#Eigenlijk hoor ik nu in bed te liggen | Explore Tumblr Posts and Blogs

toocrazytobebatman · 3 years

Note

Beide lijkt me interessant, alleen als dit oké is voor u.

Ja hoor, geen probleem. Ondertussen heb ik therapie gevolgd om het te accepteren, dus erover praten vind ik niet zo erg. Ik ga hieronder alles zo kort mogelijk samenvatten, weet dus dat dit niet het volledige verhaal is. Want daar zou ik een boek over kunnen schrijven lol.

Het is allemaal begonnen in 2017, toen ik 18 jaar oud was. Op 1 januari (net voor de examens dus) werd ik ziek aka koorts, vermoeid zijn, opgezwollen klieren in mijn nek,... En dan heb ik mij laten onderzoeken en bleek het klierkoorts te zijn. Uiteindelijk heb ik daar 2 maand zwaar van afgezien, in de zin dat ik geen licht kon verdragen en mijn papa een bed in de living heeft moeten zetten, omdat ik de trap niet meer op kon naar mijn eigen kamer. Heb een paar keer héél dicht bij flauwvallen gezeten toen ik bijvoorbeeld naar de huisarts wandelde om mijn bloed te laten testen (zo kijken ze of de klierkoorts nog actief in je bloed zit). Dus ik denk dat je je wel kan inbeelden in wat voor een merde ik zat op dat moment.

Uiteindelijk was de klierkoorts na maand 3 uit mijn bloed verdwenen, en qua organen had die gelukkig niets aangetast (je kan er flink wat gedoe van krijgen met je lever en nieren enzo). En ik stond te popelen om mijn leven terug op te pakken, aangezien ik in mijn eerste jaar in het hoger onderwijs zat en best wel op een niveautje basketbal speelde. De huisarts had mij aangeraden voorzichtig te zijn, want hij had nog nooit iemand ontmoet bij wie de klierkoorts zo erg was als bij mij. En ik heb mij daar echt aan gehouden. Maar na een paar maanden merkte ik dat er iets niet klopte. Het maakte niet uit hoe lang of hoe goed ik sliep, ik bleef vermoeid zijn. Ik moest continu oppassen met wat ik deed, omdat het risico op volledig crashen steeds groter werd.

Na lang worstelen heb ik in 2019 besloten dat het op deze manier niet verder kon, en heeft mijn huisarts een procedure opgestart waarbij ik door UZ Leuven volledig gescreend zou worden en ze zouden bekijken of de diagnose chronisch vermoeidheidssyndroom of fibromyalgie een optie was. Na mij zowel volledig fysiek en psychologisch te onderzoeken (echo's en scans van longen, lever, hart,... en psychologisch onderzoek), heb ik 6 maanden later de diagnose cvs aka chronisch vermoeidheidssyndroom gekregen. Iets wat ze eigenlijk niet wouden geven aan iemand die op dat moment 20-21 jaar oud was. De meeste mensen die de diagnose cvs of fibromyalgie krijgen zijn namelijk minstens 30-35 jaar oud en hebben een full-time job.

Goed, binnen UZ Leuven bieden ze voor mensen met cvs dus een traject aan waarbij je beter leert inschatten wat je lichaam aankan, wat triggers kunnen zijn (voornamelijk stress en emoties & trauma's) en hoe je je achteruitgang zou kunnen "stoppen". En ik zeg "stoppen", omdat er geen behandeling bestaat voor cvs. Je kan er dus niet van genezen, maar enkel er mee leren leven en het proberen (in de mate van het mogelijke) in de hand te houden. Het traject bestaat uit een jaar (15 sessies) gedragstherapie, waarbij je samen een routine probeert te zoeken en leert om minder waarde te hechten aan zaken die je stress geven of triggeren en om te gaan met de meest louche symptomen die je kan krijgen (zoals onverklaarbare (spier)pijnen en al die gezellige dingen). Je zou het een beetje kunnen vergelijken met hooggevoeligheid (HSP).

Uiteindelijk ben ik nu 23 jaar oud. En door corona en wachtlijsten is mijn behandeltraject pas in december 2020 van start gegaan, waardoor ik nu dus (ongeveer) 1 keer per maand gedragstherapie heb. Er zijn in Vlaanderen maar 5-6 therapeuten die gedragstherapie aanbieden, dus ik denk dat je je wel kan inbeelden wat voor merde het was om iemand te vinden lol.

Goed, allemaal fijn en vrolijk. Maar wat houdt het exact in? Mijn 'symptomen' zijn

-groot verlies van concentratie,

-absoluut 0,0 kracht hebben in mijn lichaam/spieren (ik mag bv niet sporten/mij verplaatsen met de fiets, omdat dit te explosief is voor mijn lichaam 😑),

-oververmoeidheid (obviously),

-onverklaarbare pijn op mijn ogen wanneer ik moe ben/met te fel licht geconfronteerd word op een slechte dag,

-onverklaarbare pijnlijke bobbel(tje)s in een/beide oksels waardoor ik soms mijn armen niet in de lucht kan steken bijvoorbeeld,

-spierpijn in mijn schouders/rug wanneer ik stress heb en in mijn benen wanneer ik bv iets ga doen met vrienden/familie,

-het risico op volledig crashen. Dit is in de afgelopen jaren 2 keer gebeurd, waarbij ik totale controle verloren heb over mijn lichaam. De eerste keer was na een dagje Couleur Café en ik was achteraf met mijn ex en haar vrienden op haar appartement. Ik had mij van vermoeidheid op mijn buik laten vallen op bed, en zij was in de living. En toen heb ik haar moeten bellen om te vragen of ze mij kon komen omdraaien en een pijnstiller kon geven, want ik kon niets meer doen/bewegen & was daardoor een full on panic attack aan't hebben. De andere keer was met mijn vorig lief, we waren met mijn vrienden in een parkje in Leuven geweest. En na een wandeling naar kot van minder dan 2km, ben ik in de inkom op de grond moeten gaan liggen/gevallen. Zij heeft dan een kussen onder mijn hoofd gelegd, zodat ik toch iets of wat comfy zou zijn tijdens mijn gezellige vermoeidsheids'aanval'. Uiteindelijk ben ik met haar hulp na 30 minuten recht kunnen staan en kunnen strompelen naar bed & daar gelegen terwijl zij mijn kleren moest (helpen) uitdoen. Allemaal heel gezellig als je nog niet eens 6 maanden samen bent lol.

Dus ja, that's where I'm at right now. Ik heb geaccepteerd dat mijn lichaam nu zo is en niet wil doen wat ik wil. En dat ik moet luisteren naar mijn lichaam. Ik moet voorzichtiger leven en bij alles dat ik doe, rekening houden met mijn vermoeidheid. Zelfs al heb ik bv een goede dag waarbij ik niet moe ben, my body can fuck me up in less than 2 minutes. Maar weet je, uiteindelijk eind goed al goed. Ik kan misschien niet het leven leiden dat mijn leeftijdsgenoten leiden, maar ik hecht nu zó veel meer waarde aan de dingen/momenten die belangrijk zijn. Dus hoewel het mij hard opgefuckt heeft, heb ik er ook wel belangrijke levenslessen uitgehaald.

En dat, beste anon, is dus mijn chronische ziekte in een notendop lol

#mine

4 notes · View notes

offtoljubljana · 4 years

Text

129. METHODEN VAN ONDERZOEK A GEHAALD, BITCHES!!!

6/07/2020

Mijn plan om voor middernacht te gaan slapen, ging niet geweldig, want ik was delen van Hamilton aan het kijken. Wat een goede show. Rond middernacht was ik klaar, maar toen moest ik nog afwassen en de was aan het droogrek hangen. Ah, simpele dingen.

En toen lag ik eindelijk in bed en toen werd ik 4 keer gestoken door een kut mug. Het zoemde rond. Ik kon het horen. Dus toen moest ik weer mijn bed uit om me helemaal in te smeren met muggenspul. Ugh. Waarom vinden muggen mijn bloed zo lekker?

Twee dagen achter elkaar vroeg slapen is dus een raar concept.

Rond 10:30 ging ik weer Animal Crossing spelen (wanneer komt Redd naar mijn eiland?) en mijn ochtend zat vol met discussies over het “white saviour” aspect van de Hamilton fanbase. Yup, het was een interessante ochtend. Ander verdrietig Broadway nieuws: Nick Cordero, de acteur wiens been werd geamputeerd, is vannacht overleden aan Corona. Aangezien ik meerdere keren over Nick heb geschreven (en heb gepraat), vind ik het wel passend om dit te vermelden op dit blog. Ik kende hem alleen als Earl in Waitress. Het is zeer verdrietig. Zijn vrouw en 1 jaar oud zoontje blijven achter. De Broadway community is nu aan het fundraisen, want het is AMURICAAHHHH, dus de ziekenhuiskosten zijn rond de $500.000.

Het laat me denken aan dit deel van de musical RENT waar een personage is overleden en de andere personages kunnen niet eens rouwen, want ze moeten meteen dokken voor de begrafenis. Collins: “What happened to rest in peace!”

It’s just sad. Meerdere acteurs zijn besmet (Aaron Tveit, Laura Bell Bundy, Tony Shalhoub, Darren Criss (die ik in LA heb gezien), Brian Stokes Mitchell, Gavin Creel, enz.), maar niet zoals dit.

Ander Corona nieuws. Geen updates, want ik volg het nieuws niet, maar hier is een visualisatie van het hele groen-geel-rood gedoe.

Meer informatie hier. Er blijven nog steeds toeristen komen, dus het is niet helemaal dicht hier. Nederlanders zijn zeer welkom. Ik ben alleen een beetje verward of de fam nu op de groene lijst of op de gele, want ze moeten door gele landen (Duitsland, Oostenrijk), maar ze komen er vast wel in als ze bewijs van boeking hebben.

Begone sad shit. Raar om een emotionele 180 te doen, maar dit wordt geen mega verdrietige blogpost.

Tijd voor zeer goed nieuws: ik heb eindelijk na 3 jaar mijn propedeuse gehaald. Yes, ik heb Methoden A gehaald met een 6,5! Toen ik de notificatie kreeg dat er “een nieuw resultaat bekend was”.... OH BOY. Ik ging ervan uit dat ik het had gehaald, maar dat dacht ik de vorige 4 keren ook 🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️. Ik ben nog nooit zo nerveus geweest voor een resultaat, maar toen ik de “6.5″ zag, begon ik een beetje te schreeuwen.

Ik was heel blij en ik besloot het te vieren door....... boodschappen te doen. Ik moest nog boodschappen doen. Ik weet niet waarom, maar ik wilde naar de coole Maxi Mercator, dus ik nam de bus 14 naar het centrum. Toen ik vrijdag naae BTC ging, kwam ik erachter dat ik weer moet betalen voor de bus. Ach. Gratis reizen was leuk voor de vorige maand. Gisteren zei Cristina dat de overheid inderdaad het ov gratis had gemaakt wegens Corona, maar die tijd is dus voorbij. Aangezien ik hier nog maar 10 dagen ben (MOM HOLY FUCK), ga ik niet mijn €20 studentenabonnement ophalen bij de Posta.

Eenmaal bij de Maxi Mercator realiseerde ik dat ik niet wist wat ik ging kopen, dus ik belde mam voor tips. Yeah, INDEPENDENCE I AM AN ADULT! Ik haat koken (dat is inmiddels bekend), maar ik wil gewoon voor mijn laatste week hier mezelf motiveren om meer te doen qua eten, aangezien de Boni nu voorbij is. Ik heb nog een mix voor Pho en ik heb nog pastasaus voor 4 dagen. Het komt wel goed. Ik heb ook nog biryami voor mijn rijst. Ik heb dus genoeg voor de week en op donderdag en vrijdag wil ik naar Open Kitchen.

Oh, dit zag ik in de groenteafdeling in Maxi Mercator:

Ik nam bus 14 terug en het was dezelfde chauffeur. Op en neer! Aangezien dit allemaal in minder dan 90 minuten duurde, hoefde ik niet te betalen. Je betaalt namelijk standaard €1,30 voor 90 minuten met een overstap. Dit werd dus gezien als mijn overstap. Booyah.

Waarom is het ov in Nederland zo duur? “We hebben een goede kwaliteit, daarom is het duurder!” Ja, hier vind ik de bussen eigenlijk fijner dan in Nijmegen en soms ook luxer. Hmmmm 🤔.

***

Het is 21:44 en het stormt! Er is onweer en keiharde regen. Ik heb een video gemaakt vanaf Barbara’s kamer. De regen klettert keihard op mijn raam en ik hoor amper mijn muziek (2000s bops).

Ik heb dus gekookt! Vietnamese Pho! Gelukkig had ik nog veel rijstvermicelli over, maar het was zeer irritant verpakt. Het vlees was meh, maar de meest voorkomende vegetarische variant voor pho was champignons, dus yikes.

Het was best lekker, maar ik denk dat ik te veel water heb gebruikt, waardoor de smaak van de Pho mix verdund werd. Eigenlijk hoorden er ook uien en taugé in, maar dat vind ik niet lekker, dus dat heb ik gewoon overgeslagen.

Het ziet er niet geweldig uit. Op de ingrediëntenlijst staan ook allemaal ingrediënten voor garnituur zoals limoen en basilicum, rode peper stukjes en bosuitjes, maar het irritante van alleen zijn is dat je altijd te veel eten koopt. Daarom koop ik ook liever diepvriesgroenten, want als ik een wortel en een broccoli en een bloemkool moet kopen, dan heb ik heel veel over. En ja, ik weet dat ik het kan invriezen (en dat doe ik ook vaak als ik toch verse groenten koop), maar het gaat om het principe. Ik ga niet een hele basilicumplant kopen om een bordje soep te versieren.

Oké, fuck, I meme’d it.

OH WACHT, HET IS VERKEERD OM. WAT BEN IK EEN IDIOOT. OH MY GOD. WHAT THE HELL???? 🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️. F in the chat for me.

Ik ga sowieso niet veel eten kopen, want ik ben er nog maar voor 10 dagen en ik heb genoeg.

Nu we het toch over eten hebben... dit was ik helemaal vergeten om te schrijven, maar vorige week kwam ik erachter dat mijn favoriete grill er niet meer is. Ik heb het over de No. 12 grill met de beste burgers! Mijn eerste eten na lockdown. Ik heb twee maanden zitten zeiken over hoe graag ik die grill wilde.

En nU IS HET GESLOTEN. Het was al eerder dicht en ik zag bouwvakkers, dus ik dacht dat ze gewoon aan het verbouwen waren, maar op donderdag liep ik langs het pand en er hangt een nieuw bord. Het ziet ernaar uit dat de stad qua eten klaar met me is. Eerst gooien ze de Boni eruit en daarna gooien ze de beste grill eruit.

Het einde van de Erasmus laat we wel denken en reflecteren over de laatste 6 maanden. Heb ik genoten? Zeker. Ben ik blij dat ik gegaan ben? Absoluut! Zou ik een Erasmus aanraden? Tuurlijk.

Heb ik spijt van dingen? Ik denk het. Ik heb het gevoel dat ik veel meer had kunnen doen in deze laatste paar 6 maanden. De fam komt bijna naar Ljubljana en ik weet oprecht niet wat ik ze moet laten zien. Ik heb geen café dat ik eigen heb gemaakt. Ik heb geen restaurant waar ik ze graag mee naartoe wil nemen. Er is geen winkel die ik te gek vind. Anderen zijn naar zoveel plekken gegaan en ze hebben grote groepen met Erasmus buddies en ik heb misschien twee mensen waarmee ik echt close ben geworden (want de meesten waarmee ik bevriend was geraakt zijn teruggegaan). Ik heb veel dagen gewoon hetzelfde gedaan: Animal Crossing, zitten aan de rivier, Rauch Juice Bar ice tea gedronken enz. en ik vond ze oprecht leuk (vandaar dat ik het steeds bleef doen), maar had ik meer kunnen doen? Vast wel.

En het is makkelijk om te roepen: “Oh, dat komt door Corona!” en dat klopt ook grotendeels (fu Corona), maar we zijn bijna twee maanden uit de lockdown en ik denk dat ik drie dagen buiten Ljubljana ben geweest. In totaal. In de hele 6 maanden, niet alleen in de 2 maanden sinds lockdown. Daarom was ik ook zo blij om wat anders te zien in het weekend.

Don’t get me wrong. Dit wordt geen “sad sack of shit” post. Ik heb oprecht genoten van mijn tijd hier en ik heb nergens echt spijt van en ik wil eigenlijk niet dat het zo snel voorbij is, maar ja.... misschien komt het door de storm. Reflectie komt voort in stormen. Kijk maar naar de Avatar aflevering De Storm (*chef’s kiss*). We hebben een “chef’s kiss” emoji nodig. Ik heb er één op de Dalton Discord en ik mis het zo erg als ik niet in die server zit.

Daarom weet ik ook zeker dat ik terug wil komen naar Slovenië. Normaal ben ik geen reiziger. Eén van mijn favoriete quotes van mijn favoriete musical is “Travel exhausts me”. Hiervoor had ik alleen het gevoel bij Londen dat ik ooit terug wilde gaan, maar Slovenië komt er nu bij.

Oh. De storm is zowat over. Fijn, laten we terug gaan naar het verhaal.

Tijdens het koken besloot ik ook om de PBS documentaire over Hamilton te kijken, aangezien ik terug ben op mijn Hamilton bullshit. Wat een interessant verhaal en het is cool dat ze begonnen met die documentaire toen de show nog niet eens klaar was, dus ze probeerden niet mee te liften op het succes. Op dat moment kon niemand voorspellen wat voor een succes het werd. Ze hadden zelf over het “what if it fails?” scenario. Plus, ik vind het gewoon fijn dat ze in deze documentaire duidelijk zijn over het feit dat de mensen die ze spelen allemaal afschuwelijk waren.

En Animal Crossing!!!! Twee insecten waren de hele tijd aan het vechten (the girls are fighting!!!), maar net als ik een foto wil nemen, zijn ze rustig.

Baby Merengue is er ook.

Ah, wat een simpel leven. Oh to be an Animal Crossing, living on a peaceful, deserted island with gorgeous flowers and wildlife, not wearing any pants, and eating a lot of sweets.

Toen werd de regen steeds harder, dus ik deed mijn raam dicht en ik ging verder. Ik hoorde aan het harde gekletter dat het heftig was en ik herinnerde me dat Barbara’s ramen open zijn. Mijn waterverfschilderijen liggen in die kamer en als het gaat regenen op die schilderijen, dan worden ze verpest.

Gelukkig had ik mijn boekje verder van het raam gelegd, dus dat is oké, maar wat een weer. Ik heb er een video van gemaakt. Ik stond in een plas met water.

En nu denk ik dat ik mijn thee ga drinken en dat ik Sims ga spelen. Ik heb een tijd niet meer gespeeld.

#129 #blog post #july

3 notes · View notes

abdlnl · 5 years

Text

Amber en Roy [ Deel 3 ]

“Friends with benefits“... Dacht Amber, dat had ze nooit verwacht. Sterker nog, ze heeft haarzelf altijd bevolen het niet zover te laten komen. En toch na het spannende weekend voelde het alsof het toch een keer gebeuren moest.

Ze voelde zich er ook goed bij, ze vertrouwde Roy volledig en zo vertrouwd Roy haar ook. Tegelijkertijd prikkelde de nieuwe ervaringen van afgelopen weekend ook allerlei nieuwsgierige gevoelens, natuurlijk hadden ze beide al wel seks gehad en zijn ze bekend met de meest oppervlakkige handelingen, maar deze keer met Roy en Amber samen voelde voor beide anders. Beter zelfs, want ze had nooit gedacht dat ze ooit voor de lol plas spelletjes zou gaan doen en nu dacht ze er regelmatig over na.

