να γιατρέψουμε αν θέλουμε να επιζήσουμε ως έθνος και να πάμε μπροστά. Ας αρχίσουμε από τα βασικά λοιπόν, ξαναμαθαίνουμε σωστά τη δημοτική, και συνεχίζουμε με την καθαρεύουσα αν θέλουμε. Και προχωράμε.

 RE:

Για την ταινία, δε μπορώ να συγκρατηθώ, θα το πω, έχω θέμα με τις Ελληνικές παραγωγές. Είναι κρίμα να καταπιάνεται κανείς με τόσο πλούσια θεματολογία και το πόνημα να υπονομεύεται από τον εμφανώς χαμηλότατο προϋπολογισμό και (συγγνώμη πάλι) το αμφιλεγόμενο ταλέντο. Δηλαδή οι προθέσεις είναι τόσο καλές αλλά ένα ιστορικό Κεφάλαιο όπως η Ελληνική επανάσταση απαιτεί υψηλό προϋπολογισμό, μεγάλη προσοχή στην λεπτομέρεια και στην πιστότητα και υψηλή αισθητική. Μα πώς οι μισοί άντρες ηθοποιοί είναι κοντοκουρεμένοι σε μόδα 2023;! Και αυτό μεταξύ πολλών άλλων, φυσικά. Σέβομαι την πρόθεση, αλλά είμαι τύπος του “όλα ή τίποτα”, αν αποφασίζεις να καταπιαστείς με κάτι μεγάλο, πρέπει να σιγουρευτείς ότι διαθέτεις όλα τα μέσα για να το δικαιώσεις. Το να είναι κάτι οριακά καλύτερο του Παπαφλέσσα με τον Παπαμιχαήλ το 2023, δε με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα. Αυτός ήταν και ο λόγος που δε μου άρεσε καθόλου το ελληνοαμερικάνικο “Βράχοι της Ελευθερίας” ή όπως λεγόταν.  Α πα πα.

Από την άλλη, ο σύνδεσμος είναι πολύ χρήσιμος και για μένα προσωπικά. Ξεχνάμε ότι στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης έγιναν εξεγέρσεις και στη Μακεδονία και στη Θράκη που απλά καταπνίγηκαν ευκολότερα. (Αυτά για το βαλκανικό αφήγημα ότι δεν υπήρχαν Έλληνες στην Βόρεια Ελλάδα. Φυσικά και υπήρχαν. Ήταν σαφώς πολυεθνικές περιοχές αλλά εξίσου σαφώς κατοικούνταν και από Έλληνες γηγενείς που συμμερίζονταν την επιθυμία για απελευθέρωση και ένωση με τους νότιους.)

Σχετικά με την συμφιλίωση με την ιστορία και τον πολιτισμό, είμαι σε δίλημμα. Συμφωνώ ότι πρέπει να είναι σε καλύτερο επίπεδο από ό,τι ήταν κατά την περίοδο της κρίσης. Οι γενιές που ήταν έφηβοι στην κρίση αποκόπηκαν περισσότερο πιστεύω, εν μέρει εξαιτίας της ακατάσχετης λοιδορίας από το εξωτερικό. Τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα τώρα. Ένα θετικό δείγμα γραφής είναι το ίδιο το tumblr. Πραγματικά νιώθω ευγνωμοσύνη για τα περισσότερα ελληνικά ιστολόγια εδώ πέρα - έχουν ποιότητα, είναι ψυχαγωγικά ή μορφωτικά ή και τα δύο και δεν είναι τυχαίο που έχουν αρκετή επισκεψιμότητα από το εξωτερικό. Και το κυριότερο βλέπω διάφορες πεποιθήσεις, ιδεολογίες κλπ αλλά σύγκλιση στην αξιοπρέπεια προς την ταυτότητά μας και προστασία της απέναντι στην εκμετάλλευση της δύσης ή των επιθετικών ανιστόρητων ρητορικών. Βλέπω σύμπνοια μεταξύ μας και ειλικρινά πιστεύω ότι έχουμε μια από τις πιο αξιόλογες κοινότητες στο tumblr. 

Στα άλλα κοινωνικά δίκτυα το χάος, αλλά έχεις δίκιο ότι το διαδίκτυο έχει αναδείξει σημαντικά εγχειρήματα και πολλοί δημιουργοί έχουν καταφέρει το νεαρό ελληνικό κοινό να συνειδητοποιήσει ότι η καλλιέργεια της παιδείας (σχετική με την Ελλάδα ή μη) μπορεί να είναι θεραπευτική, ωφέλιμη, ακόμα και διασκεδαστική (πχ Η Γεωγραφία είναι πολύ κουλ, Καθημερινή Φυσική, Astronio, the Mythologist, Greekonomics). Οι Έλλ��νες χρησιμοποιούν σωστά το διαδίκτυο αν μη τι άλλο. Υπάρχουν και τα σκουπίδια εννοείται, αλλά αυτά υπάρχουν παντού. 

