#I Wojna Światowa

[lukaszrygalo]

Wołomin, rok 1917

Komitet obywatelski stara się zapobiegać nędzy, wspierając rozmaitemi ofiarami potrzebujących pomocy. W czterech ochronkach znalazło przytułek około 300 dzieci. Niedawno powrócił do Wołomina dr. Czaplicki, który bezinteresownie udziela porad lekarskich, otworzywszy ambulatoryum dla uboższej ludności. W tych dniach odbyło się zebranie członków straży ogniowej w celu dokonania wyborów nowego…

[lichozestudni]

ok, w tv pokazują jakiegoś Niemca w niemieckiej tv, który mówi, że jak Polska dalej będzie domagać się reparacji za IIwś to w Niemcach może obudzić się nacjonalizm. HALO?? CO JEST? On powiedział, że jak Polska będzie chciała odszkodowania za niemieckie, nazistowskie zbrodnie to Niemcy mogą znowu zostać nazistami. AMERYCZKA OGŁUCHŁA? (To Ameryka sprawiła, że Niemcy po IIwś wciąż istnieją i ich upasła)

Ciekawe czy gdyby żydzi chcieli od Niemców reparacji za IIwś to Niemcy by im grozili, że lepiej nie domagać się, bo znowu będzie nazizm 🤔 a czekaj, ty... Przecież żydzi chcieli od Niemców reparacji i Niemcy im z uniżeniem zapłacili.

Cały czas się głowię czy bardziej odrażający są Niemcy czy Rosjanie.

[polish-school-readings-polls]

Która lektura jest lepsza - "Kłopoty Kacperka góreckiego skrzata" Zofii Kossak-Szczuckiej czy "Asiunia" Joanny Papuzińskiej?

O "Kacperku": "

"Kłopoty Kacperka góreckiego skrzata to porywająca historia przygód starego skrzata i jego przyjaciół zamieszkujących dom w Górkach Wielkich na Śląsku Cieszyńskim. Czytając relację o skrzacich kłopotach, bierzemy udział w wyprawie do tajemniczego starego dworu, będącego siedzibą nie tylko słynnej rodziny Kossaków, ale i przyjaznych ludziom baśniowych stworków. Wędrując wraz z Kacperkiem po zakamarkach domu poznajemy niezwykłe obyczaje kanaponów, igi-igi, akwadona, kluczka, pirusków. Odkrywamy wraz z nimi fascynujący świat pięknego domostwa i konieczność ciągłej duchowej walki o dziejące się w nim dobro. Nieustającą gotowość do tej walki symbolizuje postać skrzata Kacperka, mądrego opiekuna domu i wszystkich zamieszkujących w nim stworzeń, zaś za tytułowe kłopoty odpowiada złośliwy Sato i jego kompania. Czy skrzacie zmartwienia przeminą, a Kacperek odzyska zaszczytny tytuł opiekuna starego dworu? Czy uda się uratować skarb domu przed straszliwym zagrożeniem? Jak skończą się wynikające z drobnej lekkomyślności skrzacie przygody?" (za lubimyczytac.pl)

O "Asiuni":

"II Wojna Światowa - bombardowania, strzelaniny i terror, który opanował Polskę to straszne przeżycie dla wszystkich ludzi, którzy uczestniczyli w tym okrutnym konflikcie zbrojnym. Jak z perspektywy pięcioletniego dziecka wyglądała wojna? Z pewnością było to traumatyczne przeżycie, pełne strachu i niepewności tego, co przyniesie kolejny dzień. Asiunia oparta została na prawdziwych wydarzeniach z życia Joanny Papuzińskiej, która jako mała dziewczynka przeżyła ten ciężki czas. Jest rok 1944, mała Asia wraz z rodzicami i rodzeństwem mieszka na ulicy Mątwickiej w Warszawie. Trwa wojna, Mama Asi za pomoc chłopcom, którzy napadli na Niemców, została rozstrzelana. Dziewczynka wraz z tatą i rodzeństwem musiała opuścić dom rodzinny, starała się zrozumieć na swój sposób, dlaczego dzieje się tyle złego, dlaczego nie może cieszyć się dzieciństwem, bawić się z rodzeństwem, zasypiać w swoim łóżeczku w swojej piżamce. Niestety było to za trudne. Podczas tułaczki spędzała czas u różnych, obcych ludzi. Pomimo tego, że było bardzo ciężko, doskwierał im głód i bieda, najważniejsze dla nich było to, że są razem. Asiunia to wzruszająca opowieść o wojnie widzianej oczami dziecka. Książki dla dzieci rzadko kiedy poruszają tematykę wojny dorosłych, czyli doświadczeń ze wszech miar traumatycznych i smutnych. Tymczasem właśnie niezwykle ważne jest, by historie dzieci z tamtego okresu wraz z ich perspektywą również wybrzmiewały. I by trafiały również do młodych czytelników, którzy czytając historię małej dziewczynki, małej Asiuni, nauczą się empatii i dowiedzą, że coś takiego jak wojna istnieje - ponieważ istnieje i błędem jest to przed dziećmi ukrywać." (za taniaksiazka.pl)

[nasze-zd]

Lake Wanaka: Roys Peak

17 kwietnia 2024. Wanaka to nazwa zarówno wielkiego jeziora śródgórskiego, jak i miasteczka położonego na jego południowym krańcu. Jezioro to jest jedną z ikon Nowej Zelandii — zdjęcia rozmaitych jego wysp i zatok znajdziemy na stronach powiązanych z turystyką, albo też wiszące na ścianach w miejscach publicznych. Miasteczko zaś, z uwagi na atrakcyjne położenie, jest odpowiednikiem naszego Karpacza, z mnóstwem miejsc noclegowych (głównie nastawionych na zamożną klientelę) oraz rezydencji letniskowych bogaczy krajowych i zagranicznych, którzy podobno z jakiegoś powodu uznali, że w to miejsce nikomu nie będzie się chciało kierować ICBM-ów, gdy już w końcu wybuchnie ostatnia wojna światowa. Taką przynajmniej zabawną teorię serwuje Wikipedia.

Szczyt Roys Peak od wschodu, lekko z prawej względem środka zdjęcia.

Tytułowy Roys Peak (zdjęcie powyżej) to szczyt wznoszący się bezpośrednio nad miejscowością Wanaka. Prowadzi na niego dogodna, łatwa droga, choć z uwagi na różnicę wysokości — 1250 metrów — zajmie większości odwiedzających cały dzień. Szlak jest niezwykle widokowy, gdyż wiedzie pastwiskami, jak również bardzo uczęszczany. Nic dziwnego: jest to żelazny punkt wielu objazdówek Wyspy Południowej.

