#τρίτη ηλικία

[astratv]

Η ΕΜΛ Φιλιππούπολης στο Δημοτικό Γηροκομείο Λάρισας για την “Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία”

Το Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2022, Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή επίσης και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία», η ΕΜΛ Φιλιππούπολης μαζί με την 1η και 4η Κοινότητα , συμμετείχε σε μια γιορτή με χορό και τραγούδι, τηρώντας τα απαραίτητα μέτρα προστασίας , στο Δημοτικό Γηροκομείο Λάρισας. Οι εθελοντές της ΕΜΛ Φιλιππούπολης μαζί με άλλους της 1ης και 4ης Κοινότητας του Δήμου Λαρισαίων…

[fegg4ropetra]

Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)

" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"

Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να δείχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 

Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι άντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σχέση αυτή θα γίνει άθραυστη. 

Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 

Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 

Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, κατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξιά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Α��τη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 

Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κάνω. 

[mon-petit-prince]

Έμενα η μαμά μου δεν είναι σαν τις άλλες.

Δεν ένιωσα ποτέ στοργή, ούτε τρυφερότητα. Μόνο πολύ σκληρή και επικριτική αγάπη. Δεν ένιωσα ποτέ χαλαρή δίπλα σου και άμα ποτέ ήμουν, το μετάνιωνα πικρά.

Έπρεπε να ήμουν το εύκολο παιδί, το υπάκουο, αυτό που τα ξέρει ήδη όλα. Στενά τα περιθώρια λάθους. Έλεγε πάντα σε όλους πόσο έξυπνη με θεωρεί και πώς μπορώ και τα βγάζω όλα πέρα, αλλά ό,τι έλεγε δεν έμοιαζαν με λόγια μητέρας. Λες και ήταν ένας απλός παρατηρητής, μια παρουσία στη ζωή μου, που έβλεπε από απόσταση.

Για όλες τις μαμάδες η πρώτη επαφή με το μωρό τους είναι μια τελετουργία, μια στιγμή που νιώθεις όλα τα συναισθήματα, αλλά για την δική μου ήταν μια απλή Τρίτη. Όλες εκθειάζουν το σπλάχνο τους, ενώ εκείνη με έβλεπε σαν τέρας.

Με βοήθησε να αποκτήσω και τις πιο τρελές ανασφάλειες, μόνο από την ηλικία των 10 ετών. Τότε αποφάσισε να με βάλει περισσότερο στην ζωή της.

Για πολλά πράγματα δεν φταίει εκείνη, το αναγνωρίζω και κοιτάω να είμαι επιεικής.

Αλλά γιατί ένα 12χρονό έπρεπε να γνωρίζει τι είναι η επιείκεια;

Από πολύ μικρή ξεκίνησα να ζηλεύω τις σχέσεις των φίλων μου με τις μαμάδες τους, αλλά ποτέ δεν αναζήτησα αυτού του είδους αγάπης αλλού. Για εμένα αυτό ήταν άγραφος νόμος.

Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα μπορεί η ίδια να φανταστεί. Δεν την μισώ, δεν θα την μισήσω ποτέ. Απλά θα περιμένω και ας είναι μια αιωνιότητα. Θα περιμένω να με αγαπήσει όπως αγαπούν οι μαμάδες.

Θα περιμένω να μου πει να πάρω ένα ταπεράκι για τον δρόμο....

Θα περιμένω να με πάρει ένα τηλέφωνο ενώ λείπω ...

Θα περιμένω να με πει καμάρι της ενώ μου μιλάει ...

Θα περιμένω να με μαλώσει με αγάπη επειδή αρρώστησα...

Θα περιμένω να μου γκρινιάξει επειδή δεν την βλέπω πολύ...

Θα περιμένω να θέλει να με κάνει μια αγκαλιά που θα κρατήσει πάνω από 2 δευτερόλεπτα...

Μαμά Σ'αγαπώ.

[fotovoltes]

Με αγιόκλιμα και γιασεμί γιορτάζει η τρίτη ηλικία

"Με αγιόκλημα και γιασεμί" τα ΚΑΠΗ της πόλης μας πραγματοποίησαν απόψε την καλοκαιρινή τους γιορτή στο Δημοτικό Θέατρο "Μίκης Θεοδωράκης". Σε μια βραδιά γεμάτη αγαπημένες μελωδίες από το παρελθόν, τραγούδια από τη Λαϊκή Ορχήστρα Αχαρνών, κέφι, χορό και καλή διάθεση, τα μέλη των ΚΑΠΗ αποχαιρέτησαν τη φετινή σεζόν και υποδέχθηκαν τις καλοκαιρινές διακοπές. Ο Αντιδήμαρχος Προσχολικής Αγωγής και Τρίτης Ηλικίας Άγγελος Αραμπατζής ευχαρίστησε όλο το προσωπικό που για ακόμα μια χρονιά στήριξε με σθένος το έργο της δημοτικής Αρχής. Η πόλη μας αγκαλιάζει την τρίτη ηλικία και στόχος του Δημάρχου Αχαρνών Σπύρου Βρεττού είναι η εξασφάλιση όλων των απαραίτητων συνθηκών ώστε να ζουν με αξιοπρέπεια και χαρά οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν, μας στήριξαν και μας χάρισαν την αγάπη και τη σοφία τους.

[justforbooks]

Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo.

Γεννημένος την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 1904 στο Fossano, μια πόλη στην περιοχή του Cuneo, ο Lorenzo Perrone ήταν ο δεύτερος γιος μιας πολυμελούς οικογένειας που ζούσε στο Burgué, το παλιό χωριό των χτιστών, των σιδεράδων και των ψαράδων: οι γονείς του - ο Giuseppe και η Giovanna Tallone - ζούσαν από παλιά σίδερα και κουρέλια, παρόλο που οι επίσημες δουλειές τους ήταν "χτίστης" και "εργάτρια". Είχε τρία αδέλφια, τον Giovanni, τον Michele και τον Secondo, και δύο αδελφές, την Giovanna και την Caterina.

