#ζωγραφισμένα στο χέρι

[epestrefe]

Καλή Ανάσταση!

[myjoygaming]

Το Conquistadorio μιλάει κουτσά στραβά και Ελληνικά!

Είναι οπωσδήποτε ευχάριστο και ταυτόχρονα σπάνιο, να βλέπουμε τα Ελληνικά στις επιλογές ενός βιντεοπαιχνιδιού! Η Morion Studio, η δημιουργός του Conquistadorio, δεν παρέλειψε, να συμπεριλάβει -μαζί με πολλές άλλες!- τη γλώσσα μας στο Point and Click Adventure με τα όμορφα ζωγραφισμένα στο χέρι γραφικά.

Εντάξει, τα αποτελέσματα είναι αστεία ορισμένες φορές, γιατί κάποιος ψηφιακός μεταφραστής "ανέλαβε" προφανώς τη δουλειά, αλλά... Χαλάλι, μιας και μιλάμε για ένα μικρό ανεξάρτητο στούντιο με περιορισμένους πόρους και οι μεταφράσεις κοστίζουν!

Τα στιγμιότυπα προέρχονται από το Conquistadorio: Prologue, το σύντομο δωρεάν ορεκτικό, που μπορείτε, να παίξετε κι εσείς στο Steam και το κινητό σας με λειτουργικό σύστημα Android.

https://store.steampowered.com/app/2553960/Conquistadorio_Prologue/

https://play.google.com/store/apps/details?id=com.MorionStudio.onquistadorio

Το πλήρες παιχνίδι θα κυκλοφορήσει στις 20 Οκτωβρίου του 2023 στην πλατφόρμα της Valve.

[maxmaggr]

Αττίκ: Η ζωή του, ένα γλυκόπικρο τραγούδι

  Είναι η ιστορία ενός καλλιτέχνη που γέρασε πάνω στο παλκοσένικο, κάνοντας χιούμορ ή τραγούδια και σκορπίζοντας ένα γέλιο ή ένα δάκρυ αναλόγως με το κέφι του κοινού. Του κοινού… που δεν υποπτεύεται ποτέ ποιο δράμα ή ποια κωμωδία μπορεί να κρύβει κάθε καλλιτέχνης πίσω από τα συναρπαστικά και εφήμερα χειροκροτήματα. Από την ταινία του Γιώργου Τζαβέλα, «Χειροκροτήματα». 1944, βράδυ 29ης Αυγούστου. Στην κατεχόμενη από τους Ναζί Αθήνα ένας μικρόσωμος άντρας, γύρω στα 60, περπατά σκυφτός από την κούραση, τις κακουχίες και τις σκέψεις, επιστρέφοντας στο σπίτι. Αφηρημένος, καθώς ήταν, σκόνταψε σ’ ένα διερχόμενο ποδήλατο και πριν προλάβει να πει «με συγχωρείτε» δέχεται επίθεση με βάρβαρα χτυπήματα. Γερμανός στρατιώτης ο ποδηλάτης, άρχισε να φωνάζει και να τον γρονθοκοπεί με όλη του τη δύναμη, μέχρι που βαρέθηκε και συνέχισε το δρόμο του, παρατώντας το θύμα του πεσμένο στο δρόμο. Ο άντρας κατάφερε να μαζέψει τις λιγοστές δυνάμεις που του είχαν απομείνει και λίγο αργότερα καταρρέει στο κρεβάτι του δωματίου του, σακατεμένος και σε απόγνωση. Ο πόνος δεν αντέχεται και τα βερονάλ στο κομοδίνο είναι η μόνη λύση. Έτσι έσβησε ο Κλέωνας Τριανταφύλλου, που για τον κόσμο ήταν ο αγαπημένος τροβαδούρος Αττίκ.

Πηγή εικόνας: visitkythera.com_.jpg: Τα πρώτα χρόνια του Αττίκ Ο Αττίκ γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, στις 19 Μαρτίου του 1885. Ο πατέρας του ήταν πλούσιος βαμβακοπαραγωγός και έμπορος της Αιγύπτου και η μητέρα του κόρη βουλευτή των Κυθήρων, επίσης ευκατάστατη και με πολύ καλή μόρφωση. Είχε επίσης έναν αδελφό και 2 αδελφές. Το 1902, μετά το θάνατο του πατέρα του, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο Αττίκ συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική, στην οποία είχε κλίση από πολύ μικρή ηλικία και είχε ήδη ξεκινήσει μαθήματα πιάνου και φλάουτου στην Αίγυπτο. Στην Αθήνα ολοκλήρωσε και τις σπουδές του στη νομική, όπως και ο αδερφός του, και το 1907 ταξίδεψαν μαζί στο Παρίσι για να συνεχίσουν τις σπουδές τους στις πολιτικές επιστήμες, καθώς οι δυο νέοι ήταν προορισμένοι από την οικογένεια να ακολουθήσουν μια λαμπρή διπλωματική σταδιοδρομία. Ωστόσο, αντ’ αυτού, οι δυο αδελφοί εγγράφηκαν στο φημισμένο κονσερβατόριο του Παρισιού (Conservatoire de Paris) και επικεντρώθηκαν στις μουσικές σπουδές. Ο Κλέων Τριανταφύλλου γίνεται Αττίκ Στο Παρίσι ξεκινά για τον καλλιτέχνη μια περίοδος γεμάτη έμπνευση και δημιουργία. Από τον πρώτο κιόλας καιρό αρχίζει να εργάζεται ως πιανίστας στα café-concert. Ξεκινά να μελοποιεί ποιήματα και να συνθέτει τα πρώτα του τραγούδια. Λίγο αργότερα, τον φιλοξενούν οι μεγαλύτερες σκηνές του Παρισιού και συνεργάζεται με τους μεγαλύτερους ερμηνευτές της εποχής, δίνοντάς τους δικά του τραγούδια, υπογράφει πολυετές συμβόλαιο με τον μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο, εκδίδοντας περίπου τριακόσιες συνθέσεις, μουσική για πιάνο, μπαλέτο και οπερέτα και γίνεται ιδιαιτέρως δημοφιλής, καθώς περιοδεύει σε διάφορες χώρες, και ως ηθοποιός πλέον, συνεργαζόμενος με γνωστούς θιάσους εκείνης της εποχής. Ο Κλέωνας Τριανταφύλλου έχει ξεκινήσει πια μια αξιόλογη, μεγάλη καριέρα και ήδη είναι ο γνωστός συνθέτης Αττίκ. Το 1930 επιστρέφει στην Αθήνα για να συμπαρασταθεί στην οικογένεια του, η οποία αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και επιπλέον η αδερφή του ασθενεί βαριά. Η Αθήνα του μεσοπολέμου ακμάζει πολιτιστικά και στην αστική μουσική κουλτούρα κυριαρχούν το ρεμπέτικο και η επιθεώρηση. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο νεοφερμένος Αττίκ αισθάνεται έντονα την ανάγκη να δημιουργήσει και αρχίζει να σκέφτεται τα επόμενα βήματά του. Θέλει να φτιάξει κάτι λιτό και πνευματώδες, κάτι ξεχωριστό και αν και γαλουχημένος με τη γαλλική νοοτροπία στα μουσικά θέματα επιζητά να προσεγγίσει το αθηναϊκό κοινό και να αναπτύξει μια σχέση μαζί του. Ανοίγει την «Μάντρα» το Καλοκαίρι του 1930 κι έτσι ξεκινά μια σπουδαία εποχή και για εκείνον μα και για τους Αθηναίους και τα μουσικά πράγματα της Ελλάδας, καθώς ο Αττίκ φέρνει το νέο είδος του «ελαφρού» τραγουδιού και καθιερώνεται ως ο πρώτος σημαντικός συνθέτης του νεοελληνικού τραγουδιού.

