#σε ευχαριστώ για το όμορφα λόγια

[allo-frouto]

Καλησπέρα πανέμορφη, εχθές γυρνώντας από την δουλειά έχοντας σχολάσει ξημερώματα αργά, είδα τις πρώτες ακτίδες της χαραυγής και σε σκέφτηκα.... Μία λυκόφως, την άλλη χαραυγή, πάντα σε αυτές τις αλλαγές της ημέρας με την νύχτα σε σκέφτομαι, εκεί στο μεταίχμιο... Και αναρωτιέμαι πόσο πιο όμορφη θα ήταν η καθημερινότητα μου αν εμπεριείχε το γλυκό σου πρόσωπο, τα μαγευτικά σου μάτια, την υπέροχη προσωπικότητα σου...

Υγ.: 7η και.... τυχερή (;;)

-ο Αθηναίος

Αναρωτιέμαι κι εγώ γιατί αυτές τις ώρες σε πιάνει μια μελαγχολία...

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2022, 01:47

Περίεργο βράδυ το σημερινό. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σου συνέβη ξαφνικά και δεν θέλησες να μου εξηγήσεις τι έπαθες.

Κανονικά θα σου έκανα κλήση στις 10 για να κοιμηθείς ξανά μετά, αφού ήδη κοιμόσουν 1 ώρα, σε άφησα λίγο παραπάνω γιατί περίμενα να φορτίσει το κινητό μου και μόλις σε πήρα στις 11 παρά και μου απάντησες ήσουν άλλος άνθρωπος πάλι. Γιατί το κάνεις αυτό; Και γιατί το κάνεις σε εμένα; Πρώτα απαντάς στην ερώτηση μου και μου λες ότι δεν έκανα κάτι εγώ, μετά λες ότι εγώ φταίω που έχεις νεύρα (ενώ κοιμόσουν τόση ώρα...) και αποφεύγεις να δώσεις εξηγήσεις. Γιατί;

Πως τα καταφέραμε πάλι και καταλήξαμε μετά από λίγο να είμαστε ξανά μες τις γλύκες; Όταν με λες γυναίκα σου και μωρό σου ενώ δεν είμαστε μαζί, λιώνω. Ακραίο το συναίσθημα που μου προκαλείς με αυτές τις λέξεις μόνο και δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια. Είμαι δική σου. Και δεν ξέρω τι λες εσύ αλλά και εσύ είσαι δικός μου. Και αυτό είναι κάπως ρομαντικό. Αρκετά ρομαντικό, θα έλεγα. Ξέρεις, αυτό που και μετά τον χωρισμό μας ακόμα νιώθουμε ότι ανήκουμε ο ένας στον άλλον...

Δεν ξέρω τι προσπαθείς να καταφέρεις με τα ξεσπάσματα σου. Δεν ξέρω αν το κάνεις επίτηδες για να με κάνεις να απομακρυνθώ. Ξέρεις πως όσο άσχημα κι αν μου φερθείς, αυτό που νιώθω για σένα δεν θα αλλάξει.

Τελικά είσαι όντως τόσο δύσκολος ή σε εμένα το παίζεις δύσκολος; Ή που έχω τον τρόπο να σε τουμπάρω κάθε φορά και πάλι ηρέμησες και μιλήσαμε όμορφα ή που ήξερες από την αρχή ότι άσχημα και να μου μιλήσεις δεν θα καταφέρεις κάτι με αυτό και το γύρισες ξανά σε αυτό τον γλυκό και ρομαντικό άνθρωπο που ξέρω και που γνώρισα από την αρχή. Όπως και να 'χει, μου άρεσε που άλλαξες συμπεριφορά πάλι στο τέλος. Ίσως, ή μάλλον σχεδόν σίγουρα, κάνω λάθος αλλά μήπως τελικά σε ηρεμώ; Μήπως σου βγάζω κάτι καλό και δεν θέλεις να το αποδεχτείς και πιέζεις τον εαυτό σου να πειστεί πως είναι έτσι όπως θα ήθελες;

Δεν σε καταλαβαίνω. Και μάλλον ίσως όντως να μην σε καταλάβω ποτέ, όπως λες, σε ικανοποιητικό βαθμό... Μου αρέσεις όμως. Μου αρέσεις όπως είσαι. Μου αρέσεις ακόμα και με τα ξεσπάσματα σου. Μου αρέσουν τα νεύρα σου και μου αρέσουν τα ελαττώματα σου γενικά. Το ρομαντικοποιώ τώρα και αυτό γιατί φαντάζομαι πως θα ήταν αυτή η κατάσταση αν είμασταν μαζί στον ίδιο χώρο. Αναρωτιέμαι, θα μπορούσες να νευριάσεις μαζί μου το ίδιο και από κοντά;

Άλλο ένα βράδυ που σε έχω σε κλήση και σε νιώθω κοντά μου. Και σε ευχαριστώ πολύ για αυτό. Μακάρι να ένιωθες για μένα έστω και λίγο αυτό που νιώθω εγώ για σένα...

[feggaroneira]

Τι είναι ο έρωτας τελικά;

ΤΙ σημαίνει να αγαπώ και να αγαπιέμαι;

Ποιος ορίζει την σημασία της αγάπης;

Ποιος μπορεί να την ορίσει;

Πάντως σίγουρα όχι οι ερωτευμένοι.

Ίσως οι πληγωμένοι να σου πουν περισσότερα αν τους ρωτήσεις.

Προσωπικά δεν έχω ερωτευτεί αληθινά πολλές φορές στην ζωή μου.

Μόνο μια.

Μία και αληθινή.

Μία που με άλλαξε.

Και μου έμαθε τόσα πράγματα.

Όλες οι υπόλοιπες φορές, ήταν πλατωνικες.

Εφηβικοι έρωτες που κράτησαν για μια στιγμή.

Κυριολεκτικά.

Τότε δεν ένιωθα πραγματική αγάπη για κανέναν.

Μονό έλξη.

Έλξη που σιγά σιγά έσβηνε με τα χρόνια,

όπως μεγαλώναμε.

Δεν ήταν έρωτας εκείνος.

Έναν μόνο άνθρωπο ερωτευθηκα.

Κι έτσι όπως τον ερωτεύτηκα, σιγά σιγά άρχισα να τον αγαπάω.

Να τον αγαπάω τυφλά χωρίς όρια.

Αυτός ο άνθρωπος που ήρθε τόσο ξαφνικά στην ζωή μου, ήταν η πρώτη μου αγάπη.

Εκείνος που μου κράτησε για πρώτη φορά το χέρι με καλοσύνη, αλλά μετά με άφησε απότομα.

Ενώ δίπλα μου υπήρχε γκρεμός.

Και εγώ έχασα την ισορροπία μου και έπεσα.

Και έτσι οπως έπεφτα είδα εκείνον,

να μου κουναει χαρακτηριστικά το χέρι ως σήμανση για "αντίο".

Και εκεί ήταν που έχασα τελείως τον έλεγχο.

Δεν ξέρω αν έχετε δει αυτό το "τρεντ" στο τικτοκ,

που λέει "there was before you and there was  during you. For some reason I didn't think there would be an after you".

Την συγκεκριμένη έκφραση την άκουσα πριν 4 μέρες μετά από 8 μήνες.

Παρατηρώντας τον εαυτό μου σήμερα, μπορώ να πω πως όλα έχουν αλλάξει.