Δεν πήγε σχολείο πέρα από την τρίτη δημοτικού και, αν και βαπτισμένος, δεν ήταν θρησκευόμενος ούτε γνώριζε το Ευαγγέλιο - έγραφε με δυσκολία και άρχισε να εργάζεται σε ηλικία δέκα ετών. Μετά την άνοδο του φασισμού, αν και δεν ανήκε στους αντιφασίστες που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή, ήταν σίγουρα εχθρικός απέναντί στο καθεστώς. Το 1924-25, σε ηλικία δεκαεννέα ετών, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, ως bersagliere στο 7ο Σύνταγμα της Μπρέσια. Στη συνέχεια, όπως πολλοί άλλοι χτίστες, έγινε μεθοριακός εργάτης, μένοντας συχνά μακριά από την Ιταλία. Τη δεκαετία του 1930, αρχής γενομένης από το 1935 ή το 1936, διέσχιζε τακτικά τις Άλπεις - στην Κυανή Ακτή ή σε άλλες πόλεις της νοτιοδυτικής Γαλλίας - για να εργαστεί, διασχίζοντας μάλιστα τα σύνορα κρυφά με τον μεγαλύτερο αδελφό του Giovanni, μέσα από τα περάσματα των λαθρεμπόρων. Και οι δύο έπιναν πολύ.

Τον Ιούνιο του 1940, όταν η φασιστική Ιταλία μπήκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Lorenzo Perrone βρισκόταν λίγο πιο πέρα από τις Άλπεις: ήταν ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους - όχι λιγότεροι από 8.500 - που φυλακίστηκαν, και μετά από λίγες ημέρες στη φυλακή απελευθερώθηκε: στις αρχές Ιουλίου βρισκόταν ήδη στο Fossano, στο γραφείο ευρέσεως εργασίας, κάνοντας αίτηση για επίδομα ανεργίας. Το να δουλέψεις στη Γαλλία είχε γίνει πλέον δύσκολο. Αλλά το 1942 υπήρξε μια ευκαιρία να φύγει, ως εθελοντής, για την Πολωνία.

Έτσι, στις 17 Απριλίου 1942, συμβεβλημένος με την εταιρεία Beotti της Piacenza στο πλαίσιο μιας ιταλογερμανικής συμφωνίας, έφτασε στα περίχωρα του Άουσβιτς, όπου θα εργαζόταν στην "Buna", που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους με σκοπό την παραγωγή συνθετικού καουτσούκ, συνθετικής βενζίνης, χρωστικών και άλλων υποπροϊόντων του άνθρακα. Έφτασε, για την ακρίβεια, στο στρατόπεδο Leonhard Haag, το Lager I, όπου οι Ιταλοί, σε αντίθεση με τους κρατούμενους, διατηρούσαν την ταυτότητά τους, λαμβάνοντας έγγραφα και μισθό. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν είχε ιδέα πού πήγαινε, δηλαδή στο Άουσβιτς ΙΙΙ, το οποίο στα βιομηχανικά έγγραφα εμφανιζόταν απλώς ως "Άουσβιτς", που αρχικά θεωρούνταν δορυφόρος του Άουσβιτς Ι και του Άουσβιτς ΙΙ-Μπίρκεναου της μαζικής εξόντωσης. 'Εχοντας μετονομαστεί επίσημα Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943 με διαταγή της Επιθεώρησης Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, η επιβλητική παρουσία των εργοστασίων της Buna-Werke που κατασκευάστηκαν από την I.G. Farben τον Νοέμβριο του 1944 θα καθιστούσε το Konzentrazionslager ένα αυτοτελές στρατόπεδο συγκέντρωσης (KL Monowitz) στο μέγεθος μιας πόλης, από το οποίο θα εξαρτιόνταν τα περισσότερα από τα υπο-στρατόπεδα του συγκροτήματος, καλύπτοντας μια έκταση εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, εκ των οποίων περίπου σαράντα ήταν "χώροι στρατοπέδων".

Τον Ιούνιο του 1944, ο Lorenzo Perrone συνάντησε έναν από τους "σκλάβους μεταξύ των σκλάβων": τον Primo Levi. Και δεν είχε κανένα δισταγμό. Παίρνοντας έναν τεράστιο ρίσκο, κινδυνεύοντας δηλαδή να καταλήξει με τη σειρά του στην άλλη πλευρά του φράχτη, ο Perrone προμήθευε επιπλέον λίτρα σούπας στον Primo Levi και τον φίλο του Alberto Dalla Volta κάθε μέρα επί έξι μήνες.

Ο Lorenzo Perrone στο "Suiss" (όπως αποκαλούσε το Άουσβιτς) δεν βοήθησε απλώς τους δύο νεαρούς άνδρες με τις ζωτικές και βασικές τους ανάγκες, αλλά προχώρησε παραπέρα. Τρεις φορές λειτούργησε ως μεσολαβητής, καταφέρνοντας να μεταφέρει νέα στην οικογένεια του Levi στην Ιταλία μέσω της μη εβραϊκής φίλης του Bianca Guidetti Serra - και καταφέρνοντας να του δώσει απάντηση και να του στείλει ένα δέμα με τρόφιμα και ρούχα. Από τους τρεις παράγοντες σωτηρίας στους οποίους ο Levi θα επιμείνει σε όλο του το έργο, δηλαδή την υπεκφυγή, την επιδεξιότητα και την τύχη, ο τελευταίος ταυτίζεται έτσι κυρίως με τον Perrone, κυριολεκτικά το "χτύπημα της δικής του τύχης".

Και έτσι σώθηκε ο Levi, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε σταλεί στο εργαστήριο χημείας - δηλαδή στη ζεστασιά - μόλις πλησίαζε ο χειμώνας. Η τελευταία του τύχη ήταν να αρρωστήσει από οστρακιά τον Ιανουάριο, λίγες ημέρες πριν από την άφιξη του Κόκκινου Στρατού, αποφεύγοντας οριακά την πορεία θανάτου στην οποία έχασε τη ζωή του ο φίλος του Alberto. Μέχρι τότε, ο Perrone είχε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής, έχοντας φέρει για τελευταία φορά τη σούπα του, παρά το γεγονός ότι είχε ρήξη τυμπάνου από έναν βομβαρδισμό. Το τελευταίο πιστοποιητικό πληρωμής έχει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1945.

Όταν έφτασε στην Ιταλία, ο Perrone πέρασε από το Τορίνο για να πει στη μητέρα και την αδελφή του Levi ότι, κατά πάσα πιθανότητα, ο φίλος του Primo δεν τα είχε καταφέρει. Δεν ήθελε τίποτα, ούτε καν χρήματα για το εισιτήριο του τρένου. Είπε, αντίθετα, ότι πλέον ήταν ουσιαστικά στο σπίτι του - και ακόμη και τα τελευταία εξήντα χιλιόμετρα τα περπάτησε. Για την τύχη του φίλου του, ωστόσο, έκανε λάθος.