Roy begon zich meer en meer te realiseren dat hun vriendschap een enorme sprong had gemaakt, immers was er nooit meer dan een zoen en een naakt moment geweest met Amber. En afgelopen weekend was een compleet nieuw hoofdstuk voor ze, nog regelmatig dacht hij terug aan het beeld van Amber die over hem heen ging staan en hem helemaal onder plaste. “Goh, dat had ik nooit achter haar gezocht” ging door zijn gedachten. Ook hij was merkbaar nieuwsgierig geworden naar nieuwe dingen en had de blanco doos met luiers inmiddels op het dressoir staan, ongeopend want ze zouden de luiers samen uitpakken. Dat was voor hem hoofdstuk twee van wat hij hoopte een lange intieme reis te worden naar vele nieuwe ervaringen, met Amber natuurlijk want alleen zij gaf hem dat vertrouwde en veilige gevoel.

De paar dagen na hun spannende weekend hadden ze elkaar nog niet gezien maar hadden toch nog het nodige app contact, ze bleven altijd wel met elkaar in contact ook over de meest kleine dingen. Vanavond ging het allemaal gebeuren, ze hebben morgen vrij en konden gerust hun gang gaan.

Na het avondeten maken ze zichzelf nog even klaar, Roy zorgt wel dat hij netjes verzorgd naar Amber gaat. Z’n schaamhaar netjes weggeschoren, nette kleren aan en de haren precies goed in model, gevolgd door het luchtje wat hij van Amber had gekregen. Amber ruimt de woonkamer en slaapkamer nog op voordat ze hetzelfde ritueel begaat, ze springt onder de douche en scheert haar poesje netjes kaal. Ze brengt haar haren in model en doet een minieme hoeveelheid make-up op, ze weet dat Roy niet van die dichtgeplakte gezichten houdt. Als finishing touch spuit ze het luchtje op waarvan ze weet dat Roy die heerlijk vind ruiken, ze heeft zin in vanavond.

Rond 19:15 klinkt haar deurbel en ze zwaait semi-enthousiast de deur open, in een flits neemt ze Roy z’n verschijning in haar op en toont dan een brede glimlach. ”Wat zie jij er lekker uit dan” floept ze er uit. “Datzelfde had ik ook over jou willen zeggen, wauw!” reageert Roy blij. Hij stapt naar binnen en loopt in haar armen, ze knuffelen stevig en Roy merkt meteen op dat ze zijn favoriete luchtje op heeft. Hij inhaleert diep en voelt dat deze knuffel beter is dan andere, deze voelt intiemer. Amber knuffelt stevig terug en voelt hetzelfde, een andere meer intieme knuffel en ze vind het heerlijk. Anders dan anders kussen ze elkaar deze keer stevig op de lippen voordat ze samen de woonkamer inlopen.

Met een plof zet Roy de blanco doos op de koffietafel terwijl Amber met 2 biertjes verschijnt. “Ah lekker, dankjewel” zegt hij en gaat zitten, Amber neemt plaats naast hem en vraagt; “Zo dus dit zijn ze, dan gaat het dus gebeuren” zegt ze met een lach. “Daar lijkt het wel op hè, heb je er zin in?” vraagt Roy enthousiast. “Ja zeker wel, jij ook wel volgens mij”, Roy beantwoord met ja knikken. Hij trekt te tape van de doos en vouwt ‘m open, een groot pak met dikke gevouwen witte luiers verschijnt uit de doos en beide even nieuwsgierig bekijken ze de verpakking en de inhoud. “Die zijn best dik lijkt het” concludeert Amber. “Haha ja volgens mij ook” reageert Roy met een fonkeling in de ogen. Hij scheurt het pak open en pakt er twee luiers uit, één ervan geeft hij aan Amber. Samen inspecteren ze de luier en nemen alles in hun op, de typische maar aangename plastic geur, de zachte binnenkant en met het openvouwen merken ze het gekraak.

“Wil jij de luier bij me omdoen?“ vraagt Amber met een toch wat stil stemmetje. “Ja dat wil ik wel doen hoor lijkt me wel spannend“ is zijn reactie. Roy staat op en Amber volgt, gewapend met de luiers lopen ze haar slaapkamer in en trekken hun broek en onderbroek uit. Amber gaat eerst liggen en alsof ze het weet spreid ze haar benen en houdt haar kont omhoog zodat Roy de opengevouwen luier eronder kan schuiven, daarmee komt zijn gezicht dicht in de buurt van haar kale poesje en hij geeft er een kus op. Amber giechelt lief en plaatst haar kont precies goed op de luier, het duurt even maar na wat friemelen heeft Roy de plakstrips dicht en bewonderd hij zijn kunstwerk; zijn beste vriendin op bed met een dikke luier tussen haar benen. Even moet ze wennen aan het gevoel wat verrassend genoeg heel aangenaam voelt, de zachte binnenkant die tegen haar huid aait en ze streelt de zachte plastic buitenkant. Stiekem raakt ze verkocht en al snel voelt ze zich helemaal thuis worden in een luier. Op zijn beurt gaat Roy liggen en schuift zelf de luier onder z’n kont, Amber helpt hem de luier dichtvouwen en de plakstrips te sluiten. Een dikke bobbel verraadt dat Roy zijn geheime wens in vervulling was gekomen, ze aait de bobbel even en bekijkt haar nu geluierde beste vriend. Ze twijfelde of het gezicht van Roy met een luier om zijn mannelijkheid weg zou nemen maar niets is minder waar, misschien was het omdat ze dit samen deden maar ze voelde dat ze sterker waren omdat ze dit samen proberen.

De gordijnen zijn gesloten dus besluiten ze er geen broek overheen aan te trekken, een goed excuus terwijl ze elkaars luier gewoon willen kunnen zien. Als ze weer richting de woonkamer lopen merken ze het duidelijke gekraak van de dunne plastic buitenlaag en het stoort ze niet, het geeft ze een prettige herinnering aan deze nieuwe stap samen. Als Roy op de bank gaat zitten zegt hij; “blijf nog even staan zo”. Met haar kont krap een meter van Roy zijn gezicht verwijderd wrijft hij over de luier en ziet hoe mooi de luier over haar kont zit, hij kan er geen genoeg van krijgen zo intens geniet hij ervan. Hij besluit haar op schoot te nemen en wrijft dan van haar buik langzaam naar beneden over haar kruis, de luier kraakt hevig door zijn wrijven en ze zachte binnenkant raakt zachtjes haar poes en clitoris. Af en toe laat ze een zucht, ze vind het fijn en maakt geen aanstalten hem te laten stoppen. Even gaat het zo door tot Roy merkt dat het ineens erg warm word in haar kruis, zijn hart slaat een keer over als hij door heeft dat ze bij hem op schoot in haar luier aan het plassen is. “Heb je er in geplast?” vraagt hij voorzichtig. Ze bloost een beetje en reageert; “Daar zijn ze toch voor gemaakt?”. Roy glimlacht breed; “Dat is waar” stemt hij in.

De avond vordert en de luiers blijven een boeiend onderwerp van de gesprekken, beide zijn ze het er over eens dat de luiers zullen blijven maar spreken af dat ze het binnenshuis houden. Voor nu tenminste.

Roy baalt een beetje dat hij nog geen aandrang had om te gaan plassen, terwijl Amber haar best al had gedaan en nog wel 2 keer had geplast. Dat was ook duidelijk te zien wanneer ze nieuwe biertjes ging pakken, dan waggelde ze schattig een beetje en hing de nu haast gele luier door tussen haar benen. Zijn gedachten zijn nog niet kort voorbij of hij voelt langzaam dat hij ook moet plassen, hij zit er alleen niet echt comfortabel bij en gaat staan. Afwachtend kijkt Amber hem aan en dan weer naar zijn luier waar langzaam een gele vlek ontstaat. Het is een lange plas die de hele voorkant van zijn luier vult, “Nou nou, zo te zien moest er iemand nodig een plasje doen, het is maar goed dat je je luiertje aan hebt” zegt Amber terwijl ze verlekkert kijkt naar de enorme plas die hij in zijn luier liet lopen. Ze wrijft over de voorkant heen en ze merkt hoe warm het is, het voelt ook wel raar die natte luier maar ze vind het alles behalve onprettig. Onuitgesproken houden ze een wedstrijdje wie de luier het meest kan vullen en daarvoor weten ze dat alle biertjes helpen. De luiers hangen flink door en raken hoe langer hoe voller, en allebei raken ze flink aangeschoten, ze hebben de hele avond elkaars luiers geïnspecteerd en betast, maar aan alle moois komt een einde. Ze besluiten naar bed te gaan en eenmaal in de slaapkamer aangekomen vraagt Amber nog of ze niet schone luiers aan moeten. “We kunnen deze ook aanhouden vannacht” oppert Roy. Dat vind ze zelf ook nog niet eens zo’n gek idee, ze kon eigenlijk wel genieten van die dikke natte luier die ze om had. En zo gezegd zo gedaan kropen ze dicht tegen elkaar aan, de krakende natte luiers onder de deken gaf ze allebei een fijn en voldaan gevoel. Een dikke nachtzoen volgde voordat ze langzaam in slaap vielen.

#luier #verhaal #amber #roy #fantasie

4 notes · View notes

mauricevanes · 6 years

Text

A.L. Snijders in De Volkskrant

‘Ik wil leven zonder ambitie en zonder gezeik over van alles.’ Het is schrijver A.L.Snijders gegeven om met weinig woorden veel te zeggen. Met Fokke Obbema heeft hij het over zijn liefde voor het onbenullige.

Fokke Obbema

7 oktober 2018, 22:37

‘Ik weet niet of ik op al die moeilijke vragen van je wel een antwoord heb, hoor.’ Bij de begroeting laat Peter Muller, beter bekend onder zijn schrijverspseudoniem A.L. Snijders, zich van de bescheiden kant zien die hij in zijn columns vaak toont. Maar hij is ook een man met uitgesproken opvattingen die hij graag anderen voorhoudt: ‘Er zit een superschoolmeester in mij.’

Snijders (een uit het telefoonboek geplukte naam, gevonden toen hij een onopvallend pseudoniem zocht) staat voor zijn tot landhuis verbouwde boerderij in het Gelderse Klein Dochteren. Sinds kort woont hij er alleen. Zijn vrouw is na een lang ziekbed onlangs overleden, aan hun huwelijk van ruim een halve eeuw is een einde gekomen. ‘Haar dood wil ik graag buiten dit gesprek houden’, zegt hij bij aanvang. Achter zijn woest naar voren gegroeide wenkbrauwen vallen helderblauwe ogen te ontwaren. Hun uitstraling is er een van levenslust, ondanks de rouw waarin hij verkeert.

ZIN VAN HET LEVEN

Journalist Fokke Obbema kreeg op 1 april 2017 een hartstilstand. Ruim een jaar later gaat hij in een reeks interviews op zoek naar de zin van ons leven. Wilt u uw eigen verhaal hierover met de Volkskrant delen: [email protected]

Voor alle andere verhalen: volkskrant.nl/zinvanhetleven

De geboren Amsterdammer is inmiddels 80 jaar; een tijdperk waarin hem twee huwelijken, vijf kinderen en een carrière als leraar Nederlands op middelbare scholen en een politieschool overkwamen. Hij debuteerde als gevorderde vijftiger en creëerde zijn eigen literaire genre: het ZKV (Zeer Korte Verhaal). Op 72-jarige leeftijd kreeg hij daarvoor de Constantijn Huygensprijs en zo belandde hij in een illuster rijtje met zijn held Willem Elsschot en schrijvers als Mulisch en Claus. Nog altijd schrijft hij drie columns per week. Op het moment van het interview zegt hij in ‘een staat van verwarring’ te verkeren, maar daar is bij de ‘moeilijke vragen’ weinig van te merken. Zijn antwoorden geeft hij geregeld met stelligheid.

Wat is de zin van ons leven?

‘Het leven heeft absoluut geen zin, daar ben ik zeker van. Bij ‘zin’ denk ik aan voortgang, dus iets na het leven. Maar dan is er niets. Het leven is, zoals Nabokov zei, ‘een klein spleetje licht tussen twee eeuwige perioden van duisternis’. De overweldigende aanwezigheid van religies geeft aan dat de meeste mensen dat niet kunnen accepteren. Zij hopen dat er na hun moeilijke leven een hogere macht is die voor ze zorgt. Mensen hebben behoefte aan troost. Maar die hogere macht bestaat niet. Na de dood is er niets.’

In uw ZKV’s toont u vaak twijfels. Bent u niet meer een agnost, dus ‘ik weet niet of een hogere macht bestaat’, dan een atheïst, waar u zich nu voor uitgeeft?

‘Ik wil hierin ferm zijn. Dat agnostische standpunt begrijp ik wel en het past misschien meer bij me, maar ik vind het ook slap. En die slappe kant van mij is al behoorlijk groot, dat heb je wel in mijn stukjes gezien. Op dit punt wil ik een knoop doorhakken. Geen nuance.’

Hebben mensen volgens u wel een ziel?

‘Nee, ik kies dan toch voor de geest. Een ziel is mij te religieus en te veel met het katholicisme verbonden.’

Ontmoedigt dat zinloze u niet – maakt het niet moeilijk uit bed te komen?

‘Nou nee, ik vind dat helemaal niet erg. Eerder het tegendeel. Ik houd ontzettend veel van onbenullige dingen doen. Gewone bezigheden waar geen prestatie achter zit en die geen status hebben. Dat is voor mij de essentie van het bestaan. Ik ben helemaal niet van het stellen van grote doelen, dat vind ik een heel onaantrekkelijke manier van leven. Uit grote ambitie is veel ellende voortgekomen. Mijn beeld van het goede leven is dat van de tuin van Epicurus (Griekse filosoof, 4de eeuw voor Christus, die een rustig en gelukkig leven als hoogste doel zag, red.), het doorbrengen van tijd met goede vrienden. Ik wil leven zonder ambitie en zonder gezeik over van alles. De ZKV’s waren aanvankelijk alleen voor de kinderen bedoeld en later ook voor een kleine kring van vrienden. Alleen kan ik slecht ‘nee’ zeggen, dus kwamen ze bij een groter publiek terecht.

‘Ten onrechte wordt Epicurus wel afgeschilderd als een pure levensgenieter, die er maar op los leefde. Daar was geen sprake van, hij was juist heel sober. ‘Leef in het verborgene’, raadde hij aan, dus zonder poeha. Die soberheid spreekt me enorm aan. Je hoeft niet veel van wijnen te weten en dat soort onzin allemaal.’

Heeft u in uw leven ooit naar de zin van het bestaan gezocht?

‘De afkeer van religie is mij met de paplepel ingegoten. Mijn vader was atheïst, diens vader ook, net als diens vader. En mijn vijf kinderen zijn allemaal ongelovig, waarbij vooral mijn oudste zoon een actieve atheïst is. Maar ik praatte er nooit over met mijn vader, het was gewoon zo. Ik ben ervan overtuigd dat je in de eerste vijf jaar van je bestaan dit soort overtuigingen meekrijgt. Daarna kom je er niet meer van af. Katholieken kunnen wel van hun geloof vallen, maar ze blijven er hun hele leven mee bezig. Ik ken domineeszonen die fellere atheïsten zijn dan ik, maar ze worstelen nog altijd. Ze zijn voor het leven getekend.

‘Ik heb me wel in allerlei ‘-ismen’ verdiept. Het boeddhisme heeft me een tijdje geïnteresseerd. Maar altijd komt er een moment waarop het me gaat vervelen: ‘Nu weet ik het wel’, denk ik dan, met die brede weg van Boeddha, ik begrijp de truc. Maar één ‘-isme’ heeft het bij mij al die jaren volgehouden. Omdat die namelijk volkomen gebaseerd is op de absurditeit en die is voor mij kenmerkend voor ons bestaan. Dat is het taoïsme (Chinese filosofie met compassie, soberheid en nederigheid als kernbegrippen, red.).’

Stilte, dan luid declamerend: ‘De weg is bestendig daadloos, nochtans blijft niets ongedaan.’ Daar zit alles in voor mij, het is de Zin der Zinnen.’

Maar wat betekent die?

‘Alles is tegenstrijdig in die zin, het betekent dat je op niets kunt bouwen. De weg, de Tao, is een onbegrijpelijk begrip. Hij is ‘bestendig en daadloos’. Dat is ongeveer het tegendeel van het westerse principe van oorzaak en gevolg, het idee dat in ons denken zit ingebakken, van consequenties van je daden. ‘Als ik op de PvdA stem, dan komt het goed met de zorg’, dat soort denken. En dan de wending: ‘Nochtans blijft niets ongedaan’, dat geeft aan dat de wereld gewoon doordraait en dat alles wat van waarde is ook van waarde blijft. Het is een oerbotsing in die ene zin! En die zie je vervolgens terug in duizenden rare verhalen.

‘Ken je die taoïstische anekdote over drie oude kerels die wijn drinken en lachen? ‘Waarom lachen jullie?’, vraagt iemand. ‘Omdat onze vrouwen dood zijn’, luidt hun antwoord. ‘Dat is toch vreselijk, dan moet je toch huilen?’, luidt de vraag. ‘Ja, maar dat willen we vermijden, dus lachen we’, luidt hun antwoord. Kijk, dat is leuk! Van het taoïsme kan ik nooit genoeg krijgen. Ik blijf geboeid door die absurditeit. Dat is voor mij een groot genot.’

Bent u in uw ZKV’s niet ook op zoek naar die absurde essentie? Houdt u ze daarom ook zo kort?

‘Zo probeer ik het wel te verkopen, ja. Al zit er ook een heel praktische kant aan, namelijk dat ik niet lang achter een schrijftafel kan zitten. Ik heb geen zitvlees. Ik kan zeker niet een jaar lang geobsedeerd met een boek bezig zijn, zoals Tommy Wieringa (schrijver en vriend, red.). Waarna je ook nog het risico loopt dat het niet wordt besproken! Vreselijk. Ik heb respons nodig. Die ZKV’s worden verzonden en dan reageren mensen meteen. Dat is een enorme kick.’

Er lijkt ook een belerende onderwijzer in uw stukjes verscholen te zitten. Wat wilt u de mensen bijbrengen?

Stilte, dan met nadruk: ‘Dat ze zich moeten hoeden voor iedere vorm van dogmatiek, van regels. Elke dag ben je vrij te doen en te laten wat je maar wilt. Vrij om je gedachten te laten gaan. Vrij om te improviseren. Daar ben ik heel goed in. Neem die tuin van Epicurus. Daar heb ik jarenlang niet aan gedacht, nu komt hij ineens bij me op. Vrij zijn, dat is in ieder geval de zin van mijn leven.

‘Zeker, ik ben een schoolmeester, maar ik wil geen school maken. Op een gegeven moment kots ik van mijn eigen meningen, juist omdat die zo goed zijn. Die liggen zo voor de hand en zijn zo oké, ik moet uitjes maken naar rechtse mensen die mij een echte fluim vinden, iemand van ‘links lullen, rechts zakken vullen’, dat werk. Hoe rechtser, hoe beter.’

‘De kennis van het leven moet uit boeken worden gehaald, niet uit de smoezelige werkelijkheid zelf’, heeft u geschreven. Heeft u het leven zo aangepakt?

‘Absoluut! Ik hoorde nooit bij de doeners. Boeken zijn voor mij altijd belangrijker dan de werkelijkheid geweest. Die heb ik ook vaak aan boeken getoetst. Wat ik over de liefde wist, had ik niet te danken aan de werkelijkheid, maar aan boeken. Toen ik met meisjes begon te rommelen, wilde ik weten of ze een bepaald boek hadden gelezen en minachtte ik ze als dat niet het geval was. Ik ben ooit begonnen met alle romans van Vestdijk (meer dan honderd, red.). Maar eigenlijk hoef je in je leven maar tachtig boeken te lezen, dat ben ik met Maarten Biesheuvel eens. Die ontdek je vanaf je 16de. Voor mij behoren daartoe in ieder geval de werken van Nescio, Elsschot, Salter, Cheever en Salinger.’

Hoe kijkt u aan tegen uw eigen sterfelijkheid?

