#Roger Van de Velde

[bormgans]

VERGETEN SCHEDELS - Louis Paul Boon & Roger Van de Velde (1946 & 1969)

Next post will be about Meganets by David Auerbach, a non-fiction title on “how digital forces beyond our control commandeer our daily lives and inner realities”. In the meantime, a post in Dutch, consisting of 3 short reviews. The first is about the third book by Louis Paul Boon, Vergeten Straat, written during the war and published in 1946. “Forgotten Street” is about a street in Brussels…

[focusmonumentum]

Le Théâtre des Champs-Élysées

Le Théâtre des Champs-Elysées ne se situe pas à proprement parlement sur le célèbre axe éponyme, mais sur la non distante avenue Montaigne, proche de la place de l’Alma. Construit en 1913 dans un style sobre et rigoureux, le bâtiment est considéré comme l’un des premiers représentants du style Art déco en architecture. Il abrite actuellement trois salles de spectacle et un restaurant au sommet, aligné sur les immeubles voisins.

Il était initialement prévu que la structure soit en acier, ce qui avait poussé son premier directeur, Gabriel Astruc, à choisir les architectes Henry Fivaz et Roger Bouvard. En 1910, Henry Van de Velde est « appuyé » à Bouvard. Van de Velde fait la connaissance d'Auguste Perret un an après ; c'est alors que la structure est envisagée en béton. Ayant fait appel à l'entreprise Perret pour l'ossature en béton, Van de Velde est finalement évincé du projet. Auguste Perret transige un peu avec ses principes : s'il affirme ultérieurement que le « béton se suffit à lui-même », il habille ici la façade de plaques de travertin et le cadre de scène de plaques de marbre de l'Allier, où sont intégrés plusieurs bas-reliefs en partie basse de l’édifice, de gauche à droite, cinq allégories des arts : La Sculpture et l’Architecture, La Musique, La Tragédie, La Comédie et La Danse, en marbre blanc sculpté par Antoine Bourdelle. Les quatre groupes de poteaux intérieurs sont quant à eux laissés visibles.

Il fut inauguré le 31 mars 1913 par un concert de musique française avec la participation de Camille Saint-Saëns : La Mer de Claude Debussy, L'Apprenti Sorcier de Paul Dukas et le Prélude de Fervaal de Vincent d'Indy (toutes les œuvres étant dirigées par les compositeurs eux-mêmes), ainsi que la création de l’Ode à la musique d’Emmanuel Chabrier. À cette occasion, le faisceau de la tour Eiffel éclaire exceptionnellement la façade du théâtre. C'est dans cette salle qu'eurent lieu en particulier deux créations mondiales qui firent scandale : la première fut la création du Sacré du Printemps d'Igor Stravinsky le 29 mai 1913 (sous la direction de Pierre Monteux), qui suscita un formidable tollé où détracteurs et adjuvants en vinrent aux mains ; la deuxième, le 2 décembre 1954, fut la création de la véritable première œuvre musicale « mixte » (à savoir une œuvre pour instruments de musique et dispositif électroacoustique): Déserts d'Edgar Varèse, avec Pierre Henry à la bande magnétique et Hermann Scherchen à la baguette. Le choc inspiré par les interpolations provoqua huées, rires et quolibets. Le scandale qui en résulta fut comparable à celui du Sacre quelques 40 années plus tôt. À la suite de problèmes financiers, le directeur Jacques Hébertot se brouille avec son associé Rolf de Maré (également impresario des ballets suédois) et quitte le théâtre en 1925, abandonnant la direction de la Comédie à Louis Jouvet, et celle du Studio à Gaston Baty. De Maré fait de la grande salle un music-hall et programme une nouvelle attraction : les Black Birds et les danseurs de la Revue nègre. Parmi eux, une jeune femme noire, à peine couverte d’une jupette de plumes verte, les cheveux courts plaqués sur la tête, fait sensation. Il s’agit de la danseuse Joséphine Baker. Sa façon de se mouvoir dans l’espace, d’emprunter des gestes animaliers ou de faire des grands écarts désarticulés bouscule tous les canons de la danse, dans ces "années folles" empruntes de Charleston. Pour certains, cette impudeur est un scandale. Le journaliste Robert de Flers écrit même : « Nous sommes en train de remonter au singe plus vite que nous en étions descendus. » [...] Mais Baker a ses fans. Parmi eux, les peintres Pablo Picasso (qui la fait connaître dans toute l’Europe), Fernand Léger et Kees Van Dongen, les écrivains René Crevel (qui revient chaque soir pendant un mois), Colette ou encore Jean Cocteau. Née à Saint-Louis, dans le Missouri, d’une mère blanche et d’un père noir, Joséphine Baker échappe par la danse à sa condition. Avec la Revue nègre, elle débarque à Paris, qui deviendra sa terre d’accueil, son fameux « deuxième amour », avec son pays. Elle triomphera aux Folies Bergère quelques années plus tard, mais nous y reviendrons à l’occasion. 

De 1949 à 1978, le Théâtre des Champs-Élysées a accueilli les Musigrains, des cycles de concerts-conférences pédagogiques, axés sur la musique classique, avec des incursions dans la musique contemporaine, la danse classique ou moderne, le folk et le jazz. En 1986, à l’initiative de Georges Francois Hirsch, alors directeur général, une rénovation intégrale de la cage de scène de la grande salle est opérée, remettant en valeur les dorures de l'écran de fond de scène en acier, conçu à l'origine comme un monumental coupe-feu en cas d'incendie, leçon tirée des tragiques incendies de l'Opéra Comique et du Bazar de la Charité à la fin du XIXème siècle. 

Le bâtiment comporte de nos jours trois salles de spectacle, ordonnées comme suit : une grande salle à l'italienne de 1 905 places, destinée à l'opéra et à la musique ; une salle moyenne de 601 places (la Comédie) et une petite de 230 places (le Studio), toutes deux consacrées au théâtre. Haut lieu de la musique classique à Paris (avec la salle Pleyel, la Cité de la Musique et la salle Gaveau), le Théâtre des Champs-Élysées a accueilli de nombreux orchestres symphoniques tels les orchestres philharmoniques de Vienne, de Munich, de New York, l'orchestre symphonique de la Radiodiffusion bavaroise ou l'orchestre royal du Concertgebouw d'Amsterdam. L’Orchestre national de France y est actuellement en résidence.

Le toit-terrasse du théâtre accueillit en 1924 le tournage d’Entr’acte, le moyen-métrage expérimental de René Clair, à l'occasion de l'entracte du ballet bien nommé Relâche, orchestré par Francis Picabia. Représentant la première intervention du cinéma dans un spectacle de danse, Entr'acte est aujourd'hui considéré comme le film précurseur du mouvement surréaliste au cinéma.