Μετά από μια "δαιδαλώδη διαδρομή" στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, την οποία θα διηγείτο στο βιβλίο του La tregua [Η εκεχειρία -σ.σ.], ο Levi έφτασε και αυτός στο Τορίνο στις 19 Οκτωβρίου 1945. Και τον αναζήτησε αμέσως: συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ελεύθεροι και οι δύο, σίγουρα μέχρι τις 3 Νοεμβρίου.

Μετά τον πόλεμο οι δυο τους συναντιόντουσαν συχνά. Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις ο Levi ανακάλυψε ότι στο Άουσβιτς ο φίλος του από το Fossano δεν είχε φροντίσει μόνο αυτόν, όπως θα αποκάλυπτε στο Il ritorno di Lorenzo, που δημοσιεύτηκε το 1981 στη συλλογή Lilìt e altri racconti:

"Δεν βοήθησε εκεί μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φάνηκε σωστό να μη μου το πει: κάποιος βρίσκεται στον κόσμο για να κάνει καλό, όχι για να καυχιέται γι' αυτό. Στο "Suiss" ήταν πλούσιος, τουλάχιστον σε σύγκριση με εμάς, και μπορούσε να μας βοηθήσει, αλλά τώρα που είχαν τελειώσει όλα αυτά, δεν είχε άλλες ευκαιρίες".

Το 1948, ο Primo Levi ονόμασε τη μεγαλύτερη κόρη του Lisa Lorenza, ως φόρο τιμής στον φίλο του οικοδόμο. Στο μεταξύ, πήγαιναν μαζί στην ταβέρνα, έγραφαν ο ένας στον άλλο, αλλά ενώ ο Levi άρχισε να ζει, ο Perrone δεν είχε τίποτα να κάνει. Απλώς δεν ήθελε να βρίσκεται πια στον κόσμο. Εξακολουθούσε να πίνει, και μάλιστα πολύ περισσότερο από πριν. Αρρώστησε, και ήδη το 1948 η κατάστασή του ήταν δραματική, όπως αποκαλύπτει ένα γράμμα που έγραψε στον φίλο του Primo τα Χριστούγεννα:

Αξιότιμε Signor Dottor Primo

Ανταποδίδω το γράμμα σας και χάρηκα πολύ που άκουσα ότι με θυμάστε ακόμα και μόνο εγώ δεν μπορώ να σας θυμηθώ γιατί όταν κάποιος είναι φτωχός θα είναι πάντα φτωχός αλλά φέτος ήμουν πλούσιος σε υγεία αλλά ξέρετε πως είναι η ασθένειά μου όταν κοντεύει ο χειμώνας και είναι πάντα μια μικρή βρογχίτιδα και την κρατάω μέχρι να πεθάνω. Με μεγάλη χαρά άκουσα ότι πριν από δύο μήνες η σύζυγός σας απέκτησε ένα κοριτσάκι και η μεγαλύτερη χαρά από όλα τα δώρα που μπορείτε να μου δώσετε ήταν να της δώσετε το όνομα Lisa Lorenza ώστε να φέρει και αυτή το όνομά μου αλλά ελπίζω, ευχαριστώντας τον Κύριο, ότι δεν θα χρειαστεί να υποστεί τα βάσανα που έφερα εγώ στη ζωή μου.

Τελικά προσβλήθηκε από φυματίωση και άρχισε επί ένα εξάμηνο ένα πηγαινέλα στο νοσοκομείο του γειτονικού Savigliano, μέχρι που έφτασε στο τέλος της ζωής του. Γύρω στις 7 το απόγευμα της Τετάρτης 30 Απριλίου 1952, πληγωμένος από τον πόνο της ζωής και την ανάγκη να μην το ξαναζήσει ποτέ, πέθανε ο Lorenzo Perrone, ο άνθρωπος που είχε σώσει τον Primo Levi στο Άουσβιτς.

Η σορός του έφτασε στο Borgo Vecchio, και πολλοί άνθρωποι ήρθαν, μεταξύ των οποίων, στην πρώτη σειρά, ο Levi, με τη σύζυγό του και πιθανότατα τη Lisa Lorenza. Στην κηδεία, τα πέντε αδέλφια και οι δύο αδελφές του Perrone τον παρακολουθούσαν σιωπηλά να εναποθέτει λουλούδια στο ανοιχτό φέρετρο του φίλου του Lorenzo. Ο χημικός και μάρτυρας, ο οποίος είχε ήδη δημοσιεύσει το Se questo è un uomo στην πρώτη έκδοση De Silva του 1947 και θα γινόταν διάσημος πολύ αργότερα, φορούσε ένα λευκό πουλόβερ.

Ουσιαστικά ξεχασμένος για δεκαετίες, παρά το γεγονός ότι ο Levi θα έγραφε και θα μιλούσε γι' αυτόν σε πολλές άλλες περιπτώσεις, και μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο Lorenzo Perrone, ο "άνθρωπος των λίγων λέξεων" που τον έσωσε, θα γινόταν Δίκαιος των Εθνών σχεδόν μισό αιώνα αργότερα: του απονεμήθηκε η υψηλού κύρους αναγνώριση από το Yad Vashem στις 29 Ιουλίου 1998, με μια τελετή στην Alba, 35 χιλιόμετρα από το Fossano, την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 1999.

Ο δεύτερος γιος του Primo Levi, που ονομάστηκε το 1957 Renzo, κι αυτός στη μνήμη του φίλου του, τον τίμησε με την ευκαιρία της απονομής ως εξής:

"Κανείς δεν άξιζε αυτή την αναγνώριση περισσότερο από αυτόν, διότι με κίνδυνο της ζωής του και με σοβαρά προσωπικά τραύματα βοήθησε τον αγαπημένο μας και πολλούς άλλους να επιβιώσουν. Ίσως θα υποδεχόταν αυτή την τελετή με το θλιμμένο χαμόγελό του, πεπεισμένος ότι αυτό που έκανε ήταν μόνο το καθήκον του: ένας μοναχικός και βαθιά καλός άνθρωπος που σημαδεύτηκε μέχρι θανάτου από εκείνη την τρομερή εμπειρία."

Μια πλάκα στη viale delle Alpi στο Fossano αφιερώθηκε στη συνέχεια στον Lorenzo Perrone, η οποία τοποθετήθηκε το 2004 με εντολή του τότε δημάρχου Beppe Manfredi, και το 2023 κυκλοφόρησε η βιογραφία του: Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo (Laterza), η οποία μεταφράζεται επί του παρόντος σε πολλές άλλες γλώσσες.

