#Nicolas François Dun

[history-of-fashion]

1805-1814 Nicolas-François Dun - Alexandrine de Bleschamp

(Museo Napoleonico)

[roehenstart]

Portrait of Princess Maria Antonia of Naples and Sicily (1784-1806), Princess of Asturias, wife of Ferdinand VII of Spain (1784-1833). Nicolas-Françous Dun.

[timuschaos]

+ faceclaim directory

Abigail Cowen avatars

Adèle Exarchopoulos avatars

Alba Flores avatars ; icons

Álvaro Morte avatars

Andy Blossom avatars

Anna Sawai avatars

Ayumi Roux avatars

Ben Whishaw avatars ; avatars ; avatars ; avatars ; avatars ; avatars ; avatars ; avatars

Bright Vachirawit avatars

Christopher Briney avatars ; icons

Cillian Murphy avatars ; icons

Dichen Lachman avatars

Emily Blunt avatars

Emma D'Arcy avatars

Eva Green avatars

Freddy Carter avatars

Gauge Burek avatars ; icons

Gillian Anderson avatars

Hunter Schafer avatars

Iffat Marashi avatars

Imaan Hammam avatars

Jimmi Simpson avatars

Joshua Dun avatars

John Cameron Mitchell avatars

Kathryn Newton avatars

Kim Jennie avatars

Lily-Rose Depp avatars

Liv Tyler avatars

Lucas Jade Zumann avatars ; icons

Meta Gewald avatars ; icons

Milly Alcock avatars

Nicola Coughlan avatars

Oliver Stark avatars

Swann Arlaud avatars ; avatars ; avatars

Viggo Mortensen avatars

Yuka Mannami avatars

+ codes

Signatures #1 ; #2

+ icons

Castle #1

Stars #1

+ to do

& (suggestions are open)

Agyness Deyn

Alin Szewczyk

Alycia Debnam Carey

Amita Suman

Anar Khalilov (Анар Халилов)

Andrew Lincoln

Andy Biersack

Anya Taylor Joy

Arsema Thomas

Assad Zaman

Bae Doona

Benedetta Porcaroli

Brianne Howey

Brigette Lundy-Paine

Camila Mendes

Chappell Roan

Ella Purnell 

Emma Mackey

Emma Myers

Evgeny Schwartz

David Harbour

Flavie Delangle

François Civil

Gwendoline Christie

Harry Collett

Helena Bonham Carter

Ian McKellen

Joe Keery

Katy O'Brian

Keira Knightley

Kristen Stewart

Lauren de Graaf

Lizeth Selene

Luca Hollestelle

Lucas Lynggaard Tønnesen

Luke Hemmings

Madelaine Petsch

Mads Mikkelsen

Margaret Qualley

Marilyn Lima

Mason Alexander Park

Matthew Grey Gubler

Matt Smith

Maya Hawke

Michael Sheen

Natalie Dormer

Natalia Dyer 

Natasha O'Keeffe

Ncuti Gatwa

Noah Saavedra

Noen Eubanks

Norman Reedus

Oli Sykes

Olivia Osby

Otto Seppalainen

Pedro Pascal

Penn Badgley

Rahul Kohli

Raymond Ablack 

Robin Migné

Ruby Cruz

Sadie Sink

Sandra Oh

Sarah Snook

Simone Ashley

Sophie Thatcher

Sophie Turner

Stefani Germanotta (Lady Gaga)

Tamino Amir

Tati Gabrielle

Tia Jonsson

Tilda Swinton

Timothée Chalamet

Tom Hiddleston

Tuppence Middleton

Victoria Pedretti

Zendaya Coleman

Zoë Kravitz

[met-european-paintings]

Portrait of a Woman, Said to Be Madame Récamier (1777–1849), Nicolas François Dun, ca. 1812–14, European Paintings

Bequest of Collis P. Huntington, 1900 Size: Oval, 2 3/8 x 1 7/8 in. (60 x 48 mm) Medium: Ivory

https://www.metmuseum.org/art/collection/search/436233

[detournementsmineurs]

“Pauline Borghese" (détail) par Robert Lefevre (1806), "Caroline Murat et sa Fille" (détail) par Elisabeth Vigée-Lebrun (1807), "Caroline Murat, Reine de Naples" (détail) par Salomon-Guillaume Counis d'après Nicolas-François Dun (circa 1808-14), "Elisa Baciocchi, Grande Duchesse de Toscane" (détail) par Joseph Franque (circa 1812) et "La Reine Hortense de Hollande" (détail) par Jean-Baptiste Regnault (circa 1810) présentées à la conférence “D'un Empire à l'Autre (1ère Partie : 1805-1820)” par Sophie Motsch - Attachée de Conservation au Musée des Arts Décoratifs de Paris - pendant le cycle de cours d'été “De la Parure de Cour à la Joaillerie Parisienne : Une Histoire du Bijou” de l'Ecole du Louvre, juillet 2021.

[extrabeurre]

Prix Écrans Canadiens : LES AFFAMÉS de Robin Aubert décroche cinq nominations

Les nominations des Prix Écrans canadiens viennent d’être annoncées et Les Affamés se retrouve dans cinq catégories : meilleur film, réalisation (Robin Aubert), maquillages (Érik Gosselin, Marie-France Guy), musique originale (Pierre-Philippe Côté) et interprétation féminine dans un rôle de soutien (Brigitte Poupart).