[voetbalbestel]

intense romeinse derby

In de 27e ronde van de Serie A verloor Roma met 0-1 van Lazio. 0-1 thuis in de heenwedstrijd en 0-1 in de terugwedstrijd. Roma leed een dubbelspel van Lazio. En miste de kans om terug te keren naar de top vier in de Serie A. Maar in deze derby van Rome is de hoofdpersoon niet een speler die een Voetbal Shirt Met Naam draagt, maar de scheidsrechter. In deze wedstrijd toonde de scheidsrechter in totaal 5 rode kaarten en 8 gele kaarten. In de 32e minuut maakte Roger Ibanez, die AS Roma Uitshirt nr. 5 droeg, een fout, en twee gele ballen werden één rood en werden van het veld gestuurd. In de 42e minuut kregen de coaches van beide partijen ruzie en kregen ze elk een rode kaart. Na de wedstrijd kwamen spelers van beide kanten met elkaar in botsing en kregen ze elk een rode kaart. In totaal werden 31 overtredingen begaan door beide partijen, inclusief leden van de technische staf. Als Rome deze wedstrijd kan winnen, zal het Lazio en AC Milan inhalen en naar de derde plaats in de Serie A stijgen. Het is jammer dat Mourinho ook met een rode kaart van het veld werd gestuurd en vanaf de zijlijn niet kon bevelen. Uiteindelijk verloor hij de wedstrijd en kon alleen de vijfde plaats behouden. Uiteraard domineerde de scheidsrechter alles in deze wedstrijd.

[stefselfslagh]

DM Zapt. Kinderen van vlees, bloed en tranen.

Een stukje voor DM Zapt, de dagelijkse tv-rubriek van De Morgen. Deze keer over kinderen in tv-programma’s.

Vergeet de huilbui van Roger Federer op de Australian Open. Dump de Golden Globes-speech van Oprah Winfrey in de gft-zak van uw geheugen. De meest ontroerende televisiemomenten van het voorjaar staan op naam van Puck, een zesjarig meisje uit Nederland, en Emanuele, een negenjarige jongen uit Italië.

Puck was tijdens de voetbalclash Nederland-Engeland begin dit jaar één van de tweeëntwintig mascottes. U weet wel: die schattige kindjes die voetballers mee het veld opzeulen om tijdens de volkshymnes de aandacht af te leiden van hun getatoeëerde boeventronies. Terwijl het Wilhelmus uit de luidsprekers knalde en de camera langzaam langs Puck gleed, zette ze een stapje naar voor, maakte ze met haar handen vredestekens en stak ze gedecideerd haar tong uit. Ze produceerde daarbij een grijns zo breed als het marmeren hoofd van Ronald Koeman en herleidde haar mannelijke collegaatjes in één klap tot Wiener Sängerknaben in een voetbaloutfit.

Emanuele bevond zich in april in eenkerkje in Rome, niet toevallig op de dag waarop paus Franciscus er op bezoek was. De papa van Emanuele was nog maar pas gestorven en hij wilde de plaatsvervanger van God op aarde vragen of zijn overleden vader - die ervoor gekozen had om als atheïst door het leven te gaan - wel door de hemelpoorten was geraakt. Toen hij voor de pauselijke microfoon stond, legde een krop in de keel de jongen het zwijgen op: enkel onbedaarlijk snikken lukte hem nog. Gelukkig mocht hij zijn vraag in het oor van Franciscus gaan fluisteren en zijn betraande wangen in diens armen gaan verbergen.

Zowel Puck als Emanuele deden mij naar adem happen van ontroering. Logisch, zegt u: álle mannen janken vanaf hun veertigste bij het zien van kinderlijke onschuld. En gelijk heeft u. Zelfs Jaden Smith - de zoon van Will - heeft mij in The Pursuit of Happynessooit een traan ontlokt met zijn vertolking van een gekrullebolde, 'I love you, daddy!'-balkende zevenjarige. Midlifemannen zijn mosselen.

Maar de vertedering die ik voelde bij het zien van Puck en Emanuele ging nog dieper. Omdat ze zo overtuigd uit hun rol vielen. Omdat ze zich gedroegen zoals kinderen zich op beeldschermen bijna nooit meer gedragen: ongeremd en ongerijmd.

Kinderen worden op televisie vaak 'verformat'. Ze worden gecast als schattig talentenjachtkandidaatje ("Volgens mijn mama word ik later nog beroemder dan Lady Kaka"), als vroegrijpe jeugdjournaalgeïnterviewde ("Wanneer iemand een papiertje op de speelplaats gooit, word ik megaboos") of als joelend organisme op de publieksbanken van een schoolkwis ("Leen-tje! Leen-tje!"). In al die hoedanigheden doen ze netjes wat de programmamakers hen vragen: snoezig, assertief of enthousiast zijn.

Maar Puck en Emanuele lieten zich regisseren door hun hart. Ze waren kinderen van vlees, bloed en tranen, geen rekwisieten van tv-makers. En precies dát raakte een gevoelige snaar. Of twee.

Authenticiteit is op de televisie een zeldzaam goedje geworden. Dankzij Puck en Emanuele weten we weer hoe het eruitziet.

[the-met-art]

Coast Scene by Willem van de Velde II, Drawings and Prints

Medium: Graphite, brush and gray wash, framing line in graphite & pen and brown ink

Rogers Fund, 1921 Metropolitan Museum of Art, New York, NY

http://www.metmuseum.org/art/collection/search/348242

[pettel]

Roger Schmidt, de Duitse coach van PSV, beschuldigde Bas Nijhuis van partijdigheid. Volgens Schmidt was hij op de hand van Sparta. Nog erger vond ik dat hij tijdens een interview met een journalist had gezegd dat "iemand" (hij wist niet wie) Bas Nijhuis had horen zeggen dat hij express tegen ons (PSV) had gefloten. Ook tijdens de wedstrijd hadden de twee een flinke aanvaring. Schmidt kreeg toen geel van Nijhuis. Er was nog wat oud zeer tussen de twee vanwege een eerdere confrontatie met Vitesse enige tijd geleden. Schmidt kon het ook niet laten om de blessure van Cody Gakbo in de schoenen van Nijhuis te schuiven . Hij vond hem daarvoor verantwoordelijk. De heer Roger Schmidt heeft overigens al een flink verleden wat betreft aanvaringen met scheidsrechters maar ook met trainers van de tegenpartij. In de Duitse Bundesliga, februari 2015 : rood . Oktober 2016, met Leverkusen ging hij haast op de vuist met de trainer van de tegenpartij. In februari 2016 kreeg hij een rode kaart, weigerde vervolgens het veld te verlaten ,wat uitliep op een kleine veldslag. Schmidt kreeg toen 5 wedstrijden schorsing, in hoger beroep terug gebracht naar 3 wedstrijden. PSV had dus kunnen weten wat ze in huis haalden. Een arrogante man, licht ontvlambaar en snel op zijn tenen getrapt. Maar resultaten (hoewel deze geen garantie bieden voor de toekomst) staan blijkbaar nog steeds op de eerste plaats als je een trainer uit het buitenland bent. Maar ook Nederland had van die "dwarsliggers". Ik noem bijvoorbeeld Pim Verbeek, Willem van Hanegem, Marco van Basten, die eigenlijk nooit een eerlijke kans meer kregen na het aflopen van hun contract stonden ze niet in de rij voor deze categorie trainers die zeggen zoals het is. Met de trainingsaanpak van Willem van Hanegem zouden er binnen 3 maanden een aantal spelers hun kant tegen de krib gooien. Want het zijn tegenwoordig allemaal vedetten met salarissen van boven het miljoen bij de toppers. Die laten zich niets meer zeggen want ze zijn binnen 2 seizoenen financieel onafhankelijk ! We hebben de "patatgeneratie" gehad, en nu de egotrippers die echt alleen voetballen voor het geld. Ik ga hier geen namen noemen, maar iedereen kan er wel een aantal van opnoemen. En dit soort jongens met een man als Roger Schmidt als trainer lijkt mij gedoemd te mislukken.

