#πολύ προσεκτικά βέβαια

[allo-frouto]

23.5 εκατοστά δεν ηρεμούν εύκολα

Συγγνώμη, δεν ήξερα.

[universepaths]

Πρόσκληση προς συγγραφείς να συμμετέχουν στην ανθολογία, «Ο Σαίξπηρ στο διάστημα, ανθολογία με θεατρικά μονόπρακτα λογοτεχνίας του φανταστικού»

  Πρόσκληση προς συγγραφείς να συμμετέχουν

στην ανθολογία,

«Ο Σαίξπηρ στο διάστημα, ανθολογία με θεατρικά μονόπρακτα λογοτεχνίας του φανταστικού»

Είστε φίλος του θεάτρου αλλά και των ονειρικών κόσμων της επιστημονικής φαντασίας; Ψάχνετε καινούριους τρόπους να εκφράσετε τα ουτοπικά και δυστοπικά οράματά σας για το μέλλον; 

Πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν όρια στην λογοτεχνία, στην τέχνη και στο θέατρο; 

Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί κάποια στιγμή, στο μακρινό μέλλον, κάποιος συγγραφέας, σε ένα διαστημικό σταθμό, που γυρίζει γύρω από μια μαύρη τρύπα, στα βάθη του διαστήματος, να προσπαθήσει να εκφράσει με λέξεις την επιστημονική φαντασία της εποχής του; Έχετε αναρωτηθεί τι θα μπορούσε άραγε να γράψει;

Αν τα έχετε σκεφτεί όλα αυτά τότε αυτή είναι η ανθολογία για εσάς.

Ελάτε όλοι μαζί να δημιουργήσουμε μια πραγματικά πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα ανθολογία θεατρικών μονόπρακτων επιστημονικής φαντασίας. 

Το 2015 εκδώσαμε το «Η Αρχή και το τέλος», την πρώτη Ελληνική ανθολογία θεατρικών μονόπρακτων επιστημονικής φαντασίας. Συνεχίσαμε με τις «Μνήμες», τη δεύτερη ανθολογία Ελληνικών θεατρικών μονόπρακτων επιστημονικής φαντασίας. Τώρα συνεχίσουμε με την καινούργια ανθολογία μας «Ο Σαίξπηρ στο διάστημα».

«Ο Σαίξπηρ στο διάστημα» είναι πάντοτε ανοιχτός, παντού και πάντα. 

Σας περιμένουμε να καταθέσετε τα δικά σας οράματα και να τα ζωντανέψουμε όλοι μαζί σαν ένα σύγχρονο θεατρικό δρώμενο. 

Αυτά που θα θέλαμε να μας στείλετε: 

Οι συμμετοχές θα είναι ανοιχτές μέχρι στις 10 Απριλίου του 2023. 

• Ένα μέχρι και πέντε διηγήματα, από 1.000 μέχρι και 15.000 λέξεις το καθένα. Εμείς θα επιλέξουμε ένα με πέντε από αυτά. 

• Τα διηγήματα αυτά να μην τα έχετε εκδώσει ή δημοσιεύσει κάπου αλλού, σε έντυπο ή στο ίντερνετ. 

• Μαζί με τα διηγήματα σας να μας στείλετε και τη φόρμα που ακολουθεί, συμπληρωμένη. Για να γνωριστούμε. 

• Να μας τα στείλετε μέχρι στις 10 Απριλίου του 2023, στο e_mail: 

universepaths@yahoo.com 

αφού βέβαια θα έχετε διαβάσει προσεκτικά τους όρους συμμετοχής. 

• Τα διηγήματα θα πρέπει να ανήκουν αποκλειστικά στον χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού και να είναι αυστηρά μέσα στα όρια των 1.000 με 15.000 λέξεων.

• Μην μας στέλνετε τα κείμενα σε .pdf. Στείλτε τα ή σε .doc αρχείο του Word ή σε .docx και .odp του Open Office. 

Τι ζητάμε σαν μονόπρακτα επιστημονικής φαντασίας.

Κείμενα από Έλληνες και Κύπριους συγγραφείς που ζούνε στην Ελλάδα, στην Κύπρο ή στο εξωτερικό.  

Τα κείμενα σας  πρέπει να είναι στα Ελληνικά.  Επίσης δεχόμαστε και κείμενα από ξένους συγγραφείς που γράφουν στα Ελληνικά.

Επειδή ίσως για πολλούς είναι μπερδεμένο το ζήτημα και ο όρος επιστημονική φαντασία και γενικά η λογοτεχνική μορφή της, η επιστημονική φαντασία έχει πολύ μεγάλο εύρος. Ίσως οι περισσότεροι έχουν συνδυάσει την επιστημονική φαντασία με ταινίες και σειρές όπως το Star Wars και το Star Trek. Αυτή είναι η λεγόμενη σκληρή επιστημονική φαντασία ή space opera αλλιώς. Όμως υπάρχουν πολλές κατηγορίες στην επιστημονική φαντασία. 

Αναφέρουμε παρακάτω μερικές:

Cyberpunk

Steampunk

dieselpunk

Time travel

Alternate history

Military SF

Superhuman

Apocalyptic and post-apocalyptic

Space Western

Social science fiction

Climate fiction.

Anthropological science fiction.

Biopunk 

Libertarian

Feminist

Και γενικά πολιτική επιστημονική φαντασία. 

Με λίγα λόγια, η οποιαδήποτε πολιτική, κοινωνική ή τεχνολογική αλλαγή ή πρόοδος που θα έχει επίδραση στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας μπορεί να οριστεί σαν επιστημονική φαντασία. 

Μια κοινωνία πχ, που η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους γίνεται με τρισδιάστατες προβολές στον αέρα και όχι με τηλέφωνα, και με ότι αυτό συνεπάγεται για την εξέλιξη της κοινωνίας, είναι επιστημονική φαντασία. Όπως επίσης και η παρουσίαση της κοινωνίας μας σε ένα μέλλον που θα έχει καταστραφεί από λάθος πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις είναι επιστημονική φαντασία. Ή αντίστοιχα η παρουσίαση μιας μελλοντικής ουτοπικής κοινωνίας (libertarian scifi).

Αυτά που αναφέρονται εδώ είναι ένας οδηγός. 

Το κείμενο σας μπορεί να είναι επηρεασμένο από οποιοδήποτε είδος επιστημονικής φαντασίας, καθώς υπάρχουν δεκάδες άλλα που δεν αναφέρουμε εδώ και να αναφέρεται σε οποιαδήποτε εποχή. 

Αν έχετε οποιαδήποτε ερώτηση ή ανάγκη για διευκρίνιση θα χαρούμε να σας απαντήσουμε στο e_mail:

universepaths@yahoo.com.

Φόρμα για αποστολή μαζί με τα διηγήματα:

Ονοματεπώνυμο:

Τηλέφωνο επικοινωνίας (κινητό και σταθερό):

E_mail επικοινωνίας:

Πόλη διαμονής: 

*Ζητάμε την πόλη διαμονής γιατί θέλουμε να μαζέψουμε στοιχεία από ποιες πόλεις είναι οι συγγραφείς για να αξιολογήσουμε αν μπορούν να γίνουν παρουσιάσεις της ανθολογίας και στις πόλεις τους, αν υπάρχει βέβαια ενδιαφέρον από τους συγγραφείς. 

[Η φόρμα με τα στοιχεία να υπάρχει και στο email και μέσα στο αρχείο με τα διηγήματα. Να φαίνονται ξεκάθαρα μέσα στο διήγημα ο τίτλος του διηγήματος και το όνομα του/της συγγραφέως. Μην στέλνετε διηγήματα χωρίς να υπάρχει μέσα όνομα συγγραφέα και τίτλος. Αποστολές κειμένων με ελλιπή στοιχεία, και όχι όπως περιγράφεται εδώ, θα ακυρώνονται].

Περιμένουμε διηγήματα από όλους σας. Δεν έχει σημασία άμα σας γνωρίζουμε ή όχι ή αν έχετε εκδώσει κάτι ή το οτιδήποτε άλλο. Σημασία έχει μόνο άμα γράφετε! Άμα γράφετε περιμένουμε τα διηγήματα σας!

Μετά τη λήξη της προθεσμίας:

1. Δεν θα δοθεί άλλη παράταση. 

2. H ομάδα των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές θα επιλέξει τα διηγήματα που θα μπουν στην ανθολογία.

3. Οι συγγραφείς που θα επιλεγούν  θα ενημερωθούν μέσω email.

4. Η αξιολόγηση των κειμένων θα γίνεται λίγες ημέρες μετά την αποστολή τους και θα ανακοινώνεται άμεσα στον/στην συγγραφέα αν τα κείμενα τους έχουν επιλεγεί. Εφόσον επιλεγούν τα κείμενα θα σταλεί στον/στην συγγραφέα το συμφωνητικό έκδοσης. Μετά την αποστολή του συμφωνητικού ο/η συγγραφέας θα πρέπει να το στείλει πίσω υπογεγραμμένο, όπως ζητηθεί, μέσα σε τέσσερις ημέρες, αλλιώς το κείμενο θα αποκλειστεί άμεσα.

5. Για να μπουν τα κείμενα στην ανθολογία πρέπει να πληρούν τους βασικούς όρους.

- Να είναι αρχεία είτε του word είτε του openoffice. Αν είναι άλλο αρχείο το κείμενο θα αποκλειστεί. 

- Να είναι τα κείμενα μέσα στα όρια των λέξεων. Αν δεν είναι, το κείμενο θα αποκλειστεί. 

- Να σταλεί υπογεγραμμένο το συμφωνητικό μέσα στα χρονικά όρια που θα ζητηθούν. Συμφωνητικά που θα αποσταλούν με ελλιπή στοιχεία ή χωρίς υπογραφή ή δεν θα είναι συμπληρωμένα σύμφωνα με τις οδηγίες δεν θα θεωρούνται έγκυρα και θα απορρίπτονται.  Άμα δεν σταλεί το συμφωνητικό, το κείμενο θα αποκλειστεί χωρίς άλλη ειδοποίηση.  

- Να είναι τα κείμενα μέσα στα όρια της λογοτεχνίας του φανταστικού, όπως περιγράφεται. Αν δεν είναι, τα κείμενα θα αποκλειστούν. 

-Να συμπληρωθεί η φόρμα με τα στοιχεία με τον τρόπο που ζητάτε. Αν δεν συμπληρωθεί με τον τρόπο που ζητάτε τα κείμενα θα αποκλειστούν.

-Μην κάνετε μορφοποιήσεις στο word στα κείμενα που θα μας στείλετε, μην βάζετε tables μέσα και μην βάζετε φωτογραφίες. Τα κείμενα θα τα κρίνουμε καθαρά από τη λογοτεχνική τους αξία και όχι από την εμφάνιση τους.

6. Αν συγκεντρωθούν πολλά κείμενα υπάρχει η περίπτωση από ένα σημείο και μετά να ανακοινώσουμε δημόσια ότι δεν θα δεχόμαστε άλλα κείμενα. Όσο πιο νωρίς στείλετε τα κείμενα σας τόσες περισσότερες πιθανότητες έχουν να μπουν στην ανθολογία.

7. Τα ονόματα των τελικών συμμετεχόντων θα ανακοινωθούν επίσημα πλέον στο διαδίκτυο στις 13 Απριλίου του 2023.

8. Η πρώτη παρουσίαση θα γίνει στο Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού στην Αθήνα. 

9. Η επιλογή των κειμένων θα είναι αυστηρή.

Ανέβασμα του μονόπρακτου σαν θεατρική παράσταση

Το μονόπρακτο θα μπορεί να ανέβει σαν θεατρική παράσταση μέσα στα πλαίσια του Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού, στις κεντρικές Όψεις στην Αθήνα, και όπου υπάρχει η δυνατότητα, από άποψη χώρου, στις Όψεις στην Επαρχεία και στην Κύπρο, με τους παρακάτω όρους και προϋποθέσεις. 

1. Οι Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές μπορούν να παρέχουν μόνο τον χώρο για να γίνει η παράσταση και τη διαφήμιση για την προώθηση της παράστασης.

2. Δεν μπορούν να βοηθήσουν οικονομικά για να γίνει η παράσταση. 

3. Δεν μπορούν να βρουν ηθοποιούς για να γίνει η παράσταση ούτε να κάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά που αναφέρονται στον όρο ένα.

4. Οι εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές μπορούν να κάνουν μόνο αυτά που αναφέρονται ρητά στον όρο ένα. Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα, θα είναι ευθύνη του συγγραφέα, που θα θέλει να οργανώσει την παράσταση.

Όροι συμμετοχής:

• Οι διοργανωτές διατηρούν το δικαίωμα να μεταβάλουν τις ημερομηνίες.

• Η συμμετοχή στο στάδιο της προ-επιλογής είναι ελεύθερη και δωρεάν για όλους. 

• Οποιαδήποτε συμμετοχή δεν είναι σύμφωνη με όλους ανεξαιρέτως τους όρους συμμετοχής θα αποκλείεται από τη διαδικασία επιλογής με την έγκαιρη, όμως, ειδοποίηση του/της συγγραφέως με e-mail.

• Με την αποστολή του διηγήματος του ο/η συγγραφέας αποδέχεται ότι το έργο του θα τεθεί υπό αξιολόγηση. Αποδέχεται επίσης ότι θα υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας για την ανθολογία με τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, όπου θα καθορίζονται οι όροι της συνεργασίας. Εκχωρεί στις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές το αποκλειστικό δικαίωμα για δημοσίευση του διηγήματος του σε βιβλίο (εφόσον επιλεγεί). 

• Οι συγγραφείς αποδέχονται ότι ως χρηματική ή υλική αμοιβή θα λάβουν μόνο ότι αναφέρει το συμφωνητικό που θα υπογράψουν για τη συμμετοχή τους στην ανθολογία. Η συμμετοχή στην ανθολογία θα γίνεται δεκτή μόνο εφόσον ο/η συγγραφέας συμφωνήσει με το συμφωνητικό συνεργασίας και το στείλει υπογεγραμμένο όπως ζητάτε. Με την αποστολή του/των κειμένων τους αποδέχονται αυτό τον όρο χωρίς ουδεμία επιφύλαξη.  

• Η συμμετοχή τους στην διαδικασία αξιολόγησης των κειμένων για την ανθολογία προϋποθέτει και συνεπάγεται την πλήρη και ανεπιφύλακτη αποδοχή του συνόλου των παραπάνω όρων χωρίς καμία επιφύλαξη. 

Οι Εκδόσεις ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ξεκίνησαν την παρουσία τους πριν από δέκα εφτά χρόνια, έχοντας σαν πρωταρχικό στόχο την προώθηση και προβολή Ελλήνων και Κύπριων συγγραφέων που ασχολούνται με τη λογοτεχνία, την ποίηση και τη λογοτεχνία και ποίηση του φανταστικού. Όπως δηλώσαμε και τότε, στην πρώτη ανακοίνωση μας, είμαστε και οι ίδιοι συγγραφείς και αυτή την προσπάθεια την ξεκινάμε πρώτα από όλα για τους ίδιους τους Έλληνες και Κύπριους συγγραφείς του φανταστικού, αλλά και για κάθε Έλληνα και Κύπριο συγγραφέα, καθώς αναγνωρίζουμε τη δυσκολία που έχουν να βρουν τρόπο για να εκδώσουν τα κείμενα τους, γιατί στην Ελλάδα και στην Κύπρο οι νέοι συγγραφείς, και όσοι δεν έχουν κάποιον γνωστό, πολύ δύσκολα βρίσκουν έστω και την πιο μικρή δυνατότητα να εκδώσουν ακόμα και ένα κείμενο τους.

Σε αυτή την προσπάθεια είστε καλοδεχούμενοι όλοι.

Δεν χρειάζεται να σας γνωρίζουμε, δεν χρειάζεται κάποιος να σας συστήσει, δεν χρειάζονται τελετές, δεν χρειάζεται να έχετε ήδη εκδώσει κάτι. Ποτέ δεν θα απορρίψουμε κάποιον επειδή θα είναι καινούργιος συγγραφέας, αντίθετα θα τον τιμήσουμε ισότιμα, ούτε θα απορρίψουμε κάποιον άμα δεν τον ξέρουμε.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να γράφετε. Στείλτε μας τα κείμενα σας και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να σας βοηθήσουμε. Και αυτό το έχουμε αποδείξει, έχοντας εκδώσει πάνω από τριακόσιους Έλληνες και Κύπριους συγγραφείς τα τελευταία δέκα εφτά  χρόνια, στο περιοδικό μας και στα βιβλία μας. Έχουμε αποδείξει ότι ήμασταν πάντοτε κοντά στους συγγραφείς και θα συνεχίσουμε να είμαστε.

Δεν είναι σκοπός μας να δημιουργήσουμε μια ακόμα μικρή και αδιαφανή ομάδα συγγραφέων και να προβάλλουμε μόνο τρία-τέσσερα άτομα.

Γράφετε, και δεν ξέρετε κανέναν ή δεν έχετε δημοσιεύσει το οτιδήποτε, ότι ηλικία και να είστε; Στείλτε μας τα κείμενα σας και θα τα τιμήσουμε όλα με τον ίδιο σεβασμό.

Όλοι μαζί αναγεννήσαμε τη λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα και στην Κύπρο, όλοι μαζί συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο, μεταφέροντας το πνεύμα της λογοτεχνίας του φανταστικού από πόλη σε πόλη σε κάθε μεριά της Ελλάδας και της Κύπρου.

Στηρίζουμε τους συγγραφείς με πράξεις και έργα

Ελάτε και εσείς στη μεγάλη οικογένεια του εκδοτικού μας!

Σας ευχαριστούμε για την ανάγνωση κι ευχόμαστε να διαβάσουμε πολλά διηγήματα σας.

Η ομάδα των Συμπαντικών Διαδρομών

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Καραγάτση 27, 41221, Λάρισα, 2410-236110,

universe-pathways.blogspot.com

www.universepaths.com

universepaths@yahoo.com

[justforbooks]

✓ Αλέξανδρος Αδαμόπουλος: «De profundis βγαίνουν όλα»

«Εμμονές δεν θα το έλεγα· αν βέβαια δεν θεωρήσουμε εμμονή το ότι πάντα ξεκινώ, τριγυρνώ και καταλήγω μέσα μου· στον πάτο τής ύπαρξης. Από εκεί συνάγονται και όλα μου τα θέματα, που έχουν να κάνουν με το πεπερασμένο τής ανθρώπινης μοίρας· είτε είναι θέματα δημόσια, είτε ατομικά. Γενικά δεν μού αρέσει να επαναλαμβάνομαι, και σ’ αυτό μάλλον μ’ έχει βοηθήσει πολύ το γεγονός ότι έχω γράψει τελείως διαφορετικά πράγματα: Και πεζά, διηγήματα, και ένα «ηθιστόρημα», αλλά και θεατρικά έργα, που μάλιστα -δεν ξέρω γιατί- είναι ποιητικά γραμμένα, με ρίμα και με στίχους αυστηρά μετρημένους. Πάντα ωστόσο ξέρω τι θέλω να πω. Δεν μού αρέσει να κρύβομαι και να φορτώνω στον αναγνώστη δικά μου αδιέξοδα.»