Και ναι όπως στο τρεντ, υπήρξαν δυο μεγάλες αλλαγές από την στιγμή που αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε στον δρόμο μου.

Η πρώτη ήταν από το "πριν" στο "μεταξύ".

Μία αλλαγή που μου έδωσε δύναμη,

ελπίδα,

που μου έμαθε πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι,

και που μου έδειξε ότι αξίζω την αγάπη.

Μου έφερε στη ζωή έναν ��νθρωπο που έγινε κομμάτι της καρδιά μου,

που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου και μου έμαθε πόσο σημαντικό είναι να τολμάς για αυτά που θες και για αυτά που αγαπάς.

Όλοι μου έδειχναν το αντίθετο.

Ζούσα με τα "καλύτερα να μην το προσπαθήσεις, θα πληγωθείς."

Γιατί βασιζομουν πολύ στους άλλους.

Τον ευχαριστώ πάρα τα όσα έχουν γίνει.

Αυτό όμως που ένιωθα για αυτόν δεν ήταν απλά έρωτας.

Ήταν αγάπη.

Πραγματική, απόλυτη αγάπη.

Γεμάτη αφοσίωση.

Αγάπη που δεν μπορούσα να περιγράψω με λέξεις.

Πρώτη φορά μου συνέβη αυτό.

Εμένα. Που γράφω κάθε συναίσθημα, κάθε σκεψη σε χαρτί.

Όσο ήμασταν μαζί, δεν μπορούσα να γράψω. Γιατί δεν ήξερα τι να γράψω.

Πως να εκφράσω όλα όσα νιώθω μέσα μου σε απλές λέξεις.

Δεν μπορούσα.

Με έκανε να νιώθω κάτι διαφορετικό.

Κάτι όμορφα παράξενο.

Κάτι που δεν είχα ξανά νιώσει πότε.

Και όσο τον κοιτούσα, ένιωθα πως το μόνο που θέλω είναι να είμαι μαζί του.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν το δεύτερο μου σπιτι, άλλο που αποφάσισε να μου κλείσει δυνατά την πόρτα και να φυγει όπως όλοι οι άλλοι.

Έτσι η δεύτερη αλλαγή ήταν από το "μεταξύ" στο "μετά" από αυτόν.

Αυτό μπορώ να το περιγραψω με λέξεις.

Π Ο Ν Ο Σ.

Βαθύς πόνος.

Πληγώθηκα πολύ.

Κάτι μέσα μου έλειπε.

Κάτι μέσα μου έσβησε.

Ένα κομμάτι της καρδιάς μου έσπασε.

Εκείνη την ημέρα που με άφησε, ένιωθα λες και όλος ο κόσμος γύρω μου γκρεμιζονταν.

Ημουν εγω στην μεση, και γύρω μου οι πολυκατοικες που έπεφταν μια μια και κατεδαφυζονταν,

και εγώ εκεί κοιτάζοντας 'τες, γεμισμενη με φόβο,

άγχος.

Η ψυχή μου ήταν κενή.

Τα μάτια μου κατακόκκινα από το κλάμα

Και το σώμα μου ετρεμε ολόκληρο.

Αυτες οι πολυκατοικες ήταν γεμάτες με λόγια.

Λόγια που μου έλεγε κατά την διάρκεια της σχέσης μας.

Έβλεπα την πολυκατοικία που στην κορυφή της ήταν χαραγμένες οι λέξεις "δεν θα σε αφήσω ποτέ",

να γίνεται χίλια κομμάτια.

Τα κομμάτια αυτά αντιπροσωπευουν πλέον τις αναμνήσεις μας.

Τα λόγια που ειπώθηκαν και χάθηκαν με μια απλή κουβέντα "δεν μπορώ πρέπει να φύγω"

Και λένε πως κανένας που αγαπα δεν φευγει τόσο εύκολα.

Μα εσύ το έκανες.

Τοσο απλά.

Ακομα και όταν μου έλεγες πως δεν θα μου το έκανες ποτέ.

Δεν θα με άφηνες.

Κι εγώ σε πίστευα.

Σε εμπιστευομουν.

Κι όμως με άφησες.

Κι όταν μετά από καιρό διαισθανθηκες πως επιτέλους κατάφερα να σηκωθώ στα πόδια μου και σιγά σιγά ξεκίνησα να προχωρώ μπροστά,

γυρισες πίσω

Και έδωσες πάλι τόσες υποσχέσεις.

Τόσα λόγια.

Μα αυτήν την φορά εγώ δεν μπορούσα να σε εμπιστευτώ.

Βλεπεις η καρδιά μου είναι εύθραυστη.

Δύσκολα κατάφερα να κολλήσω με λίγο ζελοτειπ τα κομμάτια της.

Κι όμως σε συγχωρεσα.

Αλλά μου είπες ψέματα.

Τόσα ψέματα.

Επέλεξες "τις φίλες σου".

Και κατά τα άλλα υποτίθεται χωρίσαμε για την απόσταση.

Και τώρα τι;

Μετα απο όλα αυτά γυρνάς να μου πεις ότι με αγαπάς;

Ότι θες να ξανά προσπαθήσουμε;

Όταν χωρίσαμε μου είπες χαρακτηριστικά "δεν πρόκειται να βρούμε τρόπο."

Και με άφησες και προχωρήσεις τον δρόμο σου χωρίς να κοιτάξεις πίσω.

Χωρίς να σε νοιάζει για τα συντρίμμια της καρδιά μου.

Έτρεξες σε άλλες αγκαλιές.

Αλλού έδωσες τα φιλιά σου.

Και εγώ έμεινα εκεί να σε κοιτάω και να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος,

να αναρωτιέμαι αν όντως αξιζω την αγάπη.

Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα πολύ για εμάς τους δύο.

Έδωσα την ψυχή μου ολοκλρηση.

Προσπάθησα να φτιάξω τα πράγματα οσο εσύ μου έλεγες "πως δεν θα πετύχει το μεταξύ μας, έτσι και αλλιώς η απόσταση θα μας χωρίσει."

Ήσουν απαισιόδοξος.

Έλα όμως που δεν ήταν η απόσταση.

Ίσως το χειρότερο από όλα ήταν ότι σε παρακάλεσα να μείνεις ενώ εσύ έπαιζες μαζί μου.

Γιατί δεν ήθελα να ζήσω χωρίς εσένα.

Ενώ ήξερα πως μπορούσα,

δεν ήθελα.

Αλλά η άρνηση μου απέναντι στο τι μπορούσα ήταν μεγαλύτερη.

Και αυτό με σκότωνε.

Και όταν γύρισες εν τέλει,

όσο και να ήθελα να τα δώσω όλα,

να κάνουμε μια νέα αρχή,

δεν μπορούσα.

Όσο και να σε αγαπουσα,

επέλεξα να σε αφήσω να φύγεις.

Γιατί ακόμα πονούσα.

Και η απάντηση σου;

Με τσάκισε.

Βλέπεις ήθελες να είσαι μαζί μου γιατί σου έλειψε να υπάρχει κάποιος άνθρωπος να σε αγαπάει όσο σε αγαπουσα.

Να δίνει την ψυχή του ολόκληρη.

Μα εσύ το μόνο που έκανες ήταν να χρησιμοποιείς λόγια.

Λόγια με ψεύτικες υποσχέσεις.

Ψεύτικα σαγαπω.

Αλλά ξέρεις κάτι.

Λυπάμαι, αλλά με έχασες.

