#τα αφήνω ανοιχτά

[allo-frouto]

Αν ανοιξεις Κυριακή...κ δεν τα κλεισεις νωρις απογευμα θα σου πω κ εγω ενα γεια😊

Ελπίζω να προλάβεις!

[justforbooks]

Καμιά δεκαριά βιβλία αραδιασμένα γύρω από το κρεβάτι μου, στο κομοδίνο, στο πάτωμα και στο πάπλωμα: ορίστε τι με ανεβάζει, τι με κάνει πολύ χάπυ άνθρωπο. Δεν με ενδιαφέρει να τα κρατήσω στη συλλογή μου (δανείζω και χαρίζω βιβλία αμέσως μόλις τα τελειώσω)… αλλά τα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα, όπως τα βλέπω έτσι όλα μαζί, μου φτιάχνουν τη διάθεση. Πόσο μάλλον το διάβασμα βιβλίων, μια απόλαυση που χάνεται από ό,τι μου λένε όσοι ξέρουν. Εγώ δεν θέλω να ξέρω, πραγματικά αν «πεθάνει το βιβλίο», όπως γράφουν/λένε οι δυσοίωνοι, θα στεναχωρηθώ πάρα πολύ. Αφήστε που θα κλαίω τα εκατοντάδες βιβλιαράκια, δανεικά και αγύριστα, που πέρασαν από τα χέρια μου και έσβησαν στην ομίχλη…

Νέα εσοδεία: βγήκε ολόκληρη σχεδόν η Άγκαθα Κρίστι, από τον «Φόνο της κυρίας ΜακΓκίντυ», «Οι ελέφαντες θυμούνται», «Εγκλήματα στην καρδιά του χειμώνα», ένα σωρό, μια και η συγχωρεμένη έγραφε ακατάπαυστα: 66 μυθιστορήματα, 14 συλλογές διηγημάτων, θεατρικά… η «Ποντικοπαγίδα» παιζόταν ασταμάτητα σε κεντρικό θέατρο στο Λονδίνο από το 1952 μέχρι το 2020, που έκλεισε το θέατρο λόγω της πανδημίας. Θεωρείται η «πλέον μεταφρασμένη συγγραφέας του κόσμου», μια και έχει μεταφραστεί μέχρι και στα Σουαχίλι. Τα βιβλία της πουλάνε πάντα, και παρόλο που τα είχα διαβάσει από 3-4 φορές το καθένα στις παραδοσιακές εκδόσεις «Λυχνάρι», εξακολουθούν να μου αρέσουν, ή μάλλον, να με παρασύρουν στον κόσμο της Αγκαθα (15/9/1890-21/1/1976). Με προσγειώνουν σε μια φανταστική Αγγλία πριν τον 1ο και 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με αγαθούς εφημέριους, κομψές δεσποσύνες, αφοσιωμένες καμαριέρες, πονηρούς τυχοδιώκτες κι άλλους χαρακτήρες τόσο ζωηρούς που όταν πρωτο-πήγα στην Αγγλία περίμενα να τους δω μπροστά μου. Κυρίως, με τον Ηρακλή Πουαρώ και την Μις Μαρπλ, τους γοητευτικότερους και πιο πνευματώδεις ντεντέκτιβ όλων των εποχών.

Η τωρινή σειρά είναι προσεγμένη, με φρέσκιες μεταφράσεις, ωραία εξώφυλλα και διαφωτιστικά εισαγωγικά σημειώματα. Όσο χωνόμαστε στο χειμώνα, τόσο πιο κατάλληλα αναγνώσματα μου φαίνονται, και τόσο πιο πολύ αργώ να κοιμηθώ τις νύχτες (επειδή διαβάζω λέμε).

Άλλο: ιστορικό μυθιστόρημα από αυτά που ξεχνιέσαι επειδή μεταφέρεσαι - στον 7ο αιώνα και στην Κωνσταντινούπολη: το «Κωνσταντινούπολη» του δημοσιογράφου-συγγραφέα (και μεταφραστή του Στέφαν Τσβάιχ) Baptiste Touverey. Όχι μόνον μηχανορραφίες και κακοί ηγεμόνες και επαναστατημένοι ήρωες, αλλά ΚΑΙ ερωτική ιστορία στο καπάκι, με τόσες λεπτομέρειες της καθημερινότητας σε μια Πόλη όσο μαγική την φανταζόμαστε, επί Βυζαντίου τρομερά εγκληματικού και παράλληλα φαντασμαγορικού.

Τέεεεελος…. Το καλύτερο το αφήνω καπάκι, η βιογραφία του Πρινς, «Prince με ανοιχτό και με κλειστό μικρόφωνο», του Neal Karlen, μεταφρασμένο από τον Γιάννη Νένε. Ο Γιάννης μάς είχε μιλήσει για το βιβλίο όταν το ξεκίνησε, μας είχε αναφέρει κομμάτια και αποσπάσματα με τον ενθουσιασμό του μουσικού παραγωγού/μουσικόφιλου… «Το βιβλίο μοιάζει με έναν παλιό λογαριασμό που έπρεπε να πληρωθεί, έναν αγώνα μπάσκετ one-to-one που κάποτε έπρεπε να λήξει», γράφει στον πρόλογο, και σόρι που μπορεί τώρα να παρεξηγηθεί ο συγγραφέας, χρόνια συνεργάτης του Rolling Stone και ειδικός στην αμερικάνικη μουσική (το θέτω τόσο πλατιά επειδή υποθέτω ότι είναι ειδικός σε πολλά είδη, μη το ψάχνουμε), καλός ο συγγραφέας και μπράβο του αλλά πιο πολλά μπράβο στον Νένε. Που ξέρει να γράφει για μουσική καλύτερα από τον καθένα, αλλά και να μεταφράζει για μουσική καλύτερα από τον καθένα.

Τα έχω όλα ανοιχτά και τα διαβάζω λάου λάου, επειδή το διάβασμα είναι απόλαυση, που γίνεται απολαυστικότερη τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα. Όσο υπάρχουν βιβλία, μας ανοίγουν μικρά φωτεινά παραθυράκια στην σκληρή πραγματικότητα. Τα οποία παραθυράκια μάς επιτρέπουν να την αγνοούμε, έστω για λίγο...

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[h-atalanth]

Ήμουν σε σχέση με ένα παιδί για 2 μήνες. Περνούσαμε παρά πολύ ωραία σε όλους τους τομείς και εγώ είχα όρεξη να κάνω πράγματα μέσα στη μέρα μου.

Όμως με χώρισε. Είπε πως τελικά δεν μπορεί τη δέσμευση. Και μάλιστα όχι μαζί μου αλλά γενικά και με το μεταξύ μας ήθελε να δει αν θα πήγαινε γιατί του άρεσα. Εκείνος ήταν που μου ζήτησε να είμαστε μαζί και μου το πήρε πίσω. Λογικά δεν είχε ξεπεράσει την πρώην και δεν ήθελε να με κοροϊδεύει αφού με θεωρεί υπέροχο άνθρωπο.

3 εβδομάδες μετά τον χωρισμό είμαστε σε κοινή παρέα σε ένα κλαμπ. Ήπια πολύ παραπάνω και βρέθηκα να χορεύουμε μαζί και να φεύγουμε μαζί να πηγαίνουμε σπίτι μου και να κάνουμε σεξ. Μου εξήγησε πολλά από αυτά που σκεφτόταν. Δεν ξέρω τι να πιστεύω από όλα αλλά κυρίως πως να διαχειριστώ όλη την κατάσταση. Δεν μετάνιωσα το σεξ. Εξάλλου ήταν πολύ δυνατό.

Να σημειώσω πως όταν συναντιόμαστε έξω χαιρετιόμαστε κανονικά. Και στο κλαμπ ήπια παραπάνω γιατί δεν μπορούσα να τον βλέπω μακριά μου

Δεν ξέρω τι να κάνω.

