#Kayboldum bulamıyorum

[sadecesusvedinlebeni]

Bana acı diye söylemiyorum ben canım yanıyor dediğim cümlelerimi, alışmışım herşeyimi sana anlatmaya,

şimdilerde de düştüm yokluğunun boşluğuna..

Yazıyorum acı bana diye değil, alışkanlığım olmuşsun sen benim,

seviyorum çünkü mühürlemişim kalbimi seninle.

Ruhum yoruldu,bedenim zar zor duruyor ayakta, üzülüyorum deme bana, benim kadar üzülemezsin...

.

[seninlevesensiz]

Bunca yıl neyi aramış, kimi özlemiştim? Mademki benim olmayacaktın neden seni karşıma çıkardılar? Kim yaptı bunu? Bu kötülükler kimin eseri? Tanrının işi yok da bizi mi görsün? Öyleyse kime inanacağız?

[yalnizgokyuzu]

sahiden seni unuttum mu sevgili, öldü mü bütün kelebekler? ya da yokluğundan nefret eden ben alıştım mı sensizliğe? sanırım hikayemiz sona ermiş ve ben bunu çok geç fark etmişim. bir zamanlar kendim olabildiğim tek yerden bile kaçıyorum artık. muhtemelen ben artık kendimden kaçıyorum. kayboldum yokluğunda, sensiz rotamı bulamıyorum. okyanusun ortasında savrulan bir gemi misali. sanırım sana dönmem imkansız artık. neyse sevgili iyi bak kendine. hayır seni özlemedim ama seni sevmeyi çok özledim. ve hayır ağlamıyorum, bunun yerine senin için son bir sigara yakacağım.

[surlar]

En kötüsü de ne biliyor musunuz kendinimi özleyip bulamıyorum, sevdiğim şeyleri bilmiyorum. Benim için önemli olan neydi unuttum. Hayatın uçsuz bucaksız çöllerin de kayboldum. Bir şey oldu ve tutkumu kaybettim.

[yakazakalb]

Bir anda arabada giderken sağanak sağanak gözlerinizden yaşlar boşanabilir ve sonra gökyüzü de sizin gözyaşlarınıza eşlik eder, sağanak sağanak. Gözyaşlarınız mı daha hızlı düşüyor, gökten yağmur damlaları mı bilmezsiniz...

Ben yine kayboldum Allah'ım... ben gideceğim yolu bulamıyorum. Köşeye sıkıştım. bi aralıktan sızan ışığına muhtacım. Bi kapının aralanmasını bekliyorum. Biliyorum bekleyişlerimi karşılıksız bırakmazsın. 'Ve ben  Rabbim, sana ettiğim dua sayesinde hiç bedbaht olmadım.”

[dengembozuluyorsana]

Rengarenktim ben eskiden. Mutlu uyanırdım her sabah. Şarkılar söyleyerek dolaşırdım evin içinde. Küçücük bir şeye bile hemen sevinir kocaman gülümserdim. Gamzelerim hiç eksik olmazdı. Hep belli ederlerdi kendilerini. Bir yanım hep karanlıktı bunun farkındaydım hep. Ama o yanım çokta belli etmezdi kendini, belki de ben görmezden geliyordum onu. Uykuya aşıktım hep her zaman kırmızı çizgim olmuştu. Sonra bir gün bir şeyler oldu. Tüm renkler kayboldu. Şarkılar yerini hüzünlü melodilere bıraktı. Gülüşüm soldu, gamzelerim kayboldu benim. O karanlık yanım daha çok belli etti kendini. Uykuya aşık olan ben uyuyamadı bir daha eskisi gibi. Umutlarım, hayallerim geçmişim ve geleceğim öldü benim. Eski benden geriye sadece koca bir karanlık kaldı. Ve ben o karanlıkta kayboldum. Yolumu bile bulamıyorum artık.

[semtinghettosu]

Bir süredir beynimi yoran, uykularımı kaçıran bir süreç içerisindeyim. Kendi içimde bir labirentte kayboldum, çıkışı bulamıyorum.