«Αυτές τις μέρες – θα μας ανακοινώσει- εκδόθηκαν οι ‘Δαιμονισμένοι’. Ασχολούμαι πάρα πολλά χρόνια μ’ αυτούς -πάνω από τριάντα- κι έπρεπε να φύγουν πια από μέσα μου· πολύ περισσότερο που φέτος είναι τα διακόσια χρόνια απ’ τη γέννηση τού Ντοστογιέφσκι. Άρα όλοι εκείνοι οι ήρωες κι όλος εκείνος ο μηδενιστικός, αρνητικός ζοφερός κόσμος -ο τόσο επίκαιρος πάντα· δυστυχώς- δεν έχουν καταλαγιάσει εντελώς μέσα μου κι ασχολούμαι ακόμη μ’ αυτούς, θέλοντας και μη.»

-Κύριε Αδαμόπουλε, υπάρχει τελετουργία γραφής (συγκεκριμένος χώρος, χρόνος, συνήθειες) ή εσείς μπορείτε να γράψετε παντού;

Ναι μάλλον υπάρχει: Όταν με απασχολεί κάτι, το σκέφτομαι συνέχεια -κυριολεκτικά συνέχεια- όπου και να ’μαι ό,τι κι αν κάνω. Ζω μ’ αυτό, ζω γι’ αυτό, μα δεν μπορώ να κάτσω να γράψω όπου να ’ναι· και σε καμία περίπτωση σ’ έναν δημόσιο χώρο, σ’ ένα καφενείο ας πούμε, όπου άλλωστε δεν πάω ποτέ: Ναι μεν κουβαλάω συνέχεια, παντού, τις σκέψεις, τις ιδέες κι όλη τη μάχη που γίνεται μέσα μου, μα έχω ανάγκη να βρεθώ σε συγκεκριμένο χώρο -στο σπίτι, στο γραφείο μου- για να τού δώσω τη μορφή που μού έχει επιβληθεί και θέλω να τού δώσω. Εδώ όμως τα πράγματα κάπως μπλέκουν· καθώς δεν είναι μόνο ο καφές, το τσιγάρο, ο καπνός και οι πίπες μου, η πράσινη λάμπα, τα στυλό μελάνης και τα καλά χαρτιά μου άλλοτε, τα χέρια μου που πλένω άπειρες φορές και τ’ ανοιχτά παράθυρα που δεν κλείνουν ποτέ όσο κρύο κι αν κάνει, μα κυρίως το γεγονός ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τους χώρους όπου ζω και δουλεύω, τους φτιάχνω εγώ μόνος μου. Και δεν εννοώ τους διακοσμώ, αλλά τους κατασκευάζω. Δεν λέω βέβαια πως είμαι αρχιτέκτων μηχανικός, ούτε χτίστης, αλλά σίγουρα είμαι μαραγκός. Και το λέω αυτό δίχως καμιά τσαχπινιά και χωρίς κανένα δήθεν: Βιβλιοθήκες, τραπέζια, ντιβάνια, ράφια, κορνίζες, κρεβάτια, καθίσματα, είναι όλα σχεδόν φτιαγμένα από εμένα τον ίδιο. Δεν ξέρω τι σόι λόξα είναι αυτή που έχω από πολύ μικρός -και μάλιστα χωρίς καμιάν απολύτως άμεση επιρροή- αλλά έτσι είναι. Και να μού χάριζαν τώρα ένα πολυτελές καινούργιο σπίτι με όλους τους χώρους τακτοποιημένους κι όλα τα έπιπλα φτιαγμένα στην εντέλεια, εγώ δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω φυσιολογικά εκεί μέσα, αν δεν το ξαναέφτιαχνα μόνος μου, για να το κάνω να μού ταιριάζει. Τώρα ως προς τον χρόνο: Θα έλεγα πως γενικά συμβαδίζω με τον ήλιο μέσα στο εικοσιτετράωρο: Εργάζομαι απ’ το πρωί ως αργά το απόγευμα και μετά ξεδίνω, ξεκουράζομαι και κοιμάμαι.

-Για να ξεκινήσετε μια ιστορία, χρειάζεστε πλάνο, να ξέρετε και την αρχή και το τέλος της, ή αρκούν μια εικόνα ή η αρχική φράση;

Θα σας έλεγα και ναι και όχι. Γιατί ενώ μ’ ενδιαφέρει πάντα ό,τι βλέπω γύρω μου, δεν μού αρκεί ποτέ μια σκέτη εικόνα ή μια φράση μόνο, έτσι ξεκάρφωτα. Κάπου πρέπει ν’ ανήκουν, κάπου ν’ αναφέρονται κάτι σημαντικό ν’ αντιπροσωπεύουν. Μού χρειάζεται πάντα να είναι ατόφια κομμάτια ζωής ζωντανά· με σάρκα και οστά, με ψυχή. Απ’ την άλλη μεριά δεν είμαι καθόλου ο τύπος που κάθεται και οργανώνει λεπτομερειακά το υλικό του και φτιάχνει πλήρες πλάνο που το ακολουθεί κατά γράμμα. Αν κάτι έχει απ’ την αρχή μια δική του ζωή, μού τη λέει μόνο του· κι όσο εγώ το ακούω προσεκτικά, τόσο περισσότερο εκείνο μού λέει όλα τα μυστικά του.

-Ποιο βιβλίο σας γράφτηκε με πιο παράξενο και αλλόκοτο τρόπο;

Λίγο πολύ όλα. Δεν υπερβάλλω ούτε θέλω να παραστήσω πως ζω με παράξενο κι αλλόκοτο τρόπο· μα σίγουρα δεν είμαι καθόλου ο ήσυχος και οργανωμένος γραφιάς που ξέρει πολύ καλά τι θέλει και τι κάνει, ζυγίζει τις καταστάσεις, μετρά τις κινήσεις του και πορεύεται ανάλογα. De profundis βγαίνουν όλα. Ωστόσο είναι αλήθεια πως κάτι πολύ παράξενο κι ολότελα μοναδικό μού συνέβη με τον ‘Σιμιγδαλένιο’: Βρέθηκα να διδάσκω ιστορία θεάτρου και λογοτεχνίας σε μια τάξη με καμιά εικοσαριά ενηλίκους γύρω στα τριάντα (φοιτητές, ηθοποιούς, δασκάλους) και ξαφνικά -τέτοιες μέρες ακριβώς· αρχές Νοεμβρίου τού 1991- άρχισα να γράφω ένα θεατρικό έργο που έπρεπε οπωσδήποτε να το τελειώσω στις αρχές Δεκεμβρίου! Ήταν κάτι τελείως τρελό, εξοντωτικό, μα και υπέροχο συνάμα. Έγραφα απ’ τα χαράματα όλο το πρωί μέχρι το απόγευμα· μετά έβγαζα τριάντα φωτοτυπίες με ό,τι είχα γράψει, τις μοίραζα στους μαθητές μου και μέχρι το βράδυ σκηνοθετούσα μαζί τους ένα έργο που ακόμη δεν υπήρχε μα σχηματιζότανε σιγά-σιγά μέρα με τη μέρα. Κάθε μέρα έτσι. Δίχως σταματημό, δίχως ανάσα, για τριάντα περίπου μέρες. Υπέροχο! Έτσι γράφτηκε ο ‘Σιμιγδαλένιος’ που φέτος γιορτάζει τα τριάντα του.

-Υπάρχουν συγγραφικές εμμονές; Θέματα στα οποία επανέρχεστε, τεχνικές που χρησιμοποιείτε και ξαναχρησιμοποιείτε, γρίφους κι αινίγματα που προσπαθείτε μια ζωή γράφοντας να επιλύσετε;

Εμμονές δεν θα το έλεγα· αν βέβαια δεν θεωρήσουμε εμμονή το ότι πάντα ξεκινώ, τριγυρνώ και καταλήγω μέσα μου· στον πάτο τής ύπαρξης. Από εκεί συνάγονται και όλα μου τα θέματα, που έχουν να κάνουν με το πεπερασμένο τής ανθρώπινης μοίρας· είτε είναι θέματα δημόσια, είτε ατομικά. Γενικά δεν μού αρέσει να επαναλαμβάνομαι, και σ’ αυτό μάλλον μ’ έχει βοηθήσει πολύ το γεγονός ότι έχω γράψει τελείως διαφορετικά πράγματα: Και πεζά, διηγήματα, και ένα «ηθιστόρημα», αλλά και θεατρικά έργα, που μάλιστα -δεν ξέρω γιατί- είναι ποιητικά γραμμένα, με ρίμα και με στίχους αυστηρά μετρημένο��ς. Πάντα ωστόσο ξέρω τι θέλω να πω. Δεν μού αρέσει να κρύβομαι και να φορτώνω στον αναγνώστη δικά μου αδιέξοδα. Αυτό μπορεί να το κάνω σε πράγματα που δεν έχω δημοσιεύσει. Υπάρχουν αφημένα στα συρτάρια μου, τρία τέσσερα τέτοιου είδους γραπτά.

– Τι πρέπει να έχει μια ιστορία για να γίνει ιστορία σας;

Σίγουρα θα πρέπει να μού λέει ξεκάθαρα αυτό που θέλει να πει! Αυτό όσο κι αν μοιάζει σόφισμα, δεν είναι καθόλου έτσι· το πιστεύω. Πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό μια ιστορία -μια μουσική, ένα γλυπτό, ένας πίνακας- να λέει κάτι ακριβώς. Αυτό ισχύει πάντα. Αυτό είναι που κάνει κάποια δημιουργήματα να ξεχωρίζουν κι όλοι οι αληθινοί δημιουργοί το ξέρουν καλά. Φλυαρίες, διάφορα ‘δήθεν’ και αρκετά ‘περίπου’ δεν δημιουργούν ποτέ κάτι σημαντικό· όσες παρουσιάσεις κι αν γίνουν, όσο κι αν είναι ‘ευπώλητο’ -τι φριχτή λέξη.

– Ένας ήρωας ή μια ηρωίδα· για να γίνει ήρωάς ή ηρωίδα σας;

Γενικά δεν δημιουργώ αυτό που λέμε ‘λογοτεχνικούς ήρωες’. Τις περισσότερες φορές δεν έχουν καν όνομα τα πρόσωπα που χρησιμοποιώ· κι αν έχουν, είναι εντελώς ενδεικτικό. Στα ‘Δώδεκα και ένα ψέματα’ δεν υπάρχουν ονόματα. Αυτό είναι που είχε εντυπωσιάσει άλλοτε τους διάφορους ξένους μεταφραστές και εκδότες, οι οποίοι έλεγαν πως ασχολούνται με ένα βιβλίο κατ’ εξοχήν ελληνικού ήθους, ελληνικού πνεύματος, που όμως δεν έχει καμία συγκεκριμένη αναφορά ονόματος, τόπου, χρόνου, γεγονότος. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει στα ‘Ψέματα πάλι’ μα και στο πολύ πρόσφατο ‘Ο Αδάμ και το μήλο’. Πάντως θα έλεγα πως όλα τα πρόσωπα, όλες οι υπάρξεις, που εμφανίζονται και που χρησιμοποιώ κατά καιρούς στα έργα μου θα πρέπει σίγουρα να έχουν κάποιο πολύ ισχυρό ψυχικό στίγμα· θετικό ή αρνητικό, ή και τα δυο μαζί.

Θα πρέπει όμως να πω δυο λόγια για τους ‘Δαιμονισμένους’ που κυκλοφόρησαν μόλις τώρα· γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά: Όλα τα πρόσωπα εκεί είναι πολύ συγκεκριμένα, έχουν όνομα, έχουν ταυτότητα, έχουν τον δικό τους χαρακτήρα και καθένα κουβαλάει έναν ολόκληρο κόσμο. Δεν είναι δικοί μου ήρωες όμως· είναι ήρωες τού Ντοστογιέφσκι. Εγώ, ασχολούμενος εδώ και πολλά χρόνια μ’ αυτό το αριστούργημα και γράφοντας το δικό μου θεατρικό έργο τώρα, προσπάθησα με όλον μου τον σεβασμό στον Ντοστογιέφσκι, μα και στον Καμύ -που εκείνος πρώτος έκανε τη θεατρική προσαρμογή- να είμαι όσο γίνεται πιο πιστός στο ήθος και στο ύφος τού πρωτοτύπου.

– Ποιος ήρωας ή ποια ηρωίδα σας έφτασαν ως εσάς με τον πιο αλλόκοτο τρόπο;

Νομίζω, σε συνάρτηση μ’ αυτά που έλεγα προηγουμένως, πως όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις βρίσκονται λίγο-πολύ μέσα μου. Οπότε θα πρέπει να δούμε τι ήταν αυτό το ξαφνικό κι αλλόκοτο που σε κάποια δεδομένη στιγμή τα έκανε ν’ αναδυθούν από εκεί και να ξεφυτρώσουν μπροστά μου. Με αυτήν την έννοια θα έλεγα πως η ηρωίδα που ψάχνουμε είναι σίγουρα η Α΄ Βασιλοπούλα στον ‘Σιμιγδαλένιο’: Μόλις είχαμε χωρίσει με τη γυναίκα μου τότε· όλα είχαν διαλυθεί γύρω και μέσα μου κι εγώ, έτσι όπως ψαχνόμουν για να συνεχίσω με κάποιο τρόπο τη ζωή μου, ξαφνικά συνειδητοποίησα πως μες απ’ αυτήν κυρίως, αλλά και μες απ’ όλο εκείνο το «παιδικό παραμύθι» -που δεν είναι διόλου παιδικό, ούτε παραμύθι- μπορούσα να πω πράγματα για την αγάπη, που θα μού ήταν εντελώς αδύνατο να τα πω αλλιώς.

-Το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε και σας εντυπωσίασε;

Πολύ μικρός, ένα βιβλίο με ιστορίες που μού διάβαζαν -το ‘Όλα στον κόσμο αλλάζουν’· αν θυμάμαι καλά- όπου δεν υπήρχε πουθενά η έννοια τού happy end μα κυριαρχούσε παντού η έννοια τού θανάτου και τής απώλειας. Πολύ τρυφερά σκληρό βιβλίο, μα και πολύ αληθινό. Λίγο μετά, μόλις έμαθα τα γράμματα και μπορούσα να διαβάζω μόνος, μού άρεσαν τα ‘Ψηλά βουνά’ του Ζ. Παπαντωνίου και κυρίως ‘Οι Ελβετοί Ροβινσώνες’· δεν θυμάμαι τώρα ποιανού. Με ταξίδευαν έξω στη φύση, πέρ’ απ’ το αστικό περιβάλλον όπου ζούσα και μού έδιναν αφορμές -μαζί με την ξυλουργική- να εκτονώσω τη μεγάλη ενέργεια που είχα μικρός. Όλα ήσαν εκεί: Περιπέτειες, φωτιές, σκοινιά, δίχτυα, μαχαίρια, τσεκούρια, σφεντόνες, ντουφέκια κι όλα όσα ήσαν τότε τα κύρια χαρακτηριστικά μου· μέχρι τα δώδεκα.

– Υπάρχει βιβλίο που μπορείτε να πείτε ότι σας άλλαξε τη ζωή ή βιβλίο στο οποίο συχνά επιστρέφετε;

Δύσκολο. Δεν νομίζω πως ένα βιβλίο μόνο του, μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή. Εμένα δεν μού την άλλαξε ούτε ο θάνατος τού πατέρα μου το καλοκαίρι τής Τρίτης Δημοτικού. Συνέχισα να τρώω όπως έτρωγα, να κοιμάμαι όπως κοιμόμουν και το φθινόπωρο πήγα στην Τετάρτη. Ίσως λίγο πιο θλιμμένος και σίγουρα έχοντας βιώσει πολύ βαθιά, από τότε, την έννοια τού ‘ποτέ πια’.

Δεν επιστρέφω συχνά σε βιβλία. Αντίθετα, κάθε μέρα επιστρέφω στις μουσικές μου: Έχω πολύ βαθιά και έντονη σχέση με τη μουσική· αυτήν που σχηματικά ονομάζουμε ‘κλασική’ μουσική. Ακόμα και τώρα, ακούγοντας, το σώμα μου θυμάται πόσο πολύ ήθελα να γίνω μαέστρος, μα δεν το έκανα γιατί ήταν αργά όταν το συνειδητοποίησα.

– Αγαπημένοι σας συγγραφείς και ποιητές;

Είναι αρκετά ονόματα που τα μηρυκάζω από παλιά, μα δεν ξέρω αν και πόσο ισχύουν ακόμα και σήμερα. Ρεμπώ, Νίτσε, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Καμύ, Παπαδιαμάντης, Καβάφης, Σεφέρης, είναι μερικά απ’ αυτά, που σίγουρα ισχύουν. Αγαπημένοι μου πάντως είναι και όλοι οι Έλληνες τής Αρχαίας μας γραμματείας· μαζί με τον Μάρκο Αυρήλιο βέβαια, που τον θεωρώ Έλληνα. Σ’ αυτούς πράγματι επιστρέφω συχνά.

– Κατά την διαδικασία της συγγραφής, ακούτε μουσική, έχετε ανάγκη από απόλυτη σιωπή, διαβάζετε άλλα βιβλία ή ποιητές, καταφεύγετε σε εικαστικά έργα;

Σίγουρα όταν γράφω δεν διαβάζω διόλου, τίποτα και δεν ασχολούμαι καθόλου με κανέναν. Κατά τη διάρκεια τής πράξης τής γραφής -που είναι μιας μορφής χειρωναξία· μην το ξεχνάμε αυτό- συμβαίνουν διάφορα: Πριν απ’ όλα θέλω να είμαι μόνος. Σηκώνομαι συχνά, περπατάω, τριγυρίζω, ταΐζω τα κοτσύφια στο κηπάκι μου, ξανακάθομαι, ξανασηκώνομαι. Ακούω μουσική· αυτό που είπαμε, κλασική μουσική. Είμαι ευτυχής μάλιστα τα τελευταία χρόνια, που με τον υπολογιστή μου (ο οποίος είναι συνδεδεμένος με τον ενισχυτή και με καλά εξωτερικά ηχεία) έχω επισημάνει δυο τρεις διαδικτυακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς που μεταδίδουν συνέχεια -χωρίς διαφημίσεις, ούτε διακοπές- κλασική μουσική. Που όμως· όταν ο ήχος μιας φράσης, μιας λέξης, μιας σιωπής είναι μέσα στο μυαλό μου πιο σημαντικός, μπορώ να τη σταματήσω αμέσως με το πάτημα ενός πλήκτρου. Ξέρω βέβαια πως αυτό είν’ έγκλημα γιατί σκοτώνω το κομμάτι που ακούγετ’ εκείνη τη στιγμή, μα κλείνω το μάτι στον όποιον συνθέτη, ευχαριστώντας τον για την πολύτιμη συντροφιά του. Δεν με ενδιαφέρει όμως κάτι άλλο εκείνη την περίοδο και μάλλον αποφεύγω να καταφεύγω σε εικαστικά έργα· δεν πηγαίνω σινεμά, ούτε θέατρο.

– Να αναφερθούμε σε εκείνο που γράφετε σήμερα;

Αυτές τις μέρες όπως σας είπα, εκδόθηκαν οι ‘Δαιμονισμένοι’. Ασχολούμαι πάρα πολλά χρόνια μ’ αυτούς -πάνω από τριάντα- κι έπρεπε να φύγουν πια από μέσα μου· πολύ περισσότερο που φέτος είναι τα διακόσια χρόνια απ’ τη γέννηση τού Ντοστογιέφσκι. Άρα όλοι εκείνοι οι ήρωες κι όλος εκείνος ο μηδενιστικός, αρνητικός ζοφερός κόσμος -ο τόσο επίκαιρος πάντα· δυστυχώς- δεν έχουν καταλαγιάσει εντελώς μέσα μου κι ασχολούμαι ακόμη μ’ αυτούς, θέλοντας και μη.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[psyxhmou]

Μη

Κλειστά μάτια.