Από πού να σε πρωτοπιάσω τώρα…

Όρεξη για να κάνεις πράγματα μέσα στη μέρα σου πρέπει να έχεις/βρίσκεις ανεξάρτητα από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Πόσο μάλλον μια σχέση. Είναι κάτι που επιβάλλεται να κάνεις. Για τον εαυτό σου. Γιατί δεν άρχισες να ζεις όταν ξεκίνησε η ΧΨ σχέση και δεν θα πεθάνεις μόλις τελειώσει, οπότε επιβάλλεται να έχεις ζωή και πράγματα που σε γεμίζουν πέρα και μακριά απ’ τον κάθε σύντροφο. Το αν παίρνεις ένα εξτρά boost ή βοηθάει γιατί έχεις εμπειρίες να μοιραστείς, είναι κάτι εξτρά και είναι καλό, αλλά δεν είναι το βασικό.

Τώρα..τα είχατε, σε χώρισε. Τέλος. Σου είπε και τον λόγο. Δεν μπορεί τη δέσμευση. Αυτό το “λογικά δεν είχε ξεπεράσει την πρώην και δεν ήθελε να με κοροϊδεύει αφού με θεωρεί υπέροχο άνθρωπο” είναι μια δικαιολογία συγγνώμη κιόλας που σου την είπε για να μην βγει τελείως κάφρος. Το λες και μόνη σου ότι ουσιαστικά σου είπε ότι έκανε δοκιμαστικό. Το δίμηνο σας ήταν Χ-days-trial για να δει αν του ταιριάζει το προϊόν «σχέση» για να το «αγοράσει» ή όχι. Οπότε η πρώην του είναι δικαιολογία, όσο κι αν δεν θες να το δεις και την πιστεύεις γιατί σου αφήνει ένα περιθώριο ελπίδας ότι δεν έμπλεξες σε ελεύθερη σχέση στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Εγώ όμως θα σου πω το άλλο. «Δεν είχε ξεπεράσει την πρώην». Την πρώην. Άρα τι, μαζί της είχε σχέση? Εκεί μπορούσε, του ταίριαζε κι όλα καλά μέχρι που προφανώς εκείνη τον χώρισε? Γιατί κολλημένος είναι σχεδόν πάντα αυτός που τον παράτησαν.

Επόμενο, δεν θα ρωτήσω τι κάνατε παρέα σε κλαμπ, όλες την έχουμε κάνει αυτή την βλακεία. Κι όλες καταλήξαμε να πίνουμε, άστο… Και το σεξ το αφήνω στην άκρη γιατί, οκ, ήθελες, το έκανες, τέλος. Δεν θα σε κρίνει κανείς..κι όποιος το κάνει άντε γεια.

Για να σου θέσω απλά όμως κάτι, το θέμα είναι να του ξεκαθαρίσεις εσύ τι σκέφτεσαι, όχι να σου δίνει εκείνος δικαιολογίες και φανφάρες. Εσύ πρέπει να του πεις τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις για την όλη κατάσταση και μετά να σου ξεκαθαρίσει τι νομίζει ότι κάνει. Μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις κτλ, αλλά..δεν, δεν..κάπου δεν βγαίνουν τα μαθηματικά. Απ’ την άποψη ότι δεν ξεπέρασε την προηγούμενη ώστε να κάνει σχέση αλλά είναι οκ να κάνει σεξ με άλλες? Ή δεν μπορεί να κρατήσετε σχέση, δεν του ταιριάζει, αλλά του ταιριάζει να κάνετε χαλαρά σεξ όταν και όποτε θέλει? Ή μήπως δεν του κάνει η σχέση μαζί σου αλλά του αρέσει το σεξ?

Οπότε, αυτή είναι η απάντηση σου. Τι να κάνεις? Να του ξεκαθαρίσεις εσύ ποια είναι η θέση σου, χωρίς να του χαϊδεύεις τα αυτιά ή να τον δικαιολογείς μέσα σου. Πες του ανοιχτά τι νιώθεις για την όλη κατάσταση και για τον ίδιο, άκουσε προσεκτικά τι θα σου απαντήσει και μετά θα πρέπει να αποφασίσεις πως θα προχωρήσεις. Θα κόψεις τον γόρδιο δεσμό, θα σοβαρευτεί και θα είστε μαζί, θα είστε friends with benefits ή σε ελεύθερη σχέση? Θα το δεις αυτό, αλλά όσο κάθεσαι και τα σκέφτεσαι μόνη σου κάνεις κακό στον εαυτό σου και, δυστυχώς, ζεις μια «σχέση», και μάλιστα αμφίβολη, μόνη σου κι είναι κρίμα...

[agxostolismenh]

Κρύο.

Γειά.

Εγώ είμαι πάλι.

Ξέρεις... κρυώνω. Κρυώνω τόσο πολύ!

Μάλλον, είναι επειδή το φάντασμά σου είναι εδώ πάλι. Κι ας μην έχεις πεθάνει.

Ξέρεις... η ψυχή μας ταξιδεύει όταν κοιμόμαστε. Αυτό πιστεύω εγώ.

Απόψε, ξανά, διάλεξες να με ονειρευτείς. Το κάνεις συχνά τελευταία.

Κι όταν πέφτω για ύπνο, σε βλέπω μπροστά μου, πιο ζωντανό από ποτέ. Ξυπνάω και νοιώθω πως όλο το βράδυ σε άγγιζα.

Ξυπνάω και αισθάνομαι σαν να σε φίλησα μόλις πριν λίγα δευτερόλεπτα.

Έχει τόσο κρύο σήμερα. Μάλλον έπεσες για ύπνο από νωρίς. Αυτό το κρύο, ξέρεις... δεν αντέχεται.

Όσα σκεπάσματα κι αν βάλω από πάνω μου. Όσους ανθρώπους κι αν ξαπλώσω στο κρεβάτι μου. Ακόμα κι αν άναβα μια φωτιά στο κέντρο του δωματίου, θα ήμουν ακόμα παγωμένη.

Ξέρεις... Δεν αντέχω. Έχω αρχίσει να πονάω από το κρύο. Κι όμως... δεν έχω βρει τρόπο να ζεσταθώ, ακόμη.

Ξέρεις... έχω αρχίσει να μισώ τον τρόπο που σε αγάπησα, γιατί νομίζω πως, πλέον, αυτός είναι ο λόγος που ταξιδεύει η ψυχή σου για να βρει τη δική μου.

Επειδή οι ψυχές συνδέονται βαθύτερα από τα μυαλά και τις καρδιές. Οι ψυχές έχουνε βούληση δικιά τους.

Ίσως οι ψυχές μας αγαπήθηκαν τόσο πολύ, που δεν αντέχουν να 'ναι χώρια.

Αγάπη μου... κρυώνω. Τα χέρια μου παγώνουν. Τα ακροδάχτυλά μου δεν είναι ικανά να συνεχίσουν να σου γράφουν για πολύ.

Αρχίζω να μη νοιώθω το σώμα μου σιγά-σιγά. Μπορώ να δω τα χνώτα της ανάσας μου πλέον. Τα μάτια μου, μετά βίας, παραμένουν ανοιχτά. Τα δάκρια που κυλάνε έχουν γίνει σαν δύο μικρά διαμάντια που πέφτουν απ' τα μάτια μου.

Αγάπη μου... ΚΡΥΩΝΩ! Ξέρεις... δεν είμαι δυνατή, όπως νομίζεις και τελικά θα εγκαταλείψω. Αυτές ίσως είναι οι τελευταίες γραμμές που θα διαβάσεις από 'μένα.

Κι αν δει ποτέ κανείς αυτό το γράμμα και σε ρωτήσει ποια είμαι εγώ και τι είναι αυτά που γράφω...

Πες του πως είναι καλύτερο να μη ξέρει. Πως δεν θα ήθελες να μάθει κανείς πως κατάφερες να παγώσεις τον πιο ζεστό άνθρωπο που σε αγάπησε.