[golgelerdengelen]

Belirsiz bir gecede, belirsiz bir zamanda, daha önce bilmediğim bir kıyının bilmediğim bir bankından yazıyorum sana. Zifiri karanlığın geceye en çok yaklaştığı, beyaz günün zamana en uzak olduğu vakitteyim şuan da. Havada karanlığın verdiği bir soğukluk ama yine karanlığın verdiği huzur ve sessizlik var. Deniz bile sükûnet halinde, toprağı sorarsan derin bir uykuda, ayaklar altında kendileri. Beni sorarsan bu sessizliğin sebebi, karanlığın sebebi, ağzını bıçak açmayan yalnızlığın sebebi benim aslında. Her sonbaharın sebebi, her bulutlu günün, karanlığın sabaha açtığı savaşın sebebi benim aslında. Gölgelerin kendi vücutlarını kıskanmasının, ölü yaprakların eski anılarını özlemesinin, imkansızın başarıya olan açlığının sebebi benim aslında..

Sahi Kalipso neden imkânsız oldun?

Peki ya ben neden gölge olup karanlığa saklandım?

On dan geriye saymak kadar kolay mı hayatlar? Ya da senin bir anlık tebessümün kadar belirsiz ve kaygı içinde mi kısa zamanlar?

Zamandan dost olur mu Kalipso? Bana sadece bunu bıraktın.

Tüm gerçeklerin acı olduğu bir dünyada, ben de tüm acı gerçeklerimle karşındayım işte..

Ben miydim gölgelere sığınan,

Ben miydim geceye sahip olan,

Ben miydim denizlerin dahi sustuğu,

toprağı ayak altına alan.

Ben miydim hatıraya mustarip,

eskitilmiş sayfalar da kalan.

Ben miydim sisli gecelerin içinde hapsolup,

bir başına seni arayan..

Ben miydim yazmaktan, konuşmayı unutup gökyüzüne bakan..

Gölgemin içinde kayboldum.

Yolu bulamıyorum.

Artık nefes alamıyorum.

Yollara ışık tutan Kalipso ya..

[araftayasayanbiri]

Her insanın bir yaratılış sebebi vardır. Bazı insanlar bu sebepleri bulmak için çabalar,çabalarken de kendini bulur. Bazı insanlar ise bir yaratılış sebebi olduğunu unutur,dünyanın telaşına kapılır ve ruhlarını unutur.

Şu sıralar soruyorum kendime: Arıyor musun yaratılış sebebini? Bulabildin mi kendini? Yoksa diyorum içimden,kapıldın mı dünya telaşına? Unuttun mu ruhunu bir yerlerde? İşte bu sorularla başlıyor hayat kargaşam. İşte böyle başlıyor bunalımım. Bıkmaya başlıyorum kendimden. Usanıyorum bu sorularımdan. Utanıyorum kendimi bilememezlikten.

Bir yola girmişim doğru mu yanlış mı bilmiyorum. Bir yola girmişim uçsuz bucaksız sadece ilerliyorum. Bir yola girmişim kapkaranlık önümü göremiyorum. Ben bu yolda kayboldum ait olduğum yere geri dönemiyorum. Ben sebebimi bulmak için gittiğim yolda özümü kaybettim bulamıyorum.

[izmirinisigi]

Artık hiç bir şey bana hiç bir şey katmıyor. Okuduğum kitaplarda kendimi bulamıyorum, dinlediğim müzikler yetmiyor. Etrafımda insanlar değişiyor, günler geçip gidiyor ve ben nerede kayboldum bilmiyorum.

[galaksidekikumtanesi]

Yaşadıklarınız bazen size de ağır geliyor mu ? Ben bazen hislerimin altında eziliyormuş gibi hissediyorum kendimi. Köşeye sıkışmış ya da bir fanusa hapsedilmişte nefes alamıyormuşum gibi oluyor . Yaşadığım o anları anca bu şekilde betimleyebilirim size. Son zamanlarda bundan ne eksik ne de fazla içinde olduğum durum . Zihnim çok bulanık . Bir sonraki adımımı görmeye ihtiyaç duyuyorum ama tutunacak herhangi bir şey bulamıyorum adım atarken . Nereye çıkar bu yol ? Nereye gidiyor adımlarım ? Neredeyim ?

Kayboldum. Yolumda da , içimde de . Antidepresanlara boğuldum , susturmak için kafamdaki sesleri . Tabii nafile . Nasıl geldim bu hale ? Nasıl getirdim kendimi bu hale ? Nasıl getirdiler beni bu hale ?