Hochelaga, Terre des Âmes mène la course avec ses huit nominations, dans les catégories de la direction artistique (François Séguin), des images (Nicolas Bolduc), des costumes (Mario Davignon), des maquillages (Kathryn Casault), de la musique originale (Terry Riley, Gyan Riley), du son d'ensemble (Claude La Haye, Bernard Gariépy Strobl), du montage sonore (Claude Beaugrand), et des effets visuels (Alain Lachance, Yann Jouannic, Hugo Léveillé, Nadège Bozetti, Antonin Messier-Turcotte, Thibault Deloof, Francis Bernard). 

Sept nominations pour La petite fille qui aimait trop les allumettes : meilleur film ainsi qu’en direction artistique (Marjorie Rhéaume), en images (Nicolas Canniccioni), en effets visuels (Marc Hall, Jonathan Cyr, Emmanuel Bazin, Clément Natiez, Emmanuelle Gill), en adaptation (Simon Lavoie) et en interprétation masculine et féminine dans un premier rôle (Antoine L'Écuyer, Marine Johnson).

Avec six nominations, C'est le cœur qui meurt en dernier se retrouve dans les catégories du meilleur film, de réalisation (Alexis Durand-Brault), de montage (Louis-Philippe Rathé), d'adaptation et d'interprétation masculine dans un premier rôle (Gabriel Sabourin), et d'interprétation féminine dans un premier rôle (Denise Filiatrault).

Les rois mongols obtient aussi six nominations, dans les catégories de direction artistique (Guillaume Couture), de costumes (Brigitte Desroches), de musique originale (Viviane Audet, Robin-Joël Cool, Alexis Martin), de son d'ensemble (Pierre Bertrand, Stéphane Bergeron, Shaun-Nicholas Gallagher, Maxime Potvin), d'adaptation (Nicole Bélanger) et d'interprétation féminine dans un rôle de soutien (Clare Coulter). 

All You Can Eat Buddha se retrouve dans les catégories de réalisation (Ian Lagarde), de costumes (Gabrielle Tougas-Fréchette), de maquillages (Bruno Gatien), de son d'ensemble et de montage sonore (Sylvain Bellemare), et d'interprétation masculine dans un rôle de soutien (Sylvio Arriola).

Nous sommes les autres se démarque dans quatre catégories, soit en images (Mathieu Laverdière), en costumes (Julie Bécotte), en effets visuels (Jonathan Piché Delorme, Fabienne Mouillac, Alain Lachance, Caroline Guagliardo, Alexandre Tremblay, Thibault Deloof, Benoit Gagnon), et en interprétation masculine dans un premier rôle (Émile Proulx-Cloutier).

Meilleur film 

Ava - Kiarash Anvari, Sadaf Foroughi The Breadwinner - Andrew Rosen, Anthony Leo, Paul Young, Tomm Moore, Stéphan Roelants C’est le coeur qui meurt en dernier - Richard Lalonde La petite fille qui aimait trop les allumettes - Marcel Giroux Maudie - Bob Cooper, Mary Young Leckie, Mary Sexton, Susan Mullen Never Steady, Never Still - James Brown, Tyler Hagan Les Affamés - Stéphanie Morissette

Meilleure réalisation

Ian Lagarde - All You Can Eat Buddha Sadaf Foroughi - Ava Alexis Durand Brault - C’est le coeur qui meurt en dernier  Aisling Walsh - Maudie Robin Aubert - Les Affamés  Meilleure adaptation Anita Doron - The Breadwinner Nicole Bélanger - Les rois mongols Gabriel Sabourin - C’est le coeur qui meurt en dernier Simon Lavoie - La petite fille qui aimait trop les allumettes Susan Coyne - The Man Who Invented Christmas Meilleur scénario Josh Epstein, Kyle Rideout - Adventures in Public School Sadaf Foroughi - Ava Sarah Kolasky, Adam Garnet Jones - Great Great Great Sherry White - Maudie Kathleen Hepburn - Never Steady, Never Still

Interprétation masculine dans un premier rôle Nabil Rajo - Boost Gabriel Sabourin - C’est le coeur qui meurt en dernier  Antoine L'Écuyer - La petite fille qui aimait trop les allumettes Tzi Ma - Meditation Park Émile Proulx-Cloutier - Nous sommes les autres 

Interprétation masculine dans un rôle de soutien Sylvio Arriola - All You Can Eat Buddha Jahmil French - Boost Sladen Peltier - Indian Horse Natar Ungalaq - Iqaluit Ethan Hawke - Maudie

Interprétation féminine dans un premier rôle Mahour Jabbari - Ava Denise Filiatrault - C’est le coeur qui meurt en dernier Marine Johnson - La petite fille qui aimait trop les allumettes  Sally Hawkins - Maudie Shirley Henderson - Never Steady, Never Still

Interprétation féminine dans un rôle de soutien Bahar Nouhian - Ava Oluniké Adeliyi - Boost Clare Coulter - Les rois mongols Lucinda Armstrong Hall - Porcupine Lake Brigitte Poupart - Les Affamés

Meilleure direction artistique Siamak Karinejad - Ava Guillaume Couture - Les rois mongols  François Séguin - Hochelaga, Terre des Âmes Marjorie Rhéaume - La petite fille qui aimait trop les allumettes Sophie Jarvis, Elizabeth Cairns - Never Steady, Never Still