Αγάπη μου... σε αφήνω. Λυπάμαι. Το κρύο στη ψυχή μου απόψε είναι ανυπόφορο.

Σε παρακαλώ. Μη μείνεις άλλο. Θα με σκότωνε η σκέψη πως η ψυχή σου πάγωσε εξ' αιτίας της δικιάς μου.

xark23

[nihil-sum-ego]

Με ρωτάνε πως είμαι και απαντάω "καλα" μα η αλήθεια είναι πως δε τη παλεύω γενικά, είναι πολλά τα προβλήματα τα ψυχολογικά κι είναι πολλά όσα μου ραγιζουν τη καρδιά. Είναι πολλά αυτά που με κάνουν να πονάω πράγματα που δε γουστάρω να συζητάω παρ' όλα αυτά εκφράζομαι με τη μουσική θα έκαιγα εμένα αν δεν έκαιγα το χαρτί. Η ζωή σκληρή θέλει γερή καρδιά κοίτα με στα μάτια και μίλα μου καθαρά, ανοιχτά για ό,τι σε βασανίζει και μην ανησυχείς αλάνι θα τη βρεις τη λύση.

Σ' έχω ερωτευτεί σε εξευτελιστικό βαθμό πλέον αφήνω τα δάκρυα να πέσουνε στο κενό, πλέον αφήνω το κενό να με καθοδηγήσει η ζωή μια μπροστά και μια πίσω θα σε γυρίσει. Θέλει μεγάλα αρχιδια για να πας μπροστά υγεία, κι όλα τ' άλλα θα έρθουνε ξαφνικά στ' ορκίζομαι αυτό ρε πιτσιρικά, στο σχολείο μας προπαγανδίζουν καθημερινά. Λένε πως εμείς έχουμε πρόβλημα κι όλα τα όνειρά μας τα πετάνε σαν απόβλητα. Ζούμε σ' ένα κόσμο βουτηγμένο στα σκατά, θυμήσου η μουσική είναι η μόνη γιατρειά.

[borntooverthink]

μ’ένα μπολ από τ’αγαπημένα μου κορνφλέικς

το σκύλλο μου παρέα στο ηλιολουσμένο πλακάκι

και τα βιβλία γαλλικών ανοιχτά να μου μιλούν γλώσσα ισπανική,

εγώ αγναντεύω τον καταγάλανο ουρανό.

είχε βρέξει τις προηγούμενες μέρες

κι αν εξαιρέσουμε το λασπωμένο αυτοκίνητο

που μοιάζει με όχημα βετεράνου από έναν παγκόσμιο πόλεμο,

ο ουρανός λάμπει και ο ήλιος έχει πλέον καταλάβει την ατμόσφαιρα όπως εξ’άλλου έχει συνηθίσει.

τα ακουστικά μου έχουν πάρει φωτιά,

νόμιζα πως η μουσική θα ξυπνούσε την παραγωγική μου πλευρά,

-που κατά τα ψέματα έχει κρυφτεί σαν παιδάκι στις πιο σκοτεινές χαραμάδες του σωματός μου-

μα η μουσική αντίθετα με κάνει

να ονειρεύομαι·

να’ταν ο κόσμος πιο δεχτικός

πιο ανοιχτός

πιο οικείος,

να’ταν η επιβίωση πιο εύκολη

ίσως και πιο ανθρώπινη

και λιγότερο ενστικτώδης κι άοσμη,

να’ταν το μέλλον μια ιδέα που δεν θα ��όβιζε

να’ταν συνώνυμο του ονείρου,

της αυτοπεποίθησης και της φιλοδοξίας,

τώρα το μέλλον μας πνίγεται στην «άποψη του κόσμου»,

στο σύνολο που θα αναγράφει η επιταγή του μελλοντικού μισθού σου,

το μέλλον μας αναπνέει με δυσκολία σ’έναν κόσμο που καταστρέφεται,

ξεψυχά σε θάλασσες όπου η ρύπανση έχει αλλάξει τη ταυτότητά τους·

κλείνω τη μουσική κι ανοίγω τα παράθυρα,

ξανακοιτάζω τα βιβλία μου που μου χαμογελούν δειλά.

αντιλαμβάνομαι πως είναι εντάξει να μην κρατώ το μέλλον μου στα χέρια μου,

όσο σφιχτά και με όση σιγουριά θα’θελα,

είναι εντάξει να συμμετέχεις σ’έναν αγώνα για ένα καλύτερο αύριο ακόμα κι αν οι λιγοστές δυνάμεις σου σε βγάζουν εκτός ανταγωνισμού.

καταβροχθίζω τα τελευταία κορνφλέικς που απομένουν στο μπόλ,

και σκέφτομαι ένα μέλλον δικό μου,

με ήλιο και φεγγάρι

αστέρια σκόρπια σ’έναν καθαρό ουρανό.

χαϊδεύω τον σκύλλο μου και ψυθιρίζω καλημέρα.

αφήνω το αύριο το αύριο ν’ανασάνει,

φορτίζω το μέλλον μου με καλώδια ελευθερίας,

κι ας έχω το κινητό σε 3% μπαταρία.

[astratv]

Η Χριστίνα Κοντοβά απαντά για το ενδεχόμενο μίας νέας υιοθεσίας

Η Χριστίνα Κοντοβά απαντά για το ενδεχόμενο μίας νέας υιοθεσίας

Ένα Q&A έκανε η Χρσιτίνα Κοντοβά, μέσα από το προσωπικό της προφίλ στο Instagram, απαντώντας στις ερωτήσεις των διαδικυτακων της φίλων. Ανάμεσα στις απορίες των ακολούθων τη σχεδιάστριας, ήταν και το εάν θα ξαναέμπαινε στη διαδικασία της υιοθεσίας, μετά την Έιντα.Η ίδια απάντησε στην ερωτηση με μία φωτογραφία από εκείνη και την κόρη της, πάνω στην οποία έγραψε: «Αφήνω ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα,…

[daphnemar]

9_Χαρτογραφήσεις

Χάρτης συναισθημάτων και εμπειριών. Αγχώνομαι στην ιδέα ότι πρέπει να εκθέσω όλα τα συναισθήματα που έχω βιώσει. Διασκορπισμένα νησιά σε μια θάλασσα εμπειριών. Έντεκα στον αριθμό. Τουλάχιστον τόσα εγώ μπορώ να μου αναγνωρίσω και να παραδεχτώ. Φόβος, θλίψη, στεναχώρια, χαρά, έκπληξη, έρωτας, υπερηφάνεια, ντροπή, θάρρος, μοναξιά, άγχος. Όσο περισσότερο τα σκέφτομαι, τόσο πιο αφαιρετική γίνεται και η αποτύπωση τους. Κλείνω τα μάτια. Αφήνω το χέρι να καθοδηγηθεί από το συναίσθημα και όχι από το τελικό οπτικό αποτέλεσμα. Παύει πλέον να είναι χειρονομία κατασκευής και γίνεται χειρονομία διείσδυσης. Δημιουργούνται ολότητες που έχουν το δικό τους ρυθμό, τις δικές τους αρμονίες. Μου φαίνεται γοητευτική αυτή η αυτόματη γραφή αλλά και ταυτόχρονα κάπως επικίνδυνη. Είναι ωραίο να βουτάς στον ψυχισμό σου και να αφήνεις να ξεχυθούν τα συναισθήματα μέσω των δακτύλων αλλά και ταυτόχρονα τρομακτικό. Τρομακτικό μήπως χαθώ, μήπως πνιγώ στο ποταμό των συνθηκών που πιέζω να θυμηθώ για να καταφέρω να αποτυπώσω.  Παραδίνομαι στη μαγική δύναμη της αυθόρμητης χειρονομίας προσπαθώντας όμως να διατηρήσω τον έλεγχο. Αυτή η διαλλακτική ανάμεσα στο σκίτσο και σε μένα , αυτό που το σκίτσο δείχνει και αυτό που εγώ θέλω να φανεί μοιάζει να παίρνει εντελώς διαφορετική μορφή όταν αποφασίζω να σχεδιάσω με ανοιχτά τα μάτια.