‘Ik wil mijn bestaan niet verpesten met allerlei angsten. Terwijl ik met je praat, kijk ik over een land met een heg van grote beukenbomen. Daar en daar en daar! Je moet de tijd die ons is toegemeten, wat we het leven noemen, niet belasten met wat er achter die beuken is – met angsten over het vagevuur, met dingen die er lelijk uitzien. (Pakt de tafel vast) Dit is mijn leven, daar gaat het om. Dit is allemaal zo fantastisch, juist omdat er daarvoor en daarna niks is. Dat wil ik mensen graag duidelijk maken, daar gaat het in mijn ZKV’s om.

‘Toen mijn vader doodging, heb ik niet gehuild. Ik had een speciale band met hem, iedereen die ons kende vond ons een bijzonder koppel. Ik heb nooit tegen hem gerebelleerd, een natuurwonder. We konden goed met elkaar praten en naar elkaar luisteren. Zonder sentimentaliteit. Onze verhouding is na zijn dood gewoon doorgegaan, alsof ik met hem ben blijven praten. Heel bijzonder. Tegenover mijn eigen dood sta ik stoïcijns. Maar of dat tot het einde zo blijft, vraag ik me af. Daar kun je echt niks van zeggen, dat heb ik bij vrienden wel gezien.’

Heeft het eigenlijk zin je bezig te houden met de zin van ons leven?

‘Nee, eerlijk gezegd niet. Het is toch intellectueel wat we nu aan het doen zijn, vraag en antwoord, consequent zijn. Mijn ideaal is dat het niet ter sprake komt, maar dat de zin van het leven geleefd wordt. Dat is de tuin van Epicurus. Zelf was hij een heel sobere man, maar er zaten anderen die van vrouwen, roddelpartijen en lekker eten hielden. Dat is de kern van het leven, in zo’n groep leven. De tuin wordt niet besproken. Al die mensen leven het leven, dat is genoeg.’

3 notes · View notes

leonievdhaak · 3 years

Text

TŌKAIDŌ FKT

‘Wat een bloedeind’ weet ik er nog uit te kramen terwijl ik tegen de leuning van de Sanjō Ohashi brug in Kyōto uithijg. Onder de brug, langs de oevers van de Kamo rivier, klinkt muziek van meegebrachte gitaartjes en zitten groepjes mensen heerlijk te recreëren op een kleedje in de zon. De zon, die schitterde van afwezigheid op veel momenten tijdens de afgelopen 532km. Maar nu ik hier sta is ‘ie er eindelijk in z’n volle glorie. Ohw de ironie……

Toen ik in 2018 de Nakasendō (563km) voltooide als FKT (Fastest Known Time) had ik nog geen idee dat die route onderdeel uitmaakte van de beroemde Gokaidō, oftewel de 5 routes die in de Edo periode de meest belangrijke plekken in Japan met elkaar verbonden. Maar terwijl ik aan het rondneuzen was op zoek naar iets te lopen in een jaar waarin zo’n beetje alle wedstrijden gecancelled worden kwam ik er dus achter dat naast de Nakasendō, ook de Tōkaidō de steden Tōkyō en Kyōto met elkaar verbindt. Dit keer niet via de bergen van Nagano, maar via de kust. En dat betekent: meer asfalt, minder natuur. U begrijpt, ik was snel enthousiast.

Ik vond een aantal verschillende versies van de route tijdens m’n voorbereidende werkzaamheden en zag dat vroeger, in de Edo periode, men de boot nam vlak voor Nagoya om aan de overkant te komen. Aangezien ik lopen doorgaans leuker vind dan varen besloot ik echter ook dat stuk lopend te overbruggen. Meer kilometers weliswaar, maar anders zou ik toch een beetje het idee hebben dat ik aan het smokkelen was. Kleine spoiler alert: toen ik eenmaal door het industriële niemandsland deze omweg aflegde heb ik die keuze wel een paar keer vervloekt.

Maar laten we terug gaan naar waar alle wegen van de Gokaidō uiteindelijk heen leiden: Nihonbashi in Tōkyō. Aangezien we na m’n loopje een vakantie hadden gepland in het Zuid-Westen van Japan besloot ik dit keer vanaf Tōkyō naar Kyōto te lopen in plaats van andersom. Scheelt weer een kaartje voor de shinkansen. De start had ik al lang vantevoren gepland op 29 April om 5 uur ‘s ochtends. Omdat dat nu eenmaal de eerste dag van een vakantieweek is hier. En ons bin zûnig op de vakantiedagen heh?!

Naarmate de dag van de start dichterbij kwam leek het weer slechter en slechter te worden. Een verdwaalde tyfoon die boven de oceaan was blijven hangen zorgde voor een hele reeks aan hysterische weersvoorspellingen achter elkaar. Heel even heb ik getwijfeld om de start uit te stellen, maar ik besloot het er toch op te wagen en dus stond ik om 4:55 klaar op de brug. Klaar voor……ja voor wat eigenlijk? Het mooie aan dat lange lopen vind ik nou juist dat je voorbereid moet zijn op alles, maar uiteindelijk weinig gaat zoals je gepland had. Dus je kan wel bedenken dat je een X aantal kilometers per dag gaat lopen maar je moet nog maar zien of dat lukt. Of dat je dus lekker veel korte broeken en t-shirtjes in je tas hebt zitten terwijl je beter had kunnen investeren in een goede paraplu en een paar lieslaarzen om door de stromende regen te waden. Want regenen deed het die eerste dag.

Van heel zachtjes bij de start, tot net wat harder tijdens de lunch, tot een wolkbreuk tijdens het avondeten en een heuse déluge als toetje. Zo eentje waarbij je geen hand meer voor ogen ziet aangezien je met een headlight loopt waar al die druppels dus keihard tegenaan kletteren en je lichtbundel transformeren tot een soort psychedelische lasershow. Maar het was dag 1, dus van plannen aanpassen wilde ik niks horen. En dus liep ik door totdat ik een acceptabel aantal kilometers had (128.7km) en de hoogste berg (helemaal vlak is de Tōkaidō helaas niet) achter de rug had. Zo, 1-0 voor mij!

We hadden dit keer een medium maatje camper gehuurd, een busje met een achterkant die je kunt ombouwen van eethoek naar bed en weer terug. Dus overdag was het m’n rijdende buffet en ‘s nachts m’n mobiele hotel. En dat alles mogelijk gemaakt door chauffeur, cateraar, hotelier en meesterincasseerder van mijn slechte buien: Koen. Op vooraf afgesproken punten – de man had uiteraard weer een excelletje gemaakt met alle parkeerplaatsen, supermarktjes, fotomomentjes – zag ik hem. Meestal maar voor heel even (Nee ik hoef niks…) en soms voor wat langer (Ik wil niet meer naar buiten. Buiten is boos op mij!) Maar zonder hem zou het toch een stuk minder aangenaam zijn. En dus rolde ik het mobiele hotel weer uit op dag 2 en kon ik een nieuw vakje afstrepen op m’n weer-bingo-kaart: bloedhete zon en keiharde wind. Tegen.

Om het feest compleet te maken loop ik vandaag ook als een stijve Harry, met name door m’n achillespezen die omstebeurten een dikke middelvinger naar me opsteken. Zou ik ook doen hoor, als ik m’n achillespees was. Sterker nog, ik was al jaren eerder afgescheurd. Zoek het effe lekker uit met al dat geren joh! Maar ook op dag 2 zit er nog een hoofd op dat blijft herhalen: minder dan 100km is geen optie. En dus loop ik, medium-rare gebakken van de zon en compleet uit m’n vestje geblazen door de wind 100.3km tot net voorbij Fujieda. Lekker puh.

De route is tot nu toe nog niet iets om een lyrische roman over te schrijven. Dat wat ik ervan heb kunnen zien was voornamelijk stoep, stoplicht, vluchtstrook en heel af en toe een leuk straatje waar je even niet hoefde op te letten of je van je sokken werd gereden door een auto of – nog veel gevaarlijker– een moeder met haar kinderen op een elektrische fiets. Een mamachari noemen ze dat hier. Een moordwapen zeg ik je. Maargoed, ik wilde asfalt dus ik krijg asfalt. En dat gaat me op dag 3 eigenlijk bijzonder goed af. Na achilles-gate van gisteren lijkt het vandaag alweer iets meer op lopen en heb ik er zowaar weer lol in. Het rommelt wel al een tijdje boven m’n hoofd en er vallen wat druppels naar beneden. Maar ik heb er – wellicht naïef – vertrouwen in dat het daarbij blijft.

NIET DUS! We kunnen de weer-bingo-kaart er weer bijpakken en op zoek gan naar het vakje ‘what-de-fuck-is-dit-voor-een-hysterische-onweersbui met donkerpaars tot zwarte luchten, blikseminslagen elke 5 seconden en een wolkbreuk waar dag 1 nog een minderwaardigheidscomplex van krijgt.’ Als je dat vakje vindt kun je ‘m bij dezen afstrepen. Gelukkig ren ik net op tijd de FamilyMart in waar Koen geparkeerd stond als de medewerker daar de automatische schuifdeuren deuren barricadeert nadat er een paar liter hemelwater naar binnen hoosde. Het gaat zo hard tekeer buiten dat zelfs de 5 meter terug naar de auto te ver lijken, dus we wachten de onweersbui maar af en kijken welke heerlijke magnetronmaaltijd we zo gaan verorberen (voor de nieuwsgierige lezer: het werd donburi voor mij en tonkatsu voor Koen)

Na een uurtje lijkt het ergste voorbij, zit het eten erin en besluit ik er nog een paar kilometer bij te sprokkelen. Die avond loop ik door een rustige straat met rijstvelden. En in die rijstvelden wonen kikkers. Heel veel kikkers. En als je daar dan langs loopt zorgt dat voor een heel mooie (doch luidruchtige) soundtrack. Gratis en voor niks, geen Spotify Premium voor nodig. Ik loop door tot vlak na een rottig stuk met oude keien. Van die keien die er in de Edo periode al lagen en waarvan ik alleen maar kan hopen dat niet de hele route daaruit bestond want dan begrijp ik werkelijk niet dat iemand het ook maar in z’n hoofd zou halen om de reis te wagen. Nougoed, ik had ze maar mooi achter de rug en had weer 114.9km op de teller.

Ondertussen waren de middelvingers van m’n achillespezen nog iets stelliger geworden en besloot ik ze de mond te snoeren met een paar stukken KT tape. Vakkundig opgeplakt aan de hand van een Youtube tutorial. Er staat ‘extreme’ op de verpakking van de tape en dat verwijst klaarblijkelijk naar de moeite die je moet doen om ‘m later ook weer te verwijderen zonder dat je de eerste paar huidlagen meetrekt (ik was de babyolie vergeten dus het werd ouderwetsch tanden op elkaar en trekken maar) Maar het spulletje zorgde er wel voor dat ik nog steeds vooruit ging. Langzaam en lelijk. Maar ik liep wel.

En over lelijk gesproken: dat stuk waar anderen de boot pakken en waar ik besloot wat extra kilometers te lopen. Nou dat is wel echt het walhalla als je van eindeloos lange, rechte, drukke wegen met bergen grind en afval op de vluchtstrook houdt, af en toe onderbroken door megalomane bruggen waar de wind zo hard waait (nog steeds tegen, elke dag tegen) dat je je pet achterstevoren moet zetten als je niet wil dat ‘ie in het water onder je belandt. En dan precies dáár natuurlijk moeten piesen met geen bosje in zicht (het is opgelost, lang leve de trucker-stop zolang je maar geen smetvrees hebt)

Als je zo lang onderweg bent hou je je bezig met vreemde dingen. Bijvoorbeeld reclameborden. Proberen te ontcijferen wat erop staat om je Japans een beetje op te poetsen. Nou was er geen kennis van de Japanse taal nodig voor het bord dat ik nooit meer zal vergeten: eentje van een love hotel op dit stuk industriële hemel met als meest populaire kamer eentje met een gynaecologenstoel in een kek koeienprintje. Ik bedoel, wat voor soort meisjes willen überhaupt met je mee naar dit hemeltergend lelijke stukje wereld?! En dan ook nog in zo’n stoel gesmeten worden……Ik ben nog steeds bezig om dit een plekje te geven.

Met nul zin om ook maar een stap verder te zetten dan mijn eigen arbitraire 100km-regel vandaag en met twee inmiddels fikkende achillespezen liet ik deze schizofrene wereld van liefde en lelijkheid achter me en wist ik dat ik Koen een paar kilometer verderop zou zien. Ik had inmiddels gierende honger en dacht dat we nog een onigiri in de koelkast hadden liggen. Dat is perfect loopvoer: een rijstbol met vulling naar keuze, ik ben fan van de tonijn versie. Je voelt ‘m al aankomen natuurlijk, die rijstbol lag niet in de koelkast. Ik had ‘m verzonnen. En dat was de schuld van Koen, dat is logisch. Fast forward een paar scheldtirades (ik loop me helemaal de fuckblubber en dan krijg ik niet eens wat te eten) en wie komt daar een paar straten verderop om de hoek zeilen?! Juist. Met een onigiri tonijn. Vers gehaald bij de konbini, nog lekker koel. Ik heb later dankjewel en sorry gezegd. Echt waar.

Aangezien ik gisteren exact op 100.00km gestopt was met lopen (op een super random plek waar Koen eigenlijk helemaal niet kon komen maar als iets in m’n kop zit…) had ik nog 88.5km te gaan tot de finish. Zoals elke nacht sliep ik ook die laatste nacht beroerd. Niet omdat ik niet moe was, maar omdat elke aanhechting in m’n onderlichaam zo’n zeer deed dat ik letterlijk niet langer dan een paar minuten kon blijven liggen. Ondersteboven, achterstevoren, zitten, staan en dan ineens was het alweer 4 uur en tijd om aan het laatste stukje te beginnen. Aan de ene kant blij dat ik niet meer ‘hoefde’ te liggen en aan de andere kant compleet naar de vaantjes van de bijna 450km die ik al had gelopen. Wat is lopen toch mooi mensen.

Gelukkig zijn de laatste kilometers van de Tōkaidō de mooiste als je van Tōkyō naar Kyōto loopt. Door rustige oude dorpjes, over glooiende heuvels, met lokale oudjes die hun straatje schoon vegen en je nog een gezellige ohayō gozaimasu toewensen. Dat is nog eens wat anders dan die koeienstoelen of onweersbuien die het einde der tijden aankondigen. Nee, de laatste dag daar had ik nou eens niks op aan te merken. Leuke omgeving, prima weertje en rijstbollen op voorraad. En dus sjeesde ik voor mijn gevoel richting Sanjō Ohashi – in realiteit zal het er niet zo soepel uitgezien hebben als het voelde – en stond ik na 108 uur en 39 minuten met een nieuwe FKT op m’n naam in Kyōto. 532km verder dan ik begonnen was.

De douche die volgde in het hotel was de beste die ik ook heb gehad. De koude noodles van de Lawson waren de lekkerste ooit. De KT tape was inderdaad de meest extreme ooit. En jah, nu ik 2 van de 5 routes van de Gokaidō heb gelopen zullen die andere 3 er ook wel aan moeten geloven. Gelukkig zijn die allemaal wat korter en heb ik geen haast. Als ik er zin in heb pak ik gewoon m’n spullen weer in en gaan we weer op avontuur. En heel misschien hoop ik dan wel dat er net iets minder asfalt op die andere 3 routes te vinden is……

0 notes

overwijs · 4 years

Text

Dag 153 – “Thank God it’s Christmas”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van donderdag 17 december.

“Goedemorgen David, met Milou, ik vind het vreselijk om te zeggen. Maar ik moet me ziekmelden.”

Het is weer misgegaan. De middag met collega’s gister was ontzettend gaaf en ze waren zo dankbaar. Ik kreeg er zo’n kick van om ze te kunnen helpen maar het scherm heeft mij weer genekt. Het is nu de derde keer dus ik krijg wel meer vat en informatie op het hoe en het waarom.

Ik voelde het gisteravond al aankomen, eigenlijk zodra ik de laatste sessie beëindigde. Lag even plat op de bank om mijn maag en hoofd te kalmeren. Dit keer besloot ik vuur met vuur te bestrijden, dus niet toegeven maar vechten. De enveloppen van de kerstkaarten moesten geschreven worden, postzegels geplakt, laatste kerstvoorbereidingen getroffen. Het moest. Van mezelf uiteraard, want van wie anders.

Ondanks mijn verzet en het feit dat het af en toe beter ging, kreeg ik geen hap door mijn keel en lukte het halverwege de avond echt niet meer. Plat op de rug. Ogen dicht. Dat was het enige wat nog ging. Mijn maag voelde alsof de stieren van Pamplona er los gelaten werden, alleen plat op mijn rug hield ik ze nog een beetje in bedwang.

De avond werd nacht, de bank werd mijn bed. Ik kon niet draaien naar mijn zij want dan kwam de golf van misselijkheid. Aangezien ik altijd op mijn zij in slaap val, werd het een slechte nacht. Na korte momenten van slaap kon ik rond een uur of vier draaien naar mijn zij en nog proberen wat rust te pakken. Hopen op beterschap.

Als mijn wekker gaat weet ik dat het nog verre van goed is. De afgelopen keren voelde ik me the day after niet goed, maar wel goed genoeg. Nu voelde ik mijn reisziekte nog even echt. Ik noem het maar reisziekte omdat het voor mij hier nog het meeste op lijkt, of het nu komt door mijn houding, door de focus die ik mentaal of met mijn ogen moet maken, iets lijkt er mis te gaan in mijn evenwichtsorgaan. Zeeziek van Zoom. Zoom dat eigenlijk Teams was dit keer, maar dat klinkt minder leuk.

Vandaag zou ik dan eindelijk mijn eerste online lessen gaan geven, nadat ik al maanden diverse docenten vertel hoe het ‘heurt’, na mijn collega’s gister de kneepjes van het online lesgeefvak mee te geven. Kan ik het vandaag gewoon niet. De gedachte dat ik dat moet doen maakt me ziek, de gedachte dat ik die kids in de steek laat nadat ze zoveel vertrouwen in mij geuit hebben, maakt me nog zieker. Toch is er geen keuze en krijg ik terecht thuis die keuze ook niet. Dus pleeg ik deze ochtend een telefoontje wat ik zelden pleeg, mijn ziekmelding.

Mijn maag is in rustiger vaarwater beland en na wat hazenslaapjes kan ik het gevoel van binnen niet meer negeren; ik plaats berichten en opdrachten op Teams voor mijn leerlingen. Materiaal waar ze mee aan de slag kunnen als ze anders vandaag van mij les hadden gehad. Ik bel zelfs in, in een vergadering. Inkomende video uit, camera uit, liggend in bed. Ik hoor iedereen die dit leest al in hun hoofd oordelen en dat snap ik, dat zou ik ook doen. Toch voel ik me een spijbelaar en weet ik dat dit nog net kan.

Ik geef op dit moment de flitsende beelden van de inkomende video’s de schuld en schakel deze uit, ik luister en praat mee. Mee met mijn ene collega die met Corona op bed ligt terwijl wij met onze andere collega’s plannen maken voor in het nieuwe jaar. Mee met de werkgroep Lockdown omdat er nog genoeg dilemma’s waren blijven liggen. En ja, dit voelde voor mij goed. Toch nog een steentje kunnen bijdragen en de stemmen van mijn collega’s kunnen horen. Anders was het niet af en echt een te abrupt einde aan deze periode.

Aan het einde van de dag ben ik niet beter, heb ik nagenoeg de hele dag in bed doorgebracht, iets wat ik zelfs als ik ziek ben zelden doe en start toch de vakantie. Thank God it’s Christmas. Wat ik op dat moment nog niet weet is dat de misselijkheid meer dan een week blijft sluimeren, nooit eerder duurde het zo lang als nu. Ik geef de vakantie maar de schuld, of toch het verzetten tegen mijn fysieke grens? Twee dingen weet ik wel, dit brengt een grote uitdaging voor 2021 met zich mee én ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik na de vakantie géén online les ga geven, ik weet niet of ik dat fysiek had aangekund. Ik heb net deze maand de eindexamenklassen van mijn collega overgenomen en zij krijgen gewoon op school les, wat een speling van het lot.