Εσύ τι βλέπεις σαν πέφτει το σκοτάδι; Τι μπορείς να αντικρίσεις σαν δύσει ο ήλιος και το δωμάτιο σκοτεινιάζει; Φοβάσαι το σκοτάδι; Τι μπορεί να φέρνει το σκοτάδι που το φως φοβάται να αντικρίσει;

Κάποιος θα λάτρευε την νύχτα για πολλούς και χιλιάδες λόγους, για τα όμορφα αστέρια, για τα χιλιάδες φωτάκια που ανάβει η πόλη– δεν σας κρύβω ότι και γω λάτρευα την νύχτα για αυτά και ακόμη άλλα πράγματα– μα πλέον το μόνο που βλέπω το βράδυ είναι το σκοτάδι και χιλιάδες θολές εικόνες.

«Είστε καλά;» ρώτησε εκείνη η σπαστική φωνή από την άλλη γραμμή και το βλέμμα μου έπεσε στο παράθυρο του δωματίου μου.

Είμαι καλά; Πώς πρέπει να νιώθεις για να είσαι σίγουρος στ' αλήθεια ότι είσαι εντάξει; Πώς προσδιορίζεται η λέξη ευτυχία; Και λέγοντας την λεξη “καλά”, είμαστε σίγουροι ότι δεν το λέμε από συνήθεια; Πώς είναι να είσαι άραγε καλά;

«Δε– δε ξέρω…» ψέλλισα σιγανά και πήρα μια βαθιά ανάσα, εστιάζοντας στο μαύρο ουρανό.

Έτσι πρέπει να ήταν και τότε.

«Θέλεις να μιλήσεις;» η κοπέλα από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου μαλάκωσε την φωνή της, τόσο που άρχισε να μοιάζει με νανούρισμα στ' αυτιά μου μα ξαφνικά δεν είχα ύπνο. Όχι μετά από αυτό τον εφιάλτη.

Εφιάλτες. Πώς μπορεί ένα μονάχα γεγονός να στιγματίσει ολόκληρη την ζωή σου; Πώς μπορείς να ζήσεις μετά από αυτό; Πώς μπορείς να μην πονάς όταν το φέρνεις στο μυαλό σου, έστω και από τα όνειρα σου; Γιατί δεν μπορείς να ησυχάσεις; Γιατί φοβάσαι να ανοιχτείς; Γιατί δεν εμπιστεύεσαι κανέναν πλέον; Γιατί νομίζεις πως όλοι θα σου φερθούν με τον ίδιο τρόπο; Γιατί νιώθεις ότι έχεις καταστραφεί από μονάχα μία στιγμή; Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Και έπειτα σιωπή. Θέλω όντως να μιλήσω; Θέλω όντως να αναφέρω εκείνη την μέρα; Θέλω όντως να πονέσω κι άλλο τον εαυτό μου;

Μια ανάσα ακούστηκε από την άλλη γραμμή και μου θύμισε την δική “του”.

«Νομίζω–» έκανα μια παύση και έκλεισα τα μάτια, «Νομίζω ότι με–» κόμπος στο λαιμό.

Τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου και τα χέρια μου τα ένιωσα να τσούζουν.

«Νομίζω πως–» φύσηξα την μύτη μου και σκούπισα τα δάκρυα με την παλάμη μου, «Με–»

Πες το! Προσπάθησε, μην τα παρατάς. Όχι τώρα.

Πρέπει να τα βγάλεις από μέσα σου, πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Πρέπει να πάψεις να βλέπεις τον ίδιο εφιάλτη τα βράδια. Πρέπει να φανείς δυνατή.

«Με βίασαν».

Σιωπή. Οι δείκτες στο ρολόι νιώθω σαν να με δείχνουν. Μα, φταίει πραγματικά εκείνος που τα έχει πάθει όλα αυτά;

«Θυμάσαι κάτι από εκείνη την ημέρα;»

Τα μάτια ξανά έκλεισαν και ένιωσα την ανάσα μου να σταματάει, ενώ πλέον έκλαιγα με λυγμούς.

«Προσπάθησε να ηρεμήσεις. Ξέρω πως νιώθεις. Πρέπει να φανείς δυνατή. Ξέρω, είναι δύσκολο αλλά θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Θέλω να σε βοηθήσω.» εκείνη άρχισε να λέει και κούνησα το κεφάλι μου για να συνέλθω.

«Δεν θυμάμαι και πολλά από τότε. Το μόνο που φέρνω στο νου μου σαν προσπαθώ να θυμηθώ εκείνο το βράδυ, είναι θολές εικόνες, κλάματα και μία μονάχα λέξη να βγαίνει από το στόμα μου, μα να ακούγεται σαν ψίθυρος στο δωμάτιο. Μη. Μη το κάνεις.» άρχισα να λέω και η μορφή εκείνου του άνδρα, εμφανίστηκε μπροστά μου, σαν μια ανάμνηση, σαν να ξαναζώ εκείνη την νύχτα.

«Εκείνο τον καιρό έπαιζα σε έναν θεατρικό σύλλογο που έκανε περιοδείες σε όλη την χώρα. Τότε ήμουν 17.» ακόμα με θυμάμαι να είμαι χαρούμενη και να χαμογελάω συνέχεια. «Σε εκείνο το σύλλογο δεν έπαιζαν μονάχα έφηβοι αλλά και ενήλικοι. Εκείνος ο άντρας, ήταν στην ηλικία του θείου μου, κόντευε τα 40. Με θυμάμαι να του έχω τρελή αδυναμία καθώς μας έλεγε διάφορες ιστορίες με τα ταξίδια που έκανε σε όλο τον κόσμο. Είχε έναν μικρότερο γιο, κοντά στα έξι, αλλά ήταν χωρισμένος. Μας θυμάμαι να κάνουμε πολύ παρέα, καθώς ήταν και πρώην άντρας της θείας της κολλητής μου και μας γυρνούσε αυτός στο σπίτι.» η εικόνα του να γελάμε και οι τρεις στο αυτοκίνητο, με έκανε να χύσω κι άλλα δάκρυα.

«Στην τελευταία περιοδεία, έπρεπε να ταξιδέψουμε στην άλλη μεριά της χώρας, χωρίς γονείς, μονάχα αυτοί που οργάνωναν την παράσταση και οι ηθοποιοί. Εκείνη την περίοδο η κολλητή μου έπρεπε να λείπει στο εξωτερικό με τους δικούς της, οπότε εκείνος προσφέρθηκε να με προσέχει. Βέβαια, θα έπρεπε να μένουμε και κάπου, μέχρι να γίνει η τελευταία παράσταση, οπότε μας είχε κλείσει ο σύλλογος δωμάτια σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην θάλασσα, με ξεχωριστά δωμάτια ο κάθε ηθοποιός.»

«Μόλις πατήσαμε το πόδι μας όμως σε εκείνη την πόλη, εκείνος φερόταν αρκετά περίεργα προς εμένα αλλά και όλους τους αλλά ηθοποιούς, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στις πρόβες, γενικά κάτι έτρεχε. Αφού παίξαμε την παράσταση, θα μέναμε ακόμη ένα βράδυ στο ξενοδοχείο για να γιορτάσουμε την επιτυχία που είχε η παράσταση.»

Παύση. Μην τον φέρεις στο μυαλό σου.

«Εκείνο το βράδυ δεν ένιωθα και πολύ καλά και έφυγα νωρίς από το πάρτυ, ανεβαίνοντας στο δωμάτιο μου. Αφού έκανα ένα μπάνιο και ήμουν έτοιμη να ξαπλώσω, άκουσα την πόρτα να χτυπάει. Ανοίγοντας την όμως, η ματιά μου έπεσε σε εκείνον, ο οποίος είχε λαχανιάσει και έδειχνε πως είχε πιει. Εκείνος από την άλλη, μόλις με είδε, χαμογέλασε, και με έσπρωξε προς τα μέσα, μπαίνοντας και εκείνος γρήγορα και κλείνοντας πίσω του την πόρτα.» τα μάτια μου κλείνουν ξανά.

«Έκλεισε τα φώτα και όταν τον ρώτησα τι κάνει και γιατί ήρθε, με τράβηξε προς το κρεβάτι και στάθηκε πάνω μου, φιλώντας μου τον λαιμό. Εγώ άρχισα να κουνιέμαι πάνω κάτω και προσπαθούσα με τα χέρια μου να τον διώξω, μα εκείνος ήταν τόσο δυνατός που άρπαξε τους καρπούς μου και τους έφερε πάνω από το κεφάλι μου.» πλέον πάλι έκλαιγα.

«Άρχισα να του φωνάζω να με αφήσει και εκείνος γέλασε, φιλώντας με ακόμα. Η φωνή μου άρχισε να ακούγεται σε όλο τον χώρο μετά από αυτό. “Τι πας να κάνεις; Έχεις έναν γιο. Θα μπορούσες να είσαι θείος μου” σχεδόν τον παρακαλούσα να ξυπνήσει και να αποκτήσει ξανά τα λογικά του. Μα εκείνος συνέχισε. Δεν σταματούσε. Καθόλου. Κατέβηκε προς τα κάτω και αφού με ακινητοποίησε, άρχισε με τα δόντια του να βγάζει το σορτσάκι μου.» πλέον η σκηνή παίζει σαν να ήταν μόλις χθες.

«Πάλεψα. Του φώναζα να λογικευτεί, να σταματήσει. Μα εκείνος δεν άκουγε. Μόλις έβαλε τα δάχτυλα του μέσα μου, άρχισα να ουρλιάζω. Μα κανένας δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Ήμουν μόνη. Μόνη και αβοήθητη μπροστά σε εκείνο το κτήνος που έπαιρνε ο,τι πολυτιμότερο είχα, με το έτσι θέλω. Χωρίς να με ρωτήσει. Χωρίς την θέληση μου. Με κατέστρεψε. Οι φωνές του να πάψω ακούγονται ακόμα. Κάθε βράδυ.» πλέον πονούσα αβάσταχτα.

«Μου φώναζε. Με έβριζε. Με πονούσε. Με χτυπούσε. Μου έλεγε να κάτσω ήσυχη και να μην κάνω φασαρία. Μου έκλεινε το στόμα. Μετά από αυτό, σηκώθηκε και έφυγε, σαν να μην συνέβη τίποτα.»

Σιωπή.

«Δεν το έχω πει σε κανέναν αυτόν τον ένα χρόνο. Οι δικοί μου δεν ζουν πλέον μαζί, οπότε μετακόμισα τους επόμενους μήνες με την μητέρα μου στο πατρικό της και έκοψα επαφές με όλους. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εκείνος τα ξαναβρήκε με την γυναίκα του.» οι λυγμοί μου έγιναν εντονότεροι.

Γιατί σε εμένα; Τι έχω φταίξει για να τα περνάω όλα εγώ; Έκανα κάτι κακό και πρέπει να το πληρώνω έτσι;

«Όλα καλά θα πάνε τώρα. Εγώ είμαι εδώ. Άκου με προσεκτικά. Είσαι δυνατή. Πολύ δυνατή. Και είμαι σίγουρη ότι θα το παλέψεις και θα τα καταφέρεις. Μην τα βάζεις κάτω. Μπορείς. Μπορείς να τα καταφέρεις. Είμαι μαζί σου, θέλω να σε βοηθήσω. Άφησε με να σε βοηθήσω, εμπιστεύσου με, δεν είσαι μόνη. Έχεις εμένα τώρα. Όλα θα πάνε καλά, θα το δεις, εντάξει; Απλά εμπιστεύσου με.»

Όλα καλά. Θα είσαι καλά.

Έτσι δεν είναι;

[ Ήθελα να το ανεβάσω γιατί πιστεύω ότι είναι ένα σημαντικό και συνάμα σοβαρό κείμενο, προσπαθώντας να περάσει το μήνυμα σε όλους όσους έχουν περάσει κάποια ανάλογη κατάσταση, να μην σωπάσουν. Μίλα! Μίλα τώρα, μην αργείς!

Γραμμή 15900 για κακοποιημένες γυναίκες]

[theory-of-neverland]

Οι 7 τυφλοί και ο ελέφαντας

Στα βάθη της ερήμου υπήρχε μια πόλη, όπου όλοι ήταν τυφλοί. Ένας βασιλιάς με το στρατό του περνούσαν κάπου κοντά στην πόλη και  στρατοπέδευσαν. Ο βασιλιάς είχε μαζί του και έναν μεγάλο ελέφαντα, που τον είχε για βαριές δουλειές αλλά και για να φοβίζει τους εχθρούς του στη μάχη. Οι άνθρωποι της πόλης  είχαν ακούσει βέβαια κάτι για τους ελέφαντες, αλλά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να συναντήσουν κάποιον. Έτρεξαν λοιπόν 6 νέοι άνδρες να ανακαλύψουν πώς ήταν ο ελέφαντας.

Ο πρώτος μόλις έφτασε, άπλωσε το χέρι του, ακούμπησε τα πλευρά του, αισθάνθηκε τη λεία επιφάνειά του, μύρισε τον αέρα και σκέφτηκε “Είναι, χωρίς αμφιβολία, ζώο, αλλά αυτό το ζώο μοιάζει με τοίχο”. Τρέχει λοιπόν να ανακοινώσει την ανακάλυψή του.

Ο δεύτερος, αισθάνθηκε τον αέρα, ακούμπησε με το χέρι του τον κορμό του ελέφαντα, που μόλις αντιλήφθηκε το χέρι πάνω του βρυχήθηκε δυνατά. Ο τυφλός σκέφτηκε «Ο ελέφαντας μοιάζει με φίδι και είναι τόσο τεράστιο, που η αναπνοή του σε ξεκουφαίνει». Τρέχει λοιπόν πίσω να γνωστοποιήσει την ανακάλυψή του.

Ο τρίτος πλησιάζει τον ελέφαντα, ακουμπάει την απαλή επιφάνεια του χαυλιόδοντα και αισθάνεται την αιχμηρή άκρη του. «Φανταστικό», σκέφτηκε, «ο ελέφαντας είναι σκληρός, αιχμηρός σαν ακόντιο και μυρίζει σαν ζώο». Τρέχει, λοιπόν, στους συμπολίτες του για τα νέα.

Ο τέταρτος, μόλις φθάνει, απλώνει το χέρι του χαμηλά και ακουμπάει ένα πόδι του ελέφαντα. Το ψηλαφεί, το αγκαλιάζει και αισθάνεται το σκληρό του δέρμα. Ο ελέφαντας αντιδράει και μετακινεί το πόδι του. « Α!», σκέφθηκε «πώς να μη φοβίζει τους εχθρούς στη μάχη ο ελέφαντας. Είναι σαν τεράστιος κορμός δένδρου, κι όμως είναι ευλύγιστος και δυνατός». Τρόμαξε και ο ίδιος και τρέχει να πει τα νέα στην πόλη.

Ο πέμπτος τυφλός ακούμπησε την ουρά του ελέφαντα «Δεν καταλαβαίνω τι το ιδιαίτερο έχει ο ελέφαντας», σκέφθηκε, «είναι απλώς ένα κομμάτι σχοινί».Αφήνει την ουρά και τρέχει πίσω στην πόλη.

Ο έκτος, βιαζόταν πολύ για να μη φθάσει τελευταίος και μόλις έφθασε, αισθάνθηκε το αέρα που «έκανε» το αυτί του ελέφαντα που κουνιόταν, απλώνει το χέρι του, ακουμπάει το αυτί του ελέφαντα και αισθάνεται τη σκληρή του επιφάνεια. Χαμογέλασε με αυταρέσκεια. «Ο ελέφαντας μοιάζει με ζωντανό ανεμιστήρα», σκέφθηκε και ικανοποιημένος με αυτήν του την πρώτη εντύπωση τρέχει πίσω.

Στο τέλος, έφτασε ένας τυφλός γέροντας. Είχε φύγει από την πόλη νωρίς, περπατούσε αργά και ήταν αποφασισμένος να αφιερώσει χρόνο για να μελετήσει προσεκτικά τον ελέφαντα. Μόλις έφτασε, περπάτησε γύρω από τον ελέφαντα, ακούμπησε διάφορα μέρη του σώματός του, τον μύριζε, και άκουγε όλους τους θορύβους, που έκανε το ζώο, προσεκτικά. Ψηλάφισε το στόμα του ελέφαντα, τον τάισε χόρτο και χτύπησε απαλά τον κορμό του. Τελικά επιστρέφει στην πόλη, αλλά βρίσκει όλη την πόλη σε μεγάλη αναστάτωση.

Κάθε ένας από τους έξι νεαρούς τυφλούς είχε αποκτήσει οπαδούς, που είχαν ασπασθεί τη δική του εκδοχή, για το τι είναι ο ελέφαντας. Όμως, όταν οι άνθρωποι της πόλης ανακάλυψαν ότι υπήρχαν έξι διαφορετικές εκδοχές, άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους. Ο γέρος, ήσυχα, άκουγε τους διαπληκτισμούς. «Είναι σαν τοίχος!», «όχι είναι σαν φίδι!», «όχι είναι σαν ακόντιο!», «όχι σαν δέντρο!», «όχι σαν σχοινί!», «όχι σαν ανεμιστήρας!».

Ο γέρος γύρισε την πλάτη του και άρχισε να πηγαίνει σπίτι του, γελώντας,  καθώς θυμήθηκε τις δικές του απερισκεψίες, όταν ήταν νέος. Σαν κι αυτούς, κάποτε, είχε συμπεράνει ότι είχε καταλάβει στο σύνολό του κάτι που είχε γνωρίσει (βιώσει), μόνο εν μέρει. Γέλασε, καθώς θυμήθηκε ότι, κάποτε, ήταν απρόθυμος να ανακαλύψει από μόνος του την αλήθεια και στηρίχθηκε αποκλειστικά σε αυτά που έλεγαν οι άλλοι.

Περισσότερο, όμως, γέλασε καθώς συνειδητοποίησε ότι, τελικά, ήταν ο μόνος στην πόλη που δεν ήξερε τι ήταν ο ελέφαντας.

Μόνο όσοι έχουν μάθει πολλά, είναι σε θέση να παραδεχθούν  πόσα λίγα ξέρουν. L. Carte

[pragmatikotitagr]

Ξεκινά ο Αύγουστος των οικονομικών σχεδιασμών για την κυβέρνηση

Εκτός από τις μύγες, τον Αύγουστο συνήθως είναι και παχιές οι προσδοκίες των κυβερνήσεων για καλύτερη πορεία των πραγμάτων στη σεζόν που αρχίζει από τον Σεπτέμβριο. Φέτος, η κυβέρνηση Μητσοτάκη εδράζει τις προσδοκίες της στον σχεδιασμό που έχει κάνει και στις παραμέτρους που βοηθούν ή υπονομεύουν αυτόν τον σχεδιασμό.

Οπως έχει γράψει στο παρελθόν η «Η», πρόκειται για ένα σχεδιασμό που υπόκειται διαρκώς σε αναθεωρήσεις και μετατροπές, ανάλογα με την πορεία των οικονομικών δεικτών και ανάλογα με μια σειρά άλλων παραμέτρων, οι οποίες συνυπολογίζονται στην κατά μοίρες αλλαγή του σχεδιασμού.