@Pettel

Meer opinie ? Abonneer je dan op mijn TUMBLR pagina.

[pettelblog]

Roger Schmidt, de Duitse coach van PSV, beschuldigde Bas Nijhuis van partijdigheid. Volgens Schmidt was hij op de hand van Sparta. Nog erger vond ik dat hij tijdens een interview met een journalist had gezegd dat "iemand" (hij wist niet wie) Bas Nijhuis had horen zeggen dat hij express tegen ons (PSV) had gefloten. Ook tijdens de wedstrijd hadden de twee een flinke aanvaring. Schmidt kreeg toen geel van Nijhuis. Er was nog wat oud zeer tussen de twee vanwege een eerdere confrontatie met Vitesse enige tijd geleden. Schmidt kon het ook niet laten om de blessure van Cody Gakbo in de schoenen van Nijhuis te schuiven . Hij vond hem daarvoor verantwoordelijk. De heer Roger Schmidt heeft overigens al een flink verleden wat betreft aanvaringen met scheidsrechters maar ook met trainers van de tegenpartij. In de Duitse Bundesliga, februari 2015 : rood . Oktober 2016, met Leverkusen ging hij haast op de vuist met de trainer van de tegenpartij. In februari 2016 kreeg hij een rode kaart, weigerde vervolgens het veld te verlaten ,wat uitliep op een kleine veldslag. Schmidt kreeg toen 5 wedstrijden schorsing, in hoger beroep terug gebracht naar 3 wedstrijden. PSV had dus kunnen weten wat ze in huis haalden. Een arrogante man, licht ontvlambaar en snel op zijn tenen getrapt. Maar resultaten (hoewel deze geen garantie bieden voor de toekomst) staan blijkbaar nog steeds op de eerste plaats als je een trainer uit het buitenland bent. Maar ook Nederland had van die "dwarsliggers". Ik noem bijvoorbeeld Pim Verbeek, Willem van Hanegem, Marco van Basten, die eigenlijk nooit een eerlijke kans meer kregen na het aflopen van hun contract stonden ze niet in de rij voor deze categorie trainers die zeggen zoals het is. Met de trainingsaanpak van Willem van Hanegem zouden er binnen 3 maanden een aantal spelers hun kant tegen de krib gooien. Want het zijn tegenwoordig allemaal vedetten met salarissen van boven het miljoen bij de toppers. Die laten zich niets meer zeggen want ze zijn binnen 2 seizoenen financieel onafhankelijk ! We hebben de "patatgeneratie" gehad, en nu de egotrippers die echt alleen voetballen voor het geld. Ik ga hier geen namen noemen, maar iedereen kan er wel een aantal van opnoemen. En dit soort jongens met een man als Roger Schmidt als trainer lijkt mij gedoemd te mislukken.

@Pettel

Meer eerlijke opinies uit Rotterdam? Ga mij dan volgen op TUMBLR of de Spotify podcasts.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Gloria’ van Koen Sels: grandioze autofictie vol verloren werkelijkheid

Koen Sels (1982) zit op een schrijfwolk. Met Gloria bevestigt hij wat literatuurminnend Vlaanderen sinds zijn romandebuut Generator (2015) al geruime tijd weet: Sels schrijft het meest opwindende, ongrijpbare en oprechte proza van dit moment. In tijden van verval, depressie, verslaving en ontwrichting gaat de schrijvende vader in dialoog met zijn al of niet reeds geboren dochter Gloria. De uitkomst is een emotioneel gloedvolle maar geëngageerde en analytische zelfontleding, die zowel troebleert als charmeert. Gloria is de hyperpersoonlijke kroniek van een nieuw leven, de gefragmenteerde ontstaansgeschiedenis van een dochter én een boek.

Pril vaderschap

Gloria bestaat uit negen hoofdstukken en werd geschreven — afgaand op de datering en de plaatsnamen op de laatste bladzijde — op drie locaties (Antwerpen, Turnhout en Luzern) tussen 20 juni en 31 december 2018, het moment waarop Gloria twee jaar oud wordt. De protagonist (‘Papaah? Zeg maar Koenie.’) is kortelings vader geworden van een ‘kleine dictator’, Gloria. Hij woont samen met haar moeder in een troosteloos appartement en ondergaat een sloom bediendenbestaan na een korte carrière als freelancer. Bovendien is hij herstellende van een reeks uit de kluiten gewassen verslavingen (drank, sigaretten, opiaten) en probeert hij zijn leven terug op de sporen te krijgen na een depressie. Hij doet dat op de enige manier die hij kent, namelijk door te schrijven: ‘Elke dag een beetje werken aan GLORIA, dacht hij, elke dag het stof verzamelen dat opwolkt als er iets zwaars neervalt.’

Op het bureaublad van z’n computer heeft het hoofdpersonage nog meer teksten van eigen hand staan. TRANEN (‘tweeënnegentig pagina’s tot in den treure herschreven proza over verslaving en depressie.’), een probeersel dat hij wil parkeren in de digitale map IN PROGRESS, zoals hij eerder al deed met DEMOCRATIE en CODES, twee aanzetten voor een boek over een verkiezingsweekend. Geleidelijk aan heeft de lezer door dat Gloria zich tersluiks en vernuftig transformeert tot een indringende mengvorm van al deze apocriefe en verspreide teksten.

Nochtans twijfelt de schrijver bijna voortdurend aan zichzelf: ‘Ik ben geen kunstenaar, dacht hij, ik ben bediende. Stempel documenten af.’ Ruim een half jaar heeft hij geen druppel alcohol meer gedronken en wordt naar eigen zeggen steeds ontvankelijker voor ‘de ervaringsbrede lichthoofdigheid en vervaarlijke verveling’ van stoeiende kinderen op een zomeravond ‘high van het spelen, te veel suiker en gewonnen tijd.’ Niet alleen het gebrek aan roes verlicht de woelingen in zijn hoofd. Sinds de geboorte van zijn dochter op 7 juli 2016 ervaart hij de tijd als ‘rekbaar’, een dijnende periode van ‘slapeloze, doodvermoeide stukken tijd zonder chronologie’. Het is haar geschenk aan hem, vindt hij.

