#Barkamy

[king0fsass]

love me bark.. love me eternally

[lm-tomatito]

2/2 part of Amy ships doodles I made✨(forgot Tumblr has an image limit lol). This one with even more rare pairs, I think

I made these for something specific, but I guess they can be used for other stuff too? Not sure, wanted to share anyway because I liked them

[alexazucchie]

STH Rarepair Week 24 - Day 1 - First Encounter - Amy x Bark

HAHAHA I DID IT

I WROTE IT

FOR THE SWEETIES

Thanks to @sonicrarepairweek2024 for the event that got me writing in English for the first time in my life!! (And to The Art of Letting Go EP by ANA that bangs as hell and kept me alive through the writing process)(I found out this music randomly and it turned out to be great)

The IDW comic shows the first encounter of Amy and Bark (I guess? I read it like a year ago,,, but now I think it did), but I got the vibe and reimagined it. This entire event will be severely vibe-based because I’m still unaware of the most of the Sonic lore :D

Fic under the cut! TW: amateur writing and possible grammar mistakes (I’ll fix it tomorrow after a good sleep)

The sun pours its light down on hills. It’d be hot today if there wasn’t a chilly breeze.

Another gust drags an umbrella from Amy Rose’s hands and makes it float away. She, who’s been trying to set it up, lets out a cry and follows it, but fails to catch it. With her eyes fixed on the umbrella she doesn’t watch her way and almost trips—but bumps into someone soft. 

Amy looks up and sees a bear. He holds the umbrella awkwardly with both hands, like he doesn’t know what to do with it. 

Few moments past, he hands it over to Amy, murmuring, “Here it is, ma’am.” 

“Thank you!” she chirps. “You are so strong—would you please help me to get everything ready for a picnic?” 

Amy’s been waiting for Sonic and Tails. Three of them always have picnics on Sundays, but today they seem to be late.

“We haven’t met, but if you joined us, it’d be a great chance to get to know each other! I’m Amy Rose, and what’s your name?” Amy inquires when watching the bear set up the umbrella effortlessly. 

“Bark. Bark the Polar Bear,” he mumbles in reply. 

He has to go, actually, but he doesn’t know how to put it to not offend the young lady. He’s on a mission—Fang and Bean, need him to complete his part of their plan. How has he ever managed to appear in the girl’s way?.. He sighs into his scarf and kneels to help her.

But it feels nice to unroll the colorful blankets and fill them with all kinds of snacks while listening to Amy’s sweet rumbling. It feels much better than doing what they call mischief-making—as soon as Bark listened to the Hooligan’s plan for today, he didn’t like it, considering it nasty. The girl would be upset to know that he was a part  of something like that.

“Won’t you stick around? Are you sure?” Amy asks when they are done. 

Bark shakes his head and gets up. He is both flustered and strangely happy, and both of the feelings make him want to walk away. 

“Okay… Thank you for the help anyway! I’ll be looking forward to seeing you again!” 

Amy waves goodbye to Bark until he’s not in sight, and soon after that she turns around to Sonic’s loud greeting. 

“Sorry for the lag, Am—we’ve got in a fight with guys who call themselves the Hooligans. Luckily, something went wrong on their side, so we’re here alive and well.”

“I’m just happy to have you here! It’s a pity though that you didn’t see the guy that has just gone away… He was so nice and helped me!”

✨

Thank for reading this far! I’m a better writer, I promise, this piece is mid because I was focused on simply putting words together rather than making it good. But I hope it’s any good! Not too bad for the first time I think!

[nuitdelapin]

Fruit team!

Just, my Sonic fankids like a team, It would be a mix of team hooligan and team Rose, since 2 of them are children of Bark and Amy and Nik is the son of Fang!

Strawberry, blueberry and vainilla flavors

[garabako]

💖💛ArtTrade with Gorditas de Nata on Facebook💛💖

[madaboutyoumatt]

Omegaverse - Josh

Usłyszenie głosu swojego chłopaka jako pierwszego dźwięku z rana, było jednym z tych wymarzonych scenariuszy. Przez różnicę czasową to była jedna ze znanym im praktyk – kiedy dzień się w Anglii kończył, w Korei kolejny się zaczynał. Przez to Josh, niejednokrotnie jeszcze zaspany i zachrypnięty dzwonił do Matta, niekiedy z czystymi intencjami, a kiedy indziej już z mniej. Nie dorównywało to bezpośredniemu doświadczeniu, ale było jak było. Josh łapał te chwile desperacko i optymistycznie, odliczając dni do ich spotkania.

- Jasne, że zdałeś! – zaśmiał się, jeszcze w łóżku. – Mój zdolny chłopak. Cholera, Matt. Jesteś niesamowity – zaśmiał się jeszcze raz, kręcąc w pościeli, chociaż był już rozbudzony. Korea miała  swoje plusy, te mniejsze i większe, jak i wady. To co było właściwie wadą to pracoholizm Koreańczyków. Tutaj minutę, dwie, czy pięć oznaczało to samo – spóźnienie.