Τα κυβερνητικά πλάνα είναι βέβαια ότι η σεζόν που τυπικά ανοίγει με την ά��οδο του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ευνοεί την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Οι τρεις κινητήρες της ανάπτυξης Μετά από 10 χρόνια σκληρής δοκιμασίας από τα τρία μνημόνια -και τις ιδεοληπτικές γκάφες, προσθέτουν οι κυβερνητικοί- και μετά από σχεδόν 2 χρόνια νέας δοκιμασίας από την πανδημία, η οικονομία της χώρας είναι έτοιμη να απογειωθεί, με τρεις «κινητήρες»:

τα κονδύλια που θα εισρεύσουν από το Ταμείο Ανάκαμψης,

τα κονδύλια του νέου ΕΣΠΑ και

την εικόνα μια χώρας φιλικής στο επιχειρείν που προετοίμασε το επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη προσεκτικά τα δυο τελευταία χρόνια, με τις μειώσεις φόρων, τη μείωση της γραφειοκρατίας και τις συνεχείς μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα συνεχιστούν, όπως εκτιμά η επενδυτική κοινότητα, λόγω της πολιτικής σταθερότητας που δημιουργεί η κυριαρχία του πρωθυπουργού και της Νέας Δημοκρατίας στο πολιτικό σκηνικό.

Το Ταμείο Ανάκαμψης δεν αντιμετωπίζεται από τους κυβερνώντες απλώς ως «λεφτόδεντρο». Υψηλή κυβερνητική πηγή έλεγε στην «Η» ότι το πιο σημαντικό από τις εξελίξεις που οδήγησαν στη θέσπισή του, είναι η αποδοχή των λεγόμενων μεγάλων ευρωπαϊκών οικονομιών, κυρίως της Γερμανίας, του παλαιού αιτήματος των μικρότερων και πι αδύναμων χωρών του ευρωπαϊκού νότου, να εγγυηθούν οι ισχυροί τα δάνεια των ασθενών (αμοιβαιοποίηση του χρέους).

Αυτό δίνει πρόσθετη σιγουριά στις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης για μια χρονική περίοδο ενάμιση έτους, καθώς από τα τέλη του 2022 η Ευρώπη θα επιστρέψει σταδιακά σε δημοσιονομική αυστηρότητα. Αυτό το διάστημα συμπίπτει περίπου και με την ολοκλήρωση της πρώτης κυβερνητικής θητείας Μητσοτάκη, οπότε ο κυβερνητικός σχεδιασμός του φετινού Αυγούστου λαμβάνει ως δεδομένη την οικονομική χαλάρωση στην Ευρωζώνη.

Στόχος η πράσινη και η ψηφιακή ανάπτυξη Η φετινή απόδοση του τουρισμού, της μεγαλύτερης «βιομηχανίας» της οικονομίας μας, θα κριθεί στο τέλος της σεζόν από σειρά κριτηρίων, πολλά εκ των οποίων υπερβαίνουν τις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης (όπως η ύπαρξη ή όχι περιορισμών στην έλευση τουριστών από παραδοσιακές χώρες, ο βαθμός αύξησης του τουριστικού ρεύματος από νέες χώρες κλπ). Σκοπός της κυβέρνησης, πάντως, είναι σταδιακά ήδη από τα επόμενα χρόνια ο τουρισμός να πάψει να αποτελεί την μοναδική «βιομηχανία» της χώρας, πράγμα που θα συμβεί με την ανάπτυξη της ψηφιακής βιομηχανίας και της πράσινης ανάπτυξης, οι οποίες θα χρηματοδοτηθούν από το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.

Στήριξη των βιώσιμων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων Μεγάλο τμήμα του κυβερνητικού σχεδιασμού περιλαμβάνει η στήριξη μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Η κυβέρνηση φέρεται αποφασισμένη να στηρίξει με κάθε τρόπο τους μικρομεσαίους, υπό την προϋπόθεση ότι οι επιχειρήσεις θα είναι βιώσιμες. Στους κόλπους των κυβερνώντων έχει ωριμάσει η απόφαση να πάψει η στήριξη επιχειρήσεων- «ζόμπι», μόνο και μόνο για να συντηρούνται πλασματικά στη ζωή. Βέβαια το θέμα δεν είναι εύκολο και η κυβέρνηση πρέπει να εργαστεί πολύ και με μεγάλη προσοχή, ώστε να λύσει προβλήματα κι όχι να δημιουργήσει κι άλλα.

Σε μια σειρά τομέων της οικονομίας, όπως ο αγροτικός, ο ενεργειακός και η εμπορική ναυτιλία, πρέπει να εισαχθεί με προσοχή η πράσινη μετάβαση, καθώς και οι τρεις αυτοί τομείς είναι ακόμα σήμερα πολύ ρυπογόνοι. Κι εδώ η κυβέρνηση θέλει οι διαρθρωτικές αλλαγές να πραγματοποιηθούν όσο πιο ανώδυνα γίνεται, ώστε να μην υπάρχουν περιττοί κλυδωνισμοί.

Στον εξαιρετικά κρίσιμο τομέα των επενδύσεων, η κυβερνητική στόχευση είναι διττή: Από τη μια μεριά έμφαση στη συνεχή βελτίωση το επενδυτικού κλίματος με προσέλκυση όσο περισσότερων νέων επενδύσεων κι από την άλλη επίτευξη της επενδυτικής βαθμίδας το αργότερο έως το 2023, ιδανικά πριν τη διενέργεια των επόμενων βουλευτικών εκλογών.

Τα υπέρ και τα κατά Στα «όπλα» που βοηθούν την πολιτική της κυβέρνησης περιλαμβάνονται η πολιτική αγοράς κρατικών ομολόγων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στα οποία περιλαμβάνονται και τα ελληνικά, καθώς και η πολιτική σταθερότητα στη χώρα μας. Στα αρνητικά παραμένουν οι χαμηλές πτήσεις της ελληνικής χρηματαγοράς και η προβληματική λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. «Τα δάνεια συνεχίζουν να δίνονται με το σταγονόμετρο» λέει η ίδια κυβερνητική πηγή και προσθέτει ότι «ελπίζω να μην επαληθευτεί το δόγμα του Χρηματιστηρίου που λέει ‘αν δεν ξέρεις εσύ, ξέρει το ταμπλό’».

Το Μέγαρο Μαξίμου αυξάνει την πίεση στις διοικήσεις των τραπεζών (μετά την σημαντική μείωση των κόκκινων δανείων από τους ισολογισμούς τους) να διοχετεύσουν ρευστό��ητα στην αγορά, επείγεται να προχωρήσει τις παραπάνω διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία και φροντίζει ώστε η μετάβαση να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας θα δείξει αν οι σχεδιασμοί του φετινού Αυγούστου θα αποδειχθούν επιτυχημένοι ή όχι…

Πηγή άρθρου: Ξεκινά ο Αύγουστος των οικονομικών σχεδιασμών για την κυβέρνηση

[inkastream]

⚡ Αγορά Τροφίμων - Πώς να ψωνίζουμε τρόφιμα για το σπίτι

Πώς ξεχωρίζουμε το πιο φρέσκο ψάρι; Πώς διατηρούνται καλύτερα φρούτα και λαχανικά; Τι σημαίνει το κρέας να είναι σιτεμένο; Επαγγελματίες από τον κάθε χώρο και ειδικοί σε θέματα διατροφής εξηγούν πώς να ψωνίζουμε σωστά τρόφιμα.

Πώς μπορούμε να ξεχωρίζουμε το πιο φρέσκο ψάρι; Πώς πρέπει να διαλέγουμε ντομάτες και κρεμμύδια; Ποιο κρέας να προτιμάμε για το κάθε φαγητό; Απευθυνόμαστε σε επαγγελματίες του χώρου, διατροφολόγους και… τις μαμάδες μας και συνδυάζουμε νου και γνώση για να «φορτώνουμε» το ψυγείο μας πάντα με τα καλύτερα.

Ψάρι: Από τα φρέσκα το πιο φρέσκο

Υπάρχει μια παλιά παροιμία που λέει πως ρώτησε κάποιος κάποτε έναν ψαρά ποιο είναι το καλύτερο ψάρι για να αγοράσει για την οικογένειά του και ο ψαράς του απάντησε: «το πιο φρέσκο». «Και από τα πιο φρέσκα;», επέμεινε ο πρώτος. «Το πιο φρέσκο», αποκρίθηκε ο ψαράς.

Πώς μπορούμε να ξεχωρίσουμε, όμως, ποιο ψάρι είναι το πιο φρέσκο; Οι ιδιοκτήτες του ψαράδικου «Ιχθυόσκαλα Φαλήρου», στο Π. Φάληρο, μας ενημερώνουν πως «για να διακρίνει κανείς πραγματικά αν ένα ψάρι είναι φρέσκο πρέπει να το πιάσει, να το κοιτάξει μέσα, να δει τα βράγχιά του. Κάτι τέτοιο, όμως, απαγορεύεται από την υγειονομική προστασία, οπότε θα πρέπει κανείς να έχει εμπιστοσύνη στον ψαρά από τον οποίο ψωνίζει». Εκ πρώτης όψης, ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά που δείχνουν αν ένα ψάρι είναι φρέσκο:

Η σάρκα του πρέπει να είναι σκληρή. Αν το πιάσετε και μένουν πάνω τα αποτυπώματά σας, το ψάρι είναι κάποιων ημερών.

Τα μάτια και το δέρμα του πρέπει να γυαλίζουν. Αν τα μάτια είναι άσπρα, το ψάρι πιθανότατα είναι κατεψυγμένο, ενώ αν το δέρμα έχει υπερβολική βλέννα πιθανώς να προέρχεται από μολυσμένα νερά.

Τα λέπια και τα πτερύγια πρέπει να είναι καλά προσκολλημένα στο δέρμα. Τα δε πτερύγια πρέπει, όταν ανοιχθούν, να επανέρχονται αμέσως στην θέση τους.

Τα βράγχια του ψαριού πρέπει να είναι κόκκινα.

Η μυρωδιά του φρέσκου ψαριού δεν είναι έντονη. Η έντονη μυρωδιά είναι δείγμα μεγάλης ποσότητας νιτρικών-συντηρητικών στο δέρμα του ψαριού.

Όταν, βέβαια, πλέον το ψάρι έχει ανοιχθεί, τα σπλάχνα του πρέπει να είναι ζωηρά, σφιχτά και ανοιχτόχρωμα, ενώ το κρέας του πρέπει να είναι εντελώς λευκό.

Και ο κολιός τον Αύγουστο

Οι διατροφολόγοι συμβουλεύουν κατά τους καλοκαιρινούς μήνες να μην αγοράζουμε ψάρια από αγορές στις οποίες βρίσκονται εκτεθειμένα για πολλές ώρες στον ήλιο και την υπερβολική ζέστη. Από την άλλη, ούτε τα πολύ σκληρά, παγωμένα και δύσκαμπτα ψάρια είναι απαραιτήτως φρέσκα. Τέλος, επισημαίνουν, ότι -όπως τα φρούτα και τα λαχανικά- έχουν και τα ψάρια εποχή, η οποία επηρεάζει όχι τόσο την φρεσκάδα αλλά την γεύση τους.

Έτσι, πιο νόστιμα θα βρείτε:

Τον Χειμώνα: Τα μπαρμπούνια, τις μαρίδες και τις γόπες.

Την Άνοιξη: Τον γαλέο, τους σπάρους, τα αφρόψαρα και τις πέρκες.

Το Καλοκαίρι: Τις κουτσομούρες, τους κολιούς, τα λιθρίνια και τις σαρδέλες.

Το Φθινόπωρο: Τις τσιπούρες, τα λυθρίνια, τις ζαργάνες, τους κέφαλους και τα σαφρίδια.

Τέλος, αν προτιμήσετε να αγοράσετε κατεψυγμένα ψάρια, προκειμένου π.χ. να δοκιμάσετε κάποιο είδος που δεν συναντάται συχνά στα ελληνικά νερά, πρέπει να γνωρίζετε ότι και ανάμεσα σε αυτά τα πιο φρέσκα είναι όσα:

Διατηρούνται σε καλό προστατευτικό στρώμα πάγου, ομοιόμορφα σε όλο το σώμα τους.

Έχουν στιλπνό δέρμα και με έντονο, ζωηρό χρώμα.

Τα μάτια τους είναι λευκά και προεξέχοντα

Φρούτα και λαχανικά: Καλό πλύσιμο!

Το ότι τα φρούτα και τα λαχανικά πρέπει να είναι στην εποχή τους για να καταναλώνονται φρέσκα το γνωρίζουν και τα μικρά παιδιά. Αυτό, όμως, που λίγοι από εμάς γνωρίζουν είναι πώς να ξεχωρίζουν τα φρέσκα εποχιακά είδη, όταν μάλιστα όλα δείχνουν πανομοιότυπα μεταξύ τους, με ζωηρά χρώματα και εντυπωσιακά μεγέθη.

Κάποιες γενικές συμβουλές από τους ειδικούς είναι:

Να αγοράζουμε φρούτα και λαχανικά που προέρχονται από κοντινές στην περιοχή μας καλλιέργειες, ώστε να μην έχουν διανύσει μεγάλη απόσταση για να φτάσουν σε εμάς.

Να τα επιλέγουμε ένα προς ένα ώστε να αποφύγουμε να αγοράσουμε κάποιο χτυπημένο, χαρακωμένο ή σάπιο.

Το πόσο σφιχτό είναι ένα φρούτο ή λαχανικό είναι σημάδι φρεσκάδας. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι σαν πέτρα γιατί πιθανώς τότε να είναι άγουρο.

Τα απολύτως ομοιόμορφα φρούτα, με το πανομοιότυπο χρώμα και το μεγάλο μέγεθος δημιουργούν υποψίες για τον τρόπο με τον οποίο έχουν καλλιεργηθεί.

Για την καλύτερη προστασία του καταναλωτή, τα χόρτα και τα πράσινα φυλλώδη λαχανικά πρέπει να ξεπλένονται καλά με κρύο νερό, να μουσκεύονται για μερικά λεπτά με ξύδι και μετά να πλένονται προσεκτικά.

Λαχανικά

Ντομάτες: Πρόκειται για το λαχανικό με το οποίο μπορούμε να την πατήσουμε πιο εύκολα, καθώς μπορεί εξωτερικά να δείχνουν κατακόκκινες και σφιχτές αλλά στο εσωτερικό τους να είναι σχεδόν άσπρες και με πράσινα σποράκια. Αυτό δείχνει ότι η ντομάτα έχει υποστεί χημική επεξεργασία και έχει κοπεί πριν την ώρα της. Δεν είναι, λοιπόν, απαραίτητο οι ντομάτες που θα διαλέξουμε να είναι πανομοιότυπες, ούτε υπερβολικά σφιχτές. Σημαντικό είναι να μυρίζουν ωραία και, όταν τις κόψουμε, να είναι στο εσωτερικό τους κόκκινες και σφιχτές.

Επιλέξτε σφιχτές ντομάτες για την σαλάτα, ώριμες ντομάτες για τις σάλτσες και μην αφήνετε ποτέ μία ντομάτα που έχει «σκάσει» και από την οποία τρέχουν νερά μαζί με τις υπόλοιπες, γιατί θα τις χαλάσει σύντομα. Τέλος, οι ντομάτες θα διατηρηθούν περισσότερο αν δεν τις φυλάμε στο ψυγείο αλλά σε μία μεγάλη επιφάνεια, όπου δεν θα είναι στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη και στην θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Μάλιστα, προτιμάμε να τις πλένουμε μόνο την στιγμή που πρόκειται να τις καταναλώσουμε. Και τότε τις πλένουμε καλά -με το σφουγγάρι- προκειμένου να απομακρυνθούν όσο περισσότερο γίνεται τα φυτοφάρμακα. Εναλλακτικά επιλέγουμε βιολογικές ντομάτες.

Αγγούρια: Αποφύγετε τα πολύ χοντρά αγγούρια και προτιμήστε όσα έχουν βαθύ πράσινο χρώμα. Το ίδιο ισχύει και για τα πράσα.

Κρεμμύδια: Τα ξερά πρέπει να είναι πολύ σκληρά σε όλη τους την επιφάνεια και εξίσου ξερά να είναι και τα «μουστάκια» τους. Διατηρούνται καλύτερα σε ένα καλαθάκι, στο οποίο θα αερίζονται και όχι στο ψυγείο. Τα φρέσκα δεν πρέπει να έχουν πολύ σκληρά φύλλα, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στην μαγειρική, ενώ το μεσαίο φύλλο τους δεν θα πρέπει να έχει βλαστήσει. Διατηρούνται καλύτερα σε χάρτινη σακούλα, στο ψυγείο.

Λεμόνια: Όσα έχουν λεπτή φλούδα θα δώσουν περισσότερο χυμό –αυτό ισχύει και για τα υπόλοιπα εσπεριδοειδή. Αυτά ξεχωρίζουν από το λείο δέρμα τους, το οποίο δεν έχει εξογκώματα. Αν πάλι θέλουμε ξύσμα λεμονιού (π.χ. για γλυκά) προτιμάμε τα λεμόνια με την χοντρή φλούδα.

Λάχανα: Από όλα επιλέξτε αυτό που είναι πιο βαρύ και έχει τις λιγότερες «τρυπίτσες» -δείγμα ότι δεν το έχουν διαπεράσει πολλά μαμούνια.

Μαρούλια: Πρέπει να έχουν ζωηρό χρώμα και τα φύλλα τους είναι σχετικά άκαμπτα –αυτό ισχύει για τα περισσότερα πράσινα λαχανικά.

Καρότα: Επιλέξτε αυτά που έχουν έντονο χρώμα και είναι σφιχτά και απαλά –χωρίς εξογκώματα.

Πατάτες: Επιλέξτε αυτές που είναι σχετικά σκληρές και όχι ζαρωμένες, χωρίς «σκασίματα» και χαρακιές και που δεν έχουν σημεία που έχουν πρασινίσει.

Φρούτα

Πορτοκάλια: Προσέξτε αυτά που διαλέγετε να έχουν κοτσανάκι και φύλλο. Αυτό αποδεικνύει πως το χρώμα τους είναι φυσικό. Όπως και με τα λεμόνια, τα λεπτόφλουδα έχουν περισσότερο χυμό. Αν θέλουμε, όμως, να καθαρίσουμε και να φάμε πορτοκάλια ή να χρησιμοποιήσουμε το ξύσμα τους προτιμάμε τα χοντρόφλουδα.

Ροδάκινα: Η ωραία μυρωδιά είναι καθοριστική στην επιλογή των φρέσκων ροδάκινων. Επιλέγουμε αυτά που δεν είναι χτυπημένα, για να μην χαλάσουν γρήγορα. Όταν πλέον τα έχουμε αγοράσει και αφού τα κόψουμε δούμε ότι η σάρκα τους γύρω από το κουκούτσι είναι καφέ, αυτό δείχνει πως τα ροδάκινα δεν είναι φρέσκα αλλά ψυγείου. Τέλος, αν θέλουμε να τα φάμε με την φλούδα τους τα πλένουμε με τα χέρια μας και με σαπούνι χεριών (όχι πιάτων) και μετά τα ξεπλένουμε καλά.

Βερίκοκα: Είναι από τα φρούτα που ωριμάζουν πολύ γρήγορα, οπότε αν δεν τα θέλουμε για μαρμελάδα, καλό είναι να επιλέξουμε τα πιο άγουρα, τα οποία σε μία μόλις μέρα θα έχουν αποκτήσει πιο ώριμο χρώμα.