Πηγή εικόνας: www.mixanitouxronou.gr Πολλές σανίδες, λίγη μπογιά και αρκετή πρωτοπορία Στην οδό Μεθύμνης, στον αριθμό 20, κοντά στην τότε πλατεία Αγάμων, σημερινή πλατεία Αμερικής, η θρυλική «Μάντρα του Αττίκ» που αντιπροσώπευε την ίδια την ταυτότητα του καλλιτέχνη, θα γινόταν ίσως το διασημότερο στέκι εκείνης της εποχής στην Αθήνα. Ο ίδιος ο Αττίκ περιγράφει: «Πολλές σανίδες, λίγη μπογιά και αρκετή πρωτοπορία. Ένα ξύλινο παράπηγμα-σκηνή, ύψους έξι-επτά μέτρων και δίπλα η αυλόπορτα που ήταν η είσοδος. Στο δρόμο η πρόσοψη παριστάνει ένα φτωχικό διώροφο σπιτάκι με ζωγραφισμένα πορτοπαράθυρα. 'Ενα αληθινό παράθυρο στο ισόγειο που στην πραγματικότητα ήταν το ταμείο και μια αληθινή μπαλκονόπορτα με μπαλκόνι στο δεύτερο πάτωμα. Στην είσοδο γλάστρες με φυτεμένα… μακαρόνια. Στην πόρτα ψηλά ένα κλουβί με μια σαρδέλα αντί πουλιού, μαρτυρούσε την εκ μητρός καταγωγή μου και μην ξεχνάτε ότι οι Τσιριγώτες έβαλαν την σαρδέλα στο κλουβί να τραγουδήσει. Στο μπαλκόνι ακουμπισμένος με το αριστερό χέρι στα κάγκελα, σκυφτός προς τα έξω ένας Αττίκ με αγγελικό χαμόγελο να κάνει με το δεξί χέρι μια χειρονομία υποδοχής. Αυτός ο Αττίκ ήταν ανδρείκελο σε φυσικό μέγεθος, έργο γνωστού γλύπτου, μοναδικού σε τέτοιες δύσκολες εργασίες. Του φορούσαμε απαράλλαχτα τα δικά μου ρούχα, που είχα τότε καθιερώσει, άσπρο πουκάμισο, άσπρα παπούτσια και κάλτσες και τα λοιπά, ήταν όλα τόσο επιτυχημένα - που πολλοί γελιόντουσαν και μου φώναζαν από κάτω - πηγαίνοντας στο ταμείο: Αττίκ πες να μας δώσουν καλές θέσεις! Τέτοιος καλλιτέχνης ήταν ο γλύπτης Φώσκολος. Εννοείται ότι κάθε βράδυ το ανδρείκελό μου έμπαινε μέσα, αλλιώς η μαρίδα της γειτονιάς θα το ετάραζε στις πετριές και θα μου έσπαζε το κεφάλι, που επλήρωσα τότε στο Φώσκολο πέντε χιλιάδες δραχμές. Θα σκεφθείτε ίσως: Τί να κοστίζει άραγε το αληθινό; Απαντώ - Πολύ λιγότερα». Η πρεμιέρα έγινε την 1η Αυγούστου του 1930 και προηγήθηκε η παρακάτω ανακοίνωση, την οποία έγραψε ο ίδιος ο Αττίκ: Αγαπητή Πατρίς, Θερμώς σε παρακαλώ, όπως αναγγείλης, ότι την προσεχή Παρασκευήν 1ην Αυγούστου θ' αρχίσω τας παραστάσεις εις το μικροσκοπικόν μου θεατράκι «Η Μάντρα» οδός Μεθύμνης 20, Πλατεία Αμερικής. Το είδος του θεάτρου αυτού, καινοφανές διά τας Αθήνας, θα ομοιάζη αφ' ενός, εις τας γενικάς του γραμμάς προς τα Καλλιτεχνικά Καμπαρέ των Παρισίων, ως το «Theatre de 10 heures», «Deux anes» κλπ., αφ' ετέρου δε ως το «Letoutehiza Mjch»-Νυχτερίδα, του Μπάλιεφ της Μόσχας, προσηρμοσμένον εις τας απαιτήσεις της Αθηναϊκής νοοτροπίας. Εκτελεσταί των διαφόρων αριθμών του προγράμματος, ήτοι, ασμάτων, επικαίρων τετραστίχων, απαγγελιών, μονοπράκτων «Sketch» κλπ. θα είνε αυτοί ούτοι οι συγγραφείς. Εις την καλλιτεχνικήν αυτήν προσπάθειαν θα έχω ως πολυτίμους συνεργάτας τους γνωστοτάτους συγγραφείς κ.κ. Π. Χορν, Α. Βώττην, και τινάς άλλους καλλιτέχνας, μη συγγραφείς. Μετά πολλής αγάπης και των εκ των προτέρων ευχαριστιών μου Κλέων Τριανταφύλλου «Attic».

Πηγή εικόνας: anamniseisaigyptou.wordpress.com Το 1938 η «Μάντρα» μεταφέρθηκε στην ταβέρνα «Μονμάρτη», Αχαρνών με Ηπείρου, κι έμεινε σε αυτόν το χώρο ως το 1940, οπότε και σταμάτησε να λειτουργεί με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Κατά το διάστημα της λειτουργίας της πολλοί, γνωστοί μετέπειτα, καλλιτέχνες ανέβηκαν στην σκηνή της. Ο Παντελής Χορν, ο Μίμης Ευαγγελίδης, ο Αντώνης Βώτης, η Καίτη Ντιριντάουα, ο Ορέστης Λάσκος, καθώς και πολλές γνωστές τραγουδίστριες που μαθήτευσαν δίπλα στον σπουδαίο καλλιτέχνη, όπως η Κάκια Μένδρη, η Νινή Ζαχά, η Δανάη Στρατηγοπούλου – με την οποία συνεργάστηκε για χρόνια, δημιουργώντας τραγούδια που άφησαν εποχή κι ακούγονται ως τις μέρες μας -, Λουίζα Ποζέλι, Ζωή Νάχη, Καλή Καλό, Λέλα Μιτσούκο, οι αδερφές Καλουτά, επίσης ο Γιώργος Οικονομίδης, ο Μίμης Τραϊφόρος και άλλοι. Με τα προγράμματά του, ο Αττίκ, διάρκειας δύο ωρών το καθένα, κατάφερε στα χρόνια αυτά να καθιερώσει ένα δικό του λαϊκό θέατρο, στο οποίο το κοινό συμμετείχε ενεργά, ενώ ταυτόχρονα διασκέδαζε, ξεφεύγοντας για λίγο από τα καθημερινά και τις δυσκολίες της ζωής, καθώς ο πόλεμος σε λίγο θα ήταν πλέον πραγματικότητα. Τα τελευταία χειροκροτήματα Ο Αττίκ, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης κι ένας υπέροχος άνθρωπος, γεμάτος ευαισθησίες, που αγάπησε πολύ τη μουσική και τις γυναίκες, καθώς έκανε τρεις γάμους κι έγραψε γι' αυτές τα ωραιότερα τραγούδια του, τα τελευταία του χρόνια ήταν απογοητευμένος. Απογοητευμένος από τον χωρισμό του με τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, τη δεύτερη σύζυγό του Μαρίκα Φιλιππίδου, αλλά και από την κατάσταση στη χώρα που πια είχαν κατακτήσει οι Ναζί και  βυθίστηκε στην κατάθλιψη. Το 1944, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, μετά από εκείνο το φοβερό περιστατικό με τον Γερμανό στρατιώτη, θα τον δει το κοινό του για τελευταία φορά στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλα «Χειροκροτήματα», μια ταινία που είναι εμπνευσμένη από την ίδια τη ζωή του καλλιτέχνη. Η ταινία έχει διασωθεί και μάλιστα μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει ολόκληρη στο διαδίκτυο. Χαρακτηριστική σκηνή που αντιπροσωπεύει τον ρομαντισμό, την ευαισθησία, την έμπνευση και την οξυδέρκεια του Αττίκ, είναι αυτή που ο συνθέτης, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, παρατηρεί τη διάταξη των πουλιών που στέκονται για λίγο πάνω στα καλώδια και μεταφέρει αυτή την εικόνα στο πεντάγραμμό του. Τα πουλιά γίνονται σημαδάκια στο χαρτί, γίνονται νότες και μουσική, πριν πετάξουν ξανά. Η χαρακτηριστική σκηνή από την ταινία «Χειροκροτήματα» στα πρώτα δευτερόλεπτα του παρακάτω βίντεο. Πηγές www.tar.gr/content/content.php?id=5691 https://www.ogdoo.gr/apopseis/xristos-asimakopoulos/ta-xeirokrotimata-mia-tainia-gia-ton-attik-pou-gennise-protagonistes https://tvxs.gr/news/istoria/attik-o-trobadoyros-mias-allis-athinas ellinikoskinimatografos.gr/αττίκ-πραγματικό-όνομα-κλέων-τριαντα/ https://www.thetoc.gr/politismos/article/i-muthistorimatiki-zwi-tou-attik-i-belle-epoque-oi-erwtes-kai-i-katathlipsi https://www.thetoc.gr/new-life/city/article/attik-mia-zwi-xeirokrotimata-oli-i-diadromi https://el.wikipedia.org/wiki/Αττίκ Read the full article