It’s been a long hard year, but now it’s Christmas! Op naar de vakantie, op naar het nieuwe jaar. Aan alles komt een einde, ook aan 2020, ook aan Corona, ook aan mijn Zoomziekte. Een bijzonder jaar geëindigd met een bijzondere laatste werkdag. Op naar beterschap. Thank God it’s Christmas!

Oh, my love

We've had our share of tears

Oh, my friends

We've had our hopes and fears

Oh, my friends

It's been a long hard year

But now it's Christmas

Yes, it's Christmas

Thank God it's Christmas

The moon and stars seem awful cold and bright

Let's hope

The snow will make this Christmas right

My friend the world

Will share this special night

Because it's Christmas

Yes it's Christmas

Thank God it's Christmas

For

One

Night

Thank God it's Christmas, yeah

Thank God it's Christmas

Can it be Christmas?

Let it be Christmas

Every day

Oh, my love

We live in troubled days

Oh, my friend

We have the strangest ways

All my friends

On this one day of days

Thank God it's Christmas

Yes, it's Christmas

Thank God it's Christmas

For

One

Day

Thank God it's Christmas

Yes, it's Christmas

Thank God it's Christmas

Ooh, yeah

Thank God it's Christmas

Yes, yes, yes, yes it's Christmas

Thank God it's Christmas

For

One

Day

Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/0QtJZpyfZF67QF32p41NXa?si=uTimDeg2Q6iaGUn1lzPEug

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

#lvnslssn #docent #leerling #onderwijs #blog #afbeelding #bed #bank #ziek #reisziekte #zeeziek #Zoomziek #christmas #kerstvakantie #kerst #vakantie #ziekmelding

0 notes

robertderksen · 4 years

Text

Oud en nieuw

Wat is meditatie + het doorbreken van ongewenste patronen.

Inspiratie over wat meditatie is, de link met nieuw gedrag, het doorbreken van ongewenste patronen én een simpele truc om dat te doen.

‘In het nieuwe jaar wil ik meer mediteren, maar aan de andere kant kan ik dat helemaal niet,’ zegt Jeroen tegen me. Ik moet altijd lachen als ik mensen hoor zeggen dat ze niet kunnen mediteren. Het is in mijn ogen niet iets wat je wel of niet kunt kunnen. Uiteraard begrijp ik wat Jeroen er mee bedoelt en dat het niet iets voor hem is, maar als ik zijn zin letterlijk neem dan heeft hij in mijn ogen een verkeerd beeld van mediteren. Er zijn overigens vele manieren van mediteren en verschillende doelstellingen die je kan hebben. In de basis komt mediteren er voor mij op neer dat je je focust. Focussen betekent in het Latijn je op één doel richten. Dat kan bij meditatie je adem zijn, je lichaam, een bepaald chakra, een klank, gevoelens, gedachten of iets anders. Of je kunt eenvoudigweg Zijn, waarbij je geen specifieke focus hebt. In je meditatie zijn er ongetwijfeld vele momenten dat je afdwaalt. Dat kan kort en lang zijn, maar hoe dan ook komt er een moment dat je door hebt dat je bent afgedwaald. Op dat moment van bewustzijn heb je de keuze om je weer op je focuspunt te richten. Dat laatste is wat ik onder mediteren versta. Jeroen denkt dat hij niet kan mediteren omdat hij geregeld aan iets anders denkt of zich niet zo goed kan concentreren. En hij heeft de associatie dat hij aan niets mag denken. Zo hoor ik geregeld iemand zeggen dat hij of zij niet kan mediteren, maar vaker bedoelt dat hij of zij zich niet lang op één punt kan richten. Als je dit wilt verbeteren dan kan dat overigens door te mediteren.

Zacht zijn naar je zelf Deze manier van er naar kijken, brengt me zachtheid. Ik geef mezelf niet op de kop als ik niet ‘goed’ heb gemediteerd. Tenslotte valt er niets goed of fout te doen. Ik hoef alleen maar op het moment dat ik het door heb dat ik afdwaal weer op mijn ene focuspunt te richten. En de ene keer heb ik een scherpere en langere focus dan de andere keer.

‘Waarom zou je willen mediteren?’ vraag ik aan Jeroen. ‘Om minder stress te hebben op een dag, maar het lukt me niet op eerder op te staan.’ Er zijn vele manieren om te ontspannen en voor iedereen geldt dat het ene meer past dan het andere. Om minder stress en meer ontspanning te ervaren kan je bijvoorbeeld ook een kwartier gaan wandelen, yoga doen of de donald duck lezen. Het helpt als je iets doet waar je blij van wordt, zodat je in een andere gemoedstoestand komt. Bovendien is het makkelijker om vol te houden en om er een nieuw patroon van te maken. ‘Als je elke dag om zeven uur op kan staan, zou je dan ook elke ochtend om kwart voor 7 op kunnen staan?’ vraag ik aan Jeroen. ‘Als je echt s’ochtends wilt mediteren, dan gaat het er alleen om hoe je een patroon kan doorbreken, ’ vervolg ik, voordat hij antwoord geeft. Jeroen geeft aan dat hij moeite heeft om op te staan en geregeld nog minstens een kwartier langer in bed ligt om vervolgens zich te haasten met douchen en eten. Dan kan ik me voorstellen dat hij met stress begint en als hij nergens omschakelt naar de ontspanning in hemzelf dat hij dan een stressvolle dag heeft. Dat wat hij kan doen om het patroon in de ochtend te doorbreken is precies dat wat mediteren is: op het moment van het herkennen van het patroon een andere keuze maken.

Ongewenste patronen staan voor delen met pijn Als ik alleen eet, doe ik dat vaak voor de tv. Dat is voor mij heerlijke ontspanning. Sinds kort wil ik echter met meer aandacht eten en dat lukt niet als ik voetbal kijk. Soms is het verleidelijk om naar de bank te lopen met mijn bord en toch de tv aan te zetten. Op zo’n moment is er een deel in mij dat het nog moeilijk vind om te voelen. Ik zoek dan de afleiding van het tv kijken en de opvulling via eten. Dan hoef ik even een bepaalde leegte of pijn niet te voelen. Dat ervaar ik niet groot of zwaar, maar het is er wel. In eerste instantie onbewust, maar intussen ben ik me er van bewust. Dit is een patroon wat ik nu aan het doorbreken ben.

Een karrenspoor in je hersenen Bij elk patroon is er in de hersenen een verbinding gemaakt die vaak is herhaald en dus gemakkelijk weer gemaakt wordt. Je kan het zien als een karrenspoor in het zand. Als de banden van een kar geregeld op dezelfde route rijden dan komt daar een spoor in. Eenmaal een spoor dan wordt het een diepere gleuf en rijdt de kar er vervolgens sneller weer in. Vervolgens is het lastiger om een nieuw karrenspoor, oftewel patroon aan te leggen. Als het flink gesneeuwd heeft, zie je op de snel weg hetzelfde. Het is dan gemakkelijker om het spoor te volgen die de autobanden van eerdere auto’s al gemaakt hebben dan om een nieuwe spoor door de sneeuw te maken. Als je echter uit dat spoor wilt, om van rijbaan te verwisselen of af te slaan kan het iets lastiger zijn en zelfs gevaarlijk.

Als je patronen hebt waar je baat bij hebt dan hoef je uiteraard niet iets te veranderen, maar ik heb het over de belemmerende patronen waar je om een bepaalde reden iets mee wilt. Gun jezelf bij het veranderen van een patroon de tijd om nieuwe hersenverbindingen – een nieuw karrenspoor of sneeuwspoor – aan te maken. Om een nieuw patroon te creëren heb je ook bijna altijd te maken met een oncomfortabel moment, namelijk de gewenning los laten. Je komt dan in een onbekende nieuwe ruimte terecht waar je even niet de comfortabele deken van gewenning over je heen hebt.

Net als Jeroen ken ik het om s’ochtends in mijn bed te liggen en er niet meteen uit te gaan. Je ligt zo heerlijk warm en de stap uit bed is dan even onprettig. De weg naar een warme douche kan nooit heel lang zijn, maar toch is er een moment van kou of discomfort. Jeroen drukt geregeld op de snoozeknop en zet voor de zekerheid vier of vijf wekkers voor als hij toch weer in slaap valt.

Ik ken het, wilde dat anders en dat lukt. Ik deel met Jeroen wat intussen voor mij werkt om er meteen uit te kunnen komen. Als ik ga slapen vraag ik om hulp, aan mijn beschermengel, om alert genoeg te zijn om er meteen uit te gaan als de wekker gaat. De wekker is een muziekje waar ik blij van word. Om het patroon te doorbreken herkende ik steeds vaker dat moment waarop ik dacht: ‘Shit de wekker is gegaan en ik moet eruit, maar daar heb ik zo geen zin in nu. Ik lig zo lekker.’ Het was iets in die trant en werd gevolgd door meerdere in mijn beleving hele goede redenen waarom ik kon blijven liggen. Maar ik luister niet meer naar de onzin van mijn geest op dat moment. Net als bij mediteren besef ik me, op het moment dat ik doorheb dat ik een keuze heb, dat ik dan dus ook daadwerkelijk anders kan kiezen. En ja het is even koud of ik voel me nog moe of wat dan ook, maar het mag ook oncomfortabel zijn. Dat betekent echter niet dat ik niet toch kies wat ik graag wil, namelijk opstaan. Als ik wacht tot het heerlijk relaxt is om op te staan, kom ik overal te laat. Het is eigenlijk te bizar voor woorden dat zoiets simpels als opstaan voor zoveel mensen moeite kost. Het is in verhouding met tot wat werkelijk vervelend is zo’n klein leed, maar toch is het heerlijke warme bed voor de hersenen, geest en of je ego genoeg om met allerlei verhalen te komen om te blijven liggen.

Een effectieve truc om een patroon direct te doorbreken Een heel effectieve truc om mijn geest te slim af te zijn is om af te tellen van vijf naar nul. Via een filmpje op youtube van Mel Robbins kom ik hierop. Ik ben het gaan toepassen bij het opstaan en andere patronen en het werkt voor mij erg effectief. (Als je wilt weten waarom het werkt, verwijs ik je naar haar filmpjes over ‘the five seconds rule’.) Dit werkt het sterkst op dat moment dat je bewust bent dat je in een patroon dreigt te vallen waar je uit wilt stappen. Als je dan aftelt van vijf naar nul is het bij nul het gemakkelijkste om opnieuw te kiezen. Je kan je voorstellen dat je dan even een moment hebt dat er geen karrenspoor in het zand staat en je dus zelf het nieuwe spoor kan kiezen: direct opstaan. Er is dan even geen spoor in de sneeuw zodat jij kan kiezen waar jij heen wilt rijden: je kan de van rijbaan wisselen of afslaan. Hier heb ik het als voorbeeld vooral over het vroeg opstaan, maar het is uiteraard bij elk patroon dat je graag wilt veranderen toe te passen.

Omgaan met oncomfortabele momenten Nadat het me lukte om uit mijn warme bed te stappen nam ik een koude douche. Ik ben dat onder andere gaan doen om mijn lichamelijke weerstand te verhogen, maar één van de voordelen is dat ik zo op een veilige manier kan oefenen met momenten die oncomfortabel zijn. Hierdoor wordt het weer nog gemakkelijker om vroeg uit bed te stappen of andere nieuwe patronen aan te leren.

In mijn leven heb ik meerdere aspecten die ik mooi vind om te doen waarbij er toch een ‘net uit mijn bed moment’ zit. Als ik nieuwe mensen ontmoet, voor de start van een workshop die ik begeleid of ergens op de dag van een cabaretopreden heb ik af en toe een moment dat oncomfortabel voelt. Daar moet ik dan even doorheen, maar daarna is het heerlijk. Ik wil graag vroeg opstaan. Ik wil mijn bed uit. Ik ontmoet graag nieuwe mensen, geef graag workshops en cabaret is het liefste wat ik doe. Ja, en daar is het dan voor nodig om de warme deken van gewenning van me af te schudden en een momentje in de onbeschermde kou te staan. Maar ik bouw steeds meer vertrouwen op dat ik dat aan kan. Ik kan dat nu aan. Het is heerlijk dat het moment van kou, hoe dat er in het dagelijkse leven dan ook uitziet, geen reden meer is om niet mijn warme deken in te ruilen voor een stralende dag.

Bij elk belemmerend patroon dat je wilt doorbreken, kan je het je zelf zo makkelijk mogelijk maken. In het voorbeeld van s’ochtends direct opstaan, kan je verschillende dingen doen: je pantoffels en badjas de avond ervoor klaar leggen of je kinderen of partner s’ochtends het huis rond sturen om de verwarming vast aan te doen. Je kan jezelf zelfs een heling geven op het deel dat er moeite mee heeft, maar hoe dan ook blijft er een oncomfortabel moment. Dat hoeft ook niet weg. Het gaat er daarbij om dat je daarin kan zakken en kan gronden in het voelen van ongemak. En dat je dat wat je graag wilt, toch kan doen, ondanks een moment dat er spanning is. In mijn beleving gaat het makkelijker en houdt je het het langste vol als je het niet vanuit wilskracht doet, maar vanuit zachtheid en liefde. Uiteindelijk heb je er ook alle reden toe. En het mogen kleine stapjes zijn, wat volgens psychologen effectief lijkt te werken.

Als Jeroen me hoort vertellen over het koude douchen, gaan zijn wenkbrauwen omhoog en lijkt het alsof hij even tot tien moet tellen. Maar tot 10 tellen is bij het doorbreken van patronen niet de bedoeling. Jeroen voelt desondanks genoeg motivatie en handvatten om het morgenvroeg te proberen: ‘Ik ga vanavond mijn gidsen alvast om hulp vragen voor morgenvroeg. De wekker zet ik een kwartier eerder en als de wekker afgaat, sta ik direct op. Lukt dat niet dan kies ik op het moment dat ik bewust wordt van mijn patroon alsnog om op te staan. Eventueel tel ik af van vijf naar nul en dan ga ik lekker warm douchen.’ ‘Klinkt goed,’ zeg ik. ‘En dan heb je genoeg tijd om een kwartier te mediteren!’ ‘Nee, ik ga voor de Donald Duck.’

door Robert Derksen van Voor de liefde geboren – healing en reading.

www.voordeliefdegeboren.nl

#patronendoorbreken #watismeditatie #goede voornemens #nieuw gedrag

0 notes

jezus-christus-is-mijn-leven · 4 years

Text

De leiding van Gods woord bracht hem ertoe de voetsporen van het Lam te volgen

Door Lizhong, China

De leiding van Gods woord bracht hem ertoe de voetsporen van het Lam te volgen. Wanneer sommigen iemand horen verkondigen over het nieuws dat de Heer al teruggekeerd is, zoeken en onderzoeken ze het niet. Ze denken dat zolang ze de naam van God en Zijn weg bijhouden, ze kunnen worden opgenomen in het hemelse koninkrijk wanneer de Heer terugkomt. Broeder Li dacht ook zo bij het verwelkomen van de komst van de Heer. Nadat hij de woorden van God las, erkende hij dat het Gods stem en de waarheid zijn, en dat de woorden van God zijn verwarring en moeilijkheden in het geloof in God op kunnen lossen en hebben ook zijn verkeerde mening over het verwelkomen van de komst van de Heer. Toen pas begon hij Gods werk van de laatste dagen te zoeken en te onderzoeken, eindelijk verwelkomt hij de komst van de Heer en woont hij bruiloft van het Lam bij.

“Aangezien de mens in God gelooft, moet hij de voetstappen van God nauwgezet volgen, stap voor stap; hij dient ‘het Lam te volgen waarheen Hij ook gaat’. Alleen deze mensen zoeken de ware weg, alleen zij kennen het werk van de Heilige Geest. Mensen die slaafs letters en leerstellingen volgen, zijn geëlimineerd door het werk van de Heilige Geest. In elke tijdsperiode zal God nieuw werk beginnen en in elke periode zal er een nieuw begin onder de mensen zijn. Als de mens alleen de waarheden ‘Jehova is God’ en ‘Jezus is Christus’ blijft aanhangen, welke waarheden alleen in een bepaald tijdperk van toepassing zijn, dan zal de mens nooit gelijke tred houden met het werk van de Heilige Geest en nooit in staat zijn om het werk van de Heilige Geest te verkrijgen. Alleen de mensen die de voetstappen van het Lam tot het einde toe volgen, kunnen de ultieme zegen verkrijgen” (‘Volg het Lam en zing een nieuw lied’). Gods woorden zeggen ons hoe belangrijk het is om Zijn voetstappen nauwgezet te volgen en het werk van de Heilige Geest te blijven volgen. Ik begreep dat aspect van de waarheid niet en hield vast aan mijn eigen opvattingen en denkbeelden. Ik dacht dat zolang ik de naam van de Heer Jezus en Zijn weg trouw bleef, ik naar de hemel zou gaan als Hij kwam. Daarom zocht en onderzocht ik Almachtige Gods oordeelswerk van de laatste dagen niet. Ik heb op een haar mijn kans gemist om de Heer te verwelkomen.

Op een dag in augustus 2012, lag ik op ons bed te rusten na het eten, terwijl mijn vrouw tegenover me naar muziek zat te luisteren. Ik hoorde muziek met een pakkende melodie door haar koptelefoon. Ik vroeg haar uit nieuwsgierigheid waar ze naar luisterde. Ze zei lachend: “Gezangen uit De Kerk van Almachtige God.” Ik veerde rechtop en vroeg luid: “Geloof je in Almachtige God? Is dat geen verraad aan de Heer Jezus?” Ze antwoordde meteen streng: “Daar heb je helemaal geen verstand van. De Heer Jezus is teruggekomen. Hij heeft het Tijdperk van Genade beëindigd, is het Tijdperk van het Koninkrijk begonnen en doet nieuw werk. Almachtige God is de teruggekeerde Heer Jezus, dus mijn geloof in Hem is geen verraad aan de Heer. Ik volg de voetstappen van het Lam. Dat staat ook in de Bijbel: ‘Zij volgen het lam waarheen het maar gaat’ (Openbaring 14:4). Toen de Heer Jezus verscheen en werkte, verlieten veel mensen de tempel om Zijn werk te aanvaarden. Verraadden zij Jehova God? Ze verraadden niet alleen Jehova God niet, maar ze volgden ook Gods voetstappen en werden door de Heer gered.” “Het waren de hogepriesters, schriftgeleerden en farizeeërs die zich vasthielden aan de wetten in de Bijbel en de Heer Jezus weerstonden en veroordeelden. Ze dachten nog steeds dat ze Jehova God trouw waren, maar ze werden vervloekt en gestraft door God. Weet je dat echt niet?” Op dat moment wist ik niet hoe ik haar woorden moest weerleggen, dus ik zei boos: “De Heer heeft ons rijkelijk gezegend. We moeten Zijn naam en weg hoe dan ook trouw blijven. We mogen niet zo ondankbaar zijn.” Daarna liep ik boos weg. Om haar tegen te houden, vertelde ik aan onze dochter wat er was gebeurd. Zij koos mijn kant. Toen mijn vrouw die dag naar een bijeenkomst ging, maakte mijn dochter stennis om de bijeenkomst te verstoren. Toen ik dat na het werk hoorde, zei ik tegen haar: “Dat heb je goed gedaan. Ga zo door. Hou je moeder in de gaten als ik aan het werk ben. We moeten een manier vinden om haar terug bij de Heer Jezus te brengen.” Maar enkele dagen later was de zomervakantie voorbij en ging onze dochter weer naar school. Omdat ik bang was dat mijn vrouw naar meer bijeenkomsten zou gaan, haalde ik onze tienjarige zoon met zakgeld over om haar in de gaten te houden en te voorkomen dat ze naar bijeenkomsten ging als hij terugkwam van school. Elke dag na mijn werk zei hij waar ze was geweest. Ik begon me een beetje te ontspannen toen ik hoorde dat ze de laatste paar dagen alleen maar had gewerkt. Maar iets wat me echt verbaasde was dat ze ’s avonds geen mahjong meer speelde. In plaats daarvan poetste ze het huis en zelfs het werk op het land was af. Ik was verbijsterd. Ze speelde altijd mahjong en negeerde het huishouden, en ik kon haar nooit overhalen om te stoppen. Ze had zelfs tot de Heer gebeden en gebiecht, maar ze was nooit veranderd. Waarom nu opeens wel? Ik wist niet wat er aan de hand was.