Πεπόνια: Εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Το νόστιμο πεπόνι καταρχήν μυρίζει όμορφα. Έπειτα δεν πρέπει σε κανένα σημείο της επιφάνειάς του να είναι μαλακό και, αν είναι, το σημείο εκείνο δεν πρέπει να καταναλωθεί. Από την άλλη το πεπόνι πρέπει να είναι ώριμο, κάτι που καταλαβαίνουμε αν δοκιμάσουμε να πιέσουμε τον αντίχειρά μας στο κάτω μέρος του, στον «αφαλό» του (την απέναντι , δηλαδή, μεριά από το κοτσάνι). Αν πιέζεται ελαφρά τότε είναι ώριμο. Για να διατηρηθεί καλύτερα το πεπόνι θα πρέπει να τοποθετηθεί σε ίσια επιφάνεια (π.χ. στο πάτωμα) και μακριά από τον ήλιο.

Επιλέγοντας βιολογικά

Το κυριότερο αποδεικτικό του βιολογικού προϊόντος είναι η πιστοποίηση, η οποία προέρχεται από σχετικούς οργανισμούς και την διεύθυνση πιστοποιητικής γεωργίας της Νομαρχίας. Αν κάποιος, λοιπόν, ισχυρίζεται ότι τα προϊόντα του είναι βιολογικά θα πρέπει να διαθέτει πιστοποίηση, είτε σε εμφανές σημείο είτε να την εμφανίζει όταν του ζητηθεί. Αν σε κάποια συμβατική λαϊκή ισχυριστεί κανείς ότι πουλά βιολογικά φρούτα ή λαχανικά αλλά δεν διαθέτει πιστοποίηση, θα πρέπει να καταγγέλλεται επιτόπου στον επόπτη της λαϊκής. Τα βιολογικά προϊόντα που δεν πωλούνται χύμα θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι συσκευασμένα και με την σχετική πιστοποίηση τοποθετημένη στην συσκευασία τους.

Σχετικά με την φρεσκάδα των βιολογικών φρούτων και λαχανικών, ο καταναλωτής, πρέπει να γνωρίζει πως, ακριβώς επειδή αυτά δεν καλλιεργούνται με την χρήση χημικών πρόσθετων, συχνά το χρώμα τους δεν είναι τόσο ζωηρό, η επιφάνειά τους μπορεί να είναι θαμπή, ακέρωτη και πιθανώς να έχουν κάποιο σημαδάκι. Έχουν δηλαδή την φυσική όψη, όπως όταν βρίσκονται ακόμα πάνω στα δέντρα ή το χώμα. Ακόμα, προσθέτει η βιοκαλλιεργήτρια, τα φρέσκα πράσινα λαχανικά πρέπει να είναι άκαμπτα και κρουστά και αν, για παράδειγμα, σε ένα μαρούλι βρεθεί ένα σαλιγκάρι, αυτό να θεωρηθεί καλό σημάδι, καθώς το σαλιγκάρι δεν θα πήγαινε ποτέ εκεί που υπάρχουν φυτοφάρμακα. Φυσικά, τα βιολογικά προϊόντα, λόγω του ότι δεν διαθέτουν τεχνητά συντηρητικά δεν διατηρούνται τόσες μέρες, όσο τα υπόλοιπα.

Κρέας: Η νοστιμιά του σιτεμένου

Η επιλογή νωπού κρέατος είναι μία ακόμα δύσκολη υπόθεση, όχι μόνο για να καταφέρει κανείς να ξεχωρίσει το φρέσκο, αλλά και για να επιλέξει το σωστό κομμάτι για το εκάστοτε φαγητό. Είναι πολύ πιθανό ο χασάπης να μας παρουσιάσει μία σκουρόχρωμη μπριζόλα, την οποία να παρουσιάσει ως πεντανόστιμη και πολύ μαλακιά. Δεν λέει ψέματα. Το κρέας που έχει μαυρίσει δεν είναι απαραίτητα χαλασμένο αλλά οξειδωμένο και αφού καθαριστεί μπορεί να μαγειρευτεί εξαιρετικά. η έννοια του φρέσκου είναι πολύ σχετική στο κρέας. Το κρέας πρέπει καταρχήν να είναι σιτεμένο».

Πώς πρέπει λοιπόν να επιλέγουμε κρέας; Αφού καθαριστεί το κομμάτι κρέατος που θα επιλέξουμε θα πρέπει να έχει ένα ευχάριστο, γυαλιστερό χρώμα. Όσο πιο ανοιχτόχρωμο είναι το κρέας τόσο πιο νεαρό συνήθως είναι το ζώο. Το βοδινό έχει συνήθως πιο σκούρο χρώμα.

Το κρέας που περνά από επεξεργασία, όπως ο κιμάς και το σνίτσελ, πρέπει να ετοιμάζεται, π.χ. να κόβεται, οπωσδήποτε παρουσία του πελάτη και αφού ο πελάτης έχει πρώτα δει το κομμάτι που θα επεξεργαστεί. Τα επεξεργασμένα κρέατα, και δη ο κιμάς, πρέπει να καταναλώνονται άμεσα μετά την αγορά τους, καθώς λόγω της μεγάλης τους επιφάνειας αλλοιώνονται ταχύτερα, ενώ είναι προτιμότερο να μην φυλάσσονται στην κατάψυξη.

Σχετικά με την μαλακότητα, ρόλο παίζει το φύλο του ζώου. Έτσι, το κρέας από θηλυκό ζώο είναι συνήθως πιο μαλακό. Αν, μάλιστα, αυτό είναι και πιο ηλικιωμένο θα έχει περισσότερο λίπος και θα είναι πιο νόστιμο. Δεν υπάρχει εποχικότητα στο κρέας, παρά μόνο για το κατσικάκι γάλακτος που –χωρίς αυτό να είναι απόλυτο- έχει δύο εποχές: Το Πάσχα και τα Χριστούγεννα.

Σχετικά με την επιλογή νωπού κρέατος:

Το κρέας πρέπει να είναι κομμένο παράλληλα με το κόκαλο και τις γραμμές των μυών.

Τα δε κομμάτια του πρέπει να έχουν υγρασία, χωρίς να είναι βρεγμένα.

Ως προς το μαγείρεμα του εκάστοτε κομματιού, ο ειδικός προτείνει:

Στήθος και λάπα: Για βραστά, μαγειρευτά και κιμά.

Κόντρα, μπριζόλες, φιλέτο, σπάλα: Για ψήσιμο στη σχάρα και στον φούρνο.

Ουρά, κότσι, ποντίκι: Για βραστά, μαγειρευτά, σούπες και ζωμούς.

Καπάκι: Για μαγειρευτά και κιμά.

Κιλότο, στρογγυλό, νουά, τρανς: Για ψητά σχάρας, φούρνου και μαγειρευτά

[solmeister13]

Εγώ προσωπικά θα διαφωνήσω με το ασκ πιο κάτω. Στην εφηβεία ήμουν ένας nobody και ήταν ίσως τα χειρότερα χρόνια που έχω περάσει, επηρεασμένα από πολλούς παράγοντες. Ήθελα να φύγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την πόλη μου, πανελλήνιες δεν ξανάδωσα (ούτε 10%) για να μην χρειαστεί να μείνω άλλον ένα χρόνο στάσιμος. Δεν σημαίνει βέβαια πως όταν πας φοιτητής θα γίνει κάτι διαφορετικό απαραίτητα αλλά τουλάχιστον ξέφυγα από τη μιζέρια μιας πόλης που με έπνιγε και μου θύμιζε συνέχεια πόσο χάλια πέρασα

Σύμφωνοι, είναι κι αυτό μια απόλυτα κατανοητή λογική. 

Δε σου λέω πως η δική μου απείχε πολύ από αυτό, ειδικά in terms of being nobody. Απλά συγκεντρώνομαι στο πως ένιωσα εκείνη την περίοδο της ζωής μου διότι ήταν εξαιρετικά έντονο. Είναι εύκολο να υπάρξει η σύγχυση και να ερμηνευθεί το CKND σαν “η ιστορία μιας γαμάτης εφηβείας”, αλλά αν το ακούσει προσεκτικά κανείς, θα δει πως απέχει πολύ από αυτό.

Further reading:Μα Τόσο Γαμάτη Ήταν πια η Εφηβεία σου;

[grexitdrachmaendebt]

Οι επόμενες ΥΑΙΝΙΚΕΣ «μάχες» για την Ελλάκτωρ, η Δομική Κρήτης & το νέο πρόσωπο στην PQH - Νέα από τις Υ Α Ι Ν Ε Σ

26042021

Οι επόμενες ΥΑΙΝΙΚΕΣ «μάχες» για την Ελλάκτωρ, η Δομική Κρήτης και το νέο πρόσωπο στην PQH

Το μαχαίρι και το καρπούζι

Η επόμενη μάχη που θα δώσουν για την Ελλάκτωρ η Ολλανδική Reggeborgh και η Greenhill των εφοπλιστών Μπάκου και Καϋμενάκη αφορά στις αδιάθετες μετοχές που θα προκύψουν από την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου ύψους €120,5 εκατ. ευρώ.

Όποια από τις 2 πλευρές καταφέρει να αποκτήσει τα αδιάθετα δικαιώματα θα αποκτήσει και την καταστατική πλειοψηφία, αφού θα ξεπεράσει το 33%, χωρίς να έχει την υποχρέωση να προβεί σε δημόσια πρόταση για το σύνολο των μετοχών της Ελλάκτωρ.

Σήμερα η Greenhill ελέγχει το 20% της εισηγμένης, ενώ θα αποκτήσει ένα επιπλέον 5% που ανήκει στην Pemanoaro.

Η Reggeborgh ελέγχει επίσημα το 14,7% του μετοχικού κεφαλαίου της Ελλάκτωρ και θα αποκτήσει ακόμη 12,5% ενεργοποιώντας το call option για τις μετοχές του Λεωνίδα Μπόμπολα.

Η τιμή διάθεσης της αύξησης έχει οριστεί στα €0,90 ευρώ και το δικαίωμα προτίμησης για τους υφιστάμενους μετόχους σε 1,25 νέες μετοχές για κάθε 2 παλαιές.

Ως προς τις αδιάθετες μετοχές η Γενική Συνέλευση της Ελλάκτωρ εξουσιοδότησε το ΔΣ της εταιρείας, σε περίπτωση που προκύψουν αδιάθετες νέες μετοχές κατόπιν της άσκησης του δικαιώματος προτίμησης, να παράσχει στους έχοντες ασκήσει πλήρως τα δικαιώματα προτίμησης που κατείχαν, δικαίωμα προεγγραφής για την απόκτηση αδιάθετων μετοχών, σε τιμή ίση προς την τιμή διάθεσης, αλλά και να καθορίσει όλους τους τεχνικούς και διαδικαστικούς όρους του δικαιώματος προεγγραφής, καθώς και τον τρόπο και την προθεσμία άσκησής του, συμπεριλαμβανομένου τυχόν ορισμού ανώτατου αριθμού αδιάθετων μετοχών που οι ασκούντες το δικαίωμα προεγγραφής θα έχουν το δικαίωμα να αποκτήσουν.

Και στην τελευταία αυτή λεπτομέρεια κρύβεται το όλο «ζουμί».

Τον ανώτατο αριθμό των αδιάθετων μετοχών θα τον προσδιορίσει το ΔΣ της Ελλάκτωρ που σήμερα ελέγχεται πλήρως από την Reggeborgh.

Οπότε έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι.

Η επαφή με τους ομολογιούχους

Αύριο θα διεξαχθεί μια αρκετά σημαντική ενημέρωση από την πλευρά της Ελλάκτωρ. Ο Πρόεδρος της εισηγμένης Γεώργιος Μυλωνογιάννης και ο CEO Άρης Ξενόφος (πρώην επικεφαλής του ΚΑΤΟΧΙΚΟΥ ΤΑΪΠΕΔ...) θα ενημερώσουν τους ομολογιούχους της εταιρείας, ήτοι τους επενδυτές που το 2019 και το 2020 απέκτησαν το ομολογιακό των 670 εκατ. ευρώ που εξέδωσε η Ellaktor Value PLC, για τις διοικητικές εξελίξεις στην εταιρεία.

Η ενημέρωση αυτή έχει σημασία διότι η Διοίκηση της Ελλάκτωρ θα εκπέμψει το μήνυμα πως η παρουσία ενός ισχυρού μετόχου, της Ολλανδικής Reggeborgh, διασφαλίζει την απρόσκοπτη καταβολή των ετήσιων τόκων του ομολόγου που φθάνουν τα  €42,7 εκατ. ευρώ.

Κάποιες νομικές πηγές υποστηρίζουν πως ίσως θα απαιτηθεί γενική συνέλευση των ομολογιούχων προκειμένου να εγκρίνουν την τροποποίηση συγκεκριμένων όρων του ομολογιακού και συγκεκριμένα εκείνων που αναφέρονται στην αλλαγή ελέγχου (change of control) της εταιρείας. Αυτό διότι όρος του ομολογιακού προβλέπει πως 60 ημέρες από την αλλαγή του ελέγχου ο εκδότης του ομολογιακού θα πρέπει να πληρώσει τους ομολογιούχους στο 101% της τιμής του ομολόγου, συν τους δεδουλευμένους τόκους και απλήρωτους τόκους.

Αυτό κατά πληροφορίες είναι κάτι που εξετάζει προσεκτικά η Διοίκηση της Ελλάκτωρ.

Το μπλέξιμο των δικηγόρων

Και για να κλείσουμε με τα του Ελλάκτωρα, εντύπωση προκάλεσε η ανακοίνωση που αναγκάστηκε να εκδώσει ο Αναστάσιος Καλλιτσάντσης ως βασικός μέτοχος της Pemanoaro.

Και αυτό γιατί στην ανακοίνωσή του ανέφερε πως όσα ανέφερε ο νομικός του εκπρόσωπος Σωτήρης Μπρέγιαννος κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευση δεν εκφράζουν τον ίδιο αλλά τρίτους, δηλαδή την Greenhill.

Για την ιστορία, ο κ. Μπρέγιαννος είχε θεσει το θέμα της εκποίησης περιουσιακών στοιχείων όπως του ενεργειακού κλάδου της Ελλάκτωρ που είναι και το «διαμάντι» του ομίλου, ώστε να εξευρεθούν κεφάλαια και να αποδευσμευτεί ο όμιλος από μεγάλες υποχρεώσεις όπως είναι το ομόλογο των  €670 εκατ. ευρώ.

Κάτι που βέβαια ήταν εντελώς αντίθετο με τα όσα είχε δηλώσει στο παρελθόν ο κ. Καλλιτσάντσης.

Και όπως έλεγαν οι κακές γλώσσες, αν έχεις τέτοια ατοπήματα από το δικηγόρο σου, δεν πρόκειται να πας πολύ μακριά.

Μια κριτική βεντέτα

Πίσω από κάποιες εισηγμένες εταιρείες βρίσκονται κάποια business stories «μίσους και πάθους» που τροφοδοτούν το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον.

Σε αυτές τις εταιρείες συγκαταλέγεται και η Δομική Κρήτης, η οποία κουβαλάει μια πολύχρονη επιχειρηματική «βεντέτα».

Οι βασικοί πρωταγωνιστές της εν λόγω βεντέτας είναι ο πρόεδρος, CEO και μεγαλομέτοχος της εταιρείας Γιώργος Συνατσάκης από τη μια πλευρά και από την άλλη ο Χρήστος Χούμπαβλης, ο γνωστός επιχειρηματίας στο χώρο των αμυντικών εξοπλισμών, που εκπροσωπεί στην Ελλάδα τις γαλλικές εταιρείες Dassault και Thales, ο οποίος ήταν επί σειρά ετών μέτοχος της Δομικής.

Οι 2 άνδρες βρίσκονται στα δικαστήρια, καθώς ο Χρήστος Χούμπαυλης διεκδικεί αποζημίωση από τον Γιώργο Συνατσάκη και τη Δομική, ύψους €4,5 εκατ. ευρώ, υποστηρίζοντας ότι υπέστη σοβαρή ζημιά λόγω της αγοράς μετοχών της εταιρείας, με τίμημα κατά πολύ υψηλότερο της αξίας τους.

Όπως υποστηρίζει, προκειμένου να καταβάλλει το τίμημα είχε λάβει διασφαλίσεις από την πλευρά Συνατσάκη, ότι η Δομική θα λειτουργούσε εμπορικό – ψυχαγωγικό κέντρο στην περιοχή Τάλως Ηρακλείου Κρήτης, έργο που δεν προχώρησε διότι η εταιρεία δεν έλαβε ποτέ τις σχετικές άδειες.

Λεπτομέρειες για το που βρίσκεται η «βεντέτα» Συνατσάκη - Χούμπαβλη θα γίνουν γνωστές μεθαύριο, 28 Απριλίου, οπότε η Δομική Κρήτης θα δημοσιοποιήσει την ετήσια οικονομική της έκθεση.

Η νέα CEO της PQH

H Τάνια Σουσάρη είναι η νέα Διευθύνουσα Σύμβουλος της PQH, της εταιρείας που έχει αδειοδοτηθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος για να λειτουργεί ως Ενιαίος Ειδικός Εκκαθαριστής για όλα τα πιστωτικά και χρηματοδοτικά ιδρύματα υπό ειδική εκκαθάριση στην Ελλάδα.

Η κ. Σουσάρη ανέλαβε στη θέση του Ξάνθου Βράχα, ο οποίος από CEO έγινε πρόεδρος της PQH, καταλαμβάνοντάς τη θέση που είχε η Χριστίνα Παπακωνσταντίνου, η οποία πλέον είναι υποδιοικήτρια της Τράπεζας της Ελλάδος.

Η Τάνια Σουσάρη είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών Διοίκησης Επιχειρήσεων από το Open University of England.

Από το 1985 έως το 1992 εργάστηκε στην Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες.

Για 21 χρόνια (1993-2013) εργάστηκε στην Eurobank, ως υψηλόβαθμο στέλεχος σε θέσεις ευθύνης της λιανικής τραπεζικής.

Το 2015 έλαβε διαπίστευση Διαμεσολαβητή σε Εμπορικές και Αστικές Διαφορές και το 2016 ξεκίνησε να εργάζεται στην Onomis Mediation.

Το Φεβρουάριο του 2018 ξεκίνησε συνεργασία με την PQH, στην οποία μέχρι πρόσφατα είχε θέση συμβούλου Διοίκησης.

