#En over een week is het blijkbaar het perfecte moment

[offtoljubljana]

99. Nul besmettingen, nul doden

18/05/2020

Niet veel te zeggen vandaag, dus dit blog post gaat grotendeels over hoe Slovenië nu alles aan het versoepelen. Geen muziek vandaag, maar ik ben naar DanAndPhilGames video’s aan het luisteren, want het is de perfecte mix tussen “free serotonin” en “free suffering”.

Vanochtend werd ik rond 7:30 wakker, want mijn “gordijn” is gewoon aan het falen. Er moet nieuwe duct tape komen. Rond 8:00 was er beweging en later kwam ik er achter waarom. Rond 10:30 lag ik nog steeds in bed (ik was moe, want ik heb weer eens zitten lezen t/m 3:00...).

Vandaag was ook de laatste les GLINT en we moeten dus volgende week onze camera’s en microfoons aanzetten tijdens het examen, anders mag je het niet maken. Faculty of Arts is minder relaxt vergeleken met Faculty of Social Sciences.

Nou, mijn camera doet het al maanden niet. Daar kwam ik dus de laatste paar weken achter. Het werkte niet op Zoom, niet op Hangouts, niet op Teams, niet op Skype en ja, waarschijnlijk ook niet op Discord. De settings klopten wel allemaal, dus ik had gewoon geaccepteerd dat er iets mis was, maar nu had ik dus een probleem.

Shit.

Toen zei een andere student in de chat dat diegene hetzelfde probleem had. Blijkbaar is er een toets op je toetsenbord dat je camera ook nog blokkeert. Ja, die stond dus uit. Alles is gefixt, dus tijd voor tentamen volgende week.

***

Wow ik ben al bijna 40 minuten aan het schrijven, want ik ben de hele tijd afgeleid door de video’s in de achtergrond. Anyway, het examen is dus geregeld. We hebben de documentaire The Celluloid Closet gekeken en die documentaire heb ik al langer willen zien. Het was heftiger dan gedacht. Jonathan moest na de les een rondje gaan lopen om alles te verwerken.

Verder heb ik Victor op Facebook gevonden. Hoera.

En dat was mijn dag. Nu op naar Slovenië. Gisteren zijn er geen nieuwe besmettingen en geen doden bijgekomen.

***

10 minuten verder en please, please kijk deze video. Het is te erg voor woorden.

***

Wow, oké het is 22:56. Ik begon met het schrijven rond 22:00. Ik heb toch maar muziek opgezet, dus ik heb mijn nieuwe playlist pink opgezet. Ik weet niet hoe ik deze playlist het beste kan beschrijven dan: opzettelijk shit nummers die ook heel upbeat zijn.

Eh, jullie moeten na 99 blogposts inmiddels wel gewend zijn aan mijn inconsistentie en rommeligheid.

Goed, dus het gaat opmerkelijk goed hier in Slovenië. Op dit moment kan ik beter focussen op wat nog dicht is, want die lijst is veel korter. Het land is nu dus grotendeels over de lockdown heen. Toerisme begint ook weer en nu wordt er natuurlijk veel focus gelegd op het binnenlandse toerisme. De grenzen mogen dus open voor EU burgers, maar daar is een beetje verdeeldheid over.

Cristina zei gisteren ook al: het is logisch dat ze een duidelijke regel moeten handhaven, maar het is eigenlijk niet logisch. Je burgerschrapstatus heeft namelijk geen effect op of je wel of geen Corona kan krijgen en verspreiden. Zelf zei ze ook dat ze dus blij is dat ze nog steeds Spaans burgerschap heeft, want anders waren de regels totaal anders geweest voor haar, terwijl ze in dezelfde situatie zit als ik.

Maar even terug naar het binnenland. Wat is er nu nog dicht? De enige faciliteiten die gesloten moeten blijven, zijn accommodatiefaciliteiten met meer dan 30 kamers, accommodatie voor spa’s, wellness- en fitnesscentra, zwembaden, waterparken en nightclubs.

Yup. Voor de rest is alles in dit land vanaf vandaag open. Natuurlijk zijn er hygiënische regels en maskerplicht en je moet afstand houden bla, bla, bla, na twee maanden weten we inmiddels wel hoe dit werkt. Ik verwacht niet al te veel drukte in binnendelen van restaurants en bars, want mensen zijn nog steeds niet mega comfortabel. Dit baseer ik op de lege bussen die rijden met 30% capaciteit. Ik weet niet waar ik dat getal vandaan heb. De site van het ov, oftewel LPP, is alleen in het Sloveens. Of eigenlijk: de Engelse site heeft geen extra informatie. Yay.

Een ander groot ding is dat vanaf vandaag de ban op grote groepen is versoepeld. Voor vandaag mochten maar maximaal 5 - 10 mensen bij elkaar komen in de buitenlucht en dat is nu vergroot naar 50, maar alleen als de door de gezondheidsautoriteiten aanbevolen veiligheidsafstand kan worden gegarandeerd. Concerten, feesten en soortgelijke evenementen blijven dus nog steeds verboden. 

Ook blijven sport stadiums dicht voor toeschouwers, maar (team-)sporten en sportevenementen mogen wel weer doorgaan. Bovendien is het weer toegestaan om te trainen in binnenfaciliteiten, met uitzondering van fitness- en wellnesscentra en zwembaden, want die zijn dus nog steeds dicht.

Dus dat is de situatie. Nu gaan we over naar stap 2: kijken wat er gaat gebeuren. Ik hoop gewoon zo erg dat dit goed gaat. Mensen zijn moe en geïrriteerd en nu gaat alles eindelijk weer open. Cristina zei ook al: als we nu weer op lockdown moeten, gaat het misschien moeilijker. 

Het is echt het idee van de prijs voor je neus hangen en het dan weer weghalen. Natuurlijk wilt niemand dit, maar wat moet dat moet. Plus, ik denk dus dat mensen niet snel bereid zijn om nog een keer de lockdown te doen.

En natuurlijk is er de vraag over hoe dit mensen gaat veranderen. Cristina vindt de gedachte om zonder hand sanitiser de deur uit te gaan heel eng. Ik ben inmiddels ook er aan gewend een mondkapje bij me te hebben. Mensen zijn soms ook wel schuw als anderen dichtbij gaan zitten.

Dus dat is het nu hier.

.... cats.

[muisjee]

Niet verzonden brief (23)

Jij, 

Niet cursief want jij bent niet lief. 

Op het moment van schrijven hebben we al negentien dagen geen contact meer en het is niet dat ik je mis, maar ik voel wel enorm de behoefte om dingen van me af te schrijven want jij deed niet eerlijk. Jij deed niet aardig. Je deed eerder egoïstisch en vooral heel erg kut. Je had nul recht om zo boos op mij te worden. 

Als ik terugdenk aan het laatste gesprek tussen ons, ben ik blij dat ik jou niet meer in mijn leven heb. Dat er weer een lege plek is die opgevuld kan worden door iemand anders die wel weet hoe de dingen werken. 

Een aantal jaren geleden lieten we elkaar gaan en daar hebben we allebei sorry voor gezegd een tijdje geleden. Dat zorgde er niet meteen voor, althans niet bij mij, dat ik je meteen weer met open armen wilde ontvangen in mijn leven. Dat is iets wat je nog even moet weten. Ik was perfect gelukkig geworden in die jaren waarin jij niet aanwezig was. En in die jaren waren de gevoelens die ik voor jou had, volledig weggevaagd. 

Begrijp me niet verkeerd, ik had van jou begrepen dat het goed met je ging en daar was ik serieus oprecht blij om want ik gunde jou zoveel liefde en mooie dingen. Het is alleen jammer dat jij die liefde en mooie dingen van mij verwachtte en dat was niet per se wat ik ermee bedoelde. 

Je werd ontzettend kwaad omdat ik met iemand had afgesproken. Hij en ik hadden het niet eens gezien als date, maar jij blijkbaar wel. Hij en ik hadden alleen maar een wijntje gedronken in de stad en jij begon meteen te gillen over dat je het gemeen vond dat ik wel met hem op date ging en niet met jou. Je was boos omdat ik jou had afgewezen, omdat ik liever nog even met jou wilde blijven praten via social media. Het is namelijk zo dat wij elkaar totaal niet meer kenden na jaren van geen contact. 

Je had een rottige week gehad en je gaf mij daar de schuld van. Ineens was alles mijn schuld, tenminste zo leek het. Ik was de schuld van jouw depressie. Ik was de schuld van jouw gedachten op dat moment. Ik was de schuld en jij had nul recht en reden om die schuld op mij te schuiven. 

Toen we elkaar uit het oog verloren, een x aantal jaar geleden, ben ik verder gegaan met mijn leven en toen jij weer in mijn leven kwam, deed ik niet anders. Ik ging verder, zonder jou. 

Doe niet alsof je me kent en doe niet alsof ik ook maar iets van schuld heb aan jouw depressie want we weten allebei dat dat niet waar is. 

[overwijs]

Dag 174 – “Bewegen is gezond” en “Fitlala”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van vrijdag 29 januari.

Het was vorige week dinsdag toen een collega opeens tegen mij zei: “hoe blijf jij eigenlijk in beweging, Milou?”. Met oprechte interesse keek hij mij aan bij deze vraag. Een stilte viel. Ik doe namelijk he-le-maal niets aan sport op het moment. We wandelen niet, wat dat doet iedereen al en het moet juist rustig blijven op plaatsen.

Zoals de meeste mensen weten, die mij kennen, heb ik níets met sporten. Ik weet dat het moet, voel me vaak beter als ik het gedaan heb maar ik het nooit, maar dan ook echt nooit, uit mezelf zin om te sporten. Toch is mijn sport wel een van de dingen die ik het meeste mis, hockeyen doe ik namelijk niet om te sporten maar voor het spelletje maar met name nog de gezelligheid. Het belangrijkste deel van mijn sociale contact heb ik dankzij mijn sport, training en een drankje op donderdagavond, wedstrijd en blijven hangen met bitterballen op de zondag en vaak tussendoor zagen we elkaar nog op vrijdag- of zaterdagavond voor een feestje of een borrel.

Het drankje na afloop viel als eerste weg, samen met de wedstrijden en daarna volgde het trainen al snel. Althans eerst voor mij en later pas voor de rest. Toen Rutte in oktober zei dat er geen teamsporten meer gedaan mochten worden, dus ook geen tennis dubbel, maar je wel met vier buiten mocht lopen was voor mij het trainen gedaan. Het leek mij logisch. De bond, zoals alle organisaties, ging op zoek naar mogelijkheden om toch iets te organiseren en toen kwamen er trainingen in groepjes van vier. Voor mij was het de grens op zoeken en ik deed het niet, wel organiseerde ik het voor mijn teamgenoten en stuurde ik wekelijks de groeps- en tijdsindelingen via Whatsapp naar mijn team.

Echt sporten heb ik daarom al maanden niet gedaan. Opruimen, verbouwen, sjouwen, werken, fietsen van school naar huis, dat wel. Ik weet dat het moet, ik wil ook dat ik het doe maar ik kan mij daar gewoon niet toe zetten na een dag werk. Juist dáárom ben ik ooit een teamsport gaan doen, de stok achter de deur.