Ik werd eens midden in de nacht plotseling wakker. Ik zag een smalle strook licht op het gordijn schijnen. Ik snapte niet waar dat licht vandaan kwam. Toen zag ik dat het onder het deken van mijn vrouw vandaan kwam. Ik vond het heel vreemd en vroeg me af wat ze in hemelsnaam deed. Ik kroop voorzichtig uit bed, liep op mijn tenen naar de andere kant, en gluurde onder het beddengoed. Ze las een boek met een zaklamp. Ik dacht: had ze haar geloof in Almachtige God niet opgegeven? Ik had nooit gedacht dat ze dat boek nog zou lezen. Wat staat er eigenlijk in dat ze het midden in de nacht onder de dekens wil lezen? En waarom is ze ondanks mijn verzet vastbesloten om te blijven geloven? Ik snapte er helemaal niets van. Ik herinnerde me dat ik niets had kunnen doen toen ze zo graag mahjong speelde dat ze het huishouden negeerde. Ik vroeg me af waarom ze opeens was veranderd. Kwam dat door dat boek? Ik dacht erover na en besloot, dat ik moest weten wat erin stond. Op een dag verliet mijn vrouw het huis na het ontbijt, en dacht ik weer aan dat boek. Ik doorzocht elke kast en elke lade. Ik keek overal, maar ik kon het niet vinden. Opeens besefte ik dat het tussen haar kleding kon liggen. Ja, hoor. Daar vond ik het. Dat is goed. Het was een dik boek met een harde kaft: ‘Het Woord verschijnt in het vlees’. Ik sloeg het open en mijn oog viel direct op de titel van een hoofdstuk. ‘God beschikt over het lot van de gehele mensheid’. Ik las het in één ruk uit en één passage ontroerde me zeer. “Ik heb het dringende verzoek aan de mensen van alle landen, naties en zelfs industrieën om te luisteren naar de stem van God, om het werk van God te aanschouwen, om aandacht te geven aan het lot van de mensheid, om zodoende van God de allerheiligste te maken, de meest eerbare, de allerhoogste en het enige onderwerp van aanbidding voor de mensheid, en om toe te staan dat de gehele mensheid onder de zegening van God leeft, net zoals de afstammelingen van Abraham onder de belofte van Jehova leefden, en net zoals Adam en Eva, die oorspronkelijk gemaakt waren door God, leefden in de hof van Eden. Het werk van God is als machtige, aanzwellende golven. Niemand kan Hem tegenhouden en niemand kan Zijn voetstappen stoppen. Alleen zij die zorgvuldig naar Zijn woorden luisteren, en die naar Hem zoeken en dorsten, kunnen Zijn voetstappen volgen en Zijn belofte ontvangen. Zij die dat niet doen zullen worden onderworpen aan overweldigende rampspoed en welverdiende straf.” Ik dacht: wat een gezaghebbende en krachtige woorden. Die kunnen niet van een gewoon mens komen. Zijn dit de woorden van de Heilige Geest? Mijn vrouw zei dat Almachtige God de teruggekeerde Heer Jezus is, en dat je in de voetsporen van het Lam treedt als je Hem volgt. Als dat waar is, zou ik me tegen God verzetten als ik haar hinderde. Was ik dan niet net als de farizeeërs tweeduizend jaar geleden? De farizeeërs hielden zich aan de wet en wilden het werk van de Heer Jezus niet aanvaarden. Fanatiek weerstonden en veroordeelden ze Hem. Uiteindelijk kruisigden ze Hem en ze werden vervloekt door God. Ik vroeg me af: als Almachtige God echt de teruggekeerde Heer Jezus is, zou ik dan niet diezelfde vreselijke zonde begaan door me tegen Gods nieuwe werk te verzetten? De gevolgen zouden ondenkbaar zijn. Toen herinnerde ik me iets uit het boek: “Alleen zij die zorgvuldig naar Zijn woorden luisteren, en die naar Hem zoeken en dorsten, kunnen Zijn voetstappen volgen en Zijn belofte ontvangen” Ik dacht: ik kan niet blindelings Almachtige Gods werk blijven veroordelen. Ik moet dit boek zorgvuldig lezen en bestuderen.

Vanaf die dag, las ik ‘Het Woord verschijnt in het vlees’ als mijn vrouw niet thuis was. Op een dag zei ze dat ze moest overwerken, dus ik stopte twee uur eerder met werken en fietste snel naar huis zodat ik meer tijd had om het boek te lezen. Dit stond erin geschreven: “Mijn volledige managementplan, een plan dat een tijdsduur van zesduizend jaar overspant, is ingedeeld in drie fasen of drie tijdperken: het Tijdperk van de Wet in het begin; het Tijdperk van Genade (dat tevens het Tijdperk van Verlossing is); en het Tijdperk van het Koninkrijk in de laatste dagen. De inhoud van mijn werk in deze drie tijdperken verschilt per tijdperk, al naargelang het karakter ervan, maar het is altijd afgestemd op de noden van de mensheid. Of, juister gezegd, mijn werk wordt verricht als gevolg van de listen waarvan Satan zich bedient in de strijd die ik tegen hem voer. Kortom, het doel van mijn werk is Satan verslaan, mijn wijsheid en almacht volledig manifesteren en alle trucs van Satan blootleggen en daarmee het menselijke geslacht, dat nu nog leeft onder zijn domein, te redden.” “Het werk dat op dit moment gedaan wordt, heeft het werk van het Tijdperk van Genade verder gebracht; dat wil zeggen dat het werk van het hele zesduizendjarige managementplan voortgegaan is. Hoewel het Tijdperk van Genade nu voorbij is, heeft het werk van God voortgang geboekt. Waarom zeg ik steeds weer dat dit stadium van het werk bouwt op het Tijdperk van Genade en het Tijdperk van de Wet? Dit houdt in dat het huidige werk een voortzetting is van het werk dat in het Tijdperk van Genade is gedaan en een vooruitgang ten opzichte van het werk in het Tijdperk van de Wet. De drie stadia zijn nauw verweven en iedere schakel in de keten is nauw verbonden met de volgende. Waarom zeg ik ook dat dit stadium van het werk voortborduurt op het werk van Jezus? Stel dat dit stadium niet op het werk van Jezus zou voortborduren. Dan zou er in dit stadium opnieuw een kruisiging moeten plaats vinden, en zou het verlossingswerk van het vorige stadium helemaal overgedaan moeten worden. Dat zou zinloos zijn. Het is dus niet zo dat het werk helemaal klaar is, maar het tijdperk is verder gegaan en het werk is naar een nog hoger niveau getild dan voorheen. Je kunt zeggen dat dit stadium van het werk op het fundament van het Tijdperk van de Wet en op de rots van het werk van Jezus is gebouwd. Het werk wordt stadium voor stadium opgebouwd, en dit stadium is geen nieuw begin. Alleen de combinatie van de drie stadia van het werk kunnen als het zesduizendjarige managementplan worden beschouwd” (‘Het Woord verschijnt in het vlees’). Toen ik dat las, vroeg ik me af of mijn vrouw gelijk had. Was het verlossingswerk van de Heer Jezus echt de basis voor het werk van Almachtige God? Had dat het werk van het Tijdperk van Genade echt voortgedreven? Het boek vulde me met nieuwsgierigheid en verlangen. Ik nam elke kans waar om er stiekem in te lezen.

Op een dag las ik een passage die ik nu graag wil voorlezen. “Je weet alleen dat Jezus zal nederdalen tijdens de laatste dagen, maar hoe precies zal Hij nederdalen? Kan een zondaar zoals jullie, die net is verlost en niet is veranderd of vervolmaakt door God, naar Gods hart zijn? Voor jou geldt dat jij, die nog steeds je oude zelf bent, inderdaad gered bent door Jezus en dat je niet beschouwd wordt als een zondaar vanwege de redding door God, maar dat bewijst niet dat je niet zondig bent en niet onzuiver bent. Hoe kun je heilig zijn als je niet veranderd bent? Van binnen ben je overladen met onzuiverheid, zelfzuchtig en verachtelijk, maar toch wil je nederdalen met Jezus – dan zou je wel boffen! Je hebt een stap overgeslagen in je geloof in God: je bent alleen nog maar verlost, maar je bent nog niet veranderd. Om naar Gods hart te zijn, moet God persoonlijk het werk verrichten, dat inhoudt dat Hij je verandert en zuivert. Anders zul jij, die alleen verlost is, geen heiligheid kunnen verkrijgen. Op die manier ben je niet gekwalificeerd om te delen in de goede zegeningen van God omdat je een stap mist in Gods werk van het managen van de mens, en wel de cruciale stap van verandering en vervolmaken. Daarom ben jij, een zondaar die net is verlost, niet in staat om rechtstreeks de erfenis van God te erven” (‘Het Woord verschijnt in het vlees’). Ik vond het heel praktisch. In alle jaren dat ik had geloofd, had ik veel gebiecht om vervolgens opnieuw te zondigen. Ik bleef maar liegen en bedriegen. Ik was nog niet echt ontsnapt aan de ketenen van zonde. Ik kon niet zeker zijn of ik zo in het hemelse koninkrijk zou komen. Ik dacht: wat als het echt is zoals hier staat? Wat als ik nog steeds een stap in mijn geloof mis en de verlossing van de Heer Jezus aanvaarden niet genoeg is? Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik vond dat het boek echt de waarheid bevatte en een mens zulke dingen niet had kunnen zeggen. Kon het echt van God zijn? Kon het echt Zijn stem zijn? Die gedachte spoorde me aan. Ik las gretig verder en verslond het boek.

Later merkte mijn vrouw dat ik me niet meer zo verzette tegen haar geloof in Almachtige God. Ze las het boek niet meer achter mijn rug om en soms las ze zelfs delen hardop, zodat ik het kon horen. Toen ik op een dag thuiskwam van het werk, las ze Gods woorden. Toen ze me zag, zei ze blij: “Li Zhong, kom Almachtige Gods woorden lezen. ‘Het Woord verschijnt in het vlees’ is samengesteld uit Gods uitspraken in de laatste dagen. Het onthult alle mysteries en waarheden die we in ons geloof nooit hebben begrepen. Zal ik enkele passages voor je voorlezen?” Ik dacht: ik lees Almachtige Gods woorden al een tijdje. Misschien heb ik wel net zoveel gelezen als jij. Ik zei niets, dus ze pakte het boek en begon te lezen. “Jezus deed veel werk onder de mens, maar voltooide alleen de verlossing van alle mensen en werd het zondoffer van de mens. Hij ontdeed de mens niet van heel zijn verdorven gezindheid. Om de mens volledig van de invloed van Satan te redden, was het niet alleen vereist dat Jezus de zonden van de mensheid als zondoffer op Zich nam, maar ook dat God nog belangrijker werk uitvoerde om de mens volledig te ontdoen van zijn gezindheid die door Satan was verdorven. Daarom keerde God nadat de zonden van de mensen waren vergeven terug in het vlees om de mens naar een nieuw tijdperk te leiden. Hij begon het werk van tuchtiging en oordeel, waardoor de mens in een hogere sfeer terechtkwam. Iedereen die zich aan Zijn heerschappij onderwerpt, zal een hogere waarheid genieten en een rijkere zegen ontvangen. Ze zullen echt in het licht leven en de waarheid, de weg en het leven verkrijgen.” “Door middel van dit werk van oordeel en tuchtiging zal de mens volledig de vuile en verdorven essentie van zichzelf leren kennen en hij zal volledig kunnen veranderen en gezuiverd kunnen worden. Alleen op deze manier kan de mens waardig worden om voor de troon van God terug te keren. Al het werk dat op deze dag wordt gedaan, is dusdanig dat de mens gezuiverd en veranderd kan worden. Door het oordeel en de tuchtiging door het woord en door de loutering kan de mens zijn verdorvenheid uitdelgen en rein worden gemaakt. Beter nog dan deze werkfase als een fase van redding te beschouwen, zou het treffender zijn om te zeggen dat deze het werk is van zuivering.” “Van het werk van Jehova tot dat van Jezus, en van het werk van Jezus tot dat van deze huidige fase; deze drie fasen vormen een rode draad door de volledige omvang van Gods management, en allemaal zijn ze het werk van één Geest. Sinds de schepping van de wereld is God altijd bezig geweest met het beheer van de mensheid. Hij is het begin en het einde, Hij is de eerste en de laatste, en Hij is degene die een tijdperk begint en tot een einde brengt. De drie fasen van het werk, in verschillende tijdperken en op verschillende locaties, zijn onmiskenbaar het werk van één Geest. Iedereen die deze drie fasen van elkaar scheidt, staat lijnrecht tegenover God. Nu is het jouw verantwoordelijkheid om in te zien dat al het werk vanaf de eerste fase tot aan vandaag het werk is van één God, het werk van één Geest. Hierover kan geen twijfel bestaan” (‘Het Woord verschijnt in het vlees’). Nadat mijn vrouw dat had gelezen, vroeg ik haar om het in detail uit te leggen. Ze was verbaasd, maar ze deelde deze communicatie: “Je hebt altijd gezegd dat mijn geloof in Almachtige God een verraad aan de Heer Jezus is. In feite zijn Jehova, de Heer Jezus en Almachtige God dezelfde God. God doet verschillend werk in verschillende tijdperken.” “In het Tijdperk van de Wet vaardigde Jehova God de wet en de geboden uit om de vroege mensheid te helpen met het leven op aarde. Zo wisten mensen wat zonde was en hoe ze God moesten aanbidden. Maar aan het einde van het Tijdperk van de Wet, hield niemand zich meer aan de wet en werd er steeds meer gezondigd. Iedereen liep gevaar om te worden veroordeeld en onder de wet te worden geëxecuteerd. In het Tijdperk van Genade, werd God persoonlijk vlees om de mensheid te redden. Hij deed het verlossingswerk. Hij drukte Zijn gezindheid uit die voornamelijk genade en liefde inhield en overlaadde de mensheid met genade. Uiteindelijk werd Hij gekruisigd als een zondoffer voor de mensheid. Als we hebben gezondigd, hoeven we alleen maar voor de Heer te komen, te biechten en berouw te tonen, om te worden vergeven.” “Maar de Heer Jezus heeft ons alleen van onze zonden verlost. Onze zondige natuur is nog niet verholpen. We blijven onwillekeurig liegen en zondigen. We zijn arrogant, egoïstisch, sluw, gierig en opschepperig. Zelfs gelovigen die zichzelf inspannen, offers brengen en een beetje lijden doen het voor de zegeningen van het hemelse koninkrijk. Het is een transactie. Bij echte tegenspoed en beproevingen of een echte ramp, geven we de Heer de schuld of verloochenen en verraden we Hem zelfs. Als Gods werk niet overeenkomst met onze opvattingen, veroordelen en weerstaan we Hem willekeurig. God is heilig, dus hoe kunnen wij, als we continu zondigen en God weerstaan, waardig zijn om het hemelse koninkrijk binnen te gaan?” “Daarom beloofde de Heer Jezus dat Hij zou terugkeren om het oordeelswerk in de laatste dagen te doen. Almachtige God is gekomen in de laatste dagen en drukt waarheden uit om het oordeelswerk te doen. Hij begint met het huis van God op basis van het verlossingswerk van de Heer Jezus. Hij komt ons zuiveren van onze verdorven gezindheden om onze zondige natuur volledig te verhelpen. Zo kunnen we worden bevrijd van zonde en volledig worden gered.” “Dat vervult de profetieën van de Heer Jezus: ‘Ik heb jullie nog veel meer te zeggen, maar jullie kunnen het nog niet verdragen. De Geest van de waarheid zal jullie, wanneer hij komt, de weg wijzen naar de volle waarheid’ (Johannes 16:12-13). ‘Hij die mij verwerpt en mijn woorden niet ontvangt, wordt geoordeeld: het woord dat ik heb gesproken zal hetzelfde zijn dat hem op de laatste dag zal oordelen’ (Johannes 12:48). Hoewel God in verschillende tijdperken onder verschillende namen verschillend werk doet, wordt het allemaal gedaan door één enkele God.” “Zijn drie fasen van werk, het Tijdperk van de Wet, het Tijdperk van Genade en het Tijdperk van het Koninkrijk, gaan elk hoger en dieper dan de vorige. Elke fase van werk bouwt voort op de vorige en is nauw verbonden met de volgende. Alleen deze drie fasen samen kunnen de mensheid voorgoed redden.” “Daarom verraadde ik de Heer Jezus niet toen ik Almachtige Gods werk aanvaardde. Ik volg de stappen van Gods werk en verwelkom de Heer.”

Na haar communicatie bekeken we een video waarin Gods woorden werden gelezen. Almachtige God zegt: “Eens ben ik aangeduid met Jehova. Ik ben ook de Messias genoemd en de mensen noemden me Jezus de Redder, omdat ze van mij hielden en mij respecteerden. Maar in deze tijd ben ik niet de Jehova of Jezus die de mensen in het verleden hebben gekend – ik ben de God die is teruggekeerd in de laatste dagen, de God die het tijdperk tot het einde zal voeren. Ik ben God Zelf die oprijst vanaf het uiteinde der aarde, vervuld van mijn volledige gezindheid en vol gezag, eer en glorie. De mensen zijn nooit interactie met mij aangegaan, hebben mij nooit leren kennen en hebben mijn gezindheid nooit leren kennen. Vanaf de schepping van de wereld tot op de dag van vandaag heeft geen enkel mens mij ooit gezien. Dit is de God die in de laatste dagen aan de mens verschijnt, maar onder de mensen verborgen is. Hij houdt verblijf onder de mensen, waarachtig en echt, als de brandende zon en het vlammende vuur, vol kracht en vol gezag. En er is geen enkel mens of ding die niet zal worden geoordeeld door mijn woorden en er is geen enkel mens of ding dat niet door het branden van het vuur zal worden gezuiverd. Uiteindelijk zullen alle naties worden gezegend vanwege mijn woorden en ook aan stukken worden geslagen vanwege mijn woorden. Zo zullen alle mensen in de laatste dagen zien dat ik de teruggekeerde Redder ben, dat ik de Almachtige God ben die de hele mensheid overwint. En allen zullen zien dat ik ooit het zondoffer voor de mens ben geweest, maar in de laatste dagen word ik ook het vuur van de zon dat alles verbrandt en de Zon van de rechtvaardigheid die alles openbaart. Dat is mijn werk van de laatste dagen. Ik heb deze naam aangenomen en ik bezit deze gezindheid zodat alle mensen kunnen zien dat ik een rechtvaardige God ben, en de brandende zon en het vlammende vuur. Dit is zodat allen mij, de enige ware God, kunnen aanbidden en zodat zij mijn ware gezicht kunnen zien: ik ben niet alleen de God van de Israëlieten en ik ben niet alleen de Verlosser – ik ben de God van alle schepselen in de hemelen, op de aarde en in de zeeën” (Het Woord verschijnt in het vlees’). Nadat ik dat gezien had, klaarde mijn gemoed op. Ik zag dat Jehova, de Heer Jezus en Almachtige God één God zijn, die in verschillende tijdperken verschillend werk heeft gedaan. In het Tijdperk van de Wet vaardigde Jehova God de wet uit. In het Tijdperk van Genade verloste de Heer Jezus de hele mensheid. Nu drukt Almachtige God in de laatste dagen de waarheid uit om over mensen te oordelen en ze te zuiveren. Deze drie fasen zijn Gods werk om de mensheid te redden in de verschillende tijdperken, volgens de behoeften van de mensheid. Ik wist zeker in mijn hart dat Almachtige God de teruggekeerde Heer Jezus is, en dat wie Almachtige God volgt, in de voetsporen van het Lam treedt. Ik was heel opgetogen en zei tegen mijn vrouw: “Je geloof in Almachtige God is geen verraad aan de Heer Jezus. Je volgt gewoon Gods nieuwe werk.” Toen zei ik eindelijk tegen haar: “De waarheid is dat ik Almachtige Gods woorden al een tijdje lees.”