[universepaths]

Πρόσκληση προς συγγραφείς να συμμετέχουνστην ανθολογία,«Ο Σαίξπηρ στο διάστημα, ανθολογία με θεατρικά μονόπρακτα λογοτεχνίας του φανταστικού»

Πρόσκληση προς συγγραφείς να συμμετέχουνστην ανθολογία,«Ο Σαίξπηρ στο διάστημα, ανθολογία με θεατρικά μονόπρακτα λογοτεχνίας του φανταστικού» Είστε φίλος του θεάτρου αλλά και των ονειρικών κόσμων της επιστημονικής φαντασίας; Ψάχνετε καινούριους τρόπους να εκφράσετε τα ουτοπικά και δυστοπικά οράματά σας για το μέλλον; Πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν όρια στην λογοτεχνία, στην τέχνη και στο θέατρο; Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί κάποια στιγμή, στο μακρινό μέλλον, κάποιος συγγραφέας, σε ένα διαστημικό σταθμό, που γυρίζει γύρω από μια μαύρη τρύπα, στα βάθη του διαστήματος, να προσπαθήσει να εκφράσει με λέξεις την επιστημονική φαντασία της εποχής του; Έχετε αναρωτηθεί τι θα ��πορούσε άραγε να γράψει;Αν τα έχετε σκεφτεί όλα αυτά τότε αυτή είναι η ανθολογία για εσάς.Ελάτε όλοι μαζί να δημιουργήσουμε μια πραγματικά πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα ανθολογία θεατρικών μονόπρακτων επιστημονικής φαντασίας. Το 2015 εκδώσαμε το «Η Αρχή και το τέλος», την πρώτη Ελληνική ανθολογία θεατρικών μονόπρακτων επιστημονικής φαντασίας. Συνεχίσαμε με τις «Μνήμες», τη δεύτερη ανθολογία Ελληνικών θεατρικών μονόπρακτων επιστημονικής φαντασίας. Τώρα συνεχίσουμε με την καινούργια ανθολογία μας «Ο Σαίξπηρ στο διάστημα».«Ο Σαίξπηρ στο διάστημα» είναι πάντοτε ανοιχτός, παντού και πάντα. Σας περιμένουμε να καταθέσετε τα δικά σας οράματα και να τα ζωντανέψουμε όλοι μαζί σαν ένα σύγχρονο θεατρικό δρώμενο. Αυτά που θα θέλαμε να μας στείλετε: Οι συμμετοχές θα είναι ανοιχτές μέχρι στις 10 Απριλίου του 2023. • Ένα μέχρι και πέντε διηγήματα, από 1.000 μέχρι και 15.000 λέξεις το καθένα. Εμείς θα επιλέξουμε ένα με πέντε από αυτά. • Τα διηγήματα αυτά να μην τα έχετε εκδώσει ή δημοσιεύσει κάπου αλλού, σε έντυπο ή στο ίντερνετ. • Μαζί με τα διηγήματα σας να μας στείλετε και τη φόρμα που ακολουθεί, συμπληρωμένη. Για να γνωριστούμε. • Να μας τα στείλετε μέχρι στις 10 Απριλίου του 2023, στο e_mail: universepaths@yahoo.com αφού βέβαια θα έχετε διαβάσει προσεκτικά τους όρους συμμετοχής. • Τα διηγήματα θα πρέπει να ανήκουν αποκλειστικά στον χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού και να είναι αυστηρά μέσα στα όρια των 1.000 με 15.000 λέξεων.• Μην μας στέλνετε τα κείμενα σε .pdf. Στείλτε τα ή σε .doc αρχείο του Word ή σε .docx και .odp του Open Office. Τι ζητάμε σαν μονόπρακτα επιστημονικής φαντασίας. Κείμενα από Έλληνες και Κύπριους συγγραφείς που ζούνε στην Ελλάδα, στην Κύπρο ή στο εξωτερικό.  Τα κείμενα σας  πρέπει να είναι στα Ελληνικά.  Επίσης δεχόμαστε και κείμενα από ξένους συγγραφείς που γράφουν στα Ελληνικά.Επειδή ίσως για πολλούς είναι μπερδεμένο το ζήτημα και ο όρος επιστημονική φαντασία και γενικά η λογοτεχνική μορφή της, η επιστημονική φαντασία έχει πολύ μεγάλο εύρος. Ίσως οι περισσότεροι έχουν συνδυάσει την επιστημονική φαντασία με ταινίες και σειρές όπως το Star Wars και το Star Trek. Αυτή είναι η λεγόμενη σκληρή επιστημονική φαντασία ή space opera αλλιώς. Όμως υπάρχουν πολλές κατηγορίες στην επιστημονική φαντασία. Αναφέρουμε παρακάτω μερικές:CyberpunkSteampunkdieselpunkTime travelAlternate historyMilitary SFSuperhumanApocalyptic and post-apocalypticSpace WesternSocial science fictionClimate fiction.Anthropological science fiction.Biopunk LibertarianFeministΚαι γενικά πολιτική επιστημονική φαντασία. Με λίγα λόγια, η οποιαδήποτε πολιτική, κοινωνική ή τεχνολογική αλλαγή ή πρόοδος που θα έχει επίδραση στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας μπορεί να οριστεί σαν επιστημονική φαντασία. Μια κοινωνία πχ, που η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους γίνεται με τρισδιάστατες προβολές στον αέρα και όχι με τηλέφωνα, και με ότι αυτό συνεπάγεται για την εξέλιξη της κοινωνίας, είναι επιστημονική φαντασία. Όπως επίσης και η παρουσίαση της κοινωνίας μας σε ένα μέλλον που θα έχει καταστραφεί από λάθος πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις είναι επιστημονική φαντασία. Ή αντίστοιχα η παρουσίαση μιας μελλοντικής ουτοπικής κοινωνίας (libertarian scifi). Αυτά που αναφέρονται εδώ είναι ένας οδηγός. Το κείμενο σας μπορεί να είναι επηρεασμένο από οποιοδήποτε είδος επιστημονικής φαντασίας, καθώς υπάρχουν δεκάδες άλλα που δεν αναφέρουμε εδώ και να αναφέρεται σε οποιαδήποτε εποχή. Αν έχετε οποιαδήποτε ερώτηση ή ανάγκη για διευκρίνιση θα χαρούμε να σας απαντήσουμε στο e_mail:universepaths@yahoo.com. Φόρμα για αποστολή μαζί με τα διηγήματα:Ονοματεπώνυμο:Τηλέφωνο επικοινωνίας (κινητό και σταθερό):E_mail επικοινωνίας:Πόλη διαμονής: *Ζητάμε την πόλη διαμονής γιατί θέλουμε να μαζέψουμε στοιχεία από ποιες πόλεις είναι οι συγγραφείς για να αξιολογήσουμε αν μπορούν να γίνουν παρουσιάσεις της ανθολογίας και στις πόλεις τους, αν υπάρχει βέβαια ενδιαφέρον από τους συγγραφείς. [Η φόρμα με τα στοιχεία να υπάρχει και στο email και μέσα στο αρχείο με τα διηγήματα. Να φαίνονται ξεκάθαρα μέσα στο διήγημα ο τίτλος του διηγήματος και το όνομα του/της συγγραφέως. Μην στέλνετε διηγήματα χωρίς να υπάρχει μέσα όνομα συγγραφέα και τίτλος. Αποστολές κειμένων με ελλιπή στοιχεία, και όχι όπως περιγράφεται εδώ, θα ακυρώνονται].Περιμένουμε διηγήματα από όλους σας. Δεν έχει σημασία άμα σας γνωρίζουμε ή όχι ή αν έχετε εκδώσει κάτι ή το οτιδήποτε άλλο. Σημασία έχει μόνο άμα γράφετε! Άμα γράφετε περιμένουμε τα διηγήματα σας! Μετά τη λήξη της προθεσμίας:1. Δεν θα δοθεί άλλη παράταση. 2. H ομάδα των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές θα επιλέξει τα διηγήματα που θα μπουν στην ανθολογία.3. Οι συγγραφείς που θα επιλεγούν  θα ενημερωθούν μέσω email.4. Η αξιολόγηση των κειμένων θα γίνεται λίγες ημέρες μετά την αποστολή τους και θα ανακοινώνεται άμεσα στον/στην συγγραφέα αν τα κείμενα τους έχουν επιλεγεί. Εφόσον επιλεγούν τα κείμενα θα σταλεί στον/στην συγγραφέα το συμφωνητικό έκδοσης. Μετά την αποστολή του συμφωνητικού ο/η συγγραφέας θα πρέπει να το στείλει πίσω υπογεγραμμένο, όπως ζητηθεί, μέσα σε τέσσερις ημέρες, αλλιώς το κείμενο θα αποκλειστεί άμεσα.5. Για να μπουν τα κείμενα στην ανθολογία πρέπει να πληρούν τους βασικούς όρους.- Να είναι αρχεία είτε του word είτε του openoffice. Αν είναι άλλο αρχείο το κείμενο θα αποκλειστεί. - Να είναι τα κείμενα μέσα στα όρια των λέξεων. Αν δεν είναι, το κείμενο θα αποκλειστεί. - Να σταλεί υπογεγραμμένο το συμφωνητικό μέσα στα χρονικά όρια που θα ζητηθούν. Συμφωνητικά που θα αποσταλούν με ελλιπή στοιχεία ή χωρίς υπογραφή ή δεν θα είναι συμπληρωμένα σύμφωνα με τις οδηγίες δεν θα θεωρούνται έγκυρα και θα απορρίπτονται.  Άμα δεν σταλεί το συμφωνητικό, το κείμενο θα αποκλειστεί χωρίς άλλη ειδοποίηση.  - Να είναι τα κείμενα μέσα στα όρια της λογοτεχνίας του φανταστικού, όπως περιγράφεται. Αν δεν είναι, τα κείμενα θα αποκλειστούν. -Να συμπληρωθεί η φόρμα με τα στοιχεία με τον τρόπο που ζητάτε. Αν δεν συμπληρωθεί με τον τρόπο που ζητάτε τα κείμενα θα αποκλειστούν.-Μην κάνετε μορφοποιήσεις στο word στα κείμενα που θα μας στείλετε, μην βάζετε tables μέσα και μην βάζετε φωτογραφίες. Τα κείμενα θα τα κρίνουμε καθαρά από τη λογοτεχνική τους αξία και όχι από την εμφάνιση τους.6. Αν συγκεντρωθούν πολλά κείμενα υπάρχει η περίπτωση από ένα σημείο και μετά να ανακοινώσουμε δημόσια ότι δεν θα δεχόμαστε άλλα κείμενα. Όσο πιο νωρίς στείλετε τα κείμενα σας τόσες περισσότερες πιθανότητες έχουν να μπουν στην ανθολογία.7. Τα ονόματα των τελικών συμμετεχόντων θα ανακοινωθούν επίσημα πλέον στο διαδίκτυο στις 13 Απριλίου του 2023.8. Η πρώτη παρουσίαση θα γίνει στο Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού στην Αθήνα. 9. Η επιλογή των κειμένων θα είναι αυστηρ��. Ανέβασμα του μονόπρακτου σαν θεατρική παράστασηΤο μονόπρακτο θα μπορεί να ανέβει σαν θεατρική παράσταση μέσα στα πλαίσια του Φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού, στις κεντρικές Όψεις στην Αθήνα, και όπου υπάρχει η δυνατότητα, από άποψη χώρου, στις Όψεις στην Επαρχεία και στην Κύπρο, με τους παρακάτω όρους και προϋποθέσεις. 1. Οι Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές μπορούν να παρέχουν μόνο τον χώρο για να γίνει η παράσταση και τη διαφήμιση για την προώθηση της παράστασης.2. Δεν μπορούν να βοηθήσουν οικονομικά για να γίνει η παράσταση. 3. Δεν μπορούν να βρουν ηθοποιούς για να γίνει η παράσταση ούτε να κάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά που αναφέρονται στον όρο ένα.4. Οι εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές μπορούν να κάνουν μόνο αυτά που αναφέρονται ρητά στον όρο ένα. Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα, θα είναι ευθύνη του συγγραφέα, που θα θέλει να οργανώσει την παράσταση. Όροι συμμετοχής:• Οι διοργανωτές διατηρούν το δικαίωμα να μεταβάλουν τις ημερομηνίες.• Η συμμετοχή στο στάδιο της προ-επιλογής είναι ελεύθερη και δωρεάν για όλους. • Οποιαδήποτε συμμετοχή δεν είναι σύμφωνη με όλους ανεξαιρέτως τους όρους συμμετοχής θα αποκλείεται από τη διαδικασία επιλογής με την έγκαιρη, όμως, ειδοποίηση του/της συγγραφέως με e-mail.• Με την αποστολή του διηγήματος του ο/η συγγραφέας αποδέχεται ότι το έργο του θα τεθεί υπό αξιολόγηση. Αποδέχεται επίσης ότι θα υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας για την ανθολογία με τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, όπου θα καθορίζονται οι όροι της συνεργασίας. Εκχωρεί στις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές το αποκλειστικό δικαίωμα για δημοσίευση του διηγήματος του σε βιβλίο (εφόσον επιλεγεί). • Οι συγγραφείς αποδέχονται ότι ως χρηματική ή υλική αμοιβή θα λάβουν μόνο ότι αναφέρει το συμφωνητικό που θα υπογράψουν για τη συμμετοχή τους στην ανθολογία. Η συμμετοχή στην ανθολογία θα γίνεται δεκτή μόνο εφόσον ο/η συγγραφέας συμφωνήσει με το συμφωνητικό συνεργασίας και το στείλει υπογεγραμμένο όπως ζητάτε. Με την αποστολή του/των κειμένων τους αποδέχονται αυτό τον όρο χωρίς ουδεμία επιφύλαξη.  • Η συμμετοχή τους στην διαδικασία αξιολόγησης των κειμένων για την ανθολογία προϋποθέτει και συνεπάγεται την πλήρη και ανεπιφύλακτη αποδοχή του συνόλου των παραπάνω όρων χωρίς καμία επιφύλαξη. Οι Εκδόσεις ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ξεκίνησαν την παρουσία τους πριν από δέκα εφτά χρόνια, έχοντας σαν πρωταρχικό στόχο την προώθηση και προβολή Ελλήνων και Κύπριων συγγραφέων που ασχολούνται με τη λογοτεχνία, την ποίηση και τη λογοτεχνία και ποίηση του φανταστικού. Όπως δηλώσαμε και τότε, στην πρώτη ανακοίνωση μας, είμαστε και οι ίδιοι συγγραφείς και αυτή την προσπάθεια την ξεκινάμε πρώτα από όλα για τους ίδιους τους Έλληνες και Κύπριους συγγραφείς του φανταστικού, αλλά και για κάθε Έλληνα και Κύπριο συγγραφέα, καθώς αναγνωρίζουμε τη δυσκολία που έχουν να βρουν τρόπο για να εκδώσουν τα κείμενα τους, γιατί στην Ελλάδα και στην Κύπρο οι νέοι συγγραφείς, και όσοι δεν έχουν κάποιον γνωστό, πολύ δύσκολα βρίσκουν έστω και την πιο μικρή δυνατότητα να εκδώσουν ακόμα και ένα κείμενο τους.Σε αυτή την προσπάθεια είστε καλοδεχούμενοι όλοι.Δεν χρειάζεται να σας γνωρίζουμε, δεν χρειάζεται κάποιος να σας συστήσει, δεν χρειάζονται τελετές, δεν χρειάζεται να έχετε ήδη εκδώσει κάτι. Ποτέ δεν θα απορρίψουμε κάποιον επειδή θα είναι καινούργιος συγγραφέας, αντίθετα θα τον τιμήσουμε ισότιμα, ούτε θα απορρίψουμε κάποιον άμα δεν τον ξέρουμε.Το μόνο που χρειάζεται είναι να γράφετε. Στείλτε μας τα κείμενα σας και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να σας βοηθήσουμε. Και αυτό το έχουμε αποδείξει, έχοντας εκδώσει πάνω από τριακόσιους Έλληνες και Κύπριους συγγραφείς τα τελευταία δέκα εφτά  χρόνια, στο περιοδικό μας και στα βιβλία μας. Έχουμε αποδείξει ότι ήμασταν πάντοτε κοντά στους συγγραφείς και θα συνεχίσουμε να είμαστε.Δεν είναι σκοπός μας να δημιουργήσουμε μια ακόμα μικρή και αδιαφανή ομάδα συγγραφέων και να προβάλλουμε μόνο τρία-τέσσερα άτομα.Γράφετε, και δεν ξέρετε κανέναν ή δεν έχετε δημοσιεύσει το οτιδήποτε, ότι ηλικία και να είστε; Στείλτε μας τα κείμενα σας και θα τα τιμήσουμε όλα με τον ίδιο σεβασμό. Όλοι μαζί αναγεννήσαμε τη λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα και στην Κύπρο, όλοι μαζί συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο, μεταφέροντας το πνεύμα της λογοτεχνίας του φανταστικού από πόλη σε πόλη σε κάθε μεριά της Ελλάδας και της Κύπρου.Στηρίζουμε τους συγγραφείς με πράξεις και έργαΕλάτε και εσείς στη μεγάλη οικογένεια του εκδοτικού μας!Σας ευχαριστούμε για την ανάγνωση κι ευχόμαστε να διαβάσουμε πολλά διηγήματα σας.Η ομάδα των Συμπαντικών Διαδρομών ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣΚαραγάτση 27, 41221, Λάρισα, 2410-236110,universe-pathways.blogspot.comwww.universepaths.comuniversepaths@yahoo.com

[justforbooks]

Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα.

Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι' αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη.

Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ' όλες τις εποχές.

Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο.

Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης.

Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Σε τελική ανάλυση, οι κουλτουριάρηδες είναι ψευτομορφωμένοι.

Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ καταβάθος δεν κατέχει τη γ��ώσσα και δεν την χρησιμοποιεί σωστά.

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας».

Μ' ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δε βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο.

Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;

Ρωτήθηκαν κάποιοι να τις εξηγήσουν, μα δεν μπόρεσε κανείς.

Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες.

Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό;

Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολό��ληρη πρόταση;

Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου...».

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ' αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»;

Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δε λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;

Αυτά είναι ακατανόητα και γι' αυτόν που τα γράφει και γι' αυτόν που τα διαβάζει.

Είναι αλαμπουρνέζικα.

Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε.

Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται.

Βέβαια το μπέρδεμα υπάρχει πρώτα στο μυαλό.

Πάντως μ' αυτά και μ' αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.

θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων;

Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει.

Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας;

Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς;

Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πως είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν;

Βέβαια ο ποιητής έχει τη δικαιολογία ότι γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι;

Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξύλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλας, που γράφουν ότι τους κατέβει;

Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως έτσι εμπλουτίζεται η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη.

Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας, γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές τις Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;

Η αιτία του φαινομένου αυτού, οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους.

Δε θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ' όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ' όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης.

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είναι ταπεινός, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος.

Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη», και τα συναφή.

Μέσα σ' αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι.

Κάποτε ένας κομμουνιστής πιπίλιζε τον Μαρξ και τελικά αποδείχτηκε πως δεν είχε διαβάσει ούτε μια σελίδα από το «Κεφάλαιο».

Και πόσοι χριστιανοί δεν έχουν μεσάνυχτα από το ευαγγέλιο;

Κι αφήστε εκείνους που δεν διαβάζουν λογοτεχνία, αλλά μόνο τις βιβλιοπαρουσιάσεις, κι έτσι είναι σαν να τα έχουν διαβάσει όλα!

Ας αφήσουμε όμως την πολλή θεωρία κι ας δούμε ένα παράδειγμα κουλτουριάρη.

Ας δούμε λ.χ. ένα τεχνοκριτικό σημείωμα που αναφέρεται στη ζωγραφική ενός σπουδαίου καλλιτέχνη.

Απολαύστε λοιπόν κριτική ζωγραφικής:

«Η χρονικότητα -στον τάδε ζωγράφο- είναι ψευδαίσθηση, απάτη, διάσπαση, εξαλλαγή, διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, κατακερματισμός και αλλοτρίωση, γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση (βάι, βάι, βάι, κι εδώ αναδόμηση), ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».

Καταλάβατε τίποτα ή νιώθετε ανεπαρκείς;

Το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβατε τίποτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είστε ανεπαρκείς.

Ανεπαρκείς είναι αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα.

Αλλά ας αρχίσουμε το ψείρισμα.