Bij docenten overal in het land werden er tegelijkertijd ook initiatieven ondernomen om de pubers in beweging te houden. De meeste scholen verzorgden geen afstandsonderwijsgymnastiek, maar een groep mentoren verspreid over het land deed hier wel wat aan. Sporten tijdens mentoruur, uitdagingen via diverse sportapps (waardoor er meteen weer een privacy-rel ontstond, zoals altijd) en ga zo maar door.

Na de vraag van mijn collega stond ik niet te lang stil bij het gebrek aan beweging bij mezelf, maar ik dacht meteen aan mijn leerlingen. Na kort overleg met mijn mentor-buddy hebben we daarom iets in gang gezet, natuurlijk waren er nog genoeg leerlingen die wel naar hun sport mochten gaan maar voor veel kinderen is gym op school en fietsen naar school het enige wat ze deden aan sport.

We gaven vorige week vrijdag huiswerk op voor mentoruur vandaag, verzin een sportieve challenge voor je klasgenoten. Zoals een goede puber betaamt werd er weinig gehoor aan gegeven, want het voelt immers niet als “echt” huiswerk. Toch kregen we een paar ideeën binnen. Perfect, want nu konden we aan het sporten zetten, maar wel vanuit hun eigen klas en niet per se vanuit ons.

Heel hypocriet begon ik een praatje over de positieve effecten van sporten op je welzijn, fysiek en mentaal met nog een hoop waardevolle bla bla bla. Daarna introduceerde we het idee van één van de leerlingen, we zouden het volgende gaan doen: 5x opdrukken, 5 burpees (autocorrect maakt hier trouwens burgers van, daar ben ik dan weer meer van) en 10 jumping jacks. Het plan was dat hij het zou uitleggen en voordoen maar dat voelde toch nog wat spannend voor hem, was onze inschatting. Dus ik vertelde en mijn collega deed voor, gelukkig maar want mijn uitleg was blijkbaar helemaal geen burpee maar een andere oefening (al denkt mijn collega dat wat ik vertelde helemaal niet bestaat). Daarna kregen de leerlingen de tijd hun camera anders neer te zetten en aan de slag te gaan.

Zo zag ik een grote groep leerlingen, en mijn collega, in beeld hun oefeningen doen. Ik probeerde in de gaten te houden dat iedereen mee deed, iets wat niet te combineren viel met opdrukken. Helaas… Om de schijn toch nog op te houden stond ik buiten beeld en zwaaide ik af en toe mijn hand langs de camera om te doen alsof ik bezig was met jumping jacks.

Naast de schaamte voor mijn eigen gedrag, vond ik deze les goud waard. Ze waren voor een keer echt actief bezig tijdens de online mentorles. Ik had nog wel meer willen doen maar het was alweer tijd voor het volgende huiswerk. Via Teams hadden wij een opdracht aangemaakt waar de leerlingen een kort filmpje moeten plaatsen van hoe zij komende week sportief bezig zijn geweest. Een vrije en open opdracht, ook het idee van één van de leerlingen.

Ik ben nu al benieuwd naar het resultaat, zeker omdat ik vanavond al een ‘vlog’ ontving van twee leerlingen (niet zichtbaar want hartstikke donker) die vertelde over hun voetbaltraining van vanavond. Weer brengt afstandsonderwijs mij op een bepaalde manier en momenten ook dichterbij de leerlingen. Zoiets had ik namelijk anders nooit gedaan, en in mijn ogen misschien ook wel niet kunnen doen. Dit wordt een uniek inkijkje in hun sportieve activiteiten maar ook in hun creativiteit. Als ze zo sportief zijn om dit huiswerk wel te doen dan… Zo zie je maar, dat sporten ook goed is voor mijn mentale gestel. Een lach op mijn gezicht.

Want bewegen is gezond.

Doe je handen maar omhoog en zwaai van links naar rechts

Van links naar rechts we gaan van links naar rechts.

En we klappen klappen klappen klappen op de beat net als de rest,

Want bewegen is gezond.

Doe je handen maar omhoog en zwaai van links naar rechts

Van links naar rechts we gaan van links naar rechts.

En we springen springen springen springen in de lucht

Net als de rest,

Want bewegen is gezond.

Doe je knieën maar omhoog, oh oh

En draai je armen in het rond, oh oh

Zet je handen op je heupen, oh oh

En stamp maar lekker op de grond, oh oh

Doe nu je vingers op je hoofd en move move

En beweeg van rechts naar links, ja move move

Maak je schouders lekker los en move move

En geniet van deze groove, deze groove groove

…

Is maar alleen, dus doe maar mee

Twee: zijn jij en ik, dus doe maar mee

Drie: wordt al gezellig, doe maar mee

Vier: maakt meer plezier, dus doe maar mee

Is iedereen er klaar voor ...? YEAH YEAH!!

Okay dan tellen we nu af: 5-6-7-8

…

Oh oh oh oh oh oooooh

Oh oh oh oh oh oooooh

Want bewegen is gezond.

We swingen ons Fitlala

We zingen ons fit ja ja

We springen lekker in het rond

Yes, daarom - parompompom

We joggen ons Fitlala

We bouncen ons fit ja ja

We springen lekker in het rond

Yes, daarom – parompompom

He', kom je mee? (kom je mee?)

Buitenspelen (buitenspelen)

Doe ook mee (doe ook mee)

Kom erbij, want samen spelen

Maakt ons blij (maakt ons blij)

Even buigen, even strekken

Al je spieren goed uitrekken

So here we go

Handen omhoog, van links naar rechts

Ja, we gaan van links naar rechts

Spring open dicht, open dicht

Met een lach op je gezicht

Jog maar mee, ja jog maar mee

Jog maar lekker met ons mee

Bewegen moet want dat is echt goed

De liedjes bekijken doe je hier: https://youtu.be/QUMygc3_JWA en https://youtu.be/ho9CfacTxpA

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

[normaleverhalen]

(gebrekkig) Zaken doen met Bax-shop.nl. Of..hoe verlies ik mijn klanten 101

.

Zelfstandig zijn. Het is een droom van velen. Het lijkt zo eenvoudig en je kan er goed rijk van worden. Dat moeten ook Jochanan en Nathanael Bax van Bax-shop.nl/.be/.de/co,uk enzovoort in 2005 gedacht hebben. Dj-ing bracht niet genoeg geld in het laadje, dus gaan we verkopen.

Dat was fout nummer 1: Dingen doen waar je absoluut geen verstand van hebt.

Ondanks fout nummer 1 en het feit dat leveranciers een wedstrijdje “wie kan de broertjes Bax het hardste uitlachen” beginnen, starten ze toch eigenwijs een webshop. Lekker makkelijk toch? Magazijntje huren en vanzelf uitbreiden als het goed gaat. Geen personeel, weinig kosten.. perfect.

Helaas. Met groei komt er toch uitbreiding in zowel magazijnruimte als personeel. En dat zou goed zijn, was het niet dat ze het personeel en hun klanten gebrekkige informatie verschaffen en dat vervolgens overnemen. Controleren is er niet bij.

Zelfs wanneer de klant ze wijst op incorrecte informatie, blijft het personeel koppig: Ze mogen daar blijkbaar daar zelf beslissen welke software we bij een Carbon-49 mee leveren. Helaas. Komplete Elements? Welnee. We zeggen gewoon Komplete Elements Start. Klinkt goed genoeg.

Helaas. Ook dat komt uit zodra de klant de verpakking openmaakt. Er zit namelijk  Elements MK2 bij. Een compleet ander pakket. 8 jaar oud, wat antiek betekent in de digitale wereld. Ten eerste zit er nog niet half de midi instrumenten van  zelfs de kleinste versie van het huidige Komplete Elements. Vergelijk het met vandaag een nieuwe PC kopen, er Windows mee bestellen en bij het uitpakken van je PC tot de ontdekking komen dat je 5 floppies met Windows 3.11 aantreft in plaats van Windows 10. Ten tweede word het pakket om bovenstaande reden al 8 jaar niet meer verkocht, zelfs niet bij Native Instruments.

Daar is fout nummer 2: incompetent personeel inhuren.

Goed.. wat doe je in zo’n geval als iemand die al 15 jaar snaren en andere onderdelen naar volle tevredenheid hebt besteld? Je belt de klantenservice. Maar ja, dan moet er wel iemand opnemen. Er staat standaard een bandje op die heel vriendelijk vertelt dat het wederom erg druk is en hoopt dat we geduld willen hebben. Geduld is een ding, Maar na 25 min zonder waarschuwing de verbinding verbreken is wat mij juristenvriendje als “ronduit gebrekkig” omschrijft. Ik ben iets makkelijker: Ik noem het gewoon zoals het is: Slecht geregeld.

Maar goed. De aanhouder wint. Toch? Nou.. Niet bij Bax-shop. Als je al iemand aan de lijn krijgt en het probleem voorlegt, beginnen ze heel beleefd. Sorry dit, sorry dat.. we gaan het uitzoeken. Vervolgens hoor je 3 weken niets. Klanten fatsoenlijk informeren was blijkbaar geen onderdeel van de training klantenservice. Toch maar weer eens bellen. Krijg je te horen dat ze met Native Instruments aan het kijken zijn wat ze kunnen doen. Bijzonder vermoeiend dat je er zelf achteraan moet, maar het lijkt er op dat ze in elk geval moeite doen voor je.

Helaas. Ook die aap komt uit de mouw als je een week later nog maar eens 2 uur probeert iemand te pakken te krijgen. Dit keer iemand die niet alleen behoorlijk geagiteerd is dat je überhaupt komt klagen -je krijgt er toch software bij? zeik dan niet- , maar je zelfs voor leugenaar uitmaakt wanner je ze wijst op hun eigen algemene voorwaarden en het feit dat de wet voorziet in een kleinigheid dat leveringsplicht heet. Na veel vijven en zessen wil de goede man doen alsof hij gaat proberen alsnog wat te regelen. Waar komt hij na 5 minuten later, na zijn sigaretje mee terug: Stuur alles maar terug en dan krijg je E15 korting op een ander keyboard. Are you shitting me?

Maar je wilt helemaal geen ander keyboard. De Carbon speelt heerlijk. Je wilt de software die je beloofd is. Dat gaan we dus niet doen, word je dan verteld. Het is dat of helemaal niets. Bovendien heeft Bax geen enkel mini-keyboard in het assortiment waar wel de beloofde software word meegeleverd., Welke mafkees betaalt er meer om dan nog niet het oorspronkelijke aanbod te krijgen?

Fout nummer 3: Een klantenservice inrichten die niet bedoeld is als service voor de klant, maar bedoeld is om je zo lang mogelijk aan het lijntje te houden, in de hoop dat je het gewoon opgeeft.

Helaas. Ook zo werkt het niet. Zeker niet als je bent aangesloten bij de Stichting Certificering Thuiswinkel Waarborg. Dan zijn er eisen waar je aan dient te voldoen.