[iwasalettuce]

οπως εχεις καταλαβει μαρια το να φωναζει ολο το προφιλ "σεξ" και να το παιζεις παρθενοπη μολις σε ρωτανε κατι, μονο τρολιες φερνει στα ασκς... (απότι διαβαζω δλδ)

Γεια σου αγαπητέ άγνωστε. Όπως είπες ειναι το προφίλ μου άρα μπορώ να ανεβάζω ότι θέλω. Το να θεωρεί κάποιος ότι θα τον βοηθήσω να τελειώσει ή ότι θα του κάτσω επειδή ανέβασα μια κοπέλα να παίρνει πίπα για εμένα δείχνει χαμηλή νοημοσύνη. Με την ίδια λογική αν ανέβαζα ποιήματα ή τα κείμενα που γράφω θα μου ζητούσατε να σας γράψω τις εκθέσεις σας για το σχολείο; Όπως είπα ξανά δεν είμαι παρθένα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν προσπαθώ να το παίξω παρθένα όμως δεν ψάχνω τίποτα ερωτικό, αλλά απολύτως τίποτα εδώ μέσα και αυτό είναι που προσπαθώ να βγάλω προς τα έξω.

Με στεναχωρούν αρκετά αυτά τα μηνύματα. Και το δικά σου αλλά και τα υπόλοιπα στα οποία αναφέρεσαι. Με ενοχλεί η λογική πίσω από αυτά. Ξέρεις ποια λογική λέω: “η κοπέλα το ζητάει”. Ούτε το ερωτικό περιεχόμενο ενός tumblr, ούτε το προκλητικό ντύσιμο, ούτε καν κάποια προσωπική γυμνή φωτογραφία σε κάποιο προφίλ δεν θα έπρεπε να δίνει στο πουλί του καθενός ελπίδες. Περσσότερο όμως από όλα με στεναχωρεί το ότι η άρνηση μου να δέχομαι dick pics ή να απαντάω σοβαρά ή η φανερή μου ενόχληση περνάει ως “το παίζει παρθένα” και όχι ως ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.

Όπως και να έχει πλέον το πάθημα έγινε μάθημα. Αφήνω ανοιχτά τα ask αλλά λογοκρίνω το τι θα δημοσιεύσω. Ελπίζω να σε κάλυψα.

[weshouldripitstraightout]

νοσταλγία

Σήμερα ο ουρανός ήταν σκούρος και ο αέρας δροσερός. Φρέσκος. Υπάρχει κάτι στον καθαρό αέρα που σε κάνει να θες να γιορτάσεις τη ζωή. Όπως όταν βρέχει και έχεις τα παράθυρα ανοιχτά. Όπως όταν βυθίζεσαι στη θάλασσα στη μέση του Αυγούστου. Όπως όταν ακούς την ησυχία με κάποιον που αγαπάς.

Όταν έρχονται αυτές οι στιγμές τις αρπάζω. Στην πραγματικότητα είναι σκηνές καθημερινές, αλλά δεν τις απολαμβάνω καθημερινά. Είναι περίεργο το πως αφήνω πράγματα που με κάνουν λιγότερο ευτυχισμένη να κλέβουν τον περισσότερο χρόνο μου.

Όταν αναγκάζομαι να εγκαταλείψω αυτές τις στιγμές, σκέφτομαι ότι είναι τόσο προσιτές, η φύση τόσο απλόχερη, που θα μου τις χαρίζει ξανά και ξανά και ξανά και αναμφίβολα κάποια στιγμή θα έχω όλο το χρόνο να τις χαρώ. Ψέμα. Η ουτοπία του απέραντου χρόνου δεν έρχεται ποτέ, ή τουλάχιστον όχι σύντομα. Οι στιγμές είναι ανεκτίμητες και τόσο μα τόσο σπάνιες.

Σκέφτομαι ότι σε λιγότερο από λίγους μήνες θα αφήσω πίσω μου το σπίτι και την Ελλάδα και όλους τους ανθρώπους που χρωμάτισαν τόσο όμορφα αυτά τα χρόνια, ακόμα και αυτούς που με πλήγωσαν. Και ξέρω ότι θα γνωρίσω και άλλους, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω την σκέψη ότι υπήρχε τόση ομορφιά εδώ και δεν την ξεζούμισα, δεν την άγγιξα με όλη μου την παλάμη, δεν την γεύτηκα όπως της άξιζε και τώρα δεν γυρνάει πίσω, δεν θα γυρίσει ποτέ, τίποτα δεν θα γυρίσει και φοβάμαι για αυτά που χάνω στον χρόνο.

Είμαι μικρή ακόμα, θα πείτε. Δες, όμως, πόσο γρήγορα κύλησαν 18 ολόκληρα χρόνια. Δύο δεκαετίες. Και ο μέσος όρος είναι εφτά, οχτώ; Μου μένουν πέντε, δηλαδή! Και ξαφνικά ο χρόνος είναι λίγος και με πιέζει και τρέχω και αγωνιώ για να απολαύσω το τώρα που ούτε αυτό θα γυρίσει και θα γλιστρήσει από τα χέρια μου και αυτό θα σκέφτομαι κάτσε, περίμενε, δεν σε ξεζούμισα τελείως.

[justforbooks]

Μου ‘χει λείψει η αγκαλιά, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Τραγούδια, σκέψεις και ελπίδες ενώ μένουμε μέσα στο σπίτι εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού

Ακούω δύο τραγούδια σε repeat τις τελευταίες μέρες. Κάνω πολλά πράγματα σε repeat τις τελευταίες μέρες. Την τελευταία εβδομάδα, νιώθω ότι ζω σε ένα μοντάζ ταινίας σαν αυτό του «Fight Club». Ξύπνημα, καφές, ειδήσεις, φαγητό, σειρά, καφές, βιβλία, φαγητό, Facebook, χυμός, σχοινάκι, καφές, φαγητό. Πολύ φαγητό και πολλά, πολλά τσιγάρα. Δεν τα μετράω πια. Σε κάποιο βιβλίο νομίζω το ‘χα διαβάσει, ότι ο άνθρωπος είναι ένα νησί. Τώρα έχουμε όλοι γίνει νησιά. Αν δεν ήμασταν πριν, είμαστε τώρα. Όλοι μαζί είμαστε μόνοι.

Μama said it’s gonna be a flight We gotta pack our bags and go Ooh ooh

Το σπίτι μου είναι πιο καθαρό από ποτέ. Σ’ αυτό το μικρό δωματιάκι όμως δεν έχω πειράξει τίποτα. Όχι ακόμα. Το αφήνω τελευταίο. Μου ‘χει λείψει η αγκαλιά, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Η αγκαλιά που συνοδεύεται από κουβέντα, καφέ, φαγητό, τσιγάρα και μετά ουίσκι, με μουσικές σαν και αυτή. Το τσιγάρο μου σβήνει συνέχεια. Με περιμένει όπως κανείς άλλος. Δεν ξέρω πόσες μέρες είμαι εδώ. Δεν μετράω τις κούπες καφέ. Δεν κοιτάω ρολόγια. Δεν ακούω χτύπους, ούτε καν τους δικούς μου. Σβήνω και εγώ συνέχεια.