Τα λόγια με τα οποία ο Primo Levi τον θυμήθηκε στο Se questo è un uomo [Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος -σ.σ.], στην πρώτη έκδοση του 1947, που γράφτηκε με τον φίλο του Lorenzo ακόμα ζωντανό, ηχούν ακόμα και σήμερα ως ένας ύμνος στην ανθρωπιά που, σε πείσμα των πάντων, κατάφερε να επιβιώσει. Και αποτελούν ένα είδος αντίδοτου στη "μόλυνση του κακού" που ο Λέβι θα διερευνήσει στο κεφάλαιο "La zona grigia" [Η γκρίζα ζώνη -σ.σ.] στο βιβλίο του I sommersi e i salvati [Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν -σ.σ.].

"Όσο λογικό κι αν είναι να θέλω να προσδιορίσω τους λόγους για τους οποίους ακριβώς η δική μου ζωή, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες αντίστοιχες, μπόρεσε να αντέξει στη δοκιμασία, πιστεύω ότι στον Lorenzo οφείλω το ότι ζω σήμερα, και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε διαρκώς, με την παρουσία του, με τον τόσο επίπεδο και εύκολο τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι και κάποιος ακόμη αγνός και ακέραιος, αμόλυντος και αδάμαστος, ξένος προς το μίσος και τον φόβο - κάτι πολύ ασαφές, μια μακρινή πιθανότητα του καλού, για την οποία ωστόσο έβαλε σκοπό να διαφυλάξει τον εαυτό του. […] Ο Lorenzo ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Lorenzo δεν ξέχασα ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος."

Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες στον Carlo Greppi, ιστορικό στο επάγγελμα, ο οποίος συναντά πολλά παιδιά στα σχολεία, για αυτό το τελευταίο έργο. Ένα α��αραίτητο βιβλίο. Ένα όμορφο βιβλίο. ��ραμμένο με μεγάλη και ακριβή έρευνα των πηγών, όπως πρέπει να κάνει κάθε ιστορικός, αλλά και με το πάθος και τη συγκίνηση της καρδιάς ενός "ψαρά μαργαριταριών". Γιατί ο Λορέντζο Περόνε είναι πραγματικά το πολύτιμο μαργαριτάρι που ο Γκρέπι πήγε να αναζητήσει στις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας, αυτές του κακού, αυτές των τελευταίων μεταξύ των τελευταίων που κανείς δεν μιλάει γι' αυτούς, αλλά που έσωσαν και έκαναν τη διαφορά για τόσους πολλούς. Αν ένας από αυτούς που σώθηκαν λέγεται Πρίμο Λέβι, τότε μπορούμε να δώσουμε στον "Λορέντζο" της ιστορίας ένα πρόσωπο και ένα όνομα, μπορούμε να ανανεώσουμε την ελπίδα ότι ο Άνθρωπος υπάρχει ως εκ θαύματος εκεί που η μηδενιστική μανία της βίας θα ήθελε να τον εξοντώσει.

Ο Πρίμο Λέβι έγραψε για τον Λορέντζο Περόνε αμέσως, στην πρώτη έκδοση του Se questo è un uomo, που εκδόθηκε το 1947 και ήταν γνωστό σε λίγους, σχεδόν μια εκδοτική "αποτυχία", διότι το κείμενο, που αργότερα τυπώθηκε το 1958 από τον Einaudi, έγινε δεκτό επιφανειακά, ως η απλή αφήγηση ενός βετεράνου. Μόνο μετά από 10 χρόνια, με τη δεύτερη έκδοση και την αφοσίωση του Levi στην απ��στολή του ως μάρτυρα, το Se questo è un uomo έγινε, μαζί με άλλα αξιομνημόνευτα κείμενά του, εκείνος ο ριζοσπαστικός προβληματισμός για τη Σοά, το κακό και τον Άνθρωπο που γνωρίζουμε.

Αλλά αυτές οι διακόσιες πενήντα "αξιομνημόνευτες γραμμές", όπως λέει ο Cavaglion [Ιταλός ιστορικός - σ.σ.], για τον Λορέντζο που γράφτηκαν από νωρίς, μετά την επιστροφή του από το Άουσβιτς, δεν άλλαξαν ποτέ ξανά. Πράγματι, στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ο Πρίμο φάνηκε να ανακαλεί τον φίλο του Λορέντζο πιο συχνά, τόσο στα κείμενά του όσο και στις συνεντεύξεις του.

Ποιος είναι ο χτίστης από το Φοσάνο; Ήταν ένας από τους πολλούς εργάτες από το Πιεμόντε που πήγαιναν στο εξωτερικό, στη Γαλλία, συχνά παράνομα, για μερικούς μήνες το χρόνο και οι οποίοι, μετά το 1940, με τη ναζιστική κατοχή και την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο, επέστρεψαν στην πατρίδα τους, αναζήτησαν και πάλι δουλειά στην εταιρεία "Beotti" της Πιατσέντσα, που μεταφέρθηκε στην Άνω Σιλεσία από τους Γερμανούς και βρέθηκε ως "εθελοντής" οικοδόμος για την I. G. Farben, η οποία κατασκεύαζε τις εγκαταστάσεις της Buna-Werke στο μελλοντικό στρατόπεδο Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943. Η συμμαχία μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας δεν ήταν μόνο πολιτική και πολεμική, διότι οι Ιταλοί είχαν δηλώσει, μετά από συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, ότι μπορούσαν να προμηθεύουν "1100 ειδικούς" στην I.G.Farben. Οι Ιταλοί που είχαν στρατολογηθεί πριν από το 1943 δεν μπορούσαν να επαναπατριστούν και ήταν εν μέρει όμηροι και εν μέρει καταναγκαστικοί εργάτες. Ο Λορέντζο βρέθηκε έτσι ανάμεσα στους εκατοντάδες Ιταλούς του πρώτου κύματος εργατών που φτάνουν, χωρίς να το γνωρίζουν, σε εκείνο το μέρος από το οποίο μπορεί κανείς να δει, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων, το στρατόπεδο συγκέντρωσης και τον καπνό των κρεματόρων του. Οι εργάτες αυτοί δεν επιτρέπεται να βοηθούν τους σκλάβους του στρατοπέδου: η Γκεστάπο φοβάται ότι το μυστικό των θαλάμων αερίων μπορεί να διαρρεύσει μέσω των πολιτών. Όσοι έχουν παράνομες επαφές καταλήγουν στο Lager για μερικούς μήνες.