[ioannartuniverse]

Υπέροχο κόσμημα 📿 Απο την υπέροχη συνεργασία μου 🤝 Με την υπέροχη @jenny_jewel_metalomorfosis ❤🥰 Μοναδικά κομμάτια χειρ��ποίητα και ζωγραφισμένα στο χέρι 😉😍 #jewelry #pendant #artwork #art #handmade #thessaloniki #xmas #christmas #gifts #presents🎁 (στην τοποθεσία Pape Moe) https://www.instagram.com/p/CW-gafgIUwc/?utm_medium=tumblr

[dokcreations]

ΚΟΡΥΦΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ DoK🎈 Ε ναι 😊 Φέτος σε 4 σχέδια 🎄 Χειροποίητη αστεροκορυφή DoK🎈 Ραμμένη σε ραπτομηχανή με ενισχυμένη βάτα στο εσωτερικό.Ύφασμα 100% βαμβακερό. Τα ονόματα είναι ζωγραφισμένα στο χέρι και περασμένα με λεπτό περίγραμμα για να κάνουν αντίθεση. (Για χρώματα των γραμμάτων γαλαζοασημί στα αγόρια, σάπιο μήλο στα κορίτσια,λεπτό περίγραμμα μαύρο και στα δύο) Πλαστική βάση(20cm) για να στηρίζεται διαθέσιμη σε τρία χρώματα κόκκινο, ασημί ,χρυσό. Μέγεθος υφασμάτινου αστεριού 25cm*25cm Τιμή : 13 ευρώ με ένα όνομα 14 ευρώ με δύο ονόματα 15 ευρώ με τρία ονόματα Από σήμερα αρχίζω να δέχομαι παραγγελίες για αστέρια.Τις επόμενες μέρες θα ανεβάσω και τα διαθέσιμα στολίδια,γούρια και όλες τις υπόλοιπες δημιουργίες DoK🎈 Να πω εδώ ότι λόγω καθυστέρησης παραλαβής από τους προμηθευτές μου σε πλαστικές βάσεις (παραλαβή αυτών μετά τις 25 Οκτώβρη) όλες οι παραγγελίες θα αρχίσουν να στέλνονται από τέλος Οκτώβρη αρχές Νοέμβρη και μετά.Μπορείτε όμως να τις παραγγείλετε διότι είναι ολα χειροποίητα και υπάρχει χρόνος προετοιμασίας ούτως η άλλως 😊 Σας ευχαριστώ εκ των προτερων όλους για την στήριξη και την αγάπη σας .Εύχομαι τα φετινά Χριστούγεννα να μας βρουν όλους με υγεία και χαρά 😊 Να είστε όλοι καλά ❤ Κατερίνα ❤ #αστεροκορυφη #κορυφη #κορυφηdok #αστερρικορυφης #χριστουγεννιάτικοδεντρο #Χριστούγεννα #χριστουγεννα #κορυφή (στην τοποθεσία DoK) https://www.instagram.com/p/CUrhwuVIKJc/?utm_medium=tumblr

[artgames1]

Art in Video Games

    Η έννοια της τέχνης, μπορεί να γίνει συχνά αμφιλεγόμενη, καθώς η ίδια ως αντικείμενο έχει αφηρημένη μορφή. Έτσι, πολλά ανθρώπινα δημιουργήματα περνούν μέσα από την αμφισβήτησή μας όσων αφορά τον χαρακτηρισμό τους ως έργα τέχνης ή όχι.  Η πραγματικότητα παρόλα αυτά, δεν μπορεί να είναι πάντα αντικειμενική, όσο είναι αντιλαμβανόμενη από υποκείμενα διαφορετικών ιδιοσυγκρασιών. Κάποιες φορές τα όρια ανάμεσα στα πράγματα είναι θολά και ευμετάβλητα αναλόγως.    Για την ιστορία των βίντεο games, έχουμε να πούμε, ότι θεωρήθηκαν είδος τέχνης, στα τέλη της δεκαετίας του 80, όταν κάποια μουσεία ξεκίνησαν αναδρομικές εκθέσεις παιχνιδιών –ξεπερασμένων για εκείνη την εποχή-  πρώτης και δεύτερης γενιάς. Μπορεί τα βιντεοπαιχνίδια να έχουν λάβει νομική αναγνώριση ως έργα τέχνης, αλλά υπάρχει ακόμα αντιπαράθεση σε σχέση με την κατάταξή τους στο φάσμα τ��ν τεχνών.     Παρόλα αυτά, ως υποκειμενικοί παρατηρητές, πιστεύουμε πως η τέχνη μπορεί να υπάρξει παντού και κάποια δημιουργήματα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως κάτι λιγότερο από αυτό. Έτσι, δημιουργήσαμε ένα κολλάζ στο οποίο παρουσιάζονται εικόνες από 2-D βίντεο games ζωγραφισμένα στο χέρι για να δείτε κι εσείς την αισθητική τους προσέγγιση. Πέρα από τις πολύ όμορφες και ενδιαφέρουσες ιστορίες τους, που κάνουν αυτά τα παιχνίδια να μοιάζουν με δια δραστικές ταινίες, μπορούμε να εκτιμήσουμε την δουλειά των καλλιτεχνών και γραφιστών, που τους δίνουν έναν μοναδικό χαρακτήρα και δημιουργούν μία υπέροχα «μαγική» ατμόσφαιρα.

~ Αναστασία Κυριακούλια ~ 

Πηγές: https://www.giantbomb.com/hand-drawn-graphics https://amanitadesign.itch.io https://en.wikipedia.org/wiki/Video_games_as_an_art_form

[yournameisethel]

Κεφαλαιο 10

Κατευθύνθηκε στο δωμάτιο της με ρυθμό βαρύ και αργό. Άκουγε τα βήματα της να σέρνονται νωχελικά στο γυμνό έδαφος του ιδρύματος. Η αγωνία της έσβηνε την πείνα και την δίψα της. Ήθελε να ανοίξει τον στραπατσαρισμένο, μικρό φάκελο τόσο πολύ που δεν κρατιόταν να φτάσει ως το δωμάτιο.

Της ερχόταν η παρόρμηση να σταματήσει εκείνη τη στιγμή, στη μέση του διαδρόμου και να ανακαλύψει το περιεχόμενο του, να ανακαλύψει τον τρόπο να μάθει να διαβάζει. Όμως δεν μπορούσε, σε καμία περίπτωση, να κάνει κάτι τέτοιο.

Άρχισε να μετράει τα βήματα της για να σκοτώσει την προσμονή της, να παρατείνει την υπομονή της. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα. Της είχε γίνει τόσο μεγάλη εμμονή να μάθει γράμματα. Από τότε που έχασε την 104, ήταν το μόνο πράγμα που στριφογύριζε στο μυαλό της. Μια σκέψη ντυμένη με λύπη και στολισμένη με απόγνωση. Μια σκέψη τόσο έντονη που της προκαλούσε αϋπνία, προσμονή, έκανε την ψυχή της να βράζει. Ήταν μια σκέψη που ασυναίσθητα είχε συνδέσει άμεσα με την απελευθέρωση.

Λίγα ακόμα μέτρα την χώριζαν από το δωμάτιο της. Έκανε να επιταχύνει το βήμα της, όταν μια βαριά φωνή την σταμάτησε.

«Κλώνος!»

Κοκάλωσε στη θέση της. Ένιωσε τον μικρό φάκελο στην εσωτερική τσέπη της ζακέτας, που τόσο φαρδιά έπεφτε πάνω της, να την προδίδει, να την εκθέτει σε νέους μπελάδες. Η καρδιά της άρχισε να βροντοχτυπά τόσο γρήγορα που νόμιζε θα το σκάσει από το στήθος της και θα αρχίσει να χοροπηδά μακριά, να γλιτώσει από την ανάκριση.