Κι εσύ ήσουν αυτός που το επέλεξε αυτό.

Γιατί η ζωή είναι οι επιλογές μας.

[tonousassremalia]

Γεια σου σου έστελνα ασκς πριν δύο χρόνια περίπου άμα θυμάσαι μια μελωδία(δεν την βρίσκω γαμώ στα emojis🥲)Σε είχα χάσει για λίγο καιρό αλλά είδα όλα αυτά τα ασκς που σου κάνουν.Θελω να σου πω ότι είσαι πάρα πολύ δυνατή με όλα αυτά που πέρασες εξαιτίας αυτού του,ούτε και εγώ ξέρω πως να τον πω σοβαρά τώρα γιατί το μαλάκας είναι λίγο μπροστά σε όλα αυτά που έκανε.Ελπιζω να είσαι καλύτερα μέρα με την μέρα και να χαμογελάς γιατί αξίζεις τα καλύτερα.Ειμαι πραγματικά περιφανή για το γυναικείο φύλο γιατί με αυτά που βλέπω πως περνάνε πολλές γυναίκες και τα ξεπερνάνε μόνες τους είναι πολύ όμορφο❣️

🎶 γεια σου κουκλα μου!! Χαίρομαι που ξανά έστειλες , εννοείται σε θυμάμαι ! Ελπίζω να εισαι καλά και χαρούμενη! Ευχαριστώ ματάκια μου για τα όμορφα λόγια ! Όλες κρύβουμε μια δύναμη μέσα μας και στις δύσκολες καταστάσεις χάρη σε αυτή τα καταφέρνουμε και τα βγάζουμε πέρα! Είμαστε όλες και όλοι πολύ πιο δυνατοί απ όσο φανταζόμαστε. Λοβ γιου!

[kati-diaforetiko]

Αυτό που θα πω εγώ παρόλο που θέλω να βρίσω τα κομπλεξικα μιάσματα που κρύβονται πίσω από το πληκτρολόγιο που τους πήρε η μάνα τους.. θα πω ότι όχι μόνο έχεις δύο μάτια που χάθηκα όταν τα κοίταξα.. όχι δύο χείλια που μοιάζουν πιο απαλά κ από μετάξι.. όχι μόνο τα μαλλιά σου θυμίζουν ανέμελες ελεύθερες θάλασσες.. αλλά το ότι τους κάνεις ένα κωλοδάχτυλο κ τους λες γαμω τη μάνα σας χωρις καν να το πεις.. σε κάνει τη ΠΙΟ γαμάτη!! 👑😍 Keep being amazing like that cause u're fucking GORGEOUS! Δηλώνω φαν!

Δεν κλαίω εγώ, εσείς κλαίτε… 🥺

Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου, να είσαι καλά! ❤️

[psyxhmou]

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος ,με παιδεία ,και πολύ όμορφη καθαρή ψυχή γεμάτη αγάπη .Σου αξίζει ότι καλύτερο ,να βρεις κάποιον που θα σου δίνει και θα του δίνεις αγάπη και να είσαι σε μια ευτυχισμένη σχέση και κατ επέκταση ζωή! Φοβερά ταλαντούχα στην συγγραφή και κανόνισε να το κυνηγήσεις! Νιώθω περήφανος που σε γνώρισα και η αλήθεια είναι ότι η γνωριμία μας σημάδεψε και εμένα ,σαν να εκπληρώθηκε ένα πεπρωμένο, παράλληλα. Σου εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να είσαι ευτυχισμένη ,γιατί σου αξίζει !!

Υ.Γ: Κανόνισε να χαμογελάς πιο συχνά σου πάει πάρα πολύ !!

Υ.Γ2: Σε νοιάζομαι, απλά λόγω συνθηκών πλέον οφείλω να είμαι πιο διακριτικός !

Υ.Γ3: Ελπίζω να έγραψες καλά σήμερα 🙂

Κράτησα αυτό το ανώνυμο να το απαντήσω πριν κοιμηθώ γιατί με έκανε να χαμογελάσω και να γεμίσω ταυτόχρονα και με μια θλίψη.

Για αρχή θέλω να σε ευχαριστήσω για τα όμορφα λόγια σου (και ας μην πιστεύω ούτε τα μισά από αυτά που είπες), ελπίζω να βρεθεί κάποτε κάποιος που να αξίζει τον χρόνο και όλη αυτή την αγάπη που έχω μέσα μου και την σκορπίζω σε λάθος ανθρώπους και που θα μου δώσει πίσω μόνο χαρές και όχι δάκρυα. Ξέρω ότι έχουν έρθει έτσι τα πράγματα και καταλαβαίνω απόλυτα (εξάλλου τα είχαμε συζητήσει και από κοντά, ξέρεις εσύ), δεν σου κρατάω κακία ή γενικότερα. Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον παρ' όλα αυτά και περισσότερο από όλα ευχαριστώ πολύ για την μικρή ιστορία που μου επέτρεψες να ζήσω. Να σε προσέχεις<3

[fortizwmpyres]

Και περίμενα, περίμενα να γίνουν όλα όπως πριν.

Και πνιγόμουν, μέσα στα βάθη της καρδιάς και της ψυχής μου που σε αγάπησα, τόσο βαθιά και τόσο αληθινά.

Και κάθε φορά που η σκέψη μου κατέληγε σε εσένα, τα δάκρυά μου κυλούσαν ανεξέλεγκτα.

Και κάθε φορά που ήθελα να σου στείλω, δεν το έκανα, γιατί δεν το άντεξες τελικά όλο αυτό.

Γιατί τελικά τα λόγια είναι πολύ πιο όμορφα από τις πράξεις.

Νόμιζες ότι εγώ είμαι για εσένα, αλλά έκανες πολύ μεγάλο λάθος.

Εγώ δεν είμαι για κανέναν, δεν το βλέπεις;

Είναι ξεκάθαρο πλέον.

Η ζωή σου μπήκε σε μία σειρά.

Τα άτομα που σε περικυκλώνουν είναι τα σωστά πλέον.

Εγώ δεν έχω θέση εδώ, είναι κατανοητό.

Και δεν έχει σημασία τίποτα άλλο..

Γιατί εγώ ποτέ δεν σου έδωσα σημασία.

Γιατί εγώ ποτέ δεν σε εκτίμησα.

Ποτέ δεν σε έκανα να χαμογελάσεις.

Ποτέ δεν σε έκανα να αισθανθείς καλά.

Γιατί όλοι κοιτούν την πάρτη τους.

Γιατί εγώ ποτέ δεν νοιάστηκα για εσένα.

Ίσως ποτέ να μην σε αγάπησα, έτσι;

Σου εύχομαι να βρεις όλα όσα επιθυμείς, να αγαπήσεις αληθινά τον εαυτό σου, τον κόσμο γύρω σου, τον κόσμο εκείνον που σε νοιάζεται και να βρεις έναν άνθρωπο που θα σε αγαπήσει δυνάτα και με πάθος, που θα σου δώσει όλα όσα επιθυμείς, που θα είναι πάντα εκεί για εσένα, που θα γίνεται θυσία για εσένα, που θα σε κοιτάει και θα νιώθει ευτυχία, θα νιώθει ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου, ακριβώς ετσι όπως τα είχες ονειρευτεί και έτσι όπως ακριβώς τα είχες πει και σε εμένα μία βραδιά, που μάλλον, ασυναίσθητα, σου ξέφυγαν.