Τον Ιούνιο του 1944, συνάντησε για πρώτη φορά τον Πρίμο Λέβι: μετά από δύο ή τρεις ημέρες, ο Λορέντζο εμφανίστηκε με την στρατιωτική του καραβάνα γεμάτη σούπα και είπε στον άπειρο βοηθό του να την φέρει άδεια μόνο πριν από το σούρουπο. Επί έξι μήνες, ο χτίστης έφερνε φαγητό στον Πρίμο και στον φίλο του Αλμπέρτο Ντάλα Βόλτα, έδινε στον Λέβι τη φανέλα του γεμάτη μπαλώματα, του έγραφε τρεις καρτ ποστάλ για να στείλει στην οικογένειά του και, χάρη σε αυτό, ο Πρίμο έλαβε και ένα δέμα από την πατρίδα: "αυτό το δέμα, απροσδόκητο, απίθανο, αδύνατο, ήταν σαν μετεωρίτης, ένα ουράνιο αντικείμενο, γεμάτο σύμβολα: τεράστιας αξίας και τεράστιας ζωντανής δύναμης. Δεν ήμασταν πια μόνοι: είχε δημιουργηθεί μια σύνδεση με τον έξω κόσμο" (σ. 127). Στην καρδιά της Σοά, αν και προειδοποιήθηκε από τον ίδιο τον Λέβι για τον κίνδυνο που διέτρεχε, ο Λορέντζο, σηκώνοντας τους ώμους του χωρίς να μιλήσει, απάντησε: "Δεν με νοιάζει." "Ο Αλμπέρτο κι εγώ απορούσαμε με τον Λορέντζο. Στο βίαιο και άθλιο περιβάλλον του Άουσβιτς, ένας άνθρωπος που βοηθούσε άλλους ανθρώπους από αγνό αλτρουισμό ήταν ακατανόητος, ξένος, σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό" (σ. 103).

Τον Ιανουάριο του 1945 ο Λορέντζο, μαζί με τον φίλο του Περούτς από το Φρίουλι, φεύγουν από το Άουσβιτς και θα διανύσουν περισσότερα από χίλια τετρακόσια χιλιόμετρα σε πέντε μήνες για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ο Πρίμο Λέβι, που αποκλείστηκε από την πορεία θανάτου επειδή είχε προσβληθεί από οστρακιά, σώζεται και επιστρέφει τον Οκτώβριο του 1945 μετά από μια μακρά περιπλάνηση στην Ευρώπη που περιγράφεται στο La tregua [Ανακωχή - σ.σ.]. Ο Πρίμο γνωρίζει ότι σώθηκε χάρη στη συνάντησή του με τον χτίστη του Φοσάνο: "Πιστεύω ότι στον Λορέντζο οφείλω το ότι ζω σήμερα - και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε συνεχώς, με την παρουσία του, με τον εύκολο και απλό τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι ή κάποιος που ήταν ακόμη αγνός και ακέραιος....". "Ο Λορέντζο ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Λορέντζο κατάφερα να μην ξεχάσω ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος" (σ. 144). Ο Πρίμο θα ονομάσει τα παιδιά του Λίζα Λορέντζα και Ρέντζο. Το Yad Vashem [Μουσείο και Μνημείο Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ -σ.σ] θα αναγνωρίσει τον Περόνε ως Δίκαιο των Εθνών στις 7 Ιουνίου 1998.

Ο Κάρλο Γκρέπι θέλησε να γνωρίσει από κοντά τον Λορέντζο. Γιατί; Επειδή υπάρχουν πολλά περισσότερα σε αυτή την ιστορία, "μια βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια" που θα οδηγήσει τον Λορέντζο να αποσυρθεί σταδιακά από τη ζωή και να πεθάνει το 1952 σε ηλικία 45 ετών.

Μοναχικός, λιγομίλητος, κλείνεται μετά την επιστροφή του σε μια πεισματική και αδιαπέραστη σιωπή: δεν μιλάει ποτέ για όσα είδε. Οι καυγάδες και η αταβιστική βία του περιβάλλοντος στο οποίο γεννήθηκε έχουν εκλήψει: η βαθιά θλίψη τον έχει αλλάξει, πίνει συχνά, έχει αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, αλλά δεν μπορεί πλέον να κάνει κακό στους άλλους. Βέβαια, όπως λέει ο Πρίμο, "ξαφνικά ο γείτονάς σου δεν ήταν πια εχθρός στη μάχη για τη ζωή, αλλά ένα ανθρώπινο ον που είχε δικαίωμα να βοηθηθεί. Αυτό ήταν πραγματικά ένα είδος αφύπνισης για μας" (σ. 167) . Αλλά ο Λορέντζο δεν είχε χάσει ποτέ αυτή την ευαισθησία!

Και έτσι συμβαίνει να ανθίζει ο Πρίμο, να αναγεννιέται χάρη στην "απελευθερωτική χαρά της γραφής". Ο Λορέντζο, από την άλλη πλευρά, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά. Στο Lilit, ο φίλος του θα πει γι' αυτόν ότι "δεν έπινε από βίτσιο, αλλά για να βγει από τον κόσμο. Είχε δει τον κόσμο, δεν του άρεσε, τον ένιωθε να καταρρέει - η ζωή δεν τον ενδιέφερε πια." (σ. 173) "Κάποτε με ρώτησε...: "Γιατί είμαστε σ' αυτόν τον κόσμο, αν όχι για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον;"... Δεν ήταν Εβραίος, ούτε είχε υπάρξει φυλακισμένος. Αλλά ήταν πολύ ευαίσθητος" και ένιωθε την "ντροπή του κόσμου", την αμετάκλητη ντροπή για το κακό που έβρισκε τους άλλους (σ. 175), αυτό που "ο δίκαιος άνθρωπος αισθάνεται να τον θλίβει, καθώς η υπαιτιότητα των άλλων έχει εισχωρήσει αμετάκλητα στον κόσμο των πραγμάτων που υπάρχουν, την ίδια στιγμή που η καλή του θέληση είναι μηδενική ή φτωχή και δεν τον βοηθάει να αμυνθεί" (σ. 224).

