#Edgar Cleijne

[andarilha]

Fotografias feitas na instalação Highway Gothic de Edgar Cleijne e Ellen Gallagher na Bienal de Artes de São Paulo.

[thinkingimages]

Ellen Gallagher, Edgar Cleijne | Murmur, 2003–4, Film, 16mm, 7 projections, Tate Modern, London

[gagosiangallery]

Now on view—Ellen Gallagher at Prospect.4, New Orleans

NOVEMBER 18, 2017

"Prospect.4: The Lotus in Spite of the Swamp" at Prospect New Orleans is now on view through February 25, 2018. "The Lotus in Spite of the Swamp" evokes New Orleans’s natural environment: located near the mouth of the Mississippi River, the city is surrounded by bayous, lakes, and wetlands. Aligning with previous Prospect exhibitions, Prospect 4 is committed to being an international exhibition, while also directing more of its focus southward, placing great emphasis on art and artists who engage with the American and Global South. Work by Ellen Gallagher and Edgar Cleijne is included. For visitor info, click HERE. __________ Image: Ellen Gallagher and Edgar Cleijne, Highway Gothic (detail), 2017, 16mm film installation with 70mm film cyanotype banners © Ellen Gallagher and Edgar Cleijne.

[rob-art]

Edgar Cleijne & Ellen Gallagher

(via Edgar Cleijne & Ellen Gallagher Travel To A Better Dimension | Frieze)

[wanderlustschmanderlust]

Blauwdruk voor de toekomst?

Concepten als ‘Antropoceen’ en ‘dekolonialisering’ zijn niet weg te slaan uit actuele tentoonstellingsbrochures. Dat is niet anders in de expositie Liquid Intelligence. In WIELS lijmen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne die twee concepten verrassend slim aan elkaar, stevig bij elkaar gehouden door een fascinerend blauw.

Al sinds het begin van de jaren 1990 werkt Ellen Gallagher (°1965, Rhode Island) gestaag aan een beeldend oeuvre dat feministische theorieën en visualiseringen van het (andere) lichaam in popcultuur met een kleurrijk vormenspel weet te rijmen, deels onder invloed van onder meer kunstenaar Agnes Martin en schrijver Gertrude Stein. Een voorbeeld in de expositie is meteen de muur waar je als toeschouwer tegen aanloopt, bekleed met een vijftigtal fotogravures op A4-formaat. De reeks, getiteld DeLuxe (2004-2005), bestaat uit stereotype reclamebeelden van de jaren 1950, waarop Gallagher door middel van kleurrijke, uitgeknipte plasticinevormen kapsels, ogen of andere vormen accentueert. Die ‘highlights’ werken als een vergrootglas op een racistische beeldvorming, diepgeworteld in onze beeldcultuur.

Eenzelfde inhoudelijke én materiële gelaagdheid is terug te vinden in het provocerende Negroes Battling in a Cave (2016). De vier werken vormen een onderdeel van de Black Paintings, een impressionante reeks van zwarte monochrome schilderijen van enamel, inkt, rubber en papier op linnen. Antropomorfe vormen krioelen over, door en achter elkaar over de monumentale doeken, en verlenen zo een diepgang aan zwartheid waarvan Kazimir Malevitsj – tijdens de restauratie van diens Zwart vierkant uit 1913 werd de racistische, handgeschreven kanttekening ‘Negroes Battling in a Cave’ ontdekt – alleen maar kon dromen. Als een nieuwsgierige archeoloog onthult Gallagher de lagen der geschiedenis én staat de toeschouwer toe om zélf interpretaties te geven aan een veel complexer verhaal dan zwart versus wit.

Quasi controle

De reeks Morphia (2008-2012) manifesteert zich eveneens als een palimpsest van materialen. Gepresenteerd tussen grote glazen kaders verheft Gallagher in de tekeningen moeiteloos inkt, waterverf, olieverf, houtskool, eitempera en vernis tot een spannende symbiose. Dat resulteert in broeierige, oceanische vormen, soms herkenbaar als Afro-Amerikaanse figuren, dan weer als aquatische organismen uit de krochten van de oceaanbodem, die zich aan het fragiele papyrus vastzuigen. Gallaghers werkproces laat vooral loslaten van controle toe: de materialen transformeren, muteren, leven samen volgens een geheel eigen logica, waarin de kunstenaar door het verstrijken van de tijd geen zeggenschap meer heeft.

Gallaghers werkproces laat loslaten van controle toe: de materialen transformeren, muteren, leven samen volgens een geheel eigen logica

De tentoonstellingstitel ‘Liquid Intelligence’ ontleende curator Dirk Snauwaert dan ook aan een tekst van conceptueel fotograaf Jeff Wall, voor wie het fotografische proces altijd ‘vloeibaar’, en dus slechts quasi-gecontroleerd is. Zo doet het concept ‘Antropoceen’ voorzichtig haar intrede in de expositie: het tijdperk dat wordt gedefinieerd door de beslissende stempel van de mens op de omgeving.