Αυτά, όμως, τα λες σε κάποιον που θέλεις να τα κάνεις πραγματικότητα μαζί του, σε κάποιον που δεν θέλεις να χάσεις, σε κάποιον που ό,τι και εάν γίνει, δεν θα τον αφήσεις ποτέ.

Μα, προχώρησες.

Και γελάω με πικρία, καθώς νευρίαζες όταν συχνά το ανέφερα, μα κάτι ήξερα.

Ήξερα ότι θα συμβούν όλα αυτά, πες το γαμημένη διαίσθηση.

Αλλά όσο και να το ξέρεις, ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος για τον πόνο που θα νιώσεις στην καρδιά σου.

Κάτι τελευταίο: εύχομαι να γίνεις ο εαυτός σου, εκείνος ο χαμογελαστός, τρυφερός και γλυκός άνθρωπος που είχα την τύχη να γνωρίσω, εκείνος ο άνθρωπος που με την παρουσία του και μόνο φωτιζαν τα παντα γυρω του.

Να είσαι καλά και να προσέχεις.

(Αυτό το γράμμα γράφτηκε, λίγες ώρες πριν οι δρόμοι μας χωρίσουν οριστικά.

Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου προσέφερες και που με έκανες να πιστέψω στην αληθινή αγάπη, έστω και για λίγο.)

[melirrytos]

Φτιάξε τσαγακι να σου πω γκομενικα.

Έχω λοιπόν σχέση εδώ και 1,5+ χρόνο. Ξεκινάμε όλα όμορφα, άνθρωπος συνεσταλμένος και να μη δείχνει τι νιώθει, ούτε καν να έχει γνώση για το τι αισθάνεται. Ερχόμαστε πάρα πολύ κοντά, κάτι πραγματικά ξεχωριστό αλήθεια, και εκείνος έτσι ένιωθε. Σκάει πρώτη καραντίνα, βρισκόμαστε ξανά όλα καλά.

Σκάει δεύτερη καραντίνα. Ξεκινάμε καλά, αλλά κάπου στους 3 μήνες το χάνουμε. Δεν αρνούμαι ότι έφταιξα. Μαλακίες δικές μου και δικές του. Πιο μεγάλο θέμα να έχω που δεν επικοινωνούσαμε επαρκώς. Και να που φτάνουμε σε έναν τελικό τσακωμό λοιπόν. Μιλάμε από τηλέφωνο μου λέει δεν μπορώ να σε πληγώνω άλλο ας χωρίσουμε. Του λέω κι όταν γυρίσουμε στον τόπο που σπουδάζουμε τι; (Είμαστε ίδια παρέα.) Μου λέει το βλέπουμε τότε. Φτιάχνω βαλίτσες, 6ωρο ταξίδι μέσω καραντίνας, αλλαγή λεωφορείων, ταξί κτλπ. Τον βρίσκω. Αγκαλιές, φιλιά, σεξ, όλα μου λέει "αβίαστα μου βγαίνουν, επειδή έχουμε παρελθόν". "Δεν θέλω σχέση και δεν φταις εσύ". Να του λέω ότι ήρθα για να προσπαθήσουμε, εκείνος να λέει ότι δεν θέλει, να λέει ότι τείνει προς το φιλικό, το βράδυ σεξ, φιλιά, τρυφερότητα, αγκαλιές μετά από εφιάλτες, κλάματα από μεριάς μου. Να βγαίνουμε βόλτες και να με κρατάει από το χέρι και από "συνήθεια" κάθε φορά που του άφηνα το χέρι να το ψάχνει πάλι. Να του λέω τόσο καιρό για αυτό φώναζα, να επικοινωνούμε. Μου λέει δεν έχει αλλάξει κάτι στο πώς μιλάμε, το ένα, το άλλο. Λέει δεν θέλει να με πληγώσει, λες και είμαι 5 χρονών και δεν ξέρω τι με πληγώνει. Να λέει έχω πρόθεση να μιλήσω και με άλλες, να πάω και με άλλες, να του εξηγώ ότι είναι λογικό, 5 μήνες αποξενωθηκαμε, και η προθέσεις πάντα μένουν στα λόγια. Να του λέω σήμερα το πρωί να έρθει ξανά το βράδυ να τον έχω αγκαλιά, μου λέει δεν είμαστε σε σχέση, δεν γίνεται να περιμένεις από εμένα να σε βλέπω συνέχεια. (Να σημειωθεί ότι είμαστε μόνοι μας εδώ.) Θέλω τόσο πολύ να τον ξανακερδισω να με ξαναερωτευτει, δεν αντέχω να ξυπνάω και να μην είναι δίπλα μου και δεν ξέρω τι να κάνω.

Συγγνώμη για το κατεβατο, έπρεπε να το βγάλω από μέσα μου γιατί με τρώει κάθε μέρα. Σε ευχαριστώ που το διάβασες, και να ξέρεις η σελίδα σου μου δίνει κουράγιο και λόγο να βγάζω από μέσα μου το κλάμα και τον πόνο που νιώθω εδώ και ένα μήνα. Ελπίζω να είσαι καλά ❤️

Κολλητή πολύ περίπλοκη κατάσταση. Από τη μια θα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο να φύγεις μακριά από μια τοξική κατάσταση που δεν σε εκτιμάει και από την άλλη αν θα κρατήσεις κοντά σου έναν άνθρωπο που αγαπάς και ας είναι τοξικός. Δεν ξέρω ποια επιλογή θα έκανα προσωπικά, μάλλον τη δεύτερη γιατί δεν έχω ιδιαίτερη αυτοεκτίμηση και δένομαι πολύ με ανθρώπους και δεν μπορώ να τους αφήσω. Θα πρέπει μέσα σου να ζυγίζεις αν θα είσαι καλά σε αυτή τη κατάσταση χωρίς να πληγωθείς και αποκτήσεις τραύμα. Δυστυχώς δεν γίνεται να του δώσεις να καταλαβει πώς πραγματικά έχουν τα πράγματα γιατί έχει κόμπλεξ και έχει κολλήσει το μυαλό του. Ακόμα και το να μείνεις μαζί του υπό τους όρους του δεν είναι σίγουρο ότι θα σε πάει πάει που θες. Θα σου πω μόνο ότι είναι ορθό να φεύγουμε από κάπου που δεν μας εκτιμάνε και πάρ'το όπως θες.

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια πραγματικά. Χαίρομαι που κάνει και κάτι καλό.❤

[justforbooks]

Το έχεις σκεφτεί ποτέ; Γιατί θες συνέχεια να λες “ευχαριστώ”; Επειδή είσαι πάνω απ’ όλα καλός χαρακτήρας; Επειδή θες να σε αγαπούν και να σε εκτιμούν όλοι; Γιατί απλά δυσκολεύεσαι να χαλάσεις χατίρια; Θες να μάθεις ποια είναι η απάντηση;

Όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα! Γιατί η ανάγκη σου να ευχαριστείς συνέχεια τους άλλους χωρίς να λαμβάνεις υπόψη τα πραγματικά σου συναισθήματα μπορεί να κρύβει περισσότερα απωθημένα απ’ όσο φαντάζεσαι.

Αν είσαι λοιπόν ο τύπος που νιώθεις μια ακατανίκητη ώθηση να ευχαριστείς συνέχεια τους άλλους, θα πρέπει να μάθεις ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι νιώθουν την έντονη ανάγκη να ευχαριστούν τους άλλους είτε βρίσκονται σε μία σχέση είτε στη εργασία τους είτε στο φιλικό τους περιβάλλον είτε γενικότερα.