Nie mieli rano dla  siebie wiele czasu, ale przez tych kilka parę minut, Josh zdołał obiecać mu odbiór, pochwalić go za jego umysł kolejne kilka razy, wyznać miłość i wysłać buziaki.

Przez cały dzień niemalże wibrował, nie mogąc się doczekać tego spotkania. Sesja zdjęciowa dłużyła się niemiłosiernie, a jak na złość – pracował dzisiaj z dziewczyną z którą nie łączyły go zbyt ciepłe kontakty. Wypracowany profesjonalizm trzymał ich obu w pionie i neutralnej atmosferze. Nie do końca o to chodziło podczas nagrywania elektryzującej reklamy biżuterii. Po tym jak  zaczął sobie w jej miejscu wyobrażać Matta poszło to w obie strony – większej chemii, a jednocześnie tęsknoty. Chciał go już przy sobie.

Na lotnisku nie potrafił usiedzieć, wpatrując się w strefę przylotów, gdzie zadziałała azjatycka siła wyższa – punktualność. Wyjście w strefie 1B, kolejka ludzi podczas odprawy, i nagle czarna głowa pokazała się w tłumie. Josh nie musiał się wyciągać i machać ręką, aby było go widać, ale dokładnie to zrobił. Z tak szerokim uśmiechem, że mógłby zbierać wszystkie muchy, gdyby te latały po lotnisku.

- Matt! – przywitał się, obejmując go ciasno barkami. Miał lekko podkreślone oczy i tonę biżuterii, a najważniejsza była w jego ramionach. Jego Matt. – Tak tęskniłem! - Josh uniósł go i lekko zakręcił wokół siebie, ściskając tak mocno, jakby nie chciał nigdy puścić.

Nawet po takiej przerwie i ich dziwnych podejściach do związku, nie było to nawet przez chwile krępujące. Niczym dwa puzzle pasujące do siebie, razem tworzące całość.

[vergils-daughter]

Nero & Dad!Vergil

Nero tells Vergil everyone believes he is Dante’s son because they have similar personalities, ppl skills,… Vergil’s response? :) 

So, this is my first commission. I am so excited and... confused, because I found this question really difficult. Vergil is a complex character. How would he react to Nero's question? Would Nero want to tease him or make him feel sorry for not being around for such a long time?

 I decided to write both in English and Polish, as I love my native language. Also I'm used to write more novelist fanfics, so this one would be something more/longer than just dialog.

  It was one of those evenings when Nero could not find anything to occupy himself with. He completed his last assignment over a week ago. He already healed, had plenty of food and rest. He handed his cybernetic arm over to Nico for repairs, he discussed strategies with Dante and Lady and made at least a dozen phone calls to Kyrie. And now he was feeling that he was starting to get seriously bored. Seriously. Bored. He wandered around the ground floor of the DMC headquarters, he shifted Dante's magazines from one place to another. He switched between radio stations in the antique receiver which stood on the windowsill. From time to time he let out a loud sigh or he hummed a tune. Simply put, he was loosing his senses.

 He was such a contrast to Vergil - who was unmoved, still like a statue, reading something in the corner of the room as usual. The light of the lamp caught only the book and the lower part of his face. Corners of his lips were slightly raised, as if in amusement.

 Nero was unaware how he gravitated towards him. Finally he stopped for a while and, as if suddenly noticing the other man's presence, began watching him intensely. He took a bite on an apple he picked up somewhere on the way. Finally he said, as if to himself:

"People say that I must be Dante's son."

 Vergil flipped a book page and went on reading.

 "Everyone believes that we are not only physically similar to each other" - Nero continued, "but that we behave in the same way".

 Perhaps he was imagining it, but it seemed Vergil sighed softly.

 "Well, all in all, it is not that strange. I spent a lot of time in his companion. We even have a similar fighting style." Nero shifted his shoulders, clenched his hands into fists - the left as far as the apple allowed it- and made a few test blows, dripping juice around the room. "Same movements. Way of dealing blows. Even how we hold the sword..."

 He looked at Vergil and noted, not without satisfaction, that the man put the book away and was now looking directly at him.

 "Indeed" - he said, slowly. "Thus, we must do something about it."

 He rose almost theatrically, letting the cloak slide from his shoulders, and reached for the Yamato, which was lying near by. Nero froze in the middle of his next bite, his jaw slightly dropping. Vergil was now holding the hilt with two hands, but the blade remained sheathed. He took a long, measuring look at his son, head to toes.

 "Show me what you've got" - he said.

 The boy dropped the apple and looked around in search of his own blade, which he found by the stairs. The Red Queen shone in the light of the lamp.

 He could not tell where this was headed or what was Vergil expecting of him. He surely had not intended to cause this with that little provocation. But then, on the other hand, if the old man wanted to solve things with a fight, who was Nero to tell him otherwise? He swung around with a loud swish and without much thinking he advanced towards Vergil. He led the demonic blade sharply upward, aiming under Vergil's arm, but it only cut through the air as his father moved away, and a kick from the side sent Nero against the wall.

 The boy staggered but quickly regained firm ground and turned around, just in time to deflect a thrust. With a short cry he jumped to meet the next blow. The sword and katana met with a loud cling. Nero felt demon awakening inside him and blue, ethereal wings started to form above his shoulders.