Tijdlus

De schrijver heeft het gevoel in een loop te zijn beland, spartelend in ‘drijfzand van tijd’. Hij herinnert zich zijn jeugd in Wilrijk, waar hij een studentenjob als kassier in de buurtsupermarkt uitoefende. Of de jaarlijkse gezinsvakanties naar ‘dat ene hotel ergens in Oostenrijk’, waar hij met de dochter van de uitbater flikflooide. Het is Gloria die hem ten slotte op zijn eigen kindertijd wijst en op ‘de wording van de wereld’. Zijn depressie (‘een dom, star en oninteressant gebrek aan invalshoek’) speelt hem parten. Hij mijmert over een korte vakantie naar Ëlwen in Luxemburg, toen Gloria amper een jaar was en zij lange wandelingen in de natuur maakten: ‘Overal liepen dubbelgangers rond van datzelfde gezinnetje van drie op vakantie.’ De schrijver vraagt zich af wat Gloria zich later allemaal zal herinneren:

Wanneer begon dat tweede leven dan, dat hen heel dat eerste leven zou doen vergeten, en dat het echte herinneren in gang zet en doet uitmonden in de onophoudelijke stroom van de volwassen vergetelheid?

Op zoek naar normaliteit neemt hij op vrijdag — de vrijafdag in zijn deeltijdse werkweek — samen met Gloria geregeld de trein naar zijn ouders, die in ‘een fermette in de Kempen met een tuinhuis, kippen en een zwembad’ wonen (net als in Generator is Sels niet meteen mals voor de ouderrol, inclusief voor zichzelf als vader). De ‘geprogrammeerde woede van het gezinsleven’ barst ook daar los, drukt hem opnieuw met de neus op de feiten: hij zal het anders moeten doen, zijn vaderschap eist hem op. Andere passages uit het ‘heden’ spelen zich af in het Zwitserse Luzern, waar de auteur met zijn vriendin drie dagen verblijft om de opening van de tentoonstelling van een vriend in het museum van hedendaagse kunst bij te wonen (Sels schreef lange tijd de onderschriften bij werken van Rinus Van de Velde). Het regent twee dagen, maar de auteur is blij want zijn vriendin heeft haar telefoon vergeten.

Auto(bio)fictie

Gloria heeft twee motto’s, elk even pertinent: het eerste komt uit Paul Van Ostaijens omineuze gedichtencyclus De feesten van angst en pijn: ‘Angst / is / de dans van de geworden dingen naar het / Ontworden’. Het tweede (‘Perhaps it’s only a trampled package in the street —this life I pick up — and maybe my writing is its furtive unwrapping.’) komt uit het cultboek The tunnel van William H. Gass, een befaamde klassieker van de bekentenisliteratuur, waarin een geschiedenisprofessor de trappers verliest en in plaats van een wetenschappelijke inleiding op zijn net afgeronde studie over nazi-Duitsland een brutaal openhartig relaas over zijn eigen leven begint te schrijven. Onderwijl graaft hij een tunnel onder zijn eigen huis, maar dat is postmoderne bijzaak. Het gaat over de intensiteit waarmee de getormenteerde man z’n eigen leven analyseert en tot literatuur maakt.

Dat Gloria een boek is dat minstens even diep wil graven (pun intended) als Gass’ egotrip, mag blijken uit de mijmerende, beklemmende en melancholisch meanderende toon van de openingsparagraaf — een eerste proeve van Sels’ meer dan eens begeesterende stilistische prouesse:

Geluk pofte op uit het niets, als pigment, onberegend stoepkrijt. Plots een wolk blauw, dan een wolk roze, zachte, rafelige, onpersoonlijke wonderen van gevoel na die hoekige, hersenachtige jaren van depressie en walging, ingevoegde bijzinnen, middelpuntvliedend gepieker. Ze zwollen in zijn hoofd, hart en onderbuik. Her en der en zonder oorzaak vulden ze hem met trillingen, een eigen buitenwereld, onverhoopte heerlijkheid.

Zoals Sels reeds met verve aantoonde met Generator — genomineerd voor de Bronzen Uil en de Debuutprijs — excelleert hij in puntig autobiografisch proza. Dat hij daarenboven een zekere continuïteit nastreeft, blijkt uit het feit dat de openingszin van zijn debuut nagenoeg identiek is aan de slotzin van de opvolger. ‘Steenweg,’ het eerste deel van Generator, verteld vanuit het perspectief van Koen, een hoogsensitief jongetje, opent als volgt: ‘De kist met duplo wordt omgekieperd.’ Gloria gaat in de allerlaatste zin van de roman die haar naam draagt, met een gelijkaardige onhandigheid weinig omzichtig om met het populaire peuterspeelgoed: ‘Gloria kieperde de kist met duploblokken om.’ Zo dochter, zo vader of Duplo als erfelijk belastende katalysator om een verhaal in gang te trappen of net stil te leggen.

Gloria ligt zeker en vast in de lijn van wat omschreven kan worden als subjectieve en analyserende bekentenisliteratuur, in de stijl van het zelfonderzoekend proza dat we in ons taalgebied terugvinden bij onder anderen Daniël Robberechts, Roger van de Velde en Maurice Gilliams. In dagboekachtige notities, ingevingen en schetsen vertelt Sels het verhaal van zijn nakend en wassend vaderschap. Het hoofdpersonage heeft overduidelijke trekken van de échte Koen Sels, waardoor Gloria bijna als niets anders dan autofictie kan worden beschouwd. Toch creëert de auteur aan de hand van enkele literaire constructies, ingrepen en hulpmiddelen de nodige afstand: hij wisselt van vertelperspectief (‘In gesprekken noemde Gloria hem toen al jij, en hij en zij noemden zichzelf ik.’), hanteert verschillende registers (de kleutertaal van jonge ouders bijvoorbeeld), speelt een metafictioneel spel door te citeren uit ander eigen prozawerk (Gloria is ontegensprekelijk een organisch amalgaam van eerdere teksten, zie hoger) en maakt geregeld sprongen in de tijd (de passages over de Contact GB in Wilrijk of over de periode van vóór Gloria).

Metafictie

De schrijver in (of van) Gloria legt zijn ziel bloot en is meer dan openhartig, ook en zelfs in het bijzonder wanneer hij het heeft over persoonlijke, precaire situaties: zijn depressie (‘de circulaire, alles naar stilstand zuigende storm van een depressie’), zijn gevoelens van machteloosheid ten aanzien van zijn vaderschap (‘Ik wil helemaal geen autoritaire vader zijn, zei hij tegen een vriend. En dan: ik zal geen autoritaire vader zijn.’) en zijn verslavingen. De oude demonen breken vaker dan hij wenst weer uit (‘[…] omdat hij als hij ’s nachts opstond ontelbare keren dezelfde gedachte dacht: niks, ik ben niks.’). Wachtend aan een tramhalte bijvoorbeeld hoort hij een jongen tegen een vriendin zeggen dat ‘de Demerol’ aan het uitwerken is: ‘Papa was niet naïef, hij wist wat Demerol was.’ Papa is ook een meer dan gemiddelde literatuurliefhebber want de naam van de pijnstiller doet hem denken aan Don Gately, een aan het middel verslaafd personage uit Infinite jest van David Foster Wallace.