Πιο συγκεκριμένα η ανάγκη πολλών ανθρώπων να ευχαριστούν τους άλλους τείνει να σχετίζεται με ζητήματα αυτοεκτίμησης. Η εξίσωση είναι απλή. Άτομα που θέλουν να ευχαριστούν συνέχεια τους άλλους είναι πολύ πιθανό να πιστεύουν ενδόμυχα ότι αν είναι πάντα δεκτικοί φροντίζοντας να ικανοποιούν τους άλλους, θα εισπράξουν πιο εύκολα την αποδοχή τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς μάλιστα μπορεί να μπερδεύουν την τάση τους να ευχαριστούν τους άλλους, με την καλοσύνη.

Πώς μπορείς να καταλάβεις, όμως, αν ανήκεις στην κατηγορία εκείνων που θέλουν συνέχεια να ευχαριστούν τους άλλους; Ορίστε μερικά σημάδια:

Συμφωνείς μαζί τους ενώ κατά βάθος διαφωνείς

Η ενεργητική ακρόαση αποτελεί μια πολύ σημαντική κοινωνική δεξιότητα. Όμως το να συμφωνείς φαινομενικά με κάτι ενώ ουσιαστικά διαφωνείς, μπορεί να σε κάνει να υιοθετείς συμπεριφορές οι οποίες είναι ενάντια στις αξίες σου και σου δημιουργούν εσωτερικές συγκρούσεις επιβαρύνοντας της ψυχολογία σου.

Δεν μπορείς να πεις ΟΧΙ

Δεν μπορείς να είσαι υπεύθυνος συνέχεια για την ικανοποίηση των αναγκών των άλλων. Παρέχεις φροντίδα και υποστήριξη στους άλλους επειδή το θες και από αγάπη αλλά να θυμάσαι ότι οι γύρω σου σέβονται περισσότερο αυτόν που θέτει ευκρινή όρια και είναι δίκαιος, παρά εκείνον που υποχωρεί συνέχεια. Μην ξεχνάς ότι δεν είναι εύκολο να φτάσεις τους στόχους σου αν δεν υψώσεις το ανάστημά σου.

Συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με τους άλλους

Είναι λογικό ο κάθε άνθρωπος να ενεργοποιεί μια διαφορετική πτυχή του χαρακτήρα σου. Σκέψου όμως ότι όσοι προσπαθούν να ευχαριστούν συνέχεια τους άλλους, συνήθως παραγκωνίζουν τις δικές τους ανάγκες, ματαιώνουν τους δικούς τους στόχους και είναι ετεροπροσδιορίζόμενοι. Οι έρευνες δείχνουν ότι τέτοια άτομα βιώνουν έντονες εσωτερικές συγκρούσεις οι οποίες οδηγούν σε άγχος, φόβο, κατάθλιψη.

Πιστεύεις ότι είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων

Είναι πολύ σημαντικό, αν και πολύ δύσκολο, να μπορείς να αναγνωρίζεις πώς ακριβώς η συμπεριφορά σου επηρεάζει τους άλλους. Όμως η πίστη σου ότι μπορείς να κάνεις κάποιον χαρούμενο δεν είναι πάντα λειτουργική. Η πρόθεσή σου σίγουρα είναι πολύ σημαντική αλλά ποτέ μην ξεχνάς ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τα συναισθήματα του.

Αναζητάς συνεχώς επιβεβαίωση μέσα από τον έπαινο

Τα άτομα που θέλουν να ικανοποιούν συνέχεια τους άλλους βασίζονται εξ ολοκλήρου στην επιβεβαίωση. Αναζητούν τον έπαινο, τα όμορφα λόγια κτλ. Αν η αυτοεκτίμησή σου εξαρτάται αποκλειστικά από το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα, τότε είναι πιο πιθανό να νιώθεις καλά μόνο όταν κατακλύζεσαι από θετικά σχόλια. Αλλά επειδή δεν θα εισπράττεις πάντα μόνο θετικά σχόλια, όταν δέχεσαι αρνητικά το πιθανότερο είναι ότι δυσκολεύεσαι να τα διαχειριστείς.

Άλλαξε το!

Αρχικά, μάθε να λες όχι σε κάποια πράγματα. Στη συνέχεια, προσπάθησε να εκφράσεις την άποψη σου και τα συναισθήματα σου. Κάθε βήμα που κάνεις θα σε βοηθήσει να αποκτήσεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Το βασικότερο όμως για να αλλάξει αυτή η συμπεριφορά είναι να καλλιεργήσεις την πίστη στον εαυτό σου, τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητά σου. Να μάθεις να έχεις επαφή με τον εαυτό σου, να αναγνωρίζεις τις δικές σου πραγματικές ανάγκες, να ζητάς αυτό που θες, να βάζεις σωστά όρια.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[b1ttersw3etmelanchol1a]

Είναι τόσα πράγματα που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου ή τουλάχιστον να σου τα πω. Σήμερα πήγα με τις φίλες μου στο ΑΠΘ και είχε συναυλία που έπαιζαν  ρεμπέτικα. Ήταν υπέροχα με μπύρα στο ένα χέρι στο άλλο τσιγάρο και ο κόσμος να τραγουδάει. Έπειτα φύγαμε γιατί ξεκίνησε να βρέχει και τρέχαμε στον δρόμο για να μην βραχουμε , εγω με το μπουφάν στο κεφάλι δεν κατάφερα και πολλά... κατέληξα να γίνω λούτσα καπως γελούσαμε με αυτήν την ατυχία. Εγώ το έβρισκα τόσο ρομαντικά χαζό. Γύρισα σπίτι και ήθελα να εί��αι εκεί να κοιμηθούμε αγκαλιά παρόλα αυτα έβαλα να ακούσω λίγο ραδιοφωνο, έτσι να μελαγχολησω λίγο και μέσα στον χαμό των σκέψεων μου. Σκέφτηκα πως θα ήταν αν ήσουν μαζί μου σε όλες αυτές τις στιγμες παρόλα αυτά εσύ είσαι πάντα μαζί μου ,μεσα στην σκέψη μου. Ξέρω πως δεν γίνετε να συνηπαρξουμε μαζί, θέλω να πω πως δεν γίνετε να έχει διάρκεια όλο αυτό. Απλά είναι κάτι τέτοιες στιγμές, ρομαντικές, που σου φέρνουν μια γλυκιά μελαγχολία ξέρω πως θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σου. Και ως εκεί Τετ 12:46 π.μ. Ο χρήστης Thanos έστειλε 21 Απρίλιος στις 12:46 π.μ. Διάβασα ξανά και ξανά το μήνυμα σου και δεν βρίσκω τα σωστά λόγια να πω. Είναι... όμορφα αληθινό. Και προσπάθησα να γράψω πράγματα αλλά δε μου άρεσε τίποτα. Σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες όσα συνέβησαν σήμερα μαζί μου. Καταλαβαίνω αυτο που λες για τις στιγμές... Σήμερα βρέθηκα στη βόλτα μου στην αρχή της Αντιγονιδων και σκέφτηκα πως θα ήταν αν σε πετύχαινα εκεί. Και καταλήγω στο ότι όταν οι στιγμές έρχονται στο μυαλό, θα είναι όμορφες. Αυτά είναι τα λίγα λόγια τα οποία δεν έσβησα και σου τα στέλνω.