Rozpoczynając wędrówkę późnym rankiem, a kończąc wczesnym wieczorem możemy nieustannie cieszyć się panoramą rzadkiej piękności, zmieniającej się nie tylko wraz z wysokością, lecz również z wędrówką słońca po niebie. Te same widoki można więc oglądać po wielokroć, od rannych zgaszonych kolorów i niewyraźnie zarysowanych sylwetek gór, po wysycone, pełne szczegółów pejzaże wieczorne. Czy to w pierwszej, czy w ósmej godzinie marszu, ciężko jest oderwać wzrok od horyzontu.

Większość szlaku biegnie wschodnim stokiem Roys Peak, więc oglądamy cały czas jedynie połowę panoramy. Droga wijąca się serpentynami dość powoli przybliża nas zatem do szczytu, lecz już wkrótce po wyruszeniu z parkingu dostrzegamy interesującą scenkę rysującą się wysoko na grani. W pewnym miejscu wypłaszcza się ona i początkowo zdaje się, że tam właśnie, na schodku czy też platformie utworzonej przez to wypłaszczenie, granica pomiędzy niebem a ziemią jest nieostra, jakby włochata. Poniewczasie zaczyna się jednak dostrzegać, że ów wąsik sypiący się pod nosem Roys Peak jest w istocie gromadką sylwetek ludzkich.

Cóż tam ten tłum dostrzega, trwający w zachwyceniu?

Nietrudno zgadnąć, że otwiera się tam, po raz pierwszy, widok na pozostałe 180 stopni horyzontu, a jest to — ja to już wiem, a Wy dowiecie się za moment — widok obok którego trudno przejść obojętnie. Taki, który gdy pojawia się w filmach, jest zazwyczaj ilustrowany albo dostojnie brzmiącym utworem np. So sprach Zaratustra Straussa, albo odwrotnie, lirycznym jak Morgenstemning Griega albo Vltava Smetany. Szeroka, fantazyjnie zakręcona dolina Matukituki River objawia się nam w swojej wspaniałości, a za nią piętrzą się pokryte wiecznym śniegiem góry zwieńczone wybijającą się wyraźnie ponad pozostałe, jakże trafnie nazwaną, Mount Aspiring.

Po osiągnięciu grani na szczyt Roys Peak zostało niewiele ponad pół godziny i jest to chyba najlepszy czas z całych dwóch tygodni. Ze wszystkich stron otacza nas surowa potęga gór napełniająca czcią niemal nabożną, wrażenia jakich nie doświadczyłem od lat dzielących nas od dawnych wypraw w Dolomity czy do Tyrolu.

Stąd dopiero ujrzeć można wspaniale rozbudowaną linię brzegową Lake Wanaka z wyspami i zatokami oraz mnogość grzbietów górskich wyglądających jeden sponad drugiego, zazębiających się i przesłaniających, kilkadziesiąt kilometrów w każdym kierunku.

Późnym popołudniem ciemny błękit wód jeziora podobny jest najbardziej do koloru nieba o tej samej godzinie dnia. Gdyby wyciąć fragment brzegu z powyższego zdjęcia, ciężko byłoby odróżnić, czy patrzymy właśnie na niego, czy na jakieś na wzgórze przykryte niebem od góry.

Ze wszystkich krajobrazów, które dane mi było w życiu widzieć, te znad Wanaki weszłyby do pierwszej dziesiątki, może nawet piątki.

[redhatmeg]

Tak więc tytuł najgorszej polskiej lektury szkolnej okresu międzywojnia przypada Przedwiośniu.

Tymczasem my przechodzimy do okresu drugiej wojny światowej.

Taaaak...

Myślę, że po tej ankiecie będzie już tylko literatura powojenna i przejdziemy do wielkiego finału.

No, a potem przejdziemy do wyłaniania najlepszych polskich lektur.

[mri-mg]

Wojna

Ramy czasowe: II wojna światowa, 1939-1945 w skrócie: jak różnie znęcano się nad Polakami

:readmore:

"Proszę państwa do gazu" Tadeusz Borowski

Powstanie: 1946, autor sam przebywał w niemieckim obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu (transport z Sosnowca i Będzina odnosi się do prawdziwych wydarzeń)

Gatunek: opowiadanie (ze zbioru)

Czas i miejsce akcji: niemiecki obóz koncentracyjny, II wojna światowa

Tytuł: odnosi się do fabuły. Do obozu przyjeżdżają 3 pociągi z transportem nowych więźniów, nieświadomych, że (w zależności od ich siły fizycznej) trafią zaraz do obozu, krematorium (kalecy i ci, co nie przeżyli trasy) lub właśnie do gazu.

Z wagonu wysiada kobieta, którą goni krzyczące do niej dziecko, jednak ona zapiera się, że nie jest jego matką, bo wie, że inaczej zostanie wysłana razem z córeczką zosłanie wysłana do komory gazowej. Jeden z więźniów wrzuca ją razem z córeczką na transport do gazu.

Bohater z trudem powstrzymuje mdłości i walczy z kłębowiskiem myśli, ale pomaga Niemcom, aby samemu mieć szansę przeżycia piekła obozu. Więźniowie uprzywilejowani, jak on, mogą zabrać dla siebie znalezione w bagażach jedzenie. Borowski pokazuje życie oświęcimskich więźniów odartych nie tylko z ubrań, ale i z człowieczeństwa.

Główny bohater — typowy przykład człowieka zlagrowanego, który usiłuje przeżyć obóz. Brzydzi się zwyrodniałością i znieczulicą niemieckich esesmanów, a jednocześnie żywi się jedzeniem zabranym więźniom przy rozładunku transportu. Jest jednocześnie narratorem opowiadania. Tworzy historię z przebiegu jednego dnia obozowego uprzywilejowanych więźniów

"Ludzie, którzy szli" Tadeusz Borowski

Powstanie: 1946, oparte na doświadczeniach autora, który był w obozie koncetracyjnym w Auschwitz

Gatunek: opowiadanie (ze zbioru)

Czas i miejsce akcji: obóz koncentracyjny, II wojna światowa

Tytuł: również nawiązuje do ludzi, którzy przyjeżdżali do obozu tylko po to, żeby zaraz pójść do komory gazowej i zostać zagazowanym

W obozie panuje tzw. odwrócony dekalog.