Έκανε αναστροφή για να πλησιάσει τον φύλακα. Δέκα έξι, δέκα επτά, δέκα οκτώ. Έσβησε το ξύπνιο βλέμμα της καρφώνοντας το στο έδαφος μπροστά της.

«Αριθμό»

Διέταξε ο άντρας μόλις έφτασε μπροστά του. Τι θα έκανε αν ανακάλυπτε τον φάκελο, αν μάθαινε για τα βιβλία; Τι θα έκανε αν ανακάλυπταν για τον Γουίλ.

«813»

Απάντησε διατηρώντας την φωνή της όσο πιο μηχανική μπορούσε. Έτεινε το χέρι της αργά προς το μέρος του και γύρισε τον καρπό της έτσι ώστε να φαίνονται τα σκουρόχρωμα νούμερα που είχαν αποτυπωθεί στο δέρμα της όταν γεννήθηκε.

«Γιατί δεν τρως στην τραπεζαρία;»

Ρώτησε ύποπτα ο φύλακας νεύοντας της για να κατεβάσει το χέρι της. Εκείνη υπάκουσε αφήνοντάς το να κρεμάσει βαριεστημένα δίπλα στα πλευρά της.

«Έφαγα. Νυστάζω»

Ξεστόμισε την καλοπροβαρισμένη ατάκα της, αγχωμένη.

«Χαχαχ... Ηλίθια ψυγεία»

Γέλασε βαριά το όργανο και απομακρύνθηκε με το ενοχλητικό του γέλιο να αντηχεί δυνατό στα αυτιά της Έθελ. Εκείνη παραήταν αναστατωμένη για να αντιδράσει. Έριξε μια ματιά τριγύρω και αφού βεβαιώθηκε ότι ο φύλακας είχε απομακρυνθεί αρκετά, κίνησε με γοργά βήματα προς το δωμάτιό της.

Μόλις μπήκε μέσα έκλεισε γρήγορα την πόρτα και με την πλάτη της να ακουμπάει πάνω στην σιδερένια, ψυχρή επιφάνεια της, άφησε το σώμα της να γλιστρήσει απαλά ώσπου να αγγίξει το πάτωμα. Έπιασε τον φάκελο πάνω από την μπλούζα της και μόνο τότε μπόρεσε να ηρεμήσει, μόνο τότε μπόρεσε να αισθανθεί ασφάλεια.

Τελικά τον έβγαλε από την τσέπη της και έμεινε στο πάτωμα, να τον περιεργάζεται σκεπτική. Έκανε να τον ανοίξει για να ικανοποιήσει επιτέλους την περιέργεια της, ωστόσο θυμήθηκε τον Γουίλ και την συμβουλή του. Σηκώθηκε κουρασμένη και έριξε μια ματιά στο μικροσκοπικό, σκουριασμένο ρολόι που κρεμόταν στον γυμνό, γκρίζο τοίχο. Δεν μπορούσε να καταλάβει τα σύμβολα πάνω του, όμως είχε καταλάβει ότι καθένα από αυτά συμβόλιζαν μία ώρα και ότι όταν ο μικρός δείκτης βρίσκονταν στο πρώτο διπλό σύμβολο και ο μεγάλος στο τελευταίο, κλείδωναν οι πόρτες.

Θα περνούσε αρκετή ακόμα ώρα ώσπου να συμβεί αυτό. Με βαριεστημένες κινήσεις σηκώθηκε από το πάτωμα και κίνησε προς το κρεβάτι της. Έσκυψε από κάτω του και ψηλάφησε τις σανίδες μέχρι να βρει την εσοχή που φυλούσε τα αποκτήματα της.

Οτιδήποτε έβρισκε το έκρυβε εκεί. Είχε μαζέψει ως τότε μερικά κέρματα, δύο μασημένες τσίχλες, έναν συνδετήρα, λίγο σπάγκο και ένα δαχτυλίδι. Βέβαια -πέρα από τον σπάγκο- δεν γνώριζε την χρησιμότητα των αντικειμένων που είχε συγκεντρώσει, ωστόσο η συλλογή τους της προσέδιδε ένα συναίσθημα ανεξαρτησίας, ιδιωτικότητας, διαφορετικότητας.

Τοποθέτησε στην εσοχή το φάκελο και έπεσε στο κρεβάτι ατσούμπαλα, με το σώμα της να ανεβοκατεβαίνει ελαφρώς από την σύγκρουση του με το σκληρό στρώμα. Ήταν πολύ κουρασμένη. Είχε να κοιμηθεί πολλές ώρες, ίσως και μέρες. Άφησε τον επαναλαμβανόμενο ήχο του ρολογιού να επαναπαυτεί πάνω στα βλέφαρα της και να τα βαρύνει ώσπου να τα κλείσει εντελώς. Τον άφησε να την ταξιδέψει στους εφιάλτες της.

Όταν ξύπνησε, οι δείκτες είχαν ξεπεράσει τα δίπλα σύμβολα. Έτριψε νυσταγμένη τα μάτια της προσπαθώντας να αποδιώξει από το μυαλό της τους γιγάντιους φύλακες που την βασάνιζαν στους εφιάλτες της.

Ανακάθισε στο σκληρό στρώμα και έμεινε έτσι για λίγη ώρα, με το βλέμμα της καρφωμένο κάπου στο κενό. Εστίαζε εκεί, αγνοώντας το υπόλοιπο περιβάλλον. Με τα μάτια της θολωμένα από τη συγκέντρωση, έμοιαζε να αναλογίζεται κάτι σοβαρό ή κάτι ξεχασμένο. Στην ουσία έφερνε στο μυαλό της τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας. Το φαγητό, την επιστροφή της στο δωμάτιο της, την συνάντηση της με τον Γουίλ.

Είχε έρθει ώρα. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά. Απορούσε πώς είχε αντέξει ως εκείνη την ώρα. Με μια κίνηση, έριξε το χέρι της στο πλάι του κρεβατιού για να το δει να εξαφανίζεται από κάτω του. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα εμφανίστηκε ξανά, με τον φάκελο ανάμεσα στις κλειδώσεις της. Έτσι στα σκοτεινά έμεινε να τον πασπατεύει και να τον χαϊδεύει μη μπορώντας να πιστέψει ότι είχε φτάσει η ώρα.

Άναψε το φως του δωματίου της που τρεμόπαιξε αδύναμο στην προσπάθειά του να φωτίσει όλο τον χώρο. Είχε φτάσει η ώρα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και με όση περισσότερη προσοχή μπορούσε, άνοιξε τον φάκελο.

Από μέσα του, έβγαλε με χέρια τρεμάμενα ένα μικρό κασετόφωνο -αντικείμενο άγνωστο για αυτή- και μερικά χρωματιστά χαρτιά με σύμβολα ζωγραφισμένα πάνω τους. Ξεφυλλίζοντάς τα μπόρεσε να διακρίνει και μερικά ήδη γνωστά σε αυτή, μερικά που έμοιαζαν πολύ με αυτά που ήταν χαραγμένα πάνω στο ρολόι της.

Άφησε τα χαρτιά στην άκρη και έπιασε το κασετόφωνο. Τι παράξενο, σκέφτηκε.

«Θα πατήσεις το κόκκινο κουμπί και μετά θα πάρεις όλες της οδηγίες που χρειάζεσαι»

Ήχησαν στα αυτιά της τα λόγια του Γουίλ. Πάτησε το κόκκινο κουμπί με προσμονή και αμέσως τινάχτηκε πίσω ξαφνιασμένη.