Mama said we gotta go right now I don’t wanna go right now Ooh ooh

Η χειμωνιάτική μου ρόμπα δουλεύει υπερωρίες. Μετά το καθημερινό μου μπάνιο πάντα βάζω κολόνι��. Θυμάμαι την επική ατάκα του Baldwin στο «30 Rock» όταν ερωτήθηκε από τη Liz Lemon γιατί φοράει σμόκιν και απαντά «It’s after 6pm, what am I, a farmer?», και γελάω. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που πάντα έβαζε (κολόνια, όχι σμόκιν), ακόμα και όταν στα τέλη της ζωής της δεν έβγαινε πια από το σπίτι. Ήθελε μια συγκεκριμένη και της την έπαιρνα πάντα εγώ.

Mama said we’re going away I’ve never been so far away Ooh ooh

Έχω στη βιβλιοθήκη νου ένα μικρό ξύλινο μαραφέτι με κυβάκια που του αλλάζεις την ημερομηνία. Την αλλάζω κάθε μέρα πια. Πριν ξεχνούσα. 25 Μαρτίου. Σκέφτομαι εάν έχει κανένας φίλος ή γνωστός γενέθλια τώρα εδώ κοντά, ή εάν ξεχνάω κάτι σημαντικό που πρέπει να κάνω. Όχι, δεν νομίζω. Έχανα πάντα τους αναπτήρες μου· τώρα έχω τρεις γύρω μου. Έχουν φθαρεί τα χέρια μου. Τα κοιτάω όπως ποτέ άλλοτε. Τι έχουν κάνει για μένα; Τι τα έχω μάθει να κάνουν ανά τα χρόνια; Να οδηγούν, να γράφουν, να πιέζουν χορδές, να γυρνάνε σελίδες, να χαϊδεύουν, να μιλάνε για μένα όταν δεν βρίσκω λέξεις.

Mama said we’ve gotta change the sky So she won’t have to cry Ooh ooh

Έχω καμιά δεκαριά αδιάβαστα βιβλία αλλά ήξερα ότι είναι αδιάβαστα για κάποιο λόγο οπότε πρόλαβα να πεταχτώ να πάρω καινούργια. Δύο ελληνικά και 3 αγγλικά. Ενίοτε βγαίνω να πάω σουπερμάρκετ. Τα βράδια καμιά φορά βγάζω την κιθάρα από τη θήκη της. Το μπολάκι μέσα στο οποίο έχω τις πέννες, τις οποίες είχα πάρει από την Ισπανία, είναι μόνιμα επάνω στο γραφείο μου. Στο γραφείο μου είναι τα πάντα πια. Μια εναλλασσόμενη κούπα καφέ, ένα ποτήρι με νερό, τετράδια, βιβλία, στυλό, μολύβια, χαρτάκια από φαγωμένες σοκολάτες, ένα πακέτο με αντισηπτικά μαντηλάκια και ένα τασάκι που, ενώ το αλλάζω συνέχεια, παραμένει γεμάτο.

Mama said we gotta get in the car and drive I don’t wanna drive I don’t wanna drive away Ooh ooh

Έχω μια κλεψύδρα που είχα πάρει από το Αστεροσκοπείο. Δεν έχει άμμο. Αντ' αυτού έχει ένα κόκκινο υγρό μέσα σ’ ένα διάφανο. Το πρώτο είναι ελαφρύτερο από το δεύτερο και έτσι ο χρόνος μετράει ανάποδα. Πηγαίνει προς τα πάνω. Μου λείπει η δουλειά μου. Μου λείπει να πέφτω για ύπνο και να μην μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Και παρόλο που δεν έχω τίποτα να κάνω, βρίσκομαι πάλι σε μια ρουτίνα, την οποία προσπαθώ να αλλάξω άσκοπα. Δεν βγαίνω στο μπαλκόνι και όταν ανοίγω παράθυρα δεν ακούω κάτι. Η μουσική δεν σβήνει. Οι πόλεις έσβησαν. Μαζί και η δική μου. Τις κοιτάμε άδειες μέσα από οθόνες. Αντιλαμβανόμαστε αλλιώς την ομορφιά και την ασχήμια τους. Δεν αναπνέουν πια, τουλάχιστον όχι μέσα από εμάς. Τα ζόμπι πια είμαστε εμείς.

Mama said we gotta start a new life I already have a life Ooh ooh I think about it all the time

Αγαπώ όμως την ησυχία που αντηχεί. Αναβλύζει ένα περίεργο θρόισμα. Τι είναι μια πόλη χωρίς ανθρώπους; Ένα μάθημα ιστορίας. Σκέφτομαι. Σκέφτομαι περισσότερο απ’ όσο συνήθως. Απ’ όσο θα ήθελα. Ο χρόνος, βλέπεις. Τη ζωή που είχα, αυτή που έχω τώρα. Πότε θα ξαναέχω την παλιά και πώς θα ‘ναι. Θα ‘ναι αλλιώς. Πότε θα μπορέσω να ξαναδουλέψω, να ξαναπάω σινεμά, να ξαναοργανώσω το επόμενο ταξίδι μου. Να σε αγκαλιάσω. Το σπίτι μου έχει γίνει ο κόσμος μου. Και μετά σκέφτομαι πώς είναι ο κόσμος των άλλων. Και ότι κάποιοι δεν έχουν καν. Και έτσι σταματώ να γκρινιάζω από μέσα μου, να ανησυχώ, να παραπονιέμαι. Και ας δουλέψω όποτε, και ας βγω όποτε, και ας ταξιδέψω πάλι του χρόνου.

Ούτε 15 μέρες δεν έχουν περάσει και ήδη μερικά αστεία πάλιωσαν. Βαρέθηκα να τα βλέπω κάθε μέρα. Ο χρόνος ζωής μειώνεται όταν η πληροφορία είναι 24ωρη και έρχεται από παντού. Έχω δει τρεις σεζόν BoJack Horseman και μία Valhalla Murders (εξαιρετικά και τα δύο). Το Valhalla μ’ έκανε να θέλω να μάθω Ισλανδικά. Μ’ αρέσει πολύ ο ήχος αυτής της γλώσσας, όλα τα λάμδα και τα θήτα. Μ’ αρέσει και η λέξη τους για το ευχαριστώ: τακ! Αλλά τι θα τα κάνω; (Γιατί, έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις;)

Το δεύτερο τραγούδι που ακούω σε repeat είναι το «Let’s burn down the cornfield» του Lou Rawls.

You hide behind the oak tree Stay out of danger till I return

Δεκάδες φορές την ημέρα αναλογίζομαι τον κίνδυνο που μας πολιορκεί ενώ τσιμπάω λίγα coco pops μέσα απ’ το κουτί (like a savage). Μέσα από το ασφαλές, ζεστό και καθαρό σπίτι μου. Και μετά βλέπω εικόνες στρατιωτικών οχημάτων να μεταφέρουν εκατοντάδες νεκρούς στην Ιταλία, προσπαθώντας να αποφασίσουν πού θα τους πάνε. Ξεροκαταπίνω. Ήταν απότομο.

Υπόσχομαι δεν θα ξαναγκρινιάξω.

Το τασάκι πάλι γέμισε, πρέπει να το αδειάσω. Νύχτωσε. Ανάβω τη λάμπα του γραφείου μου. Δεν χρειάζομαι άλλο φως. Κοιτάω τις φωτογραφίες που έχω μπροστά μου. Όση ώρα γράφω έχουν σκάσει δεκάδες μηνύματα στο κινητό μου. Θα τα δω μετά. Αύριο ίσως. Έχω χρόνο. Κάποιοι δεν έχουν καθόλου.

Οι σκέψεις για το αύριο συγχέονται με τη στασιμότητα του σήμερα. Τα όνειρα μπερδεύονται και σκουντουφλάνε στη νοχελικότητα που οδηγεί τα πόδια από τον καναπέ στο κρεβάτι. Υπάρχουν όμως. Βγαίνουν με μια σχεδόν βίαιη ελπίδα. Ένας ενστικτώδης προτζέκτορας τα προβάλλει με σεβασμό στη λύπη μας αλλά και στην ανάγκη μας να ζούμε, ακόμα και μέσα από αυτά.