Ze zei verbaasd: “Sinds wanneer? Ik had geen idee.” Ik antwoordde niet direct, maar ik keek verlegen naar beneden en zei rustig: “Toen je pas geloofde in Almachtige God, hinderde ik je niet alleen, maar liet ik je ook door onze kinderen in de gaten houden. Daar heb ik nu echt spijt van. Zo heb ik me verzet tegen God. Maar God had genade met me en zorgde dat ik Zijn woorden ging lezen. Nu weet ik zeker dat Almachtige God de Heer Jezus is op wie we hebben gewacht. Hij is de enige ware God.” “Ik wil Almachtige God officieel aanvaarden.” Die nacht zwol mijn hart van emotie. Ik bad tot God en riep Almachtige Gods naam: “Dank u, God, dat u me hebt gekozen dat ik uw voetstappen mag volgen en het bruiloftsmaal van het Lam mag bijwonen.”

Dit moet je óók weten over: Terugkeer van Jezus

Wil je de Heer verwelkomen? Wil jij het werk van God van de laatste dagen onderzoeken? Wij willen je de volgende video aanbevelen om te bekijken: Christelijke film ‘Gods naam is veranderd?!’ Clip 5 - Alleen door Gods nieuwe naam te aanvaarden kan er gelijke tred worden gehouden met de voetstappen van het lam

youtube

#jezus wederkomst #het koninkrijk van de hemel #evangeliefilm

0 notes

iemandzoalsik · 5 years

Text

Eerlijk duurt het langst - door Marloes

Het is inmiddels dik vijf weken na de laatste kuur. En het heeft even geduurd voor er weer een blog kwam. In mijn hoofd gebeurde heel veel, wat er ook wel uit wilde maar ik wist niet zo goed hoe. Inmiddels is het wat rustiger en ga ik een poging wagen want ik heb jullie wel gemist… 🙂

Allereerst: het gaat best goed. Ik ga vooruit, al is het traag als een slak. Maar het is heel hard werken. Van tevoren dacht ik, als alles klaar is ga je alleen nog maar vooruit. Zal het lang duren, maar toch.. Inmiddels weet ik, en heb ik daar ook over geschreven in mijn vorige blog, dat dat niet zo is. Maar ik wilde zo graag weer dat het wel zo was, dat er direct nog niet zoveel ruimte was en kwam om me daarbij neer te leggen.

En ondertussen ging ik gewoon door. En niet dat ik alles weer ging doen, dat lukte toch niet. Ik ging braaf liggen, paar keer per dag maar wel een beetje tegen wil en dank. En dan rust je natuurlijk niet echt. Ik kon nog niet echt zelfstandig naar buiten maar vond wel dat ik goed moest bewegen. Dus zat ik op de hometrainer en ging dat opbouwen. En opbouwen bij mij is iedere dag meer. Anders is het geen opbouw. Als je eenmaal begonnen bent, moet je doorgaan. Ook als je het beter niet kunt doen omdat de dag er niet naar is. Omdat je lijf er die dag niet naar is, of omdat je al andere dingen hebt gedaan die dag. Dan gaat het knagen bij mij, dat ik er eigenlijk ook nog op moet…..

Zo waren mijn dagen. En ondertussen niet al te veel miepen, want kom op, daar wordt niemand beter van. Iedereen heeft al genoeg rekening met je moeten houden de afgelopen tijd.

Niet dat het niet te zien was aan me. Natuurlijk wel. Regelmatig moest ik even mijn tranen verbijten en soms lukte dat beter dan anders. Vaak voelde ik me ‘meh’, meerdere momenten op een dag. Niet de hele dag hoor, maar toch… en dat werd in de loop van de afgelopen drie weken steeds ietsje erger. Tot ik vorige week op een dag al bijna huilend wakker werd en niet wist hoe ik het moest gaan doen die dag. Mijn lijf deed zeer, ik wist niet waarom en ik begon de dag al heel erg ‘meh’….

En dat zag Hans natuurlijk en die hoefde me maar even aan te kijken en naast me te gaan zitten en toen kon ik niet meer stoppen met huilen. Al huilend heb ik al bovenstaande en meer er uit gegooid. Dat ik bang was. Bang voor hoe het nu gaat. Bang of het ooit nog beter wordt. Bang dat ik helemaal niet meer beter word. Dat ik baal dat mijn wereldje zo klein is nu, maar dat ik nog niet de energie heb voor een hele grote wereld. Hoe graag ik dat weer wil!!

Hoe waardeloos ik het vond hoe het nu ging en hoe het me tegenviel. Dat ik zo had gehoopt meer te kunnen en dat dat nog niet wilde. Hoe ik mezelf tegenviel. Dat ik leuk en niet ondankbaar wil zijn. Maar dat ik dat niet altijd kon. En dat ik er niet tegen kon dat ik dat niet kon. Ondanks alle hulp, de schouder van Hans, het er telkens weer zijn van de twee vriendinnen die hetzelfde meemaakten. Ik vond het gewoon niet leuk.

En dat hielp. Dat uitspreken, die enorme huilbui. Het was niet de laatste die dag maar het hielp. En al pratend met deze en gene ben ik tot een aantal conclusies gekomen, en die ga ik met jullie delen.

Ik vind het niet leuk. En wat dan? Dat ik zo traag als een slak vooruit ga, en dat dat de ene dag beter gaat dan de andere. En die andere dag, als het niet gaat, die blijft tegenvallen dan. Ik wil meer dan ik kan. Veel meer dan ik kan. En dat ik het dan niet kan, daar baal ik van.

Ik ben moe. Ongelofelijk moe. Ik slaap best goed meestal, en als ik wakker word ben ik goed uitgerust. Maar dat is zo ontzettend snel voorbij. Ik krijg ontbijt op bed, als ik me daarna douche en aankleed en naar beneden loop is het al weer op. Moet ik al weer zitten. En als het zonnetje schijnt is dat nog heel zo erg niet, maar ook dat is nog niet heel vaak zo… 😉

En zo is er nog wel meer. En dat allemaal uitspreken hielp. Want ik weet ook wel dat het niet leuk is. En niemand zegt dat ik het leuk moet vinden, of dat ik alleen maar aardig mag zijn en niet mag klagen. Niemand, behalve ikzelf. En dat ga ik dus niet meer doen, heb ik die dag met hulp van een aantal mensen besloten. En ook dat hielp. Helpt.

En niet, dat het nu allemaal over is. Want het is ook niet leuk, dus ik mag balen. En huilen. Ik baal nog steeds. En er is geen dag dat er geen tranen zijn, al weet ik soms niet eens waarom. Maar het mag, ook van mezelf. En dat is vaak al genoeg. Want er zijn ook genoeg dingen die wel leuk zijn. Die waren er eerder ook al, en zag ik ook wel, maar omdat ik mezelf steeds meer in de weg ging zitten de laatste weken kwamen die een beetje in de knel…

En, gek genoeg, (of misschien juist ook wel niet) dit uit te spreken gaf rust. Geeft het nog steeds. Ik kan beter even zitten tussen dingen door. Rustiger lopen. Minder willen. Het fietsen op hometrainer overslaan die dag als ik al even naar buiten ben geweest op de loopfiets omdat het zonnetje net even scheen.. En het lukt niet altijd, maar ook dan kan ik het toegeven voor mezelf en denken, oké, dan lukt het nu maar even niet om vrolijk te zijn. Later vast weer wel. En als ik bezoek krijg en het kaarsje gaat ineens uit, kan ik het ook gewoon zeggen. En als Hans zegt, moet je niet eventjes liggen, niet denken ojee ik doe het weer niet goed, maar vaker ook denken, ja da’s eigenlijk wel een goed plan eventjes..

Ik ben me meer gaan verdiepen in mindfullness en daarover aan het lezen. Veel herkenning en dat helpt. Da’s fijn. Ik ga mezelf niet ineens heilig verklaren hoor, want het lukt beter maar het lukt niet altijd. 🙂 Maar ook dat mag dan maar. Gebeurt toch wel, even lekker chagrijnig zijn. ( Kan ik altijd nog gooien op ontwenning van de prednison, toch? 😉 )

Het lukt me beter om wat aardiger voor mezelf te zijn. En dat is eigenlijk wel een fijn gevoel. En ik blijf genieten van de groene waas die toch langzaam weer komt, en de (veel te weinige) zonnestralen als die er zijn.

Maar het is daarbij ook gewoon heel hard werken, iedere keer weer. En dat ga ik misschien ook wel wat meer laten zien.

0 notes

inekevermeulen · 5 years

Text

Overleven in de winter

December: koud, nat, donker, hate it! Vertrekken en thuiskomen in het donker, dat is toch gewoon vreselijk! Mijn kinderen hebben wel de tijd van hun leven: ze denken dat ze elke dag lekker laat mogen opblijven! Jammer genoeg trappen ze ’s morgens niet in het smoesje ‘het is nog nacht, kijk maar naar buiten’, nope, om zes uur staan ze naast ons bed, klaar om erin te vliegen. Vorige week heb ik ze wel eens kunnen misleiden. Manlief was er ’s avonds niet en eerlijk, ik was moe en wilde gewoon in de zetel ploffen. Dus om halfzeven heb ik hen meegedeeld: ‘het is al zeven uur, snel naar bed’! Waarschijnlijk had karma het in de gaten en werd ik gisteren ziek, de griep, of zo voelde het toch. Warm en koud, mottig, moe, wat een vreselijk gevoel! Dat ook nog eens in het weekend waarin er veel deadlines waren èn ik naar Bart Peeters zou gaan! Bart Peeters dan maar geluisterd op de radio terwijl ik wenend in de zetel lag. Vandaag was het al iets beter, ik voelde me niet meer ellendig, alleen nog vermoeid. Het deed me denken aan hoogzwanger zijn, ik kon me 10 minuten inspannen, (en met inspannen bedoel ik een boterham smeren of de was ophangen, geen toertje gaan lopen) daarna moest ik een uur gaan liggen.

Dochterlief had door dat ze niets aan mama zou hebben en besloot dan maar op eigen houtje dat ze bij haar nichtje/beste vriendin zou gaan logeren. Raar maar waar, daar kon ze wel flink eten en tot halfacht slapen. Van zoonlief had ik eigenlijk ook geen last, zijn nieuwste obsessie is namelijk niemand minder dan zijn papa. Hij is altijd al een papaskindje geweest, maar tegenwoordig is het echt erg. Als manlief naar het toilet gaat, hangt hij aan zijn been, wanneer we papa hebben afgezet aan het station, zucht hij op weg naar huis hoe hard hij papa al mist, wanneer papa even aandacht durft te geven aan zijn zus, komt hij ertussen. Kortom, mama is duidelijk overbodig. Papa moet zijn eerste plaats wel delen, niet met mij hoor, met Pokémon natuurlijk.

We proberen hem af en toe op andere gedachten te brengen door over iets anders te praten of ander speelgoed boven te halen, maar helaas, het enige wat er daarna uitkomt, is een weetje over Pokémon. Dochterlief is iets makkelijker te beïnvloeden. Ze wil gewoon alles wat ze op dat moment voor zich ziet. Een zin/vraag van dochterlief kan zijn: ‘Ik wil een boterham met choco mag ik cornflakes wil je me helpen met een puzzel waar is mijn tutje ik wil drinken?’. (ik weet niet welk leesteken ik hier moet zetten…) Ze praat de hele dag door, de héle dag, zeer vermoeiend!

Maar ik vind het fantastisch om te zien hoe ze nu zelf ideeën krijgen, waarvan wij het zaadje hebben geplant. Dat ze zelf om een fruitje vragen en geen koekje, of dat ze spontaan vuilnis rapen van de grond en het in de vuilbak doen, maar ook wel dat ze met een speelgoedstrijkijzer over de muur beginnen te schuren omdat ze dat nog nooit hebben gezien of dat ze je tegen je voeten geven als je per ongeluk het s-woord gebruikt.

Dat zaadje planten is ook wel een beetje beroepsmisvorming, als leerkracht is het ook geweldig om te zien hoe leerlingen zelf plannen, inzichten of ideeën krijgen, met een klein beetje aanzet. Dat ze enthousiast worden over een project omdat ze er zelf in geloven. Daarom doen we het toch, niet voor die woensdagnamiddagen vrij, die ‘maar 22 uur werken’ of al die vakanties! Maar allez, gelukkig is het bijna kerstvakantie, want ik begin wat moe te worden.

0 notes

gewoonkarin · 7 years

Text

Hoe ga je om met

“Het leven is drama.”

Dit is het motto van de levensworstelaar. Deze persoon ervaart veel drama en tegenslagen en is altijd bezig iets op te lossen. Ze ervaren het leven als lijden en begrijpen niet hoe ze dit kunnen veranderen. Veel van de uitdagingen creëren ze helaas zelf. Hun manier om naar dingen te kijken, maakt het moeilijk zich goed te voelen. Sommigen groeien na verloop van tijd verder en gebruiken hun levenservaring in dienst van anderen.

“Het feestje is nu!”

Dit is het motto van de levensgenieter. “Dood gaan we allemaal, dus kunnen we er maar beter een feestje van maken.” Deze mensen maken nooit plannen, maar leven bij de dag. Nu is er ergens een feest, nu is er ergens een barbecue – en ik was erbij! Levensgenieters leven intens, maar kunnen soms wakker worden en denken: “Wat heb ik nu eigenlijk bereikt?”

Deze teksten komen van een andere website (newstart.nl, vermelden is altijd aardig). Ik was op zoek naar hoe om te gaan met. Waarom de verschillen. De gemiddelde mens heeft de levensworstelaar en -kunstenaar in zich. De potentie is er in ieder geval. Ik zie het zelf ook niet altijd zitten, ik zie ook niet ieder moment het positieve van gebeurtenissen. Toch ervaar ik het drama niet als drama, hoe heftig en verdrietig het ook is. Ik kies ervoor om me goed te voelen in plaats van slecht. Je kunt best verdrietig zijn en een goed gevoel hebben op hetzelfde moment. Ik zwelg bij tijd en wijle ook heel graag. Bewust zwelgen in alle verdriet. Met mijn kop onder het grijs linnen in bed blijven liggen. Jezelf zielig voelen moet kunnen. Zielig doen is een ander verhaal. Van medelijden opwekkend gedrag word je niet gelukkig.

Na het levensverlies van de vader van mijn lief vond ik het moeilijk om het kleine moedertje van mijn lief alleen te zien, daar weg te rijden en haar alleen achter te laten. Hetzelfde kreeg ik bij ons pa, na het levensverlies van ons ma. Alleen zwaaiend in de deuropening. Hetzelfde en toch anders bij grote zus. Al staat ze alleen in de deuropening, ik weet dat er nog twee jonge mensen zijn in hun huis met eigen verdriet. Dat het een gedeelde reden heeft, zoals bij grote zus, verandert het eigen verdriet niet. Hoe ga je om met verdriet delen, ontzorgen, ontzien. Ik heb vertrouwen in wat komen gaat, het komt toch zoals het komt.

Vanzelfsprekendheden zijn weg. Niet iedereen wordt met 100 jaar dood wakker. Het heerlijke gevoel van onsterfelijkheid ben ik al lang geleden verloren. Het gevoel sterfelijk te zijn vind ik niet erg meer. Dood gaan we allemaal. Hoe ik omga met. Ik kan intens verdrietig zijn omdat ik zoveel gemis zie en mis, ik kan intens gelukkig zijn als ik naar onze liefjes kijk en ze samen hoor keuvelen, intens verliefd als ik naar mijn lief kijk als hij op de bank in slaap is gesukkeld. Ik ga intens om met. Laat het diep raken en uit mijn hart komen.

Ik maak het mooi als ik dat iedere dag laat en uit.

1 note · View note

stefselfslagh · 5 years

Text

Lieven Van Gils: “Een pitbull zal ik nooit worden.”

Dit interview verscheen op zaterdag 4 mei in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Nog één week en Lieven Van Gils (55) stelt zijn mandaat als talkshowhost ter beschikking. Wat hij na Van Gils & Gastengaat doen, weet hij nog niet. Maar dit wel: "Ik heb honger. Ik wil nog meespelen."

"Al vier jaar praat ik elke dag met mensen die in het brandpunt van de belangstelling staan. Ik hoef ze maar op te bellen en ze komen - meestal toch - aan mijn tafel zitten. Maar binnen een week heb ik geen enkele reden meer om die mensen te bellen. Ze zullen, net als de collega's waar ik zo graag mee samenwerk, van de ene dag op de andere uit mijn leven verdwijnen. Ik zal me uitgesloten voelen. En dat is best een akelig vooruitzicht."

Ik had verwacht dat Lieven Van Gils vragen over zijn nakende afscheid als Mister Talkshow zou pareren met stoerdoenerij als 'Jij denkt toch niet dat ik iemand ben die zich vastklampt aan een talkshowtafel?' Dat hij zijn toevlucht zou nemen tot gesprekstechnische uitwijkmanoeuvres en een verbale luchtbel bij elkaar zou keuvelen. Maar ik heb me om niets zorgen gemaakt: Van Gils houdt opendeurdag in zijn hart. En hij is er niet eerst als een maniak met de Swiffer doorheen gegaan: we bezoeken ook de minder smetteloze hoekjes van zijn ziel. 'Wat zou die Van Gils een goeie gast zijn in Van Gils & Gasten', denk ik al na vijf minuten.

Vanaf volgend weekend mag hij zich - panamahoed op het hoofd, Duvel binnen handbereik, streepje ambient op de achtergrond - aan het betere contempleren wijden. Maar eerst moet er nog even stug doorgewerkt worden. Lieven Van Gils wil zijn latenight-hoofdstuk op Eénin schoonheid afronden. Al was het maar, zegt hij, omdat het huidige seizoen van Van Gils & Gasten het beste is dat hij ooit gemaakt heeft. Hoe hij dat weet? Dankzij de Led Zeppelin-test.

"Er zijn avonden waarop ik na een uitzending in mijn auto kruip en zin heb om mijn stuur op te vreten. Omdat één van de gasten niet goed gekozen was, omdat ik zelf niet in vorm was, noem maar op. Maar er zijn ook avonden waarop ik in mijn auto stap, Led Zeppelin opzet en uit contentement keihard meebrul tot ik thuis ben. Wel, ik heb dit seizoen al beduidend meer Led Zeppelin-momenten gehad dan tijdens andere seizoenen."

Als Van Gils & Gastennooit beter was dan nu, waarom stopt Eén er dan mee?

"In december had ik een gesprek met Olivier (Goris, nethoofd van Eén en Canvas, red.). Hij zei dat het tijd was om Van Gils & Gasten een makeover te geven. En hij vroeg of ik nog zin had om daaraan mee te werken. Ik heb toen ja gezegd. Omdat ik Van Gils & Gasten alles goed en wel beschouwd nog niet beu was. Maar na de kerstvakantie ben ik op mijn beslissing teruggekomen. Ik dacht: 'Ik heb nu tien jaar voor Studio Brussel gewerkt, tien jaar sportjournalistiek gedaan en tien jaar talkshows gepresenteerd: het is een mooi moment om weer eens iets anders te gaan doen.' Een paar dagen later hebben we aangekondigd dat het huidige seizoen van Van Gils & Gasten het laatste zou zijn."