Πρόκειται ουσιαστικά για μία και μόνη πρόταση.

Στην αρχή δίνει την εντύπωση, πως αν το διαβάσεις προσεκτικά, θα βγάλεις κάποιο νόημα.

Γελιέσαι, γιατί όσο προχωράς, ακόμη κι εκείνο που υποτίθεται κατάλαβες στην αρχή, ξεχνιέται.

Η «χρονικότητα» λοιπόν για τον ζωγράφο μας, είναι «ψευδαίσθηση».

Λογικά, η χρονικότητα πρέπει να έχει σχέση με την έννοια του χρόνου.

Τώρα πως ο χρόνος γίνεται χρονικότητα, αυτό είναι ένα από τα μυστήρια των κουλτουριάρηδων.

Εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο έργο, ζωγραφιές, υλικά, τεχνοτροπίες, και μόνο στη χρονικότητα βρήκες να σκαλώσεις;

Έστω.

Ο χρόνος λοιπόν για τον ζωγράφο μας είναι «ψευδαίσθηση».

Είναι όμως και «απάτη».

Πως μπορούν αυτά τα δύο να σταθούν πλάι πλάι;

Δηλαδή, αν ο χρόνος τον εξαπατά, τότε πως μπορεί ο χρόνος να είναι ψευδαίσθηση; Ακολουθεί η «διάσπαση».

Ο χρόνος δηλαδή, πρώτα τον εξαπατάει και τον κοροϊδεύει και ύστερα τον αναγκάζει να διασπαστεί;

Και ποιο είναι το υποκείμενο;

Διασπάται ο ζωγράφος ή ο ίδιος ο χρόνος είναι διασπασμένος;

Τι από τα δύο συμβαίνει;

Ακολουθεί η «εξαλλαγή».

Τι σημαίνει εξαλλαγή;

Είναι ιατρικός όρος που σημαίνει την μεταβολή των καλοηθών νεοπλασμάτων σε κακοήθη.

 Δηλαδή ο χρόνος είναι καρκίνος;

Καλό κι αυτό:

Αμ τότε πως ο καρκίνος είναι ψευδαίσθηση;

Παρακάτω γράφει: «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου».

Η φράση ταιριάζει σε φιλοσοφική πραγματεία, όχι σε τεχνοκριτικό σημείωμα.

Το κάθε ουσιαστικό απ' αυτά που είδαμε ως τώρα δεν ταιριάζει με το διπλανό του, αλλά το ένα αναιρεί το άλλο.

Προχωρώντας, διαβάζουμε «κατακερματισμός και αλλοτρίωση».

Ενώ η προηγούμενη φρασούλα «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου», είναι παρμένη από την φιλοσοφία, το «κατακερματισμός και αλλοτρίωση» ανήκει στο σύγχρονο λεξιλόγιο των κουλτουριάρηδων.

Συνοψίζοντας:

Η χρονικότητα του τάδε ζωγράφου είναι

1) ψευδαίσθηση,

2) απάτη,

3) διάσπαση,

4) εξαλλαγή,

5) διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου,

6) κατακερματισμός,

7) αλλοτρίωση.

Κατάλαβε φαίνεται η συγγραφέας ότι μας μπούκωσε αρκετά και σταμάτησε εδώ τον κατάλογο, για να προχωρήσει σε κάποιες επεξηγήσεις: «γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει».

Το «την» αναφέρεται βέβαια στην χρονικότητα, θα μπορούσε όμως ν' αναφέρεται και σε οποιοδήποτε ουσιαστικό θηλυκού γένους που αναφέρθηκε πιο πάνω, όπως την ψευδαίσθηση, την απάτη, την εξαλλαγή.

Καταλαβαίνετε λοιπόν τι σύγχυση δημιουργείται όταν κάποιος δεν ελέγχει τα λόγια του;

Θέλει να πει ότι ο ζωγράφος προσπαθεί να βγάλει τον χρόνο έξω από το έργο του και για να το πει αυτό αυτό, μας αράδιασε του κόσμου τα αφηρημένα ουσιαστικά.

Πως όμως θα το κάνει αυτό (να εξοστρακίσει τη χρονικότητα);

«Αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας».

Τι σημαίνει άραγε η λέξη «πρωτογένεια»; Μήπως θα πει το πρώτο γένος;

Η πρώτη γέννηση;

Η πρώτη φάση της ζωής του ανθρώπου;

Αλλά εκείνο που είναι για γέλια, είναι η «νέα ονοματοθεσία».

Τι θέλει να πει η ποιήτρια, ότι να εξοστρακίσει ο ζωγράφος τον χρόνο από τους πίνακές του, δίνει νέα ονομασία στα πράγματα;

Γιατί μιλούμε βέβαια, για ζωγράφο.

Και στη ζωγραφική, τι πάει να πει «ονοματοθεσία»;

Και ποια είναι η νέα ονοματοθεσία και τι σχέση έχει με την πρωτογένεια, με τη διάσπαση του χρόνου και μ' όλα τ' άλλα που μας είπε παραπάνω;

Και δεν σταματά εδώ, αλλά συνεχίζει: Μέλημα του ζωγράφου είναι να εξοστρακίσει τη χρονικότητα, αναζητώντας, εκτός από την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, και την πρωτογένεια μιας «ιδιωματικής γραφής».

Αυτό το τελευταίο, παραδόξως φαίνεται κάπως κατανοητό.

Υποθετικά πάντα, η ιδιωματική μορφή, είναι μια δική του τεχνοτροπία που αποδίδει το δικό του πρόσωπο ή έστω το ιδίωμα.

Κι αυτό το απλό πράγμα, δηλαδή το να βρει ο ζωγράφος το προσωπικό του ύφος, το κάνει μόνο και μόνο για να εξοστρακίσει τον χρόνο;

Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στον χώρο της τέχνης κι ακόμα πιο μυστήρια στον χώρο της κριτικής...

Προσέξτε όμως να δείτε, ότι αυτή η ιδιωματική μορφή θα εκκολάψει στην τεχνοκριτικό, πολλά πράγματα παρακάτω: «...μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση, ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».

Εδώ μπαίνει και το ερωτικό στοιχείο.

Έτσι, πρωτού τελειώσει το τεχνοκριτικό σημείωμα της κυρίας αυτής, εμείς θα έχουμε γνωρίσει και το πρόβλημα του έρωτα του καλλιτέχνη μας.

Αν καταλάβαμε λοιπόν σωστά, ο ζωγράφος προσπαθεί να εξοστρακίσει τον χρόνο, που είναι ένα σωρό πράγματα -αυτά τα περνάμε στο ντούκου- κι αυτό το κάνει αναζητώντας την προσωπική του έκφραση για να ξαναδημιουργήσει (η αναδόμηση που λέγαμε) τον κόσμο και να πετύχει και στον έρωτα, θαρρείς πως ο έρωτας δεν έχει σχέση με τον χρόνο.

Βλέπετε λοιπόν, ότι αυτή κουλτουριάρα, με το να θέλει να πει πολλά, τελικά δεν λέει τίποτα;

Το «αφιέρωμα» στα αλαμπουρνέζικα των κουλτουριάρηδων, θα κλείσει με ένα ακόμα μικρό δείγμα της «κουλτούρας» τους.

Δεν θα γίνει κάποια ανάλυση, όπως στο προηγούμενο κείμενο.

Πάρτε το ως «άσκηση» για το σπίτι και πέστε και σε μας τι καταλάβατε:

«Ο ελλαδικός άνθρωπος στην Ορθοδοξία διατυπώνει τον αρνητικό του νόστο ως «ζώο θεούμενο», μέσα από τον διάλογο του Εγώ του με το Άλλο, ως Ανταρσία ενάντια σε ένα Είναι δίχως Πρόσωπο, αφηγείται το καθολικό του βίωμα, τη διαδικασία ενσάρκωσης στο Εγώ του, την πρόσκτηση, με ενοποιό τον εαυτό του, του διάχυτου και απρόσωπου ως την έλευση του γίγνεσθαι που μετουσιώνεται τώρα, μέσα από την ιστορία του, την διάρκεια της Πράξης του, στο Εσύ και το Εμείς του Εκκαθολικευόμενου Εγώ του...

Ο χριστιανικός άνθρωπος εγκολπώνει το Άλλο στο εκκαθολικευμένο του Εγώ, στο Εσύ και στο Εμείς, «ζωντανό σώμα του Θεού», εκκλησία του.

Το Άλλο γίνεται έτσι Εσύ για να θριαμβεύσει ως Εμείς μέσα σε ένα Εγώ μεγαλωμένο δυνάμει στο άπειρο, Έρωτας ως Πράξη του Εσύ έξω από τον Καιρό, και ιστορία ως Πράξη του Εμείς, ενσαρκωμένος Καιρός, συμπίπτουν σε μια δισυπόστατη υφή ενός γίγνεσθαι που εκφράζεται στο Πρόσωπο, στην Παρουσία του Ανθρώπου ως ερωτικής σχέσεως, ως αγαπητικής πράξης».

(Περιοδικό «Αντί», αρ. 239, σελ. 20-21, 1983)

Κείμενα σαν τα παραπάνω, δίνουν το κακό παράδειγμα στη χρήση της γλώσσας, στους νέους που τα διαβάζουν.

Η νεότερη γενιά που ψευτομορφώνεται με τέτοια κείμενα, θα γράφει ακόμα χειρότερα και οι παρατηρήσεις της θα είναι και χειρότερες και πιο γελοίες.

Ο Στρατής Δούκας έλεγε χαρακτηριστικά, ότι με την λογοτεχνία σήμερα ασχολούνται αποκλειστικά οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από γλώσσα.

Τα κακά επομένως είναι δύο:

1) Η διαφθορά των νέων που θα εκφράζονται χειρότερα στο μέλλον.

2) Η διαφθορά της ίδιας της γλώσσας που κι αυτή θα γίνει θολή και νερόβραστη.

Παλαιότερα, κάποιος καθηγητής γλωσσολογίας έλεγε: «Μακριά από τους μορφωμένους!» κι αυτό που έλεγε εκείνος ο αγαθός άνθρωπος, ισχύει εκατό φορές περισσότερο για τους σύγχρονους κουλτουριάρηδες που ούτε τη γλώσσα ξέρουν και ούτε έχουν οργανωμένη σκέψη.

Για όσους συναισθάνονται αυτή την εξαχρείωση της γλώσσας και θλίβονται κατάκαρδα για όλη αυτή την κατάντια, η λύση είναι μία: Να προσέχουμε πολύ τα λόγια μας κι ακόμα περισσότερο τα γραπτά μας. Κάθε τι που λέμε να το σκεφτόμαστε, και προπάντων πρέπει να γράφουμε κατανοητά.

Και για να γίνει αυτό, πρέπει να διαβάζουμε κλασικά κείμενα της λογοτεχνίας μας, που έχουν σωστή και ζωντανή γλώσσα κι επίσης να στήνουμε αυτί στις κουβέντες του λαού.

Ο Σολωμός πήγαινε στις ταβέρνες της Κέρκυρας για ν' ακούσει πρόσφυγες από την Κρήτη που τραγουδούσαν μαντινάδες.

Ο Καβάφης πήγαινε στα καφενεία και τα φαρμακεία της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας κι έστηνε αυτί για να τσακώσει καμιά ζωντανή ελληνική φράση.

Ενώ εμείς, σήμερα διαμορφώνουμε τη γλώσσα μας από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και χώρια που δεν μας μένει καιρός ούτε να σκεφτούμε, ούτε να χωνέψουμε αυτά που βλέπουμε κι ακούμε.

Πάντως, ούτε το να στήνουμε αυτί αρκεί.

Χρειάζεται και κάτι ακόμα: Να ασκούμαστε στο γράψιμο.

Και η άσκηση γραφής, κρατάει μια ζωή...

Πηγή: Το κείμενο είναι του συγγραφέα Ντίνου Χριστιανόπουλου και αποτελεί διασκευασμένο απόσπασμα από συζήτηση με τον επίσης συγγραφέα Περικλή Σφυρίδη («Αλαμπουρνέζικα ή η γλώσσα των σημερινών κουλτουριάρηδων», πρώτη έκδοση 1990).

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[spoilersgr]

Ο σύντροφος της Φαίης Σκορδά, Νίκος Ηλιόπουλος,  μετακόμισε πριν λίγους μήνες από τα βόρεια στα νότια προάστια. Η απόφαση αυτή φαίνεται πως τους φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην επισημοποίηση της σχέσης τους κι αυτό το βήμα δεν είναι άλλο από εκείνο της συγκατοίκησης. Σύμφωνα με όσα αναφέρει το ρεπορτάζ  στην εφημερίδα Reallife επιθυμία τους είναι σε λίγο καιρό πέρα από καθημερινές στιγμές να μοιράζονται και την ίδια στέγη. Αυτό βέβαια είναι κάτι που θέλουν να κάνουν πολύ προσεκτικά και χωρίς να προκαλούν τα μέσα με την προσωπική τους ζωή. Στο Ηράκλειο για ακόμα μία φορά, ταξίδεψε ο Γιώργος Αγγελόπουλος για φιλανθρωπικό σκοπό και για το Make a Wish. Ο ίδιος φωτογραφήθηκε με τρία χαριτωμένα κοριτσάκια και σχολίασε στη λεζάντα της φωτογραφίας: "Με την καλύτερη παρέα" Δείτε την ανάρτησή του:

[stavroulazerva]

Καλή αυριανή

Σήμερα το «πρωί» ξύπνησα με την καλύτερη διάθεση. Είχα να νιώσω, έτσι, πάρα πολύ καιρό. Το παντζούρι ήταν κλειστό και δεν μπορούσα να προσδιορίσω την ώρα, αλλά αφού ήταν σκοτεινά, σκέφτηκα πως, ακόμη, θα ήταν νωρίς. Πέταξα τα σκεπάσματα και σηκώθηκα. Πήγα στο παράθυρο, το άνοιξα και πριν τολμήσω να ξαγκιστρώσω το μάνταλο από το παντζούρι, μου ‘ρθε στα μούτρα η βροχή……

«Τι στο καλό;», σκέφτηκα.

«Το χθεσινό δελτίο έλεγε βροχές από το  μεσημέρι και μετά…..».

Μόνο τότε κοίταξα το ρολόι που είχα πάνω στο κομοδίνο. Μία και είκοσι.

«Όχι, όχι, όχι…. Δεν είναι δυνατόν….. Τι θα προλάβω να κάνω τώρα; Να φτιάξω καφέ, να βάλω το φαΐ να γίνεται ή να βάλω το πλυντήριο να πλένει και μετά να κάνω καφέ; Πρέπει, όμως, να βάλω και το φαΐ στη φωτιά. Ο Στέλιος σχολάει στις τρεις και μέχρι τις και μισή, είναι στο σπίτι……. Ωωω…. σκ@τ@», μονολογούσα κι έκανα κύκλους γύρω από τον εαυτό μου.

Καφές. Ο κόσμος να χαλούσε, έπρεπε πρώτα να πιώ καφέ. Δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει λογική και συγκέντρωση, χωρίς να κυλίσει στις φλέβες το μαύρο ζουμί…. να φτάσει στο κεντρικό νευρικό σύστημα και από κει στον εγκέφαλο, για να δουλέψει.

Μπήκα στην κουζίνα και άναψα το φως. Άνοιξα το ντουλάπι. Το μπρίκι κοπάνησε τη μύτη μου και έπεσε με κρότο πάνω στον πάγκο. Το ότι σκοτείνιασαν όλα γύρω μου, νομίζω πως, δεν χρειάζεται, καν, να το αναφέρω. Τα μάτια μου δάκρυσαν από τον πόνο. Για τα επόμενα πέντε λεπτά, έκλαιγα, ούρλιαζα και προσπαθούσα να φτιάξω τον ρημαδοκαφέ στο γκαζάκι.

Εκείνη ακριβώς την ευλογημένη ώρα, χτύπησε το σταθερό. Μέχρι να πάω δυο βήματα στο σαλόνι, να το βρω και να το σηκώσω….. ο καφές είχε χυθεί. Έτρεξα να τον προλάβω, αλλά το τραπεζάκι βρέθηκε στο δρόμο μου. Ξυπόλητη καθώς ήμουν…. το μικρό δαχτυλάκι βρήκε στη γωνία…… Ναι ναι, στη σκοτεινή γωνία που ξεφυτρώνει, εκεί, που δεν την σπέρνουν.

Με σφιγμένα τα δόντια απάντησα με μουγκρητό στον συνομιλητή μου.

«Παρακαλώ;», το πόσο απειλητικό ακούστηκε το κατάλαβα από κλικ που έκανε η γραμμή κι έκλεισε.

Κουτσαίνοντας, πήγα ξανά στην κουζίνα. Πέταξα το σταθερό στο τραπέζι, έκλεισα το γκαζάκι, έβαλα στην κούπα ό,τι έμεινε από τον καφέ….. μαζί με το κατακάθι και με τη μύτη μου να τρέχει από τα δάκρυα και τους πόνους, καθάρισα τον πάγκο και το δάπεδο.

Τελειώνοντας, κάθισα στον καναπέ, να πιώ μια γουλιά για να συνέλθω. Ακούμπησα τα χείλη μου στο φλιτζάνι και καθώς τράβηξα μια γενναία ρουφηξιά, μου ήρθε αηδία. Ούτε κατάλαβα πως το ΄φτυσα από το στόμα μου. Αυτό το πράμα, δεν ήταν καφές….. ήταν ….. αλήθεια…. τι ήταν; Και τότε θυμήθηκα…. Είχα αρχίσει ομοιοπαθητική και τον είχα αντικαταστήσει, την προηγούμενη, με ρεβιθοκαφέ.  

«Που να πάρει η οργή!!!! Πρώτα το δοκιμάζει ο κόσμος και μετά το χρησιμοποιεί…..», αλλά που να ‘ξερα, τρομάρα μου.

«Θα πίνετε.», φαντάστηκα.

Πάντως, αν είστε λάτρεις του καφέ, δεν θα  σας τον συνιστούσα, για κανέναν λόγο. Εκτός κι αν δεν σας είχα πάρει με καλό μάτι…. Να τα λέμε αυτά.

Πήρα το τηλέφωνο στα χέρια και παράγγειλα έναν. Δεν είχα σκοπό να το διακινδυνεύσω δεύτερη φορά. Στα κομμάτια η ομοιοπαθητική και τα καλά της…..

Όταν, επιτέλους, πήρα στα χέρια το αγαπημένο μου χαρμάνι και ήπια την πρώτη γουλιά, ένιωσα ξανά τον κόσμο να γυρίζει.

Ο πόνος στο δαχτυλάκι είχε υποχωρήσει. Το ίδιο και ο πόνος στη μύτη. Βέβαια και τα δυο είχαν πρηστεί και μελανιάσει, δεν θα μπορούσα να βάλω παπούτσια ούτε τα γυαλιά μου, αλλά ποιος έδινε σημασία; Είχα τον πολυπόθητο καφέ μου. Θα σκεφτόμουν αργότερα τι θα έκανα με αυτά. Τώρα έπρεπε να σκεφτώ τι να μαγειρέψω. Η ώρα είχε προχωρήσει αρκετά και δεν είχα χρόνο για τα φασολάκια που ήταν καθαρισμένα και πλυμένα στο ψυγείο.

Θα έκανα αβγά τηγανιτά.

Μου φάνηκε πολλή καλή ιδέα…..