Plots is het in Gloria zondag 14 oktober 2018, dag van de verkiezingen: we zijn met andere woorden aan het lezen in CODES of DEMOCRATIE. Het is maar een van de vele referenties naar een historische werkelijkheid: de schrijver leeft, hoewel volledig geabsorbeerd door zijn gedachten, in een uitgesproken concreet hier en nu. Hij analyseert zijn ‘hoofdpersoon’, niemand minder dan hijzelf, zoals de lezer nu toch al weet: ‘Hij dacht aan het einde van zijn boek. […] Zijn hoofdpersoon nam alleen de schaduw gewaar. Wat stortte hier op hem neer?’ Verderop verschuift het vertelperspectief een enkele keer binnen het korte bestek van een bepaalde zin: ‘Misschien ben ik een kronkelende worm, denk ik vaak, in stukjes gesneden, probeerde hij wat later, maar dat is een tussenstadium, ik heb gewoon even geen benen om op te staan en geen handen om te grijpen.’ Vervaging neemt de overhand, alles loopt over in elkaar: ‘Nee, sorry, nu heb ik het gevoel dat ik het over iemand anders heb, iemand die ik niet meer ken.’

Maar de auteur gaat onversaagd verder: ‘In zijn boek vielen de wolken, als in stukken geslagen, uit de lucht. Het was december, er was kerstsfeer in de Statiestraat, de avond viel psychotisch vroeg’. Daar en dan neemt hij zich voor een boek voor Gloria te schrijven: ‘Schrijf een tekst voor Gloria. Hier in de stomme Kempen herinnerde hij zich wat hij al wist. Het was niet complex, niet volwassen: je moet zin in iets hebben, je moet op iets gericht zijn, iets dat bestaat.’ Hij begint eraan en leest later op de avond aan de feesttafel onverstoorbaar na wat hij geschreven heeft.

Het Gloria-boek

Hoofdstuk 9 begint met de aanspreking ‘Gloria,’. Vanaf dan vertelt de schrijver in een overweldigende finale over de effectieve geboorte van zijn dochter. We zijn begonnen aan de onverbloemde versie van, het ‘echte’ Gloria:

Zal papa nog eens vertellen over toen Gloria geboren werd? Het is het minst bijzondere verhaal, want alle mensen werden geboren en veel mensen kregen later zelf kinderen, en dat er mensen waren, dat was omdat ze geboren waren en na hun kindertijd millennia aan volwassen mensheid hadden voortgezet. Maar voor ons allemaal geldt dat het leven, ook al ben je mislukt of ook al zijn er geen misdaden, sterfgevallen, staatsgrepen of wonderen in te bespeuren, het vertellen waard moet zijn, dus ook voor papa en mama en later ook voor jou, want jij bent mijn dochter.

In de aanloop naar Gloria’s geboorte echter steekt het monster van de verslaving (hij heeft ruzies met zijn vriendin ‘over zijn wekelijkse routine van mateloosheid’) zijn lelijke kop nog geregeld naar boven:

In de late zaterdagnamiddag liet hij steevast de kater van de vorige nacht zakken in nieuwe wijn: omringde zich met vier glazen aperitief, de ruisende pijn en desintegratie oplossend en in zonsondergangachtige schoonheid transformerend.

Nu is het menens. De schrijver zijn fantasie om zichzelf ‘te verdoen’, is niet langer houdbaar. In de nacht van 5 op 6 juli 2016 beginnen de eerste weeën, rond halftwee. De toekomstige papa maakt koffie en heeft ‘vakantiebuikpijn’. Dan volgen — bijna minuut per minuut — de stappen naar de geboorte. De vader in spe is doodmoe, ‘zo moe dat zijn gedachten zelf gingen denken.’ Door zijn gebrek aan slaap komt de wereld hem voor als ‘een immer kantelend continuüm van sferen.’

Het gedicht van Van Ostaijen ‘Zeer kleine speeldoos’ — dat op een muur vlakbij het Antwerpse Sint-Vincentiusziekenhuis staat, een plaats waar de vader schoorsteensgewijs gaat roken — warrelt door het hoofd van de hoofdpersoon. Op de volgende pagina’s duiken verzen van het gedicht op, als zeepbellen glijdend tussen de lijnen, net als in Van Ostaijens lied zelf, dus. Uiteindelijk verloopt de geboorte via een keizersnede: de kersverse vader is zo druk met zichzelf en zijn innerlijke strijd bezig dat de vroedvrouw het heft in eigen handen neemt en het pasgeboren kind fotografeert. Gloria is haar naam, naar de film van John Cassavetes. Grappend vertelt de schrijver dat haar naam ook een hit was van Umberto Tozzi. Haar bijnamen zijn de Kleine Dictator en Snifsnaf. Al snel moet de vader terug aan het werk en ‘zijn eerste regressieve pendeltrein richting het godsgruwelijke particuliere’ nemen.

Eeuwige herhaling van herschrijvingen

De auteur schrijft deze laatste woorden over zijn regressie naar de verwerpelijke werkelijkheid op de namiddag voor oudejaarsavond 2018, met Mahler op de achtergrond. Hij staat op het punt zijn tekst te dateren, maar besluit plots naar Berlijn te trekken om er zijn boek af te werken:

Begin 2019 schoof hij niettemin met zinsdelen, schrapte wat hij dacht dat hoofdpersoontje niet zou willen lezen, later als ze groot was, vulde fragmenten met meer woorden, breidde de kleinste momenten uit tot omgevingen waarin altijd iets niet gezien bleek te zijn, meer en meer, het heelal als ultieme grens. Hij had een te dure hotelkamer geboekt in Berlijn, in de straat die de invaliden eerde, tegenover het natuurhistorisch museum waar ’s nachts de fossielen ongezien bleven. Deze fantasie van eenzaamheid in die grote, opwindende stad van kunstenaars, ver weg van het gezin, in het centrum van zijn oude, nog niet geheel door geld en mode bezette droom van vrijheid, was de Vlaamse vader gegund, vond hij.’

Hij wil de hele dag aan GLORIA blijven werken, ‘in de fragmenten prikken en ze vullen met steeds meer fictie, dus met verloren werkelijkheid, zo veel dagen na de feiten: een eeuwige herhaling van herschrijvingen.’ In zijn Berlijnse hotelkamer leest hij in Vineland van Thomas Pynchon. Hij mijmert over het eerste deel van een drieluik, Vallend hoofd, dat hij in gedachten aan het schrijven (of herschrijven?) is.

Zo stelt het boek dat Gloria heet zichzelf voortdurend in vraag. Niet alleen aan de hand van een openhartige en diepgaande analyse van het eigen schrijfproces, de periculeuze totstandkoming zélf, maar ook als metafictioneel hoogstandje, ‘stijf van de verdichting’: ‘Wie leest er mee? Wil die lezer dat je een ander bent?’ Is Gloria een roman (zoals de coming-of-ageroman Generator?) of eerder een ‘relaas’, zoals op de achterflap staat? Wanneer de schrijver zijn dochter voorleest uit een boek en zich een schrijnende door hemzelf geschreven scène over een huilende vader herinnert, besluit hij dat hij niet alles in zijn boek wil neerschrijven. Maar even later deelt hij Gloria zijn enigszins onbezonnen besluit mee: ‘jij bent mijn hoofdpersoontje.’ Hij wil zijn groeiend besef van ‘hoe heftig zij al bestond’ onder woorden brengen, onderwijl zijn eigen obsessies, bezorgdheden en zwaktes bezwerend:

Ze was een radicaal wezen, niet onschuldig maar universeel in haar onbepaalde, door peuterkoppigheid begrensde bepaalbaarheid, een echte heldin, vond hij, met onbespreekbare angsten en verlangens. Hij voelde zich tegenover dat wezen genoodzaakt om direct en zonder aarzelen te spreken, in de taal die hij kende.