[universityteam]

Το firewatch είναι ένα αφηγηματικό παιχνίδι πρώτου προσώπου και ανήκει στην κατηγορία adventure με καθόλου απεικόνιση χαρακτήρων.Εταιρεία που το δημιούργησε είναι η Campo Santo, η οποία ίδρύθηκε απ’ τους Jake Rodkin και Sean Vanaman. Το σενάριό του παιχνιδιού θα μπορούσαμε να πούμε πως μας παραπέμπει σε ταινία και κάτι τέτοιο δεν το βλέπουμε συχνά στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιων. Συγκεκριμένα το σενάριο του μας παραπέμπει στην νόσο του αλτζχαιμερ και περνάει διαφορά μηνύματα για αυτό όπου η γυναίκα του πρωταγωνιστή δεν τον αναγνωρίζει σχεδόν καθόλου πλέον και επειδή η γυναίκα του μετακόμισε στους γονείς της για να την φροντίζουν και επειδή δεν άντεχε να την βλέπει να μαραζώνει ο πρωταγωνιστής μας έπιασε την δουλειά ενός δασοφυλακα ώστε να ξεχάσει τα προβλήματα του τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται και στο δάσος θα αντιμετωπίσει ένα μυστήριο γεμάτο ερωτήματα. Αλλά ενώ το έργο παίζει με τα αφηγηματικά σχήματα των θρίλερ μυστηρίου το τέλος χαρακτηρίζεται από μια διάθεση αποδραματοποίησης καθώς επισημαίνεται πως συνήθως πίσω από τα ερωτήματα δεν κρύβεται κάτι μεγάλο, απλά ανθρώπινος πόνος και δυστυχία. Τα γραφικά του παιχνιδιού δεν είναι ρεαλιστικά για την εποχή μας αλλά πιο πολύ καλλιτεχνικά καθώς ότι βλέπουμε είναι όλα ζωγραφισμένα στο χέρι μέσω υπολογιστή και τίποτα δεν ήταν έτοιμο. Η μουσική του παιχνιδιού αποτελείται από λίγα και ήπιων τόνων μουσικά κομμάτια σε πολύ ελάχιστα σημεία, καθώς το 80% περίπου του παιχνιδιού δεν έχει μουσική. Κύρια συντροφιά σε όλο το παιχνίδι είναι οι περιβαλλοντικοί ήχοι και οι φωνές των δύο πρωταγωνιστων που επικοινωνούν συνεχώς. Συμπέρασμα: το firewatch είναι ένα καλλιτεχνικό παιχνίδι που μοιάζει πάρα πολύ σε αλλα παρόμοια games του ίδιου είδους όπως το gone home και dear esther, αλλά παράλληλα αρκετά διαφορετικό, καθώς πραγματευεται μια αρρώστια και μας παρουσιάζει τα προβλήματα του πρωταγωνιστή . Είναι μία γραμμική ψυχογραφική ιστορία που εγείρει συναισθήματα και σκέψεις χωρίς αμφιβολία. Κωνσταντίνος Σκάρλος

[maxmaggreece]

Αττίκ: Η ζωή του, ένα γλυκόπικρο τραγούδι

  Είναι η ιστορία ενός καλλιτέχνη που γέρασε πάνω στο παλκοσένικο, κάνοντας χιούμορ ή τραγούδια και σκορπίζοντας ένα γέλιο ή ένα δάκρυ αναλόγως με το κέφι του κοινού. Του κοινού… που δεν υποπτεύεται ποτέ ποιο δράμα ή ποια κωμωδία μπορεί να κρύβει κάθε καλλιτέχνης πίσω από τα συναρπαστικά και εφήμερα χειροκροτήματα. Από την ταινία του Γιώργου Τζαβέλα, «Χειροκροτήματα». 1944, βράδυ 29ης Αυγούστου. Στην κατεχόμενη από τους Ναζί Αθήνα ένας μικρόσωμος άντρας, γύρω στα 60, περπατά σκυφτός από την κούραση, τις κακουχίες και τις σκέψεις, επιστρέφοντας στο σπίτι. Αφηρημένος, καθώς ήταν, σκόνταψε σ’ ένα διερχόμενο ποδήλατο και πριν προλάβει να πει «με συγχωρείτε» δέχεται επίθεση με βάρβαρα χτυπήματα. Γερμανός στρατιώτης ο ποδηλάτης, άρχισε να φωνάζει και να τον γρονθοκοπεί με όλη του τη δύναμη, μέχρι που βαρέθηκε και συνέχισε το δρόμο του, παρατώντας το θύμα του πεσμένο στο δρόμο. Ο άντρας κατάφερε να μαζέψει τις λιγοστές δυνάμεις που του είχαν απομείνει και λίγο αργότερα καταρρέει στο κρεβάτι του δωματίου του, σακατεμένος και σε απόγνωση. Ο πόνος δεν αντέχεται και τα βερονάλ στο κομοδίνο είναι η μόνη λύση. Έτσι έσβησε ο Κλέωνας Τριανταφύλλου, που για τον κόσμο ήταν ο αγαπημένος τροβαδούρος Αττίκ.

Πηγή εικόνας: visitkythera.com_.jpg: Τα πρώτα χρόνια του Αττίκ Ο Αττίκ γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, στις 19 Μαρτίου του 1885. Ο πατέρας του ήταν πλούσιος βαμβακοπαραγωγός και έμπορος της Αιγύπτου και η μητέρα του κόρη βουλευτή των Κυθήρων, επίσης ευκατάστατη και με πολύ καλή μόρφωση. Είχε επίσης έναν αδελφό και 2 αδελφές. Το 1902, μετά το θάνατο του πατέρα του, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο Αττίκ συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική, στην οποία είχε κλίση από πολύ μικρή ηλικία και είχε ήδη ξεκινήσει μαθήματα πιάνου και φλάουτου στην Αίγυπτο. Στην Αθήνα ολοκλήρωσε και τις σπουδές του στη νομική, όπως και ο αδερφός του, και το 1907 ταξίδεψαν μαζί στο Παρίσι για να συνεχίσουν τις σπουδές τους στις πολιτικές επιστήμες, καθώς οι δυο νέοι ήταν προορισμένοι από την οικογένεια να ακολουθήσουν μια λαμπρή διπλωματική σταδιοδρομία. Ωστόσο, αντ’ αυτού, οι δυο αδελφοί εγγράφηκαν στο φημισμένο κονσερβατόριο του Παρισιού (Conservatoire de Paris) και επικεντρώθηκαν στις μουσικές σπουδές. Ο Κλέων Τριανταφύλλου γίνεται Αττίκ Στο Παρίσι ξεκινά για τον καλλιτέχνη μια περίοδος γεμάτη έμπνευση και δημιουργία. Από τον πρώτο κιόλας καιρό αρχίζει να εργάζεται ως πιανίστας στα café-concert. Ξεκινά να μελοποιεί ποιήματα και να συνθέτει τα πρώτα του τραγούδια. Λίγο αργότερα, τον φιλοξενούν οι μεγαλύτερες σκηνές του Παρισιού και συνεργάζεται με τους μεγαλύτερους ερμηνευτές της εποχής, δίνοντάς τους δικά του τραγούδια, υπογράφει πολυετές συμβόλαιο με τον μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο, εκδίδοντας περίπου τριακόσιες συνθέσεις, μουσική για πιάνο, μπαλέτο και οπερέτα και γίνεται ιδιαιτέρως δημοφιλής, καθώς περιοδεύει σε διάφορες χώρες, και ως ηθοποιός πλέον, συνεργαζόμενος με γνωστούς θιάσους εκείνης της εποχής. Ο Κλέωνας Τριανταφύλλου έχει ξεκινήσει πια μια αξιόλογη, μεγάλη καριέρα και ήδη είναι ο γνωστός συνθέτης Αττίκ. Το 1930 επιστρέφει στην Αθήνα για να συμπαρασταθεί στην οικογένεια του, η οποία αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και επιπλέον η αδερφή του ασθενεί βαριά. Η Αθήνα του μεσοπολέμου ακμάζει πολιτιστικά και στην αστική μουσική κουλτούρα κυριαρχούν το ρεμπέτικο και η επιθεώρηση. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο νεοφερμένος Αττίκ αισθάνεται έντονα την ανάγκη να δημιουργήσει και αρχίζει να σκέφτεται τα επόμενα βήματά του. Θέλει να φτιάξει κάτι λιτό και πνευματώδες, κάτι ξεχωριστό και αν και γαλουχημένος με τη γαλλική νοοτροπία στα μουσικά θέματα επιζητά να προσεγγίσει το αθηναϊκό κοινό και να αναπτύξει μια σχέση μαζί του. Ανοίγει την «Μάντρα» το Καλοκαίρι του 1930 κι έτσι ξεκινά μια σπουδαία εποχή και για εκείνον μα και για τους Αθηναίους και τα μουσικά πράγματα της Ελλάδας, καθώς ο Αττίκ φέρνει το νέο είδος του «ελαφρού» τραγουδιού και καθιερώνεται ως ο πρώτος σημαντικός συνθέτης του νεοελληνικού τραγουδιού.