Fout no 4: Je aansluiten bij een organisatie om te doen lijken dat je daadwerkelijk geeft om je klanten. Om de klant z’n portemonnee om precies te zijn. Ze geven zeker niet om de tevredenheid van de betreffende klant.

Mocht ook dat onverhoopt niets uithalen, is de volgende stap uiteraard de rechter. Die weet wel wat leveringsplicht is en erkent de voorwaarden die ze zelf gesteld hebben. Nu is ook het moment daar om wat in dure termen “ een redelijke compensatie van bewijsbaar opgelopen schade” heet te eisen. Als je, zoals ik, het keyboard hebt aangeschaft voor een project, kan dat aardig oplopen. Zeker als je de opdracht inmiddels verliest omdat de broertjes Bax niet de behoefte voelen om hun zaakjes op orde te hebben. Dat soort schade loopt makkelijk in de duizenden Euro’s. En dan hebben we het nog niet over schadeloosstelling. Het niet leveren van een product is bijzonder schadelijk voor je reputatie. Het is duidelijk dat Bax-shop daar niet om geeft. Helaas voor Bax-shop denken de koper en de rechter daar heel anders over.

Fout nummer 5: Iets kopen bij www.bax-shop.nl.

Echt niet doen.

Bovenstaand is enigszins geromantiseerd maar gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Bewijzen zijn aanwezig in de vorm van email berichten en opgenomen gesprekken. Namen van personeelsleden van bax-shop.nl zijn weggelaten in verband met privacy.

[hartigehollander]

(gebrekkig) Zaken doen met Bax-shop.nl. Of..hoe verlies ik mijn klanten 101.

Zelfstandig zijn. Het is een droom van velen. Het lijkt zo eenvoudig en je kan er goed rijk van worden. Dat moeten ook Jochanan en Nathanael Bax van Bax-shop.nl/.be/.de/co,uk enzovoort in 2005 gedacht hebben. Dj-ing bracht niet genoeg geld in het laadje, dus gaan we verkopen.

Dat was fout nummer 1: Dingen doen waar je absoluut geen verstand van hebt.

Ondanks fout nummer 1 en het feit dat leveranciers een wedstrijdje “wie kan de broertjes Bax het hardste uitlachen” beginnen, starten ze toch eigenwijs een webshop. Lekker makkelijk toch? Magazijntje huren en vanzelf uitbreiden als het goed gaat. Geen personeel, weinig kosten.. perfect.

Helaas. Met groei komt er toch uitbreiding in zowel magazijnruimte als personeel. En dat zou goed zijn, was het niet dat ze het personeel en hun klanten gebrekkige informatie verschaffen en dat vervolgens overnemen. Controleren is er niet bij.

Zelfs wanneer de klant ze wijst op incorrecte informatie, blijft het personeel koppig: Ze mogen daar blijkbaar daar zelf beslissen welke software we bij een Carbon-49 mee leveren. Helaas. Komplete Elements? Welnee. We zeggen gewoon Komplete Elements Start. Klinkt goed genoeg.

Helaas. Ook dat komt uit zodra de klant de verpakking openmaakt. Er zit namelijk  Elements MK2 bij. Een compleet ander pakket. 8 jaar oud, wat antiek betekent in de digitale wereld. Ten eerste zit er nog niet half de midi instrumenten van  zelfs de kleinste versie van het huidige Komplete Elements. Vergelijk het met vandaag een nieuwe PC kopen, er Windows mee bestellen en bij het uitpakken van je PC tot de ontdekking komen dat je 5 floppies met Windows 3.11 aantreft in plaats van Windows 10. Ten tweede word het pakket om bovenstaande reden al 8 jaar niet meer verkocht, zelfs niet bij Native Instruments.

Daar is fout nummer 2: waardeloos personeel inhuren.

Goed.. wat doe je in zo’n geval als iemand die al 15 jaar snaren en andere onderdelen naar volle tevredenheid hebt besteld? Je belt de klantenservice. Maar ja, dan moet er wel iemand opnemen. Er staat standaard een bandje op die heel vriendelijk vertelt dat het wederom erg druk is en hoopt dat we geduld willen hebben. Geduld is een ding, Maar na 25 min zonder waarschuwing de verbinding verbreken is wat mij juristenvriendje als “ronduit gebrekkig” omschrijft. Ik ben iets makkelijker: Ik noem het gewoon zoals het is: Slecht geregeld.

Maar goed. De aanhouder wint. Toch? Nou.. Niet bij Bax-shop. Als je al iemand aan de lijn krijgt en het probleem voorlegt, beginnen ze heel beleefd. Sorry dit, sorry dat.. we gaan het uitzoeken. Vervolgens hoor je 3 weken niets. Klanten fatsoenlijk informeren was blijkbaar geen onderdeel van de training klantenservice. Toch maar weer eens bellen. Krijg je te horen dat ze met Native Instruments aan het kijken zijn wat ze kunnen doen. Bijzonder vermoeiend dat je er zelf achteraan moet, maar het lijkt er op dat ze in elk geval moeite doen voor je.

Helaas. Ook die aap komt uit de mouw als je een week later nog maar eens 2 uur probeert iemand te pakken te krijgen. Dit keer iemand die niet alleen behoorlijk geagiteerd is dat je überhaupt komt klagen -je krijgt er toch software bij? zeik dan niet- , maar je zelfs voor leugenaar uitmaakt wanner je ze wijst op hun eigen algemene voorwaarden en het feit dat de wet voorziet in een kleinigheid dat leveringsplicht heet. Na veel vijven en zessen wil de goede man doen alsof hij gaat proberen alsnog wat te regelen. Waar komt hij na 5 minuten later, na zijn sigaretje mee terug: Stuur alles maar terug en dan krijg je E15 korting op een ander keyboard. Are you shitting me?

Maar je wilt helemaal geen ander keyboard. De Carbon speelt heerlijk. Je wilt de software die je beloofd is. Dat gaan we dus niet doen, word je dan verteld. Het is dat of helemaal niets. Bovendien heeft Bax geen enkel mini-keyboard in het assortiment waar wel de beloofde software word meegeleverd., Welke mafkees betaalt er meer om dan nog niet het oorspronkelijke aanbod te krijgen?

Fout nummer 3: Een klantenservice inrichten die niet bedoeld is als service voor de klant, maar bedoeld is om je zo lang mogelijk aan het lijntje te houden, in de hoop dat je het gewoon opgeeft.

Helaas. Ook zo werkt het niet. Zeker niet als je bent aangesloten bij de Stichting Certificering Thuiswinkel Waarborg. Dan zijn er eisen waar je aan dient te voldoen.

Fout no 4: Je aansluiten bij een organisatie om te doen lijken dat je daadwerkelijk geeft om je klanten. Om de klant z’n portemonnee om precies te zijn. Ze geven zeker niet om de tevredenheid van de betreffende klant.

Mocht ook dat onverhoopt niets uithalen, is de volgende stap uiteraard de rechter. Die weet wel wat leveringsplicht is en erkent de voorwaarden die ze zelf gesteld hebben. Nu is ook het moment daar om wat in dure termen “ een redelijke compensatie van bewijsbaar opgelopen schade” heet te eisen. Als je, zoals ik, het keyboard hebt aangeschaft voor een project, kan dat aardig oplopen. Zeker als je de opdracht inmiddels verliest omdat de broertjes Bax niet de behoefte voelen om hun zaakjes op orde te hebben. Dat soort schade loopt makkelijk in de duizenden Euro’s. En dan hebben we het nog niet over schadeloosstelling. Het niet leveren van een product is bijzonder schadelijk voor je reputatie. Het is duidelijk dat Bax-shop daar niet om geeft. Helaas voor Bax-shop denken de koper en de rechter daar heel anders over.

Fout nummer 5: Iets kopen bij www.bax-shop.nl.

Echt niet doen.

Bovenstaand is enigszins geromantiseerd maar gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Bewijzen zijn aanwezig in de vorm van email berichten en opgenomen gesprekken. Namen van personeelsleden van bax-shop.nl zijn weggelaten in verband met privacy.

[schotsenscheef]

De week van 29 mei: beers, pizza and Heleen <3

Ik was deze blogtekst eigenlijk gisterennacht al aan het typen, maar na echt massa’s typwerk besloot mijn browser dat het een goed moment was om even te crashen. Ik heb zelfs nog zeer nerdig geprobeerd nog wat tekst terug te winnen door een programma te installeren en mijn RAM-geheugen te doorzoeken, helaas zonder resultaat. Vanaf nu ga ik dus braaf eerst in Word typen.

Ik moet toch even goed nadenken wat er in die week allemaal gebeurd is, want het was een drukke en leuke week. Eerst nog even vertellen dat het gezin hier hondjes in huis heeft genomen. Ik weet niet meer welk ras, maar het zijn kleine schattige volwassen hondjes die graag knuffelen en niet al te vaak blaffen. Enige ambetante: ze heten Bailey en Bella. Wat op zijn Schots uitgesproken al best hard op elkaar lijkt. Dan moet ge nog in gedachte houden dan 1 der dochters Hayleigh heet, en ze mijn naam een beetje uitspreken als Nailey/Nayleigh. Ge kunt begrijpen dat er soms verwarring is of er op mij, de dochter of de hond wordt geroepen. 

De week van 29 mei was de laatste week voor de Glasgow en Edinburgh studenten, dus besloten we nog eens op café te gaan. Ook Marlies ging mee om nog wat te socialiseren. Ik heb mijn kennis over Schotse bieren wat verruimd, maar de meeste gewone ‘pintjes’ zijn hier niet zo geweldig. De Stella die ze hier verkopen is eigenlijk niet beter, dus ik ga gewoon Schotse bieren blijven proberen. Er zijn er behoorlijk veel eigenlijk! Ik heb de indruk dat IPA hier wel vrij populair is, wat languit Indian Pale Ale betekent. Wikipedia leert me dat IPA voor het eerst werd gebrouwen in Engeland, dus dat verklaart de populariteit wel deels. Daarnaast zijn het meestal gewoon ook smakelijke biertjes. Anyways: we bezochten een paar bars. De ‘pints’ zijn hier standaard halve liters, dus dat is wel wat opletten wanneer ge u hebt voorgenomen om ‘niet te veel’ pinten te drinken ;-).

Luke en ik sloten de avond nog af met een pizza. Het duurde alleen heeeeeel lang eer we besloten wat we op onze pizza wouden, want we gingen er 1tje delen en onze smaken verschilden toch wat. Uiteindelijk werd het pizza funghi/tikka masala. Tikka masala is over het algemeen belachelijk populair hier. DE BESTE PIZZA OOIT, echt waar. Zalig gebakken bodem, perfecte korst, dikke laag kees, heerlijke combinatie van toppings, groot en enorm zwaar (als in ‘zwaar op de maag’, maar ook gewoon als in ‘zwaar in gewicht’). Met pizza in de hand wandelden we van Falkirk terug naar huis. Stevige wandeling zo laat op de avond, maar dan werd die pizza toch al een beetje weer verbrand ;D. De volgende ochtend zag iedereen er een beetje minder fris uit, maar we hadden teaching ingepland (als ik het mij goed herinner) en dat was wel chill. ‘s Avonds kwam Luke me thuis nog een bezoekje brengen om piano te spelen, Ben & Jerry’s te eten en gewoon nog een babbeltje te doen omdat het zijn laatste avond was. Alweer een toffe avond seg.