Hij vreest misverstaan te worden: ‘Begreep ze iets van zijn plezier met haar?’ De schrijver denkt aan het einde van zijn boek. Wanneer Gloria een paar maanden oud is stopt hij met roken. Een jaar later stopt hij ook met drinken. Het zijn eerste stappen om zijn ‘blinde drang tot abstractie en afwezigheid’ onder bedwang te houden. Hij realiseert zich dat verliezen of mislukken vandaag niet bestaat, zeker niet wanneer je je niet wil plooien naar de huidige maatstaven:

Ik zal een boeddha van het onderpresteren zijn, niet bijzonder en niet slim, niet de beste en niet de slechtste, gewoon: beter in wat ik al ben, voor haar. Ik wil mijn werk als bediende niet dom vinden. Ik zit niet onder mijn niveau, ik zit er helemaal op.

De op de adem trappende heftigheid en het intrinsieke vermogen van Sels’ proza is van een benijdenswaardige zeldzaamheid en oorspronkelijkheid. Het kan niet anders of na een voltreffer als Gloria zit hij weldra niet op zijn niveau, maar een stuk er boven. Sels zit immers op een schrijfwolk.

Verschenen op: Mappalibri, november 2019

Gloria van Koen Sels, het balanseer 2019, ISBN 9789079202614, 158

[met-drawings-prints]

Sea Fight by Willem van de Velde II, Drawings and Prints

Medium: Pen and brush and brown and gray ink; traces of a framing line in black chalk

Rogers Fund, 1906 Metropolitan Museum of Art, New York, NY

http://www.metmuseum.org/art/collection/search/348235

[groningsnieuws]

PSV neemt Sam Lammers gewoon mee naar FC <b>Groningen</b>: &#39;Onder de indruk van zijn houding op ...

Trainer Roger Schmidt van PSV neemt de door Atalanta Bergamo begeerde spits Sam Lammers zondag gewoon mee naar Groningen, waar zijn ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://www.ed.nl/psv/psv-neemt-sam-lammers-gewoon-mee-naar-fc-groningen-onder-de-indruk-van-zijn-houding-op-het-veld~a612a41a/&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNGzi0cBLuMjbCjQuijZZ8PUaCSuHg

[zannekinbond]

Nikolaas Zannekin, onze geestelijke vader

De Zannekinbond is vernoemd naar de Vlaamse opstandelingenleider Nikolaas Zannekin uit Lampernisse (nabij Veurne). Aan het begin van de veertiende eeuw leidde deze volkse rebellenleider met zijn beweging, bekend als de Kerels van Vlaanderen, een opstand tegen de graaf van Vlaanderen en de Franse Koning. Hoewel hij minder bekend is dan Jan Breydel en Pieter De Coninck, vertegenwoordigt op uitmuntende wijze de weerstand van het Vlaamse proletariaat tegen de overheersende bovenklasse uit binnen- en buitenland. Na de opstanden van 1302, waarbij de Franse aristocratie een verpletterende nederlaag werd toegebracht door een Vlaams volksleger bij de Kortrijkse Groeningebeek, werd door beide partijen uiteindelijk de vrede ondertekend in Athis-sur-Orge (1305). Dit was een voor de Vlamingen uiterst vernederend verdrag met grote financieel-economische gevolgen. Koningsgezinde patriciërs dienden te worden gerehabiliteerd, steden als Rijsel, Dowaai en Orchies werden aan het Franse kroondomein toegewezen, en een zware herstelbetaling van 400 000 pond (plus een boete van 20 000 pond) moest worden betaald aan de Franse koning. Daarenboven konden Fransen Vlaamse soldaten uit de feodale legers en stadsmilities opvorderen voor hun eigen krijgsondernemingen. De schulden liepen op tot 1 500 000 Parijse ponden tegen 1317. In het jaar daarvoor werd Vlaanderen ook nog eens geteisterd werd door epidemieën en een hongersnood. Het in 1312 gesloten verdrag van Pontoise verzwaarde de lasten immers nog meer. De gevolgen daarvan werden door adel en clerus naar de lagere klassen doorgeschoven. Dit alles zou uiteindelijk leiden tot de Opstand van Kust-Vlaanderen, waarvan Nikolaas Zannekin de leider was. De opstand van de Kerels van Vlaanderen duurde van 1323 tot 1328. Kust-Vlaanderen was een voor die tijd relatief welvarende regio, waarvan de inwoners door middel van inpoldering relatief grootschalige en onafhankelijke landbouwbedrijven hadden weten uit te bouwen. Deze zelfredzaamheid leidde tot het ontstaan van een eigen klasse van vrijboeren, namelijk de ‘Kerels’, die relatief veel vrijheden bezaten, in tegenstelling tot de meeste horige boeren en lijfeigenen uit Binnen-Vlaanderen. Ondanks deze vrijheden bleven ze laag in de sociale rangorde staan en werden ze door clerus en adel vaak geminacht. Bovendien probeerde de proto-bourgeoisie, het koningsgezinde patriciaat, haar invloed op de kuststreek uit te breiden, omdat zij haar belangen in de steden sterk gereduceerd zag door de gebeurtenissen van 1302. Toen de nieuwe graaf Lodewijk I van Nevers in 1323 de eed aflegde, brak de opstand uit in de Kasselrijen van de Polderstreek, Veurne-Ambacht, Bergen-Ambacht, het Brugse Vrije, de Vier-Ambachten en het Land van Waas. Eerst weigerden de Kerels om belastingen te betalen, maar de sfeer werd al gauw grimmiger. Na mislukte onderhandelingen in de Abdij van Ter Duinen vluchtte Lodewijk van Nevers naar Frankrijk. De stad Ieper schaarde zich aan de zijde van de opstandelingen. De bedoeling van de revolutie was volgens de beroemde historicus Henri Pirenne om een “landbouwdemocratie” op te richten, waarbij het land zou toebehoren aan diegenen die het bewerkten: een voor die tijd ronduit revolutionaire gedachte! Nikolaas Zannekin, Segher Janssone, Lambert Bonin, Jacob Peyt en Willem de Deken waren de voornaamste hoofdmannen van de revolutie. Zij stelden commissarissen aan om het nieuwe bewind te consolideren en slaagden er ook in om de gilden van Brugge naar hun kant over te halen, met Willem de Deken als leider van de Bruggelingen. Enkel de stad Gent bleef trouw aan de graaf. Deze plattelandsdemocratie bleef bestaan tot 1328. Dankzij een ware plattelandsguerilla wisten de opstandelingen vijf jaar lang stand te houden tegen alle pogingen op de rebellie de kop in te drukken. Toen kwam in Frankrijk Filips IV van Valois op de troon. Hij wou met de opstand komaf maken en het grafelijke gezag van Lodewijk van Nevers herstellen. Hij verzamelde een groot leger en trok op naar het noorden, waar hij 20 000 Vlamingen trof op de Kasselberg op 20 augustus. Op 23 augustus kwam het tot een gewapend treffen, toen de Vlamingen een verrassingsaanval uitvoerden op het Franse kamp. De veldslag werd na aanvankelijke successen voor de Vlamingen uiteindelijk in het voordeel van de Fransen beslecht, en Nicolaas Zannekin sneuvelde samen met de andere aanwezige hoofdman, Winok de Friere. Wat Nicolaas Zannekin en de Kerels van Vlaanderen probeerden te realiseren in de middeleeuwen, is natuurlijk al lang geleden en speelt zich af in een ander tijdperk. Maar daarom zijn hun thema’s vandaag niet minder relevant geworden! Ook zij streden tegen een vijandige bovenklasse, het patriciaat, dat zijn ziel had verkocht aan een financieel systeem waarbij de belangen van de binnenlandse financiële topkaste (de grootgrondbezitters, de adel en de clerus) via een complex internationaal netwerk sterk verweven waren met deze van de buitenlandse grootmachten. Het volk, de boeren en de ambachtslieden in de steden (de lagere middenklasse en het proletariaat), was hiervan de dupe. Zij werden financieel uitgezogen, cultureel geminacht en indien nodig als kanonnenvoer voor buitenlandse oorlogen opgevorderd. De Vlaamse elites hadden hun belangen in 1302 weten veilig te stellen dankzij het volk, dankzij de inzet van volksmilities uit stad en platteland, maar verkochten nu datzelfde volk zonder schroom aan de Franse soeverein. Als alternatief probeerden Nicolaas Zannekin en de Kerels een soevereine, op arbeid gebaseerde, egalitaire en agrarische republiek op te richten, waarin ieder zou verdienen wat hem toekomt. Een beter symbool voor de huidige sociale strijd dan Nikolaas Zannekin kan men zich welhaast niet voorstellen. In tijden waarin een netwerk van binnenlandse en buitenlandse elites hun neoliberaal model opdringen aan de bevolking, is er meer dan ooit nood aan een sociaal en soeverein alternatief. De patriciërs van weleer zijn de bourgeoisie van nu, de bovenklasse van rijke kosmopolitische hipsters in hun lofts en gentrificatiewijken, die hechten aan identiteitspolitiek, neerkijken op het “klootjesvolk” en minachtend staan tegenover de eigen arbeidersklasse. De Franse feodale heersers van weleer zijn vervangen door internationale netwerken waarin Amerikaanse, Britse en Franse financiële en geopolitieke belangen samenvloeien. Net zoals de Franse koningen Vlaamse soldaten konden inzetten voor buitenlandse oorlogen, worden onze mensen en materieel nu ook ingezet in een buitenlands NATO-leger om duizenden kilometers van hier andere soevereine landen te gaan platbombarderen. Net als de graaf van Vlaanderen en zijn adellijke handlangers, is onze politieke kaste er een van verraders, hedonisten en lafbekken, die hun eigen volk uitverkopen en de lasten van de door hen gesloten akkoorden afwimpelen op het gewone volk. Een ander samenlevingsmodel dringt zich op, want net als Zannekin zijn wij er ons van bewust dat een andere bestaanswijze mogelijk is! Net zoals de Spartakusbond van Rosa Luxemburg en Karl Liebknecht in Duitsland, genoemd naar de slavenhoofdman Spartacus die een leger van bevrijdde slaven tegen de Romeinse patriciërs in het veld kon brengen, beroepen ook wij ons op het gedachtegoed van een authentieke rebel die streed tegen sociale ongelijkheid en verraderlijke elites. De Zannekinbond situeert zich aldus in de traditie van Spartacus en onze eigen Vlaamse Nikolaas Zannekin, maar ook van vele andere moedige figuren die de loop van de geschiedenis hebben getrotseerd, zoals Emiliano Zapata, Roger Casement, Nestor Makhno, Ernst Thälmann, Subcommandante Marcos, James Connolly, Jan Hempel, Che Guevara, Kwame Nkrumah, Ho Chi Minh, Vasyl Shakhra, Thomas Sankara, Gamal Abdel Nasser,… Hun ideeën leven voort, in Vlaanderen en de rest van de wereld! Read the full article