 "Put those away, boy" - barked Vergil, pushing harder and tilting the blade so that the Red Queen slid downwards. As soon as the boy's body began to follow the sword, Vergil smashed against his shoulder with his elbow, increasing the momentum. Nero dropped to one knee, screaming. He wanted to rise again, but the touch of the still-sheathed Yamato on his neck made him freeze. Were the blade naked, his throat would have been cut already.

 "What do you mean to prove this way?" - he barked angrily. Vergil had a formidable fighting style, he had known this for a while now. The man's moves were calculated, economical, perfect, without any claptrap. His evasions were done with a minimum of movements and his katana stokes were calculated to kill instantly. What was the point of this show? To make his son feel inexperienced? A dead weight?

 Nero felt his jaw muscles clenching from rage. He was fed up with this kind of treatment. Perhaps he was unconsciously trying to provoke Vergil, but he had not expected violence. He had not expected...

 "There is a saying: in combat, the heart must be hot, but the head must remain calm " - the silent tones of Vergil's voice brought Nero back. The pressure on the neck weakened, but not entirely. Nero rose his head and met his fathers cold, calculating gaze. - "It is hard to accomplish, even harder in the demonic form, when fire engulfs the body, when emotions make it hard to see clearly. Combat becomes... almost thoughtless. Before you start fighting as a demon, learn to defeat others as a human. Demon is only there to help you increase your strength and fortitude, nothing more. You cannot forget about your technique and your human side." Vergil withdrew his sword, turned around and let out a heavy sigh.

 Nero thought that there had to be more to that than fatigue. At first annoyed at the obvious remarks, now, thinking of his father's past, his attempt to reject his humanity he suddenly understood the change the man had to go through in the last few months. A change which was, perhaps, yet incomplete.

 There also seemed to be some sort of resignation in the silent words of his father. Perhaps resulting from reconciliation with his own self. It was not just some lesson he wanted to pass on to his son, this was admitting that he has been living in error for the most part of his life. Bearing in mind how proud a person he was, this sort of confession must have been hard for him.

 Nero did not know what to say, he was stunned. The silence went on, until the boy stood up and looked at his father's back.

 "Will you teach me?"

 Vergil flintched and half turned. Nero was unsure, but for a second there he might have seen a faint smile on the man's face. It was one of those hard-won moments when they had some form of understanding. Their relation was far from the typical father and son bond and Nero doubted if they ever could approach any level of normality, but these moments meant a lot to him.

 "Yes, Nero. I will teach you." - Vergil said, at last. "This, and much more. As for the rest of your... habits"

 Oh boy, thought Nero, this is where it all goes wrong.

 "...you have always reminded me more of your mother".

Oraz polska wersja:

To był jeden z tych wieczorów, kiedy Nero nigdzie nie mógł znaleźć miejsca. Ostatnie zlecenie wykonał ponad tydzień temu, zdążył się wyleczyć, umówić strategię z Dantem i Lady, oddać Nico mechaniczne przedramię do naprawy, odpocząć, najeść i wykonać tuzin telefonów do Kyrie. Teraz czuł, że zaczyna się zwyczajnie, po ludzku, nudzić. Kręcił się po parterze siedziby DMC, przekładał czasopisma Dantego z miejsca na miejsce. Przełączał stacje radiowe w antycznym odbiorniku, który stał na parapecie. Wzdychał, coś tam do siebie nucił. Słowem – odchodził od zmysłów.

Stanowił kontrast do Vergila, który niewzruszony, nieruchomy jak posąg, jak zwykle czytał coś w kącie pokoju. Światło lampy wydobywało z mroku tylko dolną część jego twarzy i książkę. Kącik ust był lekko uniesiony, jakby w rozbawieniu.

Nero chwilę obserwował go w skupieniu i, niby do siebie, powiedział.

-Ludzie mówią, że na pewno jestem synem Dantego.

Vergil przełożył kartkę i zaczął czytać następną stronę.

-Wszyscy uważają – Nero ciągnął niewzruszony – że nie tylko jesteśmy do siebie fizycznie podobni, ale wręcz zachowujemy się tak samo.

Mogło mu się zdawać, ale Vergil cicho westchnął.

- W sumie nic dziwnego, spędziłem z nim naprawdę wiele czasu. Nawet styl walki mamy prawie identyczny– Nero poruszył barkami, zacisnął dłonie w pięści i wykonał kilka próbnych ciosów – Ruchy, sposób wyprowadzania ciosów, to, jak trzymamy miecz...

Zerknął na Vergila i z niejaką satysfakcją zauważył, że ten odłożył książkę i patrzy na niego.

-Niewątpliwie – powiedział wolno ojciec – Dlatego trzeba coś z tym zrobić.

Wstał, zrzucił z ramion płaszcz i sięgnął po leżący nieopodal Yamato. Nero zastygł w połowie ruchu, dopiero po chwili zorientował się, że szczęka lekko mu opadła. Vergil ujął rękojeść katany w obie dłonie, jednak nie wyciągnął ostrza z pochwy. Zmierzył syna od stóp do głów.