Ondertussen had Heleen ook besloten om last-minute een vlucht te boeken naar Glasgow om me te komen bezoeken, HOERA! Perfecte moment om eindelijk eens Loch Lomond te bezoeken, want anders moest ik er alleen naar toe (Marlies had het loch al bezocht toen moeder en vader mij kwamen bezoeken). Heleen kwam zaterdagmiddag aan, dus ik had de trein naar Glasgow genomen. Toen ik het station uitkwam wachtte mij al een leuke verrassing, want om de hoek verscheen een grote massa mensen. Blijkbaar was er een Independence March aan de gang, want de meeste Schotten zijn Engeland kotsbeu. BOE ENGELAND. Er waren een vijftienduizend-tal mensen opgedaagd in kilten, met doedelzakken, met eenhoorns, met Schotse vlaggen... Het gaf me kippenvel en een lach op mijn gezicht. JA, BLIJF IN DE EU, SCHOTLAND!

Heleen arriveerde aan het station en we gingen naar het visitor information centre (wat ik ondertussen maar al te goed wist liggen ;D), gevolgd door een trappenklim in the lighthouse om een uitzicht over de stad te hebben. We waren gepakt en gezakt om te gaan kamperen aan Loch Lomond, dus dat was wel niet zo praktisch met al ons gerief. Om rugpijn e.d. te vermijden, gingen we eens kijken in het station wat de prijzen waren om onze bagage daar achter te laten. Er werd onderscheid gemaakt tussen small/medium and large luggage. De kerel achter de balie keek naar onze kabassen en zei tegen onze verwachtingen in dat hij het ALLEMAAL SAMEN wel in een medium locker kon krijgen. Dat wil zeggen: 1 gewone rugzak, 1 trekkersrugzak, 1 slaapzak, 1 matje, 1 tent. Ik vraag me af wat ze hier zien als large luggage, maar hé, wij waren content want we konden voor een klein prijsje op het gemak Glasgow doorkruisen. AHJA misschien even de tent uitleggen: we hadden geen zin om dure accommodatie te betalen aan het loch, en ik had goedkope tenten in de supermarkt gezien (gotta love Asda). Dus ik kocht een tent (15 quid), een slaapzak (10 quid) en een matje (4 quid) voor maar NEGENENTWINTIG QUID EH (quid = pound = pond)! Ik ga er geen plaats voor hebben in mijn valies, maar dan nog is het een mooie deal.

We bezochten Kelvingrove art gallery & museum, alweer een gratis museum. Echt gigantisch groot en divers. Ik denk dat ge er niet alleen een hele dag kunt spenderen, maar dat ge u ook nog eens een hele dag kunt amuseren daar. Beetje interactief en verdwaalbaar veel ruimtes. We hadden niet zo veel tijd, dus we zijn snel door de interessantste kamers gewandeld. We vervolgden onze tocht naar de University of Glasgow waar het Hunterian Museum ligt. Ik was er ook al geweest met mama en papa, maar toen hadden we niet veel tijd en het is zeker voor medische studenten een cool museum. Het is een vrij klein museum, wat het net zo aangenaam maakt. Overzichtelijk, niet te veel saaie ‘pottekes vanuit een of ander land uit een of andere tijd’, en een uitgebreidere medische sectie. Placenta in een pot, afwijkend foetushartje, oude instrumenten, oude operatietafel, opgezette siamese dier-tweelingen... De universiteit zelf is ook echt een pareltje. Ge treedt binnen, gaat wat trappen omhoog, en komt dan uit op een binnenkoer met grasvelden, dat dus eigenlijk op een dak is gebouwd. Crazy. Tussen de grasvelden staat dan een soort kerkachtige structuur op een ‘underpass’, waarin zich het museum bevindt. Moeilijk uit te leggen, maar het is gewoon cool.

EINDELIJK kon ik naar de Tim Hortons gaan want de eerste Europese Timmies had de dag voordien zijn deuren geopend in Glasgow. Ik ging voor het meest Canadese dat ik kon bestellen: een double double en Timbits. Double double slaat op ‘2 suikerkes, 2 melkskes’ en timbits zijn donutachtige balletjes. Heleen ging voor een iced capp supreme met oreo, zeker een aanrader (moest er ooit een Timmies openen in België. Binnen een jaar of 5 ofzo). We wandelden nog wat random rond door de straten en in parken, en waagden ons voor de verandering aan de Maleisische keuken, nom. Het kan niet elke dag fis hand chips of Indisch zijn. Toen de buiken goed gevuld waren, was het alweer half 10 en moesten we dringend naar het station gezien de luggage-dienst sloot om 22u. We kwamen ruim op tijd aan in het station, maar de luggage-dienst was tot onze verbazing al gesloten. PANIIIEEEKKKK, PURE PANIIEEEKKK. Haha, nee, wij zijn 2 chille mensen en wisten dat de vriendelijke mensjes in Schotland wel iets zouden fixen. Dus een meneertje kwam al snel met de sleutel om onze baggage te bevrijden uit de locker. Blijkbaar was er gewoon wat miscommunicatie (of eerder geen-communicatie) want ze hadden ons niet meegedeeld dat de dienst sloot om HALF 10 ipv 10 uur (zoals op het info-bordje stond). Achjaaa, we hadden onze baggage terug en namen een trein naar Balloch, wat helemaal beneden aan Loch Lomond ligt. Het was al donker toen we arriveerden, wat het wel wat lastig maakte om een goede tent-plek te vinden. Na een uurtje (pure gok) wandelen door het donker kwamen we eindelijk bij een ideale plaats: op het strand aan het Loch. Ik denk dat het nooit écht pikkedonker wordt in Schotland, wat ons nu wel goed uitkwam. ’s Ochtends ontwaken aan het Loch heeft absoluut zijn charmes. Amai!

We wandelden in de voormiddag naar Luss, een suuuuperklein schattig dorpje aan het loch, zo’n 13km ten noorden van Balloch. We hadden de nacht ervoor natuurlijk al een stukje in de juiste richting gewandeld ;-). Helaas lag niet zoooo veel van de route echt langs het loch, maar op de eindbestemming konden we natuurlijk nog genoeg van het meer genieten. Aangekomen was het eerst dringend tijd om eten te kopen, want we hadden eigenlijk ook nog niet echt ontbeten. Er was 1 supermarktje in Luss, dus veel keus was er niet. Scottish rolls met hummus dan maar. Schotland zou Schotland niet zijn, als er niet af en toe een stortbui uit de lucht valt, en natuurlijk moest dat tijdens onze lunch gebeuren. We vonden een schuilplaats(je) in een houten speelhuisje in een speeltuin. Krap, maar droog. Superkrap. Toen het weer wat opgeklaard was, gingen we liggen aan strand. We palmden met ons tweetjes een klein ‘eilandje’ in dat bereikbaar was via dikke takken die het eilandje verbonden met het vaste land. AVONTUURLIJK HOOR. Omdat ze slecht weer voorspelden, besloten we een dagje vroeger dan gepland terug naar mijn thuis te keren. We dachten er aan om de ferry terug te nemen naar Balloch, maar die was ons toch wat te duur. Dus het werd een gewone bus, en dan nog met de trein naar Galsgow, frietjes eten in de blue lagoon (een frietketen) (dé blue lagoon waar Justin Bieber ooit blijkbaar een frietje heeft gestoken OMGGG), stoppen bij Timmies (deze keer bestelden we elkaars drankje van de vorige keer. Ik had een kleine iced capp besteld, en de persoon voor mij een medium. Maar die persoon wou geen slagroom erop en dus kreeg ik hare medium, HOERA upgrade naar een maat groter), dan de trein naar Larbert en met de beentjes naar Stenhousemuir. Een goed slaapje, en dan de volgende dag Falkirk verkennen. Ik had de maandag vrijaf genomen omdat Heleen dinsdag pas terug naar huis ging. Marie had nog een fiets waarvan we de ketting even moesten opleggen en de banden moesten oppompen, en dan kon onze fietstocht beginnen. We gingen naar het Falkirk wheel (dat rad dat boten naar een hoger kanaal brengt) en the Kelpies (die gigantische paardenhoofden). Dan wat rondhangen in het Helix park, en stiekem ook een beetje spelen in de speeltuin daar. Daar zijn we nooit te oud voor, toch? Eentje drinken in Falkirk centrum en Heleen overtuigen van de goedheid van de pizza die ik eerder die week had gegeten met Luke. De kerel achter de toog herkende me nog van enkele dagen geleden en verzekerde me ervan dat ik aaallllee tijd van de wereld mocht nemen om een keuze te maken. Elk een pizza bestellen was uiteindelijk echt te veel, want we kregen er met ons tweetjes maar 1 op. Schandalig zwaar, maar we hadden wel nog een lekkere lunch voor de dag nadien ;-). 

Dinsdag moest Heleen vroeg vertrekken naar de luchthaven. Marie was zo lief om haar aan het treinstation te droppen, en heeft mij dan ook meteen aan het ziekenhuis afgezet. HANDEEUG. Verder was het nog een korte werkweek (pas op, ik ben nu wel al bezig over de week van 5 juni, dus ziet dat ge niet in verwarring raakt) voor mij, want vrijdag had ik ook vrijaf om een ander leuk weekend te doen. Dus 3 dagen werken, chilll. 1 van die dagen ging ik mee met de ‘community midwives’ (vroedvrouwen) op huisbezoeken. Verse mama’s mogen hier 6u na hun bevalling het ziekenhuis al verlaten met hunne kleine, maar ze krijgen de eerste dagen nadien wel dagelijks een huisbezoek, en vervolgens om de 2 dagen enzovoort. Ze worden dus niet aan hun lot overgelaten. Ik arriveerde mooi om 8u50 zoals me verteld was, maar de midwife zei dat ik om 10u mocht terugkomen. M.a.w. nog een koffietje in de zon gedronken, wat altijd welkom is.

Tegen 15u kon ik alweer naar huis, dus het was écht een rustige week. Ik heb ergens die week ook nog een film gekeken met de familie hier thuis, wat ook wel gezellig was. Een film over een hond, waardoor de hondjes hier in het begin wel wat argwanend blaften naar de tv. Good thing they’re so cute.

Noouuu, dit zal wel weer genoeg leesvoer zijn voor jullie. Foto’s volgen ooit, en binnenkort ook een tekstje over het voorbije weekend (wat wil zeggen dat ik bijna ben bijgebeend, yes!). Ik heb ook gemerkt dat ik - zelfs wanneer ik deze blog schrijf - mijn zinnen vaak eerst in het Engels denk. Maar de blog int Engels schrijven, dat zal ik jullie maar niet aandoen zeker? ;D

xoxoxo

[nodramatoday]

Het is denk ik duidelijk dat ik een nieuwe gsm heb, want deze week was ik extra gemotiveerd om meer foto’s te nemen! De kwaliteit is echt ongelooflijk, maar gelukkig had ik ook leuke dingen op het programma.