De rollen omgekeerd

Een absoluut hoogtepunt in de tentoonstelling is Highway Gothic (2017), een installatie die Gallagher al eerder ontwikkelde in samenwerking met de kunstenaar Edgar Cleijne (°1963, Eindhoven) en verder verfijnde voor WIELS. Centraal in de grote ruimte duikt op twee projectievlakken een 16mm-film op. De opnames starten in Claiborne Corridor, een buurt in New Orleans waarin wijken van zwarte, rijke gemeenschappen in de jaren 1950 plaats moesten ruimen voor het ‘Interstate Highway System’: autosnelwegen die de neoliberale, Amerikaanse droom illustreren. De camera in Highway Gothic draait vanaf die autosnelweg in één ruk door tot aan de Atchafalaya-stroom vlakbij Lafayette in Louisiana, als het ware een terugwerkende kracht van ‘beschaving’ tot ‘primitiviteit’.

Maar net dát binaire en lineaire verhaal tackelen Gallagher & Cleijne in Highway Gothic. De installatie wordt omgeven door gigantische textielbanieren en lichtbakken die via 70mm cyanotype foto’s van biologische organismen de toeschouwer onderdompelen in een blauwe gloed. De uitvergrote cyanotypes – ooit gebruikt als fotografische studies van een vroege biologie in de 19de eeuw – blazen het formaat zodanig op dat de superieur onderzoekende blik van de toeschouwer onmogelijk wordt: Gallagher keert de rollen om en laat de grote organismen óns aanstaren.

Vanuit die optiek wordt ‘de mens’ het studieobject. Diens systemen van uitsluiting, binaire categorieën of vormen van gentrificatie zoals die werkzaam zijn in Claiborne Corridor, lijken plots even bizar als de zeewezens op de bodem van de oceaan. De installatie sluit zo verdacht goed aan bij de theorieën van de ecologische filosoof Timothy Morton, die in zijn boek Humankind een pleidooi houdt om de schijntegenstelling tussen menselijke en niet-menselijke objecten op te heffen.

Alles, van de microbacteriën tot de kosmos, is immers onlosmakelijk verbonden. ‘I capitalize Nature to de-nature it’, schrijft Morton. We moeten dus af van de stelling, niet toevallig kracht bijgezet door de wetenschappen van de 19de eeuw die ook in de expo zo aanwezig zijn – dat de mens de beslissende stempel is, degene die als enige zijn sporen nalaat. Humankind vormt de oproep om zich te verbeelden wat het betekent om iets ‘gemeenschappelijk’ te hebben.

Alles stroomt

Maar, zo vraagt ook Morton zich af, hoe verbeeld je iets dat zo evident is, zo ‘in your face’ als de alles-verbondenheid-der-dingen? In Osedax (2010) werken Edgar Cleijne en Ellen Gallagher opnieuw met een 16mm filmprojectie, waarin een recent scheepswrak voor de kust van Rhode Island de hoofdrol opeist. Langzaam raakt het wrak overwoekerd door natuurelementen, vinden aalscholvers een plek op het rottend hout.

Cleijne en Gallagher grijpen toch in: de realtime beelden boven het wateroppervlak worden afgewisseld met analoge en 3D-animatiebeelden van elektrische zeewezens, die afdalen naar de oceaanbodem. Naast de filmprojectie projecteren de kunstenaars gigantische dia’s waarop abstracte beelden vol antropomorfe en cryptische tekens (haast à la Cy Twombly) een tegenwicht bieden voor de film. Dia- en filmprojectie symboliseren zo respectievelijk een micro- en macroniveau in het scheepswrak, die de vreemde vormelijke overeenkomstigheden tussen beide niveaus in de verf zetten.

Het is een les die trouwens ook kapitein Ahab in Herman Melvilles Moby Dick – waarnaar de kunstenaars verwijzen – had kunnen leren. In plaats van diens obsessie voor wraak op de witte walvis Moby Dick, keert ook Melville de blik terug naar Ahab en de mensheid, die altijd al zélf ‘de andere’ was.