"Zdążyć przed Panem Bogiem" Hanna Krall

Powstanie: 1976

Gatunek: reportaż (nietypowy) w formie wywiadu z Markiem Edelmanem - ostatnim przywódcą powstania w getcie warszawskim, a potem kardiologiem, ordynatorem OIOM-u w Łodzi

Tytuł: nawiązuje do kariery medycznej Edelmana, który stara się uratować życie swoich pacjentów, zanim Bóg zdecyduje o ich śmierci. Ta perspektywa medyka, który walczy o to, aby płomień świeczki, symbolizujący ludzkie życie, nie zginął, wyraźnie nakłada się też na całą opowieść o walce, jaką podjęli Żydzi w powstaniu w getcie, mimo że ryzyko porażki było ogromne. (Świeczka, której płomień Edelman próbuje osłonić)

Czas i miejsce akcji: wspomnienia z powstania w getcie warszawskim (19 IV - 16 V 1943 r.) i wcześniej. Edelman mówi też o okresie powojennym, opisuje np. trudną operację serca. Nawiązuje też do momentu wywiadu.

sposób umierania: Edelman mówi, że w powstaniu nie chodziło o wygraną. Żydzi wiedzieli, że umrą, więc zdecydowali, że lepiej jest zginąć w walce niż idąc bezwiednie na śmierć. Jest śmierć piękna (z bronią w ręku), egoistyczna (samobójstwo), brzydka (z głodu), symboliczna (poświęcenie dla innych) i niegodna (przeżycie cudzym kosztem)

Moralność była inna: powstańcy byli źli na dziewczynę, która się zabiła, ale dlatego, że zmarnowała na to 6 (chyba) naboi. Pielęgniarki były widziane jako bohaterki, ale dlatego, że swoje kapsułki z cyjankiem dawały dzieciom, żeby te mniej cierpiały

Ogólnie Edelman znacznie chętniej opowiada o swojej pracy w szpitalu. Czasami irytuje Hannę Krall odpowiedziami "jakie to ma znaczenie" na pytania o symboliczne szczegóły (czy nad gettem wisiały polskie sztandary? nwm ja ich nie widzialem. ale ludzie mowili ze wisialy! ok co za roznica) albo o motywację (dlaczego zostales lekarzem? chcesz uslyszec ze chcialem nadal odpowiadac za ludzkie zycie ale nie, w sumie to nie wiedzialem co ze soba zrobic i jakos tak wyszlo, a z tego ze moge ratowac ludzi ucieszylem sie dopiero lata pozniej)

"Inny świat" Gustaw Herling-Grudziński

Powstanie: autor spisał swoje wspomnienia w latach 1948-50, 1951 - premiera po angielsku, 1953 - wydanie po polsku

Gatunek: literatura łagrowa, literatura faktu

Tytuł: nawiązanie do cytatu Fiodora Dostojewskiego z jego autobiograficznych "Wspomnień z domu umarłych" (gdzie pisał o łagrach carskich). Podkreśla, że łagry to inny świat, w którym panują inne zasady, a ludzie z poza niego nie mają prawa oceniać decyzji ludzi z łagrów.

Czas i miejsce akcji: II wojna światowa, obóz w Jercewie

Życie w obozie

kotły: trzeci dla tych, co wyrobili >125% normy (dostawali łyżkę gęstej kaszy i rybę), drugi dla tych, co wyrobili 100% normy (łyżka kaszy), pierwszy dla reszty, nędznie wyglądających (łyżka kaszy)(tam była najdłuższa kolejka)

praca w brygadach leśnych: normy, które nawet fińscy drwale uważali za wygórowane

szpital: jedyne miejsce, gdzie szanowano prawa człowieka (oprócz prawa do wolności ofc): dawano chorym czyste ubrania, wstęp do łaźni, witaminy, chleb

Kostylew 🦴🦁: kochał francuskie książki i za ich czytanie trafił do łagru, najpierw ze względu na wykształcenie techniczne miał łagodny przydział, mógł pomagać innym więźniom, nawet fałszował ich normy, żeby wyglądało, że zrobili więcej, za co odebrano mu przywilej. Źle to przyjął, gdyby nie trafił znów na ukochane francuskie książki to stałby się najgorszym - donosicielem. Trafił do Jercewa, gdzie poznał narratora. Miał rękę na temblaku, która nie chciała się zagoić, przez co nie mógł pracować - okazało się, że wsuwał ją w ogień, żeby spowolnić ten proces. Narrator ostrzegał, żeby poszedł do pracy choć kilka razy, ale ten nie posłuchał; w końcu zakwalifikowano go do zsyłki na Kołymę (w zasadzie wyrok śmierci), Kostylew w ramach buntu oblał się wrzątkiem w łaźni i zmarł.

Trupiarnia: tam leżeli ludzie, którzy nie mogli już pracować, głodując i czekając na śmierć.

Jewriej posłuchał władz obozu, które zadały od niego złożenia nieprawdziwego donosi na jego towarzyszy, Niemców. Ten zgodził się, postawił swoje życie nad ich (inaczej zostałby zesłany na najgorsze roboty). Po wojnie rozmawia o tym z narratorem, oczekując od niego zrozumienia (nie dostaje go)

motywy

śmierć ludzi

ogólnie lektury są dość podobne w tonie, jak kojarzycie historię to może wystarczyć zapamiętać, że

Borowski=obozy koncentracyjne;

Krall, a raczej Marek Edelman=getto warszawskie;

Herling-Grudziński=Syberia

RÓŻNICE między podejściem bohaterów do usprawiedliwania zachowań i cierpienia ofiar ich sytuacji

Borowski - człowiek zlagrowany dostosowuje się do zasad obozu (żyje wg odwróconego dekalogu)

Edelman

Herling-Grudziński - "inny świat", nie mamy prawa oceniać tego, co się tam działo; ale narrator nie chce okazać zrozumienia Jewriejowi, który zdradził w łagrze swoich towarzyszy.

[temperance-04]

Wojna Harta

opis filmu:  Trwa II wojna światowa. Pułkownik William McNamara, amerykański żołnierz pochodzący z rodziny, której członkowie od czterech pokoleń służą w wojsku, trafia do niemieckiego obozu jenieckiego. Jako najwyższy rangą oficer obejmuje dowództwo nad swymi rodakami pod czujnym okiem komendanta obozu. McNamara nie poddaje się rygorowi obozowemu. W tajemnicy przed wszystkimi snuje plany swojej własnej prywatnej wojny i czeka na stosowny moment, by uderzyć na wroga. Okazja by wprowadzić plan w życie nadarza się, gdy w obozie zostaje popełnione morderstwo. McNamara zaczyna pokazowy proces. Obrońcą oskarżonego zostaje porucznik Thomas Hart. Ale to tylko część planu... 