Misschien niet meteen het allerspannendste, maar het was nog eens lang geleden dat ik mee boodschappen ging doen met mijn mama. We gingen naar Bilzen naar de Lidl, dus dat betekende ook dat we even naar de Action gingen. Daar kocht ik deze twinmarkers voor nog geen 7 euro, die kon ik niet laten liggen. Blijkbaar heeft mijn gsm ook verschillende stickers dus die moest ik ook even uit proberen. Lowie en Jutah kregen ook een nieuw speeltje en Lowie is altijd zielsgelukkig als hij iets krijgt, ook al is het maar een plastieken fles.

Maandagavond was mijn vriend nog naar thuis gekomen zodat we toch wat langer bij elkaar konden blijven. In de namiddag gingen we voor de eerste keer naar de Paalse Plas omdat het zo verschrikkelijk warm was. Een echte aanrader! Op zich waren er veel mensen, maar ik had helemaal geen last van de drukte. Het was trouwens heerlijk in het water en binnen no time was ik terug afgekoeld. ‘s Avonds keken we nog de vierde film van Shrek. Ja, I know haha. We hadden in de namiddag de derde gekeken, dus dan was dit het logische vervolg!

Ondanks het warme weer ‘s nachts had ik heerlijk geslapen. Maar woensdag was het weer al wat kouder en was het het perfecte moment om mijn nieuwe witte broek aan te doen. Ik ben er helemaal verliefd op! Ook nam ik nog eens de tijd om uitgebreid mijn make-up te doen. Ons plan was om nog eens te gaan minigolven, maar dat is er eigenlijk niet van gekomen. Ook omdat we nog lasagne moesten maken voor ‘s avonds waarbij mijn vriend zo lief was om me mee te helpen. Hij was trouwens heel erg lekker. Als er iets is wat ik lekker kan maken, dan is het wel lasagne!

Ik was deze week helemaal in de war met de dagen. Afgelopen dagen voelden aan alsof het een weekend was omdat mijn vriend er was en daarom had ik donderdag eigenlijk het gevoel dat het maandag was. Kunnen jullie nog volgen? Nadat ik terug kwam van het werk, werd ik niet begroet door mijn twee honden, maar door vijf honden. Mijn broer was er namelijk ook en ging ‘s avonds voor ons koken. Hij maakt een hele lekkere pasta pesto. Of ja, pasta pesto … Er zit eigenlijk helemaal geen pesto in! Maar hij is wel enorm lekker en ik keer er naar uit. Hebben jullie trouwens de documentaire van Shane Dawson gezien over Jeffree Star? Donderdag was de finale en als jullie het nog niet hebben gezien, raad ik je aan om te stoppen met lezen en onmiddellijk naar Shane’s youtube kanaal te gaan!

Vrijdag was het weer een werkdag. Zo goed als de hele dag heb ik in de beenhouwerij gestaan (daar staat ook één van onze snijmachines) en heb ik nog eens de diepvries klaar gezet waardoor ik het enorm koud had. Toen een jogging, een trui en een warm dekentje niet helpen, besloot ik om toch in bad te gaan. Een warm bad nemen in augustus, dat hoor je ook niet vaak. Gelukkig was ik snel terug opgewarmd. Ik had nog een klein bodempje van mijn lievelingsijs, namelijk de gezouten karamel van Häagen-Dazs.

Ik keek enorm uit naar zaterdag. Ik mocht een uur vroeger stoppen waardoor ik al om 12 uur gedaan had. Eigenlijk 12u15 want er waren nog een paar dingen die ik moest doen. We moesten op tijd vertrekken want we gingen met zo goed als de hele familie (oftewel 12 mensen) naar de cinema om naar de nieuwe Winnie The Pooh film te kijken. HIJ WAS GEWELDIG. Pure nostalgie en ik kan al niet wachten tot hij uitkomt op DVD. We waren naar de Euroscoop in Genk geweest waarna we nog even de stad in gingen. Om 18 uur hadden we gereserveerd bij een restaurant en we hadden nog wat tijd over. Zo hebben we een nieuw pareltje ontdekt in Genk, namelijk Wonderbar, een vintage cocktail bar. De Cosmopolitan die ik dronk was heerlijk! Daarna gingen we door naar het restaurant. Als je in Genk bent en je houdt van pasta dan moet je zeker bij G&G gaan eten. Omdat we met veel mensen waren, moesten we vijf verschillende sausen kiezen. Eigenlijk wel een heel leuk systeem en iedere pasta was heerlijk. Achteraf gingen we ook  nog een ijsje halen bij de Potter. Opnieuw, een aanrader als je in Genk bent!

Zondag was het … Zondag. Ik sliep heerlijk lang uit en maakte mezelf een mango-bananensmooothie toen ik beneden kwam. Lowie heeft de tennisballen helemaal ontdekt en speelt er ontzettend graag mee. Maar de ballen rollen vaak onder de zetels en kasten. Dan gaat hij heel zielig janken en op zijn buik liggen, dus ik ben vaak op knieën gaan zitten om op zoek te gaan naar een tennisbal. Het minder leuke aan zondag was dat ik enorm veel steken kreeg in mijn rechter bovenbeen. Nu nog terwijl ik dit aan het typen ben. Ik heb geen idee wat het zou kunnen zijn en hopelijk is het snel voorbij. Mijn ouders gingen in de namiddag op bezoek bij mijn oma en opa, maar ik bleef thuis. ‘s Avonds gingen we nog een frietje halen bij de frituur.

Tine ❤

MY WEEK IN PICTURES #95 Het is denk ik duidelijk dat ik een nieuwe gsm heb, want deze week was ik extra gemotiveerd om meer foto's te nemen!

[spotlight78]

Dag 2 maandag 17/7/2017, 537km

Na een onrustige nacht met veel rumoer op de camping ben ik veelste vroeg wakker. Lang leven de data roaming. En het lukt later nog een half uurtje slaap te pakken. De douches en wc’s op de camping zijn net schoon gemaakt en het ruikt al een stuk frisser. Helaas de sporen tonen duidelijk aan dat dit struktureel vaker en beter zou mogen. Een uurtje later zijn de maskerende schoonmaak luchtjes weer vervlogen 😒 Echt geweldig weer is het niet en om 9:00 besluit ik de snelweg verder te volgen. Hoewel het op een paar minuten miezeren na niet echt regent blijft het asfalt nat. Kennelijk is het niet de vraag of ik regen tref, maar wanneer. Ik stop een uurtje later om wat ritsen in mijn pak dicht te doen en even later werden mijn koplamp en ruit schoon gespoeld. Een goede keuze om vandaag wat km'rs op de snelweg te slijten. Rond 12:00 rij ik de grens met Tsjechië over en het weer knapt een stuk op. ☀️ Bij de eerste benzine pomp kom ik een motor rijder tegen. Een vriendelijk en vrolijk ventje. Hij probeert een praatje te maken en komt uit Oekraïne. Met trots uit Rusland, Oekraïne. En om dat kracht bij te zetten zegt ie nog een paar maal dat hij uit Rusland komt 🙃. Een andere taal spreekt deze vrolijke kerel niet en ik begrijp nog net waar hij vandaan komt en dat hij naar Berlijn, Praag en Wenen gaat. Hij wil op de foto met mijn afgeladen GS en ik vraag hem maar op het zadel te klimmen. Dat was goed voor een hilarisch moment gezien mijn nieuwe vriend een kop kleiner is als mij. Een paar minuten later heeft hij zijn vriendin bij die wel Engels spreekt. Dat maakt het allemaal wat eenvoudiger communiceren. Aardige meid ook 😀 We rijden wat later vlak achter elkaar weer weg richting Praag, maar 500meter verder was ik mijn Oekraïnsche vriend al uit mijn spiegel verloren. Vlak voor Praag zie ik een groot reclame bord van de Lidl langs de weg en besluit de afslag te nemen. Ik moet nog wat te eten kopen voor vanavond en besluit een paar salades met tonijn en rauwkost in te slaan. Lekker makkelijk en bevat alles uit de schijf van 5. Kennelijk gaat het hier goed met de welvaart. Albert Hein XL zou jaloers kunnen zijn op deze winkel. Ik koop meteen wat luxe broodjes en een smoothie. Geen idee wat er in de broodjes zat, maar ze smaakten prima! Koffie in Praag klinkt leuk en het ligt aan mijn route. Maar eenmaal aan de rand van Praag zie ik in dat het mij de rest van de middag gaat kosten om de stad in en terug uit te komen. Morgen wil ik in Krakau zijn en besluit om nog een stuk op de snelweg te blijven. Ik beloof mijzelf om bij het Reuzen gebergte een leukere route uit te zoeken. Helaas rij ik er net te ver onderdoor. Toch weet de Garmin er op standje avontuurlijke route er iets leuks van te maken. Al snel verandert het biljardlaken in de wegen die ik hier zou verwachten tot een weg waar de weg kwijt was. Heb ik toch nog wat aan die all-road cursus bij Bertt 🤣. Vorig week had ik last van een spiertje tussen een rib en die begint hier weer op te spelen en ontneemt mij even de adem. Shit happens, ik moet door en kom even terug op adem. Een paar km verderop beginnen de kiezels en stukjes asfalt gelukkig weer meer aan elkaar te plakken en begint de weg uiteindelijk weer op een weg te lijken. Tenminste, als je dat met het juiste perspectief ziet 😎 Rond 17:00 kom ik bij een kruispunt wat een doorgaande weg lijkt. Aan de overkant op de heuvel zie ik een kartbaan. Hej leuk, even kijken. Omgerekend minder dan €8. Maar mijn lichaam was het daar niet mee eens. Direct achter de kartbaan aan de andere kant van het heuveltje lag een groot meer met een op het oog mooie camping. Er zitten stickers van alle Europesche keurings sites op het raam, dus dat zal wel goed zitten 👍🏼. Ik besluit dat het genoeg is geweest en sla een paar km voor de grens met Polen mijn tent op op Kemp Rozkos in Ceska Skalice. Aan de receptie zat een jongen die perfect Engels spreekt. Dat maakt het makkelijk. Dacht ik 🤔. Hij wilde alles weten behalve mijn pin. Moest alles in drievoud met een hele papieren handel invullen en ook de printer had storing. Blijkbaar krijg je anders al die stickers op het raam niet?? Ik pin 180 Kroon voor een plekje en vraag daarna wat ik nodig heb om te douchen. Muntjes van 20Kroon. Wisselen en pinnen kon niet. Of ik dan in het dorp even naar een bank zou rijden 😤. Zo makkelijk liet ik mij niet wegsturen tot de gene die achter mij stond mij heel graag 20Kroon wilde aanbieden. Bijzonder vriendelijk! Opgelost 👍🏼. Deze aardige kerel stond op het punt zelf te ontdekken waarom inchecken hier zo lang duurt 😇. Ik heb verder geen Kronen nodig want morgen ochtend ben ik in no time in Polen. Het begint te druppelen. Geen probleem, de zon schijnt nog gewoon en ik zet mijn tent op. Mijn lichaam heeft een lekkere warme douche verdient. De sanitaire voorzieningen hier ogen 1000% beter dan de camping waar ik vanmorgen vertrokken ben 🎉. Toch was ik blij om niet zelf te zijn gaan pinnen voor Kronen. De douche varieerde van lauw-koud naar dompelbad-koud 😱. Van mijn 6 minuten douchen had ik zeker nog 3 minuten over 😂 maar goed, ik was weer fris en fruitig (op wat zeurende spiertjes na dan). Eenmaal uit de douche druppelde het niet meer. Dat was overgegaan in een hoosbui. Ik besluit mijn salade en rauwkost die nog in mijn koffer aan de motor lagen maar te bewaren voor later en vind in 1 van de velen eet kraampjes op de camping een dame bij een eettentje die €€€ accepteert voor een iets minder gunstige koers van 25 kroon per €1. Maar dat maakt niet uit. Het bier kost hier maar net iets meer dan water 🍻😜. Ik betaal €5 voor een uitstekende hamburger waar alles op en aan zit met een halve liter bier. Met het wisselgeld kan ik vanavond nog 1,5 liter bier kopen en morgen ochtend nog een keer koud douchen. Ik verwacht morgen nog wel wat kronen over te houden 🙄 Een uurtje later schijnt de zon weer 😎. Nu hopen dat het de rest van de avond / nacht droog blijft 😇.