[miazwgrafiaa]

Συχνά νιώθω πολύ μικρή μπροστά στον κόσμο. Όλα μοιάζουν τεράστια και η πραγματικότητα κάνει πολύ θόρυβο.

Όλα είναι τόσο υπερβολικά και είναι λες και κάτι με κατακλύζει.

Αυτό το συναίσθημα συνήθως σωματοποιειται. Ξαφνικά η διάθεση μου αλλάζει, νιώθω αδύναμη ,σαν να κρυώνω, συχνά συνοδεύσετε από πονοκεφάλους ή ταχυκαρδίες.

Δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εκφράσω με λόγια , είναι μια περίεργη κατάσταση για την οποία αποφεύγω να μιλάω με τον φόβο ότι θα με πουν τρελή ή θα με τρέχουν σε γιατρούς.

Κάθε φορά που βρίσκομαι σε αυτή ην κατάσταση ειμαι εξαιρετικά εξαρτημένη από άλλους. Ζητάω την συναισθηματική επιβεβαίωση και την παρουσία κάποιου γιατι δεν θελω να μένω μόνη μου, και συχνά αποζητω οποιουδήποτε είδους επαφή(κάποιοι με λένε αγκαλίτσα και λιώνει η ψυχή μου).

Ποιο είναι το όλο νόημα αυτού του κειμένου?

Λοιπόν όταν βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση οι πιο μικρές πράξεις και σκέψεις με επηρεάζουν διαφορετικά.

Είναι στιγμές που ακούω φράσεις οπως

《Έφαγες σήμερα?》

《Ήπιες όσο νερό χρειάζεσαι?》

《Χαίρομαι που κατάφερες να ολοκληρώσεις αυτό που έκανες》

《Ξεβαψου πριν πας για υπνο》

《Ξεκουράσου γιατι προσπάθησες πολύ σήμερα》

《ειμαι περήφανος/η για εσενα》

《πήγαινε για ύπνο είσαι κουρασμένη》

Και πολλά άλλα από άτομα κοντινά μου, φράσεις που χρησιμοποιούν και χρησιμοποιώ και εγώ πολύ την καθημερινότητα μου.

Φράσεις που περνάνε απαρατήρητες και δεν εκτιμώνται πραγματικά ποτέ.

Λόγια που δείχνουν ενδιαφέρον και αγάπη αλλά τα αντιμετωπίζουμε τόσο πεζά.

Ξέρω στους περισσότερους φαίνονται 'μικρά' και 'ασήμαντα' όμως για εμένα έχουν μνημειώδη σημασία.

Αλλά είναι τι μένει από το εγκάρδιο ενδιαφέρον και τι μας βγάζει η αγάπη προς τον άλλον είτε είναι φίλος είτε σχέση είτε οτιδήποτε.

Ενδιαφέρον και ανησυχία για την καθημερινότητα του, τις συνήθειες του, τα επιτεύγματα Του. Γιατι οι αληθινοί ανθρώπινοι δεσμοί δεν κρίνονται στα μεγάλα λόγια αλλά τις μικρές 'ασήμαντες' και 'απαρατήρητες' πράξεις ενδιαφέροντος. Όχι τα μεγάλα λόγια που όλα ακούγονται όμορφα τα αυτιά αι εν ΧΟΥΝ ουσιαστικό νόημα κανένα.

Άρα αυτό το κείμενο είναι ένα ευχαριστώ. Πολύς μονόλογος για να πω ένα ευχαριστώ στα άτομα που με αγαπάνε και χαίρονται με τις χαρές μου, λυπούνται όταν δεν ειμαι καλά και δεν προσέχω τον εαυτό μου, είναι εκεί κάθε μέρα μαζί μου ακόμα και απο απόσταση και πάρα τις δυσκολίες μου με αγαπάνε και προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα μαζί.

[kati-diaforetiko]

Γενικά δεν ξέρω τι φάση με τα ανωνς το τελευταίο διάστημα. Το τυμβλρ που γνωριζα έχει χάσει την αξία του και έχει γεμίσει από αρνητικά και κομπλεξικά σχόλια. Είστε για τον πουτσο όσοι μπαίνετε στη διαδικασία να κράξετε ένα άτομο που ούτε καν γνωρίζετε μέσω ανων. Σας λυπάμαι όλους σας που μας βρωμίζετε τον τοίχο μας με τοξικότητα και γελοιότητα. Καραγκιοζηδες. Εισαι μια κουκλα και ελπίζω κανείς βλακας να μη σε πείσει για το αντίθετο. Στο κάτω κάτω η ομορφιά είναι υποκειμενική και δεν αρέσουμε σε όλους και αυτό είναι και το πιο όμορφο. Υπάρχουμε για να ξεχωρίζουμε και εσυ εισαι εισαι μοναδική , μόνο αυτό να θυμάσαι ,καμία δεν είναι εσυ.

Αγαπούλα μου, το ξέρω, κι εσύ το ίδιο ακριβώς! Ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου!🌹🌹❤

[cowsnboys]

Πολύ καλό για να είναι αληθινό.

Είχα αποφασίσει την Παρασκευή το απόγευμα να κατέβω στα Χανιά για να πάρω το δώρο για τα γενέθλια μιας φίλης και επ ευκαιρίας να καθίσω να δω και το ηλιοβασίλεμα από την αγαπημένη μου αποβάθρα..

Η αλήθεια είναι πως ένοιωθα κάπως κουρασμένη από την προπόνηση που είχα το πρωί και το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ αλλά εν τέλη σηκώθηκα και ντύθηκα γιατί έπρεπε να πάρω το δώρο.. Ένα λαδί παντελόνι έβαλα, με πολλές τσέπες για να μην κουβαλάω τίποτα στα χέρια και το μαύρο μου το τιραντάκι. Στη διαδρομή επειδή είχα πρόσφατα ξυρισει το μισό μαλλί από την μια πλευρά, ένοιωθα κάπως άβολα με τα βλέμματα των περαστικών. Αλλά στην τελική ούτε που με ένοιαζε ή τουλάχιστον δε θα έπρεπε να με νοιάζει. Τέλος πάντων, έφτασα στα Χανιά ,πήρα το δώρο και ύστερα κατευθύνθηκα προς την αποβάθρα. Έκατσα κάτω και πήρα μια βαθιά ανάσα για να αποβαλλω το άγχος. Η διαδρομή προς τα Χανιά με αγχωνε πάντα. Ήταν μεγάλη και λάτρευα να περπατάω τόση ώρα και να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου μα μου κοβόταν η ανάσα κάθε φορά που στον δρόμο μου συναντούσα κόσμο.. και η συνομιλία μου με τον υπάλληλο στο μαγαζί με αγχωσε, μα πήγε καλά μπορώ να πω. Κατάφερα να περιορίσω κάπως το άγχος μου. Μια μπλούζα με συγκεκριμένη στάμπα πάνω πήρα για δώρο στην φίλη μου , για όποιον αναρωτιέται.

Πέρασαν λίγα λεπτά αφότου είχα κάτσει και ηρέμησα κάπως. Αρχίσω λοιπόν να παρατηρώ το τοπίο γύρω μου. Αρκετός κόσμος. Αλλά Παρασκευή απόγευμα ήταν, άρα λογικό. Εκεί που καθόμουν όμως τους έβλεπα όλους μα δεν ήταν κάνεις κοντά μου. Ένοιωθα ασφαλής. Ακούμπησα με τα πόδια μου το νερό και χάθηκα στις σκέψεις μου. Και αλήθεια δε θυμάμαι τι ακριβώς σκεφτόμουν. Αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Σημασία είχε αυτό που επρόκειτο να συμβεί λίγα δευτερόλεπτα μετά και να αλλάξει τη ζωή μου για πάντα.