Meilleures images Sina Kermanizadeh - Ava Nicolas Bolduc - Hochelaga, Terre des Âmes Nicolas Canniccioni - La petite fille qui aimait trop les allumettes  Norm Li - Never Steady, Never Still Mathieu Laverdière - Nous sommes les autres

Meilleurs costumes Gabrielle Tougas-Fréchette - All You Can Eat Buddha Brigitte Desroches - Les rois mongols  Mario Davignon - Hochelaga, Terre des Âmes Trysha Bakker - Maudie Julie Bécotte - Nous sommes les autres

Meilleur montage Kiarash Anvari - Ava Darragh Byrne - The Breadwinner Louis-Philippe Rathé - C’est le coeur qui meurt en dernier Stephen O'Connell - Maudie Simone Smith - Never Steady, Never Still

Meilleurs maquillages Bruno Gatien - All You Can Eat Buddha Marlène Rouleau - Bon Cop Bad Cop 2 Kathryn Casault - Hochelaga, Terre des Âmes  Sonia Dolan - The Man Who Invented Christmas Érik Gosselin, Marie-France Guy - Les Affamés 

Meilleure musique originale Mychael Danna, Jeff Danna - The Breadwinner Viviane Audet, Robin-Joël Cool, Alexis Martin - Les rois mongols Terry Riley, Gyan Riley - Hochelaga, Terre des Âmes  Ben Fox - Never Steady, Never Still Pierre-Philippe Côté - Les Affamés 

Meilleure chanson originale Joey Sherrett, Chris Gordon, Nathaniel Huskinson - Boost - "CTS Thief" Qais Essar, Joshua Hill - The Breadwinner - "The Crown Sleeps" Dani Bailey - Hunting Pignut – "Rid The Dark"

Meilleur son d'ensemble Sylvain Bellemare - All You Can Eat Buddha Philippe Attié - Boost Pierre Bertrand, Stéphane Bergeron, Shaun-Nicholas Gallagher, Maxime Potvin - Les rois mongols  Claude La Haye, Bernard Gariépy Strobl - Hochelaga, Terre des Âmes Matt Drake, Nate Evans, Christopher O'Brien - Never Steady, Never Still

Meilleur montage sonore Sylvain Bellemare - All You Can Eat Buddha Marie-Claude Gagné - Bon Cop Bad Cop 2 Nelson Ferreira, John Elliot, J.R. Fountain, Dashen Naidoo, Tyler Whitham - The Breadwinner Christian Rivest, Antoine Morin, Thibaud Quinchon, Guy Pelletier, Guy Francoeur - Goon: Last of the Enforcers Claude Beaugrand - Hochelaga, Terre des Âmes 

Meilleurs effets visuels Marc Hall - Le Cyclotron Alain Lachance, Yann Jouannic, Hugo Léveillé, Nadège Bozetti, Antonin Messier-Turcotte, Thibault Deloof, Francis Bernard - Hochelaga, Terre des Âmes  Marc Hall, Jonathan Cyr, Emmanuel Bazin, Clément Natiez, Emmanuelle Gill - La petite fille qui aimait trop les allumettes  Greg Behrens, Brendan Taylor, Jasmine Scott, Martin O'Brien - The Man Who Invented Christmas Jonathan Piché Delorme, Fabienne Mouillac, Alain Lachance, Caroline Guagliardo, Alexandre Tremblay, Thibault Deloof, Benoit Gagnon - Nous sommes les autres 

Meilleur long métrage documentaire Manic - Kalina Bertin, Marina Serrao, Bob Moore, Mila Aung-Thwin, Daniel Cross Sur la lune de nickel  - Christine Falco, François Jacob, Vuk Stojanovic Resurrecting Hassan - Carlo Guillermo Proto, Roxanne Sayegh, Pablo Villegas, Maria Paz Gonzalez Rumble: The Indians Who Rocked the World - Catherine Bainbridge, Christina Fon, Linda Ludwick, Lisa Roth, Stevie Salas, Tim Johnson, Diana Holtzberg, Jan Rofekamp, Ernest Webb Unarmed Verses - Charles Officer, Lea Marin

Meilleures images dans un long métrage documentaire Vuk Stojanovic, François Jacob, Ilya Zima - Sur la lune de nickel  Duraid Munajim - My Enemy, My Brother Carlo Guillermo Proto - Resurrecting Hassan Alfonso Maiorana - Rumble: The Indians Who Rocked the World Mike McLaughlin - Unarmed Verses

Meilleur montage dans un long métrage documentaire Roland Schlimme - Long Time Running Anouk Deschênes - Manic François Jacob, Jéricho Jeudy - Sur la lune de nickel  Benjamin Duffield, Jeremiah Hayes - Rumble: The Indians Who Rocked the World Frank Cassano - Sled Dogs

Meilleur court métrage documentaire Babe, I Hate To Go - Andrew Moir Take a Walk on The Wildside - Lisa Rideout, Lauren Grant, Sasha Fisher Three Thousand - Asinnajaq, Kat Baulu

Meilleur court métrage dramatique La course navette  - Maxime Aubert, Audrey D. Laroche Fluffy - Lee Filipovski Garage de soir  - Daniel Daigle, Aurélie Breton Tout simplement - Raphaël Ouellet, Annick Blanc Pre-Drink - Marc-Antoine Lemire, Maria Gracia Turgeon