-Pokaż, na co cię stać.

Chłopak rozejrzał się w poszukiwaniu swojego miecza, który leżał przy schodach. Czerwona Królowa zalśniła w świetle lampy.

Nie za bardzo wiedział, czego Vergil od niego oczekuje, a swoją zaczepką na pewno nie spodziewał się wywołać takiego efektu. Ale, z drugiej strony, jeśli staruszek chce rozwiązać cokolwiek walką, to kim jest Nero, by mu się sprzeciwiać? Zawinął mieczem ze świstem i bez zastanowienia ruszył na Vergila. Demoniczne ostrze pomknęło ostro po skosie w górę, celując pod pachę Vergila, ale tylko przecięło powietrze, a wyprowadzony z boku kopniak posłał Nero na ścianę.

Chłopak zatoczył się i obrócił błyskawicznie, by w ostatniej chwili odbić sztych. Z okrzykiem skoczył na spotkanie kolejnego ciosu. Miecz i katana spotkały się z trzaskiem. Nero poczuł, jak budzi się w nim demon, a nad barkami zaczęły formować się błękitne, eteryczne skrzydła.

-Schowaj to, chłopcze – warknął Vergil, napierając mocniej i przechylając ostrze tak, że Czerwona Królowa ześlizgnęła się w dół. Kiedy tylko ciało chłopaka podążyło za mieczem, grzmotnął go łokciem w bark, zwiększając impet. Nero z okrzykiem opadł na jedno kolano. Chciał się zerwać, ale dotyk Yamato na szyi – wciąż schowanego w pochwie – kazał mu znieruchomieć. Gdyby ostrze było nagie, już miałby rozpłatane gardło.

-No i co chcesz udowodnić w ten sposób?! – warknął chłopak z wściekłością. Vergil miał niesamowitą technikę, wiedział o tym nie od dziś. Jego ruchy były oszczędne, perfekcyjne, pozbawione jakiegokolwiek efekciarstwa. Uniki wykonywał za pomocą minimum ruchów, a ciosy kataną za każdym razem były obliczone tak, by zabić od razu. Ale jaki cel miał ten pokaz? Upokorzyć własnego syna, zmusić go, by poczuł, jak bardzo jest niedoświadczony? Zbędny?

Nero czuł, jak z wściekłości napinają mu się mięśnie szczęki. Miał dość takiego traktowania. Może i podświadomie chciał sprowokować Vergila, ale nie spodziewał się przemocy. Nie spodziewał się...

-Jest takie powiedzenie: w walce głowa musi być chłodna, a serce gorące – cichy głos Vergila sprowadził go z powrotem. Nacisk na szyi zelżał, ale nie całkowicie. Nero uniósł głowę i napotkał chłodne, badawcze spojrzenie ojca. – Podczas demonicznej przemiany jest to bardzo trudne do osiągnięcia. Ogień wypełnia całe ciało, emocje przeszkadzają w jasnym widzeniu. Walka przeradza się w bezmyślną siekaninę. Zanim zaczniesz walczyć jako demon, naucz się pokonywać innych w ludzkiej postaci. Demon ma ci tylko pomóc w zwiększeniu swojej siły i odporności, ale nie możesz zapomnieć o technice i swojej ludzkiej stronie – Vergil wycofał miecz, cofnął się i westchnął ciężko. Nero odniósł wrażenie, że w geście tym zawiera się o wiele więcej, niż tylko znużenie. Pomny przeszłości ojca, jego próby odrzucenia własnego człowieczeństwa, zdał sobie sprawę z przemiany, jaką ten przeszedł w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Przemiany, która jeszcze się nie zakończyła.

W cichych słowach Vergila pobrzmiewała też pewna rezygnacja wynikająca z pogodzenia z sobą. To nie była tylko część nauki, którą chciał przekazać synowi, to było przyznanie się do tego, że przez większość życia tkwił w błędzie. Biorąc pod uwagę, jak dumny jest to człowiek, tego typu zwierzenie musiało przyjść mu z wielkim trudem.

Nero nie wiedział, co na to odpowiedzieć, po prostu tkwił w oszołomieniu. Cisza przedłużała się, aż w końcu chłopak podniósł się i wbił wzrok w plecy ojca.

-Nauczysz mnie tego?

Vergil drgnął. Nero nie był pewien, ale chyba dojrzał cień uśmiechu na twarzy mężczyzny. To był jeden z tych z trudem wywalczonych momentów, kiedy udawało im się osiągnąć jakąś nić porozumienia. Ich relacja wciąż odbiegała od zwykłej więzi między ojcem i synem – Nero wątpił, by kiedykolwiek zbliżyli się do jakiejś normy – ale takie chwile były dla niego bardzo cenne.

-Tak, Nero. Nauczę cię tego i o wiele więcej. – powiedział w końcu Vergil. – A co do tych innych... podobieństw i nawyków.

Oho, pomyślał Nero, zaraz wszystko się zepsuje.

-To zawsze bardziej przypominałeś mi swoją matkę.

[zyciestolicy]

Dostawy węgla przez Mierzeje Wiślaną?