Ο Λορέντζο ήταν "ένας απλός άνθρωπος, αλλά είχε μια υψηλή και ευγενική ιδέα για τη ζωή του ανθρώπου στη γη", είπε ο Λέβι (σ. 222). Αυτός, που ήταν χτίστης και ήταν περήφανος για τη σωστή δουλειά, δεν είχε πια καμία επιθυμία να χτίσει, ακόμη και το επάγγελμά του του ήταν απεχθές. Μια από τις σημαντικότερες βιογράφους του Πρίμο Λέβι, η Carole Angier, λέει ότι ο Λορέντζο παραιτήθηκε από τη ζωή, όχι επειδή είχε δει πολύ κακό (όπως συμβαίνει στους βετεράνους), αλλά επειδή δεν μπορούσε πλέον να κάνει το καλό ("Not just because he had seen too much evil, but because he couldn't longer do good") (σ. 185). "Εκεί πέρα - λέει ο Λέβι - δεν είχε βοηθήσει μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φαινόταν σωστό να μην μου το λέει: "είμαστε στον κόσμο για να κάνουμε το καλό, όχι για να καυχιόμαστε γι' αυτό". Είχε, με την αλληλεγγύη του, διαλύσει "τα θεμέλια πάνω στα οποία βασιζόταν ένας κόσμος που είχε επινοηθεί πάνω στη διαιώνιση του κακού" (σ. 240).

Για τον Πρίμο είναι "σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό... ένα είδος αγίου... δεν ήθελε να σωθεί από κανέναν, πέθανε ξεριζωμένος από τον κόσμο" (σ. 225). Παράξενοι αυτοί οι ορισμοί στο στόμα του Λέβι, ενός άθεου, για έναν φίλο που είναι επίσης άθεος. "Άγιος" επειδή εκδηλώνει μια διαφορετική πραγματικότητα από τον "ανάποδο κόσμο" στον οποίο έζησε, επειδή οι πράξεις του δεν είναι διφορούμενες αλλά διαυγείς, απλές και ξεκάθαρες, στα όρια της πιο τέλειας ανθρωπιάς. Ο Λορέντζο είναι το καλό που υπάρχει, ακόμη κι αν δεν κερδίζει.

Η Angier θα πει ότι ο συγγραφέας "έκανε την ιστορία του Lorenzo Perrone κεντρικό σημείο της έρευνάς του για τον Άνθρωπο" (σ. 166): στο ερώτημα "Ποιος είναι ο άνθρωπος", απαντά με την ιστορία του μαστόρου του Φοσάνο, επειδή "εδώ είναι ένας άνθρωπος".

Αναγνωρίζουμε στον Γκρέπι ότι προέβαλε αυτόν τον "τελευταίο" των Δικαίων, που δεν ήταν ούτε διπλωμάτης, ούτε υψιλόβαθμος, ούτε βιομήχανος. Γνωρίζει, όπως τονίζει ο διευθυντής του Μουσείου Άουσβιτς-Μπίρκεναου, Piotr M.A. Cywinski, ότι "η μνήμη μας μοιάζει λίγο με την ιστορία μας, χτισμένη πάνω σε μια αφήγηση γεμάτη από χαρακτήρες-σύμβολα και απελπιστικά κενή από εκείνους που δεν κατάφεραν να μπουν σε αυτό το φανταστικό πάνθεον" (σ. 234). Ο Λέβι ήθελε να αφηγηθεί ένα κομμάτι της ιστορίας που δεν θα παραμείνει πλέον άγνωστο και ανώνυμο: "ιστορίες ζωής όπως του Λορέντζο έχουν αλλάξει την ιστορία και τον τρόπο που διαδραματίζεται" (Cesare Bermani) (σ. 236).

Ο Λορέντζο είναι ο ακραίος εκπρόσωπος εκείνης της "αγροτικής κουλτούρας" που είναι ένας "τρόπος να βλέπεις τον κόσμο", ίσως χαρακτηριστικός των ταπεινών, αλλά προικισμένος με μια σταθερή ηθική (σ. 236), αυτή που περιγράφει ο don Lenta για την αναγνώριση του Δίκαιου των Εθνών, όταν λέει ότι "οι χτίστες και οι ψαράδες του Φοσάνο έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους της κοινότητας" (σ. 212) . Κουλτούρα αλληλεγγύης, ενσυναισθητική με αδρό τρόπο, δίπλα στον άλλον με συγκεκριμένο τρόπο. Μια κουλτούρα εκείνων που αναλώνουν παπούτσια και ενέργεια για να διασχίσουν τα σύνορα σε αναζήτηση εργασίας και ζωής.

Ο Λορέντζο είναι μια έκκληση, μια σιωπηλή κραυγή για να διακρίνουμε ίχνη καλοσύνης στην καθημερινότητα της ιστορίας, να την αφουγκραστούμε μέσα μας, εμείς και όσοι εκφράζουν μια "βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια", να καλωσορίσουμε και να περιφρουρήσουμε την οδυνηρή γοητεία του ανθρώπινου που κατοικεί στον κόσμο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[nihiliensis]

Έλα να βλέπω την τρίτη ηλικία

[batserendipity]

“Vip-Καλά γεράματα”: Δείτε το trailer της νέας κωμικής σειράς

Η νέα κωμωδία «VIΠ – ΚΑΛΑ ΓΕΡΑΜΑΤΑ» διαδραματίζεται στο πολυτελές γηροκομείο Buona Mattina, όπου η τρίτη ηλικία ψάχνει μία δεύτερη ευκαιρία στη δύση της ζωής. Στο Buona Mattina όλα δείχνουν τέλεια μέχρι τη συντέλεια! O πολυτελής αυτός παράδεισος για τους απόμαχους της… καλής ζωής από την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου στις 22:30 και κάθε Τετάρτη στον ΑΝΤ1 υπόσχεται να μας χαρίσει στιγμές χαλάρωσης και…

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Μια ημέρα πριν τις εκλογές στο ΠΑΣΟΚ, ο Δούκας ετοιμάζει φιέστα με ηλικιωμένους των ΚΑΠΗ

Ο Χάρης Δούκας ετοιμάζει μεγάλη φιέστα με όλες τις λέσχες φιλίας και τα ΚΑΠΗ ηλικιωμένων ανθρώπων στην Αθήνα. Με αφορμή την 1η Οκτωβρίου που είναι αφιερωμένη παγκόσμια για την τρίτη ηλικία, ετοιμάζει προ��κλογική φιέστα με κόσμο από τις 27 λέσχες φιλίας του δήμου Αθηναίων, στον πολυχώρο του Σεράφειου κολυμβητηρίου και μάλιστα μια μέρα πριν την διεξαγωγή των εσωκομματικών εκλογών (για το ίδιο…

[rulinarulina]

Ντίνος Καρύδης: Πότε και πού θα γίνει η κηδεία του ηθοποιού

Θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο με την είδηση για τον θάνατο του Ντίνου Καρύδη Σε ηλικία 85 ετών, έφυγε από τη ζωή σήμερα, Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου, ο ηθοποιός Ντίνος Καρύδης, πατέρας της Σμαράγδας Καρύδη. Την δυσάρεστη είδηση γνωστοποίησε στο διαδίκτυο ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος αποχαιρετά τον γνωστό ηθοποιό, ενώ ενημερώνει για την κηδεία του Ντίνου Καρύδη η οποία θα γίνει την ερχόμενη Τρίτη 17…