Meilleur court métrage d’animation DAM! The Story of Kit the Beaver - Kjell Boersma, Josh Clavir Fox And The Whale - Robin Joseph Hedgehog’s Home - Eva Cvijanović, Vanja Andrijević, Jelena Popović Manivald - Chintis Lundgren, Draško Ivezić, Jelena Popović The Tesla World Light - Matthew Rankin, Julie Roy

Prix Découverte John-Dunning Black Cop - Cory Bowles, Aaron Horton The Devout - Connor Gaston, Amanda Verhagen Wexford Plaza - Joyce Wong, Matt Greyson, Harry Cherniak

[fullmoonhappening]

Anatomy of a Burger (Anatomy of a Murder, Otto Preminger, 1959) Ate 1/2 (Of My Lunch) (8 1/2, Federico Fellini, 1963) A Box O’Lips, Wow (Apocalypse Now, Francis Ford Coppola, 1979) The Battle of All Deer (The Battle of Algiers, Gillo Pontecorvo, 1966) Breathe Less (Breathless, Jean-Luc Godard, 1960) Brew Vervet (Blue Velvet, David Lynch, 1986) Burden of Screams (Burden of Dreams, Les Blank, 1982) Can’t Tempt (Contempt, Jean-Luc Godard, 1963) Crouching Housecat, Hidden Housecat (Crouching Tiger, Hidden Dragon, Ang Lee, 2000) Death in Tennis (Death in Venice, Luchino Visconti, 1971) My Dinner with Andre the Giant (My Dinner with Andre, Louis Malle, 1981) Don’t Look Now, Because a Creepy-Ass Dwarf is About to Kill You!!! Damn. (Don’t Look Now, Nicolas Roeg, 1973) Eyes Wide Butt (Eyes Wide Shut, Stanley Kubrick, 1999) Hairy, Old and Mod (Harold and Maude, Hal Ashby, 1971) La Gelee (La Jetèe, Chris Marker, 1962) Gone with My Wind (Gone with the Wind, Victor Fleming, 1939) Gross Encounters of the Turd Kind (Close Encounters of the Third Kind, Steven Spielberg, 1977) Grumpy Cul-de-sacs (Mean Streets, Martin Scorsese, 1973) It’s a Punderful Life (It’s a Wonderful Life, Frank Capra, 1946) The Janitor of Oz (The Wizard of Oz, Victor Fleming, 1939) The Lady Manishness (The Lady Vanishes, Alfred Hitchcock, 1938) Monorash (Rashomon, Akira Kurosawa, 1950) My Best Actor is Also a Dangerous Lunatic (My Best Fiend, Werner Herzog, 1999) Nose Ferret 2 (Nosferatu, FW Murnau, 1922) Pittsburghasqatsi (Koyaanisqatsi, Godfrey Reggio, 1982) Pooping Tom (Peeping Tom, Michael Powell, 1960) The Prunes of Wrath (The Grapes of Wrath, John Ford, 1940) Raging Bullsh*t (Raging Bull, Martin Scorsese, 1980) Rear Wind (Rear Window, Alfred Hitchcock, 1954) Rosemary Baby Carrots (Rosemary’s Baby, Roman Polanski, 1968) Scabface (Scarface, Howard Hawks and Richard Rosson, 1932) Second (Helpings of Dinner) (Seconds, John Frankenheimer, 1966) Senior Citizen Cane (Citizen Kane, Orson Welles, 1941) The Seven Seals (The Seventh Seal, Ingmar Bergman, 1957) A Sockwork Orange (A Clockwork Orange, Stanley Kubrick, 1971) The Complete Lack of Conversation (The Conversation, Francis Ford Coppola, 1974) The Last Crustacean of Christ (The Last Temptation of Christ, Martin Scorsese, 1988) The Rad Shoes (The Red Shoes, Michael Powell and Emeric Pressburger, 1948) The Turd Man (The Third Man, Carol Reed, 1949) The 400 Bros (The 400 Blows, François Truffaut, 1959) Um (M, Fritz Lang, 1931) Vere’d He Go? (Vertigo, Alfred Hitchcock, 1958) Wages for Beer (The Wages of Fear, Henri-Georges Clouzot, 1953) Yellow Submarine Sandwich (Yellow Submarine, George Dunning, 1968) ZZZ (Z, Costa-Gavras, 1969) 2:48PM Cowboy (Midnight Cowboy, John Schlesinger, 1969) 49th Parallelogram (49th Parallel, Michael Powell, 1941)

[tiny-librarian]

Nicolas François Dun "Emma, Lady Hamilton", famous miniature from Ullmann Collection, 1798/1800.

[praza-catalunya]

Arte cinética. Como dar movemento á obra de arte?

Despois de 1945 algunhas vangardas pretenderon liberar a obra de arte das súas limitacións e clasificacións. A arte cinética, ou Op-art, foi unha desas apostas rachadoras e democratizadoras. Sesenta anos despois esas pezas, recollidas nunha mostra antolóxica, vense de modo distinto. A realidade actual é cinética? Como se mira a arte cinética de hai máis de medio século á luz das tecnoloxías actuais?