Bardzo fajny i przyjemny film lubię wojenne filmy świetna obsada aktorska. Nie dłużył się film był ciekawy polecam jak ktoś lubi starsze kino moja ocena 7,5/10

[1234567ttttttttttt]

II Wojna Światowa - Zbrodnia i grabież

[straznicyimmaterializmu]

Wojna Światowa dokonała jednej rzeczy bardzo niepożądanej dla szatana: wielce osłabiła jego królestwo, będąc pierwszym etapem jego obalenia, i pomogła przygotować je na następny wielki etap jego rozbijania - światową rewolucję, wielką rewolucję z proroctw, która zniszczy obecny kształt królestwa szatana. Wkrótce po rozpoczęciu wojny Bóg zaczął podawać wiele świeckich i religijnych prawd na temat przyczyn wojny i zła obecnych warunków światowych. Z powodu samolubnego ich wykorzystywania, prawdy te coraz bardziej pobudzają radykałów przeciwko konserwatystom. Za jakiś czas prawdy te pobudzą radykałów do światowej rewolucji ze wspomnianymi poprzednio rezultatami.

Po rewolucji szatan będzie próbował stworzyć inną formę rządów, która wkrótce potem przestanie istnieć w anarchii. Prawdy, jakie Pan poda po rewolucji, będą samolubnie używane przez anarchistów i doprowadzą do nie- spotykanej ogólnoświatowej anarchii, która zniszczy każdą pozostałość królestwa szatana. Rola Boga w tym wszystkim (po roku 1874) polega na agresywnym przedstawianiu prawd demaskujących korupcję (królestwa szatana) w teorii i praktyce, gdyż dobrze wie On, że prawdy te będą samolubnie wykorzystane zarówno przez konserwatystów, jak i radykałów, a przez tak samolubne ich używanie ostatecznie doprowadzą do wojny, rewolucji i anarchii, które na wieki zniosą to bezbożne królestwo. Dlatego Bóg tak agresywnie je podaje.

Paul S.L Johnson, Posłannik Epifanii.

[lukaszrygalo]

Komitet Obywatelski gminy Małopole

K.O. powstał 11-go kwietnia 1915 r. z terenem działalności ściśle w granicach gminy. Samodzielną sekcją w K.O. była sekcja sanitarna. Miejscowość ma charakter wiejski, posiada browar i 3 torfiarnie, rozpowszechniony w niej jest handel końmi i drzewem. Przed wojną liczba mieszkańców wynosiła około 9800, zmniejszyła się wskutek mobilizacji. Przed zawiązaniem K. O. było 9 szkół w gminie. Continue…

[msbathoryx]

Podobno aby przeżyć coś i zostawić to za sobą, należy zaprzyjaźnić się z uczuciami. Znalezienie czasu na "czucie" to kolejna przeszkoda. Mówię przeszkoda, bo jest to na tyle trudne, że wolałabym od tego jak zwykle uciekać.

Weź się w garść. myśl pozytywnie. Oddychaj. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.

Nie chcę czuć się już tak problematyczna, jak zwykle. Nie chcę się czuć kimś mniej wartym.

Wiem za co jestem zła. Wiem też że mam prawo na złość. I te pozwoleniem dostaje sama od siebie, od nikogo innego. Moja zbytnią wrażliwość nie wzięła się z niczego, były to lata ujmowania mi, przekręcenia na mnie oczyma, słów padających bez przemyślenia je choć chwilę. Strach z którym zaczęłam przybijać sobie pione w wieku zbyt młodym na wiedzę czym była druga wojna światowa. W tamtym okresie powinnam interesować się dinozaurami, rysować pokraczne kreatury na chodniku z którego można odczytać i ośmiornice jak i motyla. Wiek w którym moja jedyna złość powinna się ograniczać do tupania noga, bo nie dostałam drugiej gałki loda. Kiedy powinno się mnie nauczyć, że złość nie jest niczym złym i tak samo jak chłopiec ja też mogę ją odczuwać. Dlaczego ja byłam marudna lub pyskata gdy mówiłam moje zdanie ? Bo założeniem było, że mam być cichu zajmować na tym świecie mniej miejsca, jednak jak bardzo się to kłóciło z naturą która we mnie wzbudzono, z narcyzem który powstał. Jedyną formą ochrony dla mnie stał atak. Jaki 5 latka nie miałam w sobie nawet kszty delikatności. Tłumaczenia dziś są proste, nas nikt nie nauczył. Nikt o tym nie mówił. Jednak gdy widzimy łzy lub leżące dziecko na podłodze owinięte mokra kołdra i strach w wypowiadanych słowach "bałam się Cię obudzić" z coraz to mocniejszym poczuciem winy na twarzy, nie doszło do momentu refleksji czy jednak wszystko działa jak powinno? Czy może jednak ta osobowość która właśnie się kreuję nie została zaburzona. "Zawsze mówiłam sobie, że nie będę popełniać błędów jak moja mama" w co jeśli popełnianym takie które są gorsze? Jeśli akurat te dziecko nie jest tak silne, jeśli już w wieku 6 lat mówi że nie chce żyć. Przejmujesz się, zastanawiasz co robisz źle, obiecujesz sobie, że więcej tego nie zrobisz, że nie pozwolisz, żeby twój strach i leki przeszły na nie, przecięz wiesz że nie zasługuje. Na drugi dzień idziecie na lody, pływacie nad jeziorem. Powtarzasz sobie że to starczy, ze mną tego nie robiono, będzie to pamiętać, przecież wie że ją kocham. Musi. Prawda?