[eclecticstarlightblogger]

Κωνσταντινιδης: Σε ηλικία 54 ετών έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης – Xάλκινο ο Στεφανίδης

Το πρώτο χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι χάρισε την Τρίτη στην Ελλάδα ο Θανάσης Κωνσταντινίδης με βολή στα 11,93μ. και νέο ευρωπαϊκὀ ρεκόρ στον τελικό της σφαιροβολίας F32. Ο Λάζαρος Στεφανίδης κατέκτησε το χάλκινο στο ίδιο αγώνισμα. Σε ηλικία 54 ετών ο Κωνσταντινίδης έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης υπερβαίνοντας ευατόν! Πήγε στο Παρίσι με ατομικό […] Κωνσταντινιδης: Σε…

[thoughtfullyblogger]

Κωνσταντινιδης: Σε ηλικία 54 ετών έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης – Xάλκινο ο Στεφανίδης

Το πρώτο χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι χάρισε την Τρίτη στην Ελλάδα ο Θανάσης Κωνσταντινίδης με βολή στα 11,93μ. και νέο ευρωπαϊκὀ ρεκόρ στον τελικό της σφαιροβολίας F32. Ο Λάζαρος Στεφανίδης κατέκτησε το χάλκινο στο ίδιο αγώνισμα. Σε ηλικία 54 ετών ο Κωνσταντινίδης έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης υπερβαίνοντας ευατόν! Πήγε στο Παρίσι με ατομικό […] Κωνσταντινιδης: Σε…

[greekblogs]

Κωνσταντινιδης: Σε ηλικία 54 ετών έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης – Xάλκινο ο Στεφανίδης

Το πρώτο χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι χάρισε την Τρίτη στην Ελλάδα ο Θανάσης Κωνσταντινίδης με βολή στα 11,93μ. και νέο ευρωπαϊκὀ ρεκόρ στον τελικό της σφαιροβολίας F32. Ο Λάζαρος Στεφανίδης κατέκτησε το χάλκινο στο ίδιο αγώνισμα. Σε ηλικία 54 ετών ο Κωνσταντινίδης έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης υπερβαίνοντας ευατόν! Πήγε στο Παρίσι με ατομικό […] Κωνσταντινιδης: Σε…

[skandaladiaplokidiafthora]

Κωνσταντινιδης: Σε ηλικία 54 ετών έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης – Xάλκινο ο Στεφανίδης

Το πρώτο χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι χάρισε την Τρίτη στην Ελλάδα ο Θανάσης Κωνσταντινίδης με βολή στα 11,93μ. και νέο ευρωπαϊκὀ ρεκόρ στον τελικό της σφαιροβολίας F32. Ο Λάζαρος Στεφανίδης κατέκτησε το χάλκινο στο ίδιο αγώνισμα. Σε ηλικία 54 ετών ο Κωνσταντινίδης έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης υπερβαίνοντας ευατόν! Πήγε στο Παρίσι με ατομικό […] Κωνσταντινιδης: Σε…

[eidiseislive]

Κεραμεικός: Λειτουργική και αισθητική αναβάθμιση του αρχαιολογικού χώρου

Το Υπουργείο Πολιτισμού, δια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Αθηνών, στο πλαίσιο της πολιτικής του αναβάθμισης των παρεχομένων υπηρεσιών προς τους επισκέπτες των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας και στην ενδυνάμωση της εμπειρίας τους, προχωρεί στη δημιουργία νέας ��ύλης εισόδου-εξόδου του Κεραμεικού, επί της οδού Αγίων Ασωμάτων, έναντι της οδού Διπύλου.

Στη θέση των ημιερειπωμένων κτηρίων, που έχουν απαλλοτριωθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού, δημιουργείται το πολυλειτουργικό συγκρότημα, στο οποίο συνενώνονται λειτουργίες εξυπηρέτησης του κοινού που, ως σήμερα, απουσίαζαν από τον Κεραμεικό: Αναψυκτήριο-café, αυτόνομο πωλητήριο, ειδικός χώρος για διαλέξεις, εκπαιδευτικά προγράμματα και εκθέσεις, νέοι χώροι υγιεινής.

Το κτήριο, εμβαδού 240 τ.μ., είναι σχεδιασμένο για την βέλτιστη εξυπηρέτηση των επισκεπτών με κινητικές δυσκολίες. Το έργο χρηματοδοτείται από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη δήλωσε: «Η λειτουργική και αισθητική αναβάθμιση του αρχαιολογικού χώρου του Κεραμεικού είναι απαραίτητη και υπηρετεί την πολιτική μας, της καλλίτερης εξυπηρέτησης και της ενίσχυσης της εμπειρίας των επισκεπτών, σε αυτόν τον μοναδικό χώρο. Η νέα πύλη εισόδου- εξόδου επί της οδού Αγίων Ασωμάτων δεν κάνει απλώς ευκολότερη την κίνηση και την πρόσβαση των επισκεπτών στον αρχαιολογικό χώρο. Δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αυξημένη παραμονή των επισκεπτών στον αρχαιολογικό χώρο και ιδίως για συμμετοχή εμποδιζόμενων ατόμων, ανθρώπων στην τρίτη ηλικία και οικογενειών, καθώς το νέο κτηριακό συγκρότημα ενσωματώνει τις απαραίτητες λειτουργίες, παρακολουθώντας την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία των προϋφιστάμενων κτισμάτων και ενισχύοντας την αίσθηση της γειτονιάς, στο σημείο αυτό της πόλης, που σταδιακά χάνεται. Συγχρόνως, η οδός Αγίων Ασωμάτων αναβαθμίζεται, καθώς απομακρύνονται ή ενσωματώνονται στη νέα κατασκευή, τα ημιερειπωμένα υφιστάμενα σήμερα κτήρια. Με τον τρόπο αυτό το Υπουργείο Πολιτισμού συμβάλλει και στην αναβάθμιση αυτού του τμήματος της πόλης, δημιουργώντας προϋποθέσεις ανάπτυξής της».

Η έως σήμερα κυκλική πορεία της επίσκεψης, με την είσοδο και την έξοδο επί του πεζοδρόμου της Ερμού, δεν θα είναι πλέον μονόδρομος. Ένας νέος πόλος ενδιαφέροντος δημιουργείται στο ανατολικό όριο του αρχαιολογικού χώρου, εκεί όπου αναπτύσσεται το –άγνωστο στους πολλούς– νεκροταφείο της Ρωμαϊκής περιόδου.