Dostawy węgla przez Mierzeje Wiślaną?

Analizowana jest możliwość dostaw węgla barkami przez przekop Mierzei Wiślanej do portów, które nie mogą przyjmować dużych statków – poinformował w piątek poseł Marek Suski (PiS). Według niego brakująca ilość ma być zaspokojona krajowymi zasobami, zwiększonym wykorzystaniem miałów węglowych. W piątek podczas posiedzenia sejmowej komisji ds. energii, klimatu i aktywów państwowych, poświęconej…

[king0fsass]

your too sweet i don’t deserve you do i?

[lm-tomatito]

What are all your amy ships?

The list isn't really that long, would be if I had to give explanations, but I'll only mention my favorite ones in order lol If you'd like for me to give some backstory or something like that, feel free to comment or send an ask about it! I enjoy sharing my ships, headcanons and ideas a lot too!

So here, these are the Amy ships I, well, ship XD

Metamy - Metal x Amy

Silvamy - Silver x Amy (although I like to see them as just besties too)

Sallamy - Sally x Amy

Sonamy - Sonic x Amy

Blazamy - Blaze x Amy

Barkamy - Bark x Amy

Surgamy - Surge x Amy

There are more ships ofc, Amy is the character I ship the most alongside Sonic, I think, but these ones are the ones I like and look for the most

[nuitdelapin]

BarkAmy kids!

[nuttypeachtimemachine]

Nowy Orlean - na starych pocztówkach.

‘La Nouvelle-Orléans’ - miasto założone w 1718 a w 1722 stało się stolicą francuskiej Luizjany.  Niespełma półmilionowe (dzisiaj), w bagnistej delcie Missisipi, ok. sto mil od Zatoki Meksykańskiej. Niedaleko miasta znajduje się jezioro Pontchartrain, Nowy Orlean jest więc - jak Wenecja, Dżakarta i wiele miast świata - praktycznie na poziomie morza. A ten poziom, wraz z gwałtowym rozpuszczniem się lodowców - rośnie. Bardzo zniszczone w bezpośrednim uderzeniu 29 sierpnia 2005 roku potężnego Huraganu Katrina. Relatywnie biedne i wielokolorowe miasto nie było gotowe na odparcie największej bitwy w swojej wielosetletniej i bardzo bogatej historii. 

Miasto z tych 40, 50-cio i więcej a niekiedy ponad 100-letnich pocztówek - istnieje nadal ale uczucie kontynuacji, tradycji i historii - może się skończyć. Tak jak załadunek 500-funtowych bali bawełny przez ‘silnych, śpiewających Czarnych’... 

Plaża i park rozrywki na brzegu jeziora Ponchartrain: 

Katedra St Louis:

Restauracja Antoine’s, najstarsza w Nowym Orleanie. Zał. w 1840r.:

Nowoorleańska kreolska dzielnica francuska, Ok. 1940-41.

Aktorzy teatru ‘Półksiężyca’. Przełom XIX i XX w.?

Canal Street zimą 1895 z kompletnie niecodziennym tam śniegiem:

Stare nowoorleańskie cmentarze są jedną z głównych atrakcji miasta. Zmarli są pochowani w nietypowych grobowcach o różnych formach i wystroju. Niestety, władze miasta zalecają zwiedzanie nekropolii w większych grupach i za dnia, ze względu na wandali i rabusiów, którzy upodobali sobie te rejony miasta.

1908 POGRZEB PREZYDENTA KONFEDERATÓW JEFFERSON-a DAVIS-a:

DOOR Bar - 339 Bourbon St. ~1960

Podwórko i cele starego więzienia:

Nowoorleańska straż pożarna z końca XIX w :

Poniżej...‘Dom w którym straszy’ (jeden z wielu). Tzw  ‘LaLaurie Mansion’ we Francuskiej Dzielnicy. 10 kwietnia  1834 wybuchł tam pożar. W trakcie gaszenia okazało się, jak prominentna właścicielka Madame Delphine LaLaurie traktowała czarnoskórą służbę. Odkryto tam wtedy siedmiu przykutych łańcuchami czarnych niewolników w strasznym stanie ze śladami tortur i głodzenia. Zabrano ich do szpitala. Tłum zażądał przybycia szeryfa. Rodzina LaLaurie była b. bogata z licznymi powiązaniami politycznymi. Szeryf nie nadjechał. Następnego dnia tłum zdemolował nadpaloną luksusową rezydencję a Madame zdołała uciec do Francji. gdzie w końcu zmarła - unikając oczywiście odpowiedzialności:

Poniżej - tzw ‘pierwszy nowoorleański drapacz chmur’. 1906.:

Francuski Targ, na przestrzeni kilkudziesięciu lat. ~1916:

Francuski Targ, 1906:

Francuski Targ, przełom lat 20/30-ch XXw.

Transport zaprzęgiem mułów bel bawałeny i cukru z trzcin z pól i giełda bawełny koniec XIXw. Okolice Nowego Orleanu wtedy to plantacje a miasto - punkt zbytu i wysyłki. 