Że mną nikt nie rozmawiał o ciele, o włosach które mnie przeraziły na moim ciele, koleżanki jednak mówiły że są ok, że takie mają wszystkie. "Rosną od środka" mówi jedna, "fuu, to nie prawda" mówi druga. Okres był moim wstydem, ona tak nie będzie miała. Zapomniałam jednak mówić o innych rzeczach które i ona zaczęła przede mną ukrywać, rozstępy były dla niej wstydem, dla niej cellulit był problemem. Czytając kolejne wydanie Brava, tłumaczyło okres lub poczęcie, kolejne quizy mówiły czy ma się spotykać z młodszym czy starszym bratem, rysunki bananów jak nałożyć prezerwatywę. Pamiętaj tylko "jak zajdziesz w ciążę, to ja Ci nie pomogę" i tak do dziś mając 30 lat nadal się boi ciąży nastoletniej. Okres poznawania swojego ciała owialam wstydem, by nie naruszyła swojego ciała, przecież inne miały problem z orgazmem z partnerami, chce jej tego oszczędzić. Zakazany owoc jednak jest najsmaczniejszy, zwracanie uwagi sprawiało, że jest ciekawsze niż powinno. Przecież nie uznawałam seksu za temat tabu. Po ciąży wpadłam w bulimię jej tego nie spotka, widzę kilogram więcej, zwrócę jej uwagę. To nic, że jedzenie było spoiwem w rodzinie, kolejnym powodem dla którego czuła akceptację w rodzinie, " tak ładnie je, nie tak jak jej chude kuzynki" ale chwila, przecież mówili jej, że chudne to piękne. Sekta szkieletów na wybiegach, pro ana, motylki, o nich przeczytała gdy miała zbyt mało by wiedzieć o okrucieństwach tego świata. Jednak gdy chudła,chwalono ją, zwracano miej uwagi, czuła się akceptowana, co dawało jej poczucie że musi spełniać warunki by móc się czuć kochaną. Po obiedzie, biegnie do łazienki, słyszę jak wypluwa, ściany są cienkie, powiedzieć coś? Wyrośnie z tego przecież, mija 17 lat. Jednak to był problem. Po utarcie mojego taty nie mówiłam o uczuciach, mnie też uczono że się o nich nie mówi. Chciałam przeżyć to w ciszy, uciec od tego. Kurwa, znowu ta głośna muzyka, "ścisz". Tak mamo. Mija tydzień, nowy to samo czy ona mnie nie słucha do chuja Pana, nie szanuje mnie, nie rozumie co ja przechodzę i jak mi źle. W złości biorę nożyczki, odpucham ją, dobrze że się powstrzymałam tylko dwa razy kopnelam gdy leżała na podłodze. Ja wybaczyłam, ona też to zrobi. Zwraca mi uwagę, jak śmie narzekać że jestem zła matką. Nie wdzięczna gówniara. Dałam wszystko co miałam, żeby była szczęśliwa. Pijawka. Nie ma prawa mówić, jeśli nie wie przez co przeszłam. Mijają lata i dowiaduje się jakie ból zadałam. Pomiędzy wymuszaniem wymiotów, ćwiczeniami które wycieciaczaly jej ciało na tyle, że z naszego "paczucia" trafiła do lekarza bo straciła przytomność w szkołę. Przecież nie miałam jak zareagować. Teraz jednak wiem, że płakała co nocy, że słuchawkami na uszach najbliżej przeżywania uczuć była słuchając tekstów. Waga spada coraz bardziej, jednak nadal widzi,że ma wielkie ramiona. Dumę przyswaja jej waga gdy widzi upragnione 52 kg, jeszcze tylko 6 i będę idealna. Wiem, że właśnie tego mi trzeba zebym w końcu zasłużyła na miłość.

[polish-school-readings-polls]

Która lektura jest lepsza - "Dziewczynka z parku" Barbary Kosmowskiej czy "Asiunia" Joanny Papuzińskiej?

"Dziewczynka z parku" to historia Andzi, której zmarł tata. Obserwujemy, jak dziewczynka i jej mama przechodzą okres żałoby i starają się ułożyć sobie codzienne życie na nowo. Bardzo mądra książka dla dzieci, nieinfantylizująca dziecięcego odbiorcy, a przy tym operująca zrozumiałym dla niego językiem.

"Asiunia", oparta na prawdziwych wydarzeniach z życia autorki, również dotyka trudnego tematu, który zostaje przedstawiony w sposób zrozumiały dla dziecka. "Mała Asia wraz z rodzicami i rodzeństwem mieszka na ulicy Mątwickiej w Warszawie. Trwa II wojna światowa, Mama Asi za pomoc chłopcom, którzy napadli na Niemców, została rozstrzelana. Dziewczynka wraz z tatą i rodzeństwem musiała opuścić dom rodzinny, starała się zrozumieć na swój sposób, dlaczego dzieje się tyle złego, dlaczego nie może cieszyć się dzieciństwem, bawić się z rodzeństwem, zasypiać w swoim łóżeczku w swojej piżamce. " (na podstawie opisu z taniaksiazka.pl)

[dzismis]

Samobójstwo Zachodu w Gazie

JAN HARTMAN Przed stu laty Owald Spengler ogłosił swój „Zmierzch Zachodu”. No i wykrakał. Jego diagnoza, że kultura Zachodu wchodzi w fazę wyczerpania i dekadencji, okazała się słuszna. 20 lat po ukazaniu się słynnego eseju wybuchła II wojna światowa, po której nastały trudne czasy zimnej wojny. Trzy czynniki pozwoliły nam jednakże zapomnieć o toczącym się procesie. Pierwszy to niebywała…

[przysiegaireny]

kino

Odkrywanie Intrygujących Narracji: Czym Wyróżniają Się Polskie Filmy?

Polskie kino ma bogatą i różnorodną historię, przez dziesięciolecia, naznaczone wyjątkową narracją i fascynującymi opowieściami. Od eposów historycznych po dramaty współczesne – polskie filmy urzekają widzów na całym świecie swoją głębią, złożonością i autentycznością.

Na tym blogu zagłębimy się w to, co wyróżnia polskie filmy i dlaczego wzbudzają duże zainteresowanie na Świecie.

1. Autentyczność kulturowa

Jedną z charakterystycznych cech polskiego kina jest jego głęboko zakorzeniona autentyczność kulturowa. Twórcy filmów czerpią inspirację z bogatej historii, tradycji i folkloru Polski, nadając swoim opowieściom poczucie tożsamości narodowej i dumy.

Niezależnie od tego, czy badamy zmagania z przeszłością, czy poruszamy współczesne tematy, polskie filmy cieszą się ogromnym zainteresowaniem zarówno krytyków jak i międzynarodowej publiczności.

2. Wciągająca opowieść

Polskie kino jest cenione za ciekawą narrację i autentyczność opowiadanych historii. Reżyserzy i scenarzyści stosują złożone fabuły oraz dopracowane postacie, mające na celu emocjonalne zaangażowanie widza w film.

3. Znaczenie historyczne

Burzliwa historia Polski stanowi podatny grunt dla twórców filmowych pragnących zgłębić ludzkie doświadczenia w czasach trudnych.

Wiele polskich filmów porusza ważne wydarzenia historyczne, takie jak I , II wojna światowa, pokazując mniej znane historie . Analizując przeszłość przez pryzmat kina, polscy filmowcy dostarczają cenny wgląd w złożoność polskiej historii oraz jej nieustanny wpływ na społeczeństwo.