Σύμφωνα με τη μελέτη, η οποία έτυχε της θετικής γνωμοδότησης του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, ορισμένα από τα σημαντικότερα επιτύμβια μνημεία του Κεραμεικού των ρωμαϊκών χρόνων, όπως η κατάκοσμη σαρκοφάγο της Φιλωτέρας, από πεντελικό μάρμαρο, θα εκτίθενται στο κοινό, στη νέα θέση που διαμορφώνεται.

Ταυτόχρονα, η δυνατότητα ανεξάρτητης από το ωράριο του αρχαιολογικού χώρου λειτουργία των νέων εγκαταστάσεων, η διαπλάτυνση του πεζοδρομίου της οδού Αγίων Ασωμάτων, με τη μετακίνηση της στάσης των ΚΤΕΛ, η διασύνδεση του Κεραμεικού διά της νέας πύλης, με κοντινά σημεία πολιτιστικού ενδιαφέροντος, όπως π.χ. το Δημόσιο Σήμα, η Αρχαία Αγορά, το Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης αναβαθμίζουν τον αστικό ιστό στο συγκεκριμένο σημείο του ιστορικού κέντρου, διαμορφώνοντας ένα σύγχρονο πολιτιστικό τοπόσημο συμβατό και αντάξιο με τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού και της σημασίας του.

Πηγή άρθρου: Κεραμεικός: Λειτουργική και αισθητική αναβάθμιση του αρχαιολογικού χώρου

[ilektroniki-efimerida]

Κεραμεικός: Λειτουργική και αισθητική αναβάθμιση του αρχαιολογικού χώρου

Το Υπουργείο Πολιτισμού, δια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Αθηνών, στο πλαίσιο της πολιτικής του αναβάθμισης των παρεχομένων υπηρεσιών προς τους επισκέπτες των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας και στην ενδυνάμωση της εμπειρίας τους, προχωρεί στη δημιουργία νέας πύλης εισόδου-εξόδου του Κεραμεικού, επί της οδού Αγίων Ασωμάτων, έναντι της οδού Διπύλου.

Στη θέση των ημιερειπωμένων κτηρίων, που έχουν απαλλοτριωθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού, δημιουργείται το πολυλειτουργικό συγκρότημα, στο οποίο συνενώνονται λειτουργίες εξυπηρέτησης του κοινού που, ως σήμερα, απουσίαζαν από τον Κεραμεικό: Αναψυκτήριο-café, αυτόνομο πωλητήριο, ειδικός χώρος για διαλέξεις, εκπαιδευτικά προγράμματα και εκθέσεις, νέοι χώροι υγιεινής.

Το κτήριο, εμβαδού 240 τ.μ., είναι σχεδιασμένο για την βέλτιστη εξυπηρέτηση των επισκεπτών με κινητικές δυσκολίες. Το έργο χρηματοδοτείται από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη δήλωσε: «Η λειτουργική και αισθητική αναβάθμιση του αρχαιολογικού χώρου του Κεραμεικού είναι απαραίτητη και υπηρετεί την πολιτική μας, της καλλίτερης εξυπηρέτησης και της ενίσχυσης της εμπειρίας των επισκεπτών, σε αυτόν τον μοναδικό χώρο. Η νέα πύλη εισόδου- εξόδου επί της οδού Αγίων Ασωμάτων δεν κάνει απλώς ευκολότερη την κίνηση και την πρόσβαση των επισκεπτών στον αρχαιολογικό χώρο. Δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αυξημένη παραμονή των επισκεπτών στον αρχαιολογικό χώρο και ιδίως για συμμετοχή εμποδιζόμενων ατόμων, ανθρώπων στην τρίτη ηλικία και οικογενειών, καθώς το νέο κτηριακό συγκρότημα ενσωματώνει τις απαραίτητες λειτουργίες, παρακολουθώντας την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία των προϋφιστάμενων κτισμάτων και ενισχύοντας την αίσθηση της γειτονιάς, στο σημείο αυτό της πόλης, που σταδιακά χάνεται. Συγχρόνως, η οδός Αγίων Ασωμάτων αναβαθμίζεται, καθώς απομακρύνονται ή ενσωματώνονται στη νέα κατασκευή, τα ημιερειπωμένα υφιστάμενα σήμερα κτήρια. Με τον τρόπο αυτό το Υπουργείο Πολιτισμού συμβάλλει και στην αναβάθμιση αυτού του τμήματος της πόλης, δημιουργώντας προϋποθέσεις ανάπτυξής της».

Η έως σήμερα κυκλική πορεία της επίσκεψης, με την είσοδο και την έξοδο επί του πεζοδρόμου της Ερμού, δεν θα είναι πλέον μονόδρομος. Ένας νέος πόλος ενδιαφέροντος δημιουργείται στο ανατολικό όριο του αρχαιολογικού χώρου, εκεί όπου αναπτύσσεται το –άγνωστο στους πολλούς– νεκροταφείο της Ρωμαϊκής περιόδου.

Σύμφωνα με τη μελέτη, η οποία έτυχε της θετικής γνωμοδότησης του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, ορισμένα από τα σημαντικότερα επιτύμβια μνημεία του Κεραμεικού των ρωμαϊκών χρόνων, όπως η κατάκοσμη σαρκοφάγο της Φιλωτέρας, από πεντελικό μάρμαρο, θα εκτίθενται στο κοινό, στη νέα θέση που διαμορφώνεται.

Ταυτόχρονα, η δυνατότητα ανεξάρτητης από το ωράριο του αρχαιολογικού χώρου λειτουργία των νέων εγκαταστάσεων, η διαπλάτυνση του πεζοδρομίου της οδού Αγίων Ασωμάτων, με τη μετακίνηση της στάσης των ΚΤΕΛ, η διασύνδεση του Κεραμεικού διά της νέας πύλης, με κοντινά σημεία πολιτιστικού ενδιαφέροντος, όπως π.χ. το Δημόσιο Σήμα, η Αρχαία Αγορά, το Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης αναβαθμίζουν τον αστικό ιστό στο συγκεκριμένο σημείο του ιστορικού κέντρου, διαμορφώνοντας ένα σύγχρονο πολιτιστικό τοπόσημο συμβατό και αντάξιο με τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού και της σημασίας του.

Πηγή άρθρου: Κεραμεικός: Λειτουργική και αισθητική αναβάθμιση του αρχαιολογικού χώρου