Το διαδίκτυο έχει τεράστια δύναμη οπότε αισιοδοξώ ότι θα ωφελήσει τα νέα παιδιά σε αυτόν τον τομέα. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχει τεράστια απόσταση με το τι θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο καθένας μας αν ένας μεγάλος κίνδυνος κρούσει την θύρα. Απ’ όσο ξέρω, ο στρατός λειτουργεί από εμψυχωτικά έως πορωτικά (το δεύτερο είναι καλό μόνο όταν παραστεί αντικειμενικός κίνδυνος). Οι στρατιώτες αντικειμενικά δεν θα υποχωρήσουν. Αλλά για τους απλούς πολίτες, εμάς, δεν ξέρω. Εδώ έχει καεί όλη η Ελλάδα και δε λέμε τίποτα… Δεν είναι αυτός όλεθρος που να αξίζει αντίδραση;

Και να πω ότι ναι μεν είναι καλή αυτή η επανεκτίμηση της ιστορίας και του πολιτισμού, αλλά δυστυχώς ήρθε και με την αύξηση των ψεκασμένων και των θρησκόληπτων, και εκεί αν δεν προσέξουμε θα χαθεί η μπάλα, ήδη βλέπουμε την ημιμάθεια και την προπαγάνδα να κάνουν παπάδες (μεταφορικά και κυριολεκτικά) σε αυτήν την χώρα. 

Όσο για την γλώσσα, ναι, πάνω απ’ όλα να μάθουμε την Δημοτική σωστά. Και μετά όσο εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας στην Ελληνική  περαιτέρω, μόνο καλό θα κάνει -  θα βοηθήσει στην ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών καθώς και την συναισθηματική ωριμότητα και τη δυνατότητα έκφρασης των νέων. 

[thoughtfullyblogger]

Famagusta: Η πιο συγκινητική σκηνή στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης

Μετά απο 50 χρόνια συναντούν τον χαμένο τους γιο, το βρέφος που έχασαν στην Τουρκική εισβολή του 1974. 50 χρόνια μετά μια οικογένεια ενώνεται ξανά. Famagusta: Η πιο συγκινητική σκηνή στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης – olympia source https://www.olympia.gr/1591858/viral/famagusta-i-pio-sygkinitiki-skini-stin-istoria-tis-ellinikis-tileorasis/

[fromgreecetoanarchy]

[Βίντεο] Εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ - Έσπασαν τις πόρτες και συνέλαβαν 49 φοιτήτριες και φοιτητές

Θεσσαλονίκη, Σάββατο, 16 Μαρτίου 2024. Με δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ και τη συνδρομή ΕΚΑΜ πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι επιχείρηση στη Σχολή Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ) στο ΑΠΘ. 49 άτομα συνελήφθησαν και κρατούνται στη ΓΑΔΘ.

Για μια ακόμα φορά ο Πρύτανης του ΑΠΘ κάλεσε την αστυνομία με πρόσχημα τη φθορά σε λαμαρίνες έξω από το πρώην Στέκι στο Βιολογικό. Από το μεσημέρι ο φοιτητικός σύλλογος Φυσικού μαζί με φοιτητές/ριες πραγματοποιούσε καφενείο και εικαστικές δράσεις επανοικιοποίησης του “Πλατάνου” έξω από τη σχολή Βιολογικού.

Λίγο μετά τις 15:30 διμοιρίες ΜΑΤ και ΕΚΑΜ έκαναν έφοδο στον χώρο που “Πλατάνου” με τον κόσμο να εγκλωβίζεται μέσα στη ΣΘΕ. ΜΑΤ απέκλεισαν και την είσοδο στον κόσμο που προσπαθούσε να προσεγγίσει για στήριξη, ενώ έδιωξαν και φωτορεπόρτερ (διαπιστευμένους και μη) από τον υπαίθριο χώρο με το ψευτοπρόσχημα της “αστυνομικής επιχείρησης”. Παράλληλα ΔΙΑΣ μαζί με διμοιρία επιτέθηκε με χτυπήματα με ασπίδες αλλά και γκλόπ σε φοιτήτριες/ες που διαμαρτύρονταν έξω από το πανεπιστήμιο.