[ikkannietkoken]

Aquavit

Voor het tweede diner ga ik naar Aquavit. Bekende naam? Aquavit – Latijn voor levenswater – is een traditionele sterke drank uit Scandinavië. Wist ik niet. Het restaurant in Midtown Manhattan, dat open is sinds 1987, huist op de begane grond van de Park Avenue Tower, zo'n betonnen kolos vol office spaces en extreem prijzige appartementen. Omdat er veel kantoren in het gebied staan, is het er 's avonds – voor New Yorkse begrippen – stil op straat. Het trottoir is een puinhoop en staat vol steigers en versperringen en daardoor is het restaurant amper zichtbaar vanaf de straat. Nee, ik weet het, de staat van de straat vertelt precies níets over wat er zich binnen afspeelt, maar desondanks is de eerste indruk een negatieve.

Binnen is het klein, intiem en chique, maar de ambiance is aan de kille en stijve kant. Misschien zelfs apathisch. Ik krijg niet meteen de indruk dat iedereen hier voor z'n plezier zit, maar ik krijg wél de indruk dat ik in een scène van Wall Street zit en dat er aan iedere tafel minstens één lullige, slappe kloon van Michael Douglas zit. Ik kijk naar de wijnkaart en ondertussen stel ik me voor dat er in dit restaurant deals worden gesloten door mensen die in het bezit zijn van een gevaarlijke en intimiderende mix eigenschappen: charme, intelligentie en zakelijk instinct. Tot zover de entourage. Want ik zit hier niet om alle opmerkelijke personages gade te slaan en er een verhaal bij te fantaseren, maar om goed te eten. Dat laatste moet geen probleem zijn: eind 2014 werd het restaurant met een tweede Michelinster bekroond.

De wat mindere eerste indruk weerhoudt me er niet van om voor het meest uitgebreide menu te kiezen. Ik heb zin om me vanavond in een stevige partij Scandinavische watten te laten leggen en kies voor het chef's tasting menu dat uit twaalf gangen bestaat. De Zweedse Emma Bengtsson (1982) is verantwoordelijk voor het menu. Ze kookt modern Scandinavisch en wat dat precies betekent weet ik niet, maar ik kan niet wachten om alles te proeven. 

Voordat ik het eerste gerecht krijg, komen er vijf verschillende amuses. Dat vind ik fijn, want ik heb zin om lang aan tafel te zitten. Maar dat ik zin heb om lang te blijven zitten is misschien wel vreemd, want ik voel me niet helemaal thuis in het enigszins kille restaurant.

Ik begin met een kleine pannenkoek met kaviaar en vlierbessen. Het eerste gerecht is heel minutieus bereid en is erg lekker. De eerste gang voldoet ruimschoots aan alle (ongeschreven) culinaire regels én aan mijn verwachtingen.

Als tweede krijg ik 7X-rundvlees. Heel kort door de bocht: het is een soort wagyu. De kracht van de tweede gang schuilt in de bijzonder hoge kwaliteit van het rundvlees en de eenvoud van het gerecht. Het zachte, flinterdun gesneden rode vlees is fantastisch gemarmerd en zit boordevol smaak. Het is daarom niet per se noodzakelijk om er van alles aan toe te voegen. Te veel andere, wat sterker smakende ingrediënten zouden het uitstekende vlees alleen maar voor de voeten lopen en dat is zonde.

Vervolgens is het tijd voor koningskrab met spruiten. Prima, maar niet bijzonder. Ik heb het idee dat de chef-kok, die in 2010 bij Aquavit als pastry chef begon en zich dus in razend tempo omhoog werkte, meer in haar mars heeft dan dit.

Foie gras. Het is inmiddels een bekend verhaal dat de intense smaak van ganzenlever heel goed samengaat met de wat lichtere, zoetzure smaken van vruchten zoals appels en bessen. Aquavit combineert de foie gras met bramen en dat pakt heerlijk uit.

Kwartelei en aardappel. Het is een combinatie waar ik me niet zo veel bij kan voorstellen. Aan de ene kant een delicatesse, aan de andere kant een heel alledaags product. Zie daar, van die aardappel die veel mensen meer dan eens per week eten, maar eens iets bijzonders te maken. De potato komt terug in de vorm van een zeer fragiele en uiterst krokante cracker, die van een perfecte hoeveelheid zout is voorzien. Tel daar de romige, soepachtige aardappelsubstantie en de haring bij op, en het resultaat is meesterlijk. Het kleine gerecht verovert mijn hart door de verschillende texturen en de fijne smaken. Dille is het voor de hand liggende kruid dat het gerecht voltooit. Het is een uiterst aangename creatie. De avond is nog lang niet voorbij, maar dit gerecht torent tot nu toe boven de rest uit.

Tarbot en knolselderij. Goed, maar enigszins vlak. De vis is perfect gekookt. Iets meer diepgang is wenselijk. Dit gerecht voelt als de eerste versie van het legendarische videospel GTA: het is tweedimensionaal. Vanavond verwacht ik echter dat alles driedimensionaal is. Dit is niet het beste gerecht van Aquavit. Veel meer kan ik er niet over melden.

Over kalfszwezerik kan ik wat meer melden. Ik denk dat dit de tweede keer is dat ik kalfszwezerik eet. De eerste keer, bij De Librije, viel ik als een blok voor de delicatesse. In Zwolle werd het uitzonderlijk zachte vlees gecombineerd met ananas en pinda en dat vond ik verrassend. Vanavond vergezellen zwarte bessen de kalfszwezerik. Ik vind dat wederom verrassend, maar bovenal heel erg smaakvol. Het is een wat complexer gerecht. De smaken zijn uiteenlopend, maar ieder ingrediënt weet zich goed staande te houden.

Een bord? Nee, een stronk hout. Bestek? Niet bij deze gang. Ik krijg isterband, dat is een Zweedse worst. De grove worst, van onder andere varkensvlees en granen, is in een blad van witte kool gerold en ik vermoed dat de creatie kort is gegrild. Het is in ieder geval lekker en in die ene hap, want meer is het niet, schuilt een verrassend groot aantal smaken.  

Hert en rode biet. Intens smaakvol en hartstikke mals. Dit is wild op z'n best. Het vlees is supermooi rosé. Ik vind wel dat het hoofdgerecht een smeuïge, romige saus mist. Dat daar niet voor is gekozen, betekent wél dat de smaken van het vlees en de rode bieten beter tot hun recht komen.  

De Sainte-Maure de Touraine, een zachte, romige Franse kaas, is fantastisch. De zoete peer verzet zich redelijk succesvol tegen de vrij intense smaak van de geitenkaas, die uit de Touraine-regio komt. Scandinavië produceert ook verschillend kazen. Waarom geen kaas uit één van die landen?

Sorbetijs van druiven en meringue. Een heel fris, licht en simpel dessert. Gewoon goed.

Ten slotte presenteert Aquavit het laatste nagerecht. Het Arctic bird's nest, zo heet het dessert, ziet er imposant uit. In het vogelnest liggen drie kleine eieren. De eierschalen zijn van witte chocolade en ieder ei bevat eiwit – een soort mousse – en een prachtige, smaakvolle dooier die nét vloeibaar is. Het nest zelf is van heel delicaat en krokant deeg. Eromheen liggen takken van donkere chocolade. En verder, omdat er wel gewoon fruit gegeten moet worden, liggen er wat blauwe bessen.  Het staat vast dat het op visueel gebied een aantrekkelijk gerecht is. Ik creëer dit soort dingen nooit, maar ik weet zeker dat dit complexe dessert de nodige technische skills vereist. Ik moet echter wel kritisch blijven: het draait vooral om de smaak. Zoete smaken voeren overduidelijk de boventoon en ik heb daar echt geen enkele moeite mee. Het betekent echter wel dat het gerecht het qua smaakbalans niet zo goed doet. Vind ik dat een probleem? Hell no! Ik vind het écht ont-zet-tend smakelijk en mis het evenwicht geen seconde. Is dit een dessert van tweesterrenniveau? Daar zet ik m'n vraagtekens bij. Ik denk het eigenlijk niet, want ik vind de smaken onvoldoende gebalanceerd en complex. Samengevat: de indrukwekkende presentatie maskeert het tekort aan evenwicht en complexiteit. Dat neemt niet weg dat ik enorm geniet van dit dessert.

De friandises – ik mag pakken wat ik wil – zijn super.

Ik kan m'n vinger niet helemaal op de zere plek leggen, maar er is íets wat me niet zo bevalt aan Aquavit en het heeft eigenlijk niets met de gerechten te maken. Want daarover kan ik kort zijn: het niveau varieert van goed tot uitstekend. Hier en daar heb ik wat kleine kritiekpunten, maar de culinaire composities van de Zweedse weten vrijwel allemaal te overtuigen. De smaken zijn in de meeste gevallen gebalanceerd, zuiver en herkenbaar. De combinaties zijn intelligent, maar niet altijd even verrassend. Het menu als geheel is sterk en uitstekend in evenwicht; de volgorde van de gerechten voelt heel logisch en doordacht.

Maar wat bevalt me dan niet? Waar schiet Aquavit tekort? Het heeft met emotie te maken. Het menu is helemaal in orde, maar geen enkel gerecht maakt iets in me los. Daar komt bij dat ik me op dit moment, vijf maanden later, eigenlijk niets meer van het diner herinner. Memorabel zijn de gerechten dus zeker niet. Het enige wat memorabel is, is het Arctic bird's nest. En dat is slechts omdat het er zo fantastisch uitziet.

Dat roept vragen op. Moet een diner memorabel zijn om écht goed te zijn? Nee, dat vind ik niet. Is een goed diner per definitie memorabel? Nee, blijkbaar niet. Ik vind het daarom onterecht om Aquavit genadeloos hard te veroordelen. Het eten zelf, en daar moet een restaurant op beoordeeld worden, is immers vrij goed.