Cytat z Wikipedii: ‘ W 1833 Wielka Brytania uchwaliła zniesienie niewolnictwa w imperium brytyjskim. Następnie uczyniła to Francja (1848) i Peru (1854). W Stanach Zjednoczonych nastąpiło to potem, i w wyniku Wojny Secesyjnej (1863 Proklamacja Emancypacji...)’ 

1903, Nowy Orlan. Giełda bawełny.

Zbiór bawełny:

Najpierw barkami z góry biegu ‘potężnego Mississipi’ do Nowego Orleanu dopływają tony bialej jak śnieg bawełny zebranej czarnymi rękami pod czujnym okiem ‘rasy (uzbrojonych) białych panów’...

'Załadunek bawełny: Krzepcy, śpiewający Czarni przerzucają te wielkie bele bawełny tak jak większość ludzi poduszki z łóżek.'...

I to jedno zdanie wyjaśnia skąd wziął się jazz i blues. Każda taka bela to ponad 200 kg więc może śpiewająco przerzuca się lepiej, dalej, szybciej? Rytmiczniej?

Nowy Orlean. Wysyłka bawełny w ‘Szeroki Świat’  M.in. do szwalni Łodzi.

Dla jednych - dowód lenistwa ‘Czarnych’. Ale może jednak ciężkiej pracy wcześniej? Opis na odwrocie wyjaśnia, że ‘po pracy należy się odpoczynek’. A na ramce ‘AT EASE’ (’spocznij’):

Nie wszyscy Czarni pracowali na plantacjach bawełny, trzciny cukrowej czy obsługując domy plantatorów lub ich hotele. Niektórzy byli biznesmanami i mieli własne firmy. N.p. Monsieur Rramon - mistrz kominiarstwa. Idąc przez miasto, okrzykiem zachęcał do swoich usług.

Rozrywka dla wszystkich i magnes dla turystów. Karnawał ‘Mardi Gras’ r.1900:

‘Mardi Gras’ 1906

‘Mardi Gras’ 1907: Bracia Wright wznieśl się w powietrze na 3 sekundy 14 grudnia, 1903 na wydmach ‘Wzgórz Zabij Daibła’ w Płn. Karolinie (Kill Devil Hills). Ale nie tak jak na poniższym modelu wyglądało ich śmigło. A tym bardziej skrzydło i reszta aeroplanu. Ale ten poniżej miał tylko robić wrażenie. I robił - ruszając też skrzydłami.  

‘Mardi Gras’, koniec lat 1950-tych:

‘Mardi Gras’, lata 1970-te:

Bal ‘drag queens’, czyli najładniejsi chłopcy w mieście w najlepszych kreacjach:

Dla kontrastu....Nowoorleańskie  prząśniczki. Line Cotton Mill 1913: W szwalniach i tkalniach  z  powodów BHP długie włosy były zabronione. 

'U prząśniczki siedzą jak anioł dzieweczki, przędą sobie, przędą jedwabne niteczki. Kręć się, kręć wrzeciono, wić się tobie wić! Ta pamięta lepiej, czyja dłuższa nić!

Gładko idzie przędza wesołej dziewczynie,pamiętała trzy dni o wiernym chłopczynie...’  S. Moniuszko - ‘Prząśniczka’

Jazz nowoorleański ‘do kotleta’. N.p. z aligatora. Duże bydlę = dużo kotletów. I przy okazji kowbojskich butów.

Poniżej... 1981. Clifton Chenier na New Orleans Jazz Heritage Fair 

‘Chata wuja Toma’ w Nowym Orleanie? Tzw ‘Stara Plantacja, ok. 1910’:

Baron Samedi (Sobota), haitański bożek śmierci ale i dawca życia oraz ochrony przed ranami, z grupy tzw rytualnego 'folk katolicyzmu' 'Woodoo':

[madaboutyoumatt]

Omegaverse - Josh

Josh zaśmiał się, dużo mniej skrepowany niż sam Matt. Max był w gruncie rzeczy jego najbliższym przyjacielem,  i chociaż we trójkę dogadywali się jego zdaniem świetnie, tak pałeczkę w tej rozmowie trzymała recesywna omega. Za to po oficjalnym ogłoszeniu ich związku, już nic go nie powstrzymywało.

– Wiesz jak mnie zachęcić do zwierzeń! – zażartował, kiedy przenieśli się do salonu. Ten faktycznie wyciągnął wino, przygotowując się do tego świętowania w porządny sposób – sushi i pasujące do tego japońskie wino. A właściwie dwa – jedno słodsze na teraz, a następnie nieco bardziej wytrawne do odpowiedniego trawienia. – To nowa sprawa, zeszliśmy się dwanaście dni temu – otworzył wino, nalewając je do kieliszków. – Nikomu nie mówiliśmy, bo wiesz jak jest. Chcieliśmy się sami tym trochę nacieszyć, poukładać jakoś. Najpierw była moja ruja, później Matta, więc całość zaczęła się… Miesiąc temu – Josh był tym odrobinę zaskoczony. Miewał intensywne życie, natomiast ostatnie dni pokazały mu nowy poziom dynamicznego rozwoju sytuacyjnego.