Lito Caramés

OBRES OBERTES. L’art en moviment, 1955-1975. La Pedrera

1. Así renunciamos á pintura á cor como elemento pictórico; a cor é a superficie das cousas idealizada de maneira óptima, unha impresión destas mesmas cousas exterior e superficial; a cor é accidental, e nada ten que ver coa esencia íntima do obxecto.

5. Renunciamos a este engano milenario que mantén que na arte os ritmos estáticos son os únicos elementos plásticos e pictóricos. Afirmamos que nestas artes hai un elemento novo, os ritmos cinéticos, como formas básicas da nosa percepción do tempo real.

(Naum Gabo e Antoine Pevsner, Manifesto realista, 1920)

No magnífico edificio gaudiano de La Pedrera vén de abrir as súas portas unha nova exposición artística: OBRES OBERTES. L’art en moviment, 1955-1975, unha escolma antolóxica de pezas que se inscriben dentro da vangarda post-45 coñecida como Arte Cinética ou Op-art. A antolóxica é ampla, contando con pezas de 37 artistas que se distribúen por todo o extenso piso principal deste emblemático edificio; o piso que foi vivenda dos señores Milà: 1200 metros cadrados. OBRES OBERTES presenta os traballos de quen buscou en novas orientacións, en novos materiais, en novas técnicas, respostas a preguntas de sempre: como reflectir o espazo?, é posible o movemento nunha obra pictórica?, como expresar o tempo ou as cores nunha instalación? O elenco de artistas abrangue calquera continente: Marina Apollonio, Alexander Calder, Carlos Cruz-Diez, Dadamaino, Marcel Duchamp, Victor Vasarely, Julio Le Parc, Jordi Pericot, Eusebio Sempere, Heinz Mack, François Morellet, Nicolas Schöffer, Jesús Rafael Soto, Takis, Jean Tinguely, Günther Uecker, Francisco Sobrino entre outras e outros.

OBRES OBERTES está comisariada por Marianna Gelussi, historiadora da arte e comisaria independente e mais por Jordi Ballart, historiador da arte e responsable do Centro de Documentación de l’Atelier Cruz Diez, artista que tamén conta con obra en OBRES OBERTES. As numerosas pezas, unhas 70, ofrécense en formatos moi diversos: pintura, mobiliario, esculturas, vídeos, instalacións lumínicas e mecánicas, etc.

OBRES OBERTES. Orixes e propostas revolucionarias

O cinetismo é un corrente artístico que arrinca de moi diversos lugares e personaxes. Desde o Manifesto realista que Naum Gabo e  Antoine Pevsner escribiron en 1920, pasando polas ideas de movemento que proclamaron os Futuristas italianos (Un automóbil de carreiras é máis fermoso ca Victoria de Samotracia. Manifesto Futurista, 1910), aos postulados dinamizadores de Duchamp (Nu baixando unha escaleira, 1912) e ás pescudas de Calder cos seus móbiles. Non se debe esquecer tampouco o cinematógrafo, esa arte/industria que puxo a andar o que antes a fotografía só mostraba estático. A arte cinética é unha expresión artística intelectual. Os seus cultivadores estudaron as leis da física, da matemática para dar resposta ao seu empeño: o movemento sobre unha base estática. Entre as varias tendencias que tivo o cinetismo, uns artistas decidiron usar motores para mover as súas obras, mentres que outros escoraron máis polas beiras do que se coñece como Op Art (Optical Art). Os segundos querían que o espectador non fose pasivo diante da obra de arte: a obra complétase cando a persoa pasa por diante, míraa e interactúa con ela.

Cando comezou a callar a nova vangarda da Arte Cinética, aló pola anos 60 da pasada centuria, nacía con propostas ben revolucionarias e innovadoras. A arte cinética pretendía superar todos os formatos artísticos, facendo desaparecer de vez as separacións entre pintura e escultura, ou entre ready mades e vídeo. O cinetismo era a síntese artística: unha peza de dúas dimensións (pintura) que simulaba as tres dimensións, unha escultura móbil, etc. Socialmente –como filla das correntes posteriores á II Guerra Mundial-- a arte cinética buscaba a democratización da arte. A arte non podía ser para as elites sociais; a arte tiña que estar ao alcance de toda a poboación, debía formar parte da educación que as sociedades brindaran a cidadás e cidadáns. Os museos e outras institucións tiñan que ter as súas portas abertas sempre (algo como o que acontece hogano en Gran Bretaña). E aínda o cinetismo, nos seus postulados teóricos quería chegar máis aló: a arte tiña que formar parte da vida cotiá da cidadanía. Nesta vía de pescuda a arquitectura cobraba unha grande importancia. A poboación podía vivir rodeada de arte; e podía vivir na arte: os edificios como grandes esculturas transitables con gusto estético. Por iso o cinetismo influíu moito na arquitectura. Influíu na decoración interior (papeis pintados, baldosas), influíu na conformación de edificios públicos. A decoración do aeroporto de Maiquetía (Caracas) é un claro exemplo de cinetismo aplicado á arquitectura civil e pública.

OBRES OBERTES. L’art en moviment, 1955-1975. Dejà vu

L’art tindrà un valor socioartístic si l’obra compleix la seva funció de ser seriada en totes les variants que permet la industrialització ... i no com a peça comercialitzable i adquirible, sinó com a estructura artística inmersa en la vida corrent de la societat. Que no s’hagi de comprar, sinó que se’n gaudeixi pel fer de viure-la. Un art que no es penja a la paret, sinó que s’hi viu (Jordi Pericot, 1972).