In Liquid Intelligence slagen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne er wonderwel om datgene wat gemeenschappelijk ‘blijft’ te verbeelden

In Bluets, haar ode aan de kleur blauw, schrijft Maggie Nelson over Heraclitus: ‘On those stepping into rivers staying the same other and other waters flow.’ ‘You cannot step twice into the same river, for other waters and yet others, go flowing on.’ It seems that something is staying the same here, but what?’ In Liquid Intelligence slagen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne er wonderwel om datgene wat gemeenschappelijk ‘blijft’ te verbeelden: het zit hem in de mutaties, in de trillingen, in de vloeibaarheid, in de symbiose en antibiose, in de parasieten. We moeten de natuur niet ‘redden’, want wij zijn de natuur. Zo bevat Liquid Intelligence een mogelijke blauwdruk voor de toekomst: ééntje waarin we eindelijk met onszelf leren samenleven.

[libromundoes]

Por qué Willem Dafoe, Iggy Pop y más leen The Rime of the Ancient Mariner | Libros

Rsalir de los radicales de la década de 1790, El tiempo del viejo marinero Es una fábula fundadora de nuestro tiempo. Una fábula debe, por definición, girar en torno a un animal, y en la pesadilla de Samuel Taylor Coleridge, el albatros muerto cuelga del cuello del cansado marinero como una cruz rota, emblema de su pecado contra la naturaleza. Hoy es demasiado relevante, como una declaración de aislamiento y desesperación: "Solo, solo, todo, solo / Solo en un mar muy ancho". Sin embargo, en esta expresión desesperada hay un gran poder; El poder del arte para cambiarnos.

Cuando se publicó en 1798, se consideraba que el poema de Coleridge era obra de un "loco poeta alemán". Su amigo Charles Lamb lo llamó "un arcángel agrietado", mientras que su compañero drogadicto Thomas De Quincey defendió su experimentalismo poético. "¿Dónde está el hombre que será igual a estas cosas?" dijo. "¿Leviatán es realmente tan manso?" En este caso, la cuarentena del consumidor de opio podría completarse. "

"El albatros muerto cuelga del cuello del marinero como una cruz rota" Fotografía: Time & Life Pictures / Getty Image

No es a pesar, sino por su salvajismo narcótico La escarcha se ha convertido en una de las obras de poesía más referenciadas de todos los tiempos. De Mary Shelley Frankenstein y Herman Melville Moby Dick, en Fleetwood Mac, Iron Maiden y "Albatross" de Image Public Ltd, un agudo grito de angustia post punk cantada por John Lydon, es el único poema que casi todos pueden citar . Las líneas que comprenden "Todas las criaturas, grandes y pequeñas" y "Agua, agua, en todas partes" ahora forman parte del léxico.

Es hora de resucitarlo para una nueva audiencia hambrienta de poesía, luego, con un proyecto digital con acceso gratuito, el Ancient Mariner Big Read organizado por mí y los artistas Angela Cockayne y Sarah Chapman, y organizado por el Instituto de Arte de la Universidad de Plymouth. En la continuidad de nuestro Moby-Dick Gran Lectura a partir de 2012 dividimos los 150 versos de La escarcha en 40 secciones, para ser leídas por artistas, escritores, poetas e incluso por el mismo Samuel Taylor Coleridge, un sobrino del poeta de sexta generación, a quien grabamos en la iglesia de Devon donde estaba el primer Sam bautizado por su padre pastor.

En los tres años que llevó crear el Ancient Mariner Big Read, el proyecto ha adquirido un significado personal para sus contribuyentes. Si has escuchado hasta ahora, habrás escuchado a Jeremy Irons, Jeanette Winterson, Hilary Mantel. Hay más sorpresas por venir. Iggy Pop, por ejemplo, en una lectura que parece un recordatorio de una de sus escandalosas actuaciones, pero alude a sus sorprendentes referencias (ensayo Pop sobre Edward Gibbon el Declive y caída del imperio romano publicado en una revista académica, Irlanda clásica)

Por otro lado, Tilda Swinton fue tranquilamente a un estudio en las Highlands escocesas, cerca de la playa donde pasea a sus perros, y pronunció los versos más famosos del poema: "Agua, agua". agua, en todas partes / sin gota para beber ”, con una calma cristalina que lleva al poema a la desesperación. Es difícil no pensar, como se sabe, de migrantes que se dirigen a otros mares, emprendiendo sus propios viajes desesperados.

Marianne Faithfull me dijo que había leído en la escuela por primera vez. La escarcha. "Es un verdadero poema de horror; las rimas y las aliteraciones son frías en la sangre ", dijo. "Nunca puedes olvidarlo. Lo escuché la primera vez cuando tenía 14 años en mi clase de inglés en la escuela del convento de San José, un lugar muy extraño para iniciarse en este poema, pero nuestro La profesora de inglés, la señora Simpson, era protestante, ¡y todas las monjas del mundo no la detendrían! Faithfull ha contraído desde entonces un coronavirus; afortunadamente fue dada de alta del hospital esta semana y le extendemos nuestros mejores deseos.