Let’s burn down the cornfield And I’ll make love to you while it’s burning

Το δυναμώνω, κλείνω τα μάτια μου και βυθίζομαι σ’ αυτά.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[lefteria-sti-gata]

Όταν ξυπνάς νωρίς στην Αθήνα δεν κάνει αυτή τη ψύχρα που κάνει όταν ξυπνάς νωρίς στην επαρχία. Εκεί πιάνει και ομίχλη και θέλεις κάτι παραπάνω από σεντόνι για να σκεπαστείς. Τα πρωινά στην Αθήνα, αυτό το σπίτι που το αγαπώ, τα παιδιά που είχαν συναυλία χτες στη διπλανή ταράτσα και τους άκουγα μέχρι τις τρεις να τραγουδάνε τα μαλαματενια λόγια. Ήταν λίγο παραφωνοι, αλλά δεν θα έλεγα ότι τους άκουγα με δυσφορία. Δεν κοιμάμαι καλά το βράδυ , στριφογυρισμα , στροβίλισμα, αλκοόλ και ανοιχτά παράθυρα. Διακοπές, νησιά, ταξίδια στο εξωτερικό, αφραγκιες, συν ταξιδιώτες και γουικεντς. Έλα να κοιμηθούμε μαζί να στριφογυρναω να σε ξυπνάω να σου σπάω τα νεύρα να με τυλίγεις με το σεντόνι να μη μπορώ να κουνήσω ρούπι να με παίρνει ο ύπνος αδιάκοπα μέχρι το πρωί . Το μπαλκόνι με την αιώρα και τις φασολιες και την κληματαριά που θα το βάψω σύντομα μπλε. Μπλε; ναι ταιριάζει με την αιώρα το μπλε. Οι στοίβες με βιβλία που κατέβηκαν από τα ράφια στο πάτωμα, αυτός ο αέρας που κάνει τις πόρτες μου να κοπανάνε και τις ζωγραφιές που έχω κολλημένες στο τοίχο να αιωρούνται. Και την ελευθερία μου την έχω στήσει στο τοίχο και δεν την αφήνω να κάνει βήμα . Και με τους φίλους μου στηνομαστε στον τοίχο άλλοτε απέναντι να κοιταζόμαστε και άλλοτε δίπλα δίπλα να πιανομαστε. Η κιθάρα με τη σπασμένη χορδή μου έχει γυρίσει τη πλάτη και εγώ με τη σειρά μου γύρισα τη πλάτη μου στα ψηλοτάκουνα μου, που , όμως τα καμαρωνω πολύ. Τα φωτάκια στο μπαρ, το τελευταίο ποτό που σε κάνει να ξυπνάς με στεγνό στόμα και στεγνό λαιμό και συνοδεύεται από ποπ κορν και αυτό το《Φοβάμαι》που σου ξέφυγε χτες και έκανε τα μάτια σου να δακρύσουν από κει που δεν το περίμενες. Η γειτόνισσα που σου χτυπάει γιατί έχει χάσει το κινητό της και θέλει να της κάνεις μια κλήση και σε ρωτάει αν είσαι κόρη του πατέρα σου. Εσύ αποφεύγεις να ανοίγεις πόρτες και να απαντάς σε κουδούνια. Προτιμάς να τα χτυπάς , όχι να τα απαντάς ναι. Τα φιστίκια στο μπολ, οι ρακες, τα μπουζούκια και το τραγούδι χωρίς μικρόφωνο και η μπύρα του μεσονυκτίου για το σβήσιμο. Βεργίνα μπουκάλι. Το «Μαζί του έφαγα ψάρια», για να εκτιμήσει κάποιος σωστά τη σοβαρότητα της κατάστασης. Το αγαπημένο τραγούδι κάποιου που γίνεται δικό σου αγαπημένο, η μυρωδιά του που γίνεται δική σου μυρωδιά. Το τσιγκινο καρουζελ που θέλεις να το δώσεις και να αρχίσει το παιχνίδι, αλλά είναι πολύ νωρίς για να τολμήσεις. Οι τρεις ώρες που άλλοτε είναι 4 ή και τεσσεραμιση, αλλά σημασία δεν έχει γιατί δεν ξέρεις τι σημαίνει χρόνος, και τα 23 ευρώ που άλλοτε είναι 25 και σου καταργούν το κλισέ ότι ο έρωτας είναι τζάμπα. Οι μαξιλάροθηκες που βάφτηκαν από τα μαλλιά σου χτες που ιδρώσες και προχτές από το κραγιόν σου που ξέχασες να ξεβαφτεις. Τα κρυφά σημειώματα, τα φανερά σημειώματα, αυτά που κάπου χάθηκαν στο ταχυδρομείο κάπου μπλεξανε, τα κινητά μας που σταμάτησαν να στέλνουν μηνύματα και ακόμα αναρωτιέσαι αν είναι καλύτερα έτσι ή χειρότερα. Η επιλογή της επικοινωνίας με εσένα και από την άλλη γιατί να ‘ναι με ‘σένα, και η ατάκα «θα σε ξεκοκκαλισω» που από το τηλέφωνο ακούγεται παραπάνω αστεία. Το μπάνιο που πήγες να κάνεις με ανοιχτό παράθυρο στη μέση της Αθήνας ένα βράδυ έτσι για ατμόσφαιρα, αλλά συνειδητοποιησες ότι είναι ακόμα νωρίς για ρομαντισμους, κάνει κρύο. Τα παιχνίδια που θέλω να σου μάθω γιατί έρχεται καλοκαίρι και τα κόλπα, για να με ρωτάς πως το κάνω και να πεισμωνεις όταν δεν σου λέω και Πω πω πείσμα και κακό και άμα δεν αγαπήσεις τους φίλους μου και άμα δεν αγαπήσεις τη γάτα μου και τα σημειώματα στους τοίχους μου εμπλοκή και Ιούλιος Αύγουστος χωριστά και θα ναι κρίμα γιαυτό κοίτα να μας φέρεις καλο τσιπουρο να σε συμπαθησουμε. Και άμα δεν μας φέρεις, και άμα δεν μας έρθεις, δεν θέλουμε να ξέρουμε, δεν θέλουμε να μας το πεις. Έχουμε αγοράσει ήδη τσιγάρα και χαρτομάντιλα, έχουμε καρφώσει το ημερολόγιο στο τοίχο μας, έχουμε κουρδισει το ρολόι μας και έχουμε ρυθμίσει τη καρδία μας.

[stories-for-my-kitten]

Είμαστε στη Θεσσαλονίκη και έχω βγάλει το πανέμορφο κοριτσάκι μου για φαγητό... Έχουμε ντυθεί καλά και εσύ είσαι υπέροχη με το κόκκινο φόρεμα σου και τα ψηλά τακούνια σου. Το εστιατόριο είναι καλό -λιγο κυριλέ- και καταλαβαίνω ότι σου αρέσει από το ότι βγάζεις διάφορες φωτογραφίες από το χώρο και τη διακόσμηση. Το φαγητό είναι εξίσου καλό και αφού φάμε, απολαμβάνουμε το κρασί μας μιλώντας και γελώντας. Είμαστε ο ένας απέναντι απ'τον άλλον και σε κάποια στιγμή μου ζητάς να έρθω πιο κοντά. Αρχικά νομίζω ότι θες να σε φιλήσω όμως εσύ εννοείς να φέρω πιο μπροστά την καρέκλα μου. Το κάνω και λίγο μετά νιώθω το πόδι σου ανάμεσα στα δικά μου. Λίγο το απομονωμένο τραπέζι, λίγο το μακρύ τραπεζομάντηλο, βρήκες ευκαιρία για teasing...