Was je beslissing om ermee te stoppen mee ingegeven door het succes van Gert Late Night?

"Nee. Dat succes is overigens relatief. Wij bereiken nog altijd meer mensen dan Gert en James. Maar eigenlijk mag je Van Gils & Gasten allang niet meer vergelijken met Gert Late Night. Gert maakt een evenementieel, reality-meets-talkshow-programma. Wij kiezen nog altijd voor een praatprogramma pur sang. Ik zal mijn zoon nooit in een bed leggen om hem te laten verrassen door Wendy Van Wanten."

Ten onrechte, vindt Isabelle Dams, hoofd ontwikkeling bij Vier en Vijf. "De klassieke talkshow met een tafel en een paar stoelen is ten dode opgeschreven", zei ze onlangs in Humo. "Het moet wilder en gedurfder." Wat denk jij?

"Ik betwijfel dat. Wild en gedurfd vind je overal: op alle websites, in alle tv-programma's. Misschien is het net aangewezen om de talkshow opnieuw uit te puren. Om weer te focussen op de essentie ervan: het gesprek in plaats van de tierlantijnen. De gedachtenuitwisseling in plaats van het spektakel."

Helemaal mee eens. Maar dan zullen talkshowhosts toch moeten stoppen met elke avond vijf praatgasten aan te slepen: aan een volle tafel wordt er doorgaans meer gekwebbeld dan gepraat. Zou Van Gils & Gast- enkelvoud - niet beter gewerkt hebben dan Van Gils & Gasten?

"Misschien. Maar met verschillende mensen tegelijkertijd een gesprek voeren, kan ook fantastische televisie opleveren. Vorige week had ik Jitske Van de Veire en Dorianne Aussems te gast. Ze vertelden heel openhartig over hun outing als lesbiennes. Doordat ze zo gul waren, zorgden ze ervoor dat ook de andere gasten, Boris Van Severen en Barbara Sarafian, in hun binnenste lieten kijken. Dat was mooi om te zien. Maar ik geef toe dat mijn gasten een gesprek soms ook een andere kant opsturen dan ik zelf wil. Vorige dinsdag zat Mark Coucke bij mij aan tafel. Ik was hem net aan het grillen over het falende transferbeleid bij Anderlecht toen Kristien Hemmerechts vroeg: 'Een transfer, wat is dat eigenlijk?' (lacht) Ik dacht: 'Kristien! Fuck, jong! Weer een minuut verloren! En ik moet Coucke nog vragen naar de lijken die in de Anderlechtse bestuurskamers uit de kasten vallen!' Wat later vroeg medegast Veerle Baetens of Anderlecht-speler Sanneh, die achter mij in beeld kwam, Romelu Lukaku was. Wéér tijdverlies. (lacht) Maar ook: wéér hilariteit. En dat is natuurlijk ook mooi. Als je praatgasten iedereen aan het lachen brengen, moet je hen vooral laten doen. Ook al had je zelf een ander gesprek in gedachten."

Tijd om een kat een kat en een shitload aan kritiek een shitload aan kritiek te noemen. Geen talkshow werd de laatste tijd vaker op de korrel genomen dan Van Gils & Gasten. Liep in de stoet van criticasters voorop: komiek Xander Derycke, die in deze krant zowaar een opiniestuk schreef om de belabberde kwaliteit van het Van Gils-merk aan te klagen. Ik vraag Lieven Van Gils of hij over een emotioneel immuunsysteem beschikt waarmee hij de vijandelijkheden heeft kunnen afweren.

"Niet echt", zegt hij. "De kritiek heeft er bij momenten stevig ingehakt. Op den duur leek het wel een nationale sport om naar Van Gils & Gasten uit te halen. Heel even dacht ik: 'Als dit blijft duren, hoeft het voor mij niet meer. Dit blijf ik mezelf niet aandoen.' Maar ik besefte ook wel dat ik niet flauw moest doen: wie aan het hoofd van een talkshowtafel gaat zitten, moet er maar tegen kunnen dat hij kritiek krijgt."

Verdedig je televisiekind nog eens voor het ter aarde wordt besteld. Ik vertolk de kritiek, jij reageert. Bedenking nummer één: Lieven Van Gils is niet kritisch genoeg. Hij is te zacht, te innemend.

"Ten eerste: je moet blijven wie je bent. Ik ben geen pitbull, dus ga ik er ook geen spelen. En ten tweede: door op een milde manier met iemand te praten, kom je vaak meer te weten dan wanneer je het fileermes hanteert."

True. Maar als één van jouw gasten - om acteur Sam Louwyck niet te noemen - aan jouw tafel komt declameren dat zijn vierde veroordeling voor rijden onder invloed het resultaat is van 'een heksenjacht', hoor je hem toch met een welgemeend 'besef jij wel wat je zegt?' tot de orde te roepen?

"Misschien had ik dat toen iets nadrukkelijker moeten doen, ja. Maar ik had er voor gezorgd dat er iemand aan tafel zat die nog veel beter geplaatst was om Sam te corrigeren: politierechter Kathleen Stinckens. Het is haar beroep om mensen als Sam Louwyck op hun plaats te zetten. Ik ging ervan uit dat ze hem met plezier zijn vet zou geven. Maar wat gebeurt er? Kathleen Stinckens behandelt Sam een stuk milder dan wij verwacht hadden. Waardoor het leek alsof we hem met zijn uitspraak lieten wegkomen. Je hebt gelijk als je zegt dat ik Sam dan maar zelf een verbale tik had moeten geven. Maar ik vind nog altijd dat het vooral Kathleen Stinckens is die de correctionele punten op de i had moeten zetten. Los daarvan: denk je nu echt dat ik na een uitzending nooit tegen mezelf zeg: 'Fuck, wat heb ik nu uitgekraamd?' Of: 'Fuck, welke kans heb ik nu laten liggen?' Tuurlijk wel. Ik doe het heus niet altijd even goed. Maar mag ik daarvoor op een minimum aan begrip rekenen? Ik maak al vier jaar een dagelijkse talkshow van drie kwartier. Waarin ik mezelf niet kan corrigeren, want er wordt in geen enkel gesprek geknipt. Dan is het toch niet onbevattelijk dat ik nu en dan een steek laat vallen? Jij interviewt ook mensen. Heb jij achteraf nooit het gevoel dat je nog meer uit een gesprek had kunnen halen?"

Elke keer, eigenlijk. En ik kan mijn gesprekspartner een dag later nog bellen om één en ander recht te zetten, jij niet. Kortom: point taken. Maar wat ik minder goed begrijp: waarom ben je op Eén niet wat vaker de geweldige interviewer geweest die je op Canvas was? Ik heb nog eens gekeken naar de aflevering van Reyers Laat waarin je Bart De Wever en Etienne Vermeersch interviewt. Daarin was je, met permissie, een heel andere Lieven Van Gils. Scherper, sneller, snediger. Zou het kunnen dat je je bij Eén teveel hebt aangepast aan je opdrachtgever?

"Je moet rekening houden met het publiek dat je wil bereiken. Als je voor Canvas werkt, mag je ervan uitgaan dat je kijkers geïnteresseerd zijn. Als je voor Eén werkt, moet je ervoor zorgen dat ze geïnteresseerd raken. En blíjven. Dat vereist een andere manier van interviewen dan destijds bij Reyers Laat. Als ik in Van Gils & Gasten Ilja Leonard Pfeijffer interview, moet ik hem geen vragen stellen over de structuur van zijn raamvertelling."

Maar moet je terwille van het grote publiek in een Ketnetkramp schieten? In Van Gils & Gasten zie ik je soms zo hard denken 'Ik moet zien dat iedereen mee is' dat er weleens iets geforceerds in je gesprekken sluipt. In Reyers Laatwas je meer ontspannen.

"Natuurlijk was ik in Reyers Laat meer ontspannen. Van Gils & Gasten is een veel moeilijker programma om te maken. Een talkshow op Eén presenteren, veronderstelt een spreidstand waar zelfs Nina Derwael moeite mee zou hebben. Van Gils & Gasten is noch een entertainmentshow noch een informatief programma. Het situeert zich daartussenin. Ik wil mensen én informeren én amuseren én ontroeren. Dat is het moeilijkste wat er is. Kijk, het klopt dat Canvas als zender dichter bij mezelf staat dan Eén. En dat een programma als Reyers Laat me paste als een handschoen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik mezelf in Van Gils & Gasten heb verraden. Ik heb over literatuur, theater en opera gepraat. Ik heb tegen de Eén-kijkers gezegd: 'Ga eens naar die tentoonstelling van Mark Rothko. Lees dat boek van Ilja Leonard Pfeijffer.' Dat is allemaal minder vanzelfsprekend dan het lijkt. Mag ik jou trouwens ook eens iets vragen?"

Natuurlijk.

"Vertel mij nu eens wat je goed vond aan Van Gils & Gasten. Doe eens iets onjournalistieks: zeg mij wat volgens jou de sterktes waren van ons programma."

Alsof journalisten hun pen voortdurend in gif dopen. Maar: fair enough. Ik vond jullie uitstekend wanneer jullie op de maatschappelijke agenda wogen. De uitspraken van dokter Johan Marchand over wiegendood hebben een belangrijk debat in gang gezet. De getuigenis van Julie Van den Steen over de moeilijkheden die ze had om een positief zelfbeeld te ontwikkelen, hebben de ogen van duizenden jonge meisjes geopend. Dat zijn verwezenlijkingen waar zelfs een programma als Terzake niet altijd prat op kan gaan.

"Fijn. Dank je. Nu mag jij mij weer interviewen."

Volgende week maak je nog vier afleveringen van Van Gils & Gasten. Wat ga je daarna doen? Een 'deuk in je zelfvertrouwen piekeren', zoals Thomas De Soete deed na het einde van Café Corsari?

(lacht) "Ik hoop van niet. Ik denk dat ik me de eerste weken bevrijd ga voelen. Ik zal nog eens kunnen koken voor mijn vrouw en kinderen, stel je voor. Maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik al snel wolken zal zien hangen. Er ligt voorlopig geen plan B voor me klaar. Als er niet snel iets op me afkomt, ga ik nerveus worden."

Wat zou je zelf het liefste doen?

"Voorlopig heb ik maar twee wensen. Ik wil bij voorkeur niet langer in het helse ritme van een dagelijks programma meedraaien. En ik zou graag de televisiestudio verlaten. Ik heb tien jaar lang studioprogramma's gepresenteerd. Het is tijd om opnieuw de wereld in te stappen. Maar zeg nooit nooit: misschien zien je mij volgend jaar toch weer achter een tafel zitten."

Je werkte mee aan de documentairereeks over Frank Vandenbroucke die momenteel op Canvas loopt. Je interviews in VDB worden door vriend, vijand en alles daartussenin geprezen. Heb je geen zin om een programma te maken als Karakters, waarin Ben Crabbé elke aflevering een sporticoon interviewde?

"Misschien wel, ja. Al ben ik allround genoeg om me ook buiten het terrein van de sport te begeven. We zien wel. Ik ga mezelf de tijd proberen te geven om me toch even over mijn toekomst te bezinnen. En om ook zelf een aantal programmavoorstellen te formuleren. Wie wacht tot hij gevraagd wordt, kan lang met zijn duimen zitten draaien."

Perceptie en realiteit: het zijn twee verschillende planeten. Lieven Van Gils lijkt meegaand, maar is in werkelijkheid passief-dominant (dixit zijn vrouw Inge). Hij lijkt lichthartig, maar heeft meer boeken gelezen dan al zijn collega's samen (dixit Mark Coenen.) Hij lijkt op een vijftiger, maar tussen zijn rimpels twinkelen eeuwige jongenstrekjes (dixit ikzelf). En hij lijkt bedaard, maar binnenin kolkt de onrust. Of vergis ik me?

"Toch niet. Ik ben vaak nerveus. Opgejaagd. Ik ben heel gretig, wil mijn tijd zo nuttig mogelijk besteden. De dag kan voor mij niet vroeg genoeg beginnen en niet laat genoeg eindigen. Wellicht leef ik sneller dan cardiologen verantwoord vinden. Maar ik zie eerlijk gezegd geen andere optie."

Vind je het leven met het verstrijken van de jaren makkelijker of moeilijker worden?

"Op mijn vijftigste verjaardag heb ik een tik gekregen. Ik besefte toen voor het eerst dat ik al langer geleefd heb dan ik nog te leven heb. Dat de toekomst niet langer a wide open road is. De tijd krimpt en dat is geen aangenaam gevoel. Maar gelukkig situeren de neveneffecten van mijn leeftijd zich vooral in mijn hoofd. Lichamelijk gaat alles nog prima. Ik heb een sterke motor. Je zal lang moeten zoeken om bij de VRT een doktersbriefje met mijn naam op te vinden."

Heb je de voorbije 55 jaar iets wezenlijks geleerd? Over wat denk je vandaag anders dan twintig jaar geleden?

"Ik heb geleerd om mijn pollekes te kussen. Dat kon ik vroeger niet. Ik ben een tijdlang ontzettend jaloers geweest. Op wat anderen hadden en ik niet. Op wat anderen konden en ik niet. Vandaag gun ik een ander zijn geluk. En ben ik blij met wat ik zelf heb. Wanneer ik donderdagavond - na een hele week programma's maken - thuiskom, trekken Inge en ik altijd een Duveltje open. We kijken elkaar dan recht in de ogen en zeggen: 'We hebben het goed, hè?' 'Ja, schat. We hebben het goed.' Dat luidop zeggen - bijna als een ritueel - is belangrijk. Je moet je zegeningen durven benoemen. Dat helpt om gelukkig te zijn."

Jij hebt natuurlijk makkelijk praten. Je bent een zelfverklaard zondagskind.

"Het moet inderdaad nog blijken of ik ook in tijden van tegenslag trouw zal kunnen blijven aan mijn 'count your blessings'-filosofie. Ik ben 55 en heb tot nog toe nauwelijks miserie gekend. Mijn ouders leven nog, ik heb geen scheiding moeten verwerken, mijn kinderen stellen het in alle opzichten goed, ... Ik besef dat dat uitzonderlijk is."

Je zoons zijn 15 en 19. Wat heb je van hén al opgestoken?

"Dat op tv komen niks voorstelt. Noah en Simon kijken nooit naar Van Gils & Gasten. Het zal hen worst wezen dat ik een talkshow presenteer. Ze herinneren me aan de relativiteit der dingen. En dat is goed."

Hoe noemen ze je programma? Oude Zak & Gasten?

"Nee, maar dat neemt niet weg dat ik in hun ogen wel degelijk een oude zak bén. (lacht) Simon, mijn oudste zoon, is fysiek al een stuk sterker dan ik. Als ik met hem vecht - spelenderwijs dan - voel ik dat ik hem niet meer aankan. Ik had verwacht dat die vaststelling mij een mentaal knakje zou geven. Maar het tegendeel was waar: het gevoel dat hij mij - als hij dat zou willen - tegen de vlakte zou kunnen werken, maakte me trots. 'Wow. You're a man now', dacht ik. Ik was ontroerd. Maar op het tennisveld win ik toch nog altijd van hem." (lacht)

Op Joe haalde je vorige zomer geëmotioneerd herinneringen op aan het Nick Cave-concert dat je ooit samen met Simon zag. Ik hoorde je praten en dacht: 'Lieven Van Gils is een weekdier.' En voor alle duidelijkheid: dat is geen scheldwoord.

"Natuurlijk ben ik een weekdier. En zeker als het over mijn kinderen gaat. Ik kan enorm geraakt worden door boeken of films die over de relatie tussen een vader en zijn zoon gaan. Dan kunnen de tranen zomaar - plets - op de bladzijde of de sofa vallen."

Mag ik je bij dezen suggereren om op Netflix naar The Pursuit of Happyness met Will Smith te kijken? De vaderlijke tranen zullen nauwelijks te stelpen zijn.

(lacht) "Ik zal er samen met Noah eens naar kijken. Hij is 15 en bijna net zo groot als ik, maar als we samen een Netflixke doen, vleit hij zich nog altijd tegen mij aan. Zalig is dat. Al vraag ik me op zo'n moment ook af: 'Hoe lang nog? Zal Noah op een dag niet aan de andere kant van de zetel blijven liggen?' Als het zover is, zal ik in stilte lijden en denken: 'Bon, al knuffelend naar een film kijken, behoort dus ook al tot het verleden.' (lacht) Stilstaan bij wat voorbijgaat: het hoort blijkbaar bij mijn leeftijd. Ik maak mij nu al zorgen over de dag waarop Simon en Noah het huis uit zullen zijn."

Gelukkig heb je naar verluidt veel vrienden om op terug te vallen.

"Ik heb nog altijd vrienden die ik al kende toen ik amper vijf was. In Hoogstraten, waar ik ben opgegroeid, maak ik al vijftig jaar deel uit van allerlei vriendenkliekjes. Met sommige vrienden ga ik nog steeds skieën, met andere ga ik op weekend in de Ardennen en met nog andere breng ik elk jaar oudejaarsavond door. Het klinkt als een Bond Zonder Naam-wijsheid, maar in vriendschap moet je investeren. Ik bel mijn vrienden regelmatig op. En ik probeer ze zo vaak mogelijk te zien. Als het aan mij lag, zou ik thuis elke avond vrienden ontvangen."

Van Gils & Gasten, editie Keerbergen.

"Zoiets, ja. (lacht) Er wordt vaak gezegd dat je je beste vrienden niet vaak hoeft te zien om ermee bevriend te kunnen blijven. Maar daar ben ik het niet mee eens. Vrienden moet je zien, horen en voelen. Anders zal er na verloop van tijd toch iets verloren gaan."

In de blessuretijd van ons gesprek komt hij nog even terug op het naderende einde van zijn talkshowdecennium. Hij vertelt dat het pas de laatste dagen tot hem doordringt dat hij straks geen programma meer heeft. "Ik heb lange tijd ontkenningsgedrag vertoond. Ik schoof mijn afscheid voor me uit. Maar nu ik voor de laatste week van Van Gils & Gasten sta, kan ik er natuurlijk niet langer om heen. Ik weet nu al dat ik donderdag overmand zal worden door emoties. Maar als ik melig word, is dat maar zo. Dat is toch één voordeel van 55 zijn: je trekt je daar allemaal geen zak meer van aan."

Om het met een quote uit Boyhood- nog zo'n mooie vader-en-zoon-film - te zeggen: You grow up the day you have you first real laugh. At yourself.

0 notes

chipmybrain · 6 years

Photo

Foto ingezonden door Floris Tenholter: “Stilte. In de Zwitserse Alpen hoor je alleen de wind (als het waait). Hier word ik stil van. De immense hoogte van de bergtoppen. En hoe puur de natuur is. Hier ben ik stil”.

Thema 3: Stilte

Wat betekent stilte voor mij? Bestaat stilte eigenlijk wel? Volgens Wikipedia (https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Stilte, geraadpleegd op 6 augustus 2018) is stilte de ervaring van geen enkel geluid, of de ervaring van zo weinig geluid dat het als volledig natuurlijk en rustgevend wordt beschouwd. Stilte kan echter ook als beklemmend of bedreigend worden ervaren.