Nuestro colaborador más joven, Cyrus Larcombe-Moore, de 21 años, de Tavistock, Devon, recibió el Premio Foyle Young Poets. Otro poeta, Lemn Sissay, que escribió sobre su infancia solitaria, apenas necesitaba mirar el texto cuando nos lo leyó en Folkestone. "Es el poema que me dice todo", dijo, "sobre la vida, el conflicto, la agitación interna y la paz externa". Mientras tanto, al otro lado del Atlántico, Willem Dafoe ha entregado una sombría lectura de la escena en la que se dispara al albatros; La reciente película de Dafoe con Robert Pattinson, El faro, se basa directamente en La escarcha »s horror acuoso y sus "mil mil cosas viscosas".

Horror acuático … Willem Dafoe y Robert Pattinson en El faro. Fotografía: A24 Films

También importante para Ancient Mariner Big Read son las obras de arte contemporáneo que acompañan cada lectura, de Marina Abramović, William Kentridge, Cornelia Parker, George Shaw, Yinka Shonibare y Glenn Brown, entre otros. Linder, la artista feminista punk, corta un collage de una misteriosa quimera / bailarina de concha; Ellen Gallagher y su colaborador, Edgar Cleijne, cuyo trabajo aborda sutilmente la raza y la transición, envían un cianotipo a la deriva en un azul pantanoso desconocido. Sus obras hablan de imágenes viscerales del poema.

Como señala Robert Macfarlane, otro de nuestros lectores, el trabajo mítico de Coleridge predice el Antropoceno y la desconexión fatal entre el hombre y la naturaleza. Profundamente influenciado por Shakespeare, el poema tiembla con la tormenta causada por Prospero en La tormenta. El mago, desconfiado de su propia ciencia, dice que ahogará sus libros. Este mismo sentimiento llevó a los activistas de la Rebelión de la Extinción a una reunión de fabricantes de plásticos en octubre pasado, con los emblemas de "albatros alrededor de sus cuellos".

Y es por eso que una adolescente se agachó detrás del sofá cuando la Coleridge de ojos salvajes se acercó a sus padres para recitar La escarcha en persona. El terror que Mary Shelley había sentido de que la noche renacería en la improbable criatura de Frankenstein, otra ofensa a la naturaleza; su novela comienza y termina en desechos polares, al igual que el acto del Mariner se realizó dentro de los límites de la Antártida, que los europeos pronto verán por primera vez.

Por lo tanto, la historia gira en torno a la Antártida imaginaria de Edgar Allan Poe en La historia de Arthur Gordon Pym de Nantucket (1838) cuyos humanos tienen dientes de aguja y ojos rojos, Moby Dick, inspirado en una copia de Frankenstein Melville fue donada a Londres en 1849, y eso se combinó con La escarcha para crear una nueva fábula de abuso, encarnada en la gran ballena blanca.

Como Moby Dick, La escarcha resuena con la opresión humana. Las escenas de sufrimiento de Coleridge fueron inspiradas por el sacerdote anglicano John Newton y su relato de 1750 de su tiempo como comerciante de esclavos. Newton continuó, en reparación marítima, a escribir el himno "Amazing Grace", que se convirtió en un famoso espiritual; El biógrafo moderno de Coleridge, Richard Holmes, llama La escarcha Un rap del siglo XVIII.

"Un heraldo de la catástrofe" … David Bowie en T el hombre que cayó a la tierra (1976) Fotografía: British Lion / Allstar / Studiocanal

El lirismo del poema es el poder de su batería. Permanece, como el Mariner, contando su historia una y otra vez: en la misión fatal de Stanley Kubrick 2001: una odisea espacial y su astronauta se sumerge en el infinito; y en la película de Nicolas Roeg El hombre que cayó a la tierra, en el que David Bowie interpreta a un alienígena que viene como el heraldo de nuestra propia catástrofe, solo para ser encarcelado por la CIA.

Todavía estamos disparando al mensajero. El marinero del siglo XXI se eleva desde una puerta del centro, sufriendo de TEPT ecocida. Peligro en La escarcha llega en forma de "Vida en la muerte" y ecos fuera de la pantalla de los vasos de la esclavitud y la peste. Las máscaras de peste se convierten en picos de pájaros y ahora se enfrentan a máscaras. Los albatros ingieren plástico; humanos y marsupiales huyen de la zarza ardiente; los migrantes van a la deriva y el albatros del marinero se convierte en pangolín o murciélago.

Sin embargo, en el corazón de La escarcha Es la idea de ahorrar que aún podríamos prestar atención a las señales. Los albatros son las aves salvajes más longevas, que se ciernen sobre alas de hasta tres metros de ancho. Una hembra, llamada Wisdom, que anida en el atolón de Midway, todavía produce huevos fértiles a la edad de 70 años. Las palabras aviar y augur tienen la misma raíz latina. Coleridge nos ha dejado con un círculo extraordinario en el aire. Nuestro pasado, volviendo del futuro.