Neste ano 2018, ano no que as principais empresas de telefonía móbil veñen de presentar máis novidades, polas que se permite á poboación mundial levar no peto un dispositivo que conecta ás persoas, de xeito inmediato, dun extremo ao outro da Terra; ano no que as redes sociais e as súas plataformas máis coñecidas (instagram, twitter, facebook) –xunto coas edicións dixitais de xornais e outras publicacións-- dan conta de calquera feito que aconteza en calquera latitude; mesmo dan conta das fakenews, fenómeno que tanto intoxican a vida. Precisamente neste ano 2018 abre as portas no edificio de La Pedrera a exposición temporal OBRES OBERTES. L’art en moviment, 1955-1975. Por que agora? Que razóns e motivos se concitan para que, sesenta anos despois da vixencia destas propostas artísticas se volva a elas? Foi unha proposta dos comisarios á Fundació Catalunya La Pedrera? ¿Hai intereses por parte de museos e coleccionistas de “mover” agora as pezas que levan tanto tempo pechadas en almacéns ou colgadas nunha parede? Ou a explicación vén por outras rotas. A fachada de La Pedrera é cinética? As liñas curvas tan queridas do Modernismo son precedentes do cinetismo? Sería bo saber todo o proceso de xestación desta antolóxica.

O resultado –no caso de quen subscribe estas liñas-- é que a estas alturas do século XXI, e noutros contextos tecnolóxicos (e sociais) ben diferentes, as obras de arte cinética convocadas na Pedrera antóllanse pasadas de moda. Algo así como se se fixese unha exhibición de pantalóns con perneira de elefante. A impresión que produce o percorrido polas numerosas salas e mesmo a contemplación das creacións cinéticas (e do efecto que queren provocar) é de que todo iso está moi visto, un dejà vu por todo o piso principal da Casa Milà.

Evidentemente, acotío, se están a facer antolóxicas sobre vangardas ou movementos artísticos pasados. Pero quizais neste caso (cinetismo) sexa a proximidade que as e os autores da arte cinética querían dar ás súas creacións coa vida cotiá de entón (un art que no es penja a la paret, sinó que s’hi viu, en verbas de Pericot) o que impele a valorar como experimentos trasnoitados todos os esforzos executados hai sesenta anos á procura dunha arte revolucionaria e democrática.

Nunha entrevista a Jordi Pericot (ano 2007), da que logo se dan máis detalles, o artista e pensador declara: la imatge virtual que jo feia als 60 era una imatge mental, mentre que ara està per tot arreu. I és bo que així sigui. El món digital és totalment cinètic, per definició. Hogano vivimos nun mundo dominado polas tecnoloxías e os trebellos (internet, móbiles) que nos fan entrar dentro dese mundo dixital. ¿Será a realidade actual –decididamente  dixital-- a que provoca que as innovacións e propostas revolucionarias de hai 50 ou 60 anos se vexan agora como pretensións falidas, mesmo cun aire infantil? Todo mudou; para ben ou para mal. Hoxe, nas conversas é difícil manter unha discusión sobre unha data, un nome, feitos; no móbil ou na tablet atópase a resposta inmediata.

Vasarely, Uecker, Apollonio, Le Parc, Haacke, Calder. Takis

A arte actual vai cara formas xenerosas, recreables a vontade; a arte de mañá será un patrimonio común ou non será. As tradicións dexeneran, as formas habituais da pintura decaen en vieiros trillados.(...) É doloroso, pero indispensable, abandonar os vellos valores para garantir a posesión dos novos. A nosa condición cambiou; a nosa ética, a nosa estética cambiaron. Se a idea da obra plástica deica agora residía nunha xestión artesanal e no mito da “obra única”, agora está na concepción dunha posibilidade de RECREACIÓN, de MULTIPLICACIÓN e de EXPANSIÓN (Victor Vasarely, Notes pour un Manifeste, 1955).

A mostra OBRES OBERTES. L’art en moviment, 1955-1975 visible na Pedrera, e as 70 pezas de 37 artistas, foi organizada en varios bloques polos comisarios: De l’ull al cos; Més enllà del marc; L’immaterial; Fer visible l’invisible, etc. Diante dalgunhas das obras custa entender por que están nun dos apartados e non en outro. Un dos artistas máis coñecidos dentro do mundo da arte cinética é Vitor Vasarely, que está presente en OBRES OBERTES con Cheyt-rond-va, 1970, unha pintura moi propia das pescudas de Vasarely. Este artista, de orixe húngaro, sentiuse atraído pola arquitectura e o racionalismo da escola Bauhaus e mais polo artista Mondrian. Considérase o creador da Op-art polas teimas que sempre tivo sobre os efectos visuais que poden provocar formas xeométricas arredondadas e “deformadas” por algunha lente. Foi o autor de Notes pour un Manifeste, publicado en París en 1955, unha das fontes programáticas da arte cinética. No sur de Francia está instalada actualmente a Fondation Vasarely.