4. Innowacja artystyczna

Polskie kino słynie z artystycznej odwagi, wyróżniając się eksperymentalnym podejściem i awangardowymi metodami. Twórcy z Polski nie boją się wykraczać poza schematy tradycyjnej narracji, aby zgłębiać istotę ludzkich emocji i postaw. Od legendarnych reżyserów jak Andrzej Wajda czy Krzysztof Kieślowski, aż po nowe, przełomowe pokolenia filmowców, polskie kino nieustannie zaskakuje swoją artystyczną wizją i śmiałością w poszukiwaniu nowych środków wyrazu.

5. Komentarz społeczny

Polskie kino nie ogranicza się jedynie do przedstawiania historii kraju. Staje się również platformą dla głębokich komentarzy społecznych, które dotykają istotnych problemów dzisiejszych czasów. Filmowcy z Polski z odwagą i autentycznością podchodzą do kwestii takich jak korupcja w polityce, dysproporcje ekonomiczne czy kryzysy tożsamości kulturowej, stymulując tym samym dyskusję i zachęcając publiczność do refleksji. Przez podejmowanie różnorodnych tematów, polskie kino umożliwia głębsze zrozumienie ludzkiej kondycji oraz wyzwań, z jakimi mierzymy się wszyscy w nieustannie ewoluującym świecie

6. Uznanie międzynarodowe

Polskie filmy już od dawna cieszą się uznaniem na arenie międzynarodowej, zdobywając wyróżnienia i nagrody na międzynarodowych festiwalach filmowych” od Cannes przez Toronto,  Berlin , Wenecję aż po  Oscary , a to z kolei powoduje duże zainteresowanie zagranicznych producentów rynkiem filmowym w Polsce .

Podsumowując:

Polskie filmy odznaczają się autentycznością, angażującą fabułą, kontekstem historycznym, artystycznym, społecznym przekazem oraz międzynarodowym uznaniem. Niezależnie od tego, czy eksplorują polską historię, czy też poruszają współczesne tematy, polscy filmowcy prezentują unikalną perspektywę, która znajduje oddźwięk wśród międzynarodowej publiczności. Odkrywając fascynujące historie polskich filmów, coraz bardziej uświadamiamy sobie, jaką kino posiada moc w inspirowaniu, prowokowaniu do myślenia i łączenia ludzi z różnych stron świata.

Sprawdź witrynę internetową, aby uzyskać więcej informacji związanych z filmy 2024.

[dzisiajmeczlegia]

Jakie są szanse na zwycięstwo Khalidova nad Adamkiem w nadchodzącym pojedynku bokserskim?

🎰🎲✨ Darmowe 2,250 złotych i 200 darmowych spinów kliknij! ✨🎲🎰

Jakie są szanse na zwycięstwo Khalidova nad Adamkiem w nadchodzącym pojedynku bokserskim?

Analiza stylów walki jest kluczowym aspektem treningu sztuk walki i samoobrony. Istnieje wiele różnych stylów walki, z których każdy ma swoje unikalne cechy i techniki. Przyjrzenie się różnym stylom walki może pomóc w zrozumieniu, jakie są ich zalety i ograniczenia oraz jak można je efektywnie wykorzystać w różnych sytuacjach.

Jeden z popularnych stylów walki to karate, który skupia się na precyzyjnych i silnych ciosach oraz kopnięciach. Jest to styl, który wymaga dyscypliny i koncentracji, a jego regularne praktykowanie poprawia siłę i zręczność. Inny znany styl walki to taekwondo, który jest bardziej dynamiczny i skupia się na wysokich kopnięciach. Taekwondo rozwija sprawność fizyczną i elastyczność, a także uczy technik obronnych.

Kolejnym popularnym stylem walki jest boks, który koncentruje się głównie na ciosach rękoma. Boks to styl wymagający dobrej kondycji fizycznej, szybkości i umiejętności taktycznych. Innym znanym stylem jest judo, który opiera się na technikach rzutów i chwytów. Judo uczy skutecznej samoobrony oraz wykorzystania siły przeciwnika przeciw niemu.

Analiza różnych stylów walki pozwala lepiej zrozumieć ich specyfikę i możliwości. Każdy z tych stylów ma coś innego do zaoferowania i może być skutecznym narzędziem w sytuacjach zagrożenia. Dlatego warto eksperymentować i szukać stylu, który najlepiej odpowiada naszym umiejętnościom i preferencjom.

Historia poprzednich starć to obszerny temat, którego korzenie sięgają głęboko w historię ludzkości. Od starożytnych bitew po współczesne konflikty, starcia pomiędzy różnymi grupami ludzkimi zawsze odgrywały istotną rolę w kształtowaniu historii. Jednym z najbardziej znanych starć w historii jest bitwa pod Termopilami, gdzie Spartanin Leonidas wraz ze swoimi wojownikami stawił czoła ogromnej armii perskiej, oddając życie za swój kraj.

Innym znaczącym momentem w historii starć był II wojna światowa, która przyniosła ze sobą ogromne zniszczenia i straty ludzkie. Bitwy pod Stalingradem czy Normandią są nadal pamiętane jako przełomowe wydarzenia, które miały decydujący wpływ na losy całego świata.

Niezależnie od epoki czy kontekstu społecznego, konflikty zbrojne zawsze były przyczyną tragedii i cierpienia dla wielu ludzi. Dlatego też ważne jest, aby pamiętać o historii poprzednich starć i wyciągać z nich naukę, aby unikać podobnych błędów w przyszłości.

Dzisiejsze społeczeństwo stara się coraz bardziej dążyć do rozwiązywania konfliktów drogą pokojową i dyplomatyczną, aby uniknąć eskalacji przemocy i tragedii. Jednakże mimo postępów cywilizacyjnych, historia poprzednich starć pozostaje ważnym przypomnieniem o kruchym charakterze pokoju i konieczności dbania o jego utrzymanie.

Forma fizyczna zawodników odgrywa kluczową rolę w każdej dyscyplinie sportowej. Bez względu na to, czy są to zawody profesjonalne czy amatorskie, kondycja fizyczna ma ogromny wpływ na wyniki i osiągnięcia sportowców. Istnieje wiele różnych typów formy fizycznej, które są kluczowe dla sukcesu w danym sporcie.

Pierwszym elementem, który należy wziąć pod uwagę, jest siła fizyczna zawodników. Bez odpowiedniej siły mięśniowej sportowiec może mieć trudności z wykonywaniem skomplikowanych technik i utrzymaniem tempa przez cały czas trwania zawodów. Trening siłowy jest więc niezwykle istotny dla budowy masy mięśniowej oraz zwiększenia wydolności organizmu.