The post Por qué Willem Dafoe, Iggy Pop y más leen The Rime of the Ancient Mariner | Libros appeared first on Libro Mundo.

from WordPress https://libromundo.es/por-que-willem-dafoe-iggy-pop-y-mas-leen-the-rime-of-the-ancient-mariner-libros/

[gooodhuh]

Rita Ackermann | Edgar Cleijne & Ellen Gallagher

[silentseawolf]

Ellen Gallagher by Edgar Cleijne

[vluchtpunt]

Blauwdruk voor de toekomst?

Concepten als ‘Antropoceen’ en ‘dekolonialisering’ zijn niet weg te slaan uit actuele tentoonstellingsbrochures. Dat is niet anders in de expositie Liquid Intelligence. In WIELS lijmen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne die twee concepten verrassend slim aan elkaar, stevig bij elkaar gehouden door een fascinerend blauw.

Al sinds het begin van de jaren 1990 werkt Ellen Gallagher (°1965, Rhode Island) gestaag aan een beeldend oeuvre dat feministische theorieën en visualiseringen van het (andere) lichaam in popcultuur met een kleurrijk vormenspel weet te rijmen, deels onder invloed van onder meer kunstenaar Agnes Martin en schrijver Gertrude Stein. Een voorbeeld in de expositie is meteen de muur waar je als toeschouwer tegen aanloopt, bekleed met een vijftigtal fotogravures op A4-formaat. De reeks, getiteld DeLuxe (2004-2005), bestaat uit stereotype reclamebeelden van de jaren 1950, waarop Gallagher door middel van kleurrijke, uitgeknipte plasticinevormen kapsels, ogen of andere vormen accentueert. Die ‘highlights’ werken als een vergrootglas op een racistische beeldvorming, diepgeworteld in onze beeldcultuur.

Eenzelfde inhoudelijke én materiële gelaagdheid is terug te vinden in het provocerende Negroes Battling in a Cave (2016). De vier werken vormen een onderdeel van de Black Paintings, een impressionante reeks van zwarte monochrome schilderijen van enamel, inkt, rubber en papier op linnen. Antropomorfe vormen krioelen over, door en achter elkaar over de monumentale doeken, en verlenen zo een diepgang aan zwartheid waarvan Kazimir Malevitsj – tijdens de restauratie van diens Zwart vierkant uit 1913 werd de racistische, handgeschreven kanttekening ‘Negroes Battling in a Cave’ ontdekt – alleen maar kon dromen. Als een nieuwsgierige archeoloog onthult Gallagher de lagen der geschiedenis én staat de toeschouwer toe om zélf interpretaties te geven aan een veel complexer verhaal dan zwart versus wit.

Quasi controle

De reeks Morphia (2008-2012) manifesteert zich eveneens als een palimpsest van materialen. Gepresenteerd tussen grote glazen kaders verheft Gallagher in de tekeningen moeiteloos inkt, waterverf, olieverf, houtskool, eitempera en vernis tot een spannende symbiose. Dat resulteert in broeierige, oceanische vormen, soms herkenbaar als Afro-Amerikaanse figuren, dan weer als aquatische organismen uit de krochten van de oceaanbodem, die zich aan het fragiele papyrus vastzuigen. Gallaghers werkproces laat vooral loslaten van controle toe: de materialen transformeren, muteren, leven samen volgens een geheel eigen logica, waarin de kunstenaar door het verstrijken van de tijd geen zeggenschap meer heeft.

Gallaghers werkproces laat loslaten van controle toe: de materialen transformeren, muteren, leven samen volgens een geheel eigen logica

De tentoonstellingstitel ‘Liquid Intelligence’ ontleende curator Dirk Snauwaert dan ook aan een tekst van conceptueel fotograaf Jeff Wall, voor wie het fotografische proces altijd ‘vloeibaar’, en dus slechts quasi-gecontroleerd is. Zo doet het concept ‘Antropoceen’ voorzichtig haar intrede in de expositie: het tijdperk dat wordt gedefinieerd door de beslissende stempel van de mens op de omgeving.

De rollen omgekeerd

Een absoluut hoogtepunt in de tentoonstelling is Highway Gothic (2017), een installatie die Gallagher al eerder ontwikkelde in samenwerking met de kunstenaar Edgar Cleijne (°1963, Eindhoven) en verder verfijnde voor WIELS. Centraal in de grote ruimte duikt op twee projectievlakken een 16mm-film op. De opnames starten in Claiborne Corridor, een buurt in New Orleans waarin wijken van zwarte, rijke gemeenschappen in de jaren 1950 plaats moesten ruimen voor het ‘Interstate Highway System’: autosnelwegen die de neoliberale, Amerikaanse droom illustreren. De camera in Highway Gothic draait vanaf die autosnelweg in één ruk door tot aan de Atchafalaya-stroom vlakbij Lafayette in Louisiana, als het ware een terugwerkende kracht van ‘beschaving’ tot ‘primitiviteit’.