[ahmadraza1]

Where can I find the best books to start the piano? The places to get the learning books are numerous. It is assumed that two types of pianists use these works. There are those who wish to learn the piano alone, and those who have chosen to progress in the company of a teacher. And depending on the orientation chosen, the books chosen will necessarily be different.

If I use the word book to talk about these manuals, it's obviously because they are in bookstores. They can also be found on the internet on online shopping platforms (such as Amazon or FNAC).

Personally I would advise to buy his piano learning manual from a specialist salesman. Because beyond pure selling, there are some advantages. A passionate relationship to passionate. This can add anecdotes of musicians, and a nice moment that will push the student to persevere in his curriculum. The opportunity to benefit from advice from sellers, themselves often musicians. These tips are not negligible when you start. Why do music can help you in life? An instrument that can bring you many benefits.

So nowadays there are very many ways to acquire his novice books.

Then, each person decides what approach and dimension they want to give at that moment. The simple purchase, or the purchase of advice and recommendations made by music professionals.

There is no good or bad way to go. This is done according to the desire and the available time of each one.

How to choose your piano learning book? Choosing the support on which we will rely to progress is probably the most important step.

By exercising regularly, we can say that a book will accompany us for at least 3-4 months.

His choice is therefore essential. It is therefore advisable to consult several opinions before deciding, to try to find the book that will have the best value for money.

And then enjoy the opinions of different musicians. Those who already have the experience of these books are the most competent and the best able to advise novices.

To buy his first piano book is a bit like passing the initiation rite that brings the pupil into the big, huge family of pianists.

Why start learning the piano with books? Existing for more than 2000 years, paper has proven itself in education. It remains today an effective and sustainable way of transmitting information, whether for music lessons but also language courses or singing lessons.

According to a survey conducted by the IUFM in Paris in 2000, 66% of children using textbooks would have more autonomy, and 70% would succeed better their school learning!

How to become a confirmed pianist without a teacher? Beethoven, Mozart, Chopin: learn to play like the greatest composers!

In addition to being user-friendly (which can be shared by several students), the textbook helps to work on memory, cognitive processes, verbal learning and oral communication.

For teachers in music school or conservatory, paper is the best way to learn music self-taught!