Kolejnym elementem jest wytrzymałość fizyczna. Zawodnicy muszą być w stanie utrzymać wysoki poziom intensywności przez długi okres czasu, bez obniżania jakości wykonanych akcji. Dlatego trening wytrzymałościowy jest kluczowym elementem każdego programu treningowego.

Ostatnim, lecz nie mniej istotnym elementem, jest elastyczność i mobilność zawodników. Dzięki nim unikają kontuzji, poprawiają swoje osiągnięcia oraz mają większy zakres ruchu. Regularne ćwiczenia rozciągające i poprawiające mobilność są kluczowym elementem każdego planu treningowego.

Podsumowując, forma fizyczna zawodników jest niezbędnym elementem w każdej dyscyplinie sportu. Siła, wytrzymałość, elastyczność i mobilność są kluczowymi czynnikami wpływającymi na osiągane wyniki oraz zapobiegają kontuzjom. Dlatego warto zadbać o kompleksowy trening, który uwzględni wszystkie te elementy i poprawi formę fizyczną zawodników.

Taktyka i strategia walki są niezwykle istotne w różnych dziedzinach życia, od sportu po biznes. W kontekście walki fizycznej, dobre zaplanowanie taktyki i strategii może zdecydować o sukcesie lub porażce. Istnieje wiele różnych podejść do opracowywania taktyki i strategii walki, które mogą być dostosowane do indywidualnych umiejętności i celów.

Pierwszym krokiem w opracowaniu skutecznej taktyki i strategii walki jest zrozumienie swoich własnych mocnych i słabych stron. Należy także dokładnie przeanalizować przeciwnika, aby móc odpowiednio zareagować na jego działania. Ważne jest również stworzenie elastycznego planu, który pozwoli szybko dostosować się do zmieniającej się sytuacji w czasie walki.

Kluczowym elementem taktyki i strategii walki jest umiejętność kontrolowania dystansu i tempo starcia. Wykorzystanie odpowiedniej techniki, taktyki blokowania oraz atakowania w kluczowych momentach może dać przewagę nad przeciwnikiem. Ważne jest także umiejętne wykorzystanie technik kamuflażu, aby zmylić przeciwnika i zwiększyć szanse na zwycięstwo.

Podsumowując, taktyka i strategia walki to nieodłączne elementy skutecznego prowadzenia starć. Opracowanie planu działania, umiejętność dostosowania się do zmieniających warunków oraz wykorzystanie odpowiednich technik może przynieść pożądane rezultaty. Dlatego warto poświęcić czas na naukę i doskonalenie się w tym zakresie, aby być gotowym na każde wyzwanie.

Ekspert to osoba posiadająca szczególne kompetencje i wiedzę w określonej dziedzinie. W dzisiejszym artykule omówimy "5. Przewidywania ekspertów" dotyczące różnych aspektów życia i przyszłości.

Pierwsze przewidywanie ekspertów dotyczy rozwoju technologii sztucznej inteligencji. Specjaliści w tej dziedzinie przewidują, że AI będzie odgrywać coraz większą rolę w naszym codziennym życiu, zmieniając wiele dziedzin, takich jak medycyna, transport czy przemysł.

Kolejne przewidywanie dotyczy zmian klimatycznych. Eksperci alarmują, że niezbędne są pilne działania w celu ograniczenia emisji CO2 i ochrony środowiska naturalnego, aby zapobiec katastrofalnym skutkom globalnego ocieplenia.

Trzecie przewidywanie ekspertów dotyczy zmian demograficznych. Wraz ze starzeniem się społeczeństw, ważne jest zapewnienie odpowiednich systemów opieki zdrowotnej i społecznej dla osób starszych, aby zapewnić im godne życie.

Kolejnym istotnym aspektem jest rozwój rynku pracy i zmiany w sposobie wykonywania zawodów. Eksperci wskazują na konieczność uczenia się przez całe życie oraz posiadanie umiejętności przystosowywania się do dynamicznie zmieniającego się środowiska zawodowego.

Ostatnie przewidywanie dotyczy cyberbezpieczeństwa i ochrony danych osobowych. Eksperci alarmują, że w erze cyfrowej ważne jest dbanie o bezpieczeństwo w sieci oraz świadomość zagrożeń związanych z cyberprzestępczością.

Podsumowując, analiza "5. Przewidywań ekspertów" pozwala nam zrozumieć, jakie wyzwania i zmiany czekają nas w najbliższej przyszłości, oraz jak możemy się do nich przygotować.

[koval-nation]

46) Tatarzy Dobrudżańscy lub Tatarzy z Rumunii, Dobrujan Tatars, Tatars of Romania (rum. Tătarii din România; Tomrîğa tatarlarî) - turecka grupa etniczna obecna w Rumunii od XIII wieku. Według spisu ludności z 2011 r. 20 282 osoby zadeklarowały się jako Tatarzy, w większości Tatarzy krymscy mieszkający w powiecie konstanckim. Jednak według Demokratycznego Związku Tatarsko-Tureckich Muzułmanów w Rumunii, w Rumunii żyje 50 000 Tatarów. Są jednym z głównych składników społeczności muzułmańskiej w Rumunii. Korzenie społeczności Tatarów krymskich w Rumunii rozpoczęły się wraz z migracją Kumanów w X wieku. Jeszcze przed przybyciem Kumanów inne ludy tureckie, takie jak Hunowie i Bułgarzy, osiedliły się w tym regionie. Tatarzy po raz pierwszy dotarli do Delty Dunaju w połowie XIII wieku, podczas szczytu potęgi Złotej Ordy. W 1241 roku pod wodzą Kadana, Tatarzy przekroczyli Dunaj, podbijając i pustosząc ten region. Region prawdopodobnie nie znajdował się pod bezpośrednim panowaniem Ordy, ale raczej był wasalem chana Bakczysaraja. Ze źródeł arabskich wiadomo, że pod koniec XIII i na początku XIV wieku w Isaccei osiedlili się potomkowie Ordy Nogajów. Inny arabski uczony, Ibn Battuta, który przejeżdżał przez ten region w latach 1330 i 1331, mówi o Baba Saltuk (Babadag) jako o najbardziej wysuniętym na południe mieście Tatarów. Złota Orda zaczęła tracić swoje wpływy po wojnach toczących się w latach 1352–1359 i w tym czasie odnotowano, że tatarski wódz Demetriusz bronił miast delty Dunaju. W XIV i XV wieku Imperium Osmańskie skolonizowało Dobrudżę wraz z Nogaisami z Bucaku. W latach 1593-1595 w Dobrudży osiedlili się także Tatarzy z Nogajów i Buczaków. (Fryderyk de Jong). Pod koniec XVI w. do Dobrudży sprowadzono około 30 000 Tatarów Nogajskich z Budżaka. Po aneksji Krymu przez Rosję w 1783 r. Tatarzy krymscy rozpoczęli emigrację do osmańskiej przybrzeżnej prowincji Dobrudża (dziś podzielona między Rumunię i Bułgarię). Po dotarciu do Dobrudży większość osiedliła się w okolicach Mecidiye, Babadag, Köstence, Tulça, Silistre, Beştepe lub Warny, a następnie założyła wioski nazwane na cześć opuszczonej ojczyzny, takie jak Şirin, Yayla, Akmecit, Jałta, Kefe czy Beybucak.