Maar net dát binaire en lineaire verhaal tackelen Gallagher & Cleijne in Highway Gothic. De installatie wordt omgeven door gigantische textielbanieren en lichtbakken die via 70mm cyanotype foto’s van biologische organismen de toeschouwer onderdompelen in een blauwe gloed. De uitvergrote cyanotypes – ooit gebruikt als fotografische studies van een vroege biologie in de 19de eeuw – blazen het formaat zodanig op dat de superieur onderzoekende blik van de toeschouwer onmogelijk wordt: Gallagher keert de rollen om en laat de grote organismen óns aanstaren.

Vanuit die optiek wordt ‘de mens’ het studieobject. Diens systemen van uitsluiting, binaire categorieën of vormen van gentrificatie zoals die werkzaam zijn in Claiborne Corridor, lijken plots even bizar als de zeewezens op de bodem van de oceaan. De installatie sluit zo verdacht goed aan bij de theorieën van de ecologische filosoof Timothy Morton, die in zijn boek Humankind een pleidooi houdt om de schijntegenstelling tussen menselijke en niet-menselijke objecten op te heffen.

Alles, van de microbacteriën tot de kosmos, is immers onlosmakelijk verbonden. ‘I capitalize Nature to de-nature it’, schrijft Morton. We moeten dus af van de stelling, niet toevallig kracht bijgezet door de wetenschappen van de 19de eeuw die ook in de expo zo aanwezig zijn – dat de mens de beslissende stempel is, degene die als enige zijn sporen nalaat. Humankind vormt de oproep om zich te verbeelden wat het betekent om iets ‘gemeenschappelijk’ te hebben.

Alles stroomt

Maar, zo vraagt ook Morton zich af, hoe verbeeld je iets dat zo evident is, zo ‘in your face’ als de alles-verbondenheid-der-dingen? In Osedax (2010) werken Edgar Cleijne en Ellen Gallagher opnieuw met een 16mm filmprojectie, waarin een recent scheepswrak voor de kust van Rhode Island de hoofdrol opeist. Langzaam raakt het wrak overwoekerd door natuurelementen, vinden aalscholvers een plek op het rottend hout.

Cleijne en Gallagher grijpen toch in: de realtime beelden boven het wateroppervlak worden afgewisseld met analoge en 3D-animatiebeelden van elektrische zeewezens, die afdalen naar de oceaanbodem. Naast de filmprojectie projecteren de kunstenaars gigantische dia’s waarop abstracte beelden vol antropomorfe en cryptische tekens (haast à la Cy Twombly) een tegenwicht bieden voor de film. Dia- en filmprojectie symboliseren zo respectievelijk een micro- en macroniveau in het scheepswrak, die de vreemde vormelijke overeenkomstigheden tussen beide niveaus in de verf zetten.

Het is een les die trouwens ook kapitein Ahab in Herman Melvilles Moby Dick – waarnaar de kunstenaars verwijzen – had kunnen leren. In plaats van diens obsessie voor wraak op de witte walvis Moby Dick, keert ook Melville de blik terug naar Ahab en de mensheid, die altijd al zélf ‘de andere’ was.

In Liquid Intelligence slagen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne er wonderwel om datgene wat gemeenschappelijk ‘blijft’ te verbeelden

In Bluets, haar ode aan de kleur blauw, schrijft Maggie Nelson over Heraclitus: ‘On those stepping into rivers staying the same other and other waters flow.’ ‘You cannot step twice into the same river, for other waters and yet others, go flowing on.’ It seems that something is staying the same here, but what?’ In Liquid Intelligence slagen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne er wonderwel om datgene wat gemeenschappelijk ‘blijft’ te verbeelden: het zit hem in de mutaties, in de trillingen, in de vloeibaarheid, in de symbiose en antibiose, in de parasieten. We moeten de natuur niet ‘redden’, want wij zijn de natuur. Zo bevat Liquid Intelligence een mogelijke blauwdruk voor de toekomst: ééntje waarin we eindelijk met onszelf leren samenleven.

https://www.rektoverso.be/artikel/blauwdruk-voor-de-toekomst

[hakimce]

Ellen Gallagher & Edgar Cleijne ,,,

[skowhegan]

Derrick Adams (’02, F ‘13), Radcliffe Bailey (F ‘06), Katherine Bradford (F ‘09), Andrea Chung (’08), Edgar Cleijne & Ellen Gallagher (’93, F ‘05), Donna Conlon (’02) & Johnathan Harker, Lavar Munroe (’13), Odili Donald Odita (F ‘15), Cauleen Smith (’07, F ‘12), Hank Willis Thomas (’05), Kara Walker (F ‘01), and more Prospect New Orleans

[gagosiangallery]

Closing soon—Ellen Gallagher: Nu-Nile

Stop by Ellen Gallagher: Nu-Nile before it closes on Monday, September 3, at The Power Plant Contemporary Art Gallery, Toronto, Canada.