Ατενιζα τη θάλασσα μπροστά μου..

"Χευ"

Παρδον;; ανασηκωσα το κεφάλι μου.

Ήταν η πιο όμορφη κοπέλα που έχω δει. Ελαφρώς σκημενη δίπλα μου να με κοιτάζει χαμογελαστή. Είχε σχετικά κοντά μαλλιά, λίγο πιο κάτω από το ώμο. Ήταν πολύ σκούρα καστανά και κυματιστα ,έτσι αγκάλιαζαν τέλεια το υπέροχο πρόσωπο της. Τα μάτια, αχ τα ματια της, ήταν μελή και λίγο πράσινα ,πιο όμορφα μάτια δεν έχω ξαναδεί. Και ύστερα το χαμόγελο της.. Δεν έχω λόγια για δ' αυτό. Ξέρω μονάχα πως με μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Φορούσε ένα απλό μαύρο σορτσάκι και μια μπλούζα με μια μπάντα που συχνά άκουγα και μ'άρεσε. Μα τι έκανε εδώ; Από πιο όνειρο μου απέδρασε; Και ποια ήταν; Γιατί μου μίλησε; Δεν την είχα ξαναδεί ποτέ.

Θεέ μου πόση ώρα την κοιτάζω και δε λέω τίποτα;;

" Γεια.." χαμόγελασα

"Γειά σου, σε πειραζει να κατσω εδω μαζι σου; Έχεις κάτσει στο αγαπημένο μου σημείο για να βλέπω το ηλιοβασίλεμα.." είπε και γέλασε κάπως αμήχανα

Και εμένα το αγαπημένο μου σημείο ήταν

" Φυσικά" της είπα και χαμογέλασα

"Τέλεια , και.. ήθελα να σου πω από την πρώτη στιγμή που σε είδα πόσο γαμάτο είναι το μαλλί σου!"

Και εγώ κάτι ήθελα να σου πω από την πρώτη στιγμή αλλά..

" αα σε ευχαριστώ"

Ήταν πολύ νωρίς ακόμα. Ίσως 7. Ο ήλιος πλέον έδυε στις 9;

Είχαμε δύο ώρες μπροστά μας. Εγώ και η άγνωστη κοπέλα που περιέργως ένοιωθα τόσο οικεία μαζί της. Ξάφνου συνειδητοποίησα πως δεν είχαμε καν συστηθεί.

" Δανάη!" Γύρισα κάπως απότομα και της είπα

" Νεφέλη, χάρηκα"

" παρομοίως"

Και ύστερα αυτό που έγινε ήταν μαγικό.

Την γνώρισα. Όχι απλά το όνομά της.. αρκετά πράγματα για αυτήν, όσα πρόλαβα εκείνες τις δύο ώρες.

Μιλήσαμε για το μέλλον και για τις σπουδές που σύντομα θα κάναμε. Ανακαλύψαμε ότι είχαμε την ίδια ηλικία ,μόνο που εκείνη θα έκλεινε τα 18 τον Αύγουστο ενώ εγώ τα είχα κλείσει ήδη. Της μίλησα για τα άλογα, για την ιππασία, για τα όνειρα μου για ώρα και με άκουγε με τόση προσοχή και έκανε τόσο όμορφες ερωτήσεις.. Μου μίλησε και εκεινη για τα όνειρα της , για τους στόχους της, ήθελε να σπουδάσει φιλολογίας αλλά ονειρευόταν να έχει απλά ένα μικρό βιβλιοπωλείο μια μέρα. Μιλήσαμε για αυτά και τόσα άλλα. Με μάγεψε. Ο τρόπος που μιλούσε. Ο τρόπος που σκεφτόταν. Ολόκληρη η ύπαρξη της με μάγευε.

Δε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα μαζί της, μα ξάφνου ο ήλιος άρχισε να δύει.

"Επιτέλους" είπε σχεδόν ψιθυριστά και κοίταξε μαγεμενη τον ήλιο που σιγά σιγά μας καληνυχτιζε και έφευγε.

Κοιτούσα και εγώ. Ήταν πανέμορφα. Το είπα χωρίς να το καταλάβω.

" Είναι πανέμορφα"

" πράγματι είναι" είπε

Γύρισα και την κοίταξα

"Χάνεις το ηλιοβασίλεμα καλέ" είπε

" δε πειράζει κοιτάζω κάτι καλύτερο" είπα και ήταν τόσο αυθόρμητο. Απορώ που βρήκα θάρρος να το πω.

Χαμογέλασε.

Έμεινα να την κοιτάζω για λίγο και ύστερα γύρισα και κοίταξε πάλι μπροστά μου.

Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα. Το μυαλό μου προσπαθούσε απεγνωσμένα να σκεφτεί κάτι να κάνω, κάτι να πω να καταλάβει τι νιώθω ή να μην πω τίποτα γιατί απο που και ως που να..

Ξαφνικά σηκώθηκε λίγο και σύρθηκε μέχρι που ήρθε ακριβώς μπροστά μου και έκατσε πάνω μου. Έγινε τόσο γρήγορα. Δε το πίστευα.

Ήταν τόσο κοντά μου. Το μυαλό μου και όλο μου το σώμα είχαν παραλύσει. Έσκυψε σιγά σιγά και με φίλησε.

Ύστερα απομάκρυνε το πρόσωπο της από το δικό μου και μου χαμογέλασε.

Συνήλθα κάπως. Έφερα τα χέρια μπροστά και χάιδεψα τα χέρια της. Δε ξέρω γιατί το έκανα. Ύστερα χάιδεψα το πρόσωπο της. Την ακουμπούσα σαν να ήταν μια πολύτιμη πορσελάνινη κούκλα. Έφερα το πρόσωπο της λίγο πιο κοντά.

"Θέλω και άλλο" ψιθύρισα

Και εκείνη έπεσε πάνω μου και με φιλούσε, και με φιλούσε και δε μπορούσαμε να σταματήσουμε, σαν να ήταν οξυγόνο τα φιλιά μας και να εξαρτιόμασταν από αυτά για να ζήσουμε.

Ύστερα, την αγκάλιασα τόσο σφιχτά. Και εκείνη το ίδιο. Και μείναμε έτσι για λίγο. Χωρίς να λέμε τίποτα. Όσο πιο κοντά μπορούσαμε η μια στην άλλη.

"Σε θέλω" ψιθύρισα

Χαμογέλασε πλατιά

"Και εγώ, και εγώ σε θέλω" είπε

" πρώτη φορά νιώθω έτσι για κάποιον - από τη πρώτη στιγμή που σε είδα, εγώ.. εγώ.." άρχισα να μπερδεύω τα λόγια μου

Γαμωτο πες το , την ερωτεύθηκες, πες το. Άσε τις ανασφάλειες στην άκρη.

" Πώς γίνεται να είσαι πιο όμορφη από το ηλιοβασίλεμα;" ψέλλισα

Γέλασε και με κοίταξε τόσο γλυκά και ύστερα επιτέθηκε με φιλιά στο λαιμό μου.

Άρχισα να γελάω και να της λέω πόσο υπέροχη είναι.