W latach 1783–1853 dziesiątki tysięcy Tatarów krymskich i Nogajów wyemigrowało do regionu Rusçuk, który później stał się znany jako „Mały Tatar”. Po podboju rosyjskim w 1812 r. do Dobrudży wyemigrowali także Nogajowie z Buczaku. Tatarzy, którzy osiedlili się w Dobrudży przed wielkim exodusem w 1860 r., nazywani byli Kabajłami. Utworzyli eskadrę Kabail Tatar w armii Nizam-ı Cedid (Nowy Porządek) sułtana Selima III. Odegrali kluczową rolę w walce Mahmuda II z Mehmetem Alim Paszą z Egiptu, stłumili bunty w Bośni i Hercegowinie, Kurdystanie i prowincjach arabskich oraz służyli wraz z Turkami podczas wojny krymskiej. Tatarzy wraz z Albańczykami pełnili funkcję żandarmów, którzy cieszyli się dużym szacunkiem u Osmanów i otrzymywali specjalne przywileje podatkowe. Osmanowie przyznali dodatkowo pewien stopień autonomii Tatarom, którym pozwolił na rządy ich własny kaymakam, Khan Mirza. Dynastia Girejów (1427 - 1878) rozmnożyła się w Dobrudży i utrzymała swoją szanowaną pozycję. Za zniszczenie korpusu janczarów na rozkaz sułtana Mahmuta II odpowiedzialna była Dobrujańska Tatarka Kara Hussein. Szacuje się, że w latach 1877–1878 z Dobrudży do Anatolii wyemigrowało od 80 000 do 100 000 Tatarów krymskich, a liczba ta trwała w mniejszych liczbach aż do I wojny światowej. Powodów emigracji było kilka: W 1883 r. rząd rumuński uchwalił ustawy nakładające obowiązek służby wojskowej na wszystkich poddanych rumuńskich, w tym Tatarów, którzy obawiali się, że służba w armii chrześcijańskiej nie jest zgodna z ich muzułmańską tożsamością. Inne przyczyny to głód w Dobrudży w 1899 r., szereg ustaw z lat 1880–1885 dotyczących konfiskaty ziemi tatarskiej i tureckiej oraz I wojna światowa (1916–18), która spustoszyła region. Wyjątkowa tożsamość narodowa Tatarów Krymskich w Dobrudży zaczęła się kształtować w ostatniej ćwierci XIX wieku. Kiedy Ismail Gasprinski, przez wielu uważany za ojca nacjonalizmu krymsko-tatarskiego, odwiedził Köstence (Konstanca) w 1895 roku, odkrył, że jego gazeta Tercüman była już w szerokim obiegu. Jednak to poeta Mehmet Niyazi jest najbardziej uznawany za szerzącego idee nacjonalistyczne wśród Tatarów w Dobrudży. Po upadku rządu Tatarów krymskich, Dobrudża stała się najważniejszym miejscem schronienia Tatarów z Krymu. Wielu z tych uchodźców zainspirowało się do przyłączenia się do ruchu Prometeusz w Europie, którego celem była niepodległość narodowości radzieckich. W tym okresie przywódcą społeczności w Dobrudży był Mustecip Hacı Fazıl (później przyjął nazwisko Ulkusal). W 1918 roku, gdy miał 19 lat, wyjechał na Krym, aby uczyć w szkołach tatarskich i wydawał pierwsze czasopismo tatarskie w Dobrudży, „Emel” od 1930 do 1940. On i inni nacjonaliści protestowali przeciwko emigracji Tatarów z Dobrudży do Turcji, wierząc, że przesiedlenie na Krym będzie lepsze. W latach dwudziestych XX wieku Dobrudża nadal była głównym celem uchodźców uciekających przed Sowietami. Tatarzy mieli stosunkowo swobodę organizowania się politycznego i wydawania czasopism opartych na ideach nacjonalistycznych. Podczas II wojny światowej wielu Tatarów uciekło z Krymu i przyjęło uchodźców u rodzin Tatarów krymskich w Dobrudży, które następnie zostały surowo ukarane przez komunistyczną Rumunię. Uchodźcy, którzy próbowali uciec drogą morską, zostali zaatakowani przez samoloty Armii Czerwonej, natomiast ci, którzy podążali drogą lądową przez Mołdawię, zdołali dotrzeć do Dobrudży, zanim Armia Czerwona schwytała i deportowała większość z nich na Syberię 18 maja 1944 r. Dowódca Necip Hacı Fazıl członek komisji ds. przemytu został stracony, a jego brat Müstecip Hacı Fazıl uciekł do Turcji.

W 1940 r. Południowa Dobrudża została oddana Bułgarii, a do 1977 r. w Rumunii żyło szacunkowo 23 000 Tatarów. Według Nermina Erena liczba ta wzrosła do około 40 000 w latach 90. W 2005 roku Demokratyczny Związek Tatarów Turecko-Muzułmańskich Rumunii stwierdził, że w Rumunii jest 50 000 Tatarów, wierząc, że szacunki spisowe są sztucznie zaniżone, ponieważ większość Tatarów identyfikowała się jako Turcy. Nermin Eren oszacował również liczbę Tatarów w Bułgarii na około 20 000 w latach 90. Źródła bułgarskie szacują, że jest to około 6000 osób, choć są świadome, że większość Tatarów zawiera małżeństwa z Turkami lub identyfikuje się jako Turcy. W latach 1947-1957 w Rumunii rozpoczęły działalność szkoły tatarskie, a w 1955 r. stworzono specjalny alfabet dla społeczności tatarskiej. W 1990 roku powstała Demokratyczna Unia Muzułmańskich Tatarów-Turków. Obecnie Rumunia szanuje prawa mniejszości Tatarów i nie prowadzi żadnej polityki rumunizacji.