Gallagher’s practice involves synthesizing a wide range of pictorial traditions in order to counter static representations of black people in culture and reasserts the black figure grounded within the canon of Western painting. This show encompasses paintings, drawings, and films, taking Gallagher’s most recent film installation, Highway Gothic (2017), which she made with Edgar Cleijne, as a starting point.

[cathrineliberg]

[nofomoartworld]

Art F City: Prospect.4 New Orleans Artists Announced

Dawit Petros, Act of Recovery (Part I), Nouakchott, Mauritania from The Stranger’s Notebook, 2016. Archival color pigment print 20 x 26 inches Image courtesy the artist and Tiwani Contemporary, London.

Prospect, the New Orleans biennial conceived and founded by curator Dan Cameron, now transformed into a triennial has announced its artist list for Prospect.4 2017. The list, put together by Artistic Director Trevor Schoonmaker, (of the Nasher Museum in Durham North Carolina), includes 73 artists from North America, Latin America, the Caribbean, Africa, Asia and the European powers that colonized New Orleans, and will address themes of identity, displacement and cultural hybridity. It will be called “The Lotus In Spite of the Swamp.”

This sounds a bit like every show ever, so we’ll be curious to see how Schoonmaker distinguishes his exhibition. One move has been to enlist the help of seven other curators and artists—William Cordova, Miranda Lash, Omar Lopez-Chahoud, Wangechi Mutu, Filipa Oliveira, Ebony G. Patterson, Zoe Whitley. But it seems their help is limited to catalogue essays and public programming.

Meanwhile, the artist list looks very promising and includes several artists we’re excited about, such as, Derrick Adams, Kara Walker, in collaboration with award winning Jazz pianist Jason Moran, Hong-An Truong, Xaviera Simmons, Kader Attia, Radcliffe Bailey, and Katherine Bradford. The full list below.

Larry Achiampong b. 1984 London, United Kingdom Resides in LondonDerrick Adams b. 1970 Baltimore, MD Resides in Brooklyn, NY

Abbas Akhavan b. 1977 Tehran, Iran Resides in Toronto, Canada

John Akomfrah b. 1957 Accra, Ghana Resides in London

Njideka Akunyili Crosby b. 1983 Enugu, Nigeria Resides in Los Angeles

Michael Armitage b. 1984 Nairobi, Kenya Resides in Nairobi, Kenya and London, UK

Louis Armstrong b. 1901 New Orleans, LA d. 1971 Corona, Queens, NY

Kader Attia b. 1970 Paris, France Resides in Berlin, Germany and Algiers, Algeria

Radcliffe Bailey b. 1968 Bridgetown, NJ Resides in Atlanta, GA

Rina Banerjee b. 1963 Kolkata, India Resides in New York, NY

Rebecca Belmore b. 1960 Upsala, Ontario, Canada Resides in Vancouver, Canada

Maria Berrio b. 1982 Bogota, Colombia Resides in Brooklyn, NY

Sonia Boyce b. 1962 London, United Kingdom Resides in London

Katherine Bradford b. 1942 New York, NY Resides in Brooklyn, NY and Brunswick, ME.

Margarita Cabrera b. 1973 Monterrey, Mexico Resides in El Paso, TX

María Magdalena Campos-Pons b. 1959 Matanzas, Cuba Resides in Boston, MA

Andrea Chung b. 1978 Newark, NJ Resides in San Diego, CA

Edgar Cleijne & Ellen Gallagher b. 1963 Eindhoven, Netherlands; b. 1965 Providence, RI Reside in Rotterdam, Netherlands & New York, NY

Donna Conlon & Jonathan Harker b. 1966 Atlanta, GA; b. 1975, Quito, Ecuador Reside in Panama City

Minerva Cuevas b. 1975 Mexico City Resides in Mexico City

Wilson Díaz b. 1963 Pitalito, Colombia Resides in Berlin, Germany

Mark Dion 1961 New Bedford, Massachusetts Resides in New York, NY

Alexis Esquivel b. 1968, La Palma, Pinar del Rio, Cuba Resides in Guayaquil, Ecuador

Genevieve Gaignard b. 1981 Orange, MA Resides in Los Angeles, CA

Gauri Gill & Rajesh Vangad b. 1970 New Delhi, India; b.1975 India Reside in New Delhi & Ganjad, India

Tony Gleaton b. 1948 Detroit, MI d. 2015 Palo Alto, CA

Jon-Sesrie Goff b. 1983 Hartford, CT Resides in Washington, D.C.