Ook de wat kille, ijzige ambiance in het restaurant ontdooit niet in de loop van de avond en daarom zit ik er niet echt lekker. Dat bevalt me niet. De kundige bediening is zonder meer vriendelijk, maar enigszins afstandelijk.  

Het laatste wat ik opmerkelijk vind, is dat ik na het betalen twee spiced biscotti krijg. De naam verraadt al dat die dingen hartstikke Italiaans zijn en dat vind ik apart. Er is vast wel een alternatieve koek die Scandinavischer én lekkerder is. Want deze dingen, zo blijkt de volgende ochtend, zijn nou niet bepaald lekker.

Aquavit is een uitstekend restaurant, maar ik kom er niet nog eens.

[offtoljubljana]

38. Ik ben niet verveeld

14/03/2020

Whassup. Slovenië heeft inmiddels rond de 180 besmettingen, dus dingen zijn hier ook aan het veranderen. Ik was eigenlijk niet echt van plan om vandaag iets te schrijven, want ik heb echt niets speciaals gedaan.

Als je ook pijn wilt lijden, luister dan mee met mijn korte All You Wanna Do live playlist op YouTube. Het vreselijk hartverscheurende nummer All You Wanna Do van Six the Musical live, nu met gehuil en soms geschreeuw! I mean: OUCH.

Dus alles begint hier stil te vallen. Supermarkten en postkantoren zijn nog steeds open. Nu dat ik er over nadenk, is er niet een officieel verbod zoals in Italië of België, dus dat verklaart waarom de H&M nog steeds open is, maar zoals ik gisteren al aangaf, heel veel winkels en horecagelegenheden besluiten zelf om de deuren te sluiten. 

Het meest enthousiaste nieuws van de dag is dat twee van mijn sims verloofd zijn. He said yes! 

Leap year, baby!

In Amerika was het vroeger dus een ding dat vrouwen in schrikkeljaren een man ten huwelijk mochten vragen, i.p.v. de man de vrouw. Natuurlijk werd dit gehaat door veel mannen, want het idee dat een vrouw eigen keuzes mocht maken was gehaat, maar soms waren er ook mensen die het ook lief vonden!

Niet dat het van invloed is op mijn Sims universum. Het maakt me echt geen shit uit wie de ring presenteert, ALS DE ANDER MAAR JA ZEGT. Er is een stomme glitch in deze game dat ervoor zorgt dat sims veel te vaak worden afgewezen. Kahili moest Andrea vier keer ten huwelijk vragen voordat Andrea accepteerde! Maria heeft Kengo twee keer gevraagd en toen heb ik maar cheats gebruikt om ze te laten trouwen. Sims team, please, fix dit! Ik ga voorlopig veel Sims spelen, omdat ik veel binnen moet zitten en ik zit toevallig op het moment dat mijn sims serieuze relaties beginnen te krijgen, dus fix dit!

Want hey, we zitten allemaal binnen!

Ik heb de hele dag binnen gezeten in mijn pyjama, maar Caroline nam de lege bus naar het lege centrum en het was volgens haar heel raar om alles te zien. In Slovenië rijdt het openbaar vervoer dus wel nog, maar je mag hier ook niet meer via de voorkant van de bus instappen. Zo beschermen ze de chauffeurs.

Maar ja, veel dingen zijn dicht. 

En om eerlijk te zijn vind ik het niet erg. Ik geniet juist van mijn rust. Sommige mensen zijn helemaal geïrriteerd en “OH GOD IK BEN NU AL VERVEELD” en ik denk dan echt: “Chill? Speel de Sims. Drink een kop thee. Binge een serie op Netflix. Teken en verf veel. Stream op Twitch. Lees een boek. Ga een sjaal voor je oma breien.”

We hebben het geluk dat we in een digitaal tijdperk leven. Er is zo veel online content. Dit is de perfecte tijd om die ene podcast die je al weken uitstelt te luisteren. (Kuch, kuch, ik ben al drie maanden aan het wachten om de laatste aflevering van Gaychester te luisteren. This is a self call-out. I #cancel myself.)

Volgende week komen de e-learning dingen online en ik ben echt niet de enige student hier, dus hoera, als je je verveelt, kan je gaan leren!

Natuurlijk begrijp ik het dat je na een paar dagen zin hebt in iets nieuws. Waarschijnlijk zou ik dat ook wel hebben. Maar m’dude, we zijn één dag binnen.

Man, ik ben nu wel blij dat ik met mijn studie geen focus leg op journalistiek, want het nieuws is constant. Voor Nederland kijk ik op de site van de NOS en voor Slovenië kijk ik op de Engelstalige Total Slovenia News.

Ah. Ik zocht de site op om de link te voegen en blijkbaar is de eerste dode in Ljubljana gevallen. 

Ik vraag me af of Communicatiewetenschap hier over een paar jaar op terug kijkt en dan vraag ik me af wat ze zouden vinden van de berichtgeving. Ik heb een meme gemaakt.

Als Addy dit ooit gaat gebruiken in een college, dan zet ik er © Yuè L. 2020 op. 

Dus dat is de update. We zitten binnen. We kunnen nog naar buiten, maar ik heb geen reden om naar buiten te gaan, want ik heb voorlopig nog wel wat boodschappen. Ik had alleen meer bao pao’s moeten inslaan bij de Thai 🤔. Ironisch gezien hebben ze geen Thaise producten, of alles is in een ander alfabet geschreven. Maar oké, er is eten in huis. Ook hebben we nog andere essentials zoals wasmiddel, zeep en wc-papier. Nu dat Barbara niet meer hier is, gaat het een stuk rustiger. Barbara... gebruikte de wasmachine elke fucking dag. Yup. 

We zien wel wat er gaat gebeuren. Ik wacht het rustig af. Misschien gaan we ook wel allemaal zingen op balkons. Ik heb alleen geen balkon.

(Inmiddels is mijn All You Wanna Do Playlist afgelopen en luister ik naar glee seizoen 4. Dit seizoen was eigenlijk puur bagger, maar de muziek van seizoen 4 is eigenlijk wel goed. Higher Ground was niet Amber’s beste nummer, maar is het überhaupt mogelijk voor Amber om een slecht nummer te hebben?)

Ik heb wel een mail gehad van Mariska van Radboud over mijn verblijf en voorlopig wordt het niet geëist dat ik terug kom, dus dat is mooi. Zowel Sanne als ik zijn van plan om hier te blijven. Dit is gebaseerd op het feit dat het virus hier dus nog mega heftig is en op het feit dat onderwijs nog steeds door gaat, albeit digitaal. 

Als de situatie in Slovenië zal verslechteren, dan neemt Radboud contact met ons op. Of als wij ons toch niet meer fijn voelen, kunnen wij contact met hun opnemen.

Bedankt Maris. Carlo, ons eigenlijke aanspreekpunt, is blijkbaar nu op vakantie. Arme man.

(Closer. Ha. Closer.)

Anyway, als je zelf meer wilt lezen, dan is hier de link van Radboud International Office. Bottom line: als ik wegens Corona terug moet keren, maak ik aanspraak op het houden van de Erasmusbeurs wegens overmacht. 

(... fucking Come What May. Ik heb dit nummer denk ik jaren niet meer gehoord. Oh jfc.)

Ik ben dus niet van plan om terug te komen. De redenen had ik gisteren al opgeschreven. Zolang het mogelijk is, wil ik het extra werk vermijden. Don’t get me wrong. Als ik echt wegens welke omstandigheden dan ook terug moet, dan neem ik met mijn vliegangst de eerste vlucht terug, maar zolang dat niet nodig is, zit ik hier best goed.

Wat maakt het uit? Ik kan hier binnen zitten of thuis in Nederland. 

(Blow Me (One Last Kiss) is goed. Ik geef zowat niets om de personages, maar ze kunnen wel zingen.)

Caroline heeft wel een andere kijk. Ze zit al dagen te twijfelen of ze terug moet keren of niet. 

Wow. Ik had net die zin afgeschreven en toen kreeg ik een paar klopjes op mijn deur. Caroline vliegt dinsdag terug naar België. Damn. Ze is het nu Kath aan het vertellen.

***

Kleine intermissie. Ik was ook even naar Kaths kamer gegaan en we hebben met z’n drieën het besproken.

(Oh nee. Baby Got Back. Er zit een geweldig verhaal achter dit nummer, maar daar heb ik geen tijd voor, want ik ben ff aan het appen met Sanne.) (Ik heb de post open staan, dus music recs gaan maar even door. Outcast is een nummer geschreven voor glee, want glee heeft wel eigen nummers. Deze is wel goed.) (Fuck I Only Have Eyes For You. Ik heb het altijd al mega saai gevonden, maar na het nieuws over Melissa en Blake is het nog erger.) (Hetzelfde geldt voor Superman.) (Eindelijk weer een goed nummer. Ah, de emo My Dark Side. Zo veel angst meta in de dagen die volgden.)

Goed, ik heb Sanne even geüpdatet. Wij zijn er nog steeds zeker van dat we blijven. Maar ja, voor Caroline ben ik wel blij dat ze rust heeft. Ze heeft zo veel getwijfeld en in de knoei gezeten. Sanne, Kath en ik hebben dat niet, omdat we de keuze om te blijven al gemaakt hadden.

Het is wel verdrietig. Natuurlijk is het niet leuk dat ze gaat, maar het is wel begrijpelijk. 

(Girl On Fire. Ooooh lit. Badum tsss.)

Het laat je wel weer denken. Natuurlijk heb ik weer een meme gemaakt.

(Oh my God. Er is ook een verhaal achter Celebrity Skin. Voor jaren dacht ik dat ze “I’m not selling sheep” zongen i.p.v. “I’m not selling cheap” en ik heb er nooit bij stil gestaan dat het raar zou zijn dat ze zingen over het verkopen van schapen, want Sam en Brittany zijn de doofus characters.)

(En ook een verhaal achter Uptight (Everything’s Alright). Ik heb zoveel persoonlijke verhalen en behind the scenes verhalen over deze show.)

Maar dat is de stand van zaken nu.