Op het moment dat ik behoefte heb aan stilte, is het vaak al te laat. De behoefte aan stilte ontstaat bij mij na een drukke periode, een periode vol hectiek, sociale activiteiten en deadlines. Of na een periode van emotionele disbalans, als ik even niet meer weet welk gevoel nu goed is en welk gevoel niet. Zo heb ik twee keer een tiendaagse stilteretraite gevolgd om tot mezelf te komen. Om mijn innerlijke stem weer te kunnen horen, te kunnen vertrouwen op mezelf en de juiste keuzes te kunnen maken. Stilte was in deze tiendaagse retraite vooral stil worden vanbinnen, loskomen van zoveel mogelijk interacties met anderen en de buitenwereld. Geen verbale en non-verbale communicatie met medestiltebeoefenaars, geen contact via devices met de buitenwereld maar tien dagen in een serene, eenvoudige, sobere omgeving vertoeven om de stilte volgens het Boeddhisme te beoefenen. En wauw, wat was dat heftig! Wat is je geest gewend aan voortdurende gedachten en geluiden om daar dan vervolgens weer wat van te vinden en over te gaan tot actie! Bizar hoe lastig het was om stil te worden, in mijn geval vooral het stilzetten van mijn gedachten. Echte stilte kennen we eigenlijk niet, er is altijd geluid. Wel kennen we de momenten van natuurlijke stilte: alleen het geluid van de natuur horen. Ik ben door de jaren heen veel meer behoefte gaan krijgen aan stilte en door het beoefenen van meditatie en yoga daar ook vertrouwd mee geraakt. Het geeft mij kracht, bezinning, ruimte. Voor mij is stilte ook de stilte van de natuur. ‘Verstillen’ is voor mij de nieuwe stilte. En die ervaar ik op een rustige dag op het strand, tijdens een wandeling in het bos, met een kop thee in de tuin of op mijn yogamat in de Savasana (oftewel de Lijkhouding) in mijn eigen ‘womancave’; een veilige, rustige plek in huis voor mij alleen (met yogakussen, altaar, levensboom, favoriete ansichtkaarten en wierook).

Ook in gesprekken met anderen is het krachtig om stilte toe te passen. Niet direct reageren maar eerst voelen wat de woorden van de ander echt voor jou betekenen, geeft kracht in de relatie (in plaats van primair – patsboem – je tegenreactie eruit te gooien).

Ik kan me nog wel herinneren dat ik in een van mijn eerste salestrainingen ‘de kracht van de stilte’ leerde. Hoe je in een onderhandeling, door stil te vallen in een gesprek, enorm veel kracht (en macht) kunt uitoefenen. En hoe weinig we dit eigenlijk doen. Bewust al helemaal niet! Misschien alleen als we het antwoord op de vraag echt niet weten of we ons overdonderd of verlegen voelen in het gesprek. Zijn we stilte dan misschien ook een beetje verleerd?

Onze maatschappij en stilte

We hebben veel minder stilte (in letterlijke en figuurlijke zin) en het lijkt wel alsof we er steeds meer behoefte aan hebben. Er is bijna geen groter contrast dan dit: Er zijn steeds minder omgevingen waar het stil is en tegelijkertijd worden we daar zo onrustig van dat bijna iedereen met zijn eigen oordopjes/ koptelefoon rondloopt om zijn eigen geluid te maken. Het geeft ons blijkbaar een goed gevoel om ons eigen geluid te kunnen kiezen (of andersom: het irriteert ons als het geluid voor ons bepaald wordt). Dus om de geluiden die we niet zelf kiezen te omzeilen kiezen we ons eigen geluid en worden zo nog minder stil. Of worden we stil in ons eigen geluid? Als ik de tijdschriften, trends en cursussen rondom spiritualiteit, persoonlijke ontwikkeling, leiderschap, empowerment, gezondheid en geluk moet geloven, is stilte het thema nummer 1! Meditatie, ademhalingsoefeningen en yoga zijn niet meer weg te denken en komen in de essentie neer op hetzelfde: stil worden van binnenuit en daarmee onze essentie terugvinden. Van daaruit weer onze zintuigen gaan aanspreken: horen, proeven, ruiken, zien en voelen. Want vanuit de essentie van stilte komen de zintuigen tot hun recht en zijn ze niet een substituut voor het verlangen naar stilte.

Waar gaat het heen in de toekomst? Zullen er steeds meer bewuste stilteruimtes komen om de hedendaagse geluidsperikelen te compenseren? De serene binnentuinen, stiltecoupés, geruisloze auto’s en zelfs koptelefoons die stilte uitzenden zie je nu al als trends verschijnen. Dus ja, met de toename van onze wereldbevolking zullen we het gemis van de stilte van onze leefomgeving moeten gaan compenseren om te kunnen verstillen en om in onze kracht te kunnen blijven.

Wat betekent stilte voor jou?

Wanneer was jij voor het laatst stil of voelde je je stil vanbinnen? Was dit een plezierig of onplezierig gevoel en waarom? Kun jij de tijd ook even stilzetten in stilte en echt het hier-en-nu ervaren? Ik daag je uit om elke dag een momentje stil te zijn. Stil te midden van alle drukte (in de bus, wachtkamer) of aan het begin of het einde van de dag (in je bed voor het slapen gaan). Even niets dan stilte, je gedachten laten gaan, ze niet tegenspreken maar ze er gewoon laten zijn. Zet ‘de deksel van je hoofd’ maar open zodat gedachten doorgang kunnen vinden naar buiten toe en er ruimte ontstaat voor stilte. Is het ongemakkelijk voor je? Vraag je dan af waarom en vind een geluid dat misschien voor jou wel verstilling kan brengen (een speciaal muzieknummer, de natuur, het tikken van de klok). Het meditatieve van de stilte brengt je naar je essentie, wie jij bent en wilt zijn.

Namaste!

Oefening: Deze oefening kun je overal doen en ze kan zowel een minuut als een half uur lang duren. Afhankelijk van de tijd die je wilt besteden. Het lijkt eenvoudig maar het is tegelijkertijd het moeilijkste wat er is. Bedenk van tevoren dat er geen goed of fout bestaat in deze oefening. Het gaat om het avontuur.

Ga zitten in een gemakkelijke houding, of in een houding die je omgeving toelaat. (Om nu op de grond te gaan liggen in de trein is nu ook weer niet de bedoeling!) Sluit je ogen of concentreer je op een vast punt voor je… Luister naar de geluiden om je heen en benoem ze in je hoofd (ik hoor een auto, een huilend kind, de wind). Vind er niets van, benoem het geluid alleen zoals het is. Elke keer als je geneigd bent het geluid te beoordelen breng je het terug naar zijn oorsprong, zo wordt elk geluid een gegeven, een feit. Hierdoor wordt je brein stil, rustig. Je wordt stil in je brein. Lastig? Doe deze oefening meerdere dagen achter elkaar. Je brein is dit niet gewend. Realiseer je dat je minimaal tien dagen nodig hebt om nieuw gedrag aan te leren. Geniet van de stilte.

0 notes

panauslijn · 6 years

Text

Panaus daalt in….(1)

Met een licht schokje kwam de Boeing tot stilstand. Panaus keek naar buiten en toen naar haar. Ze had het druk met haar handbaggage. Heel even zag hij haar navel toen ze op haar tenen de rolkoffer boven uit het vak trok. Panaus bleef nog maar even zitten toen hij iets voelde onder zijn buik. Mrs Kerner was klaar om het vliegtuig te verlaten. Ze keek even over haar zonnebril heen naar hem en grijnste breeduit. We zijn bijna thuis Panaus, je zult het mooi vinden. Hij knikte en keek nog eenmaal uit het raampje. De letters ‘Tempelhof’ vielen extra op bij de ondergaande zon. Er kwam een bus aanrijden die pal voor hun neus stopte. Stap naar even opzij Panaus, onze eigen taxi komt zo. Verbaast keek hij haar aan maar deed toch maar wat ze zei. Er kwam nog een bus en toen alle passagiers ingestapt waren en wegreden stonden ze alleen naast de trap. In de verte kwam een witte mercedes aan. Panaus keek even naar Gabrielle. Ze beantwoordde hem met een spontane kus…Ik ben blij dat je met me mee bent gegaan naar Duitsland. Panaus bedacht zich dat hij nou niet echt veel keuze had. Hij zag het maar als een nieuwe start, een nieuw avontuur. De ‘Merc’ stopte en de achterdeur zwaaide open. Er sprong een dame uit die op Gabrielle afrende….Gabrielle stond al met haar armen wijd in de lucht te gillen. De vrouwen vlogen in elkaars armen. Innig zoenden ze elkaar vervolgens en daarna nog een keer.. Panaus stond er een beetje verloren naast. Ze lieten elkaar los en spontaan stak ze met een grote brede glimlach haar hand naar hem uit. Velmoria Backenbach, en jij moet Panaus zijn…Toch? Welkom in Duitsland. Hij blooste hevig toen ze hem drie dikke zoenen gaf…Panaus haperde heel even en bedacht zich toen dat hij op slag de vrouw van zijn leven had leren kennen….Arme Panaus.

Gabrielle stapte in en Velmoria keek hem glimlachend aan. Jij mag in het midden zitten, heb jij even mazzel. Hij ging naast Gabrielle zetten en de gastvrouw jumpte lenig naast hem neer. Dirk, rijden maar. Ze reden naar een aparte uitgang en nog voor Panaus zijn spiksplinternieuwe paspoort kon pakken wuifde de douane dat ze mochten doorrijden. Gabrielle legde haar ranke hand op zijn bovenbeen en keek hem liefdevol aan. We gaan er wat moois van maken Panaus. Velmoria legde haar hand op zijn andere bovenbeen. We zijn over een half uurtje in Berlijn. Spannend of niet, voor het eerst zo buiten Amerika? Panaus knikte en dacht alleen, wat heeft ze warme handen. Hij probeerde aan van alles te denken behalve aan de beide handen op zijn bovenbeen. Ze voelden als boeien. Maar dan ook een fijne manier. Gabrielle haalde haar hand van zijn bovenbeen en grabbelde even in haar tasje. Velm, ik heb wat voor je. Er kwam een klein doosje tevoorschijn en Velmoria sloeg hard op zijn bovenbeen. Heb je het gevonden? Echt waar? Ze sloeg nog een keertje op haar eigen en zijn bovenbeen….Geweldig! Panaus keek een beetje beduust naar beneden….Zij gierde het uit van de pret….Hij had geen idee, maar was heel blij dat ze het niet zag.

De witte sedan stopte zonder dat het doosje was geopend. Velmoria en Gabrielle waren door het dolle. De ene anekdote was nog hilarischer dan de andere. Panaus moest regelmatig toezien dat de dames nu bij elkaar op de bovenbenen zaten te meppen van het lachen. Het was een beetje ongemakkelijk om tussen twee uitgelaten vriendinnen te zitten die elkaar al heel lang niet gezien hadden. Voyeuristisch bijna. Dirk keek eens achterin. Panaus keek hem aan en haalde de schouders wanhopig op. Gabrielle stootte hem plagerig aan. Dat zag ik jongetje….En knikte lachend naar de chauffeur. We zijn zover Dirk. De achterdeur zwaaide open en Velmoria stapte op de rode loper. Panaus keek recht in de tientallen flitsers. Toen stapte Gabrielle uit. Er ging een storm van luide stemmen op…Nena, nena, hier! Welkom thuis! Nena, foto? Het hield aan tot ze de lobby van het Waldorf Astoria ingelopen waren. Er stond een keurig nette heer die hen hartelijk begroette. Goede reis gehad mevrouw Kerner? Panaus keek zwaar onder de indruk om zich heen. Velmoria legde haar hand in zijn onderrug en nam hem mee naar de lift. We gaan alvast naar de dertiende. Gaby zal zo ook wel komen. Ben je moe? Heb je honger? Panaus stapte de lift in en keek tegen zichzelf aan. Hij zag er inderdaad afgepeigerd uit. ‘Ik wil eigenlijk heel even liggen’. Velmoria aaide even over zijn onderrug. Ik snap je helemaal. Het is niet altijd zo’n circus hoor. Even doorbijten, overmorgen kun je bijkomen bij mij thuis. Panaus keek even verbaast naar Velmoria. Lang verhaal, krijg je vast nog wel te horen binnenkort. Ik ben blij dat jullie er zijn. Ze keek hem toen in de ogen. Ik ben blij dat jij er bent. De liftdeuren gingen open en ze stapten op het rode hoogpolige tapijt. Hij liep achter haar aan naar kamer drie. Zijn nieuwe koffer gevuld met allemaal nieuwe kleding stond al binnen. Welkom in Berlijn Panaus, maak het je gemakkelijk. We zien elkaar over een uurtje of twee in de lobby. Ow, ik ben zo vrij geweest om toch wat eten voor je te bestellen. Ze zullen het zo wel komen brengen…Tot straks lieve Panaus. We gaan het leuk hebben samen. Panaus dacht niet eens na over de woorden, hij was al op het immense bed gevallen. Voorover met zijn armen gespreid.

Er werd geklopt op de deur. Er werd nogmaals geklopt op de deur. Panaus schrok wakker en strompelde slaapdronken naar de het geluid. Hij deed open en zag een kar vol lekkernijen…En het doosje met een brief. Het meisje liep voor hem uit de kamer in. Ze was knap en rook heerlijk. Toen ze wegliep keek hij nog steeds slaapdronken maar toch anders naar haar wiegende heupen. ‘Misschien moet ik eerst maar eens een koude douche nemen’. Lachend gooide hij zijn kleren wild door de kamer. Voor het eerst genoot hij met volle teugen. Wie had drie maanden geleden bedacht dat hij in europa terecht zou komen? Hijzelf niet tenminste….Hij was voor het eerst in zijn leven blij. Blij met de vrouwen die hij tegenkwam. Geen minachting meer, geen denigrerende opmerkingen, geen afwijzingen aan zijn adres. Panaus voelde zich voor het eerst gewaardeerd….En toch bleef er ergens achterin zijn hoofd wat knagen. Het leek gewoon te mooi om waar te zijn….

Klone

0 notes

sanneopsicilia · 8 years

Photo

Ciao ragazzi e ragazze!

En toen moest ik opeens mijn normale leven hier in Italië weer oppakken.. Toen ik maandagochtend wakker werd was het erg stil en wanneer ik savonds thuis kwam in huis, rook ik Ardi zijn parfum nog altijd in huis. Nu moest ik me weer gaan beseffen dat hij er niet meer is. Hij is gewoon al op bezoek geweest. Zo vreemd, je leeft zo naar die week met zijn tweeën toe maar dan opeens vliegt die week voorbij en is die alweer in Nederland en zul je elkaar weer voor langere tijd niet zien. Ik had deze dag ook moeite met het feit dat ik in Italië zit voor langere tijd en verlangde voor het eerst even naar thuis.

Maar na een aantal dagen heb ik me gewoon weer bedacht, voordat Ardi langs kwam, dat ik het ook kon en plezier had. Dat ik genoot van elke dag hier en dat ik weet dat ik dit nu ook weer ga doen en ook kan. En dat is me ook weer gelukt! Ik ben terug in mijn oude ritme, zie weer in wat voor een mooie kans dit is en hoe gelukkig ik me hier eigenlijk voel!

Daarom ben ik met Benthe uiteten geweest op maandagavond. We kwamen van stage af en zeiden tegen elkaar, we gaan uiteten! We vonden dat we dit wel een keer verdiend hadden. Dus we zijn weer gaan eten bij Galloway! Echt een aanrader!

De rest van de week zijn er weinig bijzondere dingen gebeurd en hadden we alweer weekend. Vrijdag hadden we vrij en was het 18 graden, dus we zijn in de zon gaan liggen. Vroeg uit bed gegaan, goed ontbeten en wat fruit gemaakt en we zijn de rest van de dag niet meer van het balkon afgekomen. We hebben echt het geluk dat de zon goed staat. Want wij kunnen de zon zien opkomen en weer zien onder gaan! Onze bikini lijntjes beginnen nu langzaam te komen!

Vrijdag was ook mijn vader jarig. Hij is 51 jaar oud geworden. Ik heb hem daarom dan ook een kaartje gestuurd omdat ik hem wilde laten weten dat ik wel op deze dag aan hem denk. Hij bedankte me dan ook voor de prachtige kaart! Later kreeg ik een berichtje van thuis of ik al gegeten had met Benthe en dit hadden we nog niet, dus we kregen wat geld om voor mijn vader zijn verjaardag gezellig uiteten te gaan! Ik heb voor dat we uiteten gingen nog even gefactimed met thuis en de hele familie zat in de woonkamer! Ik heb echt genoten van de reacties van mijn familie, allemaal enthousiast, nieuwsgierig en aan het zwaaien naar mij! Ik heb mijn opa en oma’s weer even kunnen zien, ooms en tantes, mijn nichtje en neefje en natuurlijk mijn ouders en broer! Ben ik er toch nog een klein beetje bijgeweest!

Benthe en ik zijn uiteten geweest bij een klein Italiaans restaurant dichtbij Teatro Massimo. Als je op de foto kijkt kun je Teatro Massimo ook zien! Een super plek om uiteten te gaan! Na het eten liepen we door de stad en er waren weer straatmuzikanten! Ze deden allerlei verschillende bekende nummers spelen en de zanger kwam nog naar ons toe om te vragen waar we vandaan kwamen en of we mee wilden zingen. Dit hebben we dan ook even gedaan!

Zaterdag zijn we naar stage geweest en toen we naar huis gingen kregen we een hele grote zak vol met gepelde mandarijnen! Stage had zakken vol gekregen en daarom mochten wij er één mee naar huis toe nemen. Het verschil qua smaak is groot, er zit zoveel meer smaak aan een mandarijn hier maar ook veel meer pitten in één klein stukje mandarijn. Soms wel 3 of 4.. Toen we erover straat mee liepen naar huis toe, ging elke Italiaan over onze zak met mandarijnen praten. Want het woord ‘mandarino’ kunnen we zeker wel verstaan..

Blijkbaar was het erg bijzonder om te zien. In de avond zijn Benthe en ik samen met onze andere klasgenootjes Tessa en Roby naar één van de populairste uitgaansplekken in Palermo geweest. We liepen in het donker, door smalle steegjes en hoe verder je door de steegjes liep, hoe meer mensen je zag en hoe meer muziek je hoorde. En uiteindelijk kom je uit op een groot plein. We waren hier kwart over 12 en toen stonden er allemaal tafels en stoelen op het plein waar de mensen drankjes aan drinken. Maar om half1 komen de mensen van de pubs naar buiten toe en halen alle tafels en stoelen weg. Het plein word omgetoverd tot dansvloer en uitgaansplek. Vanaf 4 hoeken hoor je muziek en er staan dan ook grote boxen. Je staat tussen allemaal huizen die er vervallen uitzien en waar graffiti op de muren zit. Ik heb nog nooit zo’n plek gezien! Het lijkt net of je in een film zit.

Er wonen ook gewoon mensen rond dit plein en een oude vrouw stond vanaf het balkon mee te dansen. Ik schat dat zij zeker al rond de 60 jaar oud is maar de heupjes deden het nog goed! Dit kun je ook een klein stukje zien op een GIF dat ik toegevoegd heb bij de foto’s.

Ookal is het een plek waar verschillende afkomsten bij elkaar komen, wat echt mooi is om te zien, want dit zag je minder bij de andere clubs, maar wij als Nederlanders zijn hier wel opvallend. Ik hoop ook als wij er vaker komen dat mensen ons gaan herkennen en ze ons niet meer zoveel zullen aanspreken. Je komt er desnoods om uit te gaan en het gezellig te hebben met de meiden en niet om continu te beantwoorden waar je vandaan komt etc. Sommige mensen hebben dan ook geen grenzen ook wanneer je je eigen grens aan de persoon aangeeft! Maar ondanks dat, was het echt een geslaagde avond en zullen we er zeker vaker heen gaan! Aan de muziek mag wel nog iets gedaan worden trouwens, want we merken heel erg dat ze hier meer muziek luisteren van een paar jaar geleden dan van tegenwoordig..

Zondag hebben Benthe en ik uitgeslapen en hebben daarna weer aan onze examen boekjes gewerkt, dit moet natuurlijk ook gedaan worden. Het is nooit echt top om aan school te werken maar door dat je in een ander land zit, waar dus op anderen manieren gewerkt word, is dit wel veel interessanter om over te schrijven. Ik denk ook echt dat wanneer Benthe en ik klaar zijn met de examen boekjes dat we oprecht trots zijn!

Nu zijn jullie weer helemaal bijgepraat tot aan een week geleden! Dus mijn volgende blog zou dan ook over deze week gaan! Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden om te lezen en dan zeg ik jullie, fino alla prossima volta!

Heel veel liefs

#gif

7 notes · View notes