Kendimi bulmam gerek . Kendimi sarıp sarmalamam gerek . Bana bugün sadece bana sıkı sıkı sarılacak bir ben gerek . Yaralarımı kendim öpmeliyim bugün . Elimden tutacak olan benim . Ayağa kalkmam gerek .

İyileşeceğim,

Bugün olmasa da bir gün . İyileşip , bugünü hatırlayıp , içimde hissetmeliyim o gururu . Bak demeliyim , başardık . Biz kendimize iyi geldik . Biz kendimizden güç aldık , kendimiz yeniden ayağa kalktık . Şimdi küllerimizden yeniden doğma vakti …

[sessizligedalanbirii]

Kim olduğumu sorgulayacak kadar bitmişim. Değiştiğimi fark ediyorum. Zaman geçtikçe biraz daha kaybediyorum benliğimi. Neyi sevdiğimi bilmiyorum. Kayboldum bı labirentte ve çıkışı bulamıyorum, soluklarım seyrekleşiyor. Sol tarafımda bir ağrı hissediyorum. Sanki bir tiyatro oyununun içindeyim. Ve ben bir kuklayım. Söz hakkı olmayan aptal bir kukla. Amacı,zevkleri, duyguları olmayan bir kukla

[promisegrraveyard]

Artık hiç bir şey bana hiç bir şey katmıyor. Okuduğum kitaplarda kendimi bulamıyorum, dinlediğim müzikler yetmiyor. Etrafımda insanlar değişiyor, günler geçip gidiyor ve ben nerede kayboldum bilmiyorum.

[yok-oluyorum]

Varlık içinde kayboldum. Yolumu bulamıyorum. Neredeyim, kimim, önümü göremiyorum…. Nereye kadar gider bu böyle?

[geceyamurundakibirii]

Bana bunu neden yapıyo? Neden yani hem umut verip hem yok musum gibi davranıyo seviyorum diyo ama davranışları umursamaz gibi anlayamıyorum artık kimseyi ne kendimi ne onu ne başkasını beni de kendiasyle birlikte bi belirsizliğin içine sürüklüyo sürekli başta belki dedim ya bi umut belki kurtarabilirim ama onu kurtarayım derken kendim de düstüm o dipsiz kuyuya birlikte düsüyoruz onunla... Onun karanlığını aydınlatayım dedim ama o beni karanlığa çekti şimdi aydınlıktan eser yok aydınlık olmasa da olur aslında o yanımda olsun yeter biz karanlıkta da bir olurduk onunla ama şimdi o da gitti beni bu dipsiz kuyuya attı büyük bi karanlığın içindeyim kurtulamıyorum kayboldum kendi içimde çıkamıyorum çok denedim çok çabaladım ama bulamıyorum işte çıkışı kendisi gitti evim dediğim yeri ben o evin içindeyken yaktı o şimdi ben kül oldum oysaki orayı atase değilde gül bahçesine çevirebilirdi ama o yakmayı tercih etti parçalandım tekrar bir olamıyorum şimdi toparlanamıyorum her neyse işte kimin umrundaki hissettiklerim kaybolusum...

[olliestevenson523]

You can change, (on Wattpad) https://www.wattpad.com/1390006631-you-can-change?utm_source=web&utm_medium=tumblr&utm_content=share_reading&wp_uname=RakibulRaju&wp_originator=Z1eYEYprdSaspPAVXnMLhdEQtMb%2BNT6vbqmT3%2FxrUOuLzBRpXBhkBSngtfH2uqusYXPFQQJ2Rsw3KnR7zZKc%2B0BQrKDeG2apNz709fprvGqRLESmCMyiW%2FA6KkcVERD%2B Sen değişebilirsin, ben kaybolurum ve seni tekrar alırım. Görüş alanınızın ötesinde, size bakan ve bir sepet dolusu hayali dolduran kör bir adam yaşıyor. Bu yolda, demiryolunda, şehrin tüm sokaklarında, senin hikayelerini herkese anlattım. Krishna Chura'nın Kathgolap Antlaşması gerçekleşmese de Zia Park ayrılamadı. Kayboldum ve seni bulamıyorum..... 🤗🤗🤗🤗 You can change, I'll get lost and pick you up again. Beyond your line of vision lives a blind man, who gazes at you and fills a basket of dreams. On this road, on the railway, in all the city lanes, I have told your stories to everyone. Although the Treaty of Kathgolap of Krishna Chura did not take place, Zia Park could not be separated. I'm lost and I can't find you.