Podał kieliszek najpierw Małemu, a potem Maxowi. W tym momencie miał gdzieś kurtuazję i dobre maniery, jego partner był na pierwszym miejscu.

– I nie, nie spędziliśmy ze sobą wspólnych rui, więc nie pytaj o szczegóły.

Tym szczegółem było to, że właściwie… Wspólnej rui do knottingu nie potrzebowali. Do tych dwóch rui, zdrady i zejścia się, można było doliczyć też małą troskę o ciążę, bo ktoś się za bardzo podekscytował.

- Oczywiście, że chcę szczegóły! – Max się oburzył, jakby planowali dokonać rabunku bez jego udziału, a nie rozmawiali o życiu seksualnym dwójki ludzi.  – Wiedziałem, że coś jest na rzeczy jak mi nie odpisywałeś! – dodał do Matta, gestykulując jedną ręką. Tą w której nie miał kieliszka z winem. Miał swoje priorytety. – I to nie wszystko wina rui. Wiem, że jest intensywnie, ale mniejszy kontakt przez miesiąc? Coś musiało się stać, i stało się dużo! Chcę wiedzieć wszystko! WSZYSTKO.

- Wiesz, że potrzebujemy zostawić coś dla siebie? – Josh zaśmiał się, zanim nie usiadł obok Matta, przesuwając palcami po jego udzie. To był pierwszy raz, kiedy faktycznie dotykali się przy kimś znajomym. Wykorzystał to w pełni, zaciskając mocniej palce i pochylając się po krótki pocałunek.

- W takim tempie to mi zaraz coś nagracie! – Max rzucił, a Josh nie wytrzymał i parsknął śmiechem w wargi Matta.

- Okej, okej. To serio zaczęło się od mojej rui. Matt pachniał tak dobrze, że wpędził mnie w nią przedwcześnie – zdradził. – Później mieliśmy chwilę na pogadanie, większe wyznania i… Przyszedł czas na ruję Matta. Nie chcieliśmy niczego pośpieszać. Dopiero ostatnie dwa tygodnie faktycznie randkowaliśmy, pomiędzy nauką Matta. Nie aby taki skupiony nie był seksowny… - Josh ukąsił go w ucho, klejąc się przy Maxie równie mocno co bez Maxa.

Ewidentnie będą TYM rodzajem pary.

20 minut później już siedział z ręką za barkami Matta, słuchając opowieści ze studiów Maxa, kiedy zadzwonił jego budzik.

- Ok, czas na mnie. Idę odebrać to jedzenie – ogłosił im, specjalnie zamawiając sushi z odbiorem osobistym. Mieli dobrą knajpkę dosłownie 10 minut drogi od bloku, co dawało niecałe 30 minut na pogaduchy dwójki przyjaciół. Oboje musieli sobie powyjaśniać pewne rzeczy bez jego obecności – Zaraz wracam – pocałował Matta w usta, żegnając się z nim i zostawiając ich samych.

[slide-home]

Druciana lampa wisząca. Czarna, gładka lampa wisząca na lince. Linka lampy jest regulowana więc można ją skracać i wydłużać według własnych preferencji. Lampę można zamontować tuż nad stołami, nad wyspami kuchennymi, nad barkami, a także jako lampę wiszącą krócej, która miałaby być głównym źródłem światła w mniejszych pomieszczeniach. Wisząca lampa posiada tzw. kaganiec, który montuje się jako element otaczający żarówkę. Kaganiec można zamontować w lampie ale nie trzeba. Obydwie wersje lampy można ujrzeć na zdjęciach. Lampa posiada prosty, gładki klosz, co pozwala na jej montaż w wielu stylach wnętrz. Lampa z zamontowaną metalową kratą wokół żarówki sprawdzi się szczególnie we wnętrzach loftowych, industrialnych. W wiszącej lampie na lince warto zamontować ozdobną żarówkę Edison ponieważ będzie ona widoczna. . . https://www.slidehome.pl/lampy-wiszace/201-wiszaca-lampa-czarna-z-kagancem--5902803223451.html . . #loft #design #loftstyle #interiordesign #loftdesign #interior #loftinterior #poland #lofthotel #architecture #loftapartment #loftdecor #industrial #traveloften #home #lofthouse #furniture #loftindustrial #homedecor #topmodeloftheworld #industrialdesign #vinyloftheday #topmodeloftheworldrd2018 #modern #lofty #lodz #topmodeloftheworld2018 #art #allofthelights #łódź (w: Warszawa) https://www.instagram.com/p/B1wuIM_FdnU/?igshid=ho36oblkfkj0

[because--i--loveyou]