Nesa mesma liña cómpre incluír a peza Dinamica circolare, 1965, da artista italiana Marina Apollonio. Os círculos concéntricos, pero non centrados e con variados grosores de tinta crean efectos ópticos de claro dinamismo. Con traballos ben distintos, pero que tamén pretendían o efecto óptico do movemento dunha estrutura ao paso de calquera espectador, o creador alemán Günther Uecker presenta dúas pezas bastante parecidas, unha cadrada, a outra circular, pero nas que, sobre unha superficie branca, o artista espeta moitos cravos co obxectivo de que o tránsito das persoas provoque o efecto de movemento. Na revista ZERO (revista publicada polo grupo artístico homínimo ao que este artista pertenceu) Uecker declarou(1961): Os meus obxectos son unha realidade espacial, unha zona de luz. Uso os medios mecánicos para vencer o xesto subxectivo, para obxectivizar, para crear un estado de liberdade espiritual. Uecker é coñecido internacionalmente pola insistente utilización de cravos nas súas pezas, como se pode apreciar aquí. Citando algúns outros artistas –mirando de presentar a diversidade de materiais e propostas artísticas-- Julio Le Parc, artista arxentino, presenta varias pezas que teñen como denominador común a procura de efectos lumínicos, usando para iso feixes de luz reflectidos azarosamente sobre superficies, ou puntos de varias cores para lograr o efecto de verdadeiras constelacións vibrátiles. Este último tipo de traballos –abstractos, iso si-- aseméllanse ás realizacións que moito antes executaran os puntullistas ou neoimpresionistas.

Para rematar esta breve nómina de obras e creadores, OBRES OBERTES presenta unha peza peculiar e diferente de Hans Haacke: Blue sail, 1965. Trátase diso: unha tela lixeira e azul, suspendida horizontalmente a certa distancia do chan, e por baixo un ventilador que xira aleatoriamente e que vai provocando diferentes figuras e e evolucións da tela. Haacke é un artista conceptual, de orixe alemán pero que vive en EEUU desde hai moito. É ben coñecido polas súas polémicas e críticas sociais e políticas. Un exemplo, na súa peza Cowboy con cigarro, manipula a peza de Picasso Home con sombreiro (1912) e converte a obra nun anuncio de cigarros. Por recorrer tamén a un artista que, vindo do surrealismo, influíu bastante na arte cinética, dicir que na Pedrera agora está colgada a obra Typographie, 1972, un móbil de Alexander Calder. Calder, amigo de Joan Miró, foi dos primeiros artistas que aplicou ás súas obras a intencionalidade do movemento; as súas estruturas colgantes, conformadas por arames e placas metálicas coas cores primarias, xa forman parte do patrimonio artístico de Occidente. Noutra orde de cousas, constatar que algúns artistas cinéticos optaron polos efectos electromagnéticos para conseguir o movemento das súas pezas. Este é o caso do artista grego Vassilakis Takis, que presenta a peza Musical, 1972, na que unha peza metálica, cando se activa o electroimán, golpea unha corda de guitarra e vai producindo sons aleatorios.

Jordi Pericot: Només m’interessa l’art que fa coautor l’espectador

De vuelta de París, fue uno de los introductores en España de las corrientes de arte cinético y op-art. A finales de los sesenta expone con el grupo MENTE (Manifestació Experimental de Noves Tendències Estètiques) para una mejor comprensión de las últimas tendencias estéticas. En sus obras, el espacio y la estética del movimiento son dos de sus preocupaciones constantes. Utiliza materiales como la madera, las cajas policromadas, las fotos seriadas, el acero inoxidable, el metacrilato, el poliester o el acetato de celulosa (F. Calvo Serraller, Enciclopedia del arte español del siglo XX, 1991).

Jordi Pericot é un dos máximos representantes da arte cinética en Cataluña e en España, xunto con Sempere ou Yturralde. Ben novo marcha a París para respirar aires diferentes dos asfixiantes que preconizaba a ditadura franquista. De volta en Barcelona (1968) foi nomeado director da escola de deseño Elisava, ata 1980, na que traballa sobre a comunicación visual e a arte cinética. Por aquel entonces foi un dos fundadores do grupo MENTE (Mostra Española de Noves Tendències Estètiques ou Manifestació Experimental de Noves Tendències Estètiques, 1968) que agrupa a personalidades como Oriol Bohigas, Ricard Salvat, Ricard Bofill ou Daniel Giralt-Miracle. No ano 1972 representa a España na XXXVI Biennales de Venecia, ocasión que lle brinda ser coñecido dentro do panorama artístico internacional. No ano 1980 pasa a ser catedráticvo de deseño da Universitat de Barcelona.