Το πόδι σου κινείται κυκλικά πάνω στο παιχνίδι σου όσο εσύ με κοιτάς πονηρά πίνοντας το κρασί σου... Εγώ προσπαθώ να είμαι φυσιολογικός πράγμα δύσκολο αφού όσο περνάει η ώρα τόσο πιο σκληρό με κάνεις. Σου λέω ότι αυτό θα το μετανιώσεις μόλις πάμε σπίτι, όμως αυτό σε κάνει να πιέσεις ακόμα περισσότερο το παιχνίδι σου και να με ρωτήσεις τι εννοώ. Καταλαβαίνω ότι δε θα βγάλω κάτι απ'όλο αυτό και δεν απαντάω κάτι συγκεκριμένο. Με αφήνεις να ηρεμήσω όσο τρώμε το γλυκό, πληρώνω και φεύγουμε. Η διαδρομή με το ταξί μου φαίνεται ατελείωτη, θέλω να σε κάνω δικιά μου εδώ και τώρα. 

Από το ασανσέρ ακόμα σε πιάνω απ'το λαιμό, σε κολλάω στον τοίχο και πιέζω με το χέρι μου το μουνάκι σου, τρίβοντας το με δύναμη. Ξεκλειδώνεις γρήγορα και πριν προλάβεις να πεις οτιδήποτε σε κολλάω στην πόρτα και συνεχίζω αυτό που άρχισα στο ασανσέρ.Με το άλλο χέρι κατεβάζω τα ραντακια απ'το φόρεμα σου και κλείνω το στήθος σου στο χέρι μου με δύναμη. Έχω ήδη βάλει στο δάχτυλα στο υγρό γατάκι σου και καθώς τα κουνάω μέσα σου, βάζω άλλα δύο στο στόμα σου. Σε κοιτάω στα μάτια και σου ανακοινώνω ότι θα χρησιμοποιήσω πρώτα το στόμα σου και μετά το μουνάκι σου. Σου λέω επίσης ότι πρέπει να κάνεις ο,τι σου λέω και να είσαι καλό κορίτσι. Συμφωνείς υποτακτικά κουνώντας το κεφάλι σου όμως σου ρίχνω ένα χαστουκι για να δεις ότι σοβαρολογω προτού κλείσω το στόμα σου για να σε δαχτυλωσω πιο γρήγορα από ποτέ. Βγάζω τα δάχτυλα από μέσα σου και καθώς στα δίνω για να γευτείς τον εαυτό σου, σε διατάζω να γονατίσεις.

 Πλέον είσαι στα γόνατα μ�� ανοιχτό το στόμα και περιμένεις να βγάλω το παιχνίδι σου. Μόλις το κάνω παίρνω τα χέρια σου, τα δένω υποτυπωδώς με τη ζώνη μου και τα κρατάω ψηλά καθώς μπαίνω στο στόμα σου. Το κεφάλι σου αγγίζει την πόρτα, το ίδιο και τα χέρια σου που τα κρατάω ψηλά και μπαινοβγαίνω μέσα στο ανοιχτό σου στόμα....Οι ήχοι που βγάζεις είναι καύλα και με αναγκάζουν να γαμησω το κεφάλι σου λίγο πιο γρήγορα με αποτέλεσμα να τρέχουν σάλια στο στήθος και στο φόρεμα σου... Βάζω τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα δικά σου και σου κρατάω το χέρι καθώς σε κάνω να πνίγεσαι απ'το παιχνίδι σου... Κάπου εκεί βγαίνω, λύνω τα χέρια σου και περνάω τη ζώνη στο λαιμό σου. Την σφίγγω χαλαρά και την κάνω κολάρο για να σε κατευθύνω προς τον καθρέφτη του διαδρόμου.... 

Εκεί, βγάζω το φόρεμα και το εσώρουχο σου και κρατώντας τη ζώνη σε βάζω να στηθεις... Τα τακούνια σου βοηθάνε στη διαφορά ύψους και μόλις ρίξεις τον κορμό σου ακουμπώντας τον τοίχο, μπαίνω μέσα σου. Αρχικά σε γαμαω ρίχνοντας το κεφάλι σου προς τα κάτω για να φαίνεσαι όσο υποτακτική είσαι... Μετά και ενώ σφίγγω το στήθος σου, με τη βοήθεια της ζώνης σηκώνω το κεφάλι σου για να δεις πόσο πουτανα είσαι και πόσο μου ανήκεις.. Βογκας κοιτώντας μας να σε γαμαω μέσα απ'τον καθρέφτη και σου λέω ότι είσαι πανέμορφη ενώ χουφτωνω τα μπούτια και τον κωλο σου...Καθώς κλείνω ξανά το στόμα σου, αναφέρω πόσο καλό κοριτσάκι είσαι και σε γαμαω πιο γρήγορα και δυνατά, κάνοντας το διάδρομο να γεμίσει από τον ήχο που κάνουν τα σώματα μας όταν γίνονται ένα... Βγάζω τη ζώνη, και σου ρίχνω δύο στον κωλο καθώς το κορμάκι σου τρέμει απ'το γαμησι. Την αφήνω στο πάτωμα και πάμε στο κρεβάτι μας όπου ξαπλώνεις και μπαίνω ανάμεσα στα ανοιχτά σου πόδια και συνεχίζω να σε τρυπάω ενώ σε φιλάω με τα χέρια μου στο πρόσωπο σου. 

Βάζω τα χέρια μου από κάτω σου και σε σπρώχνω προς το παιχνίδι σου καθώς προσπαθώ να μπαίνω όσο πιο βαθιά γίνεται... Σου φιλάω το λαιμό, τα αυτιά και κοιτάω πόσο όμορφη είσαι έχοντας κοκκινίσει απ'το γαμησι ψελλιζοντας το όνομα μου... Δε μπορώ να κρατηθώ άλλο, οπότε βγαίνω για να σε μαρκάρω.. κάθομαι δίπλα σου και παίζω το παιχνίδι σου όσο εσύ χαϊδεύεις τα μπαλάκια μου. Τελειώνω στο στήθος και την κοιλιά σου και σηκώνω το κεφαλι σου για να καθαρίσεις το παιχνίδι σου προτού σε σκουπίσω και σε κάνω μπάνιο...

[s-anastasiou]

Λόγω του ιού οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν. Εγώ έχω απομακρυνθεί χρόνια τώρα πια από όλους. Σε κάτι ώρες θα γιορταστεί άλλη μια πλήρη περιφορά της γης γύρω από το άστρο της. Για πολλούς κακή χρονιά, για κάποιους μια κερδοφόρα χρονιά και για άλλους μοιάζει αδιάφορη χρονιά. Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι πνευματικά ο χρόνος που κερδίσαμε ήταν πολύτιμος, για όσους τον ξοδέψαμε σοφά. Δυστυχώς μεγάλη μερίδα ανθρώπων ακολούθησε το χαζοκούτι και τις ατέλειωτες συζητήσεις τρόμου και φόβου. Επανήλθε η ορθή χρήση της φράσης "χρόνια πολλά" μιας και δεν ξέρουμε που θα είμαστε του χρόνου. Η μόνη λέξη που έχει τονιστεί είναι υγεία, υγεία, υγεία.. Κάπου εκεί χάθηκε η λέξη χαμόγελο. Έβαλε τα καλά της, φορώντας μια μάσκα και ξεχνώντας τις εκφράσεις του προσώπου. Δεν πιστεύω σε τίποτα, σε κανέναν.. παρά μόνο στον άνθρωπο. Δίχως σύνορα, ταυτότητες και εθνικότητες ή χρώματα. Λογικό όταν γιορτάζεις σήμερα την "αλλαγή του χρόνου" να λέγεσαι γήινος, οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα με βρίσκει εχθρό της. Πάω να ζωγραφίσω στα βόρεια της Σκοτίας το κάστρο μου και να κλειστώ περιμένοντας μια πριγκίπισσα , με τον πρίγκιπα της για ξενάγηση στους γεμάτους χρώματα κήπους μου. Η μοναδική που πέρσυ με έκανε να νιώσω μια ζεστασιά (μόνο με ένα κομμάτι βασιλόπιτα 😊☺️) Πρέπει να ετοιμάσω και το δείπνο, να ανάψω τα κεριά και να δώσω λίγο φως στο σκοτάδι μου. Όλοι απόψε θα βάλουν τις καλές τους πιτζάμες, με παπιγιόν και φουλάρι. Μην ξεχάσω να υπενθυμίσω ότι παρά την απαγόρευση μπορούμε να πατήσουμε το 4 στο 13033 και να πάμε λίγο φαγητό, καθαρές μπλούζες, κουβέρτες σε κάποιον άστεγο που στέκει μόνος. Μη δίνετε μόνο καθιστοί στον καναπέ λεφτά από το app σας. (Πάρτε μαζί σας και ένα οποιοδήποτε ποτό για ζεστασιά, ίσως μάθετε ιστορίες που πάντα αποφεύγετε να ακούσετε) Χρόνια πολλά λοιπόν, καλή χρονιά και να χαμογελάς! (Όλα τα πολύ προσωπικά, τα αφήνω κλειστά, εξού και δεν έχω ανοιχτά σχόλια.) @alatza_lina : 👸🏼 (ποτέ δεν ξεχνώ, να περνάς όμορφα και να χαμογελάς) #στιχακια #στιχάκια #stixakia #greek #greekwriter #greekquotes #greekpost #greekstory #greekwriting #lifequotes #καληχρονια #thoughts #happynewyear2020 #σκεψεις #ποίηση #greekpoetry https://www.instagram.com/p/CJcj_HxghQe/?igshid=ifgpdkqo6qt8