Generally, a piano learning manual contains several scores as well as learning CDs to discover how to play the piano with pedagogThe future pianist can learn to play songs like:The 5th Symphony - Ludwig Van Beethoven, Moonlight Sonata - Ludwig Van Beethoven, The letter to Elise - Ludwig Van Beethoven, The four seasons - Antonio Vivaldi, The funeral march - Frédéric Chopin, Air on a G string - Johann Sebastian Bach, The Magic Flute - Wolfgang Amadeus Mozart, Bolero - Maurice Ravel Swan Lake - Pyotr Ilyich Tchaikovsky, Riding Valkyries - Richard Wagner etc. What's more, the piano's learning manuals can transmit his musical knowledge through several generations. Some pianists inherit music books from their ancestors and learn the sonata, improvisation or musical theory without a piano teacher.What to look for before choosing? Each work of music has its own characteristics. The end goal of these books is often the same, but the means to achieve this are rarely the same.Hence the importance of taking the time to choose. The content of the exercises is one of the major criteria. In the same way, the logic of these in the sequence. The progression they bring must be linear and logical. If the sequence is disjointed and meaningless, it is difficult to find an interest.We find this logic in the complexity of the exercises which must be increasing, and which must make work the student different techniques as he advances in his piano lessons.What are the best self-study books? When you want to learn the piano by yourself, the book is clearly the determining factor for progression. Here are some examples of books that have clearly shown their effectiveness:"The piano without a teacher" (author: Roger Evans). This book, short and concise, focuses on the technical details that are explained very clearly. The language used is simple, and the very refined exercises are also very targeted. A very good manual to start alone. "The piano without a fuss" (author: Daniel Ichbiah). Here again, we find ourselves a little in the same style of work. Apart from the purely piano exercises, we also find in this book solfege exercises adapted to progress at the same time in both areas. In addition, all styles of music are approached with simplicity (Jazz, Folk, Classic for example). A very complete book, which will quickly search the melodies to discover the instrument in the most playful way possible Online shopping in Lahore "Progress faster on the piano" (author: Johann Pupetto). This book is more advisable to people who already have bases in the practice of the piano, and who wish to deepen them, especially from a theoretical point of view. The methods, the different theories, the interpretations of the great works ... One gets closer with this book more of the encyclopedia. but for piano lovers, this book remains a reference.

Start music theory with manuals Whether you want to become a film composer, to be part of a group of musicians or simply to make an introduction to the piano, it will be compulsory to learn music theory!

But then, how to learn to play the piano without taking music theory classes?

o become a virtuoso of music and to know all the musical notes, the pupil must work his musical ear. As and when learning, he will recognize a note or even reproduce music without necessarily needing a score.

Did you know ?

According to a study conducted at the Conservatory of Rochester in the United States in 2008, 60% of Chinese students who started their musical education before the age of four would have the absolute ear, against only 14% of American students.

Getting the absolute ear, that is to say the ability to recognize musical notes without auditory reference, is therefore a question of age but also of cultural ancestry!

Do not worry: there is no need to have absolute pitch to learn the rhythm of the piano and know how to reproduce a melody.

To read a classical piano score without going through the piano lesson, here are some useful books:

Solfeggio: a simple and fun method in fourteen lessons, by Daniel Ichbiah, Solfège for Dummies, by Jean-Clément Jollet and Michael Pilhofer, The solfège without a teacher, by Roger Evans and Jean-Pierre Quijano, Theory of music, by Adolphe Danhauser, 30 progressive music theory lessons, by Alain Grimoin, Solfège on the FM: reading and rhythm, by Jean-Marc Allerme, Popular music theory - treble clef, by Ernest Van de Velde. In a fun way, the beginner pianist can approach the basics of teaching piano and discover several musical styles (classical music, jazz, blues ...). Step by step, the student will be able to decipher the musical scores and will be able to learn to read the notes naturally.

Beginner's manuals for playing classic tunes Having a classical musical training without going through traditional piano lessons is possible!

During a beginner piano lesson without a teacher, the student will have the choice between playing with the right hand, playing with the left hand or playing with both hands according to his personal progression. At the beginning, it is not necessarily obligatory to know how to play with both hands: the student can work the score one hand at a time, then increase level once he is more comfortable.

How to learn piano through online courses? Why not try your luck in a piano bar?

There are many manuals listing several music scores, often offered with a music CD. The disc can allow to be accompanied (or not) by other musical instruments, to play rhythmically and with more musicality.

To play the prelude of Bach, the great pieces of Schumann or Schubert, it is the ideal tool!

Here are some manuals with classical scores:

The classic favorites of the beginner piano (various authors), Beginner adult piano, by Thierry Masson and Henri Nafilyan, The Piano for Dummies, by Marc Rozenbaum, The piano lessons, by Beatrice Quoniam and Pascal Nemirovski, Joy of the first piano classics (various authors), Pianissimo: the repertoire of the pianist, by Béatrice Quoniam, The grand classical tunes at the piano, by Pierre Sebastia Minvielle, The classical favorites of the piano by Théodore Lack. It is also possible to learn the piano online, since some sites give access to free sheet music for beginners. The piano learning applications, they offer access to a digital piano, useful for those who wish to learn the piano synthesizer.

Whether it's via online piano lessons or paper piano lessons, play solo piano songs right now without the help of a teacher!

Manuals to start the piano and modern pieces Classical music is not your thing?

Why not test a new piano method and start the piano via contemporary songs?

It is not necessary to remain fixed in a single musical style: some songs of pop rock, rap or even metal adapt very well to the piano, the opportunity to reinterpret a popular song to your sauce!

How to become a piano virtuoso via free sheet music? "Imagine" by John Lennon: a classic of contemporary piano teaching!

Here are some perfect contemporary songs to practice and start the acoustic piano (or grand piano):

Candle in the wind - Elton John, Imagine - John Lennon, Make you feel my love - Adele, The groupie of the pianist - Michel Berger, Sound of silence - Simon and Garfunkel, Hallelujah - Jeff Buckley version, Mistral winner - Renaud, Let it be - The Beatles, Lucie - Pascal Obispo, Fallin '- Alicia Keys. To improve your rhythm, it is advisable to take singing lessons to learn to play two instruments at a time. By mastering the piano and singing, the student will be able to aspire to a musical career, notably to join a prestigious or successful music sc

[footballhighlightseurope]

Malaise Real houdt aan: Levante maakt in 89ste minuut gelijk

Malaise Real houdt aan: Levante maakt in 89ste minuut gelijk

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push();

Het geplaagde Real Madrid is ook tegen Levante niet tot winst gekomen. Tegen de nummer 17 van de Primera División werd het 2-2.

De landskampioen was tien minuten voor tijd op een 2-1-voorsprong gekomen via Isco, maar moest in de slotminuten alsnog een treffer incasseren van Giampaolo Pazzini.

Sergio Ramos had Real al vroeg in de eerste helft met een kopbal op 1-0 gebracht. Emmanuel Boateng bracht vlak voor de rust de spanning echter helemaal terug door uit de rebound gelijk te maken.

Isco

Tien minuten voor tijd zette Isco, die in het veld was gekomen voor Gareth Bale, ‘de Koninklijke’ opnieuw op voorsprong. Invaller Roger van Levante kreeg nog een grote kans om met het hoofd de 2-2 te maken, maar hij faalde.

In de 89ste minuut liep Real dus opnieuw tegen een zeperd aan. Cristiano Ronaldo zat toen al op de bank: hij werd zo’n tien minuten voor tijd naar de kant gehaald.

Achttien punten

De achterstand van Real op FC Barcelona bedraagt nu achttien punten.

The post Malaise Real houdt aan: Levante maakt in 89ste minuut gelijk appeared first on FHE | Gratis eredivisie voetbal streams, en buitenlands voetbal streams.

[met-drawings-prints]

Dutch Ship: The Tholen (?) by Willem van de Velde I via Drawings and Prints

Medium: Graphite

Rogers Fund, 1909 Metropolitan Museum of Art, New York, NY

http://www.metmuseum.org/art/collection/search/348226