Άναψα το μάτι της κουζίνας, έβαλα το τηγάνι πάνω στο μάτι και πήγα στο ψυγείο να βγάλω το βούτυρο. Η μυρωδιά από το χαλασμένο λεμόνι ήρθε στην πληγωμένη μύτη μου. Την σούφρωσα και η σουβλιά που ένιωσα έφερε δάκρυα στα μάτια μου.

«Που τα ‘χω βάλει τα λεμόνια; Δεν είναι σε αυτή τη σακούλα. Όχι! Κάτσε να δω στο πάνω συρτάρι. Ούτε εκεί είναι! Μα που στο καλό είναι; Πίσω από τη φέτα;», μονολογώντας χώθηκα πιο βαθιά στα ράφια του.

Κάνοντας στην άκρη το μπολ με τη φέτα….. δεν πρόσεξα το βαζάκι με το αγγουράκι τουρσί…… Έπεσε, ακριβώς, δίπλα στο πληγωμένο μου δαχτυλάκι…. κι έσπασε….. και τότε…… μύρισα και τον καπνό……

Πανικός. Από τη μια ζουμιά, γυαλιά, τουρσιά και από την άλλη το τηγάνι να βγάζει καπνούς….. Έτρεξα στην κουζίνα, με ένα γυαλί καρφωμένο στη φτέρνα κι έκλεισα το μάτι. Προσπάθησα μάταια να το ξεκολλήσω. Έκαιγε. Δεν μπορούσα να το πιάσω. Τρεις φορές έκαψα το χέρι μου…..

Το γυαλί, εξακολουθούσε να είναι καρφωμένο στο πόδι μου. Κάθισα στην καρέκλα και προσεκτικά το έβγαλα. Εκτίμησα τη ζημιά. Τίποτα σοβαρό. Από ένστικτο, δεν το είχα πατήσει με δύναμη. Κόπηκα, αλλά όχι βαθιά. Καθάρισα την πληγή με βαμβάκι και οινόπνευμα, έβαλα έναν αυτοκόλλητο επίδεσμο και επιτέλους, φόρεσα τις παντόφλες μου.

Όρθια στη μέση της κουζίνας, με το ένα πόδι να πατά στις μύτες όπως ο πελαργός, κοίταξα τριγύρω. Βομβαρδισμένο τοπίο κι εγώ εκεί, σαν τον τελευταίο στρατιώτη, μαύρη από την κάπνα, με μάτια κόκκινα από τα δάκρυα, πληγωμένη και απελπισμένη, να μην ξέρω από που να ξεκινήσω.

Ο Στέλιος με βρήκε σε αυτή τη θέση, ακριβώς. Το βλέμμα μου είχε σταθεί στο ημερολόγιο που κρέμονταν στον τοίχο της κουζίνας. Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2020…… Έπεσα στην αγκαλιά του κλαίγοντας…..

[storycrafterz]

Σκιά

Ήταν μια ακόμη από εκείνες τις νύχτες. Μία ακόμη από εκείνες τις νύχτες που δε μπορούσε να κοιμηθεί καλά, που ξυπνούσε μέσα στον ύπνο του χωρίς κανένα λόγο και αναγκαζόταν να παραμένει ακίνητος εκεί στο κρεβάτι μέχρι να τον ξαναπάρει ο ύπνος – ή απλά να έρθει το πρωί να πάει για δουλειά. Μία από εκείνες τις ατελείωτες φορές που η αυπνία τον έκανε να ξυπνάει έχοντας την αίσθηση ότι κάτι σα σκιά πέρασε από μπροστά του όπως άνοιξε τα μάτια του, συνοδευόμενη από ένα περίεργο θρόισμα, που πάντα του δημιουργούσε ένα κρύο ρίγος στη ραχοκοκκαλιά – αλλά, ξέρει βέβαια ότι είναι αδύνατο να υπάρχουν σκιές στο σκοτάδι, είναι απλά η κούραση που τα προκαλεί αυτά.

Θα μου πεις, δεν είναι κάτι καινούριο – το είχε συνηθίσει πλέον. Λογικό είναι. Εφτά χρόνια περίπου το ίδιο βιολάκι, κάποια στιγμή το συνηθίζεις - and you start to play along. Αλλά πάντα είχε την ελπίδα ότι θα περάσει ρε φίλε… Όταν το ειχε πρωτοπάθει, είχε πολύ άγχος με τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο – λογικό να ξυπνάς μες στη νύχτα και να νιώθεις περίεργα, ne c’est pas? Μετά έψαχνε να βρει δουλειά – εκεί να δεις άχχος, που τελειώνανε και τα χρήματα (του έδινε ο πατέρας του λίγα, αλλά ποτέ δε φτάνανε). Όταν πρωτοξεκίνησε τη δουλειά, λογικό είναι να ήθελε να τα πάει καλά και να ξυπνάει τα βράδια σκεπτόμενος τα επόμενά προσεκτικά βήματα που θα αποδείξουν την ‘αξία’ του στο αφεντικό, έτσι δεν είναι; Αυτό δεν παθαίνουν όλοι;

Αλλά τώρα; Τώρα τι δικαιολογία έχει; όλα πάνε καλά, μερα μπαίνει-μέρα βγαίνει η ίδια όμορφη ρουτίνα: δουλειά, φιλαράκια, κανέναν αγώνα στην TV, κανά μεζεδάκι στη Ροζαλία στα Εξάρχεια, κανένα μαστόρεμα στο σπίτι – τι άλλο μπορεί να θες απ’τη ζωή σου; Θα προτιμούσε βέβεια να προστεθεί και ο 8ωρος ύπνος στη ρουτίνα, αλλά τελοσπάντων. Και να μην ακούει κάθε φορά που ξυπνάει βραδιάτικο εκείνα τα περίεργα θροίσματα που συνοδεύουν αυτή την περίεργα ‘σκιά’ – που δεν υπάρχει.

Η μοναξιά ίσως, σκέφτηκε. Η μοναξιά. Είχε 1,5 χρόνο να πάει με κοπέλα – είναι ένα άγχος. And, what makes it worse, έτυχε να βρει πριν 2 μήνες ένα σημείωμα στο παλιό κουτί με τα εργαλεία που έγραφε ‘Νίκο, αγάπη μου, θα είμαι πάντα κοντά σου, ό,τι και να γίνει’. Ο γραφικός χαρακτήρας άγνωστος – αλλά φανερά γυναικείος: προσεγμένα, ντελικάτα γράμματα, με όμορφες καμπύλες. Κάποια από τις τόσες ‘πρώην’ του, πιθανότατα. Κάποτε, στο πανεπιστήμιο, είχε χάσει το μέτρημα του πόσες κοπέλες άλλαζε κάθε χρόνο. Πάνε αυτά τώρα. Δεν προλαβαίνει, δεν έχει αντοχές. Αυτό θα είναι μάλλον που τον επηρέασε τόσο πολύ αυτή την περίοδο και δε μπορεί να κλείσει μάτι για πάνω από 4 ώρες.. Ναι, ναι, αυτό θα είναι. Μια αγκαλιά λείπει και όλα θα πάνε καλά. Έστω και τις μητέρας του, που την έχασε όταν ήταν ακόμα φοιτητής.

Άναψε το πορτατίφ. Ουφ.. Έκανε για άλλη μια φορά αυτό που κάνει πάντα όταν έχει άσχημες νύχτες: άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου κι έπιασε στην τύχη μια από τις αμέτρητες ασπρόμαυρες φωτογραφίες της μητέρας του, για να κοιμηθούνε αγκαλιά. Άρχισε να τη γυρνάει στα χέρια του, σκεπτόμενος ‘αχ μαμά, μακάρι να ήσουν εδώ τώρα.…’. Παρατήρησε κάτι ξεθωριασμένα γράμματα στην πίσω μεριά της φωτογραφίας, που δεν είχε ξαναδεί. Διαβάζανε με το ζόρι «Με αγάπη στον ξαδερφούλη μου Βαγγέλη». Πρώτη φορά το έβλεπε αυτό. Χαμογέλασε ελαφρά. Και μετά σάστισε. Κάτι του θύμισε. Τα γράμματα. Τα γράμματα. Τα Γράμματα. Είναι ο ίδιος γραφικός χαρακτήρας με το σημείωμα στην παλιά εργαλειοθήκη. Ναι, είναι σίγουρος – είχε διαβάσει εκείνο το σημείωμα αμέτρητες φορές. Θα μπορούσε δηλαδή το σημείωμα στην παλιά εργαλειοθήκη να προέρχεται από… «Όχι, όχι δε γίνεται». «Όχι. Όχι», σκέφτηκε. «Όχι, όχι» - κι ένιωσε εκείνη τη στιγμή τη γνωστή σκιά να διασχίζει ταχύτατα το δωμάτιο, σα ριπή σκοτεινού φωτός, όπως συνέβαινε τόσα και τόσα βράδια τα τελευταία επτά χρόνια. Από τη μέρα ακριβώς που πέθανε η μητέρα του.

[yournameisethel]

Κεφαλαιο 19

«Έχεις σκεφτεί τι θέλεις να κάνεις όταν βγεις από εδώ;»

Την ρώτησε δίνοντας της για δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα ένα βιβλίο. Το κράτησε στα χέρια της και το περιεργάστηκε με κεφάλι σκυφτό, ενώ η πλάτη της έφερνε αντίσταση στην πόρτα του δωματίου του Γουίλ.

«Θα ζήσω μια περιπετειώδης ζωή, υποθέτω»

Αποκρίθηκε απορροφημένη από το βιβλίο που κρατούσε. Η Ιστορία χωρίς τέλος. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη που έπαιρνε ακόμα ένα βιβλίο για να διαβάσει, που θα βυθιζόταν σε έναν άλλον κόσμο ακόμα μια φορά. Της άρεσε πολύ να διαβάζει. Από το πρώτο της βιβλίο είχε μάθει ένα σωρό πράγματα για τα οποία δεν είχε ξανακούσει ποτέ.

«Τι θα πει ‘’λικνίζονται’’;»

Ρώτησε το αγόρι ανοίγοντας μια τυχαία σελίδα στη μέση περίπου του βιβλίου. Ο Γουίλ την επεξεργαζόταν σκεπτικός. Σαφώς και ήξερε το νόημα της λέξης, ωστόσο το μυαλό του περιτριγυρίζονταν από σκέψεις που τον έκαναν να μοιάζει ανίδεος, να μην έχει απάντηση στην ερώτηση της Έθελ.

Το κορίτσι σήκωσε το βλέμμα της από το βιβλίο για να συναντήσει το δικό του. Μόνο τότε το αγόρι ξύπνησε από τον λήθαργο.

«Λικνίζομαι θα πει κουνιέμαι, σαν να χορεύω σκέψου»

Η Έθελ ένευσε καταφατικά γεμάτη κατανόηση, όμως τώρα την καταλάμβανε μια άλλη απορία, σχετική με το αγόρι. Αγνόησε την επιθυμία της να τον ρωτήσει και συνέχισε την ανάγνωση.

Όσο και να ήθελε να πάει στο δωμάτιο της να διαβάσει, ο Γουίλ διαφωνούσε. Δεν ήθελε να την αφήσει μόνη της με κάποιο βιβλίο για πολλούς λόγους. Θα άφηνε να περάσει λίγος ακόμη καιρός και θα την γνώριζε στον Τζόναθαν και στη παρέα του. Μαζί τους θα μπορούσε να διαβάζει με μεγαλύτερη ασφάλεια.

Βέβαια, από άποψη στρατηγικής, το σχέδιο αυτό ήταν εξαιρετικά αδύναμο. Δεν θα ήταν συνετό, αν πάνω σε κάποιον ξαφνικό έλεγχο ανακάλυπταν τόσους κλώνους που συμπεριλαμβάνονταν στο σχέδιο τους. Θα ήταν μεγαλύτερη η ασφάλεια τους αν ήταν χωρισμένοι, ωστόσο ο Άνταμ υποστήριζε ότι αν βρισκόντουσαν διάσπαρτοι στα δωμάτια, τότε οι πιθανότητες να αποκαλυφθούν κατά κάποιο τυχαίο έλεγχο αυξάνονταν.

«Εσύ έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις όταν βγεις από εδώ;»

Διέκοψε τις σκέψεις του η Έθελ, ανταποδίδοντας του την ερώτηση. Το αγόρι την περιεργάστηκε ανέκφραστο.

«Σκέφτομαι διάφορα»

Αποκρίθηκε διστακτικά.

«Σαν τι;»

«Δεν ξέρω... πολλά πράγματα..»

Η Έθελ τον κάρφωσε με ένα απορημένο βλέμμα. Το αγόρι απέφευγε την ματιά της και εκείνη κατάλαβε ότι δεν ήθελε να συζητήσει αυτό το θέμα μαζί της. Βυθίστηκαν σε σιωπή. Η κοπέλα επέστρεψε στην ανάγνωση του βιβλίου που βαστούσε ευλαβικά στα χέρια της, όταν σκόνταψε πάνω σε μία ακόμα άγνωστη για αυτήν λέξη.  

«Τι είναι η μουσική;»

«Η μουσική;»

Το αγόρι ξαφνιάστηκε από την ερώτηση της. Του φαινόταν τόσο περίεργο που δεν γνώριζε για την μουσική. Ύστερα, τον κατέβαλε κατανόηση καθώς θυμήθηκε πως την μουσική την είχε ο ίδιος γνωρίσει από τον Άνταμ. Αν δεν ήταν αυτός, δεν θα μπορούσε να απαντήσει στην ερώτηση της.

«Μουσική είναι ο πιο υπέροχος ήχος που θα ακούσεις ποτέ σου. Είναι ο ήχος που ακούγεται μερικές φορές πριν οι φύλακες αρχίσουν να μιλάνε στο τηλέφωνα τους»

Το κορίτσι ανασήκωσε τους ώμους χωρίς να έχει αντιληφθεί πλήρως την έννοια της μουσικής.

«Περίμενε»

Της ζήτησε ο Γουίλ. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και έσκυψε από κάτω του με το μισό του σώμα να χάνεται κάτω από το στρώμα. Έμοιαζε να προσπαθεί να φτάσει κάτι με το δεξί του χέρι. Ύστερα, ένας θόρυβος ήχησε στον αέρα που πρόδιδε το σύρσιμο ενός αντικειμένου στο σκληρό, βρώμικο πάτωμα.

Τελικά, αποκαλύφθηκε ένα ξύλινο κουτί, μικρό σε μέγεθος, με μια μικροσκοπική κλειδαριά ��α το κρατάει ερμητικά κλειστό. Η περιέργεια της Έθελ φούντωσε, το μυαλό της άρχισε να γεννάει σκέψεις με αντικείμενα που θα μπορούσαν να γεμίζουν εκείνο το μυστήριο κουτί.

Παρακολούθησε τον Γουίλ να βγάζει ένα κλειδί στο μέγεθος του νυχιού του δείκτη του και να το τοποθετεί με ευλάβεια μέσα στην κλειδαριά. Κοίταξε από συνήθεια πίσω από την πλάτη του αλαφιασμένος, περιμένοντας κάποιον να εισβάλει μέσα στο δωμάτιο από στιγμή σε στιγμή, ωστόσο θύμισε στον εαυτό του πως η στάση της Έθελ θα του χάριζε τον κατάλληλο χρόνο ώστε να προφυλαχθεί από οποιαδήποτε εισβολή.

Πιο ήρεμος αυτή τη φορά, γύρισε αργά το κλειδί, εντείνοντας την αγωνία του κοριτσιού. Ο ίδιος ήξερε ήδη τι φυλούσε μέσα, οπότε δεν αγωνιούσε να ανακαλύψει κάτι ώστε να επιταχύνει την διαδικασία.

Σήκωσε απαλά το καπάκι του κουτιού για να αποκαλύψει το -ήδη γνωστό στην Εθελ- κασετόφωνο και μια πληθώρα μικρών κασετών. Το κορίτσι δεν ήξερε ότι υπήρχαν τόσες κασέτες. Γούρλωσε ανεπαίσθητα τα μάτια της, έκπληκτη από το θέαμα.

Το αγόρι έβγαλε το κασετοφωνάκι από το κουτί και το εναπόθεσε προσεκτικά πάνω στο κρεβάτι του. Έπειτα πήρε τις κασέτες στα χέρια του και άρχισε να τις περιεργάζεται προσεκτικά, αναζητώντας την κατάλληλη. Οι ήρεμες κινήσεις του χάριζαν στην Έθελ μια ανεξήγητη νηνεμία, μια ασφάλεια που είχε να νιώσει από τότε που η 104 την είχε βρει σακατεμένη στον διάδρομο όταν ήταν μικρή.

Όταν βρήκε την κασέτα που ήθελε, το αγόρι έριξε με προσοχή τις υπόλοιπες μέσα στο κουτί και πήρε το κασετόφωνο στα χέρια του. Με μεθοδικές κινήσεις άνοιξε την υποδοχή της συσκευής και τοποθέτησε την κασέτα μέσα της. Έπειτα έκλεισε την υποδοχή απελευθερώνοντας στον αέρα ένα ηχηρό κλικ.

«Αυτό είναι μουσική»

Κοίταξε την κοπέλα πατώντας απαλά το κόκκινο κουμπί, όπως ακριβώς είχε κάνει και η ίδια για να ακούσει τα λόγια του Άνταμ.

Ο ήχος που ξεχύθηκε στον αέρα ήταν απερίγραπτος. Μάλλον δεν ήταν ένας ήχος, ήταν πολλοί ήχοι, τέλεια εναρμονισμένοι και κατάλληλα συγχρονισμένοι ώστε να διεγείρουν τα αισθήματα του ακροατή.

Το ίδιο συνέβη και με την Έθελ. Μέσα της ένας χείμαρρος συναισθημάτων ξεχύθηκε, ένας χείμαρρος γεμάτος αισθήματα που σπάνια ένιωθε. Πλημμυρίστηκε από χαρά, γαλήνη, ευτυχία, ανακούφιση.

Ακούγοντας την μουσική με τον Γουίλ ένιωθε ότι ήταν ήδη ελεύθερη, ένιωθε δυνατή, ασφαλής και ευτυχισμένη. Μια ευτυχία που δεν είχε ξανανιώσει. Το πρόσωπο της καλύφθηκε από μια πανέμορφη μάσκα ενθουσιασμού.

Το αγόρι παρατηρώντας την αντίδραση της ένιωσε αγαλλίαση, τα μάτια του έλαμψαν πιο πράσινα από ποτέ. Καθόντουσαν ακούγοντας όμορφη μουσική και για λίγο ήταν ευτυχισμένοι, για λίγο ήταν ελεύθεροι.

Έπειτα, η πόρτα του δωματίου χτύπησε δυνατά.

[solmeister13]

Μαμά: καλά παιδάκι μου έδωσες 15€ για μια μπλούζα και δύο αυτοκόλλητα; Εγώ: ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΑ;;;;;; νομίζω τα αυτοκόλλητα είναι το highlight της βδομάδας μου, κι αν είναι ακόμα Τρίτη. Ούτε καν σκέφτηκα πως θα έβαζες αυτοκόλλητα και ούτε να σου ζητήσω σκέφτηκα. Και τώρα έχω αυτοκόλληταααα! Βέβαια είναι μόνο δύο και πρέπει να σκεφτώ πολύ προσεκτικά πού θα τα κολλήσω. Σε ευχαριστώ τοοοοσο πολυυ!

Χαχαχαχαχα, 10 έδωσες για την μπλούζα, τα 5 πάνε στον καλό κύριο ταχυδρόμο δυστυχώς :P

Με γειεεεες