Wayne Gonzales b. 1957 New Orleans, LA Resides in New York, NY

Barkley L. Hendricks b. 1945 Philadelphia, PA d. 2017 New London, CT

Satch Hoyt b. 1957 London, United Kingdom Resides in Berlin

Evan Ifekoya b. 1988, Iperu, Nigeria Resides in London

Alfredo Jaar b. 1956 Santiago, Chile Resides in New York, NY

Rashid Johnson b. 1977 Chicago, IL Resides in New York, NY

Kahlil Joseph b. 1981 Seattle, WA Resides in Los Angeles, CA

Patricia Kaersenhout b. 1966 Den Helder, Netherlands Resides in Amsterdam

Brad Kahlhamer b. 1956 Tucson, AZ Resides in Brooklyn, NY

Kiluanji Kia Henda b. 1979 Luanda, Angola Resides in Luanda, Angola & Lisbon, Portugal

Taiyo Kimura b. 1970 Kamakura, Japan Resides in Kamakura, JapanThe Kitchen Sisters: Davia Nelson & Nikki Silva Founded in 1980. Reside in San Francisco & Santa Cruz, CA with Otabenga Jones & Associates; Founded in 2002, Houston, TX

Runo Lagomarsino b. 1977 Lund, Sweden Resides in Malmö, Sweden & São Paulo, Brazil

Pedro Lasch b. 1975 Mexico City Resides in Durham, NC

Maider López b. 1975 San Sebastian, Spain Resides in San Sebastian, Spain

Jillian Mayer b. 1984 Miami, FL Resides in Miami, FL

Darryl Montana b. 1955 New Orleans, LA Resides in New Orleans, LA

Dave Muller b. 1964 San Francisco, CA Resides in Los Angeles, CA

Lavar Munroe b.1982 Nassau, Bahamas Resides in Germantown, MD, and Nassau, Bahamas

Paulo Nazareth b. 1977 Governador Valadares, Brazil Resides in Sao Paolo, Brazil

Rivane Neuenschwander b. 1967 Belo Horizonte, Brazil Resides in London

Jennifer Odem b. 1962 New Orleans, LA Resides in New Orleans, LA

Odili Donald Odita b. 1966 Enugu, Nigeria Resides in Philadelphia, PA

Yoko Ono b. 1933 Tokyo, Japan Resides in New York, NY

Horace Ové b. 1939 Port of Spain, Trinidad Resides in London, UK

Zak Ové b. 1966 London, UK Resides in London and Trinidad

Dawit L. Petros b. 1972 Asmara, Eritrea Resides in New York, NY and Chicago, IL

Quintron and Miss Pussycat Reside in New Orleans, LA

Dario Robleto b. 1972 San Antonio, TX Resides in Houston, TX

Tita Salina b. 1973 Plaju, South Sumatra, Indonesia Resides in Jakarta, Indonesia

Beatriz Santiago Muñoz b. 1972 San Juan, Puerto Rico Resides in San Juan

Zina Saro-Wiwa b. 1976 Port Harcourt, Nigeria Resides in Brooklyn, NY

John T. Scott b. 1940 New Orleans, LA d. 2007 Houston, TX

Zineb Sedira b. 1963 Paris, France Resides in London

Xaviera Simmons b. 1974 New York, NY Resides in Brooklyn, NY

Penny Siopis b. 1953 Vryburg, South Africa Resides in Cape Town

Cauleen Smith b. 1967 Riverside, CA Resides in Chicago, IL

Hank Willis Thomas b. 1976 Plainfield, NJ Resides in Brooklyn, NY

Hong-An Truong b. 1976 Gainesville, FL Resides in New York, NY & Chapel Hill, NC

Naama Tsabar b. 1982 Israel Resides in New York, NY

Michel Varisco b. 1967 New Orleans, LA Resides in New Orleans, LA

Monique Verdin b. 1980 New Orleans, LA Resides in Arabi, Louisiana

Kara Walker b. 1969 Stockton, CA Resides in New York, NY

James Webb b. 1975 Kimberley, South Africa Resides in Cape Town

Jeff Whetstone b. 1968 Chattanooga, TN Resides in Princeton, NJ

Peter Williams b. 1952 Nyack, NY Resides in Wilmington, DE

  from Art F City http://ift.tt/2qSj6gs via IFTTT