Οι διμοιρίες ΜΑΤ και ΕΚΑΜ σπάζοντας τα τζάμια της κεντρικής εισόδου αλλά και πλαϊνής εισέβαλαν στη ΣΘΕ προσαγάγοντας 49 άτομα που βρισκόντουσαν εντός του κτηρίου. Συγκεντρωμένος κόσμος στην πλατεία Χημείου προσπάθησε να προσεγγίσει και φωνάζοντας συνθήματα απαιτούσε να αφεθούν ελεύθεροι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που προσήχθησαν. Με μεταγωγικά και περιπολικά μετέφεραν τα προσαχθέντα άτομα στη ΓΑΔΘ, όπου και κρατούνται. Αργά το απόγευμα έφτασε στο σημείο και η Σήμανση σαν κερασάκι στην τούρτα μιας ακραίας υπερπαραγωγής της ΕΛ.ΑΣ.

Φοιτητικοί σύλλογοι, σχήματα αλλά και οργανώσεις της αριστεράς και του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου κάλεσαν σε αντανακλαστική πορεία στο κέντρο της πόλης. Η πορεία κινήθηκε σε κεντρικούς δρόμους της πόλης, ενώ έληξε στη Ροτόντα, με τις αστυνομικές δυνάμεις να είναι προκλητικές πίσω από τον κόσμο.

Τα 49 άτομα έχουν συλληφθεί ως καταληψίες, με κατηγορία τη διατάραξη λειτουργίας υπηρεσίας. Σήμερα θα κρατηθούν και αύριο θα περάσουν από εισαγγελέα.

Ενημερωτικό κείμενο από Alerta.gr

[orthodoxiaonline]

Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε: 20 Ιουλίου 1974 - Η μαύρη ημέρα της τουρκικής εισβολής

Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε: 20 Ιουλίου 1974 – Η μαύρη ημέρα της τουρκικής εισβολής

Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτης: 20 Ιουλίου 1974 – Η μαύρη ημέρα της τουρκικής εισβολής και το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. (more…)

[astratv]

Εισβολή αγριογούρουνων σε χωράφια με καστανιές στην Σωτηρίτσα – Αγανακτισμένοι με τους τετράποδους καταπατητές οι παραγωγοί (φωτο) –

Στα όρια τους έχουν φτάσει καστανοπαραγωγοί στην Σωτηρίτσα Αγιάς λόγω των αγριογούρουνων που καταστρέφουν την παραγωγή τους. Αρκετά περιστατικά έχουν σημειωθεί με τους παραγωγούς καστάνων να έχουν απηυδήσει από την κατάσταση και με τους τετράποδους… καταπατητές που λατρεύουν να τρώνε κάστανα… Δείτε φωτογραφίες: Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις Ελάτε…

[eclecticstarlightblogger]

Famagusta: Η πιο συγκινητική σκηνή στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης

Μετά απο 50 χρόνια συναντούν τον χαμένο τους γιο, το βρέφος που έχασαν στην Τουρκική εισβολή του 1974. 50 χρόνια μετά μια οικογένεια ενώνεται ξανά. Famagusta: Η πιο συγκινητική σκηνή στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης – olympia source https://www.olympia.gr/1591858/viral/famagusta-i-pio-sygkinitiki-skini-stin-istoria-tis-ellinikis-tileorasis/

[greekblogs]

Famagusta: Η πιο συγκινητική σκηνή στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης

Μετά απο 50 χρόνια συναντούν τον χαμένο τους γιο, το βρέφος που έχασαν στην Τουρκική εισβολή του 1974. 50 χρόνια μετά μια οικογένεια ενώνεται ξανά. Famagusta: Η πιο συγκινητική σκηνή στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης – olympia source https://www.olympia.gr/1591858/viral/famagusta-i-pio-sygkinitiki-skini-stin-istoria-tis-ellinikis-tileorasis/

[skandaladiaplokidiafthora]

Famagusta: Η πιο συγκινητική σκηνή στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης

Μετά απο 50 χρόνια συναντούν τον χαμένο τους γιο, το βρέφος που έχασαν στην Τουρκική εισβολή του 1974. 50 χρόνια μετά μια οικογένεια ενώνεται ξανά. Famagusta: Η πιο συγκινητική σκηνή στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης – olympia source https://www.olympia.gr/1591858/viral/famagusta-i-pio-sygkinitiki-skini-stin-istoria-tis-ellinikis-tileorasis/