[zelinaki]

Δεν θέλω να ανήκω σε ό,τι μου λείπει.

Έχεις νιώσει ποτέ μεγαλύτερη εξάρτηση απ’ αυτή; Να εξαρτάσαι από κάποιον που σου λείπει, που είναι απών, που σε αφήνει να υποφέρεις μακριά του, ενώ γνωρίζει ότι η απουσία του σου προκαλεί πόνο; Σου κατατρώει την ψυχή αυτό το φευγιό. Εσύ που μου λείπεις λοιπόν, βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι σου ανήκω. Ναι, καλά διάβασες. Μπορεί να είμαι δυνατή ή έστω να φαίνομαι, να παλεύω για μια καλύτερη τύχη, να τα δίνω όλα για όλα, να είμαι διεκδικητική, να μην αφήνω καρφίτσα να πέσει κάτω, να γίνομαι θυσία για σένα, αλλά μέσα μου είμαι τόσο ευάλωτη που μόνο αν σπάσεις όλες τις άμυνές μου μπορείς να με νιώσεις. Γιατί πολλές φορές και τα ανοιχτά βιβλία, έχουν υποσημειώσεις που κρύβουν θησαυρούς, ίσως και το κλειδί για την ερμηνεία όλων όσα διάβασες. Μου λείπεις και το ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα. Μπορείς να το διακρίνεις άνετα στην αργόσυρτη και βαριεστημένη καλημέρα μου, στα νωχελικά βήματά μου, στο σκέτο μου καφέ, στους αξημέρωτους διαλόγους με τους φίλους μου, σ’ αυτά που σκέφτομαι και σε εμπεριέχω σαν να μην έφυγες ποτέ, σ’ αυτά που αντικρίζω κι αισθάνομαι και σένα κάπου δίπλα, να τ’ αντικρίζεις μαζί μου. Μου λείπεις. Αρκετά συχνά, πριν κοιμηθώ, σκρολάρω τις φωτογραφίες σου, λες και δεν τις έχω ξαναδεί, σαν να είναι η πρώτη φορά. Και κάθε φορά θυμάμαι γιατί σε ερωτεύτηκα και το κενό γιγαντώνεται. Κι αν τύχει κι ανοίξεις το παράθυρο της συνομιλίας μας, που πια δεν ανοίγεις ποτέ, θα δεις αργά τη νύχτα να χοροπηδάνε οι τελείες, καθώς πάντα πάω κάτι να γράψω και ποτέ δε στέλνω αυτό που σκέφτηκα. Ξέρεις τι με σταματά; Ούτε ο εγωισμός ούτε η αξιοπρέπεια. Η αγάπη μου για την ελευθερία είναι. Η αγάπη να μην ανήκω, να μην ανέχομαι τους περιορισμούς και τα πρέπει. Δε θέλω ν’ ανήκω σε κανέναν, πόσο μάλλον σε κάποιον που μου λείπει. Θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου με κάποιον που έχει το σθένος να κάνει χώρο στη ζωή του για μένα, να θέλει τρελά να με στριμώξει μέσα σ’ αυτή, όπως  και να ‘χει. Να βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες για να με κρατήσει κοντά του με τη δύναμη της αγάπης του, όχι με δήθεν κόλπα, αποστάσεις και σιωπές. Δε γουστάρω ν’ ανοίγω τα μάτια μου και να είσαι η πρώτη σκέψη μου. Με σκοτώνει η ιδέα ότι μπορεί να σε σκέφτομαι περισσότερο απ’ τους ανθρώπους που μ’ αγαπούν κι αγαπώ. Ραγίζει η ψυχή μου όταν, ακόμη και σήμερα, απογοητεύομαι από απόψεις και πράξεις σου, που δε με αφορούν άμεσα. Είναι πλήγμα στην επιλογή μου. Ώρες-ώρες δανείζομαι χαμόγελα για να νιώσω ότι είμαι καλά και χωρίς εσένα. Ξέρεις, αυτή η πεποίθηση της δύναμης και της υπεροχής έναντι σε ό,τι σε διαλύει. Είναι στιγμές που τα καταφέρνω και μετά πάλι κατρακυλώ. Αλλά βάζω τη λογική σε λειτουργία, παραγκωνίζω το συναίσθημα κι επαναλαμβάνω στον εαυτό μου και μόνο: «δε θέλω ν’ ανήκω σε ό,τι μου λείπει». Δε θέλω να υποφέρω για έναν άνθρωπο που επέλεξε να μου λείπει, αδιαφορώντας πλήρως για τα συναισθήματά μου. Δε μου αρέσει να ανήκω σε κανέναν, εκτός απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό. Εγώ κυριεύω τις επιθυμίες μου και δεν ανέχομαι να εξαρτώμαι από κάποιον που λείπει απ’ τη ζωή μου. Κάποιον που λείπει απ’ το κρεβάτι, απ’ την αγκαλιά μου, απ’ τη μέρα και τη νύχτα μου. Θυμώνω που εμμένει πεισματικά να εμφανίζεται στη σκέψη και στα όνειρά μου, αλλά ως κάθε κόμπος που δένεται, η μόνη λύση είναι να τον κόψεις, αν δε λύνεται. Δε θέλω ν’ ανήκω σ’ όποιον είχε την επιλογή να μείνει και να μ’ αγαπήσει κι επέλεξε να φύγει και να με ξεχάσει. Δε θέλω ν’ ανήκω σ’ όποιον δεν ήταν και δεν είναι δίπλα μου να με ζει στα καθημερινά. Δε θέλω ν’ ανήκω σε μια ανάμνηση που μου ‘χει γίνει εξάρτηση. Γιατί όσο κι αν την αγαπώ και την επαναφέρω, εσύ λείπεις. Κι αφού εσύ λείπεις, εγώ γιατί να σου ανήκω;

[elemnv]

Τα αφήνω ν πανε τα πράγματα..έναν χρόνο τώρα αλλά με.μπερδευει πολύ αυτός και δεν ξέρω τι να κάνω..να τον προσπαθήσω να τον ξεχάσω ή να περιμένω και αλλο;; Αλλά από την άλλη μπορείς να ξεφυγεις από ένα απωθημένο;;

Δεν ξεφεύγεις.Μίλησε του ανοιχτά, μην σε ταλαιπωρείς άλλο.