Πηγή εικόνας: www.mixanitouxronou.gr Πολλές σανίδες, λίγη μπογιά και αρκετή πρωτοπορία Στην οδό Μεθύμνης, στον αριθμό 20, κοντά στην τότε πλατεία Αγάμων, σημερινή πλατεία Αμερικής, η θρυλική «Μάντρα του Αττίκ» που αντιπροσώπευε την ίδια την ταυτότητα του καλλιτέχνη, θα γινόταν ίσως το διασημότερο στέκι εκείνης της εποχής στην Αθήνα. Ο ίδιος ο Αττίκ περιγράφει: «Πολλές σανίδες, λίγη μπογιά και αρκετή πρωτοπορία. Ένα ξύλινο παράπηγμα-σκηνή, ύψους έξι-επτά μέτρων και δίπλα η αυλόπορτα που ήταν η είσοδος. Στο δρόμο η πρόσοψη παριστάνει ένα φτωχικό διώροφο σπιτάκι με ζωγραφισμένα πορτοπαράθυρα. 'Ενα αληθινό παράθυρο στο ισόγειο που στην πραγματικότητα ήταν το ταμείο και μια αληθινή μπαλκονόπορτα με μπαλκόνι στο δεύτερο πάτωμα. Στην είσοδο γλάστρες με φυτεμένα… μακαρόνια. Στην πόρτα ψηλά ένα κλουβί με μια σαρδέλα αντί πουλιού, μαρτυρούσε την εκ μητρός καταγωγή μου και μην ξεχνάτε ότι οι Τσιριγώτες έβαλαν την σαρδέλα στο κλουβί να τραγουδήσει. Στο μπαλκόνι ακουμπισμένος με το αριστερό χέρι στα κάγκελα, σκυφτός προς τα έξω ένας Αττίκ με αγγελικό χαμόγελο να κάνει με το δεξί χέρι μια χειρονομία υποδοχής. Αυτός ο Αττίκ ήταν ανδρείκελο σε φυσικό μέγεθος, έργο γνωστού γλύπτου, μοναδικού σε τέτοιες δύσκολες εργασίε��. Του φορούσαμε απαράλλαχτα τα δικά μου ρούχα, που είχα τότε καθιερώσει, άσπρο πουκάμισο, άσπρα παπούτσια και κάλτσες και τα λοιπά, ήταν όλα τόσο επιτυχημένα - που πολλοί γελιόντουσαν και μου φώναζαν από κάτω - πηγαίνοντας στο ταμείο: Αττίκ πες να μας δώσουν καλές θέσεις! Τέτοιος καλλιτέχνης ήταν ο γλύπτης Φώσκολος. Εννοείται ότι κάθε βράδυ το ανδρείκελό μου έμπαινε μέσα, αλλιώς η μαρίδα της γειτονιάς θα το ετάραζε στις πετριές και θα μου έσπαζε το κεφάλι, που επλήρωσα τότε στο Φώσκολο πέντε χιλιάδες δραχμές. Θα σκεφθείτε ίσως: Τί να κοστίζει άραγε το αληθινό; Απαντώ - Πολύ λιγότερα». Η πρεμιέρα έγινε την 1η Αυγούστου του 1930 και προηγήθηκε η παρακάτω ανακοίνωση, την οποία έγραψε ο ίδιος ο Αττίκ: Αγαπητή Πατρίς, Θερμώς σε παρακαλώ, όπως αναγγείλης, ότι την προσεχή Παρασκευήν 1ην Αυγούστου θ' αρχίσω τας παραστάσεις εις το μικροσκοπικόν μου θεατράκι «Η Μάντρα» οδός Μεθύμνης 20, Πλατεία Αμερικής. Το είδος του θεάτρου αυτού, καινοφανές διά τας Αθήνας, θα ομοιάζη αφ' ενός, εις τας γενικάς του γραμμάς προς τα Καλλιτεχνικά Καμπαρέ των Παρισίων, ως το «Theatre de 10 heures», «Deux anes» κλπ., αφ' ετέρου δε ως το «Letoutehiza Mjch»-Νυχτερίδα, του Μπάλιεφ της Μόσχας, προσηρμοσμένον εις τας απαιτήσεις της Αθηναϊκής νοοτροπίας. Εκτελεσταί των διαφόρων αριθμών του προγράμματος, ήτοι, ασμάτων, επικαίρων τετραστίχων, απαγγελιών, μονοπράκτων «Sketch» κλπ. θα είνε αυτοί ούτοι οι συγγραφείς. Εις την καλλιτεχνικήν αυτήν προσπάθειαν θα έχω ως πολυτίμους συνεργάτας τους γνωστοτάτους συγγραφείς κ.κ. Π. Χορν, Α. Βώττην, και τινάς άλλους καλλιτέχνας, μη συγγραφείς. Μετά πολλής αγάπης και των εκ των π��οτέρων ευχαριστιών μου Κλέων Τριανταφύλλου «Attic».

Πηγή εικόνας: anamniseisaigyptou.wordpress.com Το 1938 η «Μάντρα» μεταφέρθηκε στην ταβέρνα «Μονμάρτη», Αχαρνών με Ηπείρου, κι έμεινε σε αυτόν το χώρο ως το 1940, οπότε και σταμάτησε να λειτουργεί με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Κατά το διάστημα της λειτουργίας της πολλοί, γνωστοί μετέπειτα, καλλιτέχνες ανέβηκαν στην σκηνή της. Ο Παντελής Χορν, ο Μίμης Ευαγγελίδης, ο Αντώνης Βώτης, η Καίτη Ντιριντάουα, ο Ορέστης Λάσκος, καθώς και πολλές γνωστές τραγουδίστριες που μαθήτευσαν δίπλα στον σπουδαίο καλλιτέχνη, όπως η Κάκια Μένδρη, η Νινή Ζαχά, η Δανάη Στρατηγοπούλου – με την οποία συνεργάστηκε για χρόνια, δημιουργώντας τραγούδια που άφησαν εποχή κι ακούγονται ως τις μέρες μας -, Λουίζα Ποζέλι, Ζωή Νάχη, Καλή Καλό, Λέλα Μιτσούκο, οι αδερφές Καλουτά, επίσης ο Γιώργος Οικονομίδης, ο Μίμης Τραϊφόρος και άλλοι. Με τα προγράμματά του, ο Αττίκ, διάρκειας δύο ωρών το καθένα, κατάφερε στα χρόνια αυτά να καθιερώσει ένα δικό του λαϊκό θέατρο, στο οποίο το κοινό συμμετείχε ενεργά, ενώ ταυτόχρονα διασκέδαζε, ξεφεύγοντας για λίγο από τα καθημερινά και τις δυσκολίες της ζωής, καθώς ο πόλεμος σε λίγο θα ήταν πλέον πραγματικότητα. Τα τελευταία χειροκροτήματα Ο Αττίκ, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης κι ένας υπέροχος άνθρωπος, γεμάτος ευαισθησίες, που αγάπησε πολύ τη μουσική και τις γυναίκες, καθώς έκανε τρεις γάμους κι έγραψε γι' αυτές τα ωραιότερα τραγούδια του, τα τελευταία του χρόνια ήταν απογοητευμένος. Απογοητευμένος από τον χωρισμό του με τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, τη δεύτερη σύζυγό του Μαρίκα Φιλιππίδου, αλλά και από την κατάσταση στη χώρα που πια είχαν κατακτήσει οι Ναζί και  βυθίστηκε στην κατάθλιψη. Το 1944, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, μετά από εκείνο το φοβερό περιστατικό με τον Γερμανό στρατιώτη, θα τον δει το κοινό του για τελευταία φορά στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλα «Χειροκροτήματα», μια ταινία που είναι εμπνευσμένη από την ίδια τη ζωή του καλλιτέχνη. Η ταινία έχει διασωθεί και μάλιστα μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει ολόκληρη στο διαδίκτυο. Χαρακτηριστική σκηνή που αντιπροσωπεύει τον ρομαντισμό, την ευαισθησία, την έμπνευση και την οξυδέρκεια του Αττίκ, είναι αυτή που ο συνθέτης, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, παρατηρεί τη διάταξη των πουλιών που στέκονται για λίγο πάνω στα καλώδια και μεταφέρει αυτή την εικόνα στο πεντάγραμμό του. Τα πουλιά γίνονται σημαδάκια στο χαρτί, γίνονται νότες και μουσική, πριν πετάξουν ξανά. Η χαρακτηριστική σκηνή από την ταινία «Χειροκροτήματα» στα πρώτα δευτερόλεπτα του παρακάτω βίντεο. Πηγές www.tar.gr/content/content.php?id=5691 https://www.ogdoo.gr/apopseis/xristos-asimakopoulos/ta-xeirokrotimata-mia-tainia-gia-ton-attik-pou-gennise-protagonistes https://tvxs.gr/news/istoria/attik-o-trobadoyros-mias-allis-athinas ellinikoskinimatografos.gr/αττίκ-πραγματικό-όνομα-κλέων-τριαντα/ https://www.thetoc.gr/politismos/article/i-muthistorimatiki-zwi-tou-attik-i-belle-epoque-oi-erwtes-kai-i-katathlipsi https://www.thetoc.gr/new-life/city/article/attik-mia-zwi-xeirokrotimata-oli-i-diadromi https://el.wikipedia.org/wiki/Αττίκ Read the full article