[karlijn-cornelissen-blog]

Blog 1

Hallo allemaal, Zoals de meeste van jullie weten, ben ik bezig met de minor ‘Experience Abroad’. Dit betekent voor mij dat ik voor bijna drie maanden in Finland zit en hier twee maanden stage loop. Ondanks dat drie maanden weg zijn van huis niks voor mij is, besloot ik toch dat ik dit moest gaan doen. In mijn stages in Nederland heb ik heel veel goede, maar helaas soms ook minder goede dingen gezien. Dingen die ik zag gebeuren in klassen en met kinderen waar ik het totaal niet mee eens was, maar als stagiaire kun je hier weinig aan veranderen. Als je een goede beoordeling wilt, moet je eigenlijk wel gewoon meegaan in die manier van werken. Ik heb hier altijd veel moeite mee gehad en vind niet dat je zomaar als over moet nemen van je begeleiders omdat dit dan blijkbaar zo hoort. Ik wilde graag verder kijken en zoeken naar onderwijs wat echt bij mij past en waar ik helemaal achter sta. Alhoewel een stage in een zonnig land waar ze Nederlands spreken zoals Suriname of Curaçao best aantrekkelijk klonk, besloot ik mezelf uit te dagen en naar ‘hét onderwijsland’ van het moment te gaan: Finland. Eerlijk gezegd is bloggen niet helemaal mijn ding, maar ik zie hier zoveel mooie dingen voorbijkomen in het onderwijs dat het denk ik toch wel heel belangrijk is om het met jullie te delen. De komende periode zal ik dus steeds voor jullie om de twee weken een berichtje op deze blog plaatsen over mijn ervaring op stage. Wie weet kunnen jullie er ook iets mee. 😊 Mijn grote avontuur begon natuurlijk met het zoeken naar een geschikte school. Dit bleek iets lastiger dan verwacht. Ik heb naar ongeveer tien scholen mijn CV en motivatiebrief gestuurd, maar geen enkele reactie terug gekregen. Uiteindelijk kwam ik er ook achter dat de basisscholen hier in Finland begin Juni al dicht gaan dus dan zou ik nooit een volledige stage van 8 weken op de basisschool kunnen doen. Ik ben toen verder gaan kijken en kwam uit bij ‘playschools’. Kinderen gaan hier pas naar de basisschool in hun 7de (!) jaar. Ze beginnen dus eigenlijk bij wat voor ons in Nederland groep 3 is. Wel zijn er verschillende playschools in Finland, dit is een combinatie van een dagopvang en een pre-school (soort kleuterschool). Dit is overigens niet verplicht! Omdat ik mij volgend jaar ga specialiseren in het jonge kind leek het mij ook erg interessant om stage te gaan lopen op een playschool. En na het benaderen van weer een stuk of vijf playschools kreeg ik eindelijk reacties terug! Uiteindelijk heb ik gekozen Laugh&Learn Playschool in Helsinki. Maandag 8 mei was het dan zover, mijn eerste stagedag. Heel erg spannend maar ik had er ook heel veel zin in. Helaas viel dit toch wel een klein beetje tegen. Toen ik daar aankwam bleken er die dag helemaal geen kinderen te zijn. Het is nog een hele nieuwe playschool en ze zijn pas net open waardoor er op dit moment nog maar twee kindjes ingeschreven en gestart zijn. Ik wist dat ze pas net open waren, maar ze hadden zelf veel meer kindjes verwacht. Maar omdat het bijna zomervakantie is hebben de meeste ouders besloten dat ze de kinderen pas na de vakantie willen laten beginnen. Eigenlijk ben ik dus nog een beetje vroeg en moet ik volgend jaar weer terug. 😉 Gelukkig hebben de eigenaren wel veel ervaring en kunnen ze mij dus ook heel veel leren. De eerste dag heb ik een rondleiding gekregen en hebben we het gehad over hun visie en hoe ze te werk gaan. Het doel van deze playschool is dat kinderen thuis komen en zeggen dat ze niks hebben geleerd omdat ze te druk waren met spelen en leuke dingen. De Laugh&Learn Playschool werkt eigenlijk volgens de volgende punten:

- Children learn every minute of every day. - Children make sense of the world around them through different experiences and observations. We facilitate these experiences, through various fun, interactive activities and teaching methods. - Our playschool's name states our motto...Laugh and Learn! - Children learn best when they are having fun and are actively engaged;  they observe more about the world around them. - When children are busy having fun, learning becomes natural and easy. - Children learn best when learning comes as a side-effect of a fun activity. - Fun learning is more likely to stay with a child as they grow up. - Laughter and fun brings people closer, helps them communicate, and creates a shared experience and common bond with classmates. - An environment filled with laughter strengthens the relationship of teachers and children.

Deze manier van werken spreekt mij ook erg aan en gelukkig doen we dit ook al heel veel in Nederland bij de kleuters.  Een ander punt wat ze heel erg belangrijk vinden bij deze playschool, maar eigenlijk in heel Finland is het buiten spelen. Wat mij opvalt is dat er overal in Helsinki grote parken en speeltuinen zijn waar je ook bijna altijd een heleboel kinderen ziet spelen. Deze speeltuinen zijn gewoon gratis en openbaar en naast allerlei leuke klimtoestellen, glijbanen, schommels enzovoort is er ook ander speelgoed aanwezig zoals bijvoorbeeld speelgoed fietsen, auto’s, spullen om hutten te bouwen, speelgoed voor in de zandbak enzovoorts. Het is dus voor kinderen erg aantrekkelijk gemaakt om lekker buiten te spelen, en gelukkig zijn er dus ook heel veel kinderen die dat gewoon lekker doen in plaats van zichzelf binnen verschuilen achter de ipad of tv. 😊 Een schokkend feitje vond ik dat playschools elke dag minstens 2 uur naar buiten gaan, ongeacht wat voor weer het is. Ze gaan alleen niet naar buiten als het kouder is dan -15 graden. WAUW. En dan te bedenken dat wij met een beetje regen al binnen blijven… De rest van de week zijn we bezig geweest met het maken van moederdagcadeautjes en een ‘field trip’ naar het centrum van Helsinki (leerzaam voor mij en de kinderen 😉). Ook is er elke donderdagmiddag een ‘English Club’ voor kinderen van de basisschool die Engels willen leren. Deze club bestaat uit een stuk of 15 kinderen dus dat komt als iets meer in de richting. 😊 Dit was voor mij een hele bijzondere ervaring want de kinderen konden eigenlijk nauwelijks Engels dus het was erg moeilijk om contact met ze te maken. Maar ook hier bleek, als je samen gaat spelen en plezier hebt gaat dit veel makkelijker!

Al met al een leuke eerste week waar ik al veel had geleerd en ervaren. Maar toch had ik het idee dat ik meer uit deze stage moest gaan halen en niet acht weken met twee kindjes moest blijven zitten. Ik ben daarom gelijk allerlei verschillende basisscholen gaan mailen met de vraag of ik een dagje langs mocht komen om de school te bezoeken. Tot mijn grote verbazing kreeg ik van de Espoo International School een mailtje met daarin het bericht dat ze tot 2 juni open waren en dat ik het maar moest laten weten als ik daar voor drie weken wilde komen werken. Aangezien ik van deze school nooit een reactie had gekregen op mijn sollicitatie voor de stage kwam dit als een grote verassing. Ik besloot deze kans met beide handen aan te pakken en ben op gesprek gegaan. De Espoo International School is een internationale school waar ze Engels spreken, maar ze werken wel volledig volgens het Finse onderwijssysteem. Voor mij dus de perfecte kans en inmiddels heb ik al een weekje op deze school door gebracht.

Ondanks dat de school natuurlijk bijna dicht gaat en ze dus vooral dingen aan het afronden zijn, heb ik in deze eerste week al heel veel kunnen zien. Ik heb deze week doorgebracht bij de 3th grade en de 4th grade, in Nederland groep 5 en 6.  In de klas waar ik de meeste tijd heb doorgebracht waren de kinderen bezig met het afronden van drie verschillende projecten. Het eerste project was een science project waarbij ze zelfstandig een stad moesten kiezen in Finland, hier heel veel informatie over moesten zoeken en dit op een zelf bedachte manier moesten uitwerken en presenteren aan de rest van de klas. Het tweede project was het ‘creative writing’ waarbij ze zelf een verhaal moesten schrijven en dit verhaal op een leuke manier moesten presenteren. Zo hebben kinderen bijvoorbeeld een mooi boekje gemaakt, maar er zijn ook kinderen die hun verhaal hebben geschreven op verschillende puzzelstukken (puzzel komt ook terug in het verhaal) of ze hebben er bijvoorbeeld een filmpje van gemaakt. Het laatste project was een boekverslag, dit verslag hebben de kinderen ook op heel veel verschillende manier uitgewerkt en daarnaast hebben ze een diorama gemaakt van hun lievelingsscène uit het boek. De kinderen kregen gewoon de hele dag de tijd om aan deze projecten te werken en ze mochten zelf indelen wat ze wanneer gingen doen. Het was ongelofelijk om te zien hoe zelfstandig en super creatief deze kinderen zijn. Ze zijn de hele dag hard aan het werk en vragen nauwelijks hulp bij de leerkracht, ze hebben een groot verantwoordelijkheidsgevoel en zorgen zelf dat alles op tijd af is. Het is echt super om te zien wat ze allemaal bedenken. De leerkracht vertelde dat ze bijna altijd met dit soort projecten werkt in de klas en dat ze goed kon zien hoe de kinderen groeide en zichzelf steeds uitdagen tot beter. In de 4th grade heb ik ook nog een echte klassikale rekenles bijgewoond. Voor rekenen maken ze op deze school gebruik van een methode, maar dit betekent zeker niet dat de rekenlessen saai zijn. Ik heb mijn ogen uit gekeken. Allereerst de inrichting van de klas.  Ondanks dat het best wel fris was buiten, stonden alle ramen in de klas wagenwijd open. Er stonden vijf grote ronde tafels in het lokaal en de kinderen hadden geen vaste plekken want ze worden steeds gehusseld en verplaatst om steeds met andere kinderen samen te werken. Er waren kinderen die stonden in de klas aan hoge verstelbare tafels, er waren kinderen die op draaistoelen zaten, kinderen die op grote ‘skippy- ballen’ zaten en er was een heel groot kleed waar de leerkracht regelmatig met alle kinderen ging zitten. Klassikaal ging de klas een bladzijde vol sommen maken uit het werkboek, maar er was werkelijk geen een opdracht die op dezelfde manier werd opgelost. De leerkracht heeft denk ik in 20 minuten tijd wel 5 verschillende werkvormen gebruikt om met de klas aan de opdrachten te werken. De kinderen werkten steeds in verschillende teams met andere kinderen en ze waren steeds in beweging. Al was het maar door simpele opdrachtjes als iedereen verplaatst zich nu een plek naar links, en dan weer twee plekken naar rechts. Een super rekenles waarbij de kinderen allemaal stuk voor stuk heel aandachtig mee hebben gedaan en super geconcentreerd waren. Maar de grote verassing van de dag bleek nog te komen… Er stond een spellingstoets op het programma en de leerkracht vond dat het een beetje warm en muf was in het lokaal dus besloot ze maar om deze toets gewoon buiten op de speelplaats af te nemen. ‘Krijgen die hersenen te minste weer een beetje zuurstof’ (ik had binnen in de klas zitten te rillen van de kou door alle ramen die wagenwijd open stonden maar blijkbaar was er toch nog te weinig zuurstof voor de kinderen om de toets goed te kunnen maken…). De leerkracht vond het niet meer dan normaal om de toets buiten te maken en ook de kinderen deden alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Echt super om te zien. Oepsie, sorry voor dit lange verhaal, ik hoop dat jullie nog niet zijn afgehaakt. 😉  De rest bewaar ik dan maar voor de volgende keer… Ik hoop dat het een beetje interessant is voor jullie om te lezen, en als jullie vragen hebben hoor ik dat heel graag. Tot snel! Groetjes Karlijn