E desaparece como artista. Pero non da arte, tal e como Pericot a entende. Profesor da Universitat Pompeu Fabra, adícase a estudar e aprender comunicación e deseño (ten publicado El dissenyador com a formalitzador i comunicador de formes, entre outros traballos). Di que as clases, o deseño, a comunicación tamén son cinéticos. Tamén dirixe un centro que analiza a propaganda electoral (L'evolució del discurs persuasiu electoral a la televisió, é un dos seus libros). Tense dito que as persoas que apostan por traballar dentro dos postulados da arte cinética fixérono a partir de dous puntos de vista. Un vén sendo aquel proceso creativo que desemboca nunha peza que, xa por forzas naturais, xa por mecanismos mecánicos, esa peza ten movemento (o espectador asiste a ese movemento proposto pola persoa que ideou a obra). Como exemplo val calquera dos móbiles de Calder. A outra posibilidade é a de que sexa o movemento do propio espectador o que provoque o cinetismo. Exemplo desta segunda opción son as pezas que Pericot elabora a partir do que el chama o Mòdul T. Trátase dunha proposta de estrutura seriada e reiterativa, sobre unha base de madeira ou outro material, que ten forma xeométrica troncocónica; de aí o da T. Repetindo en aceiro, metacrilato ou outros materiais esas pequenas formas xeométricas troncocónicas –policromas ou non-- Pericot crea o efecto de que o paso do espectador por diante dá movemento a peza que está colgada na parede. No ano 2007 Jordi Pericot abre unha antolóxica das súas obras no Museu de Nàutica del Masnou, a súa vila natal. Pouco despois, e como consecuencia desta mostra, ábrese no citado museo o Espai d’Art Cinètic Jordi Pericot, que vén sendo o primeiro espazo público de España dedicado á arte cinética; grazas ás doazóns do autor ao Museu de Nàutica. A mostra de 2007, Jordi Pericot, 20 anys d'art cinètic (1964-1984) + gràfics actuals foi todo un acontecemento: despois de tanto tempo rescatábanse os traballos dun artista e investigador tan importante.

Arredor desta exposición, Jordi Pericot, 20 anys d’art cinètic (1964-1984) + gràfics actuals, apareceu nas páxinas do xornal EL PAÍS (10 de maio de 2007) unha entrevista que a periodista Mercè Ibarz lle fixo ao artista. Nela é onde Pericot afirma textualmente: només m’interessen les propostes artístiques que fan coautor l’espectador, esperada declaración de principios dun artista cinético. Pero. As verbas exactas e completas do artista que transcribe a periodista son: L’art és comunicació. Lóbra d’autor no m’interessa, només m’interessen les propostes artístiques que fan coautor l’espectador, Com les classes, com els llibres. Jordi Pericot, que leva moitos anos traballando como profesor afirma que as clases tamén son arte cinética. Leva razón: se as clases son interactivas –se existe un mínimo feedback entre docente e receptores-- a actividade devida nunha aula é cinética. Pero tamén di que os libros son cinéticos. Custa pensar que Pericot se refira a movementos físicos que as persoas poidan facer con volumes publicados; é lóxico deducir que se refire a movementos interactivos entre a persoa escritora e mais a persoa lectora. Movementos interiores. Ergo, estase a falar das emocións, sensacións, etc. que a lectura de determinado poema, novela, relato ou outra forma literaria pode provocar na persoa lectora. Cadaquén sabe que lecturas provocan tensións emocionais! Pero esa declaración pode ir, vai, contra a arte cinética. A contemplación do lenzo Conversione di san Paolo, de Caravaggio, Los Fusilamientos del 3 de Mayo, de Goya, o Moises, de Buonarrotti, Le Radeau de la Méduse, de Gericault, o Bico, de Rodin, ou algunha das pinturas que Francis Bacon fixo a partir do retrato de Incencio X de Velázquez (por citar algunhas pezas), poden provocar na persoa que as contempla similar movemento interno do que o fai a lectura da poesía ou dunha excelsa novela ou relatos. Respecto do interese que tiveron os cinetistas de democratizar a arte, as galerías de arte, os museos son institucións tan populares como poden ser as bibliotecas.

Lito Caramés

EXPOSICIÓN: OBRES OBERTES. L’art en moviment, 1955-1975

La Pedrera

ata o 27 de xaneiro de 2019

[roehenstart]

Ferdinand IV of Naples (Ferdinand I of the Two Sicilies). Nicolas François Dun.

[met-european-paintings]

Portrait of a Woman, Said to Be Madame Récamier (1777–1849) by Nicolas François Dun, European Paintings

Bequest of Collis P. Huntington, 1900 Metropolitan Museum of Art, New York, NY Medium: Ivory

http://www.metmuseum.org/art/collection/search/436233

[met-european-paintings]

Portrait of a Woman, Said to Be Madame Récamier (1777–1849) by Nicolas François Dun, European Paintings

Bequest of Collis P. Huntington, 1900 Metropolitan Museum of Art, New York, NY Medium: Ivory

http://www.metmuseum.org/art/collection/search/436233

[met-european-paintings]

Portrait of a Woman, Said to Be Madame Récamier (1777–1849) by Nicolas François Dun, European Paintings

Bequest of Collis P. Huntington, 1900 Metropolitan Museum of Art, New York, NY Medium: Ivory

http://www.metmuseum.org/art/collection/search/436233

[met-european-paintings]

Portrait of a Woman, Said to Be Madame Récamier (1777–1849) by Nicolas François Dun, European Paintings

Bequest of Collis P. Huntington, 1900 Metropolitan Museum of Art, New York, NY Medium: Ivory

http://www.metmuseum.org/art/collection/search/436233

[met-european-paintings]

Portrait of a Woman, Said to Be Madame Récamier (1777–1849) by Nicolas François Dun, European Paintings

Medium: Ivory

Bequest of Collis P. Huntington, 1900 Metropolitan Museum of Art, New York, NY

http://www.metmuseum.org/art/collection/search/436233

[met-european-paintings]

Portrait of a Woman, Said to Be Madame Récamier (1777–1849) by Nicolas François Dun, European Paintings

Medium: Ivory

Bequest of Collis P. Huntington, 1900 Metropolitan Museum of Art, New York, NY

http://www.metmuseum.org/art/collection/search/436233