[cavadrosia]

AEN ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ Το μυθικό χαρμάνι του βαρελιού Νο 1 Το AEN πηγάζει από την καρδιά του ΜΕΤΑΧΑ και αποτελεί,ίσως, το πιο πολύτιμο ελληνικό ποτό που έχει δημιουργηθεί ποτέ. Πίσω από αυτή τη λέξη που κρύβει μέσα της την αιωνιότητα, βρίσκεται ένα ελιξήριο με παραπάνω από 200 χαρμάνια από το διάσημο Βαρέλι Νο 1, από την Πατρογονική Κληρονομιά των Βαρελιών που εξακολουθούν να στεγάζονται με ασφάλεια στα κελάρια του Οίκου Μεταξά. Με μεγάλο σεβασμό στους προκατόχους του, ο Κωνσταντίνος Ράπτης, σημερινός Master Blender του ΜΕΤΑΧΑ, υπογράφει τις 1.888 κρυστάλλινες φιάλες που περιέχουν αποκλειστικά το περιεχόμενο του Βαρελιού Νο 1. Κάθε φιάλη σφραγίζεται με ένα πρωτότυπου σχήματος πώμα ζωγραφισμένο στο χέρι με χρυσό 20 καρατίων, φέρει τον μοναδικό σειριακό αριθμό της. Η προθήκη περιλαμβάνει τη φιάλη του ΑΕΝ ΜΕΤΑΧΑ, υπογεγραμμένη από τον Master Blender του ΜΕΤΑΧΑ, και 2 κρυστάλλινα ποτήρια ζωγραφισμένα στο χέρι με χρυσό. ΑΜΕΣΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ στην κάβα μας μαζί με πολλά αλλά Premium Ποτά και Κρασιά από όλο τον Κόσμο Κάβα Δροσιά - Γεωργιλακης® Τηλ. 2108142943 Λεωφ. Σταμάτας 3 ΔΡΟΣΙΑ www.cavadrosia.gr AEN A TIMELESS CREATION The Legendary Blend Of Cask No.1 From the very heart of METAXA comes AEN, possibly the most precious Greek spirit ever created. Behind this ancient word for “forever”lies an elixir of over 200 blends drawn from the original Cask No.1, from the Family of the Original Casks still safely housed in the cellars of the House of Metaxa. In STOCK to our cava store with many others Spirits and Wines from all over the world Cava Drosia - Georgilakis® Tel. 2108142943 Leoforos Stamatas 3 DROSIA www.cavadrosia.gr #premiumcava #luxury #cavadrosia #cavapremium #cavageorgilakis #metaxa #cognac #premiumdrinks #athens #kifisia #greece #mykonos #santorini @ Cava Drosia • Georgilakis (at Cava Drosia • Georgilakis) https://www.instagram.com/p/BuUVdOxnmJ4/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=58gi60xoulst

[travellingnews]

Ολοκαίνουργια άφιξη στο κέντρο της Αθήνας, το boutique hotel Monsieur Didot επιφυλάσσει μια signature εμπειρία διαμονής με αστικό χαρακτήρα και all time classic αισθητική. Η εντυπωσιακή νεοκλασική κατοικία του 1880 στη συμβολή των οδών Σίνα και Διδότου αναπαλαιώθηκε με πλήρη σεβασμό στην ιστορική κληρονομιά του κτηρίου και πήρε και πάλι ζωή τον Σεπτέμβριο του 2019. Δημιούργημα μιας ομάδας φίλων με όραμα, το Monsieur Didot φιλοδοξεί να μοιραστεί με τους επισκέπτες του μια άγνωστη πλευρά της πρωτεύουσας που συνδυάζει αρμονικά τη γοητεία του παρελθόντος με τις σύγχρονες παροχές και ανέσεις.

#gallery-0-5 { margin: auto; } #gallery-0-5 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 33%; } #gallery-0-5 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-5 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Το concept του έρχεται να συμπληρώσει τον δυναμισμό και την κουλτούρα της “καλλιτεχνικής” αυτής γειτονιάς του Κολωνακίου που αποτελούσε σημείο συνάντησης για συγγραφείς και λογοτέχνες της εποχής. Αυτό άλλωστε γίνεται φανερό σε όλους τους χώρους του ξενοδοχείου με τις μεγάλες βιβλιοθήκες να φιλοξενούν συλλεκτικές αλλά και σύγχρονες εκδόσεις που προσκαλούν τον επισκέπτη να “βυθιστεί” στις σελίδες τους. Το όνομά του είναι εμπνευσμένο από την οικογένεια Γάλλων τυπογραφών, εκδοτών και βιβλιοπωλών Didot και συγκεκριμένα τον Firmin Didot, πρωτοπόρο στην ιστορία της τυπογραφίας, εφευρέτη της στερεοτυπίας και δημιουργό της διάσημης ομώνυμης γραμματοσειράς. Η φιλοσοφία του αφιερωμένη στη δημιουργία μοναδικών αναμνήσεων για τους επισκέπτες με έμφαση στην αυθεντικότητα και προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια. 

Το επιβλητικό κτήριο που στεγάζει την “κατοικία” του Monsieur Didot αναγεννήθηκε διατηρώντας τον αστικό χαρακτήρα του με άρωμα παλιάς Αθήνας στο design και στη διακόσμηση, τα οποία επιμελήθηκε το Βabatchas Design Studio. Χρησιμοποιώντας παραδοσιακές μεθόδους και φυσικά υλικά η ομάδα των σχεδιασ��ών κατάφερε να αποκαλύψει και να αναδείξει μερικά από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία του χώρου όπως τα ψηλά, ζωγραφισμένα στο χέρι ταβάνια και τα vintage μωσαϊκά. Την ίδια στιγμή οι σύγχρονες τεχνικές στην κατασκευή καταφέρνουν να δώσουν μια μοντέρνα διάσταση που προβάλλει σαν φυσική συνέχεια της ιστορικής κληρονομιάς του κτηρίου.

Nεοκλασική κομψότητα στην καρδιά της Αθήνας

Το Monsieur Didot υποδέχεται τους επισκέπτες του σε 4 δωμάτια και 2 σουίτες που χαρακτηρίζονται από λιτή πολυτέλεια και αποπνέουν μια αίσθηση κομψότητας. Τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ οι γήινες αποχρώσεις στη διακόσμηση και οι διακριτικές αναφορές σε μια all time classic αισθητική με άρωμα παλιάς Αθήνας διαμορφώνουν την προσωπικότητα του χώρου. 

Έλκοντας τα ονόματά τους από την πεζογραφία και την ποίηση, κάθε δωμάτιο και σουίτα έχει να διηγηθεί μια μοναδική ιστορία που αναβιώνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο το παρελθόν της πόλης και ταυτίζεται με το concept του Monsieur Didot. Στο πρώτο επίπεδο του κτηρίου, οι ευρύχωρες σουίτες “The Tale of a special child” – με δική της ανεξάρτητη είσοδο- και “Τhe Novel of a platonic tree love” μπορούν να φιλοξενήσουν έως 3 και 4 επισκέπτες αντίστοιχα και διακρίνονται για την εκλεπτυσμένη αύρα τους που αναδεικνύει τον αστικό χαρακτήρα του ξενοδοχείου. 