Pomóż mi odnaleźć niebo. Połóż swoje ręce na moich i zobacz wszystkie moje blizny, które ukrywam. Zobacz, moje skrzydła sa złamane, pomóż mi je naprawić. Stój przy mnie i zobacz łzy, które ukrywam. Wiem, że cierpisz, ja też. Pożycz mi swoje skrzydła i lećmy na nich razem. Moje są złamane. Bądź przy mnie. Nie chce być sama. Załamałam się. Znajdź sposób żeby przez to przejść. Do nieba jest jeszcze kawałek drogi. Pomóż mi wyjść z tego piekła. Nie chce być sama. Stój przy mnie nawet jeśli zgubie się w tym piekle. Nawet kiedy będzie ciężko znaleźć drogę stój przy mnie bo nie chce być sama. Badź dla mnie wszystkim czego potrzebuje. Rozjasnij moje serce i powiedz mu ze ma powód żeby bić. Daj mi odwagę żeby polecieć mimo złamanych skrzydeł. Pomóż mi uwierzyć w prawde, daj mi wiarę, w to że to cierpienie ma swoj cel. Mam połamane skrzydła, weź mnie pod swoje i daj poczuć Twoją obecność. Załamałam się. Znajdź sposób żeby przez to przejść. Do nieba jest jeszcze kawałek drogi. Pomóż mi wyjść z tego piekła. Nie chce być sama. Stój przy mnie nawet jeśli zgubie się w tym piekle. Nawet kiedy będzie ciężko znaleźć drogę stój przy mnie bo nie chce być sama. Bądź moimi oczami, kiedy one już nie błyszczą. Bądź moimi barkami, kiedy one już nie mogą więcej udźwignąć. Podnieś mnie, kiedy ja nie mam już siły się podnieść. Stój przy mnie.

[abspine]

„Nie garb się” – czyli co to właściwie znaczy w kontekście kręgosłupa?

Prawdopodobnie każdy z nas wielokrotnie spotkał się z tytułowym sloganem, czy to będąc upominanym, czy też samemu zwracając uwagę innym, aby się „wyprostowali”. Jak pewnie wiecie w utrzymywaniu prawidłowej postawy ciała nie chodzi tylko o aspekt wizualny, ale przede wszystkim ma to kolosalne znaczenie w kontekście biomechaniki. Wypadałoby zacząć jednak od tego czym właściwie jest ta „prawidłowa postawa ciała”.

Kręgosłup dorosłego człowieka składa się z trzech odcinków: szyjnego, piersiowego, lędźwiowego (do tego dochodzi jeszcze kość krzyżowa i ogonowa). Odcinki te tworzą w płaszczyźnie strzałkowej charakterystyczne krzywizny: lordozy szyjną i lędźwiową oraz kifozę piersiową. Powstają one na skutek przyjęcia postawy wyprostnej i przystosowania się człowieka do chodu dwunożnego. Początkowo u noworodka występuje jedynie krzywizna tylna kręgosłupa, co jest skutkiem długotrwałego, wewnątrzmacicznego ułożenia zgięciowego. Docelowe krzywizny kształtują się wraz z postępem rozwoju osobniczego, gdy dziecko próbuje przeciwstawiać się sile grawitacji utrzymując główkę, siadając, przechodząc do stania, a następnie chodu i osiągają pełną stabilność w okresie dojrzewania płciowego. Ustawienie zachowujące wszystkie krzywizny kręgosłupa nazywamy pozycją neutralną. Charakteryzuje się ona usytuowaniem klatki piersiowej nad miednicą oraz głowy, tak, aby uszy znajdowały się w jednej linii z barkami. Utrzymanie takiego ustawienia możliwe jest dzięki wydolnej pracy mięśni stabilizujących kręgosłup. Pozycja neutralna jest uniwersalną pozycją dla kręgosłupa, ponieważ pozwala na bezpieczne, równomierne obciążanie ciała i przenoszenie sił bez strat po całym łańcuchu kinematycznym. W takiej pozycji kręgosłup najlepiej znosi też działanie naciskających nań sił, które generowane są podczas codziennego funkcjonowania, kiedy siedzisz, stoisz, poruszasz się, podnosisz przedmioty itp. Jeśli jednak w którymś punkcie kręgosłupa dojdzie do zaburzenia naturalnej krzywizny, ciężar górnej części ciała naciska na to miejsce, wytwarzając tzw. siły ścinające, które powodują, że stawy ocierają się o siebie. Jest to ruch niestabilny, który w konsekwencji może prowadzić do uszkodzeń strukturalnych, dotyczących szczególnie krążków międzykręgowych – potocznie zwanych „dyskami”. Stopniowa degeneracja tych struktur, które znajdują się pomiędzy kręgami, pełniąc funkcje amortyzacyjne, w dłużej perspektywie może skutkować wystąpieniem dolegliwości bólowych.

To sprawia, że unikanie „garbienia się”, czy też innych ustawień kręgosłupa odbiegających od jego naturalnych krzywizn jest tak ważne! Należy podkreślić, żeby zwracać uwagę na stabilną, neutralną pozycję kręgosłupa, nie tylko gdy stoimy, czy siedzimy, ale przede wszystkim podczas czynności ruchowych (w tym wykonywania ćwiczeń), kiedy to obciążenia, którym poddajemy nasze ciała są często dużo większe. Warto też stosować się do podstawowych zasad ergonomii, gdyż jak powszechnie wiadomo – lepiej zapobiegać, niż leczyć!

#kręgosłup #spine #Health #zdrowie #fit #wadypostawy #korekcja #posturalcontrol #ból #humanbody #body