"Ήταν έρωτας στην πρώτη ματιά για μένα" είπε ξαφνικά και ένοιωσα να κολλάει κάθε σπασμένο κομμάτι μέσα μου.

Ξεχείλισα από ευτυχία.

Ένοιωσα ότι επιτέλους βρήκα το σπίτι μου.

Και ύστερα, ξύπνησα.

Κοίταξα το κινητό μου. Ήταν Παρασκευή.

Μόλις είχε ξημερώσει.

Ένα όνειρο, αυτό ήταν.

Ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό.

Μα ποιός ξέρει τι πραγματικά θα συμβεί αυτό το απόγευμα...

[psychysmos]

Θέλω την βοήθεια σου.. γενικά χωρίς να γνωριζόμαστε, σε θεωρώ ένα πολύ αξιόλογο άτομο με πολύ ώριμη σκέψη. Το όνειρο μου από πάντα ήταν να παίζω κιθάρα. Δεν κατάφερα για x y λόγους να πάω σε ωδείο, αλλά βρήκα κιθάρα και μια γνωστή μου είναι διατεθειμένη να μου μάθει Πιστεύεις ότι αξίζει να προσπαθήσω; Με έχουν πιάσει ανασφάλειες ότι δεν θα τα καταφέρω.. και ότι η φίλη μου που προσπαθεί να μάθει και αυτή , θα είναι καλύτερη από μένα. Νιώθω άσχημα που σκέφτομαι έτσι, αλλά...

Αρχικά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

Εννοειται και να προσπαθήσεις, και η κιθάρα είναι πανεύκολη θα τα καταφέρεις. Έφοσον έχεις αγαπγ, ασχολήσου με αυτό με μεράκι και υπομονή. Ακόμη και να αποτύχεις ή η φίλη σου να είναι καλύτερη από εσένα, δεν έχει καμια σημασία. Πάλεψε για αυτό που σαρεσει, όχι επειδή θα τα καταφέρεις (που πολύ πιθανό στο συγκεκριμένο στόχο), αλλά επειδή θα έχεις προσπαθήσει. Αξίζει ο εαυτός σου και το όνειρο μια προσπάθεια. Το να προσπαθείς για κάτι είναι πολύ, πολύ πιο σημαντικό από το να γευτείς την αποτυχία ή την επιτυχία του. Το να παράγεις μουσική είναι από τα πιο όμορφα πράγματα, και εφόσον έχεις την ανάγκη για αυτό, μην σου την στερήσεις από φόβο. Μην χτίζεις τα όνειρα σου πάνω στον φόβο, αλλά πάνω στην ελπίδα. Να τολμάς για αυτά και όσο μπορείς να είσαι η αγωνίστρια των ονείρων σου και του εαυτού σου. Η προσπάθεια και η διαδρομή με αφορμή αυτήν, είναι σημαντικότερη από οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Μην αφήνεις κενές σελίδες από την ζωή σου που θα μπορούσαν να γραφτούν ποκυ όμορφα, επειδή φοβάσαι πως μπορεί να συμβεί το αντίθετο. Ο μόνος τρόπος να νικήσεις έναν φόβο, είναι να επιδοθείς σε αυτόν, να πάρεις το ρίσκο. Ο,τι και να γίνει στο τέλος εσυ θα έχεις προσπαθήσει και αυτό είναι που μετράει.

Ελπίζω να σου άλλαξα γνώμη, αναμένω νέα

[degaminiotis]

View this post on Instagram

A post shared by Δημήτρης Δεγαμινιώτης (@degaminiotis)

«Μου δίνει ασφάλεια αυτή η καρικατούρα, τον αγαπώ τον παλιόγερο.. Ελα ας το παραδεχτούμε.. γουστάρεις που σου λένε όμορφα λόγια τα κορίτσια, γουστάρεις όταν σου λένε ότι σε διαβάζουν. Αφού στο ΄χω πει.. Αν με δουν δεν θα πιστεύουν πως τα έγραφες εσύ. Αυτή είναι η τιμωρία σου «παλιόγερε».. εμείς οι δυο είμαστε τελείως αντίθετοι. Κακό για σένα, κακό και για μένα όμως. Ίσως γιατί καμιά φορά δίχως να το καταλάβω καθρεπτίζεσαι στα μάτια μου, ίσως γιατί στο γρέζι της φωνής μου τα λόγια σου ηχούν όμορφα. Είσαι δικός μου μην το ξεχνάς. ΕΓΩ σου δίνω λαλιά, ΕΓΩ στην παίρνω πίσω». Και ήρθε η στιγμή να σε αποτυπώσω στο χαρτί! Το χρωστάω σε όλους εκείνους που σε αγάπησαν. Βλέπεις άλλοι είναι ενήλικες που κρύβουν ένα παιδί μέσα τους, εγώ είμαι καταδικασμένος στο να δηλώνω παιδί που έκρυβε από πάντα μια γέρικη καρικατούρα μέσα του. ΕΣΕΝΑ που τώρα σε βγάζω επιτέλους στο φως! Το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη Δεγαμινιώτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο στις 14 Φεβρουαρίου. Πολλά ευχαριστώ στην δημιουργική ομάδα των νέων ανθρώπων, που συνεργάστηκαν με αγάπη και εμπιστοσύνη στην καρικατούρα μου για την δημιουργία αυτού του βιβλίου! Εκδόσεις Υδροπλάνο: @ekdoseis_ydroplano Αγγελική Χατζηρήγα: Δημόσιες σχέσεις- social media @__lirianna__ Αναστασία Κορινθίου: marketing @anastasiakorinthiou Μαρία Σταμπουλή: art director @stambouli.maria Ελένη Κιουσέ: επιμέλεια @eleni.qse.5 Παναγιώτης Αρμιριώτης: εικονογράφηση Γιάννης Μορφωνιός: web development Κωνσταντίνα Σούλτη: filmmaking @soul_photography98 Γιώργος Χουβαρδάς: σύνθεση μουσικής @g.chouvardas Επισκεφτείτε την ιστιοσελίδα .. www.ydroplanobooks.gr/degaminiotis και προπαραγγείλτε πρώτοι το βιβλίο! Αποστολές σε όλη την Ελλάδα, Κύπρο, Αμερική, Ευρώπη, Αυστραλία, Καναδά. https://www.instagram.com/p/B7TZ6NMl0Vx/?igshid=6yj6ugsh9nfq

[thecutetorment]

Σε ευχαριστώ που πάντα είσαι δίπλα μου και με κάνεις να νιώθω καλύτερα και ίσως πιο άνετα με τον άσχημο εαυτό μου, ακόμη και αν ξέρω πως όλα αυτά που μου λες εσύ και οι φίλες μου δεν είναι αλήθεια... Και ξέρεις πως το ξέρω? Από εκείνο το γαμημενο βλέμμα που μου ρίχνει ο πατέρας μου όταν περνάω από μπροστα του, λες και είμαι απλά ένα σκουπίδι...

Σε ευχαριστώ λοιπόν για όλα τα όμορφα σου λόγια που με κάνουν να νιώθω ξεχωριστή και πως έχω κάποιον που με αγαπαει , όμως τώρα πάω να γράψω σε μια λίστα όλους τους λόγους για τους οποίους δεν αξίζω τίποτα... Η τουλάχιστον τους λόγους που οι άλλοι μου έχουν τρυπώσει στο μυαλό. Μακάρι απλά να σταματούσε όλο αυτό...