Η επιβλητική ξύλινη σκάλα που μαγνητίζει το βλέμμα αμέσως μόλις περάσει κανείς την πόρτα, οδηγεί στον πρώτο όροφο και σε ένα cosy καθιστικό, γύρω από το οποίο αναπτύσσονται τα δωμάτια “Τhe Ballad of a singing window”, “The Sonnet of a secret door” και “Τhe Anthem of marble”. Καθένα από αυτά αποκαλύπτει μερικά από τα πιο όμορφα στοιχεία του κτηρίου που βάζουν την υπογραφή τους για μια αξέχαστη διαμονή. Το μεγάλο παράθυρο στο Ballad ατενίζει τον ατμοσφαιρικό πεζόδρομο και τη ζωηρή καθημερινότητα του Κολωνακίου, ενώ το Αnthem απολαμβάνει το προνόμιο να έχει το μοναδικό μπαλκόνι του οικήματος. Το μαρμάρινο τζάκι στο Sonnet κερδίζει τις εντυπώσεις, ενώ η μεγάλη ξύλινη βιβλιοθήκη με τη μυστική πόρτα που αποκαλύπτει πίσω της το μπάνιο αποθεώνει το interior design. Ο πρώτος όροφος είναι επίσης ιδανικός για μεγάλες οικογένειες και παρέες καθώς μπορεί να γίνει πλήρως ιδιωτικός και να διατεθεί ολόκληρος για να φιλοξενήσει 6 με 7 άτομα. 

Το rooftop του κτηρίου αποτελεί μια πραγματική ωδή στο φως με το δωμάτιο “Τhe Ode to the light” να ξεχωρίζει για την open space και μοντέρνα διαμόρφωσή του σε απόλυτη αρμονία την κλασική ταυτότητα του κτηρίου. Οι μεγάλες τζαμαρίες με το μεταλλικό πλαίσιο και η ιδιωτική βεράντα του συνθέτουν ένα urban σκηνικό που αιχμαλωτίζει τον επισκέπτη. 

Προσωποποιημένη εξυπηρέτηση και ελληνικές γεύσεις 

Η διαμονή στο Monsieur Didot κινείται γύρω μια “your home away from home” φιλοσοφία με προσωποποιημένη εξυπηρέτηση και tailor made προτάσεις. Η μέρα ξεκινά με ένα πλούσιο χειροποίητο πρωινό, το οποίο μπορεί να απολαύσει κανείς είτε στο δωμάτιο είτε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο rooftop κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Με έμπνευση από την παραδοσιακή ελληνική διατροφή, προσεκτικά επιλεγμένα βιολογικά προϊόντα από κάθε γωνιά της χώρας μετατρέπονται σε σπιτικές προτάσεις για την πιο γευστική “καλημέρα” αλλά και για ένα γρήγορο σνακ κατά τη διάρκεια της ημέρας από την all day κάρτα που έχει επιμεληθεί ο consultant chef του ξενοδοχείου.

Την ίδια στιγμή, η ομάδα του Monsieur Didot έχει επιλέξει τα καλύτερα της πόλης προτείνοντας εστιατόρια, bistro και cocktail bars για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν την Αθήνα με την ματιά των κατοίκων της αλλά και μια σειρά εκδηλώσεων, events και αγαπημένων διαδρομών στην πρωτεύουσα που θα δώσουν ένα ξεχωριστό χρώμα στη διαμονή τους.  

Εκφράζοντας την ανάγκη για μια ολιστική εμπειρία φιλοξενίας, το Μοnsieur Didot επικεντρώνεται στις απαιτήσεις του σύγχρονου ταξιδιώτη προσφέροντας μοναδικές στιγμές με ρετρό ατμόσφαιρα και σύγχρονη φινέτσα. 

Ο Μonsieur Didot βρίσκει το νέο του σπίτι στην οδό Διδότου Ολοκαίνουργια άφιξη στο κέντρο της Αθήνας, το boutique hotel Monsieur Didot επιφυλάσσει μια signature εμπειρία διαμονής με αστικό χαρακτήρα και all time classic αισθητική.

[ioannartuniverse]

Απο τις πιο Όμορφες Γλυκές Ελπιδοφόρες καιχαρούμενες συνεργασίες με : @jenny_jewel_metalomorfosis 💚💙 Κοσμήματα χειροποίητα, ζωγραφισμένα στο χέρι Μοναδικά κομμάτια το καθένα.🐦🎨📿 😊🥰 Μπορείς να τα βρεις (βιάσου γιατί τα παίρνουν άλλοι ε,δεν έχει 2ο αν σ αρέσει κάτι κατοχύρωσέ το γρήγορα 😁😉) Στο @papemoe Μπιζανίου 26, Θεσσαλονίκη! Πολλά φιλιά με αγάπη και χαρά Ιωάννα #artgallery #thessaloniki #greece #skg #painting #handmade #jewelry #pendant #artwork #art #shop #summer #summertime (στην τοποθεσία Pape Moe) https://www.instagram.com/p/CQY2SHyr2wi/?utm_medium=tumblr

[dokcreations]

Καλημέρες όμορφες με θήκη βιβλιαρίου υγείας ,κλιπ πιπίλας,ταμπελάκι τσάντας και κρεμαστό μονόγραμμα DoK🎈 Χειροποίητα ραμμένα και ζωγραφισμένα στο χέρι 100% βαμβακερά. #dokcreations #dok🎈 #θηκηβιβλιαριουυγειαςπαιδιου #κλιππιπιλας #μονογραμμα #ταμπελακιτσαντας (στην τοποθεσία DoK) https://www.instagram.com/p/CKqNsFSFtZl/?igshid=t4x0e5mmxk0c

[hotnewsgr-blog]

Ο άνδρας που ξόδεψε 500.000$ για να γίνει ο ζωντανός Κεν μοστράρει τα νέα του «μάτια» που είναι ζωγραφισμένα στο χέρι

Ο άνδρας που ξόδεψε 500.000$ για να γίνει ο ζωντανός Κεν μοστράρει τα νέα του «μάτια» που είναι ζωγραφισμένα στο χέρι

Το τελευταίο του ταξίδι στο Ντουμπάι τον άφησε χρεωμένο με 140.000€ μετά από ένα πάρτι που παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία όταν οι ναυαγοσώστες του ξενοδοχείου τον έβγαλαν απ’ την πισίνα τα ξημερώματα, αφού είχε πέσει μέσα κατά λάθος ενώ ήταν μεθυσμένος.

Αλλά ο Rodrigo Alves,…

[happyroomsgreece]

undefined

Βαπτιστικά πακέτα

Υπέροχα βαπτιστικά πακέτα για αγόρια και κορίτσια!

Στην Happyrooms είμαστε περήφανοι για τα χειροποίητα βαπτιστικά πακέτα που διαθέτουμε! Όλα τα βαπτιστικά σετ είναι ζωγραφισμένα εξ ολοκλήρου στο χέρι κατά παραγγελία, στο θέμα και τα χρώματα που εσείς επιλέγετε.

Κάθε βαπτιστικό σετ της Happyrooms αποτελείται από το κουτί βάπτισης, το κουτί λαδικών, την λαμπάδα, τα κεράκια κολυμπήθρας, το μπουκαλάκι λαδιού και το σαπουνάκι. Προαιρετικά, μπορεί να συμπληρωθεί από το ίδιο βιβλίο ευχών, στολισμό κολυμπήθρας και κασετίνα μαρτυρικών.

Κάθε σετ βάπτισης είναι μοναδικό, υπογεγραμμένο και φέρει το όνομα του παιδιού επάνω στο κουτί και το λαδόκουτο.  Σχεδιάζεται βάσει του θέματος και των χρωμάτων της δικής σας βάπτισης.

Όλα μας τα σετ βαπτιστικών συνδυάζονται ιδανικά με τα βαπτιστικά ρούχα και σετ λαδόπανων. Επίσης, μπορείτε να τα συνδυάσετε με  αντίστοιχες μπομπονιέρες, προσκλητήρια, μαρτυρικά και βιβλία ευχών. Τα ξύλινα κουτιά βάπτισης αποτελούν στη συνέχεια ένα υπέροχο κουτί παιχνιδιών για το παιδικό δωμάτιο.  Ενώ, τα ζωγραφιστά ταμπελάκια των λαμπάδων μία ιδιαίτερη πρόταση για την πόρτα του παιδικού δωματίου.

www.happyrooms.gr